www.timberships.fora.pl

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu DRIVER (1840).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup bocznokołowy typu Driver, 6-działowy. Tonaż między 1054 a 1059 ton, wyporność „lekka” 1379 ton, wyporność zwykła 1590 ton. Długość między pionami 54,86 m, długość całkowita 62,10 m, szerokość 10,97 m, szerokość z kołami 13,72 m, głębokość 6,40 m, zanurzenie z przodu 4,01 m, z tyłu 4,44 m. Dwucylindrowy silnik bezpośredniego działania firmy Scott & Sinclair czy raczej Seaward & Capel, o mocy 280 koni nominalnych. Średnica cylindrów 157 cm, skok tłoków 163 cm. Trzy kotły z pudlarskiego żelaza wytwarzały parę o ciśnieniu 3 funty na cal kwadratowy. Zapas 220 ton węgla. Koła standardowej konstrukcji, o średnicy 8,23 m, obracały się z prędkością 19 obr/min. Prędkość 9 węzłów. Załoga: 149, a potem 160 ludzi. Uzbrojenie w 1841: 2 obracane działa 42-funtowe (84-cetnarowe) lub 2 obracane działa haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), ponadto dwa 8-calowe działa haubiczne (64-cetnarowe), 2 karonady 42-funtowe (22-cetnarowe); od 1856, ale wbrew autorytetom niewykluczone, że już w 1854: 1 obracane działo 68-funtowe (95-cetnarowe), 1 działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 4 działa 32-funtowe (42-cetnarowe). Takielunek dwumasztowy, przynajmniej początkowo.
Slup zbudowany w Portsmouth wg planów Edye’a albo Symondsa, zamówiony 12.03.1840, zaczęty w czerwcu 1840, zwodowany 24.12.1840. Ukończony 5.11.1841.
W okresie 30.08.1841-16.04.1843 dowodził nim commander Samuel Fielding Harmer, a okręt operował w Indiach Wschodnich. Po śmierci Harmera dowództwo przejął commander Courtenay Osburn Hayes na tych samych wodach. Potem jednostkę skierowano ku wybrzeżom Nowej Zelandii, gdzie trwały walki z Maorysami. Na początku 1846 Haysowi poddał się jeden z ich wodzów, Kawiti. W lipcu oddział z Drivera zaatakował w nocy maoryską pa i pochwycił słynnego wodza Te Rauparaha. Od sierpnia do września 1848 kapitanem slupa był tymczasowo lieutenant commander Edward King Barnard. W okresie 16.09.1848 – 9.05.1852 okrętem dowodził commander Charles Richardson Johnson, operując na Pacyfiku. W marcu 1853 komendę nad slupem stacjonującym w Chatham miał Cornelius Fox. W 1854 Driver walczył podczas wojny krymskiej na Bałtyku, dowodzony najpierw przez commandera Arthura Aucklanda Leopolda Pedro Cochrane’a, a potem (od 12.09.1854) przez commandera Edwarda Bridgesa Rice’a. Uczestniczył w zdobyciu Bomarsundu 16.08.1854. W 1855 walczył znów na Bałtyku, dowodził nim wówczas commander Alan Henry Gardner. Dowództwo slupa objął 29.03.1856 commander Ennis Chambers. Ostatnim dowódcą okrętu był commander Horatio Nelson – bocznokołowiec rozbił się pod nim u wyspy Mayaguana w Indiach Zachodnich 3.08.1861.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu STYX (1841).
Panie Krzysztofie, jeśli można, jeszcze pytanie o fregatę Firebrand (1842). Znalazłem, że początkowo miała nazywać się Belzebub. Czy to prawda ? Jeśli tak, to kiedy ją przemianowano ?
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Styx był drewnianym slupem bocznokołowym, 6-działowym, typu Driver. Wymiary jak Driver. Dwucylindrowy silnik bezpośredniego działania, firmy Seaward & Capel, o mocy 280 koni nominalnych. Średnica cylindrów 157,5 cm, skok tłoków 160 cm. Koła standardowej konstrukcji, o średnicy 6,1 m, obracały się z prędkością 16 obr/min. Załoga: 149, a potem 160 ludzi. Uzbrojenie w 1841: 2 obracane działa 42-funtowe (84-cetnarowe) lub 2 obracane działa haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), ponadto dwa 8-calowe działa haubiczne (64-cetnarowe), 2 karonady 42-funtowe (22-cetnarowe); od 1856: 1 obracane działo 68-funtowe (95-cetnarowe), 1 działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 4 działa 32-funtowe (42-cetnarowe); od 1862: 1 obracane działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 1 odtylcowe działo gwintowane 110-funtowe (82-cetnarowe), 4 działa 32-funtowe (42-cetnarowe). Takielunek dwumasztowy, przynajmniej początkowo.
Slup zbudowany w Sheerness wg planów Edye’a albo Symondsa, zamówiony 12.03.1840, zaczęty 22.06.1840, zwodowany 26.01.1841. Ukończony 4.10.1841.
W okresie 14.09.1840-12.08.1841 jego dowódcą był commander Hastings Reginald Henry. Od 15.09.1841 do 01.1845 dowodził nim commander Alexander Thomas Emeric Vidal, zajmując się badaniami hydrograficznymi okolic Azorów. Następnie dowództwo objął 7.02.1845 commander William Windham Hornby, zaś okręt skierowano ku zachodnim wybrzeżom Afryki. Styx pozostał na tych wodach, gdy od 21.04.1846 do 1848 dowodził nim commander Henry Chads (przez krótki okres od 30.04.1846 tymczasowe dowództwo sprawował George Oldmixon). Między 1.01.1848 a 8.06.1848 schwytał 11 brazylijskich statków niewolniczych, bijąc pod tym względem wszelkie rekordy. Następnym kapitanem został 15.07.1851 commander William King Hall, gdy slup bazował na Przylądku Dobrej Nadziei. W okresie 7.06.1854-3.04.1855 okrętem dowodził commander Frederick Woollcombe, zajmujący się m.in. (np. w listopadzie 1854) zwalczaniem piratów na wodach chińskich. W dniu śmierci Woollcombe’a, 3.04.1855, komendę przejął commander James Minchin Bruce. Od 26.08.1857 slupem należącym do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich dowodził commander Charles Vesey, który do 1860 wielce się zasłużył w Indiach Zachodnich przy zwalczaniu statków handlarzy niewolników na wodach Kuby. Styx m.in. pochwycił w 1857 na wodach Cieśniny Florydzkiej amerykański bark niewolniczy (zbudowany we Francji) Emilia, podążający z Hawany do Marsylii. Następnie dowództwo slupa przejął 30.12.1860 commander John Halliday Cave, a okręt dalej należał do tej samej eskadry; podobnie, gdy 26.02.1862 komendę nad nim objął commander William John Ward.
Rozebrany w kwietniu 1866.

Firebrand pierwotnie nazywano Beelzebub, ale nazwę zmieniono na rozkaz Admiralicji z 5.02.1842, czyli jeszcze przed wodowaniem.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu VIXEN (1841).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Vixen był drewnianym slupem bocznokołowym, 6-działowym, typu Driver. Wymiary jak Driver. Zanurzenie z przodu 4,01 m, z tyłu 4,44 m. Dwucylindrowy silnik bezpośredniego działania, firmy Seaward & Capel, o mocy 280 koni nominalnych. Średnica cylindrów 160 cm, skok tłoków 160 cm. Kotły wytwarzały parę o ciśnieniu 8 funtów na cal kwadratowy. Zapas węgla w bunkrach – 235 ton. Koła standardowej konstrukcji, o średnicy 8,08 m, obracały się z prędkością 18 obr/min. Załoga: 149, a potem 160 ludzi. Uzbrojenie w 1841: 2 obracane działa haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), ponadto dwa 8-calowe działa haubiczne (64-cetnarowe), 2 karonady 42-funtowe (22-cetnarowe); od 1856: 1 obracane działo 68-funtowe (95-cetnarowe), 1 działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 4 działa 32-funtowe (42-cetnarowe); od 1862: 1 obracane działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 1 odtylcowe działo gwintowane 110-funtowe (82-cetnarowe), 4 działa 32-funtowe (42-cetnarowe). Takielunek początkowo dwumasztowy (brygu), potem (nie przed 1846) dodany bezanmaszt (takielunek barku). Pod żaglami i parą równocześnie rozwijał prędkość minimum 12 węzłów.
Slup zbudowany w Pembroke wg planów Edye’a albo Symondsa, zamówiony 12.03.1840, zaczęty w czerwcu 1840, zwodowany 4.02.1841. Ukończony 28.12.1841.
30.08.1841 jego dowódcą został commander Henry Boyes, a okręt skierowano na Daleki Wschód, gdzie wziął udział w pierwszej wojnie chińskiej („wojnie opiumowej”). W lipcu 1842 uczestniczył w jej trakcie w ekspedycji eskadry kontradm. Williama Parkera na rzece Yangtse. Od 5.01.1843 slupem oficjalnie dowodził commander George Giffard, bowiem Boyes został odesłany do Wielkiej Brytanii z powodu złego stanu zdrowia, ale jeszcze w maju 1843 faktycznym dowódcą był pierwszy porucznik Downes, a Giffard (przybywszy z Anglii na statku pocztowym) objął komendę w Hong Kongu 11.06.1843. W sierpniu 1843 Vixen przeszedł na wody wokół Borneo. W następnych miesiącach odwiedzał Manilę, Hong Kong, Amoy, Macao, Chusan, Singapur i Trincomalee (czerwiec 1844), ponownie Singapur (wrzesień 1844). W październiku 1844 przetrwał tajfun na Morzu Chińskim. W kwietniu 1845 podążył ku Malajom, a w lipcu ku Indonezji. W sierpniu 1845 okręt brał udział na Borneo w akcjach przeciwko piratom w ujściu rzeki Brunei oraz w zatoce Malluda inaczej Marudu (tu Vixen pełnił przejściowo rolę flagowca kontradm. Cochrane’a, głównodowodzącego w Indiach Wschodnich), potem popłynął do Manili, we wrześniu wrócił do Hong Kongu, a w październiku przewoził na krótkiej trasie 50 ton srebra wartego wówczas 2 mln dolarów – część kontrybucji wymuszonej na Chińczykach w wyniku pierwszej wojny chińskiej. W marcu 1846 zabrał swój ładunek miliona dolarów w srebrze i ruszył ku Anglii. Dotarł do Portsmouth z końcem czerwca 1846. W maju 1847 dowództwo okrętu objął w Woolwich commander Alfred Phillipps Ryder; początkowo slup należał do Eskadry Zachodniej, potem odwoził do Portugalii ambasadora tego kraju, następnie zawiózł do Meksyku ambasadora brytyjskiego. Po tej misji wszedł w skład eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Na początku 1848 kontradm. Austen wysłał mały zespół ku wybrzeżom Nikaragui, dla wsparcie brytyjskich poddanych, a w składzie tego zespołu znalazł się Vixen; w lutym zaatakowano i zniszczono bardzo silnie broniony fort Serapaqui leżący w górze rzeki San Juan o wartkim prądzie; za ten wyczyn dowódca zespołu dostał Order Łaźni, a Ryder otrzymał 2.05.1848 awans na komandora. Dlatego 10.05.1848 nowym dowódcą slupa został commander Robert Jenner, nadal w składzie eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Od 22.03.1852 do września 1855 kapitanem slupa był commander Frederick Lamport Barnard, a okręt operował u południowo-wschodnich wybrzeży Ameryki, ścigając brazylijskich handlarzy niewolników. W okresie 4.02.1857-17.02.1858 jednostką (działającą na Pacyfiku) dowodził commander George Frederick Mecham. Gdy zmarł w Honolulu, jego miejsce zajął commander Lionel Lambert, zamordowany 8.02.1860 (kiedy zażywał kąpieli w Limie). Następnego dnia dowództwo okrętu objął commander Frederick William Richards.
Vixen został sprzedany 12.11.1862 firmie Castle na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu DEVASTATION (1841).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Devastation był drewnianym slupem bocznokołowym, 6-działowym, typu Driver. Wymiary jak Driver. Zanurzenie z przodu 4,34 m, z tyłu – 4,5 m. Tonaż 1058 ton, wyporność „lekka” 1380 ton. Czterocylindrowy silnik „syjamski”, firmy Maudslay, Sons & Field, bardzo udany, o mocy 400 koni nominalnych i 785 koni indykowanych, który pozwalał na osiąganie prędkości około 10 węzłów. Średnica cylindrów 137 cm, skok tłoków 183 cm. Kotły wytwarzały parę o ciśnieniu 5,5 funta na cal kwadratowy. Zapas węgla w bunkrach – 345 ton. Koła standardowej konstrukcji obracały się z prędkością 18 obr/min. Załoga: 149, a potem 160 ludzi. Uzbrojenie w 1841: 2 obracane działa haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), ponadto dwa 8-calowe działa haubiczne (64-cetnarowe), 2 karonady 42-funtowe (22-cetnarowe); od 1856: 1 obracane działo 68-funtowe (95-cetnarowe), 1 działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 4 działa 32-funtowe (42-cetnarowe); od 1862: 1 obracane działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 1 odtylcowe działo gwintowane 110-funtowe (82-cetnarowe), 4 działa 32-funtowe (42-cetnarowe). Takielunek początkowo dwumasztowy (brygu), potem dodany bezanmaszt (takielunek barku).
Slup zbudowany w Woolwich wg planów Edye’a albo Symondsa, zamówiony 12.03.1840, zaczęty 27.07.1840, zwodowany 3.07.1841. Ukończony 30.11.1841.
Od 15.09.1841 do maja 1842 jego dowódcą był commander Hasting Reginald Henry, zaś okręt operował na Morzu Śródziemnym. Od maja 1842 do 14.02.1843 funkcję dowódcy pełnił na tych samych wodach tymczasowo John James Robinson, a potem slup wrócił pod komendę Henry’ego. Od listopada 1843 do 17.02.1844 jego kapitanem na Morzu Śródziemnym był commander Swynfen Thomas Carnegie. Następnie dowództwo objął 17.02.1844 commander William Hewgill Kitchen, wciąż na tym morzu, ale 8.10.1845 okręt wycofano do rezerwy w Woolwich. Na początku marca 1846 dowództwo jednostki objął commander Edward Crouch; początkowo slup należał do Eskadry Ewolucji, od lipca 1846 zwalczał handlarzy niewolników u zachodnich wybrzeży Afryki. Pozostał tam do 1847, dowodzony od 13.05.1846 przez commandera Charlesa Hothama (pełniącego funkcję komodora eskadry), w 1847 znów przez Edwarda Croucha, potem commandera Reginalda Thomasa Johna Levinge, a od 19.09.1847 przez commandera Reynella Charlesa Michella. Pod tym ostatnim kapitanem Devastation przeszedł na placówkę przy Przylądku Dobrej Nadziei; od 1.01. do 8.06.1848 zdobył na tamtejszych wodach 4 statki handlarzy niewolników. W końcu wycofano go do rezerwy w Portsmouth 18.09.1848. W 1851 okręt włączono do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. W tym czasie jego dowódcami byli: od 13.05.1851 commander Colin Yorke Campbell, od 16.03.1853 commander Algernon Frederick Rous de Horsey. W okresie 20.12.1855-17.10.1857 slupem bazującym w Portsmouth dowodził commander Edward Marshall. Od 17.10.1857 kapitanem okrętu był commander Leveson Eliot Henry Somerset. Slupem ponownie włączonym do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich dowodzili: od 20.11.1857 commander Charles Wake, w 1858 – John Kennedy Erskine Baird. W okresie 9.12.1861-9.05.1862 jednostką (działającą teraz na Pacyfiku) dowodził commander John Dobree McCrea, a w okresie 9.05.1862-1865 commander John William Pike. W 1864 bazujący w Esquimalt okręt został wysłany ku zachodnim brzegom wyspy Vancouver, dla schwytania indiańskich morderców załogi małego szkunera Kingfisher, ale niczego nie zdziałano.
Devastation został rozebrany w Charlton przez firmę Castle we wrześniu 1866 albo w 1867.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu GEYSER (1841).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup bocznokołowy typu Driver, 6-działowy. Wymiary jak Driver. Dwucylindrowy silnik bezpośredniego działania firmy Seaward & Capel, o mocy 280 koni nominalnych. Średnica cylindrów 160 cm, skok tłoków 160 cm, ciśnienie w kotłach 8 funtów na cal kwadratowy, zapas 300 ton węgla. Koła standardowej konstrukcji, o średnicy 8,08 m, obracały się z prędkością 18 obr/min. Takielunek początkowo dwumasztowy; najpóźniej od 1855 trójmasztowiec. Uzbrojenie w 1842: 2 obracane działa haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), dwa 8-calowe działa haubiczne (64-cetnarowe), 2 karonady 42-funtowe (22-cetnarowe); od 1856: 1 obracane działo 68-funtowe (95-cetnarowe), 1 działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 1 działo 42-funtowe (75-cetnarowe), 4 działa 32-funtowe (42-cetnarowe). Od 1861: 1 obracane działo 68-funtowe (95-cetnarowe), 1 działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 1 działo 42-funtowe (75-cetnarowe), 4 działa haubiczne 8-calowe (52-cetnarowe). Od 1862: 1 obracane działo gwintowane 110-funtowe, odtylcowe, 1 działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 1 działo 42-funtowe (75-cetnarowe), 4 działa haubiczne 8-calowe (52-cetnarowe). Załoga: 149, potem 160 ludzi.
Zbudowany w Pembroke wg planów Edye’a albo Symondsa, zamówiony 12.03.1840, rozpoczęty w sierpniu 1840, zwodowany 6.04.1841. Ukończony 8.03.1842.
Od 13.12.1841 do 2.07.1846 jego dowódcą był commander Edward John Carpenter, a okręt służył na Morzu Śródziemnym. Następnie dowództwo objął 28.10.1846 commander Francis Thomas Brown, zaś jednostka bazowała na Przylądku Dobrej Nadziei, będąc jednym z pierwszych parowców ścigających handlarzy niewolników u wschodnich wybrzeży Afryki. Od 9.10.1850 kapitanem był commander Edward Tatham, operujący u południowo-wschodnich wybrzeży Ameryki. Zastąpił go 8.09.1852 commander Thomas Wilson, pod którym Geyser należał do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Kolejnym dowódcą został commander Roderick Dew, który sprawował komendę pod koniec 1854 w Portsmouth, a w 1855 na Bałtyku - podczas wojny krymskiej. Geyser uczestniczył m.in. w bombardowaniu Sweaborga 9.08.1855. W styczniu 1856 dowództwo objął commander Arthur Tower, zaś slup skierowano na placówkę przy Przylądku Dobrej Nadziei. Potem okręt należał do Eskadry Kanału, a jego kapitanami byli: w okresie 23.06.1860-15.04.1862 commander George Melville Jackson; w okresie 15.04.1862-25.03.1863 commander Colin Andrew Campbell; od 31.03.1863 commander Mark Robert Pechell. Od 24.02.1864 do 1.06.1865 slupem bazującym w Portsmouth dowodził commander Arthur Tomas Thrupp.
Geyser został rozebrany w 1866.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu GROWLER (1841).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup bocznokołowy typu Driver, 6-działowy. Wymiary jak Driver. Zanurzenie z przodu 4,01 m, z tyłu 4,45 m. Dwucylindrowy silnik bezpośredniego działania firmy Seaward & Capel, o mocy 280 koni nominalnych. Uzbrojenie: 2 obracane działa haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), dwa 8-calowe działa haubiczne (64-cetnarowe), 2 karonady 42-funtowe (22-cetnarowe). Załoga: 149 ludzi.
Zbudowany w Chatham wg planów Edye’a albo Symondsa, zamówiony 12.03.1840, rozpoczęty w styczniu 1841, zwodowany 20.07.1841. Ukończony 9.03.1842.
Od 7.12.1841 do listopada 1845 jego dowódcą był commander Claude Henry Mason Buckle, a okręt służył najpierw u południowo-wschodnich wybrzeży Ameryki, potem (od 1844) u zachodnich wybrzeży Afryki, wszędzie zwalczając handel niewolnikami. W lipcu 1844 schwytał hiszpański statek z 340 niewolnikami 1166 mil na zachód od Wyspy Św. Tomasza. W sierpniu 1844 zdobył hiszpański szkuner niewolniczy w pobliżu Wybrzeża Pieprzowego. W listopadzie 1844 schwytał nieco dalej na zachód hiszpański statek z 518 niewolnikami na pokładzie. W styczniu 1845 przechwycił w pobliżu wyspy Sherbro (Sierra Leone) hiszpańską brygantynę niewolniczą. W rejs powrotny do Anglii wyruszył we wrześniu 1845 przez Wyspy Zielonego Przylądka i Maderę. W kraju wycofano go do rezerwy. Następnie dowództwo slupa objął 4.07.1849 commander James Stoddard i poprowadził okręt na Morze Śródziemne, gdzie służył przynajmniej do września 1851.
Rozbiórkę Growlera zakończono w Portsmouth do 17.01.1854.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu THUNDERBOLT (1842).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Thunderbolt był drewnianym slupem bocznokołowym, 6-działowym, typu Driver. Wymiary jak Driver. Tonaż 1059 ton, wyporność 1669 ton. Zanurzenie z przodu 4,34 m, z tyłu 4,5 m. Dwucylindrowy silnik bezpośredniego działania, firmy Napier, o mocy 300 koni nominalnych, pozwalał na osiąganie prędkości 10 węzłów. Załoga: 149 ludzi. Uzbrojenie w 1842: 2 obracane działa haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), ponadto dwa 8-calowe działa haubiczne (64-cetnarowe), 2 karonady 42-funtowe (22-cetnarowe). Takielunek dwumasztowy (brygu).
Slup zbudowany w Portsmouth wg planów Edye’a albo Symondsa, zamówiony 18.03.1841, zaczęty w kwietniu 1841, zwodowany 13.01.1842. Ukończony 8.02.1843.
Od 28.11.1842 dowodził nim commander George Nathaniel Broke. W 1843 dołączył do eskadry zwalczającej handlarzy niewolników u zachodniego wybrzeża Afryki. Potem został przesunięty, z tym samym zadaniem, na wschodnie wybrzeże Afryki (z bazą na Przylądku Dobrej Nadziei). Dowództwo slupa przejął 27.12.1845 commander Alexander Boyle.
Płynąc wzdłuż wybrzeża Afryki Południowej Thunderbolt okrążył 3.02.1847 przylądek Recife, aby wejść do zatoki Algoa, gdy wszedł z wielkim impetem na mieliznę. Woda dostawała się do środka z taką prędkością, że zdecydowano się sztrandować na plaży w pobliżu ujścia Braken’s River. Uratowano ludzi, w ciągu kilku miesięcy prac odzyskano działa, zapasy. Jednak pogrążający się w piasku okręt został ostatecznie porzucony 24 maja. Sąd wojenny uznał, że dowódca i nawigator, ignorujący mapy i instrukcje żeglugowe, powinni zostać usunięci z marynarki, ale rekomendował złagodzenie wyroku z uwagi na ich późniejsze wysiłki.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CORMORANT (1842).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.