www.timberships.fora.pl

kgerlach

Drewniany dwupokładowiec śrubowy, 91-działowy. Tonaż 2896 ton przed przebudową na śrubowiec, potem 3129/3130 ton, wyporność 4540 ton. Długość między pionami 66,14 m, szerokość z poszyciem projektowana 17,68 m, faktyczna 17,72 m, głębokość 7,32 m. Zanurzenie z przodu 7,16 m, z tyłu 8,08 m. Załoga: 850 ludzi. Dwucylindrowy, poziomy silnik firmy Maudslay, o mocy 400 koni nominalnych i 1491 koni indykowanych, bezpośredniego działania. Średnica cyl.163 cm, skok tłoków 91,4 cm, prędkość obrotowa 56 min-1, nadciśnienie pary w kotłach 20 funtów na cal kwadratowy. Silnik pozwalał na rozwijanie prędkości 11 węzłów. Wymiary kolumn masztowych (długość x średnica): grotmaszt 19,66 m x 0,94 m, fokmaszt 18,59 m x 0,94 m, bezanmaszt 15,70 m x 0,69 m. Uzbrojenie: na dolnym pokładzie 32 działa haubiczne 8-calowe (65-cetnarowe), na górnym pokładzie 34 działa 32-funtowe (56-cetnarowe), na pokładach odkrytych 24 działa 32-funtowe (42-cetnarowe) i 1 działo 68-funtowe (95-cetnarowe).
Okręt zbudowany w Portsmouth. Zamówiony 12.03.1840 jako 90-działowy żaglowiec typu Albion Williama Symondsa, o nazwie Prince Albert. Rozpoczęty w lutym 1841, przemianowany na Princess Royal 26.03.1842. Zamówiony powtórnie 19.03. lub 15.04.1847 wg planów zmodyfikowanych przez Johna Edye. Decyzję o jego przebudowie na śrubowiec podjęto 30.10.1852, realizowano od 15.11.1852. Został zwodowany 23.06.1853, wprowadzony do służby 11.03.1854.
W marcu 1854 popłynął ze Spithead na Bałtyk w czasie wojny krymskiej. W 1855 należał do Floty Czarnomorskiej. Brał udział w zdobyciu fortu Kinburn 17.10.1855.
Służył aktywnie do 1867. Sprzedany w 1872 firmie rozbiórkowej Castle z Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu HANNIBAL (1854).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany dwupokładowiec śrubowy, 91-działowy. Okręt typu Princess Royal. Najczęściej podawana wartość tonażu to 3136 ton, wyporność 4540 ton albo 4735 ton. Długość między pionami w projekcie 66,14 m, w rzeczywistości 66,30 m, szerokość z poszyciem projektowana 17,68 m, rzeczywista - 17,71 m, głębokość projektowana 7,32 m, a rzeczywista 7,30 m. Zanurzenie z przodu 7,16 m, z tyłu 8,08 m. Załoga: 850 ludzi. Dwucylindrowy, poziomy silnik firmy Scott & Sims (Scott & Sinclair), zdjęty z żelaznej fregaty Greenock, o mocy 450 koni nominalnych i 1071 koni indykowanych, pozwalał na rozwijanie prędkości 8,6 węzła, działając przez przekładnię przyspieszającą. Średnica cylindrów 180 cm, skok tłoków 122 cm. Wymiary kolumn masztowych (długość x średnica): grotmaszt 19,66 m x 0,94 m, fokmaszt 18,59 m x 0,94 m, bezanmaszt 15,70 m x 0,69 m. Uzbrojenie: na dolnym pokładzie 32 działa haubiczne 8-calowe (65-cetnarowe), na górnym pokładzie 34 działa 32-funtowe (56-cetnarowe), na pokładach odkrytych 24 działa 32-funtowe (42-cetnarowe) i 1 działo 68-funtowe (95-cetnarowe).
Zbudowany w Deptford. Zamówiony w marcu 1839 lub w marcu 1840 jako 90-działowy żaglowiec typu Albion Symondsa, rozpoczęty pierwotnie w 1839 w Woolwich, zamówiony powtórnie 19.06.1847 w Deptford wg planów zmodyfikowanych przez Edye’a, rozpoczęty powtórnie w grudniu 1848. Decyzję o jego przebudowie na śrubowiec podjęto 23.09.1852, okręt został zwodowany 31.01.1854, ukończony 22.06.1854.
W 1854 wchodził w skład eskadry transportującej na Bałtyk (wyjście z Calais 16 czerwca) francuskich żołnierzy gen. Baraguay d’Hilliersa, którzy potem zdobyli Bomarsund, a następnie odwożącej do Anglii rosyjskich jeńców ze zdobytej twierdzy.
W 1855 należał do Floty Czarnomorskiej jako flagowiec kontradm. Houstona Stewarta. Brał udział w zdobyciu fortu Kinburn 17.10.1855. W pierwszej połowie 1856 pomagał stłumić na Malcie bunt legionu sardyńskich najemników.
Służył aktywnie do 1862. Od 1884 lub już od 1874 hulk. Sprzedany 12.04.1904 firmie Castle na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ALGIERS (1854).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany dwupokładowiec śrubowy, 91-działowy. Tonaż 3347 ton jako śrubowiec (wcześniej jako żaglowiec około 3165 ton), wyporność 4730 ton. Długość między pionami 66,62 m, szerokość z poszyciem 18,29 m, głębokość 7,44 m, zanurzenie z przodu 7,47 m, z tyłu 7,80 m. Silnik firmy Fairbairn (zdjęty z żelaznej fregaty śrubowej Megaera), o mocy 450 koni nominalnych i 1117 koni indykowanych – ciężki, nieefektywny i zawodny – pozwalał na rozwijanie prędkości wynoszącej tylko 9 węzłów. Poziomy, czterocylindrowy (średnica cylindrów 155 cm, skok tłoków 99 cm), z przekładnię przyspieszającą. Wymiary kolumn masztowych (długość x średnica): grotmaszt 20,42 m x 1,02 m, fokmaszt 18,59 m x 0,94 m, bezanmaszt 15,70 m x 0,69 m. Uzbrojenie: na dolnym pokładzie 32 działa haubiczne 8-calowe (65-cetnarowe), na górnym pokładzie 32 działa 32-funtowe (56-cetnarowe), na pokładach odkrytych 26 dział 32-funtowych (42-cetnarowych) i 1 działo 68-funtowe (95-cetnarowe). Załoga: 850 ludzi.
Zaprojektowany początkowo jako 90-działowy żaglowiec typu Albion Symondsa, zamówiony w 1847. Stopniowo wydłużany (na stole projektowym) przez Johna Edye’a, najpierw z 210 na 215 stóp, ostatecznie na 218 stóp 7 cali, co i tak okazało się absolutnie niewystarczające – kołysał się paskudnie jak typowe jednostki Symondsa, zafascynowanego jachtingiem i nie odróżniającego okrętu bojowego od żaglowca sportowego. Rozpoczęty w lipcu lub w sierpniu 1848, od 27.09.1852 przebudowywany już na pochylni na śrubowiec (wg polecenia z 3.08.1852), zwodowany w Devonport 26.01.1854, ukończony 30.06.1854.
W 1854 przewoził żołnierzy na Bałtyk podczas wojny krymskiej. Później, w tym samym roku, popłynął też na Morze Czarne. W 1855 działał na Morzu Czarnym, m.in. uczestnicząc w zdobyciu fortu Kinburn w październiku 1855. W 1856 miał służyć we Flocie Bałtyckiej jako okręt-baza kanonierek, ale naprawdę transportował żołnierzy na Morzu Czarnym.
W styczniu 1857 wycofany dla wymiany silnika (stary złomowano w okresie 12.01.1857-21.08.1857; nowy – dwucylindrowy, Maudslay’ów – miał moc 600 koni nominalnych i 2516-2518 koni indykowanych. Prędkość wzrosła do 12,2 węzła, zmalało zanurzenie. Próby morskie odbyły się w lutym 1858, całość prac zakończono w marcu 1859. Okręt służył aktywnie do 1862. Sprzedany w styczniu albo lutym 1870 D. Cooper Scottowi na rozbiórkę.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ORION (1854).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany dwupokładowiec śrubowy, 91-działowy. Okręt typu Orion, zwanego też typem Hood. Tonaż rzeczywisty 3281 ton, przy tonażu projektowanym 3202 tony. Projektowana długość między pionami 72,54 m, rzeczywista - 72,59 m, projektowana szerokość z poszyciem 16,99 m, rzeczywista - 17,02 m, głębokość 7,11 m lub 7,32 m. Zanurzenie z przodu 7,44 m, z tyłu 8,18 m. Dwucylindrowy (średnica cylindrów 180 cm, skok tłoków 107 cm), poziomy silnik firmy Penn & Son, z tłokiem rurowym, o mocy 600 koni nominalnych i 2328 koni indykowanych, pozwalał na rozwijanie prędkości 12,5 węzła lub 11,4 węzła. Załoga: 850-860 ludzi. Uzbrojenie: na dolnym pokładzie 34 działa haubiczne 8-calowe (65-cetnarowe), na górnym pokładzie 34 działa 32-funtowe (56-cetnarowe), na pokładach odkrytych 22 działa 32-funtowe (42-cetnarowe lub 45-cetnarowe) i 1 działo 68-funtowe (95-cetnarowe). Wymiary kolumn masztowych (długość x średnica): grotmaszt 20,42 m x 1,02 m, fokmaszt 18,59 m x 0,94 m, bezanmaszt 15,70 m x 0,69 m. Gniazdo pięty grotmasztu na orlopie.
Okręt zbudowany w Chatham. Zamówiony 30.03.1848 jako 80-działowy żaglowiec projektu Edye’a i Wattsa. Rozpoczęty 1.02.1850, przebudowany na śrubowiec zgodnie z planem datowanym na 23.12.1852. Zwodowany 6.11.1854, ukończony 29.03.1855.
Podczas wojny krymskiej w 1855 i 1856 operował w składzie Floty Bałtyckiej. Służył aktywnie do 1861. Sprzedany firmie Castle w 1867 na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu HOOD (1859).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany dwupokładowiec śrubowy, 91-działowy. Okręt typu Orion, zwanego też typem Hood. Tonaż rzeczywisty 3350 ton, przy tonażu projektowanym 3202 tony. Długość między pionami 72,54 m, projektowana szerokość z poszyciem 16,99 m, rzeczywista - 17,03 m, głębokość 7,11 m lub 7,30 m. Zanurzenie z przodu 7,44 m, z tyłu 8,18 m. Dwucylindrowy (średnica cylindrów 180 cm, skok tłoków 107 cm), poziomy silnik firmy Penn & Son, z tłokiem rurowym, o mocy 600 koni nominalnych i 2385 koni indykowanych, pozwalał na rozwijanie prędkości około 11,8 węzła. Załoga: 850-860 ludzi. Uzbrojenie planowane: na dolnym pokładzie 34 działa haubiczne 8-calowe (65-cetnarowe), na górnym pokładzie 34 działa 32-funtowe (56-cetnarowe), na pokładach odkrytych 22 działa 32-funtowe (42-cetnarowe lub 45-cetnarowe) i 1 działo 68-funtowe (95-cetnarowe). Nie wiem, czy je naprawdę otrzymał - między 1853 a 1859 rokiem zaszły wielkie zmiany, a ten liniowiec na dodatek praktycznie nie służył aktywnie. Wymiary kolumn masztowych (długość x średnica): grotmaszt 20,42 m x 1,02 m, fokmaszt 18,59 m x 0,94 m, bezanmaszt 15,70 m x 0,69 m.
Okręt zbudowany w Chatham. Zamówiony 30.03.1848 jako 80-działowy żaglowiec Edgar projektu Edye’a i Wattsa. Przemianowany na Hood 29.06.1848. Rozpoczęty 13.08.1849. Rozkazano 9.04.1856 przebudować go na pochylni na śrubowiec zgodnie z planem datowanym na 23.12.1852. Prace w tym kierunku zaczęły się 5.05.1856. Zwodowany 4.05.1859, ukończony 15.06.1859. Przekształcony w hulk (baraki) w Woolwich w 1872. Sprzedany w 1888.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu AGAMEMNON (1852).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany dwupokładowiec śrubowy, 91-działowy. Okręt typu James Watt, zwanego też typem Agamemnon. Tonaż podaje się w przedziale od 3074 do 3102 ton. Długość między pionami 70,18 m lub 70,10 m, szerokość z poszyciem 16,87 m, głębokość 7,47 m, zanurzenie z przodu 6,91 m, z tyłu 7,29 m, ale maksymalnie mogło dochodzić do 7,39 m. Dwucylindrowy, poziomy silnik o tłoku rurowym, firmy Penn, o mocy 600 koni nominalnych i 2268 koni indykowanych, pozwalał na rozwijanie prędkości 11,24 węzła. Średnica cylindrów 70,75 cala, skok tłoków 3 stopy 6 cali, obroty wału korbowego 63 na minutę. Kotły z rurowymi płomienicami, dające parę o nadciśnieniu 20 funtów na cal kwadratowy. Śruba o średnicy 5,49 m i skoku 7,32 m. Wymiary kolumn masztowych (długość x średnica): grotmaszt 20,42 m x 1,02 m, fokmaszt 18,59 m x 0,94 m, bezanmaszt 15,70 m x 0,69 m. Uzbrojenie: na dolnym pokładzie 34 działa haubiczne 8-calowe (65-cetnarowe) lub 36 takich dział, na górnym pokładzie 34 działa 32-funtowe (56-cetnarowe), na pokładach odkrytych 22 działa 32-funtowe (45-cetnarowe) lub 20 takich dział i 1 działo 68-funtowe (95-cetnarowe). Załoga: około 850 ludzi.
Okręt zbudowany w Woolwich. Początkowo chciano, by był 80-działowym żaglowcem typu Cressy - materiały na jego budowę zaczęto gromadzić w marcu 1842. Tymczasem, wobec wrzawy jaka wybuchła w Wielkiej Brytanii na wieść, że Francuzi (ciągle postrzegani jako najbardziej prawdopodobni przyszli przeciwnicy) położyli stępkę pod pierwszy liniowiec śrubowy, John Edye sporządził w 1847 projekt liniowca z pędnikiem śrubowym. Aby przyspieszyć budowę, zdecydowano się wykorzystać materiały gromadzone w Woolwich od marca 1842. Nie miało to żadnego wpływu na konstrukcję, rozpoczętą całkowicie od zera, a więc pisanie o tym okręcie, że był „przebudowanym żaglowcem” (jak się niektórym zdarza) jest całkowicie błędne. Zamówiony w lecie 1849, przeszedł kilka faz wstępnych. Najpierw miał być 80-działowcem z pomocniczym napędem śrubowym i takie plany noszą datę 28.06.1849. Admiralicja wydała rozkaz budowy 3.07.1849. Zamówienie w stoczni złożono 25.08.1849. Rozpoczęto konstruowanie w listopadzie 1849. Ostateczny projekt, datowany 13.06.1850, wzięto ze sporządzonych przez Johna Edye’a planów okrętu James Watt, wtedy jeszcze nie rozpoczętego. Agamemnon został zwodowany 22.05.1852, wprowadzono go do służby 27.09.1852 we Flocie Kanału. Po przezwyciężeniu problemów okresu próbnego okazał się znakomitą jednostką, całkowicie spełniającą oczekiwania, chociaż – z uwagi na pośpiech w budowie – bardzo kosztowną. W lipcu 1853 należał do eskadry zgromadzonej na Spithead. We wrześniu przybył do Cork. Od 22.10.1853 dowodził nim kmdr William Robert Mends. Zgodnie z ustaleniami poczynionymi w Londynie w październiku 1853, okręt - przeznaczony na flagowiec dla kontradm. Lyonsa - miał być doprowadzony na Morze Śródziemne przez kmdr Mendsa, a po podniesieniu flagi przez kontradm. (co nastąpiło 28.12.1853 w Stambule), Mendsa miał zastąpić dowodzący wówczas na Morzu Śródziemnym fregatą Arethusa kmdr Symonds. Kmdr Thomas Matthew Charles Symonds przejął dowództwo 1.01.1854 i sprawował je do 1.07.1854, kiedy kapitanem został znów Mends. W styczniu 1854 Agamemnon wpłynął na Morze Czarne, w maju dokonywał rekonesansu u wschodnich wybrzeży. We wrześniu 1854 uczestniczył w operacji transportowania żołnierzy spod Warny na Krym. 13.09.1854 stał pod Eupatorią. 20.09.1854 był w pobliżu toczonej wtedy bitwy nad Almą. Najpóźniej od 8.10.1854 stacjonował w Bałakławie. Uczestniczył w bombardowaniu Sewastopola 17.10.1854, kiedy Rosjanie trafili go 214 pociskami, w tym 3 granatami i 1 rakietą. Mimo kolportowanych do dziś gadek, jak to pojedynczym granatem Paixhansa dało się zatopić każdy liniowiec, a drewniane okręty były przez to podczas wojny krymskiej już całkowicie przestarzałe, załoga Agamemnona doprowadziła go własnymi siłami do stuprocentowej gotowości bojowej przed upływem doby. Dostarczył część załogi do lądowej Naval Brigade. Od 27.11.1854 (do przełomu stycznia i lutego 1856) dowodził nim na Morzu Czarnym kmdr Thomas Sabine Pasley. Po uzgodnieniu przez Wielką Brytanię i Rosję warunków wymiany jeńców, przywiózł do Odessy Rosjan i zabrał stamtąd Anglików. Pod kmdr Pasley’em uczestniczył w zdobyciu fortu Kinburn 17.10.1855. Od 10.02.1856 do 12.07.1856 dowodził nim na Morzu Śródziemnym kmdr James John Stopford.
Agamemnon służył aktywnie do 1862. W 1857 został przystosowany i użyty do położenia kabla transatlantyckiego. Wybrano go z uwagi na pojemność dziobowej ładowni. Pierwszą próbę podjęto w sierpniu 1857, drugą w czerwcu 1858, trzecią – udaną (wspólnie z amerykańskim slupem/fregatą Niagara) na przełomie lipca i sierpnia 1858. W latach 1859-1861 należał do Floty Śródziemnomorskiej, w 1862 do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Sprzedano go 12.05.1870 firmie W.H. Moore na rozbiórkę.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu JAMES WATT (1853).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany dwupokładowiec śrubowy, 91-działowy, typu James Watt, zwanego też typem Agamemnon. Tonaż określany jako 3074 tony i 3083 tony, wyporność 4614 ton. Długość między pionami 70,18 m lub 70,10 m, szerokość z poszyciem 16,87 m, głębokość 7,47 m, zanurzenie z przodu 6,91 m albo 7,16 m, z tyłu 7,29 m czy 7,47 m. Czterocylindrowy, poziomy silnik firmy Boulton & Watt czy raczej już noszącej nazwę James Watt & Co., zawodny i nieefektywny pomimo ciągłych remontów (zdjęty z żelaznej fregaty Vulcan), miał moc 600 koni nominalnych i 1543 (względnie 1548 – niektórzy odczytują te „kółeczka” jako zamknięte, inni jako otwarte) konie indykowane, pozwalał na rozwijanie prędkości 9,4 węzła. Przeciwstawnie ustawione cylindry (po 2 na burcie) miały średnicę 132 cm lub 133 cm. Skok tłoków wynosił 91 cm, napędzały one parami 2 korby wału ustawione do siebie pod kątem 90 stopni. Źle zaprojektowane i wykonane kotły. Wymiary kolumn masztowych (długość x średnica): grotmaszt 20,42 m x 1,02 m, fokmaszt 18,59 m x 0,94 m, bezanmaszt 15,70 m x 0,69 m. Uzbrojenie: na dolnym pokładzie 34 działa haubiczne 8-calowe (65-cetnarowe) lub 36 takich dział, na górnym pokładzie 34 działa 32-funtowe (56-cetnarowe), na pokładach odkrytych 22 działa 32-funtowe (45-cetnarowe) (lub 20 takich dział) i 1 działo 68-funtowe (95-cetnarowe). Załoga: 850-860 ludzi.
Zbudowany w Pembroke. Pierwotnie gromadzono materiały do budowy 80-działowego żaglowca o przewidywanej nazwie Audacious. Ostatecznie zamówiony jako śrubowiec 14.01.1850 albo 14.06.1849, rozpoczęty we wrześniu 1850, zwodowany 23.04.1853.
W okresie 1854-1855 należał do Floty Bałtyckiej, od 20.01.1854 do 23.05.1856 pod dowództwem kmdr George’a Augustusa Elliot’a. Kanonierka Snap była formalnie tendrem tego liniowca. W 1856 wycofany do rezerwy w Devonport. W 1859 włączony do Floty Kanału, potem (w tym samym roku) do eskadry Morza Śródziemnego. Służył aktywnie do 1862. Sprzedany firmie Castle z Charlton na rozbiórkę 23.01.1875.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu VICTOR EMANUEL (1855).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany dwupokładowiec śrubowy, 91-działowy. Okręt typu James Watt, zwanego też typem Agamemnon. Większość danych jak już podawana dla innych okrętów tego typu. Tonaż 3208 ton. Dwucylindrowy, poziomy silnik podwójnotłoczyskowy z powrotnymi korbowodami, firmy Maudslay, Sons & Field, o mocy 600 koni nominalnych i 2424 koni indykowanych, pozwalał na rozwijanie prędkości 10,7 lub 11,9 węzła. Średnica cylindrów 76,25 cala, skok tłoków 3 stopy 6 cali.
Okręt zbudowany w Pembroke jako Repulse. Zamówiony 4.04.1851, rozpoczęty 16.05.1853, zwodowany 27.02.1855 albo 27.09.1855, wprowadzony do służby 9.09.1858 we Flocie Kanału. Tymczasem, dla uhonorowania wizyty króla Sardynii, przemianowany 4.12.1855 (albo 7.12.1855) na Victor Emmanuel. We Flocie Kanału dowodził nim kmdr James Willcox. Od 1859 okręt służył na Morzu Śródziemnym, gdzie jego dowódcą był kmdr William Clifford. Wycofany do rezerwy w 1862. Sprawiał kłopoty podczas eksploatacji (gnił), z uwagi na użycie do budowy sporych ilości niesezonowanego drewna. W latach 1873-1874 pełnił rolę bazy i transportowca wojsk podczas wojny z konfederacją plemion Aszanti. Od 1875 okręt szpitalny i koszary w Hongkongu. Sprzedany tam w 1898 lub 1899.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach