www.timberships.fora.pl

kgerlach

Nicolas-Pierre des Nos (Desnos) de Champmeslin urodził się około 1717 r. Pochodził z rodziny tradycyjnie dostarczającej oficerów marynarce wojennej. Jego rodzicami byli: Charles-Pierre Desnos de Champmeslin (pan de la Danière, szef eskadry, zmarły w 1747) oraz Thérèse-Catherine Des Nos (kuzynka). Nicolas-Pierre miał wielu braci służących razem z nim (m.in. takiego, który dostał stopień "kapitana liniowca" w 1751, więc niełatwo ich odróżniać). On sam został gardemarynem 15.12.1731 w Breście. Był również Kawalerem Maltańskim, stąd najczęściej występuje w źródłach z zakonnymi tytułami administracyjnymi - jako kawaler, bajlif, komandor. Przesunięto go 1.04.1732 do gwardzistów Flagi Admiralskiej (w Breście). W latach 1734-1735 służył na 46-działowcu Argonaute. Dano mu 18.07.1735 stanowisko podbrygadiera w kompanii gardemarynów w Breście. W 1737 pływał na 30-działowej fregacie Astrée i na 28/32-działowej fregacie Zéphyr. W czerwcu 1737 wrócił na Maltę. Otrzymał 1.04.1738 rangę "chorążego liniowca". W latach 1740-1741 służył na 64-działowcu Saint-Louis na Antylach (pod rozkazami ojca), a w 1741 oraz w okresie 1744-1745 na 74-działowcu Neptune. Awansował 1.01.1746 na "porucznika liniowca". W 1746 był oficerem na 64-działowcu Trident, uczestniczącym w nieszczęsnej wyprawie księcia d'Enville (d'Anville) do Akadii (Nowej Szkocji) pod bezpośrednią komendą Constantina-Louisa d'Estourmel, przy którego losach podałem szczegóły. W 1749 (wg stanu służby) służył na tajemniczej jednostce Aimable - spisy floty francuskiej jej nie wymieniają. W 1751 zajmował stanowisko zastępcy dowódcy na 24-działowej fregacie Mutine. W 1753 służył na 64-działowcu Bizarre. W 1755 należał do załogi 64-działowca Alcide, który w trakcie próby dostarczenia posiłków do Quebeku (w składzie eskadry Duboisa de la Motte) został 8.06.1755 zdobyty przez Anglików koło Nowej Fundlandii - Desnos Champmeslin dostał się do niewoli. Awansował 15.05.1756 na "kapitana liniowca". Od 25.03.1765 był brygadierem sił morskich. W 1767 dowodził 28/34-działową fregatą Indiscrète. Mianowano go 1.05.1772 komendantem drugiego batalionu regimentu z Hawru. W 1772 komandor des Nos de Champmeslin objął dowództwo nad 26/32-działową fregatą Dédaigneuse, od 28.05 (po wyjściu z Brestu) operującą w składzie eskadry ewolucji hrabiego d'Orvilliersa, u wybrzeży Portugalii, Belle Ile, koło Quiberon, przed powrotem do Brestu. Awansował 9.11.1776 na szefa eskadry. W sierpniu 1777 Kawalerowie Maltańscy, od których dostał Wielki Krzyż Orderu, przyznali mu stopień/stanowisko bajlifa. Z powodu stanu zdrowia wycofał się ze służby 1.11.1786, otrzymując honorową rangę generała-porucznika.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Jean-François de Galaup, hrabia de La Pérouse (Lapérouse) urodził się 23.08.1741 w zamku Gua (Gô) blisko Albi. Pochodził ze szlacheckiej rodziny. Jego ojcem był Victor-Joseph de Galaup (koniuszy), a matką – Marguerite de Rességuier. Jean-François uczył się w kolegium jezuitów w Albi. Wstąpił do korpusu gardemarynów w Breście 19.11.1756. Przybrał sobie wtedy do nazwiska człon La Pérouse. Zaokrętował się w marcu 1757 na 60-działowiec Célèbre, dowodzony przez jego krewnego, de la Jonquière; wziął na tym okręcie udział w dostawie zapasów dla Louisbourga przez eskadrę Duboisa de La Motte w 1757. Wrócił z tej misji 12.11.1757. Uczestniczył też w drugiej takiej ekspedycji w 1758, tym razem na pokładzie 30-działowej fregaty Zéphyr, na której znalazł się 22.02; jednostka operowała w składzie eskadry hrabiego Du Chaffault de Besné. Od 15.08.1758 La Pérouse służył na 12-działowej fluicie Cerf, a od 16.05.1759 na 80-działowcu Formidable. Na tym ostatnim okręcie walczył w bitwie pod Quiberon 20.11.1759, został ranny (w brzuch oraz w rękę) i dostał się do niewoli, kiedy okręt ten poddał się Brytyjczykom. Jean-François de Galaup bardzo szybko wyszedł na wolność, wypuszczony na słowo, chociaż formalnie zatwierdzono jego wymianę dopiero w grudniu 1760. Uczestniczył następnie w trzech rejsach na wody amerykańskie, m.in. w wyprawie w 1762, gdy eskadra kawalera de Ternay (74-działowiec Robuste, na którym od maja przebywał de Galaup, 2 inne liniowce, fregata i jedna lub dwie fluity), dysponująca wsparciem 750-900 żołnierzy, daremnie próbowała odzyskać kontrolę nad Nową Fundlandią. Francuzi wyszli z Brestu 8.05.1762, dotarli na miejsce 23.06 i zajęli Saint John. Dzielnie zniszczyli cały dobytek biednych rybaków, w tym około 460 statków, i wyrządzili cywilom szkody szacowane rzekomo na ponad milion funtów. Musieli się jednak wycofać po przybyciu 12.09.1762 silniejszej eskadry brytyjskiej – porzuceni francuscy żołnierze zostali zmuszeni do kapitulacji. W drodze powrotnej do Francji kmdr de Ternay najpierw schronił się w hiszpańskim porcie La Corunna, a 28.01.1763 zawinął do Brestu. Ekspedycja nie przyniosła Francuzom ani trwałych zysków ani chwały, ale dla Jeana-Françoisa de Galaup miała duże znaczenie, ponieważ zapoczątkowała lub utrwaliła jego przyjaźń z kawalerem de Ternay, co wypłynęło na całe jego dalsze życie. Na razie uczestniczył w przeprowadzeniu z Port Louis do Brestu (13-27.09.1763) nowego 74-działowca Six Corps. Został "chorążym liniowca" 1.10.1764. W latach 1765-1769 był zatrudniony w państwowym transporcie morskim. W 1771 uczestniczył w rejsie 32-działowej fregaty Belle Poule na San Domingo. Jednostka ta, która już wcześniej przebywała na Antylach (od 1768), po naprawie w Breście w 1770 wróciła do Indii Zachodnich pod komandorem d’Orves. Rejs z 1771 przebiegł bez historii, lecz na początku 1772 na pokład fregaty wszedł kawaler de Ternay, świeżo mianowany (16.08.1771) naczelnym komendantem na wyspach Ile de France i Bourbon. Fregata wyszła z Brestu, opłynęła Przylądek Dobrej Nadziei 4 miesiące później i zawinęła do Port Louis na Ile de France (dziś Mauritius) pod koniec sierpnia. Tam dowódctwo żaglowca przejął kmdr Grenier. Pod jego komendą Belle Poule odbywała rozmaite rejsy po Oceanie Indyjskim do 1776. Po jednym z nich, zaczętym w kwietniu 1773, wróciła na Ile de France dopiero w marcu 1774. La Pérouse zdobywał na tej jednostce doświadczenie, znakomicie przydatne do późniejszej kariery odkrywcy. Powierzono mu również dowodzenie 24-działową fluitą Seine, stacjonującą od 1775 na Ile de France, na której odbył dwie wyprawy.
CDN.

kgerlach

CD.
Trwający prawie pięć lat (1772-koniec 1776) pobyt w rejonie Maskarenów zaowocował też kupnem 156 mórg ziemi na wyspie oraz zakochaniem się w przyszłej żonie, młodej kreolce Louise-Éléonore Broudou, która była jednak zbyt niskiego pochodzenia (córka armatora z Nantes, administratora marynarki) jak na wymogi rodziny młodego oficera. Ojciec wybrał dla Jeana-Françoisa de Galaup żonę ze starej rodziny szlacheckiej z Albi. La Pérouse był posłuszny i opuścił Ile de France 12.12.1776 na pokładzie fregaty Belle Poule, docierając do Francji w maju 1777. Tymczasem Éléonore Broudou nie dała za wygraną i w dwa tygodnie później zjawiła się u swej matki w Nantes, stale utrzymując kontakt z ukochanym. La Pérouse otrzymał stopień "porucznika liniowca" 4.04.1777. Miesiąc później przyznano mu Order Św. Ludwika za zasługi oddane na Oceanie Indyjskim. Wstąpił, jak to było wówczas bardzo modne w najwyższych sferach, do loży masońskiej (w Breście). Od 1778 dowodził 32-działową fregatą Amazone, która opuściła 1.05.1779 Francję w eskadrze de La Motte-Piqueta, eskortującej konwój na Martynikę. W Indiach Zachodnich Amazone i jej kapitan przeszli pod rozkazy wiceadm. d’Estaing. La Pérouse był obecny podczas zwycięskiej walki eskadry francuskiej koło Grenady z eskadrą brytyjską Johna Byrona na początku lipca 1779 oraz uczestniczył w zdobyciu wyspy. Pod koniec sierpnia 1779 flota wiceadm. d’Estaing przybyła do amerykańskich wybrzeży dla wsparcia działań lądowych w Georgii i Karolinie Południowej; pojawienie się francuskich okrętów zaskoczyło małe jednostki Royal Navy, z których jedna, 20-działowa fregata Ariel, nie zdołała wymknąć się fregacie Amazone, dwóm brygom i szkunerowi, a po 90-minutowej walce poddała się 10.09 porucznikowi La Pérouse. Sukces ten przyniósł mu awans na pełniącego obowiązki „kapitana liniowca” 4.04.1780 (został zatwierdzony w tej randze 9.05.1781). Od 18.12.1780 dowodził 32-działową fregatą Astrée. Współdziałając z 32-działową fregatą Hermione (kapitana de La Touche-Tréville) stoczył 21.07.1781 bitwę z eskortą konwoju brytyjskiego w pobliżu wyspy Cap Breton w Kanadzie zdobywając zaledwie jeden uzbrojony statek Jack (Francuzi lubią nazywać go korwetą, często przemilczają udział fregaty Hermione i niekiedy przedstawiają całe starcie jako bohaterską i zwycięską walkę La Pérouse’a z pięcioma fregatami Royal Navy!). Pryz doprowadzono do Bostonu. W grudniu 1781 La Pérouse został wysłany w eskorcie konwoju do Indii Zachodnich. Wziął tam udział w ataku na wyspę Saint Christophe (luty 1782). W kwietniu 1782 znów wyruszył eskortować konwój na Antyle, tym razem w składzie floty generała-porucznika de Grasse. Holował ku Gwadelupie (nadal na Astrée) 74-działowiec Zelé po jego uszkodzeniu podczas kolizji i tym samym znalazł się w strefie bitwy, zakończonej klęską Francuzów, koło Wysepek Świętych 12.04.1782. Zdołał jednak uciec na San Domingo, gdzie skoncentrowała się większość rozbitej floty francuskiej.
CDN.

kgerlach

CD.
W maju 1782 otrzymał rozkaz zniszczenia osiedli angielskich nad Zatoką Hudsona. Wyprawiono go w tym celu z San Domingo 31.05 na powierzonym mu 14 maja 74-działowcu Sceptre. W skład małego zespołu wchodziła fregata Astrée, tym razem dowodzona przez „kapitana liniowca” Fleuriot de Langle, a także 26/32-działowa fregata Engageante. Nad Zatokę Hudsona okręty dotarły 17.07 – w czasie tej ekspedycji Francuzi zdobyli i spalili fort Prince of Wales (fort Churchill) 8/9.08 oraz fort York 20.08 (czy 24.08). Mimo militarnego charakteru misji, powierzenie naczelnego dowództwa osobie pasjonującej się nauką, a dowodzenia kolejnym okrętem - następnemu naukowcowi, przyniosło głośny w ówczesnym świecie przykład humanitaryzmu, kiedy wobec zbliżającej się zimy Francuzi zostawili Anglikom (częściowo zbiegłym w lasy) pewną ilość amunicji i zapasów, zaś wziętym do niewoli pozwolili odpłynąć na słowo do Anglii. W lipcu 1783 hrabiemu La Pérouse udało się w końcu, po ośmiu latach starań, poślubić w Paryżu ukochaną Louise-Éléonore Broudou. Nie mieli dzieci.
W 1785 otrzymał zadanie poprowadzenia żaglowców Boussole i Astrolabe na wyprawę eksploracyjną po Morzach Południowych, przemierzanych wcześniej przez Cooka oraz Bougainville’a. Boussole i Astrolabe były zwykłymi transportowcami marynarki wojennej, klasyfikowanymi jako gabary do 1784, a potem fluity. Pierwsza nosiła pierwotnie nazwę Portefaix (= Tragarz), a druga Autruche (= Struś). Jednak teraz, z uwagi na stopnie kapitanów i dla większego prestiżu ekspedycji, przemianowano je i przeklasyfikowano tymczasowo na fregaty, mimo że niosły w 1785 r. po piętnaście dział (!). Starannie i długo przygotowywana (otrzymano m.in. wszelką pomoc naukową i najnowocześniejsze przyrządy nawigacyjne od obrzydliwych Angolasów, zgodnie ze wstrętnym charakterem tego narodu - jak utrzymują u nas niektóre osoby chwalące się posiadaniem dyplomu zawodowego historyka), słynna wyprawa wyruszyła z Brestu 1.08.1785. Tuż przed wyruszeniem, w lipcu 1785, dowódcę awansowano na brygadiera sił morskich. Po przejściu przez Atlantyk – zawinięto na Maderę (23.08) i Teneryfę (20-30.08) przed dotarciem do wyspy Santa Catarina (9.11.1785) u wybrzeży Brazylii - Francuzi opłynęli w styczniu 1786 przylądek Horn i rozpoczęli eksplorację Pacyfiku. Zawinięto 23.02.1786 (lub następnego dnia) do zatoki Concepción, kotwiczono do 17.03 w Talcahuano (Chile). Potem (9/10.04.1786) zahaczono o Wyspę Wielkanocną, Hawaje (wówczas Wyspy Sandwich; na wyspie Maui przebywano na przełomie maja i czerwca 1786), lądowano u stóp dzisiejszej Góry Św. Eliasza na Alasce 23.06, skupowano od Indian futra, badano wybrzeże na południe do obecnej Lituya Bay (dla członków ekspedycji: Port des Français); stracono tam 13 lipca 21 ludzi w łodziach przewróconych przez gwałtowne prądy.
CDN.

kgerlach

CD.
Pożeglowano 30 lipca 1786 dalej na południe, badano wybrzeże dzisiejszej Kolumbii Brytyjskiej, potem (10-30.08) brzegi Kalifornii, w końcu zatrzymano się w hiszpańskim Monterey 14.09.1786. Stamtąd 24.09 okręty skierowały się na zachód. Odnotowano położenie oraz nadano nazwy dzisiejszemu atolowi French Frigate Shoals i wyspie Necker (Hawaje), zatrzymano się na wyspie Asuncion (14.12) z archipelagu Marianów. Żeglarze dotarli 2.01.1787 (lub dzień później) do Makao, gdzie uzupełniali wyposażenie przez ponad miesiąc oraz sprzedali futra skupione na Alasce. Po odwiedzeniu 26.02 Cavite na Filipinach wyprawa skierowała się w kwietniu (9.04 lub 10.04) 1787 na północ, opłynęła Formozę (6.05), przemierzyła Cieśninę Koreańską (19.05), Morze Japońskie, zagłębiła w Cieśninę Tatarską (do 24.07). Francuzi nie weszli jednak na Zatokę Sachalińską, tylko zawrócili na południe i przez Cieśninę La Pérouse’a dostali się (15.08.1787) na dzisiejsze Morze Ochockie; mijając Wyspy Kurylskie dotarli 7.09.1787 do Pietropawłowska na Kamczatce. Tam byli fetowani przez Rosjan przez 24 dni albo do 29.09. Wyprawa pożeglowała jeszcze ku Aleutom. Następnie pod koniec października 1787 okręty skręciły na południe i ponownie przemierzyły prawie cały Pacyfik, tym razem od północy. Wylądowano na Wyspach Samoa (dla ówczesnych Francuzów były to Wyspy Żeglarzy – Iles de Navigateurs) 6.12.1787. Kiedy przybito do wybrzeży wyspy Manua dla odpoczynku i pobrania świeżej wody, spotkano się 11.12.1787 z atakiem ze strony tubylców; tuzin Francuzów zostało zamordowanych – wśród nich był (zabity uderzeniami kamieni) Paul-Antoine-Marie Fleuriot de Langle. Po tym wydarzeniu La Pérouse, który nowym dowódcą Astrolabe mianował Roberta Sutton de Clonard, skierował się przez Wyspy Przyjacielskie (dziś Wyspy Tonga, gdzie dotarto pod koniec grudnia 1787) ku Australii i zawinął 26.01.1788 do zatoki Botany. Francuzi otrzymali tu od Anglików wszelką możliwą pomoc. La Pérouse przesłał brytyjskim okrętem wojennym do Europy swoje dzienniki, niektóre mapy i ostatnie listy – wszystkie dotarły bezpiecznie do Paryża. Z zatoki Botany 10 marca pożeglował na północ. Około maja lub czerwca 1788 oba okręty uległy zagładzie na rafach koło atolu Vanikoro w archipelagu Santa Cruz. Być może część ludzi przeżyła katastrofę, ale jeśli tak, to ostatecznie wszyscy zostali wymordowani przez tubylców (są poszlaki, że ich skonsumowano). Smutny koniec dla jednej z najwspanialszych postaci w historii francuskiej marynarki wojennej, ale w pewnym sensie symboliczny - La Pérouse był idealistą, a idealiści często kończą, w taki czy inny sposób, w brzuchach innych.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Paul-Jules de la Porte-Vezins (03.12.1727 - 1795) oraz Anne-Gaspard de La Croix de Castries (06.01.1715 - 1804).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Paul-Jules de la Porte-Vezins (Laporte-Vezin, La Porte Vézins), zwany markizem de la Porte-Vezins, urodził się 3.12.1727 w Parthenay. Pochodził ze starej rodziny szlacheckiej z Poitou. Jego rodzicami byli Joseph de la Porte-Vezins (pan de la Rambourgère) oraz Marie-Anne Chargé. Wstąpił do marynarki jako ochotnik w 1745 i walczył w czasie austriackiej wojny sukcesyjnej. Został gardemarynem 10.01.1745. W 1747 znajdował się na 80-działowcu Tonnant, flagowym okręcie szefa eskadry l'Étenduère'a, w zespole rozbitym przez Anglików 25.10.1747 koło przylądka Finisterre. W 1750 służył na 24-działowej fregacie Cumberland na Oceanie Indyjskim. Został 17.05.1751 "chorążym liniowca". Dano mu w 1756 rangę podporucznika w artylerii marynarki. Przebywał wtedy nad zatoką Audierne. Awansował 17.04.1757 na "porucznika liniowca". W 1761 i 1762 dowodził 22-działowym pramem/promem Cunégonde w obronie wybrzeża wyspy Oléron. Został w 1763 kawalerem Orderu Św. Ludwika. Awansował 1.10.1764 na "kapitana fregaty". Pełnił funkcję porucznika w kompanii gwardzistów Flagi Admiralskiej. W 1767 dowodził 34-działową fluitą Danube w rejonie San Domingo i w Rochefort. Ożenił się 25.04.1769 w Guiclan z Hortense de Kerouartz. Mieli przynajmniej jedną córkę. Awansował 24.03.1772 na "kapitana liniowca". Został w tym samym roku majorem piechoty marynarki. Od 1776 był brygadierem sił morskich. W 1776 sprawował komendę nad 28/34-działową fregatą Sensible w okolicach Hawru, Dunkierki, Quiberon oraz Brestu. W 1778 dowodził 74-działowcem Zodiaque i walczył na nim w bitwie pod Ouessant 27.07.1778, służąc we flocie generała-porucznika d'Orvilliers. Pozostając nadal pod jego rozkazami i dowodząc tym samym okrętem uczestniczył w rejsie z Brestu w okolice Sisargas dla połączenia się z flotą hiszpańską oraz we wspólnej kampanii obu flot na wschodnim Atlantyku (3.06-14.09.1779). Zatrzymał tę komendę w 1780, będąc teraz w okresie 7.11.1780 - 3.01.1781 pod dowództwem wiceadm. d'Estaing. Został w 1781 dyrektorem generalnym arsenału w Breście i przestał służyć na morzu. Awansował 20.08.1784 na szefa eskadry. Był od tego roku dyrektorem generalnym portu w Breście i zastępcą głównodowodzącego marynarką w tym mieście. Ponieważ w marynarce okresu rewolucji zniesiono stopień "szefa eskadry", pojawił się 1.01.1792 na listach jako kontradmirał. Nie miało to jednak praktycznego znaczenia, gdyż wyemigrował z Francji i dołączył do Armii Książąt. Po jej rozwiązaniu należał do sformowanego w 1795 w Anglii korpusu emigrantów. Data jego śmierci (najprawdopodobniej na emigracji) nie jest znana.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Anne-Gaspard de La Croix (Lacroix) de Castries, baron de Gaujac oraz de Mairargues (Mayrargues), pan de Dominargues, de Saint-Jean i de Sagriers, zwykle zwany we flocie panem de la Croix de Mairargues, urodził się 6.01.1715. Pochodził ze starej rodziny szlacheckiej wywodzącej się z Langwedocji. Jego rodzicami byli Jean de La Croix de Castries de Mairargues (baron de Gaujac) i Isabelle (Isabeau czy też Elizabeth) de Cabot. Nie tylko on z tej rodziny służył w marynarce królewskiej; młodszy, urodzony w 1724 brat, Joseph-Louis de La Croix de Gaujac też został "kapitanem liniowca" (zmarł w 1773). Anne-Gaspard, często opisywany tylko pierwszym imieniem, był najstarszym synem wymienionej pary. Zaczął służyć w marynarce wojennej około 1729 r. Awansował w 1748 na "porucznika liniowca". Został kawalerem Orderu Św. Ludwika. Ożenił się 21.04.1756 w Marsylii z Marie-Paule (Paule) de Gravague (czy de Garavaque, de Garavague). Mieli syna. Anne-Gaspard de la Croix de Mairargues awansował 17.04.1757 na "kapitana liniowca". W 1758 krótko dowodził 26/32-działową fregatą Pléiade. Przez pewien czas zajmował stanowisko majora pomocniczego marynarki. W 1771 i 1772 dowodził 26/32-działową fregatą Pléiade oraz 24/26-działową fregatą Topaze eskortującymi 6 statków na Morzu Egejskim; zwalczał tamtejszych piratów greckich. Wycofując się ze służby w 1776 otrzymał honorową rangę szefa eskadry. Zmarł w 1804.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Jean-Baptiste du Breil de Rays (1690 - ..,., awans kapitański otrzymał w 1767) oraz Sacriste- Guillaume-Joseph du Vergier de Kerhorlay (1714 - ..., awans kapitański otrzymał w 1765).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Jean-Baptiste du Breil de Rays urodzony około 1690 (przed 1696) czy dokładnie 21.04.1690, oraz tego nazwiska "kapitan liniowca" od 1767, to dwie różne osoby. Francuzi nie przyjmowali do korpusu gardemarynów 51-latków, nie awansowali nikogo na komandora w wieku 77 lat, ani nie trzymali na stanowisku drugiego kapitana oficera (w 1772) 82-letniego! Nawet żartem.
Dane personalne owego pierwszego du Breil de Rays (przyjętego w 1709 w szeregi "paziów Małej Stajni" królewskiej) są dobrze znane, ale je pominę.
Natomiast kawaler du Breil de Rays, który został gardemarynem 1.01.1741, pochodził z Saint-Brieuc. Urodził się zapewne w okresie między 1722 a 1728. Awansował na "porucznika liniowca" 11.02.1756. Służył na 64-dzialowcu Solitaire w eskadrze marszałka Conflansa rozgromionej przez Anglików w bitwie na wodach Zatoki Quiberon 20.11.1759, jednak ten okręt umknął na rzekę Vilaine. Kawaler du Breil de Rays awansował 18.08.1767 na "kapitana liniowca". W 1772 w eskadrze ewolucji bitewnych szefa eskadry d'Orvilliersa zajmował stanowisko drugiego kapitana 26/32-działowej fregaty Dédaigneuse. W 1775 dowodził w Breście 30/32-działową fregatą Licorne. W 1777 był kapitanem 74-działowca Magnifique w eskadrze generała-porucznika du Chaffaulta, który w maju 1777 podejmował w Breście wielką fetą na pokładzie tego okrętu hrabiego d’Artois (czyli przyszłego króla Karola X, brata ówczesnego króla, Ludwika XVI). W 1779 kawaler du Breil de Rays dowodził faktycznie 80-działowcem Couronne pod szefem eskadry de la Touche-Tréville, od czerwca do września 1779 we flocie generała-porucznika d’Orvilliersa, biorąc udział w kampanii, podczas której po wyjściu z Brestu połączono się z siłami hiszpańskimi w rejonie wysp Sisargas i skierowano na wody kanału La Manche, ale mimo ogromnej przewagi nad Anglikami nie zdziałano nic przeciwko brytyjskiej flocie wojennej. W 1780 był dowódcą 74-działowca Sceptre w Breście. Awansował 18.02.1781 na "szefa eskadry". Jedna z prac francuskich podaje (omyłkowo), że zmarł 13.09.1780 w Breście, co jest niemożliwe, ale być może błąd dotyczy tylko zamiany cyfry 9 na 8 i miało być: 13.09.1790.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Sacriste-Guillaume-Joseph du Vergier (Duvergier) de Kerhorlay, zwykle zapisywany tylko z imionami Guillaume-Joseph (chociaż sam podpisywał się trzema), przyszedł na świat 18.08.1714 w Quimperlé. Pochodził ze szlacheckiej rodziny. Jego rodzicami byli kawaler Jean du Vergier, pan de Kerhorlay, oraz Agnès-Claire de Moëlien de Lanhoulou. Został gardemarynem 13.01.1734. Uzyskał rangę "chorążego liniowca" 1.05.1741. Ożenił się w 1746 z Marie-Barbe Quentin des Pailly. Mieli przynajmniej jednego syna, urodzonego w 1748. Awansował 15.01.1754 na "porucznika liniowca". Służył na 64-działowcu Raisonnable, kiedy okręt ten, zdążający Brestu do Rochefort, został po zaciętej walce 29.05.1758 zdobyty przez Anglików koło Bec de Ras, zaś Duvergier dostał się do niewoli. Awansował 25.11.1765 na "kapitana liniowca". Zatrudniono go w 1772 do kontrolowania budowy okrętów (a przynajmniej jednego). Został brygadierem 18.03.1775. Z powodu złego stanu zdrowia wycofał się ze służby 19.12.1781, dostając na odchodnym honorową rangę szefa eskadry. W sieci można znaleźć jego szczegółowy wykaz służby z lat 1734-1765, ale spisany ręcznie, ze wszystkimi ozdobnymi zawijasami z epoki, więc to już nie na moje oczy i cierpliwość.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Joseph Couturier de Fournoüe (1740 – 29.06.1801) oraz Jean-François de Costebelle (1701 - 1794).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Joseph Couturier, kawaler a potem hrabia de Fournoüe (de Fournoue) pochodził z dość starej szlacheckiej rodziny. Urodził się 18.10.1740 w Guéret. Jego rodzicami byli Alexis-Pierre Couturier de Fournoüe (prokurator w Guéret) i Marie-Anne Tournyol de Saint-Léger. Joseph Couturier służył w 1759 na 36-działowej fregacie Aréthuse, która w drodze powrotnej z Kanady (od czerwca 1758 była w Louisbourgu) została 18.05.1759 zaatakowana na południowy zachód od zatoki Audierne przez przeważające siły brytyjskie i zdobyta; w krwawej walce stracił rękę. Awansował na "porucznika liniowca" 24.03.1772. Od 1778 służył jako pierwszy oficer na 64-działowcu Vengeur; do 1779 uzyskał stopień "kapitana liniowca" i przejął komendę nad tym okrętem; 18.12.1779 w bitwie koło Fort Royal (pod szefem eskadry La Motte-Piquet) uratował część konwoju. W 1781 przebywał w Kadyksie. W 1782 dowodził 64-działowcem Lion. W 1783 sprawował komendę nad 74-działowcem Zodiaque w Tulonie. Był kawalerem Orderów Św. Ludwika i Cincinnatusa. Został brygadierem sił morskich. Ożenił się 28.10.1786 z 18-letnią Jeanne-Marie de Montalembert. Mieli jednego syna. W styczniu 1791 Couturier de Fournoüe dowodził w Lorient 36/40-działową fregatą Nymphe. Ostatecznie osiągnął rangę szefa eskadry. Być może nosił jakąś zwracającą uwagę protezę, ponieważ nazywano go "srebrnorękim admirałem". Podał się do dymisji w 1792. Zmarł 30.06.1801 (albo dzień wcześniej) w Angoulême.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Jean-François Pastour de Costebelle pochodził z Langwedocji. Urodził się 8.07.1701. Jego rodzicami byli Louis Pastour de Costebelle ("kapitan liniowca") oraz Catherine de Faurre, zaś stryjem - Philipe de Pastour de Costebelle (w latach 1708-1714 gubernator Placentii na Nowej Fundlandii, w okresie 1714-1717 gubernator Ile Royale, gdzie zmarł w 1717). Jean-François Pastour de Costebelle służył w siłach zbrojnych od 1719, początkowo chyba w armii. Został gardemarynem 16.07.1723. Awansował na "porucznika liniowca" 10.10.1743. Wyróżnił się podczas oblężenia holenderskiego Bergen-op-Zoom w 1747 (14.07-18.09), być może walcząc na lądzie. Był kawalerem Orderu Św. Ludwika. Awansował 23.05.1754 na "kapitana liniowca". W 1756 dowodził 30-działową fregatą Rose w eskadrze de La Galissonnière'a przy zdobywaniu Port Mahon i w bitwie pod Minorką 20.05.1756. Został brygadierem sił morskich 25.03.1765. Przy odchodzeniu ze służby w 1774 dostał honorową rangę "szefa eskadry". Zmarł w 1794 w Tulonie. Nigdy się nie ożenił.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Joseph-Jean Petit (1725 - 23.01.1788, awans kapitański otrzymał w 1780) oraz Macnemara (... – 04.11.1790, awans kapitański otrzymał również w 1780).
Pozdrawiam Janusz.