www.timberships.fora.pl

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi John Cleland (... - 24.06.1795, awans kapitański otrzymał 12.07.1759) oraz William Fooks ( ... - 20.10.1798, awans kapitański otrzymał 14.05.1779).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

John Cleland zdał w Westminsterze egzamin na porucznika w 1745, otrzymał ten stopień 5.02.1745. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 10.06.1756. Dano mu wtedy 10-działowy slup Merlin, stacjonujący na Downs. Wysłano go w kwietniu 1757 na zachód w składzie eskorty dużego konwoju, od którego oddzielił się przy złej pogodzie. Zaatakowany 19.04.1757 przez wielki francuski żaglowiec korsarski (30-działowy) koło Brestu nie mógł praktycznie ani uciekać, ani walczyć, ponieważ w takich warunkach wiatru i fali furty Merlina (a często także bukszpryt i dziób) znajdowały się pod wodą. Cleland został wzięty do niewoli, ale wkrótce wymieniony. W 1758 powierzono mu 14-działowy slup Scorpion, na którym odbywał rejsy patrolowe, a 16.02.1759 pożeglował do Kanady. Odesłany jednak od głównych sił wiceadm. Saundersa (ekspedycja przeciwko Quebekowi) ze statkami zaopatrzeniowymi ku Teneryfie dla załadowania zapasów wina. Ostatecznie wyszedł z Louisbourga w kierunku Rzeki Św. Wawrzyńca razem z kilkoma innymi okrętami i flotyllą zaopatrzeniowców 27.06, dotarł do połud.-zach. wybrzeża wyspy Orléans 20.08.1759. Został komandorem 15.05.1759 (lub 12.05.1759). Przejął 1.09.1759 dowództwo 20-działowca Squirrel, który wcześniej (18.07) przedarł się w górę rzeki, powyżej Quebeku. Uczestniczył w osłonie ostatecznego desantu armii gen. Wolfe’a w okolicy Błoni Abrahama – bitwa na nich (13.09) przesądziła o brytyjskości Kanady. Następnie okręt Squirrel wysłano 30.01.1760 na Morze Śródziemne, a w 1762 – krótko przed zdaniem komendy w kwietniu przez Clelanda – na wody Ameryki Północnej. W 1763 Cleland dowodził (tylko do czerwca) 60-działowcem Montagu. W lutym 1779 objął dowództwo 74-działowca Arrogant i dołączył we wrześniu do Floty Kanału adm. Hardy’ego. Liniowiec był jednak w tak złym stanie, że wkrótce musiał zostać wycofany na remont. Od 1780/1781 do końca 1781 Cleland służył jako kapitan 98-działowca Formidable we Flocie Kanału wiceadm. Darby’ego. Wziął udział w doprowadzeniu posiłków do Gibraltaru przez tę flotę w marcu-kwietniu 1781. Kiedy Formidable wybrano na flagowiec Rodneya w Indiach Zachodnich, adm. wziął ze sobą innego kapitana flagowego, a Cleland zszedł na ląd i nie dostał już więcej żadnego okrętu. Spensjonowano go w 1787, awansując na kontradmirała. Zmarł we wrześniu 1795.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

William Fooks otrzymał stopień porucznika 20.06.1765. W listopadzie 1775 dowodził tymczasowo 10-działowym slupem Hunter. Okręt ten razem z drugim małym slupem eskortował konwój transportowców z zapasami i sianem dla garnizonu w Bostonie, kiedy 23.11.1775 został zdobyty koło tego miasta przez dwa amerykańskie żaglowce korsarskie. Brytyjska fregata odbiła go następnego dnia. Fooks awansował na „nawigatora i dowódcę” 17.07.1776. Powierzono mu wtedy 16-działowy slup Favourite, którym dowodził do 1779. Wyprawiono go 24.11.1776 w rejon Wysp Podwietrznych. Został komandorem 14.05.1779. Objął wówczas dowództwo 20-działowca Deal Castle w eskadrze komodora Hothama. Walczył w bitwie pod Martyniką 17.04.1780. W tym samym miesiącu zdał komendę. W 1781 dowodził 28-działową fregatą Greyhound. Na początku stycznia 1781 przebywał w zatoce Carlisle na Barbados, gdzie musiał zawinąć z powodu uszkodzenia grotmasztu na fregacie. W czerwcu 1781 wyruszył w eskorcie konwoju do Porto. Przy złej pogodzie 16.08.1781 fregata Greyhound uderzyła o dno podczas postoju na kotwicy na Downs i uległa zniszczeniu – winnymi uznano dwóch pilotów. Następnie Fooks był do grudnia 1782 kapitanem 64-działowca Lion. Popłynął na wody amerykańskie w składzie eskadry kontradm. Digby’ego, docierając na miejsce 24.09.1781. W 1782 jego okręt był flagowcem kontradm. Digby’ego. Fooks brał udział w zdobyciu 28-działowej korwety francuskiej Sophie 12.09.1782 oraz 40-działowej fregaty francuskiej Aigle 14.09.1782 na Delaware. Za ten ostatni wyczyn nagrodzono go „mieczem honorowym”. W drugiej połowie 1794 objął dowództwo 74-działowca Montagu, wysłanego 25.10.1794 ku Wyspom Podwietrznym. Uczestniczył w zdobyciu 24-działowego okrętu francuskiego 30.10.1794. Montagu został wycofany do rezerwy w listopadzie 1795, a jego kapitan przeszedł na pół żołdu. Fooks osiągnął rangę kontradmirała Eskadry Niebieskiej 20.02.1797. Zmarł 2.10.1798 w Charlton Musgrove (Somerset).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi Donald M'Leod (awans kapitański otrzymał 22.01.1806) oraz John Draper (awans kapitański otrzymał 02.06.1795).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Donald M’Leod zdał egzamin na porucznika w 1793. Otrzymał ten stopień 2.01.1794 na 90-działowcu Namur. Awansował na „dowódcę” 29.04.1802. Od maja 1803 do 1804 był kapitanem okrętu moździerzowego Sulphur, w rejonie Downs i na Morzu Północnym. Uczestniczył aktywnie w bombardowaniu portu w Granville 14-15.09.1803 przez eskadrę kontradm. Saumareza. W październiku 1804 był obecny podczas nieudanej próby zaatakowania flotylli z Boulogne tzw. katamaranami. W tym samym miesiącu objął dowództwo 16-działowego slupa Cygnet, także operującego na Morzu Północnym. Został komandorem 22.01.1806. Miał żonę i dzieci. Od lipca 1807 dowodził 74-działowcem Superb, flagowym okrętem komodora Keatsa. Brał udział w wyprawie (pod adm. Gambierem), która we wrześniu 1807 zdobyła Kopenhagę. Od października 1807 do stycznia 1808 dowodził 98-działowcem Glory, flagowym żaglowcem kontradm. Otwaya. Od stycznia 1808 do stycznia 1809 był dowódcą 98-działowca Barfleur, kolejnego okrętu flagowego kontradm. Otwaya; skierowano go na wody portugalskie 29.04.1808. Od stycznia do maja 1809 dowodził 50-działowcem Isis na Morzu Północnym. Od maja 1809 do 1810 był kapitanem 50-działowca Antelope, flagowego okrętu wiceadm. Hollowaya, wysłanego na wody Nowej Fundlandii 25.06.1809. Od 1810 do 1814 kierował służbą werbowniczą w rejonie Liverpoolu. Od grudnia 1812 do maja 1814 był równocześnie kapitanem stacjonującej w Liverpoolu pływającej baterii Princess. Od kwietnia do końca 1815 dowodził na Downs 44-działowcem Argo, pełniącym rolę okrętu flagowego kontradm. Scotta. Nagrodzono M’Leoda Orderem Łaźni w grudniu 1815. Do 1819 pozostawał na połowie żołdu. W okresie 1819-1822 nadzorował utrzymywanie w Chatham okrętów rezerwy. Od 19.04.1824 był jednym z kapitanów szpitala w Greenwich – nadzorował chłopców ze szkoły podstawowej przy tej placówce. Zmarł 4.04.1831 w swoim apartamencie w szpitalu w Greenwich.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

John Draper urodził się w 1759. Egzamin na porucznika zdał w Westminsterze w 1777. Otrzymał ten stopień dopiero 26.03.1780. Ożenił się z Dorothy Gray, mieli dzieci. Awansował na „dowódcę” 4.07.1794. Od kwietnia do lipca 1795 był kapitanem brandera Incendiary. Został komandorem 2.06.1795. W składzie eskadry adm. Bridporta uczestniczył w bitwie pod Groix 23.06.1795. Od sierpnia 1795 do lipca 1797 sprawował dowództwo 24-działowca Porcupine. Zdobył francuski okręt korsarski 20.03.1796. Od 1796 operował na wodach irlandzkich. We wrześniu 1797 objął dowództwo 98-działowca Princess Royal, flagowego okrętu kontradm. Orde’a, skierowanego w październiku 1797 na Morze Śródziemne. Był kapitanem tego liniowca do schyłku 1798 lub początków 1799. Od grudnia 1799 do stycznia 1800 dowodził 36-działową fregatą Immortalité. Od czerwca 1801 do najdalej kwietnia 1802 zastępował właściwego kapitana 98-działowca Glory we Flocie Kanału. We wrześniu 1804 objął dowództwo 44-działowca Weymouth, wysłanego do Indii Wschodnich 1.02.1805. Wrócił do Anglii w kwietniu 1806. Od lipca 1806 Draper dowodził 64-działowcem Ruby na Morzu Północnym. Brał udział w wyprawie (pod adm. Gambierem), która we wrześniu 1807 zdobyła Kopenhagę. Na początku grudnia 1807 skierowano go na wody Portugalii, gdzie dołączył do sił kontradm. Williama Sidneya Smitha, blokujących w Lizbonie rosyjską eskadrę wiceadm. Sienjawina. Draper zdał komendę prawdopodobnie w grudniu 1808. W 1808 mianowano go Agentem do spraw Jeńców Wojennych. Od sierpnia 1811 do śmierci pełnił funkcję Agenta Transportów w słynnym więzieniu Norman Cross (okręg Huntingdon), czyli faktycznego szefa tego więzienia dla jeńców wojennych. Zmarł 23.02.1813. O jego postawie i pracy w epoce osławionych hulków jenieckich świadczy najlepiej fakt, że więźniowie (jeńcy) ofiarowali mu wykonany przez siebie w prymitywnych warunkach model 74-działowca, a kiedy umarł, poprosili o możliwość uczestniczenia ich reprezentacji w pogrzebie Drapera i taką zgodę otrzymali. Na dodatek ufundowali napis nagrobny zawierający treść: „Wyryte na zamówienie i wyłączny koszt francuskich jeńców wojennych w Norman Cross ku pamięci komandora Johna Drapera, który przez ostatnie osiemnaście miesięcy swojego życia był Agentem Zakładu, dla zaświadczenia ich szacunku i wdzięczności za jego ludzką troskę o ich byt w czasie tego zbyt krótkiego okresu. Zmarł 23 lutego 1813, w wieku 53 lat”.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, sa nimi admirałowie William Rowley (... - 01.01.1768) oraz Thomas Griffin (... - 23.12.1771).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

William Rowley urodził się najprawdopodobniej w 1690. Był drugim synem Williama Rowley (dworzanina króla Wilhelma III i potem królowej Anny) oraz jego żony Elizabeth Baldwin. Zaczął służbę w Royal Navy w 1704 jako „ochotnik z rozkazu” na 70-działowcu Orford, dowodzonym przez komandora Johna Norrisa. Był na tym okręcie w bitwie pod Vélez-Malagą 13.08.1704. Zdał egzamin na porucznika 15.09.1708, otrzymał ten stopień w grudniu 1708 na 80-działowcu Somerset, wysłanym w 1709 na Morze Śródziemne. Przebywał na tamtych wodach do maja 1713. Na początku 1716 był w Paryżu z jakiś specjalnym zleceniem od króla Jerzego I i po powrocie został hojnie nagrodzony awansem na komandora 26.06.1716, kiedy powierzono mu 20-działową jednostkę Bideford. Bazując w Gibraltarze, zwalczał w latach 1717-1718 piratów/korsarzy marokańskich w pobliżu Salé. Bideford skierowano na remont w lutym 1719, a Rowley objął we wrześniu dowództwo 20-działowca Lively. Przez następne dziewięć lat zajmował się zwalczaniem przemytników i piratów oraz werbowaniem marynarzy u wybrzeży Irlandii, przede wszystkim na wodach między Dublinem a Carrickfergus, zawijając okresowo do Bristolu, Plymouth i Portsmouth. Okręt Lively wycofano do rezerwy w czerwcu 1728. Kolejne 13 lat Rowley spędził na połowie żołdu. Przed 21.07.1729 ożenił się z Arabellą Dawson. Mieli dzieci. We wrześniu 1739 chciano mu dać dowództwo 60-działowca Rippon, ale wyprosił się od tego zaszczytu, gdyż był zaangażowany w Dublinie w proces, który mógł mu przynieść 22 tysiące funtów strat. Dopiero w styczniu 1741 został kapitanem 90-działowca Barfleur. W październiku 1741 okręt ten dołączył do Floty Kanału adm. Norrisa, która dokonała nieudanego wypadu na wody u północnych brzegów Hiszpanii i wróciła na Spithead 6.11.1741. Potem liniowiec wysłano do Floty Śródziemnomorskiej wiceadm. Haddocka. Rowley miał pozostać na tych wodach do końca swojej aktywnej kariery. W 1742 dowództwo tamtejszej eskadry brytyjskiej przejął wiceadm. Mathews. Natomiast William Rowley osiągnął rangę kontradmirała Eskadry Białej (z przeskoczeniem Niebieskiej) 7.12.1743 lub 22.12.1743. Nie opuścił ani Morza Śródziemnego, ani liniowca Barfleur, który służył mu teraz za okręt flagowy, pod nowym komandorem. Brał udział w bitwie pod Tulonem 11.02.1744, dowodząc przednią strażą. Wbrew nieprzychylnym komentarzom Pawła Wieczorkiewicza, był jedynym oficerem flagowym Royal Navy walczącym w tym starciu, którego postawę chwaliły wszystkie strony zaangażowane w późniejszy spór i procesy. Powszechnie uznawano, że się wyróżnił. Awansował na wiceadmirała Eskadry Niebieskiej (z przeskoczeniem kontradmirała Eskadry Czerwonej) 19.06.1744 lub 23.06.1744 (Białej – 23.04.1745). Przejął naczelne dowództwo Floty Śródziemnomorskiej 21.08.1744. Przeszedł wtedy na 90-działowiec Neptune. W 1745 podejmował zbrojne akcje przeciwko włoskim państewkom preferującym, mimo oficjalnej neutralności, stronę francusko-hiszpańską. Opierając się o Minorkę i Gibraltar pilnował (z różnym skutkiem) francuskiej eskadry w Tulonie i hiszpańskiej w Cartagenie. W lipcu 1745 nakazano mu powrót do Anglii z uwagi na jego zachowanie (w charakterze przewodniczącego sądu w Port Mahon) w procesie przeciwko komandorowi Richardowi Norrisowi, oskarżonemu przez własnych oficerów o tchórzostwo w bitwie pod Tulonem w 1744. Izba Gmin uchwaliła bowiem 30.04.1745 rezolucję stwierdzającą, że poczynania tego sądu były „arbitralne, stronnicze i nielegalne” (a naprawdę wiceadmirał uchylił się pod fałszywym pretekstem od rozpatrzenia sprawy, chcąc uchronić syna swojego dawnego protektora). Lordowie admiralicji uznali, że Rowley nie jest właściwą osobą do utrzymania dyscypliny w wielkiej eskadrze. Nie służył już więcej na morzu. Uzyskał jednak 15.07.1747 albo 23.07.1747 stopień admirała Eskadry Niebieskiej (Białej – 12.05.1748). Otrzymał 12.07.1749 (albo 8 dni wcześniej) honorowy tytuł kontradmirała Wielkiej Brytanii. W latach 1750-1761 zasiadał w parlamencie. Od 22.06.1751 do 16.11.1756 był jednym z lordów komisarzy w Admiralicji George’a Ansona. Nagrodzono go 12.12.1753 Orderem Łaźni. Ponownie znalazł się w Admiralicji w krótkim okresie 04-06.1757, kiedy pierwszym lordem był hrabia Winchelsea. Osiągnął rangę Admirała Floty 17.12.1762 i wtedy zrezygnował z godności kontradmirała Wielkiej Brytanii. Zmarł 1.01.1768.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Thomas Griffin urodził się około 1692. Wstąpił do marynarki wojennej około 1711, w 1716 służył na 50-działowcu Weymouth we Flocie Bałtyckiej adm. Norrisa, w 1717 był w tej samej eskadrze na 50-działowcu Panther. Adm. Byng, głównodowodzący na Morzu Śródziemnym, mianował go 28.10.1718 porucznikiem na 70-działowcu Orford. Griffin pozostał na tamtych wodach do 1720. W latach 1727-1731 był na Morzu Śródziemnym oficerem kolejno 20-działowej fregaty Gibraltar, 40-działowca Princess Louisa (pod komandorem Johnem Byngiem) i 50-działowca Falmouth (pod komandorem Johnem Byngiem). Kmdr Byng uczynił go pierwszym oficerem na Falmouth. Griffin został komandorem 1.04.1731, kiedy objął dowództwo 20-działowej fregaty Shoreham, operującej do 1732 w rejonie Jamajki. W latach 1734-1735 dowodził 90-działowcem Blenheim, flagowym okrętem wiceadm. Cavendisha we eskadrze osłaniającej wody kanału La Manche, kiedy adm. Norris wyprawił się w 1735 z Flotą Kanału do Portugalii. Od schyłku 1736 do 1739 był kapitanem 50-działowca Oxford operującego na wodach angielskich. W październiku 1739 objął dowództwo 80-działowca Princess Caroline, flagowego okrętu adm. Cavendisha we Flocie Kanału adm. Norrisa. Jesienią 1740 na okręcie tym rozgościł się kontradm. Ogle, zaś kmdr Griffin otrzymał rozkaz przewiezienia tego oficera do Indii Zachodnich – wyruszył 26.10.1740 razem z innymi żaglowcami eskadry posiłkowej, skierowanej do wiceadm. Vernona. Vernon przeniósł się zaraz na Princess Caroline razem z własnym kapitanem flagowym, a Griffina przerzucił na swój dotychczasowy okręt, 70-działowiec Burford. Po porażce ekspedycji przeciwko Cartagenie (marzec-maj 1741) głównodowodzący odesłał go we wrześniu w eskorcie konwoju do Anglii, pod rozkazami komodora Lestocka. Burford poszedł na remont w Chatham w listopadzie 1741. Jednak ów rejs z Indii Zachodnich do Anglii, pozornie bezproblemowy, zakończył się skandalem (jednym z wielu w życiu Griffina). Komandor wyrzucił z kabin oficerów okrętu, by zrobić miejsce dla dobrze płacących, zamożnych pasażerów, których zabrał sobie z Jamajki. Oficerowie nie zamierzali godzić się pokornie na takie traktowanie, więc oskarżył ich o pijaństwo i brak dyscypliny. Publiczne kłótnie nadwyrężały prestiż marynarki, jednak bogatemu zawsze wolno więcej – sprawę zatem wyciszono. W latach 1742-1744 Griffin był kapitanem 90-działowca Saint George we Flocie Kanału adm. Norrisa. Od 1744 dowodził 70-działowcem Captain w tej samej eskadrze. Zdobył francuskiego korsarza 29.03.1744; osłaniał konwój do Lizbony w kwietniu i maju 1744; od sierpnia do września Captain wchodził w skład Floty Kanału adm. Balchena; zimą 1744/1745 należał do eskadry kontradm. Medleya u wybrzeży Włoch; w 1745 operował w składzie Eskadry Zachodniej wiceadm. Martina. Na czele zespołu czterech liniowców stoczył w pobliżu Ouessant kontrowersyjną walkę pościgową z francuskimi okrętami osłaniającymi konwój: 74-działowcem Neptune i 64-działowcem Fleuron 6.01.1745, odbijając z rąk Francuzów angielski żaglowiec korsarski Mars, ale pozwalając umknąć zarówno nieprzyjacielskim okrętom wojennym, jak i konwojowi wartemu podobno blisko cztery miliony funtów, co spowodowało wielkie wzburzenie opinii publicznej. Główne odium spadło jednak na innych, zaś Griffin – który przed sądem wojennym wykpił się jawnym kłamstwem - kontynuował do marca 1746 służbę patrolową, zdobywając 26.05.1745 duży (32-działowy) żaglowiec korsarski Francuzów Grand Turk, a w cztery dni później (we współdziałaniu z 60-działowcem Princess Louisa) – 22-działowy żaglowiec korsarski Achilles. Dwukrotnie przewodniczył też rozprawom sądu wojennego (na pokładach okrętów Tilbury i Saint George).
Kiedy do Anglii dotarła wiadomość, że w Indiach Wschodnich zmarł (2.05.1746) dowodzący tam siłami Royal Navy komodor Barnett, postanowiono wysłać na jego miejsce, też jako komodora, Thomasa Griffina. Podniósł proporzec komodorski na 60-działowcu Princess Mary i pożeglował w kwietniu 1746 do Indii, docierając na miejsce w listopadzie. Jednym z jego pierwszych posunięć było aresztowanie komodora Edwarda Peytona (który objął tymczasowe dowództwo po komodorze Barnett i zmarnował okazję na pobicie Francuzów w bitwie pod Negapatam 25.06.1746) oraz odesłanie go do Anglii z ciężkimi zarzutami, wcale potem nie rozpatrywanymi. Wzmocnienie eskadry brytyjskiej na tych wodach przez przybycie Griffina zmusiło Francuzów do rezygnacji z projektowanego ataku na fort St. David (komodor zaopatrzył w porę tę placówkę w marcu 1747) i skupienia prawie wszystkich swoich sił w Pondicherry (przeciwko któremu komodor nie zdziałał niczego sensownego). Przez następne dwa lata Griffin operował między fortem St. David a Trincomalee, stale awansując i odnosząc umiarkowane sukcesy, pozornie unikając szkodliwych porażek. Osiągnął rangę kontradmirała Eskadry Czerwonej (z przeskoczeniem Niebieskiej i Białej) 15.07.1747. W październiku 1747 zdobył na redzie Madrasu (potem spalił) francuski okręt 30/40-działowy Neptune Kompanii Wschodnioindyjskiej (wykorzystywany przez marynarkę wojenną). Awansował na wiceadmirała Eskadry Niebieskiej 12.05.1748. Ponieważ sam pisał raporty z odległego teatru działań, więc admiralicja, rząd, król i opinia publiczna byli z niego zadowoleni. Nie miał też problemów z dowódcą okrętu flagowego, gdyż w kwietniu 1747 mianował na to stanowisko niejakiego Thomasa Griffina juniora. Jednak ten ostatni zmarł w grudniu 1748. Już w lipcu 1748 na wody Oceanu Indyjskiego przybył następny głównodowodzący, kontradm. Boscawen. Wiceadm. Griffin uzupełniał w Trincomalee wyposażenie na długi rejs powrotny i wyruszył do Anglii dopiero 17.01.1749 na 60-działowcu Exeter. Tym razem jego kapitanem flagowym był dumny kmdr Harry Powlett, z wpływowego rodu książąt Bolton (w przyszłości odziedziczył ten tytuł). Stosunki między nimi pozostawiały wiele do życzenia. Po przybyciu do Anglii w kwietniu 1750, Powlett wystąpił z oskarżeniem Griffina o niewłaściwe zachowanie, zaniedbanie obowiązków, a przede wszystkim zaprzepaszczenie okazji wciągnięcia do walki ośmiu francuskich okrętów koło St. David 10.06.1748, kiedy Brytyjczycy dysponowali zdecydowaną przewagą. Rozprawa przed sądem wojennym (5-7.12.1750) zakończyła się uznaniem winy Griffina, który za zaniedbanie obowiązków został zawieszony w prawach oficera. Rzecz nie była jednak taka prosta, bowiem wszystko wskazuje na to, że francuski komodor Bouvet przerastał po prostu Griffina sprytem i umiejętnościami żeglarskimi (wymanewrował Anglika i przerzucił bez przeszkód posiłki do Madrasu), a za głupotę wyższych oficerów się przecież nie sądzi. W każdym razie Griffin cieszył się nadal wielkim poparciem admiralicji oraz sympatią króla, który 24.01.1752 przywrócił go do rangi i stanowiska. Wiceadmirał postanowił natychmiast zemścić się na oskarżycielu i oskarżył Powletta przed sądem wojennym o rozmaite bzdury sprzed ponad czterech lat, jak np. „niepozwalanie wszystkim oficerom na posiadanie kabin należnych im zwyczajowo w marynarce”, co w świetle jego własnych poczynań z września 1741 brzmi jak groteska. Nie przedstawił na to żadnych dowodów czy świadków, więc 1.09.1752 kmdr Powlett został całkowicie uniewinniony. Griffin opierał się na swoim bogactwie oraz protekcji admiralicji i króla, lecz opinii publicznej nie dało się, ze względów politycznych, całkiem lekceważyć. Już dwa razy wszedł pod jej pręgierz z powodu zaniedbania okazji do zniszczenia słabszych sił przeciwnika (adm. Byng zapłacił za to w niedalekiej przyszłości głową), znany był z aroganckiego traktowania podwładnych, szydzono z jego kłamstw na rozprawach. Nielubiany w marynarce, nie otrzymał już żadnego dowództwa na morzu, chociaż nie szczędzono mu awansów, zwłaszcza że jako członek parlamentu w latach 1754-1761 był dla rządu wielce pożyteczny. Został wiceadmirałem Eskadry Białej 6.01.1755, zaś w lutym 1757 admirałem Eskadry Niebieskiej (Białej – 21.10.1762). Po zakończeniu kariery parlamentarzysty wycofał się do Walii (gdzie nabył rozległe dobra i budował pałace – a przynajmniej jeden). Zmarł w 1771.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za obie odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi admirałowie Robert Man (... - 13.04.1783) oraz Chaloner Ogle (1681 - 11.04.1750).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Robert Man otrzymał stopień porucznika 17.09.1740. Był oficerem na jednym z okrętów eskadry komodora Warrena, która została oddelegowana z Indii Zachodnich by wspomóc gubernatora Nowej Anglii w ekspedycji przeciwko Louisbourgowi. Eskadra dotarła na miejsce w kwietniu 1745, a francuska forteca skapitulowała 28.06.1745. Warren mianował 22.06.1745 Mana komandorem i dowódcą 44-działowca Launceston. Po kapitulacji, jeńców i tych mieszkańców, którzy sobie tego zażyczyli, odesłano do Francji na 14 wynajętych w tym celu statkach. Eskortę zapewnił okręt Launceston, zaś konwój wyruszył 4.07.1745. Po rzuceniu kotwic na redzie Rochefort Anglicy spotkali się pasmem szykan ze strony Francuzów. Komodor Macnemara przeszukiwał wszelką prywatną korespondencję, łamiąc pieczęcie; zabrał dzienniki okrętowe, a opierających się szyprów zakuł w kajdany; groził wtrąceniem do więzienia tych dowódców, o których aktywności podczas oblężenia Louisbourga dowiedział się od przewożonych jeńców i pasażerów; zabronił komunikowania się z okrętem eskortującym; nie tylko zabronił jakiegokolwiek zejścia na ląd i wydał rozkaz, by żołnierze garnizonu zastrzelili każdą osobę, która by tego spróbowała, ale całkowicie zakazał także dostarczenia Anglikom, po długim rejsie przez Atlantyk (w czasie którego musieli żywić i poić jeńców francuskich), żywności i wody. Po odpłynięciu Macnemary na San Domingo inni Francuzi pozbawili statki, które przewiozły ich rodaków (aby nie musieli gnić w więzieniach czy na hulkach), żagli i przez wiele tygodni trzymali na redzie bez zapasów oraz świeżej wody, nie pozwalając nawet na zniesienie na ląd Mana, gdy ten ciężko zachorował. Ostatecznie jednak Robert Man wydobrzał i wrócił do Anglii, gdzie w czerwcu 1746 objął dowództwo 44-działowca Lynn. W latach 1747-1748 służył na Morzu Śródziemnym, zdał komendę na przełomie 1750/1751. Od lutego 1755 do początku 1758 był kapitanem 60-działowca Anson. W składzie eskadry wiceadm. Boscawena popłynął 27.04.1755 na wody Ameryki Północnej, a 27.04.1756 ku Wyspom Zawietrznym. W 1758 dano mu 64-działowiec Prince Frederick, na którym znów pożeglował 29.01.1758 na wody północnoamerykańskie, ponownie w składzie sił adm. Boscawena. Uczestniczył w zdobyciu Louisbourga po kampanii trwającej od czerwca do lipca 1758. W sierpniu tego samego roku przeszedł na 66-działowiec Lancaster i wyruszył na nim 20.01.1758 do Indii Zachodnich, dołączając w rejonie Wysp Podwietrznych do sił komodora Moore’a. Wrócił do Anglii w 1761. W sierpniu 1761 objął dowództwo 74-działowca Cornwall we Flocie Kanału; do lutego 1763 uczestniczył w blokowaniu Brestu w składzie wielkiej eskadry, początkowo dowodzonej przez komodora Buckle’a, potem komodora Spry’a, ostatecznie przez niego samego, też w randze komodora. Wysłano go 28.06.1769 ku Antigui w roli głównodowodzącego w tamtym rejonie. Za okręt flagowy służył mu 60-działowiec Montagu. Robert Man osiągnął rangę kontradmirała Niebieskiej Eskadry 18.10.1770 (a w sześć dni później – Czerwonej). Ten okres pokojowej służby zaznaczył się głównie całkowitym spaleniem miasta St. George na Antigui (27.12.1771) i pomocą udzielaną pogorzelcom przez kontradmirała. Man wrócił do Anglii jesienią 1772. W latach 1774-1777 sprawował naczelne dowództwo na Morzu Śródziemnym, gdzie jego okrętem flagowym był 60-działowiec Medway. Awansowano go 31.03.1775 na wiceadmirała Eskadry Niebieskiej (Białej – 3.02.1776 lub 5.02.1776; Czerwonej – 29.01.1778 albo 19.03.1779). Wrócił do Anglii na początku 1778 i więcej nie służył na morzu. Od kwietnia 1779 do września 1780 był lordem komisarzem admiralicji w administracji lorda North (za kadencji hrabiego Sandwich jako pierwszego lorda). Został admirałem Eskadry Niebieskiej 26.09.1780. Zmarł w 1783.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Chaloner Ogle pochodził z rodziny zamieszkałej w hrabstwie Northumberland. Urodził się około 1680/1681. Był synem Johna Ogle’a, prawnika z Newcastle. Zaczął służbę w Royal Navy w 1697 jako ochotnik. W 1706 w stopniu „dowódcy” był kapitanem 24-działowca Deal Castle. Okręt ten wdał się 3.07.1706 (około 20 mil na północ od Ostendy) w walkę z francuskim 26-działowym żaglowcem korsarskim; po uszkodzeniu steru zaczął być ostrzeliwany przez francuza ogniem amfiladowym, więc po zbliżeniu się dwóch innych jednostek nieprzyjacielskich Ogle poddał niezdolny do manewrowania żaglowiec. Od 1707 był dowódcą 24-działowca Queenborough na Morzu Północnym. Awansował na komandora 14.03.1708. Objął wtedy (lub w maju) dowództwo 32-działowej fregaty Tartar, operującej na Morzu Północnym w składzie eskadry adm. Bynga, wysłanej dla przechwycenia francuskiej ekspedycji z Dunkierki, mającej wesprzeć w Szkocji zwolenników Stuartów; od września 1708 jednostka ta należała do zespołu komodora Mighelsa; zdobyła francuski okręt korsarski 3.11.1708, osłaniała konwoje do Nowej Fundlandii w latach 1709-1710, działała na Morzu Śródziemnym w okresie 1711-1712. Ogle zdobył tam dwa bardzo wartościowe pryzy, które uczyniły go bogatym. Ożenił się z Henriettą Isaacson (Issacson). W 1716 dowodził 60-działowcem Plymouth we flocie adm. Norrisa na Bałtyku. W okresie 1717-1719 był kapitanem 50-działowca Worcester operującego najpierw na Bałtyku w składzie floty adm. Bynga, potem u wybrzeży Szkocji. W latach 1719-1722 dowodził 50-działowcem Swallow, wysłanym początkowo na wody Nowej Fundlandii, później do Cieśniny Gibraltarskiej, w końcu (w 1721) ku zachodnim wybrzeżom Afryki, dla zwalczania piratów. Najsłynniejszym z tych ostatnich był wówczas Bartholomew Roberts, który wcześniej z powodzeniem łupił co się dało od brzegów Brazylii, poprzez Indie Zachodnie po Nową Fundlandię (pochwycił wprost legendarną liczbę żaglowców – jakoby ponad 400), ale w 1721 wrócił na wody Afryki, gdzie zdobył duży żaglowiec. Przemianował go na Royal Fortune, uzbroił w 40 dział i uczynił swoim flagowcem. W towarzystwie 32-działowego statku pirackiego Ranger (którym dowodził James Skyrm) oraz jednostki 24-działowej przeczesywał dalej z powodzeniem okolice. Royal Fortune i Ranger zakotwiczyły w lutym 1722 w zatoczce w pobliżu przylądka Lopez (w Gabonie), podczas gdy piracki żaglowiec 24-działowy przesunął się w głąb zatoki, by na mieliźnie dokonać karenażu po przechyleniu kadłuba. Ogle dowiedział się o tym i zamaskował swój okręt, upodobniając go do statku handlowego. Po zbliżeniu się do zatoki i dostrzeżeniu trzech jednostek pirackich udał chęć ucieczki. Roberts wysłał za nim 32-działowiec, ponieważ tylko on mógł wyruszyć natychmiast i wydawał się do tego zadania zupełnie wystarczający. Swallow odszedł w morze na odległość uniemożliwiającą Robertsowi zorientowanie się w sytuacji, po czym uderzył na ścigający go statek piracki, zdobywając go po półtora- czy dwugodzinnej, zaciekłej walce (Skyrm został ciężko ranny już na początku – kula urwała mu nogę). Następnie Ogle podniósł francuską banderę i wrócił pod przylądek Lopez, gdzie zwarł się w walce z Royal Fortune. Mimo wielkości, siły ognia i liczebności załogi piracki żaglowiec bił się mało efektywnie (chociaż z zaciętością), gdyż piraci byli całkowicie zaskoczeni, w większości od rana pijani, a sam Roberts już we wczesnej fazie walki został trafiony kulą z kartacza w gardło i zginął. Zresztą w realnym świecie 40-działowy statek piracki i tak nie miałby żadnych szans w otwartym starciu z 50-działowym okrętem wojennym, niezależnie od rozmaitych powieściowych bzdetów czy kręconych dzisiaj filmowych drwin z widza i zdrowego rozsądku (nie mówię tu o komediach, które rządzą się własnymi prawami). Ostatecznie Ogle zdobył wszystkie trzy jednostki i odprowadził je do St. Thomas, a stąd do Anglii, gdzie zostały sprzedane razem z łupami z cenę, która ponownie pokaźnie zasiliła sakiewkę komandora. Spośród 262 wziętych do niewoli piratów, osądzonych w Cape Coast Castle, 74 skazano na śmierć (ostatecznie powieszono 52 wzdłuż afrykańskich brzegów, w tym Skyrma), 77 uniewinniono. Położenie kresu działalności arcy-pirata, jak wtedy nazywano Robertsa, oraz okoliczności, w których to uzyskano sprawiły, że zaraz po powrocie do Anglii Chaloner Ogle dostał tytuł rycerza. Prawdopodobnie dowodził 50-działowcem Swallow do sierpnia 1728. W 1729 był kapitanem 70-działowca Burford, jednego z okrętów zgromadzonych na początku lata na Spithead pod flagą wiceadm. Wagera, dla wywarcia presji podczas toczących się negocjacji pokojowych, zakończonych podpisaniem 9.11.1729 w Sewilli traktatu pokojowego, kładącego ostateczny kres wojnie hiszpańsko brytyjskiej 1727-1729. W 1731 sprawował komendę nad 70-działowcem Edinburgh, początkowo skierowanym na Morze Śródziemne w eskadrze adm. Wagera, a od grudnia zimującym w Chatham jako okręt strażniczy. Chaloner Ogle operował w latach 1733-1735 w rejonie Jamajki, z proporcem komodora na 60-działowcu Kingston. Ożenił się ponownie w 1737 ze swoją bliską kuzynką Izabelą Ogle. Osiągnął rangę kontradm. Eskadry Niebieskiej 11.07.1739 (Czerwonej, z przeskoczeniem Białej – 12.03.1741). Podniósł flagę na 60-działowcu Augusta i wobec spodziewanego wybuchu nowej wojny z Hiszpanią został wysłany z eskadrą 12 okrętów do Gibraltaru, mając rozkazy działać – w zależności od rozwoju sytuacji – albo samodzielnie, albo pod rozkazami kontradm. Haddocka, operującego z wielką flotą na Morzu Śródziemnym. W 1740 początkowo przebywał na tym morzu pod Haddockiem, wrócił stamtąd do Anglii 7.07.1740, od lipca 1740 był trzecim-w-dowodzeniu we Flocie Kanału adm. Norrisa. Od sierpnia 1740 za okręt flagowy służył mu 80-działowiec Shrewsbury, w tym samym roku w tej roli występował też 80-działowiec Princess Caroline. Ogle’a wysłano 23.10.1740 do Indii Zachodnich na czele wielkiej eskadry i z ogromnym konwojem, którego statki transportowały m.in. 9000 żołnierzy – większość tych sił przeznaczono na posiłki dla wiceadm. Vernona. Dotarto na Jamajkę w styczniu 1741. Na początku 1741 Ogle przeniósł swoją flagę na 80-działowiec Russell. Uczestniczył w nieudanej wyprawie przeciwko Cartagenie w okresie marzec-maj 1741, przechodząc na ten czas na 60-działowiec Jersey o mniejszym zanurzeniu. W rozpoczętym 9.03 rano pierwszym ataku, dowodził pierwszą, czołową eskadrą. Następnie jego okrętem flagowym był 80-działowiec Cumberland. Brał na nim udział w nieudanej operacji przeciwko Santiago na Kubie (07-10.1741), zajęciu Porto Bello 28.03.1742 i był podczas zaniechania próby ataku na Panamę (3.04.1742). Rząd brytyjski wreszcie się znudził nieustannymi kłótniami między wiceadm. Vernonem a gen. Wentworthem - 23.09.1742 dotarł na Jamajkę rozkaz odwołujący ich obu do Anglii. Naczelne dowództwo sił morskich (i częściowo lądowych) w tym rejonie przejął kontradm. Ogle, chociaż i on uczestniczył w ostrych sporach, a nawet został oskarżony i uznany winnym obrazy gubernatora Jamajki. Zorganizował zaraz ekspedycję przeciwko hiszpańskim placówkom La Guayra i Puerto Cabello, której wykonanie powierzył komodorowi Knowlesowi. Nie zachował jednak sprawy w tajemnicy, dając Hiszpanom możliwość zorganizowania świetnej obrony, przez co oba ataki (w lutym i kwietniu 1743) zakończyły się klęskami Brytyjczyków. Nie przeszkodziło to bynajmniej w promocjach Ogle’a i dalszym sprawowaniu przez niego funkcji naczelnego dowódcy w rejonie Jamajki. Awansowano go 9.08.1743 na wiceadmirała Eskadry Niebieskiej (Białej – 7.12.1743). Został admirałem Eskadry Niebieskiej 19.06.1744 (Białej – 15.07.1747). Wrócił do Anglii w 1745, rzucając kotwice na Spithead na początku czerwca. We wrześniu 1745 przewodniczył na zakotwiczonym na Medway okręcie London pierwszym rozprawom sądu wojennego, rozpatrującego kwestie niewygranej bitwy pod Tulonem 11.02.1744. Sentencje miały istotne znaczenie, ponieważ wyrzucając z marynarki oficera flagowego, który starał się coś zrobić, a uniewinniając w czerwcu 1746 tego, który tylko porządkował linię bojową, były jedną z przyczyn skostnienia taktyki liniowej. Jednak Ogle wtedy już nie należał do sędziów, jego udział ograniczył się do oceny postępowania poruczników i komandorów. Nie powierzono mu więcej żadnego faktycznego dowództwa, ale z uwagi na wiek osiągnął stopień Admirała Floty 10.07.1749. W latach 1746-1750 zajmował miejsce w parlamencie. Mieszkał w domu Gifford Lodge w Twickenham (Middlesex). Zmarł krótko przed 20.04.1750 w Londynie lub w Twickenham (gdzie go pochowano).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN,są nimi kontr-admirałowie John Baker (… - 23.01.1776, awans kapitański otrzymał 19.09.1745) oraz Thomas Craven ( … - 14.12.1772, awans kapitański otrzymał 08.02.1746).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

John Barker, a nie Baker, otrzymał stopień porucznika 5.05.1735. Był oficerem na branderze Solebay w latach 1737-1738, kiedy jednostka ta pełniła w Portsmouth rolę okrętu strażniczego. Służył potem na 80-działowcu Lancaster, operującym w okresie 1738-1741 w składzie floty Morza Śródziemnego kontradm./wiceadm. Haddocka. Promowano go do stopnia dowódcy 11.06.1744. Od tego dnia do września 1745 dowodził 14-działowym slupem Saltash na Morzu Śródziemnym. Awansował 19.09.1745 na komandora, wraz z powierzeniem mu dowództwa (do listopada 1746) 20-działowca Gibraltar. Wiosną 1746 eskortował do Szkocji konwój transportowców z żołnierzami heskimi skierowanymi do tłumienia powstania jakobitów. W listopadzie 1746 został kapitanem 44-działowca Thetis, sprawując nad nim komendę do 1749, kiedy okręt ten wycofano w lipcu do rezerwy. Od lipca 1749 do 17.10.1754 dowodził 8-działowym slupem Wasp, operującym w latach 1749-1752 na wodach kanału La Manche, a w styczniu 1753 skierowanym do Nowej Szkocji. W lipcu 1755 objął dowództwo 80-działowca Newark, od maja 1756 flagowego okrętu wiceadm. Smitha na Downs. Od lipca 1756 okręt ten należał do Eskadry Zachodniej. W 1757 Barker był krótko kapitanem 100-działowca Royal Anne. W latach 1757-1760 dowodził 60-działowcem Jersey, wysłanym 8.09.1757 do floty Morza Śródziemnego wiceadm./adm. Osborna, potem – adm. Boscawena.
Wraz z dwoma innymi liniowcami 7.05.1759 brał udział w nieudanej próbie zagarnięcia dwóch francuskich fregat stojących w ufortyfikowanej zatoce blisko Tulonu. Walczył w składzie floty adm. Boscawena w bitwie pod Lagos 19.08.1759. W latach 1760-1763 był kapitanem 74-działowca Culloden, wysłanego 7.09.1760 do Indii Zachodnich, w okolice Gwadelupy. Uczestniczył w operacji zajęcia Martyniki przez flotę kontradm. Rodneya i wojsko generała-majora Moncktona w okresie styczeń-luty 1762; od kwietnia 1762 znajdował się na wodach Jamajki w składzie eskadry komodora Douglasa; wziął udział w ekspedycji, która zdobyła Hawanę (czerwiec-sierpień 1762) – Barker pełnił tu funkcję komodora. Osiągnął rangę kontradmirała Eskadry Białej (z przeskoczeniem Niebieskiej) 18.10.1770 lub 24.10.1770 (Czerwonej – 30.03.1775 czy dzień później). Zmarł 26.01.1776 (albo trzy dni wcześniej).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Thomas Craven pochodził z tzw. „szanowanej” rodziny (z młodszej linii lordów Craven), jego ojciec John Craven oraz ojciec matki - Marii Rebeki Craven, z domu Green, bądź Marii Rebeki Green Craven, z domu Berkeley– i w końcu on sam, nosili grzecznościowe tytuły Esquire. Thomas Craven urodził się około 1715. Otrzymał stopień porucznika 20.11.1739. Pełnił funkcję pierwszego oficera na 64-działowcu Northumberland, kiedy okręt ten został zdobyty przez Francuzów 8.05.1744 w pobliżu Ouessant. Jednak sąd wojenny uniewinnił Cravena z wszystkimi honorami. Od maja 1745 do lutego 1746 w stopniu commander dowodził 16-działowym slupem Weazle, bazującym w jesieni i zimie 1745 na Downs. Zdobył francuski okręt korsarski na wodach kanału La Manche 23.11.1745. Awansował na komandora 8.02.1746 wraz z otrzymaniem komendy nad 20-działowcem Rye, który był w Louisbourgu w sierpniu 1746. W grudniu 1746 Craven zdał dowództwo tego okrętu. W 1747 i 1748 dowodził 44-działowcem Southsea Castle. Zdobył francuskiego korsarza 13.04.1747, w 1748 skierowano go na Morze Śródziemne. Żaglowiec Southsea Castle wycofano do rezerwy w październiku 1748. Od lipca 1755 do lipca 1759 Thomas Craven był kapitanem 60-działowca Princess Mary, skierowanego we wrześniu 1755 w okolice Jamajki, gdzie pozostawał jeszcze w 1758. W końcowym okresie wojny siedmioletniej 1756-1763 Craven znajdował się na połówce żołdu. Posłował do parlamentu w latach 1768-1772. Osiągnął rangę kontradmirała Eskadry Niebieskiej 24.10.1770 albo 6 dni wcześniej. Zmarł 14.12.1772 w Benham Park (Berkshire). Nie był żonaty.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach