www.timberships.fora.pl

kgerlach

Drewniana fregata i slup bocznokołowy, 6-działowy. Tonaż podawany między 1100 a 1150 ton, wyporność 1610 ton, długość między pionami 54,25 m, szerokość 11,44 m, głębokość 7,01 m, zanurzenie z przodu 4,93 m, z tyłu 5,26 m, główny pokład 1,93 m nad LW. Dwucylindrowy silnik bezpośredniego działania typu „Gorgon” (tzn. nazwany od tego okrętu i tak określany w następnych latach), firmy Seaward & Capel z Millwall, o mocy 320 koni nominalnych i 800 koni indykowanych pozwalał na rozwijanie prędkości 9,5 czy 9,8 węzła albo 8,5 węzła. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 7,92 m (początkowo może 8,23 m), obracały się z prędkością 18 obrotów na minutę; miały 48 łopatek z teku, szerokich na 2,13 m. Średnica cylindrów 163 cm, skok tłoków 168 cm. Cztery kotły o rurowych płomienicach, dające parę pod nadciśnieniem 5 funtów na cal kwadratowy. Bunkry na 380 ton węgla. Pojedynczy komin. Załoga: 160 ludzi. Uzbrojenie: początkowo 2 obracane działa haubiczne 10-calowe (o masie 84 cetnary każde), 2 działa haubiczne 8-calowe (po 64 cetnary) i 2 karonady 42-funtowe (22-cetnarowe); formalnie od 1856, ale zapewne już w 1854: 1 obracane działo 68-funtowe (95-cetnarowe) z przodu, 1 obracane działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe) z tyłu, 4 działa 32-funtowe (42-cetnarowe), wszystkie na górnym pokładzie. Takielunek początkowo dwumasztowego szkunera, potem brygu.
Okręt zbudowany w Pembroke wg planów Symondsa i Edye’a, zamówiony 10.07.1834, zaczęty w lipcu 1836, zwodowany 31.08.1837. Ukończony 30.08.1838. Do 1844 klasyfikowany jako „jednostka parowa pierwszej klasy”, ale zazwyczaj nazywany fregatą parową, od 1844 klasyfikowany jako „slup parowy pierwszej klasy”.
Od 19.06.1839 do 1842 dowodził fregatą kmdr William Honeyman Henderson. Parowiec operował (od sierpnia/września 1839) na Morzu Śródziemnym, biorąc m.in. udział w kampanii syryjskiej 1840 oraz w jej głównym wydarzeniu – zdobyciu twierdzy St. Jean d’Acre 3.11.1840. Od 25.11.1842 do 6.05.1846 jego kapitanem był kmdr Charles Hotham, a teren działań obejmował południowo-wschodnie wybrzeża Ameryki, gdzie fregatę wysłano 19.02.1843; uczestniczyła w interwencji brytyjsko-francuskiej przeciwko dyktatorowi Argentyny na rzece Parana w okresie sierpień 1845 – czerwiec 1846, w tym w bitwie pod Obligado 10.11.1845. Na tych wodach dowództwo przejął 13.05.1846 commander Edward Crouch, który zdał komendę, gdy slup Gorgon został odstawiony do rezerwy w Woolwich 28.11.1846. Od 29.03.1848 dowódcą był commander James Aylmer Dorset Paynter, wysłany na Pacyfik. W rejonie tym (Valparaiso, Callao, Caita) slup przebywał jeszcze co najmniej we wrześniu 1851. W okresie 25.02.1854 – kwiecień/maj 1854 okrętem dowodził commander Arthur Cumming. Slup walczył wtedy na Bałtyku podczas wojny krymskiej. Pozostał na tych wodach, gdy dowództwo przejął commander (od października 1854 kmdr) Peter Cracroft. Uczestniczył w przygotowaniach do ataku na Bomarsund w sierpniu 1854. Cracroft zdał komendę 20.11.1854. Od 28.11.1854 kapitanem był commander Richard Borough Crawford. Na początku kwietnia 1855 slup stał w Spithead, szykowany do nowej kampanii. W pierwszej połowie 1855 służył na Morzu Śródziemnym i Czarnym. Uczestniczył 18.02.1855 koło Gibraltaru w akcji ściągania z brzegu parowca Hecla. 25.06.1855 znajdował się na Morzu Marmara w drodze z Morza Czarnego do Anglii. We wrześniu 1855 znów walczył na Bałtyku, nadal dowodzony przez Crawforda, który sprawował dowództwo jeszcze w kwietniu 1856. Wziął udział w rewii floty na Spithead 26.04.1856. Kolejnym kapitanem slupa operującego na Morzu Śródziemnym został 10.05.1856 commander George William Towsey. W okresie 31.03.1858 – październik 1858 okrętem dowodził commander Joseph Dayman. Gorgon współpracował z liniowcem Agamemnon przy układaniu pierwszego kabla transatlantyckiego. Od 27.04.1859 do 25.03.1861 kapitanem slupa wysłanego (w listopadzie 1860) na placówkę u Przylądka Dobrej Nadziei (trasą przez Rio de Janeiro) był commander Bedford Clapperton Tryvellion Pim. Po nim dowództwo przejął na tamtych wodach commander John Crawford Wilson; w czerwcu 1861 okręt pojawił się u wschodnich wybrzeży Afryki, z wielką intensywnością zwalczając arabskich handlarzy niewolników, głównie w okolicach Mozambiku i Zanzibaru. Pomagał w wyprawie Livingstone’a w 1862. Wrócił na Przylądek Dobrej Nadziei pod koniec kwietnia 1862. W połowie czerwca 1862 skierowany ku Madagaskarowi i Mauritiusowi. Od października 1862 do maja 1863 znów zwalczał dhowy arabskich handlarzy niewolników. W czerwcu 1863 wrócił na placówkę przy Przylądku Dobrej Nadziei. Wilson doprowadził ostatecznie slup do Anglii, gdzie go wycofano do rezerwy w Woolwich 11.02.1864.
Został sprzedany firmie Castle na rozbiórkę 17.10.1864 i rozebrany w 1864 lub 1865.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu HERMES (1835).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany parowiec bocznokołowy, początkowo klasyfikowany jako jednostka parowa 3 klasy, ale nazywany packetem (okrętem pocztowym), od 1844 jako slup parowy 2 klasy. Wymiary pierwotne: długość pokładu działowego 150’0” (względnie 150’1,5’), szerokość 32’9”, głębokość 18’2”, zanurzenie z przodu 11’6”, z tyłu 12’0”, tonaż 715 ton, wyporność 789 lub 1006 ton. Dwucylindrowy silnik z bocznymi wahaczami, firmy Butterley Co., o mocy 140 koni nominalnych, albo silnik tego samego typu, ale firmy Maudslay, o mocy 220 koni nominalnych. Na początku koła łopatkowe Morgana, od 1838 koła cykloidalne. Załoga: 135 ludzi. Uzbrojenie początkowe: 2 brązowe działa 9-funtowe (o masie 13,5 cetnara każde). Od 1843: 1 obracane działo haubiczne 8-calowe (52-cetnarowe), 2 karonady 32-funtowe (17-cetnarowe). Od późnych lat 1840-tych 2 obracane działa haubiczne 8-calowe (52-cetnarowe), 2 super krótkie działa 32-funtowe (25-cetnarowe) lub 2 karonady 32-funtowe. Od 1856: 2 obracane działa haubiczne 8-calowe (52-cetnarowe), 4 super krótkie działa 32-funtowe (25-cetnarowe). Od 1862: 2 obracane działa 40-funtowe, gwintowane, odtylcowe (o masie 35 cetnarów każde) i 4 super krótkie działa 32-funtowe (25-cetnarowe). Dwumasztowiec o ożaglowaniu brygu, potem trójmasztowiec.
Okręt zbudowany w Portsmouth wg założeń Symondsa i planów Edye’a, zamówiony 22.01.1834, zaczęty w kwietniu 1834, zwodowany 25.06.1835 (albo następnego dnia). Ukończony 25.11.1835 lub w 1836 (silnik zainstalowano w Woolwich).
Od września 1835 do 5.10.1840 dowodził nim porucznik William Simpson Blount, a parowiec operował na Morzu Śródziemnym (w maju 1836 znajdował się jeszcze w Portsmouth, w sierpniu 1837 był już na Malcie), zajmując się głównie wożeniem poczty. W październiku 1840 wycofany w Chatham do rezerwy.
Wzbudzał silną krytykę użytkowników. W 1840 wyjęto w Woolwich jego silnik. Okręt przedłużono pod nadzorem Langa w latach 1841-1842 w Chatham do 170’0”; odtąd szerokość 32’10” (lub nadal 32’9”), tonaż 828-830 ton. W 1843 otrzymał nowy silnik, firmy Maudslay, czterocylindrowy, typu „syjamskiego”, o mocy 220 koni nominalnych, który pozwalał na osiąganie prędkości 8,5 węzła. Średnica cylindrów 40”, skok tłoków 4’6”. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 5,77 m, obracały się z prędkością 19 obr/min. Okręt był niesterowny i nadal za bardzo zanurzony.
W okresie 30.05.1843 – 26.10.1847 jego kapitanem był por. Washington Carr, a slup należał do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Wycofany do rezerwy w Chatham 26.10.1847. W styczniu 1850 dowództwo objął commander Edmund Gardiner Fishbourne, wysłany najpierw na Przylądek Dobrej Nadziei (gdzie przebywał 30.08.1851), a potem do Indii Wschodnich. W grudniu 1851 lub w styczniu 1852 slup zjawił się pod Rangunem, gdy zaczynał się nowy konflikt z Birmą. Od kwietniu do grudnia 1852 uczestniczył w działaniach wojennych przeciwko temu krajowi. W końcu kwietnia 1853 dotarł do Nankinu, opanowanego przez powstańców z ruchu tajpingów. W sierpniu 1854 wrócił do Anglii na remont.
Od 13.06.1855 jego dowódcą był commander Henry Coryton, ponownie w eskadrze Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Kiedy 21.02.1856 komendę objął commander William Everard Alphonso Gordon, slup wysłano na placówkę u Przylądka Dobrej Nadziei, gdzie przebywał jeszcze 17.11.1859. W 1860 stał w Sheerness.
Został sprzedany w październiku 1864 firmie Castle na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu VOLCANO (1836).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany parowiec bocznokołowy typu Hermes, początkowo klasyfikowany jako jednostka parowa 3 klasy, od 1844/1845 jako slup parowy 2 klasy, od 1854 okręt warsztatowy („pływająca fabryka”). Wymiary z grubsza jak pierwotnie Hermes, tj. długość między pionami 45,92 m lub 45,72 m, szerokość 9,98 m, głębokość 5,49 m czy 5,54 m, zanurzenie z przodu 3,51 m, z tyłu 3,66 m. Tonaż 715-733 ton, wyporność 1006 ton. Dwucylindrowy silnik z bocznymi wahaczami, firmy Seaward & Capel z Millwall, o mocy 140 koni nominalnych. Średnica cylindrów 114 cm, skok tłoków 132 cm. Ciśnienie pary w miedzianych kotłach wynosiło 4 funty na cal kwadratowy. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 5,79 m, obracały się z prędkością 21 obr/min. Załoga, gdy służył jako slup: 135 ludzi. Uzbrojenie początkowe: 2 brązowe działa 9-funtowe (o masie 13,5 cetnara każde). Od 1842: 1 obracane działo 68-funtowe (95-cetnarowe), 4 karonady 32-funtowe (17-cetnarowe). W kwietniu 1854: 1 obracane działo 32-funtowe (56-cetnarowe) i 2 karonady 32-funtowe (17-cetnarowe). Najpóźniej w 1856: 1 obracane działo 32-funtowe (42-cetnarowe) i 2 działa 32-funtowe (25-cetnarowe). Dwumasztowiec o ożaglowaniu szkunera (przynajmniej w 1854).
Okręt zbudowany w Portsmouth wg specyfikacji Symondsa i planów Johna Edye’a. Zamówiony 19.11.1834, zaczęty w lipcu 1835, zwodowany 29.06.1836 lub następnego dnia. Ukończony 17.01.1837.
Od 14.05.1838 dowodził nim porucznik Joseph West, a parowiec operował na Morzu Śródziemnym. Od 23.08.1841 okręt należał do eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich, a jego kapitanem był nadal por. West. Na początku grudnia 1841 dowództwo przejął w Portsmouth por. Craven John Featherstone. Od 1.10.1845 slupem służącym na Morzu Śródziemnym dowodził por. John Hay Crang. 6.12.1850 objął dowodzenie w Devonport commander William Thomas Rivers. 21.04.1851 komendę przejął commander Robert Coote, a slup wysłano ku zachodnim wybrzeżom Afryki, gdzie walczył z handlarzami niewolników (także murzyńskimi).
W 1854 okręt został przebudowany na pływający warsztat dla wsparcia działań floty na Bałtyku podczas wojny krymskiej. Baldwin Walker decyzję o przebudowie podjął w marcu 1854, zrealizowano ją w Woolwich, a 19.07.1854 okręt był gotowy do prób. Odnoszę wrażenie, że o jego nowym wyposażeniu już gdzieś pisałem, ale rzecz jest warta nawet powtórzenia. Zainstalowano osobny silnik 8-konny do napędu maszyn, żeliwiak mieszczący 1360 kg wsadu, kadzie, cztery przenośne paleniska kowalskie, młoty, kleszcze kowalskie i inne narzędzia, miechy i rury przekazujące dmuch, kamienie do ostrzenia, młot parowy o masie około 320 kg, dwie przebijarki i nożyce, strugarkę, maszynę do wycinania gwintów na śrubach i nakrętkach, wiertarkę do otworów o średnicy aż do 203 mm, cztery niezależne wiertarki, tokarkę o długości 4,6 m, maszynę do dłutowania i obcinania, a także – zgodnie z praktyką epoki – potrzebne wałki i pasy transmisyjne przekazujące napęd od centralnego silnika na większość maszyn. Poza nacinarką gwintów od Whitwortha, resztę wyposażenia dostarczył Nasmyth. Jako materiały konstrukcyjne zabrano około 4 tony żelaza, 450 kg żelaznych płyt, 900 kg stali rozmaitych odmian. Sugerowano też, że okrętowi warsztatowemu powinien towarzyszyć tender z piaskiem formierskim, węglem, koksem, gąskami surówki, zapasowymi narzędziami, 16 tonami różnych gatunków żelaza pudlarskiego i 2300 kg stali.
Volcano wyruszył z Woolwich 28.07.1854, dowodzony przez nawigatora (szypra) Jamesa Ryana, przepłynął przez Sund 7.08. i dotarł do Wysp Alandzkich 14.08.1854. Potem dowodził nim w 1854 r. drugi nawigator George Gilpin. Oprócz normalnej działalności warsztatowej na rzecz Floty Bałtyckiej, przez resztę kampanii Volcano holował okręt szpitalny Belleisle. Powrócił do Woolwich 12.10.1854. Przeszedł remont, w czasie którego usunięto m.in. cynkowe zadaszenie między sponsonami (tamborami) bocznych kół, uznane za bezużyteczne, i dodano do kotłów około 40-50 dodatkowych zastrzałów wzmacniających.
W 1855 okręt także służył na Bałtyku. Wyruszył 15.05.1855 z Sheerness holując 2 kanonierki, ale musiał zawrócić. Jednak 21.05. był w pobliżu Norwegii, holując HMS Badger, a 1.06.1855 zakotwiczył u wyspy Nargen. W lipcu dokonywał przeglądu mechanizmów okrętów blokadowych. Był obecny podczas bombardowania Sweaborga w sierpniu 1855, dowodzony przez nawigatora Richarda Cossantine’a Dyera lub nawigatora Jamesa Ryana; naprawiał wówczas uszkodzone moździerze. Odpłynął do Anglii 1.11.1855. W kwietniu 1856 dowodził nim nawigator Edwards.
W marcu 1857 zdecydowano się wysłać Volcano dla wsparcia działań floty podczas Drugiej Wojny Chińskiej. Wymieniono na nim stare, 21-letnie kotły, zmodyfikowano część wyposażenia (m.in. dodano dużą tokarkę-wytaczarkę oraz parową strugarkę) i wyznaczono 17.03.1857 Johna M. Hockly na dowódcę. Okręt dotarł do Hong Kongu 10.11.1857. W listopadzie poszedł w górę rzeki Kanton, destylował wodę dla potrzeb innych okrętów ekspedycji, a nawet odegrał bojową rolę podczas zdobycia miasta Kanton, ponieważ jego trzech oficerów i 16 ludzi uczestniczyło w szturmie fortu Macao. W lutym 1858 parowiec przeszedł do Whampoa, gdzie wyremontowano wał śrubowy okrętu Assistance. W lecie warunki pracy pod pokładem na wodach chińskich stały się nie do zniesienia i ostatecznie całe wyposażenie przeniesiono na ląd w Hong Kongu, gdzie załoga urządziła fabrykę. Volcano wrócił na Spithead 13.05.1859. Przebudowano go lekko, dodając nadbudówkę dziobową dla polepszenia warunków mieszkalnych i do marca 1861 wyposażono do służby w charakterze rezerwy sił parowych w Portsmouth. Rozpisano „konkurs” na oferty dotyczące wstawienia nowego wyposażenia na miejsce tego zostawionego w Hong Kongu, ale nie wiem, z jakim skutkiem. Przez następne 24 lata okręt znajdował się w rezerwie i służbie portowej.
Został odholowany z Portsmouth na rozbiórkę w listopadzie 1894.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ACHERON (?1838).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany parowiec bocznokołowy typu Hermes. Pierwotnie klasyfikowany jako jednostka parowa trzeciej klasy, od 1844 jako slup parowy drugiej klasy. Długość 150’0”, szerokość 32’9”, głębokość 18’0”, zanurzenie z przodu 11’6”, z tyłu 12’0”. Tonaż 715-735 ton, wyporność 1006 ton. Dwucylindrowy silnik z bocznymi wahaczami, firmy Seaward & Capel z Millwall, o mocy 160 koni nominalnych. Średnica cylindrów 124,5 cm, skok tłoków 145 cm. Ciśnienie pary w kotłach wynosiło 5 funtów na cal kwadratowy. Bunkry zabierały 180 ton węgla. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 6,1 m, obracały się z prędkością 19 obr/min. Załoga: 135 ludzi. Uzbrojenie zasadniczo jak Hermes. Początkowo dwumasztowiec, najpóźniej od 1847 trójmasztowiec z ożaglowaniem barku.
Okręt zbudowany w Sheerness wg specyfikacji Symondsa i planów Johna Edye’a. Zamówiony 15.09.1837, zaczęty w październiku 1837, zwodowany 23.08.1838. Ukończony 8.01.1839.
Od 27.11.1838 do grudnia 1841 dowodził nim porucznik Andrew Kennedy, a parowiec operował na Morzu Śródziemnym (12.02.1839 dotarł do Gibraltaru), zajmując się głównie przewozem poczty między Marsylią a Maltą oraz Wyspami Jońskimi (ale nie tylko). Otrzymał 13.11.1841 na Malcie rozkaz powrotu do Anglii i dotarł 15 dni później do Plymouth. W grudniu wycofano go w Woolwich do rezerwy. Od 3.12.1842 do 9.09.1846 kapitanem okrętu znów służącego na Morzu Śródziemnym był por. Benjamin Aplin. Od 10.09.1846 dowództwo sprawował w Woolwich por. Andrew Robert Dunlap. W 1847 przystosowano slup w Woolwich do pełnienia roli okrętu hydrograficznego na południowym Pacyfiku. Z załogą około 100 ludzi dowodzoną od 14.10.1847 przez komandora Johna Lorta Stokesa (doświadczonego żeglarza i badacza, uczestnika rejsów słynnego Beagle), wyszedł z Plymouth 21.01.1848 i dotarł do Sydney 18.08.1848. Stąd po niezbędnych naprawach wyruszył 30.10.1848 ku Nowej Zelandii, gdzie zjawił się w listopadzie 1848. Prace hydrograficzne zaczęto od portu Auckland i wód sąsiednich, potem slup przeszedł do Wellington (31.01.1849), gdzie realizowano takie same pomiary. Następnymi celami były Akaroa (luty 1849), Port Cooper, Dunedin (kwiecień 1849), Wellington, Cieśnina Cooka, Wellington, Auckland, a stąd Acheron popłynął do Australii (1.11.1848 przybył do Sydney) na remont i uzupełnienie zapasów węgla. Na początku stycznia 1850 znajdował się znów w okolicach Port Cooper, następnie prowadził badania wokół południowej wyspy Nowej Zelandii, po czym w maju 1851 powrócił do Sydney. Tam dowódca, oficerowie oraz 41 członków załogi przeszli na inny okręt wojenny i powrócili do Anglii. Acheron pozostał w Sydney w roli okrętu hydrograficznego (prowadził w lecie 1851 badania wybrzeży Australii bezpośrednio na południe od Sydney) oraz tendra (jego tymczasowe załogi powstawały z ludzi oddelegowanych chwilowo z innych okrętów). Co najmniej do września 1854 wypełniał rozmaite zadania, głównie na obszarze między Sydney a Newcastle. Sprzedano go w Sydney 23.04.1855 (lub 30.04.1855).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu MEGAERA (1837).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany parowiec bocznokołowy typu Hermes. Klasyfikowany jako jednostka parowa trzeciej klasy. Długość 150’1”, szerokość 32’9”, głębokość 18’0”, zanurzenie z przodu 11’6”, z tyłu 12’0”. Tonaż 715-720 ton, wyporność 1006 ton. Dwucylindrowy silnik z bocznymi wahaczami, firmy Seaward & Capel z Millwall, o mocy 140 koni nominalnych. Załoga: 135 ludzi. Uzbrojenie jak Hermes. Dwumasztowiec.
Okręt zbudowany w Sheerness wg specyfikacji Symondsa i planów Johna Edye’a. Zamówiony 19.01.1834, zaczęty w sierpniu 1836, zwodowany 17.08.1837. Ukończony 30.03.1838.
Od 13.12.1837 do października 1841 dowodził nim porucznik Hugh Colville Goldsmith. Megaera przynajmniej w 1840 i 1841 zajmował się rozwożeniem poczty na Morzu Śródziemnym (kurował między Maltą a Marsylią, Aleksandrią, Gibraltarem, Wyspami Jońskimi, Grecją, Turcją). Od 10.11.1842 dowódcą był por. George Oldmixton. Parowiec został wysłany do Indii Zachodnich. 4.03.1843 po południu wyszedł z Port Royal na Jamajce. Zaledwie trzy godziny po zejściu pilota wpakował się na mieliznę przy Bare Bush Key. Pomimo pracy maszyny „cała wstecz” oraz postawienia foka, grota i sztaksli, nie udało się zejść. Zawiodła także próba wyholowania się na kotwicach zawoźnych, przy silniku pracującym przez całą noc. Woda wypełniała kadłub i ostatecznie jednostkę opuszczono następnego dnia. Jedyną ofiarą był chłopiec okrętowy (utonął). Za katastrofę obwiniono silny prąd, który zepchnął bocznokołowiec z planowanego kursu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu TARTARUS (1834).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany bocznokołowiec klasyfikowany początkowo jako „jednostka parowa” z grupy mniejszych, od 21.01.1837 jako „jednostka parowa czwartej klasy” (na pięć klas wówczas stworzonych), zaś od 1844 jako „parowa kanonierka pierwszej klasy”. Niezależnie od nazw służył przede wszystkim w roli okrętu łącznikowego i hydrograficznego. Długość 145’0”, szerokość 28’1” lub 28’4”, głębokość 15’1”, zanurzenie średnie 10’6”, tonaż 523 tony, wyporność 560 ton. Dwucylindrowy silnik boczno-wahaczowy firmy Boulton, Watt & Co. (albo Maudslay), o mocy 100 koni nominalnych. Zużywał około 660 kg węgla na godzinę. Załoga: 80 ludzi. Uzbrojenie początkowe: 2 brązowe działa 9-funtowe (o masie 13,5 cetnara każde). Potem: 1 obracane działo 32-funtowe (25-cetnarowe), 2 karonady 32-funtowe (17-cetnarowe). Najpóźniej w 1856: 1 obracane działo 32-funtowe (25-cetnarowe) i 2 działa 32-funtowe (25-cetnarowe). Dwumasztowiec.
Okręt zbudowany w Pembroke wg projektu Olivera Langa z 1833. Zamówiony 2.07.1833, rozpoczęty we wrześniu 1833, zwodowany 23.06.1834, ukończony 3.10.1834.
Jesienią 1834 wyprawiony na Morze Śródziemne, w listopadzie był koło Lizbony, w styczniu 1835 opuścił Gibraltar kierując się na Maltę. Z końcem stycznia wyszedł z Malty w rejs do Falmouth. W lipcu 1835 wysłany z Woolwich na Maltę i do Konstantynopola. Na przełomie 1835/1836 znów wrócił do Anglii i w lutym 1836 kolejny raz wyprawiono go na Morze Śródziemne, skąd powrócił z końcem marca, by w lecie ponownie kursować po Morzu Śródziemnym.
W latach 1837-1838 wymieniono mu silnik – nowy, też z bocznymi wahaczami, był od firmy Miller & Ravenhill, miał 136 koni nominalnych. Średnica cylindrów 117 cm, skok tłoków 107 cm. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 4,57 m, obracały się z prędkością 28 obr/min.
Od 2.02.1838 do przełomu 1841/1842 dowodził nim w eskadrze Ameryki Północnej i Indii Zachodnich por. George Woodbery Smith. W styczniu 1839 Tartarus przeszedł z Jamajki na Bermudy z adm. Pagetem na pokładzie. Po okresie stania okrętu w rezerwie, dowództwo objął na nim na krótko 8.11.1843 komandor Horatio Thomas Austin, a 26.12.1843 – commander James Wolfe, działający u wybrzeży Irlandii do 1846. Od 9.10.1847 kapitanem parowca operującego na Morzu Śródziemnym (jeszcze z końcem grudnia 1848) był por. Godfrey Vassal Webster. Komendę przejął 1.04.1851 por. Richard Hawkins Risk. W sierpniu 1851 okręt przebywał w Szkocji. Od 7.01.1856 kapitanem był commander Arthur Lukis Mansell; w lutym 1856 parowiec wyposażono w Woolwich do prowadzenia badań hydrograficznych wybrzeży Syrii.
Okręt rozebrano na Malcie, rozbiórkę zakończono 6.11.1860.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BLAZER (1834).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany bocznokołowiec typu Tartarus. Długość 145’0”, szerokość 28’1” lub 28’4”, głębokość 14’9”, zanurzenie średnie 10’6”, tonaż 523-527 ton, wyporność 560 ton. Klasyfikowany początkowo jako „jednostka parowa” z grupy mniejszych, od 21.01.1837 jako „jednostka parowa czwartej klasy” (z pięciu klas wówczas stworzonych), zaś od stycznia 1843 używany jako okręt hydrograficzny. Dwucylindrowy silnik boczno-wahaczowy firmy Boulton, Watt & Co., o mocy 120 koni nominalnych. Załoga: 80 ludzi. Uzbrojenie początkowe: 2 brązowe działa 9-funtowe (o masie 13,5 cetnara każde). Potem: 1 obracane działo 32-funtowe (25-cetnarowe), 2 karonady 32-funtowe (17-cetnarowe). Dwumasztowiec.
Okręt zbudowany w Chatham wg projektu Olivera Langa z 1833. Zamówiony 2.10.1833, rozpoczęty we listopadzie 1833, zwodowany w maju 1834, ukończony 12.02.1835.
W lutym 1835 wysłany z Anglii na Maltę z depeszami. Kursował na tej trasie w 1835 kilkakrotnie.
Od 7.11.1836 dowodził nim por. John Middleton Waugh, znowu wielokrotnie wyprawiający się na Morze Śródziemne i z powrotem do Anglii, co najmniej do połowy sierpnia 1837. Potem, przynajmniej do maja 1840, Blazer woził pocztę między różnymi punktami Morza Śródziemnego. W październiku 1840 znajdował się w Woolwich, następnie przechodził remont realizowany przez firmę Miller & Ravenhill. Dowództwo objął 6.10.1840 por. John Steane. W grudniu 1840 okręt wyszedł z Plymouth w rejs do Indii Zachodnich, gdzie miał pełnić rolę jednostki pocztowej. W marcu 1841 był na Barbados. Wszedł na rafę 10.09.1841 po opuszczeniu koloni Demerara, wioząc pocztę na Grenadę, St. Vincent i Barbados, ale po odciążeniu zszedł z tej skały bez większych uszkodzeń. Por. Steane awansował 22.11.1841 na commandera. Od 29.01.1843 do grudnia 1846 kapitanem parowca był kmdr John Washington, zajmujący się badaniami hydrograficznymi wschodnich wybrzeży Anglii. Washington, oprócz wielkich zasług w dziedzinie hydrografii, miał oryginalne poglądy na temat właściwego wyglądu swojej załogi. W 1845 żeglarze z Blazera nosili swetry w biało-niebieskie pasy oraz kurtki (niektórzy widzą tu pochodzenie słowa „blezer” Wink

). Od 7.12.1846 od 1.10.1847 okrętem dowodził commander Henry Wingrove, obarczony zadaniem dowożenia żywności do głodującej Irlandii. Od 20.10.1847 do 7.08.1849 dowódcą był por. George Thomas Cleather Smith, wysłany ku zachodnim wybrzeżom Afryki. Zwalczał tam statki handlarzy niewolników co najmniej do końca 1848. Okręt rozebrano na Portsmouth, rozbiórkę zakończono w sierpniu 1853.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SALAMANDER (1832).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany bocznokołowiec klasyfikowany początkowo jako „jednostka z silnikiem parowym”, od grudnia 1834 – „jednostka parowa”, od 21.01.1837 - „jednostka parowa drugiej klasy” (z pięciu klas wówczas stworzonych), zaś od 1844 jako „parowy slup drugiej klasy”. Długość 175’5”, szerokość 32’2”, głębokość 17’0”, zanurzenie z przodu 12’6”, z tyłu 13’6”, tonaż 818 ton, wyporność 1014 ton. Dwucylindrowy silnik boczno-wahaczowy firmy Maudslay, o mocy 220 koni nominalnych i 506 koni indykowanych, pozwalał na rozwijanie prędkości 7,2 węzła. Średnica cylindrów 141 cm, skok tłoków 152 cm. Bunkry zabierały 320 ton węgla. Koła łopatkowe standardowej konstrukcji, o średnicy 6,4 m, obracały się z prędkością 18 obr/min. Załoga: 135 ludzi. Uzbrojenie początkowe: 2 obracane działa haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 2 bardzo krótkie 32-funtówki (25-cetnarowe); od 1856: 2 obracane działa haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 4 bardzo krótkie 32-funtówki (25-cetnarowe); od 1862: 1 obracane działo gwintowane 110-funtowe odtylcowe (82-cetnarowe), 1 obracane działo haubiczne 10-calowe (84-cetnarowe), 4 bardzo krótkie 32-funtówki (25-cetnarowe). Początkowo dwumasztowiec, od około 1840 trójmasztowiec z ożaglowaniem szkunera rejowego. Miał górne części sponsonów (tamborów) utworzone przez łodzie tamborowe. Kilkunastu oficerów mieszkających na rufie zajmowało podobną przestrzeń jak około 100 marynarzy w części dziobowej (z grubsza 100 metrów kwadratowych). Jak zauważył David K. Brown, zła wentylacja i ciepło od kotłów musiały czynić życie szczególnie uciążliwym podczas służby w tropikach.
Okręt zbudowany w Sheerness wg projektu Josepha Seatona z 1831. Zamówiony 12.01.1831, rozpoczęty w kwietniu 1831, zwodowany 16.05.1832 (lub dwa dni wcześniej), ukończony 12.02.1833. Okazał się mieć nienadzwyczajne właściwości morskie.
Od 27.11.1832 do 1834 dowodził nim commander Horatio Thomas Austin. Do września 1833 okręt kursował między portami angielskimi. Wyszedł z Portsmouth do Lizbony 16.09.1833. Powrócił do Devonport 11.10.1833. Rejsów między Lizboną a Anglią dokonywał jeszcze kilkakrotnie do kwietnia 1834. Do lutego 1835 działał w rejonie kanału La Manche. Dowództwo przejął 15.04.1836 por. John Duffill, a parowiec wrócił początkowo na szlak portugalski, wożąc pocztę. Już w maju 1836 uczestniczył w brytyjskiej interwencji w Hiszpanii, odcinając posiłki dla karlistów i wspierając działania legionu ochotniczego. Od 16.08.1836 do 15.09.1840 kapitanem parowca nadal działającego u wybrzeży hiszpańskich przeciwko karlistom był commander Sidney Colpoys Dacres. W okresie 16.09.1840-11.08.1841 dowodził okrętem commander Hastings Reginald Henry. Do grudnia 1840 Salamander wypełniał zadania transportowca i holownika między portami południowej Anglii. Od 12.12.1840 do 2.01.1841 poszukiwał innego okrętu u wybrzeży Norwegii, Szetlandów i Szkocji. W maju 1841 przewiózł z Woolwich do Sankt Petersburga nowego konsula brytyjskiego i jego świtę. Wycofany do rezerwy w Woolwich 30.07.1841. Od 24.06.1842 dowódcą był commander Andrew Snape Hamond, operujący u pacyficznych wybrzeży Ameryki Południowej (1.05.1844 znajdował się w Valparaiso, od czerwca 1845 do co najmniej sierpnia 1846 stacjonował na Tahiti). W grudniu 1848 slup stał w Woolwich. Od 17.07.1850 do sierpnia 1854 komendę nad jednostką skierowaną do Indii Wschodnich sprawował commander John Spencer Ellman. W kwietniu 1852 parowiec należał do eskadry kontradm. Austena pod Rangunem i do grudnia 1852 uczestniczył w walkach podczas drugiej wojny birmańskiej. Od sierpnia 1854 do 23.11.1854 kapitanem był commander Benjamin Portland Priest, a slup służył na Morzu Śródziemnym. Od 1.11.1855 do 4.02.1857 okrętem działającym u zachodnich wybrzeży Afryki dowodził commander George Frederick Mecham. Od 8.12.1863 dowódcą slupa był commander John Carnegie. Salamander został pod nim wysłany na wody australijskie. W końcu lipca 1864 dotarł z Sydney do Przylądka York z prefabrykowanymi domami, materiałami budowlanymi, fachowcami, urzędnikami, duchownym i oddziałem 20 żołnierzy piechoty morskiej, by zbudować tam osiedle. Siedem koni oraz 252 owce przybyły na wyczarterowanym w tym celu barku Golden Eagle. Prace, w których główna rola przypadła załodze slupa Salamander, trwały wiele miesięcy, przy częstych atakach Aborygenów (zakłuli 5 żołnierzy i okazywali maksymalną wrogość przy każdej okazji; należeli podobno do tego samego plemienia, którego członkowie zamordowali naukowców z innych wypraw w 1845 i 1848). W lipcu 1865 komendę przejął u wschodnich wybrzeży Australii commander George Strong Nares. Parowiec stale zaopatrywał nową placówkę i badał okoliczne wody (20.01.1865 wpakował się na rafę koralową), a jego załoga dokonywała też eksploracji pobliskich rzek jeszcze w 1867.
Około 1867 wyruszył ku Nowej Gwinei by prowadzić badania hydrograficzne tamtejszych południowych wybrzeży i przyległych wysepek.
W 1870 stacjonował w Sheerness, w 1879 w Portsmouth.
Sprzedany w październiku 1883 firmie Castle na rozbiórkę.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach