www.timberships.fora.pl

kgerlach

Drewniany slup bocznokołowy pierwszej klasy, 6-działowy. Tonaż 1031 ton (planowany - przy szerokości mniejszej o 5” - 1001 ton), wyporność projektowa 1710 ton, długość między pionami 57,91 m, szerokość rzeczywista 10,49 m, szerokość projektowa 10,36 m, głębokość 6,53 m lub 6,55 m, zanurzenie z przodu 4,67 m, z tyłu 5,03 m. Dwucylindrowy, wahliwy silnik firmy Miller & Ravenhill o mocy 400 koni nominalnych i 1033 koni indykowanych, napędzał koła łopatkowe o średnicy 6,73 m, z łopatkami szerokimi na 2,90 m i głębokimi na 0,69 m. Średnica cylindrów 188 cm, skok tłoków 183 cm. Trzy maszty. Załoga: 160 lub 145 ludzi. Uzbrojenie początkowe: 2 obracane działa 42-funtowe (o masie 84 cetnarów), dwa 8-calowe działa haubiczne (o masie 64 cetnarów), 2 karonady 42-funtowe (o masie 22-cetnarów). Od 1856: 1 obracane działo 68-funtowe (95-cetnarowe), 1 działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe) i 4 działa 32-funtowe (42-cetnarowe). Kotły ustawiono z przodu i z tyłu maszynowni (dwa kominy rozmieszczone więc były w układzie tandem, jeden przed bocznymi kołami, drugi za nimi), co pozwoliło na osadzenie grotmasztu przed drugim kominem, a bezanmasztu silniej w przód niż na innych slupach bocznokołowych. Dzięki temu Basilisk, wyposażony w takielunek barku, był najlepiej żeglującą jednostką w swojej kategorii.
Zbudowany w Woolwich wg planów Olivera Langa (wzorowany na projekcie jego śrubowego slupa Niger), zamówiony 26.03.1846, rozpoczęty w listopadzie 1846, zwodowany 22.08.1848. Od maja do sierpnia 1849 prowadzono z jego pomocą próby porównawcze ze śrubowcem Niger, m.in. (20.06.1849) „przeciągania liny”, analogiczne jak to z 1845 (dużo sławniejsze) między okrętami Rattler i Alecto; i te „zawody” pozbawiona były wartości naukowej (idealne za to dla gawiedzi i następnych pokoleń historyków).
Od 25.05.1852 dowodził nim commander Francis Egerton. W 1854 Basilisk służył na Bałtyku w czasie wojny krymskiej, dołączając do floty bałtyckiej 6.04. pod Kopenhagą. Uczestniczył w przygotowaniach do ataku na Bomarsund w sierpniu 1854. Także w 1855 działał na Bałtyku, a dowodził nim od lutego commander Robert Jenner, zaś od lutego 1856 commander Stephen Smith Lowther Crofton. Następnie dowództwo przejął 28.07.1856 commander George Annesley Phayre, zaś okręt włączono do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Od 1862 miał jedno obracane działo gwintowane, odtylcowe, 110-funtowe Armstronga (o masie 82 cetnarów), 1 obracane działo haubiczne 10-calowe (o masie 84 cetnarów) i 4 działa 32-funtowe (o masie 42 cetnary). W latach 1865-1869 bocznokołowiec ten, dowodzony przez komandora Williama Nathana Wrighte’a Hewetta, operował na wodach chińskich.
Od 17.01.1871 dowodził nim komandor John Moresby, wyprawiony na wody australijskie – wyruszył z Sheerness 8.02, a z Plymouth 13.02. Okręt miał wówczas 178 ludzi załogi, a uzbrojony był w 5 dział 64-funtowych (o masie 71 cetnarów każde). Dotarł do Melbourne w czerwcu, po czym dokonywał rejsów w okolice Nowej Zelandii, Nowych Hebrydów, wysp Ellice, Fidżi i wielu innych, zwalczał handlarzy żywym towarem, porywających kanaków na plantacje. Moresby przeprowadził dokładne badania hydrograficzne Nowej Zelandii i sąsiednich akwenów na wielkim obszarze. W styczniu 1874 otrzymał rozkaz powrotu do kraju. Basilisk dotarł do Sheerness 15.12.1874. W czasie swojej wyprawy przemierzył 73015 mil morskich, z tego 46106 mil tylko pod żaglami.
Rozebrano go w 1882 w Chatham.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu TRIDENT (1845).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żelazny slup bocznokołowy trzeciej klasy (pierwszy żelazny okręt bojowy zamówiony przez Royal Navy). Wymiary: 180’0” x 31’6” x 17’3”, zanurzenie średnie 10’9”, tonaż 850 ton, wyporność 903 tony. Załoga: 135. Uzbrojenie: 2 działa haubiczne 10-calowe o masie 85 cetnarów każde, obracane po torach kierunkowych, oraz początkowo 2 karonady 32-funtowe (o masie 17 cetnarów); od 1848 zamiast karonad były 2 działonady 32-funtowe (o masie 25 cetnarów i długości 6’0”), później 4 takie super krótkie 32-funtówki; od 1856 jedno obracane działo 32-funtowe (o masie 42 cetnarów) i 4 działonady 32-funtowe; od 1862 jedno obracane działo 40-funtowe (o masie 35 cetnarów), gwintowane, odtylcowe oraz 2 działonady 32-funtowe. Dwucylindrowy silnik wahliwy firmy Boulton & Watt (średnica cylindrów 70,75”, skok tłoków 5’), o mocy 350 koni nominalnych, pozwalał na osiąganie prędkości około 9,5 węzła. Koła łopatkowe o średnicy 22 stóp obracały się z prędkością 22 obrotów na minutę. Jeden komin za kołami łopatkowymi, dwa maszty.
Początki tej jednostki wiążą się ze zleceniem 2.08.1842 opracowania projektu na jacht parowy admiralicji. Zamierzano użyć silnika boczno-balansjerowego firmy Maudslay, o mocy 200 koni nominalnych. Ostatecznie zamówienie złożono 13.04.1843 w firmie Ditchburn & Mare z Blackwall, która wykonała projekt zaakceptowany 22.08.1843. Klasyfikacja jednostki zmieniała się jeszcze zanim zaczęto przy niej prace, z uwagi na szybki postęp techniczny oraz coraz szersze wprowadzanie parowców do Royal Navy – dlatego na początku była to parowa jednostka klasy trzeciej, od końca maja 1844 – parowy slup drugiej klasy, ostatecznie spuszczono na wodę slup parowy 3 klasy. Oznaczało to, że jego dowódcy mieli rangę lieutenant commander. Budowę rozpoczęto w 1845, wodowanie miało miejsce 16.12.1845. Okręt ukończono 8.08.1846.
Oficjalnie wprowadzony do służby 28.06.1846 pod dowództwem Charlesa Gray’a Rigge i wysłany na Morze Śródziemne. W maju 1848 komendę nam przejął w Sheerness Richard Hawkins Risk. Od 19.07.1852 dowodził nim Robert Beazley Harvey, a okręt operował u południowo-wschodnich wybrzeży Ameryki, w składzie eskadry blokującej drogę statkom niewolniczym zmierzającym do Brazylii. Pod koniec listopada 1856 dowództwo objął commander Francis Arden Close, teren operacyjny obejmował zachodnie wybrzeże Afryki. Od 5.01.1861 dowództwo pełnił commander Beville Granville Wyndham Nicolas, wysłany z Woolwich na Morze Śródziemne. Jego upodobania do sadyzmu wobec marynarzy skończyły się wyrzuceniem ze służby 11.12.1861. Nowym kapitanem okrętu został 1.01.1862 commander Charles John Balfour, a jednostka pozostała na Morzu Śródziemnym. Okręt wycofano do rezerwy w Woolwich 20.12.1864.
Został rozebrany przez firmę Castle w Charlton w styczniu lub marcu 1866.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu JANUS (1844).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup bocznokołowy 2- lub 4-działowy, potem kanonierka 6-działowa. Tonaż 763 tony, długość między pionami 54,86 m, szerokość 9,30 m, głębokość 5,82 m, średnie zanurzenie 3,40 m. Zbudowany w Chatham wg projektu lorda Dundonald, zamówiony 31.07.1843, zaczęty 6.09.1843, zwodowany 6.02.1844. Ukończony w styczniu 1846. Pierwotny, obrotowy silnik produkcji amerykańskiej, pracujący w komplecie z kotłami wodnorurkowymi pomysłu Dundonalda, okazał się kompletnie nieudany (okręt rozwijał tylko ok. 6 węzłów) i w 1854 lub 1855 został prawdopodobnie zastąpiony dwucylindrowym, boczno-wahaczowym silnikiem (ze sprzedanej w 1846 na Malcie bocznokołowej kanonierki Sydenham), o mocy 220 koni nominalnych. Średnica cylindrów 142 cm, skok tłoków 152 cm. Koła łopatkowe o średnicy 5,03 m, standardowej konstrukcji. Okręt dwumasztowy (takielunek brygu), dwukominowy (jeden komin z przodu, drugi z tyłu kół) i dwudziobowy (zamiast rufy też był dziób, tyle że ze sterem). Od tej ostatniej cechy wzięła się nazwa. Uzbrojenie pierwotne: 2 obracane działa haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe). Uzbrojenie nominalne w 1854 i 1855 albo od 1855: 1 obracane działo 68-funtowe (95-cetnarowe), 1 obracane działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe) i 4 karonady 32-funtowe (17-cetnarowe). Jednostka klasyfikowana od kwietnia 1854 jako kanonierka.
Od 12.02.1849 dowodził tym nieudanym slupem lieutenant commander Richard Ashmore Powell, okręt stacjonował w Gibraltarze.
Od 21.02.1854 dowódcą jednostki stojącej w Sheerness był lieutenant commander Colin Cambell Kane.
Sprzedana w kwietniu 1856 firmie rozbiórkowej Castle z Charlton, albo rozebrana w kwietniu 1858.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu DRAGON (1845).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata bocznokołowa drugiej klasy, 6-działowa, typu Sampson lub typu Centaur/Dragon. Tonaż 1270 ton, wyporność około 2100 ton, długość między pionami 60,96 m, szerokość maks. 11,43 m, głębokość 7,01 m. Zanurzenie z przodu 5,03 m, z tyłu 5,39 m. Dwucylindrowy silnik pionowy bezpośredniego działania, firmy Fairbairn, o mocy 560 koni nominalnych. Średnica cylindrów 223,5 cm, skok tłoków 175 cm. Cztery żelazne kotły z cylindrycznymi płomienicami dawały parę o ciśnieniu 10 funtów na cal kwadratowy (ale ważne uwagi dalej), zapas węgla 430 ton albo 342 tony. Pojedynczy, wysoki komin za kołami. Górne pokrywy sponsonów (tamborów) w postaci specjalnych, wielkich łodzi. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 8,38 m lub 8,23 m, miały po 64 łopatki o szerokości 2,67 m i obracały się z prędkością 17 obr/min. Prędkość: 11,5 węzła lub 10 węzłów. Załoga: od 175 do 200 ludzi (w tym 28 oficerów, a wśród nich dowódca w stopniu kmdr, 4 poruczników i 6 inżynierów, dalej 41 podoficerów, 74 marynarzy, 28 chłopców okrętowych i 29 żołnierzy piechoty morskiej). Początkowo otaklowana jak bryg, potem (najpóźniej podczas wojny krymskiej) dodano bezanmaszt, a takielunek zmienił się w dziwaczną kombinację trójmasztowego szkunera i fregaty. Uzbrojenie (tylko na odkrytym pokładzie) w 1850 i 1856: dwa obracane działa 68-funtowe (95-cetnarowe) i 4 działa haubiczne 10-calowe (84- lub 85-cetnarowe), podzielone równo na pokład dziobowy i rufowy. Od 1861 dwa obracane działa odtylcowe, gwintowane, 110-funtowe Armstronga (o masie 82 cetnarów).
Fregata zbudowana w Pembroke wg planów Williama Symondsa, zamówiona 18.03.1841 jako Janus (przemianowana na Dragon 31.07.1843), zaczęta w styczniu 1844, zwodowana w 1845 (wszyscy są pewni, że siedemnastego, ale jedni piszą o czerwcu, inni o lipcu, a jeszcze kolejni o lutym!).
Od stycznia do kwietnia 1847 dowodził nią kmdr William Ramsay, a zajmowała się wówczas transportem żywności do Irlandii. Od 3.05.1847 do 8.06.1850 jej dowódcą był kmdr William Hutcheon Hall. Kotły okazały się fatalnie wykonane i w 1850 rozważano ich wymianę. Admiralicja zgodziła się tylko na doraźne naprawy, więc ciśnienie na zaworach bezpieczeństwa zredukowano do 8 funtów na cal kwadratowy. W okresie 3.08.1850-19.06.1852 dowodził nią kmdr Henry Wells Giffard. Po wyposażeniu w Portsmouth udała się na Morze Śródziemne, docierając do Gibraltaru 12.08.1850, a na Maltę 24.08.1850. W listopadzie dołączyła w Port Mahon do eskadry Williama Parkera. Wykonywała rozmaite operacje na tym morzu (ratunkowe, holownicze, antypirackie, dyplomatyczne) do początków 1852. Skierowana do Lizbony, przebywała na Tagu od 7.02 do 27.05.1852. Wróciła na Spithead 1.06.1852. Ciśnienie na zaworach bezpieczeństwa zmniejszono do 5 funtów na cal kwadratowy, a kotły uznano ostatecznie za nie warte naprawy. W marcu 1854 fregtaa szykowała się w Dover do wypłynięcia na Bałtyk w czasie wojny krymskiej, pod dowództwem (od 23.01.1854) komandora Jamesa Willcoxa. Na początku czerwca 1854 prasa brytyjska donosiła o atakowaniu przez tę jednostkę Hango. W 1855 nadal walczyła na Bałtyku, dowodził nią wówczas (od 2.02.1855) kmdr William Houston Stewart. Uczestniczyła w bombardowaniu Sweaborga 9.08.1855. W kwietniu 1856 jej dowódcą był nadal kmdr Willliam H. Stewart. Od 1859 jednostkę tę klasyfikowano jako korwetę czy slup. Została sprzedana firmie Castle 7.10.1864 na rozbiórkę w Charlton, rozebrana w lutym 1865.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CENTAUR (1845).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata bocznokołowa, 6-działowa, typu Sampson czy typu Centaur/Dragon. Tonaż około 1270 ton, wyporność około 2100 ton, długość między pionami 60,96 m, szerokość maks. 11,43 m, głębokość 7,01 m. Dwucylindrowy, pionowy silnik bezpośredniego działania, firmy Watt, o mocy 540 koni nominalnych. Średnica cylindrów 217 cm, skok tłoków 183 cm. Cztery kotły rurowe wytwarzały parę o ciśnieniu 8 funtów na cal kwadratowy. Zapas węgla 430 ton. Prędkość około 10 węzłów. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 8,53 m, obracały się z prędkością 18 obr/min. Jednostka początkowo otaklowana jak bryg, potem dodano bezanmaszt. Uzbrojenie w 1845: 2 obracane działa haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe) i 4 działa haubiczne 8-calowe (64-cetnarowe). Potem najprawdopodobniej jak Dragon.
Zbudowana w Portsmouth wg planów Williama Symondsa, zamówiona 18.03.1841, zaczęta w grudniu 1844, zwodowana 6.10.1845, ukończona w 1847 lub w 1849. Załoga: 175-200 ludzi.
W latach 1849-1851 fregata zwalczała handlarzy niewolników u zachodnich wybrzeży Afryki, pozostając flagowcem komodora Arthura Fanshawe. Od 1.01.1849 dowodził nią kmdr Claude Henry Mason Buckle, a od 1.01.1850 commander Frederick Patten. Została wycofana w Portsmouth na przegląd 30.06.1851, ale już 23.07.1851 jej dowództwo objął kmdr Edward St Leger Cannon, a fregata wyruszyła pełnić funkcję okrętu flagowego kontradm. Williama Willmota Hendersona u południowo-wschodnich wybrzeży Ameryki do 1854. Należała tam do eskadry zwalczającej statki handlarzy niewolników zmierzające do portów Brazylii, ale jako flagowiec głównodowodzącego stała głównie w Rio de Janeiro. Drugiego lutego 1855 jej kapitanem został kmdr William John Cavendish Clifford, operujący początkowo na Morzu Śródziemnym, jednak wkrótce potem na Bałtyku podczas wojny krymskiej. Cavendish był jej dowódcą jeszcze w kwietniu 1856.
Od 1859 jednostkę tę klasyfikowano jako korwetę czy nawet slup. Dowództwo objął 20.09.1859 commander Elphinstone D’Oyly D’Auvergne Aplin. Została wysłana na wody Indii Wschodnich i Chin. Uczestniczyła w zwalczaniu powstania tajpingów. Od 1.02.1861 kapitanem na wodach chińskich był commander John Eglinton Montgomerie, a od 15.01.1863 obowiązki dowódcy pełnił John Zell Creasy. Bocznokołowiec rozebrano we wrześniu 1864 w Plymouth.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu FIREBRAND (1842).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata bocznokołowa typu Firebrand, zwanego też późnym typem Cyclops, 6-działowa. Tonaż 1190 ton, wyporność 1960 ton, długość między pionami 57,92 m, szerokość 11,43 m, głębokość 7,01 m. Dwucylindrowy silnik pionowy bezpośredniego działania, firmy Seaward & Capel z Millwall, o mocy 410 koni nominalnych, który pozwalał na rozwijanie prędkości 9-10 węzłów. Średnica cylindrów 192 cm, skok tłoków 175 cm. Zapas 415 ton węgla, koła standardowej konstrukcji, o średnicy 8,08 m, obracały się z prędkością 18 obr./min. Cztery kotły z rurowymi płomienicami wytwarzały parę o ciśnieniu 8 funtów na cal kwadratowy. Jeden komin za kołami. Załoga: 175-200 ludzi. Uzbrojenie (tylko na odkrytym pokładzie) przed 1856: 2 obracane działa 68-funtowe (o masie 95 cetnarów każde), 2 lub 4 działa haubiczne 8-calowe (o masie 65 cetnarów każde). Od 1856: 2 obracane działa 68-funtowe (o masie 95 cetnarów każde), 4 działa haubiczne 10-calowe (o masie 84 cetnary każde). Takielunek trójmasztowy.
Zbudowana w Portsmouth wg planów Symondsa, zamówiona 18.03.1841, zaczęta w grudniu 1841, zwodowana 5.09.1842 albo dzień później. Ukończona 22.10.1844.
Od 7.09.1844 do 13.12.1844 jej kapitanem był kmdr Armar Lowry Corry, dowódca eskadry dla porównania własności brygów różnej konstrukcji. Od 14.12.1844 dowodził nią kmdr James Hope, operujący u południowo-wschodnich wybrzeży Ameryki Południowej, gdzie fregata uczestniczyła we francusko-brytyjskiej interwencji na rzece Parana w latach 1845-1846, walcząc m.in. w bitwie pod Obligado 10.11.1845. W okresie 6.10.1849-30.04.1851 jej dowódcą był na Morzu Śródziemnym kmdr Thomas Owen Knox. Od 18.12.1852 dowodził nią na Morzu Śródziemnym kmdr Hyde Parker. W 1853 należała do floty brytyjsko-francuskiej zgromadzonej w zatoce Besika wobec zagrożenia wybuchem wojny z Rosją. Następnie weszła na Morze Czarne, gdzie w czasie wojny krymskiej dowodzili nią kolejno komandorowie Hyde Parker (zginął w walce w ujściu Dunaju – zwanym Suliną - 8.07.1854) i od 29.08.1854 William Moorsom, który jednakże zszedł na ląd walcząc pod Sewastopolem w Naval Brigade; w rezultacie najpóźniej od października 1854 fregatą dowodził tymczasowo kmdr William Houston Stewart. Uczestniczyła w ataku na Sulinę 8.07.1854. Brała udział w bombardowaniu Sewastopola 17.10.1854. Najpóźniej w czerwcu 1855 znów dowodził nią kmdr William Moorsom. Od 7.07.1855 do 7.03.1856 jej kapitanem był kmdr Edward Augustus Inglefield. Pod jego komendą uczestniczyła w bombardowaniu fortu Kinburn 17.10.1855. Później dowództwo na Morzu Czarnym przejął kmdr John Welbore Sunderland Spencer. Następnym dowódcą został 27.04.1859 kmdr James Minchin Bruce, który operował w składzie eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Od 1859 klasyfikowano Firebrand jako korwetę. Od 14.05.1859 kapitanem był commander Joseph Dayman – zatrudniono okręt do sondowania trasy planowanego kabla podmorskiego prowadzącego do Gibraltaru. W okresie 22.04.1862-9.04.1863 dowodził nią na Morzu Śródziemnym commander Shute Barrington Piers. Została sprzedana firmie rozbiórkowej Castle z Charlton 7.10.1864.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu VULTURE (1843).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata bocznokołowa typu Firebrand, zwanego też późnym typem Cyclops, 6-działowa lub 4-działowa. Tonaż 1190-1196 ton, wyporność 1960 ton, długość między pionami 57,92 m, szerokość 11,43 m, głębokość 7,01 m. Dwucylindrowy silnik bezpośredniego działania, pionowy, firmy Fairbairn, o mocy 470 koni nominalnych. Średnica cylindrów 205 cm, skok tłoków 175 cm. Koła standardowej konstrukcji, o średnicy 7,62 m, obracały się z prędkością 20 obr/min. Cztery kotły z rurowymi płomienicami. Dwa kominy obok siebie za kołami. Załoga: 175-200 ludzi. Uzbrojenie przed 1856: 2 obracane działa 68-funtowe (95-cetnarowe), 2 lub 4 działa haubiczne 8-calowe (65-cetnarowe). Od 1856: 2 obracane działa 68-funtowe (95-cetnarowe), 4 działa haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe). Takielunek pierwotnie dwumasztowy, potem (najpóźniej podczas wojny krymskiej) zmieniony na trójmasztowy.
Jednostka zbudowana w Pembroke wg planów Symondsa, zamówiona 18.03.1841, rozpoczęta we wrześniu 1841, zwodowana 21.09.1843. Ukończona 7.06.1845.
Początkowo operowała w Indiach Wschodnich – jej dowódcą był od 15.02.1845 kmdr John Macdougall. Od 25.11.1852 dowodził nią kmdr Frederick Henry Hastings Glasse. W 1854 walczyła pod tym kapitanem na Bałtyku podczas wojny krymskiej – działała u wybrzeży Finlandii (m.in. zakończony porażką atak łodziami na Gamlakarleby, dziś Kokkola, 7.06.1854), uczestniczyła w zdobyciu Bomarsundu 16.08.1854. W 1855 pod tym samym dowódcą wzięła udział w kolejnej kampanii bałtyckiej - 20.06.1855 weszła na minę pod Kronsztadem; była jednym z okrętów bombardujących Sweaborg 9.08.1855. W kwietniu 1856 nadal dowodził nią kmdr Glasse. Następnie 3.06.1856 dowództwo objął kmdr Frederick Archibald Campbell, który poprowadził tę fregatę na Morze Śródziemne. Od 1859 była klasyfikowana jako korweta. Sprzedano ją w październiku 1863 albo w 1866 firmie rozbiórkowej Castle z Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu GLADIATOR (1844).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata bocznokołowa typu Firebrand, zwanego też późnym typem Cyclops, 6-działowa czy 4-działowa. Tonaż podawany między 1190 ton a 1210 ton, wyporność 1960 ton, długość między pionami 57,92 m, szerokość 11,43 m, głębokość 7,01 m. Dwucylindrowy silnik bezpośredniego działania, pionowy, firmy Miller, Ravenhill & Co., o mocy 430 koni nominalnych i 943 koni indykowanych, pozwalał na rozwijanie prędkości 9,5 węzła. Cztery kotły z rurowymi płomienicami wytwarzały parę o ciśnieniu 12 funtów na cal kwadratowy. Średnica cylindrów 200 cm, skok tłoków 175 cm, zapas 340 ton węgla. Koła o standardowej konstrukcji, średnicy 7,92 m, obracały się z prędkością 22 obr/min. Jeden komin za kołami. Załoga: 175 ludzi. Uzbrojenie przed 1856: 2 obracane działa 68-funtowe (95-cetnarowe), 2 lub 4 działa haubiczne 8-calowe (65-cetnarowe). Około 1859/1860: 2 działa 110-funtowe (gwintowane, odtylcowe) i 4 lżejsze, wszystkie na pokładzie odkrytym. Takielunek trójmasztowy.
Jednostka zbudowana w Woolwich wg planów Symondsa, zamówiona 18.03.1841, zaczęta w lutym 1842, zwodowana 15.10.1844. Ukończona 25.04.1846.
Od 12.12.1845 dowodził nią kmdr John Robb, najpierw w składzie Eskadry Kanału, potem na Morzu Śródziemnym. Od 4.01.1850 jej dowódcą był kmdr John Adams, operujący u zachodnich wybrzeży Afryki. Potem, 3.04.1854, jej dowództwo objął kmdr George Nathaniel Brooke, a fregatę skierowano na Morze Śródziemne. Następnie przeszła na Morze Czarne podczas wojny krymskiej, była tam już pod koniec maja 1854. Jednak później w 1854 walczyła na Bałtyku. Uczestniczyła w zdobyciu Bomarsundu 16.08.1854. Od W 1855 służyła znów na Morzu Czarnym. Od maja do czerwca 1855 przebywała na Morzu Azowskim, dowodzona tymczasowo przez Roberta Halla. Od 7.06.1855 jej kapitanem był kmdr Charles Farrel Hillyar. Brała udział w zdobyciu fortu Kinburn 17.10.1855.
Od 1859 klasyfikowana jako korweta. Dowództwo przejął 22.06.1859 commander Henry Dennis Hickley, a korwetę przydzielono do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Na przełomie sierpnia/września 1860 odwoziła z Ameryki Środkowej do Nowego Orleanu ostatnich awanturników Williama Walkera, po jego ostatecznej klęsce. Od 9.03.1864 dowódcą korwety był kmdr Francis Henry Shortt, a od 15.06.1865 – kmdr Elphinstone D’Oyly D’Auvergne Aplin. W okresie 19.08.1869-20.02.1872 dowodził nią kmdr Norman Bernard Bedingfield, operujący u południowo-wschodnich wybrzeży Ameryki. Rozebrana w marcu 1879 na podstawie rozkazu Admiralicji z 25.01.1877.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach