www.timberships.fora.pl

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów angielskich oficerów, są nimi Richard Cotton (... - 10.1705, awans kapitański otrzymał 22.10.1691) oraz Rupert Billingsley (... - 15.12.1720, awans kapitański otrzymał 12.1.1698/99).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Podstawowe fakty z życiorysu Richarda Cotton (Cottin, Cotten), o którego Pan pyta, dotyczą być może jednej osoby, ale jest też wersja, że dwóch, albo wręcz trzech. W "wersji podwójnej" oficer, będący od 1672 porucznikiem, którego 22.07.1691 (a nie 22.10.1691) mianowano kapitanem 48-działowca Diamond, został wysłany do Indii Zachodnich (w eskadrze komodora Wrenna), gdzie zmarł już 28.01.1691/92. Richard Cotton (Cotten, Cottin) "drugi" zajął dopiero w 1693 stanowisko pierwszego porucznika na 70-działowcu Kent, operującym wtedy pod Dunkierką. W 1694 był dowódcą, w randze commander, 10-działowego kecza Roe. Temu Cottonowi powierzono 14.01.1694/95 na krótko (do czerwca 1695) komendę (wraz z rangą captain) nad 32-działowcem Virgin Prize. W listopadzie i grudniu 1696 zajmował to samo stanowisko na 8-działowym branderze Fortune Prize. Od schyłku grudnia 1696 do 1697 był kapitanem 32-działowca Sorlings, wysłanego w 1697 z konwojem do Islandii. Autor strony Three Decks, który niemal zawsze wpycha wszystkie dane występujące pod tym samym imieniem i nazwiskiem do jednego worka, nie przejmując się datami (nie przeszkadza mu nawet aktywność człowieka dawno po śmierci), wymienia potem trzy okręty, na których Richard Cotton miał być pierwszym porucznikiem od 1.04.1699 do 6.03.1700/1701, co jest totalną głupotą, gdy ma niby odnosić się do osoby będącej porucznikiem 30 lat wcześniej (!!!), a bardzo mało prawdopodobne nawet w odniesieniu do osoby w randze komandora od 1695. Wygląda więc na to, że w gronie oficerów pojawił się wtedy trzeci Richard Cotton (i to chyba jego dotyczy komenda nad 28-działowcem Vulture w latach 1701-1702). Od 1702 "drugi" Richard Cotton dowodził 50-działowcem Salisbury; był dowódcą eskorty ochraniającej konwój idący z Goeree w Holandii, kiedy 10.04.1703 został zaatakowany na Morzu Północnym przez przeważające siły francusko-hiszpańskie pod kawalerem de Saint-Pol, po czym po zaciekłej walce musiał się poddać. I to ten drugi Richard Cotton zmarł 31.10.1705 w Indiach Zachodnich, kiedy dowodził 54-działowcem Reserve. Pierwszy i drugi mogli być ojcem i synem, co tym bardziej utrudnia rozróżnienie. Wersja, że w ogóle chodziło o jedną osobę, wymaga przyjęcia dwóch założeń: rządowa Gazette No.2780, donosząca o śmierci pierwszego 28 stycznia 1691, myliła się; Cotton był w latach 90. XVII w. w takiej potrzebie posady, że zgodził się w 1693 pełnić funkcję pierwszego oficera, chociaż zajmował już dwa lata wcześniej stanowisko kapitana. Nie są to warunki dla schyłku XVII w. nierealne, ale wariant z dwoma różnymi oficerami tego samego imienia i nazwiska wydaje się dużo bardziej prawdopodobny. Pomysł, że zajmowałby znowu miejsce porucznika na początku XVIII to już historical fiction i skłania do myślenia o trzecim Richardzie Cotton, chociaż jego akurat nikt nie bierze pod uwagę.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Rupert Billingsley awansował na porucznika 6.02.1694. Był od 7.05.1696 do października 1697 porucznikiem na 100-działowcu Britannia, flagowym okręcie adm. Berkeleya u francuskich wybrzeży. Od marca 1698 do maja 1699 zajmował stanowisko pierwszego porucznika na 50-działowcu Rochester. Został mianowany 12.01.1698/99 dowódcą 24-działowej fregaty Queenborough, którą przyprowadził z rejonu Wysp Podwietrznych do Anglii i zdał komendę 29.02.1699/1700. Od października 1701 do połowy stycznia 1702/1703 był kapitanem 24-działowej fregaty Lizard. Burchett w wydanej w 1720 pracy twierdził, że 1.04.1702 Billingsley został wyprawiony na Lizard z zadaniem szpiegowskim. Do Londynu dochodziły pogłoski, że Francja prowadzi intensywne zbrojenia morskie w Breście, Port Louis, Rochefort, a Billingsley miał je zweryfikować. Gdy wrócił z zebranymi informacjami na Spithead, wojna (hiszpańska wojna sukcesyjna) już wybuchła. Od połowy stycznia 1702/1703 do końca czerwca 1703 dowodził 32-działowcem Lowestoffe, wysłanym ku brzegom Afryki. W połowie grudnia 1703 dano mu komendę nad 50-działowcem Lichfield; zdobył na nim wiele statków i żaglowców korsarskich na Morzu Północnym, zwłaszcza w 1704. Pod koniec kwietnia 1705 przeszedł na 70-działowiec Ferme (Firm), na którym najpierw walczył na wodach kanału La Manche i w Zatoce Biskajskiej, a w 1706 podążył na Morze Śródziemne, gdzie operował pod wiceadm. Leake; uczestniczył na lądzie w szturmie na Alicante w lipcu 1706. W 1708 działał na kanale La Manche i u wybrzeży Portugalii, zimą 1708/1709 znów na Morzu Śródziemnym. Zdał komendę nad 70-działowcem Ferme dopiero 2.02.1710/1711. Od połowy marca 1710/11 do połowy lipca 1711 dowodził 90-działowcem Vanguard, wyznaczonym do służby na wodach kanału La Manche. Rupert Billingsley miał potem dłuższą przerwę w aktywnej służbie. Prawdopodobnie właśnie wtedy ożenił się z Mary Dalton. Mieli córkę urodzoną w 1715. Od lipca do sierpnia 1715 był kapitanem 70-działowca Orford, wtedy okrętu strażniczego w Chatham. Kiedy liniowiec ten wprowadzono do aktywnej służby i wysłano na Bałtyk, Billingsley został przerzucony na stojący w porcie 100-działowiec Victory. Od kwietnia 1716 nie dowodził już żadnym okrętem. Zmarł 15.12.1720 lub dzień wcześniej.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów angielskich oficerów, są nimi Thomas Long (... - 13.12.1710, awans kapitański otrzymał 27.01.1695/96) oraz Arthur Field (... - 24.10.1726, awans kapitański otrzymał 22.10.1711).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Losy Thomasa Longa, który zginął w walce w 1710, były już tu przeze mnie omawiane.

Arthur Field (Feild) zdał egzamin na porucznika w 1701, służył w tym stopniu od 14.10.1702. Zajmował stanowiska porucznika na różnych okrętach od 1702 do 1709, służąc na wodach krajowych, amerykańskich i na Morzu Śródziemnym. Otrzymał 13.06.1709 wraz ze stopniem commander dowództwo 10-działowej małej jednostki Jolly, na której eskortował w 1710 konwój archangielski, w 1711 operował u North Foreland, zdobywając 14.04.1711 francuski okręt korsarski. Został 22.10.1711 mianowany kapitanem 54-działowca Ormonde i dowodził nim do kwietnia 1712. Był od 1712 do września 1714 dowódcą 42-działowca Luddlow Castle, należącego w 1712 do eskadry wiceadm. Bakera, zwalczającej przeciwnika u wybrzeży Hiszpanii; uczestniczył w ataku na Estepona 10.06.1712 (kiedy zniszczono hiszpański 36-działowiec i dwa statki handlowe). Od lutego 1714/15 do stycznia 1717/18 dowodził 32-działowcem Rye na wodach irlandzkich. Od marca 1718/19 do lutego 1718/19 sprawował komendę nad 60-działowcem Rupert; walczył na nim 11.08.1718 w bitwie u przylądka Passaro, współdziałając w zdobyciu hiszpańskiego 44-działowca Volante. Od lutego do marca 1717/19 dowodził bardzo krótko (lub jeszcze w 1720 na Morzu Śródziemnym) 50-działowcem Hampshire. W 1721 był kapitanem 60-działowca Defiance we flocie adm. Norrisa na Bałtyku. Od końca kwietnia 1723 do śmierci dowodził 64-działowcem Superb (Superbe), do 1725 tylko okrętem strażniczym w Sheerness i Chatham. Jednak na przełomie 1725/1726 liniowiec wyposażono w Portsmouth znowu do aktywnej służby i w 1726 wysłano do Indii Zachodnich pod rozkazami wiceadm. Hosiera. Field padł ofiarą choroby tropikalnej, umierając tam niemal od razu 26.06.1726 lub 24.10.1726.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów angielskich oficerów, są nimi John Evans (... - 15.03.1723/24, awans kapitański otrzymał 10.7.1691) oraz Streynsham Master (... - 22.06.1725, awans kapitański otrzymał 22.03.1709/10).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

John Evans był młodszym synem George'a Evansa z Ballygrenane w hrabstwie Limeric, z rodziny osiadłej w Irlandii ok. 1614 i bardzo wzbogaconej kosztem prześladowanych Irlandczyków. Początkowo miał zajmować się prawem i kształcił się w tym kierunku. Był też człowiekiem zamożnym, mając darowaną przez ojca dużą posiadłość, zamek i miasteczko. Z niezrozumiałych dla nas powodów i całkiem nagle postanowił po 1688 r. poświęcić się karierze w Royal Navy. Pozycja socjalna spowodowała, że z miejsca dano mu - 10.07.1691 - dowództwo 28-działowego okrętu Saint Martin (Saint Martin Prize); został w 1692 skierowany na wody irlandzkie. W latach 1693-1698 dowodził branderem Richmond, wysłanym do Nowego Jorku. W kwietniu 1703 objął komendę nad 65-działowcem Dreadnought; pożeglował w 1704 z konwojem do Wirginii; w zaczętym na początku czerwca rejsie powrotnym (kiedy sprawował komendę nad eskortą liczącego ponad 100 statków konwoju) współdziałał w zdobyciu na Azorach francuskiej fluity 44-działowej Seine 15.07.1704; używając największych statków konwoju jako rzekomych liniowców odparł potem atak około 10 francuskich jednostek korsarskich. Od schyłku stycznia do początku marca 1704/1705 sprawował zimowe dowództwo nad 54-działowcem Pendennis. W latach 1705-1706 był kapitanem 74-działowca Royal Oak; w 1705 operował na wodach kanału La Manche i Zatoki Biskajskiej, w 1706 na Morzu Śródziemnym (28.07.1706 uczestniczył na lądzie w szturmie na Alicante, w październiku 1706 wrócił do Anglii z adm. Leake). W 1708 znów walczył na Morzu Śródziemnym pod adm. Leake, tym razem jako dowódca (od 1707, wtedy głównie w służbie konwojowej na wodach krajowych) 70-działowca Burford; od maja 1708 dowodził eskadrą angielsko-holenderską (7 okrętów) u wybrzeży Katalonii. W okresie 18.08.1708-28.08.1710 sprawował komendę nad 66-działowcem Defiance, ciągle na Morzu Śródziemnym, pod rozmaitymi oficerami flagowymi. Był krótko, od 26.01 do 11.03 1710/11, kapitanem 96-działowca Vanguard. Wycofał się z dalszej służby. Zmarł (bezdzietnie) 15.03.1722/23.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Streynsham (Strensham) Master był jedynym synem prawnika Jamesa Mastera i Joice Turnor. Urodził się w 1682 (chociaż podawana jest też data 7.03.1680/81). Pochodził z wpływowej rodziny (pradziadek ze strony ojca zajmował stanowisko gubernatora zamku Dover; dziadek ze strony matki, mający tytuł rycerza, wchodził w skład odpowiedzialnych za izbę skarbową za panowania Karola II; stryj był jednym z dyrektorów Kompanii Wschodnioindyjskiej). Uczył się od 1699 prawa, ale pod wpływem słynnego wiceadm. George Bynga, który został jego szwagrem, wybrał w 1703 służbę w Royal Navy. Zdobywał doświadczenie przechodząc przez niższe szczeble hierarchii. Był w latach 1703-1704 midszypmenem na 80-działowcu Ranelagh (oczywiście okręcie flagowym szwagra, na Morzu Śródziemnym); uczestniczył w lipcu 1704 w zdobyciu Gibraltaru (został ciężko ranny w nogę), walczył w bitwie pod Vélez-Malagą 13.08.1704. Awansował 9.06.1706 do stopnia porucznika i natychmiast dostał takie stanowisko na 100-działowcu Royal Anne (kolejnym flagowcu Bynga). Szwagier dał mu 15.07.1709 rangę commander (ściśle biorąc master and commander, co musiało brzmieć dość osobliwie, gdy Master miał stopień master) wraz z dowództwem 24-działowca Fame (Fame Prize) na Morzu Śródziemnym. W zespole wiceadm. Bakera krążył pod Mesyną; zdobył tam francuski żaglowiec. Master awansował 22.03.1709/10 do stopnia captain i objął na moment komendę nad 42-działowcem Ludlow Castle, dalej na Morzu Śródziemnym. Wiceadm. Baker powierzył mu 7.04.1712 dowództwo (sprawował je do 1717, aczkolwiek 30.09.1715 okręt przemianowano na Dragon) 50-działowca Ormonde (Ormond); w latach 1712-1713 działał na Morzu Śródziemnym, potem na kanale La Manche i Morzu Irlandzkim, od 1716 znów na Morzu Śródziemnym, w 1717 w składzie floty adm. Bynga na Bałtyku. Od 14.03.1717/18 Master był kapitanem 64-działowca Superbe (Superb), wysłanego z flotą na Morze Śródziemne; po dotarciu na wysokość Przylądka Św. Wincentego szwagier skierował Superbe z listem do Kadyksu. Master walczył 11.08.1718 w bitwie u przylądka Passaro, współdziałając w zdobyciu hiszpańskiego 80-działowca flagowego San Felipe (w marynarce hiszpańskiej noszącego też drugą nazwę El Real, co w źródłach brytyjskich przerobiono na Real San Felipe). Zdał komendę z końcem lutego 1719/20. Ożenił się w 1724 z Elizabeth Oxenden. Nie mieli dzieci. Niespodziewanie zachorował na febrę i zmarł 22.06.1724 (czy dokładnie rok później). O tym, jakie to były osobliwe czasy może świadczyć fakt, że po pijanemu wpakował kiedyś czubek szpady na ponad cal między oczy swego kuzyna, pułkownika Turnora (ten przeżył jeszcze 20 lat, może nie miał zbyt rozbudowanego mózgu albo mało używany) i nikt nie stanął przed sądem.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów angielskich oficerów, są nimi Thomas Butler (... - 24.07.1727, awans kapitański otrzymał 03.10.1693) oraz Jonas Hanway (... - 11.05.1737, awans kapitański otrzymał 03.01.1703/04).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Thomas Butler był na początku 1693 r. drugim porucznikiem na 96-działowcu London, operującym na wodach kanału La Manche. Dano mu 3.10.1693 dowództwo 14-działowca Julian Prize. W 1696 był kapitanem 60-działowca Dunkirk na wodach irlandzkich. Zimą 1696/1697 dowodził krótko 60-działowcem Lion. Od stycznia 1696/97 do stycznia 1697/98 sprawował komendę nad 80-działowcem Norfolk. Na przełomie marca i kwietnia 1701 był przez kilka dni kapitanem 60-działowca Gloucester. Od kwietnia 1701 do stycznia 1701/1702 sprawował dowództwo nad 80-działowcem Lancaster. W latach 1702-1704 dowodził 50-działowcem Worcester; atakował (jako komodor) francuskie statku z Saint Malo i Cherbourga, brał udział w eskortowaniu konwoju rosyjskiego, we wrześniu 1702 zdobył francuską korwetę 10-działową Postillon. Od 5.02.1704/1705 do 24.11.1706 operował na 80-działowcu Dorsetshire na wodach kanału La Manche i Zatoki Biskajskiej, a od 1706 na Morzu Śródziemnym, gdzie w lipcu 1706 uczestniczył w ataku na Alicante. Od 1707 do marca 1708 był kapitanem 66-działowca Warspite; w lutym 1707 osłaniał konwój idący do Lizbony, zaatakowany przez flotyllę francuskich korsarzy i potężnie przetrzebiony. Od końca marca do połowy sierpnia 1708 dowodził 80-działowcem Cornwall. Od sierpnia 1708 sprawował komendę nad 64-działowcem Dunkirk na Morzu Śródziemnym. Uczestniczył w walkach przeciwko Minorce we wrześniu 1708, zmuszając (wspólnie z innym okrętem) do poddania się fort Fornells 9.09. W 1711 brał udział w ekspedycji Hovendena Walkera przeciwko Quebekowi; podczas przechodzenia do Bostonu odkrył małą jednostkę przeciwnika i natychmiast rzucił się za nią w pogoń, wbrew kategorycznym rozkazom Walkera - Dunkirk był jednym z okrętów mających przekazywać flocie sygnały głównodowodzącego. Butler zdobył ścigany żaglowiec, ale stracił z oczu flotę i dołączył do niej dopiero koło Nantucket. Natychmiast po przybyciu do Bostonu Walker postawił Butlera przed sądem wojennym za niesubordynację. Uznany winnym (w czerwcu 1711), Thomas Butler został wyrzucony z marynarki. Zmarł 24.07.1727.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Jonas Hanway zaczął służyć w Royal Navy około 1688 r. We wrześniu 1692 mianowano go porucznikiem na wynajmowanym przez marynarkę wojenną 42-działowcu Prudence, zatrudnionym głównie do ochrony konwojów z węglem z Newcastle na Morzu Północnym. Od połowy kwietnia 1696 do 7.01.1702/1703 zajmował stanowisko porucznika na rozmaitych liniowcach, w tym od lutego 1701/1702 na 100-działowcu Britannia, używanym wtedy jako okręt flagowy adm. Russella, co sprzyjało awansom. Dano mu 8.01.1702/1703 rangę commander wraz z powierzeniem (do 28.07.1703) 8-działowego jachtu Soesdyke. Otrzymał 29.07.1703 dowództwo 42-działowca Lark i stopień komandora (captain); być może między Soesdyke a Lark był jeszcze tygodniowy epizod z komendą nad 8-działowym Orford Prize, ale to wydaje się raczej pomyłką w dokumentach. Od 3.01.1703/1704 do połowy sierpnia 1704 Jonas Hanway był kapitanem 70-działowca Kent, okrętu flagowego kadm. Dilkesa; walczył 12.03.1703/1704 w akcji, podczas której grupa okrętów Royal Navy zdobyła w okolicach Lizbony hiszpańskie (obsadzone przez zwolenników króla Filipa) 60-działowce Porta Coeli i Santa Teresa oraz 24-działowy statek handlowy San Nicolas, wszystkie wyładowane amunicją i zapasami. Brał udział 13.08.1704 w wielkiej bitwie flot pod Vélez-Malagą. Od 16.08.1704 do 25.04.1708 sprawował komendę nad 54-działowcem Tilbury; w 1706 eskortował konwój rosyjski; w 1707 działał na Morzu Śródziemnym. W latach 1708-1711 Jonas Hanway był kapitanem 60-działowca Plymouth; w 1708 operował we flocie adm. Bynga na kanale La Manche; w 1709 na tym samym akwenie we flocie adm. Leake'a; współdziałał w odbiciu brytyjskiego slupa 15.02.1709; pochwycił francuskie żaglowce korsarskie 17.05.1709, 8.07.1709, 2.01.1710; zdobył 20.09.1709 francuski 44-działowiec Dryade po dwugodzinnym pościgu i godzinnej walce; w 1711 służył w eskadrze stacjonującej na Downs. Po zdaniu komendy wycofał się z aktywnej służby. Zmarł 11.05.1737.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów angielskich oficerów, są nimi Thomas Legge (... - 1704, awans kapitański otrzymał 11.04.1690) oraz David Greenhill (... - 1716, awans kapitański otrzymał 05.03.1688/89).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Niestety, było dwóch Thomasów Legge w Royal Navy mniej więcej w tym samym czasie, co poważnie utrudnia opisanie losów dowolnego z nich.
Thomas Legge numer 1 (czyli starszy) był może spokrewniony z lordem Dartmouth (Admirałem Floty u schyłku panowania Jakuba II - w każdym razie mieli to samo nazwisko). Po wstąpieniu do marynarki został 24.05.1688 porucznikiem na 60-działowcu Mary, a już 1.06.1688 przeniesiono go na 50-działowiec Deptford, zaś 3.09.1688 na 68-działowiec Resolution. Lord Dartmouth mianował go 26.11.1688 kapitanem brandera Dartmouth; jest pewne prawdopodobieństwo, że w tym charakterze Legge walczył 1.05.1689 w bitwie koło zatoki Bantry. Po obaleniu Jakuba II oraz odsunięciu lorda Dartmouth, takie parantele zaczęły poważnie szkodzić, zamiast pomagać i Thomas Legge wrócił do stopnia porucznika, bez formalnej dymisji lub sądu wojennego. Służył na różnych okrętach, w tym w 1693 być może był pierwszym porucznikiem na 56-działowcu Rupert. Jednak spotyka się też opinię, że tym pierwszym porucznikiem na Rupert był Thomas Legge nr 2 (czyli młodszy). Numer 1 awansował 11.04.1690 do rangi captain wraz z bardzo krótką (przez miesiąc) komendą nad 40-działowcem Phoenix. Od 1694 do marca 1696/97 Thomas Legge nr 1 dowodził 28-działowcem Strombolo, a numer 2 w tym samym czasie był w stopniu commander dowódcą brygantyny Discovery, uczestnicząc w atakach na francuskie porty, należąc do oficerów eskadry adm. Berkeleya w latach 1694-1695 i głównych sił w latach 1696-1697. Od 16.03.1699/1700 do 24.08.1702 jeden z Thomasów Legge był kapitanem 32-działowca Fowey na wodach Ameryki Północnej i Indii Zachodnich - chociaż sugeruje się, że chodziło o nr 1, to jeśli Winfield podaje prawidłową rangę - commander - chodziłoby jednak o numer 2. Od października 1702 do lutego 1702/1703 numer 1 dowodził przebudowywanym 54-działowcem Oxford. Tymczasem od stycznia 1702/1703 do sierpnia 1704 numer 2 był dowódcą 28-działowca Hunter, na którym walczył 13.08.1704 w bitwie pod Vélez-Malagą (czasem ten honor przypisany jest fałszywie starszemu z Thomasów Legge). Przez kilka dni marca 1702/1703 Thomas Legge numer 1 sprawował komendę nad 80-działowcem Lancaster. Od 10.04.1703 do połowy stycznia 1704/1705 był kapitanem 50-działowca Antelope. Znajdował się w zespole kontradmirała Dilkesa, kiedy ten na czele niewielkiej eskadry rozgromił francuski konwój (45 statków) i jego eskortę (trzy korwety) koło Avranches oraz w zatoce Cancale 28.07.1703, wyruszając ze Spithead pięć dni wcześniej. Straty Francuzów były tak wielkie, że królowa Anna nagrodziła kontradmirała i głównych oficerów (w tym Thomasa Legge) specjalnymi złotymi medalami; Dilkes zawinął do Plymouth z pryzami 3 sierpnia. Legge starszy był potem na tym samym okręcie we flocie adm. Rooke'a; walczył 12.03.1703/1704 w akcji, podczas której grupa okrętów Royal Navy zdobyła w okolicach Lizbony hiszpańskie (obsadzone przez zwolenników króla Filipa) 60-działowce Porta Coeli i Santa Teresa oraz 24-działowy statek handlowy San Nicolas, wszystkie wyładowane amunicją i zapasami. Tuż przed wielką bitwą flot pod Vélez-Malagą 13.08.1704 został odesłany do zadań konwojowych i nie brał w niej udziału. Tymczasem po tej bitwie Thomas Legge numer 2 przeszedł z 28-działowca Hunter na 32-działową fregatę Tartar i nadal towarzyszył adm. Rooke na Morzu Śródziemnym. Zimą 1704/1705 zarówno okręt Antelope pod Thomasem Legge starszym, jak i okręt Tartar pod Thomasem Legge młodszym należały do floty adm. Leake. Jednak Thomas Legge numer 1 został oskarżony o złamanie rozkazów, postawiony przed sądem wojennym (któremu przewodniczył Leake) w styczniu 1704/1705 w Lizbonie i wyrzucony ze służby. Kiedy umarł - nie wiadomo. Thomas Legge nr 2 dowodził od 1708 do 1710 okrętem 54-działowym Weymouth, zdobywając 23.02.1708 francuski okręt korsarski, w marcu 1708 operując pod Ostendą i Dunkierką, a potem walcząc w Indiach Zachodnich. W 1710 objął komendę nad 54-działowcem Anglesea, skierowanym do zachodniej Afryki, a stamtąd do Indii Zachodnich; współdziałał 16.11.1711 w odbiciu brytyjskiego 24-działowca. Podczas sprawowania tego dowództwa Thomas Legge młodszy zmarł na Barbados 20.02.1712 (lub 28.02.1712).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

David Greenhill został 5.03.1688/89 mianowany kapitanem 12-działowego brandera Cadiz Merchant. Czy to naprawdę oznaczało otrzymanie stopnia captain jest cokolwiek wątpliwe - w 1692 był określany tylko jako commander; uczestniczył na tym branderze w bitwie pod Beachy Head 30.06.1690. W 1691 był krótko kapitanem 28-działowca Flame. Od 1692 dowodził 10-działowym keczem Eaglet, zatrudnionym do wyłapywania marynarzy w ramach branki; 22.05.1693 stał na kotwicy u wyspy Arran w Szkocji, kiedy został schwytany przez dwa francuskie żaglowce korsarskie - Greenhill zachował się fatalnie nieostrożnie i bez wyobraźni; został skazany 16.11.1693 przez sąd wojenny na utratę rocznej pensji, zdegradowany i zmuszony do służby w charakterze ochotnika bez żołdu. Później przywrócono mu stopień. W latach 1694-1695 (lub do połowy maja 1696) dowodził 18-działowcem Marianna (Marianna Prize) chroniącym rybaków na Morzu Północnym. Od 1696 do lipca 1697 był kapitanem 32-działowca Gosport w Indiach Zachodnich. Potem, do lipca 1698 (czy do kwietnia 1699), sprawował komendę nad 64-działowcem Rupert. Znów stanął przed sądem wojennym (6.01.1698/99), oskarżony o rozmaite przestępstwa i złe zachowanie, ale tym razem go uniewinniono. Od początku kwietnia do końca maja 1701 dowodził 58-działowcem York. Od końca maja 1701 do początku lutego 1701/1702 był kapitanem 70-działowca Yarmouth. Przez prawie rok (luty 1701/1702-styczeń 1702/1703) zajmował stanowisko drugiego kapitana na 100-działowcu Victory, tyle że pozostającym bez załogi. Został mianowany 27.01.1702/1703 szefem nadzoru stoczni w Woolwich i to stanowiło jego podstawowe zajęcie chyba już do śmieci. Wykazywane potem na listach komendy były tylko formalne, nie na serio, może dawano mu je dla podwyższenia pensji: cztery dni (!) w styczniu 1702/1703 nad 80-działowcem Humber; od kwietnia do grudnia 1704 nad 100-działowcem Royal Anne, kiedy okręt ten - świeżo zwodowany w Woolwich - znajdował się po prostu w trakcie wyposażania; od kwietnia do września 1706 nad 80-działowcem Chichester, w identycznej sytuacji jak Royal Anne. Zmarł w 1716.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów angielskich oficerów, są nimi Kenneth Sutherland (... - 18.03.1733/34, awans kapitański otrzymał 07.04.1707) oraz Henry Mordaunt (... - 24.02.1709/10, awans kapitański otrzymał 09.04.1703).
Pozdrawiam Janusz.