www.timberships.fora.pl

kgerlach

Skeffington Lutwidge urodził się w październiku 1736 jako siódmy syn oficera w armii króla Wilhelma. Jego matka była córką baroneta Hoghton Tower. Wstąpił do marynarki zapewne koło 1750, uzyskał rangę porucznika 15.08.1759. Od kwietnia 1763 do 1765 dowodził 4-działowym kutrem Cholmondely na wodach w pobliżu Liverpoolu. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 21.01.1771. Objął wtedy (albo w czerwcu) dowództwo moździerzowca Carcass na Morzu Irlandzkim. Kiedy w lutym 1773 Admiralicja postanowiła wysłać na wody Arktyki ekspedycję badawczą i wybrała do tego celu dwa okręty moździerzowe, jednym z nich był właśnie Carcass. Wśród midszypmenów znalazł się na tym żaglowcu (w funkcji sternika łodzi kapitańskiej) niejaki Horatio Nelson. Wyprawa ruszyła z Tamizy 4.06.1773, a wróciła do Anglii we wrześniu. Lutwidge został komandorem 15.10.1773. W sierpniu 1775 objął dowództwo 28-działowej fregaty Triton i sprawował je do maja 1780. W marcu 1776 pożeglował na tym okręcie do Ameryki i przebywał na Rzece Św. Wawrzyńca w okresie 1777-1778. Dzięki temu mógł zostać wybrany na tymczasowego głównodowodzącego flotylli brytyjskiej na jeziorze Champlain i z powodzeniem sprawował tę funkcję od kwietnia do października 1777, po czym powrócił na fregatę Triton. Odniósł na niej wiele sukcesów na wodach amerykańskich, europejskich i w Indiach Zachodnich. Na początku 1781 przeprowadził z Nowego Jorku do Anglii 64-działowiec Yarmouth. Od marca 1781 do września 1783 był kapitanem 36-działowej fregaty Perseverance. W lipcu 1781 schwytał francuską korwetę na kanale La Manche. Od września 1781 na wodach amerykańskich, gdzie zdobył liczne okręty nieprzyjaciela. Od listopada 1786 do listopada 1789 dowodził 64-działowcem Scipio, wówczas okrętem strażniczym na Medway. W grudniu 1792 objął dowództwo 74-działowca Terrible, który po naprawach i wyposażaniu w Chatham do lutego 1793, został w kwietniu skierowany na Morze Śródziemne. Tam Terrible wchodził w skład floty wiceadm. Hooda, która od sierpnia do grudnia 1793 zajmowała Tulon. Skeffington Lutwidge otrzymał stopień kontradmirała Niebieskiej Flagi 12.04.1794 (Białej – 4.07.1794). Przeskoczywszy rangę kontradmirała Czerwonej Eskadry został od razu wiceadmirałem Niebieskiej 1.06.1795 (Czerwonej, z przeskoczeniem Białej – 14.02.1799). Od października (albo lipca) 1797 do kwietnia 1799 dowodził bazą marynarki w Nore (jego okrętami flagowymi były kolejno: 90-działowiec Sandwich, 64-działowiec Zealand, 64-działowiec Overyssel). Od kwietnia 1799 do 1801 dowodził na Downs. On i jego żona utrzymywali wtedy serdeczne stosunki z Nelsonem i Emmą Hamilton [angielska wikipedia wypisuje z tej okazji straszne brednie, jakoby Nelson był w 1801 r. komandorem!]. Po zawarciu pokoju w Amiens nie wrócił już do czynnej służby. Stopień admirała Niebieskiej Flagi osiągnął 1.01.1801 (Białej – 9.11.1805; Czerwonej – 31.07.1810). Zmarł 21.08.1814 w Holm Rock blisko Ravenglass (Cumberland).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Dziękuję Panie Krzysztofie za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Wice-admirał Charles Thompson (ochrzczony w 1740 – 17.03.1799).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Charles Thompson urodził się około 1740 r. w Virhees czy Virkees (hrabstwo Sussex). Był nieślubnym synem Margaret Thompson. Powszechnie uważano go za syna Norborne’a Berkeleya, późniejszego (od 1764) barona Botetourt ze Stoke Gifford i gubernatora Wirginii w latach 1768-1770. Świadczyć o tym miał m.in. testament Berkeleya, który zmarł (1770) w stanie bezżennym, a swoimi beneficjantami wyznaczył Thompsona, jego matkę i siostrę. Charles Thompson zdobywał doświadczenie morskie najpierw w marynarce handlowej, ale szybko wstąpił do Royal Navy, już w 1755. Zaokrętował się wówczas na 70-działowiec Nassau pod komandorem George’m Cockburne we flocie Hawke’a. Służył jeszcze na 70-działowcu Prince Frederick i 60-działowcu Achilles w latach wojny siedmioletniej. Zdał egzamin na porucznika 3.12.1760, otrzymał ten stopień 16.01.1761 na 74-działowcu Arrogant, działającym w eskadrze koło Belleisle, a w marcu 1762 skierowanym na Morze Śródziemne. W sierpniu 1763 liniowiec ten wycofano do rezerwy, zaś Thompson przeszedł na 18-działowy slup Cygnet, wysłany wtedy na wody Ameryki Północnej. Służył na nim do wycofania tego okrętu i jego sprzedaży w Południowej Karolinie w 1768. W maju 1770 został pierwszym porucznikiem na 50-działowcu Salisbury, wówczas okręcie strażniczym, ale w sierpniu wysłanym na wody północnoamerykańskie. W 1771 podniósł flagę na tym okręcie komodor James Gambier, który awansował Thompsona na „nawigatora i dowódcę” 14.02.1771, powierzając mu w Bostonie 14-działowy slup Senegal. Thompson dowodził potem tymczasowo w 1771 (nadal w Ameryce) 28-działową fregatą Mermaid (wymagającą normalnie komandora jako dowódcy). Po powrocie do Anglii został mianowany komandorem 7.03.1772. Od marca do listopada 1772 dowodził 50-działowcem Chatham, skierowanym w czerwcu 1772 na Wyspy Podwietrzne, gdzie pełnił rolę okrętu flagowego wiceadm. Williama Parry. W listopadzie 1772 Thompson objął dowództwo 32-działowej fregaty Crescent w rejonie Wysp Podwietrznych; zdał komendę w 1774. W latach 1775-1780 dowodził 28-działową fregatą Boreas, zatrudnioną od marca 1776 głównie w osłonie konwojów do i z Indii Zachodnich; zdobył tam dwa okręty korsarskie, amerykański i francuski, oraz wziął udział w bitwie pod Grenadą 6.07.1779. Późnym latem 1780 objął dowództwo 74-działowca Alcide, na którym podążył we wrześniu z Wysp Podwietrznych do Nowego Jorku w składzie floty adm. Rodneya. Wrócił do Indii Zachodnich pod koniec 1780, brał udział w zdobyciu wyspy St Eustatius 3.02.1781, w potyczce pod Martyniką 29/30.04.1781. Od sierpnia 1781 w składzie eskadry Hooda na wodach północnoamerykańskich, walczył w bitwie koło Chesapeake 5.09.1781, wrócił na Barbados w grudniu 1781, brał udział w starciu koło St Kitts 25/26.01.1782 oraz w wielkiej bitwie u Wysepek Świętych 12.04.1782. Od listopada do października 1782 ponownie na wodach Ameryki Północnej w eskadrze Pigota, potem uczestniczył w blokadzie Cap François na San Domingo, a w kwietniu 1783 pożeglował z Jamajki do Anglii, gdzie liniowiec Alcide wycofano do rezerwy w lipcu 1783. Thompson ożenił się w 1783 – jego dwóch starszych synów służyło potem w marynarce. W styczniu 1787 powierzono mu dowództwo 74-działowca Edgar, wówczas okręt strażniczego w Portsmouth. Od 14.06.1790 do 1.12.1790 podczas kryzysu hiszpańskiego dowodził na wodach angielskich 74-działowcem Elephant. W 1793 Charles Thompson objął na krótko dowództwo 74-działowca Vengeance, wysłanego w kwietniu na Wyspy Podwietrzne. W lutym 1794 w funkcji komodora i zastępcy wiceadm. Jervisa popłynął do Indii Zachodnich na tym samym okręcie, wchodzącym w skład wielkiej ekspedycji przeznaczonej do zajęcia tamtejszych posiadłości francuskich. Dowodził samodzielnie niektórymi operacjami podczas zdobywania Martyniki w marcu 1794, a potem eskadrą stacjonującą w portach tej wyspy. Od maja jego flagowcem był 74-działowy okręt Vanguard; w czerwcu dołączył znów do Jervisa podczas zdobywania Gwadelupy. Nie wiedziano jeszcze wtedy, że tymczasem Admiralicja awansowała Thompsona. Rangę kontradmirała Niebieskiej Eskadry osiągnął formalnie 12.04.1794 (Eskadry Białej – 4.07.1794). Został wiceadmirałem Niebieskiej Flagi (z przeskoczeniem kontradmirała Czerwonej) 1.06.1795 (wiceadmirałem Flagi Czerwonej, z przeskoczeniem Białej – 14.02.1799). Od czerwca 1796 do marca 1799 był członkiem Parlamentu. W 1796 podniósł swoją flagę na 98-działowcu London w składzie Floty Kanału i do 29.10.1796 dowodził z jego pokładu eskadrą blokady Brestu. W 1797 dowodząc z pokładu 100-działowca Britannia pełnił funkcję zastępcy admirała Jervisa we Flocie Śródziemnomorskiej, która 14.02.1797 odniosła wielkie zwycięstwo nad Hiszpanami w bitwie pod Przylądkiem Św. Wincentego. Wprawdzie w tym starciu raczej się nie popisał, przegapiwszy sygnał Jervisa, nakazujący przeciwdziałanie próbie okrążenia przez przeciwników (zareagował nań – lub samodzielnie doszedł do identycznych wniosków – komodor Nelson z dywizjonu Thompsona), ale nikt oficjalnie niczego mu nie zarzucił. Jako zastępcę głównodowodzącego w tak sławnej bitwie nagrodzono go nie tylko złotym medalem, ale i tytułem baroneta 23.06.1797. Nawiasem mówiąc, jego syn Norborne Thompson służył wtedy i bezpośrednio później jako porucznik na okrętach flagowych Nelsona. W lipcu 1797, kiedy hrabia St Vincent kazał powiesić dwóch marynarzy w niedzielę, Charles Thompson zwrócił uwagę na niestosowność pogwałcenia świętego dnia. Dla admirała była to okazja do pozbycia się nielubianego przez siebie zastępcy. W styczniu 1798 Thompson, dowodzący wówczas zespołem we Flocie Kanału pod lordem Bridport, został przez niego wysłany z eskadrą na wody Zatoki Biskajskiej, dla pilnowania poczynań Francuzów. Na początku 1799 znów dowodził we Flocie Kanału eskadrą blokady Brestu, ale wkrótce zrezygnował z powodu złego stanu zdrowia. Zmarł 17.03.1799 w Fareham.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź
Poprosze o opisanie losów oficera RN, jest nim Wice-admirał Edward Foote (20.04.1767 - 23.05.1833).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Edward James Foote urodził się 20.04.1767 w Bishopsbourne koło Canterbury (Kent) jako najmłodszy z czterech synów duchownego. Przez matkę miał krewnych z kręgów dyplomacji. Został zapisany w księgach okrętowych w 1779. W lutym tego samego roku rozpoczął naukę w Royal Naval College w Portsmouth, zaczął służbę na morzu naprawdę w czerwcu 1780, na 74-działowcu Dublin. Z niego przeszedł na 36-działową fregatę Belle Poule (wbrew wikipedii dopiero w 1781), na której uczestniczył pod komandorem Philipem Pattonem w krwawej bitwie z Holendrami na Doggersbank 5.08.1781. Wchodząc w skład załogi dwupokładowego 44-działowca Endymion, dowodzonego przez komandora Edwarda Smitha [angielska wikipedia podaje nieściśle kategorię okrętu i błędnie jego dowódcę] brał udział w wielkim zwycięstwie adm. Rodneya nad Francuzami u Wysepek Świętych 12.04.1782. Awansowano go na porucznika 12.08.1785. W październiku 1788 został oficerem na 64-działowcu Crown, skierowanym w lutym 1789 do Indii Wschodnich pod proporcem komodorskim Williama Cornwallisa. Tu Foote uzyskał rangę „nawigatora i dowódcy” 1.10.1791, wraz z objęciem dowództwa 14-działowego slupa Atalanta. Na rozkaz komodora Cornwallisa abordażował wtedy, w czasie pokoju, statki pod francuską banderą stojące na redzie Mahé. Wrócił do Europy w 1792 na 16-działowym slupie Ariel. Został komandorem 7.06.1794. Okazał się wybitnym dowódcą fregat. Od sierpnia 1794 dowodził 32-działową fregatą Niger, do listopada 1796 na wodach kanału La Manche i przy atlantyckich wybrzeżach Francji, zatrudniony przy eskortowaniu konwojów własnych i niszczeniu francuskich; na Morzu Śródziemnym od grudnia 1796 do września 1797, w styczniu 1797 zdobył duże pieniądze za pryzy. Dołączył do floty adm. Jervisa 14.02.1797, tuż przed bitwą u Przylądka Św. Wincentego. Wkrótce potem (20.02.1797) brał udział w nieudanej próbie przechwycenia przez eskadrę fregat uszkodzonego okrętu Santisima Trinidad. Był zapalonym czytelnikiem, woził ze sobą bibliotekę pełną dzieł Szekspira i prac historycznych. Zyskał osobistą przyjaźń króla Jerzego III. Od października 1797 (do 1802) na królewskie życzenie dowodził 38-działową fregatą Seahorse, najpierw u wybrzeży Irlandii, od kwietnia 1798 (do września 1800) na Morzu Śródziemnym, gdzie 27.06.1798 zdobył francuską fregatę Sensible. Dołączył do eskadry Nelsona pod Abukirem 17.08.1798, już po wielkiej bitwie. Najpierw działał w zespole Hooda pod Aleksandrią, później na wodach Neapolu pod bezpośrednim dowództwem Nelsona. Jako komodor przyjął w czerwcu 1799 poddanie się rewolucjonistów neapolitańskich na warunkach zdradziecko złamanych potem przez Nelsona (jeden z najbardziej haniebnych czynów w życiu admirała, podjęty najprawdopodobniej pod wpływem „biednej” lady Hamilton). Nakazane i osobiście nadzorowane przez Nelsona wieszanie ludzi (mężczyzn i kobiet!), którzy zawierzyli honorowi brytyjskiej bandery oraz łamanie rozkazów zwierzchników i wymuszone przez kochankę sprzeniewierzanie się interesom własnego państwa w imię interesów cudzego, odbiło się przejściowo na karierze admirała, ale – paradoksalnie – zniszczyło karierę Foote’a. Nelson miał jeszcze w zanadrzu genialne zwycięstwa pod Kopenhagą i Trafalgarem, więc bohaterowi narodowemu wybaczono okres myślenia penisem. Kochający Nelsona oficerowie marynarki oraz marynarze całe odium za odrażającą aferę przerzucili na komandora, co podchwyciła opinia publiczna (za nią niektórzy niezbyt mądrzy historycy). Angielska wikipedia wypisuje kuriozalne nonsensy na temat „braku sprzeciwu” Foote’a wobec neapolitańskich postępków Nelsona, sugerując, że taki sprzeciw był możliwy i przyniósłby pożądany skutek. W rzeczywistości admirał ostro ochrzaniał swego podwładnego za rzekome przekroczenie kompetencji podczas negocjacji z rewolucjonistami, nie przyjmował w ogóle do wiadomości jego tłumaczeń i miał głęboko gdzieś cudze opinie, poza podszeptami lady Hamilton. Seahorse weszła na mieliznę koło Livorno 29.07.1799 i wróciła do Anglii w październiku 1799. Znów skierowano ją na Morze Śródziemne 23.05.1800, chwilowo pod flagą kontradm. Bickertona. Od stycznia do maja 1801 Foote osłaniał konwoje i pełnił służbę krążowniczą, transportował żołnierzy podczas desantu w Egipcie w 1801. W lutym 1802 Seahorse została skierowana do Indii Wschodnich (gdzie pozostała do sierpnia 1802, wycofana w Anglii do rezerwy w październiku). Foote dwukrotnie się żenił – za pierwszym razem z córką bankiera, za drugim (24.08.1803) z córką wiceadm. Philipa Pattona. Marynarka nie chciała mu już dać okrętu, ale na życzenie króla został dowódcą jachtu Princess Augusta i pozostawał na tym dość prestiżowym, lecz odsuniętym od prawdziwej służby stanowisku do 1812. Osiągnął stopień kontradmirała Niebieskiej Eskadry 12.08.1812 (Białej – 4.06.1814; Czerwonej – 12.08.1819). Tylko krótko w 1814 pełnił funkcję zastępcy dowódcy bazy w Portsmouth, poza tym Royal Navy już nigdy nie znalazła dla niego zatrudnienia. Awansował na wiceadmirała Niebieskiej Flagi 19.07.1821 (Białej – 27.05.1825; Czerwonej – 22.07.1830). Odznaczono go krzyżem komandorskim Orderu Łaźni 19.05.1831. Zmarł 23.07.1833 w swoim domu koło Southampton.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Kontr-Admirał William Brown (08.05.1764 – 20.09.1814). Mam też pytanie o imiennika tegoż oficera, bardziej znanego czyli Admirała Williama Browna (Guillermo Brown) (22.06.1777 – 03.03.1857). Interesuje mnie jego służba dla Royal Navy, jak też okoliczności "zatrudnienia" w Argentyńskiej MW.
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Przyszły kontradmirał brytyjskiej marynarki William Brown urodził się około 1765. Jedni podają dokładną datę 8.05.1764, ale inni twierdzą, że chodzi w ogóle o rok 1766. Był synem właściciela ziemskiego z okolic Leicester. Wstąpił do Royal Navy 31.08.1781 jako „służący kapitana” na 20-działowcu Squirrel działającym na wodach angielskich. Doszedł do funkcji midszypmena 31.07.1783. Egzamin na porucznika zdał 8.02.1788, otrzymał tę rangę 27.12.1788. Został „nawigatorem i dowódcą” 9.01.1791. W czerwcu 1792 objął dowództwo 18-działowego slupa Kingfisher. Od października 1792 dowodził 14-działowym slupem Fly, skierowanym na Jamajkę. Pozostawał tam pod rozkazami komodora Forda w chwili wybuchu wojny z Francją w lutym 1793, ale potem wrócił z konwojem do Anglii. Awansował na komandora 29.10.1793. W maju 1794 objął dowództwo 32-działowej fregaty Venus we Flocie Kanału i był obecny podczas bitwy Sławnego Pierwszego Czerwca 1794, gdzie jego fregata służyła w typowej dla jednostek tej kategorii roli – przekazywała sygnały i odholowywała uszkodzone liniowce. Brown zdał dowództwo tego okrętu w grudniu 1794. Pod koniec 1794 ożenił się z Katarzyną, córką Johna Traversa, jednego z dyrektorów Kompanii Wschodnioindyjskiej, ale owdowiał już rok później. Od marca do maja 1798 był kapitanem 74-działowca Defence. Od 22.04. (lub 22.03.) 1799 do 7.06.1799 dowodził 80-działowcem Foudroyant na Morzu Śródziemnym. Po wyruszeniu z Gibraltaru 11.05, zawinięciu do Port Mahon 21/22.05, dotarto w składzie małej eskadry kontradm. Duckwortha do Palermo 7.06.1799. Tam Nelson przeniósł swoją flagę właśnie na liniowiec Foudroyant, zabierając na jego pokład Hardy’ego jako kapitana flagowego. Brown przeszedł więc na 74-działowiec Vanguard – działał u wybrzeży neapolitańskich do lipca, potem podążył na Minorkę w składzie eskadry kontradm. Duckwortha, w wrześniu otrzymał rozkaz powrotu Anglii. Przybył 8.12.1799 do Portsmouth, gdzie Vanguard został wycofany ze służby 17.02.1800 w celu dokonania remontu. Brown dowodził krótko w 1800 (w listopadzie) 74-działowcem Robust. W latach 1803-1804 był kapitanem 74-działowca Romney w operacjach u wybrzeży afrykańskich i w Indiach Zachodnich. W okresie pokoju zaczętego podpisaniem traktatu w Amiens ożenił się ponownie - z Marthą Vere Fothergill. Ich najstarszy syn Charles Foreman osiągnął potem rangę komandora marynarki brytyjskiej. William Brown objął 1.06.1805 dowództwo 74-działowca Ajax we Flocie Kanału. Brał udział 22.07.1805 w bitwie eskadry wiceadm. Caldera z flotą Villeneuve’a u przylądka Finisterre. Wrócił do Plymouth na drobne remonty i po zapasy, zaś 18.09.1805 wyszedł razem z Victory wiceadm. Nelsona i kilkoma innymi okrętami, by dołączyć do floty pod Kadyksem. O ile jednak Ajax uczestniczył następnie w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805, to sam Brown był w niej nieobecny, podążył bowiem wcześniej (14.10) do Anglii, aby świadczyć na procesie Caldera. Chociaż formalnie pozostał dowódcą Ajaxa do 17.12.1805, to praktycznie na liniowiec ten już nie wrócił. Od 18.12.1805 do 22.07.1806 był stałym komisarzem stoczni Royal Navy na Malcie. W okresie 24.02.1807-9.08.1811 był stałym komisarzem stoczni marynarki w Sheerness. William Brown otrzymał stopień kontradmirała Niebieskiej Flagi 1.08.1811 (Białej – 12.08.1812; Czerwonej – 4.06.1814). Od czerwca 1812 do kwietnia 1813 dowodził na Wyspach Kanałowych - jego okrętem flagowym był tam 44-działowiec Ulysses, stacjonujący na Guernsey. W 1813 mianowano Browna głównodowodzącym na Jamajce, gdzie jako jego okręt flagowy służył od kwietnia 44-działowiec Argo. Kontradmirał zachorował na żółtą febrę i zmarł na swoim stanowisku 20.09.1814.

Natomiast William Brown urodzony 22.06.1777 w Foxford (hrabstwo Mayo w zachodniej Irlandii) to bohater argentyńskiej, a nie brytyjskiej marynarki wojennej. Wiadomo o nim bardzo dużo od momentu, gdy na stałe osiedlił się w Argentynie, gdzieś między 1807 a 1812 rokiem. Ponieważ uparcie milczał na temat swojej przeszłości, a późniejsza jego sława zmusiła historyków do dorabiania faktów z życiorysu przyszłego admirała między 1777 a 1807, krąży pełno kompletnie sprzecznych i niespójnych wersji na temat pierwszych trzydziestu lat życia tego oficera. To, że angielska wikipedia, argentyńscy hagiografowie i rozmaite argentyńskie strony internetowe przyjęły jedną, ugrzecznioną wersję (emigracja z rodzicami do Filadelfii około 1786, służba na amerykańskich statkach handlowych od jedenastego roku życia, przymusowe wcielenie do Royal Navy, cudowne ucieczki z francuskich więzień napoleońskich) nie oznacza jeszcze, że wszystkie te opowiastki opierają się na czymś więcej niż na legendach. Nie jest nawet pewne, czy naprawdę nazywał się Brown, czy też może Gannon, a nazwisko przybrał po matce, czyim był synem i czy w ogóle był dzieckiem ślubnym. Na temat zawodu i postaci ojca krąży mnóstwo domysłów (łącznie z katolickim księdzem, chłopem, robotnikiem, farmerem). Jedno jest pewne – William Brown jako ubogi Irlandczyk i katolik nie miał szans na robienie kariery w brytyjskiej marynarce wojennej i wcale nie zamierzał w niej służyć. Jeśli rzeczywiście zdobywał doświadczenie w jej szeregach (co jest bardzo prawdopodobne), to tylko w charakterze przymusowo wcielonego, prostego marynarza. W tej sytuacji odkrycie, który z tysięcy Brownów należących do załóg okrętów Jego Królewskiej Mości był akurat TYM Brownem, graniczyłoby z cudem. Zwłaszcza, że i Williamów Brownów było w Royal Navy jak psów (w tym nawet jedna kobieta Very Happy

). „Argentyński” Brown miał też bez wątpienia doświadczenie w nawigacji i dowodzeniu, wyniesione z zatrudnienia na statkach handlowych. Po raz pierwszy przybył do Ameryki Południowej w 1807 wg jednych lub w 1809 wg innych autorów. W ugrzecznionej wersji był kupcem w Montevideo, wg wersji mniej propagowanej wśród dziatwy szkolnej – przemytnikiem z Buenos Aires zbijającym fortunę na dostarczaniu broni i amunicji wszystkim zwalczającym się tam stronom (przyszłym Argentyńczykom, Brazylijczykom, a także Hiszpanom, Portugalczykom, Francuzom). Zdobywszy środki na prowadzenie również działalności armatorskiej, sprowadził w 1812 do Buenos Aires żonę i dwójkę dzieci (inni twierdzą, że zabrał ją ze sobą już w 1809) i osiedlił się tam na stałe. Kiedy Hiszpanie zniszczyli jego statek pod zarzutem łamania prawa, przyłączył się do tych, którzy chcieli odłączenia się ziem przyszłej Argentyny od Hiszpanii i rozpoczął walkę na własny rachunek w charakterze pirata uważającego się za korsarza. Polecony władzom rewolucyjnym jako doświadczony żeglarz, świetny organizator, dowódca bezwzględny dla obcych i swoich do granic okrucieństwa, a także oficer nie znający strachu, został uznany za idealną osobę do stworzenia pierwocin argentyńskiej marynarki wojennej. Mianowano go podpułkownikiem i naczelnym dowódcą floty. Jak wykazała już kampania prowadzona przeciwko Hiszpanom od marca 1814, trudno było o lepszy wybór.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów trzech oficerów RN powiązanych rodzinnie, a są nimi mianowicie Richard Dacres (09.1761 - 22.01.1837), James Richard Dacres (22.08.1788 - 04.12.1853) i Barrington Dacres ( ... - 25.10.1806). Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Richard Dacres urodził się we wrześniu 1761 jako piąty syn Richarda Dacresa, sekretarza garnizonu w Gibraltarze. Najstarszym z synów był James Richard Dacres starszy (żył 1749-1810). Ich ojciec zmarł 2.10.1765. James Richard Dacres wstąpił do marynarki wojennej w 1762, czyli kiedy Richard Dacres nie miał nawet roczku. Ten ostatni zaczął służbę w Royal Navy w 1775 jako midszypmen na 50-działowcu Renown, gdy James Richard był już porucznikiem z długim stażem, mającym za rok uzyskać stopień „nawigatora i dowódcy”. Richard służył na Renown do 1778, będąc obecny podczas ewakuacji Bostonu, zdobycia Nowego Jorku, Rhode Island i uczestnicząc w innych akcjach pierwszego okresu wojny amerykańskiej. Tymczasem jego brat James Richard, który wybitnie odznaczył się jako dowódca szkunera w bitwie na jeziorze Champlain w 1776, ożenił się 1.08.1777 i zaczął robić dzieci - jego najstarszy syn Barrington urodził się 27.06.1778. Natomiast Richard wrócił do Anglii na 32-działowej fregacie Apollo i brał udział w jej działaniach na wodach europejskich, w tym zdobyciu francuskiej fregaty Oiseau 1.02.1779. Przeniesiono go w 1779 ma 100-działowiec Victory, flagowy okręt adm. Hardy’ego, dowódcy Floty Kanału. Zdał egzamin na porucznika w 1780 i został w tym charakterze skierowany przez Hardy’ego na 32-działową fregatę Amazon. Na jej pokładzie podążył w kwietniu 1780 do Indii Zachodnich. Jego rangę porucznika zatwierdzono dopiero 28.05.1781. W tym samym roku został przeniesiony na 74-działowiec Alcide, na stanowisko pierwszego oficera. Walczył na tym okręcie w bitwie pod Chesapeake 5.09.1781, w starciu z Francuzami de Grasse’a koło St Kitts 25/26.01.1782 oraz w bitwie u Wysepek Świętych 12.04.1782. Pozostał na Alcide do 1783, kiedy liniowiec ten wycofano w lipcu do rezerwy. Miał wystarczająco dużo protekcji lub szczęścia, by utrzymać się w aktywnej służbie, mimo rozpoczynającej się dekady pokoju. Został młodszym oficerem na 74-działowcu Bombay Castle, stojącym wówczas w Plymouth jako okręt strażniczy. W 1786 przeszedł na 50-działowiec Leander przysposabiany do służby na wodach Nowej Szkocji, dokąd udał się w kwietniu 1787. Od wycofania tego okrętu do rezerwy we wrześniu 1788, porucznik Richard Dacres pozostawał na pół żołdu. Tymczasem żona jego brata, Jamesa Richarda Dacresa starszego, wówczas już komandora, urodziła 22.08.1788 kolejnego syna – Jamesa Richarda młodszego. W 1788 lub około 1795 Richard Dacres ożenił się z Marthą Phillips Milligan, z którą miał wiele dzieci. Najstarszy z synów (urodzony w 1799) osiągnął z czasem rangę marszałka polnego, inny (urodzony w 1805) uzyskał stopień admirała i był Pierwszym Lordem Morskim, córki wychodziły za mąż za oficerów armii i floty. W czasie kryzysu hiszpańskiego w 1790 Richard Dacres został najpierw porucznikiem na 64-działowcu Dictator, a potem na 98-działowcu Windsor Castle, na którym powiewała flaga kontradm. Sawyera, dawnego dowódcy Dacresa na okrętach Bombay Castle i Leander. Następnie znów wylądował na pół żołdu do wybuchu wojny z Francją w lutym 1793. Powołano go na oficera uzbrojonego brygu Union, wkrótce został pierwszym oficerem 74-działowca Hannibal wysłanego do Indii Zachodnich. Kiedy w marcu 1794 okręt ten skierowano na remont w Plymouth, Richard Dacres otrzymał stanowisko pierwszego oficera 38-działowej fregaty Diamond, od kwietnia 1794 dowodzonej przez jego przyjaciela, Williama Sidneya Smitha. Brał udział w niszczeniu francuskich okrętów przez eskadrę Warrena w sierpniu 1794, ale najpóźniej w październiku był już we Flocie Kanału na 98-działowcu London, flagowym okręcie kontradm. Colpoysa, od dawna patronującego Dacresowi. W końcu, po 15 latach służby w randze porucznika, Richard Dacres uzyskał stopień „nawigatora i dowódcy” 10.03.1795, kiedy powierzono mu 14-działowy slup Childers, na którym walczył u wybrzeży Francji na kanale La Manche. Wkrótce potem, 31.10.1795, promowano go na komandora i mianowano kapitanem 20-działowca Camilla w eskadrze komodora Strachana na Morzu Północnym. W kwietniu 1797 Richard Dacres objął dowództwo 32-działowej fregaty Astraea, na której eskortował konwoje zmierzające na Bałtyk oraz chwytał francuskie i holenderskie okręty, głównie w rejonie Morza Północnego. Kiedy Astraea został wycofana do rezerwy we wrześniu 1799, Dacresowi nie przydzielono żadnego nowego dowództwa aż do wiosny 1801, gdy został kapitanem 80-działowca Juste, który w składzie eskadry kontradm. Caldera podążył do Indii Zachodnich w pościgu za francuską eskadrą Brestu. Zdał dowództwo tego okrętu w lipcu 1801. Na początku 1802 powierzono mu 36-działową fregatę Desirée; w lutym popłynął na niej na Jamajkę w składzie eskadry Campbella, ale musiał zrezygnować z komendy na skutek pogorszenia się stanu zdrowia. Po rozpoczęciu nowej fazy wojny w 1803 pełnił rolę dowódcy Straży Wybrzeża w Dartmouth. Wrócił na morze dopiero pod koniec 1805, kiedy świeżo upieczony kontradmirał William Sidney Smith, który podniósł flagę na 74-działowcu Pompée skierowanym pod Kadyks i na Morze Śródziemne, zażyczył sobie Dacresa jako kapitana flagowego. Razem przeprowadzili wiele akcji, w tym u wybrzeży Kalabrii w 1806, forsowali Dardanele z Duckworthem na początku 1807, niszczyli tureckie okręty, operowali pod Aleksandrią w marcu 1807, wreszcie w czerwcu 1807 wrócili do Anglii. Pompée wszedł w skład floty wyznaczonej do uderzenia na Kopenhagę w 1807, wyruszył wraz z głównymi siłami adm. Gambiera 26 lipca. Dacres uczestniczył w walkach, wyróżnił się we wrześniu podczas gaszenia pożaru w zajętej już stoczni. Bliska przyjaźń z Williamem Sidneyem Smithem, oficerem wybitnym, ale nielubianym we flocie, ekscentrykiem i uchodzącym za szaleńca, nie wyszła Richardowi Dacresowi na dobre. Po powrocie spod Kopenhagi nie znalazł już aktywnego zatrudnienia. Przyjął więc 2.02.1808 posadę Gubernatora założonego z pomocą Smitha Królewskiego Zakładu Marynarki Wojennej dla dzieci marynarzy. Zrezygnował w sierpniu 1816. Admiralicja uznała, że po tylu latach spędzonych na lądzie i braku stażu komodorskiego nie będzie dobrym dowódcą większych sił (przynajmniej taka była oficjalna wykładnia) i 29.03.1817 spensjonowała go wraz z awansem na kontradmirała. Tym niemniej został przywrócony na listę aktywnych oficerów 21.08.1827, a jego rangę określono wówczas na kontradmirała Czerwonej Flagi. Nie służył już na morzu, ale dalej awansował – promocję na wiceadmirała Białej Flagi (z przeskoczeniem Niebieskiej) uzyskał 22.07.1830 (Czerwonej – 10.01.1837). Został odznaczony wielkim krzyżem królewskiego Orderu Gwelfów 25.01.1836. Zmarł 22.01.1837 w Bailbrooke Villas koło Bath.
Życiorysy jego bratanków – później.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Barrington Dacres, najstarszy syn „nawigatora i dowódcy” Jamesa Richarda Dacresa starszego (przyszłego wiceadmirała), urodził się 27.06.1778. Uzyskał rangę porucznika Royal Navy 27.09.1796. Awansował na „dowódcę” 24.12.1798. W 1799 objął na Morzu Śródziemnym dowództwo okrętu moździerzowego Bulldog. Otrzymawszy rozkaz udania się do Ankony w celu eskortowania statków kierujących się na Maltę, stanął 27.02.1801 wieczorem na redzie tego portu; kiedy łódź wysłana na brzeg z oficerem nie wróciła, wzbudziło to podejrzenia, ale zanim można było cokolwiek zrobić, baterie brzegowe otworzyły celny ogień (Ankonę zajęli Francuzi), a wiatr zamarł. Dacres musiał poddać okręt. Od sierpnia do grudnia 1801 dowodził podobno 64-działowcem De Ruyter stojącym w Chatham i służącym za okręt więzienny (starsze biografie w tej roli widziały jego stryja, Richarda Dacresa). Od października 1801 do marca 1803 był kapitanem stojącego w Chatham 64-działowca Utrecht. Stopień komandora osiągnął 29.04.1802, w wybitnie młodym wieku, kiedy (i zapewne nie bez związku) jego ojciec był już kontradmirałem Białej Flagi. Jednak karierę Barringtona Dacresa zniszczyła przewlekła choroba, prawdopodobnie gruźlica. Od maja 1803 do lutego 1804 dowodził 74-działowcem Culloden, w eskadrze kontradm. Caldera blokującej Ferrol. Odznaczył się we wrześniu 1803 koło przylądka Ortegal podczas pościgu (ostatecznie jednak nieudanego z powodu ucieczki Francuzów na neutralne wody hiszpańskie) za francuskim liniowcem i fregatą. Od lutego do sierpnia 1804 był kapitanem 74-działowca Venerable, uczestnicząc w blokadzie Brestu. W okresie styczeń – luty 1805 dowodził 74-działowcem Theseus w Indiach Zachodnich, gdzie jego ojciec był wtedy głównodowodzącym na Jamajce. W październiku 1805 powierzono mu dowództwo 50-działowca Antelope, do grudnia okrętu flagowego komodora Williama Sidneya Smitha. W 1806 przejął komendę nad 74-działowcem Hercule, stacjonującym w Nore. Próbując ratować zdrowie udał się do Bath, gdzie zmarł 25.10.1806, mając zaledwie 28 lat.

James Richard Dacres młodszy był drugim synem Jamesa Richarda Dacresa starszego. Kiedy się urodził 22.08.1788 w Lowestoft (Suffolk) jego ojciec był już komandorem Royal Navy. Sam rozpoczął służbę w marynarce wojennej w 1796 jako „Ochotnik Pierwszej Klasy”, okrętując się na 64-działowiec Sceptre. W 1797 przeszedł na 98-działowiec Barfleur, którym we Flocie Śródziemnomorskiej dowodził właśnie tatuś. Od sierpnia 1800 do listopada 1804 służył w charakterze midszypmena (lub pomocnika nawigatora) na wielu różnych okrętach - 74-działowcu Impetueux (u atlantyckich wybrzeży Francji – Quiberon, Port Louis - i Hiszpanii – Ferrol), 38-działowej fregacie Clyde na wodach krajowych, 74-działowcach Centaur i Excellent (w Indiach Zachodnich), 38-działowej fregacie Boadicea (u wybrzeży Francji i Hiszpanii, na wodach Zatoki Baskijskiej, uczestnicząc w starciu z francuskim 74-działowcem i fregatą koło przylądka Ortegal 29/30.08.1803), 74-działowcu Culloden (którym od maja 1803 dowodził starszy brat, Barrington Dacres). James Richard Dacres młodszy zdał egzamin na porucznika w 1804 i uzyskał tę rangę 15.11.1804 na 74-działowcu Theseus. Przez następne siedem miesięcy służył na tym liniowcu oraz na 74-działowcu Hercule, kiedy oba okręty były kolejno jednostkami flagowymi Jamesa Richarda Dacresa starszego (wówczas kontradmirała Czerwonej Flagi), głównodowodzącego na Jamajce. James Richard starszy awansował Jamesa Richarda młodszego najpierw na „dowódcę” 5.07.1805, powierzając mu komendę nad 18-działowym slupem Elk, a potem na komandora 14.01.1806 - dając mu w sierpniu dowództwo 20-działowca Bacchante. Na tym okręcie James Richard Dacres młodszy do października 1807 odniósł w Indiach Zachodnich wiele sukcesów, m.in. dowodził zdobyciem bazy korsarzy w Samana w lutym 1807 (dla miłośników powieści o Hornblowerze z pewnością brzmi to znajomo). Kiedy jednak w grudniu 1807 wrócił do Anglii na 32-działowej fregacie Mediator, wysłano go na kilka lat na pół żołdu. Nie mając nic do roboty, ożenił się 25.04.1810 z Arabellą Boyd, córką oficera armii. Ich najstarszy syn, kolejny James Richard Dacres, też służył potem w Royal Navy, ale zmarł już w 1848, w wieku 37 lat. Jedna z córek poślubiła porucznika marynarki. Tymczasem James Richard Dacres (z 1788) otrzymał w końcu 16.03.1811 dowództwo 38-działowej fregaty Guerriere na wodach amerykańskich. Miał wątpliwą przyjemność przejść do historii jako kapitan jednej z kilku fregat brytyjskich zdobytych przez słynną USS Constitution – w jego przypadku pojedynek odbył się 19.08.1812 i zakończył spaleniem przez Amerykanów ciężko uszkodzonej (po długotrwałym oporze) Guerriere. Dacres zarobił kulę muszkietową w plecy, kiedy wystawił się na ogień strzelców wroga stając na górze siatek hamakowych na nadburciu, by zagrzewać swoją załogę („z pewnością” chciał popełnić samobójstwo, wystarczy tylko znaleźć autora, który taki bzdet sformułuje i dorobi stosowną teorię), ale mimo ciężkiej rany odmówił zejścia pod pokład. Dysproporcja sił między żaglowcami była tak wielka, że sąd wojenny w Halifaxie 2.10.1812 uwolnił Dacresa od wszelkiej odpowiedzialności za utratę okrętu. Nawiasem mówiąc on i Hull, dowodzący wtedy Constitution, byli wówczas i później bliskimi przyjaciółmi. Od 23.07.1814 do 18.09.1818 (lub do 1817) James Richard Dacres młodszy dowodził 38-działową fregatą Tiber na wodach Nowej Fundlandii (od 1816 jednostka flagowa) i kanale La Manche. W okresie 28.10.1833-1837 był kapitanem 74-działowca Edinburgh na Morzu Śródziemnym. Promowano go do rangi kontradmirała Niebieskiej Eskadry 28.06.1838 (Białej – 23.11.1841; Czerwonej – 9.11.1846). Objął 9.08.1845 naczelne dowództwo na Przylądku Dobrej Nadziei, gdzie jego okrętem flagowym była 50-działowa fregata President. Został wiceadmirałem Niebieskiej Flagi 20.03.1848 (Białej – 2.09.1850; Czerwonej – 19.01.1852). Zmarł 4.12.1853 w Catesfield Lodge koło Farenham.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał Thomas Le Marchant Gosselin (07.05.1765 - 1857).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Thomas Le Marchant Gosselin urodził się 7.05.1765 w St Peter’s Port na Guernsey. Podwójne nazwisko pochodzi od obojga rodziców, ponieważ jego ojcem był Joshua Gosselin, miejscowy sekretarz kancelarii sądowej i pułkownik regimentu milicji, a panieńskie nazwisko matki, córki urzędnika sądowego, brzmiało Le Marchant. Thomas rozpoczął służbę w Royal Navy 2.08.1778 w charakterze „służącego kapitana”, wchodząc na pokład 44-działowca Actaeon, działającego w tym czasie na Morzu Północnym pod komandorem Philipem Botelerem. Przeszedł za tym dowódcą w czerwcu 1779 na 64-działowiec Ardent i po zdobyciu okrętu 17.08.1779 koło Plymouth przez flotę francusko-hiszpańską przesiedział trzy miesiące we francuskim więzieniu w Alençon. Służył następnie na 98-działowcu Barfleur. Osiągnął pozycję midszypmena albo pomocnika oficera nawigacyjnego 27.03.1781. Brał udział w zdobyciu wyspy St. Eustatius oraz w starciach pod Martyniką 29.04.1781 i St. Kitts 25 i 26.01.1782. Przeniesiony na 24-działowiec Champion uczestniczył w bitwach pod Dominiką 9 i 12.04.1782, a także w cieśninie Mona 19.04.1782. Zdobywał dalsze doświadczenie na 32-działowej fregacie Aimable, 74-działowcu Carnatic, 16-działowym slupie Nautilus, 50-działowcu Grampus, 74-działowcu Triumph i 98-działowcu Barfleur. Egzamin na porucznika zdał w Westminsterze 2.05.1786, otrzymał tę rangę 1.12.1787. Był oficerem 14-działowego slupa Atalanta, potem 64-działowca Crown, skierowanego w lutym 1789 do Indii Wschodnich po komodorem Cornwallisem. W lutym 1792 przeszedł za tym dowódcą na 38-działową fregatę Minerva i został przez niego awansowany na „nawigatora i dowódcę” 20.04.1793 wraz z powierzeniem slupa Dispatch. Od 19.03.1794 (lub od kwietnia 1794) Gosselin dowodził 18-działowym slupem Kingfisher u atlantyckich wybrzeży Francji (był na nim obecny podczas bitwy Sławnego Pierwszego Czerwca 1794 i uczestniczył w „odwrocie Cornwallisa” w czerwcu 1795). Od lipca do września 1795 sprawował tymczasowe dowództwo na 74-działowcu Brunswick, a jego rangę komandora zatwierdzono 23.07.1795. Objął 22.04.1796 dowództwo 38-działowej fregaty Diamond, zaś 25.07.1796 – 32-działowej fregaty Syren. W 1797 dowodził małą eskadrą u francuskich wybrzeży nad kanałem La Manche. W marcu 1798 pożeglował w eskorcie konwoju na Wyspy Podwietrzne. Uczestniczył tam z sukcesami w licznych akcjach w 1799, a potem wrócił do Anglii z innym konwojem. W lutym 1801 po raz kolejny eskortował konwój do Indii Zachodnich, w tym samym roku zdał dowództwo Syren. Od października lub listopada 1801 do 23.06.1802 był kapitanem 36-działowej fregaty Melampus. Potem pozostawał na lądzie bez zatrudnienia aż do 2.02.1804, kiedy mianowano go dowódcą 110-działowca Ville de Paris, flagowego okrętu adm. Cornwallisa pod Brestem. W sierpniu 1804 przeszedł na 38-działową fregatę Latona i do 1806 wyróżnił się w licznych walkach we Flocie Kanału. Objął 4.02.1806 dowództwo 74-działowca Audacious (sprawował je do marca 1809), uczestnicząc na nim w wielu akcjach w Indiach Zachodnich, u wybrzeży Szwecji i Portugalii, nadzorując złożone operacje, w których marynarka współdziałała z armią. Ożenił się 18.03.1809, miał czwórkę dzieci. Proponowano mu jeszcze 74-działoweic Cressy, ale odmówił z uwagi na stan zdrowia i przeszedł na pół żołdu. Stopień kontradmirała Niebieskiej Eskadry otrzymał 4.06.1814 (Białej – 12.08.1819; Czerwonej – 19.07.1821). Został wiceadmirałem Niebieskiej Flagi 27.05.1825 (Białej – 22.07.1830; Czerwonej – 10.01.1837). Stopień admirała Białej Flagi (z przeskoczeniem Niebieskiej) uzyskał 23.11.1841 (Czerwonej – 24.04.1847). Mieszkał w Bengeo Hall koło Ware (Hertford). W 1854 doczekał się swojej kolejki by zostać Admirałem Floty. Ponieważ jednak od 45 lat nie oglądał morza, miał 89 lat i już nie wszystkie klepki w porządku, nie przyznano mu tej rangi i czekano z powierzeniem jej komukolwiek aż do jego śmierci. Zmarł 27.11.1857 na Jersey.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał Isaac Prescott (1737 – 03.05.1830).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Isaac Prescott urodził się w 1737. Trudno znaleźć dotyczące go informacje, być może częściowo dlatego, że prywatnie był mocno nie-kryształową postacią i brytyjscy autorzy niechętnie o nim piszą. Zaczął służbę w Royal Navy około 1750. Został porucznikiem 22.05.1758. Brał udział w operacji zdobycia Hawany w lecie 1762. Rangę „nawigatora i dowódcy” uzyskał 28.11.1777. Awansował na komandora 8.04.1778. Mianowano go wtedy dowódcą 98-działowca Queen, okrętu flagowego wiceadm. Harlanda. Walczył w bitwie pod Ouessant 27.07.1778. Zszedł z tego liniowca w grudniu 1778. W 1779 ożenił się z Jane Walter, córką pastora Richarda Waltera, słynnego ze swej wyprawy (w charakterze kapelana) z Ansonem naokoło świata i jej opisania. Jeden z ich synów (urodzony około 1781), oficer na służbie Kompanii Wschodnioindyjskiej, zginął na morzu w 1806. Inny – Henry (1783-1874) - zaciągnął się do Royal Navy w 1796 i z czasem został pełnym admirałem. Natomiast Isaac Prescott na początku 1779 objął dowództwo 20-działowca Seaford wysłanego na rzekę Św. Wawrzyńca. W październiku 1779 powierzono mu komendę nad 28-działową fregatą Mercury, skierowaną w kwietniu 1780 na wody Nowej Fundlandii, a w 1781 włączoną do eskadry komodora George’a Johnstone operującej z sukcesami u wybrzeży Portugalii. Przestał być kapitanem tej fregaty w maju 1781. Dbały o swój wizerunek zewnętrzny dżentelmena, na gruncie domowym okazał się łajdackim damskim bokserem. Niemiłosiernie bita żona uciekła od niego w listopadzie 1782, zaś w 1783 uzyskała rozwód po głośnym, publicznym procesie, w którym świadkowie zeznawali na temat wyjątkowego okrucieństwa komandora. Formalnie nie zaszkodziło mu to w dalszej karierze (stale awansował na zasadzie starszeństwa), ale nic nie słychać o jakichkolwiek późniejszych sukcesach czy choćby komendach na morzu. Stopień kontradmirała Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) osiągnął 1.06.1795. Został wiceadmirałem Niebieskiej Flagi (z przeskoczeniem kontradmirała Czerwonej) 14.02.1799 (Białej – 1.01.1801; Czerwonej – 23.04.1804). Promowano go do rangi admirała Niebieskiej Flagi 9.11.1805 (Białej – 25.10.1809; Czerwonej – 4.06.1814). Zmarł w marcu 1830 w Londynie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał Isaac Coffin (16.05.1759 – 23.07.1839).
Pozdrawiam Janusz.