www.timberships.fora.pl

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu EDGAR (1858).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany dwupokładowiec śrubowy, 91-działowy. Okręt typu James Watt, zwanego też typem Agamemnon. Większość danych jak już podawana dla innych okrętów tego typu. Tonaż 3094 tony. Dwucylindrowy, poziomy silnik podwójnotłoczyskowy z powrotnymi korbowodami, firmy Maudslay, Sons & Field, o mocy 600 koni nominalnych i 2475 koni indykowanych, pozwalał na rozwijanie prędkości 11,4 węzła. Średnica cylindrów 76,25 cala, skok tłoków 3 stopy 6 cali.
Okręt zbudowany w Woolwich. Po raz pierwszy zamówiony 31.03.1849 w Pembroke, jako 80-działowy żaglowiec typu Hood, projektu Edye’a i Wattsa, ale zanim rozpoczęto jakiekolwiek prace, zamówienie przeniesiono 4.04.1851 do Woolwich i zmieniono specyfikację na 91-działowy liniowiec śrubowy. Rozpoczęty 4.06.1853 albo 4.07.1853, zwodowany 22.10.1858 albo dzień później. Oceniany jako „wspaniały” z uwagi na własności morskie, chociaż umieszczenie kotłów i komina za grotmasztem powodowało nadmierny trym na rufę. Wykończony w Sheerness, wprowadzony do służby 13.07 lub 19.07.1859 we Flocie Kanału, w charakterze okrętu flagowego kontradm. Johna Elphinstone’a Erskine’a. Dowódcą liniowca był komandor James Edward Katon. W drugiej połowie tego roku (od września do listopada) jednostkę przesunięto do Gibraltaru. Od 28.11.1859 znów we Flocie Kanału, ponownie pod flagą Erskine’a, ale dowódcą okrętu był teraz komandor George Mends. W 1862 w eskadrze Ameryki Północnej i Indii Zachodnich (z bazą na Bahamach), jako flagowiec kontradm. Sydneya Colpoysa Dacresa. W 1863 na Morzu Śródziemnym, pod komandorem Fitzgeraldem Algernonem Charlesem Foley’em. Potem w tym samym roku okręt flagowy Floty Kanału, dowodzony przez komandora Geoffreya Phippsa Hornby’ego. W 1865 dowództwo objął kmdr Thomas Brandreth. W 1866 liniowiec wycofano do rezerwy. Usunięto z niego silnik 12.02.1870, wypożyczono okręt Urzędowi Ceł i w grudniu ustawiono w roli jednostki do odbywania kwarantanny w obszarze Motherbank na Spithead. Sprzedany firmie Castle 12.04.1904 na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SANS PAREIL (1851).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany dwupokładowiec śrubowy, 70-działowy. Okręt rozpoczęty jako żaglowy 80-działowiec, ale potem przedłużony i wyposażony w napęd śrubowy. Tonaż 2339 ton czy 2334 tony, wyporność 3800 ton. Długość między pionami 60,96 m, szerokość 15,88 m lub 15,93 m, głębokość 6,91 m, zanurzenie z przodu 6,91 m, z tyłu 7,82 m. Silnik firmy Boulton & Watt, przeznaczony najpierw dla śrubowej fregaty Horatio, 4-cylindrowy, poziomy, wahliwy, o średnicy cylindrów 112 cm lub 110 cm oraz skoku tłoków 76 cm albo 91,4 cm, o mocy 350 koni nominalnych, był za duży, zbyt ciężki i ustawicznie się psuł. Rozwijał moc 622 koni indykowanych, pozwalał na rozwijanie prędkości zaledwie 7 węzłów. Na początku 1855 zastąpiony przez silnik firmy James Watt & Co, dwucylindrowy (średnica cylindrów 168 cm, skok tłoków 91,4 cm), poziomy, o mocy 400 koni nominalnych i 1471 koni indykowanych, dający prędkość 9,3 węzła. Kotły i komin za grotmasztem. Wymiary kolumn masztowych (długość x średnica): grotmaszt 19,66 m x 0,94 m, fokmaszt 17,98 m x 0,91 m, bezanmaszt 16,61 m x 0,61 m. Uzbrojenie: na dolnym pokładzie 30 dział 32-funtowych (56-cetnarowych), na górnym pokładzie 6 dział haubicznych 8-calowych (52-cetnarowych) i 24 działa 32-funtowe (45-cetnarowe), na pokładach odkrytych 2 działa 32-funtowe (56-cetnarowe) i 8 działonad 32-funtowych (25-cetnarowych). Załoga: 626 ludzi.
Okręt zbudowany w Devonport. Data zamówienia określana bardzo rozbieżnie na 27.02.1843, 22.04.1843 albo nawet 1845. Rozpoczęty 1.09.1845 jako żaglowiec o długości 58,83 m, szerokości 15,88 m i głębokości 6,91 m. Od 15.11.1848 lub od 3.01.1849 przebudowywany na liniowiec śrubowy. Zwodowany 18.03.1851, ukończony 12.11.1852.
W 1853 należał do floty brytyjsko-francuskiej zgromadzonej w zatoce Besika w oczekiwaniu wybuchu wojny z Rosją. W 1854 wchodził w skład Floty Czarnomorskiej, dowodzony przez kmdr Sidney’a Colpoysa Dacres’a. Był pod Odessą w czasie bombardowania tego portu przez lżejsze okręty 22.04.1854. Uczestniczył w bombardowaniu Sewastopola 17.10.1854. Bezpośrednio po bitwie pod Bałakławą (25.10.1854) i później stacjonował w tym porcie, nadal był tam 26.11.1854. W listopadzie 1854 jako pełniący obowiązki kapitana został na nim zatwierdzony commander Leopold George Heath, awansowany zresztą potem do stopnia komandora z datą 13.11.1854. Na początku 1855 okręt stał nadal w Bałakławie, a jego dowódca Leopold Heath pełnił obowiązki kapitana portu. W lutym 1855 dowództwo liniowca przejął kmdr Woodford John Williams. W sierpniu 1855 Sans Pareil ładował w Woolwich moździerze dla Floty Bałtyckiej, ale ostatecznie zrezygnowano z ich transportu. Nowym dowódcą okrętu został 9.01.1856 kmdr Astley Cooper Key (który sprawował komendę do kwietnia 1858). W 1856 Sans Pareil miał pełnić rolę okrętu-bazy dla 22 kanonierek śrubowych na Bałtyku, ale wojna się skończyła, więc ostatecznie od maja 1856 włączono go do transportowania z powrotem żołnierzy z Krymu. We czerwcu 1856 znajdował się w Sewastopolu.
Służył aktywnie do 1864. Sprzedany 8.03.1867 firmie Marshall na rozbiórkę w Plymouth.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MARLBOROUGH (1855).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Okręt o bardziej skomplikowanych losach przed zwodowaniem niż po nim. Zamówiony w 1843, albo 29.06.1848 w Portsmouth jako 110-działowy trójpokładowiec żaglowy typu Queen, projektu Williama Symondsa, ale zmodyfikowanego. Miał mieć długość 204’0”, szerokość 60’0” i głębokość 23’9”, a tonaż 3083 tony. Zamówienie powtórzono 31.03.1849, lecz tym razem opiewało ono na 120-działowy trójpokładowiec projektu Edye’a i Wattsa (nadal modyfikację typu Queen, tylko dalej idącą). Miał mieć teraz długość 210’0”, szerokość 60’0” i głębokość 24’8”, a tonaż 3186 ton. Zaczęto jego budowę 1.09.1850, ale prace zawieszono 1.12.1851. Nakazano 30.10.1852 przebudowę na 131-działowy trójpokładowiec śrubowy zmodyfikowanego typu Duke of Wellington. Długość 245’6”, szerokość projektowa 60’0” (rzeczywista 61’2”), głębokość projektowa 25’2” (rzeczywista 25’10”), tonaż projektowy 3853 tony (rzeczywisty 4000 ton), wyporność 6065 ton. Zanurzenie z przodu 25’5”, z tyłu 27’3”. Załoga: 1100. Uzbrojenie projektowane: na dolnym pokładzie 10 dział haubicznych 8-calowych (o masie 65 cetnarów i długości 9’0”) oraz 26 dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów i długości 9’6”); na pokładzie środkowym 6 dział haubicznych 8-calowych (o masie 65 cetnarów i długości 9’0”) oraz 30 dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów i długości 9’6”); na pokładzie górnym 38 dział 32-funtowych (o masie 42 cetnary i długości 8’0”); na pokładzie odkrytym 20 dział 32-funtowych (o masie 25 cetnarów i długości 6’0”) oraz 1 działo 68-funtowe (o masie 95 cetnarów i długości 10’0”). Uzbrojenie rzeczywiste: na dolnym pokładzie 32 działa haubiczne 8-calowe (o masie 65 cetnarów i długości 9’0”); na pokładzie środkowym 30 dział haubicznych 8-calowych (o masie 65 cetnarów i długości 9’0”); na pokładzie górnym 32 działa 32-funtowe (o masie 58 cetnarów i długości 9’6”); na pokładzie odkrytym 26 dział 32-funtowych (o masie 42 cetnary i długości 8’0”) oraz 1 działo 68-funtowe (o masie 95 cetnarów i długości 10’0”). Dwucylindrowy silnik poziomy (średnica cylindrów 82 cale, skok tłoków 4 stopy) firmy Maudslay, Sons & Field, podwójnotłoczyskowy, z powrotnymi korbowodami, miał 800 koni nominalnych i rozwijał 2684 konie indykowane, co pozwalało na osiąganie prędkości ok. 12 węzłów. Wymiary kolumn masztowych (długość x średnica): grotmaszt 20,42 m x 1,07 m, fokmaszt 18,59 m x 1,02 m, bezanmaszt 15,70 m x 0,66 m. Silnik, kotły i maszt między grotmasztem a fokmasztem.
Prace rozpoczęto 9.06.1853. Wodowanie zaczęło się 1.08.1855 a skończyło ponad tydzień albo prawie miesiąc później, gdyż okręt utknął na pochylni. Ukończono go dopiero w 1858. Od 1858 do 1864 był okrętem flagowym na Morzu Śródziemnym. Najpierw pod flagą wiceadm. Arhura Fanshawe, liniowcem dowodził kmdr Frederic Herbert Kerr. Od 1860 pod flagą wiceadm. Williama Fanshawe Martina, dowódcą okrętu był kmdr Stewart. Od 1863 pod flagą wiceadm. Roberta Smarta, dowodził liniowcem kmdr Charles Fellowes. Od 1864 Marlborough pełnił rolę koszar przejściowych w Portsmouth. Od grudnia 1878 okręt treningowy inżynierów w Portsmouth. Przemianowany na Vernon II w marcu 1904. Sprzedany w październiku 1924 na rozbiórkę, ale zatonął 28.11.1924 w pobliżu Brighton podczas holowania do stoczni rozbiórkowej.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu DUKE OF WELLINGTON (1852).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Panie Krzysztofie,
Po informacje o tym okręcie pozwolę sobie odesłać do mojego artykułu pt. "HMS Duke of Wellington. Najpotężniejszy okręt wojny krymskiej", zamieszczonego w "Morza, Statki i Okręty" nr 5/1999, str.48-60.
A jak Pan zapyta o Royal Sovereign z 1857, to wskażę swój artykuł pt. "Zaskakujące metamorfozy okrętu Royal Sovereign" z "Morza, Statki i Okręty" nr 6/1999, str.53-56 Wink

.
W razie nieprzezwyciężalnych trudności z dostępem, służę skanami.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za podpowiedź. Dotarłem do tych Pana artykułów Smile

Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BARRACOUTA (1851).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup bocznokołowy, 6-działowy. Tonaż 1053 tony lub 1048 ton, wyporność 1676 ton, długość między pionami 57,96 m, szerokość 10,67 m, głębokość 6,22 m. Dwucylindrowy silnik bezpośredniego działania, firmy Miller, o mocy 300 koni nominalnych i 881 koni indykowanych, pozwalał na rozwijanie prędkości 10,5 węzła. Wśród wyposażenia łodziowego slup ten miał mieć już jedną pinasę parową. Uzbrojenie w 1852: 2 obracane działa haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe) i 4 działa 32-funtowe (25-cetnarowe); od 1856: 1 obracane działo 68-funtowe (95-cetnarowe), 1 obracane działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe) i 4 działa 32-funtowe (42-cetnarowe). Uzbrojenie od 1862: 1 obracane działo gwintowane 110-funtowe, odtylcowe (82-cetnarowe), 1 obracane działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe) i 4 działa 32-funtowe (42-cetnarowe).
Okręt zbudowany w Pembroke wg planów Komitetu Polecającego (w sprawach Budowy Okrętów), zamówiony w lutym 1847 lub 25.04.1847, rozpoczęty w maju 1849 (jako ostatni z pełnomorskich bocznokołowców Royal Navy), zwodowany 31.03.1851. Ukończony w East India Dock w grudniu 1851 albo dopiero 30.07.1853.
W czasie wojny krymskiej, w listopadzie 1854 działał na wodach chińskich. Jego dowódcą był kmdr George Parker. Wczesną wiosną 1855, dowodzony przez commandera Fredericka Henry’ego Stirlinga, pełnił (nieskutecznie) straż przy rosyjskim porcie Pietropawłowsk na Dalekim Wschodzie.
Brał udział w Wojnie Chińskiej 1856-1860 (tzw. II i III wojna opiumowa). Dowodzony przez commandera Thomasa Dyke’a Aclanda Fortescue należał do eskadry kontradm. Seymoura, która 23.10.1856 weszła w ujście rzeki Si-ciang (Xijiang) i przez dwa dni ostrzeliwała forty strzegące dostępu do Kantonu. Następnie pociągnęła w górę rzeki bombardując Kanton 28 i 29 października; podczas wycofywania się palono i niszczono okoliczne wsie oraz umocnienia. Przeprowadzony 6.11.1856 desant piechoty morskiej pod osłoną ognia działowego z okrętów Barracouta i Coromandel zajął broniący dostępu do Kantonu nadrzeczny fort Tungku, niszcząc przy tym 21 dżonek. Sześć dni później brygada żołnierzy piechoty morskiej, przy wsparciu artylerii z 5 okrętów, wśród których był Barracouta, zdobyła dalsze dwa foty na Xijiang. Okręt ten współdziałał również w zajęciu tzw. French Folly Fort w Kantonie 6.12.1856. Dowodzony przez commandera George’a Johna Malcolma uczestniczył na przełomie 1861/1862 w międzynarodowej interwencji w Meksyku, m.in. biorąc udział od stycznia do kwietnia 1862 w okupacji Vera Cruz.
Dowodzony przez komandora Edmunda Roberta Fremantle operował od czerwca 1873 u afrykańskich wybrzeży podczas wojny z konfederacją plemion Aszanti (1873-1874), gdzie Fremantle było komodorem eskadry i naczelnym dowódcą morskim.
Dowodzony przez komandora Charlesa Edwarda Stevensa przebywał w 1876 w archipelagu Samoa, gdzie w marcu jego załoga dokonała jednej z najgłupszych interwencji w sprawy rdzennych mieszkańców, w ramach źle zaplanowanych i nieudolnie zrealizowanych aktów polityki kanonierek.
Rozebrany w Chatham w grudniu 1881 albo w 1882.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ARGUS (1849).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup bocznokołowy, 6-działowy. Został zaaprobowany w lutym 1847 jako szósty okręt typu Alecto, zamówiony 25.04.1847 w Portsmouth, ale w sierpniu zdecydowano się użyć do jego budowy nowego projektu, przygotowanego przez Johna Finchama, zgodnie z którym długość powiększono o 6 stóp. W rezultacie był większy i cięższy od jednostek typu Alecto, a także silniej uzbrojony. Miał tonaż 975 albo 981 ton, wyporność 1630 ton, długość pokładu działowego 190’2,5”, szerokość konstrukcyjną 32’5,5”, szerokość z poszyciem 33’6”, głębokość 20’11”. Dwucylindrowy silnik wahliwy firmy Penn (średnica cylindrów 64 cale, skok tłoków6 stóp, nadciśnienie w kotłach 14 cali na funt kwadratowy), o mocy 300 koni nominalnych, rozwijał 764 konie indykowane. Pozwalało to na osiąganie prędkości 10 węzłów, gdy koła łopatkowe o średnicy 23’5” obracały się z prędkością 16 obrotów na minutę. Dwa kominy ustawiono obok siebie za bocznymi kołami łopatkowymi. Początkowe uzbrojenie, rozmieszczone w całości na odkrytym pokładzie, składało się z 2 ciężkich dział haubicznych 10-calowych (o masie 84 cetnary każde), zamontowanych obrotowo po jednym na dziobie i rufie oraz z 4 bardzo krótkich i lekkich dział 32-funtowych (o masie 25 cetnarów) na normalnych lawetach kołowych, na śródokręciu. Okręt był otaklowany jako bark trójmasztowy – grotmaszt ustawiono w kotłowni, na żelaznej podstawie.
Stępkę położono w czerwcu 1848, wodowanie miało miejsce 15.12.1849. Wyposażanie ukończono jednak dopiero w 1852 w Woolwich. Argus klasyfikowano jako „slup parowy drugiej klasy”, co m.in. oznaczało dowódcę w stopniu commander, dwóch poruczników i 100-osobową załogę. Pod względem wymiarów takielunku (masztów, drzewc i żagli) zaliczano go też (od listopada 1847) do parowców 4 kategorii.
Argus nie brał praktycznie udziału w wojnie krymskiej, ponieważ dowodzony od 20.12.1852 przez Richarda Purvisa, służył (do wycofania do rezerwy w Sheerness 26.08.1856) w eskadrze Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. W 1856 jedno z jego haubicznych dział 10-calowych zastąpiono zwykłym działem 68-funtowym o masie 95 cetnarów, również w sposób umożliwiający obracanie po torach kierunkowych, pozostałe uzbrojenie nie uległo zmianie. Od czerwca 1858 do czerwca 1861 okrętem dowodził Herbert Frederick Winnington Ingram, najpierw na wodach kanału La Manche, potem (najpóźniej od 1859) na Morzu Śródziemnym. Ponownie wprowadzony do aktywnej służby w Sheerness 1.08.1862 i prawdopodobnie wówczas działo 68-funtowe zastąpiono gwintowanym, odtylcowym działem 110-funtowym o masie 82 cetnarów (tak samo zamontowanym). Oddany wtedy pod dowództwo Lewisa Jamesa Moore’a, wysłany do Indii Wschodnich i Chin. Miał tam 175 ludzi załogi. Wchodził w skład eskadry wiceadm. Kupera, która 15.08.1863 zbombardowała japońskie miasto i port Kagoshima w odwet za zamordowanie przez Japończyków brytyjskiego kupca. Od 12.11.1863 dowodzony w tamtym rejonie przez Johna Moresby. Należał do sojuszniczej eskadry brytyjsko-holendersko-francusko-amerykańskiej, która pod dowództwem wiceadm. Kupera oraz kontradm. Jaurèsa zniszczyła 5-8.09.1864 japońskie forty nad cieśniną Simonoseki. Pozostał na tamtych wodach przez lata 1860-te, dowodzony od 5.12.1864 przez Henry’ego Lewisa Rounda, a od 30.03.1867 przez Fredericka Williama Hallowesa. Interweniował w chińskiej wojnie domowej, chroniąc w 1867 port Czi-fu przed rebeliantami. Od 26.03.1873 do lutego 1874 jego dowódcą był Percy Putt Luxmore, a okręt służył aktywnie u zachodnich wybrzeży Afryki, uczestnicząc w wojnie z konfederacją plemion Aszanti. W lipcu 1874 wyposażony jako transportowiec wojska, miał może odtąd tylko jedno ciężkie działo obracane na dziobie. Rozebrano go w Chatham w październiku 1881.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BUZZARD (1849).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany, bocznokołowy slup 2 klasy, 6-działowy. Zaprojektowany przez Johna Edye’a, zbudowany w Pembroke. Zamówiono go 25.04.1847, budowę rozpoczęto w październiku 1847, wodowanie miało miejsce 24.03.1849. Ukończony w Devonport w 1850 lub 1851, w pełni wyposażony do służby dopiero w czerwcu 1852.
Wymiary: 185’0” x 34’0” x 20’0”, tonaż 978 lub 980 ton, wyporność 1530 ton. Załoga: 100. Uzbrojenie w 1851: dwa obracane działa haubiczne 10-calowe (o masie 84 cetnary) i 4 krótkie działa 32-funtowe (o masie 25 cetnarów). Później (prawdopodobnie około 1855) jedno z dział 10-calowych zostało zastąpione przez 68-funtowe działo klasyczne (o masie 95 cetnarów), też obracane po torach kierunkowych, a około 1860 to działo ustąpiło z kolei miejsca odtylcowej, gwintowanej 110-funtówce Armstronga (o masie 82 cetnarów). Dwucylindrowy silnik wahliwy (średnica cylindrów 64 cale, skok tłoków 6’0”) firmy Miller & Ravenhill, o mocy 300 koni nominalnych i 853 koni indykowanych, pozwalał na rozwijanie prędkości 10 węzłów. Komin (może dwa obok siebie) umieszczony za pozycją kół łopatkowych. Koła łopatkowe miały średnicę 23’4”. Takielunek szkunera.
Buzzard nie brał praktycznie udziału w wojnie krymskiej, ponieważ dowodzony od 7.05.1852 przez Williama Hugha Dobbie, służył w eskadrze Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Dowodzony od 5.08.1857 przez Francisa Peela, zaś od 20.08.1860 przez Johna Trevenena operował u południowo-wschodnich wybrzeży Ameryki. Jego dowództwo przejął 21.01.1863 Herbert Frederick Winnington Ingram, Buzzard wchodził nadal w skład eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Chyba wycofany do rezerwy w 1865.
Admiralicja nakazała rozebrać okręt 17.06.1881, dokonano tego w Devonport we wrześniu 1883.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BASILISK (1848).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.