www.timberships.fora.pl

kgerlach

Gabriel de Bory urodził się 11.03.1720 (albo dwa dni później) w Paryżu. Jego rodzicami byli Charles-Gabriel de Bory ("wielki mistrz wód i lasów" w departamentach Orleanu i Montargis, przedstawiciel króla w rządzie hrabstwa Burgundii) oraz Jeanne Flory de Lessart. W latach młodzieńczych Gabriel zetknął się z profesorem hydrografii i matematykiem Coubertem, który zaszczepił w nim zamiłowanie do nauki. Gabriel de Bory został gardemarynem 14.04.1734. W latach 1739-1740 pełnił funkcję pomocnika portu w Breście. Uzyskał rangę "chorążego liniowca" 1.05.1741. Pracował dalej w roli chorążego portu w Breście. Służył od 17.08.1743 do 21.06.1744 na 64-działowcu Content; był na jego pokładzie, kiedy ten okręt we współpracy z 64-działowcem Mars zdobył 19.05.1744 koło Ouessant brytyjski 64-działowiec Northumberland. Bory dostał 1.02.1746 rangę porucznika piechoty marynarki. Brał udział w nieszczęsnej wyprawie księcia d'Anville (d'Enville) do Akadii (czerwiec-październik 1746) jako chorąży (od 13.03.1746 do 11.09.1746) na 26-działowej fregacie Castor (akurat ona wróciła do Brestu już we wrześniu, a 19.07 zdobyła w zatoce Chibouctou brytyjski bryg 10-działowy Albany). W 1747 Gabriel de Bory dowodził 14-działową korwetą Mercure, eskortując francuską żeglugę przybrzeżną (zdobył dwie brytyjskie jednostki korsarskie w okolicy wysepek Glénan). Awansował 17.05.1751 na "porucznika liniowca". W maju 1751 dowodził misją naukową na wybrzeżach Hiszpanii, określając dokładne położenie geograficzne przylądków Finisterre i Ortegal. W tym samym roku, od 11.07 do 19.11, był kapitanem 12-działowej korwety Amarante, operującej w składzie eskadry ewolucji pod komodorem Périer. Przyjęto go 31.08.1752 na członka zwyczajnego Akademii Marynarki. Należąc od 3.09.1753 do 22.02.1754 do załogi 30-działowej fregaty Comète, wziął udział w szkolnym i naukowym rejsie tej jednostki, rozpoczętym wyjściem z Brestu 20.09.1753; skierowano się do Lizbony, na Wyspy Kanaryjskie, Azory, po czym wrócono 22.02.1754 do Brestu - de Bory był jednym z naukowców zajmujących się obserwacją przejścia Merkurego przez tarczę słońca; obserwował zaćmienie słońca 26.10.1753 podczas stacjonowania fregaty w Aveiro; określał pozycję geograficzną Wysp Zielonego Przylądka i Azorów. Propagował i wyjaśniał użycie najnowszych przyrządów optycznych. W latach 1754-1755 zajmował stanowisko podsekretarza Akademii Marynarki. Awansował 17.04.1757 na "kapitana liniowca". Od 27.10.1757 do 19.03.1759 dowodził 34/38-działową fregatą Hébé. Współdziałając - w ramach eskadry komodora Le Borgne de Kerusoret - z 74-działowcm Palmier, od 6.03 do 8.05.1758 eskortował konwój z Brestu na San Domingo. Pomógł 2.09.1758 liniowcowi Palmier w odparciu ataku brytyjskiego 60-działowca Dreadnought i 50-działowca Assistance koło Port au Prince na San Domingo. Zniszczył 9 żaglowców przeciwnika 11.03.1759 koło Montecristi. Po kolejnych starciach z jednostkami angielskimi wrócił do Brestu 26.03.1759. Ożenił się w 1760 z Madeleine de La Porte du Theil (de La Porte des Vaux). Mianowano go 13.02.1761 gubernatorem generalnym Wysp Podwietrznych oraz gubernatorem San Domingo. Objął to stanowisko 30.07.1762. Ponieważ optował za rozmaitymi reorganizacjami i starał się ściślej uregulować lokalne prawa (zwłaszcza odnośnie niewolników), stał się bardzo niepopularny wśród miejscowych Francuzów. W grudniu 1762 zdecydowano się odwołać go do kraju. Opuścił stanowisko gubernatora 7.03.1763. Od 30.07.1765 był członkiem stowarzyszonym Królewskiej Akademii Nauk, a od 21.05.1772 do 1793 - członkiem stałym. W 1765 pomagał ministrowi w reformowaniu marynarki. Uczestniczył w pracach nad słownikiem morskim. Przy odchodzeniu ze służby 27.03.1766 otrzymał honorowy stopień "szefa eskadry". W kwietniu 1769 został członkiem honorowym Królewskiej Akademii Marynarki. W sierpniu 1796 przyjęto go na członka Instytutu Narodowego w sekcji astronomii. Był autorem licznych prac naukowych i dwóch pamiętników z działalności administracyjnej. W razie potrzeby walczył, ale do historii marynarki francuskiej przeszedł jako astronom. Pasjonowało go wiele rzeczy, np. wzorując się na wynikach hodowli zwierząt (krzyżówek) proponował hodować w ten sam sposób odpowiednich ludzi - oczywiście tych "gorszych", czyli Mulatów. Zmarł 8.10.1801 w Paryżu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi François-Julien du Dresnay des Roches (28.01.1719 - 12.08.1786) oraz César-Henri Boscal de Réals (28.03.1723 - 17.10.1795).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

François-Julien du Dresnay, kawaler des Roches (Desroches), pochodził z Bretanii. Urodził się 28.01.1719 w Saint-Pol de Leon. Jego rodzicami byli Joseph-Marie Du Dresnay, pan des Roches (kapitan okrętu) oraz Marie-Thérèse Le Jar. François-Julien, ich trzeci syn, został gardemarynem 15.04.1734. W sierpniu 1735 przeszedł do gwardzistów Flagi Admiralskiej. W 1739 służył na 74-działowcu Bourbon w eskadrze skierowanej (maj - wrzesień) z misją "pokazywania bandery" na Bałtyku i w Sztokholmie pod rozkazami generała-porucznika de Pardaillan de Gondrin, markiza d'Antin. Od 26.06.1740 do kwietnia 1741 wchodził w skład załogi 74-działowca Dauphin Royal, wysłanego we wrześniu 1740 w eskadrze d'Antina z Brestu na Antyle. Otrzymał rangę "chorążego liniowca" 1.05.1741. Służył od 17.08.1743 do 21.06.1744 na 64-działowcu Content, był na jego pokładzie, kiedy ten okręt we współpracy z 64-działowcem Mars zdobył 19.05.1744 koło Ouessant brytyjski 64-działowiec Northumberland. Należał do załogi tego ostatniego liniowca od 14.09.1744 do 5.08.1745, żeglując po wodach Antyli. We wrześniu 1745 dowodził 10-działowym szkunerem Marie-Anne zatrudnionym w ochronie wybrzeży, w tym samym roku przeszedł na 4/10-działową gabarę Fauvette, dowożącą uzbrojenie dla nadbrzeżnych baterii od Morlaix do Ford la Latte koło przylądka Fréhel. Od kwietnia do października 1746 był dowódcą ex-46-działowca Argonaute i wziął na nim udział w nieszczęsnej wyprawie eskadry księcia księcia d'Enville (d'Anville) do Akadii; jego okręt, niegdyś liniowiec 4 rangi i zarazem fregata 1 rzędu, został przekształcony w brander, a potem w transportowiec wojska i w tej roli brał udział we wspomnianej ekspedycji (przewoził blisko 200 żołnierzy); wzmocniony zimą 1745/1746 dodatkowymi węzłówkami Argonaute początkowo dobrze się spisywał podczas sztormów, zaś młody kapitan wykazał się wytrwałością i przytomnością umysłu; jednak potem transportowiec stracił maszty i ster, a oddzielony od innych musiał wrócić do Francji, zawijając do Brestu 10.10.1746. Tym niemniej w wyprawie, w której załogi okrętów i przewożone wojska zostały zdziesiątkowane, François-Julien du Dresnay des Roches nie stracił prawie nikogo. Od marca 1747 do lutego 1748 dowodził 24-działową fregatą Mutine. W 1747 Francuzi zdecydowali się zorganizować lotny dywizjon dla ochrony wybrzeży atlantyckich: w jego skład, oprócz Mutine, weszła bliźniacza fregata Galatée oraz dwie korwety (6-działowe Badine i Espion); Francuzi dokonali rejsów krążowniczych u wysp Glénan i wyspy Yeu, zagarnęli szereg żaglowców przeciwnika, w tym 21.06.1747 statek brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej (zatonął następnego dnia na skałach wysp Glénan), a 3.10.1747 stoczyli 18 mil od wyspy Ré nierozstrzygniętą walkę z brytyjskim liniowcem 56-działowym i fregatą 30-działową, po której zakotwiczyli w Rochefort. Obaj dowódcy francuskich fregat, mimo że wciąż mieli tylko rangi "chorążych liniowca", otrzymali 18.10.1747 krzyże kawalerskie Orderu Św. Ludwika. W 1749 François-Julien du Dresnay des Roches został pomocnikiem majora portu w Breście. Od 27.06 do 27.09.1751 pełnił funkcję majora eskadry ćwiczenia ewolucji pod szefem eskadry Périer na pokładzie 64-działowca Dragon. Był jednym z fundatorów i członków zwyczajnych Królewskiej Akademii Marynarki 1752, jej podsekretarzem w latach 1752-1753, zastępcą dyrektora w latach 1756-1765. W 1753 dowodził eskadrą ćwiczenia ewolucji, operującą u wybrzeży Bretanii, pełniąc bezpośrednią komendę nad 12-działową korwetą Amarante. W 1755 zaokrętował się na 74-działowiec Entreprenant i zajął stanowisko majora floty pod hrabią du Bois de la Motte, zaangażowanym w eskortowanie konwoju do Kanady. Od października do listopada 1755 dowodził 4/10-działową gabarą Fauvette. Awansował 17.04.1757 na "kapitana liniowca". Został w 1759 majorem marynarki. Wszedł 1.06.1759 na pokład 80-działowca Soleil Royal, flagowego okrętu marszałka Conflansa, jako major floty, którą Anglicy rozgromili 20.11.1759 w bitwie na wodach zatoki Quiberon. Powierzono mu 30.05.1761 komendę nad 64-działowcem Dragon; został wysłany na pomoc Martynice w składzie eskadry Courbona de Blenac, ale Francuzi (wyszli z Brestu 24.01.1762) dotarli do celu już po kapitulacji wyspy. Zwrócili się więc ku Saint-Domingue, gdzie du Dresnay des Roches wpakował swój liniowiec na skały podczas wchodzenia do Cap Français 17.03.1762 - utonęło 40 ludzi, okręt zatonął. W 1766 sprawował komendę nad 26/32-działową fregatą Légère. Został 19.10.1768 dowódcą 64-działowca Sphinx, ze specjalną misją udania się z Brestu na Ile de France, gdzie zszedł 6.06.1769, by objąć stanowisko generalnego gubernatora wysp Ile de France i Bourbon, na które wyznaczono go już 22.07.1768. Pełnił swoje obowiązki do 21.08.1772. Dostał 15.08.1771 stopień brygadiera sił morskich. Awansował 9.11.1776 na "szefa eskadry". Ożenił się w 1780 z Marie-Émilie de Caumont Gauville (wdową po panie de Cadush, oficerze dragonów z Saint Domingue). Nie mieli dzieci. Zmarł 12.08.1786 w Kerlaudy (albo w Paryżu).

César-Henri Boscal de Réals (1723-1795) był już tu przeze mnie opisywany pod hasłem Henri-César Boscal de Réals.

Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Didier-François-Honorat de Baraudin (1724 - 15.09.1797) oraz Alexandre-Bache-Elzéar d'Arbaud de Jouques (26.09.1720 - 26.11.1793).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Didier-François-Honorat de Baraudin, pan de Maine-Giraud, koniuszy, zwany grzecznościowo markizem de Baraudin, urodził się około 1724. Pochodził z Turenii, z rodziny drobnej szlachty (nobilitacja z 1512) znanej pierwotnie w Piemoncie jako Baraudini. Jego rodzicami byli Jean-Honorat de Baraudin (pan de Launay, radca królewski, komisarz generalny z Tours, kawaler Orderu Św. Ludwika) oraz Marie-Jacqueline de Riencourt. Didier-François-Honorat de Baraudin został gardemarynem 16.05.1738. W 1745 wstąpił do masonerii. Otrzymał rangę "chorążego liniowca" 1.01.1746. Wyjechał do Londynu, by doskonalić swój angielski, dzięki czemu mógł przetłumaczyć regulamin marynarki Wielkiej Brytanii. Ożenił się 4.11.1754 w Rochefort w Jeanne-Pernelle (Jeanne-Parnelle, Jeanne-Perrotte) de Nogerie (de Nogerée) . Mieli dzieci. Awansował 11.02.1756 na "porucznika liniowca". Służył w tym stopniu na 32/34-działowej fregacie Atalante, kiedy 11.03.1756 w brawurowy sposób opóźniła ona ucieczkę brytyjskiego 60-działowca Warwick koło Martyniki, umożliwiając doścignięcie przeciwnika przez francuski 74-działowiec i inną fregatę, dzięki czemu Warwick musiał się poddać. De Baraudin został w 1757 kawalerem Orderu Św. Ludwika. Awansował 18.08.1767 do rangi "kapitana liniowca". U progu wojny amerykańskiej został 14.03.1776 brygadierem sił morskich. Przebywał wtedy w Rochefort. W latach 1777-1778 dowodził 64-działowcem Réfléchi (ale zszedł z niego przed bitwą pod Ouessant 27.07.1778). W 1779 był kapitanem 74-działowca Actif w Breście. W składzie floty gen.-por. d'Orvilliersa opuścił Brest 3.06, podążył ku wyspom Sisargas, gdzie nastąpiło połączenie z flotą hiszpańską, by po działaniach na wschodnim Atlantyku zawinąć do Brestu 14.09.1779. Przeszedł w stan spoczynku 4.04.1780, otrzymując honorowy stopień szefa eskadry. Wycofał się do swoich dóbr Logis du Maine Giraud. Został 17.09.1793 pozbawiony własności i uwięziony. Jego syna rozstrzelano po klęsce desantu rojalistów w Quiberon w 1795. Sam zmarł 15.09.1797 w Loches.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Alexandre-Bache-Elzéar, hrabia d'Arbaud de Jouques, pochodził ze szlacheckiej rodziny z Prowansji. Jej przedstawiciele licznie uzupełniali kadrę marynarki galer. Urodził się 26.09.1720 w Aix (w zamku de Jouques). Jego rodzicami byli kawaler André-Elzéard d'Arbaud (pan de Jouques, radca królewski, przewodniczący parlamentu Prowansji) oraz Anne de Citrany. Został gardemarynem 6.07.1735. Otrzymał rangę "chorążego liniowca" w 1743 albo 10.10.1745. Awansował na "porucznika liniowca" 23.03.1754. W 1756 był porucznikiem na 64-działowcu Orphée, walczącym w eskadrze gen.-por. de La Galissonnière w bitwie pod Minorką 20.05.1756. Od 8.09 do 11.11.1756 dowodził branderem Union. W 1759 zajmował stanowisko porucznika na 80-działowcu Océan, flagowym okręcie szefa eskadry La Clue, który opuścił Tulon 5.08.1759, przeszedł przez Cieśninę Gibraltarską 17.08.1759 i dał się rozgromić przeważającym liczebnie Anglikom w bitwie pod Lagos 19.08.1759, gdzie i Océan uległ zniszczeniu. D'Arbaud de Jouques awansował 15.01.1762 na "kapitana liniowca". Od 1769 był członkiem stowarzyszonym Akademii Marynarki. W latach 1770-1771 dowodził 26-działową fregatą Mignonne w Neapolu i Tulonie. W 1772 został komendantem gardemarynów. W tym samym roku był kapitanem 64-działowca Union wysłanego na Martynikę, w 1773 dowodził tym okrętem w Breście. Od 1774 miał rangę brygadiera sił morskich. Mianowano go 24.10.1775 gubernatorem Gwadelupy, potem gubernatorem generalnym wysp Gwadelupy i posiadłości przyległych. Objął stanowisko w 1776. Awansował 1.06.1778 na szefa eskadry. Ożenił się 6.07.1779 w Basse Terre (Gwadelupa) z Gabrielle de Bonnet Costefrède, wdową po markizie de Saint André. Nie mieli dzieci. Awansował 12.01.1782 na generała-porucznika sił morskich. Otrzymał 24.03.1782 rozkaz powrotu do Francji. Wycofał się z aktywnej służby w 1783. Od 1784 był członkiem zwyczajnym Akademii Marynarki. Został 25.08.1785 komandorem Orderu Św. Ludwika. Od 1787 był członkiem honorowym Akademii Marynarki. W okresie rewolucji francuskiej wtrącono go we wrześniu 1793 do więzienia w Aix, jako podejrzanego. Zmarł w tym więzieniu 26.11.1793.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Henri-Jean-Baptiste de Pontevès-Gien (15.03.1738 - 23.07.1790) oraz Pierre-Joseph Kergariou de Roscouet (12.06.1736 - 16.07.1795)
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Pierwotnie przez Pana wskazanym do opisu był Claude-René Pâris hrabia de Soulange (1736-1795), ale nie tylko on, lecz również Henri-Jean-Baptiste de Pontès-Gien (1738-1790) był tu już prezentowany Wink

.

Pierre-Joseph Kergariou de Roscouet (Roscoët, Roscouët, Rosconnet, Rosconet, Rosconette), kawaler, zwany grzecznościowo markizem de Kergariou, urodził się 1.06 (lub 12.06) 1736 w zamku Coatilliau (Coëtillio, Coatillio) w Ploubezre (w Bretanii). Jego rodzicami byli Joseph de Kergariou (pan de Coatilliau) i Marguerite (Henriette) de Fages. Został gardemarynem 4.07.1754. Podczas wojny siedmioletniej uczestniczył w bitwie na wodach zatoki Quiberon 20.11.1759 jako dowódca 4/6-działowej korwety Prince Noir, już w randze "chorążego liniowca". Ponieważ cała gromada oficerów tego nazwiska, w tym wielu braci, służyła w tym samym czasie i mieli oni na dodatek przykry dla badaczy zwyczaj, że przejmowali po sobie komendy nad tym samymi jednostkami, niełatwo wyłowić z gąszczu dowództwa akurat Pierra-Josepha - poniższe należy traktować raczej jako orientacyjne, a nie całkiem pewne. W 1766 był kapitanem 12-działowej gabary Dorade w Bayonne, Camaret i Breście (woziła maszty). Awansował 18.08.1767 na "porucznika liniowca". Został kawalerem Orderu Św. Ludwika 8.07.1774. W 1777 objął w Breście komendę nad 32-działową fregatą Danaé; uczestniczył na niej w bitwie pod Ouessant 27.07.1778. Awansował 13.03.1779 na "kapitana liniowca". (Oficerem, który dowodził Danaé, gdy musiała sztrandować koło Cancale 1.05.1779 był też Kergariou, ale już inny z braci - Kergariou Coatles). Potem w 1779 Pierre-Joseph de Kergariou sprawował komendę nad 28/34-działową fregatą Sensible i został wysłany wraz z 26/32-działową fregatą Blanche w eskorcie konwoju zmierzającego na Martynikę (przed nim Sensible dowodził inny Kergariou, a po nim - młodszy brat, oczywiście też Kergariou). W 1780 i 1781 był kapitanem 32-działowej fregaty Médée w Breście, Rochefort, na wodach Saint Domingue. W 1781 i 1782 dowodził 26/32-działową fregatą Engageante w Coruña, La Rochelle, Breście, Lorient, transportując zapasy dla eskadry Barrasa w Ameryce. Był kapitanem tej fregaty od stycznia 1781 do stycznia 1782; na wiosnę i latem 1782 operowała ona pod innym dowódcą, ale jesienią 1782 znowu przejął nad nią komendę. W rejsie powrotnym w 1782 wyszedł z Bostonu 30.10 i dotarł do Lorient 19.11, zdobywając po drodze brytyjski statek z cukrem i kawą, który oddzielił się od konwoju wracającego z Jamajki. Mianowano go 7.12.1783 kapitanem kompanii gwardzistów Flagi Admiralskiej (zajmował to stanowisko nadal w 1785). Ożenił się w maju 1786 z Louise-Julie-Charlotte-Marie de Moelien (de Moëlien). Mieli troje dzieci. Awansował 16.12.1786 na "szefa dywizjonu". W 1789 zaliczono go do grona kawalerów Orderu Cincinnatusa. W 1789 został gubernatorem Lannion. Podczas rewolucji wyemigrował w 1791 z Francji i wstąpił do Armii Książąt. Pod koniec czerwca 1795 w składzie pułku Dresnaya uczestniczył w desancie rojalistów koło Quiberon. Wzięty przez wojska rządowe do niewoli, został rozstrzelany 16.07 (czy 22.07) 1795 w okolicach Quiberon, z grubsza w tym samym czasie, co jego młodszy i sławniejszy brat, Théobald-René (Thibaud-René albo Thibault-René) de Kergariou-Locmaria, którego losy już tu opisywałem.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Jean-Baptiste de Monier du Castellet (09.12.1732 - 08.05.1811) oraz François de La Laurencie (15.08.1735 - 16.07.1795).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Jean-Baptiste de Monier, markiz du Castellet (Castelet; pan de Val d'Ardène i du Revet), urodził się 9.12.1732 w Pignans. Pochodził z osiadłej w Aix-en Provence starej rodziny, która regularnie zasilała francuską marynarkę wojenna w oficerów. Jego rodzicami byli Joseph-François de Monier du Castellet ("chorąży liniowca") oraz Blanche de Monier-Châteauvieux. Wstąpił do marynarki wojennej w 1747 jako ochotnik. W 1748 przyjęto go do kompanii gardemarynów. Początkowo nie zbierał dobrych opinii, jako źle wykształcony i kiepsko wyszkolony. Jednak w 1754 uzyskał rangę "chorążego liniowca". Awansował w 1762 na "porucznika liniowca". Został w 1771 kawalerem Orderu Św. Ludwika. W tym samym roku dowodził w Tulonie 24/26-działową fregatą Topaze. W 1776 był w Tulonie dowódcą 28/32-działowej fregaty Chimère. Awansował w 1777 na "kapitana liniowca". W tym samym roku sprawując nadal komendę nad Chimère operował w rejonie Smyrny, Salonik, Mandri (dziś Lawrio), Tulonu. Podczas wojny amerykańskiej dowodził liniowcem i grupami liniowców, biorąc aktywny udział w wielu bitwach z Anglikami. Służył pod wiceadm. d'Estaing. W 1778 odniósł ranę na 28/32-działowej fregacie Chimère, która 13.04.1778 opuściła Tulon, skierowana na wody amerykańskie; w lipcu 1778 przywiozła francuskiego ambasadora do Filadelfii. Du Castellet od połowy 1778 do schyłku 1779 był najpierw drugim kapitanem na 74-działowcu César, m.in. w spotkaniu flot koło Rhode Island 11.08.1778; kiedy w walce 16.08.1778 z HMS Iris pierwszy kapitan tego okrętu stracił rękę, zastąpił go na pozycji dowódcy. Dowodził tym liniowcem także w bitwie pod Grenadą 6.07.1779, gdzie sam został ranny. Ożenił się 19.03.1780 w Lurs (29.05.1780 w Sisteron) z Marie-Thérèse-Julie-Jéronime Bernier de Pierrevert (siostrzenicą Suffrena). Mieli córkę. W latach 1780-1781 dowodził 26/32-działową fregatą Sultane, skierowaną na Maltę i wody Lewantu, gdzie osłaniał konwoje i patrolował okolice Smyrny, Dardaneli, Salonik, Malty, Neapolu. W okresie 1782-1783 był kapitanem 74-działowca Suffisant w Tulonie, pod Gibraltarem, w Ceucie i Kadyksie. Walczył na nim w bitwie koło przylądka Spartel 13.10.1782. W 1785 sprawował komendę nad 74-działowcem Séduisant. Został kawalerem Orderu Cincinnatusa i szefem dywizjonu w maju 1786. Awansował w tym samym roku na szefa eskadry. Został komandorem Orderu Św. Ludwika. Był od 1786 (czy od 1789?) dyrektorem generalnym portu (dyrektorem arsenału) w Tulonie. Aresztowany w grudniu 1789, zdecydował się opuścić miasto. Przebywał w Nicei od grudnia 1789 do sierpnia 1790. Potem zezwolono mu na powrót do Tulonu. Napadnięty na drodze, poturbowany i obrabowany przez hołotę 11.08.1790, ale uratowany przed morderstwem przez przypadkowe pojawienie się żołnierzy, podobno objął w 1792 na krótko funkcję komendanta Tulonu. Zmarł 8.05.1811 w Aix.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

François de La Laurencie, zwany kawalerem, potem "komandorem de La Laurencie" (od komandorii zakonnej), urodził się 15.08.1735 w zamku Villeneuve-la-Comtesse. Pochodził ze starej rodziny szlacheckiej osiadłej w Angoumois, Poitou i Saintonge. Jego rodzicami byli Charles-Henri de La Laurencie (kasztelan de Villeneuve-la-Comtesse, kapitan kawalerii, kawaler Orderu Św. Ludwika) i Marie-Anne de La Laurencie (tego nazwiska jeszcze przed małżeństwem - kuzynka). Miał trzech braci i dwie siostry. W wieku 12 lat został oddany do Zakonu Kawalerów Maltańskich jako paź wielkiego mistrza. Stał się Kawalerem Maltańskim w 1776. Stosunkowo późno zaczął służyć w marynarce wojennej Francji, w 1774 miał stopień "chorążego liniowca". Awansował w 1775 na "porucznika liniowca". Sprawował komendę nad 8/20-działową gabarą Ecluse. W latach 1777-1779 dowodził 26/32-działową fregatą Tourterelle w Breście, w rejonie Martyniki i na wodach Wysp Zawietrznych, gdzie m.in. eskortował konwoje, a we wrześniu 1778 uczestniczył w zdobyciu Dominiki. Między lutym a kwietniem 1779 eskortował na tej fregacie konwój idący z Martyniki do Brestu, atakowany przez Brytyjczyków 14.04 koło Belle Isle. Awansował 13.03.1779 na "kapitana liniowca" (ściśle biorąc, była to gwarancja awansu przy pierwszej możliwej okazji). W kwietniu 1779 stał na redzie Brestu. Od maja do lipca 1779 Tourterelle przechodziła remont w Breście. W 1781 kawaler François de La Laurencie dowodził 74-działowcem Guerrier; od czerwca do września uczestniczył w działaniach eskadry generała-porucznika Guichena i hiszpańskiej floty Luisa Cordoby na wschodnim Atlantyku. W 1782 komendę nad tym okrętem sprawował już inny oficer. Niemal wszyscy twierdzą, że kawaler de La Laurence przed śmiercią awansował na szefa eskadry, ale dziwnym trafem nikt nie potrafi podać daty wspomnianego awansu. W latach 1788-1790 nie służył aktywnie, a potem emigrował z Francji. Walczył w 1792 w Armii Książąt, początkowo w piechocie, potem w kawalerii. Wziął udział w desancie rojalistów pod Quiberon w 1795; w walce stracił obie nogi, urwane przez kulę działową i zmarł w trakcie amputacji 16.07.1795.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi François-René Forbin d'Oppède (18.06.1722 - 05.05.1794) oraz Thérèse-Marie-Joseph du Mua de Barbazan (1740 - 07.01.1788).
Pozdrawiam Janusz

kgerlach

François-René Forbin d'Oppède urodził się 18.06.1722 w La Verdière. Pochodził ze szlacheckiej rodziny prowansalskiej. Jego rodzicami byli Jean-Baptiste-Henri de Forbin-Mainier (baron d'Oppède, radca parlamentu Prowansji) oraz Catherine de Forbin-Janson. Wstąpił 11.08.1734 jako paź do Zakonu Kawalerów Maltańskich. Został gardemarynem we francuskiej marynarce 1.05.1738. Służył we flocie zakonnej w 1740. We Francji uzyskał rangę "chorążego liniowca" 1.05.1741. Należał do załogi 26-działowej fregaty Flore wchodzącej w skład małego zespołu komodora Caylusa, zaatakowanego 5.08.1741 koło Gibraltaru przez Anglików, mimo jeszcze trwającego pokoju (ale Anglicy już toczyli wojnę z Hiszpanią i tłumaczyli się pomyłką). W 1743 François-René Forbin d'Oppède służył w baterii nadbrzeżnej. W 1744 był chorążym na 74-działowcu Terrible walczącym w bitwie pod Tulonem 22.02.1744. W 1747 służył na 64-działowcu Trident, uczestniczącym pod rozkazami szefa eskadry L'Étenduère w eskorcie konwoju; zespół ten został rozgromiony przez Anglików w bitwie u przylądka Finisterre 25.10.1747 - Trident wpadł w ręce zwycięzców, a Forbin d'Oppède trafił do niewoli. W latach 1750-1751 kawaler d'Oppède znów zdobywał doświadczenie w marynarce Zakonu Maltańskiego. We flocie francuskiej awansował 17.05.1751 na "porucznika liniowca". Od 22.09 do 17.11.1753 służył na wielkiej, 5-działowej galerze Reine, która w eskadrze generała-porucznika de Cresnay zapewniła transport z Antibes do Genui księżniczce francuskiej i zarazem królewnie hiszpańskiej. W 1755 był porucznikiem na 64-działowcu Bizarre w siłach wyznaczonych do eskortowania posiłków skierowanych pod generałem-porucznikiem Macnemara i szefem eskadry Dubois de La Motte do Kanady. Na pokładzie 80-działowca Foudroyant walczył w bitwie pod Minorką 20.05.1756. Awansował 17.04.1757 na "kapitana liniowca". W latach 1758-1760 kawaler d'Oppède dowodził 30-działową fregatą Minerve, która krążąc od 25.03 do 6.11.1758 współdziałała w zdobyciu koło Balearów brytyjskiego żaglowca korsarskiego i (w czerwcu 1758) 20-działowej fregaty brytyjskiej. W 1759 brał udział w bitwie pod Lagos 18.08, ale uciekł z pogromu zawijając do Kadyksu. W 1762 ponownie dowodził fregatą Minerve (jeśli to na pewno on, ponieważ w tym samym czasie służył w marynarce jego brat, baron d'Oppède) i utracił ją, gdy szkwał wyrzucił jednostkę na brzeg koło Villefranche (30 osób zginęło). Był członkiem stowarzyszonym Królewskiej Akademii Marynarki w latach 1769-1786. W 1769 kawaler d'Oppède sprawował komendę nad 18-działową korwetą Flèche wysłaną do Tunisu. W maju 1770, kiedy dowodził 32-działową fregatą Atalante, zapewnił ewakuację francuskiego konsula w Tunisie oraz jego rodziny, przed przystąpieniem do blokady Goulette 28.06. W 1771 znajdował się na Atalante w Tulonie. Został 15.08.1771 brygadierem sił morskich. Dano mu 1.05.1772 stopień kapitana 2. batalionu regimentu z Marsylii. W 1772 był kapitanem 32-działowej fregaty Sultane, operował w rejonie Malty, Navarino, Smyrny, Salonik, Paros. W 1773 dowodził w Tulonie 64-działowcem Vaillant. Awansował 9.11.1776 na szefa eskadry. Z powodu stanu zdrowia wycofał się ze służby 1.11.1786. Wrócił do Zakonu Kawalerów Maltańskich zostając w 1790 wikariuszem generalnym Senlis. Dopadła go starcza demencja i musiał być zamknięty w zakładzie leczniczym w Montrouge, gdzie zmarł 5.05.1794.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Thérèse-Marie-Joseph du Mua, baron de Barbazan, urodził się około 1740 r. Został gardemarynem w Tulonie 9.09.1755. Służył w 1756 na 74-działowcu Téméraire, a w 1757 na 74-działowcu Hector (w okresie 18.03-15.06 skierowanym z Tulonu do Louisbourga). Mianowano go 15.07.1757 brygadierem gardemarynów. W 1759 należał do załogi 30-działowej fregaty Minerve (może więc był w bitwie pod Lagos 18.08.1759), a w 1760 służył na 3-działowej galerze Ambitieuse i 26/32-działowej fregacie Pléiade. Otrzymał 1.01.1761 rangę "chorążego liniowca". W 1762 by chorążym na 32-działowej fregacie Folle, ale nie wiem czy znajdował się na jej pokładzie, gdy w październiku została zdobyta przez Anglików. Zapewne nie, bowiem już w 1762 (i na początku 1763) służył na 26/32-działowej fregacie Diligente. Później w 1763 wchodził w skład załogi 24/26-działowej fregaty Héroïne. Po zawarciu pokoju kończącego wojnę siedmioletnią uzupełniał doświadczenie na 20-działowej szebece Renard (w 1765), 26/32-działowej fregacie Engageante (w latach 1768-1769) oraz 24/26-działowa fregacie Gracieuse (w okresie 1771-1772). Awansował 24.03.1772 na "porucznika liniowca". Dano mu 1.05.1772 stanowisko pomocnika majora marynarki. W 1772 był na Ile de France drugim kapitanem 6/10-działowej korwety Sage, wysłanej tam 15.09.1771 i sprzedanej w 1772 do marynarki handlowej. Ożenił się w 1773 z Marie-Rose Boucault. Mieli przynajmniej jedno dziecko. W 1774 służył na 20-działowej szebece Caméléon i przejął jej dowództwo w Tulonie. Dostał 1.01.1775 nominację na majora pomocniczego wojsk marynarki. W 1775 dowodził 20-działową szebeką Singe, w Tulonie i Villefranche. Został 27.09.1776 kawalerem Orderu Św. Ludwika. W 1777 był oficerem na 64-działowcu Provence. Potem w 1777 dowodził 20-działową szebeką Séduisant w rejonie wysp Hyères i w Tulonie. W 1778 sprawował komendę nad 20-działową szebeką Singe, m.in. w Tulonie. W wojskach marynarki awansował 13.03.1779 na podpułkownika. W latach 1779-1780 dowodził 18/20-działową barką z takielunkiem łacińskim Éclair, osłaniając żeglugę na Morzu Śródziemnym i zwalczając angielskich korsarzy (jednego zmusił do sztrandowania w pobliżu Piombino w Toskanii). Operował w okolicach Cagliari, Tulonu, Malty, Algieru, Wysp Hyères. Awansował 4.04.1780 na "kapitana liniowca". W latach 1780-1781 był dowódcą 26/32-działowej fregaty Pléiade, służył na wodach w pobliżu Marsylii, Malty, Aleksandrii, Rodos, Cypru, eskortował konwój zmierzający do Egiptu. W okresie 1781-1782 sprawował komendę nad 32-działową fregatą Vestale, m.in. w Marsylii; w listopadzie 1781 wysłano go w eskorcie konwoju transportowców z żywnością do floty generała-porucznika de Grasse na Antylach. Dostał 16.07.1784 stanowisko majora korpusu królewskiego. W 1785 był na 74-działowcu Séduisant. Awansował 1.05.1786 na szefa dywizjonu. W latach 1786-1787 dowodził 36-działową fregatą Proserpine i sprawował naczelne dowództwo w rejonie Wysp Podwietrznych (z bazą na San Domingo). Jednak w październiku 1787 jego stan zdrowia tak się pogorszył, że zdał komendę innemu komandorowi i podążył do Francji na pokładzie okrętu pocztowego. Zmarł zaraz po przybyciu do Cherbourga, 7.01.1788.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Nicolas-Pierre des Nos de Champmeslin (awans kapitański otrzymał w 1756) oraz Jean-François de Galaup, de La Pérouse (23.08.1741 - 1788).
Pozdrawiam Janusz.