www.timberships.fora.pl

kgerlach

Drewniana fregata bocznokołowa drugiej klasy, 16-działowa, pierwsza jednostka typu nazwanego jej imieniem. Tonaż określany od 1220 do 1258 ton, wyporność 2300 ton, długość między pionami 64,01 m, szerokość 10,97 m, głębokość 7,47 m. Dwucylindrowy (średnica cylindrów 183 cm, skok tłoków 213 cm) silnik wahliwy firmy Penn, o mocy 400 koni nominalnych i 1300 koni indykowanych. Dwa kominy obok siebie. Ciśnienie pary w kotłach 14 funtów na cal kwadratowy. Koła łopatkowe o średnicy 8,33 m. Prędkość 9-10 węzłów. Załoga: 175-260 ludzi. Takielunek trójmasztowego barku. Uzbrojenie początkowe: na dolnym pokładzie 10 dział 32-funtowych (50-cetnarowych) – w tym z tyłu 8, a z przodu 2 sztuki; na górnym pokładzie 2 obracane działa haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe) i 4 działa 32-funtowe (50-cetnarowe) lub 1 działo 68-funtowe (95-cetnarowe) i 1 haubiczne działo 10-calowe (85-cetnarowe) oraz 4 działa 32-funtowe (56-cetnarowe). Od 1862 na dolnym pokładzie 8 dział 32-funtowych (50-cetnarowych) – w tym z tyłu 6, a z przodu 2 sztuki; na górnym pokładzie 2 obracane działa haubiczne 110-funtowe, gwintowane, odtylcowe (o masie 82 cetnary każde) oraz 4 gwintowane, odprzodowe działa 64-funtowe (o masie 71 cetnarów każde). Górną część sponsonów tworzyły łodzie sponsonowe.
Okręt zbudowany w Pembroke wg planów Johna Edye’a, zamówiony 25.04.1847 jako slup, ale zamówienie zmieniono 5.08.1847 na parową fregatę, rozpoczętą w sierpniu lub wrześniu 1847, zwodowaną 2.03.1849 albo pięć dni później. Ukończona 20.02.1853.
Od 25.11.1852 dowodził nią kmdr Thomas Fisher. W 1854 walczyła na Bałtyku podczas wojny krymskiej – operowała w zatoce Faro, atakowała fort Gustafvard, była z pryzami pod Kronsztadem. Jej dowództwo przejął 26.01.1855 kmdr Nicholas Vansittart, także działający na Bałtyku. Uczestniczyła w ataku na rosyjską baterię w Zatoce Fińskiej (Trangsund czy Transsund) 13.07.1855, bombardowała Fredrickshavn (występujący w ówczesnych papierach jako Fredrickshamm, Frederickshamn, Frederickshamm) w Zatoce Fińskiej 21.07.1855. Brała udział w bombardowaniu Sweaborga 9.08.1855. Uczestniczyła w rewii floty na Spithead 23.04.1856. Kmdr Vansittart dowodził fregatą do 26.05.1856 i ponownie objął jej dowództwo po trzech dniach, tym razem z przeznaczeniem do służby na Morzu Śródziemnym, potem na Dalekim Wschodzie. W styczniu 1858 wyszła z Hongkongu, kierując się na Filipiny i do Panamy. Wróciła do Hongkongu 19.08.1858. Kursowała do Kantonu, Singapuru, Manili, Szanghaju. Na wodach chińskich jej komendę przejął 28.09.1859 kmdr John Edmund Commerell. W pierwszej połowie 1861 fregata wróciła do Anglii. W okresie 13.03.1862-1.04.1863 jej kapitanem był kmdr Ernest Leiningen, skierowany na Morze Śródziemne. Od 1.04.1863 dowodził nią na tych samych wodach kmdr William Armytage, do wycofania jednostki do rezerwy w Plymouth 12.12.1864.
Rozebrana we wrześniu 1866 w Plymouth przez firmę Marshall.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu VALOROUS (1851).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata bocznokołowa drugiej klasy, 16-działowa, typu Magicenne. Tonaż określany od 1250 do 1258 ton, wyporność 2300 ton, długość między pionami 64,01 m, szerokość 10,97 m, głębokość 7,47 m. Dwucylindrowy silnik wahliwy (średnica cylindrów 183 cm, skok tłoków 213 cm) firmy Miller albo Penn, o mocy 400 koni nominalnych i 1145 lub 1300 koni indykowanych. Dwa kominy obok siebie. Prędkość 9-10 węzłów. Załoga: 175-260 ludzi. Takielunek trójmasztowego barku. Uzbrojenie początkowe i od 1862 jak Magicienne; od 1870 na pokładzie dolnym 8 dział 64-funtowych (o masie 58 cetnarów każde), na pokładzie górnym 2 obracane dział 64-funtowe, gwintowane, odprzodowe (71-cetnarowe) i 2 działa 12-funtowe; od 1875 bez dział na pokładzie dolnym, na pokładzie górnym 2 obracane dział 64-funtowe, gwintowane, odprzodowe (71-cetnarowe) i 4 działa 64-funtowe (58-cetnarowe). Górną część tamborów tworzyły łodzie tamborowe.
Okręt zbudowany w Pembroke wg planów Johna Edye’a, zamówiony 25.04.1847 jako slup, ale zamówienie zmieniono 5.08.1847 na parową fregatę, rozpoczętą w styczniu lub marcu 1849, zwodowaną 30.04.1851. Ukończona 7.07.1853.
Od 11.12.1852 dowodził nią kmdr Claude Henry Mason Buckle, operowała na Morzu Śródziemnym. W 1854 walczyła na Bałtyku w czasie wojny krymskiej - w marcu 1854 szykowała się do wyjścia z Dover. Zdobywała rosyjskie jednostki od połowy kwietnia 1854. Bombardowała Bomarsund 21.06.1854. Uczestniczyła w zdobyciu Bomarsundu 16.08.1854. W drugiej połowie 1854 przeszła na Morze Czarne. W grudniu 1854 walczyła pod Sewastopolem. W 1855 działała na Morzu Czarnym, m.in. atakując forty Sewastopola. Uczestniczyła w odparciu rosyjskiego natarcia na tureckie okopy pod Eupatorią 17.02.1855. W maju holowała transportowce z wojskiem w ekspedycji, która wyruszyła z Bałakławy na Kercz. Uczestniczyła w bombardowaniu fortu Kinburn 17.10.1855, będąc tymczasowo flagową jednostką głównodowodzącego tą operacją kontradm. Houstona Stewarta. Od 26.08.1857 fregatą skierowaną do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich dowodził kmdr William Cornwallis Aldham. W okresie 13.04.1863 - 09.1867 kapitanem jednostki bazującej u Przylądka Dobrej Nadziei był kmdr Charles Codrington Forsyth. W 1868 była zaangażowana w prace związane z kładzeniem kabla atlantyckiego. W 1870 należała ponownie do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. W Plymouth przejął jej dowództwo 1.03.1872 kmdr Arthur Thomas Thrupp. Od 25.02.1878 dowodził fregatą kmdr Archibald George Bogle. W okresie 1.10.1878 – 7.10.1882 znajdowała się pod komendą kmdr. George’a Digby’ego Moranta. W kwietniu 1886 służyła na wodach kanału La Manche. W 1890 stała w Devonport.
Sprzedana 27.02. 1891 E. Marshallowi z Plymouth na rozbiórkę lub już rozebrana w lutym 1891.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu FURIOUS (1850).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata parowa drugiej klasy, bocznokołowa, 16-działowa. Tonaż 1286-1287 ton, długość między pionami 62,79 m, szerokość dla pomiaru tonażu 11,13 m, szerokość z poszyciem 11,28 m, głębokość 7,09 m. Uzbrojenie projektowane: na dolnym pokładzie 8 dział 32-funtowych (56-cetnarowych), na górnym pokładzie 1 obracane działo 68-funtowe (95-cetnarowe), 1 obracane działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 4 działa 32-funtowe (42-cetnarowe). Uzbrojenie rzeczywiste: na dolnym pokładzie 10 dział 32-funtowych (50-cetnarowych), na górnym pokładzie 2 obracane haubiczne działa 10-calowe (84-cetnarowe) i 4 działa 32-funtowe (50-cetnarowe). Dwucylindrowy silnik wahliwy firmy Miller & Ravenhill, o mocy 400 koni nominalnych. Średnica cylindrów 183 cm, skok tłoków 213 cm, ciśnienie w kotłach 14 funtów na cal kwadratowy; koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 8,33 m, obracały się z prędkością 16 obrotów na minutę, pozwalając na uzyskiwanie prędkości 10 węzłów. Załoga: 175-216 ludzi. Takielunek trójmasztowego barku. Górę tamborów stanowiły łodzie tamborowe.
Zbudowana w Portsmouth wg planów Johna Finchama, zamówiona 25.04.1847, rozpoczęta w czerwcu 1848, zwodowana 26.08.1850. Ukończona 18.02.1853.
Od 25.11.1852 dowodził nią na Morzu Śródziemnym kmdr William Loring. W 1853 należała do floty brytyjsko-francuskiej zgromadzonej w zatoce Besika. W 1854 walczyła na Morzu Czarnym podczas wojny krymskiej. Na początku kwietnia 1854 została ostrzelana przez działa Odessy podczas wykonywania misji dyplomatycznej. Uczestniczyła w bombardowaniu Odessy 22.04.1854. W czerwcu 1854 miała nieznaczne starcie pod Sewastopolem z kilkoma rosyjskimi fregatami parowymi (w tym Władimirem). Uczestniczyła w bombardowaniu Sewastopola 17.10.1854. Pozostała na Morzu Czarnym także w 1855. Brała udział w odparciu rosyjskiego natarcia na tureckie okopy pod Eupatorią 17.02.1855. W maju należała do ekspedycji, która zdobyła Kercz i Jenikale. Uczestniczyła w bombardowaniu fortu Kinburn 17.10.1855, ciągle dowodzona przez Williama Loringa. 15.06.1856 wzięła na pokład część żołnierzy z 19 regimentu pieszego i 24.07.1856 dowiozła ich do Portsmouth.
Od marca 1857 do 1859 jej dowódcą był kmdr Sherard Osborn. Fregatę skierowano ma Daleki Wschód. Wyszła z Plymouth 4.05.1857. Dotarła do Hongkongu 4.11.1857. W grudniu 1857 należała do floty brytyjsko-francuskiej, która zbombardowała Kanton. W maju 1858 uczestniczyła w ataku na forty Taku. W sierpniu 1858 wizytowała Japonię. W listopadzie 1858 znajdowała się wśród okrętów, które starły się z siłami Tajpingów na rzece Jangcy. W czasie rejsu powrotnego fregaty do kraju w 1859, Osborn zszedł z niej w Adenie. W Anglii jej dowództwo objął 15.03.1859 kmdr Oliver John Johnes. Po drobnym remoncie skierowano ją do Trincomalee, a potem znów do Hongkongu (gdzie dotarła w sierpniu 1859). Służyła na wodach chińskich w następnych latach, biorąc udział między innymi w operacjach na Peiho. Odesłana z Hongkongu do Anglii 21.03.1861. Ostatecznie parowiec został wycofany do rezerwy w Portsmouth 30.08.1861. Po trudach wieloletniej służby (m.in. wejścia na mieliznę, przetrwanie cyklonu, przebijanie się pod parą przez lody) okręt miał całkowicie zużyte kotły, bunkry i silnik wymagający kompletnego remontu.
Hulk węglowy w Portsmouth od marca 1867, nadal w tej roli w 1879. Sprzedany firmie Castle na rozbiórkę w Charlton w 1884 i rozebrany w 1885.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu LEOPARD (1850).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata bocznokołowa 1 klasy, 18-działowa. Tonaż określany w przedziale 1406-1435 ton, długość między pionami 66,45 m, szerokość 11,42 m, głębokość 7,63 m lub 7,67 m. Uzbrojenie: na górnym pokładzie 2 działa 68-funtowe (95-cetnarowe) i 4 działa haubiczne 10-calowe (84/85-cetnarowe), na dolnym pokładzie 12 dział 32-funtowych (56-cetnarowych). W 1862 większość dział górnego pokładu zmieniono na 5 odtylcowych armat 110-funtowych Armstronga (o masie 82 cetnary każde), pozostawiając tam jedno działo 68-funtowe (95-cetnarowe); liczbę 56-cetnarowych 32-funtówek dolnego pokładu zredukowano wówczas do 8 sztuk, dostawiając za to 4 gwintowane działa 40-funtowe, odtylcowe (35-cetnarowe). Dwucylindrowy (średnica cylindrów 232,4 cm, skok tłoków 203 cm), pionowy silnik bezpośredniego działania, firmy Seaward & Capel, o mocy 560 koni nominalnych. Cztery kotły płomieniówkowe wytwarzały parę o ciśnieniu 12 funtów na cal kwadratowy. Dwa kominy ustawione wzdłuż osi okrętu. Prędkość 11,2 węzła. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 9,75 m, obracały się z prędkością 17 obr/min. Załoga: 200-280 280 ludzi. Trójmasztowiec o takielunku barku (początkowo może fregaty).
Jednostka zbudowana w Deptford wg planów Johna Finchama, zamówiona 26.03.1846, zaczęta w sierpniu 1846 (budowę zawieszono w okresie 9.09.1846 - 02.1848), zwodowana 5.11.1850. Ukończona w marcu 1853.
Od 6.01.1853 dowodził nią kmdr George Giffard, początkowo na Morzu Śródziemnym. W marcu 1854 popłynęła ze Spithead na Bałtyk, gdzie brała udział w walkach podczas wojny krymskiej. W marcu, maju i czerwcu 1854 przebywał na niej kontradm. James Hanway Plumridge, prowadzący w maju i czerwcu kampanię przeciwko wybrzeżom fińskim. Od 20.08.1854 pełniła w składzie Floty Bałtyckiej rolę okrętu flagowego kontradm. Henry’ego B. Martina. Uczestniczyła w zdobyciu Bomarsundu 16.08.1854. Dokonała niszczycielskiego rajdu w Zatoce Botnickiej. W 1855 służyła na Morzu Czarnym. Już w początkach lutego 1855 patrolowała wody u cieśniny Kercz. Atakowała rosyjskie oddziały pod Anapą 24.02.1855. Uczestniczyła w bombardowaniu Soujak Kale nad Zatoką Noworosyjską 13.03.1855. W maju 1855 należała do ekspedycji, która zdobyła Kercz i Jenikale. Bombardowała fort Kinburn 17.10.1855, dowodzona aż do 1856 przez kmdr Giffarda.
28.04.1857 jej dowództwo objął kmdr James Francis Ballard Wainwright. W sierpniu 1857 współpracowała krótko z liniowcem Agamemnon podczas próby układania kabla transatlantyckiego od wyspy Valentia u irlandzkich wybrzeży. Następnie skierowana do Indii Zachodnich. Potem była okrętem flagowym kontradm. Lushingtona u południowo-wschodnich wybrzeży Ameryki (przebywała w Rio de Janeiro w czerwcu, lipcu oraz wrześniu 1859, w Buenos Aires w listopadzie oraz grudniu 1859) i w Indiach Zachodnich. W październiku 1862 znajdowała się w Devonport. W Plymouth oddano 10.10.1862 komendę nad nią komandorowi Charlesowi Taylorowi Leckie, skierowanemu na Daleki Wschód, gdzie fregata uczestniczyła w bombardowaniu fortów Simonoseki we wrześniu 1864 (w składzie eskadry wiceadm. Kupera). Wycofano ją do rezerwy w Plymouth 29.09.1866.
Sprzedana firmie Marshall na rozbiórkę 8.04.1867 w Plymouth.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PHOENIX (1832).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup bocznokołowy, potem śrubowy, 6/10-działowy.
Zbudowany w Chatham (w suchym doku) jako slup bocznokołowy projektu Seppingsa, o tonażu 802-812 ton i wyporności 1024 tony. Zamówiony 12.01.1831, rozpoczęty w maju 1831, zwodowany 25.09.1832. Ukończony w 1833 lub 7.01.1834. Długość pokładu działowego 174’7”, szerokość 31’10”, głębokość 16’9”, zanurzenie z przodu 12’0”, z tyłu 12’6”. Dwucylindrowy silnik boczno-wahaczowy firmy Maudslay, o mocy 220 koni nominalnych. Uzbrojenie: 1 obracane działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 1 obracane działo haubiczne 8-calowe (52-cetnarowe), 4 karonady 32-funtowe (17-cetnarowe). Załoga: 135. Dwumasztowiec. Początkowo klasyfikowany jako „jednostka parowa”, od 21.01.1837 jako jednostka parowa 2 klasy, od 1844 jako slup parowy 2 klasy. Doceniano jego mocną budowę i dobrą prędkość pod żaglami, ale strasznie narzekano na złe pozostałe własności morskie – bardzo małą prędkość pod parą, niespokojne zachowanie, zwłaszcza przy gorszych warunkach pogodowych.
Od 5.09.1835 do 27.06.1838 dowodził nim commander William Honeyman Henderson, operujący u północnych wybrzeży Hiszpanii podczas wojny domowej w tym kraju. W okresie 19.11.1836 – 8.03.1837 parowiec był przy tym okrętem flagowym kmdr Johna Hay, dowodzącego brytyjskimi siłami interwencyjnymi w tym rejonie. W latach 1839-1841 Phoenix służył na Morzu Śródziemnym, między innymi podczas operacji przeciwko Egipcjanom na wybrzeżach Syrii (brał udział w zdobyciu St. Jean d’Acre 3.11.1840). Od 20.07.1839 dowodził nim commander Robert Spencer Robinson, od 1.03.1840 commander Robert Fanshawe Stopford, a od 16.01.1841 commander John Richardson. Slup wycofano do rezerwy 1.01.1842.
25.05.1843 nakazano jego przebudowę na slup śrubowy wg planów Olivera Langa. Wszedł na dok w kwietniu 1844. Miejsce prac określane jest bardzo sprzecznie, nawet przez te same opracowania, ale na innych stronach. Mówi się o Woolwich, Deptford i o stoczni firmy Curling & Young w Limehouse. Wyszedł z doku w lutym 1845, wyposażanie trwało do 1846. Tonaż (teraz określany zgodnie na 809 ton), wyporność i wymiary główne nie uległy zmianie. Dwucylindrowy silnik wahliwy (średnica cylindrów 157,5 cm, skok tłoków 137 cm), firmy John Penn & Sons, o mocy 260 koni nominalnych i 489 koni indykowanych, pozwalał na rozwijanie prędkości między 7,7 a 8,7 węzła, napędzając śrubę Steinmana (o średnicy 3,66 m, skoku 3,35 m, długości 0,56 m) przez ogromną przekładnię przyspieszającą (prędkość wału korbowego wynosiła tylko 23-24 obr/min). Kotły płomieniówkowe. Uzbrojenie: 1 obracane działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe) i 1 obracane działo haubiczne 8-calowe (52-cetnarowe) oraz 8 karonad 32-funtowych (17-cetnarowych). Najpóźniej od 1853 był trójmasztowcem o takielunku barku.
27.12.1845 jego dowództwo objął w Woolwich commander James Samuel Aked Dennis, służący najpierw na wodach krajowych (np. zawoził żołnierzy na Jersey w lutym 1846), a potem (od kwietnia 1846) na Morzu Śródziemnym. Okręt wycofano do rezerwy w Woolwich 4.09.1847. Kolejnym kapitanem został 16.07.1849 w Portsmouth commander George Wodehouse, a slup wysłano ku zachodnim wybrzeżom Afryki, gdzie z wielkimi sukcesami zwalczał handlarzy niewolników – tylko na wiosnę 1850 schwytał 9 ich statków. Od 3.08.1850 dowodził nim na tych samych wodach commander Thomas Henry Lysaght. Okręt wycofano do rezerwy 15.08.1851. Od lutego 1853 dowodził nim commander (od 15.10.1853 kmdr) Edward Augustus Inglefield – parowiec wziął udział w wyprawach arktycznych; dostarczył zapasy dla ekspedycji Edwarda Belchera w 1853 i dotarł z pomocą dla niej w 1854.
W 1855 został wyposażony w Woolwich do służby na Moru Białym przeciwko rosyjskim wybrzeżom arktycznym podczas wojny krymskiej. Otrzymał różnorakie wzmocnienia, w tym dziobu - dla rozbijania lodu. Od 10.02.1855 dowodził nim commander John Montagu Hayes (kmdr od 9.07.1855). Slup opuścił 10.05.1855 Downs udając się na Morze Białe, gdzie wraz z innymi jednostkami eskadry brytyjsko-francuskiej atakował różne punkty rosyjskiego wybrzeża od 11.06 do 9.10.1855. Potem 19.11.1855 wyszedł po naprawach z doku w Sheerness. W grudniu 1856 stał w Sheerness.
Najpóźniej od lat 1860-tych klasyfikowany jako korweta. W listopadzie 1860 stał na kotwicy w Chatham. Sprzedany 26.01.1864 firmie rozbiórkowej Castle z Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MEDEA (1833).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany slup bocznokołowy 2 klasy, 4/6-działowy. Okręt określany początkowo jako „jednostka parowa”, od 21.01.1837 jako „jednostka parowa 2 klasy”, od 1844 jako „slup parowy 2 klasy”. Tonaż 835 ton, wyporność 1142 tony, długość pokładu działowego 179’4,5”, szerokość 31’11”, głębokość 20’0”, zanurzenie z przodu 13’10”, z tyłu 14’6”. Uzbrojenie początkowe: 2 obracane działa haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe) i 2 b. krótkie działa 32-funtowe (25-cetnarowe). Od 1856 dwa obracane działa haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe) i 4 działa 32-funtowe (25-cetnarowe). Od 1862 jedno obracane działo odtylcowe 110-funtowe Armstronga (o masie 82 cetnary), jedno obracane działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe) oraz 4 działa 32-funtowe (25-cetnarowe). Dwucylindrowy silnik boczno-wahaczowy firmy Penn lub Maudslay, o mocy 220 lub 350 koni nominalnych. Masa silnika 165 ton, masa kotłów 35 ton, masa wody w kotłach 45 ton, masa węgla w bunkrach 320 ton. Średnica cylindrów 50 cali, skok tłoków 5’3”. Załoga: 135. Dwumasztowiec z takielunkiem szkunera. Od 1836 trójmasztowiec z takielunkiem szkunera.
Jednostka zbudowana w Woolwich wg planów Olivera Langa, zamówiona 12.01.1831, zaczęta w kwietniu 1832, zwodowana 2.09.1833. Ukończona 3.04.1834.
Od 30.01.1834 dowodził nią commander Horatio Thomas Austin; od lipca 1834 kursowała ku północnym wybrzeżom Hiszpanii (Bilbao, Coruna), od stycznia 1835 na Morzu Śródziemnym. Wróciła do Anglii we wrześniu 1837. W okresie 10.02.1838 – 11.1839 jej kapitanem był commander John Neale Nott. Jednostkę skierowano do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Dotarła 5.05.1839 z Bermudów do Halifaxu. W sierpniu 1839 znajdowała się jeszcze w Halifaxie, w sierpniu 1840 była w Woolwich, wycofana tam do rezerwy. Ponownie wprowadzona do aktywnej służby i oddana 12.08.1840 pod dowództwo (sprawował je do 15.05.1845) commandera Fredericka Wardena. W październiku 1840 przeszła z żołnierzami na Morze Śródziemne, w 1840 brała udział w operacjach militarnych u wybrzeży Syrii, a w listopadzie uczestniczyła w blokadzie Aleksandrii. Potem zbierała starożytne rzeźby greckie.
W 1846 okręt otrzymał nowy, 4-cylindrowy silnik „syjamski” firmy Maudslay o mocy 220 koni nominalnych i 900 koni indykowanych, który pozwalał na osiąganie prędkości 10,6 węzła. Silnik też ważył tyle samo co poprzedni (165 ton), a umożliwił skrócenie długości maszynowni o 12 stóp. Od 2.11.1846 dowódcą slupa był przez moment commander Francis Thomas Brown, zaś w okresie 5.11.1846 – 23.01.1847 commander Graham Eden William Hamond. Kiedy umarł, komendę przejął 25.01.1847 commander Thomas Henry Mason. Slup działał teraz w Indiach Wschodnich, w połowie 1848 przebywał w Singapurze. Od lipca 1849 do marca 1850 zwalczał piratów na wodach chińskich. W kwietniu 1851 był w Portsmouth. Dowództwo slupa objął 18.12.1852 commander John Crawshay Bailey. Od 16.11.1853 kapitanem okrętu przedzielonego do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich był commander Augustus Phillimore. Na tych samych wodach komendę przejął 10.10.1855 commander Edward Peirse, zaś w czerwcu 1856 slup wycofano do rezerwy w Portsmouth. Stał tam do września 1861, kiedy ponownie wprowadzono go do aktywnej służby – ostatnim kapitanem został 18.09.1861 commander D’Arcy Spence Preston, a ponownym przydziałem operacyjnym była eskadra Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Ostatnie wycofanie do rezerwy nastąpiło w Portsmouth 22.06.1865.
Slup sprzedano w 1867.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu RETRIBUTION (1844).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata bocznokołowa pierwszej klasy, 10-działowa, potem 22-działowa, w końcu 28-działowa. Tonaż 1641 ton, długość między pionami 67,06 m, szerokość kadłuba 12,34 m, szerokość z kołami 21,64 m, głębokość 8,03 m, zanurzenie średnie około 5,49 m. Kadłub z bardzo płaską częścią denną. Czterocylindrowy silnik (średnica cylindrów 183 cm, skok tłoków 244 cm) „syjamski” firmy Maudslay, o mocy 800 koni nominalnych, zasilany z 4 kotłów, pozwalał na osiąganie prędkości około 10 węzłów. Bunkry zabierały 530 ton węgla. Uzbrojenie: na pokładzie odkrytym 1 obracane działo 68-funtowe (112-cetnarowe) i 9 haubicznych dział 8-calowych (65-cetnarowych). Załoga: 200-300 ludzi. Początkowo dwumasztowiec z takielunkiem brygu/brygantyny. Górną część tamborów tworzyły łodzie tamborowe.
Fregata zbudowana w Chatham wg planów Johna Edye’a. Zamówiona 26.03.1842 jako Dragon, rozpoczęta w sierpniu 1842 pod nazwą Watt, przemianowana na Retribution 26.04.1844, zwodowana 2.07.1844. Ukończona 23.12.1845.
Od 14.10.1845 do 16.10.1846 dowodził nią w Eskadrze Kanału (Eskadrze Eksperymentalnej, Eskadrze Ewolucji) kmdr Stephen Lushington. W październiku 1846 została wycofana do rezerwy w Portsmouth.
Maszynerię okrętu uznano za kiepską, silnik i kotły usunięto. W 1849 wstawiono nowy, dwucylindrowy (średnica cylindrów 183 cm, skok tłoków 213,4 cm) silnik wahliwy Penna o mocy 400 koni nominalnych, który napędzał cykloidalne koła o średnicy 7,92 m lub standardowej konstrukcji, o średnicy 7,62 m, obracające się z prędkością 14 obr/min. Ciśnienie pary w kotłach wynosiło 14 funtów na cal kwadratowy, zapas węgla nadal 530 ton. Uzbrojenie od 1849/1850: na dolnym pokładzie 12 dział 32-funtowych (50-cetnarowych), na odkrytym pokładzie 1 obracane działo 68-funtowe (112-cetnarowe) i 9 dział haubicznych 8-calowych (65-cetnarowych), w tym jedno obracane; najpóźniej od 1856: na dolnym pokładzie 18 dział 32-funtowych (50-cetnarowych), na odkrytym pokładzie 1 obracane działo 68-funtowe (95-cetnarowe) i 9 dział haubicznych 8-calowych (65-cetnarowych). Od około 1850 trójmasztowa fregata lub bark.
Dowództwo okrętu objął 7.08.1850 kmdr Frederick Warden. Między czerwcem a sierpniem 1851 fregata przewiozła żołnierzy na Przylądek Dobrej Nadziei. Od 10.06.1852 dowodził nią kmdr James Robert Drummond, a fregata operowała głównie na Morzu Śródziemnym. W 1853 należała do floty brytyjsko-francuskiej zgromadzonej w zatoce Besika. W 1854 uczestniczyła w działaniach na Morzu Czarnym podczas wojny krymskiej. Na początku stycznia prowadziła rozpoznanie wejścia morskiego do Sewastopola. Brała udział w bombardowaniu Odessy 22.04.1854. We wrześniu 1854 pomagała w transporcie żołnierzy spod Warny na Krym. Uczestniczyła w bombardowaniu Sewastopola 17.10.1854. Poważnie ucierpiała w sztormie pod Bałakławą 14.11.1854. Jej dowództwo przejął 22.01.1855 kmdr Thomas Fisher. W kampanii 1855 roku była flagowcem kontradm. Roberta Lamberta Baynesa na Bałtyku (woziła żołnierzy), odbywała też rejsy na Morze Czarne. Po zakończeniu wojny krymskiej transportowała żołnierzy do Anglii. W kwietniu 1856 uczestniczyła w rewii floty na Spithead. W okresie 30.08.1856 – 26.01.1859 kapitanem fregaty był kmdr Charles Barker, wysłany 16.03.1857 z Plymouth na Pacyfik. Jednostka dotarła do Valparaiso 3.07.1857. Patrolowała przez 9 miesięcy wody wzdłuż wybrzeży Peru i Chile, po czym otrzymała rozkaz udania się na wody chińskie. Dotarła do Hongkongu w czerwcu 1858. W sierpniu 1858 przebywała w Japonii. Uczestniczyła w drugiej wojnie chińskiej. Kiedy Barker z powodu stanu zdrowia musiał zrezygnować z dowództwa, komendę przejął w styczniu 1859 kmdr Peter Cracroft, a 27.04.1859 komodor Harry Edmond Edgell, który odprowadził fregatę (via Indie Wschodnie i Aden) do Anglii, gdzie wycofano ją do rezerwy w Portsmouth 22.12.1860.
Została sprzedana 15.07.1864 firmie rozbiórkowej Castle & Beech z Charlton, czy też w tamtym miesiącu już rozebrana.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SAMPSON (1844).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniana fregata bocznokołowa drugiej klasy, 6-działowa. Tonaż 1299 lub 1297 ton, wyporność około 2100 ton, długość między pionami 62,03 m, szerokość maks. kadłuba 11,43 m, głębokość 7,01 m. Dwucylindrowy (średnica cylindrów 206 cm, skok tłoków 173 cm), pionowy silnik bezpośredniego działania firmy Rennie, o mocy 467 koni nominalnych, napędzał koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 8,38 m, z prędkością 18 obr/min i nadawał jednostce prędkość 9,5 węzła. Dwa kominy blisko siebie, w układzie tandem. Początkowo dwumasztowiec, wkrótce bark trójmasztowy. Górną część sponsonów tworzyły łodzie sponsonowe. Załoga: 175-210 ludzi. Uzbrojenie: 2 obracane działa 68-funtowe (95-cetnarowe) i 4 działa haubiczne 8-calowe (65-cetnarowe); czasami dodatkowo 2 karonady 24-funtowe (13-cetnarowe).
Jednostka zbudowana w Woolwich wg planów Symondsa, zamówiona 18.03.1841, zaczęta w listopadzie 1843, zwodowana 1.10.1844. Ukończona 5.02.1846.
Od 8.12.1845 jej kapitanem był kmdr Thomas Henderson, wysłany na Pacyfik. W 1847 fregata pełniła tam rolę okrętu flagowego kontradm. Seymoura, zawijała do Callao i (21.04.1847) Panamy. W grudniu 1848 była z powrotem w Woolwich. Od 24.12.1850 dowodził nią kmdr Lewis Tobias Jones, operujący (co najmniej do stycznia 1852) najpierw u zachodnich wybrzeży Afryki (zatrudniony przy zwalczaniu handlarzy niewolników), potem na Morzu Śródziemnym. W 1853 należała do floty brytyjsko-francuskiej zgromadzonej w zatoce Besika. W 1854 walczyła na Morzu Czarnym podczas wojny krymskiej. Brała udział w bombardowaniach Odessy 22.04.1854 oraz Sewastopola 17.10.1854. Ciężko uszkodzona w sztormie 14.11.1854 w pobliżu ujścia rzeki Kacza, straciła wszystkie maszty, gdy uderzyły w nią dwa transportowce dryfujące ku brzegowi. Cztery dni później jej dowództwo przejął kmdr Thomas Saumarez Brock. Od 22.10.1855 kapitanem fregaty był kmdr George Sumner Hand. W lutym 1856 okręt znajdował się pod Kopenhagą, w kwietniu brał udział w rewii floty na Spithead. Fregatę skierowano następnie do Indii Wschodnich i Chin (w październiku 1856 była już w Hongkongu). Brała tam udział w drugiej wojnie chińskiej (m.in. uczestnicząc w zdobyciu Kantonu 28.12.1857). W maju 1859 odwiedziła Japonię. Odesłana do Anglii z początkiem 1861 r.
Sprzedana 15.07.1864 firmie rozbiórkowej Castle & Beech z Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach