www.timberships.fora.pl

kgerlach

Alain-François Le Borgne de Keruzoret (Kérusoret Le Borgne) urodził się z grubsza między 1699 a 1706 w Bretanii. Pochodził z tamtejszej rodziny szlacheckiej. Jego ojcem był Alain-Louis Le Borgne, pan de Keruzoret, a matką – Marie-Anne de Coëtlosquet. Alain-François wstąpił do korpusu gardemarynów w Breście 5.01.1722. Został chorążym marynarki w 1727. Otrzymał stopień porucznika marynarki w 1738. Udekorowano go Orderem Św. Ludwika w 1742. W 1745 dowodził 20/26-działową fregatą Panthère. Poddał się brytyjskiemu liniowcowi 70-działowemu Monmouth na wodach kanału La Manche 25.08.1745 i trafił do niewoli. Awansował na komandora („kapitana liniowca”) w 1748. W 1752 otrzymał dowództwo 24/28-działowej fregaty Émeraude i został wysłany na wody San Domingo; rejs z Brestu na San Domingo i z powrotem trwał od 30.12.1752 do października 1753. Ożenił się 24.07.1757 z Marie-Jacquette de Kerouartz. W sierpniu 1758 dowodził małą eskadrą (jeden liniowiec 74-działowy, dwie fregaty i jedna korweta) na wodach San Domingo, po wyjściu z Brestu 6.03.1758 w eskorcie konwoju zaopatrzeniowego. Został szefem eskadry 1.10.1764. Dowodził marynarką w Breście. Zmarł w listopadzie 1770 albo 12.05.1771 bądź 12.03.1771 w Breście.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Jacques-Gabriel de Missiessy de Burguès, senior de Missiessy i de Lhery, urodził się 28.11.1714 w Tulonie. Był synem konsula [funkcja we władzach miasta, zero związku z konsulem spraw zagranicznych] w Tulonie, Jeana, seniora de Missiessy de Burguès, uszlachconego przez Ludwika XIV w 1713, oraz Anny Marii de Bernard. Wstąpił do korpusu gardemarynów 22.03.1732. Od 28.10.1733 do 12.04.1734 służył na 14-działowej barce z ożaglowaniem łacińskim Légère, wysłanej na wody lewantyńskie i krążącej u wybrzeży Sycylii wobec wybuchu wojny z Cesarstwem (w październiku 1733). Został pomocniczym oficerem artylerii 1.07.1735, podporucznikiem artylerii 1.06.1738, porucznikiem artylerii (i marynarki?) 1.01.1746. Jacques-Gabriel de Missiessy był żonaty z Anne de Monier (Anne Monièe). Mieszkali w Tulonie. Mieli 4 synów (jeden z nich to znany potem wiceadmirał Thomas Edouard de Burgues de Missiessy) i córkę. Był kawalerem Orderu Św. Ludwika. W latach 1742-1743 zajmował się wznoszeniem baterii dla obrony redy portu w Tulonie. W 1746 nadzorował produkcję dział w Saint-Gervais. Jako dowódca łodzi okrętowej uczestniczył 26.05.1747 w odbiciu wyspy Sainte-Marguerite z rąk wojsk austriacko-sardyńskich. W 1748 przygotowywał środki defensywne na wypadek oblężenia Tulonu. W 1752 kontrolował projekt budowy nowej fabryki dział w Agenais. Był członkiem Akademii Marynarki od 31.08.1752, członkiem Królewskiej Akademii Marynarki w latach 1769-1776. Awansował na komandora („kapitana liniowca”) 15.05.1756. Od 1.02.1757 do 26.01.1758 dowodził 24-działową fregatą Gracieuse, operując u wybrzeży Morei (Peloponezu) i Krety. Otrzymał stopień szefa brygady artylerii 15.01.1762. Został brygadierem sił morskich 25.03.1765. Od 6.05 do 1.12.1766 dowodził 64-działowcem Altier w eskadrze generała-porucznika de Bauffremont (księcia de Listenois) operującej na wodach Lewantu i u wybrzeży Barbarii. Eskadra ta opuściła Tulon 1.06.1766, po czym dokonała rejsu na trasie Algier, Tunis, Trypolis, Aleksandria, Syria, Cypr, Rodos, Samos, Smyrna, Korfu i Tulon. Od 1.01.1770 dowodził brygadą artylerii w Tulonie. Od 1.05.1772 pełnił funkcję majora generalnego piechoty w Marsylii. Był komendantem artylerii od 1.01.1774, głównodowodzącym artylerii od 15.01.1775. Gdy odchodził z aktywnej służby dostał 17.03.1776 honorową rangę szefa eskadry w stanie spoczynku. Zmarł 15.03.1793 w Tulonie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Jean-François Truguet (1709 - 1788) oraz Louis-Armand de Rohan-Guéméne (1732 - 24.07.1794).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Jean-François Truguet urodził się w 1709. Jego ojcem był pisarz okrętowy, Pierre Truguet (który zmarł na służbie w 1725), a matką - Anne Roux. Z uwagi na nieszlacheckie pochodzenie, droga Jeana-Françoisa Trugueta do marynarki i kariera w niej przebiegały do pewnego momentu inaczej niż zazwyczaj opisywane w tym cyklu. Zaczął służbę we flocie królewskiej około 1731. W 1732 miał rangę „zastępcy szefa załogi” (bosmanmata). Został „porucznikiem portu” 1.01.1746. Ożenił się w 1746 z Dorothée David. Mieli dzieci. W 1756 był porucznikiem na 74-działowcu Hector, ale nie wziął udziału w bitwie pod Minorką 20.05.1756, bowiem okręt ten dołączył do floty generała-porucznika de La Galissonnière dopiero 5.07.1756. Tym niemniej Truguet został ranny podczas zdobywania Port Mahon w 1756 i w nagrodę otrzymał szlachectwo oraz Order Św. Ludwika. Awansował na kapitana portu 10.08.1756. Od 1.01.1774 był majorem generalnym marynarki w Tulonie. Zmarł w 1788.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Louis-Armand de Rohan-Guéméne urodził się w Paryżu 6.04.1732. Pochodził z jednej z najpotężniejszych rodzin Francji feudalnej. Jego ojcem był Hercule-Mériadec de Rohan-Guéméne, książę de Montbazon, a matką – Louise-Gabrielle-Julie de Rohan-Guéméne. W dzieciństwie kawaler maltański, wstąpił do korpusu gardemarynów 15.06.1745. Na 64-działowcu Saint Michel uczestniczył w 1745 w swoich pierwszych starciach. Brał udział w fatalnie zakończonej wyprawie księcia d’Enville (d’Anville) – wyjście z Brestu 22.06.1746 – przeciwko Nowej Szkocji i w jej trakcie dostał się do brytyjskiej niewoli. Został chorążym marynarki w 1747. Służył na 74-działowcu Terrible w zespole szefa eskadry de l’Etenduère’a i walczył w drugiej bitwie pod Finisterre 25.10.1747 - zakończonej pogromem Francuzów, a dla niego kolejną niewolą u Anglików. Otrzymał stopień porucznika marynarki 17.05.1751. Awansował na komandora („kapitana liniowca”) 14.11.1756. W 1758 dowodził 64-działowcem Raisonnable; wyszedł z Brestu 28.05.1758 kierując się do Rochefort czy Louisbourga; napotkawszy kilka okrętów Royal Navy próbował uciec, ale doścignięty przez jeden 70-działowiec oraz jeden 60-działowiec stoczył z nimi krwawą walkę i poddał się 29.05.1758 koło Pointe du Raz, znów trafiając do niewoli. W bitwie pod Quiberon 20.11.1759 dowodził 64-działowcem Bizarre, ale tym razem po klęsce zdołał uciec na rzekę Charente. Promowano go do rangi szefa eskadry 1.10.1764. Był gubernatorem San Domingo i Wysp Podwietrznych od 1.01.1766 do 1769. Awansował na generała-porucznika sił morskich 24.06.1771 (albo już w 1769). Od 1770 praktycznie nie wychodził w morze. Ożenił się w 1771 z dużo starszą od siebie, już 46-letnią Rosalie Le Tonnelier de Breteuil. Został wiceadmirałem Ponantu 11.03.1784. Owdowiał 16.07.1792. Aresztowany przez rewolucjonistów 1.10.1793. Podobno oskarżony o to, że „wprawdzie nie robił nic złego, ale mógł robić” (!), uznany „winnym” i nazajutrz stracony na gilotynie 24.07.1794 w Paryżu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Antoine Mercier (1715 - 09.10.1785) oraz Louis-Toussaint Champion de Cicé (1732 - 28.01.1792).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Antoine Mercier pochodził z Paryża, był synem królewskiej mamki. Urodził się 25.08.1715. Jego ojcem był Simon Mercier, radca, kontroler generalny (główny) domu de la Reine, a matką – Marie-Madelaine Bocquet, zwana „Madame Pierś”, która wykarmiła Ludwisia XV. Antoine’a przyjęto do korpusu gardemarynów 11.11.1729. Został chorążym marynarki w marcu 1734 w Tulonie. Otrzymał stopień porucznika marynarki 1.04.1738. Miał funkcję majora pomocniczego od 1745, potem majora głównego. W służbie cywilnej mianowano go koniuszym. Awansował na komandora („kapitana liniowca”) 1.04.1748. Był posiadaczem Orderu Św. Ludwika. W bitwie pod Minorką 20.05.1756 dowodził 64-działowcem Triton. Został szefem eskadry 18.08.1767. Zmarł 9.10.1785 w Saint Thiébault. Miał żonę, Marie-Louise Cessy, i dzieci.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Louis-Toussaint-Marie Champion de Cicé, nazywany grzecznościowo hrabią (a nawet markizem) de Cicé (ten człon nazwiska czasem przekręcany jest na Circé), urodził się w Rennes 5.08.1732 albo w 1733. Pochodził z rodziny radców parlamentu Bretanii, w zasadzie mieszczańskiej, ale w XVII w. uznanej za należącą do szlachty. Jego ojcem był Jérôme-Vincent (Hiérome-Vincent) Champion de Cicé, kapitan dragonów, a matką – Marie-Rose (Rose-Françoise) de Varennes de Condat. Louis-Toussaint-Marie uczył się w Hawrze zanim wstąpił do korpusu gardemarynów w 1746. W latach 1746-1758 służył na rozmaitych okrętach, m.in. na 50/52-działowcu Tigre (skierowanym do Quebeku w 1753) i na 62/64-działowcu Léopard (użytym w 1756 jako transportowiec wojska w eskadrze 6 jednostek komandora Beaussiera de L’Isle, która opuściła Brest w kwietniu 1756 i przewiozła żołnierzy do Louisbourga). Od 1758 wchodził w skład załogi 74-działowca Hector, wysłanego w zespole szefa eskadry de Bompara (Bomparta, Bomparda) na wody Martyniki. Champion de Cicé był obecny (na innym liniowcu) w bitwie pod Quiberon 20.11.1759. Został chorążym marynarki 17.05.1761. Otrzymał stopień porucznika marynarki w 1767. Ożenił się 21.03.1767 z Jeanne-Henriette (Jeanne-Geneviève-Henriette) de Fusée de Voisenon. Mieli ośmioro dzieci. Nagrodzono go Orderem Św. Ludwika 1.07.1770. Awansował na komandora („kapitana liniowca”) w 1775. W bitwie pod Ouessant 27.07.1778 był drugim kapitanem 74-działowca Zodiaque. Od 1780 dowodził 64-działowcem Solitaire w kampanii antylskiej generała-porucznika de Guichen, uczestnicząc w trzech starciach a Anglikami 17.04, 15.05 i 19.05.1780. W 1781 jego okręt należał do floty generała-porucznika de Grasse, skierowanej do Indii Zachodnich. Brał udział w starciu z eskadrą kontradm. Hooda koło Martyniki 29.04.1781. Walczył (nadal na Solitaire) 5.09.1781 w bitwie pod Chesapeake. Został szefem eskadry 20.08.1784. Zmarł 28.01.1792 w Paryżu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Charles Tubiéres de Grimoard de Caylus (1687 - 12.05.1750) oraz Jacques-Charles Bochart de Champigny (1673 - 20.05.1754).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Charles de Tubières (de Thubières) de Grimoard de Pestel de Lévis, markiz de Caylus de Pardaillan, urodził się około 1698. Pochodził z arystokratycznej i wysoce ustosunkowanej rodziny (w jej szeregach znajdował się nawet jeden papież, a także siostrzenica pani de Maintenon, rzeczywistej królowej Francji w późniejszej fazie panowania Ludwika XIV). Ojcem Charlesa był Jean-Anne de Tubières-Grimoard de Pestel de Lévis, hrabia de Caylus, a matką – Marthe-Marguerite Le Valois de Villette de Mursay, markiza de Caylus, córka szefa eskadry. W młodości Charles de Tubières należał do zakonu Kawalerów Maltańskich. Potem służył w armii i był pułkownikiem piechoty. Otrzymał stopień komandora („kapitana liniowca”) francuskiej marynarki królewskiej 10.03.1727. W 1728 dowodził 74-działowcem Saint Esprit należącym do eskadry, którą dowodził Etienne Nicolas de Grandpré, próbujący wymusić ustępstwa w Tunisie (po wyjściu z Tulonu w czerwcu) i Trypolisie (m.in. bombardowano Trypolis od 20 do 26 lipca). Kawalera de Caylus nagrodzono (tzn. nagrodzono jego koneksje) komandorią Orderu Św. Ludwika w 1740. Będąc kapitanem 64-działowca Borée de Caylus opuścił Tulon 26.01.1741, skierowany na Antyle z trzema innymi okrętami. Jego zadania w Indiach Zachodnich były mocno niesprecyzowane - sekretarz stanu d/s marynarki, Maurepas, polecił mu działać samodzielnie wg własnego wyboru, zgodnie z potrzebami sytuacji. Po drodze, 23 lutego, napotkano w Cieśninie Gibraltarskiej na trzy liniowce brytyjskie z eskadry komodora Martina i wymieniono z nimi – pomimo pokoju – nieco strzałów. Podczas rejsu powrotnego w towarzystwie dwóch innych okrętów de Caylus stoczył 5.08.1741 w rejonie Cieśniny Gibraltarskiej nocną potyczkę (stosunkowo niewielkie straty ludzkie z obu stron) z małą eskadrą brytyjską, której dowódca usprawiedliwił atak wzięciem żaglowców francuskich za hiszpańskie. Kawaler de Caylus dowodził 64-działowcem Trident w bitwie pod Tulonem 22.02.1744. Po tej bitwie z pokładu 74-działowca Espérance dowodził eskadrą, która zgodnie z rozkazami z 17.08.1744 miała udać się pod Maltę, przez miesiąc patrolować okoliczne wody, zaatakować kilka żaglowców brytyjskich, które adm. Mathews wysłał do Neapolu, a także eskortować do Marsylii idące ze wschodu konwoje. W październiku 1744 Maurepas postanowił wysłać do Indii Zachodnich 6 okrętów pod jego komendą, z poczwórną misją: należało zapewnić ochronę francuskim posiadłościom w tym rejonie, chronić francuski handel, szarpać brytyjską żeglugę i – jeśli okaże się to możliwe – atakować kolonie Wielkiej Brytanii. Dla zmylenia Anglików i łatwiejszego przedarcia się przez brytyjskie patrole na drugą stronę Atlantyku, rejs podzielono na dwa etapy. Eskadra markiza de Caylus (flagowcem był nadal Espérance) wyszła z Tulonu we wrześniu 1744, po czym zawinęła do Kadyksu, gdzie oczyszczono dna okrętów i uzupełniono wyposażenie. Dopiero stąd podążono w styczniu 1745 na Martynikę, gdzie dotarto w kwietniu. Informacja Pawła Wieczorkiewicza, jakoby po drodze zdobyto 19.05.1744, po ciężkiej walce, liniowiec Northumberland, to niestety brednie (aczkolwiek sam fakt miał miejsce, ale przydarzył się zupełnie komu innemu, bardzo daleko na północ od trasy Kadyks – Martynika, bowiem koło Ouessant, i w czasie gdy kawaler de Caylus jeszcze nawet nie wypłynął z Tulonu!). De Caylus pozostał w rejonie Antyli (przeniósł potem flagę na świeżo zdobyty, wspomniany wyżej, 70-działowiec Northumberland, który Francuzi oceniali jako „pod każdym względem lepszy” od ich naukowo zbudowanych liniowców). Objął tam stanowisko gubernatora Martyniki i gubernatora generalnego Wysp Podwietrznych 1.05.1745. Otrzymał awans na szefa eskadry 1.03.1746. Zmarł w Saint-Pierre na Martynice 12.05.1750.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Jacques-Charles Bochart, markiz de Champigny de Noroy i de Sainte-Marie, pan de Noroy (Norois) i de Poinci, urodził się około 1673. Pochodził z burgundzkiej rodziny szlacheckiej. Jego ojcem był Jean Bochart de Champigny, od 1686 do 1702 intendent Nowej Francji, a matką – Marie-Madelaine de Chaspoux. Jacques-Charles wstąpił do korpusu gardemarynów w Breście 3.02.1693. Został chorążym marynarki 5.03.1695. Awansował na porucznika marynarki w grudniu 1702 lub 1.01.1703. Ożenił się 27.05.1706 (albo 10 dni wcześniej) z Marie-Magdeleine (Marie-Madelaine) de Boisseret. Mieli dzieci. Otrzymał stopień kapitana fregaty 25.11.1712. Owdowiał 26.05.1716. Dano mu 28.06.1718 Order Św. Ludwika. Mianowano go 1.11.1720 gubernatorem Martyniki (funkcję objął w 1721), a od 1728 (formalnie od 1.10.1727) do 1745 był gubernatorem generalnym Wysp Podwietrznych. Awansował na komandora („kapitana liniowca”) 17.03.1727. Został szefem eskadry 1.01.1745. Być może nagrodzono go komandorią Orderu Św. Ludwika. Zmarł 20.05.1754.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie francuskich oficerów, są nimi Jacques-François Grout, de Saint-Georges (1704 - 24.01.1763) oraz Jean-Louis de Pontevès-Maubousquet, de Tournon (1692 - 04.04.1789).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Jacques-François Grout, pan de Saint-Georges (zwany kawalerem de Saint-Georges od 1747), urodził się w Saint-Malo 27.09.1704. Jego ojciec, który poślubił pannę de La Haye, był tam prokuratorem admiralicji. Jacques-François w wieku 16 lat zaciągnął się na służbę Kompanii Indyjskiej i odbył 8 czy 10 rejsów handlowych na Daleki Wschód, osiągając w końcu pozycję kapitana. Między innymi dowodził 600-tonowym, uzbrojonym w 28 dział statkiem wschodnioindyjskim Mars, który wyprawiono w rejs z Lorient 12.12.1742. Zaskoczony w 1744 wybuchem wojny z Wielką Brytanią, zawinął do Louisbourga, gdzie otrzymał rozkaz przejęcia dowództwa nad okrętem wojennym i doprowadzenia do Francji konwoju złożonego ze statków indyjskich i żaglowców idących z Kanady. W marynarce wojennej dano mu pod koniec 1746 stopień komandora („kapitana liniowca”). Dostał 1.03.1747 „promesę” Orderu Św. Ludwika (nie miał jeszcze wystarczającego stażu we flocie królewskiej by otrzymać sam order) z odpowiednimi przywilejami. W 1747 nadal w służbie Kompanii Indyjskiej, miał poprowadzić eskadrę, której zadanie polegało na eskortowaniu konwoju do Indii i współdziałaniu w zdobyciu brytyjskich posiadłości na Wybrzeżu Koromandelskim. Bezpośrednio dowodził 74-działowcem Invincible, okrętem królewskim, jednym z trzech, które marynarka wojenna udostępniła wtedy Kompanii. Ponieważ w tym czasie druga eskadra, pod markizem de La Jonquière wychodziła z zamiarem odbicia wyspy Cape Breton (Ile Royal), zdecydowano, aby dla bezpieczeństwa pierwszy etap rejsów odbyły razem. Początkowo kawaler de Saint-Georges wyruszył wprawdzie sam, odchodząc spod wyspy Groix (redy Lorient) 27.03.1747, ale doznawszy pewnych strat z rąk brytyjskich jednostek krążowniczych i z powodu złej pogody (jedna z jego fregat zatonęła, atakowany i uszkodzony przez Anglików statek Kompanii musiał sztrandować koło Saint Nazaire), zawrócił na redę Aix, gdzie dołączył do niego de La Jonquière. Obaj podnieśli kotwice 10.05, a 14.05 napotkali w pobliżu przylądka Finisterre – czy, jak kto woli, w pobliżu przylądka Ortegal – zdecydowanie przeważającą eskadrę brytyjską wiceadm. Ansona i zostali ciężko pobici (chociaż na krótko uratowali konwój). Obaj też po zaciętej obronie poddali się i dostali do niewoli. Na skutek swojej niezłomnej postawy i bohaterskiej obrony kawaler de Saint-Georges był przez Anglików wielce fetowany i nawet obdarzany cennymi pamiątkami. Został szefem eskadry w 1761. Wysłano go w służbie Kompanii na Ocean Indyjski, by bronił Maskarenów. Dotarł do Ile de France (Mauritius) 24.06.1761. Obecność jego eskadry (flagowcem był statek Fortuné) w tym rejonie zapewne zapobiegła w 1762 atakowi Brytyjczyków. W 1762 de Saint-Georges pomógł też francuskiemu sprzymierzeńcowi, imamowi Maskatu i rozproszył siły jego arabskich przeciwników. Zmarł na pokładzie żaglowca Fortuné w Kanale Mozambickim 24.01.1763.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Jean-Louis de Pontevès-Maubousquet, hrabia de Tournon (zwany grzecznościowo markizem de Tournon i sam się tak nazywający, mimo braku tytułu) urodził się 13.02.1692 w Marsylii. Pochodził z starej i potężnej rodziny szlachty prowansalskiej (której wielu członków służyło w marynarce wojennej). Jego ojcem był Lazarin de Pontevès, markiz de Pontevès, szef eskadry w Korpusie Galer, a matką – Anne d’Agoult d’Ollières. Wzorem ojca Jean-Louis rozpoczął karierę na morzu (w 1703) we Flocie Galer. W 1708 wstąpił formalnie do zakonu Kawalerów Maltańskich, ale nie złożył ślubów. Otrzymał stopień podporucznika galer 24.02.1708, a porucznika – 18.03.1725. Ożenił się w styczniu 1725 z Marie-Yolande de La Baume de la Vallière, wdową po markizie de Brossay, słynną z rozwiązłości i skandali. Nie mieli dzieci. Udekorowano go Orderem Św. Ludwika 20.01.1727 i przyznano stopień kapitana galer. Od 8.09.1733 dowodził galerą Brave. Owdowiał w marcu 1743. W 1747 uczestniczył w kampanii przeciwko Brytyjczykom. Kiedy we wrześniu 1748 Francuzi rozwiązali osobny Korpus Galer, Jean-Louis de Pontevès-Maubousquet automatycznie znalazł się w marynarce żaglowej. Dostał w niej stopień komandora („kapitana liniowca”) 1.01.1749. W 1749 brał udział w walkach z korsarzami berberyjskimi. Najpóźniej od 15.08.1768 był kawalerem Orderu Św. Ludwika (prawdopodobnie otrzymał go jednak dużo wcześniej). Awansował na szefa eskadry 1.01.1761. Kiedy zrezygnował z aktywnej służby, dano mu 18.02.1772 honorowy stopień generała-porucznika w stanie spoczynku. Zmarł 4.04.1789 w Marsylii.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Joseph de Nesmond, de Brie (1675 - 23.04.1751) oraz Pierre-André de Glandevès, du Castellet (1689 - 1772).
Pozdrawiam Janusz.