www.timberships.fora.pl

kgerlach · Wysłany: Nie 16:18, 25 Mar 2012 Temat postu:

Thomas Pringle urodził się w zamożnej szkockiej rodzinie (jego ojciec był kupcem na wyspie St Kitts w Indiach Zachodnich, ale pochodził ze Szkocji, gdzie najbliżsi krewni pełnili ważne urzędy, służyli w armii itp.), zapewne koło roku 1740. Został porucznikiem Royal Navy 30.11.1760. W 1775 był pierwszym oficerem 28-działowej fregaty Lizard, wysłanej w sierpniu na wody amerykańskie. W październiku 1776 - w stopniu „commander” - dowodził flagowym szkunerem Maria w czasie zwycięskiej dla Anglików bitwy koło wyspy Valcour na jeziorze Champlain. Rangę komandora uzyskał 25.11.1776. Od grudnia 1776 do 1780 dowodził 20-działowcem Ariadne, wysłanym w marcu 1777 na Wyspy Podwietrzne, gdzie w 1777 i 1778 chwytał amerykańskie okręty korsarskie, stanowe i państwowe, w grudniu 1778 uczestniczył w działaniach pod Wyspą Św. Łucji, a 6.07.1779 był w bitwie pod Grenadą w składzie floty wiceadm. Byrona. W maju 1780 został kapitanem 32-działowej fregaty Daedalus. Na tym żaglowcu w maju 1781 osłaniał konwój wysłany do Ameryki Północnej, w styczniu i grudniu 1782 chwytał francuskich korsarzy na wodach kanału La Manche, w kwietniu 1782 eskortował konwój na wody Nowej Fundlandii, w 1783 osłaniał łowiska rybackie na Szetlandach. Zdał dowództwo w lipcu 1784. W październiku 1787 dowodził najpierw ex-74-działowcem Hero, wówczas hulkiem koszarowym w Chatham, a później 98-działowcem Impregnable. W maju 1790 powierzono mu dowodzenie 100-działowcem Royal George. Sprawował komendę do lipca. Otrzymał rangę pułkownika piechoty morskiej 1.02.1793. W październiku 1793 objął dowództwo 74-działowca Valiant we Flocie Kanału lorda Howe’a, walczył na tym okręcie w bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca 1794, za co dostał złoty medal. Awansował na kontradmirała Niebieskiej Eskadry 4.07.1794 (Czerwonej, z przeskoczeniem Białej – 1.06.1795). W czerwcu 1795 podniósł swą flagę na 64-działowcu Asia i do wiosny 1796 dowodził zespołem w eskadrze wiceadm. Duncana na Morzu Północnym. W maju 1796 wyruszył na 74-działowcu Tremendous ku Przylądkowi Dobrej Nadziei, gdzie od 21.07. do września był zastępcą głównodowodzącego. Od października 1796 przejął naczelne dowództwo na tych wodach, które sprawował do 1797. Został wiceadmirałem Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) 14.02.1799 (Czerwonej – 1.01.1801). Zmarł 9.12.1803 (albo dzień wcześniej) w Edynburgu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska · Wysłany: Pon 18:17, 26 Mar 2012 Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów (kariery) oficera RN, jest nim Charles Lydiard (13.05.1780 – 29.12.1807).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach · Wysłany: Wto 20:15, 27 Mar 2012 Temat postu:

Nie znamy daty urodzin Charlesa Lydiarda (najprawdopodobniej w latach 1760-tych), który 13.05.1780 wstąpił do Royal Navy, okrętując się na 100-działowiec Britannia (należący do Floty Kanału) w roli „służącego kapitana”. Zdobywał potem (od maja 1782) doświadczenie na 44-działowcu Resistance, 74-działowcach Bombay Castle i Edgar – głównie występujących w roli stacjonarnych okrętów strażniczych w Plymouth i Portsmouth – zostając midszypmenem 12.10.1782. Egzamin na porucznika zdał 27.05.1791, a otrzymał tę rangę 25.11.1793 na 16-działowym brygu/slupie Sincere pod kapitanem Williamem Shieldem, kiedy wyróżnił się w walkach w obronie Tulonu zajmowanego przejściowo przez flotę wiceadm. Hooda. Od października 1794 Lydiard był oficerem na 74-działowcu Captain i w tym charakterze uczestniczył w bitwach na Zatoce Genueńskiej 14.03.1795 oraz koło Wysp Hyères 13.07.1795. W lipcu 1795 przeniósł się na stanowisko pierwszego oficera 32-działowej fregaty Southampton, znów pod skrzydła Shielda. Od września 1795 fregatą dowodził komandor James Macnamara, nadal w składzie brytyjskiej Floty Śródziemnomorskiej, nad którą przejął wkrótce dowództwo adm. John Jervis. Na sugestię Jervisa 9.06.1796 Southampton w brawurowej akcji porwała z kotwicy na redzie Hyères - w zasięgu ognia licznych baterii lądowych - 24-działową gabarę francuską Utile. Oddział abordażowy poprowadził porucznik Charles Lydiard, którego Jervis z miejsca mianował „commanderem” i powierzył mu dowództwo Utile – admiralicja zatwierdziła promocję z datą 22.07.1796. Dowodził tym żaglowcem (głównie na Adriatyku) do 21.08.1797, kiedy po doprowadzeniu do Anglii konwoju, Utile został w Portsmouth wycofany do rezerwy. Od maja do listopada 1798 Lydiard sprawował komendę nad 16-działowym slupem Fury. Od grudnia 1798 czy od stycznia 1799 do 1801 był kapitanem 18-działowego slupa/brygu Kite na Morzu Północnym. Schwytał 14-działowy francuski okręt korsarski koło Skagen 18.05.1799. Awansował na komandora 1.01.1801, co – w połączeniu z ustaniem działań wojennych pod koniec roku i zawarciem pokoju w Amiens na początku 1802 – oznaczało dla niego długą przerwę w aktywnym zatrudnieniu. Dopiero w grudniu 1805 objął dowództwo 44-działowej fregaty Anson („ostrzyżonego” liniowca 64-działowego). Został skierowany na Wyspy Podwietrzne w kwietniu 1806. Na wodach zachodnioindyjskich 23.08.1806 wspólnie z inną fregatą Royal Navy zdobył hiszpańską fregatę Pomona i zniszczył 9 kanonierek u wejścia do portu w Hawanie. Stoczył 15.09.1806 pojedynek z francuskim liniowcem 84-działowym Foudroyant pod flagą kontradm. Willaumeza, ale ostatecznie musiał go przepuścić do Hawany. Anson należała do eskadry fregat wysłanej 29.11.1806 z Port Royal na Jamajce przez wiceadm. Dacresa w celu zbadania sytuacji na holenderskiej wyspie Curaçao. Zdobycie tej kolonii (1.01.1807) siłami kilku fregat było tak wielkim i niespodziewanym wyczynem, że każdy z kapitanów – w tym Lydiard - dostał złoty medal i honorową szpadę. W 1807 wrócił do Anglii. Po wypłynięciu z Falmouth 24.12.1807 dla zajęcia miejsca w eskadrze blokady Brestu, fregata Anson napotkała przeciwne wiatry uniemożliwiające jej efektywne przesuwanie się na zachód - do wieczora 27 grudnia udało się dotrzeć zaledwie w okolice Ile de Batz. W rezultacie 28 grudnia kapitan Lydiard zdecydował się wrócić do portu i czekać na lepszą pogodę. Po południu zobaczono ląd, którego nie potrafiono z pewnością zidentyfikować i fregata wykonała zwrot przez rufę, by się od niego oddalić. Jednak wkrótce ląd ukazał się przed dziobem, a kolejne zwroty nie zdołały wyprowadzić okrętu na pełne morze. Nie mogąc odejść od brzegu w Mount’s Bay, rzucono kotwicę około 17-tej. Wiatr się wzmagał, a morze burzyło coraz silniej i w rezultacie o 4-tej nad ranem 29.12.1807 lina kotwiczna uległa zerwaniu. Kolejna kotwica przytrzymała okręt do 7.30 czy ósmej. Kapitan postanowił ratować ludzi przez sztrandowanie, więc postawiono fokmarsel i nawigator wprowadził fregatę na piaski około trzy mile od Helston. Okręt przewrócił się na bok, a grotmaszt zwalił za burtę, dzięki czemu część załogi zeszła po nim na brzeg. Mimo tego i mimo pomocy ludzi z lądu, pogoda była tak zła, że 50-60 marynarzy - w tym komandor Lydiard - utonęło, zanim fregata rozpadła się na kawałki około 15-tej.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska · Wysłany: Śro 11:45, 28 Mar 2012 Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów (kariery) oficera RN, jest nim Admirał Russell Thomas Macnamara (1740 lub 1743 – 07.22.1824).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach · Wysłany: Czw 20:22, 29 Mar 2012 Temat postu:

Thomas Macnamara Russell urodził się w 1743 (wg niektórych dokumentów) albo w okolicach roku 1740 (wg innych) w hrabstwie Clare w Irlandii. Jego ojciec był osiadłym tam Anglikiem, a matka (z domu Macnamara) – Irlandką. Początkowo zdobywał doświadczenie na statkach handlowych, do Royal Navy wstąpił jako starszy marynarz w 1760 – albo dopiero w 1766, okrętując się na 74-działowiec Cornwall, pełniący wówczas rolę okrętu strażniczego w Plymouth. Służył potem na różnych jednostkach (m.in. w Portsmouth i na Morzu Północnym). Egzamin na porucznika zdał 2.12.1772, ale otrzymał tę rangę dopiero 2.06.1776, kiedy dowodzący u wybrzeży amerykańskich kontradm. Shuldham przyznał mu stanowisko oficera na 16-działowym slupie Albany. Dowodząc następnie małym szkunerem 8-działowym Diligent osiągnął znaczne sukcesy w chwytaniu amerykańskich żaglowców, co przyniosło mu skromną fortunę. Od 1779 był oficerem 32-działowej fregaty Raleigh, uczestnicząc na niej w odsieczy Jersey w maju 1779, w bitwie na zatoce Cancale 13.05.1779, potem (marzec-maj 1780) w walkach o Charleston. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 11.05.1780, kiedy na wodach amerykańskich powierzono mu 14-działowy slup Beaumont. Komandorem został 7.05.1781, mianowany tylko na moment i dla formalności dowódcą 74-działowca Bedford. W 1782 objął na wodach amerykańskich dowództwo zdobytego tam 20-działowca Hussar, 22.01.1783 pokonał u wejścia na zatokę Chesapeake francuską fregatę Sybille (w atmosferze skandalu wywołanego – zdaniem Brytyjczyków - złamaniem przez Francuzów przyjętych zwyczajowo praw wojennych) i schwytał w okolicy szereg pomniejszych pryzów. Wrócił do Anglii w czerwcu 1783, gdzie jego okręt zaraz odstawiono do rezerwy i sprzedano. Prawie do końca 1789 Russell pozostawał bez zatrudnienia. Od grudnia 1789 do czerwca 1792 dowodził 32-działową fregatą Diana, niemal wyłącznie w Indiach Zachodnich. Ożenił się w 1793 – miał jedną córkę, która wyszła za oficera Royal Navy, w marynarce wojennej służyło też dwóch wnuków Russella. W lutym 1796 został kapitanem 74-działowca Vengeance, wysłanego pod koniec tamtego miesiąca do Indii Zachodnich. W lutym 1797 uczestniczył w zdobyciu Trynidadu przez eskadrę kontradm. Harvey’a. Vengeance wrócił do Anglii wiosną 1799 i przez chwilę wchodził w skład Floty Kanału, ale już we wrześniu został wycofany do rezerwy. W kwietniu 1800 Russellowi powierzono dowództwo 98-działowca Princess Royal na wodach kanału La Manche. Promowano go do stopnia kontradmirała Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) 1.01.1801. Od 1803 dowodził eskadrą na Morzu Północnym, podlegając lordowi Keith, dowódcy Floty Krajowej z bazą na Downs. Russell został kontradmirałem Czerwonej Eskadry 23.04.1804. Od 1804 jego flagowcem był 64-działowy okręt Monmouth. Awans na wiceadmirała Niebieskiej Flagi uzyskał 9.11.1805 (Białej – 28.04.1808; Czerwonej – 31.07.1810). Od 1805 do 1808 miał za flagowiec 74-działowy okręt Majestic, bazował zaś na redzie Yarmouth. W 1807 objął naczelne dowództwo na Morzu Północnym. Zaznaczył wówczas swoje miejsce w historii dwoma aktami. Po pierwsze, w obliczu zbliżającego się ataku na Danię obcesowo odmówił oddania korwety do dyspozycji wybierającego się do Kilonii specjalnego posła (polityk oczywiście musiał mieć wszelkie wygody dla ulokowania obszernego dupska – a nawet, ściśle biorąc, aż 8 tyłków, ponieważ zabrał ze sobą trzech sekretarzy i czterech służących! - byle bryg mu nie wystarczał), co do dzisiaj wypominają mu ze zgrozą niektórzy historycy. Po drugie, był na tyle przewidujący, że wystąpił o kapitulację duńskiej wówczas wyspy Helgoland i ją przyjął 4.09.1807. To również jest przedmiotem głupkowatych docinków współczesnych historyków zarzucających mu, że cały garnizon wyspy składał się wówczas z kilkudziesięciu inwalidów – zatem ich zdaniem powinien był zrezygnować z okazji zajęcia bez strat własnych niezwykle ważnego strategicznie punktu (Wielka Brytania przez kilkadziesiąt lat kontrolowała potem z Helgolandu poczynania Niemców), ponieważ w ewentualnym szturmie zginęłoby zbyt mało brytyjskich marynarzy i żołnierzy! Rangę admirała Niebieskiej Eskadry osiągnął 12.08.1812 (Białej – 12.08.1819). Zmarł 22.07.1824 w pobliżu Poole (Somerset).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska · Wysłany: Pią 14:40, 30 Mar 2012 Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów (kariery) oficera RN, jest nim Wice-admirał James Nicoll Morris (1763 – 15.04.1830).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach · Wysłany: Sob 13:36, 31 Mar 2012 Temat postu:

James Nicoll Morris urodził się w 1763 jako jedyny syn porucznika Royal Navy, Johna Morrisa. Zaciągnął się do marynarki wojennej w 1775. W tym samym roku, 13.10., jego ojciec został komandorem i otrzymał dowództwo 50-działowca Bristol. Niecały rok później, na skutek ciężkich ran odniesionych podczas uderzenia na Charleston, John Morris zmarł 2.07.1776. Wbrew legendom, jego syn przebywał wtedy na Wyspach Podwietrznych, nie był więc świadkiem śmierci ojca. James Nicoll Morris służąc w 1778 i 1779 na 74-działowcu Prince of Wales, flagowym okręcie kontradm. Barringtona, uczestniczył w zdobyciu wyspy St Lucia (grudzień 1778) oraz w bitwie pod Grenadą (6.07.1779). Zdał egzamin na oficera w 1780, otrzymał tę rangę 14.09.1780. Jako czwarty oficer na 90-działowcu Namur wziął udział w bitwie u Wysepek Świętych 12.04.1782. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 21.09.1790. W grudniu 1792 objął dowództwo 16-działowego slupa Pluto, pożeglował na nim na wody nowej Fundlandii w połowie maja 1793, zwalczał tam skutecznie Francuzów w lipcu, zdał dowództwo w październiku. Został komandorem 7.10.1793. W październiku 1796 adm. Jervis umieścił go na swojej liście 22 najlepszych komandorów [z góry uprzedzam, że nie zamierzam cytować nazwisk 21 pozostałych]. W 1798 objął dowództwo 32-działowej fregaty Lively, którą już 12.04.1798 wpakował nocą na mieliznę koło cypla Rota (blisko Kadyksu), tak że sam ją musiał następnego dnia spalić, po ewakuacji całej załogi. Sąd wojenny uniewinnił go z wszelkimi honorami. W lipcu 1799 został kapitanem 38-działowej fregaty Phaeton, działającej z sukcesami na Morzu Śródziemnym od 1799 do 1801 i wycofanej do rezerwy w Anglii w marcu 1802. Od 23.06.1804 do 8.08.1808 dowodził 74-działowcem Colossus, flagowym okrętem Thomasa Gravesa we Flocie Kanału blokującej Brest. W 1805 liniowiec ten dołączył do floty Collingwooda zebranej pod Kadyksem i walczył w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805, gdzie poniósł najcięższe straty wśród wszystkich okrętów brytyjskich. Morris został poważnie ranny. Otrzymał złoty medal, podziękowanie Parlamentu i srebrną wazę od Funduszu Patriotycznego Lloyda. Colossus, po naprawach trwających od końca grudnia 1805 do początku lipca 1806, został znów oddany pod komendę Morrisowi. W 1807 włączony do Floty Kanału, większość tego roku spędził pod Ouessant, blokując Brest. W 1808 znajdował się w eskadrze kontradm. Strachana, początkowo pod Rochefort, potem na Morzu Śródziemnym. Jednak Morris, będąc poważnie chory, zdał dowództwo tego liniowca 9.08.1808. Nagrodzono go stopniem pułkownika piechoty morskiej 31.07.1810. Otrzymał stopień kontradmirała Niebieskiej Eskadry 1.08.1811 (Białej – 12.08.1812; Czerwonej – 4.06.1814). W 1812 pełnił rolę trzeciego-w-dowodzeniu na Bałtyku. Jego bazą było Hanö. Został odznaczony krzyżem komandorskim Orderu Łaźni 2.01.1815. Promowano go do rangi wiceadmirała Niebieskiej Eskadry 12.08.1819 (Białej – 19.07.1821; Czerwonej – 27.05.1825). Zmarł 15.04.1830 w swoim domu w Great Marlow (Buckinghamshire).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska · Wysłany: Sob 20:48, 31 Mar 2012 Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów (kariery) oficera RN, jest nim Wice-admirał William Lechmere (1752 – 12.12.1815).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

William Lechmere urodził się w 1752 (w Steeple Aston?) w tzw. „dobrej” rodzinie – był bratankiem barona Lechmere. Nie wiadomo, kiedy dokładnie zaczął służyć w Royal Navy, ale musiało to być blisko 1765. Egzamin na porucznika zdał w 1772, otrzymał tę rangę 20.12.1774. Walczył na wodach amerykańskich podczas wojny kolonii brytyjskich w Ameryce o niepodległość. Awansowano go na „nawigatora i dowódcę” 23.09.1782. Powierzono mu wtedy 14-działowy slup Thorn, którym dowodził do listopada 1785, działając głównie w okolicach Nowej Fundlandii. W okresie pokoju pozostawał bez zatrudnienia, choć kryzysy z 1790 (i protekcja) pozwoliły mu zostać komandorem 21.09.1790. W sierpniu 1794 objął na krótko dowództwo 74-działowca Saturn, flagowego okrętu kontradm. Vanderputa na Downs. Od stycznia 1795 do lutego 1796 był kapitanem 50-działowca Jupiter, flagowego okrętu komodora Payne’a. Na przełomie marca i kwietnia 1795 uczestniczył w przewiezieniu do Anglii (z Cuxhaven do Greenwich) księżniczki Karoliny Brunszwickiej, żony dla Księcia Walii (późniejszego Jerzego IV). W 1796 objął dowództwo 64-działowca Saint Albans, flagowego okrętu wiceadm. Vanderputa w Halifaxie, dokąd podążył w kwietniu. W lutym 1797 przebywał w Lizbonie i walczył na okolicznych wodach z hiszpańskimi korsarzami. W lipcu 1797 został dowódcą 74-działowca Resolution, ponownie w charakterze flagowego okrętu wiceadm. Vanderputa w Halifaxie. Liniowiec ten wycofano do rezerwy w październiku 1798. Od 17.02.1805 do (praktycznie) 13.10.1805 Lechmere dowodził 74-działowcem Thunderer. Walczył pod wiceadm. Calderem 22.07.1805 w bitwie pod przylądkiem Finisterre i należał potem do floty Collingwooda/Nelsona pod Kadyksem. Nie wziął udziału w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805, mimo że uczestniczył w niej jego okręt, gdyż tydzień wcześniej odpłynął do Anglii, by zeznawać na procesie Caldera. Lechmere objął w lutym 1806 dowództwo 98-działowca Prince na Morzu Śródziemnym i pod Kadyksem, ale jesienią przyprowadził ten okręt do Plymouth i zdał komendę. Być może nagrodzono go stopniem pułkownika piechoty morskiej 6.10.1806. Od 26.12.1806 do 28.04.1808 dowodził 98-działowcem Dreadnought we Flocie Kanału. Uzyskał rangę kontradmirała Niebieskiej Eskadry 28.04.1808 (Czerwonej, z przeskoczeniem Białej – 31.07.1810), co zarazem oznaczało dla niego koniec aktywnej służby na morzu. Otrzymał promocję do stopnia wiceadmirała Niebieskiej Flagi 12.08.1812 (Białej – 4.06.1814). Zmarł 12.12.1815 w Halton (Buckinghamshire) wg jednych, albo w Hill House koło Steeple Aston (Oxfordshire) wg innych.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie bardzo dziekuję za odpowiedzi w obu wątkach biograficznych.
Chciałbym cofnąć się troszeczkę w czasie i skonsultować z Panem kwestię ilości i nazwisk admirałów w roku 1769. Podaję link
[link widoczny dla zalogowanych]

Zebrałem i podałem tych których znalazłem, ale jakoś ich ilość nie pasuje do tej podanej w linku. Pierwsza liczba to ta z linku, druga to moja liczba nazwisk. Oczywiście tylko tych którzy mieli dany stopień admiralski na rok 1769).

1/1 ADMIRAŁ FLOTY (Hawke Edward)

7/9 ADMIRAŁÓW (3 białej i 4 niebieskiej flagi) (Anson George, Beauclerck Vere, Forbes George , Griffin Thomas, Holbourne Francis, Knowles Charles, Pocock George, Osborn Henry, Townshend George)

10/12 WICE-ADMIRAŁÓW (3 czerwonej, 3 białej, 4 niebieskiej flagi) (Broderick Thomas, Carnegie George, Cornish Samuel, Cotes Thomas, Edward Augustus, Frankland Thomas, Hardy Charles, Norris Harry, Powlett Harry, Pye Thomas, Rodney George Brydges, Saunders Charles)

13/14 KONTR-ADMIRAŁÓW (4 czerwonej, 4 białej i 5 białej flagi) (Amherst John, Bentley John, Brett Percy, Burnaby William, Chambers William, Durell Philip, Edgcumbe George , Gordon William, Graves Thomas, Keppel Augustus, Moore John, Parry William, Swanton Robert , Young James).

Pozdrawiam i proszę o uzupełnienia Janusz.

kgerlach

Panie Januszu, nie bardzo wiem, co miałbym uzupełniać, skoro we wszystkich kategoriach ma Pan superatę Very Happy

!
Ale tak na serio, to na Pańskiej liście występuje tłum nieboszczyków, jeśli ma ona przedstawiać stan z 1769 r.

Admirał Floty się zgadza.

Na liście admirałów nieboszczyk to George Anson (zmarł juz w 1762). Poza tym: Vere Beauclerk był admirałem, ale zrezygnował ze służby już w 1749 czy 1750; zarówno Francis Holburne jak George Townshend byli w 1769 tylko wiceadmirałami. No i admirał Forbes miał na imię John, a nie George.

Na liście wiceadmirałów nieboszczycy to Edward Augustus (dwa imiona, bez nazwiska) książę Yorku (zmarł już w 1767), Harry Norris (zmarł już w 1764) oraz Thomas Cotes (zmarł już w 1767) i za takiego można uznać Thomasa Brodericka, ponieważ zmarł 1.01.1769. Za to dochodzą wspomniani Francis Holburne i George Townshend (przedwcześnie awansowani u Pana na admirałów), poza tym w ogóle nieobecny Francis Geary.

Na liście kontradmirałów nieboszczycy to: William Chambers (zmarł już w 1753), William Gordon (zmarł już w 1768), Philip Durell (zmarł już w 1766) i Robert Swanton (zmarł już w 1765). Do listy powinni za to dojść: Alexander Colville i James Douglas. No i ten Graves miał na imię Samuel, a nie Thomas (to dwie różne osoby).

Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź, jednocześnie przyznaję przy niektórych nazwiskach sugerowałem się datą promocji, zapominając sprawdzić datę śmierci.
Poproszę o opisanie losów (kariery) oficera RN, jest nim Admirał Amelius Beauclerk (23.05.1771 – 10.12.1846).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Amelius Beauclerk był trzecim synem księcia St Albans i jego żony (córki hrabiego i wnuczki księcia), ponadto wnukiem owego admirała i polityka Vere Beauclerka, o którym wspominaliśmy ostatnio, a także stryjecznym wnukiem lorda Beauclerka, który zginął podczas ataku na Cartagenę w 1740. Urodził się więc (23.05.1771 w Londynie) w rodzinie, dzięki której szybkie awanse miał zapewnione z góry. Zapisano go fikcyjnie w księgach okrętowych już 1.04.1781, naprawdę poszedł na morze w czerwcu 1783, okrętując się na pokład 10-działowego kutra Jackall. Przez następne dwa lata jego lordowska mość zdobywał doświadczenia na 50-działowcu Salisbury, flagowej jednostce placówki nowofundlandzkiej. W 1786 podążył do Indii Zachodnich, gdzie w 1789 mianowano go pełniącym obowiązki porucznika na 50-działowcu Europa. Oczywiście, jak przystało na tak ustosunkowaną osobę, służył wyłącznie na jednostkach flagowych. Egzamin na porucznika zdał w 1789, otrzymał tę rangę 21.09.1790. Był oficerem 74-działowca Swiftsure i 32-działowej fregaty Druid. Po wybuchu wojny z rewolucyjną Francją podążył wraz z flotą Hooda na Morze Śródziemne. Został tam komandorem 16.09.1793, kiedy Hood powierzył mu 28-działową fregatę Nemesis. W składzie eskadry komodora Linzee wziął udział w działaniach przeciwko wojskom francuskim na Korsyce w 1793. Przeniesiono go w 1794 (około marca) na 32-działową fregatę Juno. W październiku 1795 fregata ta należała do eskorty, która przeprowadziła z Gibraltaru do Anglii część wielkiego, cennego konwoju z Lewantu. W grudniu 1795 Beauclerk przejął dowództwo 36-działowej fregaty Dryad na wodach irlandzkich. Odznaczył się szczególnie 13.06.1796, kiedy po pościgu i zaciętym pojedynku zdobył w pobliżu przylądka Clear francuską fregatę 40-działową. Do 1798 schwytał też cztery francuskie okręty korsarskie i zatopił piąty. W listopadzie 1800 objął komendę nad 36-działową fregatą Fortunee, służąc na wodach kanału La Manche, gdzie do 1802 zdobywał dalsze żaglowce korsarskie i towarzyszył królowi Jerzemu III w Weymouth. Na początku nowej fazy wojny mianowano go kapitanem 74-działowca Majestic (w czerwcu 1803) we Flocie Kanału (do czerwca 1804). Dowodził potem (lipiec 1805-1808) 74-działowcem Saturn na Morzu Śródziemnym, a od kwietnia 1809 liniowcem 74-działowym Royal Oak , m.in. w czasie nieudanej operacji Walcheren, gdzie obarczano go rozmaitymi dodatkowymi obowiązkami – np. nadzorował desant armii lorda Chathama. Został nagrodzony stopniem pułkownika piechoty morskiej 31.07.1810. Otrzymał rangę kontradmirała Niebieskiej Eskadry 1.08.1811 (Białej – 12.08.1812; Czerwonej – 4.06.1814) i dowództwo eskadry Morza Północnego. W styczniu 1812 posłano go na wody amerykańskie – Royal Oak był teraz jego flagowcem. Beauclerk brał udział w operacjach w rejonie Chesapeake oraz Nowego Orleanu. Pod koniec wojen napoleońskich dowodził eskadrą pod La Rochelle. Przyznano mu krzyż komandorski Orderu Łaźni 2.01.1815. Beauclerk awansował na wiceadmirała Niebieskiej Eskadry 12.08.1819 (Białej – 19.07.1821; Czerwonej – 27.05.1825). Sprawował naczelne dowództwo sił brytyjskich w Lizbonie w latach 1824-1827. Został admirałem Niebieskiej Eskadry 22.07.1830 (Białej – 10.01.1837; Czerwonej – 23.11.1841). Król Wilhelm IV dał mu 29.03.1831 wielki krzyż hanowerskiego Orderu Gwelfów i uczynił 4.08.1839 swoim głównym adiutantem morskim. Beauclerk otrzymał też krzyż wielki Orderu Łaźni 4.08.1835. Od 27.04.1836 do 24.04.1839 dowodził bazą marynarki w Plymouth (Devonport). Nigdy się nie ożenił. Zmarł 10.12.1846 w swojej posiadłości w Winkfield.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów (kariery) oficera RN, jest nim wice-admirał Shuldham Peard (1761 – 27.12.1832).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Shuldham Peard urodził się w 1761 w Penryn koło Falmouth. Były synem oficera Royal Navy. Został zapisany w księgach 8-działowego slupa Fly w 1771, ale naprawdę poszedł na morze dużo później. Niektórzy uważają, że wstąpił do marynarki w 1773, inni – że stało się to dopiero w 1775, kiedy zaokrętował się na 64-działowiec Worcester. Służył potem (1776) na 14-działowym slupie Martin na wodach Nowej Fundlandii oraz (1778) na 32-działowej fregacie Thetis. W 1779 dowodząc pryzem wpadł w ręce Hiszpanów i został chwilowo uwięziony w Kadyksie. Egzamin na porucznika zdał 6.04.1780 i zaraz otrzymał tę rangę – 26.04.1780. Od czerwca 1780 do lutego 1782 był oficerem 74-działowca Edgar we Flocie Kanału i uczestniczył w odsieczy Gibraltaru w kwietniu 1781. Od 1785 do 1790 służył na 74-działowcu Carnatic, pełniącym wówczas rolę stacjonarnego okrętu strażniczego w Plymouth. W czasie kryzysu hiszpańskiego w 1790 był porucznikiem na 98-działowcu Princess Royal (flagowym okręcie wiceadm. Hothama), a w latach 1791-1792 ponownie na Carnatic. Jako oficer 100-działowca Britannia (na którym w styczniu 1793 podniósł flagę wiceadm. Hotham), przeszedł w maju 1793 na Morze Śródziemne. Awansował na „dowódcę” dopiero po 15 latach od promocji na porucznika, we wrześniu 1795, kiedy powierzono mu na krótko 18-działowy slup Fléche. Za to komandorem został niemal natychmiast potem, bowiem 30.11.1795. Dano mu wtedy komendę nad 100-działowcem Britannia we Flocie Śródziemnomorskiej adm. Jervisa. Od stycznia 1796 do kwietnia 1798 dowodził 98-działowcem Saint George we flocie Jervisa, uczestniczył w blokadzie Kadyksu, a w lipcu 1797 dzięki osobistej odwadze i stanowczości stłumił bunt marynarzy na tym liniowcu (co adm. wykorzystał do bezwzględnej z nimi rozprawy). Ominął jednak Pearda udział w wielkim zwycięstwie Jervisa pod Przylądkiem Św. Wincentego (14.02.1797), które admirałowi przyniosło tytuł hrabiego St Vincent, a każdemu z komandorów złoty medal, gdyż podczas wychodzenia z Lizbony 11.01.1797 wpakował się na mieliznę i Saint George musiał być przez dłuższy czas remontowany. Od stycznia do marca 1799 Peard dowodził 98-działowcem Atlas, potem objął dowództwo 32-działowej fregaty Success, z którą podążył w czerwcu na Morze Śródziemne. Był pod Kadyksem we flocie wiceadm. Keitha, potem w jej składzie blokował Maltę. Osiągał drobne sukcesy indywidualne (9.06.1799 łodzie z Success zdobyły hiszpańską polakrę w porcie La Selva) oraz duże sukcesy we współdziałaniu z innymi okrętami – uczestniczył w zdobyciu 74-działowca Généreux 18.02.1800 i 40-działowej fregaty Diana 24.08.1800. Jednak 13.02.1801 Success została przechwycona na Morzu Śródziemnym przez francuską eskadrę kontradm. Ganteaume’a i na krótko wcielona do marynarki francuskiej (Brytyjczycy odbili ją 2.09.1801). W połowie 1801 Peard objął dowództwo 74-działowca Audacious, na którym w eskadrze kontradm. Saumareza walczył w obu bitwach pod Algeciras (6.07.1801 i 12.07.1801), po czym 1.04.1802 został skierowany na Wyspy Podwietrzne. Kiedy liniowiec ten wycofano do rezerwy w październiku 1802, Peard pozostawał chwilowo bez zajęcia, ale od 1803 dowodził oddziałami Straży Wybrzeża w Kornwalii. Spensjonowano go 5.07.1814 awansując do stopnia kontradmirała. Jednak 5.07.1827 zdecydowano o przywróceniu Pearda na listę aktywnych oficerów. Stopień wiceadmirała Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) uzyskał 22.07.1830. Zmarł 27.01.1833 albo 27.12.1832 w Barton Place (w pobliżu Exeter).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach