www.timberships.fora.pl

kgerlach

Drewniany slup bocznokołowy typu Driver, 6-działowy. Wymiary jak Driver. Zanurzenie z przodu 4,01 m, z tyłu 4,45 m. Dwucylindrowy silnik bezpośredniego działania firmy Fairbairn, o mocy 280 koni nominalnych. Uzbrojenie: 2 obracane działa haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), dwa 8-calowe działa haubiczne (64-cetnarowe), 2 karonady 42-funtowe (22-cetnarowe). Załoga: 149 ludzi.
Zbudowany w Chatham wg planów Edye’a albo Symondsa, zamówiony 18.03.1841, rozpoczęty 7. lub 17.05.1841, zwodowany 29.03.1842. Ukończony 28.06.1843.
Od 11.04.1843 do lutego 1847 jego dowódcą był commander George Thomas Gordon, a okręt służył najpierw u pacyficznych wybrzeży Ameryki Południowej. Pozostawał na Pacyfiku, kiedy dowództwo objął 5.06.1847 commander Frederick Beauchamp Paget Seymour, który przyprowadził okręt do Anglii, gdzie go wycofano w Portsmouth do rezerwy 13.12.1847. W okresie 29.08.1849-13.01.1851 kapitanem slupa był commander Herbert Schomberg, a obszarem operacyjnym – wody u południowo-wschodnich wybrzeży Ameryki, gdzie polowano na statki handlarzy niewolników u wybrzeża Brazylii. Latem 1850 Schomberg był szczególnie aktywny nawet na brazylijskich rzekach. Wpłynął w ujście Frio i wysłał dalej łodzie; przechwyciły one znany statek niewolniczy Rival, który spalono. Następnie, 29.06.1850, Cormorant wszedł 15 mil w górę rzeki Paranagua i zabrał trzy żaglowce handlarzy niewolników (czwarty został zatopiony przez własną załogę). Okręt operował na tych wodach także po przejęciu dowództwa przez commandera Williama Charlesa Chamberlaina 13.01.1851. Zdał on komendę 28.02.1852.
Rozbiórkę Cormoranta zakończono w Deptford do 17.08.1853.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ECLAIR = ROSAMOND (1843).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup bocznokołowy, 6-działowy, typu Driver. Tonaż 1054-1059 ton, wyporność „lekka” 1379 ton, wyporność zwykła 1590 ton. Długość między pionami 54,86 m, długość całkowita 62,10 m, szerokość 10,97 m, szerokość z kołami 13,72 m, głębokość 6,40 m, zanurzenie z przodu 4,01 m, z tyłu 4,44 m. Dwucylindrowy silnik bezpośredniego działania firmy Miller, o mocy około 280 koni nominalnych. Średnica cylindrów 166 cm, skok tłoków 152 cm. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 7,11 m, obracały się z prędkością 17 obr/min. Załoga: 149, potem 160 ludzi. Prędkość 9,5 węzła. Uzbrojenie w 1844: 2 obracane działa haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 2 działa haubiczne 8-calowe (64-cetnarowe), 2 karonady 42-funtowe (22-cetnarowe); najpóźniej od 1856: 1 obracane działo 68-funtowe (95-cetnarowe), 1 obracane działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 4 działa 32-funtowe (42-cetnarowe); od 1862: 1 obracane działo 110-funtowe (gwintowane, odtylcowe, 82-cetnarowe), 1 obracane działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 4 działa 32-funtowe (42-cetnarowe).
Okręt zbudowany w Woolwich wg planów Edye’a lub Symondsa, zamówiony 18.03.1841, zaczęty w sierpniu 1841, zwodowany 31.05.1843 pod nazwą Infernal. Przemianowany na Eclair 26.08.1843 albo w sierpniu 1844. Ukończony 9.09.1844.
Od 26.08.1844 do 16.09.1845 jego kapitanem był commander Walter Grimston Bucknall Estcourt, a slup pływał początkowo po wodach angielskich i szkockich. Z końcem października 1844 wyszedł ze Spithead kierując się ku zachodnim wybrzeżom Afryki, gdzie zwalczał statki handlarzy niewolników (zdobył hiszpański szkuner 15.05.1845). Od 23.04.1845 członkowie załogi zaczęli w szybkim tempie umierać jeden po drugim na „żółtą febrę”. Kiedy zmarł Estcourt (śmiertelność była zastraszająca, na Eclair „febra” zabiła ostatecznie aż 71 ludzi ze 146 znajdujących się na pokładzie), komendę objął tymczasowo pierwszy oficer Henry Cooke Harston, który poprzez Maderę doprowadził okręt do Anglii, zawijając na kotwicowisko u wyspy Wight 29.09.1845. Ludzie umierali nadal do 12.10.1845, a dwa dni wcześniej zmarł nawet pilot, który tylko przeprowadził okręt spod wyspy Wight do Sheerness, dokąd zawinięto 2.10.1845. Ostatecznie Eclair został wycofany do rezerwy w Sheerness 13.11.1845. Okryty ponurą sławą slup przemianowano na Rosamond (czy Rosamund) 14.10.1846 i oddano kolejnemu kapitanowi 5.11.1846. Był nim commander John Foote. Dowodził on okrętem do 12.04.1850, początkowo u Przylądka Dobrej Nadziei, potem (od 1848) na Morzu Śródziemnym. Od 25.02.1854 dowódcą był commander George Wodehouse, zaś Rosamond służył na Bałtyku podczas wojny krymskiej. Na początku maja 1854 przywiózł z Anglii pocztę dla brytyjskiej floty bałtyckiej. Następnie dowództwo okrętu objął 20.10.1854 commander Stephen Smith Lowther Crofton. W 1863 slup został przekształcony w pływający warsztat. Rozebrano go w 1864 lub 1865.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SPITEFUL (1842).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup bocznokołowy typu Driver, 6-działowy. Wymiary jak Rosamond. Silnik dwucylindrowy, z bocznymi balansjerami, bezpośredniego działania, firmy Scott & Sinclair, o mocy 280 koni nominalnych i 796 koni indykowanych. Średnica cylindrów 157,5 cm, skok tłoków 183 cm. Zapas 275 ton węgla. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 7,92 m, obracały się z prędkością 16 obr/min. Prędkość 10 węzłów. Uzbrojenie w 1843: 2 obracane działa haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 2 działa haubiczne 8-calowe (64-cetnarowe), 2 karonady 42-funtowe (22-cetnarowe); formalnie od 1856, ale niewykluczone, że już w 1854: 1 obracane działo 68-funtowe (95-cetnarowe), 1 działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 4 działa 32-funtowe (42-cetnarowe). Załoga: 149, a potem 160 ludzi; od 1862: 1 obracane działo 110-funtowe (gwintowane, odtylcowe, 82-cetnarowe), 1 obracane działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 4 działa haubiczne 8-calowe (52-cetnarowe). Takielunek początkowo dwumasztowy, najpóźniej od 1854 trójmasztowiec z ożaglowaniem barku.
Okręt zbudowany w Pembroke wg planów Edye’a albo Symondsa, zamówiony 18.03.1841, rozpoczęty w sierpniu 1841, zwodowany 24.03.1842. Ukończony 24.03.1843.
Od 14.12.1842 do października 1846 dowodził nim commander William Maitland, który przeprowadził slup z Plymouth na Ocean Indyjski. Z Borneo dotarł do Penang 18.04.1846, gdzie został włączony w skład sił kontradm. Cochrane’a przeznaczonych do interwencji przeciwko sułtanowi Borneo. Zrealizowano ją w lipcu 1846. Kiedy Maitland zmarł w październiku na Oceanie Indyjskim, kapitanem został commander William Legge George Hoste. Wyruszył w rejs powrotny z Bombaju 6.03.1847, wrócił na Spithead 21.07.1747. W Woolwich wycofano okręt do rezerwy 30.07.1847.
W okresie 4.10.1849-3.06.1851 dowodził nim commander Thomas Carmichel, początkowo w Plymouth, potem na Morzu Śródziemnym.
Od 12.07.1854 kapitanem był na Morzu Śródziemnym i Czarnym commander Augustus Frederick Kynaston. Uczestniczył w bombardowaniu Sewastopola 17.10.1854, kiedy Kynaston odniósł poważną ranę. Spiteful pozostał u wybrzeży Krymu w 1855, od 19.01.1855 dowodzony przez commandera Francisa Henry’ego Shortta. Uczestniczył w bombardowaniu fortu Kinburn 17.10.1855. W pierwszej połowie 1856 pomagał stłumić na Malcie bunt legionu sardyńskich najemników. Wycofany do rezerwy w Woolwich 23.05.1857.
Od 30.08.1860 do 14.03.1863 dowodził nim commander William Charles Fahie Wilson, a okręt bazował najpierw w Portsmouth; od lutego 1861 należał do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Wkrótce po przybyciu do Havannah załogę slupa zaatakowała "żółta febra" – nie mniej niż 50 ludzi, w tym 6 oficerów, zmarło. Wilson przez dłuższy czas leżał w szpitalu w Nassau, a wtedy jednostką dowodził pierwszy oficer, James Crooke. Później Spiteful operował u wybrzeży Nowej Fundlandii, bazując w Halifaxie.
W okresie 6.11.1865-15.01.1867 slupem działającym (od początku 1866) u wybrzeży Brazylii dowodził commander Archibald Douglas William Fletcher. Na tamtych wodach dowództwo przejął 8.03.1867 commander Benjamin Langlois Lefroy. W 1867 okręt włączono do sił ekspedycyjnych interweniujących w Abisynii. Brygada marynarki lądowała w Zoulla 25.01.1868. Następnie Spiteful przez miesiąc zwalczał handlarzy niewolników w zatoce Arabskiej, chwytając i niszcząc 6 statków oraz uwalniając 200 niewolników. Lefroy zdał komendę 24.12.1868.
Spiteful w 1870 stał w Portsmouth.
Latem 1875 włączono go w skład ekspedycji karnej skierowanej w górę rzeki Kongo, wymierzonej w lokalnych piratów (przynajmniej w rozumieniu Brytyjczyków). Okrętem dowodził wówczas commander Mervyn Bradford Medlycott. Wyprawa zakończyła się 17.09.1875.
Od lipcu 1876 do maja 1877 Spiteful, którego kapitanem był wtedy commander Armand Temple Powlett, należał do sił interweniujących w Dahomeju.
W 1879 znajdował się w Portsmouth.
Został sprzedany firmie rozbiórkowej Castle we wrześniu 1883.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu VIRAGO (1842).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup bocznokołowy typu Driver, 6-działowy. Wymiary jak Rosamond, zanurzenie z przodu 4,34 m, z tyłu 4,50 m. Dwucylindrowy silnik bezpośredniego działania, firmy Boulton & Watt, o mocy 300 koni nominalnych, nadawał jednostce prędkość około 10. Średnica cylindrów 169 cm, skok tłoków 152 cm. Zapas 420 ton węgla. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 7,54 m, obracały się z prędkością 17 obr/min. Załoga: 149, potem (od sierpnia 1851) 160 ludzi. Uzbrojenie w 1843: 2 obracane działa haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 2 działa haubiczne 8-calowe (64-cetnarowe), 2 karonady 42-funtowe (22-cetnarowe); formalnie od 1856, ale niewykluczone, że już w 1854: 1 obracane działo 68-funtowe (95-cetnarowe), 1 działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 4 działa 32-funtowe (42-cetnarowe); od 1861: 1 obracane działo 110-funtowe (gwintowane, odtylcowe, 82-cetnarowe), 1 obracane działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 4 działa 32-funtowe (42-cetnarowe); od 1865: 5 gwintowanych dział odprzodowych 64-funtowych (o masie 58 cetnarów każde), być może 1 gładkolufowe działo 100-funtowe (9-calowe; o masie 6,25 tony). Takielunek początkowo - co najmniej do połowy 1844 - dwumasztowy (brygu), najpóźniej od 1854 trójmasztowiec z ożaglowaniem barku.
Okręt zbudowany w Chatham wg planów Edye’a albo Symondsa, zamówiony 18.03.1841, rozpoczęty 15.11.1841, zwodowany 25.07.1842. Ukończony 29.07.1843.
W okresie 25.05.1843-18.05.1846 jego dowódcą był commander George Graham Otway, a slup służył na Morzu Śródziemnym, m.in. holując żaglowe liniowce. Od 20.05.1846 dowodził nim commander John Lunn, nadal na Morzu Śródziemnym. Wycofano jednostkę do rezerwy w Woolwich 16.11.1847. Od 5.08.1851 do 1853 kapitanem był commander William Houston Stewart. W tym czasie Virago operował na Pacyfiku, m.in. odbił z rąk rewolucjonistów chilijską kolonię Punta Arenas w Cieśninie Magellana. W maju i czerwcu 1852 znajdował się na Tahiti, następnie patrolował rejon Wysp Towarzystwa. Od 5.04.1853 dowodził nim na Pacyfiku commander Edward Marshall. Zawinął w 1853 na wyspę Picairn – ponieważ Virago był pierwszym parowcem widzianym przez mieszkańców, dowódca zabrał ich na przejażdżkę wokół wyspy. Przybył 11.05.1854 do Callao z Panamy, przywożąc brytyjskiemu admirałowi wiadomość o wybuchu wojny z Rosją, nazwanej potem krymską. Uczestniczył w nieudanym ataku na Pietropawłowsk (na Kamczatce) 30.08.-4.09.1854. Zdobył 7.09.1854 w pobliżu Pietropawłowska mały, rosyjski szkuner wojenny Anadyr’, który spalono. W drugiej połowie 1854 dowództwo przejął commander James Charles Prevost; slup operował u zachodnich wybrzeży Kanady, jego załoga dokonywała badań hydrograficznych akwenów wokół Wysp Królowej Charlotty. W marcu 1855 okręt wyszedł z Callao w rejs powrotny do Anglii, gdzie przeprowadzono remont. Od 6.05.1856 kapitanem był commander Henry Vachell Haggard, działający u południowo-wschodnich wybrzeży Ameryki. W lutym, marcu i sierpniu 1857 Virago bazował w Rio de Janeiro, próbując przechwytywać statki handlarzy niewolników. Następnie jego dowództwo objął 15.03.1858 w Devonport commander Montagu Buccleuch Dunn. W 1860 slup stał w Sheerness. Od 31.07.1861 do stycznia 1865 dowodził nim commander William George Hope Johnstone, początkowo w Eskadrze Kanału, w sierpniu 1863 skierowany do Indii Zachodnich, gdzie wszedł w skład Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Wyruszył 30.11.1866 na wody australijskie, gdzie dotarł w maju 1867. Zrealizował wiele prac hydrograficznych w rejonie Wielkiej Rafy Koralowej, wybrzeża Queenslandu, wyspy Norfolk oraz Nowej Zelandii. Od 25.08.1869 jego dowódcą był commander Elibank Harley Murray. W lutym i maju 1871 okręt znajdował się u wybrzeży Nowej Zelandii, koło Wellington. W rejs powrotny do Anglii wyruszył z Sydney 28.06.1871. Dotarł na Wyspy Brytyjskie z początkiem jesieni i został wycofany do rezerwy.
Rozebrany w listopadzie 1876 w Chatham.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SPHYNX (1846).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup bocznokołowy, 6-działowy, typu Driver, z maszynownią wydłużoną o 2 m dla pomieszczenia dużo większego silnika. Tonaż 1056-1058 ton, wyporność 1590-1611 ton, długość między pionami 54,86 m, szerokość 10,97 m, głębokość ok. 6,4 m, długość całkowita 62,10 m, szerokość z kołami 13,72 m, zanurzenie z przodu 4,01 m, z tyłu 4,44 m. Dwucylindrowy silnik wahliwy firmy Penn, o mocy 500 koni nominalnych i 1169 koni indykowanych, pozwalał podobno na rozwijanie na próbach prędkości 12 węzłów, co niektórzy współcześni badacze uważają za przesadzone. Busk podawał prędkość 10,5 węzła. Średnica cylindrów 210 cm, skok tłoków 183 cm. Kotły wytwarzały parę o ciśnieniu 6 funtów na cal kwadratowy. Bunkry zabierały 330 ton węgla. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 8,53 m, obracały się z prędkością 17,5 obr/min. Uzbrojenie w 1846: 2 obracane działa haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 2 działa haubiczne 8-calowe (64-cetnarowe), 2 karonady 42-funtowe (22-cetnarowe); następne zmiany jak na Virago. Załoga: 149, a potem 160 ludzi. Pierwotnie takielunek dwumasztowy, potem (najpóźniej od 1854) trójmasztowy, typu bark.
Okręt zbudowany w Woolwich, formalnie wg planów Symondsa, zamówiony 18.03.1841, rozpoczęty w maju 1844, zwodowany 17.02.1846. Ukończony 3.11.1846.
29.06.1846 jego kapitanem został w Woolwich commander John Bettinson Cragg. W marcu 1847 slup wpakował się na podwodne skały i trzeba było użyć specjalnych konstrukcji, aby go ściągnąć na głębszą wodę i odholować na remont do Portsmouth. Następnie 2.02.1850 dowództwo objął commander Charles Frederick Alexander Shadwell. Okręt skierowano na Ocean Indyjski. Brał udział w wojnie birmańskiej w 1852-1853. Komendę nad slupem przejął w Portsmouth 23.05.1854 kmdr William John Cavendish Clifford. Podczas wojny krymskiej okręt transportował na Bałtyk francuskich żołnierzy i uczestniczył tu w działaniach bojowych do lata 1854. Brał udział w zdobyciu Bomarsundu 16.08.1854. Potem w tym samym roku służył na Morzu Czarnym, gdzie od 15.09.1854 dowodził nim kmdr Arthur Parry Eardley Wilmot. Uczestniczył w bombardowaniu Sewastopola 17.10.1854. W 1855 pozostał na Morzu Czarnym. Brał udział w ekspedycji na Morze Azowskie w maju-lipcu 1855 oraz w bombardowaniu fortu Kinburn 17.10.1855.
W okresie 25.09.1859-1.01.1862 jego dowódcą był commander George Fiott Day, a slup wysłano z Portsmouth (pod koniec1859) znowu na Daleki Wschód. Dotarł do Hongkongu 7.06.1860. Na wodach chińskich dowództwo przejął 1.01.1862 commander Theodore Morton Jones. Zdał komendę 9.07.1863. Od 1865 do kwietnia 1868 okrętem operującym na wodach Ameryki Północnej (gdzie prowadzono badania hydrograficzne południowo-zachodnich wybrzeży Nowej Szkocji) i Indii Zachodnich (gdzie wielu członków załogi rozchorowało się na febrę i biegunkę) dowodził kmdr Richard Vesey Hamilton. Od 17.04.1868 do 5.12.1868 kapitanem był kmdr John Edward Parish. Pod koniec 1868 nakazano mu wrócić do kraju. W maju 1871 slup znajdował się w Indiach Zachodnich. W 1879 stał w Devonport. Rozebrany we wrześniu 1881 w Devonport.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu STROMBOLI (1839).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup bocznokołowy typu Stromboli, 6-działowy. Tonaż podawany między 966 a 970 ton, wyporność 1283 tony, długość między pionami 54,86 m, szerokość 10,49 m lub 10,46 m, głębokość 6,40 m, zanurzenie z przodu 3,96 m, z tyłu 4,11 m. Dwucylindrowy silnik z bocznymi wahaczami, firmy Napier, o mocy 280 koni nominalnych, pozwalał na rozwijanie prędkości około 9 węzłów. Średnica cylindrów 160 cm, skok tłoków 183 cm. Ciśnienie pary w kotłach 5 funtów na cal kwadratowy. Bunkry o pojemności 255 ton węgla. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 7,62 m, obracały się z prędkością 16 obr/min. Załoga: początkowo 149 ludzi, w tym dowódca w stopniu commander, 3 poruczników i 145 marynarzy, potem 160 ludzi. Uzbrojenie w 1840: 2 obracane działa haubiczne 10-calowe (o masie 84 cetnarów każde), 2 działa haubiczne 8-calowe (64-cetnarowe), 2 karonady 42-funtowe (22-cetnarowe); najpóźniej od 1856: 1 obracane działo 68-funtowe (95-cetnarowe), 1 obracane działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 4 działa 32-funtowe (42-cetnarowe). Od około 1860: 1 obracane działo 110-funtowe, gwintowane, odtylcowe (82-cetnarowe), 1 obracane działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 4 działa 32-funtowe (42-cetnarowe). Takielunek dwumasztowy (typu brygantyny), być może później zmieniony na trójmasztowy.
Okręt zbudowany w Portsmouth wg planów Symondsa. Zamówiony 12.03.1838, zaczęty we wrześniu 1838, zwodowany 27.08.1839. Ukończony 6.09.1840.
Od 18.07.1840 do 2.06.1841 dowodził nim Woodford John Williams. Slup wyszedł we wrześniu z Chatham w rejs na Maltę. Brał udział w operacjach u wybrzeży Syrii w czasie wojny przeciwko siłom egipskim, m.in. w zdobyciu Sydonu oraz w kluczowym dla losów tej kampanii zdobyciu twierdzy St. Jean d’Acre w listopadzie 1840. Pozostał na Morzu Śródziemnym, dowodzony od 11.06.1841 do czerwca 1843 przez Williama Louisa. Wprowadzony ponownie do służby w Woolwich w październiku 1843, jego kapitanem był (do 12.06.1845) Edward Plunkett; slup operował na wodach irlandzkich. Następnie dowództwo okrętu obejmowali Thomas Fisher (13.06.1845) oraz Amelius Wentworth Beauclerk (11.11.1847).
Stromboli brał bardzo aktywny udział w wojnie krymskiej. Od 18.08.1853 dowodził nim Robert Hall. W pierwszej połowie 1854 służył na Bałtyku, gdzie uczestniczył w zdobyciu Bomarsundu 16.08.1854. W drugiej połowie 1854 slup walczył na Morzu Czarnym. W 1855 Stromboli nadal służył na Morzu Czarnym, gdzie jego dowództwo przejął Cowper Phipps Coles; w maju wszedł w skład lekkiej eskadry skierowanej na Morze Azowskie. Tam uczestniczył w ataku na Bierdiansk 26.05.1855. Brał udział w bombardowaniu Mierzei Arabackiej 28.05.1855 i Gieniczeska 29.05.1855. Uczestniczył w ataku na Taganrog 3.06.1855. Uczestniczył w bombardowaniu fortu Kinburn 17.10.1855.
27.02.1856 komendę nad slupem operującym na Morzu Śródziemnym przejął George Foster Burgess. Od 9.12. do 21.12.1861 kapitanem okrętu stojącego w Portsmouth był William Buller Fullerton Elphinstone. Potem, aż do 4.06.1863, slupem działającym w pobliżu południowo-wschodnich wybrzeży Ameryki dowodził Arthur Robert Henry. Kiedy stan zdrowia zmusił go do rezygnacji, dowództwo przejął Alexander Philips. Przyprowadził on Stromboli do Anglii wczesnym latem 1866. Slup wycofano do rezerwy w Portsmouth 8.06.1866.
Sprzedany w sierpniu 1866. Rozebrany przez White’a w Cowes w 1866 lub 1867.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu VESUVIUS (1839).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup bocznokołowy typu Stromboli, 6-działowy. Wymiary i silnik jak Stromboli. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 7,62 m, obracały się z prędkością 14 obr/min. Załoga i uzbrojenie jak Stromboli. Takielunek dwumasztowy (typu brygantyny lub szkunera), najpóźniej w 1854 zmieniony na trójmasztowy.
Okręt zbudowany w Sheerness wg planów Symondsa. Zamówiony 12.03.1838, zaczęty we wrześniu 1838, zwodowany 11.07.1839. Ukończony 20.04.1840.
W 1840 dowodził nim krótko William Simpson Blount. Okręt zatrudniono od maja do sierpnia w transportowaniu żołnierzy między Portsmouth, Plymouth, Cork, Liverpoolem, Dartmouth, Woolwich, Chatham. Od 31.08.1840 do 25.03.1841 jego kapitanem był Thomas Henderson. Slup wyszedł 28.09.1840 z Chatham z żołnierzami dla garnizonu w Gibraltarze, w połowie października przeszedł na Morze Śródziemne. Brał udział w operacjach u wybrzeży Syrii w czasie wojny przeciwko siłom egipskim, m.in. w kluczowym dla losów tej kampanii zdobyciu twierdzy St. Jean d’Acre w listopadzie 1840. Pozostał na Morzu Śródziemnym, dowodzony potem do schyłku sierpnia 1841 przez Granville’a Gowera Locha, a następnie – do chwili wycofania okrętu do rezerwy pod koniec 1844 - przez Erasmusa Ommanneya. Od 23.03.1845 kapitanem slupa, należącego do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich, był George William Douglas O’Callaghan. W grudniu 1848 Vesuvius znajdował się w Woolwich. W 1852 dowództwo przejął na krótko (do 22.03) Frederick Lamport Barnard.
Od 17.08.1853 slupem dowodził na Morzu Śródziemnym i Czarnym Richard Ashmore Powell. Okręt aktywnie uczestniczył w wojnie krymskiej. W maju 1854 był pod Odessą, kiedy Brytyjczycy stracili bocznokołowiec Tiger. W czerwcu 1854 w pościgu za przeciwnikiem wszedł na mieliznę u ujścia Dunaju i musiał poświęcić nawet węgiel i wodę, by ujść cało. Uczestniczył w ataku na Sulinę 8.07.1854. Brał udział w bombardowaniu Sewastopola 17.10.1854. Poważnie uszkodzony w sztormie u wybrzeży Krymu 14.11.1854. W 1855 nadal walczył na Morzu Czarnym, dowodzony teraz przez Sherarda Osborna. W maju wszedł w skład lekkiej eskadry skierowanej na Morze Azowskie. Uczestniczył tam w ataku na Bierdiansk 26.05.1855. Brał udział w bombardowaniu Arabatu 28.05.1855 i Gieniczeska 29.05.1855. Kiedy Osborn awansował na komandora, dowództwo okrętu (traktowanego jako tender liniowca Royal Albert) objął na krótko Francis Marten. Vesuvius uczestniczył w ataku na Taganrog 3.06.1855 i Gieniczesk 3.07.1855. Był wśród jednostek atakujących Bierdiansk 15.07.1855 i Petrovskoje 16.07.1855. Uczestniczył w ataku na Liapinę (Mariopol) 31.08.1855, Jejsk 4.11.1855 i wiele innych miejsc. Od 29.10.1855 dowodził nim Edward George Hore.
20.04.1857 dowództwo okrętu skierowanego w czerwcu ku zachodnim wybrzeżom Afryki objął Charles Wise. Tam zajmowano się chwytaniem statków handlarzy niewolników, m.in. u ujścia rzeki Kongo. Pod koniec grudnia 1857 Wise, który był wtedy najstarszym oficerem placówki i pełnił rolę komodora, otrzymał rozkaz pójścia w górę rzeki Great Scarsies, aby ukarać plemię Sooso, atakujące brytyjskich sojuszników, palących brytyjskie faktorie i zagrażających kolonii Sierra Leone. Ekspedycja trwała od 21.01 do 4.02.1858. Spalono szereg wsi, ale nigdzie nie lądowano, co przeciwnicy wzięli za słabość i zaostrzyli swoje postępowanie. Wise zorganizował więc nową ekspedycję w marcu 1859. Wrócił do Anglii na początku 1860.
Od 16.07.1862 do 1864 kapitanem Vesuviusa operującego teraz w Indiach Zachodnich był Richard Vesey Hamilton. Okręt wycofano do rezerwy 8.11.1864.
Został sprzedany w czerwcu 1865 na rozbiórkę, rozebrany 1866.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CYCLOPS (1839).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata bocznokołowa, 6-działowa, drugiej klasy. Tonaż najczęściej określany jako 1195 ton, ale podawany też w zakresie od 1106 do 1300 ton, wyporność 1960 ton lub 1862 tony, długość między pionami 57,99 m, szerokość 11,43 m, szerokość „konstrukcyjna” (dla obliczania tonażu) 11,28 m, szerokość ze sponsonami (tamborami) kół łopatkowych 17,38 m, głębokość 7,01 m, zanurzenie z tyłu 5,44 m. Dwucylindrowy silnik firmy Seaward & Capel, bezpośredniego działania, typu „Gorgon”, o mocy 320 koni nominalnych i 1100 koni indykowanych pozwalał na rozwijanie prędkości 9,5 węzła czy 11,25 węzła. Średnica cylindrów 163 cm, skok tłoków 168 cm. Cztery kotły płomienicowe dawały parę o ciśnieniu 5 funtów na cal kwadratowy. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 7,92 m, obracały się z prędkością 16 obr/min. Bunkry mieściły 420 ton węgla. Okręt dwumasztowy. Załoga: 175-179 ludzi. Uzbrojenie planowane: na pokładzie głównym 16 dział 32-funtowych, na pokładzie odkrytym 2 działa 98-funtowe i 4 działa 48-funtowe. Uzbrojenie rzeczywiste w 1840 (tylko na pokładzie odkrytym): 2 obracane działa 98-funtowe i 4 działa 68-funtowe (o masie 95 cetnarów). Od 1845: 2 obracane działa haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe) i 4 działa haubiczne 8-calowe (65-cetnarowe), wszystkie na odkrytym pokładzie; od 1856: 2 obracane działa 68-funtowe (o masie 95 cetnarów), 4 działa haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe). Fregata zbudowana w Pembroke wg planów Symondsa, zamówiona 25.06.1836, rozpoczęta w sierpniu 1838, zwodowana 10.07.1839. Ukończona 4.02.1840.
Od 19.11.1839 dowodził nią kmdr Horatio Thomas Austin. Początkowo przewoziła żołnierzy z Cork do Southampton i holowała żaglowce, wiosną 1840 wysłana na Morze Śródziemne, przybyła na Maltę 27.04.1840. Od czerwca 1840 działała na Bliskim Wschodzie, od września uczestniczyła w kampanii syryjskiej podczas interwencji przeciwko Mehemetowi Ali, m.in. w zdobyciu twierdzy St. Jean d’Acre w listopadzie 1840. Pozostała na Morzu Śródziemnym także po zakończeniu walk.
27.05.1843 dowództwo objął w Woolwich ponownie kmdr Horatio Thomas Austin i sprawował je do 29.09.1843. W tym czasie fregata służyła na wodach irlandzkich oraz obsługiwała wycieczkę morską królowej Wiktorii i księcia Alberta do Francji oraz Belgii. Od 23.11.1843 do grudnia 1846 jej kapitanem był kmdr William Frederick Lapidge. Poprowadził on fregatę najpierw ku południowo-wschodniemu wybrzeżu Ameryki (m.in. Rio de la Plata), a potem (kwiecień 1846) Cyclops weszła w skład Eskadry eksperymentalnej na wodach kanału La Manche. W okresie 29.07-15.08.1848 dowodził nią kmdr George Fowler Hastings, zajmując się transportowaniem żołnierzy do Irlandii. Ponownie powierzono mu dowództwo fregaty 8.09.1848 i skierowano ku zachodniemu wybrzeżu Afryki, gdzie jednostka ta operowała do końca 1850, zdobywając minimum 5 statków handlarzy niewolników. Wróciła do Anglii w styczniu 1851, wycofana do rezerwy w lutym. Ponownie wcielona do aktywnej służby, z końcem sierpnia 1851 znajdowała się koło Przylądka Dobrej Nadziei.
Podczas wojny krymskiej dowodził nią (od 16.12.1853) na Morzu Śródziemnym i Czarnym szyper (nawigator) Robert Wilson Roberts. We wrześniu 1854 brała udział w transporcie żołnierzy spod Warny na Krym. Uczestniczyła w bombardowaniu Sewastopola 17.10.1854. Od 20.06.1855 jej kapitanem był nawigator John Fletcher Rees.
Od kwietnia do września 1857 dowodził nią porucznik Joseph Dayman. W tym czasie fregata prowadziła sondowania służące okrętowi Agamemnon przy układaniu pierwszego w historii kabla transatlantyckiego. W połowie września 1857 jej dowództwo przejął kmdr William John Samuel Pullen, a fregatę skierowano do Indii Wschodnich i Chin, gdzie przebywała jeszcze w 1860. W lipcu 1858 bombardowała przez kilka dni Jeddah (port Mekki), by wymusić ukaranie sprawców mordu dokonanego w czerwcu na brytyjskim wicekonsulu, francuskim konsulu i wielu innych chrześcijanach.
Około 1859 jednostka ta została przeklasyfikowana na korwetę. Sprzedana firmie rozbiórkowej Castle z Charlton 26.01.1864.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach