www.timberships.fora.pl

kgerlach · Wysłany: Sob 21:53, 01 Mar 2014 Temat postu:

Pierwotnie 120-działowy okręt I rangi, drewniany żaglowiec typu Caledonia (zaprojektowanego w 1794 przez William Rule), ale z „okrągłą” rufą Seppingsa. Pierwotnie długość 205’0”, szerokość 53’6”, głębokość 23’2”, tonaż 2602 tony, ale jeszcze na pochylni opasany dodatkowymi warstwami poszycia dla zwiększenia szerokości do około 54’6”, co zwiększyło tonaż do około 2616 ton. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 30 dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”) i 2 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie środkowym 32 działa 32-funtowe (o masie 50 cetnarów, długości 9’0”) i 2 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie górnym 34 działa 32-funtowe (o masie 41 cetnarów, długości 8’0”); na spardeku 14 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”) i 6 dział 32-funtowych (o masie 45 cetnarów, długości 8’6”). Załoga: 900.
Zbudowany w Chatham, zamówiony 2.09 lub 2.06.1819 pod nazwą Neptune, zmienioną na Royal George 12.02.1823, zaczęty w czerwcu 1823, zwodowany 22.09.1827, ukończony 3.12.1827 z przeznaczeniem do rezerwy. Stał w Portsmouth.
W 1839 jego regulaminowe uzbrojenie obejmowało zestaw prawie jak wyżej, ale na pokładzie dolnym o 2 działa haubiczne więcej i o 2 działa 32-funtowe mniej.
W lipcu 1848 uzbrojenie regulaminowe: na pokładzie dolnym 24 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”) i 8 haubicznych dział 8-calowych (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie środkowym 30 dział 32-funtowych (o masie 50 cetnarów, długości 9’0”) i 4 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie górnym 34 działa 32-funtowe (o masie 42 cetnarów, długości 8’0”); na spardeku 14 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”) i 6 dział 32-funtowych (o masie 45 cetnarów, długości 8’6”).
Nakazano 30.10.1852 przerobić go na śrubowo-żaglowy liniowiec 120-działowy. Prace rozpoczęto w Chatham 1.11.1852, okręt zszedł z doku 22.06.1853. Miał teraz długość 205’7,5”, szerokość 54’6,5”, głębokość 23’2”, tonaż 2616 ton, wyporność 4205 ton. Wyposażono go w dwucylindrowy (średnica cylindrów 58 cali albo 58,5 cala lub 58,25 cala, skok rurowych tłoków 3’3”) silnik poziomy firmy John Penn & Son, o mocy nominalnej 400 koni i mocy indykowanej 1417 koni (przy nadciśnieniu pary w kotłach 20 funtów na cal kwadratowy), który napędzając pojedynczą śrubę pozwalał na rozwijanie prędkości 8,65 węzła. Uzbrojenie jak w 1848. Załoga: 920-1000. Ukończony 18.12.1853 w Sheerness.
Od 23.10.1853 do 13.02.1856 dowodził nim kmdr Henry John Codrington. W marcu 1854 Royal George popłynął ze Spithead na Bałtyk. W 1854 i 1855 wchodził podczas wojny krymskiej w skład Floty Bałtyckiej. Okręt okazał się tak miękki, że w grudniu 1854 (czy ogólnie zimą 1854-1855) obcięto mu w Sheerness rufówkę, usunięto większość uzbrojenia otwartych pokładów (wzmocnionych nowymi węzłówkami i podporami). Artyleria zmniejszyła się do 102 dział: na dolnym pokładzie zostało 8 dział haubicznych 8-calowych (65-cetnarowych) i 24 działa 32-funtowe (56-cetnarowe); na środkowym pokładzie 4 działa haubiczne 8-calowe (65-cetnarowe) i 30 dział 32-funtowych (50-cetnarowych); na górnym pokładzie 34 działa 32-funtowe (42-cetnarowe); na pokładach odkrytych 2 działa 68-funtowe (95-cetnarowe). Poprawiło to w znacznym stopniu własności żeglugowe okrętu, ale nie okazało się całkowitym sukcesem, bo nowe górne partie liniowca gwałtownie gniły. Od 13.02.1856 do 29.08.1856 dowodził nim kmdr Robert Spencer Robinson. Royal George odwoził żołnierzy z Krymu. Wziął udział w rewii floty na Spithead 23.04.1856. W sierpniu 1856 wycofany do rezerwy. Stał w Sheerness. Od 9.04 do 1.07.1858 pełnił rolę okrętu strażniczego w Sheerness, a dowodził nim kmdr John Coghlan Fitzgerald.
W 1860 Royal George został „ostrzyżony” do 89-działowego dwupokładowca wg projektu datowanego na 12.04.1860. Nowe uzbrojenie: na pokładzie dolnym 32 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie górnym 34 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na spardeku 22 działa 32-funtowe (o masie 42 cetnarów, długości 8’0”) 1 działo 68-funtowe (o masie 95 cetnarów, długości 10’0”). Załoga: 830.
W 1860 stał w Devonport.
W 1861 zredukowany do 86-działowca.
W 1863 zredukowany do 73-działowca.
Na początku kwietnia 1864 skierowany do Straży Wybrzeża w Kingstown. Od kwietnia 1864 do 3.04.1865 dowodził nim kmdr Michael De Courcy. Od 3.04.1865 dowódcą był kmdr Thomas Miller, a okręt stał w Kingstown, poza wizytą w lipcu 1867 na Spithead, dla wzięcia udziału w rewii floty. W 1866 zredukowany do 72-działowca. Jego ostatnim dowódcą (ciągle w Straży Wybrzeża, w Kingstown, poza rejsem w składzie floty rezerwowej w maju 1869) był kmdr Robert Jenkins, który zdał komendę 31.12.1869.
Okręt stał odtąd w Devonport. Sprzedany 23.01.1875 firmie Castle na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Wto 19:39, 04 Mar 2014 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu PRINCESS CHARLOTTE (1825).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Śro 8:21, 05 Mar 2014 Temat postu:

Trójpokładowiec żaglowy o bez przerwy zmieniających się klasyfikacjach i uzbrojeniu (przynajmniej na papierze). Zamówiony 6.01.1812 w Portsmouth jako 98-działowy okręt II rangi. Konstrukcyjnie miał być powiększoną wersją 98-działowców typu Boyne z 1801, czyli jednostek niższej rangi niż Victory, ale z wzorowanymi na nim liniami kadłuba i wymiarami. Teraz większą długość uzyskano przez wstawienie dodatkowej sekcji (długiej na 11’7”) na śródokręciu. Planowano rzeczywiste uzbrojenie w 112 dział. Projekt zmieniono 19.06.1813 nakazując wykonanie „okrągłego” dziobu i takiej rufy. W czasie budowy poszerzono go też o 17”, aby mógł zabierać cięższe niż pierwotnie planowano uzbrojenie (24-funtówki zamiast 18-funtówek na pokładzie środkowym). Ostatecznie długość 197’7”, szerokość 52’9”, głębokość 22’6”, tonaż 2417 ton lub 2443 tony, wyporność 4122 tony.
Zanim jeszcze położono stępkę pod ten okręt, zmieniono na początku 1817 cały system klasyfikacji w Royal Navy. Wobec kryzysu gospodarczego po wojnach napoleońskich oraz wymuszonych oszczędności, postanowiono sztucznie zwiększyć liczbę okrętów I rangi przez włączenie do niej wszystkich trójpokładowców, bez względu na ich wielkość i siłę artylerii. Princess Charlotte został zaliczony do nowej grupy 110-działowców, okrętów I rangi, ale zdecydowanie mniejszych niż typowe dla tamtych czasów 120-działowce.
Stępkę położono w listopadzie 1818. Został zwodowany 14.09.1825. Stał nieukończony w Portsmouth, a tymczasem znowu zdecydowano się zmienić jego klasyfikację. Określany był jako okręt 104-działowy. Projektowane wtedy uzbrojenie: na pokładzie dolnym 30 dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie środkowym 32 działa 24-funtowe (o masie 49 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie górnym 32 działa 24-funtowe (o masie 41 cetnarów, długości 7’6”); na pokładzie rufowym 10 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0’) i 4 działa 12-funtowe; na pokładzie dziobowym 2 karonady 32-funtowe (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”) i 2 działa 12-funtowe. Po 1826 zdecydowano się na zmianę planowanej artylerii. Odtąd miała ona wyglądać następująco: na pokładzie dolnym 26 dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”) i 2 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie środkowym 28 dział 32-funtowych (o masie 48 cetnarów, długości 8’0”) i 2 haubiczne działa 8-calowe (o masie 50 cetnarów, długości 7’0”); na pokładzie górnym 30 dział 32-funtowych (o masie 32 cetnarów, długości 6’6”); na pokładzie rufowym 12 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0’) i 2 działa 12-funtowe; na pokładzie dziobowym 2 karonady 68-funtowe (o masie 36 cetnarów, długości 5’2”).
Ukończono okręt w maju 1837.
Miał rzeczywiste uzbrojenie złożone ze 104 dział, w tym: na pokładzie dolnym 26 dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”) i 2 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie środkowym 28 dział 32-funtowych (o masie 48 cetnarów, długości 8’0”) i 2 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie górnym 30 dział 32-funtowych (o masie 32 cetnarów, długości 6’6”); na pokładzie rufowym 12 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0’) i 2 działa 12-funtowe; na pokładzie dziobowym 2 karonady 32-funtowe (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”). Do 1839 liczba dział haubicznych lekko wzrosła – na pokładzie 2 działa 32-funtowe ustąpiły miejsca dwóm dodatkowym działom haubicznym 8-calowym (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); ponadto na pokładzie rufowym i dziobowym łącznie pozostawiono tylko 10 karonad 32-funtowych, uzupełniono je sześcioma działami 32-funtowymi (w wersji 45-cetnarowej o długości 8’6” albo w wersji 39-cetnarowej o długości 7’6”), usunięto 12-funtówki. Załoga 728-738 ludzi.
Wprowadzony do aktywnej służby w 1837. Od 9.02.1837 do 27.07.1841 dowodził nim kmdr Arthur Fanshawe. Okręt był flagowcem adm. Stopforda na Morzu Śródziemnym, w tym podczas walk u wybrzeży Syrii w 1840. Wysłany z Portsmouth na Morze Śródziemne wczesnym latem 1837. Uczestniczył w akcjach floty, w tym w najważniejszej – bombardowaniu z morza i zdobyciu twierdzy St. Jean d’Acre 3.11.1840. Latem 1841 odesłany do Anglii, przybył do Portsmouth 17.07.1841. Wycofany do rezerwy w Portsmouth dziesięć dni później. Jak twierdzi Andrew Lambert, służba u wybrzeży Syrii pokazała, że „brak było miejsca dla małych trójpokładowców w nowoczesnej flocie. Wciąż niosły uzbrojenie o niewielkiej donośności; nie były silniejsze niż duże dwupokładowce; źle zachowywały się pod żaglami. Sztucznie nadymały ogólną siłę brytyjskiej floty”. Dlatego ani Princess Charlotte, ani innych okrętów tej klasy nie wykorzystano już nigdy w charakterze jednostek bojowych.
Ponownie wprowadzony do aktywnej służby 23.04 lub 25.04.1857 z przeznaczeniem do pełnienia roli koszar przejściowych i okrętu szpitalnego w Hongkongu. Dowództwo okrętu objął komandor George St. Vincent King. Princess Charlotte dotarł na miejsce przeznaczenia, trasą przez Kalkutę, 6.01.1858. Od 7.02.1858 jego kapitanem był nawigator Henry G. Thomsett, kolejnym – 16.07.1861 kmdr Mathew Stainton Nolloth, zaś w okresie 15.08.1873-lipiec 1875 dowództwo sprawował komodor John Edward Parish. Okręt sprzedano w Hongkongu w 1875.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Śro 18:25, 05 Mar 2014 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ROYAL ADELAIDE (1828).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Śro 20:56, 05 Mar 2014 Temat postu:

Trójpokładowiec żaglowy typu Princess Charlotte, o wszystkich klasyfikacjach i większości zmian koncepcji uzbrojenia jak Princess Charlotte.
Zamówiony 6.01.1812 w Plymouth pod nazwą London. Stępkę położono w maju 1819. Został przemianowany na Royal Adelaide 10.05.1827 i zwodowany 28.07.1828 (lub dzień później). Stał w Plymouth.
Ukończono okręt w lipcu 1835. Z powodów opisanych przy Princess Charlotte nigdy nie wprowadzono go do aktywnej służby na morzu. Pełnił od 1835 do około 1840 rolę flagowca portowego w Plymouth. Stał potem w Devonport/Plymouth.
Od kwietnia lub maja 1859 znów pełnił w Plymouth funkcję okrętu strażniczego i flagowca portowego. Do kwietnia 1887 dowodziło nim kolejno co najmniej tuzin komandorów. Od lipca 1860 koszary przejściowe w Devonport. W 1870 wciąż miał 26 dział na pokładach, a dziewięć lat później – 13 sztuk. Od września 1891 w tej samej roli w Chatham. Sprzedany 4.04.1905 i rozebrany.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Pią 18:25, 07 Mar 2014 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu NEPTUNE (1832).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Pią 22:27, 07 Mar 2014 Temat postu:

120-działowy liniowiec żaglowy, okręt pierwszej rangi. Żaglowiec z pochodzącej z 1819 r. wersji typu Caledonia - zaprojektowanego przez Williama Rule w 1794 - poszerzonej i znacznie unowocześnionej, zwanej czasem typem Saint George. Okręty tej wersji otrzymały wszystkie udoskonalenia systemu Seppingsa, w tym wewnętrzną kratownicę ukośnicową, okrągły dziób i takąż rufę. Zwiększenie szerokości miało umożliwić przyjęcie cięższego uzbrojenia, charakterystycznego dla epoki post-napoleońskiej. Odtąd wymiary projektowe: długość 205’5,5”, szerokość 54’6”, głębokość 23’2”, tonaż 2694 tony. Uzbrojenie pierwotne: na pokładzie dolnym 30 dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”) i 2 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie środkowym 32 działa 32-funtowe (o masie 50 cetnarów, długości 9’0”) i 2 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie górnym 34 działa 32-funtowe (o masie 32 cetnarów, długości 6’6”); na pokładzie rufowym i dziobowym łącznie 14 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0’) i 6 dział 32-funtowych (o masie 45 cetnarów, długości 8’6”). Załoga: 900 ludzi.
Neptune został zamówiony 12.02.1823 w Portsmouth. Stępkę położono w styczniu 1827, zwodowano okręt 27.09.1832. Ukończono go w grudniu 1832 z przeznaczeniem do rezerwy. Stał w Portsmouth.
W 1839 nominalne uzbrojenie liniowców tej klasy tworzyły: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”) i 4 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie środkowym 32 działa 32-funtowe (o masie 50 cetnarów, długości 9’0”) i 2 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie górnym 34 działa 32-funtowe (o masie 41 cetnarów, długości 8’0”); na pokładzie rufowym i dziobowym łącznie 14 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0’) i 6 dział 32-funtowych (o masie 45 cetnarów, długości 8’6”). Załoga: 886 ludzi.
W 1848 nominalne uzbrojenie liniowców tej klasy tworzyły: na pokładzie dolnym 24 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”) i 8 haubicznych dział 8-calowych (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie środkowym 30 dział 32-funtowych (o masie 50 cetnarów, długości 9’0”) i 4 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie górnym 34 działa 32-funtowe (o masie 42 cetnarów, długości 8’0”); na pokładzie rufowym i dziobowym łącznie 14 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0’) i 6 dział 32-funtowych (o masie 45 cetnarów, długości 8’6”).
Nadano mu w 1851 status okrętu strażniczego rezerwy (nadal stał w Portsmouth). W okresie 5.12.1851-27.03.1852 dowodził nim kmdr Richard Augustus Yates; od 27.03.1852 do 17.02.1854 kapitanem okrętu był kmdr Edward Hinton Scott; w okresie 17.02-7.03.1854 jednostką dowodził kmdr Henry Smith.
W 1854 Neptune należał podczas wojny krymskiej do Floty Bałtyckiej. Od 7.03.1854 do 5.01.1856 dowodził nim kmdr Frederick Hutton. Liniowiec pełnił rolę okrętu flagowego – z jego pokładu dowodził kontradm. Armar Lowry Corry. Neptune został odesłany w październiku 1854, wraz z innymi żaglowymi liniowcami, do Anglii. W kwietniu i w maju 1855 stał na Spithead, szykowany do wyprawy na Bałtyk w charakterze bazy moździerzowców. Wycofany do rezerwy 5.01.1856.
Wg projektu z 1858 wiele jednostek tego typu przerobiono na 89-działowe liniowce śrubowo-żaglowe. Konwersję Neptune w Portsmouth nakazano 10.08.1858, zaczęto prace tego samego dnia. Okręt zszedł z doku 7.03.1859. Ukończono go 6.08.1859.
Odtąd długość 216’6”, szerokość 55’5”, głębokość 23’2”, tonaż 2830 ton, wyporność 4579 ton. Dwucylindrowy silnik poziomy (średnica cylindrów 71”, skok tłoków 3’6”) firmy Ravenhill, Salkeld & Co. o mocy nominalnej 500 koni i mocy indykowanej 1910 koni, który napędzając pojedynczą śrubę pozwalał na uzyskiwanie prędkości około 11,2 węzła. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 32 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie górnym 34 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na spardeku 22 działa 32-funtowe (o masie 42 cetnarów, długości 8’0”) i 1 działo 68-funtowe (o masie 95 cetnarów, długości 10’0”). Załoga: 830 ludzi.
Od 7.06 do 6.12.1859 dowodził nim kmdr William Legge George Hoste, skierowany jesienią 1859 na Morze Śródziemne. Tam dowództwo przejął 6.12.1859 (i sprawował je do 11.02.1861) kmdr Frederick Archibald Campbell. Zastąpił go kmdr Geoffrey Thomas Phipps Hornby, który ostatecznie odprowadził okręt z Morza Śródziemnego do Anglii, gdzie liniowiec wycofano do rezerwy w Portsmouth 17.12.1862.
Okręt sprzedano 23.01.1875 firmie Castle na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Sob 18:57, 08 Mar 2014 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ROYAL WILLIAM (1833).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Sob 20:56, 08 Mar 2014 Temat postu:

120-działowy liniowiec żaglowy, okręt pierwszej rangi. Jednostka typu Saint George (poszerzony i zmodernizowany typ Caledonia), o generalnej charakterystyce podanej przy Neptune.
Royal William został zamówiony 30.12.1823 w Pembroke. Stępkę położono w październiku 1825, zwodowano okręt 2.04.1833. Ukończono go w 1834 w Plymouth z przeznaczeniem do rezerwy. Stał w Plymouth/Devonport.
W 1839 nominalne uzbrojenie liniowców tej klasy tworzyły: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”) i 4 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie środkowym 32 działa 32-funtowe (o masie 50 cetnarów, długości 9’0”) i 2 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie górnym 34 działa 32-funtowe (o masie 41 cetnarów, długości 8’0”); na pokładzie rufowym i dziobowym łącznie 14 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0’) i 6 dział 32-funtowych (o masie 45 cetnarów, długości 8’6”). Załoga: 886 ludzi.
W 1848 nominalne uzbrojenie liniowców tej klasy tworzyły: na pokładzie dolnym 24 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”) i 8 haubicznych dział 8-calowych (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie środkowym 30 dział 32-funtowych (o masie 50 cetnarów, długości 9’0”) i 4 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie górnym 34 działa 32-funtowe (o masie 42 cetnarów, długości 8’0”); na pokładzie rufowym i dziobowym łącznie 14 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0’) i 6 dział 32-funtowych (o masie 45 cetnarów, długości 8’6”).
Od 16.02.1854 do 16.06.1856 dowodził nim kmdr John Kingcome. Początkowo w 1854 Royal William stacjonował w Devonport, od 4.08.1854 jako flagowiec admirała-superintendenta w Devonport, kontradm. Michaela Seymoura. Jednak później tego samego roku, w składzie dowodzonej przez komodora F.W. Grey’a eskadry 4 liniowców brytyjskich i 4 brytyjskich bocznokołowców (pełniących rolę holowników) transportował z Bałtyku do Anglii żołnierzy rosyjskich ze zdobytego w sierpniu Bomarsundu. Od 16.06.1856 do 5.05.1857 jego dowódcą był kmdr Frederick Hutton, a Royal William pełnił rolę flagowca kontradm. Plumridge’a, będąc okrętem strażniczym rezerwy w Devonport. Służył nadal w charakterze okrętu strażniczego w Plymouth, kiedy dowodził nim od 5.05.1857 do 31.03.1859 kmdr Woodford John Williams.
Wg projektu z 1858 wiele jednostek tego typu przerobiono na 89-działowe liniowce śrubowo-żaglowe. Konwersję Royal William w Devonport nakazano 5.02.1859, zaczęto prace 31.03.1859. Okręt zszedł z doku 9.02.1860.
Odtąd długość 216’9”, szerokość 55’7”, tonaż 2849 ton, wyporność 4579 ton. Dwucylindrowy silnik poziomy (średnica cylindrów 65”, skok tłoków 3’0”) firmy Robert Napier & Sons o mocy nominalnej 500 koni i mocy indykowanej 1763 konie, który napędzając pojedynczą śrubę pozwalał na uzyskiwanie prędkości około 10,6 węzła. Uzbrojenie i załoga jak Neptune, chociaż czasem określany jako 72-działowy. Nigdy nie użyto go w aktywnej służbie na morzu, stał w Devonport.
Został przekształcony w 1885 w stacjonarny okręt treningowy i przemianowany na Clarence. W wyniku wypadku spłonął na Mersey 26.07.1899.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Pon 19:57, 10 Mar 2014 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu WATERLOO (1833).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Pon 21:56, 10 Mar 2014 Temat postu:

120-działowy liniowiec żaglowy, okręt pierwszej rangi. Jednostka typu Saint George (poszerzony i zmodernizowany typ Caledonia), o generalnej charakterystyce podanej przy Neptune.
Waterloo został zamówiony 5.10.1824 w Chatham. Stępkę położono w marcu 1827, zwodowano okręt 10.06.1833 (18.06.1833?). Stał w Sheerness.
Uzbrojenie nominalne okrętów tej klasy w 1839 i w 1848 jak podane przy Royal William.
W grudniu 1851 wyposażony w Sheerness do służby w charakterze tamtejszego stacjonarnego okrętu flagowego. Od 5.08.1851 dowodził nim kmdr Montagu Stopford. Potem (najpóźniej w styczniu 1852) komendę przejął i sprawował ją do 1.04.1852 kmdr George Rodney Mundy (oficerem flagowym był wiceadm. Percy). Od 1.04.1852 do 5.12.1853 dowodził okrętem ponownie kmdr Montagu Stopford, a na Waterloo dalej powiewała flaga wiceadm. Percy’ego. W okresie 9.12.1853-28.02.1857 kapitanem okrętu był kmdr Frederick Herbert Kerr, a liniowiec służył jako jednostka flagowa wiceadmirałów Percy’ego, następnie Gordona. Od 1.06.1857 do 28.02.1859 kapitanem był kmdr Henry Harvey, oficerem flagowym – wiceadm. Edward Harvey.
Wg projektu z 1858 wiele jednostek tego typu przerobiono na 89-działowe liniowce śrubowo-żaglowe. Konwersję Waterloo w Sheerness nakazano 5.02.1859, zaczęto prace 1.04.1859. Okręt zszedł z doku 12.11.1859. Został ukończony w kwietniu 1860.
Odtąd długość 218’2,125”, szerokość 55’4”, głębokość 23’4,5”, tonaż 2845 ton. Dwucylindrowy silnik poziomy (średnica cylindrów 71”, skok tłoków 3’6”) firmy Ravenhill, Salkeld & Co. o mocy nominalnej 500 koni i mocy indykowanej 1890 koni albo 2048 koni, który napędzając pojedynczą śrubę pozwalał na uzyskiwanie prędkości około 11,3 węzła albo 9,9 węzła. Uzbrojenie nominalne i załoga jak Neptune, chociaż naprawdę był to okręt 78-działowy w 1864, kiedy miał na pokładach 13 odtylcowych dział gwintowanych Armstronga, w tym dwie 110-funtówki (7,2-calowe), dziesięć 40-funtówek (4,96”) i jedną 20-funtówkę (3,94”).
Przemianowany na Conqueror 27.02.1862. Wprowadzony do aktywnej służby bojowej w 1863. Od 24.11.1863 do 21.02.1866 dowodził nim kmdr Wiliam Garnham Luard, wysłany do Chin. Należąc do eskadry wiceadm. Kupera Conqueror uczestniczył w akcji sforsowania cieśniny Simonoseki we wrześniu 1864. Będąc największym okrętem w zespole dwukrotnie wszedł na mielizny, ale zszedł z nich samodzielnie i bez uszkodzeń. Zaokrętowany na nim batalion piechoty morskiej odegrał główną rolę przy zdobywaniu baterii japońskich przez desant brytyjsko-holendersko-francuski. Conqueror został wycofany do rezerwy w Sheerness 21.02.1866.
Przemianowany na Warspite 11.08.1876. Wypożyczony Marine Society z Woolwich jako okręt treningowy chłopców z marynarki wojennej i handlowej. W 1901 przesunięty do Greenhithe. Spłonął na Tamizie 20.01.1918.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Śro 19:24, 12 Mar 2014 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SAINT GEORGE (1840).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Śro 22:56, 12 Mar 2014 Temat postu:

120-działowy liniowiec żaglowy, okręt pierwszej rangi. Jednostka typu Saint George (poszerzony i zmodernizowany typ Caledonia), o generalnej charakterystyce podanej przy Neptune.
Saint George został zamówiony 2.06 (podaje się też daty dzienne 25.07 i 27.05) 1819 w Plymouth. Stępkę położono w maju 1827, zwodowano okręt 27.08.1840. Stał w Devonport.
Uzbrojenie nominalne okrętów tej klasy w 1839 i w 1848 jak podane przy Royal William.
W lipcu 1850 wyposażony w do służby w charakterze okrętu strażniczego rezerwy w Devonport. Od 31.08.1850 do 23.05.1853 dowodził nim kmdr Joseph Nias, a okręt pełnił rolę flagowca komodora Johna Haya do 8.09.1851, potem komodora Michaela Seymoura. Od 30.05.1853 do 16.02.1854 kapitanem liniowca Saint George był kmdr John Kingcome. Na okręcie nadal powiewał proporzec komodora Seymoura. Od 16.02.1854 do 5.04.1856 liniowcem dowodził kmdr Harry Eyres. Saint George operował w 1854 na Bałtyku podczas wojny krymskiej, w składzie eskadry kontradm. Corry’ego. Odesłany w październiku 1854, wraz z innymi żaglowymi liniowcami, do Anglii.
Wg projektu z 1858 wiele jednostek tego typu przerobiono na 89-działowe liniowce śrubowo-żaglowe. Konwersję Saint George w Devonport nakazano 10.08.1858, zaczęto prace 21.08.1858. Okręt zszedł z doku 19.03.1859. Został ukończony 12.07.1859 (lub miesiąc wcześniej).
Odtąd długość 216’6”, szerokość 55’4,5”, głębokość 23’9”, zanurzenie z przodu 23’4”, z tyłu 24’7”, tonaż 2864 tony. Dwucylindrowy silnik poziomy (średnica cylindrów 71”, skok tłoków 3’6”) firmy Ravenhill, Salkeld & Co. o mocy nominalnej 500 koni i mocy indykowanej 1730 koni, który napędzając pojedynczą śrubę pozwalał na uzyskiwanie prędkości około 10,9 węzła. Uzbrojenie nominalne i załoga jak Neptune, chociaż naprawdę od schyłku 1861 miał uzbrojenie zredukowane liczebnie do 86 dział i uzupełnione o odtylcowe działa gwintowane Armstronga, w tym 110-funtówki (7,2-calowe).
Od 6.06.1860 do 9.02.1864 dowodził nim kmdr Francis Egerton – okręt był początkowo flagowcem kontradm. Lyonsa w Plymouth, w maju 1861 przydzielono go do Eskadry Ameryki Północnej i Indii Zachodnich, w maju 1862 do Eskadry Kanału (w jej składzie zjawił się na Bałtyku), a w listopadzie 1862 wysłano na Morze Śródziemne. Od 10.02 do 4.05.1864 okrętem przydzielonym do Straży Wybrzeża w Falmouth dowodził kmdr Sidney Grenfell, potem (5.05.1864-1.05.1867) kmdr Edward Bridges Rice. W maju 1865 jednostkę przesunięto do Portland. Od 1.05.1867 do 30.06.1869 jej kapitanem był tam kmdr Mathew Stainton Nolloth. Potem Saint George stał w Devonport, w 1870 klasyfikowany jako okręt 72-działowy.
Sprzedany firmie Castle i rozebrany w Charlton w listopadzie 1883.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak · Wysłany: Nie 19:22, 16 Mar 2014 Temat postu:

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu TRAFALGAR (1841).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach · Wysłany: Nie 21:11, 16 Mar 2014 Temat postu:

120-działowy liniowiec żaglowy, okręt pierwszej rangi. Jednostka typu Saint George (poszerzony i zmodernizowany typ Caledonia), o generalnej charakterystyce podanej przy Neptune.
Trafalgar został zamówiony 22.02.1825 (lub trzy dni wcześniej) w Woolwich. Stępkę położono w listopadzie 1829, zwodowano okręt 21.06.1841. Stał w Sheerness.
Uzbrojenie nominalne okrętów tej klasy w 1839 i w 1848 jak podane przy Royal William.
W maju 1845 ukończony w Sheerness. Chociaż około 1845 oryginalna, zbyt ciężka rufa została przerobiona wg planów Finchama, w 1854 utrzymywano, że Trafalgar ma bardzo kiepskie własności żeglarskie. Od 30.01 do 18.10.1845 dowodził nim kmdr William Fanshawe Martin, zaś okręt pełnił rolę flagowca wiceadm. White’a do kwietnia, potem wiceadm. Kinga. W 1845 Trafalgar operował w składzie Eskadry Eksperymentalnej. Od 18.10.1845 do 11.01.1848 kapitanem liniowca był kmdr John Neale Nott. Na okręcie należącym w 1846 do Eskadry Eksperymentalnej znów powiewała flaga White’a. W 1847 Trafalgar operował w składzie Eskadry Kanału i eskadry adm. Parkera w Lizbonie. Od października 1847 okręt przebywał na Morzu Śródziemnym. Od 16.01 do 30.06.1848 liniowcem dowodził na tamtych wodach kmdr Charles Hope, który przyprowadził okręt do Anglii, gdzie go wycofano w Sheerness do rezerwy 30.06.1848. W 1850 liniowcem stojącym w Sheerness dowodził od 26.07 kmdr Montagu Stopford.
Od 21.07.1851 do 27.04.1855 kapitanem okrętu był kmdr Henry Francis Greville. W 1853 Trafalgar wchodził w skład floty brytyjsko-francuskiej zgromadzonej w zatoce Besika krótko przed wybuchem wojny krymskiej. W 1854 należał podczas tej wojny do Floty Czarnomorskiej. Brał udział w bombardowaniu Sewastopola 17.10.1854. Sześć jego 32-funtówek zdjęto na brzeg, dla wsparcia sił lądowych oblegających tę twierdzę. Został wycofany do rezerwy w Sheerness 27.04.1855.
Wg projektu z 1858 większość jednostek tego typu przerobiono na 89-działowe liniowce śrubowo-żaglowe. Konwersję okrętu Trafalgar w Chatham nakazano 10.08.1858, zaczęto prace 16.08.1858. Okręt zszedł z doku 21.03.1859. Został ukończony w Sheerness 14.08.1859.
Odtąd długość 216’0”, szerokość 55’5,5”, głębokość 23’2”, tonaż 2900 ton. Dwucylindrowy silnik poziomy (średnica cylindrów 66”, skok tłoków 3’6”) firmy Maudslay, Sons & Field o mocy nominalnej 500 koni i mocy indykowanej 2275 koni, który napędzając pojedynczą śrubę pozwalał na uzyskiwanie prędkości około 10,9 węzła. Uzbrojenie nominalne i załoga jak Neptune, chociaż często określany jako 91-działowy, a w kwietniu 1861 zaczął otrzymywać (w małych ilościach) odtylcowe działa gwintowane Armstronga. Od 1862 najczęściej nazywany 86-działowcem.
Od 9.06.1859 do 2.04.1861 dowodził nim kmdr Edward Gennys Fanshawe – okręt należał do Eskadry Kanału. Od 2.04.1861 do 14.07.1862 jego kapitanem w składzie tej samej eskadry był kmdr John Bourmaster Dickson. W okresie 14.07.1862 – 8.05.1863 liniowcem skierowanym na Morze Śródziemne dowodził kmdr Thomas Baillie. Tam 8.05.1863 dowództwo przejął kmdr Thomas Henry Mason, który przyprowadził okręt do Anglii, gdzie Trafalgar został wycofany do rezerwy w Sheerness 28.02.1864.
Od 1.03.1864 do 15.06.1867 liniowiec służył w Leith jako baza Straży Wybrzeża, dowodzony przez trzech kolejnych komandorów. Następnie stał w Sheerness. Od 15.11.1868 do 20.11.1869 należał do Straży Wybrzeża w Lough Swilly. Od 17.08.1870 do 8.06.1872 pełnił rolę żeglującego okrętu treningowego kadetów marynarki (w styczniu 1871 przebywał w Algierze, Port Mahon i Palermo, w lutym i marcu 1871 na Malcie), a jego kapitanem był kmdr Thomas Bridgeman Lethbridge. Przemianowany na Boscawen w styczniu 1873, od lutego pełnił rolę stacjonarnego okrętu treningowego w Portland. Sprzedany 10.07.1906 firmie Castle na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach