www.timberships.fora.pl

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów angielskich oficerów, są nimi James Gother (... - 09.11.1696, awans kapitański otrzymał 03.05.1689) oraz Fleetwood Emes (Emms) (... - 27.11.1703, awans kapitański otrzymał 13.01.1691/92).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

James Gother został 26.12.1688 pierwszym porucznikiem na 70-działowcu Elizabeth. Mianowano go 3.05.1689 kapitanem 12-działowego moździerzowca Firedrake, praktycznie tylko dla potwierdzenia awansu. Wkrótce potem przeniósł się na 54-działowiec Woolwich. Walczył na nim w bitwie pod Beachy Head 30.06.1690. Od lata 1690 dowodził 70-działowcem Restoration. Brał udział w bitwie pod Barfleur 19.05.1692. Jeszcze w 1692 przejął komendę nad 86-działowcem Royal Catherine (Royal Katherine). Operował na nim w latach 1693-1694 w składzie eskadry adm. Berkeleya, a w okresie 1695-1696 w ramach sił głównych (jako stacjonarny głównodowodzący na Tamizie i Medway). Zmarł 9.11.1696 w Strood (nad Medway).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Fleetwood Emes (Emms, Eames) został 13.01.1691/92 mianowany dowódcą 10-działowego brandera Extravagant. Walczył na nim w bitwie pod Barfleur 19.05.1692, kiedy okręt ten spłonął, zapalony przez francuski pocisk. Od marca 1693/94 do 22.12.1696 był kapitanem 32-działowej fregaty Sorlings, kierowanej do Nowej Anglii w 1694, 1695 i 1696; w sierpniu 1695, mając ze sobą jeszcze jedną fregatę, pod groźbą użycia dział wymusił przysięgę wierności dla króla Wilhelma III od głównych rodzin w Port Royal (w Akadii/Nowej Szkocji). Na przełomie grudnia 1696 i stycznia 1696/97 dowodził bardzo krótko 50-działowcem Bristol. Od połowy stycznia 1696/97 do początku stycznia 1699 sprawował komendę nad 54-działowcem Lichfield, ochraniając rybaków z Yarmouth. Zdobył francuski okręt korsarski na Morzu Północnym 13.05.1697. W okresie od końca lutego 1700/1701 do 1702 dowodził 50-działowcem Bonaventure, wysłanym w 1701 ku brzegom Afryki, a w październiku 1702 wchodzącym w skład floty adm. Shovella. Od schyłku stycznia 1702/1703 był kapitanem 70-działowca Restoration. Fleetwood Emes zginął 27.11.1703 w straszliwym sztormie, który spustoszył południową Anglię - kotwiczący na Downs Restoration został zepchnięty na mieliznę Goodwin Sands i rozbity na kawałki; nie uratował się nikt z będących na pokładzie 391 ludzi.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów angielskich oficerów, są nimi Peter Pickard (... - 10.03.1701/02, awans kapitański otrzymał 03.04.1680) oraz Jacob Bancks (22.08.1662 - 22.12.1724, awans kapitański otrzymał 26.08.1690).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Peter Pickard (Pichard) został 3.04.1680 dowódcą 12-działowego brandera Sampson. Siedemnaście dni później przeniesiono go na brander Calabash, którym dowodził do 24.12.1683. Walczył z korsarzami algierskimi. Od lipca 1690 do początku 1691 sprawował komendę nad 70-działowcem Kent. Mianowano go 7.02.1690/1691 kapitanem 70-działowca Hope, służącego na wodach kanału La Manche. W październiku 1691 był już dowódcą 48-działowca Happy Return, operując na patrolach i w osłonie konwojów. Jednak 4.11.1691 wpadł pod Dunkierką na liczną grupę francuskich żaglowców korsarskich i musiał się poddać po krótkiej walce. Sąd wojenny z 9.07.1692 uniewinnił go z zarzutu utraty tego okrętu.
W 1693 nastąpił - wg Charnocka - pewien epizod z udziałem tego oficera i dwóch okrętów (64-działowca Monmouth oraz 70-działowca Suffolk), który jest sprzeczny z opinią innych autorów. Zdaniem Charnocka w czerwcu 1693 Pickard sprawował komendę nad Suffolk w głównej flocie, pod łącznym dowództwem admirałów Killigrewa, Delavala i Shovella, a w sierpniu zamienił się na stanowiska z komandorem Robinsonem z Monmouth, który to żaglowiec świeżo wrócił z okolic Cieśniny Gibraltarskiej i pilnie wymagał remontu, przez co Pickard poszedł do Anglii i już w tamtym roku nie wychodził w morze. Tymczasem inni autorzy w ogóle nie dostrzegają związku między Pickardem a okrętem Suffolk i zwracają uwagę na udział tego kapitana na Monmouth w eskorcie konwoju angielsko-holenderskiego udającego się do Smyrny i rozgromionego przez Francuzów w okolicach Lagos właśnie w czerwcu 1693!
W maju 1694 adm. Russell dał Pickardowi dodatkowo (do Monmouth) 68-działowiec Resolution oraz 28-działowiec/brander Roebuck, aby zaatakował konwój francuskich statków z eskortą, kierujący się na wschód, a wówczas stojący podobno w zatoce Bertheaume - dopadnięto Francuzów 10.05 w zatoce Conquet i rozgromiono, zadając przeciwnikowi poważne straty. W kwietniu 1695 Pichard dowodził pod Malagą wydzieloną eskadrą złożoną z 5 angielskich i 4 holenderskich okrętów. Był potem od września 1696 do stycznia 1696/97 kapitanem 80-działowca Norfolk. Przez rok, od stycznia do grudnia 1697, dowodził 86-działowcem Royal Katherine, ale chodziło o dowództwo stacjonarne, w Portsmouth. W styczniu 1698/99 przejął 40-działowiec Saudadoe's Prize i przyprowadził go z Jamajki do Anglii, schodząc z pokładu już 16.02.1698/99. Nastąpiła cała seria krótkich lub bardzo krótkich (z reguły zimowych) komend portowych (cztery żaglowce od lutego 1700/1701 do marca 1701/1702), a ostatnia z nich, nad 80-działowcem Shrewsbury, zaczęta 4.02.1701/1702, zakończyła się wraz ze śmiercią Pickarda 10.03.1701/1702.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Jacob Banks (Bancks, Bankes, Banckes) urodził się 22.08.1662 w Szwecji. Rodzicami byli Lawrence Bengston Bancks ze Sztokholmu (wysoki urzędnik celny) i jego żona Christina. Wuj Jacoba, Johan Barckman Leijonberg (dla Anglików James Barkman Leyenburgh) był rezydentem szwedzkim w Londynie. Sprowadził Jacoba do siebie w 1681 jako swojego sekretarza, umożliwiając mu uczynienie pierwszego kroku w karierze dyplomaty. Jednak Jacob Bancks zdecydował się osiąść w Anglii na stałe i wybrał służbę w Royal Navy. Walczył w bitwie w pod Beachy Head 30.06.1690, gdzie przejął tymczasowo dowodzenie okrętem po ranieniu kapitana. Został 26.08.1690 dowódcą 70-działowca Cambridge. W tym samym roku kupił posiadłość w Berkshire. W 1691 objął komendę nad 36-działowcem Phoenix; w kwietniu 1692 krążył u wybrzeży Hiszpanii wraz z 50-działowcem Portland - Anglicy natknęli się wtedy na przeważające siły francuskie. Chcąc uniknąć przechwycenia obie jednostki sztrandowały w pobliżu Malagi 12.04.1692 i zostały spalone przez swoje załogi. Tym samym Bancks musiał stanąć przed sądem wojennym (9.07.1692) za utratę okrętu, ale został uniewinniony. W 1693 był kapitanem 60-działowca Carlisle; wysłano go w grudniu na Morze Śródziemne. Od połowy grudnia 1694 lub od 1696 do stycznia 1697/98 sprawował komendę nad 80-działowcem Russell w składzie sił głównych. Ożenił się w 1696 z Mary Luttrell (z domu Tregonwell), bogatą wdową z Devonshire. Mieli syna, urodzonego w 1704. Od 1698 Jacob Banks przerzucił się na robienie kariery politycznej, zostając członkiem parlamentu (do 1715) jako torys. Otrzymał tytuł rycerski w grudniu 1698 (podaje się też inne, zbliżone daty). Oddawał się z zapałem ostrym sporom z wigami. W latach 1716-1717 uczestniczył w konspiracji jakobickiej i wylądował w więzieniu. Zmarł 22.12.1724.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów angielskich oficerów, są nimi Wolfran Cornewall (... - 24.01.1719, awans kapitański otrzymał 23.08.1688) oraz George Clements (... - 02.05.1707, awans kapitański otrzymał 18.07.1694).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Wolfran (Woolfran) Cornewall (Cornwall) pochodził z Herefordshire. Jego rodzicami byli Humphrey Cornewall (poseł parlamentu) i Theophila Skynner. Urodził się w latach 50. siedemnastego wieku, jedni uważają, że bliżej 1653, inni - bliżej 1658. Zgodnie z dość popularną wtedy praktyką, służył sobie na zmianę w armii i flocie. Zaczął od wojsk lądowych, w czerwcu 1679, jako chorąży piechoty. Jednak już 30.01.1681/82 został także porucznikiem na 46-działowcu Tyger (Tiger), operującym na Morzu Śródziemnym. W 1684 wrócił do armii, przy czym pod koniec roku przeszedł do kawalerii, gdzie w 1687 dostał stopień porucznika. Ożenił się z Elizabeth Humfrey. Mieli córkę. Tymczasem w Royal Navy dano mu 23.08.1688 komendę nad branderem Dartmouth; w październiku 1688 jego okręt wchodził w skład floty lorda Dartmouth; Cornwall zdał dowództwo pod koniec listopada 1688, kiedy został przeniesiony na krótko na 40-działowiec Constant Warwick, a w grudniu 1688 na 48-działowiec Swallow, na którym w 1689 brał udział w operacjach doprowadzania posiłków dla Londonderry. We wrześniu 1689 bił się na ochotnika na lądzie, pod Cork. Od 1690 dowodził 70-działowcem Suffolk; walczył w bitwie pod Beachy Head 30.06.1690. W okresie 1691-1692 sprawował komendę nad 86/82-działowcem Royal Catherine (Royal Katherine); brał udział w bitwie pod Barfleur 19.05.1692. W latach 1692-1693 był kapitanem 90-działowca Sandwich. Dostał też w 1693 nominalne dowództwo w regimencie królewskiej gwardii konnej. Od 1694 sprawował komendę nad 96-działowcem Saint Andrew, we flocie adm. Russella na kanale La Manche; od października 1694 na Morzu Śródziemnym, od 1697 znów na kanale La Manche. W 1697 zrezygnował z dalszej aktywnej służby. Ożenił się po raz drugi, tym razem z Elizabeth Devereux. Mieli dwie córki (urodzone w 1700 i 1705). Zmarł 21.01.1719/1720.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

George Clements został w 1693 trzecim porucznikiem na 100-działowcu Victory. W 1694, od 12.05 do 17.07, dowodził "eksplodującą" jednostką Sea Horse. Dano mu 18.07.1694 komendę nad 18-działowym lekkim okrętem Essex Prize. W październiku 1696 przeszedł na 24-działowiec Maidstone, którym dowodził do początku marca 1696/97. Od lutego 1700/1701 do połowy stycznia 1702/1703 sprawował komendę nad 24-działowcem Seaford na Morzu Irlandzkim. Od połowy kwietnia 1703 do 6.02.1703/1704 dowodził 50-działowcem Warwick. W grudniu 1704 powierzono mu 60-działowiec Kingston, na którym pozostał do listopada 1706, operując m.in. u wybrzeży Wirginii. W 1707 był (od 9.01.1706/1707) kapitanem 70-działowca Hampton Court; pod koniec kwietnia wszedł w skład eskorty konwojów udających się do Portugalii oraz Indii Zachodnich, pod ogólnymi rozkazami barona Wylde z 80-działowca Royal Oak. Konwój wyszedł z Downs 1.05.1707, a następnego dnia w pobliżu Beachy Head został zaatakowany przez wielokrotnie większe siły słynnych korsarzy francuskich Forbina i Duguaya Trouina; Hampton Court w zaciętej walce poradził sobie z dwoma liniowcami francuskimi, ale dopadnięty przez następne dwa, pozbawiony grotmasztu, stengi fokmasztu i steru, musiał się poddać; jeden z midszypmenów niepostrzeżenie dla Francuzów umieścił ciężko rannego Clementsa (kula trafiła go w brzuch) w longbocie, który skierował się do Rye (osiągając cel 3.05), jednak komandor zmarł przed dotarciem do brzegu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów angielskich oficerów, są nimi Jedediah Barker (... - 12.01.1702/03, awans kapitański otrzymał 24.06.1692) oraz Christopher Myngs (... - 23.10.1725, awans kapitański otrzymał 03.09.1688).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Jedediah (Jedidiah) Barker w randze porucznika dowodził od 28.10.1691 przez osiem miesięcy 6-działową brygantyną Shark; był na niej obecny w bitwie pod Barfleur 19.05.1692 oraz brał udział w niszczeniu francuskich okrętów w La Hougue 23 i 24.05. Został 24.06.1692 mianowany kapitanem 8-działowego brandera Saint Vincent; zdał komendę 11.12.1693. W 1694 otrzymał dowództwo 60-działowca Lyon (Lion) i sprawował je do września 1696, operując w składzie eskadry pod Dunkierką i na patrolach. Od września do grudnia 1696 dowodził 58-działowcem Monck. Od 10.12.1696 do 14.01.1696/97 sprawował zimową, portową komendę nad 70-działowcem Bredah. Od 15.01.1696/97 do 3.01.1697/98 był kapitanem 70-działowca Stirling Castle, początkowo pod Dunkierką; zdobył na Atlantyku francuski statek idący z Martyniki. Odesłano Barkera 25.04.1697 z okolic Cieśniny Gibraltarskiej do Anglii jako komodora eskorty małego konwoju zmierzającego z Kadyksu. Podczas przejścia natrafił 29.04 na eskadrę francuskich okrętów wojennych; wobec liczebnej przewagi przeciwnika nakazał czterem największym ze statków konwoju uformować linię razem z jego trzema okrętami wojennymi eskorty; Francuzi towarzyszyli Anglikom aż poza Ouessant, próbując kilkakrotnie ostrzału i manewrów odcinających, ale ostatecznie zrezygnowali, a Barker doprowadził 3.05 wszystkie statki i okręty do Wysp Scilly. Od początku grudnia 1698 do 27 lipca 1700 sprawował w Indiach Zachodnich komendę nad 24-działową fregatą Speedwell. Od schyłku grudnia 1701 dowodził 70-działowcem Edgar na wodach kanału La Manche. Od drugiej połowy 1702 był Indiach Zachodnich kapitanem 80-działowca Chichester. Zmarł tam 12.01.1702/1703.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Christopher Myngs zdaniem niektórych badaczy (nie jest to całkiem potwierdzone i uznane powszechnie, ale możliwe) był synem wiceadm. Chistophera Myngsa, który zginął w 1666 w bitwie z Holendrami. W tej wersji jego matką była Rebecca, druga żona wiceadmirała. Miał urodzić się około 1660. Został w 1684 porucznikiem na 30-działowcu Pearl. Zajmował to samo stanowisko na kolejnych okrętach - od 10.05.1687 na 54-działowcu Oxford, od 24.05.1688 na 60-działowcu Mary, a od 1.06.1688 na 50-działowcu Deptford. Ożenił się (przed 1687) z Margaret Ashoy (albo Oglander). Mieli dzieci. Powierzono mu 8.09.1688 (lub pięć dni wcześniej) komendę nad branderem Sophia. Od lipca 1689 do 10.4.1690 dowodził 32-działowcem Sapphire. W 1691 był kapitanem 54-działowca Oxford na Morzu Śródziemnym. W 1692 powierzono mu dowództwo wynajętego przez Royal Navy 46-działowca Berkeley Castle, na którym operował pod Dunkierką. W latach 1692-1694 był kapitanem 54-działowca Woolwich; walczył w bitwie pod Barfleur 19.05.1692 oraz brał udział w niszczeniu francuskich okrętów w La Hougue 23 i 24.05.1692; eskortował konwój smyrneński rozgromiony przez Francuzów koło Lagos 17.06.1693. W okresie 1694-1695 dowodził 70-działowcem Lenox (Lennox), należącym do sił głównych. Zimą 1695/1696 sprawował krótkie komendy w portach nad 54-działowcem Woolwich i 70-działowcem Suffolk. Cieszył się szczególną sympatią i protekcją adm. Shovella, co skłaniało do przypuszczeń, że jego prawdopodobny ojciec, wiceadm. Christopher Myngs, miał opiekować się Shovellem na początku jego kariery. W każdym razie to na nalegania Shovella Christopher Myngs numer 2 został w styczniu 1695/96 dowódcą 96-działowca Saint Michael, operującego we flocie kanału La Manche, i pozostał na nim do początku listopada 1697. Na początku 1700 roku (od końca stycznia do połowy marca 1699/1700) doglądał zimowania 80-działowca Russell. Od marca 1699/1700 do połowy lipca 1701 był kapitanem 70-działowca Nassau, okrętu flagowego wiceadm. Hopsona na Bałtyku. W styczniu 1701/1702 powrócił na 96-działowiec Saint Michael i dowodził nim do stycznia 1702/1703. Od 12.01.1702/1703 do 25.04.1703 był kapitanem 100-działowca Victory, okrętu flagowego kadm. Johna Mundena, operującego w maju 1702 (nieudanie) u zachodnich podejść do kanału La Manche. Od 26.04.1703 do 19.04.1704 Christopher Myngs sprawował komendę nad 80-działowcem Lancaster. Od kwietnia 1704 dowodził we flocie adm. Shovella 96-działowcem Namur; walczył w bitwie pod Vélez-Malagą 13.08.1704, kiedy został ciężko ranny. Zdał komendę w czerwcu 1706. Po śmierci Shovella w 1707 wycofał się z aktywnej służby. Mianowano go 23.01.1707/1708 superintendentem w Portsmouth. Zajmował to stanowisko do 1714. Zmarł 23.10.1725.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów angielskich oficerów, są nimi John Bennet (... - 30.01.1716/17, awans kapitański otrzymał 01.05.1695) oraz Samuel Vincent (... - 27.09.1719, awans kapitański otrzymał 01.06.1692).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

John Bennet (Bennett) to mocno tajemnicza postać. John Charnock miał o nim do powiedzenia raptem dwa zdania, w tym jedno - kiedy Bennet umarł. William Laird Clowes nie poświęcił temu oficerowi ani jednego słowa, podobnie jak J.H. Owen, chociaż prawie cała kariera Benneta w Royal Navy przypada na czasy królowej Anny, którymi ten ostatni autor się zajmował. Za to Winfield przekręca czasem jego imię na James. Jednak z tablicy nagrobnej wynika pośrednio (z daty śmierci i wieku), że John Bennet urodził się w 1670. Ochrzczono go 21.02.1670/71. Pochodził z Poole, jak liczna rodzina Bennettów. Jego rodzicami byli John Bennett (miejscowy kupiec) i Mary Baker. John Bennett junior został 1.05.1695 mianowany kapitanem wynajętego przez marynarkę wojenną 48-działowca Coronation i operował na nim na Morzu Północnym oraz u wybrzeży Wirginii, dokąd (a właściwie do Indii Zachodnich) eskortował konwój. Zdaniem Winfielda był dowódcą tego okrętu już w 1694, ale wydaje się raczej, że zajmował na nim stanowisko pierwszego porucznika. Zdał komendę z końcem 1695. W latach 1702-1703 dowodził na wodach kanału La Manche 2-działową brygantyną Dispatch, określany znów jako commander, nie captain. W 1704 był kapitanem 22-działowej fregaty Sun Prize, też na kanale La Manche. W 1706 objął komendę nad 54-działowcem Oxford, wysłanym ku Wyspie Św. Heleny. W 1708 dowodził 50-działowcem Tilbury we flocie adm. Bynga na Downs i Morzu Północnym. Podobno dotarł na tym okręcie do Archangielska. W lutym/marcu 1708/1709 sprawował przez 10 dni komendę nad 24-działowcem Newport. W 1709 był kapitanem 60-działowca Dreadnought, na kanale La Manche i Bałtyku. Sprawował w 1711 komendę nad 70-działowcem Ferme, wówczas okrętem strażniczym w Chatham. W 1712 dowodził 70-działowcem Lenox, skierowanym na Wyspę Św. Heleny i stamtąd do Przylądka Dobrej Nadziei. Zmarł 30.01.1716/17 w Barking, kilka lat po ustąpieniu z aktywnej służby. Nie miał dzieci w ogóle, albo przynajmniej takich, które by go przeżyły. Zostawił po sobie ogromny majątek. Nie nabył go ani w spadku, ani w formie żołdu z Royal Navy, co w połączeniu z tajemniczymi wzmiankami w testamencie każe współczesnym badaczom (jak przede wszystkim Michael Wand) domyślać się szwindli na wielką skalę, udziału w szmuglu, malwersacji itp. ciemnych interesach, a na pewno mocnego zaangażowania w rodzinne biznesy handlowe (które dla biznesmenów z Poole polegały głównie właśnie na przemycie wina, brandy, rumu, herbaty, tytoniu, kawy, kakao, korzeni itd.).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Samuel Vincent został 1.06.1692 mianowany kapitanem 32-działowca Saint Paul, którym dowodził do początku stycznia 1694/95. W 1694 był dowódcą wynajętego przez Royal Navy 40/46-działowca Prince of Orange i 3.05 ścigał (daremnie) na wodach kanału La Manche słynnego francuskiego korsarza Du Guay Trouina. Od czerwca do września 1696 sprawował komendę nad 44-działowcem Ruby's Prize, wówczas tylko okrętem-magazynem w Nore. Od 25.09.1696 do 31.03.1699 dowodził 50-działowcem Nonsuch. Zdobył 2.02.1697 francuski żaglowiec korsarski na wodach kanału La Manche. Od kwietnia 1701 do września 1702 sprawował komendę nad 48-działowcem Falmouth, wysłanym do Indii Zachodnich, gdzie operował w eskadrze wiceadm. Benbowa, biorąc m.in. udział w niesławnej (dla niektórych angielskich kapitanów) bitwie 19-24.08.1702 koło przylądka Santa Marta (w dzisiejszej Kolumbii) z francuskim zespołem pod szefem eskadry Du Casse’m. W starciu tym, w miarę dokładnie przeze mnie opisanym w życiorysie Benbowa, Vincent był jednym z nielicznych dowódców dzielnie walczących, ale na końcu podpisał wezwanie do admirała, by zrezygnował z kontynuowania bitwy. Musiał więc, jak inni, stanąć przed sądem wojennym i został zawieszony w obowiązkach. Na życzenie Lorda Wielkiego Admirała, księcia Jerzego Duńskiego, to zawieszenie było symboliczne, ponieważ potrwało jeden dzień. Od października 1702 do połowy lipca 1704 Samuel Vincent dowodził 66-działowcem Defiance. Po śmierci Benbowa 4.11.1702, a przed przybyciem jego następcy w Indiach Zachodnich, kadm. Whetstone, sprawował nawet naczelne dowództwo na tamtych wodach. W marcu 1702/1703 Whetstone odesłał go z częścią okrętów na południe, gdy sam podążył na zachód, w ramach dwustronnego ataku na Petit Goâve i Leogane, zakończonego pełnym sukcesem - spora część nieprzyjacielskich jednostek wpadła w ręce Vincenta. W lipcu 1704 Samuel Vincent po trzech latach nieprzerwanej służby zszedł na ląd, na którym spędził następne kilka miesięcy. Od grudnia 1704 do końca grudnia 1705 sprawował komendę nad 80-działowcem Russell, na wodach kanału La Manche i Zatoki Biskajskiej. W latach 1706-1707 był kapitanem 80-działowca Newark na Morzu Śródziemnym, uczestnicząc m.in. w ataku na Tulon w sierpniu 1707. Później dowodził tym samym okrętem (do końca listopada 1710) na wodach krajowych. W sierpniu 1709 głównodowodzący, adm. Leake, wysłał go jako komodora małej eskadry (cztery okręty) do pomocy kadm. Bakerowi w Cork. Potem (jesienią) Samuel Vincent na Newark eskortował konwoje. Od początku maja do początku lipca 1711 dowodził 96-działowcem Union. Od sierpnia 1713 do końca grudnia 1716 był kapitanem 70-działowca Elizabeth; w 1714 okręt ten wynajęła Kompania Morza Południowego na wyprawę do Santa Cruz; później liniowiec stał na Medway, a od października 1714 Samuel Vincent pełnił tymczasowo rolę głównodowodzącego na Medway i w Nore. Po zdaniu komendy nad Elizabeth wycofał się z aktywnej służby. Zmarł 27.09.1719.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach