www.timberships.fora.pl

kgerlach

John Cooper był, w randze commander, dowódcą kecza Martin w latach 1695-1696, we flocie adm. Berkeleya. Mianowano go 29.01.1695/96 kapitanem 24-działowej fregaty Penzance, operującej na wodach irlandzkich. Zdał komendę w maju 1697. Od maja do grudnia 1697 dowodził 100-działowcem Royal William podczas postoju w Portsmouth. Od 3.11.1701 do 12.05.1702 był kapitanem 24-działowej fregaty Solebay. Potem niewiele ponad miesiąc sprawował komendę nad 96-działowcem Prince George, okrętem flagowym kadm. Carmarthen. Przez parę dni stycznia 1702/1703 pełnił funkcję drugiego kapitana 90-działowca Barfleur, potem wrócił na Prince George w roli drugiego kapitana do 25 czerwca 1703 (okręt ten od 8.05.1703 był flagowcem wiceadm. Leake). Od 26.06.1703 do 14.08.1704 John Cooper dowodził 32-działowcem Tartar we flocie adm. Rooke'a; zdobył francuski żaglowiec korsarski 3.08.1704; uczestniczył w bitwie pod Vélez-Malagą 13.08.1704. Od sierpnia do października 1705 był kapitanem 54-działowca Centurion na wodach krajowych. Przerzucono go na kilka dni na 54-działowiec Greenwich, a od 22.12.1705 do 26.08.1706 być może (dokumenty są sprzeczne) dowodził 24-działowcem Margate. Od 27.08.1706 do 25.04.1708 sprawował komendę nad 54-działowcem Saint-Albans; w 1707 wyprawiono go w eskorcie konwoju podążającego do Smyrny. Bezpośrednio potem był przez dwa miesiące 1708 roku kapitanem 60-działowca Montagu na wodach angielskich. Od końca czerwca 1708 do połowy lipca 1711 dowodził 66-działowcem Swiftsure we flocie adm. Bynga na kanale La Manche, potem na Morzu Północnym, następnie w eskorcie konwoju zmierzającego do Lewantu; w 1709 operował w składzie eskadry kadm. Jenningsa, w lipcu 1710 eskortował konwój rosyjski. Od połowy lipca 1711 do 5.11.1711 był kapitanem 80-działowca Devonshire, wysłanego do Zatoki Św. Wawrzyńca dla wzmocnienia ekspedycji kadm. Walkera; ściśle biorąc, okręt Swiftsure też uczestniczył w tej operacji, a Cooper przeszedł z jednego na drugi już na wodach amerykańskich, gdy uznano, że Devonshire jest zbyt wielki do operowania w tamtym rejonie i odesłano go do Anglii, gdzie został wycofany do rezerwy w listopadzie 1711. W drugiej połowie 1712 John Cooper znów dowodził 66-działowcem Swiftsure. W okresie 13.10.1714-5.01.1714/15 sprawował komendę nad 42-działowcem Sapphire, praktycznie w porcie. Od połowy maja 1719 do stycznia 1719/20 był kapitanem 70-działowca Ipswich na wodach kanału La Manche; we wrześniu-listopadzie 1719 uczestniczył w zakończonej pełnym sukcesem ekspedycji wiceadm. Mighellsa przeciwko Vigo. Jego ostatnim dowództwem na morzu była komenda nad 70-działowcem Suffolk (od 12.01.1719/20 do 5.11.1721), skierowanym na Bałtyk pod adm. Norrisem. Zmarł 11.09.1728.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Stephen Martin to osoba o wysokich koneksjach rodzinnych, a w związku z tym bardzo chętnie badana przez historyków w rozmaitych płaszczyznach (zachowało się pełno dokumentów), więc jego życiorys jest dość długi, przed czym ostrzegam. Urodził się w 1666. Był jedynym synem kapitana (artylerii morskiej) Thomasa Martina i Elizabeth Borean. Rodzina Martin przyjaźniła się z wpływową i bogatą rodziną Leake od czasów dziadka Stephena Martina (o tym samym imieniu; kapitana w armii), kiedy przedstawiciele obu przebywali na emigracji (podczas rządów Cromwella w Anglii) w Holandii. W ten sposób Stephen Martin od początku swojej kariery był protegowanym i ulubieńcem komandora Johna Leake. Służył na morzu od 1686. W 1689 walczył, jako midszypmen, w bitwie koło Zatoki Bantry 1.05, na pokładzie 70-działowca Edgar, kiedy kula działowa złamała mu nogę. Chirurg okrętowy chciał mu ją natychmiast amputować, ale Martin się nie zgodził. W roli pierwszego porucznika wchodził w skład załogi 36-działowca Dartmouth, gdy kapitanem tego okrętu został (od 3.05.1689 do października 1689) kmdr John Leake. Przechodził za tym oficerem na kolejne okręty - od października 1689 do maja 1690 był na 54-działowcu Oxford na Morzu Śródziemnym; w 1691 i 1692 zajmował stanowisko pierwszego porucznika na 70-działowcu Eagle i walczył na tym żaglowcu w bitwie pod Barfleur 19.05.1692 (odniósł dwie lekkie rany), a także - dowodząc łodziami okrętu - uczestniczył w niszczeniu jednostek francuskich w La Hougue 23 i 24.05.1692, kiedy znów się wyróżnił, odpierając na czele marynarzy uderzenie oddziału kawalerii francuskiej. Ożenił się z Elizabeth Hill, siostrą żony komandora Leake, przez co do więzów przyjaźni dołączyli też związek rodzinny. Od grudnia 1692 do lipca 1693 byli obaj (w tych samych rolach) na 60-działowcu Plymouth osłaniając konwoje. Od lipca 1693 do 1697 służyli na 90-działowcu Ossory. Jednak 2.02.1696/97 Martin otrzymał (w tymczasowej randze commander) samodzielne dowództwo 4-działowego moździerzowca Blast, użytego w Indiach Zachodnich (i na wodach Nowej Fundlandii?). Zdał komendę 6.10.1698. Od 10.05.1699 był pierwszym oficerem na 70-działowcu Kent, kolejnym okręcie dowodzonym przez Johna Leake'a, zatrudnionym w maju 1699 przy transportowaniu żołnierzy do Irlandii. Służył na tym żaglowcu do schyłku lutego 1700/1701. Ale na początku 1701 Martin i Leake znowu się rozdzielili; ten ostatni dowodził okrętami Berwick, Britannia i (od czerwca 1702) Association, natomiast Stephen Martin był w okresie 8.03.1700/1701-15.01.1701/1702 pierwszym porucznikiem na 96-działowcu Namur. Otrzymał 6.03.1701/1702 (w randze commander lub razem z awansem do stopnia captain) dowództwo 12-działowego moździerzowca Mortar we flocie adm. Rooke'a, kierującej się przeciwko Kadyksowi, a potem walczącej w zatoce Vigo 12.10.1702. Od 14.10.1702 do 12.01.1702/1703 był kapitanem 32-działowej fregaty Lowestoffe, stacjonującej wówczas koło Guernsey.
CDN.

kgerlach

CD.
Ponieważ jednak John Leake awansował 9.12.1702 na kontradmirała, zostając w styczniu 1702/1703 głównodowodzącym w Portsmouth, ściągnął 21.01.1702/1703 Martina na swojego kapitana flagowego, czyli - wg ówczesnej nomenklatury - drugiego kapitana 100-działowca Royal William. Było to oczywiście dowództwo stacjonarne, ale Leake już w marcu 1702/1703 został wiceadmirałem i przeszedł na kilkanaście dni marca 1702/1703 na 96-działowiec Saint George, potem na 80-działowiec Somerset (19.03.1702/1703 - 25.06.1703), w końcu (od czerwca 1703) na 96-działowiec Prince George we flocie adm. Shovella, zaś Martin wędrował za nim niezmiennie jako kapitan tych okrętów. Działali u wybrzeży Portugalii, na wodach angielskich, potem na Morzu Śródziemnym, gdzie walczyli w bitwie pod Vélez-Malagą 13.08.1704. Po tej bitwie John Leake przeniósł swoją flagę na 60-działowiec Northumberland, ponieważ w październiku otrzymano pilne wezwanie do przyjścia z pomocą Gibraltarowi, a Martin musiał odprowadzić do Anglii okręt Prince George, który mógłby nie sprostać kampanii zimowej, nakazanej wiceadm. Leake na przełomie lat 1704/1705. Kiedy więc wiceadm. Leake bił Francuzów i Hiszpanów u wybrzeży Półwyspu Iberyjskiego, kmdr Martin pozostawał w Anglii i na wodach portugalskich, chociaż w 1706 wrócił na Morze Śródziemne. W styczniu 1706/1707 objął dowództwo 100-działowca Britannia, a w sierpniu 1707 przeszedł na 96-działowiec Albemarle (na stanowisko drugiego kapitana), kolejny okręt flagowy admirała Leake'a na Morzu Śródziemnym. Z końcem 1707 wrócili do Anglii. Od schyłku grudnia 1708 czy od stycznia 1708/1709 do maja 1709 Stephen Martin dowodził 100-działowcem Royal Sovereign, wówczas okrętem flagowym adm. Leake. Jednostkę wycofano do rezerwy i 20.05.1709 obaj przeszli na 80-działowiec Russell, Martin formalnie na stanowisko drugiego kapitana, Leake na głównodowodzącego Floty Kanału. Jednak ten ostatni opuścił flagę na okręcie Russell w lipcu 1709, a Martin dowodził tym żaglowcem już jako pierwszy kapitan, do stycznia 1710/1711, nadal w składzie sił głównych. W styczniu 1710/1711 adm. Leake i Stephen Martin (ten ostatni w roli pierwszego kapitana, co na okręcie admiralskim oznaczało de facto kapitana floty) znaleźli się znów razem, teraz na 80-działowcu Cumberland we Flocie Kanału, chociaż Leake opuścił flagę w lipcu 1711, a Martin dowodził liniowcem (noszącym potem flagę adm. Bynga) do 1.10.1711. Od kwietnia 1712 do marca 1712/1713 kolejny już raz Martin (kapitan 70-działowca Bedford) i Leake (admirał) operowali razem na wodach kanału La Manche. Ostatnie dowództwo Martina, znów 80-działowca Cumberland, trwało od marca 1712/1713 do marca 1714/1715. Po przejęciu władzy w Wielkiej Brytanii przez Jerzego I z dynastii hanowerskiej, wszyscy faktyczni lub domniemani wrogowie nowego monarchy byli postponowani na wszelkie możliwe sposoby. Leake, który pod koniec rządów królowej Anny zasiadał w radzie Lorda Wielkiego Admirała, został wyrzucony nie tylko z admiralicji, ale ze wszystkich innych urzędów i stanowisk, a jego przyjaciel i powinowaty, kmdr Stephen Martin, nigdy już nie awansował i nie dostał żadnej nowej komendy. John Leake zmarł w sierpniu 1720; zgodnie z wolą admirała wszystkie dobra rodziny Leake odziedziczył syn, jednak po jego bezdzietnej śmierci przeszły do rodziny Martin, a Stephen Martin przyjął w 1721 nazwisko (dziedziczone przez następców) Martin-Leake. Zmarł 19.01.1735/1736 w swoim domu w Grove.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów angielskich oficerów, są nimi James Greenway (... - 27.11.1703, awans kapitański otrzymał 19.01.1690/91) oraz John Cowe (... - 13.08.1704, awans kapitański otrzymał 27.09.1703).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

James Greenway (Greenaway) został 24.05.1688 porucznikiem na 28-działowcu Richmond (którego dowódcą tego samego dnia mianowano komandora Benjamina Waltersa), a 30.08.1688 przeniesiono go razem z Waltersem (na te same stanowiska) na 48-działowiec Diamond. Cała trójka (kapitan, porucznik i okręt) walczyła w bitwie w zatoce Bantry 1.05.1689. Greenway służył jako porucznik na rozmaitych innych okrętach, zanim nie promowano go 19.01.1690/91 na kapitana 28-działowca/brandera Wolf. Brał na nim udział w bitwie pod Barfleur 19.05.1692, a potem w niszczeniu floty francuskiej w portach, do których Francuzi zbiegli po bitwie; w tym wypadku Wolf został skutecznie zużyty (jako brander) w Cherbourgu, niszcząc 22.05 liniowiec 70-działowy Triomphante, dzięki znakomitej postawie i umiejętnościom Greenwaya. Od 1692 Greenway dowodził 32-działowcem Experiment, wysłanym w styczniu 1692/93 do Indii Zachodnich z eskadrą komodora Wheelera. W 1694 został kapitanem 54-działowca Oxford, operującego na Morzu Północnym. W kwietniu 1695 przeszedł z tego okrętu na 70-działowiec Elizabeth, należący do floty lorda Russella na wodach kanału La Manche. Od schyłku grudnia 1695 do połowy listopada 1696 dowodził 74-działowcem Edgar, m.in. osłaniając w lipcu konwój zdążający do Bilbao. Od listopada 1696 do listopada 1697 był kapitanem 70-działowca Lenox, eskortując w 1697 konwoje. Od maja 1699 dowodził przez dwa miesiące 48-działowcem Advice. Od lipca 1699 do lutego 1700/1701 zajmował stanowisko kapitana 80-działowca Ranelagh. W lutym 1700/1701 przez kilkanaście dni dowodził w porcie 70-działowcem Berwick. Potem, do października 1701 znów wrócił na liniowiec Ranelagh, tym razem pełniący rolę okrętu flagowego wiceadm. Hopsona we flocie adm. Rooke'a. Zimą 1701/1702 James Greenway sprawował nic nie znaczące, parodniowe dowództwa nad stojącymi w porcie okrętami Royal Sovereign (100 dział) i Prince George (96 dział). W 1702 objął komendę nad 70-działowcem Northumberland we flocie adm. Rooke'a - uczestniczył w sierpniowej wyprawie na Kadyks, walczył pod Vigo 12.10.1702 (jego okręt był wtedy flagowcem kadm. Graydona), potem operował na kanale La Manche. W nocy z 26 na 27.11.1703 rozszalał się nad południową Anglią jeden z największych sztormów w historii, powodując ogromne straty na lądzie i na wodzie; Northumberland stał wtedy na kotwicy na Downs, ale został wypchnięty i rozbity na Goodwin Sands - nikt z załogi nie ocalał.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

John Cowe (Cow) został 16.02.1691/92 porucznikiem. Służył w 1693 jako czwarty porucznik na 90-działowcu Sandwich. Od stycznia 1694/95 do listopada 1695 był pierwszym porucznikiem na 46-działowcu Hampshire, służącym w Indiach Zachodnich. Potem (22.11.1695-11.09.1696) zajmował stanowisko drugiego porucznika na 70-działowcu Bredah. Od stycznia 1695/96 do początku maja 1696 był pierwszym porucznikiem na 96-działowcu Saint Andrew, a od 30.04 do 4.11.1702 zajmował to samo stanowisko na 80-działowcu Ranelagh. Walczył w bitwie pod Vigo 12.10.1702. John Cowe awansował do rangi commander wraz z powierzeniem mu 5.11.1702 dowództwa nad 28-działowcem/branderem Vulture, wysłanym we wrześniu 1703 na Morze Śródziemne. Razem z promocją 27.09.1703 do stopnia captain przejął komendę nad 80-działowcem Ranelagh, okrętem flagowym kadm. Bynga we flocie adm. Shovella na Morzu Śródziemnym. Uczestniczył w zdobyciu Gibraltaru 23.07.1704 i walczył 13.08.1704 w bitwie pod Vélez-Malagą, podczas której zginął.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów angielskich oficerów, są nimi Thomas Scott (... - 13.09.1725, awans kapitański otrzymał 02.03.1703/04) oraz Peter Chamberlain (... - 18.06.1720, awans kapitański otrzymał 13.08.1703).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Thomas Scott otrzymał stopień porucznika 14.12.1695. Służył w charakterze drugiego porucznika na 80-działowcu Humber od listopada 1696 do września 1699, w 1694 we flocie adm. Russella, w latach 1698-1699 na Morzu Śródziemnym. Od końca stycznia 1700/1701 do 13.11.1702 zajmował takie samo stanowisko na 48-działowcu Bonaventure, poznając wybrzeża Afryki i wody kanału La Manche. Od 14.11.1702 do połowy stycznia 1703/1704 dowodził, w randze commander, 24-działowcem Deal Castle na Morzu Północnym. Został mianowany 2.03.1703/1704 kapitanem 36-działowej fregato-galery Mary Galley [lub najpierw, na cztery dni (!), 24-działowca Dolphin], operującej na Morzu Śródziemnym. Od końca maja 1707 do początku grudnia 1708 dowodził 60-działowcem August, w 1708 we flocie adm. Bynga na Morzu Północnym i na kanale La Manche. W latach 1709-1716 był kapitanem 50-działowca Romney, służącego w okresie 1709-1712 na wodach kanału La Manche i u wybrzeży Portugalii, w 1713 i 1714 na Morzu Śródziemnym, a 1715 w składzie eskadry adm. Bynga na kanale La Manche. Zdobył szereg drobnych żaglowców i (w marcu 1709) jeden większy okręt korsarski z Dunkierki. W lutym/marcu 1715/1716 przez kilka dni sprawował komendę nad 50-działowcem Jersey. Od początku marca 1715/1716 do początku lutego 1716/1717 był kapitanem 60-działowca York stacjonującego na Downs. W pierwszej połowie 1717 dowodził 70-działowcem Burford, w składzie floty adm. Bynga na Bałtyku. W lipcu 1717 był przez trzy tygodnie kapitanem 90-działowca Barfleur. Od stycznia 1717/1718 sprawował komendę nad 70-działowcem Dragon, wysłanym najpierw do Nowej Fundlandii, potem na Morze Śródziemne, a na wiosnę 1725 (po wyposażeniu w Deptford) w okolice Jamajki. Scott pełnił tam rolę głównodowodzącego (komodora małej eskadry) i na tym stanowisku zmarł 15.09.1725.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Peter Chamberlain (Chamberlyn) otrzymał stopień porucznika 19.05.1694. Służył w charakterze pierwszego porucznika na 50-działowcu Deptford od listopada 1694 do początku czerwca 1697 (przynajmniej początkowo na Morzu Śródziemnym), a od schyłku listopada 1697 do lutego 1699/1700 na 66-działowcu Swiftsure. Potem był drugim porucznikiem na 90-działowcu Barfleur (od 12.03.1700/1701 do 7.10.1701), flagowcu adm. Shovella i we flocie adm. Rooke'a. Zajmował stanowisko pierwszego porucznika na 100-działowcu Queen od stycznia 1701/1702 do stycznia 1702/1703. W randze commander dowodził od stycznia do marca 1702/1703 slupem 6-działowym Swallow, zdobytym 31.03.1703 przez Francuzów. Objął w połowie marca 1703 komendę nad małą brygantyną Spy w zespole kadm. Dilkesa, który przeprowadził zakończony sukcesem atak na francuski konwój koło Avranches 26.07.1703 i w zatoce Cancale 28.07.1703. W nagrodę Peter Chamberlain otrzymał 13.08.1703 promocję do stopnia captain i tymczasowe dowództwo hulka Orford Prize, ex-francuskiego 36-działowego żaglowca korsarskiego Phelypeaux z Saint-Malo, zdobytego przez okręt Orford w 1703. Był potem pod koniec 1703 kapitanem 36-działowej fregaty Litchfield Prize (Lichfield Prize, Lichefield Prize), ex-francuskiej jednostki moździerzowej Martiale, zdobytej przez okręt Lichfield gdy uprawiała korsarstwo. W wielkim sztormie z końca listopada Lichfield Prize została wyrzucona na brzeg, ale ocalała. W latach 1707-1709 Peter Chamberlain dowodził 50-działowcem Advice i był szefem małego zespołu (jeszcze tylko 18-działowa jednostka Advice Prize) wysłanego w 1707 z konwojem do Nowej Fundlandii (początkowo - lipiec, sierpień - w składzie większych sił osłonowych, dla zgrupowania konwojów, pod komodorem Hardy). O stycznia 1709/1710 do połowy czerwca 1710 Chamberlain był kapitanem 50-działowca Ruby, w eskadrze operującej pod Dunkierką i na Morzu Północnym. Po dwutygodniowym dowództwie w marcu 1711/12 nad 66-działowcem Monmouth, okrętem flagowym kadm. Walkera na Jamajce, przeszedł na 40-działową fregato-galerę Mary Galley, wycofaną do rezerwy w czerwcu 1714. Od lutego 1716/17 do schyłku listopada 1717 Chamberlain dowodził 50-działowcem Hampshire we flocie adm. Bynga na Bałtyku. W styczniu 1717/18 powierzono mu komendę nad 36-działową fregatą Milford i wysłano na wody Jamajki. Okręt ten rozbił się 18.06.1720 koło przylądka Corrientes (na południowo-zachodnim krańcu Kuby) - prawie cała załoga, w tym Chamberlain, zginęła.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów angielskich oficerów, są nimi Edward Owen (... - 17.10.1708, awans kapitański otrzymał 07.08.1694) oraz Robert Canning (... - 03.08.1726, awans kapitański otrzymał 22.08.1702).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Edward Owen został pod koniec 1692 mianowany pierwszym porucznikiem na 50-działowcu Saint Albans, zajmującym się do grudnia 1693 rejsami patrolowymi u wybrzeży Irlandii. Najprawdopodobniej był na tym okręcie, kiedy żaglowiec rozbił się 8.12.1693 koło Kinsale podczas sztormu. Owenowi powierzono w 1694, w randze commander, dowództwo moździerzowca Society, przebudowanego ze statku handlowego. We wrześniu 1694 przejął komendę na 10-działowym branderem Owner's Love - miał już stopień (od 7.08.1694) captain. Od 14.01.1694/95 do czerwca 1695 dowodził 28-działowcem/branderem (od 23.05.1695 fregatą 24-działową) Roebuck. W kwietniu 1695 razem z innymi eskortował konwój idący z Nore na Morze Śródziemne i wpadł na kanale La Manche na zdecydowanie przeważającą eskadrę francuską Trouina, lecz zdołał uciec. Od 23.03.1699/1700 do 7.01.1700/1701 Edward Owen był kapitanem 28-działowca/brandera Vesuvius wysłanego na Bałtyk. Od stycznia 1700/1701 do końca listopada 1701 sprawował komendę nad 24-działową fregatą Queenborough, operującą głównie pod Dunkierką. Na przełomie grudnia 1701 i stycznia 1701/1702 był krótko, w zimie, kapitanem 32-działowej fregato-galery Charles Galley. Od połowy stycznia 1701/1702 do grudnia 1705 dowodził 50-działowcem Rochester na wodach kanału La Manche i przyległych. Zdobył szereg mniejszych francuskich żaglowców handlowych i kilka korsarskich, odbił 30.04.1705 statek angielski z cennym ładunkiem. Od grudnia 1705 do 1.09.1706 dowodził 70-działowcem Resolution skierowanym na Morze Śródziemne. We wrześniu 1706 przeszedł na 60-działowiec Medway; operował na kanale La Manche i na Morzu Północnym. Zdobył francuskie żaglowce korsarskie 19.04.1708 i 7.06.1708. W czerwcu 1708 był jednym z kapitanów eskadr adm. Bynga i lorda Dursleya, operujących w ochronie żeglugi na Morzu Północnym, wodach kanału La Manche i u zachodnich podejść do tego kanału; w lipcu 1708 został odesłany do Plymouth w eskorcie konwoju statków wschodnioindyjskich. Raczej nie wyszedł już w morze, bowiem jego okręt poddano remontowi, a Owen zmarł 8.10.1708 (lub 17.10.1708).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Richard (takie imię względem TEGO oficera u Charnocka, Clowesa, Owena, Winfielda i we wszystkich innych źródłach, które znam, więc przy Ryszardzie pozostanę) Canning był synem komandora George'a Canninga (z marynarki Karola II; zginął w walce w 1677). Urodził się około 1667. Jego kariera toczyła się początkowo dość wolno, został porucznikiem dopiero 11.03.1690/91. Od 1692 służył jako drugi porucznik na 58-działowcu Montague, więc może walczył w bitwie pod Barfleur 19.05.1692. Zajmował stanowiska porucznika (od czwartego do pierwszego, lecz nie we "wzrastającej" kolejności, tylko przeplatane) na różnych okrętach (dużych liniowcach) aż do sierpnia 1702. Wydaje się, że poza kanał La Manche i Bałtyk nie wypływał, w żadnej następnej dużej bitwie udziału nie brał. Mianowano go 22.08.1702 kapitanem 32-działowej fregaty Tartar, a pod koniec czerwca 1703 przesunięto na miesiąc na stanowisko drugiego kapitana 80-działowca Somerset. Od schyłku lipca 1703 do początku maja 1704 był drugim kapitanem 96-działowca Association, okrętu flagowego wiceadm. Fairborne'a. Z wielkim trudem uratował ten liniowiec podczas strasznego sztormu z listopada 1703. W okresie zimy 1704/1705 sprawował w portach krótkie komendy nad rozmaitymi okrętami (50-działowcem Bristol, 90-działowcami Barfleur i Ranelagh), a od 19.02.1704/1705 do 1708 albo nawet do połowy czerwca 1712 dowodził 50-działowcem Worcester na kanale La Manche i okolicznych wodach. W ciągu pierwszych dwóch lat zdobył wiele statków handlowych, żaglowców korsarskich i (pod koniec kwietnia czy w maju 1705) francuską fregatę wojenną 26/28-działową Valeur; w sierpniu 1705 stoczył niezwykle zaciętą, chociaż nierozstrzygniętą walkę z francuskim 54-działowcem Jason. W 1708 pełnił już rolę komodora mniejszych eskadr, jak w marcu pod Dunkierką. Ożenił się z Margaret. Mieli dzieci. Od marca albo maja 1715 był kapitanem 60-działowca Dreadnought we flocie wysłanej na Bałtyk pod adm. Norrisem. Zdał komendę pod koniec marca 1716. Wycofał się z dalszej służby. Zmarł 3.08.1726.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów angielskich oficerów, są nimi Richard Lestock (... - 18.05.1713, awans kapitański otrzymał 05.01.1690/91) oraz John Johnson (... - 27.11.1703, awans kapitański otrzymał 27.05.1690).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Richard Lestock został 22.06.1667 kapitanem (do 24.09.1667) brandera Gabriel. Potem jego kontakt z marynarką wojenną ustał na tak długo, że nie wszyscy sądzą, aby chodziło o tego samego człowieka. Miał żonę Rebekę i dzieci (jeden z jego synów, o tym samym imieniu, urodzony około 1679, doszedł do rangi admirała). Był urzędnikiem sądowym w Middlesex, dowodził statkami handlowymi. Dopiero 26.12.1690 znalazł się w grupie żeglarzy, którym Royal Navy zaproponowała wstąpienie na ochotnika do marynarki wojennej, po jej klęsce 30.06.1690 w bitwie pod Beachy Head. Otrzymał 6.01.1690/91 dowództwo 70-działowca Cambridge. Walczył na nim w bitwie pod Barfleur 19.05.1692, podczas której holował i skierował na Francuzów brander (aczkolwiek bez powodzenia). Po bitwie skutecznie chwytał małe jednostki francuskie i uczestniczył w zniszczeniu resztek eskadry francuskiej w La Hougue 23-24.05. Zdał komendę w 1693. W latach 1693-1694 dowodził 70-działowcem Eagle skierowanym na Morze Śródziemne. W okresie 27.01.1695/96-27.09.1698 (lub do 1697) sprawował komendę nad 70-działowcem Captain. Wtedy w Royal Navy służył już jego syn o tym samym imieniu i nazwisku, stąd takie brednie jak na stronie Three Decks, wg której Richard Lestock senior w latach 1669-1697 dowodził 70-działowcem Captain i W TYM SAMYM CZASIE (!) zajmował stanowisko drugiego porucznika (!) na 100-działowcu Royal William. Od początku maja 1699 do połowy stycznia 1701/1702 Richard Lestock senior sprawował komendę nad 50-działowcem Salisbury, uczestnicząc w ekspedycji adm. Rooke'a na Bałtyk w 1700 oraz w blokowaniu Dunkierki w 1701. Od połowy stycznia 1701/1702 był kapitanem 80-działowca Cambridge (innego okrętu niż ten spod Barfleur), biorąc udział w nieudanej ekspedycji adm. Rooke'a w lecie 1702 przeciwko Kadyksowi oraz w bitwie na wodach zatoki Vigo 12.10.1702. W 1703 skierowano go na Morze Śródziemne we flocie adm. Shovella, próbującej wesprzeć uczestników tragicznego powstania kamizardów w Sewennach przeciwko Ludwikowi XIV (w latach 1702-1709). Nie jest prawdą, że zdał komendę w marcu 1702/1703, ponieważ dowodząc nadal okrętem Cambridge walczył np. w bitwie pod Vélez-Malagą 13.08.1704. Wkrótce po powrocie do Anglii zrezygnował w 1705 z dalszej służby. Zmarł w 1713.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

John Johnson został 27.05.1690 mianowany dowódcą 46-działowego okrętu-pułapki Kingfisher (Kingsfisher). Początkowo ochraniał na nim rybołówstwo w rejonie Foreland, potem - do 1692 - patrolował pod Dunkierką. Od 1692 do lipca 1693 dowodził 74-działowcem Edgar w składzie głównej floty angielskiej. Od lipca 1693 do 1694 był kapitanem 90-działowca Neptune, okrętu flagowego kadm. Neville'a. Od 1694 sprawował komendę nad 72-działowcem Bredah, w październiku w składzie floty adm. Russella. W okresie od połowy grudnia 1695 do 5.01.1695/96 dowodził przez kilkanaście dni 70-działowcem Elizabeth. Zapewne ograniczyło się to do stania w porcie. Od 6.01.1695/96 do grudnia 1696 był kapitanem 70-działowca Suffolk; wysłano go w marcu 1696 jako komodora eskadry (jeszcze okręt 60-działowy, dwa 44-działowe, 50-działowy, trzy fregaty i pięć holenderskich jednostek) do blokowania portów w Dunkierce i Calais, a w szczególności do zapobieżenia wyjściu w morze słynnego korsarza Jeana Barta. W maju 1696 Suffolk pełnił rolę okrętu flagowego kadm. Benbowa, blokującego Dunkierkę. Od grudnia 1696 do 26.09.1698 Johnson znów sprawował komendę nad 74-działowcem Edgar (tym samym), tym razem włączonym do eskadry blokującej Dunkierkę. W maju i czerwcu 1699 przez niecałe dwa miesiące dowodził 70-działowcem Yarmouth. Potem, od połowy lutego 1700/1701 do połowy maja 1701 był kapitanem 66-działowca Defiance. W maju 1701 Johnson otrzymał dowództwo 70-działowca Stirling Castle (Sterling Castle). Pożeglował na nim w składzie ekspedycji adm. Rooke'a przeciwko Kadyksowi w lecie 1702; w grudniu 1702 Stirling Castle był flagowcem kadm. Leake'a, a w 1703 operował na Morzu Śródziemnym pod adm. Shovellem, próbującym wesprzeć uczestników tragicznego powstania kamizardów w Sewennach przeciwko Ludwikowi XIV (w latach 1702-1709). Wkrótce po powrocie do kraju Johnson zginął 27.11.1703 w straszliwym sztormie, który spustoszył południową Anglię - kotwiczący na Downs Stirling Castle został zepchnięty na mieliznę Goodwin Sands i rozbity na kawałki; uratowało się z niego 70 ludzi, a 206 - w tym John Johnson - utonęło.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach