www.timberships.fora.pl

kgerlach

Awansował 6.03.1805 na "kapitana liniowca 2 klasy". Mianowany 22.02.1806 dowódcą 118-działowca Majestueux, flagowego okrętu eskadry z Rochefort kadm. Allemanda, sprawował komendę od 3.06 do 31.12. Od 19.05.1807 dowodził 40-działową fregatą Italienne, wysłaną razem z też podlegającą Méquetowi 40-działową fregatą Sirène, z oddziałami posiłkowymi na Martynikę. Wyszedł z Saint-Malo 17.01.1808, dotarł do Martyniki 12.02, w rejsie powrotnym musiał przedrzeć się przez blokadę brytyjską u francuskich brzegów, zanim zawinął do Lorient 26.03.1808. Dostał 5.04.1808 listowne powinszowanie od ministra marynarki. Mianowano go 7.04.1808 dowódcą 12. batalionu marynarki cesarskiej, tworzącego załogę 74-działowca Polonais; objął to stanowisko w Lorient 25.06.1808. Liniowiec Polonais wszedł w skład eskadry komodora Troude, obarczonej w 1809 zadaniem przetransportowania na Antyle żołnierzy, amunicji i zapasów. Eskadra wyszła z Lorient 26.02.1809 i rzuciła kotwice 29.03 u Terre-de-Haut, jednej z Wysepek Świętych (chodziło przede wszystkim o zaopatrzenie Martyniki, lecz Francuzi się spóźnili, bowiem wyspę tę tymczasem zdobyli Brytyjczycy). Przejścia były blokowane przez eskadrę brytyjską kadm. Cochrane’a, który 14.04.1898 wysadził desant by wyprzeć przeciwnika. Zaciągnięcie na góry otaczające port dwóch 8-calowych haubic i otworzenie przez nich ognia do francuskich okrętów, zmusiło Troude’a do wyjścia tej nocy w morze. Próbował przedrzeć się przez cieśninę La Baleine, ale dostrzeżony i ścigany przez Anglików nakazał wieczorem 15.04 swojemu zespołowi rozproszenie. Jeden z francuskich liniowców został zdobyty, podczas gdy dwa pozostałe, w tym Polonais, dotarły do Cherbourga 29.05.1809, niszcząc po drodze kilka angielskich statków handlowych. Od 12.11.1810 Méquet był "dowódcą 12. Ekwipażu Wysokiej Burty", co w praktyce nie oznaczało - poza picem - nadal niczego innego niż komendę nad liniowcem Polonais stojącym na redzie Cherbourga do końca panowania Napoleona. Został oficerem Legii Honorowej 19.06.1811. Kiedy książę Berry przybył w kwietniu 1814 do tego portu, nakazał przemianować okręt na Lys i wysłał 15.04.1814 (z kontradm. Troude na pokładzie) do Anglii po Ludwika XVIII. Jednak król dostał się do Francji na brytyjskim okręcie. Méquet przestał dowodzić liniowcem 5.08.1814 i został zatrudniony w służbie portowej w Cherbourgu. Otrzymał Order Św. Ludwika 18.08.1814. Przyznano mu 16.12.1815 tytuł barona dziedzicznego. Przeniesiony w stan spoczynku 10.07.1816, uzyskał 2.01.1817 odwołanie tej decyzji. Mianowano go też (z datą 1.01.1817) "kapitanem liniowca 1 klasy", ale nie przywrócono do aktywnej służby. Przeszedł ostatecznie w stan spoczynku 1.11.1817. Dostał 10.12.1817 honorowy stopień kontradmirała. Zmarł 25.10.1824 w Quimper.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Pierre-François Le Huby (06.04.1757 – 02.10.1832) oraz François Legras (Le Gras) (28.02.1768 – 15.04.1837).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Pierre-François Le Huby urodził się 6.04.1757 w Agon. Jego rodzicami byli Denis Le Huby i Barbe Biard. Zaczął służbę na morzu w marynarce handlowej, zatrudniając się 13.09.1773 jako ochotnik na statku żeglugi kabotażowej, operującym między Bordeaux a Nantes. Pływał na statkach wzdłuż wybrzeży Francji i Hiszpanii do września 1776. Od 15.11.1776 do kwietnia 1777 był sternikiem na 74-działowcu Magnifique, skierowanym z Brestu do operowania na kanale La Manche. Od 17.05 do listopada 1777 zatrudnił się ochotniczo na żaglowcu rybackim z Dieppe, wyprawionym na wody Nowej Fundlandii. Znów trafił do marynarki wojennej 1.12.1777, w warsztatach wyposażeniowych portu Brest, i pracował tam do 1781 z przerwami na rejsy. Od 9.05.1778 służył w roli pilota pomocniczego na 80-działowcu Duc de Bourgogne, operującym do grudnia 1778 w składzie floty hrabiego d'Orvilliers. Brał udział w bitwie pod Ouessant 27.07.1778. Od maja do września 1779 Le Huby należał do załogi 64-działowca Actionnaire we flocie generała-porucznika d'Orvilliers i pływał po Zatoce Biskajskiej oraz wodach kanału La Manche. Od 13.05.1780 do maja 1781 był drugim pilotem na 26/32-działowej fregacie Cybèle, wysłanej z Brestu dla eskortowania konwoju na Martynikę. Podczas osłaniania 18 statków fregata stoczyła 20.09.1780 walkę z 7 żaglowcami korsarskimi. Le Huby dowodził załogą pryzową na zdobytym korsarzu, doprowadzając go do Gwadelupy. Awansował 26.05.1781 na "porucznika fregaty" i wrócił na Cybèle, którą skierowano z Brestu do Bostonu i Nowej Anglii. Fregata zatonęła w sztormie pod koniec 1781 lub 11.02.1782 na wodach amerykańskich. Le Huby został wtedy ciężko ranny w nogę. Przeszedł na 8/12-działową gabarę Reine de France, którą wysłano z Bostonu z załogą z Cybèle, transportem drewna konstrukcyjnego i masztowego, dla zaopatrzenia Cap Français. Przebywał na niej do sierpnia 1782. Potem służył od sierpnia 1782 do sierpnia 1783 na 32-działowej fregacie Amazone, operującej w ramach eskadry de Vaudreuila na wodach amerykańskich, przed ostatecznym zawinięciem do Brestu. Od 28.03 do listopada 1785 Le Huby był drugim kapitanem na żaglowcu rybackim z Saint-Malo, skierowanym na łowiska Nowej Fundlandii oraz Saint-Pierre-et-Miquelon. Ożenił się w Agon 1.12.1785 z Marie-Jeanne Lepontois. Od 30.03 do listopada 1786 zajmował stanowisko kapitana innego żaglowca rybackiego z Saint Malo, wysłanego na te same wody. W marynarce wojennej mianowano go 7.10.1787 "podporucznikiem liniowca" i we wrześniu 1788 przydzielono do załogi 6-działowego brygu-awizo Impatient z Tulonu, na którym pozostał do września 1790. Prawdopodobnie uczestniczył więc w 1790 w rejsie tej jednostki do wybrzeży Syrii i Egiptu i powrocie przez Morze Egejskie (z wizytą na wyspie Paros) do Francji. Od 31.10.1791 do 7.10.1792 służył na 74-działowcu Duguay Trouin, skierowanym w lutym 1792 z Brestu na San Domingo. Tymczasem dostał 1.01.1792 stopień "chorążego liniowca". Od 23.01.1793 do 17.02.1794 należał do załogi 80-działowca Auguste z floty Brestu, awansując 15.08.1793 na "porucznika liniowca". Mianowano go 16.11.1793 "kapitanem liniowca 2 klasy". Został zatrudniony jako szef ruchu w porcie Brestu w okresie 18.02.1794 - 22.09.1795. Od września 1795 do marca 1796 był drugim kapitanem 80-działowca Indomptable, operującego u wybrzeży Irlandii. Ponownie zajmował stanowisko szefa ruchu portowego w Breście od 21.03.1796 do 22.09.1800. W nowej organizacji marynarki zatwierdzono mu 23.09.1800 stopień "kapitana liniowca 2 klasy", ale przesunięto na stanowisko zastępcy szefa ruchu w Breście. Awansował 24.09.1803 na "kapitana liniowca 1 klasy". Został kawalerem Legii Honorowej 5.02.1804 i oficerem tego orderu 14.06.1804. Przestał nadzorować ruch w porcie Brestu 6.08.1814. Otrzymał 18.08.1814 Order Św. Ludwika. Znalazł się 1.09.1814 na liście oficerów nieaktywnych. Przeszedł w stan spoczynku 1.01.1816. Zmarł w Breście 2.10.1832.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

François Legras (Le Gras) urodził się 28.02.1768 w Courtonne-la-Meurdrac. Jego rodzicami byli Pierre-Bernard Legras (rolnik, potem kupiec) i Marie-Anne Bertre. Zaczął służbę na morzu w marynarce handlowej 5.12.1784 w roli praktykanta. Pływał na statkach do grudnia 1787. Wstąpił 2.06.1788 do marynarki wojennej jako sternik na 20-działowej fluicie Bienvenue, wysłanej z Hawru na Ocean Indyjski, skąd wróciła do Lorient dopiero w styczniu 1792 (zabierając w grudniu 1791 żołnierzy i towary z Ile de France). Legras został 11.06.1792 "nadliczbowym chorążym liniowca", potem regularnym "chorążym liniowca" 18.04.1793 i w końcu "porucznikiem liniowca" 16.11.1793. Służył od maja 1793 do marca 1794 na 74-działowcu Téméraire, wchodzącym w skład eskadry Brestu wiceadm. Morarda de Gallesa, operującej w zatoce Quiberon. Był od marca 1794 do lutego 1795 porucznikiem na 38-działowej fregacie Dryade, która w okresie kwiecień - wrzesień 1794, wysłana z Brestu, krążyła u wybrzeży Hiszpanii i na Atlantyku. Potem należał do kadry oficerskiej rozmaitych 74-działowców: Révolution (luty 1795-grudzień 1796, w tym przejście w lutym-marcu z Brestu do Tulonu); Berwick (grudzień 1796-marzec 1797); Jupiter (kwiecień-październik 1797). Od października 1797 do marca 1798 był drugim kapitanem na 14-działowym brygu korsarskim Patriote z Brestu. Następnie służył na 74-działowcu Hoche w eskadrze komodora Bomparda wysłanej 16.09 z Brestu z wojskiem generałów Ménage’a i Hardy’ego do Irlandii, rozgromionej 12.10.1798 przez brytyjskiego komodora Warrena koło Lough Swilly. W walce Legras dowodził baterią artylerii liniowca, został ranny, a po poddaniu okrętu trafił do niewoli w Anglii. Wrócił do Francji 10.03.1800. Był w Breście oficerem na 118-działowcu Océan (marzec - maj 1800), 74-działowcu Mont Blanc (maj - październik 1800) i 80-działowcu Formidable (10.10.1800 - 15.11.1801). Ten ostatni okręt przeszedł w eskadrze kadm. Ganteaume z Brestu do Tulonu (12.01-13.02.1801), krążył po Morzu Śródziemnym, atakował Portoferraio na Elbie (Legras dowodził w tej akcji zespołem łodzi), w końcu przeszedł pod rozkazy kadm. Linoisa. Wysłany 18.06.1801 z Tulonu do Kadyksu, zespół Linoisa zawinął po drodze do Algeciras, gdzie zwycięsko odparł atak kadm. Saumareza 6.07.1801 i we współdziałaniu z Hiszpanami (o czym francuscy autorzy z reguły zapominają) zdobył brytyjski 74-działowiec Hannibal. Legras wyróżnił się podczas tej bitwy, został ranny w rękę i tymczasowo objął komendę na Formidable po śmierci właściwego dowódcy. Zaraz potem był drugim kapitanem na tym liniowcu. Odznaczył się także podczas kolejnego starcia z eskadrą Saumareza 12 i 13 lipca 1801 między Algeciras a Kadyksem, zakończonego ciężką klęską zespołu francusko-hiszpańskiego (czego francuscy autorzy niemal nigdy nie zauważają). Awansował 30.10.1801 na "kapitana fregaty". Zajął w Kadyksie stanowisko drugiego kapitana na 74-działowcu Intrépide, uczestniczył w dwóch kampaniach na San Domingo (Intrépide wespół z innym liniowcem przewiózł tam 2100 żołnierzy, potem transportował z San Domingo na Tortugę wojsko, gwardzistów narodowych i dogi do mordowania Murzynów), przed powrotem do Tulonu w lipcu 1803. Legras był też od stycznia do czerwca 1804 drugim kapitanem na 80-działowcu Bucentaure w eskadrze śródziemnomorskiej. Został kawalerem Legii Honorowej 14.06.1804. Od tego dnia zajmował się ochroną wybrzeża, z proporcem na 14/20-działowej korwecie Tactique, a od 28.11.1804 na 40-działowej fregacie Muiron. Wypełniał rozmaite zadania u wybrzeży Włoch i Korsyki. Ożenił się w Tulonie 12.07.1806 z Marie-Anne Aurenge. Od 15.05.1807 dowodził w Tulonie 44-działową fregatą Pauline, od 15.06.1807 był tam kapitanem 110-działowca Commerce de Paris. Służył na tym okręcie jako kapitan flagowy w eskadrze wiceadm. Ganteaume podczas kampanii na Morzu Śródziemnym i Jońskim (7.02 - kwiecień 1808). Awansował 12.07.1808 na "kapitana liniowca 2 klasy". Przeszedł 3.04.1809 z Commerce de Paris na 80-działowiec Robust. Uczestniczył w dowozie zaopatrzenia dla francuskiej armii w Katalonii. W czasie takiej ekspedycji kadm. Baudina (opuściła Tulon 21.10.1809) w ucieczce przed Anglikami kadm. Martina wyrzucił swój liniowiec na brzeg między Aigues Mortes a Sète i musiał go spalić 26.10.1809. Od 9.09 do 30.12.1810 dowodził w eskadrze śródziemnomorskiej 118-działowcem Austerlitz. Mianowano go 12.11.1810 dowódcą 20. Ekwipażu Wysokiej Burty, który miał stworzyć załogę 118-działowca Wagram. Objął to stanowisko w Tulonie 11.02.1811. Otrzymał Order Św. Ludwika 18.08.1814. Na przełomie sierpnia i września 1814 przewiózł do Brestu żelazo i drewno konstrukcyjne. Został oficerem Legii Honorowej 9.11.1814. Jego okręt wycofano w Breście do rezerwy 1.12.1814. Legras zajmował się odtąd w Tulonie służbą portową, a w okresie Stu Dni mianowano go dowódcą 20. regimentu marynarzy. W zamian, po drugim obaleniu Napoleona, nie znalazł się 9.12.1815 na nowych listach marynarki. Przeszedł w stan spoczynku 1.01.1816. Zmarł w Tulonie 15.04.1837.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskiego oficera, jest nim Jean-Jacques-François Levasseur (01.07.1767 – 02.08.1837).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Jean-Jacques-François Levasseur urodził się 1.07.1767 w Hawrze. Jego rodzicami byli François-Marie Levasseur (odźwierny w królewskich zakładach powroźniczych) i Marie-Louise Croteaux. Zaczął służyć na morzu w marynarce handlowej 9.05.1777 jako chłopiec okrętowy. Pływał na statkach żeglujących z Hawru na San Domingo do 26.07.1780. Powołano go 13.05.1781 w charakterze chłopca okrętowego do marynarki wojennej. Służył do 23.04.1783 na 64-działowcu Indien, wchodzącym w skład eskadry generała-porucznika de Guichen i operującym na Atlantyku oraz Morzu Śródziemnym. Od 8.09 do 26.09.1783 Levasseur był sternikiem na 3-działowej kanonierce Martinique. Po zawarciu pokoju z Anglią wrócił do marynarki handlowej, zostając 19.06.1784 praktykantem na statku wysłanym z Hawru na Martynikę. Żeglował na jednostkach kursujących na Antyle do sierpnia 1789, stopniowo awansując na chorążego, drugiego oficera i pierwszego oficera. Dostał 28.08.1790 patent kapitana żeglugi wielkiej. Od sierpnia 1791 do sierpnia 1792 zajmował stanowisko drugiego kapitana. Został przyjęty 26.01.1793 do marynarki wojennej jako "nadliczbowy chorąży liniowca" na 24/26-działowej korwecie Prompte. Jednostkę tę zdobyli Anglicy 28.05.1793 koło przylądka Finisterre, więc Levasseur trafił do niewoli. Odesłano go do Francji na statku z jeńcami 26.01.1794. Po pojawieniu się w Saint Malo, został aresztowany przez "przedstawiciela ludu" i odesłany do Paryża. Uwolniono go 24.08.1794. Doglądał w Hawrze wyposażania 40-działowej fregaty Romaine i w listopadzie 1794 wszedł w skład jej załogi. Pozostał do marca 1796 na jednostce eskortującej wówczas konwoje między Brestem a Cherbourgiem. W tym czasie awansował 2.07.1795 na regularnego "chorążego liniowca". Od marca do czerwca 1796 służył na 16-działowym brygu Choquante, od czerwca do lipca 1796 na 2-działowym awizie Étoile du Matin, od lipca do grudnia 1796 na 16/18-działowej korwecie Vésuve, eskortującej konwoje na kanale La Manche. Od 17 do 21.12.1796 dowodził 2-działowym awizem Actif. Wrócił w grudniu 1796 do służby na korwecie Vésuve, pozostając na tej jednostce do lutego 1797. Od 13.02.1797 dowodził 4-działowym awizem Aimée, eskortującym przybrzeżne konwoje na kanale La Manche. Ścigany 26.04.1797 przez angielską fregatę, musiał wyrzucić się na brzeg razem z konwojem, ale w nocy udało mu się ściągnąć swoją jednostkę na wodę. Usunięty ze stanowiska 30.01.1798 na podstawie donosu, że jest ukrytym rojalistą, udał się do Paryża aby uzyskać cofnięcie tej decyzji. Przywrócono go do marynarki w jego stopniu "chorążego liniowca" 15.06.1798. Pracował w porcie Brestu przy wyposażaniu okrętów. Od 15.09.1798 do 25.01.1799 był pomocnikiem przy sztabie drugiej eskadry atlantyckich sił morskich kadm. Renaudina na pokładzie 110-działowca Républicain, a od 27.01.1799 w tej samej funkcji we flocie Brestu na 118-działowcu Océan. Uczestniczył w wypadzie wiceadm. Bruixa na Morze Śródziemne i z powrotem (kwiecień - sierpień 1799). Awansował na "porucznika liniowca" 20.07.1799. Od 17 marca do czerwca 1800 zajmował stanowisko adiutanta eskadry kadm. Delmotte, zastępcy naczelnego dowódcy atlantyckich sił morskich na pokładzie 74-działowca Alliance.
CDN.

kgerlach

Przenoszony był na kolejne okręty - 118-działowiec Océan, 110-działowiec Terrible, 32-działową fregatę Précieuse, 110-działowiec Républicain do maja 1801. Następnie dowodził po kolei trzema dywizjonami kanonierek we flotylli kadm. Latouche-Tréville (nad kanałem La Manche) od 4.06 do 6.11.1801. Od kwietnia 1802 do maja 1803 służył na płaskodennej korwecie 16-działowej Étonnante, wyposażonej w Breście. Dowodził 6-działową korwetą-kanonierką Etna od 24.05 do 18.06.1803. Od 19.06 do 17.09.1803 zajmował w Hawrze stanowisko adiutanta marynarki, tymczasowo zastępując niekiedy szefa militarnego i szefa ruchu w tym porcie. Od 18.09 do 22.10.1803 dowodził dywizjonem kanonierek w Boulogne. Znów był adiutantem marynarki w Breście od 2.11.1803, tym razem pod wiceadm. Truguetem i na 74-działowcu Éole (do 20.02.1804). Pełnił tę samą funkcję we Flocie Oceanu pod wiceadm. Ganteaume na 110-działowcu Républicain (21.02-17.09.1804) i we flocie z Rochefort pod kadm. Missiessy na 118-działowcu Majestueux (13.10.1804 - 25.06.1805). Na tym ostatnim liniowcu uczestniczył w kampanii na Antylach (w ramach rzekomo "genialnego" planu Napoleona, a w rzeczywistości ani oryginalnego ani wybitnego). Awansował 5.07.1805 na "kapitana fregaty". Zajmował stanowisko drugiego kapitana na 74-działowcu Magnanime w eskadrze komodora Allemanda, zwanej "niewidzialną eskadrą" podczas jej kampanii na Atlantyku od 16.07 do 24.12.1805 i brał udział w zdobyciu brytyjskiego 54-działowca Calcutta 26.09.1805 koło wysp Scilly. Nadal na Magnanime uczestniczył w przejściu zespołu kadm. Allemanda spod wyspy Aix do Tulonu (17.01-10.02.1808) i połączeniu się go z flotą wiceadm. Ganteaume. Pod rozkazami tego ostatniego okręt Magnanime operował na Morzu Śródziemnym i Adriatyku, uczestniczył w zaopatrzeniu Korfu i wrócił do Tulonu 10.04.1808. Levasseur został najpierw (7.04.1808) majorem 19. batalionu marynarki cesarskiej, a potem (12.11.1810) majorem 50. Ekwipażu Wysokiej Burty zaokrętowanego na Magnanime, co w praktyce nie zmieniało niczego. Ale 19.05.1811 awansował na "kapitana liniowca 2 klasy" i objął dowództwo 74-działowca Magnanime, teraz należącego do floty tulońskiej wiceadm. Émeriau. Zgodnie z zarządzeniem z 31.07.1811 przejął komendę nad 33. Ekwipażem Wysokiej Burty, czyli - na serio - 74-działowcem Charlemagne, zablokowanym jednak w Antwerpii. Objął stanowisko 15.08.1811. Równocześnie oznaczało to bycie kapitanem flagowym eskadry dowodzonej przez wiceadm. Missiessy. Został kawalerem Legii Honorowej 3.10.1811. Uczestniczył w walkach pod Antwerpią na początku 1814 i zdał komendę liniowca 6.08.1814. Od następnego dnia dowodził 74-działowcem Dantzig. Dostał 18.08.1814 Order Św. Ludwika i równocześnie został oficerem Legii Honorowej. Zgodnie z warunkami traktatu pokojowego przeprowadził okręt Dantzig do Cherbourga. Tam liniowiec wycofano do rezerwy 3.12.1814. Levasseur znalazł zatrudnienie w Breście, później wysłano go do Tulonu. Od 28.08.1815 do 21.01.1816 zajmował tymczasowo stanowisko dyrektora portu, potem udał się do Cherbourga. Zmarł w Cherbourgu 2.08.1817, czyli równo 20 lat wcześniej niż w Pana pytaniu, ale i tak myślę, że o tego oficera chodziło.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Jacques Bergeret (15.05.1771 - 26.08.1857), Emmanuel Halgan (31.12.1771 - 20.04.1852) oraz Pierre-Henri-François-Etienne Bouvet (28.11.1775 - 18.06.1860).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Ci trzej reprezentują już kompletnie inne pokolenie oficerów francuskiej marynarki wojennej. Ich główna działalność (zwłaszcza polityczno-urzędnicza) trwała bardzo wiele lat po wojnach napoleońskich, stąd życiorysy będą niezwykle długie i z konieczności "wieloodcinkowe".

Jacques Bergeret urodził się 19.05.1771 w Bayonne. Jego rodzicami byli Jean-Baptiste Bergeret (kupiec) i Jeanne Béhic. Zaczął służbę na morzu w marynarce handlowej 31.05.1783 jako ochotnik na statku wysłanym z Bayonne do Pondichéry i pozostał na nim do maja 1784. Wstąpił do marynarki wojennej 1.06.1784 w charakterze ochotnika na 22-działowej korwecie Auguste, skierowanej na Morze Czerwone w celach badawczych. Służył na niej do września 1785. Wrócił do marynarki handlowej 3.05.1786 na stanowisku ucznia pilota. Zaokrętował się na żaglowiec wyposażony w Lorient. Pływał z portów Francji na Ocean Indyjski do sierpnia 1792, zostając 15.05.1790 porucznikiem. Powołano go 4.04.1793 do marynarki wojennej w stopniu "chorążego liniowca". Należał (do czerwca 1794) do załogi 32-działowej fregaty Unité. Awansował 12.04.1795 na "porucznika liniowca". Został dowódcą 44-działowej fregaty Virginie we Flocie Oceanu pod wiceadm. Villaret-Joyeuse. Zdaniem Quintinów w tej roli uczestniczył w bitwach pod Groix 16 i 20-22.06.1795, jednak wg Roche'a przynajmniej w tej pierwszej Virginie miała jeszcze poprzedniego dowódcę. Bergeret awansował 21.03.1796 na "kapitana liniowca 2 klasy". Wyszedł 20.04.1796 w rejs krążowniczy ku brzegom Irlandii, został przechwycony koło przylądka Lizard 22.04.1796 przez eskadrę brytyjskich fregat i po zaciętej walce musiał się poddać 38-działowej Indefatigable komandora Pellewa, z którym wkrótce się zaprzyjaźnił, zamieszkując w jego domu w Plymouth. Anglicy chcieli wymienić Bergereta na komandora Sidneya Smitha trzymanego w osławionym więzieniu Temple i w tym celu wypuścili go na słowo do Francji, aby sam poprowadził negocjacje. Rząd francuski odmówił jednak wypuszczenia cennego jeńca (wcześniej, za jakobinów, szykowano się wręcz do sądowego morderstwa na nim). Bergeret wierny danemu słowu honoru (ach, gdzież te piękne czasy, gdy honor miał jeszcze właściwy sens, a nie służył do uświęcania bandytów i morderców walących pałami w ludzi o innych poglądach!) wrócił do Anglii, do niewoli. Kiedy Sidney Smith z pomocą francuskich rojalistów dokonał brawurowej ucieczki z Temple, uradowani Brytyjczycy uznali, że "wymiana się dokonała" i wypuścili Bergereta wolno! Wrócił do Francji 6.12.1798. Od 29.03.1799 do 8.03.1801 dowodził 74-działowcem Dix Aout we flocie Brestu. Brał udział w wypadzie wiceadm. Bruixa na Morze Śródziemne i z powrotem (25.04 - 8.08.1799). Był potem kapitanem flagowym Bruixa, z komendą nad 80-działowcem Foudroyant, a od 25.04 do 11.06.1801 - dowódcą sił morskich w Rochefort. Ożenił się ze swą kuzynką Marie-Alexis Béhic. Po zawarciu pokoju w Amiens nudził się w marynarce wojennej i złożył podanie o możliwość tymczasowej służby w marynarce handlowej. Podanie jednak odrzucono, więc złożył dymisję, przyjętą 8.03.1802.
CDN.

kgerlach

Popłynął jako kapitan własnego statku handlowego na Ocean Indyjski. Wojna wybuchła wkrótce na nowo i 21.05.1804 Bergeret wrócił do marynarki wojennej w swoim stopniu "kapitana liniowca 2 klasy", aczkolwiek nieco osobliwą drogą. Mianowicie dowodzona przez niego jednostka Psyché została kupiona w czerwcu 1804 na koszt państwa przez kapitana generalnego Ile de France, gen. Decaena, wcielona jako 32/36-działowa fregata i pozostawiona w rękach Bergereta, który dowodził nią teraz formalnie od 15.06.1804 (czy 18.06) do 14.02.1805. Wysłany 9.11.1804 w rejs korsarski ku Wybrzeżu Malabarskiemu, zdobył trzy bogato wyładowane żaglowce brytyjskie (10.01.1805 i 14.02.1805), ale wdał się potem 14.02.1805 koło Ganjam (Gougam) w długą, zaciętą i bardzo krwawą walkę z nieporównanie silniejszą brytyjską fregatą 34-działową San Fiorenzo; ostatecznie - mimo znakomitego dowodzenia - musiał opuścić banderę. Anglicy przyjęli go z honorami, zwłaszcza że na Oceanie Indyjskim dowodził obecnie jego stary przyjaciel, kadm. Edward Pellew. Tym niemniej Bergeret znów był jeńcem, zanim nie został wypuszczony (m.in. na skutek nalegań Pellewa) w 1806. Objął wtedy 11.08 na Ile de France komendę nad 20-działowym brygiem Créole wysłanym przez Decaena do Europy z depeszami do ministra marynarki i kolonii. Dotarł na tym żaglowcu do hiszpańskiego portu Pasajes (przez Francuzów nazywanego w tamtych czasach Passage, przez Anglików - Passages), gdzie zszedł z pokładu 15.11.1806. W 1808 zajmował się w Hamburgu organizacją zaciągu trzech tysięcy marynarzy z miast hanzeatyckich. Awansował 1.01.1809 na "kapitana liniowca 1 klasy". Kazano mu 11.02.1809 zastąpić chorego kadm. Lhermitte w roli dowódcy eskadry stojącej na redzie wyspy Aix. Został kawalerem Legii Honorowej 17.02.1809. Wysłany do Rochefort, przejął swoje obowiązki 21.02.1809, z proporcem na 80-działowcu Ville de Varsovie. Kiedy na redzie pojawiła się 26.02.1809 eskadra kadm. Willaumeza z rozkazem wcielenia zespołu Bergereta i udania się z posiłkami na Martynikę, doświadczony komodor odmówił wyjścia w morze, uzasadniając to złym stanem technicznym swoich jednostek i słabością załóg przerzedzonych przez epidemię. Następnie kłócił się z kontradmirałem i w końcu wysłał do ministra marynarki list, w którym podobno krytykował Willaumeza za jego postawę podczas wcześniejszej konfrontacji z dużo słabszymi siłami brytyjskimi koło Lorient (rzecz wątpliwa) i wyrażał poważne zastrzeżenia co do defensywnych walorów pozycji na redzie Aix. W odpowiedzi przyszedł rozkaz opuszczenia flagi przez niezadowolonego komodora (17.03.1809). Napoleon nie darował mu nigdy, zwłaszcza że opinia Bergereta o sensie obrony na redzie Aix okazała się znacznie mądrzejsza od zdania cesarza na ten sam temat i prorocza. W rezultacie Bergeret wrócił do służby dopiero za Restauracji.
CDN.

kgerlach

Powierzono mu 16.08.1814 dowództwo zespołu liczącego 44-działową fregatę Flore oraz 26-działowe fluity Rhone i Escaut (flagowa), z zdaniem repatriowania zebranych w Cherbourgu jeńców rosyjskich. Został oficerem Legii Honorowej 18.08.1814. Tego samego dnia otrzymał Order Św. Ludwika. Pełnił wspomnianą wyżej funkcję do 14.11.1814. Łatwo zgadnąć, że pozostawał poza marynarką w okresie Stu Dni Napoleona, całkowicie ignorowany przez Decrèsa. Jednak po drugiej Restauracji Burbonów kazano mu 16.07.1817 objąć komendę na zespołem liczącym 74-działowiec Hector, 44-działową fregatę Flore, 18-działową gabarę Prudente, dwie korwety i dwa szkunery. Celem było odebranie z rąk Hiszpanów francuskiej Gujany, przewiezienie tam jej gubernatora, generała Carra-Saint-Cyr ze sztabem i 600 żołnierzami. Bergeret podniósł proporzec na liniowcu Hector, wyruszył z Brestu 13.09.1817 do Cayenne, zawinął na Martynikę i wrócił do Rochefort 4.02.1818. Opuścił proporzec 12 dni później. Powierzano mu potem dowództwo wielu okrętów liniowych od 16.02.1818 do 30.11.1818, ale że na żadnym służba nie trwała długo i nie odznaczyła się niczym godnym uwagi (praktycznie były to w większości postoje w porcie), wymienię je hurtem: 74-działowiec Tourville, 80-działowiec Centaure, 74-działowiec Duguesclin, 80-działowiec Neptune, 74-działowiec Duc de Berry, 80-działowiec Foudroyant i 80-działowiec Eylau. Bergeret awansował 27.01.1819 do rangi kontradmirała. Dostał komandorię Legii Honorowej 28.04.1821. Wyznaczono go na dowódcę placówki na Antylach - po raz pierwszy 1.12.1821 (objął stanowisko 24.01.1822), po raz drugi 7.11.1826 (objął stanowisko 7.11.1826). Podnosił flagę na 44/46-działowej fregacie Astrée (24.01.1822), 44/46-działowej fregacie Hermione (19.08.1823), 52/58-działowej fregacie Jeanne d'Arc (7.11.1826), 52-działowej fregacie Vénus (25.08.1828). Tymczasem pozwolono mu 18.11.1824 nosić rosyjski Order Św. Anny drugiej klasy z diamentami. Został Oficerem Wielkim Legii Honorowej 22.05.1825. W przerwie między dwiema kadencjami na Antylach zajmował w Breście stanowisko majora generalnego marynarki od 1.02 do 21.09.1826. Od 26.08.1830 był członkiem Rady Admiralicji. Awansował 1.03.1831 na wiceadmirała. Został 16.12.1832 mianowany prefektem morskim drugiego okręgu. Sprawował tę funkcję w Breście od 5.02.1833 do 20.12.1834. Owdowiał w 1834. Wezwano go do Paryża, dokąd przybył 20.12.1834 i ponownie wszedł w skład Admiralicji 22.11.1834. Od 1835 do 1841 zajmował stanowisko wiceprzewodniczącego Rady Admiralicji. Został przeniesiony do rezerwy kadrowej 19.06.1841. Od 25.12.1841 był parem Francji. Dano mu Krzyż Wielki Legii Honorowej 25.04.1847. Przeszedł w stan spoczynku 15.07.1848. Od 31.12.1852 miał godność senatora, nadaną mu przez Napoleona III, ale była to już funkcja czysto honorowa, z uwagi na bardzo podeszły wiek wiceadmirała i zły stan zdrowia. Zmarł 29.8.1857 w Paryżu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Emmanuel Halgan urodził się 31.12.1771 w Donges. Jego rodzicami byli Cyprien Halgan (adwokat parlamentu w Bretanii i seneszal wicehrabiego Donges) oraz Pélagie Renouard. Zaczął służbę na morzu w marynarce wojennej 15.05.1784 w charakterze chłopca okrętowego na 16-działowej gabarze Dordogne, uprawiającej żeglugę kabotażową w Bretanii i pozostał na niej do stycznia 1785. Od 20.09.1786 do marca 1793 pływał na statkach cywilnych, początkowo w roli ucznia pilota na żaglowcu niewolniczym z Nantes, od 8.01.1788 w stopniu chorążego, od 4.09.1788 już na stanowisku porucznika, od listopada 1791 w funkcji drugiego kapitana, na jednostkach kierujących się po żywy towar do Afryki i potem na San Domingo i Gujany. Powołano go 2.03.1793 do marynarki wojennej w charakterze szefa sterówki na 6/16-działowym brygu-awizo Curieux, wysłanym wtedy z Cayenne do Francji. Jednak bryg ten wpadł w ręce Anglików 3.06.1793 w rejonie Wysp Zawietrznych i Halgan, ranny w rękę podczas walki, znalazł się w niewoli. Odesłany w ramach wymiany jeńców, dostał się na brytyjskim żaglowcu z jeńcami do Saint Malo w styczniu 1794. "Reprezentant Ludu" kazał go natychmiast aresztować za posiadanie listu mówiącego o wielkiej liczbą ofiar terroru jakobinów. Halgan wyszedł na wolność 11.04.1794. Mianowany 1.07.1794 "nadliczbowym chorążym liniowca", służył na 110-działowcu Terrible od lipca 1794 do maja 1795, na 74-działowcu Tigre od maja do czerwca 1795, na 40-działowej fregacie Danaé od października 1795 do lutego 1796 (w rejsie krążowniczym u wybrzeży Francji i Irlandii), na 74-działowcu Trajan w lutym 1796. Został "regularnym chorążym liniowca" 21.03.1796 na 74-działowcu Intrépide i służył na nim do maja 1796. Od czerwca do sierpnia 1796 należał do załogi 14-działowej korwety Cigogne. Potem wchodził w skład załogi dwóch fregat - od sierpnia do listopada 1796 był na 44-działowej Loire, a od stycznia do lutego 1797 na 32-działowej Précieuse. Awansował 15.06.1798 na "porucznika liniowca". Do czerwca 1798 służył na 74-działowcu Duquesne, od czerwca do lipca 1798 na 32-działowej fregacie Fraternité, a od sierpnia do września 1798 na 74-działowcu Fougueux. Objął 26.10.1798 komendę nad 18-działową korwetą Aréthuse. Jednostkę tę wysłano 9.10.1799 z Lorient do Cayenne, ale już dwa dni później została zdobyta przez Brytyjczyków i Halgan kolejny raz trafił do niewoli. Po wymianie jeńców wrócił do Francji pod koniec 1799. Ożenił się 30.01.1801 w Nantes z Marie-Louise Dardel de la Martinière. W marcu 1801 należał do załogi 74-działowca Alliance, a od czerwca 1801 do lutego 1802 służył na 44-działowej fregacie Clorinde. Uczestniczył w ekspedycji przeciwko powstańcom na San Domingo i w walkach o forty Port-au-Prince. Od lutego do kwietnia 1802 był w załodze 74-działowca Cisalpin i wrócił na nim do Brestu, po drodze nawiązując przyjaźń z chorążym Hieronimem Bonaparte, co dowodziło zarówno inteligencji - bardzo opłacało się mieć za przyjaciela brata Pierwszego Konsula, jak elastyczności - Hieronim miał wiele niezwykle nieprzyjemnych cech charakteru. Halgan otrzymał 5.06.1802 dowództwo 16-działowego brygu Épervier, wysłanego 31.08.1802 z Nantes na Martynikę i Gwadelupę. W załodze miał Hieronima Bonaparte. W połowie listopada 1802 Halgan zdał komendę nad brygiem i przeszedł na 74-działowiec Jemmapes.
CDN.

kgerlach

Od 27.11.1802 dowodził 30-działową korwetą Berceau. Przewiózł na Martynikę prefekta kolonialnego, a potem został skierowany na Ile de France, aby uprzedzić Francuzów o wybuchu nowej wojny z Wielką Brytanią. Awansowany 24.09.1803 na "kapitana fregaty", dotarł do Ile de France 25.09.1803. Włączony do znajdujących się tam sił kadm. Linoisa, operował od 9.10.1803 w ich składzie na Oceanie Indyjskim. O poczynaniach eskadry Linoisa wielokrotnie już pisałem - tu wystarczy więc stwierdzić, że chociaż jednostki często się rozdzielały, Berceau brała udział w największych sukcesach (zniszczenie statków i instalacji brytyjskich w Bencoulen na Sumatrze 9.12.1803) i największych porażkach (ucieczka przed niebronionym konwojem statków wschodnioindyjskich koło Pulo-Aur 15.02.1804). Emmanuel Halgan został kawalerem Legii Honorowej 14.06.1804. W sierpniu 1804 korwetę odesłano do Francji. Halgan rzucił we wrześniu kotwicę w Pontevedra w Hiszpanii, ale dalej już nie był w stanie popłynąć, zarówno z uwagi na brytyjską blokadę, jak i stan jednostki. Porzucił ją więc 12.11.1804 w pobliskim Vigo (gdzie została sprzedana) i wrócił pod koniec stycznia 1805 do Paryża. Od 15.06 do 15.10.1805 dowodził na redzie Lorient 40-działową fregatą Cybèle. Od 18.10.1805 był zastępcą dowódcy 74-działowca Vétéran, znajdującego się pod komendą dawnego podopiecznego, Hieronima Bonaparte. Rzecz jasna brat cesarza awansował w trybie zupełnie innym niż reszta śmiertelników (dokładnie taki sam nepotyzm dotyczył członków rodzin panujących w innych marynarkach). Liniowiec wziął udział w wypadzie eskadry kadm. Willaumeza na południowy Atlantyk, wody okalające wybrzeża Brazylii i Antyle (od wyjścia z Brestu 13.12.1805), zanim znudzony Hieronim nie zdezerterował 31.07.1806 i podążył do Europy, szarpiąc po drodze brytyjski konwój z Quebeku (zniszczono 6 czy 7 statków) i zawijając do Concarneau pod koniec sierpnia. Tam Vétéran stał zablokowany przez Anglików aż do 1811 r., ale - rzecz jasna - jego szczególna kadra już mu nie towarzyszyła. W nagrodę za dezercję cesarz mianował braciszka kontradmirałem (rok później Jérome Bonaparte i tak znudził się całą marynarką), natomiast Emmanuel Halgan awansował 23.09.1806 na "kapitana liniowca 2 klasy". Zdał obowiązki na liniowcu 29.11.1806 i od 1.01.1807 do 21.05.1808 dowodził w eskadrze Brestu 44-działową fregatą Topaze, chociaż Hieronim chciał go mieć u swego boku podczas kampanii polskiej i występował o to w marcu 1807 do Napoleona. W czerwcu 1807 Halgan otrzymał Wojskowy Order Zasługi Wirtembergii [Jérome Bonaparte na rozkaz cesarza rozwiódł się z pierwszą żoną i poślubił księżniczkę Katarzynę Wirtemberską, zostając w 1807 w nagrodę królem Westfalii, władnym przyznawać ordery]. Objął 22.05.1808 komendę nad 44-działową fregatą Hortense w eskadrze Brestu. W eskadrze kadm. Willaumeza przeszedł w lutym 1809 z Brestu na redę Aix, przetrwał atak branderów i okrętów eksplodujących zorganizowany z powodzeniem przez lorda Cochrane 11.04.1809, uciekł w górę rzeki Charente i tam pozostał. Mianowano go 12.11.1810 dowódcą 6. Ekwipażu Wysokiej Burty, tworzącego załogi Hortense i Elbe (też zablokowanej w tym samym czasie i okolicznościach na Charente).
CDN.

kgerlach

19.12.1811 mianowano Halgana dowódcą 28. Ekwipażu Wysokiej Burty, stanowiącego załogę zablokowanego po sąsiedzku 80-działowca Foudroyant. Zdał obowiązki na Hortense 21.01.1812, a podjął je na Foudroyant 22.01.1812 (do 23.04.1812), ale - jak na złość - okrętów nie przesunęło to do żadnej sensownej służby. 8.07.1812 Halgan dostał dowództwo flotylli Mozy, złożonej z 23 kanonierek i 12 szkunerów i mającej bronić wybrzeży Holandii. Pełnił tę funkcję do 10.12.1813. Wyróżnił się w walkach z żaglowcami holenderskimi i pruskimi 2 i 3.12.1813. Brał udział w obronie Antwerpii na początku 1814. Od 11.02 do 15.07.1814 był w Antwerpii kapitanem 44-działowej fregaty Van Der Werf. Od 16.07.1814 do 24.03.1815 dowodził 74-działowcem Superbe, przeprowadzając go (od 20.09.1814) z Antwerpii do Brestu i potem transportując żołnierzy i amunicję na Gwadelupę. Został oficerem Legii Honorowej 25.07.1814. Otrzymał Order Św. Ludwika 18.08.1814. Wrócił do Brestu 3.03.1815. Od 18.09.1815 był tymczasowym majorem marynarki w Lorient, od 21.09.1815 do 1.01.1816 tamże tymczasowym prefektem morskim, ponownie tymczasowym majorem marynarki (ciągle w Lorient) od 2 do 14.01.1816. Awansował 1.08.1816 na "kapitana liniowca 1 klasy". Mianowano go 19.03.1817 kapitanem 44-działowej fregaty Cléopatre i dowódcą zespołu na placówce lewantyńskiej. Objął obowiązki w Cherbourgu 23.04.1817, opuścił ten port 16.06 i poprzez Tulon dotarł na Morze Egejskie 21.08. Zdał komendę placówki 5.04.1818. Polecono mu dokonać rejsu inspekcyjnego na Antyle, Nową Fundlandię oraz Saint-Pierre-et-Miquelon. Wrócił do Brestu 26.09.1818, zszedł z fregaty 10.10.1818. Od 1.04.1819 do 30.06.1821 pełnił funkcję dyrektora personalnego ministerstwa marynarki i kolonii. Awansował 18.08.1819 na kontradmirała. Od 11.09.1819 był deputowanym kolegium w departamencie Morbihan, a od 25.02.1824 i ponownie od 17.11.1827 w Lorient. Dano mu komandorię Order Św. Ludwika 28.04.1821. W okresie 28.07.1821-1.05.1822 z pokładu 58-działowej fregaty Guerrière dowodził placówką na wodach Lewantu. Został komandorem Legii Honorowej 17.08.1822. Miał też hiszpański Order Św. Ferdynanda 4 klasy. W latach 1824-1846 pozostawał radcą państwa. Od 11.08.1824 do 16.09.1829 ponownie zajmował stanowisko dyrektora personalnego ministerstwa marynarki i kolonii. Był od 6.05.1826 komandorem duńskiego orderu Danebrog. Udekorowano go w 1829 greckim Orderem Zbawiciela. Awansował 13.09.1829 na wiceadmirała. Był od 26.07.1831 był członkiem wyższej rady zdrowia, od 16.05.1832 przewodniczącym rady d/s prac marynarki. W okresie 25.03.1834-7.03.1836 urzędował na Martynice jako gubernator. Został Oficerem Wielkim Legii Honorowej 22.04.1834. Od 9.11.1836 wchodził w skład komisji d/s latarni morskich, od 10.07.1837 miał funkcję inspektora generalnego marynarki w portach Cherbourg, Brest i Lorient. Od 3.10.1837 był parem Francji. Kierował od 26.04.1839 do 19.12.1846 składem map i planów marynarki. Dano mu Krzyż Wielki Legii Honorowej 12.01.1845. W kwietniu 1846 został wybrany wiceprezesem Towarzystwa Geograficznego. W marynarce przeszedł w stan spoczynku 11.04.1848. Zmarł 20.04.1852 w Paryżu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Pierre-Henry-François-Étienne Bouvet de Maisonneuve urodził się 28.11.1775 w Saint-Benoit na wyspie Bourbon. Jego rodzicami byli Pierre-Servais-René Bouvet de Maisonneuve (oficer floty królewskiej, potem "kapitan liniowca" i szef dywizjonu za Rewolucji) oraz Marie-Étiennett-Claudine Périer d'Hauterive. Zaczął służbę na morzu w marynarce królewskiej 13.12.1786 jako ochotnik na 16/20-działowej fluicie Nécéssaire, dowodzonej przez jego ojca na Oceanie Indyjskim i pozostał na niej do maja 1789. Zaokrętował się 19.03.1791 w roli sternika na 4/6-działowy bryg Goéland i służył na nim do czerwca 1791. Od czerwca 1791 do czerwca 1792 należał do załogi 74-działowca Tourville. Od 19.06.1792 do kwietnia 1793 był aspirantem na 40-działowej fregacie Aréthuse, wchodzącej w skład eskadry Tulonu i dowodzonej przez jego ojca. Uczestniczył w niefortunnej wyprawie kadm. Trugueta przeciwko Sardynii. Przeszedł 3.04.1793 na 80-działowiec Languedoc. Awansował 1.07.1793 do stopnia "chorążego liniowca". Służył na 118-działowcu Commerce de Marseille w momencie wejścia Anglików do Tulonu 25.08.1793. Znalazł się w grupie marynarzy odesłanych zgodnie z warunkami umowy we wrześniu na liniowcu Patriote do Brestu, dokąd zawinięto 16.10.1793. Jak inni, został natychmiast aresztowany przez "Przedstawicieli Ludu". Wyszedł na wolność dopiero 3.03.1795. Od czerwca do września 1795 należał do załogi 38-działowej fregaty Rassurante operującej na wodach kanału La Manche. Od listopada do grudnia 1795 pełnił służbę na 16-działowym pramie Foudroyante stojącym na redzie Brestu, a od grudnia 1795 do lipca 1796 wchodził w skład załogi 40-działowej fregaty Bravoure, która patrolowała na kanale La Manche. Pozwolono mu służyć w charakterze porucznika na żaglowcu korsarskim. Zaokrętował się 10.11.1797 na 12-działowy bryg Triton z Saint-Malo, ale już 17.02.1798 wpadł razem z tym okrętem w ręce Anglików. Przesiedział w niewoli tylko do 20.11.1798. Po powrocie do Francji został zatrudniony w służbie portowej w Breście. Objął 16.12.1799 komendę nad 14-działowym lugrem korsarskim Furet z Saint-Malo. Zaledwie dziesięć dni później musiał się poddać po 1,5-godzinnej walce koło Dodman Point brytyjskiemu kutrowi 12-działowemu Viper. Ranny w udo Bouvet znów trafił do niewoli, z której wrócił 9.02.1800. Od 1.02.1800 do 14.03.1801 pełnił obowiązki inspektora sygnalizacji na wybrzeżach Brestu, potem należał do załóg fregat 40-działowych stojących na redzie tego portu: Consolante (od kwietnia do listopada 1801) i Romaine (w lutym 1802). Awansował na "porucznika liniowca" 24.04.1802. Uczestniczył od 1.03 do 20.08.1802 w rejsie na Gwadelupę 74-działowca Redoutable. Od 17.03.1803 służył na 44-działowej fregacie Atalante. Jednostka ta weszła w skład eskadry kadm. Durand-Linoisa wysłanej 6.03.1803 z Brestu do Indii Wschodnich. Zaraz na początku rejsu uszkodzona w sztormie Atalante musiała zawinąć do Porto Praia i dopiero na początku maja połączyła się z resztą eskadry w Zatoce Fałszywej. Zawinięto 11.07 do Pondicherry, ale wobec obstrukcyjnych działań Anglików (przewidujących rychłe wznowienie wojny) nie odzyskano kolonii i rzucono kotwice w Port Louis na Ile de France w drugiej połowie sierpnia.
CDN.