www.timberships.fora.pl

kgerlach

Isaac Coffin urodził się 16.05.1759 w Bostonie. Był synem tamtejszego urzędnika celnego (po rewolucji amerykańskiej pracującego w Bristolu) i córki bostońskiego kupca. Uczył się zawodu żeglarza najpierw w marynarce handlowej (po zdobyciu podstaw edukacji w szkole w Bostonie). W październiku 1771 jego nazwisko umieszczono fikcyjnie jako starszego marynarza na liście załogi 70-działowca Captain, a w maju 1773 odnotowano przeniesienie na 6-działowy bryg Gaspé. Niektórzy uważają tę ostatnią datę za właściwy początek służby Coffina, inni sądzą, że należy ją liczyć dopiero od października 1773, kiedy stał się członkiem załogi 14-działowego slupa Kingfisher na wodach amerykańskich. W czerwcu 1774 przeszedł w Wirginii na 24-działowiec Fowey. Rangę porucznika osiągnął 18.08.1776, służąc wtedy na 10-działowym szkunerze Diligent. Stopień ten zatwierdzono mu jednak dopiero w październiku 1778, więc tymczasem pełnił obowiązki midszypmena na 50-działowcu Romney (od września 1776), flagowym okręcie na wodach Nowej Fundlandii, a od czerwca 1778 na 50-działowcu Europa. Następnie był oficerem bardzo wielu rozmaitych żaglowców, przeważnie aktywnych na wodach Ameryki Północnej. Dał się poznać jako człowiek zdolny, przedsiębiorczy i kłótliwy. Mianowano go „nawigatorem i dowódcą” 3.07.1781. Powierzono mu wtedy (do stycznia 1782) komendę nad 16-działowym slupem Avenger na wodach amerykańskich. Dzięki przyjaźni z lordem Hoodem, na którego okrętach służył ochotniczo w licznych słynnych starciach, awansował na komandora 13.06.1782. W 1782 był kapitanem 74-działowca Shrewsbury w Indiach Zachodnich. Odmówił przyjęcia w charakterze poruczników trzech oficerów o zbyt krótkim stażu, działając zgodnie z prawem, ale niezgodnie z rozkazem głównodowodzącego na tych wodach, adm. Rodneya. Admirał postawił Coffina przed sądem wojennym pod zarzutem niesubordynacji i lekceważenia, lecz sąd wydał wyrok uniewinniający. Na przełomie 1782/1783 komandor dowodził 24-działowcem Hydra, wycofanym w Anglii do rezerwy w kwietniu 1783. Pozostawał potem na pół żołdu, m.in. podróżując po Francji dla nauki języka. W kwietniu 1786 objął dowództwo 28-działowej fregaty Thisbe i we wrześniu pożeglował do Nowej Szkocji. Przewoził do Quebeku (dokąd dotarł 23.10) Guya Carletona, barona Dorchester, z rodziną. Od listopada przebywał w Halifaxie, gdzie Thisbe spędziła zimę, a w 1787 operował na wodach Zatoki Św. Wawrzyńca, zwracając szczególną uwagę na sytuację polityczno-przemytniczą w rejonie centralnych tam wysepek Magdalen (Madelaine). W 1788 nawigator jego fregaty, toczący prywatną wojnę z Coffinem, oskarżył go o fałszywy wpis do ksiąg okrętowych. Figurował w nich jeden z bratanków komandora służących w Royal Navy oraz dwóch synów lorda Dorchester, mimo że faktycznie wcale nie przebywali na pokładzie. Była to bardzo powszechna praktyka w marynarce brytyjskiej, ale oficjalnie zakazana. Sąd wojenny w Halifaxie uznał w maju 1788 winę Coffina za udowodnioną. Ponieważ jednak sędziowie dobrze zdawali sobie sprawę, że oskarżenie wysunięto z pobudek osobistych, w ramach zemsty, a komandor nie miał z owego wpisu żadnych zysków materialnych (ponadto sędziowie na pewno sami tak robili, albo odnieśli kiedyś korzyść z tego, że zrobił to kto inny wobec nich – ale takiego argumentu oczywiście użyć nie mogli), wyrok był bardzo łagodny. Coffin został tylko pozbawiony dowództwa Thisbe. Wrócił do Anglii, gdzie „Amerykaninem” i synem celnika zainteresował się pierwszy lord admiralicji, hrabia Howe. Ponieważ odpowiedni artykuł Regulaminu mówiący o fałszowaniu wpisów w księgach okrętowych nakazywał usunięcie winnego z marynarki, Howe wymusił na podlegających mu lordach komisarzach Admiralicji, by zlekceważyli wyrok sądu wojennego i skreślili Coffina z listy oficerów Royal Navy. Były komandor złożył zażalenie na postępowanie Howe’a i Admiralicji przed sąd królewski, ale na razie wyjechał do Flandrii i przyłączył się do patriotów brabanckich. Próbował zresztą znaleźć zatrudnienie w różnych krajach europejskich (Danii, Szwecji, Rosji). Król Wielkiej Brytanii wraz z przyboczną radą postanowili przedstawić przypadek Coffina do zaopiniowania dwunastu niezależnym sędziom. Ci uznali, że działanie Admiralicji było nielegalne, ponieważ tylko sąd wojenny może karać z odnośnego artykułu. W rezultacie, na mocy specjalnego rozkazu Rady Królewskiej, Coffina przywrócono do jego rangi (ze zwrotem zaległej pensji), chociaż był to już rok 1790. Kryzys hiszpański z tamtego okresu przyczynił się do tego, że w czerwcu powierzono komandorowi dowództwo 28-działowej fregaty Alligator. Działała ona początkowo na wodach europejskich, a 1.03.1791 pożeglowała do Halifaxu. Po powrocie weszła w grudniu 1792 na dok w Deptford, i wówczas Coffin znalazł się bez aktywnego zatrudnienia. W kwietniu 1793, wobec wybuchu nowej wojny z Francją, mianowano go kapitanem 36-działowej fregaty Melampus. Po krótkiej służbie na wodach kanału La Manche zrezygnował z dowództwa – oficjalnie z powodu kontuzji, jakiej się nabawił ratując w Nore w 1790 tonącego marynarza. Nie wrócił już do aktywnej służby na morzu i naprawdę przeszedł do historii nie jako admirał, lecz jako stały komisarz marynarki na różnych placówkach lądowych. Pełnił tę funkcję na Korsyce w latach 1794-1796 (lub 1795-1796), w Lizbonie od września 1797 do 1799, na Minorce w pierwszej fazie 1799, w Sheerness od września 1799 do 1804. Na tym ostatnim miejscu omal nie stracił życia, kiedy tłum stoczniowców, oburzonych restrykcyjną polityką ówczesnego pierwszego lorda admiralicji, hrabiego St Vincent, chciał w rewanżu zabić jego przedstawiciela. Z osobistą żarliwością wcielał przesadne pomysły admirała, dzięki czemu wydatnie obniżył efektywność prac stoczniowych, ale zyskał protekcję St Vincenta. W 1798 w nagrodę za trudy służby, częściowo w ramach rekompensaty za straty poniesione przez lojalistyczną rodzinę Coffinów podczas rewolucji amerykańskiej i za własne zasługi w tamtym okresie, otrzymał wspomniane wcześniej wyspy Magdalen (Madelaine) w Zatoce Św. Wawrzyńca. Awansował zgodnie ze starszeństwem. Został kontradmirałem Białej Flagi (z przeskoczeniem Niebieskiej) 23.04.1804 (Czerwonej – 9.11.1805). Przyznano mu tytuł baroneta 19.05.1804. W latach 1804-1808 pełnił funkcję admirała-superintendenta w Portsmouth. Osiągnął rangę wiceadmirała Niebieskiej Eskadry 28.04.1808 (Białej – 31.07.1810; Czerwonej – 12.08.1812). Wycofał się z czynnej służby w marynarce. Poślubił w 1811 Elizabeth Browne, dziedziczkę Williama Greenly i przez krótki czas – od lutego 1811 do marca 1813 - nosił nazwisko Coffin-Greenly. Awansował do stopnia admirała Niebieskiej Flagi 4.06.1814 (Białej – 19.07.1821; Czerwonej – 22.07.1830). W 1818 zajął się polityką i był członkiem Parlamentu do 1826. W 1832 został udekorowany przez króla krzyżem wielkim hanowerskiego Orderu Gwelfów. Zmarł 23.07.1839.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Wice-admirał William Lukin (20.09.1768 – 12.01.1833).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

William Lukin urodził się w 1768, został ochrzczony 20.09.1768 w Hanworth (Norfolk). Dokładna data urodzenia jest nieznana, jako miejsce urodzenia podawano wieś Felbrigg (w Norfolk). Za ojca miał duchownego (dziekana) z Wells. Krewnym Williama Lukina był – co ma znaczenie - lokalny dziedzic, William Windham, późniejszy mąż stanu (od maja do sierpnia 1783 Główny Sekretarz dla Irlandii, od lipca 1794 do 1801 Sekretarz Wojny, w latach 1806-1807 Sekretarz Stanu d/s Wojny i Kolonii). Lukin wstąpił do marynarki 20.02.1782, okrętując się w charakterze „służącego kapitana” na 20-działowiec Sphinx, działający wtedy na wodach krajowych. Pozycję midszypmena albo pomocnika oficera nawigacyjnego osiągnął 24.10.1782. Zdał egzamin na porucznika (w Westminsterze) 9.10.1789. Trwała jednak dekada pokoju, więc poczekał na tę rangę długo, aż do 18.10.1793. Awansował na „dowódcę” 11.11.1794, kiedy patronujący mu gorliwie William Windham wchodził w skład rządu (polityk przyjaźnił się też z lordem Spencerem, od grudnia 1794 pierwszym lordem admiralicji, co miało niebagatelny wpływ na dalszą karierę Lukina). Około lutego 1795 William Lukin objął dowództwo 16-działowego slupa Hornet. Został komandorem 28.11.1795. W 1796 był tymczasowo kapitanem 32-działowej fregaty Espion i (oczywiście nie naraz) 64-działowca Standard na Morzu Północnym, w grudniu 1796 przejął dowodzenie 32-działową fregatą Thames. W czerwcu 1797 posłano ją na Jamajkę, remontowano w Portsmouth od sierpnia do listopada 1798. W czerwcu 1800 wzięła udział w operacji lorda Bridporta koło Quiberon. Zdobyła liczne francuskie okręty korsarskie na wodach Zatoki Biskajskiej i kanale La Manche. Lukin zdał jej dowództwo około połowy 1801. W 1803 zajmował się formowaniem milicji w północno-wschodnim Norfolk. W marcu 1806 został na krótko kapitanem 74-działowca Thunderer i chwytał korsarzy koło Kadyksu. W tym samym roku dowodził 80-działowcem Gibraltar. W sierpniu 1806 przerzucono go na 74-działowiec Mars, którym komenderował do 1810. W tym czasie uczestniczył m.in. w akcji komodora Hooda pod Rochefort 25.09.1806 (dwie z czterech zdobytych wówczas francuskich fregat poddały się właśnie Lukinowi) oraz w ekspedycji admirała Gambiera przeciwko Kopenhadze w 1807. Jesienią 1807 i w 1808 (w składzie floty wiceadm. Saumareza) walczył na Bałtyku. W październiku 1808 dowodził małą eskadrą (liczącą m.in. trzy moździerzowce), która dokonała nieskutecznego, niemrawego i źle zorganizowanego bombardowania wysp Eartholms (Ertholmene). Prawdopodobnie nie był zbyt przekonany o możliwości uzyskania sukcesu, raczej nie dorósł do kierowania większymi siłami, a od lata chorował na dyzenterię. W listopadzie prosił o zwolnienie z dowództwa dla poratowania zdrowia. Stopień kontradmirała Niebieskiej Flagi uzyskał 4.06.1814 (Białej – 12.08.1819; Czerwonej – 27.05.1825). W 1814 zrezygnował na dobre z aktywnej służby. W 1820 przeprowadził się z liczną rodziną do Brukseli, by obniżyć koszty utrzymania. Jego sytuacja materialna uległa zmianie w 1824 – zmarła wtedy wdowa po Williamie Windhamie (on sam nie żył już od 1810), a dobra ziemskie przeszły na Williama Lukina. Zmienił wówczas nazwisko na Windham. Został wiceadmirałem Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) 22.07.1830. Zmarł w styczniu 1833 w odziedziczonym majątku Felbrigg Hall koło Cromer (Norfolk).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Wice-admirał George Losack (29.03.1758 - 22.08.1829).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

George Losack był synem Richarda Hawkshawa Losacka z wyspy St. Kitts w Indiach Zachodnich, w swoim czasie gubernatora Wysp Podwietrznych. O miejscu i dacie urodzenia George’a współcześni mu i nieco późniejsi biografowie nie wiedzieli nic pewnego, mówiło się o około roku 1758. Dzisiejsze amatorskie (jak mi się wydaje) poszukiwania entuzjastów genealogii doprowadziły niektórych do kategorycznego twierdzenia, że urodził się dokładnie 29.03.1758 w Londynie, ale nie mam rzetelnych danych, by to zweryfikować. Wstąpił do marynarki wojennej na początku lat 1770-tych, egzamin na porucznika zdał w 1778 i otrzymał tę rangę 18.04.1778. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 19.07.1781. Powierzono mu wtedy 8-działowy brander Sulphur. Jesienią 1781 wchodził on w skład floty wiceadm. Darby’ego na wodach kanału La Manche. W maju 1783 Losack objął dowództwo 22-działowca Termagant na Morzu Północnym. Był jego kapitanem do wycofania żaglowca w marcu 1786. W okresie pokoju pozostawał kilka lat na pół żołdu, ale kryzysy (hiszpański i rosyjski) z 1790 pozwoliły mu otrzymać stopień komandora 22.11.1790. W drugiej połowie 1795 dowodził na kanale La Manche 32-działową fregatą Nymphe. Nie jest prawdą, że uczestniczył na niej w bitwie pod Groix 23.06.1795, ponieważ wtedy kapitanem tej fregaty był jeszcze kmdr George Murray. Od lutego 1796 do 1802 George Losack dowodził 50-działowcem Jupiter, wysłanym w kwietniu 1796 na Przylądek dobrej Nadziei, gdzie dołączył do eskadry wiceadm. Elphinstone i uczestniczył w przechwyceniu całej holenderskiej eskadry w zatoce Saldanha 17.08.1796. Jesienią Elphinstone wysłał go na Ocean Indyjski z małą eskadrą dla blokowania Ile de France. Z braku większych zasług Losack przeszedł do historii marynarki brytyjskiej głównie dzięki temu, że w 1796 lub 1798 wziął ślub na swoim okręcie Jupiter (przy Przylądku Dobrej Nadziei) i – wbrew zaleceniom Admiralicji oraz praktyce najlepszych admirałów – woził wszędzie żonę ze sobą. W rezultacie ich najstarszy syn urodził się w 1800 na pokładzie Jupitera koło Ile de France. W listopadzie 1798 George Losack został komodorem pierwszej klasy i w okresie 1799-1801 był tymczasowym głównodowodzącym placówki Royal Navy w Kraju Przylądkowym, zajmując się głównie administrowaniem pryzami oraz potyczkami na Oceanie Indyjskim. Kiedy na mocy postanowień traktatu z Amiens Brytyjczycy oddali kolonię w Afryce południowej Holendrom, Losack wrócił do Anglii. Od stycznia 1805 do sierpnia 1807 dowodził 98-działowcem Prince George, początkowo we Flocie Kanału, od stycznia 1807 w Indiach Zachodnich (aczkolwiek nie jestem pewny czy Losack tam rzeczywiście popłynął, chociaż jego rodzina – i potem on sam - wciąż miała dobra i niewolników na St. Kitts). Od sierpnia 1807 do lutego 1808 dowodził stojącym w Portsmouth 74-działowcem Northumberland. Osiągnął rangę kontradmirała Niebieskiej Flagi 28.04.1808 (Białej – 31.07.1810; Czerwonej – 1.08.1811), ale nie wydaje się, by kiedykolwiek i czymkolwiek dowodził jako oficer flagowy. Został wiceadmirałem Niebieskiej Flagi 4.12.1813 (Białej – 4.06.1814; Czerwonej – 19.07.1821). Awansował jeszcze na admirała Niebieskiej Eskadry 27.05.1835. Zmarł 22.08.1829 w Paryżu albo w Mediolanie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Wice-admirał Charles Boyles (1756 - 1816.11.09).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Charles Boyles urodził się w 1756. Był synem poborcy celnego z Wells w Norfolk. Służbę w Royal Navy rozpoczął w 1771, okrętując się razem z Horatio Nelsonem na 64-działowiec Raisonnable, dowodzony wtedy przez wuja Nelsona – komandora Sucklinga. Od 1775 Boyles służył głównie na 28-działowej fregacie Enterprise na Morzu Śródziemnym. Rangę porucznika uzyskał 10.11.1777 (albo dokładnie miesiąc wcześniej). W 1782 był oficerem 98-działowca Duke, kiedy okręt ten został skierowany w styczniu do Indii Zachodnich i dołączył tam w lutym do floty adm. Rodneya. Dzięki temu Boyles walczył w dwóch bitwach koło Dominiki – 9.04.1782 i 12.04.1782, a od września do października przebywał w Nowym Jorku. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 11.04.1783. W 1784 powierzono mu na krótko (do sierpnia) 14-działowy slup Barbadoes w Indiach Zachodnich. Od marca 1787 do kwietnia 1789 dowodził (głównie na wodach irlandzkich) 16-działowym slupem Zebra. Być może w 1789 czy 1790 był przejściowo kapitanem stojącego w Portsmouth brandera Vulcan. Został komandorem 22.11.1790. Ożenił się w 1792 z córką (nieżyjącego już wtedy) komandora Jamesa Hawkera i poprzez jej rodzinę został kuzynem wielu znanych z czasem postaci w marynarce. Od lipca 1793 dowodził 74-działowcem Swiftsure (okrętem flagowym kontradm. Kingsmilla na wodach irlandzkich w 1794). Gdy Swiftsure razem z mniejszym liniowcem eskortował konwój wychodzący z Cork, napotkał 5.05.1794 francuską fregatę Atalante (dowodzoną przez znanego potem komandora Linoisa) i zdobył ją po długim pościgu oraz prawie godzinnej walce. W połowie maja 1795 pożeglował na Jamajkę. Tam przejście głównodowodzącego, adm. Parkera, na Swiftsure, spowodowało zamianę kapitanów i Boyles stał się (od 7.12.1795) dowódcą 64-działowca Raisonnable. We wrześniu 1797 okręt ten skierowano do Anglii. Do 1800 Boyles dowodził nim u brzegów Irlandii, na wodach Afryki południowej (dokąd wysłano go w marcu 1798 w eskorcie konwoju), na Oceanie Indyjskim (zanim nie ruszył w lipcu 1799 do Anglii w eskorcie konwoju z Indii Wschodnich), we Flocie Kanału i w 1800 na Morzu Północnym. W okresie od stycznia 1801 do lipca 1802 przerzucano go z okrętu na okręt, zapewne dla utrzymania ciągłości służby – był wtedy na wodach krajowych kolejno kapitanem 74-działowców Saturn (styczeń-luty 1801), Belleisle (luty-wrzesień 1801) oraz na Jamajce - Captain (6.09.1801-27.07.1802). Potem pozostawał na pół żołdu. W marcu 1804 objął dowództwo 74-działowca Courageux, początkowo eskortującego konwoje wschodnioindyjskie do i od Wyspy Św. Heleny, od października należącego do Floty Kanału. Od maja 1805 do września 1808 Boyles był dowódcą 98-działowca Windsor Castle, najpierw we Flocie Kanału. Walczył 22.07.1805 pod wiceadm. Calderem w bitwie koło Finisterre, brał udział w akcji komodora Hooda pod Rochefort 24.09.1806, w operacji dardanelskiej wiceadm. Duckwortha w lutym 1807, był zastępcą swojego przyjaciela, kontradm. Purvisa pod Kadyksem w 1808. Nagrodzono go rangą pułkownika piechoty morskiej 28.04.1808. Stopień kontradmirała Niebieskiej Eskadry uzyskał 25.10.1809 (Białej – 31.07.1810; Czerwonej – 12.08.1812). W latach 1810-1812 był oficerem flagowym na Morzu Śródziemnym. W maju 1810 mianowano go głównodowodzącym na Malcie, dokąd podążył z Gibraltaru na pokładzie fregaty Lively. Dotarł na miejsce 10.08.1810 w niezbyt fortunnych okolicznościach, ponieważ jako rozbitek. Jego flaga powiewała najpierw na stojącym w Valetta 64-działowcu Trident. We wrześniu otrzymał rozkaz zastąpienia kontradm. Martina w dowodzeniu eskadrą koło Sycylii i przeniósł się w Cieśninie Mesyńskiej na 80-działowiec Canopus. W lutym 1811 otrzymał propozycję objęcia dowództwa całej Floty Śródziemnomorskiej, ale ponieważ wiązało się to z koniecznością stacjonowania na Malcie, Boyles wolał pozostać na okręcie koło Sycylii. Po ponownym wezwaniu na Maltę we wrześniu 1811, złożył rezygnację, wrócił do Anglii na fregacie Pearl i w lutym 1812 ostatecznie opuścił swoją flagę. Awansował jeszcze na wiceadmirała Niebieskiej Eskadry 4.06.1814. Zmarł 9.11.1816 w Plymouth.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Charles John Moore Mansfield (15.11.1760 - 23.04.1813).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Charles John Moore Mansfield urodził się w 1760. Ochrzczono go w Londynie albo w Stoke Damerel (Devon) 13.12.1760. Stopień porucznika uzyskał 25.11.1778. W 1779 dołączył do załogi 74-działowca Albion w charakterze piątego oficera, wziął udział w czterech znaczących akcjach tego okrętu. Wchodząc w skład floty 26 liniowców pod wiceadm. Byronem Albion walczył z flotą adm. d’Estaing koło Grenady 6.07.1779. Był w eskadrze ośmiu liniowców pod kontradm. Parkerem, gdy zniszczyła ona francuski konwój koło Martyniki 18.12.1779. Pod adm. Rodneyem brał udział w dwóch nierozstrzygniętych potyczkach z wiceadm. Guichenem koło Martyniki 17.04.1780 i 15.05.1780. W 1781 Mansfield został pierwszym oficerem 38-działowej fregaty Fortunée, działającej w Indiach Zachodnich i na wodach Ameryki Północnej. W 1783 objął stanowisko trzeciego porucznika na 74-działowcu Irresistible (wówczas okręcie strażniczym w Chatham), w tym samym roku został potem pierwszym oficerem na 36-działowej fregacie Monsieur, którą jednak wycofano do rezerwy już w marcu. Po zakończeniu wojny amerykańskiej pozostawał bez zatrudnienia, wyjąwszy rok kryzysu hiszpańskiego i rosyjskiego (1790). Służył jako pierwszy porucznik w 1792 na 64-działowcu Lion (na wodach krajowych) i 50-działowcu Assistance (od sierpnia okręcie flagowym kontradm. Kinga w Halifaxie), w 1793 na 64-działowcu Stately (od marca okręcie flagowym kontradm. Kinga w Halifaxie). Awansował na „nawigatora i dowódcę” 19.07.1793. Powierzono mu wtedy 14-działowy slup Megaera. Rangę komandora osiągnął 4.10.1794. Objął wówczas dowództwo 20-działowca Sphinx. W 1795 przeszedł na 32-działową fregatę Andromache, którą w maju 1795 wysłano na Wyspy Podwietrzne, a w październiku 1796 skierowano na Morze Śródziemne. Mansfield pochwycił tam 31.01.1797 silny algierski okręt korsarski. Od grudnia 1798 do maja 1802 dowodził 36-działową fregatą Dryad na wodach irlandzkich. W 1799 miał ze sobą na pokładzie żonę i dwie małe córeczki. Pani Mansfield ubierała się nawet w strój z oficerskimi epoletami i – jak zauważali złośliwi – jedynymi osobami na fregacie niepodlegającymi jej rozkazom były własne dzieci Very Happy

. W marcu 1803 został kapitanem 74-działowca Minotaur we Flocie Kanału. W maju 1803 we współdziałaniu z innymi okrętami zdobył francuską fregatę na kanale La Manche. W marcu 1805 Minotaur został włączony do eskadry wiceadm. Collingwooda, wysłanej do obserwacji hiszpańskich portów w Ferrol i Kadyksie. W ten sposób znalazł się we flocie wiceadm. Nelsona pod Kadyksem i uczestniczył w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805. Jak w całej dotychczasowej karierze, Mansfield – dobry, ale nie wyróżniający się oficer – spisał się poprawnie (chociaż niektórzy zarzucali mu półgębkiem, że w czasie wypadu komodora Cosmao-Kerjuliena, po bitwie, wycofał się zbyt pośpiesznie) i jak inni dowódcy liniowców otrzymał złoty medal, podziękowanie Parlamentu oraz honorową szpadę od Funduszu Patriotycznego Lloyda. Od dawna poważnie chorował i chociaż po bitwie pozostał we flocie, bardzo narzekał w lecie 1806 na reumatyzm. Służył wtedy nadal w eskadrze blokującej Kadyks, której dowódca, kontradm. Purvis, wybrał przejściowo Minotaura na okręt flagowy. W 1807 flagę na tym liniowcu podniósł w Lizbonie kontradm. Essington i pozostał na nim, gdy Minotaur został skierowany do wzięcia udziału w ekspedycji przeciwko Kopenhadze w 1807. Wkrótce potem (12.12.1807) z powodu choroby Mansfield wycofał się pod opiekę rodziny i zmarł 23.04.1813 w Rochester (Kent).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Kontr-admirał Samuel Warren (09.01.1769 - 15.10.1839).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Samuel Warren urodził się 9.01.1769 w Sandwich (Kent). Zaczął służbę w Royal Navy w styczniu 1782 jako midszypmen na 64-działowcu Sampson. Dzięki temu uczestniczył w akcjach eskadry Barringtona w kwietniu i Kempenfelta w maju 1782, a potem w odsieczy Gibraltaru przeprowadzonej przez lorda Howe’a i w potyczce koło przylądka Spartel 20.10.1782. Zdobywał następnie doświadczenie na kutrze, fregacie, 74-, 98- i 100-działowcu, aczkolwiek wszystkie te okręty operowały wtedy tylko na wodach krajowych (lub wręcz stały w portach), chodziło więc raczej o zachowanie ciągłości służby, rzeczy bardzo trudnej w latach pokoju. Egzamin na porucznika zdał w 1790, otrzymał tę rangę 3.11.1790, stając się oficerem 44-działowca Argo, przystosowywanego wówczas w Chatham do roli transportowca wojska. W maju 1791 okręt ten pożeglował z wojskiem do Halifaxu, został wycofany do rezerwy w czerwcu 1792. Warren trafił następnie na 74-działowiec Ramillies należący do Floty Kanału lorda Howe. Na tym liniowcu wziął udział w kampanii atlantyckiej w maju 1794, a następnie w bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca 1794. Jako oficer 100-działowego Royal George uczestniczył w bitwie pod Groix 23.06.1795. Był pierwszym porucznikiem tego liniowca (wówczas okrętu flagowego adm. Howe’a), gdy awansował na „dowódcę” 1.03.1797. Od 1797 do 1800 dowodził 18-działowym slupem Scourge, w czerwcu 1797 skierowanym na Wyspy Podwietrzne. Odniósł tam wiele sukcesów w zwalczaniu francuskich okrętów wojennych i korsarskich. Wrócił do Anglii 22.08.1800. Ożenił się w grudniu 1800 albo w styczniu 1801 z córką urzędnika stoczni w Chatham, a równocześnie siostrą wielu oficerów marynarki i piechoty morskiej. We wrześniu 1801 powierzono mu na wodach krajowych komendę nad moździerzowcem Vesuvius, wycofanym do rezerwy po zawarciu pokoju w Amiens. Został komandorem 29.04.1802. Od czerwca 1805 dowodził 98-działowcem Glory, flagowym okrętem kontradm. Stirlinga we Flocie Kanału. Brał udział w bitwie pod Finisterre 22.07.1805. Zdał dowództwo tego okrętu w lipcu 1806 i razem ze Stirlingiem popłynął do Ameryki Południowej. Od stycznia 1807 uczestniczył w kampanii na Rio de la Plata, jako dowódca 64-działowca Diadem, flagowego okrętu kontradm. Stirlinga. W czerwcu 1808 Warren objął dowództwo 74-działowca Bellerophon, przydzielonego wówczas do eskadry Morza Północnego jako okręt flagowy kontradm. Gardnera. Latem i jesienią 1808 liniowiec ten patrolował u wybrzeży Holandii między Kamperduin a Texel, uzupełniając zapasy w Yarmouth i Downs. W marcu 1809 popłynął na Bałtyk. W czerwcu i lipcu 1809 uczestniczył w udanych atakach na lokalną żeglugę u wybrzeży Finlandii. W listopadzie eskortował do Anglii wielki konwój z Bałtyku i zimę 1809/1810 spędził w Nore. Na wiosnę 1810 Bellerophon ponownie podjął blokadę wybrzeży Holandii, ale 22.08.1810 Warren zdał jego dowództwo i we wrześniu przeszedł na 38-działową fregatą Présidente. Jego pierwszym zadaniem na tej jednostce było przewiezienie z Malty do Wielkiej Brytanii Lucjana Bonaparte (brata Napoleona) z rodziną. Następnie fregata została skierowaną z końcem grudnia 1810 ku Przylądkowi dobrej Nadziei (Warren dowodził w tym rejsie małą eskadrą), skąd udała się na Daleki Wschód. W sierpniu i wrześniu 1811 Warren uczestniczył w podboju Jawy przez eskadrę kontradm. Stopforda. W 1812 był ponownie na Przylądku Dobrej Nadziei. Wrócił do Anglii i w czerwcu 1813 objął dowództwo 74-działowca Blenheim, działającego najpierw u wybrzeży Holandii, a w 1814 wysłanego na Morze Śródziemne. Nagrodzono Warrena Orderem Łaźni 4.06.1815. W 1818 został kapitanem 74-działowca Bulwark, wówczas jednak tylko stacjonarnego okrętu strażniczego. W latach 1820-1824 dowodził na morzu 46-działową fregatą Seringapatam. Od stycznia 1830 pełnił w Deptford funkcję agenta d/s transportów, w 1831 był komodorem (drugiej klasy) na Tamizie i dowódcą królewskiego jachtu William and Mary. Od 1.12.1831 do 1837 pełnił cywilną funkcję superintendenta stoczni w Woolwich. Król przyznał mu 3.08.1835 krzyż komandorski hanowerskiego Orderu Gwelfów. W dwa dni później Warren otrzymał tytuł rycerski. Spensjonowany ze stopniem kontradmirała 10.01.1837. Został odznaczony krzyżem komandorskim Orderu Łaźni 18.04.1839. Zmarł 15.10.1839 w Southampton (Hampshire).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał William Wolseley.
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

William Wolseley urodził się 15.03.1756 w Annapolis, w Nowej Szkocji. Pochodził z rodziny o ugruntowanych tradycjach militarnych i dość wysokich koneksjach (szczycili się pokrewieństwem z królami Anglii). Jego ojciec, William Neville Wolseley, kapitan 47 regimentu, stacjonował od około 1750 ze swoim oddziałem w Nowej Szkocji, gdzie poznał i poślubił Annę Cosby, siostrę ówczesnego porucznika Royal Navy, Phillipsa Cosby, który w 1790 osiągnął rangę kontradmirała, a w 1799 – pełnego admirała. Tym niemniej rodzina Wolseleyów pochodziła z hrabstwa Stafford, a ta konkretnie gałąź osiadła w Irlandii, do której rodzice Williama i on sam wrócili w 1764. William Wolseley, uczący się w szkole w Kilkenny, został w 1769 zapisany w księgach okrętowych stacjonującego w Waterford 4-działowego kutra Goodwill, którym w latach 1769-1772 dowodził szwagier ojca Williama, porucznik John Buchanan. Jest jednak bardzo wątpliwe, by Wolseley rzeczywiście służył na tym okręciku. Przez parę miesięcy 1772 uczęszczał do szkoły morskiej w Westminsterze, a potem, w tym samym roku lub na początku 1773, wszedł na pokład 50-działowca Portland, wysłanego w marcu 1773 na Jamajkę. Wraz z dowódcą tego liniowca, Andrew Barkleyem, przeszedł tam na 80-działowiec Princess Amelia i wczesną jesienią wrócił do Anglii. We wrześniu 1773 wszedł w skład załogi 50-działowca Salisbury, który w listopadzie popłynął do Indii Wschodnich pod proporcem głównodowodzącego, komodora Hughesa. Wrócił do Anglii na tym samym okręcie dopiero pod koniec 1777. Egzamin na porucznika zdał w 1778 w Westminsterze, otrzymał tę rangę 11.06.1778 na pokładzie 90-działowca Duke. Był obecny w bitwie pod Ouessant 27.07.1778. W marcu 1779 pożeglował znów do Indii Wschodnich (gdzie Hughes miał ponownie objąć naczelne dowództwo) w charakterze oficera na 64-działowcu Worcester. Wolseleya wysyłano często na rozmaite akcje antypirackie, lądowe itp. Na przykład w październiku 1781 dowodził brygadą marynarki w czasie ataku na Negapatam, a 11.01.1782 podczas szturmowania fortu Ostenberg chroniącego Trincomalee na Cejlonie został ciężko ranny w pierś siekańcami wystrzelonymi z lekkiego działka. Pozostawiono go na polu walki jako umierającego i przeniesiono na Worcestera dopiero następnego dnia. Niedługo potem przeszedł na flagowiec Hughesa, 74-działowy okręt Superb. Liniowiec ten walczył w bitwach pod Sadras 17.02.1782, Providien 12.04.1782, Negapatam 6.07.1782, Trincomalee 3.09.1782. Z datą ostatniej z nich Wolseley awansował na „nawigatora i dowódcę”, kiedy powierzono mu na parę dni 14-działowy brander Combustion. Został komandorem już 14.09.1782 (!) i objął dowództwo 28-działowej fregaty Coventry. W nocy 12.01.1783 wpłynął koło Ganjam w Zatoce Bengalskiej między żaglowce małej eskadry, którą wziął za grupę brytyjskich statków wschodnioindyjskich, a która okazała się zespołem Suffrena! Jak widać, nie tylko Francuzom zdarzały się takie omyłki – skończyło się to zdobyciem jego fregaty przez przeciwnika, co dla niego oznaczało niewolę (najpierw na Ile de France, potem na Ile de Bourbon) aż do końca wojny. Przy protekcji, jaką się cieszył, nieunikniony sąd wojenny nie mógł mu zbytnio zaszkodzić. W sierpniu 1785 został dowódcą 50-działowca Trusty, od października 1785 (do stycznia 1789) flagowego okrętu komodora Phillipsa Cosby (jak wspomniałem, wuja Wolseleya). W grudniu 1792 objął dowództwo 32-działowej fregaty Lowestoffe (Lowestoft), wysłanej w maju 1793 na Morze Śródziemne, do floty Hooda. Był obecny podczas zajmowania Tulonu w sierpniu 1793, w składzie eskadry komodora Linzee uczestniczył w operacjach na Korsyce (ataku na Forneilli 1.10.1793, zdobyciu wieży Mortella w lutym 1794 – tu dowodził oddziałem lądowym). Został 7.03.1794 kapitanem 38-działowej fregaty Impérieuse na Morzu Śródziemnym, by na początku grudnia przyprowadzić ją do Chatham, gdzie rozpoczęto przy tej jednostce rozmaite prace rekonstrukcyjno-wyposażeniowe. Być może z powodu protegowania w ostatnim czasie przez wiceadm. Hooda, który właśnie ostro podpadł Admiralicji, nie dano Wolseleyowi następnego okrętu przez blisko 5 lat. Pod koniec 1794 lub pod koniec 1795 ożenił się z Jane Moore ze szkockiej rodziny osiadłej w Irlandii. Nabył tam małą posiadłość i żył z połówki żołdu. W 1798 na czele oddziału ochotników pomagał tłumić powstanie irlandzkie. Około maja 1799 powierzono mu dowództwo 74-działowca Terrible we Flocie Kanału pod lordem Bridportem. W czerwcu 1799 pożeglował na Morze Śródziemne, ale w 1800 był znów we Flocie Kanału, gdy pod koniec kwietnia jej dowództwo przejął hrabia St. Vincent. Terrible wszedł 1.06.1800 w skład dużej eskadry komodora Pellewa, którą St Vincent skierował do współpracy z francuskimi rojalistami w rejonie Morbihan (operacja w zatoce Quiberon). Często podaje się, że pod koniec 1800 Wolseley dowodził krótko 98-działowcem Saint George we Flocie Kanału, ale to raczej pomyłka kronikarza, nie zanotowane w dziennikach okrętowych tymczasowe dowództwo, bądź też wynik oparcia się na pamiętnikach Wolseleya (wydawanych do dziś), które dyktował w latach zaawansowanej sklerozy. Natomiast od 19.03.1801 do 23.04.1802 oficer ten był kapitanem 114-działowca San Josef we Flocie Kanału (flagowego okrętu adm. Cornwallisa), tyle że już od 28.02.1802 na urlopie. Po zawarciu pokoju w Amiens Wolseley dowodził Strażą Wybrzeża w rejonie Shannon. Stopień kontradmirała Niebieskiej Eskadry osiągnął 23.04.1804. Wtedy powierzono mu (do schyłku 1805) dowództwo Straży Wybrzeża w całej Irlandii. Awansował na kontradmirała Białej Flagi 9.11.1805 (Czerwonej – 28.04.1808). Nie był więcej aktywnie zatrudniany. Został wiceadmirałem Niebieskiej Flagi 25.10.1809 (Białej – 31.07.1810; Czerwonej – 4.12.1813). Osiągnął rangę admirała Niebieskiej Eskadry 12.08.1819 (Białej – 27.05.1825; Czerwonej - 10.01.1837). Na wiosnę 1842 otworzyła się jego stara rana, odniesiona 11.01.1782, gdy szturmował fort Ostenberg na Cejlonie. Chirurdzy wydobyli z niej poszarpany kawałek ołowiu i strzęp materiału. Rana nie chciała się jednak goić i Wolseley zmarł 7.06.1842 w Londynie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim Admirał George Parker (1767 - 24.12.1847).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

George Parker urodził się w 1767. Był synem właściciela ziemskiego (z rodu, którego przodek osiągnął pozycję arcybiskupa Canterbury za Elżbiety I) i bratankiem komandora Petera Parkera, późniejszego (od 1799) admirała floty. Zapisano go w księgach okrętowych 21.12.1773 (czyli gdy miał sześć latek!), prawdziwą służbę w marynarce wojennej rozpoczął 13.04.1780, cały czas pod opieką stryja, od 1777 już kontradmirała. Stryj też awansował go na porucznika 13.03.1782. Doświadczenie bojowe George Parker zdobywał w wojnie amerykańskiej. W 1786 był oficerem stacjonującego na Downs 14-działowego slupa Wasp. W 1788 przeniesiono go na 36-działową fregatę Phoenix, która 11.02.1789 pożeglowała do Indii Wschodnich i pozostawała tam aż do wybuchu nowej wojny z Francją – powróciła do Anglii w sierpniu 1793. Na wodach indyjskich Parker brał udział w wojnie z Tipu Sahibem (sułtanem Majsuru) oraz uczestniczył w słynnym incydencie z 19.11.1791, gdy dwie fregaty brytyjskie (w tym Phoenix) zaatakowały i zdobyły po zaciętej walce francuską fregatę w okresie pokoju między Francją a Wielką Brytanią. W październiku 1792, kiedy Parker miał już pozycję pierwszego porucznika, został odesłany do Anglii z depeszami komodora Cornwallisa. Tu na początku 1793 dołączył do załogi dowodzonej przez Jamesa Saumareza 36-działowej fregaty Crescent, też w charakterze pierwszego oficera. Kiedy Crescent zdobyła francuską fregatę Réunion 20.10.1793 w pobliżu Cherbourga, za co Saumarez został nobilitowany, tradycyjny w takim przypadku awans nie ominął i pierwszego oficera. Parker otrzymał rangę „nawigatora i dowódcy” 4.11.1793. Powierzono mu wówczas 16-działowy slup Albacore na Morzu Północnym. Osiągnął stopień komandora 7.04.1795 i objął w czerwcu dowództwo 24-działowca Squirrel, nadal na Morzu Północnym. W grudniu 1796 został kapitanem 36-działowej fregaty Santa Margarita i w 1797 schwytał wiele francuskich okrętów korsarskich (zdarzył się też hiszpański okręt wojenny) na wodach wokół Irlandii. W marcu 1798 popłynął na Wyspy Podwietrzne. Aż do końca tej fazy wojny operował głównie w Indiach Zachodnich, gdzie zwalczał korsarzy; jednak eskortował też statki do Quebeku, na Morze Śródziemne, żaglowce wschodnioindyjskie do wysokości Wysp Kanaryjskich. W kwietniu 1802 pogorszenie stanu zdrowia zmusiło go do rezygnacji z dowództwa. Dopiero w sierpniu 1804 został kapitanem 44-działowca Argo należącego do eskadry Morza Północnego, a w kwietniu 1805 przeszedł na 64-działowiec Stately z tej samej eskadry. Przez pewien okres zatrudniony był w blokadzie Texel. W styczniu 1808 admiralicja wysłała liniowiec Stately na Bałtyk. Parker pełnił już wtedy rolę komodora małego zespołu. Stately, wspólnie z drugim 64-działowcem brytyjskim, po pościgu i walce zniszczył 22.03.1808 w pobliżu Grenaa duński 74-działowiec Prinds Christian Frederik. Powróciwszy do Anglii, Parker objął w maju 1808 dowództwo 74-działowca Aboukir na kanale La Manche, brał udział w operacji u ujścia Skaldy (operacja Walcheren) w 1810 oraz w blokadzie Texel w latach 1810-1811. Latem 1812 Aboukir pożeglował na Bałtyk pod innym kapitanem. W 1813 Parker ponownie objął dowództwo tego okrętu i 19.06.1813 popłynął na Morze Śródziemne. We wrześniu przeszedł na 74-działowiec Bombay i na przełomie 1813/1814 przyprowadził go do kraju. Nie służył więcej na morzu. Został kontradmirałem Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) 4.06.1814 (Czerwonej – 12.08.1819) albo też po kolei przechodził przez wszystkie „barwy” kontradmiralskie z datami 4.06.1814, 12.08.1819, 19.07.1821. Rangę wiceadmirała Niebieskiej Eskadry uzyskał 27.05.1825 albo już 19.07.1821 (Białej, bądź też Czerwonej z przeskoczeniem Białej – 22.07.1830). Został odznaczony krzyżem komandorskim Orderu Łaźni 6.06.1833. Promowano go do stopnia admirała Niebieskiej Eskadry 10.01.1837 (Białej – 23.11.1841; Czerwonej – 9.11.1846). Zmarł 24.12.1847 na grypę w Great Yarmouth (Norfolk).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach