www.timberships.fora.pl

kgerlach

George Raynor - takiego oficera w ogóle nie było. Sądząc po datach, Panu chodzi o Johna Raynora (Raynera). Otrzymał stopień porucznika marynarki 26.02.1757. Awansował na „dowódcę” 1.07.1766. Powierzono mu wtedy 14-działowy slup Swift, wysłany na Falklandy 29.09.1767. Odszedł stamtąd na początku lutego 1769 i wrócił do Anglii w maju, a na początku czerwca zdał komendę. Johna Raynora promowano do rangi komandora 26.07.1775. Objął we wrześniu 1775 dowództwo (do 6.09.1776) 50-działowca Chatham, flagowego okrętu kontradm. (od lutego 1776 wiceadm.) Shuldhama w rejonie Jamajki. Popłynął 30.10.1776 na wody Ameryki Północnej. Brał udział w walkach o Nowy Jork. Od 6.09.1776 do 1777 albo do października 1778 dowodził 50-działowcem Bristol, na którym przeszedł 8.07.1777 w rejon Jamajki, pod flagą kontradm. Parkera. Od 1778 do 1779 Raynor był kapitanem 50-działowca Isis, operującego na wodach Ameryki Północnej. Znajdował się w eskadrze wiceadm. Howe’a w rejonie Sandy Hook 22.07.1778, kiedy pojawiła się tam, ale nie poważyła na atak, zdecydowanie przeważająca flota wiceadm. d’Estainga. Brał udział w „starciu” (manewrowaniu) floty wiceadm. Howe’a z flotą wiceadm. d’Estainga 11.08.1778 w pobliżu Narragansett Bay. Po sztormie, który po tym spotkaniu poturbował i poszarpał obie floty, Isis został doścignięty (około 80 mil od Sandy Hook) i walczył samotnie z 74-działowcem francuskim César 16.08.1778, ale – znakomicie dowodzony i świetnie obsługiwany – zadał Francuzom ciężkie straty i miał szczęście zniszczyć na francuskim okręcie urządzenie sterowe, co skłoniło przeciwnika do wycofania się. Tym niemniej uszkodzony okręt brytyjski musiał przejść dłuższy remont w Nowym Jorku. Wyszedł z tego portu do Indii Zachodnich w eskadrze komodora Hothama 4.11.1778. Uczestniczył aktywnie w walkach koło Wyspy Św. Łucji 14/15.12.1778, w czerwcu 1779 pożeglował z konwojem do Anglii. W lecie i jesienią 1779 Isis należał do Floty Kanału adm. Hardy’ego. W lutym 1780 John Raynor (Rayner) objął komendę nad 64-działowcem Inflexible, zdał dowództwo w sierpniu tego samego roku. Według niektórych przestał dowodzić, bowiem zmarł wtedy na morzu (25.08.1780), zdaniem innych umarł w 1784.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

George Wilkinson otrzymał stopień porucznika marynarki 9.01.1760. Awansował na „dowódcę” 27.05.1780. Powierzono mu wtedy 14-działowy slup Saint Vincent w Indiach Zachodnich. Żaglowiec ten został 10.10.1780 wyrzucony przez huragan na brzeg jednej z Wysp Podwietrznych, ale udało się go przywrócić do służby. Wilkinsona promowano do rangi komandora 14.05.1781. Objął wówczas dowództwo (do 19.04.1782 albo do 14.04.1782) 64-działowca Prince William w Indiach Zachodnich. W eskadrze kontradm. Hooda walczył w starciach pod St Kitts 25/26.01.1782, we flocie adm. Rodneya w bitwie pod Dominiką 9.04.1782 i w bitwie u Wysepek Świętych 12.04.1782. W kwietniu 1782 podobno dowodził bardzo krótko 64-działowcem Prothee w Indiach Zachodnich. Przeszedł zaraz na 104-działowy Ville de Paris (zdobyty przez Brytyjczyków w tej ostatniej bitwie), aby odprowadzić go do Anglii, ale uszkodzony okręt zatonął w huraganie w pobliżu Nowej Fundlandii około 19.09.1782. George Wilkinson zginął, podobnie jak prawie cała załoga (z wyjątkiem jednego marynarza).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi James Worth (… - …, awans kapitański otrzymał 02.11.1772) oraz Thomas Haynes (… - …, awans kapitański otrzymał 23.01.1779).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

James Worth zaczął służbę w Royal Navy 22.10.1733 jako „służący kapitana” na pokładzie 20-działowca Flamborough, którym dowodził wtedy kmdr Edward Hawke, operujący do sierpnia 1735 w rejonie Jamajki. Worth osiągnął pozycję midszypmena lub pomocnika nawigatora 23.06.1738. Zdał w Westminsterze egzamin na porucznika 10.10.1743, otrzymał ten stopień 20.04.1744. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 1.07.1750 lub dokładnie 10 lat później. W każdym razie 1.07.1760 objął dowództwo 14-działowego slupa Kingfisher. Brał udział w operacji zdobycia Belle Ile w lecie 1761, stacjonował na Downs w 1762, zdał komendę w marcu 1763. Od czerwca 1765 do końca sierpnia 1768 dowodził na wodach angielskich 14-działowym slupem dwumasztowym Dispatch. Od lipca 1770 do 1772 był kapitanem 10-działowego slupa dwumasztowego Spy, wyprawionego w rejon Wysp Podwietrznych 5.10.1770, a wycofanego do rezerwy w 1772. Promowano Wortha do stopnia komandora 2.11.1772. Od maja 1773 do lipca 1775 dowodził 50-działowcem Chatham, okrętem flagowym wiceadm. Parry’ego na wodach Wysp Podwietrznych. W 1776 był kapitanem 20-działowca Deal Castle, operującego w rejonie Nowej Fundlandii. Od połowy grudnia 1778 do połowy lutego 1780 zatrudniono go przy brance marynarzy do floty. W styczniu 1781 objął komendę nad 50-działowcem Assistance we Flocie Kanału. Wysłano go 2.05.1782 z konwojem do Ameryki Północnej. Współdziałał w zdobyciu amerykańskiego żaglowca korsarskiego 16.08.1782. Pod koniec września był już w Plymouth, biorąc udział w rozprawie sądu wojennego. Jego okręt wycofano w Anglii do rezerwy na początku 1783. James Worth został spensjonowany bez awansu 17.04.1794. Zapewne w wyniku protestów w parlamencie przyznano mu jednak stopień kontradmirała w stanie spoczynku w 1795. Był żonaty i miał dzieci. Jego syn James Andrew Worth (przyszły komandor Royal Navy) został porucznikiem w 1794, a więc zapewne urodził się koło 1774. James Worth żył nadal w 1802, lecz data jego śmierci nie jest znana.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Thomas Haynes urodził się w 1732. Zaczął służbę w Royal Navy 21.01.1747 jako „marynarz” na pokładzie 44-działowca Poole, wysłanego wtedy do Afryki zachodniej i stąd ku Wyspom Podwietrznym. Haynes osiągnął pozycję midszypmena lub pomocnika nawigatora 23.12.1749. Zdał w Westminsterze egzamin na porucznika 6.11.1754, otrzymał ten stopień 1.11.1755. Tymczasem służył w 1755 na 50-działowcu Centurion (wysłanym do Wirginii 23.12.1754) nadal jako midszypmen. Oddelegowany w lecie do armii generała Braddocka, był jedynym oficerem marynarki, który przeżył bitwę pod Monongahelą. Od 14.12.1763 do 2.04.1764 był oficerem na 60-działowcu Achilles, wówczas okręcie strażniczym w Portsmouth. Od marca 1777 do 1778 dowodził 16-działowym slupem Porpoise, wysłanym na wody Jamajki 17.04.1777. Tymczasem awansował na „nawigatora i dowódcę” 9.04.1777. W 1777 działał u wybrzeży Ameryki Północnej. W styczniu 1779 był krótko kapitanem 32-działowej fregaty Ambuscade, należącej do Eskadry Zachodniej. Promowano Haynesa do stopnia komandora 30.01.1779 lub tydzień wcześniej. Powierzono mu wtedy 24-działowiec Pelican, skierowany do rejonu Jamajki 13.04.1780. Zdobył tam francuski okręt korsarski 9.12.1780. Od 14.12.1780 do 31.05.1781 dowodził na wodach Jamajki 28-działową fregatą Lowestoffe. Od 1.06.1781 do 29.12.1781 sprawował komendę nad 64-działowcem Ruby. W 1783 był krótko (do marca) kapitanem 64-działowca Belleisle we Flocie Kanału. Zmarł w grudniu 1788 w St. Thomas (w hrabstwie Devon).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi Andrew Sutherland (... - 1795, awans kapitański otrzymał 05.12.1780) oraz John Elphinstone (... - 07.1802, awans kapitański otrzymał 16.5.1793).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Andrew Sutherland uzyskał stopień porucznika 28.12.1770. Mianowano go w maju 1779 dowódcą 14-działowego slupa Vulture i jest to zapewne data awansu do stopnia commander. Wziął w tym samym miesiącu udział w ekspedycji komodora George'a Colliera (z żołnierzami brygadiera Edwarda Matthewa) przeciwko Elizabeth River nad zatoką Chesapeake, a także w działaniach na rzece Hudson w celu wygonienia Amerykanów ze Stony Point (zdobyli to miejsce w lipcu 1779). Patrolował rzekę Hudson jeszcze u schyłku 1780 i został ranny, kiedy Amerykanie z baterii na Teller Point ostrzelali Vulture we wrześniu 1780. Sutherland awansował na komandora (captain) 5.12.1780. W marcu 1781 objął dowództwo 74-działowca Russell w eskadrze kadm. Hooda w Indiach Zachodnich. Walczył w starciu koło Martyniki 29/30.04.1781 (bitwa pod Fort Royal), przeszedł z Hoodem do Ameryki Północnej, ale nie brał udziału w bitwie pod Chesapeake 5.09.1781. Wrócił do Indii Zachodnich 15.12.1781 i wkrótce zdał komendę nad okrętem Russell. Odtąd dowodził 20-działowym "post-shipem" (nie "slupem", jak błędnie pisują rozmaici autorzy w sieci - oficer w stopniu captain nie mógł być dowódcą slupa, chyba że w powieści) Saint Eustatius w rejonie Wysp Podwietrznych. Z końcem stycznia 1782 został kapitanem 64-działowca Belliqueux. Uczestniczył na nim w bitwie pod Dominiką 9.04.1782 oraz w bitwie u Wysepek Świętych 12.04.1782 (gdy poddał się mu francuski 64-działowiec Ardent), a także w akcji w Cieśnienie Mona 19.04.1782, kiedy pomagał w zdobyciu francuskiego 64-działowca Caton. Pod rozkazami adm. Pigota przeszedł na wody amerykańskie (Belliqueux stacjonował w Nowym Jorku od 5.09 do 24.10.1782), potem pomagał w blokadzie Cap Français na San Domingo, wrócił na Jamajkę w 1783, a stąd do Anglii, gdzie jego okręt wycofano do rezerwy w sierpniu 1783. Sutherland od maja 1786 do 1788 dowodził 74-działowcem Powerful, flagowym okrętem kadm. Thomasa Gravesa, głównodowodzącego w Plymouth. Od lipca 1788 do kwietnia 1789 był kapitanem 74-działowca Orion, wówczas okrętu strażniczego w Plymouth. Ożenił się 30.12.1789 z Louisą Colebrook, trzecią córką baroneta Crawford, posła do parlamentu. Mieli dzieci, w tym syna urodzonego 6.11.1792. Andrew Sutherland objął w lipcu 1790 komendę nad 64-działowcem Nassau, wprowadzonym do aktywnej służby w związku z kryzysem w stosunkach z Hiszpanią, ale jeszcze w tym samym roku (wobec zażegnania sporu) wycofanym do rezerwy. Od lutego 1793 do listopada 1794 dowodził 64-działowcem Diadem, skierowanym na przełomie kwietnia i maja 1793 na Morze Śródziemne. Okręt ten należał do floty śródziemnomorskiej wiceadm. Hooda, która od sierpnia do grudnia 1793 stacjonowała w Tulonie. Sutherland od 1.07 do 10.10.1794 sprawował na Morzu Śródziemnym komendę nad 74-działowcem Berwick. Był od listopada 1794 komisarzem marynarki wojennej w Gibraltarze. Zmarł tam 18.07.1795.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

John Elphinstone urodził się 14.08.1756 w Peckham (część Londynu) albo w Szkocji. Był synem komandora Royal Navy Johna Elphinstone (żyjącego 1722-1785, który w latach 1769-1771 służył w marynarce rosyjskiej jako kontradmirał) i Amelii Warburton. Zdał egzamin na porucznika w Westminsterze w 1774, ale otrzymał ten stopień dopiero 11.07.1776. W 1777 służył na 10-działowym szkunerze Labrador, operującym w latach 1777-1779 na wodach Nowej Fundlandii (nie zarejestrowanym oficjalnie w Royal Navy). W 1778 był oficerem na 74-działowcu Berwick, więc być może brał udział w bitwie pod Ouessant 27.07.1778. W 1779 należał do załogi 28-działowej fregaty Lizard. Wchodził w 1781 w skład kadry oficerskiej 32-działowej fregaty Astraea, która pożeglowała 7.10.1781 na wody Ameryki Północnej. Przeszedł w 1782 na fregatę 36-działową Monsieur, która 6.03.1782 i 27.03.1782 zdobyła francuskie okręty korsarskie, w maju 1782 operowała w składzie floty kadm. Kempenfelta, a w lipcu 1782 w składzie eskadry komodora Reeve'a, po czym została wycofana do rezerwy w marcu 1783. John Elphinstone od marca 1787 do 1789 dowodził 10-działowym kutrem Busy u północno-wschodnich wybrzeży Szkocji. Awansował do rangi commander 21.09.1790. Dostał stopień komandora (captain) 16.05.1793. Dowodząc od maja 1794 okrętem 98-działowym Glory, flagowcem kadm. George'a Keitha Elphinstone'a (wbrew dawnym biografiom wcale z nim nie spokrewnionego, ale odtąd stale go protegującego), walczył na Atlantyku w bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca 1794 i otrzymał za to złoty medal. W sierpniu 1794 objął komendę nad 98-działowcem Barfleur, nowym okrętem flagowym kadm. Elphinstone'a, i sprawował ją do marca 1795. Był od kwietnia 1795 kapitanem 74-działowca Monarch, flagowego okrętu kadm. (wiceadm. od 1.06.1795) George'a Keitha Elphinstone'a w ekspedycji przeciwko holenderskiej Kolonii Przylądkowej; uczestniczył w zajęciu tego kraju po operacjach prowadzonych od lipca do września 1795 oraz w pojmaniu całej holenderskiej eskadry w zatoce Saldanha w sierpniu 1796. W 1797 dowodził krótko 100-działowcem Queen Charlotte. Od września do października 1798 sprawował komendę nad 74-działowcem Hannibal. Od 14.11.1798 (faktycznie od 26.11.1798) do 31.12.1798 był kapitanem 80-działowca Foudroyant, flagowego okrętu wiceadm. lorda Keith (czyli dawnego George’a Keitha Elphinstone’a); pożeglował 6.12.1798 na Morze Śródziemne, docierając do Gibraltaru 19.12. Tam zszedł z okrętu razem z lordem Keith. Od lutego do sierpnia 1799 sprawował komendę nad 98-działowcem Barfleur, ponownie okrętem flagowym lorda Keith, który operował pod Kadyksem, a od maja 1799 na Morzu Śródziemnym. Od września 1799 John Elphinstone dowodził 74-działowcem Hector. W 1801 jego okręt należał do eskadry kadm. Johna Borlase'a Warrena, operującej w lutym między Gibraltarem a Minorką. Od czerwca 1801 John Elphinstone zajmował stanowisko Kapitana Floty (szefa sztabu) adm. lorda Keith na 80-działowcu Foudroyant. Zmarł 17.12.1801 w La Valetta na Malcie. W 1802 (nie wiedziano jeszcze o jego śmierci) John Elphinstone dostał o sułtana tureckiego złoty medal za wyróżniającą się służbę u wybrzeży Egiptu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Pozdrawiam Janusz.

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie chciałbym powrócić do tego tematu po długiej przerwie i zapytać o kolejnych angielskich oficerów.
Poproszę o opisanie losów oficerów, są nimi Bartholomew Candler (… - 22.10.1722, awans kapitański otrzymał 27.01.1705/06) oraz James Moneypenny (… - 23.10.1723, awans kapitański otrzymał 16.08.1704).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Bartholomew Candler miał długą i raczej nie obfitującą w ciekawe wydarzenia służbę, ale lubił się rozpisywać, więc kiedy został dowódcą i mógł już wysyłać sążniste memoriały do admiralicji, robił to, dzięki czemu sporo o nim wiemy. Jednak nie dotyczy to wczesnego okresem życia (ożenił się 1.08.1703 z Ann Mellish; mieli dzieci) i kariery - o których jak na razie brak bliższych informacji. Mianowano go 30.04.1705 dowódcą (commander) 6/8-działowego jachtu Katherine we flocie adm. Shovella. Został 27.01.1705 (wg ichniego rozumienia kalendarza) albo 27.01.1706 (wg naszej umowy przejścia starego roku w nowy) - w każdym razie w następnym miesiącu po grudniu 1705 - wyznaczony kapitanem (captain) 32-działowego okrętu piątej rangi (z pinkową rufą) Falcon. Od 29.04.1706 do 18.08.1707 Bartholomew Candler sprawował komendę nad 42-działowym okrętem 5 rangi Roebuck, na którym najpierw operował na Morzu Śródziemnym, a potem osłaniał w 1707 robotników budujących latarnię Eddystone. Od 19.08.1707 do 7 najbliższego stycznia był drugim kapitanem 80-działowca Ranelagh. We flocie śródziemnomorskiej (której poszczególne okręty i zespoły operowały też pod Gibraltarem i zawijały na remonty i wyposażenie do Lizbony) trwało wtedy przerzucanie admirałów (a każdy lubił mieć własnego kapitana flagowego, więc przenosiny dotyczyły też komandorów). W rezultacie Bartholomew Candler, ciągle na pozycji drugiego kapitana, przechodził z pokładu na pokład - w okresie 8-19.01.1707/8 był na 80-działowcu Torbay, zaś od 20.01 do 14.09.1708 - na 90-działowcu Triumph. Jednak na tym ostatnim przejął dowództwo, gdyż okręt został flagowcem kadm. Jenningsa we Flocie Kanału adm. Bynga. Od 15.09.1708 do 17.12.1709 dowodził 96-działowcem Saint George, flagowym okrętem Jenningsa w ekspedycji do Lizbony. Przeszedł 30.11.1709 (i pozostał do października 1710) na 100-działowiec Royal Anne (w 1710 jednostka flagowa adm. Jenningsa). Od października 1710 do 13.08.1714 był kapitanem 96-działowca Blenheim, kolejnego flagowca adm. Jenningsa, tym razem na Morzu Śródziemnym (do 1713). Od 9.08.1716 do 1.12.1718 dowodził 20-działowym okrętem 6 rangi Winchelsea, wysłanym do Nowego Jorku, a stąd do Indii Zachodnich, z zadaniem prowadzenia m.in. badań hydrograficznych. Candler objął 14.09.1716 stanowisko naczelnego dowódcy Royal Navy na Jamajce. Były to czasy, kiedy na wspomnianych wodach roiło się od rozmaitych słynnych (jak Czarnobrody) i mniej słynnych piratów, których Candler miał zwalczać (zgodnie z rozkazem otrzymanym 4.03.1717 na Jamajce), ale tylko ich bezskutecznie tropił i zbierał zasłyszane wiadomości, więc trudno ocenić, na ile prawdziwe. Niewątpliwie wśród wymienianych nazwisk były w pełni historyczne - jak to Benjamina Hornigold, który w 1716 dowodził slupem i krążył w pobliżu Gwinei razem z Czarnobrodym, a potem faktycznie pożeglował na Bahamy, gdzie niewiele rozminął się z Candlerem i takie, które na historyczne wyglądają - jak Charlesa Bellamy, dowodzącego pirackim statkiem Whidaw i małą eskadrą innych, które rozbiły się w pobliżu wybrzeży Ameryki Północnej (tyle że zgodnie z raportem Candlera w 1717, a wg "The pirates' who's who" Philipa Gosse dopiero w 1726). W każdym razie przemierzał wody Bahamów (19.07.1717 był w pobliżu Crooked Island z tego archipelagu), Wysp Dziewiczych, Cieśniny Zawietrznej, okrążał Jamajkę, eskortował konwoje, odwiedzał Barbados, Tortolę, St Thomas, mijał wyspy Caicos, karenażował (z trudem) swój okręt na Jamajce, wydawał rozkazy dowódcom slupów Swift i Tryall, organizował patrolowanie wybrzeży Ameryki w okolicach Portobelo i Cartageny, zbierał obserwacje do poprawy map tamtejszych wód, obsadzał wakujące stanowiska na okrętach - z czego składał wyczerpujące (także czytającego) sprawozdania. W grudniu 1720 Bartholomew Candler objął komendę nad 42-działowym okrętem piątej rangi Launceston, wyprawionym do Indii Zachodnich. Tam, po podobnie wyglądającej służbie, zmarł 22.10.1722.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

James Moneypenny pojawia się na kartach historii 16.04.1697, kiedy awansował na porucznika. Od tego czasu do 15.08.1704 był oficerem na wielu różnych okrętach Royal Navy: 32-działowej jednostce 5 rangi Lynn (16.04.1697-5.05.1699, na wodach irlandzkich, od 1698 w Indiach Zachodnich); 50-działowcu Coventry (6.05.1699-3.03.1700/1); 70-działowcu Ipswich (4.03.1700/1-21.10.1701 na Spithead); 24-działowcu Swan (19.12.1701-18.02.1701/2 na wodach irlandzkich); 50-działowcu Warwick (19.02.1701/2-8.01.1702/3); 100-działowcu Royal Sovereign (9.01.1702/3-16.04.1703); 96-działowcu Royal Katherine (26.08.1703-15.08.1704, od stycznia 1704 flagowym okręcie adm. Rooke'a). Uczestniczył w wyprawie adm. Rooke'a na Morze Śródziemne, brał udział w zdobyciu Gibraltaru 20-24.07.1704 oraz w bitwie pod Vélez-Malagą 13.08.1704. Zawsze w takim przypadku pisało się, że to "postawa" zapewniła oficerowi awans, w rzeczywistości chodziło o miejsce na okręcie flagowym głównodowodzącego. W każdym razie James Moneypenny awansował 16.08.1704 na kapitana (captain) 70-działowca Kent, którym "dowodził" przez cztery dni do 20.08.1704 (typowa fikcja mająca zapewnić potwierdzenie promocji). W rzeczywistości od 21.08.1704 do 20.02.1704/5 był kapitanem 60-działowca Nottingham, nadal na Morzu Śródziemnym. To prawdopodobnie na tym okręcie miał spór z porucznikiem Brierwoodem, którego poniżał i tyrańsko prześladował (zdaniem porucznika) lub na którym usiłował wymusić wykonywanie obowiązków (zdaniem kapitana), co skończyło się wyzwaniem na pojedynek (przed którym Moneypenny stchórzył), sądem wojennym i usunięciem Brierwooda z marynarki. Od 21.02.1704/5 do 2.01.1706/7 Moneypenny dowodził 50-działowcem Leopard. Walczył w bitwie pod Marbellą 10.03.1704/5 (samym Anglikom tak się mylą te daty o jednym roku wg starego kalendarza i drugim wg nowego, że nie mogą się zdecydować, czy w tej bitwie Moneypenny dowodził jeszcze okrętem Nottingham czy już okrętem Leopard). Od 22.12.1707 do 28.11.1709 był kapitanem 100-działowca Royal Anne, w 1708 na kanale La Manche, w 1709 znów na Morzu Śródziemnym. Od 29.11.1709 do 21.09.1710 zajmował stanowisko drugiego kapitana na 100-działowcu Royal Sovereign. Od 22.09.1710 do 31.08.1714 sprawował komendę nad 56/64-działowcem Superbe, do 1713 na Morzu Śródziemnym. Przyprowadził 18.10.1711 do Livorno bardzo cenny pryz zdobyty podczas rejsu z Lewantu. Od 2.08.1715 do 12.12.1715 był kapitanem 70-działowca Royal Oak (teoretycznie; okręt nie wszedł do służby). James Moneypenny zmarł 23.10.1723 w Anglii.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów angielskich oficerów, są nimi William Bokenham (… - 09.11.1702, awans kapitański otrzymał 07.05.1689) oraz Thomas Fowlis (… - 21.07.1703, awans kapitański otrzymał 12.04.1690).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

William Bokenham został 10.08.1681 mianowany przez wiceadm. Herberta porucznikiem na 40/46-działowym okręcie-pułapce Kingfisher, który operował na Morzu Śródziemnym przeciwko korsarzom algierskim. Herbert przeniósł Bokenhama 17.08.1682 na własny okręt flagowy, 48/42-działowiec Bristol. Natomiast 20.06.1685 Bokenham został pierwszym porucznikiem na 67-działowcu Rupert, a 11.07.1686 - na 46-działowcu Dragon. Ten ostatni był kolejnym okrętem flagowym na Morzu Śródziemnym. William Bokenham został 7.05.1689 mianowany kapitanem 48-działowca Happy Return, ale był jego dowódcą bardzo krótko, w tym samym miesiącu widzimy go sprawującego komendę (też niedługą) nad 28-działowcem Sapphire. Operował w okolicy Cieśniny Gibraltarskiej we flocie wiceadm. Killegrew, eskortował konwój z Kadyksu do Alicante i Malagi. W 1691 dowodził krótko 58-działowcem Monck, pod Dunkierką. Od 1691 lub 1692 sprawował komendę nad 70-działowcem Grafton i walczył na nim w bitwie pod Barfleur 19.05.1692 [Rif Winfield jako kapitana tego liniowca podaje Henry'ego Bokenhama, ale moim zdaniem się myli]. W latach 1693-1694 William Bokenham dowodził 90-działowcen Duchess; brał udział w czerwcu 1694 w działaniach adm. Berkeley'a na wodach Brestu. Od 11.06 do 2.09.1695 był kapitanem 90-działowca Neptune. Zdaniem niektórych od 2.09.1695 do 5.05.1696 dowodził 100-działowcem Queen, lecz inni się z tym nie zgadzają. Od 6.05.1696 do 26.10.1697 był kapitanem (pierwszym albo drugim) na 100-działowcu Britannia, flagowcu adm. Berkeleya u francuskich wybrzeży. Od 6.05 do 30.11.1699 miał sprawować komendę nad 28-działowcem Vulcan, ale nie jest to pewne. Zajął się polityką i od listopada 1701 do lipca 1702 reprezentował w Izbie Gmin okręg Rochester jako wig. Od lutego do lipca 1702 dowodził 90-działowcem Triumph, flagowcem adm. Rooke'a. W lipcu 1702 objął komendę nad 90-działowcem Association, skierowanym w sierpniu 1702 pod Kadyks w składzie ekspedycji adm. Rooke'a. Walczył z wyróżnieniem w bitwie pod Vigo 12.10.1702, atakując jeden z fortów broniących wejścia do portu. Jednak wkrótce po powrocie do Anglii - albo jeszcze na morzu - zmarł 9.11.1702 (podaje się też datę o dzień późniejszą).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Thomas Fowlis (Foulis, Fowler, Foules, Fowles) był może synem komandora Thomasa Foulesa (Fowlisa), który zginął 28.05.1673 dowodząc w bitwie okrętem Lyon. On sam otrzymał stopień porucznika 23.08.1688. Został mianowany 12.04.1690 kapitanem 8-działowego brandera Hound. Był w bitwie pod Beachy Head (bitwie pod Béveziers) 30.06.1690. Za pomocą tego brandera bezskutecznie próbowano spalić francuski flagowiec Soleil Royal w bitwie pod Barfluer 19.05.1692, a potem skierowano go na Cherbourg, gdzie spłonął przedwcześnie 22.05.1692, zapalony przez francuski pocisk. Thomas Fowlis od czerwca 1692 do co najmniej najbliższego lutego dowodził 32-działowym okrętem 5 rangi Sheerness. Zdaniem Charnocka Thomas Foulis wkrótce potem dowodził 50-działowcem Deptford; Rif Winfield twierdzi, że kapitanem tego okrętu w 1693 był kmdr T. Houles - może to kolejna wersja przekręcania nazwiska. Od 2.09 do 30.12.1696 Fowlis sprawował komendę nad 80-działowcem Devonshire. W latach 1696-1699 kmdr Thomas Foulis dowodził 70-działowcem Restoration. W składzie eskadry komandora Harlowa brał udział 14-16.08.1697 w nieudanej próbie przechwycenia (na południowy zachód od Wysp Scilly) francuskiej eskadry De Pointisa wracającej z Indii Zachodnich. Od 26.02 do 25.12.1701 był kapitanem 70-działowca Suffolk, stojącego wtedy na Spithead ze zredukowaną załogą. Potem od 26.12.1701 sprawował do najbliższego marca krótkie komendy nad 70-działowcem Nassau i 80-działowcem Russell. Od 13.03 do 6.05.1702 był drugim kapitanem na 100-działowcu Royal William, a od 16.05 do 26.05.1702 zajmował to samo stanowisko na 100-działowcu Britannia. Od 12.09 do 29.11.1702 dowodził 74-działowcem Royal Oak i miał pod sobą małą eskadrę, która patrolowała okolice Calais, Gravelines i Dunkierki. Podobno od 4.01 do 21.07.1703 był kapitanem 100-działowca Britannia, chociaż zdaniem innych okręt ten znajdował się wówczas w rezerwie. Thomas Fowlis zmarł 24.07.1703 (lub 3 dni wcześniej).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach