www.timberships.fora.pl

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ALECTO (1839).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup bocznokołowy, prototyp serii liczącej cztery jednostki zamówione w 1839 r., 3/5-działowy. Tonaż 796-800 ton, wyporność 878 ton, długość pokładu działowego 49,99 m, szerokość konstrukcyjna 9,96 m, głębokość 5,66 m, zanurzenie z przodu 3,43 lub 3,66 m, z tyłu 3,56 lub 3,84 m. Dwucylindrowy silnik bezpośredniego działania, firmy Seaward & Capel, o mocy 200 koni nominalnych i 280-370 koni indykowanych, pozwalał na rozwijanie prędkości 8,5-8,8 węzła. Średnica cylindrów 135 cm, skok tłoków 137 cm. Cykloidalne koła łopatkowe stale traciły łopatki, więc już w 1839 musiały być zastąpione kołami standardowej konstrukcji, o średnicy 6,68 m, obracającymi się z prędkością 14-18 obr/min. Prędkość okrętu pod parą i żaglami równocześnie dochodziła do 11,2 węzła. Załoga: 103 ludzi, w tym dowódca w stopniu commander, 2 poruczników i 100 marynarzy. Uzbrojenie w 1839: 2 obracane działa 32-funtowe (o masie 45 cetnarów każde) i 2 krótkie działa 32-funtowe (25-cetnarowe); od 1841 jedno obracane działo 68-funtowe (o masie 95 cetnarów) i 2 karonady 32-funtowe (17-cetnarowe); od 1850: jedno obracane działo 68-funtowe (o masie 95 cetnarów) i 4 karonady 32-funtowe (17-cetnarowe); od 1856: jedno obracane działo 32-funtowe (o masie 45 cetnarów) i 4 krótkie 32-funtówki (o masie 25 cetnarów każda); od 1862: jedno obracane działo gwintowane, odtylcowe, 40-funtowe (35-cetnarowe) i 2 działa 32-funtowe (25-cetnarowe). Takielunek dwumasztowy (typu brygantyny). Opisywano slup jako „bardzo spokojnie i dobrze trzymający się na wodzie, tak pod parą, jak pod żaglami, sterujący szczególnie dobrze”.
Okręt zbudowany w Chatham wg planów Symondsa. Zamówiony 25.02.1839, zaczęty w lipcu 1839, zwodowany 7.09.1839. Ukończony 12.12.1839. Silnik zainstalowano w Limehouse.
Początkowo klasyfikowany jako „parowa jednostka grupy 3”.
Od 26.10.1839 do listopada 1845 dowodził nim William Hoseason. W grudniu 1839 slup został skierowany poprzez Lizbonę na Morze Śródziemne. Zawijał tam m.in. na Maltę, do Aleksandrii, Bejrutu, na Wyspy Jońskie, do Grecji, Marsylii, Syrakuz, głównie rozwożąc pocztę.
Od 1844 klasyfikowany jako parowy slup 3 klasy.
Na przełomie marca i kwietnia 1845 uczestniczył w wielu sensownych próbach porównawczych z śrubowym okrętem Rattler oraz w bezsensownym, ale do dziś ulubionym przez wszystkich autorów-dyletantów, rzekomo „rozstrzygającym” o wyższości napędu śrubowego „przeciąganiu liny” 3.04.1845.
Od 10.11.1845 dowodził slupem Francis William Austen. Alecto przybył do Montevideo wczesną wiosną 1846 i został wysłany w górę rzeki Parana (w trakcie brytyjsko-francuskiej interwencji zbrojnej przeciwko dyktatorowi Argentyny), aby holować 3 szkunery i jedną inną lekką jednostkę. W kwietniu 1846 wszedł pod ogień argentyńskich fortyfikacji w San Lorenzo, na który odpowiedział ogniem z dział i rakietami (zamontowano na nim 2 stanowiska rakiet i wycięto dodatkowe furty, by wszystkie działa mogły strzelać we wszystkich kierunkach); Alecto przedostał się prawie bez strat, holując w górę Parany 3 ciężko załadowane statki. Dołączył do eskadry komandora Hothama i uczestniczył w jej akcjach podczas schodzenia w dół Parany w maju i czerwcu 1846; znowu wyróżniła się bateria rakiet z tego okrętu, pod dowództwem porucznika Mackinnona.
Od 17.11.1846 okrętem operującym (jeszcze w końcu grudnia 1848) u południowo-wschodnich wybrzeży Ameryki dowodził Vincent Amcotts Massingberd. W 1851 Alecto zwalczał handlarzy niewolników u zachodniego wybrzeża Afryki. W okresie 27.01.1852 - 11.05.1854 dowodził nim na tych wodach i w tej samej służbie Stephen Smith Lowther Crofton, od 2.08.1855 – Robert Phillipps, zaś od 7.05.1856 do 15.01.1859 James Hunt. W tym ostatnim okresie Alecto osiągnął największe sukcesy ze wszystkich obecnych wówczas parowców. Jedną z jego zdobyczy była amerykańska brygantyna z Nowego Orleanu, na której 177 tonach szlachetni i rycerscy Amerykanie z południowych stanów (już wkrótce konfederaci) upchali 690 niewolników, dzięki czemu w ciągu zaledwie 15 dni doprowadzili do strasznej śmierci aż 236 z nich. W 1859 Alecto był remontowany w Woolwich. 27.01.1860 dowództwo okrętu ponownie skierowanego (21.02.1860) ku zachodnim wybrzeżom Afryki objął Henry James Raby. Po zdobyciu kilku kolejnych statków handlarzy niewolników Alecto wrócił do Anglii 10.06.1862. W okresie 23.01.1863 - marzec 1865 kapitanem okrętu operującego z kolei u południowo-wschodnich wybrzeży Ameryki był William Hans Blake.
Slup został rozebrany w listopadzie 1865 przez firmę Castle nad Tamizą.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ARDENT (1841).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup bocznokołowy, 5/6-działowy, typu Alecto. Wymiary, tonaż, wyporność, silnik - jak Alecto. Uzbrojenie zmieniane w sposób zbliżony jak na Alecto. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 6,32 m, obracały się z prędkością 18,5 obr./min. Takielunek dwumasztowy, typu brygantyny lub szkunera.
Okręt zbudowany w Chatham wg planów Williama Symondsa, zamówiony 25.02.1839, rozpoczęty w lutym 1840, zwodowany 12.02.1841. Ukończony 16.09.1842. Silnik otrzymał w Limehouse. Określany początkowo jako parowa jednostka trzeciej klasy.
Od 24.07.1841 do 1845 dowodził nim commander John Russell, zwalczając statki handlarzy niewolników u wybrzeży Ameryki Południowej i (od 1844) zachodniej Afryki; wyruszył do Brazylii z Portsmouth 1.10.1841. Od 1844 Ardent określano jako parowy slup 3 klasy, z nominalną załogą 103 ludzi (dowódca w stopniu commander, 2 poruczników, 100 marynarzy). Wrócił do Anglii we wrześniu 1845.
23.04.1846 dowództwo okrętu skierowanego na Morze Śródziemne objął George Spong. Od 9.10.1847 slupem dowodził na tych samych wodach William Calmady Nowell.
1.10.1854 dowództwo objął porucznik William Horton. Podczas wojny krymskiej okręt ciężko ucierpiał pod Bałakławą w sztormie 14.11.1854. Na przełomie kwietnia i maja 1855 holował przez Dardanele i Morze Czarne do Bałakławy żaglowy transportowiec Timandra z wojskiem wysadzonym 2.05.1855. W maju 1855 wszedł w skład lekkiej eskadry skierowanej na Morze Azowskie. Dowodził nim wówczas nadal William Horton, 18.08.1855 awansowany do stopnia commander. Ardent uczestniczył w bombardowaniu Mierzei Arabackiej 28.05.1855 i Gieniczeska 29.05.1855. Brał udział w ataku na Taganrog 3.06.1855 i Jejsk 4.11.1855.
W okresie 12.11.1857 – 7.04.1859 dowódcą okrętu działającego u zachodnich wybrzeży Afryki (opuścił Anglię 28.12.1857) był John Halliday Cave. Ardent wrócił do kraju 10.03.1859. W okresie 19.10.1859 – 5.08.1863 dowodził slupem John Edward Parish, a bocznokołowiec operował u południowo-wschodnich brzegów Ameryki.
Przybył 2.03.1865 do firmy Castle w Charlton na rozbiórkę.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu POLYPHEMUS (1840).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup bocznokołowy, 5/4-działowy, typu Alecto. Wymiary, tonaż, wyporność, silnik - jak Alecto. Kotły wytwarzały parę o ciśnieniu 4 funty na cal kwadratowy. Bunkry zabierały 220 ton węgla. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 6,86 m, obracały się z prędkością 17 obr./min. Takielunek dwumasztowy, typu brygantyny lub szkunera. Uzbrojenie: 4-5 dział, w tym 2 obracane działa 32-funtowe (45-cetnarowe) i 2 krótkie działa 32-funtowe (25-cetnarowe); w 1850 artylerię tworzyły 4 karonady 32-funtowe (17-cetnarowe) i 1 obracane działo 68-funtowe (95-cetnarowe); w 1856 zaś 5 dział 32-funtowych, w tym 1 obracane 45-cetnarowe i cztery 25-cetnarowe.
Okręt zbudowany w Chatham wg planów Symondsa, zamówiony 25.02.1839, zaczęty w lutym 1840, zwodowany 28.09.1840, ukończony 24.04.1841. Silnik otrzymał w Limehouse.
Od 25.02.1841 do 21.02.1843 dowodził nim porucznik John Evans, a slup operował na Morzu Śródziemnym (pod koniec czerwca 1841 dotarł do Malty). Evans zmarł tam, więc 23.02.1843 dowództwo objął por. Thomas Spark. Wrócił do Anglii pod koniec 1845. Od 23.04.1846 kapitanem slupa służącego najpierw w Eskadrze Kanału, a potem na Morzu Śródziemnym (jeszcze w końcu grudnia 1848) gdzie m.in. walczył z piratami berberyjskimi 8.11.1848, był commander James Johnstone M’Cleverty. W okresie 16.02.1852 – 23.09.1854 dowodził okrętem commander Charles Gerrans Phillips. Polyphemus zwalczał wtedy statki handlarzy niewolników u zachodnich brzegów Afryki i interweniował w walkach międzyplemiennych. Postanowiono włączyć go do działań podczas wojny krymskiej i oddano 22.10.1855 pod dowództwo commandera Fredericka Pelhama Warrena. Na początku 1856 Polyphemus został skierowany na Bałtyk, dla przechwytywania rosyjskich statków przechodzących między Falsterbo a Rugią; wyszedł z Humber 27.01.1856. Nocą 28.01 wszedł na duński brzeg 7 mil na południe od Hanstholmu (w Jutlandii) i został rozbity przez fale 29.01.1856. Utonęło 28 ludzi.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PROMETHEUS (1839).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup bocznokołowy, 4/5-działowy, typu Alecto. Wszystkie dane techniczne jak Alecto poza średnicą kół łopatkowych standardowej konstrukcji – 6,63 m. Załoga: 100-103 ludzi. Uzbrojenie jak Alecto. Okręt zbudowany w Sheerness wg planów Symondsa, zamówiony 25.02.1839, zaczęty w lipcu 1839, zwodowany 21.09.1839, ukończony 20.02.1840.
Od 21.11.1839 dowodził nim por. Thomas Spark, wysłany w 1840 na Morze Śródziemne (dotarł na Maltę 10.04.1840). Zajmował się tam głównie wożeniem poczty. Od 23.02.1843 dowódcą slupa był por. Frederick Lowe. W 1844 okręt skierowano ku zachodnim wybrzeżom Afryki, gdzie dowodził nim (od 15.05.1844) commander John Hay. Poza powrotami do kraju na remonty, wymianę wyposażenia i ludzi (np. w sierpniu 1847, po zdobyciu 16 żaglowców), dwoma krótkimi wypadami na Bałtyk (w 1854 i 1855) podczas wojny krymskiej, pobytem w Gibraltarze (czerwiec – październik 1854) oraz udziałem w rewii floty na Spithead w kwietniu 1856, Prometheus zwalczał handlarzy niewolników na wodach Afryki Zachodniej do końca swojej aktywnej kariery. Od 21.05.1850 jego kapitanem był commander Henry Richard Foote. W czerwcu 1854 slup pod commanderem Edwardem Bridgesem Rice odbił angielski bryg handlowy zabrany przez marokańskich piratów. W okresie 12.09.1854 – 16.01.1856 dowództwo okrętu sprawował commander Jasper Henry Selwyn. Komendę przejął 19.01.1856 commander Charles Webley Hope, a 19.10.1856 – commander Sidmouth Stowell Skipwich. Ostatnim dowódcą był – od 1.11.1860 – commander Norman Bernard Bedingfield. Pod koniec maja 1861 Prometheus zdobył w pobliżu Landano kolejny żaglowiec handlarzy niewolników.
Bocznokołowiec sprzedano w 1863 firmie rozbiórkowej Castle z Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu HYDRA (1838).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup bocznokołowy 4/6-działowy, który dał nazwę typowi liczącemu trzy okręty. Tonaż 815-818 ton, wyporność 1096 ton, długość pokładu działowego 165’0”, szerokość maksymalna bez tamborów 32’10”, głębokość 20’4”, zanurzenie z przodu 12’1”, z tyłu 13’0”. Dwucylindrowy silnik z bocznymi wahaczami, firmy Boulton & Watt, o mocy 220 koni nominalnych, pozwalał na rozwijanie prędkości około 9 węzłów. Średnica cylindrów 142 cm, skok tłoków 152 cm. Koła łopatkowe Morgana, o średnicy 7,26 m, obracały się z prędkością 16,5 obr/min. Załoga: 103-135 ludzi, w tym dowódca w stopniu commander. Uzbrojenie w 1839: 2 obracane działa 68-funtowe (o masie 95 cetnarów każde) i 2 krótkie działa 32-funtowe (25-cetnarowe) albo (wg innych dokumentów) 2 obracane działa haubiczne 8-calowe (o masie 65 cetnarów) i 2 działa 32-funtowe (50-cetnarowe); od 1841 dwa obracane działa haubiczne 10-calowe (o masie 84 cetnarów) i 2 działa 32-funtowe (34-cetnarowe); od 1856: dwa obracane działa haubiczne 10-calowe (o masie 84 cetnarów) i 4 krótkie działa 32-funtowe (25-cetnarowe); od 1862 jedno obracane działo 110-funtowe, gwintowane, odtylcowe (o masie 82 cetnarów), jedno obracane działo haubiczne 10-calowe (o masie 84 cetnarów) i 4 karonady 32-funtowe (17-cetnarowe). Takielunek dwumasztowy (typu brygantyny).
Okręt zbudowany w Chatham wg planów Symondsa. Zamówiony 18.09.1837, zaczęty w styczniu 1838, zwodowany w lipcu 1838. Ukończony 11.07.1838 lub w 1839. Początkowo klasyfikowany jako „parowa jednostka klasy drugiej”, od 1844 jako slup parowy drugiej klasy.
Od 19.01.1839 parowcem operującym (od lipca) na Morzu Śródziemnym dowodził commander Anthony William Milward. Gdy zmarł w 1840, dowództwo przejął 1.03.1840 commander Robert Spencer Robinson. Okręt w 1840 brał udział w kampanii syryjskiej, m.in. uczestniczył w zdobyciu Sydonu pod koniec września. Od 26.12.1840 do 21.08.1842 jego kapitanem był commander Alexander Murray, operując w eskadrze Ameryki Północnej i Indii Zachodnich, dokąd podążył z Malty 1.06.1841. Następnie dowództwo okrętu skierowanego ku zachodnim wybrzeżom Afryki dla zwalczania statków handlarzy niewolników objął 7.08.1843 w Woolwich commander Horatio Beauman Young. Dotarł na miejsce przeznaczenia w 1844 i do 1846 odniósł wiele sukcesów. Od listopada 1846 do 20.04.1847 w tym samym rejonie dowodził slupem commander Arthur Fleming Morell. Następnym kapitanem został 2.12.1847 commander Grey Skipwith, a okręt zajmował się odtąd ściganiem handlarzy niewolników u południowo-wschodnich wybrzeży Ameryki, łapiąc ich statki jeszcze w 1849. W styczniu 1852 jego dowództwo objął w Sheerness commander Thomas Belgrave, wysłany w lutym na placówkę przy Przylądku Dobrej Nadziei (z nowym gubernatorem kolonii), gdzie dotarto 31 marca. Kiedy Belgrave stracił zdrowie, komendę przejął 11.08.1852 commander William Everard Alphonso Gordon i pozostał na tych samych wodach. Podobnie było, gdy 22.01.1853 Gordona zastąpił commander Henry Gage Morris, ale ten ostatecznie zdał dowództwo 19.05.1856 w Sheerness. Przedtem wziął udział w rewii floty na Spithead 23.04.1856. Od 4.06.1858 do 23.08.1862 kapitanem slupa działającego najpierw u zachodnich wybrzeży Afryki (skąd wrócił do Anglii 16.08.1859), a potem w Indiach Zachodnich (w składzie eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich) był commander Richard Vesey Hamilton. Zdał on komendę w Woolwich. Po krótkim okresie w rezerwie, slup Hydra został pod dowództwem (od 10.11.1863) commandera Arthura Lukisa Mansella skierowany do służby hydrograficznej na Morzu Śródziemnym, czym zajmował się nadal w 1864.
Okręt sprzedano 13.05.1870 firmie Castle z Charlton na rozbiórkę.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu HECATE (1839).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup bocznokołowy typu Hydra. Większość danych technicznych jak jednostka eponymiczna. Jednak dwucylindrowy silnik z bocznymi wahaczami, firmy Scott & Sinclair, o mocy 240 koni nominalnych, miał średnicę cylindrów 152 cm, skok tłoków 175 cm. Ciśnienie pary w kotłach 5 funtów na cal kwadratowy. Bunkry na 270 ton węgla. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 7,62 m, obracały się z prędkością 16 obrotów na minutę. Załoga i uzbrojenie jak Hydra. Dwumasztowiec o ożaglowaniu szkunera rejowego.
Okręt zbudowany w Chatham wg planów Symondsa. Zamówiony 12.03.1838, zaczęty w czerwcu 1838, zwodowany 30.03.1839. Ukończony 7.12.1839 lub w 1840. Początkowo klasyfikowany jako „parowa jednostka klasy drugiej”, od 1844 jako slup parowy drugiej klasy.
Od 14.09.1840 do 23.08.1843 parowcem operującym (od listopada 1840) na Morzu Śródziemnym dowodził commander James Hamilton Ward. W 1840 okręt brał udział w kampanii syryjskiej, ale po wielu perypetiach i awariach wyruszył w rejs z Plymouth (załadowany ciężkimi działami i zapasami artyleryjskimi dla floty) dopiero 2.11.1840. Wycofano go do rezerwy w październiku 1843 w Woolwich. Od 11.06.1845 do 1847 jego kapitanem był commander Joseph West, operujący z sukcesami u zachodnich wybrzeży Afryki w ramach zwalczania statków handlarzy niewolników. Od 14.09.1847 do 25.09.1848 okrętem skierowanym na Morze Śródziemne dowodził commander Richard Moorman. Następnie 20.09.1850 dowództwo objął commander Sumner Hand, w sierpniu 1851 przebywający w Lizbonie. W okresie od 10.09.1855 do 3.07.1858 slup ponownie walczył z handlarzami niewolników u wybrzeży Afryki zachodniej, przy czym do stycznia 1857 jego kapitanem był commander Alexander Duff Gordon, a po jego śmierci commander George Foster Burgess. Okręt wrócił do Anglii 13.06.1858 i został 3.07.1858 wycofany do rezerwy w Woolwich. Od 15.05.1860 do stycznia 1861 slupem wysłanym na Pacyfik w celach hydrograficznych dowodził commander Anthony Hiley Hoskins. Od 1.09.1860 do 1863 kapitanem był kmdr George Henry Richards, zaś Hecate zajmował się badaniem wybrzeży wyspy Vancouver. Od 1.01 do 9.03.1864 wypełniał rozmaite zadania specjalne.
Okręt sprzedano 1865 firmie Castle z Charlton na rozbiórkę.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu HECLA (1839).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup bocznokołowy typu Hydra. Większość danych technicznych jak jednostka eponymiczna. Jednak dwucylindrowy silnik z bocznymi wahaczami, firmy Scott & Sinclair, o mocy 240 koni nominalnych, był taki jak na slupie Hecate. Cztery kotły płomienicowe. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 7,32 m, obracały się z prędkością 19 obrotów na minutę. Załoga 135-160 ludzi. Uzbrojenie jak Hydra. Dwumasztowiec z ożaglowaniem brygantyny.
Okręt zbudowany w Chatham wg planów Symondsa. Zamówiony 12.03.1838, zaczęty w czerwcu 1838, zwodowany 14.01.1839. Ukończony 28.08.1839. Początkowo klasyfikowany jako „parowa jednostka klasy drugiej”, od 1844 jako slup parowy drugiej klasy.
Od 18.07.1839 do 31.03.1842 parowcem operującym (od września 1839) w Indiach Zachodnich dowodził commander John Bettinson Cragg. Wycofany do rezerwy w Woolwich z końcem marca 1842. Od 21.01.1843 do 3.07.1846 jego kapitanem był na Morzu Śródziemnym commander John Duffill. Następnie dowództwo przejął na tych samych wodach commander Charles Starmer i sprawował je do wycofania okrętu do rezerwy w Sheerness 18.01.1848. Podczas remontu z lat 1848-1849 usunięto na okręcie Hecla silnik i ustawiono w nieco innym miejscu. Kolejnym kapitanem slupa był od 5.09.1849 commander Edward Halhead Beauchamp-Proctor, operujący z wielkimi sukcesami od kwietnia 1850 u zachodnich wybrzeży Afryki przeciwko handlarzom niewolników. Zdał komendę 31.01.1852 przy wycofywania okrętu do rezerwy w Portsmouth. W krótkim okresie 4.02.1854 – 18.03.1854 dowodził slupem commander Peter Wellington, wysłany 19.02 z Hull na Bałtyk, dla zabrania stamtąd nawigatorów przeprowadzających rekonesans. Od 16.03.1854 do 4.11.1854 dowódcą okrętu walczącego na Bałtyku podczas wojny krymskiej był kmdr William Hutcheon Hall. Hecla dołączył do floty bałtyckiej 3.04. pod Kopenhagą. Od kwietnia 1854 zdobywał rosyjskie statki, w maju uczestniczył w atakach na wybrzeża Finlandii. Brał udział w niezbyt skutecznym bombardowaniu Bomarsundu 21.06.1854. Uczestniczył w zdobyciu Bomarsundu 16.08.1854. Kiedy Hall przeszedł na liniowiec Blenheim, funkcję dowódcy slupa przejął commander Henry Samuel Hawker, pozostający na tym stanowisku do 16.05.1855. Pod koniec stycznia 1855 Hecla wszedł na brzeg pod Gibraltarem i trzeba było zrąbać maszty, by go uratować. Ostatecznie został ściągnięty przez inne jednostki Royal Navy dopiero w połowie lutego. Od 22.10.1855 do 16.02.1859 dowodził nim commander Elphinstone d’Oyley d’Auvergne Aplin. Okręt uczestniczył 23.04.1856 w rewii floty na Spithead, a 6.06.1856 został skierowany ku zachodnim wybrzeżom Afryki dla zwalczania statków handlarzy niewolników. Wrócił do Anglii 3.02.1859, zaś 16.02 Aplin zdał komendę. W 1860 Hecla stał w Devonport.
Okręt zniknął ze stanu floty w czerwcu 1863, zdaniem Browna rozebrany, zaś wg Winfielda sprzedany 15.06.1863 firmie Williams & Co do użytku cywilnego (wg tej wersji zmienił nazwę na Typhoon).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu GORGON (1837).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.