www.timberships.fora.pl

kgerlach

Drewniana fregata żaglowa, 46- i 42-działowa, z drewna tekowego. Wersja rozwojowa francuskiej fregaty President zdobytej w 1806. Długość 157’6”, szerokość 40’5”, głębokość 13’6”, tonaż 1148 ton. Załoga: 315 ludzi. Zamówiona jako fregata 38-działowa. Zgodnie z nowym system klasyfikacji od lutego 1817 nazywana 46-działową. Uzbrojenie: na pokładzie głównym 28 dział 18-funtowych (o masie 38 cetnarów, długości 8’0”); na pokładzie rufowym 14 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”); na pokładzie dziobowym 2 działa 9-funtowe (o masie 26 cetnarów, długości 7’6”) i 2 karonady 32-funtowe (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”). W 1839 r. fregaty tej grupy przeklasyfikowano na 42-działowe. Odtąd ich uzbrojenie obejmowało nominalnie: na pokładzie głównym 2 haubiczne działa 8-calowe (o masie 50 cetnarów i długości 7’0”) oraz 26 dział 32-funtowych (o masie 39 cetnarów, długości 7’6”); na spardeku 10 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”) oraz 4 działa 32-funtowe (o masie 39 cetnarów, długości 7’6”); nominalna załoga liczyła 319 ludzi.
Seringapatam zamówiono w Bombaju 21.08.1813, zaczęto w listopadzie 1817, zwodowano 5.09.1819. W 1820 dowództwo fregaty objął kmdr William Walpole i przyprowadził ją do Anglii 16.10.1820. Została wykończona w Plymouth 10.04.1821. Od grudnia 1820 do lutego 1824 dowodził nią kmdr Samuel Warren, wysłany na Morze Śródziemne. Latem 1823 przewiozła do Sztokholmu nowego ambasadora brytyjskiego przy szwedzkim dworze, wycofano ją do rezerwy w Portsmouth 5.02.1824. Od maja 1824 jej kapitanem był kmdr Charles Sotheby, skierowany na Morze Śródziemne. Wymuszał tam na Turkach i Grekach poszanowanie prawa – bombardował pałac beja Rodos (maj 1825), zniszczył trzy pirackie statki koło Andros (wrzesień 1826). Osłaniał w maju 1827 brytyjską żeglugę handlową na Morzu Egejskim, w pobliżu Aleksandrii i u wybrzeży Syrii. W 1828 fregata przebywała w Cork. Jej dowództwo od 7.02.1829 do kwietnia 1832 sprawował kmdr William Waldegrave, wysłany na wody Ameryki Południowej. Fregata znajdowała się w Rio de Janeiro w październiku 1829, wyruszyła na Pacyfik 25.12.1829. Przywiozła 15.03.1830 na Pitcairn ubrania i narzędzia rolnicze dla wyspiarzy, potomków buntowników z Bounty. Od maja 1830 do kwietnia 1832 Waldegrave był najstarszym rangą oficerem brytyjskim na Pacyfiku. Po powrocie do Anglii fregatę wycofano w Sheerness do rezerwy w sierpniu 1832. Od 6.02.1837 do października 1841 Seringapatam była dowodzona przez komandora Johna Leitha, wysłanego do Indii Zachodnich. Dotarła do Hawany 21.08.1837. W następnych latach operowała na wodach wokół Barbados i Antigui, w sierpniu 1841 zawinęła do Halifaxu. Z powodu choroby Leith musiał zrezygnować z komendy, a Seringapatam od 18.10 do 5.11.1841 przeszła z Halifaxu do Portsmouth. Wycofano ją do rezerwy w Sheerness 20.11.1841.
Od lipca 1847 pełniła rolę hulka- koszar przejściowych w Kolonii Przylądkowej, od 20.12.1848 była tam koszarami przejściowymi i hulkiem węglowym, pełniła rolę bazy administracji. Od maja 1848 dowodził nią szyper James Russell. Od czerwca 1854 do 1857 pełniła rolę okrętu flagowego komodora Henry’ego Dundasa Trottera, głównodowodzącego na Przylądku Dobrej Nadziei. W październiku 1861 jej kapitanem został kmdr James Horsford Cockburn. Na podstawie rozkazu admiralicji z 20.12.1872 rozbierana od czerwca 1873 do 1883.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu LEANDER (1813).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Fregata 50-działowa zaprojektowana w kwietniu 1813 przez Williama Rule, zbudowana z sosny. Brytyjska opinia publiczna była zszokowana klęskami, jakie na początku wojny 1812-1814 poniosły standardowe fregaty Royal Navy w pojedynkach z wielkimi i dużo silniej uzbrojonymi fregatami amerykańskimi grupy Constitution. Postanowiono jak najszybciej (stąd sosna) zbudować jednostki z pełnym rzędem dział na spardeku, które mogłyby dorównać amerykańskim, czyli bardzo duże i dające się uzbroić w ciężkie działa (stąd drugi raz sosna, ponieważ lżejszy żaglowiec mógł wziąć cięższą artylerię).
Leander powstała w stoczni firmy Wigram, Wells & Green, w Blackwall. Zamówiono ją 6.05.1813, zaczęto w czerwcu 1813 i zwodowano już 10.11.1813. Została ukończona 18.02.1814 w Woolwich. Zgodnie z projektem miała mieć załogę z 480 ludzi i uzbrojenie złożone z 60 dział, tj. trzydziestu 24-funtówek na pokładzie głównym, a na spardeku 28 karonad 42-funtowych i 2 dział 24-funtowych. Jednak jeszcze przed jej zwodowaniem zdecydowano się zredukować załogę do 450 ludzi, a z uzbrojenia spardeku usunąć 4 karonady 42-funtowe (czyli zostało 56 dział i karonad). Wymiary: długość 174’0”, szerokość 44’10,5”, głębokość 14’4”, tonaż 1556 ton. Okazała się bardzo szybka, ale źle trzymała się wiatru i była początkowo przesztywniona mimo wyposażenia w takielunek 74-działowca. Nosiła za to wysoko działa nad wodą.
W grudniu 1813 jej dowództwo objął kmdr George Collier. Zanim zaczęła aktywną służbę, przyszedł rozkaz admiralicji o wstawieniu na spardek dwóch dodatkowych dział 24-funtowych, a 1.03.1814 nakazano zabrać jeszcze jedną haubicę 5,5-calową oraz 9-funtowe działo polowe. Leander zdobyła 22.06.1814 amerykański okręt korsarski, a 10.03.1815 była wśród okrętów ścigających (fatalnie) koło Porto Praya amerykańską fregatę Constitution; odbito tylko pryz tej ostatniej (20-działowy „post-ship” Levant) w akcji, w której Brytyjczycy się totalnie skompromitowali. Od sierpnia 1815 fregatą Leander dowodził kmdr William Skipsey. Od sierpnia 1815 do lutego 1816 przeszła w Woolwich remont połączony z wyposażeniem do służby na placówkach zagranicznych w roli okrętu flagowego. W tym celu dodano rufówkę (prawdopodobnie właśnie wtedy, zgodnie z planem z 22.09.1815), dla zwiększenia ilości pomieszczeń nadających się dla admirała i jego pomocników. Od maja 1816 jej kapitanem był kmdr Edward Chetham, wysłany na Morze Śródziemne. W składzie eskadry lorda Exmouth jednostka uczestniczyła w bombardowaniu Algieru 27.08.1816, ponosząc ciężkie straty (17 zabitych, 118 rannych). W lutym 1817 została przeklasyfikowana na fregatę 60-działową. W 1817 pełniła w Halifaxie rolę okrętu flagowego kontradm. Milne. W lipcu 1819 jej dowództwo przejął w Portsmouth kmdr Charles Richardson. Po remoncie trwającym do listopada 1819, flagę na fregacie Leander podniósł kontradm. Henry Blackwood, wysłany do Indii Wschodnich. Od lutego do maja 1822 obowiązki jej kapitana pełnił tymczasowo kmdr Price Blackwood. Powróciła do Anglii pod koniec 1822. W latach 1823-1830 służyła w Portsmouth jako hulk-koszary przejściowe. Została tam rozebrana w marcu 1830.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu WATERLOO (1818).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

80- i 78-działowy dwupokładowiec, okręt drugiej rangi. Zbudowany w Portsmouth na podstawie projektu Henry’ego Peake z 1809 r.
Kiedy go zamawiano 23.09.1809 pod nazwą Talavera, obowiązywała jeszcze klasyfikacja z czasów wojen napoleońskich i wg niej zaliczał się do okrętów trzeciej rangi. Wymiary projektowe: długość 192’0”, szerokość 49’0”, głębokość 21’0”, tonaż 2041 ton (tonaż ostateczny 2056 ton, wyporność 3307 ton). Zaloga: 650 ludzi. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 30 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 30 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 4 działa 12-funtowe i 10 karonad 32-funtowych; na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe i 2 karonady 32-funtowe.
Stępkę pod ten okręt położono w listopadzie 1813. Wg systemu klasyfikacji obowiązującego od 1817 stał się jednostką drugiej rangi. Podczas budowy przemianowano go 23.07.1817 na Waterloo. Został zwodowany 16.10.1818. Ukończono go 28.10.1818 z przeznaczeniem do rezerwy. Kiedy sobie stał bezczynnie w Portsmouth, zmieniono 5.10.1824 jego nazwę na Bellerophon (aby „zwolnić” Waterloo dla trójpokładowca). Ostatecznie został wyposażony do aktywnej służby na morzu w lipcu 1836. Od 5.04.1836 do 19.02.1838 dowodził nim kmdr Samuel Jackson. W lipcu 1836 Bellerophon poddawany był próbom, od lipca do października 1836 należał na wodach krajowych (angielskich i irlandzkich) do Eskadry Eksperymentalnej, w październiku przeszedł z nią do Lizbony, potem podążył samodzielnie na Morze Śródziemne. Operował tam do lutego 1838, kiedy 7.02 sztorm wepchnął go na hiszpański brzeg i uszkodził, zmuszając do powrotu do Portsmouth na remont.
W 1839 zaliczano Bellerophona do okrętów 78-działowych. Niósł następujące uzbrojenie: na pokładzie dolnym 4 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 26 dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów i długości 9’6”); na pokładzie górnym 2 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 30 dział 32-funtowych (o masie 45 cetnarów, długości 8’6”); na pokładzie rufowym i dziobowym łącznie 6 dział 32-funtowych (o masie 41 cetnarów, długości 8’0”) i 10 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”).
Dowództwo okrętu objął 14.04.1838 kmdr Charles John Austen, wysłany 11.05.1838 na Morze Śródziemne. W 1840 Bellerophon brał udział w działaniach floty adm. Stopforda u wybrzeży Syrii, znajdując się we wrześniu najpierw pod Aleksandrią, potem pod Bejrutem. W październiku przebywał nadal pod Bejrutem, gotów do osłony operacji sił lądowych, strzelał i był ostrzeliwany z wybrzeża, zaś część jego załogi brała udział w walkach na lądzie. Uczestniczył 3.11.1840 w najważniejszym wydarzeniu tej kampanii – bombardowaniu twierdzy St. Jean d’Acre i wyparciu z niej Egipcjan. Na początku grudnia znalazł się w obszarze działania gwałtownego sztormu i tylko ogromny wysiłek dowódcy i załogi uchronił liniowiec przed roztrzaskaniem na syryjskim brzegu. Wycofano go do rezerwy w czerwcu 1841 w Portsmouth.
W lipcu 1848 niósł: na pokładzie dolnym 6 haubicznych dział 8-calowych (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 24 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów i długości 9’6”); na pokładzie górnym 2 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 30 dział 32-funtowych (o masie 45 cetnarów, długości 8’6”); na pokładzie rufowym i dziobowym łącznie 6 dział 32-funtowych (o masie 42 cetnarów, długości 8’0”) i 10 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”).
Od 23.09.1847 do 7.11.1850 dowodził nim kmdr Robert Lambert Baynes. Początkowo Bellerophon pełnił tymczasowo rolę transportowca wojska, potem operował w ramach Eskadry Zachodniej, przebywał też krótko na Morzu Śródziemnym. Od 7.11.1850 jego kapitanem był kmdr lord George Paulet. W końcu sierpnia 1851 okręt przebywał w Devonport, wkrótce znów dołączył do Floty Śródziemnomorskiej. W 1853 należał do floty brytyjsko-francuskiej zgromadzonej w zatoce Besika. Walczył na Morzu Czarnym w czasie wojny krymskiej. Brał udział w bombardowaniu Sewastopola przez flotę brytyjsko-francusko-turecką 17.10.1854, doholowany na pozycję przez bocznokołowiec Cyclops. Ostatecznie zbliżył się najbardziej do rosyjskich pozycji i zmusił do milczenia baterię nazwaną przez aliantów Wasp, ostatni też przerwał ogień. Część jego załogi weszła w skład lądowej Brygady Marynarki Wojennej. W grudniu 1854 lub styczniu 1855 miano go wykorzystać do transportowania do kraju rannych żołnierzy – mógł ich zabrać 150. W połowie kwietnia 1855 prasa brytyjska nadal zaliczała Bellerophona do sił znajdujących się pod Sewastopolem.
Od października 1856 do 1890 pełnił funkcję hulka-koszar przejściowych w Portsmouth. Sprzedany firmie J. Read 12.01.1892 na rozbiórkę.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu HASTINGS (zakupiony 1819).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska zbudowała w 1818 koło Kalkuty ten żaglowy 74-działowiec na własną rękę, licząc na jego zakup przez Royal Navy i odpowiedni zysk. Oczekiwano, że zarobek będzie lepszy niż przy statkach handlowych. Anglo-Hindus James Kyd zrealizował budowę w swojej stoczni Kyd’s Dock w Kidderpore, trochę w dół rzeki od Kalkuty. Przedsięwzięcie było finansowane przez spółkę akcjonariuszy składających się z kupców i przedsiębiorców stoczniowych. Wybrano model dużego 74-działowca z działami 18-funtowymi na górnym pokładzie, wykonanego z diagonalnym szkieletem Seppingsa. Chcąc zyskać zainteresowanie admiralicji zastosowano świetne i drogie materiały, jak łączniki miedziane zamiast żelaznych oraz egzotyczne drewno, jak tek, sal (damarzyk), sisso. W rezultacie koszt budowy do stanu gotowości pozwalającej na przepłynięcie do Anglii okazał się ogromny – 108938 funtów.
Kiedy okręt dotarł do celu, marynarka mocno marudziła przy zakupie: liniowce 74-działowe po wojnach napoleońskich uchodziły już za przestarzałe i nie bardzo widziano sens w wydawaniu pieniędzy na nowe jednostki tej kategorii; Royal Navy ceniła tek, ale tylko ten z Malabaru, a Hastings powstał z teku birmańskiego i jawajskiego; ówczesny pierwszy lord admiralicji, wicehr. Melville, nie lubił damarzyka i miał ku temu racjonalne powody; budowa takich okrętów w Wielkiej Brytanii była tańsza. Ostatecznie marynarka kupiła żaglowiec 22.06.1819, ale zapłaciła za niego tylko 70 tysięcy funtów, więc dla udziałowców przedsięwzięcie zakończyło się żałosnym fiaskiem.
Natomiast Royal Navy dostała okręt trochę przestarzały, jednak świetnie zbudowany, z dobrych materiałów i bardzo trwały. Końcowe wyposażanie do potrzeb marynarki wojennej zajęło jeszcze 2730 roboczo-dni. Liniowiec miał długość 176’10,5”, szerokość 48’6”, głębokość 21’0”, tonaż 1763 tony. Regulaminowa załoga liczyła 600 ludzi. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych; na pokładzie górnym 28 dział 18-funtowych; na pokładzie rufowym 4 działa 12-funtowe i 10 karonad 32-funtowych, na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe i 2 karonady 32-funtowe.
Hastings pierwsze 15 lat przestał w rezerwie w Chatham. Dopiero 7.04.1834 otrzymał dowódcę, którym był kmdr Henry Schiffner, wysłany w czerwcu do Lizbony. W 1837 okręt pełnił na tamtej placówce rolę flagowca kontradm. Gage’a. Najwcześniej w kwietniu 1837, a najpóźniej na początku 1838 Hastings wrócił do Anglii. Dowództwo liniowca przejął 31.01.1838 w Sheerness kmdr Francis Erskine Loch. 24.04.1838 okręt wyruszył z Portsmouth do Quebeku, przewożąc tam lorda Durhama i jego świtę. W listopadzie 1838 służył już na Morzu Śródziemnym, pozostając tu także na początku 1839. Przebywał na Malcie w marcu 1839, operował między Lizboną a Portsmouth w maju 1839. Loch zdał komendę w czerwcu 1839.
W 1839 Hastings miał następujące uzbrojenie: na pokładzie dolnym 4 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 24 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie górnym 28 dział 32-funtowych (o masie 41 cetnarów, długości 8’0”); na pokładzie rufowym i dziobowym łącznie 4 działa 32-funtowe (o masie 41 cetnarów, długości 8’0”) i 12 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”), czyli w sumie 72 działa i karonady – tak go też teraz klasyfikowano.
Od 4.06.1839 do 3.02.1842 dowodził nim kmdr John Lawrence, wysłany w sierpniu na Morze Śródziemne. W 1840 Hastings brał udział w działaniach floty adm. Stopforda u wybrzeży Syrii, biorąc udział w zdobyciu Batroun 15.09 i w zajęciu prochów w Bejrucie 2.10. Wrócił do Plymouth 20.07.1841. Wycofano go do rezerwy w Portsmouth 3.02.1842. Od 10.04.1848 dowodził nim kmdr James William Morgan. W 1848 okręt został skierowany do Indii Wschodnich, gdzie do 1849 był flagowcem kontradm. Colliera. Jego załoga zwalczała chińskich piratów w okolicach Hongkongu 1, 8 i 22.10.1849 oraz 2-6.03.1850. Kmdr Francis William Austen został 21.01.1850 mianowany dowódcą tego liniowca, pełniącego teraz rolę okrętu flagowego kontradm. Charlesa Johna Austena w Indiach Wschodnich. Hastings wyruszył 25.01.1851 z Hongkongu do Indii, dotarł do Kalkuty w kwietniu. W 1852 uczestniczył w drugiej wojnie birmańskiej, nadal jako flagowiec kontradm. Austena, przybywając we wrześniu do Rangunu. Wrócił do Anglii w 1853 i został wycofany do rezerwy w Portsmouth 6.05.1853.
Przerobiono go tam na 60-działowy, śrubowy okręt blokadowy grupy Cornwallis. Konwersję nakazano w 1854, zaczęto 11.11.1854. Jej celem było szybkie i tanie uzyskanie jednostki, która nadawałaby się do bombardowania rosyjskich twierdz bałtyckich. Okręt zszedł z doku 5.02.1855, a jego wyposażanie ukończono 12.05.1855. Wymiary główne ani tonaż nie uległy zmianie, wyporność wynosiła 2948 ton. Napędzający pojedynczą śrubę silnik firmy Maudslay, Sons & Field, dwucylindrowy (średnica cylindrów 30 cali, skok tłoków 30 cali), o mocy nominalnej 200 koni, rozwijał moc indykowaną 597 koni, co pozwalało na uzyskiwanie prędkości 6,7 węzła. Uzbrojenie obejmowało teraz: na pokładzie dolnym 4 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 24 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie górnym 26 dział 32-funtowych (o masie 50 cetnarów, długości 9’0”); na pokładzie rufowym i dziobowym łącznie 4 haubiczne działa 10-calowe (o masie 85 cetnarów, długości 9’4”) i 2 działa 68-funtowe (o masie 95 cetnarów, długości 10’0”). Załoga: 600 ludzi.
W 1855 i 1856 należał podczas wojny krymskiej do Floty Bałtyckiej. Od 6.02.1855 do 21.08.1855 dowodził nim kmdr James Crawford Caffin. Uczestniczył w bombardowaniu Sweaborga w sierpniu 1855. Od 21.08.1855 do 12.05.1856 dowodził nim kmdr Edward Gennys Fanshawe. Uczestniczył w rewii floty na Spithead 23.04.1856.
Od kwietnia 1857 do lutego 1860 służył Straży Wybrzeża w Liverpoolu. Dowodził nim w okresie 3.04.1857-1.02.1860 kmdr William Robert Mends. Od 1860 pełnił w Liverpoolu rolę okrętu treningowego rezerwy marynarki, od 4.02.1860 dowodzony przez commandera Charlesa Maxwella Luckrafta, od 29.02.1862 przez commandera Johna Williama Whyte. Od 8.10.1862 do czerwca 1864 kapitanem jednostki służącej w Queenstown w roli okrętu flagowego kontradm. Jonesa (potem kontradm. Wardena) był kmdr Charles Frederick Alexander Shadwell, zaś od 24.06.1864 do 18.05.1866 – kmdr John Corbett. Hastings został ostatecznie wycofany ze służby w 1866. Od 1870 był hulkiem węglowym w Devonport.
Sprzedany we wrześniu 1885 lub 1886.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu TRAFALGAR (1820).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Nieduży trójpokładowiec, zamówiony 15.01.1806 w Plymouth, a 17.08.1806 ponownie zamówiony w Chatham, jako okręt drugiej rangi, 98-działowy, zaprojektowany przez William Rule na podstawie zmodyfikowania planów 98-działowca Impregnable. Stępkę pod liniowiec Trafalgar położono w maju 1813. W tym samym roku zdecydowano się poszerzyć go z 51’0” do 52’6” dla zwiększenia stateczności początkowej. Pozostałe wymiary: długość 196’0”, głębokość 22’8”, tonaż 2386 ton, wyporność 4140 ton. Projektowana załoga: 738 ludzi. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 28 dział 32-funtowych (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie środkowym 30 dział 24-funtowych (o masie 49 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie górnym 30 dział 24-funtowych Congreve’a (o masie 41 cetnarów, długości 7’6”); na pokładzie rufowym 6 dział 12-funtowych (o masie 29 cetnarów, długości 7’6”) i 8 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”), na pokładzie dziobowym 2 działa 12-funtowe (o masie 33 cetnarów, długości 8’6”) i 2 karonady 32-funtowe (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”); na pokładzie rufówki 6 karonad 18-funtowych (o masie 10 cetnarów, długości 3’4”); w sumie 112 dział i karonad. W trakcie budowy zmieniły się reguły klasyfikacji jednostek Royal Navy, więc od lutego 1817 zaliczano go do 106-działowych okrętów pierwszej rangi.
Został zwodowany 26.07.1820 i ukończony 7.09.1820 od razu z przeznaczeniem do rezerwy. Stał w Sheerness. Przemianowano go na Camperdown 22.02.1825. Przeklasyfikowany na 104-działowiec w 1835 i mniej więcej w tym czasie (około 1840) na okręt drugiej rangi. Jego nominalne uzbrojenie (jakieś rzeczywiste też miał, przynajmniej od 1840) obejmowało w 1839 i 1848: na pokładzie dolnym 4 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 24 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie środkowym 2 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 28 dział 32-funtowych (o masie 48 cetnarów, długości 8’0”); na pokładzie górnym 30 dział 32-funtowych (o masie 32 cetnarów, długości 6’6”); na pokładzie rufowym i dziobowym łącznie 6 dział 32-funtowych (o masie 45 cetnarów, długości 8’6”) i 10 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”); w sumie 104 działa i karonady. Nominalna załoga: 850 ludzi.
W październiku 1840 przeszedł do Nore, gdzie ze szczątkową załogą złożoną głównie z żołnierzy piechoty morskiej służył jako okręt strażniczy oraz stacjonarny okręt flagowy wiceadm. (od 1841 adm.) Digby. Od 16.12.1841 do grudnia 1843 żaglowcem Camperdown dowodził kmdr Francis Brace, flagowy kapitan wiceadm. Edwarda Brace, ówczesnego głównodowodzącego w Nore. W styczniu 1848 okręt znajdował się w rezerwie w Portsmouth.
Od listopada 1853 czy początku 1854 pełnił w Portsmouth rolę okrętu strażniczego i koszar przejściowych. Od 1857 czy od 1860 był tam hulkiem węglowym. Przemianowano go na Pitt 29.08.1882. Został sprzedany 15.05.1906 firmie Castle na rozbiórkę w Charlton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu GANGES (1821).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Okręt 2 rangi typu Ganges/Formidable/Canopus, zamówiony 4.06.1816 w Bombaju jako 80-działowiec, po zmianie systemu podziału jednostek w Royal Navy klasyfikowany od lutego 1817 jako 84-działowy.
Typ powstał w oparciu o wielokrotnie zmieniane plany sporządzone przez wymierzenie okrętu Canopus, będącego ex-francuskim liniowcem Franklin, zdobytym w 1798 przez Brytyjczyków. Projektantem Franklina był słynny Jacques-Noël Sané. Tym niemniej Ganges oraz pozostałe jednostki typu otrzymały system wewnętrznej kratownicy ukośnicowej Seppingsa, okrągłe dzioby i rufy tego konstruktora, zmienione kształty nadwodnej bryły kadłuba. W istocie więc bardzo daleko odbiegały od pierwowzoru. O liniowcu Canopus i typie Ganges/Formidable napisałem swego czasu artykuł („Morza, Statki i Okręty” nr 5/2001) pod sporo mówiącym tytułem: „Le Franklin oraz HMS Canopus – niedościgły ideał żaglowego okrętu wojennego?”.
Ganges został zbudowany z drewna tekowego. Miał długość 196’1,5”, szerokość 52’4,5”, głębokość 22’6”, tonaż 2284 tony. Wyporność 3594 tony. Załoga: 700 ludzi. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 32 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie górnym 30 dział 24-funtowych; na pokładzie rufowym 4 działa 24-funtowe i 14 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”); na pokładzie dziobowym 2 działa 24-funtowe i 2 karonady 32-funtowe (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”); w sumie 86 dział i karonad.
Stępkę położono w maju 1819, zwodowano okręt 10.11.1821. W Bombaju sprzedano 16.04.1822 fregatę Royal Navy Liverpool i w ten sposób dysponowano tam całą „wolną” załogą. Przeniesiono ją na liniowiec Ganges, kmdr Francis Augustus Collier objął dowództwo i przeszedł do Portsmouth, rzucając kotwicę na Spithead 6.10.1822. Okręt ukończono w Portsmouth 7.01.1823.
Od maja 1823 dowodził nim kmdr Edward Brace, a od listopada 1824 kmdr Patrick Campbell, skierowany do Indii Wschodnich. 1.03.1826 dowództwo liniowca, wyznaczonego okrętem flagowym kontradm. Otwaya, głównodowodzącego na wodach Ameryki Południowej, objął kmdr Samuel Inglefield. Ganges był w Rio de Janeiro w 1827 i 1828, a w czerwcu 1828 Inglefield na czele żołnierzy piechoty morskiej eskadry pomógł stłumić bunt niemieckich i irlandzkich żołnierzy przeciwko cesarzowi Pedro I. Ganges wrócił do Anglii, gdzie załogę spłacono we wrześniu 1829. W tym samym miesiącu jego dowództwo objął kmdr John Hayes i sprawował je do lipca 1830, wysłany na Morze Śródziemne. Tam nowym kapitanem został kmdr George Burdett, operujący na Morzu Śródziemnym nadal w 1831. W 1832 okręt wycofano do rezerwy w Portsmouth.
W 1839 jego uzbrojenie obejmowało: na pokładzie dolnym 6 haubicznych dział 8-calowych (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 24 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie górnym 2 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 30 dział 32-funtowych (o masie 48 cetnarów, długości 8’0”); na pokładzie rufowym i dziobowym łącznie 6 dział 32-funtowych (o masie 41 cetnarów, długości 8’0”) i 16 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”); w sumie 84 działa i karonady.
Od 17.10.1838 do 18.04.1842 dowodził nim kmdr Barrington Reynolds. W lutym 1839 wyszedł z Portsmouth do Lizbony, skąd pożeglował dalej na Morze Śródziemne. We wrześniu i październiku 1839 przebywał w zatoce Besika. Od kwietnia 1840 był flagowcem kontradm. Louisa. W 1840 walczył u wybrzeży Syrii w składzie floty adm. Stopforda, początkowo w wydzielonej eskadrze komodora Napiera. Osłaniał lądowanie żołnierzy pod D’Journi (Jouna) 12.09.1840 i bombardował Bejrut 14.09.1840; brał udział w blokadzie Aleksandrii w październiku oraz listopadzie 1840. Operował na Morzu Śródziemnym do wiosny 1842. Następnie stał w rezerwie w Sheerness.
W 1848 nosił: na pokładzie dolnym 8 haubicznych dział 8-calowych (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 22 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie górnym 4 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 28 dział 32-funtowych (o masie 48 cetnarów, długości 8’0”); na pokładzie rufowym i dziobowym łącznie 6 dział 32-funtowych (o masie 42 cetnarów, długości 8’0”) i 16 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”); w sumie 84 działa i karonady.
Od stycznia do lutego 1848 dowodził nim w Sheerness kmdr George Thomas Gordon. Następnie 1.03.1848 dowództwo objął kmdr Henry Smith, wysłany na Morze Śródziemne. Tam 19.10.1849 kapitanem został commander Oliver John Jones. Skierowano okręt do Anglii 30.08.1851. Potem 25.06.1857 dowództwo objął kmdr John Fulford, a Ganges stał się okrętem flagowym kontradm. Baynesa na Pacyfiku. Pełnił tę rolę co najmniej do 1860.
W maju 1865 przystosowano go do pełnienia funkcji okrętu treningowego dla chłopców. Stał w Falmouth w tym charakterze jeszcze w 1890. Przemianowano go 21.06.1906 na Tenedos II (czy Tenedos III). Przemianowano go 13.08.1910 na Indus V. Przemianowano go 12.10.1922 na Impregnable III. Został sprzedany 31.08.1929 na rozbiórkę.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ASIA (1824).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

84-działowy liniowiec żaglowy, okręt drugiej rangi, typu Ganges/Formidable. Dane jak Ganges, aczkolwiek tonaż 2289 ton.
Zbudowany w Bombaju, z drewna tekowego. Zamówiony 6 i 22.04.1819, zaczęty w styczniu 1822, zwodowany 19.01.1824. Przeszedł do Anglii pod zredukowanym takielunkiem. Ukończony w Portsmouth. W 1826 na polecenie admiralicji górny pokład działowy wyposażono w nowe działa 32-funtowe (zamiast 24-funtowych przewidzianych w projekcie) o masie 47 cetnarów i długości 8’0”. Wywołało to protesty Kontrolera Marynarki ze względu na nadmierne przeciążenie liniowca – dowodził on, że dodatkowe 25 ton ustawione tak wysoko zrujnuje okręt. Mimo tego Asia pozostał jednym z pierwszych liniowców wyposażonych jednolicie w działa 32-funtowe na obu pokładach artyleryjskich, a pod Navarino (1827) miał ponadto na otwartych pokładach karonady 42-funtowe zamiast 32-funtowych. W tej bitwie jego ogień okazał się druzgocący dla przeciwników, aczkolwiek wiązania pokładów i pokładniki były zbyt przeciążone, a wiceadm. Codrington przyznawał, że z nową artylerią pogorszyły się własności żeglarskie okrętu.
W październiku 1826 dowództwo liniowca (wyposażanego w Portsmouth jako jednostka flagowa wiceadm. Codringtona, wyznaczonego głównodowodzącym na Morzu Śródziemnym) objął kmdr Edward Curzon. Na początku 1827 okręt przeszedł na Morze Śródziemne. Poprzez Livorno i Neapol podążył ku wschodniej części tego morza, potem wszedł z eskadrą na Morze Egejskie. Flota Codringtona została skierowana ku Peloponezowi, aby wywrzeć presję na Turków i Egipcjan, tłumiących wtedy greckie powstanie narodowe. We wrześniu pod Navarino spotkały się eskadry angielska i francuska, a w październiku dołączyła do nich eskadra rosyjska. Połączone floty weszły 20.10.1827 do zatoki i rozpoczęła się słynna bitwa pod Navarino. Okręt Asia był w niej tak skuteczny, że skupił na sobie ogień wielu przeciwników i poniósł duże straty (19 zabitych, w tym nawigator i kapitan piechoty morskiej; 57 rannych, w tym syn admirała; zwalony bezanmaszt). Był najsilniej uzbrojonym żaglowcem eskadry Codringtona, jego ciężkie działa obsługiwano szybko i precyzyjnie, a okrągła rufa Seppingsa dowiodła wielkich walorów bojowych (chociaż i tak okazało się, że ciągle ma za mało belek, a za dużo szkła; podobnie zbyt dużą wrażliwością na ostrzał wykazały się nadburcia odkrytych pokładów, w Anglii uważane za niepotrzebnie tak masywne). Zawiodły karonady, bowiem prędko zamilkły, gdy po rozciągnięciu lin hamujących (wskutek gwałtowności odrzutów) ich ślizgowe lawety się poprzewracały. Widać, że obsługi karonad nie czytały teorii matematycznych pana Radczuka, bo by wiedziały, że to co widzą, to tylko mit i fatamorgana. Podobnym brakiem doświadczenia i znajomości mechaniki w owym wydaniu specjalnym popisał się wiceadm. Codrington, który po bitwie sugerował zastąpienie zbyt lekkich karonad krótkimi 32-funtówkami o masie 40 cetnarów.
Okręty sojuszników odpłynęły na Maltę 25.10.1827. Liniowiec Asia wyruszył z Malty 29.12.1827 na remont do Anglii, gdzie dotarł (na Spithead) 31.01.1828. Jak wiadomo, bitwa pod Navarino miała ten osobliwy aspekt, że wprost proporcjonalna do skali wielkiego zwycięstwa była wściekłość rządu brytyjskiego za jego odniesienie. Codringtona odwołano, a na jego miejsce wyznaczono wiceadm. Malcolma (formalne przekazanie komendy odbyło się 21.08.1828 na Morzu Śródziemnym). Jego flagowcem miał być okręt Asia. Malcolm wziął ze sobą, jak to było w zwyczaju, „własnego” kapitana flagowego, więc nowym dowódcą liniowca został 8.06.1828 (do 28.04.1830, kiedy przeniósł się z Malcolmem na okręt Britannia) kmdr William James Hope Johnstone. Asia zawinął na Maltę 20.05.1828. Operował na Morzu Śródziemnym do początku maja 1830, kiedy skierowano go do Anglii. Przybył na Spithead 27.05.1830. Wycofano go w Portsmouth do rezerwy. Od 16.02 do 19.12.1831 dowodził nim kmdr Hyde Parker. Okręt należał wtedy do eskadry (8 liniowców i 4 fregaty) utworzonej dla ćwiczenia manewrów bitewnych, a zarazem „pokazującej flagę” na Tagu. Okręty ćwiczyły razem od lipca do października, jednak Asia już we wrześniu wyruszył do Lizbony jako flagowiec kontradm. Parkera, bowiem brytyjski handel był zagrożony przez wojnę domową w Portugalii, a ponadto obawiano się interwencji Hiszpanii po stronie sił reakcyjnych. Od 19.12.1831 do 1834 liniowcem przebywającym na Tagu, nadal w roli okrętu flagowego kontradm. Parkera, dowodził kmdr Peter Richards. Latem 1834 Asia został wycofany do rezerwy. Stał w Sheerness. Dowództwo liniowca objął 18.03.1836 (i sprawował do kwietnia 1841) kmdr William Fisher. W sierpniu 1836 wysłano okręt na Morze Śródziemne, gdzie operował do lutego 1841. We wrześniu 1839 znajdował się wraz z flotą adm. Stopforda w zatoce Besika. Wziął udział w działaniach bojowych tej floty u wybrzeży Syrii w 1840, blokował też Aleksandrię. Wrócił do Portsmouth 19.03.1841 i został wycofany do rezerwy 10.04.1841.
Od około 1839 jego uzbrojenie obejmowało: na pokładzie dolnym 6 haubicznych dział 8-calowych (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 24 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie górnym 2 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 30 dział 32-funtowych (o masie 48 cetnarów, długości 8’0”); na pokładzie rufowym i dziobowym łącznie 6 dział 32-funtowych (o masie 41 cetnarów, długości 8’0”) i 16 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”); w sumie 84 działa i karonady; załoga liczyła 705 ludzi.
W 1842 stał w Sheerness. Od 25.08.1847 dowodził nim kmdr Robert Fanshawe Stopford, kapitan flagowy kontradm. Hornby’ego na Pacyfiku. Okręt operował na tym oceanie do schyłku 1851 lub do 1852, kiedy to został po raz kolejny wycofany w Portsmouth do rezerwy. Wg rozporządzenia z lipca 1848 miał nieść: na pokładzie dolnym 8 haubicznych dział 8-calowych (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 22 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie górnym 4 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 28 dział 32-funtowych (o masie 48 cetnarów, długości 8’0”); na pokładzie rufowym i dziobowym łącznie 6 dział 32-funtowych (o masie 42 cetnarów, długości 8’0”) i 16 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”); w sumie 84 działa i karonady. Jednak wobec meandrów służby nie wiadomo na pewno, czy taką artylerię otrzymał.
Od 1858 okręt strażniczy w Portsmouth, ze szczątkową załogą. Pierwszy dowódca (29.04.1859-18.05.1861) - kmdr George Thomas Gordon. Czasami (np. od 1866 do 1871, od 1879, 1884, 1890) Asia nosił flagę adm. superintendenta stoczni w Portsmouth. Sprzedany 7.04.1908 Adrienowi Merveille z Dunkierki na rozbiórkę.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu VENGEANCE (1824).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

84-działowy liniowiec żaglowy, okręt drugiej rangi, typu Ganges/Formidable. Dane zbliżone do danych żaglowca Ganges, aczkolwiek długość 195’4,5”, szerokość 52’4,5”, głębokość 22’6”, tonaż 2284 tony lub 2279 ton czy 2255 ton. Załoga: 700-730 ludzi.
Zbudowany w Pembroke, z dębiny. Zamówiony 24.01.1817, zaczęty w sierpniu 1820, zwodowany 27.07.1824. Ukończony w Chatham w 1825 z przeznaczeniem do rezerwy. Stał w Portsmouth lub Plymouth.
Od około 1839 jego uzbrojenie obejmowało: na pokładzie dolnym 6 haubicznych dział 8-calowych (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 24 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie górnym 2 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 30 dział 32-funtowych (o masie 48 cetnarów, długości 8’0”); na pokładzie rufowym i dziobowym łącznie 6 dział 32-funtowych (o masie 41 cetnarów, długości 8’0”) i 16 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”); w sumie 84 działa i karonady; załoga liczyła 705 ludzi.
Od 16.10.1846 do listopada 1848 dowodził nim kmdr Stephen Lushington. Okręt służył najpierw na wodach krajowych, a potem na Morzu Śródziemnym. Należał do eskadry ćwiczącej we wrześniu 1847 po okiem kontradm. Napiera. Od listopada 1848 do stycznia 1850 liniowcem dowodził na Morzu Śródziemnym kmdr hrabia Hardwicke. Na tamtych wodach dowództwo przejął w styczniu 1850 kmdr Henry Martin Blackwood, który przyprowadził Vengeance do Portsmouth w lipcu 1850.
Wg zarządzenia z lipca 1848 okręt miał nieść: na pokładzie dolnym 8 haubicznych dział 8-calowych (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 22 działa 32-funtowe (o masie 56 cetnarów, długości 9’6”); na pokładzie górnym 4 haubiczne działa 8-calowe (o masie 65 cetnarów, długości 9’0”) i 28 dział 32-funtowych (o masie 48 cetnarów, długości 8’0”); na pokładzie rufowym i dziobowym łącznie 6 dział 32-funtowych (o masie 42 cetnarów, długości 8’0”) i 16 karonad 32-funtowych (o masie 17 cetnarów, długości 4’0”); w sumie 84 działa i karonady.
Blackwood zmarł 7.01.1851. Od 13.01.1851 liniowcem dowodził kmdr Edward Russell. Z końcem sierpnia 1851 okręt wciąż znajdował się w Portsmouth, ale potem został wysłany na Morze Śródziemne. W 1853 należał do floty brytyjsko-francuskiej zgromadzonej w zatoce Besika. W 1854 działał na Morzu Czarnym podczas wojny krymskiej. We wrześniu 1854 przewiózł dwie kompanie gwardii z Warny na Krym. Uczestniczył w bombardowaniu Sewastopola 17.10.1854 (na pozycję doholowała go 21-działowa korweta śrubowa Highflyer). Vengeance odniósł podczas wymiany ognia z Rosjanami tylko niewielkie uszkodzenia.
W 1860 stał w Devonport. Od 1861 koszary przejściowe w Plymouth/Devonport. Od 1864 hulk. Od 1879 hulk-dźwig nożycowy lub jeszcze w 1890 hulk-koszary przejściowe. Sprzedany 10.05.1897 panu Scawn na rozbiórkę.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach