www.timberships.fora.pl

kgerlach

John Child Purvis urodził się 13.03.1747 w Stepney. Jego ojciec był wtedy urzędnikiem w Admiralicji (sekretarzem biura d/s chorych i rannych), od 1754 urzędnikiem stoczni marynarki wojennej w Harwich. John Child poszedł na morze w 1761, okrętując się na 74-działowiec Arrogant, na którym od kwietnia 1762 do sierpnia 1763 służył u wybrzeży Hiszpanii podczas wojny siedmioletniej. Osiągnął rangę midszypmena, ale wojna zakończyła się w 1763, więc Purvis – pozbawiony wszelkiej protekcji – nie miał szans na awans i starzał się na pozycji „młodego dżentelmena”, mimo pochwał jakie zebrał za swoje zasługi. Dopiero 11.02.1778 (miał już 31 lat!) zaoferowano mu stanowisko porucznika na 74-działowcu Invincible, z uwagi na toczącą się wojnę amerykańską. Okręt ten wszedł w skład eskadry wiceadm. Byrona wysłanej 9.06.1778 na wody Ameryki Pn. W kwietniu 1779 Purvis został czwartym porucznikiem na 100-działowcu Britannia, wchodzącym w skład Floty Kanału. W marcu 1781 liniowiec Britannia stał się flagowcem floty wiceadm. Darby’ego, skierowanej z odsieczą dla Gibraltaru. W tym czasie Purvis był już pierwszym oficerem na tym okręcie. To stanowiło najlepszą możliwą pozycję do awansu i rzeczywiście, kiedy eskadra pochwyciła po drodze francuski, 24-działowy żaglowiec korsarski Duc de Chartres, Darby wcielił go do swojego zespołu w charakterze slupa i powierzył dowództwo Purvisowi, razem z awansem na „nawigatora i dowódcę” (22.05.1781). W październiku Duc de Chartres pożeglował na wody amerykańskie. Przez pierwsze pół następnego roku Purvis zatrudniony był tam w eskortowaniu konwojów. Wreszcie uśmiechnęło się do niego szczęście – w sierpniu 1782 pochwycił 22-działowy okręt francuski, silniejszy od jego własnego, co przyniosło ma awans na komandora 1.09.1782. Można powiedzieć, że zdarzyło się to w ostatniej możliwej chwili, bowiem w styczniu 1783 podpisano w Wersalu traktat pokojowy i komandor Purvis następne 10 lat spędził na lądzie, na pół żołdu. Musiał się czymś zająć, więc w 1784 wziął sobie żonę, którą czterema porodami w ciągu czterech lat wpędził do grobu już w 1789. Nie spoczął na tej niwie i w 1790 poślubił kolejną pannę, do maja 1792 dorabiając się dwójki następnych dzieci (aczkolwiek większość zmarła we wczesnym dzieciństwie). Na szczęście nowej żony wkrótce wybuchła wojna z rewolucyjną Francją. Purvisowi powierzono krótkie dowództwo 24-działowej fregaty Amphitrite (1.02.1793-4.04.1793), a 5.04.1793 został kapitanem 98-działowca Princess Royal (wówczas flagowca kontradm. Goodalla), na którym podążył z flotą lorda Hooda na Morze Śródziemne i w sierpniu wszedł do Tulonu. Przebywał tam do ewakuacji miasta w grudniu, uczestnicząc w ciężkich walkach, w których załoga Princess Royal poniosła duże straty, a okręt doznał poważnych uszkodzeń. Jako dowódca liniowca we Flocie Śródziemnomorskiej Purvis brał udział w walkach na Korsyce oraz w bitwach na Zatoce Genueńskiej (13.03.1795) i koło wysp Hyères (13.07.1795). W maju 1796 ówczesny głównodowodzący, adm. Jervis, zdecydował, że wobec uszkodzeń okrętu Princess Royal powinien on wrócić do Anglii eskortując przy okazji konwój (który ostatecznie wyszedł z Gibraltaru 16.07. i dotarł do celu po 6 tygodniach). W listopadzie 1796 liniowiec został wycofany w Portsmouth na remont, a komandor Purvis spędził 6 miesięcy na lądzie (nie omieszkając zapłodnić żony) i dopiero w maju 1797 otrzymał dowództwo następnego okrętu, 98-działowca London, na którym służył głównie we Flocie Kanału. W 1798 został skierowany do Lizbony, a następnie pod Kadyks, do floty St. Vincenta. Tam dowiedział się, że 1.07. zmarła w połogu jego druga żona. W 1799 uczestniczył w nieudanym pościgu za flotą Bruixa. Wrócił do Anglii 16.08.1799, a London wszedł w skład Floty Kanału lorda Bridporta. Purvis służył w rozmaitych operacjach (w tym desantowych) pod zmieniającymi się dowódcami. Na początku 1801 London, odznaczający się stosunkowo małym zanurzeniem jak na trójpokładowiec, został wybrany na okręt flagowy Hyde Parkera w wyprawie na Bałtyk, przeciwko Duńczykom. Z tego powodu 11.02.1801 w pobliżu Ouessant dwaj kapitanowie wymienili się żaglowcami i Purvis objął dowództwo 100-działowego okrętu Royal George. Pełnił na nim dalej żmudną służbę blokadową do połowy kwietnia 1802, kiedy w wyniku pokoju zawartego w Amiens, okręt został wycofany do rezerwy.
CDN

kgerlach

Purvis, po krótkim pobycie na pół żołdu, został we wrześniu 1803 kapitanem 98-działowca Dreadnought we Flocie Kanału, dowodzonej przez adm. Cornwallisa. Awansował na kontradmirała Niebieskiej Flagi 23.04.1804 (Białej – 9.11.1805; Czerwonej – 28.04.1808) kiedy jeszcze był na morzu, a po powrocie do Plymouth 12.05.1804 pozostawał bez zatrudnienia przez dwa lata. Jak zwykle w sytuacjach, gdy nie miał nic do roboty, ożenił się, tym razem jednak z bogatą wdową. Było mu to bardzo potrzebne, ponieważ w przeciwieństwie do kolegów zdobywających fortuny na fregatach, jego wiele lat nadzwyczaj trudnej służby blokadowej na topornie żeglujących trójpokładowcach nie przyniosło mu żadnych zysków finansowych (sławy ani zaszczytów zresztą także nie). Dopiero gdy po śmierci Nelsona dowództwo nad Flotą Śródziemnomorską przejął lord Collingwood, imiennie wskazał na Purvisa, jako pożądanego zastępcę. Zgodnie z rozkazami Admiralicji Purvis podniósł swą flagę w czerwcu 1806 na fregacie Chiffone, ale tylko na okres przejścia do Gibraltaru. Na rozkaz Collingwooda, 28.06.1806 flagowcem Purvisa został 74-działowiec Minotaur. Z rozmaitych przyczyn jego jednostki flagowe się zmieniały – od 22.09 do 9.12.1806 był to trójpokładowiec Queen, potem 74-działowiec Atlas.
Pod koniec czerwca 1807 pogarszająca się (dla Wielkiej Brytanii) sytuacja międzynarodowa zmusiła Collingwooda do przeniesienia się we wschodnie rejony Morza Śródziemnego, a Purvis został pod Kadyksem na praktycznie samodzielnym stanowisku. Napaść Napoleona na neutralną Portugalię i jej okupacja uczyniła pozycję Purvisa jeszcze trudniejszą. Jednak „połknięcie” przez wojska francuskie, przy okazji, sojuszniczej przecież Hiszpanii, kompletnie odwróciło sojusze. W 1808 naród hiszpański zerwał się do powstania przeciwko Francuzom i nagle, z końcem maja, Purvis zmienił się z oblegającego Kadyks, w sojusznika jego mieszkańców, chociaż zostało to poprzedzone przedziwnym okresem (maj-lipiec 1808), w którym Hiszpanie i Brytyjczycy walczyli z Francuzami, ale nadal byli formalnie w stanie wojny między sobą. Eskadra Purvisa wycofała się do Gibraltaru i dopiero w połowie grudnia zawinęła do Kadyksu, kiedy miasto zostało zagrożone francuskim oblężeniem. Purvis stanął tu przed bardzo trudnym zadaniem wspomagania nowych sojuszników, którzy nie tylko byli niezwykle wrażliwi na punkcie swojej godności i suwerenności, ale mieli też przykry zwyczaj obiecywania wszystkiego i nie robienia niczego. Pozycja wymagała więc w równej mierze talentów administracyjnych oraz wojskowych (oblężenie i ciężkie walki z Francuzami wkrótce stały się faktem), jak dyplomatycznych i wręcz psychologicznych. 25.10.1809 John Child Purvis został wiceadmirałem Niebieskiej Eskadry (Białej – 31.07.1810; Czerwonej – 12.08.1812) i próbował uzyskać zwolnienie z zajmowanego stanowiska, dla uporządkowania spraw rodzinnych w Anglii. Nie było to jednak możliwe, gdyż tymczasem zmarł na morzu Collingwood i z końcem marca 1810 Purvis przejął po nim, tymczasowo, naczelne dowództwo na Morzu Śródziemnym. W Londynie rząd zdecydował 9.04.1810 o mianowaniu głównodowodzącym adm. Cottona – przybył na miejsce 28 kwietnia. Dwa dni później Purvis przeniósł swą flagę na fregatę Leda i odpłynął do Anglii – dotarł do Spithead 10.05.1810, po prawie pięcioletniej nieobecności w kraju. Opuścił swoją flagę po raz ostatni w karierze, 13.05.1810. Lata samodzielnego dowództwa pod Kadyksem i w Kadyksie uczyniły z niego – dzięki systemowi rozdziału pryzowego – bogatego człowieka, który nie musiał już zabiegać o zatrudnienie. Starszeństwo przyniosło mu awans 12.08.1819 na admirała Niebieskiej Flagi. Rzadko ruszał się poza swój Vicar’s Hill House w Boldre koło Lymington (Hampshire), gdyż zaczął cierpieć na podagrę. Tym niemniej prowadził dość urozmaicone życie w kręgu rodziny i licznych przyjaciół. Zmarł 23.02.1825.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów (kariery) kolejnego oficera RN, a jest nim Admirał Charles Morice Pole (01.06.1795 - 06.09.1830).
Pozdrawiam Janusz.

de Villars · Dołączył: 27 Lip 2010 Posty: 124 Przeczytał: 2 tematy

35 lat i admirał? Chyba że chodzi o Charlesa Pole'a, ur. w 1757, który został kontradmirałem w 1795 r. i zmarł w 1830?

Janusz Kluska

Istotnie, pomyliłem sie w datach, chodzilo mi o Sir Charlesa Morice Pole'a, który dochrapal się stopnia Admirała Floty (18.01.1757 – 06.09.1830).

kgerlach

Charles Morice Pole urodził się 18.01.1757 w Stoke Damerel (hrabstwo Devon), w rodzinie o dobrych parantelach. Rozpoczął naukę w Royal Naval College w Portsmouth 16.01.1770. Poszedł na morze w 1772 w randze midszypmena, okrętując się na 32-działową fregatę Thames, zaangażowaną w konflikt falklandzki. Pod koniec 1773 został przeniesiony na 50-działowiec Salisbury, który 19.11.1773 pożeglował do Indii Wschodnich pod proporcem komodora Edwarda Hughesa. Hughes mianował Pole’a 26.06.1777 porucznikiem na 24-działowej fregacie Seahorse. W 1778 Pole przeszedł na 60-działowiec Rippon, okręt flagowy komodora Edwarda Vernona. Wziął na nim (tzn. na Ripponie, nie na Vernonie) udział w starciu z francuską eskadrą komodora Tronjoly koło Pondicherry 10.08.1778. Uczestniczył aktywnie w zdobyciu Pondicherry 17.10.1778 i z tą datą został promowany do stopnia „nawigatora i dowódcy” oraz uczyniony kapitanem 18-działowego slupa Cormorant, którego dowódca właśnie zginął w wypadku. Vernon wysłał Pole’a do Anglii z wiadomością o sukcesie, co – zgodnie z tradycją – przyniosło posłańcowi awans. 22.03.1779 mianowano go komandorem. Jego pierwszym dowództwem w tej randze, od kwietnia, była komenda nad 100-działowcem Britannia, pod okiem wiceadm. George’a Darby. Z liniowca przeszedł na 28-działową fregatę Hussar, ale podawane dokładne daty są absurdalne, ponieważ wynikałoby z nich, że objął dowództwo tej jednostki, gdy już spoczywała na dnie morza. Bowiem Hussar rozbiła się 24.11.1779, dziurawiąc dno na skale w cieśninie nieprzypadkowo zwanej Hell Gate (obszar dzisiejszego Nowego Jorku) i tonąc przy wybrzeżu dzisiejszego stanu Connecticut. Całą winą obciążono pilota, a Pole został wysłany z depeszami do Anglii. W rezultacie już w marcu 1781 dostał dowództwo całkiem nowej, 32-działowej fregaty Success. Walczył na niej z sukcesami na wodach kanału La Manche i Zatoki Biskajskiej, m.in. głośne było pokonanie i spalenie 34-działowej fregaty hiszpańskiej Santa Catalina w pobliżu przylądka Spartel 16.03.1782. W czerwcu 1782 Pole poszedł z konwojem na Jamajkę, a w listopadzie 1783 fregata Success została wycofana do rezerwy. W czasie pokoju Pole dowodził okrętami strażniczymi, 64-działowcami stojącymi na Medway (Scipio od sierpnia do września 1786; Crown od września 1786 do października 1788). W 1788 lub 1790 dostał synekurę szambelana sypialni księcia Clarence. W czasie kryzysu hiszpańskiego objął na krótko (maj - listopad 1790) dowództwo 36-działowej fregaty Melampus. Podczas kryzysu rosyjskiego dowodził równie krótko 74-działowcem Illustrious (marzec - wrzesień 1791). W lutym 1793 został kapitanem 74-działowca Colossus, skierowanego w maju na Morze Śródziemne. Od sierpnia do grudnia stacjonował i walczył w Tulonie, w składzie floty wiceadm. Hooda. Okręt Colossus w kwietniu 1794 wyremontowano w Portsmouth i wcielono do Floty Kanału, ale w czerwcu 1794 należał do eskadry kontradm. Montagu, przez co nie wziął udziału w bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca. Starszeństwo doprowadziło Pole’a do rangi kontradmirała Niebieskiej Eskadry 1.06.1795 (z przeskokiem do Czerwonej 14.02.1799). We wrześniu 1795 jego flaga powiewała z bezanmasztu 64-działowca Trident. Jesienią Pole wrócił na liniowiec Colossus, jako zastępca kontradmirała Christiana, wyprawionego w listopadzie 1795 z ogromnym konwojem transportowców (wyładowanych głównie wojskiem) do Indii Zachodnich. Konwój napotkał jednak już na kanale La Manche straszliwy sztorm i został rozbity o południowych wybrzeży Anglii z wielkimi stratami w statkach i ludziach. Identycznie skończyła się próba ponownego wyruszenia w grudniu. Powodzenie przyniosła dopiero trzecia próba, podjęta na przełomie marca i kwietnia 1796, ale obaj kontradmirałowie musieli tymczasem zmienić swoje poturbowane flagowce – Pole dowodził odtąd z pokładu 74-działowca Carnatic. Wrócił do Anglii w październiku 1796. W marcu 1797 objął stanowisko kapitana floty (szefa sztabu) we Flocie Kanału lorda Bridporta, na 100-działowym Royal George. W kwietniu 1797 wchodził w skład grupy oficerów flagowych daremnie próbujących zdusić bunt marynarzy na Spithead. W czerwcu 1799 na Royal George przejął dowództwo eskadry blokującej Rochefort i poprowadził ją 2.07.1799 do całkowicie nieudanego ataku (ale zakończonego też praktycznie bez strat własnych) na hiszpańskie okręty kotwiczące na redzie Aix. W 1800 Pole został naczelnym dowódcą na wodach Nowej Fundlandii (zajmował się tam głównie zwalczaniem epidemii ospy i działalnością charytatywną), skąd wrócił po otrzymaniu awansu na wiceadmirała Niebieskiej Flagi 1.01.1801 (z przeskokiem do Czerwonej 23.04.1804). W czerwcu 1801 przejął po Nelsonie (narzekającym na zdrowie) naczelne dowództwo na Bałtyku (przybył tu na 32-działowej fregacie Aeolus). Obecność jego sił skłoniła Rosjan do ostatecznych ustępstw, ale on sam nie miał już nic do roboty i z końcem lipca wyruszył w drogę powrotną do Anglii. Paweł Wieczorkiewicz pisze z tej okazji dość osobliwie, że Pole „mimo trudnych warunków nawigacyjnych ZDOŁAŁ PRZEJŚĆ PRZEZ SUND”, co może zdumiewać jeśli się zważy, że przez Sund przechodziły co roku od Średniowiecza setki lub tysiące żaglowców i nikt z tego powodu nie wypinał piersi do orderu. Czytelnikom „Historii wojen morskich” spieszę więc wyjaśnić, że naprawdę chodziło w tym przypadku o przeprowadzenie floty przez Wielki Bełt, prawie całkowicie pod wiatr, co było rzeczywiście sporym wyczynem żeglarskim. Nie wystarczył on jednak do tytułu szlacheckiego, więc uczynienie Pole’a baronetem 12.09.1801 może być wytłumaczone tylko jego zaciętym poparciem dla niepopularnej i błędnej polityki St. Vincenta. Pole dowodził jeszcze pod Kadyksem do czasu zawarcia pokoju w Amiens, po czym sam zajął się polityką. Był posłem do Parlamentu w ogromnie długim okresie 1802-1818 oraz przewodniczącym urzędu d/s kontroli marynarki w latach 1802-1805. Został admirałem Niebieskiej Eskadry 9.11.1805 (Białej – 31.07.1810; Czerwonej – 4.06.1814), ale na morze już nie wrócił. Zamiast tego od 10.02. do 23.10.1806 pełnił funkcję lorda komisarza Admiralicji w słabym rządzie lorda Grenville. W 1807 wyróżnił się bardzo niechlubnie jako jeden z parlamentarzystów sprzeciwiających się zniesieniu niewolnictwa, w czym również szedł za swoim mentorem, hrabią St. Vincent. Nagrodzono go (aczkolwiek nie za ten obskurantyzm, tylko za posiadanie ważnych wpływów politycznych) 2.01.1815 krzyżem komandorskim Orderu Łaźni, a 20.02.1818 krzyżem wielkim tego orderu. Kiedy książę Clarence zasiadł na tronie jako Wilhelm IV, mianował w lipcu 1830 dotychczasowego szambelana swojej sypialni - wielkim szatnym i równocześnie (23.07.1830) Admirałem Floty. Pole zmarł 6.09.1830 (starsza literatura podawała zwykle datę 31.08.1830) w Denham Abbey (hrabstwo Hertford).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziekuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów (karier) dwóch kapitanów, którzy polegli w czasie bombardowania Kopenhagi w dniu 02.04.1801, a byli to Riou Edward (ur. 20.11.1762) i Mosse James Robert (ur. 1745).

PS.
Dziękuję za wszystkie odpowiedzi na moje pytania. Jeżeli były jakieś małe nieścisłości w zapytaniach to przepraszam.
Życzę miłych i spokojnych Świąt Bożego Narodzenia.

Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

James Robert Mosse urodził się w 1745, prawdopodobnie w Little Missenden (Buckingham), w każdym razie tam został ochrzczony w pierwszej połowie grudnia 1745. Pochodził ze średniej klasy, tradycyjnego „dostawcy” większości oficerów dla Royal Navy. Jego pierwszy okres służby w marynarce przypadł na lata wojny siedmioletniej. Poszedł na morze 6.08.1757 jako „służący kapitana” na 70-działowcu Burford, był obecny podczas próby ataku na Rochefort (wrzesień 1757, eskadra adm. Hawke’a), od marca 1758 na wodach Ameryki Północnej, jesienią wrócił do Anglii. W listopadzie 1758 został przeniesiony na 28-działową fregatę Lizard, teraz już w charakterze pomocnika nawigatora. Fregata pożeglowała 18.02.1759 do Ameryki i miała swój udział (na dystans) w operacji zdobycia Quebeku. Przebywała na wodach amerykańskich także w 1760, a od czerwca 1762 operowała w Indiach Zachodnich, uczestnicząc w zdobyciu Martyniki i Hawany. Mosse zdobył więc wiele doświadczeń, zanim w maju 1763 nie został na krótko wzięty do niewoli (teoretycznie już po zawarciu pokoju w Europie). W latach 1763-1771 służył na rozmaitych fregatach (Hussar, Tweed) i liniowcach (Yarmouth, Bellona) na wodach kanału La Manche i przyległych, a w okresie 1771-1775 w Indiach Wschodnich jako midszypmen na 70-działowcu Northumberland. Już w 1765 zdał w Westminsterze egzamin na porucznika, ale dopiero 4.10.1771 w Indiach dano mu naprawdę ten stopień. Przeszedł wtedy na 14-działowy slup Swallow, potem służył na 70-działowcach Orford i Buckingham, zanim nie wrócił w 1775 do Anglii, ranny w wypadku i chory. Od marca 1776 do stycznia 1778 był porucznikiem na 32-działowej fregacie Juno walczącej na wodach amerykańskich, od lutego 1778 pełnił funkcję drugiego porucznika na 64-działowcu Eagle. Od października 1780 do sierpnia 1781 służył w Indiach Zachodnich, początkowo na 20-działowym uzbrojonym statku Alfred, potem na 74-działowcu Vengeance. W kwietniu 1782 został pierwszym porucznikiem na 100-działowcu Victory, flagowym okręcie lorda Howe na Downs, uczestniczył w operacji poprowadzenia odsieczy dla Gibraltaru i 15.06.1782 otrzymał awans do stopnia „nawigatora i dowódcy”. Powierzono mu wtedy brander Pluto, którym dowodził chyba do kwietnia 1783. W czasie pokoju przeniesiony na pół żołdu. Od maja do października 1790 dowodził krótko 14-działowym slupem (o takielunku brygu) Wasp, ale wystarczyło to do otrzymania awansu na komandora 21.09.1790. Pomiędzy lutym 1793 a wrześniem 1797 był dowódcą hulku-koszar Sandwich w Nore. Od września lub października 1797 dowodził 54-działowcem Brakel, a od czerwca 1798 do lutego 1799 – okrętem 64-działowym Veteran (flagowiec wiceadm. Dicksona). W maju albo czerwcu 1799 mianowano go kapitanem 74-działowca Monarch, na którym dołączył do floty Parkera skierowanej w 1801 przeciwko Duńczykom. Jego okręt wszedł w skład eskadry Nelsona, która przeprowadziła właściwy atak na Kopenhagę 2.04.1801. Monarch poniósł w czasie tej bitwy najcięższe straty spośród wszystkich okrętów brytyjskich, a jednym z pierwszych zabitych był kmdr Mosse, który zginął tuż po wydaniu rozkazu kotwiczenia.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Edward Riou urodził się 20.11.1762 w Mount Ephraim koło Faversham (Kent). Jego ojciec był oficerem (ostatecznie kapitanem) grenadierów gwardii. Edward rozpoczął służbę w Royal Navy w 1774, dołączając do załogi stojącego w Portsmouth 90-działowca Barfleur. Na następnym okręcie, 50-działowcu Romney, popłynął 9.06.1775 na Nową Fundlandię. W 1776 został midszypmenem na pokładzie okrętu badawczego Discovery, który latem wyszedł razem z Resolution Jamesa Cooka na trzecią wyprawę wielkiego odkrywcy. Kiedy Cook zginął 14.02.1779, dowództwo ekspedycji przejął kapitan Discovery, Charles Clerke; przechodząc na Resolution zabrał ze sobą midszypmena Riou. Oba okręty wróciły do Nore 4.10.1780. Riou zdał egzamin na porucznika 15 dni później, a już 28.10.1780 otrzymał faktycznie ten stopień na 16-działowym slupie (brygu) Scourge, wysłanym 28.12.1780 do Indii Zachodnich. Po powrocie okrętu do Anglii na początku 1782, Riou został skreślony 3.02.1782 z listy załogi jako chory i umieszczony w szpitalu w Haslar. W kwietniu 1783 wrócił do aktywnej służby na pokładzie kotwiczącego w Portsmouth okrętu strażniczego Ganges. Od czerwca 1784 do marca 1786 pozostawał na pół żołdu. Następnie był porucznikiem na 50-działowcu Salisbury, na którym pożeglował 18.06.1786 na Nową Fundlandię (ponownie 13.06.1787).
Po wycofaniu tego okrętu do rezerwy w listopadzie 1788, znów znalazł się na pół żołdu, ale w kwietniu 1789 powierzono mu dowództwo transportowca Guardian (ex-dwupokładowca 44-działowego), skierowanego z zapasami, skazańcami i ich strażnikami do Botany Bay w Australii. W sumie na pokładzie znajdowało się ponad 300 ludzi. Guardian wyruszył z Anglii 11.09.1789. Po uzupełnieniu zapasów i drobnych naprawach w kolonii przylądkowej, transportowiec podjął rejs z Przylądka Dobrej Nadziei około połowy grudnia. Po dwunastu dniach, 24.12.1789, napotkano górę lodową nieco na północny wschód od Wysp Księcia Edwarda. Ponieważ transportowane zwierzęta i rośliny zużywały dużo słodkiej wody, zaczynało jej brakować i Riou zdecydował się uzupełnić zapasy przez wycięcie bloków lodu. To się udało, ale przy próbie odejścia (we mgle i w nocy) Guardian utkwił na podwodnej części góry, uszkadzając rufę i ster. Z wielkim trudem się oderwał, jednak zaraz potem uderzył śródokręciem w inną partię podwodną góry, powiększając uszkodzenia. Mimo że Riou postawił wszystkich przy pompach, okręt szybko nabierał wody. Około północy 25 grudnia jej poziom w ładowni sięgał 1,4 m, a o 6 rano 26 grudnia przekroczył już 2,1 m. Na dodatek zaczął się sztorm. Kiedy poszły na marne kolejne próby założenia plastra z żagla, przerażona załoga, wsparta przez skazańców, zażądała zezwolenia na opuszczenie okrętu. Riou zgodził się, ale sam zadeklarował pozostanie na pokładzie do końca. Ostatecznie do pięciu łodzi wsiadło 259 ludzi, a Riou został z 61 czy 62, wśród których było 21 zesłańców. W tym momencie w kadłubie Guardiana było już prawie 5 m wody. Jednak wykorzystując pływalność beczek, zakładając kolejny plaster i zmieniając swój okręt w rodzaj tratwy, Riou nadludzkim wysiłkiem swoim i pozostałych z nim ludzi doprowadził go do Zatoki Stołowej 21.02.1790 po 9 tygodniach żeglugi i przebyciu 1200 mil. Okrętu ostatecznie i tak nie udało się uratować, bo krótko po tym, jak został osadzony na plaży, zniszczył go sztorm, ale Riou ocalił życie tych, którzy mu zawierzyli. Tymczasem spośród ratujących się na łodziach zginęli prawie wszyscy – tylko 15 ludzi za szalupy podjął 3.01.1790 francuski statek handlowy.
Ten heroiczny wyczyn przyniósł porucznikowi Riou sławę, pomógł mu gładko przejść procedurę sądu za utratę okrętu i spowodował szybkie awanse. Mianowano go „nawigatorem i dowódcą” 21.09.1790 oraz komandorem 4.06.1791. Jednak trwała dekada pokoju, więc pierwsze dowództwo otrzymał dopiero w czerwcu 1793, kiedy został kapitanem 28-działowej fregaty Rose. W 1794 walczył w Indiach Zachodnich, uczestnicząc w zdobyciu Gwadelupy i Martyniki przez siły adm. Jervisa. W listopadzie 1794 objął dowództwo 40-działowej fregaty Beaulieu na tych samych wodach, ale przed wrześniem 1795 musiał z zrezygnować z powodu złego stanu zdrowia. Po wyleczeniu wrócił do aktywnej służby w maju 1799, kiedy powierzono mu 38-działową fregatę Amazon. W 1799 i 1800 zwalczał francuskich korsarzy na wodach kanału La Manche, w 1801 jego fregata została włączona do bałtyckich sił Parkera. W dniu bitwy pod Kopenhagą, 2.04.1801, Riou dowodził nie tylko Amazon, ale całą eskadrą lekkich okrętów, walczącą na północnym krańcu szyku eskadry Nelsona. Kiedy Parker wydal rozkaz przerwania walki (zignorowany przez Nelsona), Riou czuł się zmuszony go wykonać, gdyż jego fregaty i tak nie były równorzędnym przeciwnikiem dla fortu Tre Kroner. W czasie zwrotu, gdy Amazon była odwrócona do przeciwnika rufą, na której stał Riou, duńska kula przecięła komandora na pół.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziekuję za odpowiedź
Poproszę o opisanie kariery (losów) oficera RN, a jest nim Vice-Admirał Sir Henry Blackwood (28.12.1770 - 17.12.1832).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Henry Blackwood urodził się arystokratycznej rodzinie irlandzkiej w 1769 lub 1770. Został ochrzczony 28.12.1770. Jego ojciec był irlandzkim baronetem, członkiem Parlamentu i zdecydowanym przeciwnikiem unii między Anglią, Walią i Szkocją a Irlandią. Matka w lipcu 1800 otrzymała tytuł baronowej. Henry, szósty (albo siódmy) i najmłodszy syn w tej rodzinie, poszedł na morze 1.03.1782 jako "służący kapitana" na 40-działowej fregacie Artois. Został midszypmenem 19.01.1783. Zdał egzamin na porucznika 7.01.1789, ale dopiero po blisko dwóch latach, 3.11.1790, rzeczywiście dostał ten stopień, kiedy był midszypmenem sygnałowym na 100-działowcu Queen Charlotte, flagowym okręcie lorda Howe podczas kryzysu hiszpańskiego. Służył jako pierwszy porucznik na 74-działowcu Invincible we Flocie Kanału lorda Howe podczas potyczek z Francuzami pod koniec maja 1794 oraz w wielkiej bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca 1794; został wymieniony w raporcie i dzięki temu awansował na "nawigatora i dowódcę" 6.07.1794. W październiku 1794 objął dowództwo 14-działowego brandera Megaera, był na nim w bitwie lorda Bridporta pod Ile Groix 23.06.1795. Ożenił się 12.01.1795. Mianowano go komandorem 2.06.1795. Od sierpnia 1795 był dowódcą pływającej baterii (ex-64-działowca) Nonsuch w Hull. Od maja 1796 do października 1798 dowodził 28-działową fregatą Brilliant (głównie na Morzu Północnym i na wodach wokół Nowej Fundlandii), odznaczając się w walce koło Azorów z dwiema fregatami francuskimi w lipcu 1798. Żona Henry'ego zmarła 19.01.1798. Ożenił się ponownie 3.06.1799. Od marca 1799 do maja 1802 dowodził 36-działową fregatą Penelope na Morzu Śródziemnym, wyróżniając się zwłaszcza podczas walki z 80-działowcem francuskim Guillaume Tell u wybrzeży Malty 30.03.1800, czym wzbudził zachwyt Nelsona. Otrzymał królewski Order Św. Ferdynanda i Zasługi 7.01.1801 od władcy Królestwa Obojga Sycylii. Działał też aktywnie podczas operacji egipskiej w 1801, za co Turcy przyznali mu złoty medal w 1802. Jego druga żona zmarła 30.10.1802. Ożenił się po raz trzeci 9.05.1803 z córką gubernatora Grenady. W czerwcu 1803 został dowódcą 36-działowej fregaty Euryalus, służącej na wodach kanału La Manche oraz Irlandii. Wysłany przez Collingwooda w 1805 do Anglii z wieściami, że flota Villeneuve'a schroniła się w Kadyksie, zatrzymał się 2.09. po drodze w Merton i przekazał tę informację Nelsonowi. Skierowany potem pod Kadyks, jako dowódca lekkiego zespołu pełnił bardzo ważną rolę przy obserwacji połączonej floty francusko-hiszpańskiej w tym porcie. Nelson dziękował mu za to osobiście rankiem w dniu bitwy pod Trafalgarem 21.10.1805. Po bitwie fregata Euryalus, która podczas walki przekazywała sygnały Nelsona za pomocą kodu flagowego Pophama, wzięła na hol ciężko uszkodzony Royal Sovereign i na krótko stała się okrętem flagowym Collingwooda. Blackwood został wysłany do Anglii z depeszami tego admirała i z Villeneuve'm (jako że świetnie znał francuski), uczestniczył w pogrzebie Nelsona, otrzymał podziękowanie od Parlamentu i okolicznościowy prezent od Funduszu Patriotycznego. W styczniu 1806 objął na Morzu Śródziemnym dowództwo 74-działowca Ajax, wziął udział w ekspedycji tureckiej Johna Duckwortha i stracił swój okręt 14.02.1807 w pobliżu Tenedos, w wyniku eksplozji po pożarze. Pozostał przy wiceadmirale Duckworth podczas reszty tej niefortunnej kampanii i został specjalnie wymieniony w depeszach. W latach 1808-1813 dowodził 74-działowcem Warspite na Morzu Śródziemnym, uczestnicząc między innymi w blokadzie Tulonu w latach 1810-1812 jako komodor eskadry przybrzeżnej. Był Kapitanem Floty (szefem sztabu) księcia Clarence na Spithead podczas wizyty w Anglii w 1814 sprzymierzonych monarchów (cara Rosji i króla Prus). Promowano go do rangi kontradmirała Niebieskiej Eskadry 4.06.1814 (Białej - 12.08.1819; Czerwonej - 19.07.1821). Został nagrodzony tytułem baroneta 1.08.1814. Otrzymał krzyż komandorski Orderu Łaźni 12.08.1819. Był naczelnym dowódcą w Indiach Wschodnich od 1819 do 1822 (za okręt flagowy służyła mu 50-działowa fregata Leander). W latach 1824-1832 dzierżył synekurę szambelana sypialni króla Wilhelma IV. Został wiceadmirałem Niebieskiej Flagi 27.05.1825 (Białej - 22.07.1830). Powierzono mu dowództwo bazy marynarki w Nore w okresie 1827-1830. W 1832 udekorowano go krzyżem wielkim hanowerskiego Orderu Gelfów. Kiedy jego syn, komandor Henry Martin Blackwood, ciężko zachorował, przejął nad nim opiekę, wykurował, ale sam zaraził się od niego tyfusem lub szkarlatyną i zmarł 13.12.1832 w Ballyleidy czy Ballyliddy (Irlandia), w siedzibie starszego brata, lorda Dufferin. Podaje się też datę śmierci jako 14.12. oraz 17.12., ale na grobie wyryto 13.12. Blackwood jest uważany za jednego z najwybitniejszych dowódców fregat w całej historii Royal Navy.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie kariery (losów) oficera RN, George Duffa (1764 – 21.10.1805).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

George Duff urodził się w 1764 w miasteczku Banff na północnym wschodzie Szkocji. Został ochrzczony 22.02.1764. Był najmłodszym synem Jamesa Duffa, krewnego hrabiego Fife, a jego rodzina miała solidne powiązania z Royal Navy – kontradmirałem (późniejszym wiceadmirałem) był „dziadeczny stryj” (nie wiem, jak to się nazywa po polsku) George’a – Robert Duff. Poza krótkim rejsem w ładowni statku handlowego, po ucieczce z domu, to właśnie na flagowym okręcie Roberta Duffa, 60-działowcu Panther, trzynastoletni George rozpoczął w 1777 służbę na morzu. Liniowiec ten skierowano 29.12.1777 na Morze Śródziemne, brał udział w obronie Gibraltaru w 1778, a w 1780 pożeglował do Indii Zachodnich. George Duff służył potem na innych okrętach, brał udział w 13 różnych starciach, włączając w to słynną bitwę u Wysepek Świętych 12.04.1782. Awansował na porucznika 15.09.1779. Podczas wspomnianej bitwy wchodził w skład załogi 74-działowca Montagu. Służył m.in. jako pierwszy porucznik na 20-działowym okręcie Camilla w 1784, był pierwszym porucznikiem na 50-działowcu Europa w 1786. Jednak odniesione rany i trudy klimatu zmusiły go do powrotu do Szkocji w 1787 dla ratowania zdrowia. Dzięki poparciu hrabiego Fife oraz prawnika i polityka Henry’ego Dundasa (późniejszego wicehrabiego Melville i Pierwszego Lorda Admiralicji), Duff został mianowany „nawigatorem i dowódcą” 21.09.1790. W październiku powierzono mu 16-działowy slup Martin, operujący u wschodnich wybrzeży Szkocji. Ożenił się 6.05.1791 z miłością swojego dzieciństwa, oczywiście Szkotką, jak wszyscy tu dotąd wymienieni, i spłodził w 1792 syna Norwicha, który w przyszłości też wybrał karierę w marynarce wojennej i został nawet wiceadmirałem. Nieustające poparcie wysoko postawionych Szkotów dało George’wi Duff rangę komandora 9.02.1793. Objął wtedy dowództwo 98-działowca Duke, flagowego okrętu komodora George’a Murraya. Liniowiec ten wyszedł 24.03.1793 z Anglii do Indii Zachodnich, gdzie uczestniczył w ataku na forty Martyniki, ale w wyniku uderzenia pioruna doznał uszkodzeń i musiał wrócić do Anglii. We wrześniu 1794 Duff dostał dowództwo 32-działowej fregaty Ambuscade na wodach krajowych, zaś kwietniu 1796 przeszedł na 36-działową fregatę Glenmore, z którą walczył na Morzu Północnym, na wodach irlandzkich, w Indiach Zachodnich (od 1799). Udało mu się tak skompletować kadrę oficerską tej ostatniej fregaty, że tylko jeden samotny porucznik był Anglikiem, całą resztę stanowili Szkoci. Przekazał dowodzenie Glenmore z końcem 1800 r. W marcu 1801 objął dowództwo 74-działowca Vengeance we Flocie Kanału. Okręt ten najpierw skierowano na Bałtyk, potem wchodził w skład sił blokady Rochefort, służył na wodach Irlandii, w końcu pożeglował do Indii Zachodnich. Po powrocie Duff pozostawał półtora roku na lądzie (trwał pokój zawarty w Amiens). W maju 1804 mianowano go kapitanem 74-działowca Mars, flagowego okrętu kontradm. Thomasa Russella, uczestniczącego w blokadzie Ferrol. Zaczął dowodzenie od rozporządzeń dotyczących jednolitości ubiorów marynarzy (rzecz bardzo rzadka w tamtych czasach) oraz od wymiany kadry na szkocką – nie zdążył dojść do takiej jednolitości, jak na Glenmore, ale i tak wśród „młodych dżentelmenów”, midszypmenów i oficerów miał ostatecznie 7 Szkotów, w tym dwóch swoich kuzynów (jeden z nich, 20-letni Alexander Duff, zginął potem pod Trafalgarem), oraz trzynastoletniego syna: Norwich Duff dołączył pod Kadyksem w 1805. Po remoncie w Plymouth we wrześniu 1804 Mars wzmocnił siły wiceadm. Collingwooda operujące u wybrzeży Hiszpanii, a potem automatycznie wszedł w 1805 w skład floty Nelsona. Nelson i George Duff nie spotkali się wcześniej, ale admirał znał reputację komandora, szanował go i przyjął serdecznie, zapraszając na obiad 30 września. Z kolei Duff pisał do żony, że nie służył nigdy pod sympatyczniejszym admirałem. Został wyznaczony 4.10.1805 na dowódcę eskadry przybrzeżnej, plasującej się między fregatami Blackwooda pod samym Kadyksem, a czającymi się z dala siłami głównymi. Krótko przed rozpoczęciem bitwy pod Trafalgarem 21.10.1805 otrzymał rozkaz ustawienia się w prawej kolumnie zaraz za Royal Sovereign wiceadm. Collingwooda, ale z powodu słabego wiatru zdołał dotrzeć tylko na trzecie miejsce w tej linii. Ruch był na tyle wolny, że Duff zdążył jeszcze napisać ostatni swój list do żony, wyrażający ufność w Boga, że pozwoli mu uściskać ją i dzieci. Był tak zakochany w swojej ukochanej z dzieciństwa, że pisał do niej listy przez wszystkie te lata CODZIENNIE. Mars, będąc jednym z czołowych okrętów w szyku, ucierpiał bardzo od francuskiego ognia, a jego dowódca zginął jako jeden z pierwszych (20 minut po rozpoczęciu walki). Kula armatnia oderwała mu głowę i szyję. Jego zwłoki przykryto banderą i pozostawiono na pokładzie do końca bitwy, w której dowództwo żaglowca przejął pierwszy porucznik. W ten sposób trzynastoletni Norwich Duff był świadkiem śmierci ojca, ale nie bezpośrednim, ponieważ przed bitwą doświadczony komandor odesłał go na dół z pokładu rufowego, po rufówce najbardziej niebezpiecznego miejsca na okręcie podczas bitwy. George’a Duff pochowano na morzu, jego ukochanej Sophie wręczono przyznany mężowi złoty medal i srebrną wazę od Funduszu Patriotycznego Lloyda.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziekuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie kariery (losów) oficera RN, a jest nim Admirał Sir Edward Thornbrough (27.07.1754 – 03.04.1834).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Edward Thornbrough urodził się 27.07.1754 w Plymouth. Był jedynym synem oficera Royal Navy (w stopniu „nawigatora i dowódcy”) o tym samym imieniu. Służbę w marynarce wojennej rozpoczął 20.06.1761 jako „służący kapitana” na 74-działowcu Arrogant. Zdał egzamin na porucznika w 1771, ale uzyskał ten stopień dopiero 16.04.1773. W 1775 lub 1776 był pierwszym oficerem na 14-działowym slupie Falcon, walczącym z Amerykanami na tamtejszych wodach. Został ranny podczas desperackiego ataku łodziami na nieprzyjacielski szkuner. W 1780, kiedy był pierwszym oficerem na 36-działowej fregacie Flora, wyróżnił się brawurą podczas zwycięskiej walki z 32-działową fregatą Nymphe w pobliżu Ouessant (11.08.1780). Awansowano go za to na „nawigatora i dowódcę” 14.09.1780. Powierzono mu wtedy dowództwo 20-działowego transportowca Britannia. Został komandorem 21.09.1781. W 1782 dowodził 32-działową fregatą Blonde, z którą udało mu się jednego dnia, 8.05.1782, zmusić do poddania się 7 okrętów korsarskich (jeden 24-działowy, trzy 20-działowe, dwa 16-działowe i jeden 12-działowy). Jednak Blonde rozbiła się u Nantucket Shoals 10.05.1782 w gęstej mgle. Od października 1783 do czerwca 1785 Thornbrough był dowódcą 38-działowej fregaty Hebe na wodach kanału La Manche. W grudniu 1792 objął dowództwo 38-działowej fregaty Latona; w 1793 pochwycił na niej wiele francuskich okrętów wojennych i korsarskich u północnych wybrzeży Francji; w listopadzie Latona wchodziła w skład Floty Kanału lorda Howe. Dzięki temu Thornbrough był obecny w starciach z flotą francuską pod koniec maja 1794 oraz w bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca 1794. W sierpniu 1794 mianowano go dowódcą 74-działowca Robust. Działał na Morzu Północnym i wodach krajowych, w czerwcu 1795 uczestniczył w ekspedycji Quiberon. Jeszcze w 1798 Robust wchodził w skład Floty Kanału adm. Bridporta, uczestnicząc w zdobyciu francuskiego 74-działowca Hoche 12.10.1798. Thornbrough dostał synekurę pułkownika piechoty morskiej 14.02.1799. W lutym 1799 mianowano go też dowódcą 98-działowca Formidable, skierowanego najpierw na Morze Śródziemne, a potem działającego we Flocie Kanału adm. Bridporta. Thornbrough uzyskał rangę kontradmirała Niebieskiej Eskadry 1.01.1801 (Białej – 23.04.1804). Podniósł wtedy swoją flagę na 74-działowcu Mars i do 1802 dowodził eskadrą bliskiej blokady Brestu. Po zawarciu pokoju w Amiens pozostawał krótko na lądzie. Był trzykrotnie żonaty, ale miał niewiele dzieci. Wraz ze wznowieniem działań wojennych objął dowództwo na Downs, a potem (m.in. w 1804) dowodził eskadrą 8 liniowców blokujących wybrzeże od Helgolandu, poprzez Texel do Hellevoetsluis, podlegając stacjonującemu teraz na Downs adm. Keithowi. W marcu 1805 przyjął funkcję kapitana floty (szefa sztabu) we Flocie Kanału lorda Gardnera. Został wiceadmirałem Niebieskiej Eskadry (przeskakując kontradmirała Czerwonej Eskadry) 9.11.1805 (Białej – 28.04.1808; Czerwonej – 31.07.1810). W 1806 wysłano go na flagowym 98-działowcu Prince of Wales, z 5 innymi liniowcami, do blokowania Rochefort. Od lutego 1807 do grudnia 1809 był zastępcą naczelnego dowódcy na Morzu Śródziemnym, lorda Collingwooda, za flagowiec mając 100-działowy okręt Royal Sovereign; w lutym 1808 samodzielnie dowodził wydzieloną eskadrą w Palermo, w maju blokował Tulon. Zrezygnował w grudniu 1809 z powodu złego stanu zdrowia. Od sierpnia 1810 do listopada 1813 był głównodowodzącym na wodach irlandzkich. Mianowano go admirałem Niebieskiej Flagi 4.12.1813 (Białej – 12.08.1819; Czerwonej – 22.07.1830). Został nagrodzony krzyżem komandorskim Orderu Łaźni 2.01.1815. Od 28.04.1815 do 14.05.1818 był głównodowodzącym bazy marynarki w Portsmouth. Otrzymał krzyż wielki Orderu Łaźni 11.01.1825. Nadano mu honorowy tytuł Wiceadmirała Zjednoczonego Królestwa 30.01.1833. Zmarł 3.04.1834.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach