www.timberships.fora.pl

Janusz Kluska · Wysłany: Wto 21:34, 06 Mar 2012 Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie kariery kolejnego oficera RN, jest nim Admirał James Hawkins-Whitshed (1762 – 28.10.1849).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach · Wysłany: Czw 7:01, 08 Mar 2012 Temat postu:

James Hawkins urodził się w 1762 w hrabstwie Louth w Irlandii. Był trzecim synem Jamesa Hawkinsa, biskupa Raphoe (hrabstwo Donegal, Irlandia). Został zapisany w księgach okrętowych 8-działowego slupa Ranger (działającego wtedy na wodach irlandzkich) w 1773, ale naprawdę zaczął służbę w marynarce wojennej rok później, na 74-działowcu Kent, wtedy okręcie strażniczym w Plymouth. Następnie zdobywał doświadczenie głównie na wodach Nowej Fundlandii i u innych wybrzeży Ameryki Pn., służąc na 20-działowcu Aldborough (do 1775), szkunerze Canada (przeżył jego zatonięcie w 1775 lub 1776), 50-działowcu Romney (koniec 1775 lub początek 1776), 32-działowej fregacie Diamond (1776-1777), pełnił obowiązki porucznika na 44-działowcu Rainbow (1777-1778). Rangę porucznika uzyskał 4.09.1778. Przez pewien czas był oficerem 32-działowej fregaty Amazon na kanale La Manche, potem (1779) przeszedł na 90-działowiec Sandwich, flagowy okręt adm. Rodneya i wziął na nim udział w odsieczy Gibraltaru oraz Bitwie pod Światłami Księżyca 16.01.1780. W rezultacie, po dotarciu do Gibraltaru, Rodney dał mu tymczasową komendę nad pryzem San Vincente, co oznaczało dla Hawkinsa awans na „nawigatora i dowódcę” 10.02.1780. Po przybyciu z Rodneyem do Indii Zachodnich, admirał mianował go komandorem 18.04.1780, powierzając dowództwo 20-działowca Deal Castle. Hawkins nie cieszył się nim długo, bowiem już 15.10.1780 okręt ten został rozbity u brzegów Puerto Rico przez straszliwy huragan; dzięki przytomności umysłu i wysiłkom komandora większość załogi ocalała. Hawkins dostał się przy tym co prawda do hiszpańskiej niewoli, jednak został uwolniony po dwóch miesiącach i wrócił do Anglii na statku pocztowym. 25.07.1781 został kapitanem 32-działowej fregaty Ceres, wysłanej do Nowego Jorku, zaś po powrocie do Anglii wycofanej do rezerwy w lutym 1784. Od 1784 do marca 1786 dowodził 28-działową fregatą Rose na wodach szkockich, potem przeszedł na pół żołdu. W 1791 przyjął do swojego nazwiska dodatkowy człon – Whitshed, często traktowany wręcz jak nowe nazwisko. Ożenił się 11.12.1791 z córką komandora Royal Navy i wynalazcy, Johna Bentincka, oraz siostrą komandora (przyszłego wiceadmirała) i szwagierką komandora (przyszłego admirała floty). W listopadzie 1793 został dowódcą 74-działowca Arrogant. W maju 1794 eskortował wielkie konwoje na obszarze między Anglią a przylądkiem Finisterre. Kiedy w lutym 1795 okręt ten skierowano do Indii Wschodnich, Hawkins-Whitshed zrezygnował z komendy. Jednak już w marcu 1795 objął dowództwo 90-działowca Namur i służył we Flocie Kanału, a w 1796 czy 1797 podążył w zespole kontradmirała Parkera do Lizbony, gdzie miano wzmocnić siły adm. Jervisa. Dzięki temu Whitshed walczył w bitwie pod Przylądkiem Św. Wincentego 14.02.1797, za co dostał złoty medal i podziękowanie od Parlamentu. W marcu 1797 (lub krótko potem) pozwolono mu wziąć urlop. Od stycznia do maja 1798 dowodził (przynajmniej formalnie, bo okręt wtedy wykańczano i wyposażano w stoczniach) 74-działowcem Ajax, a od czerwca 1798 – liniowcem 98-działowym Formidable we Flocie Kanału. Kiedy mianowano go kontradmirałem Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) 14.02.1799 (Czerwonej – 1.01.1801), pozostał początkowo na Formidable. W kwietniu 1799, z flagą na 100-działowcu Queen Charlotte, objął dowództwo małej eskadry (4 liniowce, 2 fregaty) wysłanej na Morze Śródziemne dla wzmocnienia sił adm. St Vincenta i dołączył do nich w maju. Tam Queen Charlotte stał się flagowcem wiceadm. Keitha, zaś Whitshed przeszedł 14.06. na 98-działowiec Barfleur, którym w sierpniu powrócił do Floty Kanału. Być może we wrześniu 1799 jego flagowcem był 74-działowy okręt Canada. W listopadzie 1799 podniósł swoją flagę na 98-działowcu Temeraire, też należącym do Floty Kanału. Pozostał na tej jednostce do 1801, zyskując pochwały St Vincenta za efektywność i szybkość wyposażania okrętów. Po krótkim okresie pokoju, mianowano go w 1803 doradcą morskim wicekróla Irlandii, z zadaniem nadzorowania wybrzeży tego kraju, zorganizowania Straży Brzegowej, wyboru i organizacji stacji sygnałowych oraz wzniesienia samodzielnych wież obronnych na północnych i południowych podejściach do Dublina. Zajmował się tym do wiosny 1807. Tymczasem uzyskał promocję do stopnia wiceadmirała Niebieskiej Flagi 23.04.1804 (Białej – 9.11.1805; Czerwonej – 28.04.1808). W styczniu 1806 uczestniczył w uroczystym pogrzebie Nelsona. Od wiosny 1807 do jesieni 1810 był naczelnym dowódcą bazy marynarki w Cork. Admirałem Niebieskiej Eskadry został 31.07.1810 (Białej – 12.08.1812; Czerwonej – 12.08.1819 lub 19.07.1821). Nagrodzono go krzyżem komandorskim Orderu Łaźni 2.01.1815. Dowodził bazą marynarki w Portsmouth w okresie 31.01.1821-12.04.1824. Dostał krzyż wielki Orderu Łaźni 17.11.1830. Nadano mu tytuł baroneta 16.05.1834. Żył wystarczająco długo, by załapać się na Admirała Floty w styczniu 1844. Zmarł 28.10.1849 w Londynie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska · Wysłany: Pią 16:37, 09 Mar 2012 Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów kolejnego oficera RN, jest nim Admirał Henry William Bayntun (1766 – 16.12.1840).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach · Wysłany: Sob 20:37, 10 Mar 2012 Temat postu:

Henry William Bayntun urodził się w 1765 lub w 1766 w Algierze. Nie był jednak ani Berberem, ani Arabem, ani Turkiem. Jego ojciec, Edward Bayntun (zmarł 1.11.1777), oficer brytyjskiej armii, sprawował po prostu funkcję konsula generalnego Wielkiej Brytanii w Algierze. Matka, Susanna, była córka i współdziedziczką baroneta, przyrodnią siostrą księżnej St Albans. Henry William wstąpił do Royal Navy około 1777, w 1780 służył jako midszypmen na 32-działowej fregacie Cleopatra. Został porucznikiem 15.04.1783. Miał szczęście znaleźć się w 1794 we flocie wiceadm. Jervisa skierowanej do Indii Zachodnich i z miejsca został jego pupilem. Uczestniczył w zdobyciu Martyniki, a po śmierci dowódcy 16-działowego slupa Avenger objął komendę nad tym okrętem (wycofanym do rezerwy w październiku), awansując na „dowódcę” (commander) 10.03.1794. Po dalszych akcjach na Karaibach (aktywnie uczestniczył w zdobywaniu francuskich okrętów i wysp), Jervis mianował Bayntuna komandorem 4.05.1794 i dał mu krótkotrwałe dowództwo 28-działowej fregaty Undaunted (sprzedanej w Anglii w lipcu 1795). W drugiej połowie 1795 Bayntun dowodził w Indiach Zachodnich (przez moment) 28-działową fregatą Resource, a od września do grudnia tego samego roku 40-działową fregatą Beaulieu. W drugiej połowie 1796 objął dowództwo 36-działowej fregaty Reunion, jednak rozbił ją już 7.12.1796 na mieliźnie Sunk Sand. Sąd wojenny udzielił mu reprymendy za brak uwagi i kontroli nad poczynaniami pilotów; chociaż protekcja admirała Jervisa („brzydzącego się” wszelką protekcją) okazała się ważniejsza, to Bayntun musiał sporo poczekać na następny okręt. Wiele starych biografii upiera się, że był obecny podczas zdobycia (w lutym 1797) wyspy Trynidad przez siły kontradm. Harveya i generała Abercromby, ale na pewno nie dowodził żadnym okrętem bojowym w tej ekspedycji. W styczniu 1799 został kapitanem 32-działowej fregaty Quebec, wysłanej w maju na Jamajkę. W marcu 1801 przeszedł na 74-działowiec Thunderer, skierowany wkrótce (w czerwcu) do stoczni wyposażeniowej. Okres pokoju spędził na lądzie, a w czerwcu 1803 powierzono mu 74-działowiec Cumberland, walczący w Indiach Zachodnich. Dowodząc małymi eskadrami Bayntun zdobył tam masę okrętów francuskich różnych kategorii, m.in. w bitwie koło San Domingo 30.06.1803. Od 22.07.1803 do 31.12.1805 dowodził 74-działowcem Leviathan, na którym 26.04.1804 podążył na Morze Śródziemne. Dzięki temu znalazł się (od 10.05.1804) we flocie Nelsona blokującej Tulon i uczestniczył w 1805 w jej pościgu za eskadrą Villeneuve’a do Indii Zachodnich i z powrotem, a potem (traktowany przez Nelsona jako jeden z najbardziej godnych zaufania, doświadczonych komandorów) walczył z wyróżnieniem w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805, przebywając w bliskim otoczeniu flagowego Victory. Za udział w tej bitwie otrzymał złoty medal, podziękowanie od Parlamentu i honorową szpadę od Funduszu Patriotycznego Lloyda. W styczniu 1806 uczestniczył w uroczystym pogrzebie Nelsona, a potem był w tamtym roku dowódcą stojącego w porcie 74-działowca Implacable. W 1807 dowodził 64-działowcem Africa w składzie eskadry kontradm. Murraya u Przylądka Dobrej Nadziei i podczas drugiej części nieudanej brytyjskiej ekspedycji przeciwko Buenos Aires, gdzie był jednym z kierujących desantem. W 1809 sprawował (od maja) dowództwo 74-działowca Milford we Flocie Kanału. Ożenił się 12.08.1809. W latach 1811-1812 dowodził królewskim jachtem Royal Sovereign. Osiągnął rangę kontradmirała Niebieskiej Eskadry 12.08.1812 (Białej – 4.06.1814; Czerwonej – 12.08.1819). Odtąd nie służył już aktywnie w Royal Navy, mieszkał w Rettenden Hall (Essex). Odznaczono go krzyżem komandorskim Orderu Łaźni 2.01.1815. Został wiceadmirałem Niebieskiej Flagi 19.07.1821 (Białej – 27.05.1825; Czerwonej – 22.07.1830). Doczekał się stopnia admirała Niebieskiej Flagi 10.01.1837. Dostał krzyż wielki Orderu Łaźni 25.10.1839. Zmarł 16.12.1840 (tak ma na grobie, inni podają dzień wcześniej lub dzień później) w Bath.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska · Wysłany: Nie 17:41, 11 Mar 2012 Temat postu:

Dziękuję za odpowiedź Panie Krzysztofie.
Poproszę o opisanie losów (kariery) oficera RN, a jest nim Admirał Thomas Byam Martin (25.07.1773 – 25.10.1854).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach · Wysłany: Wto 21:49, 13 Mar 2012 Temat postu:

Thomas Byam Martin urodził się 25.07.1773 w Ashtead House (Surrey) w bardzo ustosunkowanej rodzinie. Był czwartym i najmłodszym synem komandora Henry’ego Martina. Thomas Byam został zapisany w księgach 80-działowca Foudroyant (wówczas okrętu strażniczego w Plymouth) już w 1780, kiedy jego ojciec rozpoczął 10-letni okres pracy na stanowisku stałego komisarza stoczni w Portsmouth. Młody Martin zaczął naukę w Royal Naval College w Portsmouth 11.08.1785 i dopiero w marcu lub kwietniu 1786 poszedł naprawdę na morze, w charakterze „służącego kapitana” na 28-działowcu Pegasus. Tym kapitanem był nie kto inny, tylko Jego Wysokość książę William Henry, późniejszy król Wilhelm IV. Okręt działał u wybrzeży Nowej Fundlandii, potem na wodach Nowej Szkocji. Kiedy książę przeszedł w marcu 1788 na 32-działową fregatę Andromeda, zabrał ze sobą Martina i awansował go na midszypmena. Kontynuowali służbę na wodach Ameryki Północnej i Indii Zachodnich do lipca 1789. Potem Martin przechodził z okrętu na okręt w szybkim tempie (okręt strażniczy w Portsmouth, Colossus; 32-działowa fregata Southampton; w 1790 roku 98-działowiec Barfleur i 100-działowiec Royal George – flagowce adm. Barringtona w czasie kryzysu hiszpańskiego), na ogół nie wychodząc z portu, ale kumulując staż i pozostając pod okiem wpływowych osób. Egzamin na porucznika zdał 5.05.1790, a uzyskał ten stopień 22.10.1790 na 74-działowcu Canada. W tym czasie jego tata rozpoczął czteroletnią kadencję w Parlamencie oraz czteroletnie urzędowanie na bardzo ważnym stanowisku Kontrolera Marynarki, czyli szefa Urzędu Marynarki (w 28.07.1791 nadano mu tytuł baroneta). Thomas Byam był następnie oficerem 36-działowej fregaty Inconstant (1790/1791) i 32-działowej fregaty Juno (1791) na wodach kanału La Manche. Został „nawigatorem i dowódcą” 22.05.1793, kiedy powierzono mu dowództwo 14-działowego slupa Tisiphone, skierowanego na Morze Śródziemne. Podlegał tam lordowi Hoodowi, zajmującemu Tulon od sierpnia do grudnia, i został przez niego awansowany na komandora 5.11.1793. Objął wtedy dowództwo 36-działowej fregaty Modeste, w grudniu 1794 wycofanej do rezerwy. Dostał tymczasową komendę nad 38-działową fregatą Artois w eskadrze komodora Warrena (działającej u atlantyckich wybrzeży Francji), w zastępstwie chwilowo nieobecnego komandora Nagle. Od kwietnia 1795 dowodził 36-działową fregatą Santa Margarita, zdobywając wiele francuskich okrętów korsarskich i jedną fregatę po zaciętym pojedynku (7/8.06.1796) na wodach irlandzkich. Za ten ostatni wyczyn Martin dostał srebrną tacę od miasta Londyn, chociaż współdziałający z nim komandor (który zaatakował i zdobył inną fregatę), jako starszy w hierarchii służbowej otrzymał tytuł szlachecki. W grudniu 1796 czy styczniu 1797 przeszedł na 38-działową fregatę Tamar, skierowaną w lutym 1797 do Indii Zachodnich. Do sierpnia zdobył tam 9 (!) francuskich okrętów korsarskich i wyróżnił się w czasie ataku na Puerto Rico. Wdzięczni mieszkańcy Antigui, Martyniki i Barbados ofiarowali mu srebrną tacę, dwie honorowe szpady i 300 gwinei. W listopadzie 1797 zdrowie Martina bardzo podupadło, zaaranżował więc zamianę na stanowiskach kapitanów, aby móc w 1798 wrócić do Anglii jako dowódca 64-działowca Dictator. Po wypoczynku, został w 1798 (podaje się lipiec, wrzesień lub październik) kapitanem 38-działowej fregaty Fisgard i był nim do lutego 1802, osiągając masę głośnych sukcesów na wodach kanału La Manche, hiszpańskich i portugalskich. Za zdobycie w pojedynku znacznie silniejszej francuskiej fregaty Immortalité (20.10.1798) dostał od miasta Londyn cały srebrny serwis. Ożenił się 9.08.1798 z córką spensjonowanego komandora, stałego komisarza stoczni w Plymouth. W okresie pokoju początkowo bez stałego zatrudnienia, od lipca 1803 do grudnia 1805 dowodził 74-działowcem Impetueux we Flocie Kanału. W 1807 był krótko kapitanem 98-działowca Prince of Wales, wówczas okrętu flagowego kontradm. de Courcy we Flocie Kanału, w styczniu 1808 przeszedł na 74-działowiec Implacable, wysłany na Bałtyk, pod rozkazy kontradm. Saumareza. Stoczył tam wspaniałą walkę z rosyjskim 74-działowcem Wsiewołod (Vsevolod) (26.08.1808), w wyniku której przeciwnik wszedł potem na mieliznę i został zniszczony przez inny okręt brytyjski. Odznaczono go za to wielkim krzyżem szwedzkiego Orderu Miecza w 1808. We wrześniu 1808 przeszedł na 100-działowiec Victory, okręt flagowy Saumareza, w roli jego Kapitana Floty. Kiedy jednak Implacable wrócił ze swojej misji u wybrzeży Hiszpanii (zrealizował ją na początku 1809), Martin ponownie objął dowództwo tego żaglowca. W lipcu 1809 zarządził atak łodziami dowodzonej przez siebie eskadry na rosyjskie okręty chowające się we fiordzie Barösund na południowym wybrzeżu Finlandii (albo w Zatoce Narewskiej - miejsce różnie określane przez komandorów biorących udział w akcji), w wyniku czego zatopił jedną rosyjską kanonierkę, zdobył 6 innych i tuzin statków handlowych, ale doczekał się za to reprymendy od Saumareza, uważającego takie wypady za niepotrzebne szafowanie życiem brytyjskich marynarzy. Obrażony Martin chciał zwołania sądu wojennego i z trudem dał się od tego odwieść. Około sierpnia 1810 został dowódcą królewskiego jachtu Royal Sovereign. Promowano go do rangi kontradmirała Niebieskiej Eskadry 1.08.1811 (Białej – 12.08.1812; Czerwonej – 4.06.1814). W kwietniu 1812 podniósł swoją flagę na 74-działowcu Aboukir i w maju powrócił na Bałtyk, gdzie w drugiej połowie roku z dwoma 74-działowcami i flotyllą kanonierek (łącznie 18 okrętów) odegrał znaczącą rolę w obronie Rygi przed napoleońskimi wojskami marszałka Macdonalda. Jego opis tych wydarzeń wykorzystał potem Forester, wstawiając na miejsce Martina – tylko w znacznie bardziej udramatyzowany sposób – Hornblowera. W tym samym roku Martin został zastępcą dowódcy bazy w Plymouth. Pełnił tę funkcję do 1815 (jego portowymi flagowcami były: 64-działowy Prince Frederick w 1814; 98-działowy Impregnable i ex-74-działowy Ganges), chociaż zdarzały mu się krótkie misje na morzu, jak na 36-działowej fregacie Creole u wybrzeży Hiszpanii w 1813 (dla koordynacji działań floty w interesie armii Wellingtona) czy 50-działowcu Akbar u ujścia Skaldy w 1814 (dla nadzoru rozmieszczenia okrętów i zapasów w Antwerpii). Otrzymał tytuł rycerski w 1814. Nagrodzono go krzyżem komandorskim Orderu Łaźni 2.01.1815. Od stycznia 1815 pełnił obowiązki Kontrolera Marynarki, a od lutego 1816 do listopada 1831 oficjalnie sprawował ten urząd. W 1818 rozpoczął czternastoletni okres zasiadania w Parlamencie. Został wiceadmirałem Niebieskiej Flagi 12.08.1819 (Białej – 19.07.1821; Czerwonej – 27.05.1825). Przyznano mu krzyż wielki Orderu Łaźni 3.03.1830. Otrzymał stopień admirała Niebieskiej Eskadry 22.07.1830 (Białej – 10.01.1837; Czerwonej – 23.11.1841). Jego odejście ze stanowiska Kontrolera Marynarki nie było miłe – odbyło się w ogniu walk wieloletniej opozycji wigowskiej, która właśnie dochodziła do władzy, z torysami, w gradzie oskarżeń i kalumnii. Tworzono rozmaite komisje parlamentarne, których zadanie – jak zawsze w takich przypadkach – nie polegało na ustaleniu jakiejś głupiej prawdy, tylko na obrzuceniu błotem jednych (w tym wypadku Martina) i zbiciu kapitału politycznego dla innych. Nowy premier, Charles Grey, postawił sobie zresztą za osobisty cel zniszczenie całego urzędu Marynarki (Navy Board) już w 1806, co mu się udało w czerwcu 1832. Po latach Martinowi zrekompensowano te upokorzenia, honorując go tytułem Kontradmirała Zjednoczonego Królestwa w maju 1847, a Wiceadmirała Zjednoczonego Królestwa – w sierpniu 1847. Doczekał się nawet rangi Admirała Floty 13.10.1849. Pomimo sędziwego wieku do końca zajmował się aktywnie sprawami marynarki, np. działał w komisji oceniającej pomysł prowadzenia przeciwko Rosjanom wojny gazowej podczas wojny krymskiej. Zmarł 21.10.1854 w stoczni w Portsmouth.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska · Wysłany: Śro 19:02, 14 Mar 2012 Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów (kariery) oficera RN, jest nim Admirał Edward Codrington (27.04.1770 – 28.04.1851).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach · Wysłany: Pią 8:09, 16 Mar 2012 Temat postu:

Edward Codrington urodził się 27.04.1770 w Londynie. Pochodził z młodszej linii rodziny baroneta, sam też będąc najmłodszym synem właściciela ziemskiego. Jego matka zmarła w 1770, może podczas czy w następstwie połogu. Kiedy miał 5 lat, stracił również ojca. Uczył się w Harrow. Wstąpił do Royal Navy 18.07.1783 jako midszypmen na pokładzie stoczniowego jachtu Princess Augusta z Deptford. Zdobywał potem doświadczenie na wodach kanadyjskich, angielskich i na Morzu Śródziemnym, służąc (w 1785 i 1786) na 16-działowym slupie Brisk, 50-działowcu Assistance (1786), 50-działowcu Leander (od 1788), 32-działowej fregacie Ambuscade, 98-działowcu Formidable (1791), 100-działowcu Queen Charlotte (1791). Na tym ostatnim okręcie wszedł pod opiekę wielce wpływowego lorda Howe. Egzamin na porucznika zdał w 1791, otrzymał ten stopień 28.05.1793, stając się oficerem 36-działowej fregaty Santa Margarita, a potem 28-działowej fregaty Pegasus we Flocie Kanału lorda Howe, ze specjalnym zadaniem przekazywania sygnałów admirała. Wkrótce powrócił na pokład flagowego Queen Charlotte, nadal jako porucznik sygnałowy. Uczestniczył w starciach z Francuzami 28 i 29 maja 1794, a także w wielkim zwycięstwie Sławnego Pierwszego Czerwca 1794. Obdarzony przez Howe’a zadaniem dostarczenia władzom duplikatu depesz ze szczegółami wiktorii, zgodnie z ówczesną praktyką awansował. Został „dowódcą” (commander) 7.10.1794. Powierzono mu wtedy 14-działowy slup/brander Comet, którym dowodził we Flocie Kanału do kolejnej promocji. Awansował na komandora 6.04.1795, obejmując dowództwo 22-działowca Babet na atlantyckich wodach europejskich. Uczestniczył 23.06.1795 w bitwie pod Groix w składzie floty lorda Bridporta. W grudniu 1795 przekazał ten okręt następnemu dowódcy, a sam został tymczasowo (od lipca 1796 do marca 1797) kapitanem 32-działowej fregaty Druid, działającej z sukcesami między innymi u wybrzeży Portugalii. Od 1797 marynarka nie miała dla niego okrętu. Poślubił 27.12.1802 Jane Hall (pochodzącą z Jamajki, zmarłą w 1837), miał z nią trzech synów i trzy córki. Po długim pobycie na lądzie, dopiero w maju 1805 - na specjalne życzenie samego Williama Pitta (podyktowane względami politycznymi) - dostał dowództwo 74-działowca Orion, na którym 21.10.1805 walczył w bitwie pod Trafalgarem, za co otrzymał złoty medal, podziękowanie Parlamentu i honorową szpadę od Funduszu Patriotycznego Lloyda. Zszedł z tego liniowca w grudniu 1806, a w listopadzie/grudniu 1808 został kapitanem 74-działowca Blake. W lecie 1809 brał z wyróżnieniem udział w działaniach u ujścia Skaldy (zakończona klęską operacja Walcheren), mając na pokładzie kontradmirała lorda Gardnera. Wysłany 27.05.1810 do Floty Śródziemnomorskiej, pomagał (np. w sierpniu 1810) w obronie Kadyksu, gdzie działał jako komodor. W 1811 otrzymał dowództwo eskadry (dwa 74-działowce i dwie fregaty), z którą do 1812 operował u południowych wybrzeży Hiszpanii, wspomagając działania Hiszpanów przeciwko Francuzom podczas licznych akcji – zwycięskich i przegranych (obrona Tarragony w maj-czerwcu 1811, bitwa koło Vila-Seca w styczniu 1812, ataki na Tarragonę na początku 1812 i pod koniec kwietnia 1812). Wrócił do Anglii na początku 1813. Nagrodzono go rangą pułkownika piechoty morskiej 4.12.1813. Popłynął jako komodor pierwszej klasy na 40-działowej fregacie Forth, by walczyć z Amerykanami. W trakcie służby na tamtejszych wodach został kontradmirałem Niebieskiej Eskadry 4.06.1814 i przeszedł na 80-działowiec Tonnant w charakterze Kapitana Floty wiceadmirała Cochrane’a. Pomagał w przygotowaniu ataków na rzekę Penobscot, Waszyngton, Alexandrię i Baltimore. Pod koniec 1814 podniósł swoją flagę na 36-działowej fregacie Havannah i wziął udział w ataku na Nowy Orlean (grudzień 1814/styczeń 1815). Po zakończeniu wojny z Amerykanami wrócił do Anglii. Odznaczono go krzyżem komandorskim Orderu Łaźni 2.01.1815. Przeżył 16.11.1819 utratę najstarszego syna, Edwarda (ur.1803), który utonął po wywróceniu się łodzi, gdy był midszypmenem na fregacie Cambrian. Kontradmirał Codrington został uhonorowany stopniem generała-majora piechoty morskiej 5.04.1821. Osiągnął rangę wiceadmirała Niebieskiej Flagi 27.05.1825 (Czerwonej, z przeskoczeniem Białej – 22.07.1830). Od 1.11.1826 do czerwca 1828 był naczelnym dowódcą brytyjskim na Morzu Śródziemnym, z flagą powiewającą z masztu 84-działowca Asia. Doprowadził do wielkiego zwycięstwa połączonej floty brytyjsko-francusko-rosyjskiej nad flotą egipsko-turecką w bitwie pod Navarino 20.10.1827. Oficjalnie był za to wynoszony pod niebiosa (bitwa w konsekwencji przypieczętowała wolność Grecji). Odznaczono go krzyżem wielkim Orderu Łaźni 13.11.1827 oraz – w tym samym roku – wielkim krzyżem francuskiego Orderu Św. Ludwika, rosyjskim Orderem Św. Jerzego, złotym krzyżem greckiego Orderu Zbawiciela. Ponadto 23.04.1827 otrzymał wielki krzyż Orderu Św. Michała i Św. Jerzego, zwyczajowe odznaczenie dla stacjonującego na Malcie naczelnego dowódcy Floty Śródziemnomorskiej. Jednak skomplikowana sytuacja międzynarodowa oraz wewnętrzna w Wielkiej Brytanii (zagłębiałem się w to co nieco przy okazji artykułu o okrętach bitwy pod Navarino w „MSiO”; zresztą – może poza aspektem osobowym Canning/Wellington – rzecz jest powszechnie znana) spowodowała, że aktualny rząd angielski był naprawdę wściekły na Codringtona za doprowadzenie do tej bitwy i za jej wygranie w takim rozmiarze. Wiceadmirał został odwołany z Morza Śródziemnego pod fałszywym pretekstem, poddany upokarzającemu dochodzeniu i przeniesiony na pół żołdu. W 1828 zrezygnował z przynależności do rycerzy Orderu Św. Michała i Św. Jerzego (przywrócono go do ich grona 17.08.1832). Od 1832 do 1839 zasiadał w Parlamencie. Odsunięcie Wellingtona i torysów od władzy w 1830 spowodowało, że Codrington powrócił do aktywnej służby. W 1831 powierzono mu dowództwo eskadry obserwacji i ćwiczeń na wodach kanału La Manche – jego flagowcem był 120-działowy okręt Caledonia. Awansował na admirała Niebieskiej Flagi 10.01.1837 (Białej - 23.11.1841, Czerwonej - 9.11.1846). W okresie 22.11.1839-25.12.1842 był dowódcą bazy marynarki w Portsmouth, z flagą powiewającą z masztów 110-działowca Queen (do 30.09.1841) potem 120-działowca St. Vincent (od 1.10.1841). Od 1843 przeszedł w nieformalny stan spoczynku. W lipcu 1846 mianowano go szambelanem domu królowej. Zmarł 28.04.1851 w swoim domu w Londynie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska · Wysłany: Sob 14:58, 17 Mar 2012 Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów (kariery) oficera RN, jest nim Admirał John Knight (1747 – 16.06.1831).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach · Wysłany: Pon 0:44, 19 Mar 2012 Temat postu:

John Knight urodził się (prawdopodobnie w 1745, chociaż ochrzczono go 21.02.1747) w Dundee (Szkocja) jako syn porucznika marynarki (który jednak został komandorem zanim John poszedł na morze, a od września 1780 był nawet kontradmirałem w stanie spoczynku). John Knight wstąpił do Royal Navy w 1758, okrętując się na 28-działową fregatę Tartar, którą w latach 1758-1762 dowodził jego tatuś. Uczestniczył na niej w operacjach przeciwko St Malo, Cherbourgowi i St Cas w okresie od czerwca do września 1758, zdobywał doświadczenie w działaniach krążowniczych (1760), eskorcie rodziny królewskiej (1761), manewrach flot (1762). Zdał egzamin na porucznika w 1763, ale długo pozostawał bez tego stopnia. W czerwcu 1763 popłynął na wody amerykańskie na pokładzie 50-działowca Romney, flagowego okrętu kontradm. Colvilla. Służył tam do 1766. Dopiero 25.05.1770 otrzymał rangę porucznika. W czerwcu 1775 był oficerem 14-działowego slupa Falcon w Bostonie. Potem dowodził 10-działowym szkunerem Diligent, który został 15.07.1775 zaskoczony i opanowany przez Amerykanów z Machias, gdzie zawinął z wizytą. W 1777 mianowano go dowódcą 12-działowego slupa Haerlem. W tym samym roku wszedł w skład kadry oficerskiej 64-działowca Eagle, flagowego okrętu lorda Howe’a. W 1778 wrócił do Anglii.
Z końcem listopada 1780 znów pożeglował na wody amerykańskie, tym razem na 98-działowcu Barfleur, flagowym okręcie kontradm. Hooda, i stał się ulubieńcem tego oficera. W 1781 dowodził (prawdopodobnie od marca do sierpnia) liniowcem Barfleur w Indiach Zachodnich, chociaż musiał być tylko pełniącym obowiązki dowódcy, skoro data jego oficjalnej promocji do rangi komandora to 21.09.1781. Uczestniczył w manewrach floty Hooda pod St. Kitts 25/26.01.1782, dowodząc (zapewne od września 1781 do lutego 1782) 74-działowcem Shrewsbury. Brał udział w zwycięstwie adm. Rodneya u wysepek Świętych 12.04.1782, z powrotem na 98-działowcu Barfleur, nadal flagowym okręcie kontradm. Hooda. Walczył potem w bitwie w cieśninie Mona 19.04.1782, brał udział w kampanii na wodach amerykańskich do października 1782, w blokadzie Cap François, wrócił do Anglii na wiosnę 1783. Mimo trwania pokoju miał zapewnione dowództwa okrętów dzięki stałej protekcji lorda Hooda, który po powrocie z Ameryki mianował się głównym bohaterem wojny amerykańskiej i zyskał wielkie wpływy. Od 3.04.1786 do 5.10.1787 Knight dowodził 74-działowcem Triumph. Objął dowództwo 98-działowca Barfleur (wciąż okrętu flagowego Hooda) 5.10.1787, zdał je w 1789. Od 16.05.1790 do 2.09.1791 dowodził 100-działowcem Victory we Flocie Kanału podczas kryzysu hiszpańskiego, pod flagami admirałów Howe’a (lipiec-sierpień 1790), potem Hooda (sierpień 1790 - sierpień 1791), następnie komodora Parkera. W 1792 pozostawał kapitanem 98-działowca Duke, flagowej jednostki Hooda. Ponownie był dowódcą Victory od 29.12.1792 do 3.12.1795 na Morzu Śródziemnym, gdzie słynny liniowiec pełnił rolę jednostki flagowej najpierw kontradm. Parkera (luty – maj 1793), potem adm. Hooda (maj 1793 - grudzień 1794), kontradm. Manna (lipiec – wrzesień 1795) i wiceadm. Linzee (październik – listopad 1795). W tym czasie Knight uczestniczył w zajmowaniu Tulonu (sierpień – grudzień 1793) oraz w bitwie u wysp Hyères 13.07.1795. Nie pozostał we Flocie Śródziemnomorskiej, gdy komendę nad nią przejął adm. Jervis. W kwietniu 1796 Knightowi powierzono dowództwo 74-działowca Montagu, które sprawował do grudnia 1799. Uczestniczył w bitwie pod Kamperduin 11.10.1797, za co dostał złoty medal. W czerwcu 1798 pożeglował na Montagu na Morze Śródziemne. W 1799 na tym samym okręcie i tych samych wodach wchodził w skład sił lorda Keitha goniących za francuską flotą Bruixa. Otrzymał rangę kontradmirała Niebieskiej Eskadry 1.01.1801 (Białej – 23.04.1804). W latach 1803-1804 jego flaga powiewała na 74-działowcu Guerrier, stacjonującym w Gibraltarze. Od kwietnia 1805 dowodził, na 98-działowcu Queen, eskortą transportowców wojska z 5 tysiącami żołnierzy generała-porucznika Craiga, przewożonymi na Morze Śródziemne, doprowadzając go w maju (z przerwą na wizytę w Lizbonie) do Gibraltaru (w lipcu konwój dotarł do Malty, ale Knighta chyba już z nim nie było). Od 1805 do 1815 John Knight dowodził bazą w Gibraltarze. Został wiceadmirałem Niebieskiej Flagi 9.11.1805 (Białej – 28.04.1808; Czerwonej – 31.07.1810). Nie był lubiany ani przez marynarzy, ani przez oficerów – oczywiście poza Hoodem. W czerwcu 1806, kiedy lord Collingwood skarżył się na brak oficerów flagowych we Flocie Śródziemnomorskiej, dodał złośliwie, że mieć „admirała Knighta w Gibraltarze jest raczej rzeczą gorszą, niż nie mieć tam nikogo”. Knight awansował na admirała Niebieskiej Flagi 4.12.1813 (Białej – 12.08.1819; Czerwonej – 22.07.1830). Otrzymał krzyż komandorski Orderu Łaźni 2.01.1815. W 1815 wycofał się na łono rodziny. Zmarł 16.06.1831 w Soberton. Jego trzech synów służyło w marynarce, dwie córki wyszły za mąż za oficerów Royal Navy.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska · Wysłany: Pon 23:15, 19 Mar 2012 Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów (kariery) oficera RN, jest nim Admirał George Cranfield Berkeley (10.08.1753 – 25.02.1818).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach · Wysłany: Wto 23:48, 20 Mar 2012 Temat postu:

George Cranfield Berkeley urodził się 10.08.1753 w Berkeley (Gloucester) jako trzeci i najmłodszy syn hrabiego Berkeley. Był też wnukiem wiceadm. i pierwszego lorda admiralicji, zmarłego jednak na wiele lat przed narodzinami George’a. W latach 1761-1766 uczył się w Eton College (Buckingham). Służbę w marynarce rozpoczął w 1766 na pokładzie królewskiego jachtu Mary, dowodzonego przez kuzyna, Augustusa Keppela. Od 1767 zdobywał doświadczenie na wodach Nowej Fundlandii, od 1769 na Morzu Śródziemnym i akwenach angielskich. Stopień porucznika uzyskał 5.01.1774. Po nierozstrzygniętej bitwie pod Ouessant 27.07.1778 (podczas której Berkeley był oficerem na liniowcu Victory) w opozycyjnej prasie ukazał się artykuł zrzucający całą winę na Pallisera (stronnika torysowskiego rządu) i wybielający Keppela (z wigowskiej opozycji), ale przede wszystkim kłamliwie i wyjątkowo obrzydliwie sugerujący tchórzostwo Pallisera. Wszystko wskazuje na to, że autorem tego paszkwilu był właśnie porucznik George Cranfield Berkeley. Opozycja tę próbę sił wygrała (kosztem złamania kariery świetnego oficera), a Berkeleya awansowano na „nawigatora i dowódcę” 3.09.1778. Powierzono mu wtedy 16-działowy slup Firebrand na wodach kanału La Manche. W 1780 dowodził krótko (ale z sukcesami) 16-działowym slupem Fairy. Został komandorem 15.09.1780, wraz z objęciem komendy nad 28-działową fregatą Vestal, na której w marcu 1781 pożeglował na wody wokół Nowej Fundlandii, gdzie do końca 1781 zdobył kilka pryzów. W 1782 dowodził 32-działową fregatą Recovery. Od kwietnia 1783 do kwietnia 1810 zasiadał, jako wig, w Parlamencie. Ożenił się 23.08.1784 z wysoce ustosunkowaną kobietą. Dwie z ich trzech córek wyszły potem (w 1807 i 1811) za mąż za słynnych oficerów Royal Navy, przyszłych admirałów. Od czerwca 1787 do czerwca 1789 dowodził 74-działowcem Magnificent, w tym okresie stacjonarnym okrętem strażniczym w Portsmouth. Od kwietnia 1789 do czerwca 1795 pełnił dodatkowo cywilną funkcję Generalnego Inspektora Zaopatrzenia Wojskowego. Na początku 1791 dowodził krótko 32-działową fregatą Niger wysłaną do Indii Zachodnich. W marcu 1793 objął dowództwo 74-działowca Marlborough we Flocie Kanału i wziął udział w bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca 1794 (odniósł w niej poważne rany i musiał zrezygnować z komendy), za co dostał złoty medal. Nagrodzono go też stopniem pułkownika piechoty morskiej 1.06.1795. W 1795 (od lutego) dowodził 98-działowcem Formidable we Flocie Kanału. Ponownie sprawował dowództwo tego okrętu w 1797. W 1798 objął komendę nad oddziałem Straży Wybrzeża. Rangę kontradmirała Niebieskiej Eskadry uzyskał 14.02.1799 (Białej – 1.01.1801; Czerwonej – 23.04.1804). Wiosną 1799 podniósł flagę na 74-działowcu Mars i uczestniczył w blokadzie Rochefort. W maju i latem 1800 był dowódcą eskadry przybrzeżnej blokady Brestu, w ramach Floty Kanału, a trwała żegluga po tych niebezpiecznych wodach nadszarpnęła jego system nerwowy. Hrabia St Vincent raportował uszczypliwie o częstym schodzeniu nocami Berkeleya z wyznaczonych pozycji, w złudnej nadziei, że jego zwierzchnik nie będzie się pojawiał na pokładzie swojego okrętu przed świtem. Pisał też: „[kontradmirał Berkeley] manewruje teraz, jak by tu uciec na Spithead i wezwał na pomoc moją starą przyjaciółkę, lady Luisę Lennox, która w chytrym, nieszczerym liście określa panią Berkeley jako nie mogącą przeżyć, jeśli nie zobaczy go od czasu do czasu”. Nieoczekiwanie, złośliwości ze strony szanowanego, ale zdecydowanie nie lubianego naczelnego dowódcy, przyczyniły Berkeleyowi sympatii w gronie kolegów oficerów. Ostatecznie St Vincent i podagra spowodowały wycofanie się Berkeleya w 1800 całkiem na ląd, gdzie pomagał w organizacji obrony wybrzeża. Awansował na wiceadmirała, od razu Białej Flagi, 9.11.1805 (Czerwonej – 28.04.1808). Kierujący Wielką Brytanią od 10.02.1806 tzw. „rząd wszystkich talentów” (dość powszechnie uważany za rząd wszystkich beztalenci), którego Berkeley był w Parlamencie poplecznikiem, wysłał go jako głównodowodzącego (w latach 1806-1808) na wody Ameryki Północnej (do Halifaxu). Od maja do września 1806 jego flagowcem był tam 50-działowy okręt Leander. Na rozkaz Berkeleya jego nowy okręt flagowy, 50-działowiec Leopard, zaatakował w czerwcu 1807 amerykańską fregatę wojenną Chesapeake, w poszukiwaniu dezerterów. Było to jawnym aktem bezprawia i arogancji, który wzbudził prawdziwą furię w USA (nawet po paru latach miał swój emocjonalny udział w wybuchu wojny amerykańsko-brytyjskiej w 1812) i spowodował zażenowanie u brytyjskich polityków. Rząd czuł się zmuszony przeprosić Amerykanów, a gdy w dwa miesiące po tym incydencie Berkeley zaproponował „prewencyjny” atak na Nowy Jork w czasie pokoju, został odwołany. Starał się – wbrew rozkazom – opóźnić ile tylko się dało swoje odejście z Halifaxu na początku 1808, żeby pieniądze z pryzów jak najdłużej płynęły do jego kieszeni (a był i tak niezwykle bogaty). W lutym 1809 podniósł flagę na 98-działowcu Barfleur i w tym samym miesiącu wyruszył do Lizbony. Jego tamtejsze zadania polegały na zapewnianiu transportu żywności dla brytyjskiej armii w Portugalii (głównie zboża z USA i bydła z północnej Afryki) oraz pozyskiwaniu srebra z Ameryki Południowej, aby za te dostawy płacić. Na ogół uważano, że wywiązywał się z tych rozległych obowiązków dobrze (chociaż historyk N.A.M. Rodger jest wobec niego bardzo krytyczny), aczkolwiek „przy okazji” obrażał i niesłuszne oskarżał swoich podwładnych. Był też w tym czasie Lordem Wielkim Admirałem Portugalii. Został admirałem Niebieskiej Flagi 31.07.1810 (Białej – 4.06.1814). Wrócił do Anglii w 1812, już w bardzo złym stanie zdrowia. Otrzymał Order Łaźni 1.02.1813. Przy zmianie struktury Orderu Łaźni dostał 2.01.1815 jego krzyż wielki. Zmarł 25.02.1818 (lub trzy dni później) w Westminsterze.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska · Wysłany: Śro 21:56, 21 Mar 2012 Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów (kariery) oficera RN, jest nim Admirał Robert Moorsom (08.06.1760 – 14.04.1835).
Pozdrawiam Janusz.

Ps. Czy owe dwie córki admirała Berkeleya, o których Pan wspomniał to Louisa Emily Anne (jej mąż to Thomas Masterman Hardy) i Georgiana Mary (tej z koleii to George Francis Seymour).

kgerlach · Wysłany: Pią 20:40, 23 Mar 2012 Temat postu:

Co do córek Berkeleya i ich mężów – zgadza się, chociaż w moich źródłach żona Hardy’ego, urodzona 19.03.1788, nosi imiona Anne Louisa.

Robert Moorsom urodził się 8.06.1760 w Airy Hill niedaleko Whitby. Został ochrzczony 17.10.1760. Jego ojciec był miejscowym armatorem i sędzią pokoju w West Riding. Robert wstąpił do marynarki w 1774, okrętując się na 64-działowiec Ardent, wówczas okręt strażniczy w Chatham. Być może jednak tylko zapisano go w księgach tego okrętu od 1774, a służył tymczasem na statkach swego ojca, zaś do Royal Navy trafił naprawdę w marcu 1777 (w grupie midszypmenów i pomocników nawigatora), kiedy dowódcą liniowca Ardent był już (od grudnia 1776) Constantine Phipps, późniejszy (od 7.07.1790) baron Mulgrave. Obszar działań żaglowca obejmował kanał La Manche i Zatokę Biskajską. W styczniu 1778 Phipps przeszedł na 74-działowiec Courageux i wziął ze sobą Moorsoma, który dzięki temu walczył podczas bitwy pod Ouessant 27.07.1778, uczestniczył w przyprowadzeniu odsieczy dla Gibraltaru przez wiceadm. Darby w marcu-kwietniu 1781 i przez lorda Howe’a we wrześniu-październiku 1782 (był w starciu pod przylądkiem Spartel 20.10.1782); brał udział w zagarnięciu przez kontradm. Kempenfelta części francuskiego konwoju transportowców wojska pod nosem eskorty kontradm. De Guichena w grudniu 1781. Egzamin na porucznika zdał w 1783. Na pokładzie 20-działowca Sphinx podążył w październiku 1783 na Morze Śródziemne (w składzie eskadry komodora Linzee). Uzyskał na nim rangę porucznika 5.01.1784, ale wkrótce potem przeszedł na 38-działową fregatę Thetis działającą na tym samym morzu, głównie na wodach greckich. W maju 1786 fregata została wycofana w Anglii do rezerwy, a Moorsom pozostawał bez zatrudnienia prawie do końca 1787. Mianowano go wówczas oficerem 16-działowego slupa Ariel. W lutym 1789 okręt ten wysłano do Indii Wschodnich w składzie eskadry komodora Cornwallisa, a Moorsomowi polecono objąć komendę w stopniu „nawigatora i dowódcy” (dokładna data mianowania nie jest jasna). Po aktywnej, wyczerpującej i wyróżniającej się służbie na Oceanie Indyjskim (gdzie realizował samodzielne zadania), zachorował, musiał zrezygnować z dowództwa (październik 1790) i wrócić do Anglii na pokładzie statku wschodnioindyjskiego. Po dodarciu na miejsce w maju 1791 dowiedział się, że tymczasem promowano go do stopnia komandora z data 22.11.1790. Ożenił się w 1791 z Eleanor Scarth; dwóch z ich trzech synów służyło potem w Royal Navy. Po wybuchu wojny z Francją w 1793 otrzymał na bardzo krótko dowództwo 32-działowej fregaty Niger (wyprawionej z misją pod Brest), od marca zaś dowodził 32-działową fregatą Astraea, zatrudnioną przy konwojowaniu statków z Bałtyku. Od kwietnia do listopada 1795 był dowódcą 56-działowca Hindostan na Morzu Północnym, zrezygnował z komendy kiedy okręt ten wyposażono w charakterze transportowca wojska. Pozostawał na lądzie aż do 1804, kiedy powierzono mu tymczasowo dowództwo 74-działowca Majestic, należącego do eskadry wiceadm. Russella na Morzu Północnym. W kwietniu 1805 został kapitanem 74-działowca Revenge we Flocie Kanału adm. Cornwallisa. Wyprawiony przez tego ostatniego z eskadrą Caldera dla wzmocnienia sił wiceadm. Collingwooda pod Kadyksem, znalazł się ostatecznie we flocie Nelsona. Walczył w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805 (był ranny), za co dostał złoty medal, podziękowanie od Parlamentu i honorową szpadę od Funduszu Patriotycznego Lloyda, ale z powodu ran musiał zrezygnować z dowództwa. Uczestniczył w uroczystym pogrzebie Nelsona w styczniu 1806. Od czerwca 1807 do marca 1809 był osobistym sekretarzem Pierwszego Lorda Admiralicji, barona Mulgrave, brata pierwszego kapitan Moorsoma, Constantine’a Phippsa. Nagrodzono go za to rangą pułkownika piechoty morskiej 28.04.1808. W okresie 30.03.1809 – 3.07.1810 należał do lordów komisarzy Admiralicji. Od lipca 1810 do marca 1820 dzierżył stanowisko generalnego inspektora uzbrojenia. Został kontradmirałem Niebieskiej Flagi 31.07.1810 (Białej – 1.08.1811; Czerwonej – 12.08.1812). Od 1812 do 1820 zasiadał w Parlamencie. Awansował na wiceadmirała Niebieskiej Flagi 4.06.1814 (Białej – 12.08.1819; Czerwonej – 27.05.1825). Odznaczono go krzyżem komandorskim Orderu Łaźni 2.01.1815. W okresie 1824-1827 był dowódcą bazy marynarki w Nore/Chatham (jako flagowiec służył mu tam – przynajmniej pod koniec – 120-działowy okręt Prince Regent). Moorsom zdążył jeszcze zostać admirałem Niebieskiej Eskadry 22.07.1830. Zmarł 14.04.1835 w Cosgrove Priory (Northamptonshire).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska · Wysłany: Sob 19:51, 24 Mar 2012 Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie oficera RN, jest to Wice-admirał Thomas Pringle ( ... - 08.12.1803).
Pozdrawiam Janusz.