www.timberships.fora.pl

kgerlach

O takich okrętach zwykle niewiele wiadomo (ściślej - ja wiem niewiele), ponieważ ich przynależność do marynarki wojennej była iluzoryczna.
Po prostu po wojnach napoleońskich, kiedy potwornie zadłużona Wielka Brytania szukała oszczędności, gdzie się dało, postanowiono w 1816 o przeniesieniu wszystkich okrętów Urzędu Skarbu (celnych, pocztowych) oraz jednostek ochrony wybrzeża pod kontrolę admiralicji. W ten sposób rozmaite awiza pocztowe, kutry celne itp. awansowały do roli "okrętów wojennych".
Podobną drogą - lecz już w 1814 - trafił też chyba (pewności brak) do Royal Navy ów kuter Seagull. Przemianowanie go na Adder 16.04.1817 (błąd cyfrowy tej daty w pytaniu poprawiłem) niczego w tej sytuacji nie zmieniło. Wg Lyona nadal był w służbie w 1860.
Wiadomo też, że w 1838 na listach występował 35-tonowy kuter celny Adder, zbudowany kiedyś w Cowes - o którym brak innych informacji - i nie można wykluczyć tożsamości tych dwóch żaglowców.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ROEBUCK (1733).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Roebuck z 1733 to następny 40-działowy dwupokładowiec wzorca z 1719. Został gruntownie "przebudowany" w Woolwich z 40-działowca tej samej nazwy, zwodowanego w Portsmouth w 1704 i rozebranego w Woolwich w styczniu 1725. Przebudowę nakazano 10.12.1724, stępkę położono w lutym 1729. Parametry i charakterystykę wzorca z 1719 podałem przy opisie żaglowca Hector z 1721. Dwupokładowiec zwodowano 16.06.1733, ukończono do 14.04.1734.
Jego rzeczywiste wymiary wynosiły: 124’2” x 33’3” x 14’0”, tonaż konstrukcyjny 598 ton. Artylerię miał całkowicie zgodną z przyjętym dla tej grupy standardem.
Od 1734 do 1740 okrętem dowodził kmdr Charles Crauford (Crawford), wysłany w 1734 na wody Nowej Fundlandii. W 1735 operował na akwenach krajowych, w latach 1736-1739 służył na Barbados. Były to lata względnego pokoju, więc korespondencja Crawforda stamtąd dotyczy remontowania okrętu, płac załogi i rzemieślników, niezbędnych zakupów, zaopatrywania w wodę i drewno (np. na Wyspie Św. Łucji) itp. Roebuck został ponownie wyposażony do służby w Portsmouth w okresie od października 1740 do maja 1741. Od 25 marca 1741 kapitanem okrętu był kmdr John Brett, skierowany zaraz z konwojem na Morze Śródziemne. Wrócił do Anglii 26 maja 1742, goszcząc na pokładzie swojego okrętu w charakterze pasażera wiceadm. Haddocka, którego złe zdrowie zmusiło do rezygnacji z komendy na Morzu Śródziemnym. W 1742 Roebuck patrolował na południowy zachód od Irlandii. Brett zdał dowództwo w listopadzie 1742. Stan jednostki skontrolowano na przełomie 1742/1743 i w rezultacie żaglowiec zatopiono jako łamacz fal w Sheerness w kwietniu 1743.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu EDINBURGH (1721).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Ustalenia z 1719 r. obejmowały główne parametry wszystkich klas okrętów i jedną z nich była klasa dwupokładowych 70-działowców.
Miały one teraz mieć długość dolnego pokładu działowego 151'0", szerokość 41'6", głębokość ładowni 17'4", tonaż konstrukcyjny 1128 ton. Załoga winna była liczyć 440 osób. Uzbrojenie: na dolnym pokładzie 26 dział 24-funtowych (o długości 9,5 stopy); na górnym pokładzie 26 dział 12-funtowych (o długości 9 stóp); na pokładzie rufowym 14 dział 6-funtowych (o długości 8 stóp); na pokładzie dziobowym 2 działa 6-funtowe (o długości 9 stóp) i 2 działa 6-funtowe o długości 8 stóp. Osiem liniowców tej klasy, w tym otwierający całą grupę Edinburgh, powstały w wyniku przebudów (lub tzw. przebudów) z wcześniejszych jednostek 66- do 70-działowych.
Dla okrętu Edinburgh był to Warspite z 1703, zbudowany w Rotherhithe, przemianowany na Edinburgh w 1716. Nowy Edinburgh zamówiono 1.02.1717 w Chatham. Stępkę pod jednostkę położono 31.07.1717. Okręt zwodowano 30.06.1721.
Jego rzeczywiste wymiary wynosiły: 151'0" x 41'4" x 17'0", tonaż konstrukcyjny 1119 ton. Uzbrojenie kiepsko pokrywało się z regulaminowym, bowiem działa dolnego pokładu miały długość 10 stóp (odlano je wg przestarzałego wzoru, z początku XVIII w.).
Od 1723 kapitanem liniowca był kmdr Richard Hughes, ale Edinburgh służył wtedy tylko jako okręt strażniczy w Blackstakes aż do 1725. W latach 1726-1727 operował na Bałtyku, w 1726 we flocie wiceadm. Charlesa Wagera, w 1727 we flocie adm. Johna Norrisa. W 1731 komendę nad żaglowcem przejął kmdr Challoner Ogle. Edinburgh został wyposażony w Chatham do służby na Morzu Śródziemnym, gdzie działał pod rozkazami adm. Charlesa Wagera. Służył potem od grudnia 1731 jako okręt strażniczy w Chatham. Od 1732 jego dowódcą był kmdr Philip Vanbrugh, ale zimą 1732/1733 Edinburgh znów stał w Chatham, potem w Blackstakes, w charakterze okrętu strażniczego. W 1733 oddano liniowiec pod dowództwo komandora Williama Daviesa; miał służyć jako flagowiec Charlesa Stewarta na Morzu Śródziemnym. W latach 1734-1735 Edinburgh pozostawał flagowcem Stewarta, ale kapitanem okrętu był już (do 1737) kmdr Arthur Davis. Okręt wrócił na wody krajowe w 1735, w latach 1736-1737 stał jako jednostka strażnicza w Chatham. Od 1738 do 1739 dowodził żaglowcem kmdr Alexander Geddes, skierowany na Morze Śródziemne. W czerwcu 1740 dokonano przeglądu okrętu i zdecydowano się go rozebrać (prace skończono w lutym 1741) z przeznaczeniem zdrowych części do budowy 64-działowca tej samej nazwy.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu NORTHUMBERLAND (1721).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Jeden z 70-działowców wg ustalenia z 1719 r., których ogólną charakterystykę podałem przy okręcie Edinburgh z 1721.
Jego rzeczywiste wymiary to: 150'10" x 41'8" x 17'5,5", tonaż konstrukcyjny 1133 tony. Uzbrojenie niemal idealnie pokrywało się z regulaminowym, tyle że wszystkie 6-funtówki miały długość 9 stóp.
Powstał formalnie w wyniku przebudowy 70-działowca tej samej nazwy z 1705, rozebranego w Portsmouth na przełomie 1718/1719; zdrowe części tamtego żaglowca przewieziono w kwietniu 1719 do Woolwich i użyto w nowej jednostce.
Budowę tego Northumberland zamówiono 5.12.1718 w Woolwich. Stępkę pod jednostkę położono 1.04.1719. Okręt zwodowano 13.07.1721. Został ukończony do 25.07.1721.
Od kwietnia 1723 kapitanem liniowca był kmdr Edward St Lo, ale Northumberland służył wtedy tylko jako okręt strażniczy w Blackstakes. W latach 1723-1727 lub 1726-1727 jego kapitanem był kmdr Robert Trevor, wysłany w lutym 1726 do Nore, by wcielać ludzi siłą do marynarki, a potem w tym samym roku skierowany na Bałtyk, gdzie Northumberland operował we flocie wiceadm. Charlesa Wagera, zaś w 1727 we flocie adm. Johna Norrisa. Okręt przeszedł remont w Chatham w 1731. W 1732 albo 1734 komendę nad żaglowcem przejął kmdr James Gunman. Służył w 1735 na wodach krajowych. Liniowiec wycofano do rezerwy w listopadzie 1735. W listopadzie 1739 rozebrano go w Woolwich z przeznaczeniem zdrowych części do budowy 64-działowca tej samej nazwy.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CAPTAIN (1722).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Jeden z 70-działowców wg ustalenia z 1719 r., których ogólną charakterystykę podałem przy okręcie Edinburgh z 1721.
Jego rzeczywiste wymiary to: 151'0" x 41'6,5" x 17'5,5", tonaż konstrukcyjny 1131 ton. Uzbrojenie niemal idealnie pokrywało się z regulaminowym, tyle że wszystkie 6-funtówki miały długość 8,5 stopy.
Powstał w wyniku "wielkiej przebudowy" 70-działowca tej samej nazwy z 1708, skierowanego do stoczni w Portsmouth w 1720.
Budowę tego okrętu Captain zamówiono w Portsmouth, prawdopodobnie 18.11.1719. Stępkę pod jednostkę położono 21.07.1720. Żaglowiec zwodowano 21.05.1722. Został ukończony do 1723, ale tylko z działami na górnym pokładzie, gdyż pełnił jedynie rolę okrętu strażniczego w Portsmouth.
Od 1721 kapitanem liniowca był kmdr Philip Vanbrugh. W kwietniu 1723 komendę przejął kmdr Thomas Whorwood, przy czym Captain wciąż był tylko okrętem strażniczym do 1725. W 1726 wprowadzono go do aktywnej służby i wysłano na Bałtyk we flocie wiceadm. Charlesa Wagera. Brytyjczycy wyszli z Nore 28.04, byli w Kopenhadze od 4.05 do 13.05, dotarli do Elfsnabben 17.05, po rozmowach Wagera z królami Danii i Szwecji pojawili się pod Nargen 9.06, przestali pod Rewlem (w pewnym sensie blokując flotę rosyjską) prawie cztery miesiące, odeszli 1.10, zawinęli do Kopenhagi 20.10 i skierowali się do Anglii 30.10 - do działań militarnych nie doszło. W 1727 Captain był na Bałtyku we flocie adm. Johna Norrisa, tym razem jako flagowiec kadm. George'a Waltona. Brytyjczycy dotarli do Kopenhagi 23.05, ale śmierć carycy Katarzyny (28.05) rozładowała napięcie i chociaż Norris pozostał w Kopenhadze do października, to bez dalszych konsekwencji oraz z niektórymi okrętami wycofywanymi do innych zadań. W październiku Captain dołączył do sił Wagera w rejonie Cieśniny Gibraltarskiej. Pod koniec 1727 kapitanem okrętu został kmdr Samuel Atkins. Jednostkę wycofano do rezerwy w 1728. W latach 1731-1734 liniowcem - znów pełniącym głównie rolę okrętu strażniczego w Portsmouth - dowodził kmdr Digby Dent. W 1735, kiedy kapitanem był kmdr Alexander Geddes, Captain dołączył do floty adm. Norrisa na Tagu. Został wycofany do rezerwy 4.05.1737. Przeszedł remont w Portsmouth w okresie od października do grudnia 1742, ale mimo tego nie wrócił już do aktywnej służby. Jego rozbiórkę w Portsmouth zakończono w maju 1762.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BURFORD (1722).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Jeden z 70-działowców wg ustalenia z 1719 r., których ogólną charakterystykę podałem przy okręcie Edinburgh z 1721.
Jego rzeczywiste wymiary to: 151'0" x 41'10" x 17'4", tonaż konstrukcyjny 1147 ton. Uzbrojenie niezbyt pokrywało się z regulaminowym, ponieważ działa 24-funtowe z dolnego pokładu miały długość 9 stóp, zamiast 9,5 stopy.
Budowę okrętu Burford zamówiono 12.03.1720 w Deptford. Zwodowano go 19.07.1722. Został ukończony do 7.08.1722.
Od 1726 kapitanem liniowca był kmdr Charles Stewart; zimą 1726/1727 okręt służył jako flagowiec kadm./wiceadm. Hopsona w rejonie Cieśniny Gibraltarskiej. W 1727 operował na tych samych wodach w eskadrze wiceadm. Wagera. Od 1729 dowodził liniowcem kmdr Chaloner Ogle, też przydzielony do floty Wagera skierowanej na Morze Śródziemne. W 1734 komendę objął kmdr Philip Vanbrugh. W latach 1735-1736 Burford należał do stacjonującej na Tagu floty adm. Norrisa. Wycofano okręt do rezerwy 5.05.1737. Przeszedł remont w Chatham w okresie od czerwca 1737 do marca 1738. W 1738 kapitanem był kmdr Ellis Brand, operujący na wodach krajowych. W grudniu 1738 Burford został przekształcony w okręt strażniczy w Chatham. W czerwcu 1739 ponownie wyposażono go w Chatham do pełnienia roli flagowca. W 1739 komendę nad okrętem przejął kmdr Thomas Watson, a flagę podniósł wiceadm. Edward Vernon. Burford wyruszył z flotą 23.07.1739 do Indii Zachodnich. We wrześniu 1739 stacjonował na Jamajce. Brał udział w zdobyciu Porto Bello 21.11.1739, a także Chagres 23.03.1740. Po czerwcowym rekonesansie pod Cartageną wrócił 21.06.1740 na Jamajkę. Kiedy w 1740 siły zachodnioindyjskie Vernona zostały wzmocnione dodatkowymi okrętami, wiceadm. przeniósł się razem z Watsonem na liniowiec Princess Caroline, a dotychczasowego kapitana tej jednostki, komandora Thomasa Griffina, przerzucił na żaglowiec Burford. Okręt uczestniczył w niefortunnej wyprawie przeciwko Cartagenie w marcu 1740/41. Po porażce Brytyjczyków wyruszył do Anglii w maju 1741 w eskorcie konwoju po komodorem Lestockiem. Burford był remontowany w Chatham od listopada 1741 do września 1742. Jego kapitanem został w 1742 kmdr Franklin Lushington. Na przełomie 1742/1743 Burford przeszedł w zespole komodora Knowlesa znów do Indii Zachodnich. Brał tam udział w nieudanym ataku na port La Guayra 18.02.1743 - w jego trakcie poniósł ciężkie straty, m.in. śmiertelną ranę odniósł Lushington, który zmarł cztery dni później na Curaçao. W marcu 1743 komendę nad liniowcem przejął kmdr Edward Smith, ale zmarł już 18.04.1743 na Antigui. Następnym dowódcą był kmdr Richard Watkins. Burford uczestniczył w kolejnym nieudanym ataku zespołu komodora Knowlesa, tym razem przeciwko Porto Cabello 24.04.1743. W grudniu 1743 został skierowany na Morze Śródziemne. Dołączył do floty adm. Mathewsa ciut za późno, aby walczyć w bitwie pod Tulonem 11.02.1743/44. Od 1 sierpnia 1744 dowodził okrętem kmdr John Bentley. W 1745 komendę sprawował kmdr Edward Strange, także służący na Morzu Śródziemnym. Po wielu akcjach i rejsach na tych wodach (m.in. w listopadzie 1746 był w Villefranche; uczestniczył w blokadzie portu Savona w 1746 przez eskadrę pod rozkazami Strange'a; w październiku 1747 znajdował się w zatoce Vado) Burford wrócił do Anglii w 1748 i został wycofany do rezerwy. Pomimo kolejnych kontroli stanu nie był już remontowany. Zdecydowano o jego rozbiórce w Chatham, zakończonej w październiku 1752.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BERWICK (1723).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Jeden z 70-działowców wg ustalenia z 1719 r., których ogólną charakterystykę podałem przy okręcie Edinburgh z 1721.
Jego rzeczywiste wymiary to: 151'0" x 41'10" x 17'4", tonaż konstrukcyjny 1147 ton. Uzbrojenie niezbyt pokrywało się z regulaminowym, ponieważ wprawdzie działa 24-funtowe z dolnego pokładu miały ustaloną długość 9,5 stopy, ale 12-funtówki z pokładu górnego też były tej długości, zamiast mieć 9 stóp, zaś 6-funtówki z pokładu rufowego i dziobowego charakteryzowały się wszystkie długością 8,5 stopy zamiast 8 stóp.
Budowę okrętu Berwick zamówiono 31.03.1721 w Deptford. Zwodowano go 23.07.1723. Został ukończony do 10.08.1723.
Od 1726 kapitanem liniowca był kmdr George Gordon, skierowany 13.02.1726/27 do Indii Zachodnich, gdzie operował w składzie eskadry wiceadm. Hosiera, potem adm. Jenningsa. Jennings wrócił do Anglii w październiku, ale Berwick pozostał na miejscu w eskadrze kadm. Hopsonna i w 1727 uczestniczył w blokadzie Porto Bello. Okręt wrócił na wody krajowe w 1728 i został wycofany do rezerwy. Remontowano go w Portsmouth od listopada 1728 do maja 1729. W latach 1729-1733 liniowcem dowodził kmdr Coningsby Norbury. W 1731 Berwick operował w składzie eskadry adm. Wagera na Morzu Śródziemnym; we wrześniu 1731 liniowiec czasowo zdegradowano do roli okrętu strażniczego w Portsmouth. W 1734 komendę nad nim objął kmdr George Clinton. W 1734 żaglowiec należał do floty zgromadzonej na Downs pod adm. Norrisem, a w 1735 był z tym oficerem flagowym w eskadrze stacjonującej na Tagu. W 1736 wrócił do funkcji okrętu strażniczego w Portsmouth i pełnił ją do początku 1738, mimo zmiany dowódcy, którym w 1737 został kmdr Peter Solgard (Solguard). W 1738 oraz w 1739 Berwick operował na Morzu Śródziemnym. Solgard zmarł 19.03.1739 w Gibraltarze i komendę nad jednostką przejął kmdr Isaac Townshend. Rozkaz admiralicji z 17.06.1742 nakazywał przekształcić okręt w hulk; prace zrealizowano w Portsmouth od grudnia 1742 do schyłku maja 1743. Służył potem jako hulk w Plymouth aż do 1783. Ostatecznie Berwick uległ rozbiórce w Portsmouth dopiero w czerwcu 1783.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Dzień dobry, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu LENOX (1723).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Jeden z 70-działowców wg ustalenia z 1719 r., których ogólną charakterystykę podałem przy okręcie Edinburgh z 1721.
Jego rzeczywiste wymiary to: 151'0" x 41'6" x 17'4", tonaż konstrukcyjny 1128 ton. Uzbrojenie niemal idealnie pokrywało się z regulaminowym, poza tym, że 6-funtówki miały długość 8,5 stopy.
Budowę okrętu Lenox (Lennox) zamówiono 2.05.1721 w Chatham. Powstał przez tzw. "przebudowę" poprzedniej jednostki tej nazwy, z 1701, rozebranej 2.05.1721, ale w Portsmouth. Stępkę pod nowy żaglowiec położono 1.02.1722. Okręt zwodowano 19.09.1723. Został ukończony dopiero wiosną 1726!
Od 1726 kapitanem liniowca był kmdr Hercules Baker, przydzielony do floty adm. Jenningsa. W październiku 1726 Lenox operował w rejonie Cieśniny Gibraltarskiej. Od grudnia 1726 dowodził nim na tych samych wodach kmdr Digby Dent, skierowany 13.02.1726/27 do Indii Zachodnich. Okręt wrócił do Anglii w 1729 i został odstawiony do rezerwy. Remontowano go w Portsmouth od sierpnia do października 1730. W 1734 jego kapitanami byli kolejno kmdr Joseph Winder (Windar) i kmdr Tyrwit (Tyrwhit) Cayley (Caley). Liniowiec służył na wodach krajowych we flocie wiceadm. Cavendisha. Lenox został odstawiony do rezerwy w listopadzie 1735. Był remontowany w Portsmouth od czerwca do sierpnia 1738. Od 1739 komendę nad nim sprawował kmdr Covill Mayne. Pożeglował 24.07.1739 Portsmouth w eskadrze wiceadm. Vernona ku wybrzeżom Hiszpanii. Anglicy mieli nadzieję schwytać tam hiszpańskie azogues, czyli specjalnie wyposażone okręty przewożące poza systemem konwojów rtęć i kruszce (głównie srebro). Lenox uczestniczył w zdobyciu 8.04.1740 koło przyl. Finisterre hiszpańskiego 64-działowca Princessa, doprowadzonego przez zwycięzców na Spithead 27.04. W czerwcu 1740 znajdował się na Downs. Od lipca do września 1740 operował w składzie floty adm. Norrisa koło Ferrol. Od 1741 kapitanem okrętu Lenox był kmdr James Compton. W lipcu 1741 żaglowiec należał do floty adm. Norrisa u wybrzeży Hiszpanii; od stycznia 1741/42 działał w eskadrze komodora (od marca 1742 kadm.) Lestocka w Gibraltarze i na Morzu Śródziemnym. W kwietniu 1742 patrolował koło Tulonu. Remontowano okręt w Portsmouth od marca 1743 do czerwca 1744. Od kwietnia 1744 dowodził nim kmdr Charles Wyndham (Windham). Latem i jesienią 1744 wchodził w skład eskadry kadm. Medleya, patrolującego do 10 listopada zachodnie podejścia do kanału La Manche. Od października 1744 kapitanem żaglowca był kmdr Peter Lawrence, przydzielony do Eskadry Zachodniej wiceadm. Martina. Dołączył do niego 20.03.1744/45 w Plymouth i uczestniczył w patrolowaniu zachodnich podejść do Kanału La Manche. W 1745 komendę nad liniowcem przejął kmdr Edmund Toll. Lenox pożeglował w sierpniu do Indii Zachodnich w eskadrze wiceadm. Townshenda, jako jego flagowiec. Atakował francuski konwój koło Martyniki 31.10.1745. W eskadrze komodora Mitchella walczył w starciu z Francuzami w Cieśnienie Zawietrznej 4-13.08.1746. Liniowcem znów dowodził wtedy kmdr Peter Lawrence. W styczniu 1746/47 Mitchell musiał wrócić na Jamajkę, ale zostawił Lenox i jeszcze jeden liniowiec, by krążyły między Cap Saint Nicolas (Cape Nicholas dla Anglików) na Hispanioli a północnymi wybrzeżami Kuby. Lenox w eskadrze komodora Denta brał udział w bitwie z Francuzami 25.03.1747 koło Cap Saint Nicolas, kiedy doznał poważnych uszkodzeń w takielunku (stracił fokmaszt) i musiał być wzięty na hol, docierając do Port Royal na Jamajce 30.03. Potem blokował Hispaniolę w zespole komodora Mitchella. Od października 1747 dowódcą okrętu Lenox był kmdr Charles Holmes. Kiedy 27.01.1747/48 na Jamajkę przybył nowy głównodowodzący w rejonie, kadm. Knowles, okręty eskadry Denta, w tym Lenox, stały w Port Royal. Liniowiec ruszył 12.02.1747/48 w zespole Knowlesa, uczestniczył w uderzeniu na Fort St Louis (na Hispanioli) 8.03.1748, brał udział w ataku na Santiago (na Kubie) 5.04.1748, w blokowaniu Cap Français (na Hispanioli, w kwietniu) oraz w walce z zespołem hiszpańskiego wiceadm. Reggio 1.10.1748 koło Hawany. Zdaniem kadm. Knowlesa kmdr Holmes źle się spisał w tej ostatniej bitwie. Warto zauważyć, że stary Lenox miał ograniczane uzbrojenie, traktowano go jako 60-działowiec, a w starciu z eskadrą wiceadm. Reggio nosił podobno tylko 56 dział. Uznano żaglowiec 15.11.1755 za niezdatny do dalszej służby i zatopiono jako falochron (łamacz fal) w Sheerness w kwietniu 1756.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach