www.timberships.fora.pl

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ARCHER (1849).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup śrubowy, 12/14-działowy. Długość 186’4”, szerokość 33’10”, głębokość 19’0”. Zanurzenie średnie 14’9” (bez masztów 14’1”), tonaż 970-973 ton, wyporność 1337 ton. Dwucylindrowy, poziomy silnik pośredniego działania, firmy Miller, Ravenhill & Co. lub Seaward & Capel, o mocy 202 koni nominalnych i 345-347 koni indykowanych, napędzał pojedynczą śrubę o średnicy 9’0” przez przekładnię przyspieszającą o przełożeniu 3:1. Średnica cylindrów 46”, skok tłoków 3’0”, prędkość wału korbowego 36 obr/min. Prędkość okrętu 7,8 węzła. Załoga: 150-170 ludzi. Uzbrojenie przy 12 działach: 2 działa 68-funtowe (87-cetnarowe, o długości 9’6”) i 10 dział 32-funtowych (42-cetnarowych, o długości 8”0”). Trójmasztowiec. Jeden komin między fokmasztem a grotmasztem.
Okręt zbudowany w Deptford wg planów Johna Edye’a, zamówiony najpierw 26.03.1846 jako kanonierka typu Rifleman, ponownie zamówiony jako slup 25.04.1847, zaczęty 18.10.1847, zwodowany 27.03.1849. Ukończony 9.03.1850.
Od 2.04.1850 do 15.11.1853 dowodził nim commander James Newburgh Strange, wysłany najpierw (w maju 1850) z pocztą ku zachodnim wybrzeżom Afryki. Od sierpnia do września 1850 okręt zdobył 3 statki handlarzy niewolników. W lutym 1851 operował w ujściu rzeki Old Calabar. W marcu 1851 załoga slupa skutecznie atakowała plemiona żyjące wzdłuż rzeki Benin i uprawiające piractwo rzeczne oraz wspierające handel niewolnikami. W grudniu 1851 Archer znajdował się w Angoli. We wrześniu 1852 przebywał w Lizbonie. Z końcem stycznia 1853 skierowano go z Sheerness do Leith, dla ochrony rybołówstwa. W maju 1853 rozpatrywano udział tego okrętu w wyprawie arktycznej komandora Inglefielda, ale nie pozwolił na to zły stan kotłów. Slup wrócił z Leith do Woolwich 7.11.1853 i 8 dni później został wycofany do rezerwy.
Od 1854 był klasyfikowany jako slup 1 klasy.
Od 25.02.1854 do 11.06.1857 dowodził nim kmdr Edmund Heathcote. W 1854 i 1855 slup służył na Bałtyku podczas wojny krymskiej, gdzie atakował wybrzeża oraz przechwycił masę żaglowców – rosyjskich i neutralnych. Brał udział w rewii floty na Spithead 23.04.1856. Potem został włączony do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Od 21.05.1858 do śmierci w 1859 jego dowódcą był kmdr John Sanderson, wysłany 2.10.1858 ku wybrzeżom zachodniej Afryki, gdzie od stycznia 1859 Archer zdobył (do stycznia 1860) co najmniej 8 statków handlarzy niewolników. Po śmierci Sandersona dowództwo przejął 17.08.1859 commander Richard William Courtenay, a gdy stan zdrowia nie pozwolił mu na dalszą służbę 4.04.1860, kolejnym kapitanem na tych wodach został kmdr Frederick Augustus Buchanan Craufurd, który ostatecznie przyprowadził okręt we wrześniu 1861 do Woolwich, gdzie 5.10.1861 slup przeszedł czasowo do rezerwy.
W 1862 jednostkę przeklasyfikowano na korwetę. Po raz kolejny wysłano ją na wody Afryki Zachodniej 6.05.1863. W okresie 30.03.1863 – 11.04.1864 dowódcą był kmdr John Bythesea. Stan zdrowia zmusił go do rezygnacji 11.04.1864. Korweta pozostała w tym rejonie, a od 11.04.1864 do 30.01.1866 (data ostatecznego wycofania okrętu do rezerwy w Woolwich) dowodził nią kmdr Francis Marten. W 1865 jej łodzie zwalczały piratów rzecznych na rzece Kongo. Wróciła do Anglii 9.01.1866.
Przybyła na rozbiórkę do siedziby firmy Castle w Charlton 15.03.1866.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu WASP (1850).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup śrubowy typu Archer, więc zdecydowana większość danych jak już podane przeze mnie dla okrętu Archer z 1849. Różnice: silnik pionowy, wahliwy, o mocy 100 koni nominalnych i 280 koni indykowanych, pozwalał na uzyskiwanie prędkości 8,2 węzła. Średnica cylindrów 34”, skok tłoków 2’9”. Kadłub obity metalem Muntza.
Okręt zbudowany w Deptford wg planów Johna Edye’a, zamówiony najpierw 26.03.1846 jako kanonierka typu Rifleman, ponownie zamówiony jako slup Parthian 25.04.1847, przemianowany na Wasp 25.08.1847, zaczęty prawdopodobnie w październiku 1847, zwodowany 28.05.1850. Ukończony 26.10.1850.
Od 5.10.1850 do 13.03.1852 dowodził nim commander William Pearson Crozier, wysłany w celu zwalczania handlu niewolnikami u zachodnich wybrzeży Afryki (dotarł do Sierra Leone 3.01.1851), gdzie zachorował i musiał przekazać komendę. Od kwietnia 1852 tymczasowym dowódcą slupa na wodach Afryki Zachodniej był commander Charles Wright Bonham. Następnie commander Samuel Pritchard przyprowadził okręt z Afryki do Anglii, gdzie przekazał dowództwo 20.08.1852.
W okresie 20.08.1852 – 2.02.1855 dowódcą slupa był commander (od 27.11.1854 – kmdr) lord John Hay. Wasp służył na Morzu Śródziemnym, a w 1854 i 1855 - podczas wojny krymskiej - na Morzu Czarnym (pod Sewastopolem). Od 2.02.1855 do 7.01.1856 dowodził nim commander Henry Lloyd.
Następnie 18.07.1856 dowództwo objął commander Frederick Henry Stirling, wysłany z Sheerness ku wschodnim wybrzeżom Ameryki Południowej. Znajdował się w Rio de Janeiro 11.12.1858. W okresie 10.04.1860 – 10.12.1861 Waspem dowodził commander Charles Stirling; okręt w czerwcu 1860 wyszedł z Anglii, skierowany do eskadry bazującej przy Przylądku Dobrej Nadziei, a dowodzonej przez kontradm. Keppela. Przebywał tam do początku października 1860, kiedy wysłano go na Mauritius dla dokonania remontu (wszedł na skały między zatoką Simona a Stołową 25.08.1860). Wyruszył 1.12.1860 w rejs powrotny przez Seszele, Kanał Mozambicki, by zajmować się szukaniem statków przewożących niewolników. Znów wszedł na mieliznę i jeszcze raz musiał być remontowany na Mauritiusie. Około czerwca 1861 slup skierowano z Oceanu Indyjskiego do Anglii.
W listopadzie 1863 Wasp został wprowadzony w Portsmouth do służby dla zwalczania handlu niewolnikami u wschodnich wybrzeży Afryki. Od 16.11.1863 do 29.12.1865 dowodził nim tam kmdr William Bowden. Slup odniósł wiele sukcesów w atakach na arabskich handlarzy niewolników, m.in. 12.05.1865 w okolicach Zanzibaru. Dowództwo na tamtych wodach przejął 29.12.1865 kmdr Norman Bernard Bedingfeld, który w lipcu 1867 musiał zajmować się poskramianiem tubylców na Nikobarach, gdy popełnili wiele aktów piractwa i dokonali szeregu mordów na rozbitkach. Potem pomagał w tłumieniu zamieszek wśród Chińczyków na Penang. Przyprowadził slup do Anglii, gdzie Wasp został wycofany do rezerwy 22.04.1868.
Sprzedano go 2.12.1869 firmie Marshall na rozbiórkę w Plymouth.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MIRANDA (1851).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup śrubowy, 14/15-działowy. Długość 196’0,5”, szerokość 34’0”, głębokość 20’9”. Zanurzenie średnie 13’6”, tonaż 1039 ton, wyporność 1523 tony. Dwucylindrowy, poziomy silnik pośredniego działania, firmy Robert Napier & Sons, o mocy 250 koni nominalnych i 613 koni indykowanych, napędzał pojedynczą śrubę przez przekładnię przyspieszającą o przełożeniu 2,43:1. Średnica cylindrów 56,375”, skok tłoków 3’9”. Prędkość okrętu 10,75 węzła. Załoga: 160 ludzi. Uzbrojenie pierwotne: 14 dział 32-funtowych (42-cetnarowych, o długości 8”0”). W 1856 dodano do nich 1 działo 68-funtowe (87-cetnarowe, o długości 9’6”).
Okręt zbudowany w Sheerness wg planów lorda Johna Haya. Uważany za „ulepszony typ Rattler”. Zamówiony najpierw 25.04.1847 pod nazwą Grinder, zamówiony ponownie 3.11.1847 jako Miranda. Zaczęty we wrześniu 1848, zwodowany 18.03.1851. Ukończony 9.03.1854. Od 1854 klasyfikowany oficjalnie jako slup 1 klasy.
Od 25.02.1854 dowodził nim kmdr Edmund Moubray Lyons. Podczas wojny krymskiej slup operował najpierw na Bałtyku - na początku marca 1854 we mgle i wśród lodów dokonał rozpoznania wód pod Rewlem; w połowie kwietnia brytyjska prasa donosiła o pobycie tego okrętu na wodach fińskich. W czerwcu 1854 wszedł w skład małej eskadry sojuszniczej działającej na Morzu Białym. Zbombardował tam monastyr Sołowiecki 19.07.1854 i Kołę 23.07.1854 oraz spalił Kołę 23.08.1854. Wczesną jesienią 1854 powrócił do Anglii. Później w 1854 działał też na Morzu Czarnym. Pozostał na Morzu Czarnym w 1855 pod kmdr E.M. Lyonsem. Stał się flagowcem lekkiej eskadry skierowanej w maju 1855 na Morze Azowskie. Uczestniczył w ataku na Bierdiansk 26.05.1855. Brał udział w bombardowaniu Mierzei Arabackiej 28.05.1855 i Gieniczeska 29.05.1855. Uczestniczył w ataku na Taganrog 3.06.1855. Brał udział w bombardowaniu Sewastopola 16 i 17.06.1855, kiedy kmdr Lyons odniósł śmiertelną ranę. Od 24.06.1855 do 21.04.1857 dowódcą okrętu (we wrześniu i grudniu 1855 operującego u wejścia do cieśniny Kercz) był kmdr Robert Hall.
Od 4.10.1860 do 29.08.1861 slupem dowodził commander Henry Carr Glyn, wysłany pod koniec 1860 do Australii. Tam komendę okrętu przejął 29.08.1861 kmdr Robert Jenkins. Miranda, od 1862 klasyfikowana jako korweta, brała w 1863 i 1864 udział w wojnie z Maorysami na Nowej Zelandii. Blokowała mały port Tauranga, a członkowie jej załogi walczyli na lądzie w krwawych bitwach o Rangariri 20/21/11/1863 i o Gate Pah w kwietniu 1864. Ostatecznie Jenkins odprowadził korwetę do Anglii, gdzie została wycofana w Sheerness do rezerwy 3.06.1865.
Sprzedano ją na rozbiórkę 2.12.1869.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BRISK (1851).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup śrubowy, 14/16-działowy. Długość 193’7,25”, szerokość 35’0”, głębokość 20’5,5”. Zanurzenie średnie 13’9”, tonaż projektowy 1073-1075 ton, tonaż rzeczywisty 1087 ton, wyporność 1474 tony. Dwucylindrowy, poziomy silnik pośredniego działania, firmy Scott, Sinclair & Co., o mocy 250 koni nominalnych i 505 koni indykowanych, napędzał pojedynczą śrubę przez przekładnię przyspieszającą o przełożeniu 2,25:1. Średnica cylindrów 52”, skok tłoków 3’6”. Prędkość okrętu 7,35 węzła. Załoga: 160 ludzi. Uzbrojenie: 2 działa 68-funtowe (87-cetnarowe, o długości 9’6”) oraz 12 dział 32-funtowych (42-cetnarowych, o długości 8”0”).
Okręt zbudowany w Woolwich wg planów Komitetu Polecającego (w sprawach Budowy Okrętów) z 1847. Powiększony typ Rattler. Zamówiony 25.04.1847, zaczęty w styczniu 1849, zwodowany 2.06.1851. Przeholowany w czerwcu 1851 do Szkocji dla zainstalowania silnika. Ukończony 24.08.1853. Trójmasztowiec z ożaglowaniem fregaty. Jeden komin między fokmasztem a grotmasztem. Okręt wyposażono pierwotnie dla przewiezienia na Jamajkę (do Port Royal) nowego gubernatora.
Od 24.05.1853 slupem włączonym do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich dowodził commander Frederick Beauchamp Paget Seymour. W październiku 1853 krążył u wybrzeży Kuby, ścigając statki handlarzy niewolników.
W czerwcu 1854 podczas wojny krymskiej Brisk (od 1854 klasyfikowany oficjalnie jako slup 1 klasy) wszedł w skład małej eskadry sojuszniczej operującej na Morzu Białym. Brał udział w zbombardowaniu tam monastyru Sołowieckiego 19.07.1854. Atakował też miejscowość Novitska. Wczesną jesienią 1854 wrócił do Anglii. Następnie włączono go do eskadry kontradm. H.W. Bruce’a, działającej na Pacyfiku, gdzie 20.10.1854 dowództwo okrętu przejął commander Alfred John Curtis. Eskadra w czerwcu 1855 zajęła (bez walki) i zniszczyła Pietropawłowsk. Slup wrócił następnie do Anglii, gdzie wycofano go do rezerwy w Plymouth 13.06.1857.
Od 4.05.1859 do 24.02.1862 dowódcą był kmdr Algernon Frederick Rous De Horsay. Slup skierowano (6.06.1859) ku Przylądkowi Dobrej Nadziei. Zajmował się zwalczaniem statków transportujących niewolników, zdobywając je m.in. w sierpniu 1860. Kiedy De Horsay się rozchorował, dowództwo na tamtych wodach przejął kmdr John Proctor Luce. Brisk od 1862 klasyfikowano jako korwetę. W październiku 1862 pomagała stłumić zamieszki w Cape Coast Castle na wybrzeżu Afryki. W marcu 1863 przechwyciła szkuner niewolniczy. Wróciła do Anglii 11.08.1863. Wycofano ją do rezerwy w Plymouth 22.08.1863. W 1864 otrzymała nowy silnik, firmy Miller, Ravenhill & Co.: dwucylindrowy (średnica cylindrów 45 cali, skok tłoków 2’0”), o mocy 200 koni nominalnych i 837 koni indykowanych, który zapewniał prędkość około 10 węzłów. Ostatnim kapitanem korwety był od 30.08.1864 kmdr Charles Webley Hope, wysłany do Australii. Jednostka brała udział w wojnie z Maorysami na Nowej Zelandii. Została wycofana do rezerwy w Plymouth 19.01.1869.
Sprzedano ją armatorowi cywilnemu 31.01.1870. Została zmodyfikowana do użytku jako statek telegraficzny u zachodniego podejścia do kanału La Manche, ale armator zbankrutował i statek wycofano z eksploatacji po dwóch miesiącach.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu HIGHFLYER (1851).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata śrubowa oraz korweta śrubowa, 21-działowa. Tonaż 1153 tony, wyporność 1775 ton czy 1737,5 tony (później określana jako 1902 tony), długość między pionami 58,52 m, szerokość 11,07 m, głębokość ładowni 6,91 m, zanurzenie średnie 4,80 m. Dwucylindrowy (średnica cylindrów 140 cm, skok tłoków 76 cm) silnik poziomy, firmy Maudslay, Sons & Field, o mocy 250 koni nominalnych i 702 koni indykowanych, napędzający pojedynczą śrubę przez przekładnię przyspieszającą o przełożeniu 2,7:1. Załoga: 230 ludzi. Prędkość 9,4 węzła. Uzbrojenie pierwotne: 1 obracane działo haubiczne 10-calowe (85-cetnarowe, o długości 9’4”) i 20 dział 32-funtowych (42-cetnarowych, o długości 8’). W późniejszym okresie 1 obracane działo haubiczne 10-calowe (85-cetnarowe, o długości 9’4”) i 18-20 haubicznych dział 8-calowych. Trójmasztowiec. Pojedynczy komin między fokmasztem a grotmasztem.
Jednostka zbudowana w stoczni firmy Mare, w Blackwall, wg projektu z departamentu Inspektora, zaakceptowanego 30.11.1849. Jednak początkowo zamówiona 25.04.1847 (pierwotnie w Woolwich), jako śrubowy slup typu Brisk. Zamówienie przesunięto do Chatham 31.03.1849, wreszcie 30.11.1849 przyjęto nowy projekt, a budowę przeniesiono do prywatnej stoczni Mare. Zaczęta w styczniu 1850, zwodowana 13.08.1851. Ukończona 10.04.1852. Od 3.03.1852 do końca 1853 klasyfikowana oficjalnie jako fregata śrubowa, zaś na początku 1854 przeklasyfikowana na korwetę śrubową pierwszej klasy.
Od 15.03 do 14.12.1852 fregatą – skierowaną do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich - dowodził kmdr Henry James Matson. Kiedy zmarł, dowództwo przejął następnego dnia na tych wodach kmdr Edmund Heathcote, który zdał komendę 1.04.1853. Następnym kapitanem był - do 7.06.1856 - kmdr John Moore. W lipcu 1853 fregata należała do eskadry zgromadzonej na Spithead. W 1854 i 1855 korweta Highflyer operowała na Morzu Czarnym podczas wojny krymskiej. We wrześniu 1854 zaangażowana była w transport wojsk sojuszniczych spod Warny na Krym, holując transportowiec wojska HMS Apollo. Uczestniczyła w bombardowaniu Odessy 22.04.1854. Brała udział w bombardowaniu Sewastopola 17.10.1854. Ostrzeliwała południowe wybrzeża Krymu od Bałakławy do Kerczu. Atakowała wybrzeża pod Anapą 12.11.1854. Uczestniczyła w bombardowaniu umocnień nad Soujak Kale (Zatoka Noworosyjska) 13.03.1855. Brała udział w bombardowaniu Sewastopola 16.06 i 17.06.1855.
W Portsmouth jej dowództwo objął 1.08.1856 kmdr Charles Frederick Alexander Shadwell, skierowany na wody Indii Wschodnich i Chin (dotarł do Hongkongu 13.05.1857). Korweta brała udział w drugiej wojnie brytyjsko-chińskiej. Jej łodzie uczestniczyły w bitwie na Fatshan Creek koło Kantonu 1.06.1857 oraz w zdobyciu Kantonu w grudniu 1857. W 1859 brała udział w zakończonym klęską (25.06) ataku sił brytyjsko-francuskich na chińskie forty w ujściu rzeki Peiho, kiedy kmdr Shadwell został ciężko ranny (odtąd zawsze kulał). Dowództwo jednostki przejął 2.01.1860 tymczasowo William Andrew James Heath i – wyruszając z Hongkongu 7.02.1861 - doprowadził ją do Portsmouth, gdzie została wycofana do rezerwy 31.05.1861. Od 15.12.1864 do 31.08.1868 jej kapitanem był kmdr Thomas Malcolm Sabine Pasley, wysłany na placówkę przy Przylądku Dobrej Nadziei i na Oceanie Indyjskim. W 1865 pirackie poczynania Arabów na zachodnim wybrzeżu Zatoki Perskiej, zwłaszcza w okolicach El Kateef, stały się tak uciążliwe, że pod koniec roku wysłano w ten rejon korwetę Highflyer, z żądaniem zadośćuczynienia. Spotkawszy się z odmową, Pasley w styczniu 1866 zniszczył dwa forty i spalił nieco dhowów. Nie doceniając siły fortu znajdującego się blisko El Kateef zaatakował go, ponosząc porażkę. Zatrzymał się w porcie na Zanzibarze 17.06.1866. Zajął na pobliskich wodach arabski żaglowiec do transportu niewolników 28.07.1866, po czym zajmował lub zniszczył bardzo wiele innych do 22.10.1867, często między Zanzibarem a Adenem. Po powrocie do Anglii korweta stała od sierpnia 1868 w Portsmouth.
Została rozebrana w maju 1871 w Portsmouth.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ESK (1854).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana korweta śrubowa pierwszej klasy, 20/21-działowa, typu Highflyer. Tonaż 1153-1169 ton, wyporność c. 1900 ton czy dokładnie 1737,5 tony. Wymiary i uzbrojenie jak Highflyer, chociaż niektórzy podają szerokość około 11,73 m. Dwucylindrowy (średnica cylindrów 127 cm, skok tłoków 84 cm) silnik nachylony, oscylacyjny, firmy J. Scott Russell & Co., o mocy 250 koni nominalnych i 657 koni indykowanych, który napędzał jedną śrubę. Prędkość okrętu nieco ponad 9 węzłów. Załoga: 240 ludzi.
Korweta zbudowana w stoczni firmy John Scott Russell & Co., w Millwall, wg projektu z departamentu Inspektora, zamówiona 18.08.1852, zaczęta w kwietniu 1853, zwodowana 12.06.1854. Ukończona 21.12.1854.
Od 28.10.1854 do 25.02.1856 dowodził nią kmdr Thomas Francis Birch. W 1855 weszła w skład Floty Bałtyckiej podczas wojny krymskiej. W maju atakowała nieprzyjacielską żeglugę u Hango Head.
Od 1.03.1856 do 26.06.1861 jej dowódcą był kmdr Robert John Le Mesurier McClure. Esk brała udział w rewii floty na Spithead 23.04.1856. Następnie skierowano ją do Indii Wschodnich i Chin, drogą przez Pacyfik. Dotarła do Hongkongu 16.06.1857. Załoga korwety brała udział w zdobyciu Kantonu w grudniu 1857. We wrześniu 1860 współdziałała w walce z dżonkami pirackimi. Wkrótce potem Esk ruszyła w rejs powrotny do Anglii. W czerwcu 1861 jednostkę wycofano do rezerwy w Portsmouth. W okresie 22.05.1863-29.04.1864 dowodził nią kmdr John Fane Charles Hamilton, wysłany na wody Nowej Zelandii, gdzie Esk brała udział w wojnie z Maorysami – przeważnie chodziło o zaangażowanie jej załogi w walkach na lądzie. W bitwie o Gate Pah Hamilton poległ 29.04.1864, kiedy prowadził do ataku brygadę morską z wielu okrętów. Po nim dowództwo przejął 16.07.1864 kmdr John Proctor Luce. Korweta pozostała jeszcze długo na wodach Nowej Zelandii i Australii, ale ostatecznie wróciła do Portsmouth, gdzie 17.10.1867 wycofano ją po raz ostatni do rezerwy.
Rozebrana w 1870 w Portsmouth.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu IMPERIEUSE (1852).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata śrubowa pierwszej klasy, 51-działowa, typu Forte zwanego też typem Impérieuse. Tonaż 2347 ton albo w projekcie 2355 ton, a w rzeczywistości 2358 ton. Wyporność 3345 ton, długość między pionami w projekcie i w rzeczywistości 64,62 m, szerokość w projekcie 15,29 m, zaś w rzeczywistości 15,25 m, głębokość ładowni w projekcie 5,11 m, a w rzeczywistości 5,10 m, zanurzenie z przodu 6,45 m, z tyłu 6,78 m. Dwucylindrowy (średnica cylindrów 139,7 cm, skok tłoków 91,4 cm), poziomy silnik pojedynczego rozprężania pary, z tłokiem rurowym, firmy John Penn & Sons, o mocy 360 koni nominalnych i 1296 koni indykowanych, napędzający jedną śrubę i pozwalający na uzyskiwanie prędkości 9,85 węzła czy 10,7 węzła. Załoga: 515-530 ludzi. Uzbrojenie: na głównym pokładzie 30 dział haubicznych 8-calowych (65-cetnarowych, o długości 9’0”), na górnym pokładzie 20 dział 32-funtowych (56-cetnarowych) i jedno obracane działo 68-funtowe (95-cetnarowe); lub w sumie 1 działo 68-funtowe, 10 dział haubicznych 10-calowych i 40 dział 32-funtowych.
Jednostka zbudowana w Deptford wg projektu departamentu Inspektora, zamówiona w marcu 1848 jako żaglowa fregata 60-działowa, ponownie zamówiona (jako śrubowiec) 14.06.1850, zaczęta w listopadzie 1850, zwodowana 15.09.1852. Ukończona 30.03.1853.
Od 17.12.1852 do 5.02.1857 dowodził nią kmdr Rundle Burges Watson. W lipcu 1853 fregata wchodziła w skład eskadry zgromadzonej na Spithead. Włączono ją do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Na przełomie 1853/1854 należała do pomocniczej Eskadry Zachodniej kontradm. Corry.
W marcu 1854 popłynęła ze Spithead na Bałtyk. W 1854 i 1855 operowała na tym morzu podczas wojny krymskiej, zdobywając rozmaite statki rosyjskie. Brała udział w rewii floty na Spithead 23.04.1856. Następnie skierowano ją do Ameryki Północnej, zaś w lutym 1857 wycofano do rezerwy w Portsmouth. Od 23.06.1859 do 16.04.1861 jej kapitanem był kmdr Rochford Maguire, a fregata – początkowo stacjonująca w Portland i należąca do Floty Kanału – została skierowana na Daleki Wschód (dotarła do Hongkongu 31.01.1860), gdzie pełniła rolę jednostki flagowej kontradm. Lewisa Tobiasa Jonesa w Indiach Wschodnich i Chinach. Jej załoga brała udział w zdobyciu fortów Taku nad Peiho 21.08.1860, m.in. obsługując łodzie rakietowe. Na tamtych wodach dowództwo przejął 16.04.1861 kmdr George Ommanney Willes. Sprawował komendę do odniesienia kontuzji 1.10.1862. Impérieuse była wtedy okrętem flagowym wiceadm. Jamesa Hope i należała do eskadry interweniującej po stronie chińskich sił rządowych w wojnie przeciwko tajpingom, kiedy część załogi fregaty wchodziła w skład walczącej na lądzie brygady marynarki. Od 1.10.1862 do 21.03.1863 fregatą dowodził Robert Gibson. Brygada marynarki uczestniczyła w zdobyciu Kahding 24.10.1862. Gibson, odesłany z Hongkongu 20.11.1862, odprowadził Impérieuse do Portsmouth, gdzie ostatecznie wycofano ją do rezerwy 21.03.1863.
Fregata została sprzedana w marcu 1867 firmie rozbiórkowej Castle & Beech z Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu EURYALUS (1853).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.