www.timberships.fora.pl

kgerlach · Wysłany: Sob 20:23, 19 Mar 2016 Temat postu:

O losach Francisa Reynoldsa już tu pisałem, między informacjami o oficerze nazwiskiem Saxton, a losami oficera o nazwisku Osborn.

William Garner (nie Gardner!) zaczął służbę w Royal Navy 26.03.1731 jako midszypmen na pokładzie 50-działowca Assistance. Egzamin na porucznika zdał w Westminsterze 3.03.1743. Otrzymał jednak ten stopień dopiero 23.09.1757 (albo pięć dni później). Awansował na „nawigatora i dowódcę” 1.02.1763. Powierzono mu wtedy (do sierpnia 1764) 10-działowy slup Lynx. Okręt ten skierowano potem do remontu w Deptford, zaś Garner przejął w październiku 1764 slup 14-działowy Hound i pożeglował na nim ku brzegom Afryki 4.01.1765. Wrócił do dowodzenia slupem Lynx w sierpniu 1768 i popłynął w rejon Wysp Podwietrznych 28.11.1766. Awansował na komandora 3.08.1768. Od 1769 do stycznia 1772 był kapitanem 20-działowca Scarborough, operującego w rejonie Wysp Podwietrznych. Od 1772 do 1774 dowodził na tych samym wodach 20-działowcem Kennington. W 1776, wciąż w eskadrze Wysp Podwietrznych, objął dowództwo 28-działowej fregaty Argo, by odprowadzić ją do Anglii, gdzie została zaraz rozebrana w Portsmouth. Od października 1776 do października 1778 był kapitanem 32-działowej fregaty Southampton, operując głównie w rejonie Jamajki. Pod nieobecność komandora Longforda przeprowadził do Indii Zachodnich 64-działowiec America w eskadrze komodora Rowleya, która wyruszyła 26.12.1778. W 1779 Garner wrócił na Southampton, która należała do Eskadry Zachodniej, brała udział w doprowadzeniu posiłków do Gibraltaru, w grudniu 1779 wchodziła w skład eskadry komodora Jervisa, w sierpniu 1780 osłaniała konwój idący na Jamajkę, zatopiła francuski lugier korsarski. W 1781 William Garner objął dowództwo 74-działowca Grafton w rejonie Jamajki. Eskortując konwój z tekiem wrócił do Anglii pod koniec lipca 1781. Jego okręt wycofano do rezerwy we wrześniu 1781. Garner już nie otrzymał nowej komendy. Zmarł 20.03.1787.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska · Wysłany: Nie 13:03, 20 Mar 2016 Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi Charles Fielding/Feilding (... - ... - 11.01.1783, awans kapitański otrzymał 27.08.1760) oraz James Ferguson (... - 1793, awans kapitański otrzymał 0.06.1763).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach · Wysłany: Pon 7:58, 21 Mar 2016 Temat postu:

Charles Fielding (Feilding) był drugim synem podpułkownika gwardii Charlesa Fieldinga, koniuszego króla Jerzego II (i wnukiem hrabiego Denbigh z Irlandii). Jego matką była Anne Bridges (z domu Palmer) albo Hester Firebrass, córka baroneta. Urodził się 2.07.1738. Wcześnie rozpoczął służbę na morzu, otrzymał stopień porucznika 19.05.1757. Awansował na „dowódcę” 14.04.1760 (lub cztery dni wcześniej). Powierzono mu wtedy 14-działowy slup Swallow w Eskadrze Zachodniej. Promowano Fieldinga na komandora 27.08.1760, dając mu 20-działowiec Flamborough. Zdał komendę w listopadzie 1760. Od 13.03.1761 do 1763 dowodził 28-działową fregatą Unicorn. Operował w składzie eskadry komodora Manna pod Brestem w 1762, potem u wybrzeży portugalskich do 1763. W latach 1769-1770 sprawował komendę nad 60-działowcem Achilles, wówczas okrętem strażniczym w Portsmouth. Od sierpnia 1770 do 1771 był kapitanem 44-działowca Rainbow, skierowanego ku wybrzeżom Afryki 6.01.1771. Ożenił się 29.02.1772 z Sophie Finch, damą dworu królowej Szarloty oraz siostrą hrabiego Winchelsea i Nottingham. Mieli trzy córki i syna, urodzonego w 1780 kolejnego Charlesa Fieldinga, przyszłego kontradmirała. Od lutego 1772 do 1775 Fielding dowodził 74-działowcem Kent, stojącym wtedy zasadniczo jako okręt strażniczy w Plymouth, ale uczestniczącym w letnich rejsach ćwiczebnych floty w 1773 i 1774. Od lutego 1776 do 1778 sprawował dowództwo 32-działowej fregaty Diamond, wysłanej 20.07.1776 na wody Ameryki Północnej w składzie eskorty osłaniającej transportowce z wojskiem heskim. Brał udział w operacji zdobycia Nowego Jorku w sierpniu-październiku 1776, wpędził na brzeg i spalił amerykańską galerę 14.03.1777, zdobył amerykański okręt korsarski 17.09.1777. Przejściowo sprawował naczelne dowództwo w Halifaxie w 1778, bardzo chwalony w sierpniu przez wiceadm. Howe’a. Pod koniec sierpnia 1778 jego fregata została wcielona do eskadry wiceadm. Byrona, która zawinęła wtedy do Halifaxu. W 1779 Fielding dowodził do maja 74-działowcem Sultan w rejonie Wysp Podwietrznych. Potem przejął komendę nad 90-działowcem Namur w Eskadrze Zachodniej (Flocie Kanału) adm. Hardy’ego. Dowodził małą eskadrą, która 31.12.1779/1.01.1780 wdała się koło wyspy Wight w walkę z eskortą holenderskiego konwoju (czyli wtedy jeszcze formalnie należącego do neutralnego państwa, bowiem Wielka Brytania wypowiedziała wojnę Holandii dopiero w grudniu 1780), nazwaną – od nazwisk obu dowódców – aferą Feildinga-Bylandta. W kwietniu 1780 kmdr Charles Feilding objął dowództwo 38-działowej fregaty Minerva na wodach kanału La Manche, uczestniczył w doprowadzeniu posiłków do Gibraltaru przez wiceadm. Darby w kwietniu 1781, wyszedł 9.06.1781 w eskorcie konwoju lizbońskiego, zdobył amerykański okręt korsarski w pobliżu przylądka Clear 8.10.1781 i zdał komendę pod koniec roku. Od lutego lub od 16.03.1782 był kapitanem 74-działowca Ganges we Flocie Kanału wiceadm. Howe’a. Uczestniczył w operacji zaopatrzenia Gibraltaru przez flotę adm. Howe’a we wrześniu-październiku 1782. Podczas odwrotu brał udział w starciu z flotą hiszpańsko-francuską koło przylądka Spartel 20.10.1782. Odniósł przy tym lekką ranę ręki. Wdało się jednak zakażenie i całkowicie niespodziewanie gangrena zakończyła życie Fieldinga pod koniec 1782 albo 11.01.1783. Musiałby żyć jeszcze 5 lat, aby doczekać się awansu na kontradmirała.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach · Wysłany: Wto 7:49, 22 Mar 2016 Temat postu:

James Ferguson był Szkotem. Urodził się w 1723. Zaczął służbę w Royal Navy 4.09.1742 w teoretycznym stopniu starszego marynarza na 50-działowcu Leopard, operującym w 1742 i 1743 u zachodnich podejść do kanału La Manche oraz w Zatoce Biskajskiej. Uzyskał pozycję midszypmena lub pomocnika oficera nawigacyjnego 9.08.1743. Okrętem Leopard dowodził od września 1744 do 1748 kmdr Colvill (Colville), wysłany na Morze Śródziemne. W 1753 Ferguson był midszypmenem na 20-działowcu Success, remontowanym wtedy w Woolwich. Egzamin na porucznika zdał w Westminsterze 19.12.1755. Otrzymał ten stopień 15.11.1756 będąc już w zaawansowanym - jak na start kariery oficerskiej - wieku 33 lat. Na dodatek pierwotnie chodziło jedynie o tymczasowe mianowanie na 70-działowcu Northumberland (którym kmdr Colvill dowodził od stycznia 1753 do 1762), czyli Ferguson tylko pełnił obowiązki porucznika. Administracja rządowa długo nie chciała mu zatwierdzić stopnia, podobno w rewanżu za to, że Colvill nie dość usilnie promował młodych ludzi wskazanych przez Ansona, pierwszego lorda admiralicji w okresie 1751-1756. Tym niemniej zatwierdzenie w końcu nastąpiło. Northumberland należał do eskadry patrolującej pod Brestem, której dowództwo objął w listopadzie 1756 wiceadm. Knowles. Skierowany na wody amerykańskie 16.04.1757, wziął udział w nieudanej ekspedycji przeciwko Louisbourgowi (sierpień-wrzesień 1757) pod wiceadm. Holburne. Kiedy większość floty Holburne’a powróciła do Anglii, Colville pozostał na zimę w Halifaxie na czele małych sił mających przeszkadzać w dostawie posiłków do francuskiej twierdzy. W marcu 1758 dowództwo eskadry przejął z jego rąk kontradm. Hardy. Od września 1759 do kwietnia 1763 Ferguson dowodził 10-działowym slupem Hunter. Zdobył francuski okręt korsarski 8.01.1761, patrolował u wybrzeży Portugalii w 1761. W 1762 jego slup należał do stacjonującego na Downs zespołu komodora Moore’a. We wrześniu Ferguson natknął się na 4 statki holenderskie osłaniane przez fregatę i zażądał możliwości sprawdzenia towarów pod kątem kontrabandy. Spotkawszy się z kategoryczną odmową wrócił do Moore’a, który wysłał dużo silniejszą eskadrę (ale w tym także slup Hunter). Pokonała ona i zajęła cały zespół holenderski. Ferguson awansował w 1763 na „nawigatora i dowódcę”. Już 6.06.1763 został komandorem. Powierzono mu wtedy 50-działowiec Romney, flagowy okręt kontradm. Colvilla, wysłanego na wody Ameryki Północnej. Jednostkę tę wycofano do rezerwy w październiku 1766. Dopiero w grudniu 1775 Ferguson objął dowództwo następnego okrętu, 32-działowej fregaty Brune. Popłynął na niej 6.05.1776 ku wybrzeżom Ameryki Północnej. Odznaczył się aktywnością w walkach o Nowy Jork. W marcu 1777 dowodził morskimi siłami ekspedycji wysłanymi w górę rzeki York dla zniszczenia amerykańskich magazynów w Peek’s-Kill. Zdobył amerykański okręt korsarski 19.09.1777. Od listopada 1778 do października 1780 był kapitanem 36-działowej fregaty Venus, skierowanej 4.11.1778 do Indii Zachodnich w eskadrze komodora Hothama. Brał udział w bitwie koło Wyspy Św. Łucji 14/15.12.1778, zdobył w rejonie Wysp Podwietrznych amerykański okręt korsarski 6.03.1779, uczestniczył w bitwie pod Martyniką 17.04.1780. W maju 1780 objął w tamtym rejonie dowództwo 64-działowca Intrepid, walczył w starciach koło Wyspy Św. Łucji 15 i 19.05.1780. Zdobył amerykański okręt korsarski 14.06.1780. Od lipca 1780 do czerwca 1781 był kapitanem 74-działowca Terrible. Przeszedł do Nowego Jorku w składzie floty adm. Rodneya, wrócił do Indii Zachodnich 12.12.1780. Brał udział w zajęciu holenderskiej wyspy Sint Eustatius 3.02.1781 oraz w potyczce pod Martyniką 29/30.04.1781. Zdał komendę w czerwcu 1781 i wrócił do Anglii.
Tu dochodzimy do dość dziwnego, chociaż w sumie niezbyt ważnego epizodu. W korespondencji Nelsona pojawia się informacja, że kmdr James Ferguson z okrętu Berwick stanął przed sądem wojennym za wyruszenie ze Spithead 11 lutego 1782 bez dołączenia do konwoju zachodnioindyjskiego - jak miał nakazane - ale go uniewinniono. W związku z tym mówi się o kwestii w różnych poważnych pracach historycznych i jeszcze zarzuca Charnockowi, że nie znał lub świadomie zignorował sprawę. Tymczasem wiadomo skądinąd, że 74-działowcem Berwick dowodził od 9.03.1781 do 17.03.1782 kmdr John Ferguson – zupełnie inny oficer! Na dodatek James Ferguson zdał jedną komendę w czerwcu 1781, a wziął kolejną w marcu 1782, więc zupełnie nie wiadomo, na czym miałby wypływać ze Spithead 11.02.1782 – bo raczej nie na tratwie. Wygląda więc na to, że chyba mylą się współcześni historycy, a nie biograf z końca XVIII w. W każdym razie ten wątek sądowy jest podejrzany i nieścisły.
Od marca do lipca 1782 James Ferguson dowodził 28-działową fregatą Surprise. Wyszedł z konwojem nowofundlandzkim 2.03.1782. Objął w lipcu 1782 komendę nad 74-działowcem Egmont. Uczestniczył w operacji doprowadzenia posiłków do Gibraltaru przez flotę adm. Howe’a w okresie wrzesień-październik 1782. Podczas odwrotu brał udział w starciu z flotą hiszpańsko-francuską koło przylądka Spartel 20.10.1782. Zdał dowództwo w 1783. Był żonaty. W styczniu 1784 dano synekurę w postaci posady zastępcy gubernatora szpitala w Greenwich (zachował ją do śmierci). W 1786 w czasie podróży powozem do Szkocji doznał ataku paraliżu (wylewu?), po którym całkowicie zniedołężniał. Z tego powodu nie mógł być awansowany na kontradmirała, gdy 1.02.1793 nadeszła jego kolej. Zmarł 14.02.1793.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska · Wysłany: Sob 19:18, 26 Mar 2016 Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi. Proszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi Robert Carkett (... - 05.10.1780, awans kapitański otrzymał 12.03.1758), Hugh Bromedge (... - 18.02.1792, awans kapitański otrzymał 29.04.1778).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach · Wysłany: Nie 13:45, 27 Mar 2016 Temat postu:

Robert Carkett zaczął służbę w Royal Navy prawdopodobnie w 1734 w charakterze starszego marynarza na 60-działowcu Exeter we flocie adm. Norrisa. Służył później do 1738 na 6-działowym slupie Grampus (operującym w okolicach Nowej Fundlandii) oraz na 10-działowym slupie Alderney (na tych samych wodach). Został potem midszypmenem na 60-działowcu Plymouth, przydzielonym w maju 1738 do eskadry Morza Śródziemnego. Był na tej jednostce jeszcze w 1742, gdy jej dowództwo objął kmdr Rodney. Carkett zdał egzamin na porucznika 18.07.1743. Należał do załogi 60-działowca Deptford, wysłanego 30.04.1744 do Indii Wschodnich. Dostał tam stopień porucznika 26.02.1744/1745. Wrócił do Anglii we wrześniu 1746. Był co najmniej do 1748 oficerem na 20-działowej fregacie Surprise, która pochwyciła szereg francuskich okrętów korsarskich i wojennych (28.05.1746, 22.11.1746, 30.05.1747, 23.01.1748). Od marca 1755 służył jako oficer na 70-działowcu Monmouth, operującym na wodach kanału La Manche, a na początku 1767 wysłanym na Morze Śródziemne. W lutym 1758 był pierwszym oficerem na tym okręcie, kiedy w bitwie eskadry adm. Osborna (blokującej Cartagenę) z francuską eskadrą Duquesne’a koło przylądka Gata 28.02.1758 Monmouth zdobył 84-działowiec Foudroyant po bardzo zaciętej walce, podczas której zginął kapitan brytyjskiego liniowca - Carkett objął po nim komendę. Za ten wyczyn admirał najpierw mianował Carketta dowódcą pryzu, potem powierzył mu odprowadzenie do Anglii 70-działowca Revenge. Oficjalna data awansu tego oficera na komandora to 12.03.1758. Oddano mu dowództwo królewskiego jachtu Royal Caroline. Od 1759 był kapitanem 28-działowej fregaty Hussar. Operował w składzie eskadry komodora Boysa pod Dunkierką i dokonywał rejsów patrolowych, pożeglował na wody wokół Jamajki 21.03.1760. Zdobył francuski okręt korsarski 14.12.1760, uczestniczył w zniszczeniu 4 francuskich okrętów korsarskich koło San Domingo 3.04.1762. Na sutek zignorowania rozkazu Carketta przez nawigatora i pilota, fregata wpakowała się na skały u wybrzeży San Domingo w nocy 23.05.1762 i została przejęta przez Francuzów, którzy wzięli całą załogę do niewoli. Carkett już w czerwcu wrócił na słowo do Anglii, ale dopiero w grudniu 1762 został formalnie uwolniony w ramach wymiany jeńców. W sierpniu 1763 objął dowództwo 28-działowej fregaty Active, wysłanej ku Jamajce 7.19.1763. Jednostkę tę wycofano do rezerwy w Chatham w czerwcu 1767. Carkett był od czerwca lub lipca 1769 do maja 1773 kapitanem 32-działowej fregaty Lowestoffe, skierowanej 1.10.1769 do rejonu Jamajki. Przede wszystkim jednak stacjonował w tym okresie u wybrzeży Florydy. Potem przeszedł na pół żołdu. Dopiero w listopadzie 1778 powierzono mu dowództwo 64-działowca Stirling Castle. Brał na nim udział w bitwie pod Ouessant 27.07.1778. Wysłano go 26.12.1778 w składzie eskadry komodora Rowleya do Indii Zachodnich, dla wzmocnienia znajdujących się tam sił wiceadm. Byrona. Walczył w bitwie pod Grenadą 6.07.1779. Współdziałał w zdobyciu francuskich fregat koło Gwadelupy 21/22.12.1779. W składzie floty adm. Rodneya brał udział w bitwie pod Martyniką 14.07.1780, gdzie stawał dzielnie, ale przez konserwatyzm i brak wyobraźni zaprzepaścił szanse na zdecydowane zwycięstwo (szczegóły są znane, zresztą przypomniałem je też i ja w opisie losów Rodneya), wzbudzając wściekłość naczelnego dowódcy. Rodney i Carkett wymieniali cierpkie uwagi, ale admirał nie zdecydował się na formalne oskarżenie niefortunnego komandora, najstarszego w swojej flocie. Stąd Carkett uczestniczył także w starciach koło Wyspy Św. Łucji 15 i 19.05.1780. Popłynął na Jamajkę w zespole kontradm. Rowleya, osłaniającym konwój. Podczas straszliwego huraganu 5.10.1780 Stirling Castle został rozbity na skałach Silver Key (w pobliżu San Domingo) – prawie cała załoga, w tym Carkett, zginęła.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach · Wysłany: Pon 10:32, 28 Mar 2016 Temat postu:

Hugh Bromedge był synem innego Hugha Bromedge i jego żony Mary Franklin. Został porucznikiem marynarki 21.09.1756. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 3.04.1759. Powierzono mu wtedy 8-działowy slup dwumasztowy Wolf, przydzielony do eskadry komodora/kontradmirała Rodneya, operującej na kanale La Manche i atakującej francuskie bazy. W ten sposób Bromedge wziął udział w bombardowaniu Hawru 3.07.1759. Ożenił się 2.06.1760 z Jane Travers. W latach 1761-1763 był kapitanem 8-działowego slupa dwumasztowego Happy, wchodzącego w skład eskadry z Downs i odbywającego (w 1762) rejsy krążownicze. Znowu objął dowództwo tego slupa w 1764. W rejsie do Great Yarmouth zakotwiczył 13.09.1766 przy Winterton na noc. Rankiem następnego dnia podniesiono kotwicę i próbowano obejść mieliznę Scroby Sands, kiedy w okręt uderzył szkwał, który popchnął żaglowiec w kierunku łachy. Na dokonanie zwrotu przez rufę nie było miejsca, próba dokonania zwrotu przez sztag się nie powiodła (jak często na rejowcach) i chociaż podczas przypływu Happy przeszedł nad mielizną, to uszkodził dno, musiał sztrandować na plaży koło Winterton i został stracony. Od marca 1772 do 1776 Bromedge dowodził 8-działowym slupem dwumasztowym Savage, wysłanym 31.05.1772 na wody Ameryki Północnej. Gdy 16.09.1776 stał na kotwicy koło wysepki Scatarie u wybrzeży Nowej Szkocji, sztormowy wiatr spowodował wleczenie kotwic. Próbowano wyjść na pełne morze, ale żaglowiec nie mógł obejść zachodniego krańca wyspy, więc ponownie rzucono kotwice, opuszczono reje i stengi, odcięto fokżagiel. Mimo wszystkich środków ostrożności sztorm znowu spowodował wleczenie kotwic, a po przecięciu lin kotwicznych kolejna próba wyjścia na pełne morze zakończyła się następnym fiaskiem. Savage utkwił na skałach i został doszczętne rozbity przez fale, chociaż cała załoga się uratowała. Bromedge dostał w marcu 1777 dowództwo 30-działowego transportowca marynarki Buffalo i pożeglował 11.07.1777 do Ameryki Północnej. Rozkaz admiralicji z 30.03.1778 podnosił status tego okrętu do 50-działowca. Ponieważ Bromedge otrzymał rangę komandora 29.04.1778, tego samego dnia uznano Buffalo za okręt 4 rangi. Służył nawet jako flagowiec wiceadm. Buckle’a, stacjonując na Downs w 1778 i 1779. W lecie 1779 Buffalo operował w składzie floty adm. Hardy’ego, a w grudniu 1779 w składzie eskadry komodora Fieldinga w rejonie wyspy Wight. Na początku 1780 stał w roli okrętu strażniczego w Plymouth. Bromedge stanął przed sądem wojennym w czerwcu 1780, oskarżony przez oficerów własnego okrętu o rozmaite złe postępowanie, ale koledzy kapitanowie zadbali o uniewinnienie. W styczniu 1781 został kapitanem 44-działowca Princess Caroline. W styczniu następnego roku eskortował konwój do Indii Zachodnich. Zdobył francuski żaglowiec korsarski 28.06.1782. Wrócił w sierpniu 1782 do Anglii eskortując następny konwój. Jego okręt wycofano do rezerwy w grudniu 1782. Hugh Bromedge więcej już nie wrócił na morze. Nie był „fartownym” kapitanem – utracił dwa slupy, raz był sądzony w sprawie dyscyplinarnej, czekał 19 lat (!) w stopniu commander na kolejny awans, zabrakło mu trzy lata życia do promocji na kontradmirała. Zmarł 18.08.1792.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska · Wysłany: Śro 19:23, 30 Mar 2016 Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi Robert Hathorn (... - 1789, awans kapitański otrzymał 27.10.1759) oraz Joseph Deane (... - 1779, awans kapitański otrzymał 17.10.1758).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Robert Hathorn zaczął służyć w Royal Navy 4.09.1737, w oficjalnym stopniu starszego marynarza, na pokładzie 40-działowca Kinsale, wysłanego ku wybrzeżom Afryki i do Indii Zachodnich. Uzyskał pozycję midszypmena lub oficera nawigacyjnego 25.10.1740. Zdał w Westminsterze egzamin na porucznika 25.03.1745. Został porucznikiem marynarki 1.07.1745. W drugiej połowie 1757 był tymczasowym kapitanem kecza bombowego Granado. Mianowano go „nawigatorem i dowódcą” 18.01.1758. Dostał wówczas komendę (do grudnia) nad 8-działowym slupem Hawke pod Louisbourgiem. Awansował na komandora 27.10.1759 (lub dwa dni później), kiedy powierzono mu (do 1762) 100-działowiec Royal Sovereign, stojący na Spithead w roli okrętu flagowego admirała portu Portsmouth. Od października 1763 do schyłku 1766 Hathorn dowodził 74-działowcem Superb (Superbe), wówczas okrętem strażniczym w Portsmouth, chociaż w 1764 zaangażowanym w transport wojsk do Indii Zachodnich. Hathorna spensjonowano bez awansu 24.09.1787. Zmarł w lutym 1788 w Newton-on-Ayr w Szkocji.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Joseph Deane został porucznikiem marynarki wojennej 29.04.1755. W 1757 był oficerem na 28-działowej fregacie Hussar operującej na wodach kanału La Manche; miał swój udział w zdobyciu koło przylądka Lizard wielkiego francuskiego okrętu korsarskiego 8.01.1758. Dostał rangę commander 23.02.1758. Od kwietnia do października 1758 dowodził branderem Vesuvius we flocie adm. Ansona. Awansował na komandora 17.10.1758, kiedy powierzono mu na krótko 24-działową fregatę Eurus. Potem był kapitanem 28-działowej fregaty Lowestoffe (Lowestoff, Lowestoft), wysłanej na wody Ameryki Północnej 8.02.1759 dla udziału w operacji zdobycia Quebeku. Fregata ta wchodziła w skład floty wiceadm. Saundersa, która wyszła z Louisbourga 4 czerwca 1759, weszła na Rzekę Św. Wawrzyńca i rzuciła kotwice pod Quebekiem 26.06. Deane próbował dwukrotnie (23.07 i 11/12.08) bez powodzenia przedrzeć się powyżej miasta, ale ostatecznie Lowestoffe była jednym z nielicznych okrętów, którym się to udało (w jej przypadku 27.08) i brała bardzo aktywny udział w decydujących walkach na tym odcinku rzeki. Odegrała też ważną rolę w desantowaniu żołnierzy gen. Wolfe’a przed ostatecznym atakiem 13.09, będąc nawet wtedy flagowcem kontradm. Holmesa, bezpośrednio osłaniającego desant. Na jej pokład przeniesiono początkowo ciało Wolfe’a. Po kapitulacji Francuzów (18.09.1759) wróciła wcześnie do Anglii, ale wiosną 1760 weszła w skład eskadry komodora Swantona, wysłanej do Quebeku dla pomocy w odparciu kontrataku armii francuskiej z Montrealu. Deane zdobył po drodze francuski okręt korsarski 26.03.1760, dotarł do miasta 9.05 jako pierwszy z dowódców okrętów zespołu Swantona, odegrał czołową rolę w odparciu ataku na Quebec, uczestniczył w zniszczeniu dwóch francuskich fregat w górze Rzeki Św. Wawrzyńca 16.05.1760, ale trzy dni później stracił własną fregatę, która rozbiła się na podwodnej skale. Po zdobyciu przez Brytyjczyków na początku września 1760 Montrealu, Deane był jednym z dwóch oficerów wysłanych do Anglii z wiadomością o tym sukcesie i otrzymał 500 funtów na kupno honorowej broni bocznej. Powierzono mu w 1761 dowództwo 70-działowca Bedford, włączonego do floty komodora Buckle’a, która w okolicach Brestu osłaniała operację zdobycia Belle Ile przez flotę komodora Keppela. W marcu 1761 zdobył koło Ouessant francuską fregatę 32-działową. Eskortował konwój kierujący się do Portugalii 25.05.1761. Wrócił stamtąd, osłaniając kolejny konwój, 22.08.1761. Od kwietnia 1762 do marca 1763 był kapitanem 32-działowej fregaty Pearl na Downs. W okresie kwiecień 1763 - grudzień 1767 sprawował komendę nad 28-działową fregatą Mermaid, skierowaną 3.07.1763 do Ameryki Północnej. W latach 1764-1765 operował w pobliżu Cape Breton. Od września do listopada 1766 był przejściowo najstarszym oficerem Royal Navy na wodach amerykańskich. Od lipca 1769 do kwietnia 1772 dowodził 32-działową fregatą Stag, flagową jednostką komodora Lindsaya, na której pożeglował do Indii Wschodnich 29.09.1769. W listopadzie 1773 objął dowództwo 74-działowca Royal Oak, stojącego jako okręt strażniczy w Portsmouth, i sprawował je do 1775. Od września 1777 do wiosny 1779 był kapitanem 64-działowca Ruby, wysłanego 24.05.1778 do rejonu Jamajki. Uczestniczył tam w nierozstrzygniętej potyczce dwóch jednostek brytyjskich z kilkoma francuskimi (w tym fregatą 32-działową Minerve) 7.03.1779. Zdaniem Nelsona, który wtedy stacjonował w Port Royal, Deane zmarł 12.01.1780 i został pochowany w wodach Green Bay na Jamajce.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi Henry Inman (1762 - 15.07.1809, awans kapitański otrzymał 09.10.1793) oraz William Grant (... - ..., awans kapitański otrzymał 05.1781).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Henry Inman urodził się w 1762. Był synem pastora George’a Inmana z Burrington koło Bristolu (w hrabstwie Somerset) i tę miejscowość przyjmuje się zazwyczaj za miejsce narodzin Henry’ego, chociaż to nie musiało być takie oczywiste. Wstąpił do Royal Navy w 1776. Informacja powtórzona przez wikipedię, jakoby zaokrętował się wtedy na 90-działowiec Barfleur, którym dowodził kmdr Samuel Hood, dzięki czemu Inman dostał się pod stałą opiekę przyszłego sławnego admirała, jest co najmniej w połowie nieprawdziwa. W 1776 Barfleur stał w Portsmouth jako okręt strażniczy, pod zupełnie innym dowódcą, i nigdy nie został przejęty przez komandora Hooda. Tymczasem w lecie 1776 kmdr Hood przechodził z 74-działowca Marlborough na 74-działowiec Courageux. Zatem albo nie spotkali się wtedy na Barfleur, albo Inman nie na tym okręcie zaczął służbę. Wchodził w skład załogi 32-działowej fregaty Lark, wysłanej na wody amerykańskie 24.07.1776, którą Brytyjczycy zmuszeni byli spalić 5.08.1778 w Newport (Rhode Island) wobec zablokowania i ataku ze strony znacznie przeważających sił francuskich wiceadm. d’Estainga. Po zniszczeniu okrętu Inman pełnił obowiązki na lądzie. Egzamin na porucznika zdał w Westminsterze w 1780. Dostał tę rangę 14.06.1780. Służył na 36-działowej fregacie Santa Monica, wysłanej w rejon Jamajki 24.12.1780, skąd przeszła do Ameryki Północnej z eskadrą kontradm. Hooda i potem wróciła na wody Wysp Podwietrznych, by uszkodzić dno na podwodnej skale u Norman’s Island 1.04.1782, co zmusiło do sztrandowania na wyspie Tortola i utraty okrętu. Inman był później oficerem w tymczasowej załodze 74-działowca Hector (zdobytego na Francuzach w bitwie u Wysepek Świętych 12.04.1782), skierowanego 25.07.1782 z Indii Zachodnich do Anglii w składzie eskadry kontradm. Gravesa. Opowieści wikipedii o dwuletniej służbie Inmana na lądzie w Indiach Zachodnich po zatonięciu fregaty Santa Monica a przed zaokrętowaniem się na Heros, zakrawają na cud jeśli zważyć, że między tymi faktami upłynęły niecałe cztery miesiące. Po krwawym starciu z francuskimi fregatami na początku września i obezwładnieniu sztormami z 16-19 września, liniowiec Hector zatonął 3.01.1782 w pobliżu Nowej Fundlandii (ale wcześniej całą załogę zdjął brytyjski okręt korsarski). Epicki rejs, podczas którego oficerowie musieli groźbą śmierci zmuszać padających z wyczerpania, głodu i pragnienia marynarzy, aby pracowali przy pompach na tonących pod ich stopami pokładach, na zawsze zrujnował zdrowie Inmana. Po zakończeniu wojny amerykańskiej (1783) przeniesiono go na pół żołdu. Po maju 1790 znalazł się na bardzo krótko w kadrze oficerskiej 38-działowej fregaty Latona. Ożenił się w 1791 z siostrą Thomasa Dalby, oficera Royal Navy. Mieli jednego syna i jedną córkę. Od marca 1792 do 1793 dowodził 14-działowym kutrem Pigmy, stacjonującym w rejonie wyspy Man. Przeszedł na 100-działowiec Victory, od maja 1793 flagowy okręt wiceadm. Hooda na Morzu Śródziemnym. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 11.09.1793. Dali mu wtedy komendę nad 36-działową fregatą Aurore, przejętą od Francuzów w Tulonie. W trakcie dowodzenia tą jednostką na Morzu Śródziemnym otrzymał promocję do stopnia komandora 9.10.1794. Zdał komendę około marca 1795 i został wtedy kapitanem 50-działowca Romney, z zadaniem przeprowadzenia go do Anglii. Potem w 1795 dowodził na Morzu Północnym 64-działowcem Lion, najdalej do 1796. Jego kolejne dowództwa również były krótkie lub bardzo krótkie. Od grudnia 1797 do stycznia 1798 sprawował tymczasową komendę nad 64-działowcem Belliqueux, który wcześniej poniósł (pod innym dowódcą) ciężkie straty w bitwie pod Kamperduin 11.10.1797. Od października 1798 do lutego 1799 był kapitanem 74-działowca Ramillies we Flocie Kanału lorda Bridport. Brał udział 21.04.1798 w pościgu za francuskim liniowcem w okolicach Brestu, ale na jego okręcie zerwała się fokstenga i został w tyle, więc w samej walce nie uczestniczył. W okresie marzec 1799- grudzień 1800 Inman dowodził 32-działową fregatą Andromeda na Downs. W listopadzie 1799 był zaangażowany w eskortowanie odwrotu brytyjskiej armii księcia Yorku po fiasku wyprawy do Holandii. Brał udział w ataku na francuskie fregaty na redzie Dunkierki 7.07.1800, kiedy zdobyto 38-działową Désirée. W sierpniu 1800 sam objął dowództwo tej jednostki, klasyfikowanej w Royal Navy jako 36-działowa. Wziął na niej bardzo aktywny udział w bitwie pod Kopenhagą 2.04.1801. Po ogłoszeniu 12.10.1801 zawieszenia działań wojennych między Francją a Wielką Brytanią (wstęp do podpisanego pod koniec marca 1802 pokoju w Amiens) fregatę Désirée skierowano w lutym 1802 do rejonu Jamajki, ale Inman, którego zdrowie znowu się pogorszyło, zrezygnował z komendy i przeszedł na pół żołdu. We wrześniu 1803 został na krótko kapitanem 64-działowca Utrecht na Downs. Od kwietnia 1805 do maja 1806 dowodził 74-działowcem Triumph. Wziął udział w bitwie koło Finisterre 22.07.1805, uczestniczył w grudniowym pościgu kontradmirała Strachana za eskadrami wiceadm. Leisseguesa oraz kontradm. Willaumeza na Atlantyku. Podupadł bardzo na zdrowiu i z tego powodu musiał od maja 1806 służyć tylko na lądzie. Dowodził lądowymi oddziałami straży wybrzeża w King’s Lynn. Zdecydował się przyjąć w 1809 posadę komisarza marynarki w Madrasie. Pożeglował do Indii Wschodnich i dziesięć dni po przybyciu na miejsce zmarł 15.07.1809.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

William Grant zaczął pełnić służbę w Royal Navy 28.04.1746. Osiągnął pozycję midszypmena lub pomocnika nawigatora 26.09.1752. Egzamin na porucznika zdał w Westminsterze 8.01.1756. Dostał ten stopień 9.11.1756. Od 1772 do lutego 1777 dowodził 6-działowym szkunerem Saint John na wodach amerykańskich. Żaglowiec ten był w 1774 w Halifaxie, potem w Saint Augustine i Cowford (późniejsze Jacksonville) na Florydzie, stacjonował w latach 1775-1776 w Nassau na Bahamach. W czerwcu 1775 przeszedł z Saint Augustine do Georgii, z depeszami do gubernatora. Wdał się tu w drobne utarczki z rebeliantami/patriotami (w zależności od punktu widzenia) amerykańskimi. Kiedy w marcu 1776 amerykańska marynarka kontynentalna próbowała zdobyć zapachy prochu w Nassau, Grant wywiózł je pod nosem Amerykanów do Saint Augustine. Awansował na „nawigatora i dowódcę” we wrześniu 1777 albo 24.10.1777 czy dopiero we wrześniu 1780. Od września 1777 do 1779 był kapitanem transportowca Lioness, wysłanego na wody Ameryki Północnej 25.05.1778. Od września 1780 do czerwca 1781 dowodził ex-74-działowcem Arundel, teraz w roli okrętu koszarowego i szpitalnego w Portsmouth. Jeszcze jako commander, Grant został w 1781 kapitanem 50-działowca Hannibal. Popłynął 23.03.1781 do Indii Wschodnich. Otrzymał promocję do rangi komandora 18.05.1781. Zdał komendę okrętu Hannibal około września 1781. Zmarł 27.12.1789 w Bath (hrabstwo Somerset).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi Thomas Newnham (... - ..., awans kapitański otrzymał 30.07.1779), George Raynor (... - 1784, awans kapitański otrzymał 26.07.1775) oraz George Wilkinson (... - 19.09.1782, awans kapitański otrzymał 14.05.1781).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Thomas Newnham otrzymał stopień porucznika marynarki 6.12.1760. Od 1769 do lipca 1771 był kapitanem 4-działowego kutra Hunter operującego na wodach wokół wyspy Wight. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 24.03.1779. Newnhama promowano do rangi komandora 30.07.1779. Objął wówczas dowództwo (do czerwca 1780) 74-działowca Grafton, flagowego okrętu komodora Collingwooda. Walczył w bitwie pod Martyniką 17.04.1780 (gdzie został poważnie ranny – miał przestrzeloną lewą dłoń i lewe udo), w starciach koło Wyspy Św. Łucji 15 i 19.05.1780. Od marca 1781 do stycznia 1782 dowodził 64-działowcem Africa. Od stycznia 1782 do grudnia 1783 Newnham był kapitanem 74-działowca Defence. Popłynął 6.02.1782 w eskadrze komodora Bickertona do Indii Wschodnich, gdzie wzmocniono siły brytyjskie 21.10.1782. Tam jego okręt stał się w 1783 na krótko flagowcem wiceadm. Hughesa. Defence walczył w bitwie pod Cuddalore 20.06.1783 (nie jako okręt flagowy). Od czerwca 1783 do lipca 1784 Newnham dowodził 50-działowcem Isis, który odszedł z Indii Wschodnich do Anglii w eskadrze komodora Bickertona, i został tu wycofany do rezerwy. W 1790 Newnhamowi przyznano pensję (podobno z datą od 11.05.1781) „za rany”, w wysokości 150 funtów rocznie. W październiku 1793 objął dowództwo 74-działowca Saturn na wodach angielskich. Zdał komendę w sierpniu 1794. Zmarł 16.08.1795 w Aldershot.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach