www.timberships.fora.pl

kgerlach

Drewniana fregata śrubowa pierwszej klasy, 51-działowa, typu Forte zwanego też typem Impérieuse. Tonaż 2371 ton albo w projekcie 2355 ton, a w rzeczywistości 2371 ton, względnie 2347 ton; wyporność 3125-3356 ton, długość między pionami 64,62 m, szerokość 15,29 m czy 15,24 m, głębokość 5,11 m, zanurzenie z przodu 6,27 m, z tyłu 6,81 lub 6,99 m. Dwucylindrowy (średnica cylindrów 147,5 cm, skok tłoków 99 cm), poziomy silnik z tłokiem rurowym, firmy John Penn & Sons, o mocy 400 koni nominalnych i 1162 koni indykowanych, napędzający jedną śrubę o średnicy 5,2 m i przy 56 obrotach na minutę pozwalający na uzyskiwanie prędkości 9,47 węzła. Załoga: 515-530 ludzi. Uzbrojenie pierwotne: na głównym pokładzie 30 dział haubicznych 8-calowych (65-cetnarowych, o długości 9’0”); na górnym pokładzie 20 dział 32-funtowych (56-cetnarowych o długości 9’6” albo 45-cetnarowych o długości 8’6”) i jedno obracane działo 68-funtowe (95-cetnarowe) lub jedno działo haubiczne 10-calowe (85-cetnarowe). Od 1862: 35 dział, w tym na pokładzie głównym 30 dział 32-funtowych (56-cetnarowych); na pokładzie rufowym 4 odtylcowe, gwintowane działa 40-funtowe Armstronga, na pokładzie dziobowym jedno obracane, odtylcowe, gwintowane działo 110-funtowe Armstronga.
Jednostka zbudowana w Chatham wg projektu departamentu Inspektora, czyli Baldwina Wake Walkera, zamówiona w marcu 1848 jako żaglowa fregata 50-działowa, ponownie zamówiona jako śrubowiec 15.03.1851, zaczęta w październiku 1851, zwodowana (ściśle – wyprowadzona z doku) 5.10.1853. Ukończona 5.03.1854.
Od 26.12.1853 do 23.04.1857 dowodził nią kmdr George H. Ramsay. W 1854 i 1855 operowała na Bałtyku podczas wojny krymskiej. Pod koniec marca 1854 przebywała z głównymi siłami floty bałtyckiej w Winga Sound. Brała udział w zdobyciu Bomarsundu w sierpniu 1854. Uczestniczyła w bombardowaniu Sweaborga 9.08.1855.
Brała udział w rewii floty na Spithead 23.04.1856. W latach 1856-1857 należała do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich (1.03.1857 dotarła do Hawany z Veracruz, potem przeszła w rejon Bahamów), w kwietniu 1857 została odstawiona do rezerwy w Plymouth. Od 15.02.1858 do 19.11.1860 dowodził nią kmdr John Walter Tarleton; fregata należała najpierw do Eskadry Kanału, potem popłynęła na Morze Śródziemne (gdzie od października 1858 gościła na pokładzie księcia Alfreda, niby w roli kadeta marynarki); w 1860 skierowała się ku Przylądkowi Dobrej Nadziei, by książę Alfred mógł wizytować to szczególne miejsce; w listopadzie 1860 wycofano Euryalus do rezerwy w Portsmouth. Od 24.01 do 11.02.1862 kapitanem fregaty wyposażanej wtedy w Portsmouth (i pełniącej rolę flagowca kontradm. Stopforda) był kmdr Alexander Crombie Gordon. Od 11.02.1862 do 15.08.1863 dowodził nią kmdr John James Stephen Josling; została wysłana do Indii Wschodnich i Chin, gdzie pełniła rolę jednostki flagowej głównodowodzącego Royal Navy w tym rejonie, kontradm. Kupera (podniósł flagę na Euryalus w Portsmouth też 11.02.1862). Wyszła z Plymouth pod koniec lutego 1862, po drodze zawinęła na Przylądek Dobrej Nadziei (12.06-21.06.1862), dotarła do Hongkongu 12.08.1862. Należała do eskadry interweniującej po stronie chińskich sił rządowych w wojnie przeciwko tajpingom, gdy część załogi fregaty wchodziła w skład walczącej na lądzie brygady marynarki. Brygada marynarki uczestniczyła w zdobyciu Kahding 24.10.1862. Euryalus brała udział w operacjach eskadry na wodach japońskich w 1862 oraz w bombardowaniu fortów japońskich w Kagoszima 15.08.1863 (kiedy zginął kmdr Josling). Od 23.09.1863 do 24.11.1864 jej dowódcą był kmdr John Hobhouse Inglis Alexander. Fregata pozostała flagowcem Kupera podczas bombardowania japońskich fortów w cieśninie Simonoseki we wrześniu 1864 (gdy Alexander został poważnie ranny). Od 24.11.1864 do 23.09.1865 (data ostatecznego wycofania do rezerwy w Portsmouth) dowodził nią kmdr William Montagu Dowell.
Została sprzedana firmie rozbiórkowej Castle & Beech z Charlton w marcu 1867.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CHASEPEAKE (1855).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata śrubowa pierwszej klasy, 51-działowa, typu Forte zwanego też typem Impérieuse. Tonaż 2377 ton a w projekcie 2355 ton; wyporność 3334 tony, długość między pionami 64,62 m, szerokość 15,29 m, głębokość 5,11 m, zanurzenie z przodu 6,25 m, z tyłu 6,96 m. Dwucylindrowy (średnica cylindrów 160 cm, skok tłoków 91,4 cm), poziomy silnik firmy Maudslay, Sons & Field, o mocy 400 koni nominalnych i 1159 koni indykowanych, napędzający jedną śrubę, pozwalał na uzyskiwanie prędkości 9,66 węzła. Załoga: 515-530 ludzi. Uzbrojenie jak Euryalus.
Jednostka zbudowana w Chatham wg projektu departamentu Inspektora, czyli Baldwina Wake Walkera, zamówiona w 27.03.1852, zaczęta 30.05.1854, zwodowana (ściśle biorąc: wyprowadzona z doku) 27.09.1855. Ukończona 28.08.1857.
Od 21.07.1857 dowodził nią komodor Rundle Burges Watson, wysłany na wody Indii Wschodnich i Chin. W tamtym rejonie od 27.12.1858 do 16.02.1859 jej dowódcą był komodor Harry Edmond Edgell. Na tych samych wodach dowodził fregatą od 16.02.1859 do 16.04.1861 kmdr George Ommanney Willes, a pełniła ona wtedy rolę flagowej jednostki kontradm. Jamesa Hope podczas drugiej wojny angielsko-chińskiej. Uczestniczyła 28.06.1859 w zakończonym porażką ataku na chińskie forty w ujściu rzeki Peiho, a także w ich zdobyciu 20.08.1860. Komendę przejął nad nią 16.04.1861 kmdr Rochford Maguire, flagowy kapitan kontradm. Lewisa Tobiasa Jonesa. Wyruszył z Hongkongu do Anglii 23.05.1861. Fregatę wycofano w Sheerness do rezerwy 17.10.1861.
Została sprzedana firmie rozbiórkowej Castle & Beech z Charlton w 1867.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu FORTE (1858).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata śrubowa pierwszej klasy, 51-działowa, typu Forte zwanego też typem Impérieuse. Tonaż 2364-2370 ton, wyporność 3456 ton, wymiary zbliżone do Chesapeake tego typu. Dwucylindrowy (średnica cylindrów 160 cm, skok tłoków 91,4 cm), poziomy silnik firmy Maudslay, Sons & Field, o mocy 400 koni nominalnych i 1539 koni indykowanych, napędzający jedną śrubę, pozwalał na uzyskiwanie prędkości 11,4 węzła. Załoga: 515-530 ludzi. Uzbrojenie pierwotne jak Impérieuse.
Jednostka zbudowana w Deptford wg projektu departamentu Inspektora, czyli Baldwina Wake Walkera, zamówiona 27.03.1852, zaczęta 5.05.1854, zwodowana 29.05.1858. Ukończona 7.04.1860.
Od stycznia 1860 do czerwca 1861 dowodził nią kmdr Edward Winterton Turnour; była wtedy flagowym okrętem kontradm. Keppela w rejonie Przylądka Dobrej Nadziei (wyruszyła z Anglii 30.04.1860, dotarła do Zatoki Stołowej 22.09.1860), operowała u wschodnich (pod koniec, od stycznia 1861, też u zachodnich) wybrzeży Afryki, docierając na wschodzie do wyspy Mauritius. Od 27.06.1861 do schyłku 1862 jej kapitanem był kmdr Thomas Saumarez; pełniła wówczas (i za następnego dowódcy) rolę flagowca wiceadm. Warrena u wschodnich wybrzeży Ameryki Południowej (wyszła z Anglii 10.07.1861, była w Montevideo 31.07.1861). Od 13.01.1863 do 8.09.1864 dowodził nią na tych wodach kmdr Arthur Mellersh. Fregata Forte wróciła do Portsmouth 28.08.1864, we wrześniu została wycofana do rezerwy w Sheerness. Od 21.08.1868 do 1869 jej dowództwo sprawował kmdr John Hobhouse Inglis Alexander; była w tym czasie okrętem flagowym komodora Heatha w Indiach Wschodnich (wyszła z Portsmouth 2.10.1868, zdobyła arabski statek niewolniczy 18.05.1869 koło Zanzibaru). Tam jej dowództwo przejął kmdr Henry Fairfax, kiedy w 1870 flagę na niej podniósł nowy głównodowodzący w Indiach Wschodnich, kontradm. Cockburn. W kwietniu 1871 stacjonowała w Bombaju. Fairfax zdał komendę wraz z wycofaniem fregaty 17.02.1872 do rezerwy w Sheerness. Odtąd nie wychodziła już w morze.
Od 1879-1880 hulk koszarowy w Chatham. Od marca 1894 hulk węglowy w Sheerness. W wyniku wypadku spłonęła w Sheerness 23.11.1905.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu AURORA (1861).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Ostatnia wśród omawianych tutaj drewniana fregata śrubowa pierwszej klasy, 51-działowa (potem 35/39-działowa), typu Forte zwanego też typem Impérieuse. W lutym 1860 wydłużono jej dziób, więc w przeciwieństwie do pozostałych jednostek tego typu miała tonaż 2558 ton, a wyporność 3498 ton. Długość między pionami 227’0”, szerokość 50’2” lub 51’1”, głębokość 22’0”. Zanurzenie z przodu 21’7”, z tyłu 22’7”. Dwucylindrowy (średnica cylindrów 160 cm, skok tłoków 91,4 cm), poziomy silnik firmy Maudslay, Sons & Field, o mocy 400 koni nominalnych i 1576 koni indykowanych, napędzający jedną śrubę, pozwalał na uzyskiwanie prędkości 10,2 węzła. Załoga: 515-540 ludzi. Uzbrojenie projektowane (i być może pierwotne) jak Impérieuse. Szybko jednak przezbrojona w 35 dział (zapewne takich ja na Euryalus) albo w 39 następujących dział: 1 gwintowane działo odtylcowe Armstronga na obrotowym stanowisku, 4 odtylcowe działa gwintowane 70-funtowe, 8 gwintowanych dział odtylcowych 40-funtowych, 8 haubicznych dział 8-calowych oraz 18 dział 32-funtowych.
Jednostka zbudowana w Pembroke wg projektu departamentu Inspektora, czyli Baldwina Wake Walkera, zamówiona 4.04.1851, zaczęta 5.09.1854, zwodowana 22.06.1861. Ukończona w listopadzie 1863.
Od 18.11.1863 do 7.09.1865 dowodził nią kmdr Francis Leopold McClintock; wchodziła w skład Eskadry Kanału. W lipcu 1864 zawiozła księcia Alberta do Norwegii, we wrześniu 1864 eskortowała królewski jacht Osborne z księciem i księżną Walii do Kopenhagi i na Bałtyk, a w styczniu 1865 dołączyła do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Tam jej dowództwo przejął 1.11.1865 kmdr Algernon Frederick Rous de Horsey. W okresie 1865-1867 stacjonowała na Rzece Św. Wawrzyńca w związku z zamieszkami (ruch Fenianów) w Kanadzie. Niosła wtedy 35 dział. De Horsey odprowadził ją 3.12.1867 do Plymouth, gdzie została wycofana do rezerwy 20.12.1867. W 1870 stała w Devonport. Od 20.02.1872 do 21.08.1872 kapitanem fregaty klasyfikowanej teraz jako 28-działowa, i służącej w charakterze pełnomorskiego okrętu szkolnego kadetów marynarki, był kmdr Benjamin Spencer Pickard. Od 21.08.1872 do 20.04.1874 dowodził nią kmdr Sholto Douglas, od grudnia 1872 do co najmniej sierpnia 1873 w wydzielonej eskadrze kontradm. Campbella (skierowanej do Indii Zachodnich), potem w charakterze chwilowego flagowca w Queenstown. W okresie od 15.05 do 10.08.1874 dowództwo fregaty odkomenderowanej do Straży Wybrzeża w Greenock sprawował kmdr William Graham, w okresie 10.08.1874 – 12.07.1875 – kmdr Trevenen Penrose Coode, zaś od 12.07.1875 do 19.06.1877 – kmdr Henry Duncan Grant.
Została rozebrana w Devonport w grudniu 1881.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu TRIBUNE (1853).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata śrubowa, 31-działowa, pierwszej lub drugiej klasy. Tonaż 1569-1570 ton, wyporność 2220-2224 tony, długość między pionami 58,52 m, szerokość 13,11 m, głębokość 3,96 m czy 3,94 m. Napędzający jedną śrubę dwucylindrowy (średnica cylindrów 140 cm, skok tłoków 76 cm), poziomy silnik firmy Maudslay, Sons & Field, o mocy 300 koni nominalnych i 1068 koni indykowanych, z wałem korbowym obracającym się z prędkością 72,5 obr/min. Prędkość okrętu 10,4 węzła. Na czas żeglugi z wyłączonym silnikiem śrubę chowano do kadłuba. Uzbrojenie: na pokładzie głównym 20 dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów i długości 9’6”); na spardeku 10 dział 32-funtowych (o masie 42 cetnarów i długości 8’0”) i 1 obracane działo haubiczne 10-calowe (o masie 85 cetnarów i długości 9’4”). Załoga: 300 ludzi.
Jednostka zbudowana w Sheerness wg planów Symondsa lub departamentu Inspektora, zamówiona 1.11.1850, zaczęta w kwietniu 1851, zwodowana 21.01.1853 albo 14.01.1853. Ukończona 3.08.1853.
Od 14.05.1853 do 22.11.1854 dowodził nią kmdr Swinfen Thomas Carnegie, początkowo w Eskadrze Kanału. We wrześniu 1853 fregata przybyła do Cork. Na przełomie 1853/1854 należała do pomocniczej Eskadry Zachodniej kontradm. Corry.
W marcu 1854 wyszła ze Spithead na Bałtyk, aby wziąć udział w wojnie krymskiej. W 1854 operowała nie tylko na Bałtyku, lecz również na Morzu Śródziemnym i Czarnym. W marcu i kwietniu 1854 znajdowała się na Bałtyku, w wydzielonym zespole kontradm. Plumridge’a. Zdobyła wiele rosyjskich statków. W maju nie wchodziła już w skład tego zespołu i ostatecznie znalazła się na Morzu Czarnym, przybywając pod Bałczik (blisko Warny) na początku lipca 1854. Uczestniczyła w bombardowaniu Sewastopola 17.10.1854. Ostrzeliwała południowe wybrzeża Krymu od Bałakławy do Kerczu. Atakowała wybrzeża pod Anapą 12.11.1854. Dowództwo fregaty przejął 11.12.1854 kmdr James Robert Drummond. Pozostała na Morzu Czarnym w 1855. Uczestniczyła w bombardowaniu Sewastopola 16.06.1855. Od 13.08.1855 dowodził nią kmdr Harry Edmond Edgell. Brała udział w bombardowaniu fortu Kinburn 17.10.1855.
W 1857 walczyła z Chińczykami, głównie odcinając drogi ucieczki z rzek i równocześnie obsadzając łodzie operujące na tych rzekach, jak 25.05.1857 na rzece Kanton, gdzie kierował nimi dowódca Tribune, kmdr Edgell; 27.05 na kanale Sawshee; 1.06 na Fatshan Creek; 18.06 znów na rzece Kanton. W styczniu 1858 znajdowała się po raz kolejny na rzece Kanton. Operowała nadal na Pacyfiku, gdy w okresie 18.08.1858 – sierpień 1860 jej kapitanem był Geoffrey Thomas Phipps Hornby. Wyszła z Hongkongu 27.11.1858 w rejs do Vancouveru. Brała udział w sporze z Amerykanami o wysepkę San Juan w pobliżu Vancouveru, w końcu wróciła do Portsmouth, gdzie w sierpniu 1860 przeszła do rezerwy. W 1862 została zredukowana do fregaty 23-działowej. Odtąd na pokładzie głównym niosła 16 haubicznych dział 8-calowych (65-cetnarowych); na pokładzie górnym 4 odtylcowe, gwintowane dział 40-funtowe Armstronga, jedno obracane, 100-funtowe działo odtylcowe, gwintowane Armstronga oraz 2 działa 33-funtowe (o masie 45 cetnarów). Od 17.03.1862 do 17.05.1866 dowodził nią kmdr Richard James Meade, wicehrabia Gilford, wysłany na Pacyfik.
Sprzedana w sierpniu 1866 w Plymouth firmie rozbiórkowej Marshall.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CURACOA (1854).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Curaçoa (Curacoa) - drewniana fregata śrubowa, 30/31-działowa, drugiej klasy, typu Tribune. Tonaż 1569-1571 ton, wyporność 2385 ton, długość między pionami 58,52 m, szerokość 13,11 m, głębokość 3,94 m. Napędzający jedną śrubę dwucylindrowy (średnica cylindrów 145 cm, skok tłoków 84 cm), poziomy silnik firmy Maudslay, Sons & Field, o mocy 350 koni nominalnych i 1354 koni indykowanych. Prędkość okrętu 10,75 węzła. Załoga: 300 ludzi. Uzbrojenie: na pokładzie głównym 20 dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów i długości 9’6”), a na spardeku 10 dział 32-funtowych (o masie 42 cetnarów i długości 8’0”) i 1 obracane działo haubiczne 10-calowe (o masie 85 cetnarów i długości 9’4”).
Jednostka zbudowana w Pembroke wg projektu departamentu Inspektora, zamówiona w listopadzie 1850 lub 4.04. i 18.07.1851, zaczęta w styczniu 1852, zwodowana 13.04.1854. Ukończona 14.11.1854.
Od 16.08.1854 do 14.05.1857 dowodził nią kmdr George Fowler Hastings. W 1854 przebywała początkowo na Morzu Śródziemnym. Podczas wojny krymskiej służyła w 1854 i 1855 na Morzu Czarnym. Uczestniczyła w odparciu rosyjskiego natarcia na tureckie okopy pod Eupatorią 17.02.1855. Brała udział w bombardowaniu fortu Kinburn 17.10.1855.
Od 14.05.1857 do 9.09.1857 jej kapitanem był na Morzu Śródziemnym kmdr Arthur Forbes, który przyprowadził fregatę do Portsmouth, gdzie została wycofana do rezerwy. W okresie 30.11.1857 – 2.07.1859 dowodził nią w Eskadrze Kanału kmdr Thomas Henry Mason. Od 2.07.1859 do 4.06.1862 dowódcą fregaty był Augustus Phillimore, skierowany ku wschodniemu wybrzeżu Ameryki Południowej.
W 1863 Curaçoa została zredukowana do fregaty 23-działowej. Otrzymała wtedy prawdopodobnie takie same uzbrojenie jak Tribune w 1862.
W kwietniu 1863 jej dowódca (od 20.04.1863), komodor William Saltonstall Wiseman, mianowany został głównodowodzącym brytyjskich sił morskich na wodach Australii. Fregata wyruszyła ze Spithead 25.05.1863. Dotarła do Sydney we wrześniu 1863. Na przełomie września i października 1863 przeszła z Sydney do Auckland, wysadziła 232 ludzi by walczyli z Maorysami na lądzie, a sama pozostała w Auckland jako okręt strażniczy. Wiseman dowodził 400-osobową morską brygadą, złożoną także z członków załóg innych okrętów, w 1863 i 1864. W sierpniu 1864 fregata wizytowała Melbourne. W 1865 dokonała 132-dniowego rejsu długości 9284 mil wśród wysp Pacyfiku, bombardowała Tanna i Erromanga na Nowych Hebrydach (gdzie tubylcy zamordowali misjonarza i innego białego). Wróciła do Sydney 13.10.1865.
Wycofano ją do rezerwy w Anglii w 1867.
Rozbiórkę fregaty ukończono 17.07.1869.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SHANNON (1855).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata śrubowa 51-działowa, typu Liffey. Długość między pionami 235’1”, szerokość 50’1,5”, głębokość 18’4,5”, tonaż projektowy 2651 ton, tonaż rzeczywisty 2667 ton, wyporność 3636-3915 ton. Dwucylindrowy silnik poziomy z tłokiem rurowym, firmy John Penn & Sons, o mocy 600 koni nominalnych i 2125 koni indykowanych, który napędzając pojedynczą śrubę dawał prędkość 11,5 węzła. Średnica cylindrów 70,75 cala, skok tłoków 3’6”. Załoga: 560. Uzbrojenie: na pokładzie głównym 30 dział haubicznych 8-calowych (o masie 65 cetnarów), na pokładzie górnym 20 dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów) i 1 działo 68-funtowe (o masie 95 cetnarów). Pojedynczy komin między fokmasztem a grotmasztem, śruba podnoszona do wnętrza kadłuba.
Fregata zamówiona pierwotnie w 1844 jeszcze jako żaglowa, ponownie zamówiona 4.04.1851 jako śrubowa wg projektu departamentu Inspektora. Zbudowana w Portsmouth, zaczęta w styczniu 1854, zwodowana 24.11.1855, ukończona 29.12.1856.
Od 13.09.1856 dowodził nią kmdr William Peel. Wysłana w 1857 na Daleki Wschód w ramach posiłków morskich i lądowych skierowanych na wody chińskie, z powodu toczącej się tam wojny, wyszła z Anglii 17.03.1857. W Singapurze wzięła na pokład ambasadora nadzwyczajnego, lorda Elgina, i dotarła do Hongkongu 27.06.1857. Jednak już w Singapurze Elgin usłyszał o wybuchu powstania sipajów w Indiach, a 14.07.1857 jeszcze groźniejsze wieści na ten temat doszły do kontradm. Seymoura (który szykował się na rejs z Elginem do zatoki Pechili). Następnego dnia odesłano więc fregatę Shannon do Kalkuty z 300 żołnierzami piechoty morskiej, przywiezionymi do Chin na liniowcu. Wpłynęła do ujścia Gangesu 6.08.1857 i Peel natychmiast zaoferował usługi swoje i swoich ludzi na froncie lądowym. Utworzono brygadę marynarki, liczącą ostatecznie około 520 marynarzy i żołnierzy piechoty morskiej pod dowództwem Peela (wyposażoną w działa zdjęte z Shannon), już 14.08 i 18.08 wysłaną partiami na odsiecz obleganego przez powstańców Lucknow. Ludzie z brygady oraz Peel osobiście odegrali wybitną i niejednokrotnie bohaterską rolę w walkach (chociaż dzisiejsi Anglicy się ich wstydzą i w ramach ekspiacji masowo robią pokutnicze filmy, jacy to oni byli wstrętni w tych Indiach), zaś dowódca fregaty, ciężko ranny w walkach, zaraził się w trakcie rekonwalescencji ospą i zmarł 27.04.1858 w wieku zaledwie 34 lat. Sama Shannon, pozostawiona tylko ze 140 ludźmi pod rozkazami nawigatora, nie odegrała oczywiście żadnej roli w walkach toczonych na lądzie, ale jej działa stanowiły ważny czynnik zniechęcający powstańców do ataku na Kalkutę. Od 1.05.1858 do 13.01.1859 dowodził nią tymczasowo Francis Marten. Brygada wróciła do Kalkuty w sierpniu 1858. Shannon 15.09.1858 wyruszyła w rejs powrotny do Anglii, a 15.01.1859 wycofano ją do rezerwy w Portsmouth. W lutym 1862 jej uzbrojenie zredukowano do 35 dział (zostało 30 dział haubicznych 8-calowych, 1 działo 68-funtowe i dodano 4 odtylcowe, gwintowane działa 100-funtowe Armstronga). Od 17.01 do 18.06.1862 kapitanem fregaty należącej do Eskadry Kanału (wyszła w morze w marcu) był James Francis Ballard Wainwright. Następnie dowództwo przejął kmdr Oliver John Jones, skierowany początkowo na Morze Śródziemne (po eksperymentach z różnymi śrubami, przeprowadzonymi w styczniu 1863 w zatoce Stokes), a w 1864 (1.01 – 15.07.1864) do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Jones przyprowadził Shannon do Portsmouth, gdzie wycofano ją do ostatecznie rezerwy 11.04.1865.
Została sprzedana firmie Castle 31.05.1871 na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu LIFFEY (1856).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata śrubowa 51-działowa, typu Liffey. Dane techniczne, załoga, uzbrojenie – jak Shannon, poza tym, że silnik rozwijał moc 1905 koni indykowanych, co pozwalało na uzyskiwanie prędkości 11 węzłów.
Fregata zamówiona pierwotnie w 1844 jeszcze jako żaglowa, ponownie zamówiona 4.04.1851 jako śrubowa wg projektu departamentu Inspektora. Zbudowana w Devonport, zaczęta 12.07.1854, zwodowana 6.05.1856, ukończona 11.01.1859.
Od 3.11.1858 do 17.07.1862 dowodził nią kmdr George William Preedy; początkowo należała do Eskadry Kanału, od lipca 1859 przebywała na Morzu Śródziemnym, od marca 1862 w Indiach Zachodnich (skierowana tam w związku z aferą statku Trent). Odesłana 12.06.1862 z Bermudów do Anglii, dotarła do Plymouth 2.07.1862. W lipcu 1862 Preedy przekazał dowództwo w Portsmouth. Jego następcą był do 31.10.1865 kmdr George Parker, skierowany najpierw (2.10.1862) na Morze Śródziemne (w Gibraltarze od 16.10 do 6.11; na Malcie 14.11.1862), a w marcu 1865 włączony do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Z końcem października 1865 fregatę wycofano do rezerwy w Plymouth. Jej uzbrojenie zredukowano do 30, 31 lub 35 dział. Krótko dowodził nią od 26.06 do 23.07.1867 kmdr John Napier. Od 25.07.1867 do 24.11.1869 kapitanem Liffey był kmdr John Ormsby Johnson, początkowo skierowany ku południowym wybrzeżom Irlandii; w maju 1868 fregata eskortowała do Danii księcia i księżnę Walii, we wrześniu 1868 popłynęła do Indii Zachodnich. W kwietniu 1869 przydzielono ją do przygotowywanej tzw. Lotnej Eskadry (razem z Liffey 4 fregaty śrubowe, ponadto 2 korwety śrubowe), wysłanej 2.07.1869 pod kontradm. Geoffreyem T. Phippsem Hornbym z Anglii w rejs dookoła świata. Zawinęła do Rio de Janeiro (16.08.1869), Montevideo (6.09.1869), dotarła na Przylądek Dobrej Nadziei 1.10.1869, do Melbourne 20.11.1869, Sydney 12.12.1869, Hobart 2.01.1870, Lyttleton 19.01.1870, Wellington 24.01.1870, Auckland 2.02.1870, Jokohamy 6.04.1870, Yedo (Edo, czyli Tokio) 14.04.1870, Vancouver 15.05.1870, Honolulu 16.06.1870, Valparaiso 14.08.1870, Bahia 6.10.1870. Od 24.11.1869 jej dowódcą był kmdr Robert Gibson. Wróciła do Plymouth 15.11.1870. W listopadzie 1870 została wycofana do rezerwy w Devonport.
W 1877 przekształcona w hulk zaopatrzeniowy – usunięto z niej maszynownię. Wprowadzono ją 1.04.1878 w Devonport do służby z przeznaczeniem do Coquimbo (w Chile). Wyruszyła 26.05.1878 z Plymouth, dotarła na miejsce 17.11.1878. Sprzedana tam w kwietniu 1903.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach