www.timberships.fora.pl

kgerlach

We wrześniu lub na początku października Atalante udała się z nieudaną misją dyplomatyczną do Maskatu, dołączyła do kadm. Linoisa dopiero 22.02.1804 koło Batawii. Wysłana 4.03 razem z fregatą Belle Poule w mało udany rejs korsarski po Zatoce Bengalskiej, wróciła na Ile de France 6.05. W składzie głównych sił uczestniczyła w atakach na żeglugę brytyjską na Oceanie Indyjskim w trakcie wypadu z Port Louis od 20.06 do 13.11.1804. Tym niemniej sam Bouvet ożenił się 1.08.1804 w Saint-André na Reunion z 19-letnią z Henriette Périer d'Hauterive, więc zapewne wziął na krótko urlop. Mieli potem trójkę dzieci. Atalante ponownie tylko z Belle Poule dokonała prawie bezowocnego rejsu po Zatoce Bengalskiej od grudnia 1804 do marca 1805. Remontowana, dołączyła do Linoisa 22.09.1805 w Zatoce Fałszywej, jednak już 3.11.1805 została utracona po zderzeniu z Belle Poule w sztormie na wodach Zatoki Stołowej. Bouvet de Maisonneuve otrzymał zadanie przewiezienia depeszy do gubernatora generalnego Decaena na Ile de France. Miał dotrzeć tam jako pasażer na handlowym statku amerykańskim, ale pochwycony przez Brytyjczyków tuż przed dotarciem do celu trafił do niewoli w Bombaju. Wypuszczony 15.09.1806 na słowo honoru na Ile de France, został formalnie wymieniony na wiosnę 1807. Na żądanie gubernatora zajmował się na małej, jednodziałowej jednostce lokalnej pracami stoczniowymi. Żaglowiec ten przemianowano 30.11.1807 na Entreprenant i wysłano 7.12.1807 w rejs korsarski, podczas którego Bouvet zdobył 8.02.1808 brytyjski statek pocztowy Kompanii Wschodnioindyjskiej. Przyprowadzono zdobycz 20.04.1808 na Ile de France. Bouvet objął następnie dowództwo 12-działowego brygu, także nazwanego Entreprenant i wyposażonego wg jego wskazówek, po czym wyszedł z Port Louis w rejs korsarski 4.10.1808 na Ocean Indyjski i Zatokę Perską. Walczył z okrętami Kompanii i chwytał statki handlowe przed powrotem na Ile de France 16.03.1809. Decaen awansował go 24.05.1809 tymczasowo na "kapitana fregaty" i wysłał na Filipiny z misją dowiedzenia się o los skierowanego tam kilka miesięcy wcześniej szkunera Mouche no 6. Bouvet dotarł do Manili 28.09.1809 i wynegocjował uwolnienie załogi szkunera. W rejsie powrotnym na Ile de France zdobył 20.10.1809 koło Poulo-Aor (Pulau-Aur) portugalski statek. Zszedł z pokładu brygu Entreprenant w styczniu 1810. Jego rangę "kapitana fregaty" zatwierdzono 1.02.1810. Tego samego dnia objął komendę nad 48-działową fregatą Minerve, wchodzącą w skład eskadry komodora Duperré. Od 14.03 do sierpnia 1810 uczestniczył w kampanii tego zespołu w okolicy Maskarenów, na Kanale Mozambickim i z powrotem na Ile de France, mając bardzo znaczący udział we francuskich zdobyczach wśród statków handlowych oraz w głośnym zwycięstwie, które zakończyło wielką bitwę fregat w Grand Port na południowo-wschodnim wybrzeżu Francji 22-25.08.1810. W jej trakcie 23.08 o godzinie 10 wieczorem Duperré odniósł ciężką ranę, a Bouvet przejął naczelne dowództwo. Spowodowało to później gwałtowne spory między nimi o „wyższość” zasług. Na razie Decaen mianował tymczasowo Duperré'a kontradmirałem, a Bouveta - 3.09.1810 - "kapitanem liniowca 2 klasy". Ten ostatni objął dowództwo nad 44-działową fregatą Iphigénie.
CDN.

kgerlach

Nadal aktywnie uczestniczył w walkach o Ile de France (Mauritius). Mając pod swoimi rozkazami jeszcze 44-działową fregatę Astrée i 12-działowy bryg Entreprenant wyszedł z Port Louis 9.09, by krążyć w pobliżu wyspy Bourbon (Réunion), skąd Anglicy zamierzali wyprowadzić uderzenie na Ile de France. Cofnął się 12.09, ale w nocnej walce 13.09 zdobył na jeden dzień brytyjską fregatę 38-działową Africaine. Musiał ją porzucić i 22.09.1810 zawinął (ze zdobytym tymczasem brygiem Kompanii Wschodnioindyjskiej) do Port Louis (Port du Nord-Ouest). Gdy Brytyjczycy wysadzili na Mauritiusie wojsko, Decaen skapitulował 2.12.1810. Wszystkie francuskie okręty dostały się w ręce zwycięzców. Bouvet wszedł 11.04.1811 na pokład żaglowca z jeńcami odwożonymi do Francji i wylądował w Morlaix 14.08.1811. Dowiedział się, że jego stopień "kapitana liniowca 2 klasy" zatwierdzono 20.12.1810. Z tą samą datą został kawalerem Legii Honorowej. Dano mu 6.12.1811 dowództwo 44-działowej fregaty Clorinde. Przejął faktycznie obowiązki w Breście 5.01.1812. Został 13.02.1812 dowódcą 14. Ekwipażu Wysokiej Burty, co nadal nie oznaczało nic innego niż bycie kapitanem Clorinde. Przeniesiony rozkazem z 3.10.1812 na 46-działową fregatę Aréthuse wyposażaną w Nantes, zdał komendę nad Clorinde 7.10, a nowe obowiązki przejął 25.10. Formalnie oznaczało to też bycie dowódcą 4. Ekwipażu Wysokiej Burty. Oddano mu pod rozkazy także 40-działową fregatę Rubis i polecono krążyć u Madery oraz Wysp Zielonego Przylądka. Francuzi podnieśli kotwice 25.11.1812, zdobyli portugalski statek handlowy, udali się ku wybrzeżom Gwinei i 27.01.1813 doprowadzili do zniszczenia 12-działowego brygu Royal Navy Daring. We francuskie okręty stojące u wysp Los uderzył w nocy 4.02.1813 podmuch wiatru, w wyniku którego obie wpadły na skały i odniosły uszkodzenia, a Rubis zatonęła następnego dnia. Bouvet stoczył 7.02 w tym samym miejscu niezwykle zaciętą bitwę z brytyjską fregatą 38-działową Amelia. Pod jej koniec obie jednostki były tak ciężko uszkodzone, że po oddaleniu się od siebie nie mogły wznowić walki - zgodnie z ówczesnym zwyczajem obaj dowódcy ogłosili, że to przeciwnik się wycofał, a oni wygrali. Bouvet wrócił do Saint-Malo 19.04.1813 - w sumie zdobył lub zniszczył podczas tej ekspedycji 10-15 jednostek przeciwnika (w tym wojenne i korsarskie), aczkolwiek trzeba pamiętać, że Francuzi stracili fregatę. Minister marynarki zwrócił 26.04.1813 uwagę Napoleonowi na dzielną postawę Bouveta, ale równocześnie nie omieszkał zaznaczyć, że zajęcie pozycji u wysp Los było lekkomyślnością, że komandor jest za młody na kontradmirała; sam cesarz odmówił temu dowódcy oczekiwanego tytułu barona. Pospołu ze swoim ministrem zdobyli się tylko na taki gest, że zrobili Bouveta oficerem Legii Honorowej 2.07.1813. Bouvet ciężko to odchorował i wziął urlop zdrowotny, zdając komendę 1.10.1813. Służył potem w porcie Brestu. Dowodził jeszcze (od 21.06.1814 do 25.08.1815) 44-działową fregatą Flore. Otrzymał 5.07.1814 Order Św. Ludwika. Potem znów był urlopowany do 31.12.1815, przeniesiony na listę oficerów nieaktywnych 1.01.1816, ale ponownie powołany do aktywnej służby 1.11.1817. Nie dano mu jednak dowództwa na morzu, tylko zatrudniono w Breście i Saint-Servan. Awansował 16.02.1820 na "kapitana liniowca 1 klasy". Dostał komandorię Legii Honorowej 5.07.1820. Przeszedł w stan spoczynku 30.10.1822 z honorową rangą kontradmirała. Mieszkał w Saint-Servan-sur-Mer. Owdowiał 30.07.1830. Od 28.10.1830 do 5.07.1831 był deputowanym w Izbie Deputowanych z okręgu Ille-et-Vilaine. Przyznano mu 26.04.1831 rangę Wielkiego Oficera Legii Honorowej. Od 1833 należał do Rady Kolonii dla wyspy Réunion. Ożenił się ponownie 20.06.1833 w Granville z 41-letnią Marie-Thérèse-Perrette Lemuey. Kolejny raz owdowiał 24.09.1857. Zmarł 18.06.1860 w Saint-Servan-sur-Mer.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Pierre-Bernard Milius (04.01.1773 - 11.08.1829) oraz Louis-Auguste Dordelin (03.07.1769 - 28.04.1849).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Pierre-Bernard Milius urodził się 4.01.1773 w Bordeaux. Jego rodzicami byli Henri Milius (kupiec i armator) oraz Thérèse Monnerot. Służbę na morzu zaczął w marynarce handlowej 9.11.1787 jako uczeń pilota na statku z Bordeaux, którego armatorem był jego ojciec. Potem dalej pływał na rodzinnych statkach, kierujących się na Antyle, aż do stycznia 1793. Powołany do marynarki wojennej w roli szefa sterowni 28.03.1793 na pokładzie 40-działowej fregaty Andromaque, od czerwca do lipca 1793 operującej u wybrzeży Hiszpanii. Następnie od listopada 1793 do stycznia 1794 wchodził w skład załogi 32-działowej fregaty Fraternité krążącej w okolicy Azorów. Został 16.04.1794 aspirantem 1 klasy na 32-działowej fregacie Précieuse, należącej do eskadry kadm. Villaret-Joyeuse w Breście. Uczestniczył w bitwie 13 Prairiala Roku II (Sławny Pierwszy Czerwca 1794 dla Anglików); wyróżnił się podczas niej i awansował na „chorążego liniowca”. Po krążeniu u wybrzeży Irlandii awansował 21.03.1795 do rangi „porucznika liniowca” i przeszedł na 44-działową fregatę Virginie. Był obecny w bitwie pod Groix 22/23.06.1795. Od lipca 1796 do sierpnia 1797 zajmował stanowisko oficera administracyjnego na 74-działowcu Révolution. Uczestniczył w ekspedycji irlandzkiej. Jako oficer 32-działowej fregaty Fraternité (od grudnia 1797 do marca 1798) brał udział w działaniach u wybrzeży Poitou oraz Bretanii. Od września do października 1798 służył na 40-działowej fregacie Immortalité. Jednostka ta należała do eskadry komodora Bomparda, wysłanej 16.09 z Brestu z wojskiem generałów Ménage’a i Hardy’ego do Irlandii, rozgromionej 12.10.1798 przez brytyjskiego komodora Warrena koło Lough Swilly; ona sama poddała się 20.10.1798 koło Brestu 38-działowej fregacie Fishguard. Milius trafił do niewoli, ale przebywał w niej bardzo krótko i już od marca (do września) 1799 był członkiem załogi 74-działowca Dix Aout. Tym samym wziął udział w rejsie floty Brestu pod wiceadm. Bruixem na Morze Śródziemne i z powrotem (25.04.1799 - 8.08.1799). Od lipca do września 1800 służył na 80-działowcu Formidable. Od 29.09.1800 był zastępcą dowódcy 10-działowej gabary Naturaliste (z uwagi na naukową rangę wyprawy, do której ją szykowano, zaczęła być klasyfikowano jako korweta). Jednostka ta, razem z 24-działową korwetą Géographe, utworzyły zespół komandora Nicolasa Baudina, wysłany dla dokonywania odkryć na Morzach Południowych (w rejonie Australii). Żaglowce opuściły Hawr 19.10.1800, zawinęły na Ile de France 15.03.1801, dotarły 19.06.1801 do przylądka Leeuwin na południowym zachodzie Australii. Płynąc stąd na północ dostały się do Archipelagu Dampiera, po czym z powodu szkorbutu zawinęły 18.08.1801 na Timor. Milius dostał od Baudina 20.10.1801 tymczasowy awans na „kapitana fregaty”. Jednostki podjęły dalszy rejs, tym razem wiodący na południe wokół przylądka Leeuwin, 13.11.1801. Dotarły 13.01.1802 do Ziemi van Diemena (Tasmanii). Naturaliste odwiedziła w kwietniu 1802 Port Jackson w Nowej Holandii (Australii), ale gdy opuszczała to miejsce 17.05.1802, Milius był złożony chorobą i musiał pozostać na lądzie. Samodzielnie dotarł na Ile de France, poprzez Makau, 8.02.1803. Kiedy wrócił tu 27.08.1803 także Baudin i wkrótce zmarł (16.09.1803), kadm. Dumanoir-Linois mianował Miliusa dowódcą korwety Géographe i odesłał do Francji. Po rejsie trwającym od 15.12.1803 jednostka zawinęła do Lorient 24.03.1804. Milius zdał komendę 17.04.1804. Opublikował potem raport z tej ekspedycji.
CDN.

kgerlach

Stopień „kapitana fregaty” zatwierdzono mu 31.05.1804. Został kawalerem Legii Honorowej 14.06.1804. W grudniu 1804 zajął stanowisko zastępcy dowódcy i oficera administracyjnego na 74-działowcu Patriote stojącym w Breście; pełnił obowiązki do marca 1805. Od 15.03 do 10.08.1805 dowodził 44-działową fregatą Didon. Pod koniec kwietnia czy 4 maja 1805 opuścił Lorient, by dołączyć (30.05) do floty wiceadm. Villeneuve na Martynice. Wziął udział w bitwie koło przylądka Finisterre 22.07.1805. Wysłany z Ferrol na poszukiwanie eskadry komodora Allemanda, wpadł na zachód od Corunna na brytyjską fregatę 36-działową Phoenix i poddał się jej 10.08.1805 po zaciętej walce. Przewieziony do Anglii, w maju 1806 uwolniony na słowo, wrócił do Francji. Mianowano go tu 31.10.1806 członkiem komisji d/s zmiany regulacji obejmujących wyposażanie okrętów. Formalnie od 28.03.1808, a faktycznie od lipca 1808 do października 1810 był zastępcą szefa ruchu portu w Tulonie. Ożenił się 4.09.1810 w Tulonie z 21-letnią Félicitée-Antoinette David de Saint-Georges. Rozkazem ministra marynarki z 18.10.1810 został wysłany do Wenecji, aby kierować ruchem w tamtym porcie. Uzyskał 19.12.1811 zgodę na przejście do marynarki Królestwa Włoch (jak wiadomo, królem Włoch był niejaki Napoleon, więc realną różnicę czyniło to żadną, jednak pozwalało na nowe mundurki, awanse i ordery) w randze „kapitana liniowca”. Przez dwa lata pełnił w Wenecji obowiązki dyrektora portu i szefa wojskowego. Został 9.03.1812 kawalerem Orderu Żelaznej Korony. Od 1814 dowodził 74-działowcem Royal Italien, ale niedługo, bowiem już 20.04.1814 okręt ten przejęli Austriacy i wcielili do swojej floty. Milius, formalnie zdymisjonowany 26.04.1814 z marynarki włoskiej, wrócił do marynarki francuskiej. Od 1.07.1814 miał w niej stopień „kapitana liniowca 2 klasy”. Mianowano go 17.07.1814 dowódcą 74-działowca Lys - przejął obowiązki 5.08. Otrzymał Order Św. Ludwika 18.08.1814. Dowodził zespołem wysłanym na Antyle dla przejęcia przez Francję Martyniki i Gwadelupy. Wrócił do Brestu pod koniec stycznia 1815 i zdał komendę 21.02.1815. Podczas Stu Dni Napoleona (marzec - czerwiec 1815) zatwierdzono mu 19.05.1715 jego rangę „kapitana liniowca 2 klasy”. Po ostatecznym upadku Napoleona był od 16.12.1815 dyrektorem portu w Breście, zajmując to stanowisko faktycznie od 24.01.1816 do 21.02.1818. Mianowany 11.03.1818 królewskim komendantem i administratorem wyspy Bourbon, wszedł w Breście jako pasażer na pokład 26-działowej fluity Golo 23.05.1818. Pełnił obowiązki na Bourbon od 11.09.1818 do 15.02.1821. Wyniesiono go 22.08.1819 do stanu szlacheckiego jako barona. Został oficerem Legii Honorowej 5.07.1820. Wrócił do Bordeaux na pokładzie statku handlowego po rejsie trwającym od 14.04.1821 do 21.07.1821. Dostał komandorię Legii Honorowej 22.08.1821. Awansował 6.10.1821 na „kapitana liniowca 1 klasy” (z antydatowaniem do 1.08). Został 1.09.1822 mianowany administratorem królewskim w Gujanie. Od 15.09.1822 należał do Rady Państwa (funkcja mniej poważna po francusku niż po polsku - był po prostu radcą stanu - i w jego przypadku związana z administrowaniem w kolonii). Ożenił się po raz drugi, tym razem w Paryżu 14.09 albo 4.11.1822, z 23-letnią Louise-Désirée-Julie-Aline Du Buc (Dubuc). Opuścił Brest 5.02.1823 na 20-działowej korwecie Sapho i objął obowiązki w Cayenne 13.03. Zachorował i dostał urlop na poratowanie zdrowia. Wszedł jako pasażer na 16-działową gabarę Active i dotarł do Hawru 7.03.1825. Jego stan zdrowia nie pozwalał już na powrót do Cayenne, więc wziął dymisję z datą 1.01.1826. Mianowano go 13.07.1827 kapitanem 74/82-działowca Scipion, przejął nad nim komendę w Tulonie 11 dni później. Skierowany 31.07 na wody Lewantu, dołączył w sierpniu na Morzu Egejskim do eskadry kadm. Rigny. Aktywnie walczył w słynnej bitwie pod Navarino 20.10.1827. W następstwie tego zwycięstwa awansował 18.11.1827 na kontradmirała. Wrócił do Tulonu 5.12.1827 i zszedł z liniowca Scipion 6.01.1828. Rosjanie przyznali mu 19.03.1828 trzecią klasę Orderu Św. Włodzimierza oraz Order Św. Jerzego a Anglicy - 9.08.1828 - Order Łaźni. Jego własny rząd dał mu stanowisko inspektora generalnego ekwipaży liniowych i wojsk marynarki w Cherbourgu, Breście oraz Lorient, na którym pozostawał od 12.09.1828 do 5.01.1829. Zmarł 11.08.1829 w Bourbonne-les-Bains.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Louis-Auguste Dordelin urodził się 3.07.1769 w Lorient. Jego rodzicami byli Alain Dordelin (1729-1820, kapitan statków Kompanii Indyjskiej) i Marguerite Billy. Louis-Auguste był młodszym bratem opisywanego już tu przeze mnie kadm. (od 1799) Alaina-Josepha Dordelin. Służbę na morzu zaczął w marynarce Kompanii Indyjskiej 20.03.1784 jako ochotnik na statku skierowanym do Chin. Do lutego 1793 żeglował na Ocean Indyjski i Morze Południowochińskie awansując stopniowo przez chorążego (16.04.1786) na porucznika (20.04.1792). Powołano go do marynarki wojennej 31.03.1793 w randze „chorążego liniowca” i skierowano 27.06.1793 na 40-działową fregatę Nymphe. Jednostka ta udała się ku wyspie Noirmoutier, którą opanowali szuani i - ostrzelana z ich baterii nadbrzeżnych - zatonęła 30.12.1793. Tym niemniej załoga fregaty wylądowała i po walce (w której wyróżnił się Dordelin) opanowała zamek Noirmoutier. Dordelin dowodził następnie korwetą Lion (kwiecień-czerwiec 1794 na redzie Port Louis), 20-działową korwetą Maire Guiton (lipiec-listopad 1794), a od 17.02.1795 był kapitanem 16-działowej korwety Atalante. Awansował 21.03.1796 na „porucznika liniowca”. Atalante została zdobyta 14.01.1797 koło Wysp Scilly (dla Francuzów: Sorlingues) przez brytyjską fregatę Phoebe i Dordelin na krótko znalazł się w niewoli. Po powrocie do Francji stanął przed sądem wojennym za utratę jednostki, ale sąd wojenny go uniewinnił. Jego brat, kadm. Dordelin, który dowodził wówczas lekką eskadrą we flocie Brestu wiceadm. Bruixa podczas jej wypadu na Morze Śródziemne i z powrotem (25.04 - 8.08.1799) zapewnił Ludwikowi Augustowi funkcję swojego adiutanta i awans (29.01.1800, lecz z datą wsteczną 17.04.1799) na „kapitana fregaty”. Młodszy Dordelin objął komendę nad 40-działową fregatą Bravoure, należącą do eskadry kadm. Ganteaume, wysłanego 23.01.1801 z Brestu z misją (ostatecznie nieudaną) dostarczenia posiłków do Egiptu. Po drodze Bravoure starła się 28.01.1801 koło przylądka Finisterre z brytyjską fregatą 32-działową Concorde. Walka była niezbyt zdecydowana i nie zakończyła się rozstrzygnięciem (Bravoure dołączyła do reszty Francuzów), ale przyniosła dość liczne ofiary po obu stronach - sam Dordelin odniósł bardzo ciężkie rany głowy, dłoni i przedramienia, przez co musiał być wysadzony na ląd w Tulonie 13.02.1801. Po wyleczeniu wrócił do dowodzenia swoją fregatą w Livorno. Wysłano go 29.06.1801 z Tulonu (razem z 32-działową fregatą Succès) z armatami i amunicją potrzebnymi siłom oblegającym Portoferraio na Elbie. Obie fregaty zostały odgonione 1.08.1801 spod wyspy przez okręty brytyjskie i schroniły się w Livorno. Wyszły stamtąd 31.08 w nadziei dopadnięcia samotnej fregaty 36-działowej HMS Phoenix, ale natknęły się 1.09 na trzy fregaty brytyjskie. Francuzi, ścigani, wyrzucili się na brzeg - Succès na mieliźnie Vada (poddała się Brytyjczykom), a Bravoure koło Antignano (tuż na południe od Livorno - uległa zniszczeniu). Dordelin kolejny raz stanął przed sądem wojennym (10.12.1801) za utratę okrętu i ponownie go uniewinniono. Awansował 24.09.1803 na "kapitana liniowca 2 klasy". Został kawalerem Legii Honorowej 5.02.1804 i oficerem tego orderu 14.06.1804. Kazano mu 4.06.1805 objąć dowództwo czwartego dywizjonu kanonierek w Boulogne. Przybył tam 23.06.1805. Ale jego rany znowu się zaogniły i zmusiły go do rezygnacji z komendy w 1807. W następstwie zmarł w Lorient 27.04.1809, a więc ledwie 40 lat wcześniej niż w Pana pytaniu Very Happy

. Strona "Three Decks" (z której może zaczerpnął Pan datę) jest fajna i bardzo pożyteczna, ale czasem mam wrażenie, że układa ją automat - jest tam pełno przypadków, kiedy ludzie robią mnóstwo rzeczy po swojej śmierci, bowiem maszyna (?) wyszukuje z tekstów (najczęściej Winfielda) tylko takie same nazwiska i wciska je wszystkie razem do jednego życiorysu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Jean-Alexandre Péridier (12.09.1767 - 13.12.1826) oraz Joseph-François Raoul (04.04.1766 - 16.03.1816).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Jean-Alexandre Péridier urodził się 12.09.1767 w Cette. Jego rodzicami byli Pierre Péridier (kupiec) i Élisabeth Martin. Zaczął służbę na morzu w marynarce handlowej 14.03.1783 w roli chłopca okrętowego. Do lipca 1790 żeglował na rozmaitych statkach, przeważnie małych (tartanach, brygach, polakrach, brygantynach), w zmieniającym się charakterze: praktykanta od listopada 1783, porucznika od listopada 1785, drugiego kapitana od maja 1789. Powołano go do marynarki wojennej 19.04.1791 jako zwykłego marynarza na 6-działowym brygu-awizo Espiègle, wysłanym z Tulonu do krążenia po Zatoce Lwiej, a potem skierowanym do Brestu, gdzie go wycofano do rezerwy w sierpniu 1791. Péridiera przerzucono wtedy 16.08.1791 w charakterze sternika na 20-działową fluitę Chameau, a w listopadzie 1791 na 10-działowy lugier-awizo Gerfaut. Pod koniec lutego 1792 wrócił do marynarki handlowej jako drugi kapitan tartany. Otrzymał 4.11.1792 patent kapitana żeglugi wielkiej. Znów znalazł się w marynarce wojennej 9.02.1794, tym razem w stopniu "nadliczbowego chorążego liniowca". Od marca 1794 do stycznia 1795 służył na 32-działowej fregacie Friponne, bazującej w Tulonie. Awansował 21.12.1794 na "nadliczbowego porucznika liniowca". Od stycznia 1795 do sierpnia 1796 należał do załogi 74-działowca Mercure, wchodzącego w skład floty tulońskiej kadm. Martina. Z tego powodu Péridier walczył w bitwach u przylądka Noli (bitwa pod Genuą) 13-15.03.1795 oraz pod Fréjus (pod Hyères) 13.07.1795. Jego stopień "porucznika liniowca" zatwierdzono 21.03.1796. Przez pewien czas dowodził kanonierką krążącą u wybrzeży Prowansji, formalnie będąc nadal oficerem na Mercure. Od sierpnia 1796 do października 1797 zajmował stanowisko oficera manewrowego na 74-działowcu Jemmapes, a od marca do sierpnia 1798 był oficerem administracyjnym na 74-działowcu Spartiate. Okręt ten wszedł w skład floty wiceadm. Brueysa, która przewiozła o Egiptu armię gen. Bonaparte i dała się rozbić Nelsonowi w zatoce Abukir 1.08.1798. Po poddaniu liniowca, Péridier znalazł się w niewoli, ale - wypuszczony na słowo - wrócił do Tulonu już 13.12.1798. Od kwietnia 1799 do kwietnia 1800 zajmował stanowisko inspektora sygnałowego na wybrzeżu Cette. Od 10.08.1801 do 26.03.1802 dowodził 10-działowym szkunerem Goze, wysłanym na Adriatyk z wiadomością o podpisaniu preliminariów traktatu pokojowego z Amiens. Od 7.05 do 6.06.1802 był oficerem administracyjnym na 74-działowcu Annibal. Służył (od października 1802 do września 1803) na 80-działowcu Indomptable, uczestnicząc w kampanii na San Domingo. Ożenił się 22.09.1803 w Tulonie z Magdelaine-Rosalie Gueyrard. Awansował 24.09.1803 na "kapitana fregaty". Wysłano go do Nantes, by nadzorował wyposażanie jednostek flotylli, przejął nad nimi dowództwo i przeprowadził do Boulogne, gdzie uformowały ósmy dywizjon. Zajmował się tym od 21.11.1803 do 26.01.1806. Został kawalerem Legii Honorowej 14.06.1804. W okresie luty 1806 - sierpień 1808 był zastępcą dowódcy na 74-działowcu Annibal. Tymczasem awansował 12.07.1808 na "kapitana liniowca 2 klasy". Opuścił Tulon 24.04.1809, skierowany do Wenecji pod rozkazy kadm. Leissèguesa. Pełnił tam od 15.05 do 6.11.1809 funkcję szefa sztabu. Potem został przeniesiony z Wenecji na Korfu (dotarł na miejsce 29.01.1810), gdzie dowodził 32-działową fregatą Danaé (30.01-24.04.1810), potem 44-działową fregatą Flore (od 24.04.1810). Na tej ostatniej opuścił Korfu 25.02.1811 i w Ankonie przeszedł 3.03.1811 pod rozkazy komodora Dubourdieu. Tym sposobem znalazł się w największej bitwie fregat epoki napoleońskiej, 13.03.1811 pod Lissą. Flore niezbyt się w niej popisała (szczegóły w mojej książce "Bitwa pod Lissą 1811 r."), ale Péridier raczej nie ponosił w tym winy, bowiem odniósł ciężką ranę i zapewne musiał zdać komendę jeszcze przed opuszczeniem bandery. Ponieważ Brytyjczycy nie mieli czasu wysłać załogi pryzowej, fregata umknęła ku wyspie Lesina. Tam Péridiera zniesiono na ląd i amputowano mu lewą rękę. W okresie 18.05 - 2.08.1811 przedostał się do Tulonu, ale nadal cierpiał z powodu ran - między innymi sparaliżowało mu lewą nogę. Otrzymał Order Żelaznej Korony z datą 13.04.1811. Został oficerem Legii Honorowej 16.08.1811. Kasa Inwalidów przyznała mu 6000 franków odszkodowania 21.11.1811. Mianowano go 12.12.1811 komendantem szkoły morskiej w Tulonie. Pełnił związane z tym obowiązki na żaglowcu szkolnym Duquesne od 24.12.1811 do 11.12.1812. Potem był w służbie portowej Tulonu. Przeszedł w stan spoczynku 1.07.1814 w honorowym stopniu kontradmirała. Otrzymał Order Św. Ludwika 5.07.1814. Zmarł 13.12.1826 w Tulonie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Joseph-François Raoul urodził się 4.04.1766 w Tréguier. Jego rodzicami byli Étienne Raoul i Marguerite Mingot. Zaczął służbę na morzu w marynarce królewskiej 1.01.1782 jako chłopiec okrętowy na 2-działowym kutrze-awizo Facteur, osłaniającym konwoje u brzegów Bretanii, pozostając na tej jednostce do października. W charakterze praktykanta zaokrętował się 28.10.1782 na wynajęty przez marynarkę wojenną transportowiec Automne, używany w straży wybrzeża, i żeglował na nim do marca 1783. Od marca do kwietnia 1783 wchodził w skład załogi 20-działowej fluity Nourrice na redzie Brestu. Od maja do grudnia 1783 służył na 28-działowej fluicie Canada, kursującej z ładunkami między Nantes a Tulonem, Hawrem i Brestem. Od 12.03.1784 do marca 1786 był sternikiem na 40-działowej fregacie Danaé, wysłanej z Brestu w rejs ku Martynice, Gwadelupie, Tobago i San Domingo. Od października 1786 do marca 1790 służył na 40-działowej fregacie Astrée, skierowanej z Brestu na Ile de France. Został na tej jednostce 1.01.1790 pomocnikiem pilota. Od 9.03.1790 był drugim pilotem. Od czerwca 1790 do stycznia 1791 należał do załogi 74-działowca Patriote, stojącego na redzie Brestu. Zajął 15.08.1791 stanowisko szefa sterowni (pełnił funkcje administracyjne) na 8-działowej gabarze Recherche, wysłanej 28.09.1791 z Brestu wraz z 8-działową gabarą Espérance pod kadm. Entrecasteaux na poszukiwania zaginionej ekspedycji La Pérouse’a. Wyprawa przemierzyła trasę wokół Przylądka Dobrej Nadziei, wyspy Nowy Amsterdam, przeszła na południe od Australii, zawinęła 21.04.1792 na Tasmanię (którą brano z Australią za jedną wyspę), przeszukała wybrzeża Nowej Kaledonii, Nowych Hebrydów, Wysp Salomona i Wysp Admiralicji (tu dotarto 26.07.1792). We wrześniu 1792 dano wypocząć załogom na wyspie Amboina. Wyruszono ponownie pięć tygodni później i skierowano się ku Nowej Holandii (czyli Australii), zawinięto na Tasmanię (21.01.1793), wyspy Tonga i zawrócono do Nowej Kaledonii. Kontynuowano wyprawę od 9.05.1793, tym razem udając się na północ, przepływając obok Santa Cruz i przechodząc bez zawijania kilka mil od Vanikoro (gdzie były dowody katastrofy żaglowców i tragedii załóg Lapérouse’a, których w tej sytuacji oczywiście nie zauważono). Odkryto kilka wysepek w archipelagu Luizjadów (maj-czerwiec), przeszukiwano północne wybrzeża Nowej Gwinei. Wyczerpany przez szkorbut i dyzenterię d’Entrecasteaux zmarł 20.07.1793. Uczestnicy wyprawy nie zdawali sobie sprawy, że tymczasem wybuchła wojna Francji z Wielką Brytanią i Holandią, więc zawinęli w październiku 1793 do Surabaja na Jawie, gdzie ich zatrzymano 28.10.1793. Po pobycie w niewoli w holenderskich Indiach Wschodnich Raoul został z innym jeńcami odesłany do Europy via Przylądek Dobrej Nadziei. Tymczasem zajęcie Holandii przez wojska francuskie i uczynienie z tego kraju w 1795 Republiki Batawskiej, wasalnej wobec Francji, zmieniło całkowicie sytuację międzynarodową. Holenderski żaglowiec wiozący byłych jeńców, a obecnie sojuszników, został pochwycony koło Wyspy Św. Heleny przez okręt brytyjski (wcześniej sojuszniczy dla Holendrów, obecnie wrogi) i Raoul pozostał jeńcem, tylko tym razem w Irlandii, potem w Anglii. Wrócił do Brestu 28.11.1795. Od kwietnia do lipca 1796 zajmował stanowisko szefa sterowni na 74-działowcu Pluton stojącym na redzie Brestu, a od lipca 1796 do lipca 1797 na 74-działowcu Tourville. Awansował 17.11.1796 na „chorążego liniowca”. Uczestniczył w niefortunnej ekspedycji irlandzkiej (grudzień 1796 - styczeń 1797). Od 30.07.1797 służył na 40-działowej fregacie Immortalité.
CDN.

kgerlach

Ożenił się w Breście 23.04.1798 z Vincente-Josèphe Le Manach. Immortalité należała do eskadry komodora Bomparda, wysłanej 16.09.1798 z Brestu z wojskiem generałów Ménage’a i Hardy’ego do Irlandii, rozgromionej 12.10 przez brytyjskiego komodora Warrena koło Lough Swilly; ona sama poddała się 20.10 koło Brestu 38-działowej fregacie Fishguard. Raoul odniósł siedem poważnych ran i trafił do niewoli, ale przebywał w niej bardzo krótko i już 11.01.1799 wrócił do Brestu. Od 20.04.1799 do 16.06.1802 pracował w Paryżu w składzie map i planów marynarki. Tymczasem awansował 20.09.1799 na „porucznika liniowca”. W ramach swoich zajęć zrealizował też trzy rejsy hydrograficzne: na brygu Flèche w Antwerpii sporządzał plan estuarium Skaldy (lipiec - listopad 1799); na 6-działowym kutrze Fortitude przygotowywał mapy ławic Flandrii (kwiecień - grudzień 1801 oraz kwiecień - czerwiec 1802). Od 17.06.1802 dowodził 16-działowym brygiem Citoyenne i woził drewno konstrukcyjne z Antwerpii do Dunkierki i Brestu, ale idąc z Dunkierki utracił 22.11.1802 swój okręt u cypla Toulinguet, przy wejściu na redę Brestu. Od maja 1803 do marca 1804 był członkiem załogi stojącej na redzie Brestu 20-działowej korwety Levrette. Od marca 1804 do lutego 1806 służył na 118-działowcu Vengeur (przemianowanym 4.02.1805 na Imperial). Okręt ten w eskadrze kadm. Leissèguesa opuścił Brest 13.12.1805 w celu zawiezienia posiłków na San Domingo i został wraz z innymi dopadnięty 6.02.1806 koło tej wyspy przez brytyjski zespół wiceadm. Duckwortha; uciekając sztrandował między cyplem Catalana a Nisao (Nizao) i trzy dni później został spalony przez Anglików. Raoul odniósł ranę piersi, brody i stopy, ale nie dostał się do niewoli. Leczony na miejscu, wrócił do Brestu 9.01.1807. Od stycznia do lutego 1807 był w tym porcie kapitanem regimentu marynarzy i robotników floty. Od lutego do lipca 1807 służył jako porucznik na 74-działowcu Vétéran blokowanym przez Anglików w Concarneau. Od lipca do września 1807 znów zatrudniono go w Paryżu w składzie map i planów marynarki. Objął 10.09.1807 komendę nad 26-działową korwetą Départament des Landes, stacjonującą w Royan dla ochrony konwojów między Bordeaux a Rochefort. Awansował 12.07.1808 na "kapitana fregaty". Wysłany na Gwadelupę stoczył dwie walki i pochwycił 29.09.1808 brytyjski bryg 14-działowy Maria po krótkim starciu. Przeszedł 27.09.1810 z kapitana korwety na kapitana 40-działowej fregaty Méduse. Został kawalerem Legii Honorowej 4.12.1810. Jego nową jednostkę razem z 40-działową fregatą Nymhe wysłano w listopadzie 1810 albo z początkiem 1811 z Nantes na Jawę, gdzie zawiozła gen. Janssensa wyznaczonego na dowódcę obrony przeciwko Brytyjczykom. Po porażce obrońców w sierpniu 1811, fregaty (zakotwiczone w Surabaja) otrzymały rozkaz powrotu do Francji. Zawinęły do Brestu 22.12.1811. Raoul awansował 28.02.1812 na "kapitana liniowca 2 klasy". Mianowany 9.03.1812 dowódcą 27. Ekwipażu Wysokiej Burty, czyli załogi 74-działowca Trajan, objął to stanowisko na Skaldzie 28.04.1812. Uczestniczył w obronie Antwerpii. Po upadku Napoleona został oficerem Legii Honorowej 25.07.1814. Otrzymał Order Św. Ludwika 18.08.1814. Przeprowadził swój liniowiec z Antwerpii do Brestu, gdzie okręt wycofano do rezerwy 20.10.1814. Dowodził jeszcze na redzie Brestu (od 21.10 do 7.11.1814) 74-działowcem Gaulois, potem był zatrudniony w Breście w służbie portowej. Zmarł tamże 16.03.1816. Quintinowie podają, że śmierć nastąpiła w konsekwencji uszkodzenia żołądka i wątroby, wynikłych z ciężkiej kontuzji, jakiej doznał w bitwie 6.02.1806.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Jacques-François-Ignace Bretel (30.07.1764 - 03.06.1832) oraz Charles-Jacques-César Chaunay-Duclos (14.04.1767 - 25.08.1829).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Jacques-François-Ignace Bretel urodził się 30.07.1764 w Dieppe. Poszedł na morze w wieku 14 lat. W 1779 był praktykantem i uczniem sternika. Służył na 18-działowym kutrze Levrette, biorąc udział między majem 1779 a grudniem 1780 w licznych utarczkach, w tym 7.06.1780 w nierozstrzygniętym starciu z kutrem brytyjskim. Do 1781 zdążył awansować na sternika i pilota pomocniczego. Zrobienie kariery oficera umożliwiła mu dopiero Rewolucja Francuska. W 1792 otrzymał stopień "nadliczbowego chorążego liniowca". Awansował na "porucznika liniowca" 14.08.1794. Dostał rangę "kapitana fregaty 22.09.1796. Ożenił się 27.09.1798 z Marie-Françoise Jacob. Mieli dzieci. W okresie 1794-1795 zajmował stanowisko drugiego kapitana na 80-działowcu Tonnant w eskadrze Tulonu, dzięki czemu brał udział w bitwie u przylądka Noli (bitwie pod Genuą) 13-15.03.1795 oraz bitwie pod Fréjus (pod Hyères) 13.07.1795. Pod koniec października 1796 dowodzona wtedy przez niego 34-działowa fregata Embuscade znajdowała się na redzie wyspy Aix. Bretel był od września 1800 drugim kapitanem na 80-działowcu Indivisible w Tulonie. Objął 17.02.1801 dowództwo 32-działowej fregaty Succès. Jednostka ta razem z 40-działową fregatą Bravoure i 32-działową fregatą Carrere (pod ogólną komendą Bretela) wyszły 29.06.1801 z Tulonu z armatami i amunicją potrzebnymi siłom oblegającym Portoferraio na Elbie. Fregaty zostały odgonione 1.08.1801 spod wyspy przez okręty brytyjskie i schroniły się w Livorno. Carrere wpadła 24.07.1801 w ręce Anglików podczas samodzielnej misji. Dwie pozostałe fregaty francuskie wyszły z Livorno 31.08 w nadziei dopadnięcia samotnej fregaty 36-działowej HMS Phoenix, ale natknęły się 1.09 na trzy fregaty brytyjskie. Francuzi, ścigani, wyrzucili się na brzeg - Succès osadzona na mieliźnie Vada (Vado) poddała się Brytyjczykom bez wystrzału. Bretel dostał się do niewoli, trafił do Port Mahon, ale wkrótce wypuszczony na słowo wrócił do Tulonu. Stanął przed sądem wojennym (10.12.1801) za utratę okrętu, jednak został uniewinniony. Wszedł w skład załogi (najprawdopodobniej jako drugi kapitan) 74-działowca Swiftsure, wyprawionego 28.01.1802 z Tulonu (z żołnierzami na pokładzie) na San Domingo. Tam walczył z powstańcami. Otrzymał od kadm. Latouche-Tréville dowództwo 20-działowej korwety Cigogne, którą miał przeprowadzić w 1803 z Cap Français do Francji. Wyruszył 14.01.1803, jednak musiał po drodze zawinąć na wyspę Faial, gdzie z powodu przecieków jego jednostkę wycofano 8.02.1803 ze służby. Miejscowy agent francuski wynajął portugalski statek, na którym Bretel oraz załoga korwety i jej pasażerowie (w tym polski porucznik Kierzkowski z ciężarną żoną, która urodziła syna przed zawinięciem do Brestu) przedostali się z Azorów do Francji, gdzie decyzje ex-kapitana Cigogne zaaprobowano. Został kawalerem Legii Honorowej 14.06 (albo w grudniu) 1804. Dowodził 44-działową fregatą Volontaire. Opuścił Brest 13.12.1805 w składzie eskadry kadm. Willaumeza, zmierzającej na południowy Atlantyk. Po drodze (na wodach Zatoki Biskajskiej) Francuzi zdobyli dwa transportowce angielskie (z żołnierzami wracającymi z Gibraltaru do Anglii) i głównodowodzący odesłał 21.12.1805 fregatę z jeńcami na Teneryfę. Po wykonaniu zadania Bretel miał dołączyć do eskadry w umówionym miejscu niedaleko Przylądka Dobrej Nadziei. Tymczasem musiał uciekać przed eskadrą komodora Pophama. Nie zdołał wysadzić jeńców, którzy - stłoczeni w potwornych warunkach na małej jednostce - chorowali (niektórzy zmarli) i równocześnie przejadali zapasy okrętowe. Z powodu kończenia się żywności zawinął 4.03.1806 do Zatoki Stołowej nie wiedząc, że już 12.01.1806 Kolonię Przylądkową opanowali Brytyjczycy, którzy umyślnie nie opuścili nad portem holenderskiej bandery. Zaskoczony, w beznadziejnej sytuacji poddał się bez oporu 64-działowcowi Diadem. Oznaczało to dla niego dość opłakane skutki osobiste, ponieważ tym razem przesiedział w angielskiej niewoli niemal dokładnie sześć lat, aż do 24.02.1812. Pobyt poza krajem opóźnił także awanse. Po powrocie stanął przed sądem wojennym 24.11.1813, lecz ponownie nie dopatrzono się żadnej jego winy w utracie okrętu. Mimo tego pechowiec, na dodatek niechętny do bezsensownego szafowania życiem swoich marynarzy, nie mógł liczyć na sympatię cesarza. Otrzymał Order Św. Ludwika 23.09.1814. W 1815 zatwierdzono mu stopień "kapitana fregaty". Awansował na "kapitana liniowca" dopiero w lipcu 1816. Zajmował stanowisko zastępcy szefa ruchu w porcie Brestu. Przeszedł w stan spoczynku 1.11.1817. Zmarł 3.06.1832 w Breście.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Charles-Jacques-César Chaunay, zwany Chaunay-Duclos, urodził się 14.04.1767 w Wersalu. Jego rodzicami byli Charles Chaunay (chirurg) i Charlotte Moué. Służył na morzu najpierw w marynarce handlowej. Od 20.03 do października 1784 był sternikiem na trójmasztowcu skierowanym z Hawru do Cap Français. Też w charakterze sternika wchodził od 25.12.1785 w skład załogi fregaty 38-działowej Vénus. Jednostkę tę wyprawiono z Brestu w rejs eksploracyjny wiodący wzdłuż wybrzeży Afryki, ku Ile de France, Madagaskarowi, Maskatowi, Anjouan, Persji, jednak Chaunay musiał zejść z jej pokładu już 25.12.1786 na Ile de France, ponieważ zachorował na szkorbut. Znalazł potem zatrudnienie (wciąż jako sternik) na statku Kompanii Indyjskiej Comte de Provence, który w okresie grudzień 1786 - lipiec 1787 żeglował między Ile de France a Wybrzeżem Malabarskim. Gdy na wyspie wyposażono 24-działową korwetę Subtile w celu rejsu do Chin, Chaunay wrócił do marynarki wojennej i został w lipcu sternikiem na tej jednostce. Korweta zawinęła na Formozę, do Makau, wróciła do Francji w 1788 i została wycofana ze służby w kwietniu w Breście lub w listopadzie w Tulonie. Chaunay uzyskał tymczasem 18.08.1787 status "ochotnika 1 klasy". Zaokrętował się w październiku 1788 w Breście na świeżo zwodowaną, 40-działową fregatę Thétis, wysłaną na Ocean Indyjski. Historia do pewnego stopnia się powtórzyła, ponieważ i tym razem musiał z powodu choroby zejść na Ile de France (w październiku 1790). Teraz jednak po miesiącu wrócił na Thétis. Fregata realizowała w Indiach rozmaite misje dyplomatyczne (do imama Maskatu w 1790, do Tipu-Sahiba w 1791), zanim wróciła do Brestu w grudniu 1791. Chaunay dostał 1.01.1792 stopień "nadliczbowego chorążego liniowca". Służył od lipca 1792 do kwietnia 1793 na 40-działowej fregacie Aréthuse. Uczestniczyła ona w wyprawie 1792-1793 kadm. Trugueta przeciwko Sardynii, zaznaczonej przez bombardowanie i splądrowanie Oneille (Oneglii) 23-24.10.1792, operowanie u wybrzeży Włoch i Korsyki (w grudniu 1792 Aréthuse weszła na mieliznę w pobliżu Ajaccio), uderzenie na Cagliari (fregata osłaniała desant 14.02.1793), paniczną ucieczkę rewolucjonistów i niesławny odwrót 21.02.1793. Chaunay od kwietnia do lipca 1793 należał do załogi 118-działowca Commerce de Marseille w Tulonie. Miał to szczęście, że w lipcu 1793 - niemal w przededniu wkroczenia Anglików do tego portu - został wysłany przez oficerów floty tulońskiej jako ich delegat do ministra marynarki. Jak wiadomo, jakobini tych marynarzy okrętów z Tulonu, którzy przyłączyli się do mieszkańców miasta - mordowali, a tych, którzy się nie przyłączyli - wtrącili do więzień. Natomiast Chaunay miał się świetnie i od 15.07 do 9.11.1793 wypełniał rozmaite tajne misje dla ministra marynarki. Awansował nawet tymczasowo (10.10.1793) na "porucznika liniowca". Od 10.11.1793 był oficerem na 74-działowcu America w dowodzonej przez kadm. Villareta de Joyeuse'a flocie Brestu. Walczył w bitwach Prairiala roku II (28.05 i 1.06.1794). Został ranny, a w drugiej z tych bitew dostał się do brytyjskiej niewoli. Wrócił do Brestu 26.01.1796, jednak umieszczono go na liście oficerów nieaktywnych. Zatrudnił się więc w roli zastępcy dowódcy na 14-działowym okręcie korsarskim z Hawru, ale już w dwa dni po wyjściu z portu trafił 11.04.1797 do angielskiej niewoli i tym razem przesiedział w niej do 31.03.1798. Potem wrócił do Wersalu, gdzie od kwietnia do sierpnia 1798 był nadzorcą i tłumaczem grupy angielskich jeńców wojennych trzymanych w tym rejonie.
CDN.

kgerlach

Jego rangę „porucznika liniowca” zatwierdzono 13.04.1798. Przeniesiony znów na okręty, w sierpniu 1798 służył w Tulonie na 64-działowcu Robert. Od 18.08 do 22.09.1798 dowodził 10-działową brygantyną Courageux, podobno wysłaną z Tulonu do Gibraltaru z jakąś tajną misją pod pretekstem przewozu jeńców wojennych. Ożenił się 29.01.1799 w Lorient z Josèphe Cavellier (czy Joséphine-Virginie Cavallier). Mieli jedną córkę. Od 26.02.1799 do 5.03.1800 dowodził 10-działowym brygiem-awizo Nathalie z Lorient, zatrudnionym przy eskortowaniu konwojów kabotażowych w zatoce Quiberon. Ciągle bazując w Lorient był od 14.03 do 29.04.1800 kapitanem 12-działowego szkunera Enfant prodigue, osłaniającego konwoje na kanale La Manche. Od 3.06 do 16.11.1800 sprawował komendę nad 16-działową korwetą Réolaise, skierowaną z Lorient do eskortowania konwojów u wybrzeży Bretanii. Wyruszywszy z Lorient do Nantes z konwojem 60 statków, został zaatakowany 16.11.1800 przez silną (jeden liniowiec, jedna fregata i trzy awiza) eskadrę brytyjską; wg wersji państwa Quintin zapewnił schronienie całemu konwojowi w zatoce Morbihan, po czym - ścigany i ostrzeliwany przez wiele godzin - wszedł na mieliznę i musiał spalić swoją jednostkę 17.11.1800. Ta postawa przyniosła mu powinszowania od ministra marynarki. Powyższa historia jest na tyle osobliwie sformułowana - czytamy o bezpiecznym schronieniu się wszystkich żaglowców, sugeruje się późniejsze umyślne wyjście korwety do walki z liniowcem i w końcu opowiada o spaleniu jej przez własną załogę - że wymaga skonfrontowania z relacjami brytyjskimi oraz innymi francuskimi niż propagandowe i zawarte w samochwalczych - z konieczności podczas rządów Napoleona - raportach. Wg Clowesa (na podstawie angielskiego Jamesa i francuskiego Troude’a) 17.11.1800 eskadra komandora Strachana dostrzegła 20-działową korwetę Réolaise płynącą wzdłuż wybrzeża Morbihan i usiłującą schować się pod osłonę baterii nadbrzeżnych. Odcięta przez 16-działowy kuter Nile, weszła na mieliznę koło Port-Navalo, po czym poddała się. Kiedy brytyjskie łodzie do niej podchodziły, korweta zeszła z mielizny, więc ponownie podniosła banderę i otworzyła ogień, ale została jednak abordażowana, zdobyta i spalona. Inni francuscy autorzy (oraz zachowane francuskie dokumenty archiwalne) także podają spalenie jednostki przez Brytyjczyków - chociaż de facto ta kwestia nie ma żadnego znaczenia, jednak w tamtych czasach chodziło o wydźwięk propagandowy. Od 11.07.1801 do 23.05.1802 Chaunay-Duclos zatrudniony był w służbie portowej w Tulonie. Wszedł 24.05.1802 w skład załogi 74-działowca Duquesne, należącego do eskadry skierowanej z misją wywarcia wrażenia na władcach Algieru i Tunisu. Opuścił ten liniowiec 15.11.1802 (na tydzień przed wysłaniem okrętu z transportem żołnierzy na San Domingo), by objąć w Tulonie komendę nad 20-działową korwetą Tactique. Jej zadaniem było zawiezienie (wraz z 16/18-działową korwetą Bergère) francuskiego ambasadora do Konstantynopola; misję zrealizowano od 2.12.1802 do 6.01.1803, mimo że już 16.12.1802 obie jednostki się zderzyły. Chaunay awansował 24.09.1803 na „kapitana fregaty”. Zdał dowództwo Tactique 18.10.1803 i odtąd do 23.11.1803 służył na 80-działowcu Formidable. Następnie objął komendę nad 16/18-działową korwetą Bergère i sprawował ją we flotylli Italii do 17.04.1806.
CDN.

kgerlach

Został kawalerem Legii Honorowej 14.06.1804. W kwietniu 1806 otrzymał rozkaz wyruszenia z Civitavecchia z eskadrą liczącą jeszcze trzy brygi (16-działowy Abeille, 10-działowe Ligurie i Janus), moździerzowiec, trzy kanonierki wiosłowe oraz kuter, by zawładnąć stojącą w Gaeta fregatą neapolitańską Minerva. Jednak po drodze został zaatakowany w okolicy ujścia Tybru przez angielską fregatę 36-działową Sirius i musiał się poddać 17.04.1806. Zwycięstwo samotnej fregaty brytyjskiej nad całym zespołem, który wysłano przecież dla zdobycia innej samotnej fregaty, musi się wydawać osobliwe i rzucające cień na francuskiego głównodowodzącego, lecz niezbyt słusznie. Na widok przeciwnika Francuzi zakotwiczyli w ciasnym szyku blisko brzegu. Sirius weszła między nich na odległość strzału z pistoletu i prowadziła ogień z obu burt; przy gładkim morzu i słabym wietrze francuskie kanonierki powinny były wykorzystać przewagę swojego wiosłowego napędu, a zamiast tego czekały biernie, by po wymianie strzałów uciec na płycizny (jeden z ich kapitanów został potem skazany przez sąd wojenny). Osamotniony Chaunay walczył bardzo zacięcie bez szans na wygraną wobec zdecydowanej przewagi Anglików i poddał się dopiero po poniesieniu ciężkich strat. Ranny w nogę, wzięty do niewoli i przewieziony do Anglii, wrócił do Francji 19.03.1807. Uniewinniony przez sąd wojenny z zarzutu utraty korwety, awansował 15.09.1807 na „kapitana liniowca 2 klasy”. Od 8.08 do 23.09.1807 pełnił obowiązki adiutanta marynarki w Tulonie. Od 24.09.1807 do 18.09.1809 był kapitanem 44-działowej fregaty Pomone. W tym okresie dowodził też (7.10.1807 - 17.06.1808) eskadrą dwóch fregat i korwety (oprócz Pomone także 44-działowa Pauline oraz 26-działowa Victorieuse) skierowanych z Tulonu z posiłkami na Korfu, a potem (po wyjściu z Korfu 16.03.1808 w składzie eskadry wiceadm. Ganteaume’a i zawinięciu do Tulonu 10.04.1808) innym zespołem operującym u wybrzeży Włoch i Korsyki. Od 19.09.1809 do 17.09.1814 był dowódcą 74-działowca Ulm we flocie tulońskiej wiceadm. Ganteaume. Od 12.1.1810 oznaczało to komendę nad trzecim Ekwipażem Wysokiej Burty. Ulm prawie niczego nie zdziałał w czasie wojny, ale 19.07.1811, kiedy wchodził w skład wysuniętego zespołu floty tulońskiej wiceadm. Emeriau (dowódcy tej floty od 1811), osłaniał wejście do Tulonu dwóch francuskich fregat i odniósł troszkę szkód w takielunku od ognia brytyjskich okrętów blokady. Należąc nadal do floty wiceadm. Emeriau i równocześnie do wydzielonego zespołu kontradm. Cosmao-Kerjulien wziął udział w wymianie ognia z zespołem brytyjskim koło przylądka Sepet 5.11.1813 (miał wszystkiego dwóch rannych). Podczas pierwszej Restauracji Chaunay-Duclos dostał Order Św. Ludwika 18.08.1814 i stopień oficerski Legii Honorowej 9.11.1814. Mimo tego podczas Stu Dni Napoleona przeszedł na jego stronę i objął dowództwa 74-działowców Agamemnon (od 1 do 12.04.1815) oraz Ville de Marseille (od 12.04 do 1.09.1815). Realnie nie miało to oczywiście żadnego znaczenia, lecz nie wzbudziło sympatii Burbonów i 1.01.1816 Chaunay-Duclos został przeniesiony w stan spoczynku. Zmarł w Rouen 25.06.1829.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach