www.timberships.fora.pl

kgerlach

Drewniany okręt pocztowy, średniej wielkości bocznokołowiec przekazany Royal Navy w marcu 1837 z Ministerstwa Poczty, gdzie był eksploatowany pod kilkoma nazwami, pierwotnie jako Lightning. Zbudowany w 1821 w Rotherhithe przez Williama Evansa (albo Eliasa Evansa) na zamówienie (z 17.07.1820) Urzędu Pocztowego. Miał obsługiwać trasę Holyhead – Howth (Dublin). Wymiary: długość 106’6” lub 106’3”, szerokość 21’0”, głębokość 11’2” albo 11’4”, tonaż 212 ton czy 211 ton. Podczas służby w charakterze jednostki pocztowej: uzbrojenie - 1 karonada 12-funowa na obracanej lawecie; załoga - 12 osób. Dwucylindrowy silnik boczno-wahaczowy firmy Boulton, Watt & Co, o mocy nominalnej 80 koni i mocy indykowanej 373 konie. Średnica cylindrów 35,5 cala, skok tłoków 3’6”. Zwykłe koła łopatkowe o średnicy 14’0” obracały się z prędkością 27 obr/min. Jeden bardzo wysoki komin. Takielunek dwumasztowego szkunera. Z ramienia admiralicji konstrukcję okrętu nadzorował Oliver Lang. Wodowano bocznokołowiec 18.01.1821. Przybył do Holyhead 18.05.1821.
Lightning bazował w Holyhead. Okazał się bardzo udany i oddawał wielkie usługi. Kiedy Jerzy IV wizytował Irlandię w 1821, dotarł do Holyhead na żaglowym jachcie Royal George. Potem flauta albo przeciwne wiatry unieruchomiły wszystkie żaglowce. Monarcha odbył więc rejs na tym właśnie parowcu. Zażyczył sobie, aby zmienić nazwę okrętu na Royal Sovereign King George the Fourth, co uczyniono 12.08.1821. Nikt poza królem-megalomanem nie chciał nazwy dłuższej prawie od parowca, więc szybko skrócono ją do Royal Sovereign. Po przekazaniu w 1837 admiralicji, okręt przemianowano na Monkey. Był klasyfikowany jako jednostka parowa 5 klasy. Bazował w Pembroke. Od 13.07.1838 dowodził nim szyper Robert Roberts. Parowiec przesunięto w listopadzie 1839 do Woolwich. Od 1841 klasyfikowano go jako kanonierkę bocznokołową. Od 18.06.1842 jej kapitanem był szyper William Bryant. W 1844 Monkey stał się holownikiem w Chatham. W 1850 wyposażono go tam w nowy silnik boczno-wahaczowy firmy Boulton, Watt & Co, o mocy nominalnej 130 koni, zdjęty z packeta Gleaner. Od 16.07.1850 do 1860 dowodzili nim szyprowie Robert Sallenger i (od 19.11.1853) George Syndercombe. W 1860 Monkey został przekształcony w jednostkę portową w Woolwich, później w Chatham. Sprzedano go we wrześniu 1887.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu BOXER (przejęty 1837).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany okręt pocztowy, średniej wielkości bocznokołowiec przekazany Royal Navy 1.04.1837 z Ministerstwa Poczty, gdzie był eksploatowany pod nazwą Ivanhoe. Zbudowany w 1819 w Greenock przez stocznię Scott & Co dla armatora City of Dublin Steam Packet Co., zwodowany 17.02.1820 jako Ivanhoe, wyszedł ze stoczni w maju 1820. W pierwszym rejsie pokonał trasę Holyhead – Howth w 26,5 godziny. Kupiony przez Urząd Pocztowy w grudniu 1821. W służbie Ministerstwa Poczty obsługiwał trasę Holyhead – Howth (Dublin), potem bazował w Weymouth. Wymiary: długość 101’2”, szerokość 18’7” lub 18’8”, głębokość 10’11” lub 11’0”, tonaż 157 ton albo 170 ton. Początkowo silnik boczno-wahaczowy firmy David Napier, o mocy nominalnej 60 koni. W 1826 na jego miejsce wstawiono silnik boczno-wahaczowy firmy Maudslay, także o mocy nominalnej 60 koni. W Royal Navy bocznokołowiec Boxer był używany do badań hydrograficznych estuarium Tamizy. Klasyfikowano go jako jednostkę parową 5 klasy. Od 8.06.1837 do 1841 dowodził nim commander Frederick Bullock. Okręt został sprzedany na rozbiórkę 27.05.1841.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ADVICE (przejęty 1837).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany okręt pocztowy, średniej wielkości bocznokołowiec przekazany Royal Navy w kwietniu 1837 z Ministerstwa Poczty, gdzie był eksploatowany pod nazwą Vixen. Zbudowany w 1827 w królewskiej stoczni w Deptford na zamówienie (z maja 1822) Urzędu Pocztowego, wg projektu Olivera Langa z 6.05.1822. Wymiary: długość 107’8”, szerokość 20’0”, głębokość 11’11”, tonaż 197 ton. Podczas służby w charakterze jednostki pocztowej: uzbrojenie - 1 karonada 12-funtowa na obracanej lawecie; załoga - 12 osób. Silnik boczno-wahaczowy firmy Boulton, Watt & Co, o mocy nominalnej 80 koni. Średnica cylindrów 35,5 cala, skok tłoków 3’6”. Nadciśnienie pary w kotłach: 3 funty na cal kwadratowy. Zwykłe koła łopatkowe o średnicy 14’0” obracały się z prędkością 27 obr/min.
Advice bazował w Holyhead i Pembroke. Używano go w charakterze okrętu pocztowego do 1848. Utrzymywał komunikację pocztową między Milford Haven a Waterford. Od 13.04.1837 dowodził nim szyper/nawigator William Evans. Od 11.03.1840 kapitanem okrętu był por. Abraham Darby, zaś od 26.01.1843 do sierpnia 1848 – por. Charles Adolphus Petch. Od 1849 Advice był eksploatowany jako holownik w Woolwich i Deptford, od grudnia 1850 w Cork. W 1851 otrzymał nowy silnik o mocy nominalnej 100 koni. Od 27.08.1855 do lat 1860-tych Advice służył w roli nieuzbrojonego tendra okrętu flagowego w Cork i Queenstown. W 1856 zainstalowano na nim w Keyham nowe kotły. Wycofano go do rezerwy w październiku 1868 w związku z planami przebudowy na pogłębiarkę, do czego jednak nie doszło. Został sprzedany 12.05.1870.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu JASPER (przejęty 1837).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany okręt pocztowy, średniej wielkości bocznokołowiec przekazany Royal Navy w kwietniu 1837 z Ministerstwa Poczty, gdzie był eksploatowany pod nazwą Alladin. Zbudowany w 1824 przez Richarda Symondsa z Falmouth dla armatora prywatnego, potem kupiony przez Ministerstwo Poczty. Wymiary: długość 112’6” lub 114’7”, szerokość 21’4”, głębokość 12’5”, tonaż 223, 230 lub 233 tony. Podczas służby w charakterze jednostki pocztowej: uzbrojenie - 1 karonada 12-funtowa na obracanej lawecie; załoga - 12 osób. Silnik boczno-wahaczowy firmy Fawcett, Preston & Co, o mocy nominalnej 100 koni.
Jasper bazował w Holyhead i Pembroke. Używano go w charakterze okrętu pocztowego do 1848. Od 13.04.1837 do listopada 1848 dowodził nim szyper/nawigator Edward Rose. W 1849 Jasper został przystosowany w Woolwich do pełnienia roli okrętu hydrograficznego. Od 9.05 do grudnia 1849 jego kapitanem był commander Richard Brydges Beechey, zatrudniony do wymierzania Kanału Bristolskiego. Od lutego 1850 bocznokołowiec był eksploatowany w roli holownika, najpierw w Woolwich, a od remontu z 1853 (przegląd silnika, wymiana kotłów) – w Plymouth. W kwietniu 1854 przebudowano go w Plymouth na kanonierkę w celu użycia na Bałtyku podczas wojny krymskiej. Otrzymał jedno działo 32-funtowe na obracanej lawecie i 2 karonady 18-funtowe. Dowodził nim od 21.04.1854 por. Charles Gibbs Crawley. Okręt wyszedł 14.05.1854 z Plymouth, w celu dojścia na Downs. O szóstej rano następnego dnia maszynownia zwróciła się o pozwolenie przeczyszczenia palenisk. Około czterdzieści minut później pojawiły się kłęby dymu w okolicach nasady komina, które pierwotnie wzięto mylnie za wynik samozapłonu składowanego w pobliżu drewna. Płonęła jednak gródź między przedziałem silnikowym a kotłownią. Pomimo wysiłków całej załogi ognia nie udało się powstrzymać i w godzinę po dostrzeżeniu pożaru opuszczono okręt. Po pozornym przygaśnięciu płomieni porucznik Crawley próbował wrócić na pokład, ale musiał się zaraz wycofać. Około 9.30 część rufowa eksplodowała, a część dziobowa wkrótce zatonęła w pobliżu Beachy Head.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu SPRIGHTLY (przejęty 1837).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany okręt pocztowy, średniej wielkości bocznokołowiec przekazany Royal Navy w 1837 z Ministerstwa Poczty, gdzie był eksploatowany pod nazwą Harlequin. Zbudowany w 1823 przez firmę Wigram & Green z Blackwall. Wymiary: długość 119’9”, szerokość 21’1”, głębokość 12’8”, tonaż 234 tony. Podczas służby w charakterze jednostki pocztowej: uzbrojenie - 1 działo 6-funtowe. Podobno miał pierwotnie silnik firmy Maudslay o mocy nominalnej 80 koni, co jest o tyle zaskakujące, że oficjalna historia okrętowych silników tej firmy zaczyna się dopiero w 1825, a Harlequin nie jest w niej wymieniany w ogóle. Od 1831 dwucylindrowy silnik boczno-wahaczowy firmy Boulton, Watt & Co, o mocy nominalnej 100 koni oraz mocy indykowanej 214 koni. Średnica cylindrów 39,5 cala, skok tłoków 3’6”. Zwykłe koła łopatkowe o średnicy 14’6” obracały się z prędkością 28 obr/min.
Sprightly bazował w Holyhead od czerwca 1824 do sierpnia 1848, kiedy to używano go w charakterze okrętu pocztowego. Od 14.07.1837 do końca tego okresu dowodził nim szyper/nawigator James Moon. Od grudnia 1848 parowiec pełnił rolę tendra dla okrętu Excellent. Od 1850 był wykorzystywany w Portsmouth w charakterze tendra dla okrętu Victory. Dowodzony w tym czasie przez różnych oficerów, np. od 1.01.1862 funkcję tę pełnił szyper/nawigator George Allen. Od 1870 Sprightly był w Portsmouth tendrem okrętu Duke of Wellington. Został sprzedany w styczniu 1889.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu CUCKOO (przejęty 1837).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany okręt pocztowy, średniej wielkości bocznokołowiec przekazany Royal Navy w 1837 z Ministerstwa Poczty, gdzie był eksploatowany pod nazwą Cinderella. Zbudowany w 1822 przez firmę Wigram & Green z Blackwall. W służbie od 1824. Wymiary: długość 120’6”, szerokość 20’0”, głębokość 12’6”, tonaż 234 tony. Podczas służby w charakterze jednostki pocztowej: załoga 12 ludzi, uzbrojenie - 1 brązowe działo 6-funtowe o masie 4 cetnarów. Silnik boczno-wahaczowy firmy Boulton, Watt & Co, o mocy nominalnej 100 koni. Średnica cylindrów 39,5 cala, skok tłoków 3’6”. Nadciśnienie pary w kotłach 6 funtów na cal kwadratowy. Zwykłe koła łopatkowe o średnicy 14’6” obracały się z prędkością 27 obr/min.
Cuckoo bazował w Holyhead od czerwca 1824 do 1839, gdy przeszedł do Weymouth. Od 14.07.1837 do 1839 dowodził nim szyper/nawigator William Wadling. Od 23.07.1839 do 1841 kapitanem parowca był szyper/nawigator William Comben, a od 3.09.1841 – por. Abraham Parks. Od maja 1845 okręt znajdował się w Sheerness, gdzie przystosowano go do ochraniania łowisk rybackich. Od sierpnia 1845 do października 1847 osłaniał łowiska u wybrzeży Szkocji, a od grudnia 1847 w rejonie Wysp Kanałowych (bazował na Jersey). Od 17.12.1847 dowodził nim commander Henry Dumaresq (bocznokołowiec wszedł 14.05.1850 na skały w rejonie Jersey i musiał być intensywnie naprawiany w Portsmouth), a od 25.6.1850 do 3.07.1851 - commander Nicholas Lefebvre. Cuckoo znajdował się krótko w rezerwie, od czerwca 1852 służył jako tender okrętu Waterloo w Sheerness, od listopada 1853 jako transportowiec. W kwietniu 1854 okręt przystosowano w Sheerness do pełnienia na Bałtyku roli kanonierki podczas wojny krymskiej. Uzbrojono go w 1 obracane działo 32-funtowe i 2 karonady 18-funtowe. Miał teraz załogę 33 lub 36 ludzi. Od 2.05.1854 kanonierką dowodził por. Augustus George Ernest Murray. Cuckoo brał udział w zdobyciu Bomarsundu w sierpniu 1854. Faktyczne uczestnictwo w tych działaniach było dość skromne, nikt z załogi nie zginął przez całą kampanię, chorych przekazywano na okręt szpitalny Belleisle. Parowiec wrócił z Bałtyku w październiku 1854. Przeszedł remont w Sheerness od października 1854 do marca 1855. Ponownie popłynął na Bałtyk w maju 1855. Bral udział w akcjach pod Raumo 24.07.1855 i Bjorneborgiem (Biorneborgiem) 17.08.1855 niszcząc lokalną żeglugę. Wrócił do Anglii w listopadzie 1855. Remontowano go w Sheerness od listopada 1855 do lutego 1856. Formalnie w 1856 nadal wchodził w skład floty bałtyckiej. W latach 1856-1857 bazował w Sheerness, od 22.12.1857 był w rezerwie. W czerwcu 1861 przystosowano go do służby w charakterze holownika w Gibraltarze. Wrócił do Anglii w marcu 1862. Odtąd stał w Portsmouth. Został sprzedany w Devonport w październiku 1864.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu ADDER (przejęty 1837).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany okręt pocztowy, średniej wielkości bocznokołowiec przekazany Royal Navy w maju 1837 z Ministerstwa Poczty, gdzie był eksploatowany pod nazwą Crocodile. Zbudowany w 1826 przez George’a Grahama z Harwich. Wymiary: długość 116’4” lub 116’0”, szerokość 21’2”, głębokość 12’6” albo 12’0”, tonaż 241 ton, wyporność 272 tony. Podczas służby w charakterze jednostki pocztowej: załoga 12 ludzi, uzbrojenie - 1 karonada 12-funtowa na obracanej lawecie. Silnik boczno-wahaczowy firmy Boulton, Watt & Co, o mocy nominalnej 85 albo 100 lub 120 koni. Średnica cylindrów 39,5 cala, skok tłoków 3’6”. Zwykłe koła łopatkowe o średnicy 14’0” obracały się z prędkością 29 obr/min.
Crocodile bazował w Milford do 1836, potem w Pembroke. Kursował z pocztą do Waterford. Przemianowany na Adder w 1837. Od 13.04.1837 dowodził nim szyper/nawigator John Hammond. W sierpniu 1848 okręt wycofano ze służby pocztowej. Od 1849 używany w roli holownika. W 1855 otrzymał w Woolwich nowe kotły. Wprowadzony do aktywnej służby 1.05.1858 jako tender okrętu Wellesley w Chatham (pod dwoma kolejnymi dowódcami w stopniu szypra/nawigatora), od kwietnia 1865 służył jako tender okrętu Cumberland. W 1864 kolejny raz dostał nowe kotły. Został sprzedany 13.05.1870 firmie Wilson Maclay & Co.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

knowak

Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis danych i losów okrętu WILDFIRE (przejęty 1837).
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

kgerlach

Drewniany okręt pocztowy, średniej wielkości bocznokołowiec przekazany Royal Navy w maju 1837 z Ministerstwa Poczty, gdzie był eksploatowany pod nazwą Watersprite. Zbudowany w 1826 przez George’a Grahama z Harwich. Początkowo miał tonaż 162 tony i wyposażony był w silnik o mocy nominalnej 60 koni. Przedłużono go w 1836 w stoczni White’a w Gosport i wyposażono w nowy silnik. Odtąd wymiary: długość 114’0” albo 115’9” bądź 116’6”, szerokość 18’8”, głębokość 11’7,5” lub 11’7,25” albo 11’7”, tonaż 185 czy 186 ton (lub 225 ton). Podczas służby w charakterze jednostki pocztowej: załoga 12 ludzi, uzbrojenie - 1 brązowe działo 6-funtowe o masie 4 cetnarów. Silnik boczno-wahaczowy firmy Boulton, Watt & Co, o mocy nominalnej 75 koni i mocy indykowanej 198 koni. Średnica cylindrów 35,5 cala, skok tłoków 3’0”. Koła łopatkowe o średnicy 12’0” obracały się z prędkością 27 obr/min. Smukły dwumasztowiec z prawie pionowymi burtami, z kominem daleko w tył od tamborów kół łopatkowych.
Watersprite/Wildfire bazował w Weymouth od lipca 1827 do kwietnia 1845, służąc w charakterze jednostki pocztowej. W Royal Navy od 12.05.1837 dowodził nim szyper/nawigator Robert White. Okręt remontowano i wyposażono w nowe kotły w Woolwich i Deptford w 1838. Od 23.07.1838 dowodził nim szyper/nawigator William Roberts, a od 28.08.1841 – por. Charles Adolphus Petch. Od 26.01.1843 do 3.05.1845 kapitanem parowca był por. Abraham Darby. Od 3.05 do 31.10.1845 Wildfire stał w rezerwie w Woolwich. Od 1.11.1845 dowodził nim George Brockman, a okręt zatrudniano jako holownik i tender w Sheerness, na Tamizie i Medway. Od 1851 parowiec był tendrem okrętu flagowego w Nore, od 1857 – tendrem okrętu Waterloo. Od stycznia 1865 służył w Sheerness jako tender okrętu Formidable, potem okrętu Agincourt. Od kwietnia 1870 (pod kolejnym dowódcą) był tendrem okrętu Pembroke, od kwietnia 1875 (pod następnym kapitanem) tendrem okrętu Duncan. Został sprzedany na rozbiórkę w grudniu 1888.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach