www.timberships.fora.pl

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów (kariery) oficera RN, jest nim Henry Whitby ( ... - 1812).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Henry Whitby urodził się 21.07.1781 jako najmłodszy (siódmy!) syn duchownego z Creswell Hall w Stafford. Silny i zdrowy, a zarazem niezbyt skłonny do nauki, sam zdecydował się szybko na karierę w Royal Navy. Zaczął służbę w marynarce na przełomie 1794 i 1795, jako midszypmen na 74-działowcu Excellent, flagowym okręcie wiceadm. Cornwallisa we Flocie Kanału, dowodzonym do grudnia 1794 przez komandora Johna Whitby, starszego brata Henry’ego. Kiedy w marcu 1795 Cornwallis otrzymywał nowy flagowiec, 100-działowy okręt Royal Sovereign, zabrał nań Johna Whitby jako swojego kapitana flagowego, a ten zabrał ze sobą młodszego brata. W ten sposób obaj bracia Whitby uczestniczyli w słynnym Odwrocie Cornwallisa w czerwcu 1795. Po około dwóch latach Henry’ego skierowano na fregaty – był członkiem załogi m.in. 38-działowej Diamond, 36-działowej Thalia i 32-działowej Triton, zdobywał doświadczenie głównie na wodach kanału La Manche i Morzu Śródziemnym. Stopień porucznika otrzymał 4.06.1799. W kwietniu 1801 został oficerem 74-działowca Leviathan, flagowego okrętu kontradm. Duckwortha na Wyspach Podwietrznych. Z miejsca zyskał protekcję tego admirała, który awansował go na „dowódcę” i powierzył tymczasowo komendę nad 32-działową fregatą Proselyte. Jednak w czasie wchodzenia 4.09.1801 do Great Bay na wyspie Sint Maarten fregata wpakowała się na skały, gdzie uległa zniszczeniu. Bezpośrednią winę ponosił nawigator, ale sąd wojenny wytknął Whitby’emu brak kontroli, zbyt pośpieszne przerzucenie całej odpowiedzialności za manewry na nawigatora i zaniedbanie przygotowań na wypadek wejścia na mieliznę. Whitby został upomniany i na razie mógł zapomnieć o awansie, wracając jako porucznik na Leviathana. Jednak protekcja Duckwortha trwała, więc ponownie awansował Whitby’ego na „dowódcę” 28.04.1802, powierzając mu 18-działowy bryg Pelican, na którym Whitby odznaczył się w akcjach koło San Domingo w 1803. W 1803, jako pełniący obowiązki komandora, dowodził też 36-działową fregatą Santa Margarita. Mianowano go komandorem 6.02.1804. Objął wtedy dowództwo 38-działowej fregaty Desirée. W 1805 dowodził krótko 74-działowcem Centaur, kiedy otrzymał rozkaz przejścia do Europy wraz z eskadrą Nelsona, gdy ta pojawiła się w Indiach Zachodnich w pogoni za Villeneuvem. Jednak zanim doszło do połączenia, Centaur stracił w sztormie maszty i z najwyższym trudem dotarł na holu do Halifaxu. Tam Whitby wszedł w zażyłość z rodziną miejscowego komisarza Royal Navy, komandora Johna Nicholsona Inglefielda, co zaowocowało na przełomie 1805 i 1806 małżeństwem z jego najmłodszą córką Katarzyną Dorotą, zarazem siostrą komandora Samuela Hooda Inglefielda i szwagierką komandora Benjamina Hallowella. Nie chcąc wracać do Anglii na Centaurze, Whitby zamienił się na dowództwa i został kapitanem 50-działowca Leander, flagowej jednostki (wiceadm. Mitchella) w Halifaxie. Tymczasem jego brat John Whitby, przyjaciel admirała Cornwallisa, zmarł 6.04.1806, w wieku zaledwie 30 lat. Henry Whitby dowodził wtedy z pokładu okrętu Leander małą eskadrą na amerykańskich wodach i był zamieszany w incydent (zdarzył się podobno pod jego nieobecność) koło Nowego Jorku, kiedy 25.04. pocisk z tego okrętu zabił człowieka na amerykańskim żaglowcu kabotażowym Richard. Wzburzenie Amerykanów zmusiło Royal Navy do zwołania 16.04.1807 sądu wojennego w Portsmouth. Whitby został uniewinniony z wszelkimi honorami, ale dla uspokojenia nastrojów odsunięto go na dwa lata od aktywnej służby. Spędził je w Devonshire, gdzie kupił dom w pobliżu Exeter. Poważnie podupadł wówczas na zdrowiu. Od marca 1809 do 1811 dowodził 32-działową fregatą Cerberus, najpierw na Morzu Północnym i wodach Kattegatu, od marca 1810 na Morzu Śródziemnym, potem w eskadrze Hoste’a na Adriatyku, gdzie zwalczał lokalną żeglugę Francuzów i ich sojuszników. Owdowiał już w styczniu 1810. Brał udział w słynnej bitwie pod Lissą 13.03.1811. Dostał za nią złoty medal. Zmarł 5.05.1812 zaraz po objęciu (w kwietniu) dowództwa 38-działowej fregaty Briton, mając – tak jak jego brat – tylko 30 lat! Coś w genach tej rodziny musiało szwankować.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów (kariery) oficera RN, przwijajacego sie w kilku wątkach innych postaci tej ery, a chodzi mi o Admirała Andrew Mitchella (1757 – 26.02.1806).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Oficerów o nazwisku Mitchell było w czasie wojen napoleońskich bez liku! Andrew Mitchell urodził się w 1757 (niektórzy podają dokładnie 1.10., ale to mocno niepewne) w pobliżu Dunfermline, w dobrze ustosunkowanej i zamożnej rodzinie szkockiej, a edukację pobierał w Edynburgu. Do marynarki wojennej wstąpił w 1771, w charakterze midszypmena na 20-działowcu Deal Castle. Służył potem na rozmaitych jednostkach na wodach krajowych. Egzamin na porucznika zdał w 1776. Znajdował się w składzie załogi 60-działowca Rippon, kiedy okręt ten został 24.11.1776 skierowany pod komodorem Edwardem Vernonem do Indii Wschodnich. Tam Mitchell otrzymał 11.10.1777 rangę porucznika na 28-działowej fregacie Coventry. Vernon w piorunującym tempie awansował go na komandora zaraz po bitwie stoczonej z Francuzami 10.08.1778 koło Pondicherry. Admiralicja zatwierdziła ten niesłychany awans z datą 25.10.1778. W 1781 Mitchell objął dowództwo fregaty Coventry. 12.08.1782 będąc w drodze z Bombaju - aby dołączyć do eskadry Hughesa koło Cejlonu - natknął się na francuską fregatę 32-działową Bellone i stoczył z nią koło Friar’s Hood krwawy, ponad dwugodzinny pojedynek, który zakończył się bez rozstrzygnięcia. Uczestniczył w bitwie pod Trincomalee 3.09.1782. Prawdopodobnie jeszcze we wrześniu 1782 został kapitanem 74-działowca Sultan, na którym walczył w bitwie pod Cuddalore 20.06.1783. Po zakończeniu wojny z Francją służył w Indiach Wschodnich jako komodor do 1785, od listopada 1784 pełniąc funkcję głównodowodzącego z pokładu 74-działowca Defence. Od stycznia 1786, kiedy wrócił do Anglii, pozostawał bez zatrudnienia. W czerwcu 1790 objął na krótko (w związku z kryzysem hiszpańskim) dowództwo 64-działowca Asia. Od lutego do maja 1795 dowodził 98-działowcem Impregnable we Flocie Kanału. Został kontradmirałem Niebieskiej Eskadry 1.06.1795 (Białej – 20.02.1797). Promowano go na wiceadmirała Niebieskiej Eskadry (z przeskoczeniem kontradmirała Czerwonej) 14.02.1799. Od kwietnia do sierpnia 1799 sprawował funkcję głównodowodzącego w Nore. W sierpniu 1799 objął dowództwo wielkiej floty inwazyjnej (ponad 250 jednostek, w większości transportowców), która wysadziła na holenderskim wybrzeżu ekspedycję brytyjsko-rosyjską. Jego flagowcem w tej operacji był 50-działowy okręt Isis. Wyprawa zakończyła się katastrofą, ale nie z winy marynarki – Mitchell zdobył nawet – bez wystrzału - dwie wielkie eskadry holenderskie (w sumie 10 liniowców, 10 fregat i 6 mniejszych jednostek). Otrzymał za to Order Łaźni 8.01.1800, podziękowanie Parlamentu i szpadę honorową od kupców Londynu. Został wiceadmirałem Białej Flagi 1.01.1801 (Czerwonej – 23.04.1804). W 1800 i 1801 służył we Flocie Kanału, od maja 1800 dowodząc z pokładu 98-działowca Windsor Castle. Od listopada 1801 dowodził eskadrą u wybrzeży Irlandii. Uczestniczył w tłumieniu buntu wśród marynarzy tej eskadry i przewodniczył sądowi, który skazał kilkunastu z nich na śmierć. W lipcu 1802 poniósł swoją flagę na 38-działowej fregacie Cambrian. Podążył na wody północnoamerykańskie, gdzie objął naczelne dowództwo, z bazą w Halifaxie. Tam jego okrętem flagowym stał się (faktycznie od marca 1803, formalnie wcześniej) 50-działowiec Leander. Z pierwszą żoną, która zmarła w 1803 na Bermudach, miał trzech synów – wszyscy w przyszłości zostali komandorami Royal Navy. Mitchell ożenił się po raz drugi (3.05.1805) z córką sędziego z Halifaxu, a ich córka wyszła potem (w 1837) za mąż za komandora Royal Navy. Awansował na admirała Niebieskiej Eskadry 9.11.1805. Po ciężkiej chorobie zmarł 26.02.1806 na Bermudach (prawdopodobnie na raka) w czasie, gdy ciągle sprawował funkcję głównodowodzącego na wodach północnoamerykańskich.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał William Domett (1752 – 19.05.1828).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

William Domett urodził się w 1754 w hrabstwie Devon. Zaczął służbę w Royal Navy w 1769 w charakterze midszypmena na pokładzie fregaty, od 1772 wchodził w skład załogi 14-działowego slupa Scorpion (w latach 1773-1774 na Morzu Śródziemnym), w 1775 był krótko na 74-działowcu Marlborough, potem na 28-działowej fregacie Surprize wysłanej w maju 1775 na wody Nowej Fundlandii. Wybuch wojny o wyzwolenie brytyjskich koloni w Ameryce Północnej zastał fregatę (i Dometta) na wodach amerykańskich, gdzie oboje uczestniczyli w odsieczy dla Quebeku w 1776 i chwytaniu jednostek korsarskich przeciwnika. Egzamin na porucznika Domett zdał w 1777, otrzymał tę rangę 27.12.1777, mianowany przez wiceadm. Johna Montagu oficerem jego flagowego okrętu, 50-działowca Romney na wodach Nowej Fundlandii. W następnym roku Domett był porucznikiem 74-działowca Robust, którym dowodził Alexander Hood, i walczył na tym okręcie 27.07.1778 w bitwie pod Ouessant. Co więcej, odtąd wszedł pod nieustającą opiekę i protekcję Alexandra Hooda oraz całego klanu Hoodów. W następnym roku – ciągle na tym samym okręcie, lecz pod innym dowódcą - podążył na wody amerykańskie, gdzie brał udział w bitwie u przylądka Henry 16.03.1781. Następnie jako oficer 74-działowca Invincible walczył w bitwie koło Chesapeake 5.09.1781. W charakterze porucznika sygnałowego kontradm. Samuela Hooda uczestniczył na 98-działowcu Barfleur (dowodzonym przez Alexandra Hooda) w starciach pod St Kitts 25/26.01.1782 i w bitwie u Wysepek Świętych 12.04.1782. W lipcu 1782 objął komendę nad 18-działowym slupem Ceres, co dało mu stopień „dowódcy”. Awansował na komandora 9.09.1782. Alexander Hood, wówczas już kontradmirał, wziął go w tym samym miesiącu na swojego kapitana flagowego na 98-działowcu Queen. W tym charakterze Domett uczestniczył w odsieczy Gibraltaru zrealizowanej przez adm. Howe’a we wrześniu-październiku 1782 i w nierozstrzygniętym starciu floty Howe’a z flotą francusko-hiszpańską koło przylądka Spartel 20.10.1782. Jednak wojna się kończyła, Queen został przeniesiony do rezerwy już w kwietniu 1783, a Domett przeszedł na pół żołdu. Dzięki wpływom i protekcji Hoodów, od czerwca 1786 do 1788 dowodził 24-działowcem Champion u wschodnich wybrzeży Szkocji i Szetlandów. Od maja 1788 do 1789 był kapitanem 28-działowej fregaty Pomona na wodach kanału La Manche. W maju 1789 objął na rok dowództwo 50-działowca Salisbury, flagowego okrętu wiceadm. Milbanke na placówce nowofundlandzkiej (Domett został wybrany z uwagi na swoje zdolności administracyjne). Od czerwca do października 1790 dowodził 98-działowcem London, flagowym okrętem kontradm. Goodalla w czasie kryzysu hiszpańskiego. Od grudnia 1790 do marca 1792 był dowódcą 28-działowej fregaty Pegasus, wysłanej w czerwcu 1791 na wody Nowej Fundlandii. W marcu 1792 objął dowództwo 50-działowca Romney, flagowego okrętu kontradm. Goodalla na Morzu Śródziemnym, dokąd podążył w czerwcu. Nadal dowodził tym okrętem w czasie wybuchu wojny z Francją w lutym 1793, ale w tym samym miesiącu przeszedł na 100-działowiec Royal George, flagowy okręt wiceadm. Hooda we Flocie Kanału. Wziął udział w bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca 1794, za co dostał złoty medal. Ciągle dowodząc tym okrętem pod tym samym oficerem flagowym (teraz admirałem, lordem Bridport i głównodowodzącym) walczył w bitwie pod Groix 23.06.1795. Posłował do Parlamentu w latach 1795-1816. Dowodził Royal George nadal w 1796, kiedy był to okręt flagowy hrabiego Howe oraz w 1797, kiedy wrócił nań lord Bridport, a także w 1799, kiedy z jego pokładu chybionym atakiem na redę Aix kierował w lipcu kontradmirał Pole. Kiedy w kwietniu 1800 dowództwo Floty Kanału przejął na 100-działowcu Ville de Paris adm. St Vincent, Domett został jego Kapitanem Floty, czyli szefem sztabu. W październiku 1800 objął na krótko dowództwo 74-działowca Bellesisle (dalej we Flocie Kanału). Nagrodzono go rangą pułkownika piechoty morskiej 1.01.1801. Podczas ekspedycji adm. Parkera przeciwko Kopenhadze w 1801, od lutego przebywał na flagowym okręcie, 98-działowcu London, w charakterze Kapitana Floty. Przejęty odpowiedzialnością naciskał na admirała, i tak bardzo ostrożnego, na jeszcze większą ostrożność i nieustannie powodował zmiany planów wcześniej uzgodnionych przez Parkera z Nelsonem. Doprowadzał tym tego ostatniego do pasji – Nelson nie szczędził w listach cierpkich, chociaż pełnych szacunku, uwag pod adresem Dometta. Tym niemniej przed samą bitwą Domett poparł ideę ataku na Duńczyków i przesądził na rzecz takiego rozwiązania. Potem znów przestraszył się klęski - to właśnie na nalegania swojego Kapitana Floty Parker podniósł w trakcie bitwy 2.04.1801 ów niefortunny rozkaz przerwania walki, na szczęście dla Brytyjczyków zlekceważony przez Nelsona. Pomimo odgrywania przez Dometta roli „hamulcowego” przed i w trakcie bitwy, Nelson doceniał jego talent administracyjny i zaproponował mu pozostanie Kapitanem Floty (teraz na pokładzie 98-działowca Saint George), gdy 5.05.1801 przejął naczelne dowództwo Floty Bałtyckiej z rąk Parkera. Na przełomie 1801 i 1802 r. Domett był znów kapitanem 74-działowca Belleisle, teraz flagowego okrętu adm. Cornwallisa we Flocie Kanału. Po krótkiej przerwie spowodowanej zawarciem pokoju w Amiens, w 1803 Domett dowodził 100-działowcem Ville de Paris, flagowym okrętem adm. Cornwallisa we Flocie Kanału (lub pełnił na jego pokładzie funkcję szefa sztabu). Domett został kontradmirałem Niebieskiej Eskadry 23.04.1804 (Białej – 9.11.1805; Czerwonej – 28.04.1808). Ze względu na nagłe pogorszenie stanu zdrowia nie wychodził już w morze. Od 9 maja 1808 do 23 października 1813 był lordem komisarzem Admiralicji w trzech admiralicjach (barona Mulgrave, Charlesa Yorke i wicehrabiego Melville) oraz trzech torysowskich rządach (księcia Portland. Spencera Percevala i hrabiego Liverpool). Uzyskał stopień wiceadmirała Niebieskiej Flagi 25.10.1809 (Białej – 31.07.1810; Czerwonej – 4.12.1813). W okresie 1813-1815 dowodził bazą marynarki w Plymouth. Otrzymał krzyż komandorski Orderu Łaźni 2.01.1815. Został admirałem Niebieskiej Eskadry 12.08.1819 (Białej – 27.05.1825). Odznaczono go krzyżem wielkim Orderu Łaźni 16.05.1820. Zmarł 19.05.1828 w Hawkchurch. Uważano go za bardzo zdolnego administratora floty i wysoko ceniono w tej roli, a on sam też lubił pracę sztabowo-administracyjną.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów kolejnego oficera RN, jest nim Admirał John Holloway (15.01.1744 - 26.06.1826).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

John Holloway urodził się 25.01.1747 albo 15.01.1744 w Wells (Somerset). Po matce, z domu Lyons, spokrewniony był z rodziną, która dała marynarce brytyjskiej wielu oficerów, w tym admirałów. Sam zaczął służbę w Royal Navy w 1760. W 1761 wchodził w skład załogi 50-działowca Antelope dowodzonego przez komandora Gravesa i na początku czerwca 1762 pożeglował z nim na wody Nowej Fundlandii. Egzamin na porucznika zdał w 1766, ale otrzymał tę rangę dopiero 19.01.1771. Awansował na „nawigatora i dowódcę” w 1779. Został komandorem 17.01.1780. Dowodząc (do lipca 1781) 74-działowcem Vengeance pod proporcem komodorskim Williama Hothama walczył 17.04.1780 w bitwie adm. Rodneya z Francuzami de Guichena koło Martyniki oraz uczestniczył w działaniach koło wyspy Św. Łucji 15 i 19.05.1780; wrócił do Anglii z konwojem. Ożenił się w 1781 (teściowa też była z domu Lyons) i miał syna, który wstąpił do marynarki i zmarł na pokładzie okrętu w wieku 13 lat, w sierpniu 1802. John Holloway został mianowany w 1782 dowódcą 50-działowca Buffalo, uczestniczył we wrześniu-październiku w odsieczy Gibraltaru przeprowadzonej przez adm. Howe i w starciu koło przylądka Spartel 27.10.1782. Od lipca 1786 do września 1789 dowodził 32-działową fregatą Solebay, którą w październiku 1786 wysłano na Wyspy Podwietrzne. Od maja 1790 dowodził 98-działowcem Princess Royal, okrętem flagowym wiceadm. Hothama, w związku z kryzysem hiszpańskim. Pozostał kapitanem tego liniowca na czas kryzysu rosyjskiego, do września 1791. W styczniu 1793 objął dowództwo 100-działowca Britannia, flagowego okrętu wiceadm. Hothama; podążył w maju na Morze Śródziemne, gdzie jego liniowiec wchodził w skład floty wiceadm. Hooda, która w sierpniu zajęła Tulon. Uczestniczył w bitwach floty Hothama z Francuzami na Morzu Śródziemnym w 1795 – w marcu na wodach Zatoki Genueńskiej oraz 13 lipca koło wysp Hyères. Zdał dowództwo okrętu w styczniu 1796. W sierpniu 1796 został kapitanem 98-działowca Duke we Flocie Kanału. W połowie maja 1797 nadal dowodził tym okrętem we Flocie Kanału pod adm. Bridportem. W okresie 30.05.1798-10.03.1799 był dowódcą 98-działowca Saint George, stale we Flocie Kanału. Promowano go do rangi kontradmirała Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) 14.02.1799 (Czerwonej – 1.01.1801). Od grudnia 1801 do kwietnia 1802 jego flaga powiewała na stacjonarnym okręcie 44-działowym Gladiator w Portsmouth. Awansował na wiceadmirała Białej Flagi (z przeskoczeniem Niebieskiej) 23.04.1804 (Czerwonej – 9.11.1805). Od 1804 co najmniej do kwietnia 1806 był jednym z oficerów flagowych służących pod lordem Keith na Downs – jego flaga powiewała wówczas na 64-działowcu Utrecht. W grudniu 1805 zasiadał w Portsmouth w sądzie wojennym podczas rozprawy przeciwko wiceadm. Calderowi. W okresie lipiec 1807 – październik 1809 sprawował urząd gubernatora Nowej Fundlandii i głównodowodzącego Royal Navy na tych wodach (w 1808 jego flagowcem był tam 50-działowy okręt Isis, a w drugiej połowie 1809 - 50-działowy okręt Antelope). Holloway uzyskał stopień admirała Niebieskiej Eskadry 25.10.1809 (Białej – 31.07.1810; Czerwonej – 12.08.1819). Zmarł 26.06.1826 w Wells (Somerset).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał Alexander Graeme (1762 - 1818).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Alexander Graeme nie mógł się urodzić w 1762, ponieważ otrzymał patent porucznika 24.08.1760 – a na dwa lata przed urodzeniem nie zdarzyło się to nawet dzieciom królów i cesarzy. W rzeczywistości urodził się 9.12.1741 w Graemeshall na Orkadach, w rodzinie właścicieli ziemskich. W latach 1766-1770 dowodził (głównie na wodach Nowej Fundlandii) 10-działowym szkunerem Egmont. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 14.11.1775. Dowodził wtedy (do promocji na komandora) 14-działowym slupem Kingfisher. Jednak w listopadzie (lub w sierpniu) 1775 był równocześnie przez kilka dni tymczasowym dowódcą 20-działowca Mercury, co wynikało ze szczególnych okoliczności – stacjonujący w Bostonie wiceadm. Graves został poinformowany o wysoce niewłaściwym postępowaniu komandora John Macartney’a, dowódcy okrętu Mercury, więc wysłał Graeme’a na slupie Kingfisher by niezwłocznie aresztował Macartney’a i przyprowadził jego okręt do Bostonu. Graeme został komandorem 24.01.1778. Objął wówczas dowództwo 20-działowca Sphinx na wodach amerykańskich. W lipcu uczestniczył w odpieraniu francusko-amerykańskiego ataku na Rhode Island, dowodząc małą eskadrą. W sierpniu Sphinx należał do floty wiceadm. Howe’a i brał udział w spotkaniu z flotą admirała d’Estainga koło Conanicut. Być może (nie wszyscy się z tym zgadzają) Graeme był kapitanem 32-działowej fregaty Pearl należącej do eskadry komodora Hothama, która 4.11.1778 wyszła z Nowego Jorku, skierowana z posiłkami do Indii Zachodnich. W lipcu 1779 objął dowództwo 28-działowej fregaty Tartar. W listopadzie 1779 fregata ta wchodziła w skład eskadry komodora Johnstone’a i odegrała główną rolę w zdobyciu hiszpańskiej fregaty Santa Margarita koło Lizbony. Od marca 1781 dowodził 50-działowcem Preston na Morzu Północnym. W składzie sił wiceadm. Hyde Parkera uczestniczył w krwawej bitwie z Holendrami na Doggersbank 5.08.1781. Został tu ciężko ranny i stracił prawą rękę. Około 1790 przyznano mu pensję w wysokości 300 funtów rocznie za odniesione rany. Od stycznia 1795 dowodził 98-działowcem Glory we Flocie Kanału. Promowano go do stopnia kontradmirała Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) 1.06.1795 (Czerwonej – 20.02.1797). Raczej nie wyszedł już w morze. Otrzymał rangę wiceadmirała Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) 14.02.1799 (Czerwonej – 29.04.1802). W sierpniu 1799 powierzono mu dowództwo bazy marynarki w Nore (jego pierwszym flagowcem był tam 64-działowy okręt strażniczy Zealand). Pełnił tę funkcję nadal w 1800. Został admirałem Niebieskiej Flagi 23.04.1804 (Białej – 28.04.1808; Czerwonej – 4.12.1813). Zmarł 5.08 (albo we wrześniu) 1818 w Edynburgu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Wice-Admirał Edward Buller (24.12.1764 – 15.04.1824).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Edward Buller urodził się 24.12.1764 w budynku Admiralicji w Londynie, więc los przesądził jego karierę już w chwili wyjścia z łona matki Wink

. Ojciec, John Buller, parlamentarzysta z East Looe w Kornwalii, pełnił w latach 1765-1780 funkcję lorda komisarza Admiralicji, potem był jednym z lordów Skarbu (zmarł 25.07.1786). Matka, Mary z domu St Aubyn, to córka baroneta z Devon. Edward Buller uczył się od 1774 w Westminsterze. Do marynarki wojennej wstąpił w 1777 jako midszypmen. W tym charakterze służył na 74-działowcu Courageux podczas bitwy pod Ouessant 27.07.1778. Został porucznikiem w 1782. Był oficerem 64-działowca Sceptre w czasie bitwy eskadry Hughesa z francuską eskadrą Suffrena na Oceanie Indyjskim koło Trincomalee 3.09.1782 (nieprawdą jest, że uczestniczył we „wszystkich” czy „wielu” starciach między tymi admirałami, jak się pisze w życiorysach Bullera, ponieważ Sceptre dołączył do sił Hughesa późno, tuż przed wspomnianą walką pod Trincomalee). Podczas działań na wodach Indii Wschodnich odniósł lekką ranę. Został „nawigatorem i dowódcą” 26.04.1783. Powierzono mu wtedy 14-działowy slup Chaser, na którym uczestniczył w bitwie pod Cuddalore 20.06.1783. Wyróżnił się opanowaniem sztuki żeglarskiej. Doprowadził slup do Deptford 22.07.1784 i zdał dowództwo. Od maja 1785 do sierpnia 1790 był kapitanem 16-działowego slupu Brisk, skierowanego do Nowej Szkocji w maju następnego roku. Na wodach amerykańskich zajmował się zwalczaniem szmuglerów, a w wolnej chwili ożenił się 15.05.1790 w Halifaxie, z córką (jedną z 23 dzieci!!!!) pułkownika Van Cortlanda. Awansował na komandora 19.07.1790 wraz z objęciem w Halifaxie dowództwa nad 28-działową fregatą Dido, wycofaną jednak do rezerwy już pod koniec roku. Po krótkiej przerwie, w sierpniu 1792 powierzono mu 24-działowiec Porcupine operujący na kanale La Manche. Od kwietnia 1793 do maja 1795 dowodził 44-działowcem Adventure. W 1795 objął dowództwo 36-działowej fregaty Crescent na wodach kanału La Manche. Wysłany w marcu 1796 ku Przylądkowi Dobrej Nadziej, brał tam udział w pojmaniu holenderskiej eskadry w zatoce Saldanha 17.08.1796. Sprawy rodzinne zmusiły go do powrotu do Anglii, więc przejął dowództwo skierowanego do kraju pod koniec 1796 okrętu 64-działowego America. Od stycznia 1797 pozostawał na lądzie, kierując oddziałami Straży Wybrzeża w części Kornwalii. Od listopada 1799 do 1801 dowodził 74-działowcem Edgar we Flocie Kanału. Od kwietnia do listopada 1801 był kapitanem 74-działowca Achille. W czasie pokoju zajął się polityką. W latach 1802-1820 był posłem do parlamentu z East Looe w Kornwalii, okręgu tradycyjnie „trzymanego” przez rodzinę Bullerów. W marcu 1803 otrzymał dowództwo 80-działowca Malta. Bullera nagrodzono stopniem pułkownika piechoty morskiej 28.04.1805. Walczył z wyróżnieniem pod wiceadm. Calderem w bitwie u przylądka Finisterre 22.07.1805. Od sierpnia 1806 Malta stał się okrętem flagowym kontradm. Louisa, w styczniu 1807 podążył na Morze Śródziemne, ale uczestniczył też w blokadzie Kadyksu, a potem (w tym samym roku) przeszedł pod rozkazy innego komandora. Buller otrzymał rangę kontradmirała Niebieskiej Eskadry 28.04.1808 (Białej – 25.10.1809; Czerwonej - 31.07.1810). Nadano mu tytuł baroneta 30.10.1808. W latach 1809-12 pełnił funkcję zastępcy dowódcy bazy Royal Navy w Plymouth. Nie znalazł się już więcej w aktywnej służbie. Został wiceadmirałem Niebieskiej Eskadry 12.08.1812 (Białej – 4.06.1814; Czerwonej - 12.08.1819). Mieszkał w Trenant Park w Kornwalii. Zmarł 15.04.1824.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał Lawrence William Halsted (02.04.1764 – 22.04.1841).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Lawrence William Halsted urodził się 2.04.1764 w Gosport. Był synem porucznika Royal Navy, który awansował na „dowódcę” 25.06.1773, ale zmarł już w 1778, nigdy nie osiągnąwszy nawet rangi komandora. Tym niemniej tradycje morskie w rodzinie Halstedów panowały niepodzielnie – trzej bracia Lawrence’a Williama też zostali oficerami marynarki, dwóch jego synów i bratanek również służyli jako oficerowie, także jedna z córek wyszła za oficera Royal Navy. On sam rozpoczął służbę w 1776. Zaokrętował się na żaglowiec szpitalny Jersey, od listopada 1775 dowodzony przez jego tatę, a w maju 1776 wysłany do Ameryki Północnej. Od maja 1778 do lutego 1780 był midszypmenem na 64-działowcu Saint Albans (działającym od 1777 na wodach północnoamerykańskich), uczestniczył m.in. w spotkaniu wiceadm. Howe z adm. D’Estaing (11.08.1778) oraz w zdobyciu wyspy St Lucia (14/15.12.1778). Służył na 74-działowcu Bellona w czasie przechwycenia przez ten okręt holenderskiego 52-działowca Prinses Carolina 30.12.1780 na kanale La Manche. Zdał egzamin na porucznika w 1781, otrzymał ten stopień 8.12.1781 na 44-działowcu Princess Caroline. W styczniu 1782 okręt ten wyruszył w osłonie konwoju do Indii Zachodnich, gdzie Halsted przeszedł na 74-działowiec Canada. Był na nim trzecim oficerem, kiedy ów liniowiec należał do floty adm. Rodneya podczas słynnych bitew w Indiach Zachodnich 9.04 i 12.04.1782. Gdy Canada został wycofany do rezerwy w listopadzie 1782, Halsted służył do grudnia 1787 na okręcie strażniczym Ganges w Portsmouth. W listopadzie 1788 został pierwszym oficerem 64-działowca Crown, wysłanego w lutym 1789 do Indii Wschodnich. Tam awansował na „nawigatora i dowódcę” 22.11.1790. Powierzono mu wówczas 14-działowy slup Atalanta. Promowano go do rangi komandora 31.05.1791. Od lutego do czerwca 1792 dowodził 64-działowcem Crown. We wrześniu 1793 objął dowództwo 74-działowca Hector, flagowego okrętu kontradm. Montagu we Flocie Kanału (oddał komendę w sierpniu 1794). Od sierpnia 1794 do stycznia 1795 dowodził 98-działowcem London we Flocie Kanału. Od stycznia/lutego 1795 do października 1795 był kapitanem 32-działowej fregaty Venus na wodach brytyjskich. Od października 1795 do czerwca 1802 dowodził 36-działową fregatą Phoenix na Morzu Północnym (zdobył holenderską fregatę Argo koło Texel 12.05.1796), od marca 1797 we Flocie Kanału (pochwycił gromadę lekkich jednostek francuskich w latach 1797-1799), od maja 1799 na Morzu Śródziemnym (znowu liczne zdobycze wśród okrętów korsarskich i wojennych oraz dowodzenie eskadrą fregat blokujących Elbę w drugiej połowie 1800). Po zawarciu pokoju w Amiens pozostawał bez zatrudnienia. We wrześniu lub grudniu 1803 ożenił się z córką komandora Edwarda Pellew (przyszłego słynnego admirała i wicehrabiego Exmouth). Od marca 1805 do lipca 1807 dowodził 74-działowcem Namur. Brał udział w przechwyceniu 2.11.1805 przez eskadrę komodora Strachana (koło przylądka Ortegal) uciekających spod Trafalgaru liniowców francuskich, za co dostał złoty medal. W 1806 służył w eskadrze wiceadm. Warrena na Atlantyku. W grudniu 1807 przyjął stanowisko kapitana floty w eskadrze wiceadm. Cottona (działającej na Morzu Północnym, potem – w 1808 - u wybrzeży Portugalii) na flagowym 74-działowcu Minotaur, w 1809 objął dowództwo kolejnego okrętu flagowego Cottona, 110-działowca Hibernia. Został kontradmirałem Niebieskiej Eskadry 31.07.1810 (Białej – 12.08.1812; Czerwonej – 4.12.1813). Awansował na wiceadmirała Niebieskiej Flagi 4.06.1814 (Białej – 12.08.1819; Czerwonej – 27.05.1825). Otrzymał krzyż komandorski Orderu Łaźni 2.01.1815. W latach 1824-1827 był głównodowodzącym na Jamajce – za flagowiec służyła mu 58-działowa fregata Isis. Został admirałem Niebieskiej Flagi 22.07.1830 (Białej – 10.01.1837). Udekorowano go krzyżem wielkim Orderu Łaźni 24.02.1837. Zmarł 22.04.1841 w Stoke Damerel (hrabstwo Devon).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał Skeffington Lutwidge (13.03. 1737 – 16.08.1814).
Pozdrawiam Janusz.