www.timberships.fora.pl

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu DEE (1832).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany bocznokołowiec klasyfikowany początkowo jako „jednostka z silnikiem parowym”, od grudnia 1834 – „jednostka parowa” z grupy większych, od 21.01.1837 - „jednostka parowa drugiej klasy” (z pięciu klas wówczas stworzonych), od 1842 jako transportowiec wojska, od 1846 – slup parowy drugiej klasy. Długość 166’7”, szerokość 30’4,5” (ze sponsonami bocznych kół – 51’0”), głębokość 16’4”, zanurzenie z przodu i z tyłu 11’6”, tonaż 704 tony, wyporność 907 ton. Dwucylindrowy silnik boczno-wahaczowy firmy Maudslay, o mocy 200 koni nominalnych i 272 koni indykowanych, pozwalał na rozwijanie prędkości 8 węzłów. Średnica cylindrów 137 cm, skok tłoków 152 cm. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 6,1 m, obracały się z prędkością 18 obr/min. Uzbrojenie początkowe: 2 obracane krótkie działa 18-funtowe (o masie 22 cetnarów, długości 7’0”); potem 4 obracane działa 32-funtowe (63-cetnarowe) i 2 obracane działa 32-funtowe (56-cetnarowe); w końcu 1 obracane działo haubiczne 10-calowe (86-cetnarowe) i 4 obracane działa 32-funtowe (63-cetnarowe). Dwumasztowiec. Jego własności morskie uważano za kiepskie. Od 1842 miał górne części sponsonów (tamborów) utworzone przez łodzie tamborowe.
Okręt zbudowany w Woolwich wg projektu Seppingsa zmodyfikowanego przez Langa. Zamówiony 4.04.1827, zwodowany 5.04.1832 lub 5.05.1832, ukończony w 1832.
Kiedy pod koniec 1832 Brytyjczycy zdecydowali się wespół z Francuzami zablokować porty Holandii, by wywrzeć na ten kraj odpowiednią presję w kwestii belgijskiej, w skład eskadry brytyjskiej dowodzonej przez wiceadm. Malcolma wchodził bocznokołowiec Dee, którym od 9.06.1832 do 6.11.1833 dowodził commander Robert Oliver. Po zakończeniu ścisłej blokady parowiec nadal operował na kanale La Manche i Morzu Północnym do maja 1833, kiedy przewiózł wiceadm. Malcolma z Portsmouth do Lizbony.
Od 3.08.1833 do 27.05.1834 kapitanem okrętu operującego na wodach angielskich i irlandzkich był commander Edward Stanley. W czerwcu 1834 bocznokołowiec znowu wcielono w Plymouth do aktywnej służby i we wrześniu wysłano do Indii Zachodnich. Służył tam jeszcze w końcu maja 1836. W marcu 1837 znajdował się w Portsmouth. W okresie 14.02.1838 - maj 1841 parowcem należącym do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich (24.04.1838 wyszedł z Portsmouth do Quebeku) dowodził commander Joseph Sherer. Od stycznia 1839 do września 1840 znów przebywał w rejonie Jamajki, potem kursował z wojskiem między Jamajką a Halifaxem do grudnia 1840. W marcu 1841 opuścił Indie Zachodnie, dotarł do Woolwich w maju. Przystosowano go do transportu wojska i w listopadzie 1841 wyposażono w nowe kotły. W grudniu 1848 znajdował się u Przylądka Dobrej Nadziei. W 1850 i 1851 zwalczał arabskich handlarzy niewolników u wybrzeży Mozambiku i Tanzanii. Od 14.09.1852 dowódcą okrętu przebywającego na placówce u Przylądka Dobrej Nadziei był por. George Thomas Cleather Smith. Od 23.11.1854 (i od 11.03.1859) dowodził parowcem nawigator Thomas C. Pullen. W 1855 Dee został gruntowniej przebudowany na transportowiec wojska (zmiany objęły dobudowanie dziobówki oraz pokładówki na rufie).
Od czerwca 1863 służył na wodach krajowych jako jednostka zaopatrzeniowa.
W 1866 wyposażono okręt w nowy silnik o mocy 220 koni nominalnych.
Został rozebrany w Sheerness w 1871.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie chciałbym zapytać się o różnice pomiędzy jednostkami określanego różnie typu Carnatic lub Majestic (Carnatic, Majestic, Colossus, Minotaur, Aboukir i Bombay) a pozostała dwójką, czyli Blake i San Domingo.
Z tego co wiem te dwie jednostki wymiarowo z grubsza były dłuższe o 2,5 metra, ale czy coś wiecej można uzyskać od Pana.
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Nie bardzo wiem, skąd się w tym wyliczeniu wziął Majestic. Ten zwodowany 11.02.1785 liniowiec należał do typu Canada, zaprojektowanego przez Williama Bately jeszcze w 1759. Natomiast typ Carnatic zwany jest inaczej typem Leviathan i obejmował wymienione przez Pana jednostki, z tym, że zamiast Majestic był właśnie Leviathan. Typ Leviathan/Carnatic zaprojektowano w oparciu o linie zdobytego w 1761 francuskiego 74-działowca Courageux. Nie były to oczywiście jego dokładne kopie, ale jednostki silnie zbliżone. W projekcie miały identyczną długość jak francuski pierwowzór, czyli 172’3”. Przy tonażu projektowym 1703 tony przedstawiały się dość pokaźnie na tle przeciętnych brytyjskich 74-działowców. Na przykład wspomniany typ Canada miał tylko 1632 tony. Wszystkie okręty typu Leviathan/Carnatic zamówiono między 1779 a 1805 (spłynęły na wodę między 1783 a 1808). W 1805 zamówiono ponadto dwa 74-działowce, które też miały być skonstruowane z wykorzystaniem planów Courageux, ale po przedłużeniu o 7’9”. Oficjalne uzasadnienie tej modyfikacji brzmiało: „...aby otrzymać zwiększenie pojemności, dla umożliwienia podniesienia wysokości furt śródokręcia nad wodą o 5,5 cala [w stosunku do wartości na Courageux]". Te dwa okręty (Blake, Saint Domingo) utworzyły typ Blake. Ponieważ oba typy skonstruowano na bazie tego samego francuskiego 74-działowca, typ Blake traktowano często jako przedłużony typ Leviathan/Carnatic. Tonaż projektowy wzrósł o 110 ton, do wartości 1813 ton. Pozostałe wymiary, załoga, uzbrojenie były bardzo zbliżone – oczywiście artyleria na wszystkich zmieniała się w miarę postępu technicznego i ewolucji priorytetów. Rzeczywiste wymiary i tonaże w obu typach nieco się, rzecz jasna, różniły od projektowanych oraz między sobą, ale drastyczne odchyłki nie występowały.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu FIREBRAND (1831).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany bocznokołowiec klasyfikowany początkowo jako „jednostka z silnikiem parowym”, od grudnia 1834 – „jednostka parowa” z grupy większych, od 21.01.1837 - „jednostka parowa trzeciej klasy” (z pięciu klas wówczas stworzonych), od 1844 jako jacht bocznokołowy, od 1857 - tender. Długość 155’3”, szerokość 26’5”, głębokość 14’10”, zanurzenie średnie 9’9”, tonaż 495 ton, wyporność 510 ton. Dwucylindrowy silnik boczno-wahaczowy firmy Butterley, o mocy 140 koni nominalnych. Uzbrojenie początkowe: 6 brązowych dział 9-funtowych (o masie 13,5 cetnara każde); potem 1 obracane działo 32-funtowe (25-cetnarowe) i 2 karonady 32-funtowe (17-cetnarowe). Dwumasztowiec.
Okręt zbudowany w Limehouse przez firmę Curling, Young & Co. wg projektu Thomasa Ditchburna. Zamówiony 28.01.1831, rozpoczęty w kwietniu 1831, zwodowany 11.07.1831, ukończony w 1831.
Od 25.11.1831 do 9.11.1832 dowodził nim por. Thomas Baldock, a parowiec operował (przynajmniej w 1832) na Morzu Śródziemnym. W październiku 1832 wyruszył z Falmouth do Lizbony, w listopadzie 1832 stał z powrotem w Falmouth.
W grudniu 1832 wymontowano jego oryginalny silnik, a w lipcu 1833 wstawiono inny, o mocy 120 koni nominalnych (z okrętu Columbia), wykonany przez firmę Maudslay, współpracujący z kołami łopatkowymi Morgana.
Do maja 1835 wykorzystywany w służbie portowej oraz w rejsach do Lizbony. Jesienią 1835 admiralicja używała go w charakterze jachtu do wizytowania stoczni.
Podczas remontu w Woolwich w 1840 moc silnika podniesiono do 132 koni nominalnych.
W sierpniu 1840 parowiec przewiózł z Ostendy do Woolwich księcia i księżnę Hohenloe ze świtą, od września pływał z lordami komisarzami Admiralicji i komisarzami Urzędu Marynarki, w październiku holował z Woolwich do Sheerness jacht William and Mary, w listopadzie 1840 odholował go tam z powrotem. Do października 1841 kursował między portami angielskimi, wyjątkowo do Ostendy.
Od 1.01.1842 kapitanem okrętu traktowanego jako tender jachtu William and Mary był commander John Neale Nott. Po tym, gdy przewiózł króla Prus z Ostendy do Anglii i z powrotem, parowiec przemianowano 5.02.1842 albo w sierpniu 1843 na Black Eagle.
W 1843 jego przednią część przedłużono o 12’9” (tonaż zwiększył się do 540 ton, a wyporność do 715 ton) i wstawiono nowy, dwucylindrowy silnik firmy Penn, wahliwy, o mocy 260 koni nominalnych, zasilany z kotłów płomieniówkowych. Kotły miały 2250 mosiężnych rurek gazowych (płomieniówek) przeprowadzających spaliny przez przestrzeń wodną. Dodano drugi komin i trzeci maszt. Średnica cylindrów 157,5 cm, skok tłoków 137 cm. Koła łopatkowe Morgana, o średnicy 6,17 m, obracały się z prędkością 23,75 obr/min. Odtąd parowiec eksploatowano w charakterze jachtu admiralicji do 1857.
Od 12.06.1844 dowodził nim krótko kmdr hrabia Hardwicke (Charles Philip Yorke). Przewiózł cara Rosji z Anglii. Na początku lutego 1851 dowództwo okrętu stacjonującego w Woolwich objął nawigator John Eaton Petley. W kwietniu 1856 Black Eagle uczestniczył w rewii floty na Spithead, na jego pokład zaproszono oficerów francuskich. W 1856 miał zainstalowany na próbę kocioł Wethereda z przegrzewaczem pary.
John Eaton Petley znów sprawował funkcję dowódcy od 1.01.1858, gdy Black Eagle przestał być jachtem Admiralicji i zaczął pełnić rolę tendra flagowca portu w Woolwich, ex-fregaty Fisgard. Dowództwo okrętu przejął 8.08.1863 commander Thomas J. Whillier.
W 1873 wydano rozkaz rozbiórki tego parowca, ale zrealizowano ją dopiero w marcu 1876 w Portsmouth.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu FLAMER (1831).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany bocznokołowiec klasyfikowany początkowo jako „jednostka z silnikiem parowym”, od grudnia 1834 – „jednostka parowa” z grupy większych, od 21.01.1837 - „jednostka parowa trzeciej klasy” (z pięciu klas wówczas stworzonych), od 1844 jako „kanonierka parowa pierwszej klasy”. Długość 155’3”, szerokość 26’5”, głębokość 14’10”, zanurzenie średnie 9’9”, tonaż 495 ton, wyporność 510 ton. Dwucylindrowy silnik boczno-wahaczowy. Początkowo eksperymentalny, wysokociśnieniowy silnik Morgana, o mocy 140 koni nominalnych, współpracujący z kołami łopatkowymi Morgana, który pozwalał na osiąganie prędkości 8 węzłów. Okazał się nieodpowiedni i już w lipcu 1832 zastąpiono go innym, firmy Boulton, Watt & Co., o mocy 120 koni nominalnych. Pozostawiono koła Morgana, potem (około 1840) zastąpione cykloidalnymi. Uzbrojenie początkowe: 6 brązowych dział 9-funtowych (o masie 13,5 cetnara każde); potem 1 obracane działo 32-funtowe (25-cetnarowe) i 2 karonady 32-funtowe (17-cetnarowe). Dwumasztowiec.
Okręt zbudowany w Limehouse przez firmę Fletcher & Fearnall wg projektu Thomasa Ditchburna. Zamówiony 28.01.1831, rozpoczęty w kwietniu 1831, zwodowany 11.08.1831, ukończony 27.10.1832.
Od jesieni 1832 do lata 1834 woził pocztę z Anglii na Morze Śródziemne i z powrotem. Z końcem 1834 został skierowany z pocztą do Indii Zachodnich. Woził tam pocztę między poszczególnymi wyspami do 1836. Od początku 1837 służył na wodach angielskich. Od 21.11.1839 do 1842 dowodził nim por. William Robson, a parowiec operował znów w Indiach Zachodnich, dokąd wysłano go w styczniu 1840. Od 6.10.1843 do 12.12.1845 jego kapitanem był na Morzu Śródziemnym por. Charles James Postle. Od 28.12.1845 dowodził nim na Morzu Śródziemnym George Lavie (do 9.11.1846 porucznik, potem commander). W 1848 okręt znajdował się w Woolwich. Od 10.08.1850 dowódcą kanonierki skierowanej ku zachodnim brzegom Afryki dla zwalczania statków handlarzy niewolników był commander James Aldworth St. Leger. Okręt zbliżył się 22.11.1850 do brzegu dla uzupełnienia wody i zapasów, ale zmyliwszy drogę we mgle rozbił się 12 (czy 14) mil na południowy wschód od Monrovii. Uratowano ludzi i większość zapasów. Wrak porzucono ostatecznie 8.01.1851.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ANTELOPE (1846).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żelazny slup bocznokołowy trzeciej klasy (potem packet i kanonierka), zbudowany dla rozwożenia poczty pomiędzy Wyspami Jońskimi, Grecją i Maltą. Tonaż 649-650 ton, wyporność 1055 ton, długość między pionami 52,02 m, szerokość 8,62 m, głębokość 5,64 m, zanurzenie z przodu około 3,1 m, z tyłu około 3,3 m. Dwucylindrowy, wahliwy silnik firmy Penn, o mocy 260 koni nominalnych i 646 koni indykowanych, pozwalał na rozwijanie prędkości c.10,5-11 węzłów. Średnica cylindrów 163 cm, skok tłoków 137 cm. Ciśnienie pary w kotłach 10 funtów na cal kwadratowy, bunkry na 136 ton węgla. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 6,1 m, obracały się z prędkością 26 obr/min. Górę sponsonów tworzyły łodzie tamborowe. Uzbrojenie na początku: 1 obracane działo 68-funtowe (95-cetnarowe) i 3 karonady 32-funtowe (17-cetnarowe); najpóźniej w 1856: 1 obracane działo 32-funtowe (45-cetnarowe), 2 krótkie działa 32-funtowe (25-cetnarowe). Załoga: 100 ludzi. Dwumasztowiec.
Okręt zbudowany przez firmę Ditchburn & Mare w Blackwall wg planów Thomasa Ditchburna z 1845, zamówiony 5.09.1845, zaczęty 10.12.1845, zwodowany 20.07.1846 (albo pięć dni później), ukończony 4.09.1847.
Od 27.07.1847 do 17.05.1852 packetem służącym na Morzu Śródziemnym dowodził por. Francis Smyth. W Woolwich dowództwo objął 24.02.1852 por. Charles Henry Young, najpierw wysłany na Morze Śródziemne, a potem ku zachodnim wybrzeżom Afryki. Okręt wycofano do rezerwy w Woolwich 12.04.1856. Od 1.12.1856 do 12.10.1859 kapitanem był por. John William Pike, zaś bocznokołowiec zwalczał statki handlarzy niewolników u zachodnich wybrzeży Afryki. Pozostał na tych wodach (z okresowymi powrotami do Woolwich) także w okresie 5.08.1861-11.05.1865, gdy dowodził nim por. Constantine O’Donnel Allingham. Kiedy Allingham zmarł, dowództwo przejął pomocnik nawigatora Alfred Thomas i doprowadził okręt do Woolwich, gdzie go wycofano do rezerwy 8.07.1865. Parowiec powrócił na wody zachodniej Afryki pod por. Johnem Bruce, który objął komendę 4.07.1866, ale musiał z niej zrezygnować we wrześniu 1867 z powodu choroby. Nowym kapitanem został 20.09.1867 por. James Buchanan. Początkowo okręt pozostał u zachodnich wybrzeży Afryki, od lipca 1868 działał na Morzu Śródziemnym. W czerwcu 1870 Buchanan zrezygnował z powodu złego stanu zdrowia i dowództwo przejął tymczasowo 1.07.1870 pełniący obowiązki por. Frederick Canning Lascalles. W okresie 1870-1871 parowiec wyposażono w celu pełnienia służby dla ambasadora Wielkiej Brytanii w Konstantynopolu. Kolejnym dowódcą, wciąż na Morzu Śródziemnym, był od 12.10.1870 do 11.02.1874 por. Charles Sheldon Pearse Woodruffe. Od 1874 dowodził okrętem na tych samych wodach por. John Coke Burnell, od 23.02.1877 – por. Edward John Wingfield, a od 25.02.1880 por. Walter Hylton Joliffe.
Jednostkę sprzedano na Malcie 20.09.1883.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu TRITON (1846).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żelazny slup bocznokołowy trzeciej klasy (potem packet, kanonierka), typu Antelope, zbudowany dla rozwożenia poczty pomiędzy Wyspami Jońskimi, Grecją i Maltą. Tonaż 649-654 tony, wyporność 1055 ton, długość między pionami 52,72 m, szerokość 8,59 m, głębokość 5,49 m, zanurzenie z przodu około 3,10 m, z tyłu 3,30 m. Dwucylindrowy silnik wahliwy firmy Ravenhill & Miller, o mocy 260 koni nominalnych, pozwalał osiągać na próbach prędkość 10,5-11 węzłów. Średnica cylindrów 163 cm, skok tłoków 137 cm. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji. Łodzie sponsonowe tworzyły górną część tamborów. Załoga: 65-100 ludzi. Uzbrojenie jak Antelope. Dwumasztowiec.
Okręt zbudowany w stoczni Ditchburn & Mare w Blackwall wg planów Thomasa Ditchburna (ale istnieją też informacje o jego budowie przez firmę Wigram), zamówiony 5.09.1845, zaczęty 3.12.1845, zwodowany 24.10.1846. Ukończony 13.04.1848 już przez firmę C.J. Mare & Co., ponieważ w 1847 Tomas Ditchburn wycofał się z interesów.
Od 21.03.1848 packetem zatrudnionym na Morzu Śródziemnym (skierowany tam z Plymouth 23.04.1848) dowodził por. Charles James Price Glinn. Parowiec pozostał na tych wodach, gdy 24.05.1852 dowództwo objął por. Henry Lloyd. W 1853 Triton należał do floty brytyjsko-francuskiej zgromadzonej w zatoce Besika. Wziął udział w wojnie krymskiej – m.in. uczestniczył w bombardowaniu Sewastopola 17.10.1854, podczas którego Lloyd został śmiertelnie ranny. Po nim dowodzenie przejął (formalnie 26.12.1854) por. Archibald Douglas William Fletcher. Okręt nadal działał na Morzu Czarnym w 1855. Został wycofany do rezerwy w Woolwich 23.09.1856. W okresie 14.10.1857 – 19.01.1861 jego kapitanem był por. Robert Heron Burton, a nowym terenem operacyjnym – wody u zachodnich wybrzeży Afryki (gdzie skierowano go 24.11.1857). Atakował tu statki handlarzy niewolników do kwietnia 1860. Wrócił do Anglii 7.01.1861. Następnie Tritona wycofano do rezerwy w Woolwich. Od 13.01.1863 do 16.02.1864 bocznokołowcem skierowanym teraz ku południowo-wschodnim wybrzeżom Ameryki dowodził por. Edward Francis Kerby. W 1870 parowiec stał w Devonport.
Okręt sprzedano w 1871 lub 17.02.1872, bądź też rozebrano w lutym 1872.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu OBERON (1847).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Żelazny slup bocznokołowy trzeciej klasy (potem packet, kanonierka, tender), typu Antelope, zbudowany dla rozwożenia poczty pomiędzy Wyspami Jońskimi, Grecją i Maltą. Tonaż 649-650 ton, wyporność 1055 ton, długość między pionami 52,53 m, szerokość 8,53 m, głębokość 5,49 m, zanurzenie z przodu około 3,1 m, z tyłu około 3,3 m. Dwucylindrowy, wahliwy silnik firmy Rennie, o mocy 260 koni nominalnych, pozwalał na rozwijanie prędkości ok.10,5-11 węzłów. Średnica cylindrów 155 cm, skok tłoków 152 cm. Ciśnienie pary w kotłach 10 funtów na cal kwadratowy. Bunkry na 76 ton węgla. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 6,4 m, obracały się z prędkością 21 obr/min. Uzbrojenie jak Antelope. Załoga: 100 ludzi. Dwumasztowiec. Łodzie sponsonowe tworzyły górną część tamborów.
Okręt zbudowany przez firmę Ditchburn & Mare w Blackwall (chociaż istnieją też informacje o jego budowie w Deptford) wg planów Thomasa Ditchburna, zamówiony 5.09.1845, zaczęty 7.01.1846, zwodowany 2.01.1847, ukończony 13.11.1847.
Od 27.08.1847 do 22.10.1850 packetem zatrudnionym na Morzu Śródziemnym (najpóźniej od grudnia 1848) dowodził por. George Johnson Gardner. Parowiec pozostał na tych wodach, kiedy 23.10.1850 dowództwo objął por. Beazley Harvey. W kwietniu 1851 remontowany w Portsmouth. Wrócił na Morze Śródziemne i operował na nim także po tym, gdy 7.02.1855 kapitanem został por. John Osmond Freeland. W 1853 klasyfikowano ten bocznokołowiec jako tender. W 1855 i 1856 służył na Morzu Czarnym podczas wojny krymskiej, przy czym od 2.06.1856 dowodził nim por. John Milbourne Jackson. Następnie dowództwo objął 7.06.1858 por. Frederick George Charles Paget, a okręt skierowano ku południowo-wschodnim wybrzeżom Ameryki. W listopadzie 1858 przeszedł z Rio de Janeiro na Rio de la Plata. Pozostawał w tych okolicach (Maldonado, Buenos Aires, Montevideo) co najmniej do 1860. Od 14.11.1865 kapitanem był por. Edmund Hope Verney, zaś terenem operacyjnym – zachodnie wybrzeża Afryki. Parowiec nadal zwalczał na tych wodach statki handlarzy niewolników, kiedy 29.06.1866 dowództwo przejął por. Henry Hand.
Okręt-cel od 1870, stacjonował w Sheerness. Od początku 1871 atakowany eksperymentalnie minami lub torpedami. Zatopiony 1874 w trakcie tych prób. Podniesiony 1875. Nadal eksploatowany jako okręt-cel (w Portsmouth?), sprzedany lub rozebrany w listopadzie 1880.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MAGICIENNE (1849).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.