www.timberships.fora.pl

kgerlach

John Underdown już w 1695 dowodził 10-działową pinką Wrenn we flocie adm. Berkeleya na kanale La Manche. W następnym roku ochraniał na tej jednostce rybołówstwo na Morzu Północnym. Mianowano go 25.08.1696 dowódcą 34-działowca Garland, też operującego na Morzu Północnym. Sprawował komendę nad tym żaglowcem do 22.10.1697. W okresie 2.05.1699-6.09.1702 był kapitanem 32-działowca Lowestoffe, na którym w 1699 działał w okolicach wyspy Man, w 1700 na Bałtyku, a w latach 1701-1702 w składzie sił głównych. Od września 1702 do stycznia 1702/1703 zajmował stanowisko drugiego kapitana na 90-działowcu Triumph, od listopada 1702 flagowcu kadm. Graydona we flocie adm. Rooke'a. Przez kilka dni stycznia 1702/1703 był formalnie kapitanem 100-działowca Victory (w dokumentach jest też mowa o pełnieniu przez jakiś czas w marcu 1702/1703 funkcji drugiego kapitana 100-działowca Royal William, ale to raczej jakieś sztuczki administracyjne). Od 22.01.1702/1703 do 1707 dowodził 48-działowcem Falkland, skierowanym najpierw na Morze Północne, a potem do wybrzeży Ameryki Północnej. Wracając z Wirginii w towarzystwie 60-działowca Dreadnought i 32-działowca Fowey odegrał czołową rolę w zdobyciu przez ten zespół 54/44-działowej fluity francuskiej Seine koło Azorów 29.08.1704; w 1705 wysłano go znów do Wirginii. W latach 1706-1707 operował na wodach Nowej Fundlandii i pobliskich, gdzie potężnie dał się we znaki Francuzom, atakując (z innymi jednostkami pod swoją komendą) francuskie żaglowce w portach, zdobywając w sierpniu 1707 korsarski 30-działowiec Duc d'Orleans oraz statek 20-działowy, niszcząc wiele innych; ponadto spalił stacje rybackie, 77280 kwintali ryb i 1568 beczek tranu - chwilowo unicestwiając rybołówstwo Francuzów w tym rejonie. Od 12.02.1707/1708 do 23.12.1708 John Underdown był kapitanem 70-działowca Kent na Morzu Śródziemnym i kanale La Manche. Następnie sprawował komendę - do 10.08.1713 (lub do 1712) - nad 70-działowcem Elizabeth, początkowo na Morzu Północnym (gdzie eskortował konwoje bałtyckie), a w latach 1710-1712 na Morzu Śródziemnym. Zmarł 4.11.1728.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Isaac Townsend został mianowany 11.05.1687 drugim porucznikiem 48-działowca Bristol, operującego na wodach europejskich. Przerzucono go 28.05.1688 na takie samo stanowisko na 60-działowiec Mary. Służył na tym okręcie do kwietnia 1690, awansując 30.09.1688 na pierwszego porucznika i biorąc udział w bitwie koło zatoki Bantry 1.05.1689. Powierzono mu 11.04.1690 komendę nad 28-działowcem/branderem Roebuck, na którym uczestniczył 30.06.1690 w bitwie pod Beachy Head (bitwie pod Béveziers). Od 1691 do 31.10.1692 dowodził 42-działowcem Assurance. Od 1.11.1692 do 14.03.1694/95 był kapitanem 52-działowca Foresight, wysłanego w 1693 z konwojem do Wirginii, w latach 1693-1694 operującego na tamtych wodach. Wracając z Wirginii w maju 1694, w towarzystwie uzbrojonego statku i czterech żaglowców korsarskich, pochwycił bądź zniszczył na kanale La Manche 10 albo 11 jednostek załadowanych zbożem, pomimo faktu, że były eskortowane przez 7 francuskich okrętów wojennych, z których jeden miał 40 dział. Od 11.06.1694 do 29.01.1701/1702 dowodził w czterech turach 70-działowcem Ipswich, początkowo na wodach kanału La Manche w składzie sił głównych (i pod Dunkierką w 1697) oraz w latach 1698-1699 na Morzu Śródziemnym. Stanął 19.12.1699 przed sądem wojennym za wprowadzenie Ipswich na mieliznę, ale został uniewinniony. Na początku 1702 (styczeń-marzec 1701/1702) zajmował stanowisko drugiego kapitana na 100-działowcu Royal William. Od 13.03.1701/1702 do 4.07.1704 dowodził 80-działowcem Russell, w 1702 w składzie floty adm. Shovella na kanale La Manche, od 1703 w składzie floty adm. Shovella na Morzu Śródziemnym. Na przełomie 1704/1705 pełnił dość krótko obowiązki drugiego kapitana na 100-działowcu Royal Anne. Był stałym komisarzem stoczni marynarki w Portsmouth od czerwca 1705 do maja 1713. Mimo tego od końca marca do połowy października 1705 sprawował komendę nad 96-działowcem Albemarle, flagowym okrętem wiceadm. Bynga na zachodnich podejściach do kanału La Manche. W okresie od grudnia 1705 do połowy stycznia 1705/1706 dowodził 96-działowcem Royal Katherine. Zaraz po zdjęciu ze stanowiska stałego komisarza stoczni marynarki w Portsmouth został nadzwyczajnym komisarzem marynarki, ale po pół roku wrócił na etat stałego komisarza stoczni marynarki w Portsmouth i sprawował tę funkcję do maja 1729. Około 1723 otrzymał tytuł rycerski. Zmarł 26.05.1731.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów angielskich oficerów, są nimi Thomas Dilkes (... - 17.12.1706, awans kapitański otrzymał 08.04.1689) oraz William Jumper (... - 12.03.1714/15, awans kapitański otrzymał 17.02.1691/92).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Thomas Dilkes (Dylkes) urodził się około 1667. Pochodził z hrabstwa Warwick. Zaciągnął się w 1683 do Royal Navy jako ochotnik. Został mianowany 29.04.1687 drugim porucznikiem na 46-działowcu Hampshire, okręcie strażniczym w Chatham; 3.09.1688 przeszedł na 60-działowiec Henrietta, inny tamtejszy okręt strażniczy, w październiku 1688 wcielony jednak do floty lorda Dartmouth. Dilkesowi dano 8.04.1689 komendę nad 6-działowym branderem Charles. Od 1691 dowodził 44-działowcem Adventure i brał na nim udział w bitwie pod Barfleur 19.05.1692 (gdzie zdobył francuski brander); w październiku 1692 współdziałał w pochwyceniu dwóch francuskich żaglowców korsarskich na irlandzkich wodach (oraz czterech będących z nimi statków), w grudniu 1692 przechwycił dwie jednostki korsarskie na kanale La Manche, w tym przynajmniej jedną wysłaną na morze przez obalonego króla Jakuba II, zdobytą po ciężkiej walce. W lipcu 1693 Thomas Dilkes być może został na krótko kapitanem 70-działowca Restoration. W 1694 sprawował już komendę nad 60-działowcem Dunkirk. Zdobył 12.05.1694 koło wysp Scilly francuską fregatę 34-działową Diligente, współdziałał - razem z 50-działowcem Weymouth - w zdobyciu 17.06.1694 na kanale La Manche francuskiego 54-działowego okrętu korsarskiego Invincible z Saint-Malo. Od października 1694 do października 1695 dowodził 64-działowcem Rupert na zachodnich podejściach do kanału La Manche. Potem był przez 11 miesięcy kapitanem 80-działowca Cumberland. W drugiej połowie 1697 dowodził 70-działowcem Bredah operującym w Indii Zachodnich we flocie angielsko-holenderskiej wiceadm. Neville. Brał udział 27.05.1697 w boju pościgowym za eskadrą de Pointisa, w czerwcu uczestniczył w zagarnięciu koło San Domingo 24-działowej fregaty francuskich flibustierów Cerf Volant, uciekającej po okrutnym i zdradzieckim złupieniu Kartageny przez Francuzów, załadowanej gotówką o wartości blisko stu tysięcy funtów. Potem jednak angielsko-holenderską ekspedycję dotknęła w strasznym stopniu zaraza - zmarło ponad 1300 ludzi, w tym 20 lipca Mees, właściwy dowódca Bredah i lokalny kontradmirał, a 27 sierpnia wiceadm. Neville. Dilkes objął komendę nad Bredah i jako najstarszy stopniem żyjący oficer doprowadził resztki wyprawy do Anglii w październiku 1697. Od maja 1699 sprawował kilkudziesięciodniowe dowództwa nad 60-działowcem Windsor i 50-działowcem Winchester. W drugiej połowie 1699 miał komendę nad 32-działowcem Bridgewater u wybrzeży Irlandii. Od 14.01.1701/1702 do 4.06.1702 dowodził 80-działowcem Cambridge. W czerwcu 1702 został kapitanem 80-działowca Somerset, wchodzącego w skład floty adm. Rooke'a podczas nieudanej ekspedycji przeciwko Kadyksowi i chwilowego okrętu flagowego Rooke'a w bitwie na wodach zatoki Vigo 12.10.1702. Zdał komendę na początku stycznia 1702/1703, dowodząc potem przez dwa miesiące 100-działowcem Royal Sovereign stojącym w porcie. Na osobiste życzenie królowej (z nieznanych mi przyczyn) Thomas Dilkes awansował 11.03.1702/1703 na kontradmirała białej flagi, wyprzedzając wielu dużo starszych, dużo bardziej doświadczonych i bardziej zasłużonych komandorów. Podniósł swą flagę na 70-działowcu Kent i na czele niewielkiej eskadry rozgromił francuski konwój (45 statków) i jego eskortę (trzy korwety) koło Avranches oraz w zatoce Cancale 28.07.1703 - wyruszył ze Spithead pięć dni wcześniej. Straty Francuzów były tak wielkie, że królowa Anna nagrodziła kontradmirała i głównych oficerów specjalnymi złotymi medalami. Dilkes zawinął do Plymouth z pryzami 3 sierpnia. Później na czele eskadry 10 okrętów eskortował na części trasy konwój wypływający z Anglii. Potem krążył do początków października 1703 na zachodnich podejściach do kanału La Manche. W listopadzie eskortował z Cork do Spithead konwój statków z Wirginii i Indii Wschodnich. W 1703 dał się wybrać do Izby Gmin irlandzkiego parlamentu (zasiadał w niej do 1709).
CDN.

kgerlach

CD.
Zimą 1703/1704 nadal był w morzu, tym razem z bardzo małą eskadrą (trzy lub cztery jednostki), i zdobył bardzo cenny statek francuski zmierzający do Francji z Martyniki - doprowadził go do Plymouth 14.01.1703/1704. Zaraz potem (wciąż na Kent) objął komendę nad eskadrą w siłach głównych adm. Rooke'a, które wyszły ze Spithead przewożąc do Lizbony Karola (Karola III), popieranego przez koalicję kandydata do tronu Hiszpanii. Rooke opuścił Lizbonę 9.03.1703/1704 z tymi okrętami, które nadawały się do natychmiastowej żeglugi i poszukiwał okrętów hiszpańskich, których dowódcy opowiedzieli się za Filipem (Filipem V), francuskim kandydatem do tronu Hiszpanii; skierowana przez Rooke'a na południowy zachód eskadra Dilkesa (3 liniowce) zdobyła 12.03 dwa 60-działowce - Porta Coeli i Santa Teresa - oraz 24-działową fregatę handlową San Nicolas (zmierzające z San Sebastian do Kadyksu) i wróciła z nimi do Lizbony 25.03. Cała flota Rooke'a opuściła Tag 27.04.1704, kierując się na Morze Śródziemne. Dilkes nie uczestniczył w zdobyciu Gibraltaru 20-24.07.1704, ale walczył w bitwie pod Vélez-Malagą 13.08.1704. Otrzymał tytuł rycerski 22.10.1704, zaraz po powrocie do Anglii. Awansował 18.01.1704/1705 na kontradmirała czerwonej flagi. Spychany przez admirałów wyższej rangi przeszedł przez trudne do datowania (daty są wewnętrznie sprzeczne) zmiany okrętów flagowych, wśród których wymienia się 90-działowiec Association i 100-działowiec Britannia. Kazano mu eskortować konwój żeglujący do Lizbony. Podniósł flagę na 70-działowcu Revenge i wyruszył ze Spithead 1.02, docierając na Tag z końcem lutego (dwukrotnie zawracany wcześniej przez przeciwne wiatry). W stolicy Portugalii przeszedł pod rozkazy wiceadm. Leake'a. Flota Leake'a wyszła 6.03, a cztery dni później rozbiła dużo słabszą eskadrę francuską pod Marbellą. Po powrocie Leake'a do Lizbony, Thomas Dilkes pełnił przez pewien czas samodzielnie dowództwo w rejonie portugalskich wysp atlantyckich Berlengas. W czerwcu zawinął do Lizbony i przeszedł pod komendę earla Peterborougha oraz adm. Shovella. W składzie sił głównych krążył od 22 czerwca między przylądkiem Spartel a Kadyksem, aby zapobiec połączeniu się francuskich flot z Brestu i Tulonu, a na początku sierpnia pospieszył z innymi na Morze Śródziemne, pod Barcelonę, którą zdobyto z końcem września. Wrócił do Anglii razem z adm. Shovellem, stając na Spithead 26.11.1705. W 1706 nadal pozostawał początkowo pod rozkazami Shovella, tym razem na wodach europejskich. Operował m.in. pod Dunkierką. Dopiero 15.01.1706/1707 wyruszył ze Spithead do Portugalii, zawijając do Lizbony 20.02. Wyszedł stamtąd w maju 1707 i bardzo aktywnie uczestniczył w lipcu oraz sierpniu w nieudanym oblężeniu Tulonu, wykorzystując przejściowo (podczas bombardowania portu 10.08) 50-działowiec Romney na swój okręt flagowy. Dowodził eskadrą osłaniającą z morza odwrót spod Tulonu sił księcia Sabaudii. Adm. Shovell skierował się następnie do Anglii, pozostawiając Dilkesa w Gibraltarze z 13 okrętami jako głównodowodzącego na Morzu Śródziemnym. Dilkes opuścił Gibraltar 5.10.1707 zamierzając eskortować konwoje z żołnierzami i zapasami między Włochami a Katalonią, ale na nalegania króla Karola III zawinął do Barcelony. Nie mógł się jednak zgodzić na udział w hiszpańskiej próbie zdobycia Sardynii i odpłynął z Barcelony 2.11 do Włoch po żołnierzy, docierając do Livorno 19.11.1707. Wdał się z władzami księstwa w typowy dla tamtej epoki spór na temat wielkości i kolejności należnych salutów dla wystarczającego "uhonorowania" bandery, ale nie zdołał przeforsować swojego zdania. Mimo tego został zaproszony w Livorno na uroczysty obiad 1.12, po którym zaraz ciężko zachorował i szybko zmarł 12.12.1707 (przytoczona przez Pana data 17.12.1706 jest całkiem błędna). Wg niektórych relacji śmierć kontradmirała miała miejsce na pokładzie 80-działowca Chichester. Pochowano go w Livorno. Zgodnie z ówczesnym stanem medycyny niemal każdą śmierć inną niż od kuli, szpady, zarazy czy podeszłej starości klasyfikowano jako "otrucie" i tak stało się i tym razem. Uważano, że otruli go "podstępni Włosi" za domaganie się innej kolejności wystrzałów z dział na powitanie.
Thomas Dilkes był żonaty z Mary Boyle (z domu O'Brien). Mieli dzieci.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

William Jumper urodził się ok. 1660 w Weybridge (Surrey). Ochrzczono go 8.01.1660. Jego rodzicami byli William i Elizabeth Jumper. William junior przez 10 lat zdobywał staż jako praktykant u jednego z kapitanów Królewskiej Kompanii Afrykańskiej, czyli spółki handlowej, która pod protektoratem i z udziałami rodziny królewskiej zajmowała się przede wszystkim brutalnym wywozem czarnych niewolników z Afryki. Został 29.11.1688 drugim porucznikiem lub pomocnikiem nawigatora na 68-działowcu Resolution, flagowym okręcie adm. hrabiego Dartmouth. Był potem porucznikiem na różnych jednostkach. Ożenił się w 1690 z Elizabeth Willis. Mieli dzieci. Otrzymał w 1691 stanowisko porucznika piechoty morskiej na 90-działowcu Duke. Promowano go - 17.02.1691/92 - na dowódcę 8-działowego brandera Hopewell. Na okręcie tym brał udział w bitwie pod Barfleur 19.05.1692, kiedy jego brander zużyto zgodnie z przeznaczeniem, ale bez pożytku. Jumper po bitwie pomagał na ochotnika, w załodze łodzi, w niszczeniu okrętów francuskich w kolejnych dniach maja. Od czerwca 1692 albo od 17.02.1692/93 dowodził 8-działowym branderem Cygnet. Może od października 1692 i na pewno w pierwszej połowie 1693 był kapitanem 16-działowej fregaty Saudadoes. Mianowano go w lipcu 1693 dowódcą 44-działowca Adventure. Od sierpnia 1693 albo dopiero od marca 1694 był kapitanem 50-działowca Weymouth. Pochwycił francuską jednostkę korsarską 8.03.1694. Współdziałał z 60-działowcem Dunkirk (odgrywając główną rolę) w zdobyciu 17.06.1694 na kanale La Manche francuskiego 54-działowego okrętu korsarskiego Invincible z Saint-Malo. Stał się wręcz postrachem francuskich żaglowców korsarskich, łapiąc kolejne 30.06, dwa 1.08, następny 11.08 i jeszcze 31.08.1694. Starł się 23.09.1694 w nierozstrzygniętej walce z 44-działowym okrętem korsarskim z Saint-Malo. Eskortował konwoje idące do oraz z Irlandii. Pochwycił następne jednostki korsarskie z Francji 1.05, 6.05, 11.07 i 20.07.1695. Zajął dwa albo trzy bardzo cenne żaglowce handlowe przeciwnika. Zdobył 13.11.1695 francuską fregatę Emerillion o niezbyt jasnym statusie - Demerliac twierdzi, że taką jednostkę marynarki wojennej Francuzi utracili już jesienią 1693, a żaglowca korsarskiego tej nazwy nie zna. Zdaniem Charnocka chodziło o okręt wypożyczony przez króla Ludwika XIV korsarzom. W grudniu 1695 przydarzyła się Williamowi Jumper tragedia osobista - zawinął do Plymouth po wodę i zapasy, a gdy płynął w łodzi do brzegu, w towarzystwie swojej żony oraz kapitana Smitha z okrętu Portland, pinasa się wywróciła; Elizabeth Jumper i kmdr Smith ponieśli śmierć.
CDN.

kgerlach

CD.
W lutym 1695/1696 William Jumper na Weymouth zdobył okręt korsarski o 20 działach. Potem wziął wiele mniejszych pryzów. W grudniu 1696 we współdziałaniu z 48-działowcem Dover pokonał 50-działowiec marynarki francuskiej Fougueux, który jednak zatonął wkrótce po opuszczeniu bandery. Jumper stoczył 22.12 koło przylądka Clear nierozstrzygniętą walkę z 50-działowcem francuskim. Zdobył dalsze francuskie żaglowce korsarskie 2.04 i 1.12.1697. Między tymi przechwyceniami pokonał i zajął 19.07.1697 w pobliżu Olonne francuską fregatę 24-działową Aurore (wymieniana w tym miejscu przez Winfielda jako ofiara okrętu Weymouth fregata Héroïne wpadła w rzeczywistości w ręce Hiszpanów). W dwóch okresach Jumper był kapitanem 66-działowca Swiftsure: od 30.10.1698 do 13.07.1699, kiedy okręt ten pełnił rolę flagowca adm. Shovella na Downs, oraz od 13.09.1699 do stycznia 1699/1700. Od 1702 do 1707 William Jumper dowodził 70-działowcem Lenox; uczestniczył w sierpniu 1702 w nieudanej ekspedycji floty adm. Rooke'a przeciwko Kadyksowi, gdzie wyróżnił się podczas bombardowania fortu Santa Caterina i osłony lądowania wojsk. Winfield wymienia też udział okrętu Lenox w bitwie na wodach zatoki Vigo 12.10.1702, lecz William Laird Clowes temu zaprzecza. W latach 1703-1704 liniowiec Lenox należał do floty adm. Shovella, od września 1703 operował na Morzu Śródziemnym. Eskortował tam konwój zmierzający do Scanderoon (Iskenderun) w Turcji, w grudniu 1703 wrócił do Anglii. W 1704 przeszedł pod rozkazy adm. Rooke'a. Wciąż dowodzący okrętem Lenox William Jumper odegrał wybitną rolę w zdobyciu Gibraltaru 23.07.1704 (jeden z bastionów twierdzy nazwano potem jego imieniem) i w bitwie pod Vélez-Malagą 13.08.1704, kiedy został poważnie ranny, ale nie zrezygnował z komendy. Wkrótce po powrocie do Anglii otrzymał tytuł rycerski. W 1705 powrócił na Morze Śródziemne via Lizbona, dowożąc 22.06 na Tag regimenty piechoty z Irlandii. W styczniu 1705/1706 eskortował konwój z Lizbony na Downs. W 1706 i 1707 pozostawał na wodach portugalskich i na Morzu Śródziemnym w składzie floty adm. Shovella. Wracając z Cieśniny Gibraltarskiej razem z Shovellem został przez niego odesłany rankiem 22.10.1707 do Falmouth, gdzie przybył szczęśliwie, unikając tragicznego losu admirała. Nie wychodził więcej w morze, mianowany superintendentem okrętów w Chatham. Do jego obowiązków należało m.in. wyłapywanie marynarzy do służby w Royal Navy. W 1714 objął stanowisko stałego komisarza marynarki w Plymouth. Zmarł 12.03.1714/15 w Plymouth.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów angielskich oficerów, są nimi Christopher Fogg (... - 25.11.1708, awans kapitański otrzymał 24.02.1692/93) oraz Edward Rumsey (... - 29.12.1710, awans kapitański otrzymał 01.09.1699).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Christopher Fogg został 24.02.1692/93 mianowany dowódcą 18-działowego brandera (traktowanego też jako lekka jednostka inspekcyjna sił głównych) Marianna (Marianna Prize, Mariana Prize). W 1694 dowodził pod Dunkierką wynajętym przez Royal Navy 48-działowcem Archangel. W 1695 i 1696 był kapitanem 54-działowca Oxford, eskortując konwoje z Nowej Fundlandii do Hiszpanii. Objął w 1696 komendę nad 70-działowcem Northumberland, należącym do floty adm. Berkeleya. W drugiej połowie 16697 i w 1698 był kapitanem 70-działowca Essex pod Dunkierką. W latach 1701-1702 dowodził 72-działowcem Bredah, okrętem flagowym wiceadm. Benbowa, wysłanego na przełomie sierpnia i września 1701 do Indii Zachodnich. W ten sposób losy Fogga zbiegły się do 1702 z losami Benbowa, o którym już tu pisałem bardzo szczegółowo. Przypomnę więc tylko podstawowe daty i fakty: dotarcie na Barbados 3.11.1701; zbombardowanie Léogane na Hispanioli 27.07.1702; zdobycie francuskiego okrętu wojennego i trzech statków handlowych, zniszczenie dwóch; bitwa z francuskim zespołem szefa eskadry Du Casse koło przylądka Santa Marta 19-24.08.1702 (ciężka rana Benbowa, a w jej konsekwencji śmierć 4.11.1702). W trakcie wspomnianej bitwy angielscy kapitanowie nie wsparli swojego admirała i wymusili na nim rezygnację z dalszej walki. Dwóch z nich skazano 8.10.1702 na Jamajce na śmierć i rozstrzelano w Plymouth 16.04.1703, jednego zdegradowano i uwięziono, ale i Fogg nie uniknął całkiem kary (chociaż dowodząc flagowcem był cały czas w ogniu walki), bowiem opowiedział się za przerwaniem akcji. Został na krótko zawieszony w obowiązkach. Objął w październiku 1703 komendę nad 50-działowcem Falmouth. Od 1704 do śmierci dowodził 64-działowcem Rupert; początkowo w składzie floty adm. Shovella na kanale La Manche, później na Morzu Śródziemnym (gdzie we wrześniu 1705 brał aktywny udział w bombardowaniu Barcelony); zimą 1706/1707 we flocie wiceadm. Bynga, potem we flocie adm. Leake'a, wciąż na Morzu Śródziemnym. Zmarł 24.11.1708.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Edward Rumsey służył od 1.10.1695 jako trzeci porucznik na 90-działowcu Duchess w eskadrze wiceadm. Shovella. Przesuwał się na stanowiskach oficerskich tego okrętu (drugi porucznik od 11.11.1695, pierwszy porucznik od 24.05.1696) do 5.12.1697. Od marca 1697/1698 do końca sierpnia 1699 był pierwszym porucznikiem na 50-działowcu Harwich, skierowanym do Indii Wschodnich i pełniącym tam w 1699 rolę jednostki flagowej. Rumsey został 1.09.1699 w Indiach Wschodnich kapitanem 24-działowej fregaty Lizard. Zdał komendę nad nią na początku lipca 1700. Dano mu (do sierpnia 1701) dowództwo 32-działowca Hastings, aby mógł na nim wrócić do Anglii.
Następna komenda jest wątpliwej natury. Chodzi o 28-działowiec/brander Terrible uczestniczący w bitwie na wodach zatoki Vigo 12.10.1702. Niektórzy, jak William Laird Clowes uważali (na podstawie zapewne nie całkiem jasnych zapisów w dokumentach), że od marca 1701/1702 do października 1702 to właśnie Edward Rumsey dowodził tym okrętem (i brał udział w tej bitwie), inni - jak np. Charnock i dziś Winfield temu zdecydowanie zaprzeczają twierdząc, że kapitanem był George Ramsey (Ramsay). Ten oficer nie raz mieszany był z Edwardem Rumsey - np. Charnock pisał, że Edward Rumsey już w 1695 sprawował komendę nad 10-działowym slupem Jolly Prize, operującym u wybrzeży Irlandii, gdy zdaniem Winfielda to właśnie George Ramsay występował w tej roli (w randze commander). Dla epoki dokumentów spisywanych głównie ręcznie (z indywidualnym krojem każdej litery oraz nieustabilizowaną ortografią) i nagminnym pomijaniem imion, podobnych kontrowersji nie sposób całkiem uniknąć.
W każdym razie Edward Rumsey dostał 16.10.1702 tymczasowe dowództwo 76-działowca francuskiego Prompt, zdobytego w bitwie pod Vigo 12.10.1702, z zadaniem odprowadzenia go spod Vigo do Anglii (do Chatham). Od połowy listopada 1702 do lipca 1707 był kapitanem 48/54-działowca Bonaventure; eskortował konwoje do Nowej Fundlandii i do Indii Zachodnich, od 1704 do 1706 operował na Morzu Północnym, od maja 1707 jego okręt należał do eskadry kadm. Whetstone'a, wyznaczonej do blokowania Dunkierki dla uniemożliwienia działań słynnemu korsarzowi Forbinowi, a od czerwca eskortującej konwój (zmierzający na Morze Białe, do Archangielska) i tak rozgromiony przez Forbina na północ od Szetlandów. Od 1708 Edward Rumsey dowodził 60-działowcem Pembroke, należącym wtedy do eskadry adm. Bynga na kanale La Manche, od 1709 do floty Morza Śródziemnego. Wysłany w rejs patrolowy razem z 32-działową fregatą Falcon (pod komandorem Constable) do rejonu między Tulonem a Korsyką, natrafił 29.12.1709 na cztery duże żaglowce francuskie (w tym trzy okręty liniowce: 72-działowy Parfait, 60/62-działowy Phénix, 58-działowy Serieux; ponadto fregata 24-działowa Sirène), pod komendą korsarza Cassarda/Cassarta. Ucieczka Anglików się nie powiodła. Po niezwykle krwawej, nierównej walce oba okręty Royal Navy musiały się poddać, a Edward Rumsey zginął.
Istnieje charakterystyczna rozbieżność w datach. Dawniejsi historycy przyjmowali, że zdarzyło się to w 1710 roku, bardziej współcześnie przesunięto bitwę na 1709. Wydaje się, że na podstawie daty francuskiej, z 1710 (rzecz dziejąca się 29.12.1709 w kalendarzu juliańskim, miała miejsce 9 stycznia 1710 w kalendarzu gregoriańskim) oraz daty dziennej i miesięcznej z raportów angielskich, złożono kiedyś całość jako 29.12.1710, stąd ta data śmierci. Jednak współcześnie panuje chyba pełna zgoda wśród poważnych badaczy brytyjskich i francuskich, że chodziło o 29.12.1709 dla Anglika z początku XVIII w. Ponieważ po jednej stronie główny dowódca zginął (a Constable został ciężko ranny), gdy po drugiej stronie naczelnym dowódcą - mimo królewskich okrętów - był korsarz, bitwa obfituje zresztą w tajemnice. Jej miejsce określane jest co najmniej jako: koło Tulonu; między Tulonem a Korsyką; koło Balearów; na południe od Nicei; pod Syrakuzami, a więc obejmuje piękny szmat Morza Śródziemnego, czego nie tłumaczy nawet charakter pościgowy starcia. Także i data podawana jest nie tylko jako 29.12.1709 lub 29.12.1710, lecz także jako 9.10.1710, 9.11.1710. Nie wszyscy wymieniali te same okręty francuskie. Niektórzy badacze widzą odbicie, przy okazji starcia, francuskiego konwoju ze zbożem, inni temu zaprzeczają.
Logika wskazuje, że bitwa powinna się była zacząć między Tulonem a Korsyką, czemu idealnie odpowiada określenie "na południe od Nicei", zaś okręty angielskie mogły stamtąd uciekać w kierunku Balearów. Data 29.12.1709 dla Anglików była jednoznaczna z datą 9.01.1710 dla Francuzów, a tę ostatnią łatwo przez literówki zamienić zarówno na 9.10, jak 9.11.1710. W każdym razie Francuzi nie mogli zdobyć okrętów Pembroke i Falcon pod koniec 1710 r. (bez względu na kalendarz), skoro od wielu miesięcy były już w ich rękach, czyli przynajmniej pod tym względem wiadomości z Wikipedii czy strony ThreeDecks są całkiem błędne.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów angielskich oficerów, są nimi Benjamin Hoskins (... - 30.09.1712, awans kapitański otrzymał 05.09.1688) oraz William Passenger (... - 10.05.1729, awans kapitański otrzymał 20.05.1695).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Benjamin Hoskins pochodził z niższych klas, które zazwyczaj nie dawały marynarce królewskiej oficerów, co najwyżej szyprów/nawigatorów. Zaczął też służbę na morzu na tzw. dolnym pokładzie. Najpóźniej w czerwcu 1683 dano mu stanowisko szypra/nawigatora na 70-działowcu Grafton. Pożeglował z tym okrętem 23.08.1683 z Plymouth do Tangeru, który Anglicy zdecydowali się ewakuować. W 1685 był nawigatorem na 32-działowcu Swan (Swan Prize) na wodach krajowych. Został mianowany 5.09.1688 dowódcą 8/6-działowego jachtu Cleveland. W 1689 przerzucono go na 8/6-działowy jacht Isabella. W 1690 sprawował komendę nad 50-działowcem Crown. W 1692 dowodził 60-działowcem Monck (Monk), walcząc na nim w bitwie pod Barfleur 19.05.1692; po tej bitwie odegrał istotną rolę w zniszczeniu części francuskiej floty w Cherbourgu 22.05.1692. Od 1692 do 1693 Hoskins był kapitanem 70-działowca Restoration. W lipcu 1693 objął komendę nad 96-działowcem Royal William, flagowcem kadm. Danby (markiza Carmarthen) i sprawował ją do 1697; uczestniczył w działaniach floty adm. Berkeleya. W 1696 okręt Hoskinsa służył jako flagowiec wiceadm. Mitchella. Benjamin Hoskins w 1696 był kapitanem 32-działowca Faversham (Feversham), ale żaglowiec ten pełnił wówczas tylko rolę jednostki strażniczej w Plymouth. Za to 16.03.1699/1700 Hoskins został dowódcą 80-działowca Shrewsbury, flagowego okrętu floty adm. Rooke'a na Bałtyku. Zdał komendę we wrześniu 1700, na około 4 miesiące wrócił na Faversham, w styczniu 1701/1702 na kilkanaście zimowych dni znów na Shrewsbury. Od 29.01.1701/1702 do 1.05.1702 był drugim kapitanem 96-działowca Prince George, dopóki ten okręt pełnił rolę flagowca kadm. markiza Carmarthen. Benjamin Hoskins wycofał się ze służby 21.01/1702/1703, otrzymując dożywotnią pensję. Był członkiem urzędu/organizacji Trinity House od 3.03.1704. Mianowano go 8.12.1705 jednym z kapitanów szpitala w Greenwich. Zmarł na tym stanowisku 30.09.1712.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

William Passenger był w 1691 porucznikiem na 90-działowcu Coronation; podczas gwałtownego sztormu okręt ten próbował zakotwiczyć przy Rame Head, ale fale uszkodziły poszycie, a wicher spowodował wleczenie kotwic i 3.09.1691 okręt uległ kompletnemu rozbiciu o brzeg - zginęło około 300 ludzi, w tym dowódca; ocaleni stanęli (zgodnie ze zwyczajami w Royal Navy) przed sądem wojennym (tu 22.10.1691), lecz ich uniewinniono. Passenger został mianowany w 1692 trzecim porucznikiem na 86-działowcu Royal Catherine (Royal Katherine); najprawdopodobniej walczył na nim w bitwie pod Barfleur 19.05.1692. Był potem oficerem na różnych okrętach, zanim nie otrzymał 20.05.1695 dowództwa 28-działowca/brandera Vesuvius w eskadrze komodora Benbowa, atakującej francuskie miasta portowe; w 1697 stacjonował na Downs. Stanął 1.09.1697 przed sądem wojennym oskarżony o znieważanie załogi i sprzedawanie zapasów okrętowych dla zasilania własnej kabzy, ale sędziowie - koledzy kapitanowie, którzy na co dzień robili to samo - oczywiście go uniewinnili. W maju i czerwcu 1699 dowodził 32-działowcem Bridgewater. Tak się przyzwyczaił do sądów wojennych, że 13.06.1699 stanął przed kolejnym (tym razem za głupstwo) i po raz kolejny wyszedł z rozprawy bez szwanku. Od 28.06.1699 do 25.03.1705 był kapitanem 32-działowej fregaty Shoreham w rejsach patrolowych i przy eskortowaniu konwojów, operującej w latach 1700-1701 na wodach Ameryki Północnej i Indii Zachodnich. Odniósł w maju 1700 głośne zwycięstwo u wybrzeży Wirginii nad francuskim piratem Louisem Guittar, zmuszając go do poddania się po krwawej, 12-godzinnej walce (Guittar zawisł w Londynie 13.11.1700). W latach 1703-1704 Passenger na Shoreham operował na wodach irlandzkich, stacjonując m.in. w Waterford, eskortując statki do Bristolu. W 1705 sprawował komendę nad 50-działowcem Jersey, osłaniając konwoje bałtyckie na Morzu Północnym i Bałtyku, dochodząc w lecie do Helsingör, a w połowie sierpnia do Göteborga (podlegali mu wtedy dowódcy trzech innych jednostek Royal Navy); powrót do Anglii zaczął pod koniec października razem z dużym konwojem holenderskim i jego silną eskortą, dotarł na Downs bezpiecznie mimo działań francuskich flot korsarskich. W okresie 1706-1707 dowodził 100-działowcem Royal Anne, flagowym okrętem wiceadm. Bynga, wysłanym na Morze Śródziemne. Passenger uczestniczył z wyróżnieniem w oblężeniu Alicante w lipcu 1706, kiedy sprawował komendę nad częścią sił desantu, które zdobyły miasto 28.07 (ale cytadela utrzymała się do 24.08). Przez parę dni stycznia 1707/1708 dowodził 66-działowcem Monmouth, a faktycznie był w latach 1708-1709 kapitanem 70-działowca Royal Oak (w 1708 we flocie adm. Bynga na kanale La Manche, w 1709 na zachodnich podejściach do kanału La Manche). Od grudnia 1709 do końca lipca 1711 dowodził 66-działowcem Assurance w składzie sił głównych floty brytyjskiej. W 1715 i 1716 był kapitanem 50-działowca Gloucester na Morzu Śródziemnym. Od 29.03.1717 do 10.03.1718/1719 sprawował komendę nad 50-działowcem Newcastle, skierowanym w 1717 na wody Nowej Fundlandii (gdzie Passenger zajmował stanowisko komodora i zwalczał piratów), potem ku Cieśninie Gibraltarskiej. Passengera mianowano 25.02.1719/20 komisarzem marynarki d/s aprowizacji. Zmarł 10.03.1728/29 (lub 10.05.1729).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów angielskich oficerów, są nimi Coningsby Norbury (... - 12.07.1734, awans kapitański otrzymał 12.01.1708/09), John Cooper (... - 1728, awans kapitański otrzymał 01.05.1695) oraz Stephen Martin (... - 01.1737, awans kapitański otrzymał 06.03.1701/02).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Coningsby (Conningsby) Norbury urodził się 7.01.1678/79 w Droitwich. Jego rodzicami byli Richard Norbury i Cecilia Hyde. Zaczął służbę w Royal Navy 28.10.1695 jako ochotnik na 70-działowcu Hampton Court. Został porucznikiem 25.02.1700/1701 na 50-działowcu Colchester wysłanym do Indii Zachodnich; służył na tym okręcie do 12.10.1702. Został oskarżony prze komandora Johna Redmana, dowódcę jednostki, o brak respektu i miał szczęście, że na sądzie wojennym 20.01.1701/1702 wywinął się tylko ostrą reprymendą. Od 13.10.1702 do 19.11.1703 zajmował stanowisko pierwszego porucznika 50-działowca Falkland na Morzu Północnym, a potem - do 20.01.1705/1706 - był pierwszym porucznikiem 64-działowca Rupert, który operował na wodach kanału La Manche. Prawie cały rok 1706 przesłużył w charakterze drugiego porucznika 90-działowca Barfleur na wodach krajowych. Zimą 1706/1707 zajmował to samo stanowisko na 96-działowcu Albemarle. Otrzymał 25.02.1706/1707 komendę nad 30-działowcem Triton's Prize bazującym w Nowym Jorku. W grudniu 1708 przejął na Barbados dowództwo 42-działowca Lark, z zadaniem odprowadzenia tego okrętu do Anglii. Na razie tytułowano go commander, od 12.01.1708/1709 miał rangę captain. Wrócił na Lark w 1710 do rejonu Wysp Podwietrznych, a w 1711 do Anglii. Ożenił się 23.04.1715 z Hester Jennings. Od marca 1714/15 do początku grudnia 1718 dowodził 50-działowcem Bonadventure (Bonaventure), aczkolwiek z uwzględnieniem, że 2.01.1716 żaglowiec ten przemianowano na Argyll (Argyle); początkowo uczestniczył w kampanii adm. Norrisa na Bałtyku, brał udział w operacjach przeciwko Salé w 1716; potem Argyll stał się flagowcem kadm./wiceadm. Cornwalla (do śmierci tego oficera 7.10.1718) na Morzu Śródziemnym, gdzie Norbury z wyróżnieniem walczył z Hiszpanami, m.in. w bitwie koło przylądka Passaro 11.08.1718. Mianowano go w lutym 1726/27 kapitanem 70-działowca Revenge w eskadrze adm. Norrisa wysłanej na Bałtyk. Po powrocie z naszego morza został skierowany do Gibraltaru, z zadaniem eskortowania po drodze transportowców z zaopatrzeniem i zapasami. Pomagał w obronie Gibraltaru. Wrócił do Anglii w 1728, zdał komendę z końcem maja lub w czerwcu. Od lipca lub października 1728 do lutego 1728/29 dowodził 70-działowcem Kent, okrętem strażniczym w Portsmouth. Od schyłku lutego 1728/29 do początku kwietnia 1729 był kapitanem 80-działowca Princess Amelia w Portsmouth. Od 2.04.1729 do 1733 albo do kwietnia 1734 sprawował komendę nad 70-działowcem Berwick; w 1731 w składzie floty adm. Wagera na Morzu Śródziemnym. Od września 1731 Berwick pełnił funkcję okrętu strażniczego w Portsmouth. Coningsby Norbury zmarł 12.07.1734 w Droitwich.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach