www.timberships.fora.pl

kgerlach

Guillaume-Marie du Pac (Dupac) de Bellegarde urodził się 26.07.1757 w zamku Bellegarde, 35 km na południowy zachód od Avignon, w Langwedocji. Pochodził z możnej rodziny książąt (diuków) de Bellegarde, sam miał tytuł barona. Jego rodzicami byli Jean-Pierre du Pac de Bellegarde (senior de Bellegarde) i Marie-Thérèse de Gros. Uczył się od 7.11.1765 we Flèche. Uczęszczał od 1.10.1771 do Królewskiej Szkoły Wojskowej w Paryżu. Został aspirantem gardemarynów w Tulonie 24.05.1775 i gardemarynem 1.07.1776. Wszedł 29.10.1776 na pokład 32-działowej fregaty Chimère. Mianowano go 1.07.1777 gardemarynem flagi admiralskiej. Zszedł z Chimère 13.07.1777. Od 14.08 do 1.12.1777 służył na 74-działowcu Hector. Od 31.03.1778 należał do załogi 64-działowca Vaillant, gdzie od 1.04.1778 miał rangę "chorążego liniowca". Był obecny podczas zdobycia 14.08.1778 brytyjskiego moździerzowca Thunder koło Sandy Hook. Uczestniczył w zajęciu Grenady 4.07.1779, w nieudanym ataku na Savannah w październiku 1779. Wrócił do Francji w grudniu 1779. W lutym 1780 zaokrętował się na 74-działowiec Conquérant. Liniowiec ten wchodził w skład eskadry kawalera de Ternay, która eskortowała do Ameryki konwój z 6 tysiącami żołnierzy. Bez przeszkód wysadzono ich w Newport (Rhode Island), dokąd dotarto początku lipca. Kiedy de Ternay umarł (15.12.1780), komendę po nim przejął kmdr des Touches. Wyszedł z Newport z 7 liniowcami i transportowcami, w celu wysadzenia w Wirginii 1200 żołnierzy i artylerii oblężniczej dla wsparcia sił markiza de Lafayette. Stoczył u przylądka Henry 16.03.1781 nierozstrzygniętą bitwę z brytyjskim zespołem wiceadm. Arbuthnota. Du Pac de Bellegarde został wtedy ranny. Chociaż Anglicy mieli ciężej uszkodzone okręty, des Touches opuścił obszar bitwy, nie wysadzając ani żołnierzy, ani artylerii i pozwalając na wzmocnienie pozycji Brytyjczyków w Wirginii. Niezadowoleni Francuzi przysłali więc z kraju nowego dowódcę eskadry stacjonującej w rejonie Rhode Island. W maju 1781 komendę przejął szef eskadry, hrabia de Barras de Saint-Laurent. Razem z resztą tego zespołu Conquérant podążył z Newport 25.08 na południe, by połączyć się z flotą generała-porucznika de Grasse. Barras jednak nie zdążył przed bitwą koło Chesapeake 5.09.1781, docierając na miejsce 10.09. Kiedy de Grasse odpłynął na Antyle (docierając tam w listopadzie 1781), de Barras i jego eskadra podążyli razem z nim. Conquérant (i w jego załodze chorąży Du Pac de Bellegarde) uczestniczył w zdobyciu St Kitts (Saint-Christophe) na początku 1782 oraz w manewrach u wybrzeży tej wyspy przeciwko eskadrze kontradm. Hooda 24.01-14.02.1782. Po tych starciach De Grasse odesłał po drodze eskadrę hrabiego de Barras w celu zdobycia wyspy Montserrat, co też ten z powodzeniem uczynił, zmuszając obrońców do kapitulacji 22.02.1782. Du Pac de Bellegarde na liniowcu Conquérant uczestniczył również w dalszych potyczkach floty de Grasse’a w Indiach Zachodnich, w tym w zakończonej ciężką porażką Francuzów bitwie u Wysepek Świętych 14.02.1782. Po tej klęsce Conquérant uciekł na San Domingo, ale nie wziął udziału w ostatniej kampanii markiza Vaudreuil w Indiach Zachodnich. Du Pac de Bellegarde otrzymał 1.06.1782 stopień porucznika fizylierów w piechocie marynarki. Wycofał się chwilowo w sierpniu 1782, wrócił do służby w kwietniu 1783. Wszedł wtedy na pokład 20-działowej korwety Badine. Od maja 1783 należał do załogi 32-działowej fregaty Précieuse. Awansował 1.05.1786 na "porucznika liniowca 1 klasy". Wyemigrował w 1791 i przyłączył się w 1792 do Armii Książąt. W 1794 w stopniu porucznika armii wstąpił do emigracyjnego regimentu utworzonego przez hrabiego d'Hector z byłych oficerów marynarki królewskiej. Wziął udział w zakończonym klęską i rzezią emigrantów desancie w Quiberon w czerwcu 1795, ale ocalał. Awansowano go 24.08.1795 na kapitana armii. Wszedł następnie do kierownictwa szkoły militarnej w Penn (koło Beaconsfield w Anglii) ufundowanej przez Edmunda Burke'a dla uczenia młodych francuskich szlachciców, dzieci emigrantów. Wykładał tam od 9.05.1796 do 25.03.1800. Ożenił się 21.08.1800 z 19-letnią Marie-Euphrosine du Tour. Skorzystał z amnestii z 15.03.1803 i wrócił do Francji. Od 1810 do 1813 był dyrektorem liceum w Rodez. Po restauracji Burbonów wrócił do marynarki wojennej i uzyskał 31.12.1814 awans na "kapitana liniowca". Przeszedł w stan spoczynku 1.09.1817. Owdowiał w 1818. Mimo że pozostawał w stanie spoczynku, dostał awans na kontradmirała w listopadzie 1821. Został komandorem Orderu Św. Ludwika 4.09.1828. Ożenił się 23.07.1829 w Paryżu z 39-letnią Pauline-Eugénie-Ghislaine d'Affaytady de Ghistless, hrabiną de Ghistless. Zmarł 7.10.1830 w Paryżu. Nie miał dzieci.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Jean Grivel urodził się 29.08.1778 w Brive. Jego rodzicami byli Antoine Grivel (adwokat parlamentu, potem aktywny rewolucjonista) i Antoinette-Rose Chambaret (czy Chambervet). Podczas wielkiej rewolucji francuskiej podobno na czele oddziału sankiulotów brał udział w tłumieniu oporu mieszkańców departamentu Aveyron. Służył jako ochotnik w czwartym batalionie piechoty z Corrèze, najpierw w stopniu szeregowca, potem sierżanta, pod rozkazami swojego ojca, wybranego podpułkownikiem. Uczestniczył w kampanii Armii Wschodnich Pirenejów od sierpnia 1793 do zawarcia pokoju z Hiszpanią w 1795. Zdecydował się stanąć do egzaminu na aspiranta marynarki i został 18.01.1796 aspirantem 2 klasy na 32-działowej fregacie Alceste. W marcu 1796 zabrała ona do Konstantynopola nowego ambasadora Francji i kompanię instruktorów artylerii na potrzeby Turków. Od listopada 1796 do stycznia 1797 krążyła u wybrzeży Ligurii i Toskanii. Grivel zszedł z tej fregaty w lutym 1798. Od lutego do marca 1798 służył na 80-działowcu Franklin na redzie Tulonu, a od marca do października 1798 na 30-działowej korwecie Badine. Ta ostatnia jednostka dołączyła w czerwcu z Marsylii do ekspedycji egipskiej generała Buonaparte, była obecna przy zajęciu Malty, w lipcu uciekła brytyjskim fregatom Emerald i Alcmene, badała port w Aleksandrii, potem przewoziła pasażerów z Cagliari do Tulonu, gdzie w końcu wróciła. Od października do listopada 1798 Grivel wchodził w skład załogi 64-działowca Frontin na redzie Tulonu. Wrócił na korwetę Badine w listopadzie 1799, dostał tymczasowo 24.11.1798 rangę aspiranta 1 klasy, zszedł z tej jednostki w grudniu 1799. Był zastępcą szefa sterówki na 40-działowej fregacie Carrère od grudnia 1799 do lutego 1800. Od lutego do lipca 1800 służył w charakterze aspiranta 1 klasy na 56-działowej fregacie Égyptienne, krążącej po Morzu Śródziemnym. Awansował 23.09.1800 na "chorążego liniowca". Od września 1800 do lutego 1801 był na 10-działowej szebece Saint Hilaire, osłaniającej konwoje idące do Włoch i na Korsykę. Od października 1801 do maja 1802 służył znów na korwecie Badine, tym razem wysłanej na San Domingo. Od sierpnia 1802 do lutego 1803 wchodził w skład załogi gabary transportowej Alerte, skierowanej w 1802 z Dunkierki do Senegalu, gdzie przywiozła żołnierzy i przewiozła gubernatora do Saint Louis. Od marca do maja 1803 służył na 74-działowcu Impétueux na redzie Tulonu. Awansował 26.10.1803 na "porucznika liniowca". Powołano go 30.11.1803 do batalionu marynarzy Gwardii Konsularnej jako dowódcę piątego ekwipażu. Wysłany z tym ludźmi do Boulogne, od maja 1804 do września 1805 dowodził kanonierką nr 264. Brał udział w licznych starciach z lekkimi siłami Anglików. Został kawalerem Legii Honorowej 14.06.1804. Przydzielony do marynarzy Gwardii Cesarskiej wziął udział w kampanii napoleońskiej w 1805, m.in. organizując flotyllę szalup kanonierskich na Dunaju. Od maja do grudnia 1806 pozostając pod rozkazami "kapitana liniowca" Françoisa-Hénri'ego-Eugène'a d'Augier uczestniczył w misji badania wybrzeży Adriatyku, sprawdzając Zatokę Wenecką, Ankonę, Cattaro. Na początku maja 1807 dołączył do Wielkiej Armii Napoleona w Polsce. Odesłano go pod Gdańsk dla obserwacji poczynań okrętów Royal Navy, co robił do kapitulacji miasta 27.05.1807. Tego samego dnia padł ofiarą wypadku, w którym uszkodził sobie lewą nogę, gdy jego koń wpadł do leja po wybuchu granatu (wg niektórych polskich "historyków" to zapewne bardzo "śmieszne" wydarzenie). Organizował wyposażenie około tuzina lekkich jednostek w ujściu Wisły i asystował przy spotkaniu cesarzy w Tylży. Dołączył do batalionu Marynarzy Gwardii podczas zdobywania Stralsundu 21.08.1807 i brał udział w ataku na Rugię 7.09.1807. Wrócił do Francji w styczniu 1808. Wysłano go do Bayonne w lutym 1808. Podczas agresji Napoleona przeciwko sojuszniczej Hiszpanii przekroczył granicę 5.03.1808 w charakterze dowódcy sekcji trzeciego ekwipażu batalionu Marynarzy Gwardii i uczestniczył w mordowaniu powstańców hiszpańskich w Madrycie 2.05. Dołączył ze swoim oddziałem do drugiego korpusu obserwacyjnego Żyrondy pod generałem Dupont; przeszedł szlak bojowy w Andaluzji. Walczył w przegranej przez Francuzów bitwie pod Baylen 19.07.1808 i odniósł lekką ranę. Po kapitulacji Francuzów, podpisanej 22.07.1808 w Andujar, dostał się do hiszpańskiej niewoli. Na mocy układów powinien być odesłany do Francji, ale zamiast tego trafił 14.08.1808 jako jeniec wojenny do Rota.
CDN.

kgerlach

Od 22.02.1809 trzymano go na znajdującym się na redzie Kadyksu hulku jenieckim opisywanym we francuskich opracowaniach jako Vieille Castille, co jest oczywiście śmieszne, bowiem Hiszpanie nie nadawali swoim okrętom francuskich nazw (Vieille Castille to po francusku „Stara Kastylia”). W rzeczywistości chodzi o wcale nie tak bardzo stary (bo z 1779, ale faktycznie hulk od 1808) ex-58/64-działowiec Castilla (zatonął w zatoce Kadyksu w 1810). Grivel zbiegł z niego 22.02.1810 z 34 innymi marynarzami na łodzi cumowanej do hulka, docierając do plaży na północ od Puerto Santa Maria, w miejsce utrzymywane przez Francuzów. Pozostał w tym rejonie, dowodząc kompanią utworzoną z Marynarzy Gwardii uwolnionych albo zbiegłych z hiszpańskich więzień. Kompania zyskała na początku 1810 numer trzeci w nowej organizacji marynarzy gwardii. Uczestniczył w bezowocnym obleganiu Kadyksu. Jako kapitan portu Chipiona pochwycił garść maleńkich jednostek przeciwnika. Został oficerem Legii Honorowej 27.04.1811. Odwołano go z jego oddziałem w lipcu 1812 do Francji; przekroczył granicę hiszpańsko-francuską 20.09.1812 i podążył do Paryża. Tam dowodzoną przez niego kompanię i jego samego wcielono na początku 1813 do Młodej Gwardii pod gen. Barrois. Od ośmiu lat walczył na lądzie, zamiast na morzu, ale 17.05.1813 awansował na "kapitana fregaty". Ciągle faktycznie w armii, uczestniczył w kampaniach Napoleona po klęsce wyprawy na Rosję, odniósł lekką ranę przy przekraczaniu Łaby. Został kawalerem austriackiego Orderu Żelaznej Korony 14.09.1813. W 1814 walczył we Francji. Był zastępcą dowódcy trzech kompanii Marynarzy Gwardii także po awansie 16.03.1814 na „kapitana liniowca 2 klasy”. Wyróżnił się pod Arcis-sur-Aube 20 i 21.03.1814. Po rozwiązaniu formacji marynarzy Gwardii 15.06.1814, trafił do pułku liniowego. Został kawalerem Orderu Św. Ludwika 18.08.1814. Podczas Stu Dni dowodził marynarką w Marsylii. Pod koniec czerwca 1815 dołączył w Tulonie do kontradm. Duperré, prefekta morskiego, będąc jego adiutantem. Mianowany 11.03.1817 dowódcą 20-działowej korwety Espérance, objął komendę 2.04 w Dunkierce, wyszedł z Brestu 16.06.1817, zawinął do Tulonu i dotarł na wody Lewantu 21.04, gdzie przejął naczelne dowództwo 5.04.1818, zanim nie wrócił do Tulonu 4.03.1819. Przeszedł na tej korwecie z Tulonu do Brestu w okresie 8.04-22.05.1819. Pozwolono mu 10.07.1819 nosić krzyż Orderu Żelaznej Korony. Awansował na "kapitana liniowca 1 klasy" 12.12.1820. Otrzymał 27.09.1821 polecenie udania się do Lorient i objęcia dowództwa nad 46-działową fregatą Astrée. Zaczął pełnić te obowiązki 10.11.1821, opuścił Brest kierując się na Martynikę i ku wybrzeżom Brazylii. Przejął komendę nad tamtejszą placówką marynarki francuskiej i przeniósł się 21.06.1824 na 74-działowiec Jean Bart. Awansował 4.08.1824 na kontradmirała. Dołączył na Martynice do wiceadm. Juriena de la Gravière i towarzyszył mu (wciąż na Jean Bart) w rejsie na San Domingo, a potem do USA, wracając do Brestu 29.09.1825. Został tymczasem komandorem Legii Honorowej 22.05.1825. Zszedł z liniowca Jean Bart 1.11.1825. Ożenił się 1.02.1826 z Perrine-Françoise-Amélie Quéru. Mieli dzieci (w tym przyszłego kontradmirała). Mianowano go 20.09.1826 generalnym majorem Brestu. Zajmował to stanowisko od 9.10.1826 do 2.04.1829. Ponownie powierzono mu dowództwo placówki morskiej u wybrzeży Brazylii. Podniósł 5.04.1829 flagę na 60-działowej fregacie Caroline (stała się Dryade 9.08.1830 w wyniku rewolucji lipcowej), opuścił Brest 10.05.1829, dotarł do Rio de Janeiro 19.06.1829. Przebywał na wodach Brazylii i Rio de La Plata do 2.10.1831, kiedy wyruszył do Francji, zawijając do Brestu 19 czy 21.11.1831. Został Wielkim Oficerem Legii Honorowej 1.03.1831 (czwarta klasa tego odznaczenia: wielki order oficerski z gwiazdą). Od 10.11.1832 do 18.07.1834 zajmował stanowisko prefekta morskiego czwartego okręgu (mianowany 16.10.1832). W 1832 i 1837 opublikował prace na temat przyszłej roli marynarki wojennej, zwłaszcza w kontekście rywalizacji brytyjsko-francuskiej; po śmierci wydano też jego pamiętniki. Awansował 15.05.1834 na wiceadmirała. Od 18.07.1834 był inspektorem generalnym d/s materialnych w Breście. Od 20.12.1834 do 25.03.1846 piastował w Breście stanowisko prefekta morskiego drugiego okręgu. Od 6.04.1845 zasiadał w Izbie Parów. Nadano mu 3.09.1846 tytuł barona. Przeszedł w marynarce wojennej w stan spoczynku 11.04.1848. Od 1.01.1853 włączono go do etatu kadry rezerwowej admirałów. Otrzymał Wielki Krzyż Legii Honorowej 12.08.1853 (piąta, najwyższa klasa tego odznaczenia: krzyż wielki orderu z gwiazdą). Owdowiał w 1854. Został w drugim cesarstwie (za Napoleona III) 26.12.1857 senatorem. Zmarł 10.09.1869 w Breście.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Joshua Barny (06.07.1759 - 01.12.1818) oraz Jean-Marie Bauchot (25.12.1751 - 23.09.1832).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Joshua Barney (nie Barny) urodził się 6.07.1759 w Baltimore (Ameryka Północna), czyli jako obywatel brytyjski. Jego rodzicami byli William Barney i Frances Holland Watts. Oboje mieli dość znaczne dochody, jednak trudno stwierdzić, czym się dokładnie trudnili poza robieniem dzieci - tych mieli aż 14. W każdym razie kilka lat po urodzeniu Joshuy kupili farmę, gdzie się przenieśli. Joshua uczył się w miejscowej szkole do 1769 i zdobył tylko zręby podstawowej edukacji, którą w późniejszych latach musiał uzupełniać przez samokształcenie. Od dzieciństwa chciał pływać po morzach i po dwóch latach niechętnego terminowania na lądzie, m.in. w charakterze pomocnika sklepikarza, dopiął swego. Zaczął w 1771 na małej jednostce pilotowej dowodzonej przez przyjaciela ojca. Od stycznia 1772 służył na rozmaitych statkach handlowych kursujących z Baltimore do Europy - do Liverpoolu, Kadyksu, Genui i innych portów. Od początku pozostawał pod brutalną opieką swojego szwagra, kapitana tych jednostek, co nie dawało mu pieniędzy, ale dużo praktyki. Kiedy wyszli 22.12.1774 na statku zmierzającym do Nicei, po kilku tygodniach szwagier zmarł i 15-letni Joshua Barney musiał przejąć komendę na środku Atlantyku. Dotarł do Nicei i po licznych przygodach (zajęcie ładunku przez nieuczciwych urzędników, przymusowy czarter statku z załogą na wyprawę przeciwko Algierowi itp.), opisanych szczegółowo w jego pamiętnikach, wrócił w 1775 do Ameryki. Dowiedział się o wybuchu rozruchów przeciwko Koronie brytyjskiej i od razu przyłączył się do "buntowników". Wstąpił do Marynarki Kontynentalnej i na początku lutego 1776 zajmował stanowisko oficera (żaglomistrza, pomocnika szypra) na 10-działowym slupie jednomasztowym Hornet. Wbrew specjalistom z Wikipedii okręt ten nie wziął wówczas udziału w rajdzie komodora Hopkinsa na New Providence, a w każdym razie nie do końca - wypłynął z innymi, ale oddzielił się od reszty w sztormie, zderzył ze slupem Fly i odniósł tak poważne uszkodzenia, że musiał zawinąć do Filadelfii. Joshua Barney przeszedł do załogi 8-działowego szkunera Wasp i odznaczył się podczas zdobycia przez tę jednostkę brytyjskiego brygu (tendra) Betsey na rzece Delaware 9.05.1776. Dostał za to stopień porucznika w Marynarce Kontynentalnej, w czerwcu 1776. Służył potem na 10-działowym slupie Sachem; uczestniczył na nim w zdobyciu na Delaware 6-działowego brygu angielskiego 6.07.1776. Został przeniesiony w lipcu 1776 na 14-działowy bryg Andrea Doria; znajdował się w składzie jego załogi gdy zdobyto brytyjski statek (snow), po czym objął komendę nad pryzem. Jednak w styczniu 1777 snow został pochwycony przez brytyjski 20-działowiec Perseus. Barneya zabrano do Charlestonu i szybko zwolniono na słowo. Musiał jednak długo czekać na okazję do wymiany jeńców, która nadarzyła się dopiero 20.10.1777. Wrócił do załogi okrętu Andrea Doria i uczestniczył na nim w obronie Delaware od października do listopada 1777, kiedy żaglowiec ten musiał zostać spalony (21.11.1777) przy Red Bank. Joshua Barney był następnie pierwszym oficerem na 28-działowej fregacie Virginia, która podczas próby przerwania brytyjskiej blokady Chesapeake weszła 31.03.1778 na mieliznę przy Hampton i poddała się następnego dnia brytyjskiej fregacie 32-działowej Emerald. Latem 1778 Barneya odesłano z innymi jeńcami do Nowego Jorku. Pod koniec sierpnia 1778 znów został wymieniony. Chwilowo nie było dla niego miejsca w marynarce wojennej, więc wrócił do handlowej, jako kapitan małego szkunera wyprawionego z tytoniem do Indii Zachodnich. Od końca 1778 był pierwszym oficerem na popularnej odmianie statku/żaglowca korsarskiego (letter of marque - w zasadzie wożący towary, ale upoważniony do działań korsarskich przy każdej nadarzającej się okazji). Wyszedł w morze z Alexandrii w lutym 1779 w rejs do Bordeaux z tytoniem, napadał po drodze na co się dało, wrócił do Filadelfii w październiku 1779.
CDN.

kgerlach

Sporo zarobił, więc nie mając chwilowo innego zajęcia ożenił się 16.03.1780 w Filadelfii z Anne Bedford. Mieli (nie od razu) 9 dzieci. Barney został powołany do służby na 16-działowym slupie Saratoga z Marynarki Kontynentalnej. Mianowany 8.10.1780 dowódcą pryzu, już następnego dnia wpadł w ręce Anglików. Trzymany początkowo w Nowym Jorku, w okresie grudzień 1780/styczeń 1781 przewieziony do Anglii, do Plymouth, gdzie trafił do więzienia. Uciekł z niego 18.05.1781 przy pomocy bardzo wielu Anglików i po licznych perypetiach powrócił (przez kraje Europy kontynentalnej) do Filadelfii 21.03.1782. W kwietniu 1782 otrzymał dowództwo 16-działowego slupa trójmasztowego Hyder Aly (Hyder Ally, Hyder Ali), należącego do marynarki stanu Pensylwania (aczkolwiek niektórzy widzą w tym żaglowcu jednostkę korsarską). Na początku miesiąca eskortował konwój u ujścia Delaware i zdobył 8.04.1782 brytyjski trójmasztowy uzbrojony statek General Monck (ex-amerykański żaglowiec korsarski General Washington). Ten ostatni wrócił do starej nazwy i był zatrudniany w różnej służbie pod komendą Barneya: wysłany do Indii Zachodnich stoczył zaciętą walkę z brytyjskim okrętem korsarskim koło Cap Français na San Domingo, zdobył statek handlowy, zawinął do Hawany, załadował tam dużo złota i zawiózł je do Filadelfii, gdzie dotarł 17.07.1782. Tymczasem Barney, który był też komandorem marynarki stanu Pensylwania, dostał od zgromadzenia stanowego honorową szpadę ze złoconą rękojeścią, wręczoną przez gubernatora Pensylwanii (broń tę skradziono mu potem we Francji). W sierpniu albo wrześniu General Washington został zakupiony dla Marynarki Kontynentalnej i wysłany 7.10 do Francji z listami do Benjamina Franklina. Dotarł do Lorient po 3 tygodniach, opuścił ten port w styczniu 1783, wrócił do Filadelfii 12.03. Znów skierowano go do Francji pod dowództwem Barneya, teraz już komandora marynarki kontynentalnej (od maja lub czerwca 1783), w listopadzie 1783 - tym razem na jego pokładzie pasażerem był słynny John Paul Jones, delegowany z misją (kompletnie nieudaną) dyplomatyczną. Przy okazji zawinięto do angielskiego Plymouth. W ten sposób Joshua Barney stał się pierwszym kapitanem amerykańskiego okrętu wojennego, który rzucił kotwicę w porcie brytyjskim podczas pokoju. Z Francji wrócono do Filadelfii. Do lata 1784 wszystkie okręty Marynarki Kontynentalnej zostały sprzedane. Barney stracił posadę jako oficer floty wojennej i wrócił do marynarki handlowej, nie tylko w roli kapitana, ale i współwłaściciela rozmaitych żaglowców. Nigdy bowiem nie zaniedbywał robienia rozmaitych interesów, na przemian bogacąc się i ponosząc ciężkie straty. Był kapitanem żeglującego po Morzu Karaibskim statku Sampson, należącego do spółki, w której miał udziały. Jednostka ta została zajęta 12.07.1793 przez brytyjskie okręty korsarskie; Barney dowodził odbiciem tego żaglowca przez amerykańską załogę 20.07.1793 (ciężko raniąc dwóch angielskich oficerów), po czym wrócił do Baltimore. Nadal żeglował do Indii Zachodnich, chociaż walczący z Francuzami Brytyjczycy ogłosili embargo na amerykański handel w tym rejonie, traktowany jako przemyt. Sampson został pochwycony przez brytyjski okręt wojenny (i skonfiskowany wraz z ładunkiem), a Barneya aresztowano w styczniu 1794 pod zarzutem piractwa i strzelania z zamiarem zabójstwa (co dotyczyło ranienia wspomnianych oficerów w 1793). Wprawdzie sąd brytyjski na Jamajce go uniewinnił, ale statku i pieniędzy nie udało się odzyskać. Rząd amerykański zaproponował mu 7.06.1794 rangę kapitana w nowej, szczątkowej marynarce USA, lecz Barney odmówił z uwagi na umieszczenie go na liście starszeństwa poniżej oficera, który podczas rewolucji amerykańskiej był niższy stopniem i w ogóle nie służył na morzu. Przy okazji ujawniły się problemy, jak w ogóle w nowym systemie traktować rangi z dawnej marynarki kontynentalnej i marynarek stanowych.
CDN.

kgerlach

Joshua Barney wyjechał do Francji, gdzie przystąpił do próby wydębienia pieniędzy, jakie Francuzi byli mu winni za dostawy handlowe (do końca życia poczynania w kierunku egzekwowania długów i procesy sądowe - czasem przegrywane - stanowiły niezwykle istotną część jego zajęć). Przebywał w Paryżu i pukał do wielu drzwi, jednak zbyt dużo nie zdziałał. Ponieważ tymczasem we Francji rewolucjoniści wytępili lub zmusili do emigracji gromady oficerów szlacheckiego pochodzenia, zabrakło im kadry dla ich marynarki wojennej. W tej sytuacji Joshua Barney zwrócił się o zatrudnienie go pod francuską banderą. Dekretem Konwencji Narodowej z 11.09.1794 (potwierdzonym rozkazem Komitetu Ocalenia Publicznego z 5.04.1795) został przyjęty w stopniu "kapitana liniowca". Nakazano mu z innymi oficerami pod kadm. Vanstable pojechać do Holandii, gdzie mieli przejąć dowództwo nad zdobytymi okrętami holenderskimi. Zastano je w złym stanie, więc do zabrania jednak nie doszło. Z braku aktywnego zajęcia Barney zajął się kupowaniem i wysyłaniem na własny koszt małych żaglowców korsarskich (kuter Vengeance, potem żaglowce Vengeur i Revenge), które przyniosły mu fortunę, choć sam na nich nie pływał. Dostarczyły też jednak na lata argumentów osobistym wrogom w USA, którzy utrzymywali (mimo jego zaprzeczeń), że zbił majątek jako francuski armator korsarski rabujący własnych rodaków (neutralne i nie pływające w eskortowanych konwojach statki amerykańskie były ulubionym celem korsarzy francuskich, a potem - za Napoleona - także francuskich okrętów wojennych). Tymczasem "kapitanów liniowców" podzielono we Francji na trzy klasy i jego zrobiono tym "3 klasy". Barney uważał się za dużo lepszego od innych, więc złożył dymisję, przyjętą po pewnej zwłoce. Pozostał we Francji i skoncentrował uwagę na swoich żaglowcach korsarskich. Wrócił do Paryża w marcu 1796 i kiedy ofiarowano mu 21.03.1796 rangę "kapitana liniowca 1 klasy", przyjął ją natychmiast. Powierzono mu 28.05.1796 dowództwo 44-działowej fregaty Harmonie i wysłano wraz z 32-działową fregatą Railleuse w czerwcu z Rochefort do Cap Français na San Domingo z dwiema kompanii artylerii, prochem, uzbrojeniem i zapasami. Po drodze zdobył handlowy bryg portugalski, potem handlowy bryg angielski, dotarł do celu 1.07.1796. Potem wyruszył z San Domingo z obiema fregatami 15.07 i krążył między Hawaną a zatoką Chesapeake (był koło Hawany 20.07, koło przylądka Henry 28.08, koło Bermudów 1.09, Wysp Turks 13.09), wracając do Cap Français 14.00.1796; w końcu został przesunięty do Jean Rabel w październiku 1796. Awansował 22.09.1796 na "szefa dywizjonu"; objął pod koniec 1796 komendę nad 38-działową fregatą Méduse. Na początku grudnia 1796 wyszedł z Cap Français z nią i 32-działową fregatą Insurgente, skierowany do USA z poleceniem wyremontowania tych jednostek i zakupu zaopatrzenia, pilnie potrzebnego na San Domingo. Zawinął do Norfolk 19.12.1796. Odwiedził rodzinę w Baltimore i wdał się w wir interesów, w wyniku których jeszcze wiele lat później on uważał, że Francuzi są mu winni wielkie pieniądze za nabyte zapasy, a oni - że powinien zwrócić niektóre zabrane sumy. Jego fregaty długo były remontowane i udały się w rejs powrotny dopiero w lipcu 1797. Po powrocie na San Domingo Barney ciężko zachorował. Przestał dowodzić fregatą Méduse 1.10.1797 i nie mógł wrócić na niej w 1798 do Francji. Po poprawie stanu zdrowia wynajął więc w 1798 statek i przedostał się na nim do hiszpańskiej Corunny. Stamtąd dotarł lądem do Paryża w październiku 1798. Skupił się nie na powrocie do aktywnej służby, tylko na odzyskaniu wszystkich pieniędzy, które Francuzi byli mu winni. Miał wiele kwitów, trafił jednak na okres rządów Dyrektoriatu, gdy nawet dopuszczenie przed oblicze urzędnika dowolnego szczebla wymagało zapłacenia łapówki, z czym nie chciał się pogodzić. Na dodatek przegrał jeden proces cywilny z kupcami z Bordeaux i jego straty się powiększyły. Utrzymywał potem, że obiecano mu pełną rekompensatę na 9.11.1799, ale tego dnia generał Buonaparte dokonał zamachu stanu i unieważnił wszystkie poprzednie ustalenia. Napoleon traktował go uprzejmie i chętnie z nim rozmawiał, lecz w niczym mu nie pomógł. Uważał Barneya - tak jak Polaków z Legionów włoskich - za cudzoziemskiego najemnika we francuskiej służbie; a skoro Murzyn zrobił swoje, Murzyn może odejść.
CDN.

kgerlach

Komandor kołatał się po Paryżu przez kilka lat, molestując daremnie o pieniądze. Kiedy Bonaparte zrobił czystkę w marynarce, Barney nie znalazł się 23.09.1800 na liście oficerów floty francuskiej. Złożył więc 23.12.1801 dymisję na ręce ministra marynarki i kolonii. Opuścił Paryż 1.07.1802, wszedł w połowie lipca w Hawrze na statek i wrócił do USA. Tutaj poza płodzeniem dzieci zajmował się różnorodną działalnością handlową, w tym armatorstwem, ze zmiennym powodzeniem. Dwukrotnie (w 1806 i 1810) kandydował bez powodzenia do Kongresu. W 1809 składał też podania o przywrócenie do rangi i stanowiska w marynarce wojennej, ale mu odmówiono. Owdowiał w lipcu 1808. Ożenił się ponownie 22.04.1809 w Baltimore z 22-letnią Harriet Coale. Mimo pięćdziesiątki na karku z nią też miał wiele dzieci. Po wybuchu wojny brytyjsko-amerykańskiej w 1812 Barney dowodził początkowo szkunerem korsarskim Rosie z Baltimore, jednak nie odniósł sukcesu finansowego. Sporządził plan obrony Chesapeake, przedstawiony sekretarzowi marynarki i zaakceptowany 20.08.1813. Koncepcja opierała się na użyciu licznej flotylli płaskodennych barek w roli kanonierek, które mogłyby po ataku chronić się na bardzo płytkich wodach. Barney został przyjęty do marynarki wojennej USA 25.04.1814 w stopniu komandora, na stanowisku komodora tej flotylli. Jego flagowcem była pływająca bateria Scorpion (nazywana też slupem blokadowym), uzbrojona w jedno działo 24-funtowe, jedno 18-funtowe i w dwie karonady 12-funtowe. Wyruszył z Baltimore 1.06.1814 w dół zatoki Chesapeake w towarzystwie przynajmniej 14 kanonierek (rozmaicie szczegółowo opisywanych), minął ujście rzeki Patuxent i zaatakował 12-działowy szkuner brytyjski St. Lawrence, wspierany przez siedem łodzi z brytyjskich 74-działowców Dragon i Albion; dysponując zdecydowaną przewagą ognia i liczebności zmusił Brytyjczyków do odwrotu, ale oni wciągnęli go w zasięg armat liniowców, więc sam musiał uciekać na Patuxent. Został zablokowany przez oba 74-działowce, do których dołączyły fregaty Loire oraz Narcissus, a także bryg Jaseur. Schował się jeszcze głębiej do rzeczki St. Leonard's Creek, będącej dopływem Patuxent. Ostatecznie po utarczkach z łodziami 8, 9 i 11.06, Barney korzystając z pomocy armii (jej artylerii) wyrwał się 26.06 z tego strumyka, by dalej uciekać w górę Patuxent, aż do Benedict, co amerykańscy autorzy lubią przedstawiać jako zwycięstwo (i to mimo utraty jednej lub dwóch kanonierek). Jego jednostki nie mogły już nic zdziałać przeciwko Brytyjczykom, więc zostały zostawione na razie w spokoju. Ale 18.08.1814 Anglicy ruszyli na lekkich okrętach ku Benedict, co spowodowało wycofanie flotylli Barneya aż do Big Point, gdzie 22.08 uległa całkowitemu zniszczeniu, głównie z rąk samych Amerykanów. Marynarze i Joshua Barney zeszli na ląd, gdzie zostali użyci do obrony stolicy państwa. W bitwie pod Bladensburgiem 24.08.1814 amerykańska milicja potraktowana rakietami uciekła prawie natychmiast, więc mimo dzielnej postawy Barneya, załóg kanonierek i garści żołnierzy piechoty morskiej, Amerykanie ponieśli klęskę, co poskutkowało spaleniem budynków publicznych w Waszyngtonie. Ranny poważnie w udo (kuli nie udało się wyjąć) Barney dostał się do niewoli. W uznaniu bohaterstwa został zaraz przez zwycięzców zwolniony na słowo i to w towarzystwie innych, którzy byli potrzebni do pomocy rannemu w podróży. Był pod takim wrażeniem kurtuazji i wspaniałomyślności kadm. Cockburna, że wysłał potem do niego specjalne podziękowania, narażając się amerykańskim historykom i propagandzistom (zbyt często są to słowa tożsame), dla których Cockburn to obowiązkowo "podpalacz Waszyngtonu", więc zło wcielone. Po wojnie Joshua Barney zajmował się biznesem i sterowaniem losami licznej rodziny. Zmarł 1.12 (albo 10.12).1818 w Pittsburghu (w Pensylwanii) w trakcie podróży do Kentucky. Śmierć była spowodowana komplikacjami od rany odniesionej w 1814.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Jean-Marie Bauchot (nazwisko przekręcane w źródłach na masę sposobów, najpopularniejsze to "Banchot", "Bauchet") urodził się 25.12.1751 w Port Louis. Jego rodzicami byli Jean-Louis Bauchot (słynny chirurg marynarki francuskiej, wtedy akurat naczelny chirurg w Port Louis) oraz Jeanne Hurel. Zaczął służbę na morzu w 1766 w charakterze chłopca okrętowego na 180-tonowym statku wysłanym z Nantes 6.11.1766 ku Gwadelupie, skąd wrócił do Nantes 26.08.1767. Żeglował potem na innych statkach z Nantes, czołowego portu francuskich handlarzy niewolników. Od grudnia 1768 był uczniem pilota na 900-tonowym statku Kompanii Indyjskiej Beaumont, na którym pływał do maja 1770 (po wyjściu w grudniu 1768 z Lorient żaglowiec zawinął na Maskareny, potem skierował się do Chin, wrócił do Lorient w maju 1770). Powołano go do marynarki królewskiej 1.04.1771 w charakterze sternika na 64-działowcu Actionnaire (był na nim do lipca 1772, ponownie żeglując do Indii Wschodnich), a od maja do listopada 1773 pełnił na Oceanie Indyjskim rolę pilota pomocniczego na 64-działowcu Mars - okręt ten spłonął 19.11.1773 na Ile de France. Bauchot wrócił w maju 1774 do marynarki handlowej na stanowisko drugiego oficera. Pływał do listopada 1779 na różnych statkach kierujących się do Indii Zachodnich i Wschodnich, stopniowo awansując (do zastępcy kapitana). Ożenił się 25.05.1775 w Batz z Marie-Thérèse Senoque (zdaniem innych z Marie-Françoise Hubert). Mieli 6 dzieci. Dano mu w marynarce królewskiej 18.04.1780 stanowisko "pomocniczego porucznika fregaty" na 32-działowej fregacie Émeraude, należącej do floty generała-porucznika de Guichen, która w okresie 22.06 - 5.09.1781 przeszła z Brestu do Kadyksu, połączyła się z flotą adm. Cordoby, operowała w wielkiej sile na Atlantyku i na podejściu do kanału La Manche, w końcu wróciła do Brestu; fregata ta zdobyła brytyjski slup 14-działowy Polecat 31.07.1782 w pobliżu Chesapeake; zabrała stamtąd gen. Rochambeau i dowiozła go 10.02.1783 do Nantes. Bauchot zszedł z niej 20.03.1783 w Kadyksie. Ponownie zatrudnił się w marynarce handlowej w lipcu 1784. Pływał do stycznia 1791, także jako drugi kapitan 400-tonowego statku Kompanii Indyjskiej Auguste, wysłanego 2.05.1788 z Lorient na Ile de France, oraz jaki pierwszy kapitan tej jednostki (luty 1790 - styczeń 1791), skierowanej 7.02.1790 z Lorient na Ile de France. W 1789 miał już patent kapitana żeglugi wielkiej. Wcielono go 29.06.1792 do marynarki wojennej w stopniu "nadliczbowego chorążego liniowca". Służył na 20-działowej fluicie Bienvenue, zdobytej 4.10.1792 u wybrzeży wyspy Saint Christophe przez łodzie z okrętów francuskich rojalistów. Nie jest prawdą informacja przytoczona przez państwa Quintin, jakoby jednostkę tę zdobyli Anglicy, a Bauchot dostał się do brytyjskiej niewoli i został wymieniony w ramach wymiany jeńców - bardzo zasłużona para francuskich autorów nie zauważyła, że w 1792 Wielka Brytania i Francja nie toczyły jeszcze ze sobą wojny, więc o żadnych oficjalnych jeńcach, ani o ich formalnej wymianie nie mogło być mowy. Po prostu załoga fluity dotarła 31.12.1792 do Francji na żaglowcach brytyjskich. Od czerwca do listopada 1793 Bauchot służył w Breście na 74-działowcu Achille, ogarniętym we wrześniu buntem załogi. Awansował 7.11.1793 na "porucznika liniowca". Od listopada 1793 do czerwca 1794 zajmował stanowisko majora pomocniczego drugiej eskadry we flocie Brestu (na 110-działowcu Terrible) i w tym charakterze brał udział w bitwach 9 i 13 prairiala roku II (28.05 oraz 1.06.1794), kiedy Terrible stracił maszty, ale uszedł z klęski. Od czerwca 1794 do maja 1795 Bauchot pełnił tę samą rolę na 110-działowcu Majestueux, uczestnicząc m.in. w tragicznie głupim Rejsie Wielkiej Zimy 1794/1795, z którego ten okręt ledwo wrócił z zalaną wodą ładownią. Od maja 1795 do sierpnia 1796 Bauchot był majorem dywizjonu marynarki na pokładzie 80-działowca Indomptable. Awansował 19.06.1796 do rangi "kapitana fregaty". Od listopada 1796 do stycznia 1797 służył na 40-działowej fregacie Immortalité, biorąc udział w zakończonej klęską Francuzów ekspedycji irlandzkiej (grudzień 1796/ styczeń 1797). Od 29.04 do 4.11.1797 dowodził 32-działową fregatą Bellone. Od listopada 1797 do kwietnia 1799 zajmował stanowisko adiutanta majora generalnego portu w Breście. Awansował 20.04.1799 na "kapitana liniowca 2 klasy". Od 21.04 do 23.05.1799 był drugim kapitanem 118-działowca Océan. Umieszczono go 22.11.1800 na liście oficerów nieaktywnych, przeszedł w stan spoczynku 8.09.1803. Zmarł 23.09.1832 w Pouliguen.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi François-Marie Pitot (19.01.1767 - 10.09.1816) oraz Charles-Pierre Voisin (20.01.1756 - 11.09.1810).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

François-Marie Pitot urodził się 19.01.1767 (albo pięć dni później) w Morlaix. Jego rodzicami byli Vincent-François Pitot (kupiec) i Catherine-Jeanne Corbet. Poszedł na morze w charakterze chłopca okrętowego w 1777. Zaczął służyć w marynarce królewskiej 20.04.1780 jako ochotnik na 74-działowcu Conquérant, należącym do eskadry kawalera de Ternay, eskortującej (od 2.05.1780) z Brestu do Ameryki konwój 26 transportowców z 6 tysiącami żołnierzy gen. Rochambeau; bez przeszkód wysadzono ich w Newport (Rhode Island), dokąd dotarto na początku lipca. Kiedy de Ternay zmarł (15.12.1780), komendę po nim przejął kmdr des Touches. Wyszedł z Newport z 7 liniowcami i transportowcami, w celu wysadzenia w Wirginii 1200 żołnierzy i artylerii oblężniczej dla wsparcia sił markiza de Lafayette. Stoczył u przylądka Henry 16.03.1781 nierozstrzygniętą bitwę z brytyjskim zespołem wiceadm. Arbuthnota. Chociaż Anglicy mieli ciężej uszkodzone okręty, des Touches opuścił obszar bitwy, nie wysadzając ani żołnierzy, ani artylerii i pozwalając na wzmocnienie pozycji Brytyjczyków w Wirginii. Niezadowoleni Francuzi przysłali więc z kraju nowego dowódcę eskadry stacjonującej w rejonie Rhode Island. W maju 1781 komendę przejął szef eskadry, hrabia de Barras de Saint-Laurent. Razem z resztą tego zespołu Conquérant podążył z Newport 25.08 na południe, by połączyć się z flotą generała-porucznika de Grasse. Barras jednak nie zdążył przed bitwą koło Chesapeake 5.09.1781, docierając na miejsce 10.09. Kiedy de Grasse odpłynął na Antyle (docierając tam w listopadzie 1781), de Barras i jego eskadra podążyli razem z nim. Conquérant (i w jego załodze ochotnik Pitot) uczestniczył w zdobyciu St Kitts (Saint-Christophe) na początku 1782 oraz w manewrach u wybrzeży tej wyspy przeciwko eskadrze kontradm. Hooda 24.01-14.02.1782. Po tych starciach De Grasse odesłał po drodze eskadrę hrabiego de Barras w celu zdobycia wyspy Montserrat, co też ten z powodzeniem uczynił, zmuszając obrońców do kapitulacji 22.02.1782. François-Marie Pitot na liniowcu Conquérant uczestniczył również w dalszych potyczkach floty de Grasse’a w Indiach Zachodnich, w tym w zakończonej ciężką porażką Francuzów bitwie u Wysepek Świętych 14.02.1782. Po tej klęsce Conquérant uciekł na San Domingo, ale nie wziął udziału w ostatniej kampanii markiza Vaudreuil w Indiach Zachodnich, tylko wrócił do Francji. Od października 1782 do kwietnia 1783 Pitot służył na 14-działowej korwecie Serin. We wrześniu 1783 przeszedł jako ochotnik do marynarki handlowej, pływając na różnych jednostkach do marca 1788. Wrócił do marynarki wojennej w roli ochotnika (od marca do października 1788) na 8-działowej gabarze Durance, a od 15.12.1788 na gabarze/brygu Thérèse. Przy odpaleniu z działka relingowego został 13.09.1789 ranny w głowę i prawą rękę (stracił trzy palce), co w przyszłości doprowadziło nawet do całkowitej bezwładności tej ręki i okresowych - drugiej. W 1790 uczyniono go oficerem pomocniczym; zszedł z Thérèse 27.07.1790. Służył od następnego dnia do 15.04.1792 na 16-działowym brygu-awizo Cerf. W tym czasie otrzymał 1.01.1791 rangę "podporucznika liniowca", a 1.01.1792 awansował na "chorążego liniowca". Od kwietnia do lipca 1792 wchodził w skład załogi 22-działowej fluity Marsouin. Od sierpnia do grudnia 1792 służył na 110-działowcu Républicain we flocie Brestu kadm. Morarda de Galles, a od grudnia 1792 do lutego 1793 na 74-działowcu Tourville.
CDN.

kgerlach

Tymczasowo dowodził liniowcem Républicain, od 25.02 do 20.04.1793. Powierzono mu 13.05.1793 komendę nad 16-działowym lugrem Hook. Zdobył na nim liczne pryzy: 27.07.1793 koło Torbay pochwycił brytyjski jednomasztowy slup korsarski (4 działa plus dwie armaty-makiety z drewna); po zaciętej walce opanował handlowy bryg angielski 3.09.1793 koło zatoki Camaret; 6.09.1793 zdobył angielski kuter korsarski na zachód od Ouessant; zajął 21.09.1793 koło Ouessant duński statek z pszenicą oraz duński żaglowiec z wątłuszem. Pitot awansował 3.10.1793 na "porucznika liniowca". Został 17.10.1793 kapitanem 40-działowej fregaty Nymphe; zatonęła ona 30.12.1793 koło Noirmoutier pod ogniem baterii nadbrzeżnych obsadzonych przez szuanów, ale nie uznano w tym winy Pitota. Od 16.05.1794 dowodził 32-działową fregatą Républicaine Française, przemianowaną 30.05.1795 na Renommée. Awansował 21.05.1796 na "kapitana liniowca 2 klasy". Początkowo krążył między ujściem Żyrondy a redą wyspy Aix; wyszedł w grudniu 1794 z Brestu w rejs patrolowy koło wyspy Ouessant i wybrzeży Bretanii, zawinął z powrotem do Brestu w kwietniu 1795. W tym czasie zdobył 28.01.1795 w okolicach Ouessant żaglowiec z bawełną i suszonymi owocami, zmierzający ze Smyrny do Rotterdamu pod banderą Republiki Raguzy; jak zwykle Francuzi nie przejmowali się żadną neutralnością słabszych i odesłali statek pod załogą pryzową do Brestu; tu jednak władze zrobiły Pitotowi psikus, słusznie uznając łup za nielegalny; ponieważ raguzański statek doznał w czasie rejsu do Francji poważnych uszkodzeń, a część jego ładunku uległa zniszczeniu, kapitan zażądał odszkodowania - tym niemniej sprytni Francuzi zgodzili się je wypłacić wyłącznie w nic nie wartych asygnatach "rewolucyjnych". Wysłany ku San Domingo Pitot poddał się 13.07.1796 na południe od tej wyspy brytyjskiemu 74-działowcowi Alfred i trafił do niewoli. Wrócił do Francji na początku 1799. Od 13.03 do 10.04.1799 sprawował komendę nad 40-działową fregatą Créole. Od 11.04.1799 był dowódcą 48-działowej fregaty Vengeance. Stoczył 1.02.1800 w Cieśninie Mona zaciętą walkę z 38-działową fregatą amerykańską Constellation i, z ciężko uszkodzoną jednostką, schronił się w Curaçao. Został pokonany 21.08.1800 na południe od Puerto Rico przez brytyjską fregatę Seine i znów stał się jeńcem. Przebywał w Anglii. Dotarł 9.02.1801 do Brestu, wypuszczony przez Brytyjczyków na słowo. Wrócił do aktywnej służby 17.08.1801, wysyłany z rozmaitymi rozkazami przez adm. Bruixa. Był też dowódcą trzeciego dywizjonu kanonierek flotylli z Boulogne. Ożenił się 22.09.1801 w Conquet z 22-letnią Angélique-Marie-Jeanne-Renée Prevost-Penanrü. Nie mógł używać prawej ręki i z uwagi na stan zdrowia zrezygnował ze służby. Przeszedł w stan spoczynku 28.11.1803. Zajął się skromną działnością administracyjną - od października 1802 był radnym w Conquet, a od 7.04.1808 do 30.10.1809 - merem. Mieszkał tam do końca, ale stale podoupadał na zdrowiu i zmarł 10.09.1816.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Charles-Pierre Voisin (Voisins, Devoisins) urodził się 20.01.1756 w Nevers, Jego rodzicami byli Jean-Baptiste de Voisin (koniuszy, dawny oficer królewski) i Catherine-Yves Nicault (Micault) de Saint-Léger. Zaczął służyć na morzu w marynarce cywilnej. Został 5.09.1779 oficerem na 12-działowym żaglowcu korsarskim z Morlaix, Duchesse de Chartres, zdobytym 25.09.1779 przez dwie jednostki brytyjskie koło przylądka Clear po walce, w której Voisin odniósł dwie rany. Następnie był od 8.10.1779 oficerem na żaglowcu korsarskim Prince noir, zdobytym przez Anglików 12.07.1780. Od 23.08.1780 zajmował stanowisko na kolejnym okręcie korsarskim (zdobytym przez Anglików 5.01.1781) i następnych, aż do 25.07.1783, dostając się do brytyjskiej niewoli jeszcze trzy razy (w sumie sześć). Wstąpił 26.05.1784 jako ochotnik do marynarki królewskiej, okrętując się w Breście na 20-działową gabarę Loire, skierowaną do Rosji. Służył na tym okręcie do października 1784. Był też ochotnikiem na wielu następnych jednostkach królewskich: od maja 1785 do października 1786 na 16-działowej gabarze Bayonnaise, wysłanej z Brestu ku brzegom Afryki; od listopada 1786 do listopada 1787 na 16-działowej gabarze Dordogne; od grudnia 1787 do lipca 1788 na 20-działowej fluicie Outarde, skierowanej do Afryki; od lipca 1788 do marca 1789 oraz od sierpnia do grudnia 1789 na 20-działowej gabarze Bretonne; od 20.06 do 30.12.1790 na 2/20-działowej gabarze Rhône, będąc jednym ze 160 uratowanych ludzi (10 zginęło), gdy jednostka ta rozbiła się na skale u wejścia do Brestu. Od 1.02 do marca 1791 zajmował stanowisko oficera pomocniczego na 20/26-działowej fluicie Normande, wysłanej z Brestu na Martynikę. Od marca do lipca 1791 służył w tym samym charakterze na Antylach na 32-działowej fregacie Bellone. Awansował na "chorążego liniowca" 15.05.1791. Od października 1791 do września 1792 należał do załogi 6-działowego brygu-awizo Serin, skierowanego z Brestu na San Domingo. Został tam ranny podczas ataku powstańców murzyńskich na Jacmel. Przeszedł we wrześniu 1792 na San Domingo na 74-działowiec Éole i pozostał na nim do grudnia 1792. Od 13.12.1792 do 20.05.1793 dowodził u wybrzeży San Domingo jakimś lokalnym żaglowcem, nazywanym korwetą Gracieuse. Służył potem od maja do września 1793 na 74-działowcu Jupiter, wysłanym z Cap Français (na San Domingo) do Nowego Jorku; we wrześniu 1793 był w Nowym Jorku na 74-działowcu Éole oraz od września do listopada 1793 na 32-działowej fregacie Surveillante, która w listopadzie 1793 wróciła z USA do Brestu. Od 2.05.1794 do 2.03.1796 Voisin dowodził 2-działowym lugrem Bellislois, wyposażonym w Lorient do ochrony wybrzeży i eskortowania konwojów. Ożenił się 30.09.1794 w Erdeven z Marie-Josèphe Le Floch. Mieli dzieci. Od 3.03 do 8.04.1796 był kapitanem 2-działowego lugra Ami de Lois. Awansował 21.03.1796 na "porucznika liniowca". Służył od maja do października 1796 na 74-działowcu Zélé. Potem był oficerem na 74-działowcu Hercule, który po podniesieniu kotwicy 20.04.1798 i skierowaniu się do Brestu został od razu w dziewiczym rejsie zdobyty przez Anglików po walce 21.04.1798 koło Penmarc'h; Voisin odniósł rany głowy i ręki. Tym razem posiedział w brytyjskiej niewoli trochę dłużej niż poprzednie 6 razy, mianowicie do 20.01.1799. Od 24.01 do 22.08.1799 dowodził 6-działową jednostką ochrony wybrzeża Stationnaire, a od 11.09.1799 do 6.06.1800 sprawował komendę nad 14/18-działową korwetą Insolente, wyposażoną w Lorient do obrony wybrzeży i eskortowania konwojów. Łodzie z brytyjskiego 74-działowca Impetueux spaliły jego korwetę 6.06.1800, gdy stała w Port-Navalo; ciężko ranny w udo Voisin dostał się do angielskiej niewoli ósmy raz. Wrócił do Francji na słowo 26.07.1800, a sąd wojenny z 4.11.1800 uniewinnił go od wszelkiej odpowiedzialności za utratę korwety. Formalnie wymieniony 24.08.1801, Voisin był od października 1801 do 1802 zatrudniony w Lorient na 74-działowcu Scipion. Mianowano go 20.10.1802 dowódcą 20-działowej korwety Fauvette, przejął nad nią faktycznie komendę (w Tulonie) 28.10.1802. Awansował 24.09.1803 na "kapitana fregaty". Zdobył 20.01.1804 angielski szkuner korsarski Eliza koło Nicei i przyprowadził go nazajutrz do Villefranche. Został kawalerem Legii Honorowej 14.06.1804. Od schyłku 1807 do 1808 był adiutantem marynarki w porcie Tulonu. Awansował 12.07.1808 na "kapitana liniowca 2 klasy". Pełnił funkcję pierwszego adiutanta eskadry w Tulonie, będąc na pokładzie 110-działowca Commerce de Paris, a od 1.01.1810 na pokładzie 118-działowca Majestueux. W czerwcu 1810 został adiutantem wiceadm. Ganteaume'a. Od 16.06.1810 był adiutantem portu w Tulonie. Zmarł w Tulonie 11.09.1810.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Michel Vivien (19.03.1741 - 03.05.1805) oraz Guillaume Thomas (20.03.1748 - 31.10.1815).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Michel Vivien urodził się 19.03.1741 w Bourcefranc. Jego rodzicami byli Jean Vivien i Suzanne Guillet. Zaczął służbę na morzu w marynarce wojennej 7.01.1758 jako chłopiec okrętowy na 74-działowcu Prudent, wysłanym 9.03.1758 z Rochefort do Ameryki Północnej dla obrony Louisbourga, gdzie okręt ten zdobyli i zniszczyli Anglicy 27.06.1758. Vivien walczący na wałach obronnych twierdzy dostał się do niewoli przy kapitulacji Louisbourga 17.07.1758. Przebywał jako jeniec w Wielkiej Brytanii przez pięć miesięcy. Był od 30.08.1759 marynarzem na Deux Frères, żaglowcu wynajętym przez marynarkę królewską i zdobytym przez Anglików 27.09.1760. Służył od maja 1761 na statku wschodnioindyjskim Boutin, skierowanym na Ile de France i zdobytym przez Brytyjczyków 11.02.1762. Po bardzo krótkiej niewoli został wysadzony na ląd w Lizbonie. Od maja do listopada 1762 był marynarzem na 1-działowej szalupie kanonierskiej Couleuvre, od kwietnia do grudnia 1763 na kolejnym żaglowcu (raczej handlowym) o nazwie Deux Frères, od maja 1764 do stycznia 1765 na tajemniczej jednostce Amphitryon (państwo Quintin nazywają ją korwetą, ale marynarka królewska nie miała takiego okrętu; może znowu chodzi o wynajęty statek cywilny). Ożenił się 18.02.1765 w Rochefort z Marie-Marguerite Marquiseau. Od lipca do sierpnia 1765 zajmował stanowisko pomocnika bosmana (contremaitre) na Amphitryon, a od kwietnia do grudnia 1766 pełnił funkcję marsowego na 36-działowej fluicie Bricole. Od 2.12.1766 był podoficerem marynarki (quartier-maitre) i służył na 14-działowej fluicie Barbue, potem na 14/20-działowej fluicie Nourrice (do maja 1768). Sternik łodziowy (patron de chaloupe) od 25.02.1768, od października 1768 do lipca 1769 wchodził w skład załogi 32-działowej fregaty Belle Poule. Służył potem znów jako pomocnik bosmana na 10/16-działowej gabarze Tamponne, którą w czerwcu 1770 włączono do zespołu wysłanego z Tulonu pod "szefem eskadry" Brovesem ku wybrzeżom Tunezji, gdzie zbombardowano porty Bizerta i Suza. Vivien w tej samej randze był w 1771 na 14-działowej fluicie Barbue, a w 1772 na 32-działowej fregacie Dédaigneuse, na 36-działowej fluicie Bricole (do kwietnia 1773), na 20-działowej gabarze Porteuse (do marca 1774). Awansowany 2.03.1774 na bosmana, zajmował to stanowisko na 12-działowej gabarze Dorade (od lipca 1774 do czerwca 1775), na nieuzbrojonym lugrze transportowym Ours (od sierpnia 1775 do stycznia 1776), na 12-działowej korwecie Sylphide (od kwietnia do listopada 1776), na 64-działowcu Triton (od stycznia 1777 do stycznia 1778) i na 74-działowcu Magnifique od 21.01.1778. Na tym ostatnim okręcie walczył w bitwie pod Ouessant 27.07.1778, uczestniczył w kampanii na Antylach, walczył w bitwie pod Grenadą 6.07.1779, w bitwach Guichena w Indiach Zachodnich w 1780, wrócił do Brestu 11.01.1781. Pozostawał bosmanem należąc do załóg 110-działowca Invincible (marzec - czerwiec 1781, walczył w eskadrze de La Motte-Picqueta); 110-działowca Terrible (lipiec - październik 1781) i 74-działowca Couronne (październik 1781 - styczeń 1782). Dopiero 26.08.1787 Vivien spełnił kryterium pozwalające na omawianie go w tym wątku, czyli został oficerem marynarki francuskiej - w tym przypadku konkretnie "podporucznikiem liniowca". Od października do grudnia 1790 służył w tej randze na 74-działowcu Généreux. Otrzymał odznaczenie wojskowe 24.04.1791. Awansował 1.01.1792 na "porucznika liniowca". Służąc od czerwca 1792 do marca 1793 na 6-działowym brygu-awizo Curieux, przeszedł w lipcu 1792 z Lorient do Cayenne, wioząc żołnierzy i gubernatora tej kolonii. Od 21.12.1793 do 12.01.1794 dowodził na redzie wyspy Aix 18/26-działowcem hulkiem bombardującym Sphinx, a od 13.01 do 12.03.1794 w tym samym miejscu - 74- działowcem Borée. Od września 1794 do 12.03.1796 dowodził 32-działową fregatą Railleuse. Dano mu 19.02.1795 tymczasowo stopień "kapitana liniowca", zaś 11.03.1795 zatwierdzono jako "kapitana liniowca 2 klasy". We wrześniu i październiku 1794 krążył na swojej fregacie po Atlantyku. Od grudnia 1794 do stycznia 1795 uczestniczył w tragicznie głupim Rejsie Wielkiej Zimy, potem do czerwca 1795 woził pasażerów z Brestu do Rochefort oraz pełnił służbę eskortową na trasie Verdon-Pasajes. Viviena skierowano 21.03.1796 do służby portowej w Rochefort. Został przeniesiony na listę oficerów nieaktywnych 23.08.1801. Przeszedł w stan spoczynku 8.09.1803. Zmarł 3.05.1805.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

PS. Guillaume Thomas był już tu omawiany, i to całkiem niedawno.