www.timberships.fora.pl

kgerlach

Jean-Élie Terrasson (Terrason, Terrasse) de Verneuil urodził się 3.08.1752. W stopniu "porucznika liniowca" był w 1782 oficerem na 74-działowcu Magnifique, który rozbił się w sierpniu 1782 podczas wchodzenia do Bostonu (chyba że to inna osoba tego samego nazwiska, co jest całkiem możliwe). Pod koniec 1791 powierzono mu komendę nad 32-działową fregatą Reunion. W sierpniu 1792 wyprawiono go z tą fregatą ku Saint Pierre et Miquelon, skąd wrócił do Brestu w październiku 1792 i zdał dowództwo (ciągle miał stopień "porucznika liniowca". W 1793 awansował na "kapitana liniowca". Zdążył jeszcze dowodzić 110-działowcem Invincible i 80-działowcem Juste, a w grudniu 1793 był szefem militarnym Brestu. Brał udział w tragicznym Rejsie Wielkiej Zimy na przełomie 1794/1795 jako kapitan 74-działowca Convention. Padł jednak ofiarą czystek personalnych prowadzonych przez "przedstawicieli ludu" w związku z buntami marynarzy i chaosem we flocie Brestu. W 1795 był już cywilem i borykał się z kłopotami na zdobycie środków do życia. Ostatecznie został przywrócony do marynarki i stopnia, potem awansowany. W marcu 1803, kiedy pełnił tymczasowo obowiązki prefekta morskiego Brestu, miał stopień kontradmirała. Zmarł 22.09.1803.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów , są nimi Felix-Jean Benoit (10.04.1741 - ?) oraz Guillaume-Jacques-Constant de Liberge Granchain-Sémerville (09.02.1744 - 18.06.1805).
Pozdrawiam Janusz.
Ps. Znalazłem datę awansu Terrassona na stopień kontr-admirała 12.04.1798.

kgerlach

Félix-Jean Benoist (Benoit) urodził się 10.04.1741 w Dieppe. Jego rodzicami byli Michel Benoist i Catherine Boissel. W dzieciństwie był od 17.09.1754 do 1757 chłopcem okrętowym na statkach rybackich, wychodzących na połowy z Dieppe. Od 12.03.1758 do sierpnia 1758 służył w marynarce królewskiej jako marynarz i uczeń pilota na 32-działowej fregacie Comète, wyprawionej 4.04 z Brestu do Louisbourga, skąd wróciła 30.07. Od 1.10.1758 do listopada 1759 Benoist był uczniem pilota na 64-działowcu Protée, wysłanym na Antyle. Od 7.05.1760 do 1762 pracował jako marynarz na statkach handlowych żeglugi kabotażowej. Został 18.09.1762 pilotem pomocniczym na 74-działowcu Palmier i służył na nim do grudnia 1762. Wrócił w 1763 do marynarki handlowej, tym razem zajmując stanowisko drugiego kapitana na rozmaitych żaglowcach do 1768 (przeżył zatonięcie statku w lutym 1766 koło Kadyksu). W marcu 1768 otrzymał patent kapitana żeglugi wielkiej i od tego roku do 28.02.1793 dowodził wieloma statkami, przeżywając krótki okres w niewoli angielskiej (8.09 - 16.11.1778) oraz zatonięcie jednostki w 1790 u wybrzeży Afryki. Został powołany 11.09.1793 do marynarki wojennej w stopniu "kapitana liniowca 3 klasy". Powierzono mu kierowanie ruchem w porcie Hawru. Opuścił to miasto 24.01.1794 zgodnie z rozkazem ministra marynarki, aby przedostać się do Port-la-Montagne (jak kretyńscy jakobini przemianowali "za karę" Tulon po urządzeniu w nim rzezi mieszkańców). Przybył tam 4.03.1794. Objął 14.04.1794 dowództwo 74-działowca Censeur. Jego okręt należał do floty Morza Śródziemnego dowodzonej przez kadm. Martina, która poniosła porażkę w bitwie z Anglikami 13-15.03.1795 na wodach Zatoki Genueńskiej. Ciężko uszkodzony, holowany początkowo (14.03) przez inne jednostki, ale ostatecznie porzucony przez większość eskadry, Censeur poddał się (15.03) Brytyjczykom po zaciętym oporze. Benoit znów dostał się do niewoli, jednak ponownie wymieniono go bardzo szybko - 19.11.1795. Od 20.11.1795 do 17.01.1797 był kapitanem 74-działowca Heureux w Tulonie. Awansował tymczasem na szefa dywizjonu 21.03.1796. Od 18.01.1797 do 5.05.1798 dowodził 80-działowcem Tonnant, początkowo w Tulonie. Kadm. Brueys został skierowany z dużą częścią floty tulońskiej (w tym okrętem Tonnant) na Adriatyk - pożeglował 27.06.1797 z okolic Korsyki i dotarł na Korfu 13.07.1797. Wyruszył stamtąd 16.08 i zawinął do Wenecji 4.09. Opuścił ten port pod koniec września, odwiedził zatokę Gravosa i Raguzę, przybył znów na Korfu. Tam właśnie znajdował się w styczniu 1798 Benoist i jego Tonnant. Brał udział w wożeniu żołnierzy francuskich na Wyspy Jońskie. Przeszedł z Korfu do Tulonu w okresie 24.02 - 2.04.1798, razem z większością eskadry Brueysa. Nie popłynął jednak na kampanię egipską generała Bonaparte, tylko zajął się w Tulonie służbą portową. Kiedy w ramach reorganizacji marynarki 23.09.1800 zlikwidowano rangę "szefa dywizjonu", cofnięto Benoista do stopnia "kapitana liniowca 1 klasy". Przeniesiony w stan braku aktywności 1.11.1800 i w stan spoczynku 8.09.1803, otrzymywał emeryturę o zmienianej wysokości jeszcze przynajmniej w lutym 1818. Miał już wtedy 77 lat, jego dalsze losy nie są znane.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Guillaume-Jacques-Constant de Liberge Granchain (zwany Granchain-Sémerville) urodził się 9.02.1744 w Granchain w rodzinie bardzo starej szlachty. Jego rodzicami byli François-Guillaume de Liberge (koniuszy, senior Granchain, żandarm gwardii Ludwika XV) oraz Marie-Anne-Émilie de Mauduit de Carentonne-Sémerville (siostra komandorów marynarki). Został gardemarynem 25.01.1757 w Breście. Wszedł 12.03.1757 na pokład 28-działowej fregaty Émeraude. Już we wrześniu 1757, gdy jednostka ta eskortowała fluitę z zapasami, została zdobyta w pobliżu Brestu przez brytyjską fregatę Southampton i wcielona do Royal Navy. Granchain-Sémerville przebywał jako jeniec w Anglii. Został zwolniony na słowo i wyjechał do Normandii, oficjalnie wymieniono go 21.05.1759. Dołączył wtedy znów do gardemarynów w Breście. Od 1.06.1759 należał do załogi 64-działowca Sphinx. Okręt ten uczestniczył w zakończonej francuską klęską bitwie pod Quiberon 20.11.1759, ale zdołał uciec na rzekę Vilaine, gdzie przestał aż do wycofania z aktywnej służby 23.01.1761. Granchain-Sémerville od 18.05 do 31.08.1761 był na 74-działowcu Palmier. Od 6.04.1762 do 4.04.1763 służył na 24-działowej fluicie Normande, wyposażonej w Breście do działań korsarskich. Od 17.04 do 19.09.1764 wchodził w skład załogi 64-działowca Solitaire. Od 1.07 do 13.09.1765 zajmował stanowisko pomocnika portu. Od 20.08 (daty się nieco nakładają) do 31.12.1765 służył na 28-działowej fluicie Adour. Awansował na "chorążego liniowca" 27.11.1765. Został pod-brygadierem gardemarynów w Breście 19.01.1766. Odziedziczył 20.01.1766 tytuł seniora Granchain. Od 22.03 do 22.05.1767 należał do załogi 4-działowej korwety-kanonierki Lunette. W okresie 10.09-14.11.1767 znów był na fluicie Adour. Od 15.11.1767 do 18.05.1768 służył na 12-działowej gabarze Dorothée. Od 18.04.1769 do 1.05.1770 zajmował stanowisko zastępcy dowódcy na 32-działowej fregacie Blanche, którą w rejsie z Brestu na Antyle i z powrotem dowodził jego wuj, Constant de Mauduit. Granchain-Sémerville został 24.06.1771 członkiem królewskiej akademii marynarki. W roli astronoma i geografa uczestniczył 26.10.1771-8.10.1772 w rejsie naukowym 32-działowej fregaty Flore. Jednostka ta skierowała się z Brestu przez Kadyks, Wyspy Kanaryjskie ku Gorée, potem na Antyle, Bermudy, Nową Fundlandię, do Islandii i Danii, z wypadem na Bałtyk, ku Szetlandom, wybrzeżom Szkocji i Anglii, z zadaniem wypróbowania nowych chronometów marynarki (konstrukcji Berthouda), pod auspicjami Akademii Nauk. Granchain-Sémerville od 1.05.1772 miał stopień porucznika pierwszego regimentu piechoty marynarki z Bayonne. Został brygadierem gardemarynów 1.07.1775. W 1775 służył na 32-działowej fregacie Aigrette operującej u wybrzeży Maroka, a potem na wodach Lewantu. Od 20.05.1776 do 28.02.1777 wchodził w skład załogi 16/18-działowej gabary Boussole, która pod komendą porucznika Jeana Charlesa Borda wyszła (w towarzystwie 6-działowego lugra Espiègle) z Brestu 23.05.1776 dla dokonania rejsu naukowego u wybrzeży Afryki, a przede wszystkim dla dokładnego wyznaczenia położenia (długości i szerokości geograficznej) poszczególnych Wysp Kanaryjskich i Zielonego Przylądka. Spotkano Cooka w pobliżu Zielonego Przylądka 1.08.1776. Gabara wróciła do Brestu 26.02.1777. Granchain-Sémerville awansował na "porucznika liniowca" 4.04.1777. Brał udział w wojnie amerykańskiej. Uczestniczył w bitwie pod Ouessant 27.07.1778 jako oficer na 74-działowcu Actif, służąc na tym liniowcu od 10.05 do 1.11.1778. Otrzymał Order Św. Ludwika w 1778. Został szefem brygady w 1778 (albo dopiero 1.06.1780). Od 1778 był podsekretarzem akademii marynarki. Od 1.03.1779 do 11.02.1780 służył na 80-działowcu Saint Esprit; brał udział w kampanii 3.06-14.09.1779 (wyjście eskadry generała-porucznika d'Orvilliers z Brestu, połączenie się koło wysp Sisargas z flotą hiszpańską generała-porucznika Cordoby i bardzo mało owocny wypad na wody kanału La Manche). Od 12.02.1780 był porucznikiem na 80-działowcu Duc de Bourgogne (a nie Duc de Bretagne jak błędnie twierdzą niektórzy) w eskadrze kawalera de Ternay, która eskortowała do Ameryki konwój z 6 tysiącami żołnierzy gen. Rochambeau. Bez przeszkód wysadzono ich w Newport (Rhode Island), dokąd dotarto na początku lipca. Granchain-Sémerville pełnił też funkcję majora tej eskadry. Kiedy de Ternay umarł (15.12.1780), komendę nad zespołem przejął po nim dowódca 74-działowca Neptune, kmdr des Touches. Granchain-Sémerville przeszedł 21.12.1780 na Neptune, ale wrócił na okręt Duc de Bourgogne 1.03.1781. Walczył na nim w bitwie pod Chesapeake (u przylądka Henry) 16.03.1781 - des Touches wyszedł bowiem z Newport z 7 liniowcami i transportowcami, w celu wysadzenia w Wirginii 1200 żołnierzy i artylerii oblężniczej dla wsparcia sił markiza de Lafayette. Stoczył u przylądka Henry nierozstrzygniętą bitwę z brytyjskim zespołem wiceadm. Arbuthnota. Chociaż Anglicy mieli ciężej uszkodzone okręty, des Touches opuścił obszar bitwy, nie wysadzając ani żołnierzy, ani artylerii i pozwalając na wzmocnienie pozycji Brytyjczyków w Wirginii. Granchain-Sémerville pełnił funkcję majora tej eskadry także wówczas, gdy 10.05.1781 przybył do Newport hrabia de Barras i przejął naczelne dowództwo francuskich sił morskich w rejonie Rhode Island (na flagowiec wybrał okręt Duc de Bourgogne). Granchain został podpułkownikiem 9.05.1781. Uczestniczył w zdobyciu wyspy Saint-Christophe w styczniu/lutym 1782. Król zażądał wówczas, aby porucznik Granchain wrócił do Francji. Fregata Concorde przewiozła go do Rochefort, gdzie dotarł 24.04.1782. Ożenił się 1.07.1782 w Sémerville z kuzynką Marie-Françoise-Amélie de Mauduit de Carentonne-Sémerville. Awansował na "kapitana liniowca" 15.09.1782. Uczestniczył w rozbudowie Hawru w 1782. Pełnił funkcję majora generalnego we flocie zebranej w Kadyksie od 25.10.1782 do 24.07.1783. Od 17.04.1784 do 31.01.1785 dowodził 40-działową fregatą Nymphe, pilnującą francuskich praw połowowych u Nowej Fundlandii. Realizował tam przy okazji pomiary geograficzne. Od 1.05.1786 był majorem piątej eskadry w Breście. Od 9.05 do 20.09.1788 pełnił funkcję majora eskadry ewolucji bitewnych (na 74-działowcu Illustre). Brał udział w pracach Zgromadzenia Narodowego w 1789, które zapoczątkowało rewolucję francuską. Od 1790 był wicedyrektorem akademii marynarki. Od września 1790 do marca 1791 zajmował stanowisko dyrektora portów i arsenałów Francji. Po dymisji wycofał się 17.03.1791 z aktywnej służby. Uczestniczył w pracach naukowych. W grudniu 1797 powołano go do paryskiej komisji mającej opracować projekt desantu na Anglię, a faktycznie przygotowującej wyprawę egipską generała Bonaparte. Pozostał w niej do 23.05.1798. Od 28.01.1803 był członkiem-korespondentem Instytutu Narodowego w sekcji nauk fizycznych i matematyki. W wyniku choroby stracił wzrok w 1804. Zmarł 19.06.1805 w Granchain.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Jean-Baptiste de Glandevès du Castellet (07.09.1728 - 1803) oraz Mathieu-Marie Le Dall de Tromelin (05.07.1739 - 17.05.1817).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Jean-Baptiste de Glandevès du Castellet urodził się 7.11.1728 w zamku Castellet-Saint-Cassien (na południe od Entrevaux) w Prowansji. Pochodził ze starej szlacheckiej rodziny, która dostarczyła marynarce francuskiej pełno oficerów we flocie żaglowej i flocie galer (o niektórych już pisałem), przez co czasem ich stanowiska i czyny mieszają się najtęższym historykom (jeden został nawet porucznikiem dokładnie tego samego dnia co Jean-Baptiste). Jean-Baptiste de Glandevès du Castellet był też formalnie Kawalerem Maltańskim, przyjętym w charakterze pazia już we wczesnym dzieciństwie, być może 10.12.1733, przez co nazywano go w dokumentach kawalerem de Glandevès (Glandevèz - szkoda, że nie tylko jego). Jego rodzicami byli Charles-François Glandevès i Marie-Hiéronyme de Bruny. Został gardemarynem w Tulonie 14.07.1741. Walczył w bitwie pod Tulonem 22.02.1744 jako członek załogi 64-działowca Solide. Odbył w 1746 rejs na Antyle na 60-działowcu Trident. Uczestniczył w 1746 w zakończonej katastrofą (chociaż prawie bez walk z Anglikami) próbie zdobycia Akadii i odbicia Louisbourga, na pokładzie 46-działowca Argonaute. Służył w 1750 na 64-działowcu Content, wysłanym 13.05.1750 z Tulonu do Zatoki Gwinejskiej na kampanię trwającą do 1751. W 1755 był członkiem załogi 30-działowej fregaty Pomone, operującej na Antylach. Awansował na "porucznika liniowca" 11.02.1756. Był porucznikiem na 64-działowcu Achille w eskadrze markiza de la Galissonière podczas wyprawy przeciwko Minorce w lipcu 1756. Na pokładzie 80-działowca Océan uczestniczył w bitwie pod Lagos 19.08.1759, kiedy okręt ten został spalony przez Anglików - Glandevès odniósł poważną ranę i dostał się do niewoli. Awansował na "kapitana fregaty" w listopadzie 1765. Zajmował stanowisko drugiego kapitana na 64-działowcu Provence podczas operacji przeciwko Korsykanom w 1768. Jakiś kawaler de Glandevès (ale niekoniecznie ten) był w 1769 kapitanem 20-działowej szebeki Séduisant żeglującej od Tulonu, poprzez Saint Florent, Calvi, do Livorno. Jean-Baptiste de Glandevès dowodził 32-działową fregatą Pléyade, chroniącą w 1770 handel na wodach Lewantu. Awansował na "kapitana liniowca" 18.02.1772. W maju 1774 kierował marynarką w Marsylii albo pełnił funkcję majora generalnego eskadry w Tulonie. W 1776 był kapitanem 32-działowej fregaty Atalante na Morzu Śródziemnym, przemierzając wody od Tulonu, poprzez Livorno, Porto-Vecchio, Maltę, Coron, Cypr, Smyrnę. W 1777 dowodził 64-działowcem Lion w Tulonie i w eskadrze ewolucji bitewnych. Podczas wojny amerykańskiej dowodził (może od września 1779) 74-działowcem Souverain. W składzie floty generała-porucznika de Guichen wyszedł z Brestu 3.02.1780, dotarł do Fort Royal na Martynice 22.03, uczestniczył w potyczkach koło Dominiki 17.04.1780 (tu jego okręt poniósł ciężkie straty), potem 15.05 i 19.05.1780. Nadal z flotą Guichena wrócił jesienią 1780 do Kadyksu, a w okresie 7.11.1780 - 3.01.1781 przeszedł do Brestu. Ciągle jako kapitan liniowca Souverain opuścił Brest w 1781 w składzie floty generała-porucznika de Grasse, walczył w starciu pod Martyniką (koło Fort Royal) 29.04, zdobył brytyjski uzbrojony statek Sandwich 24.08. koło wybrzeży Karoliny Południowej, brał udział w zwycięskiej bitwie pod Chesapeake 5.09.1781. Kawalerowie Maltańscy uczynili go w 1781 komandorem. Uczestniczył w starciach koło Saint Christophe w styczniu i lutym 1782. Brał udział w zakończonej klęską Francuzów bitwie u Wysepek Świętych 12.04.1782, jednak zdołał uciec na San Domingo, docierając do Cap François 25.04 z eskadrą markiza de Vaudreuil. Pozostał w składzie sił tego ostatniego, gdy ów wyruszył z Cap Français na kolejną kampanię amerykańską 3.07.1782. Połączona flota hiszpańsko-francuska przeszła do Hawany, potem Francuzi udali się do Bostonu. Glandevès wrócił do Francji w lipcu 1783. Oczywiście znalazł się wśród oskarżonych przez de Grasse'a o spowodowanie klęski pod Les Saintes, jednak sąd wojenny w Lorient 24.05.1784 uniewinnił go ze wszystkich zarzutów. Glandevès awansował 20.08.1784 na szefa eskadry. W grudniu 1789 został dowódcą marynarki w Tulonie, ale ledwo uszedł z próby zamordowania go i wycofał się z aktywnej służby w lipcu 1791. Zmarł w 1803.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Mathieu-Marie Le Dall de Tromelin urodził się 5.07.1739 w Breście w szlacheckiej rodzinie. Jego rodzicami byli Jean-Yves (albo Mathieu-Jean-Yves) Le Dall, senior de Tromelin (koniuszy, dawny muszkieter gwardii królewskiej, kapitan straży wybrzeża w Breście) i Françoise Nicou de La Chauviniere. Zaczął służbę na morzu od marynarki handlowej. Został w 1756 prawdopodobnie oficerem pomocniczym marynarki królewskiej, wchodząc pod koniec roku w skład załogi 12-działowej fluity Cerf, na której pełnił obowiązki chorążego. Od 1757 do 1760 był pomocnikiem portu. Otrzymał w 1762 rangę "porucznika fregaty na czas kampanii", utrzymując ją do kwietnia 1763. Krótko pozostawał bez zatrudnienia, ale już 18.06.1763 zajął stanowisko oficera pomocniczego na rozbrojonej fregacie 30-działowej Fortune w Tulonie, przebywając na niej do 9.08.1764. Przez następne trzy lata marynarka wojenna nie miała dla niego pracy. Wznowił służbę w 1768 w roli pomocnika portu i robił karierę w pionie oficerów portowych. W 1770 dostał stopień "chorążego portu". Poślubił 11.09.1770 w Morlaix (albo 9.09.1770 w Breście) 21-letnią albo 18-letnią Anne-Pierre (Anne-Perrine) Gratton (Graton) de Chambellan (córkę kawalera Orderu Św. Ludwika, kapitana oraz majora miasta i fortu Dauphin, dziedziczkę plantacji kawy na San Domingo). Mieli dwóch synów i córkę. W 1775 awansował na "porucznika portu". Przyznano mu rangę "kapitana liniowca i portu" 1.10.1780. Od 1.01.1786 był "kapitanem liniowca" oraz dyrektorem portu w Rochefort. Dostał Order Św. Ludwika. Rewolucjoniści dali mu w 1793 stopień kontradmirała. Wycofał się z aktywnej służby w 1800. W 1816 dostał dziedziczny tytuł barona de Tromelin. Zmarł 17.05.1817 w Morlaix lub dzień później w Plounéour-Menez (to niedaleko).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Jacques Monnier (05.08.1756 - ?) oraz Jean-Ignace-Marie Reynaud (01.02.1759 - 17.02.1805).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Jacques Monnier urodził się 5.08.1756 w Saint-Jean d'Angély. Jego rodzicami byli Jacques Monnier (radca królewski ) i Marie Brochard. Zatrudnił się 15.04.1777 w marynarce handlowej w charakterze ucznia pilota. Pływał do Indii Zachodnich. Od 20.01 do 7.08.1779 służył jako ochotnik na 74-działowcu Pluton, ale miał piekielnego pecha - podczas symulowanej walki na redzie Brestu wybuch działka relingowego kosztował go utratę trzech palców u prawej ręki i jej bezwładność. Od 1.06.1782 do 23.06.1784 był oficerem pomocniczym marynarki wojennej, potem "pomocniczym porucznikiem fregaty" na 18-działowej korwecie Tourtereau. Od 1784 do 1786 służył w marynarce handlowej. W marynarce wojennej awansował 1.05.1786 na "podporucznika liniowca". Od stycznia do października 1787 zajmował takie stanowisko na 4/26-działowej fluicie Seine wysłanej na Antyle, od października do listopada 1787 na 8/20-działowej gabarze Pluvier w Breście, od lipca 1788 do lipca 1789 na 22-działowej fluicie Ile de France wyprawionej do Indii Wschodnich, od lipca 1790 do kwietnia 1791 oraz od grudnia 1791 do marca 1792 na 32-działowej fregacie Néréide, od maja 1792 do stycznia 1793 na 18/22-działowej gabarze Lionne, która w okresie czerwiec-grudzień 1792 transportowała materiały okrętowe z Bayonne do Rochefort i konopie z Bordeaux do Rochefort. Awansował 1.01.1793 na "porucznika liniowca". Służył od kwietnia do października 1793 na 74-działowcu Aquilon. Od 28.10.1793 dowodził 74-działowcem Superbe, a od 5.11.1793 do 28.07.1794 był kapitanem 74-działowca Nestor. Awansował tymczasem 16.11.1793 na "kapitana liniowca 2 klasy". Od 8.08 do 16.09.1794 sprawował komendę nad 110-działowcem Révolutionnaire (z zadaniem przeprowadzenia go z redy wyspy Aix do Brestu), a od 22.09.1794 do 20.04.1795 ponownie nad 74-działowcem Nestor. W tym charakterze wziął udział w Rejsie Wielkiej Zimy 29.12.1794-2.02.1795. Otrzymał 21.03.1796 promocję do rangi "kapitana liniowca 1 klasy". Przydzielony do służby portowej w Rochefort, został wpisany na listę oficerów nieaktywnych 23.09.1800. Przeniesiono go w stan spoczynku 8.09.1803. Dostawał jakieś wypłaty z tytułu przeszłej służby w marynarce wojennej jeszcze w 1817, więc nadal wtedy żył.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Jean-Ignace-Marie Reynaud (Renaud) urodził się 1.02.1759 w Marsylii. Jego rodzicami byli Antoine Reynaud (kupiec jedwabny) i Marguerite-Félicié Girard. Zaczął służyć na morzu w marynarce handlowej w 1775, stopniowo zajmując coraz wyższe stanowiska (drugi oficer od 11.10.1777, pierwszy oficer od 17.09.1779, drugi kapitan od grudnia 1786) na statkach głównie niewolniczych, pływających do Gwinei, Gujany i na Antyle. W 1793 powołano go do marynarki wojennej w stopniu "nadliczbowego chorążego liniowca". Wszedł w 1794 na pokład 74-działowca Jemmapes w eskadrze Brestu. "Reprezentanci ludu" w Rochefort awansowali go 31.03.1794 go tymczasowo do rangi "porucznika liniowca". Zatwierdzono mu ten stopień 17.04.1794. Walczył w bitwach Prairiala roku II, czyli 28.05 i 1.06.1794. Awansował 22.09.1796 na "kapitana fregaty". Otrzymał urlop na dowodzenie okrętem korsarskim Sophie wyposażonym w Bordeaux (5.11.1797 - 21.03.1798). Objął 10.09.1798 komendę nad 32-działową fregatą Charente. Został ciężko ranny w lewą dłoń, kiedy wybuchł pistolet, który trzymał w rękach. Musiał zrezygnować ze stanowiska i wziąć 28.09.1799 urlop na pół roku. Wrócił do aktywnej służby podczas wyprawy Francuzów przeciwko powstańcom na San Domingo - objął funkcję szefa sztabu sił morskich ekspedycji, okrętując się na 74-działowiec Duguay Trouin. Awansował 4.03.1803 na "kapitana liniowca 2 klasy". Dwukrotnie wyprawiany był z misjami do Hawany. Został 27.02.1804 dowódcą 40-działowej fregaty Ville de Milan. Otrzymał oficerski stopień Legii Honorowej 14.06.1804. Wysłano go z Martyniki do Francji z ważnymi depeszami dla rządu. Wczesnym rankiem 16.02.1805 jego fregatę dostrzeżono na południowy wschód od Bermudów z 32-działowej fregaty brytyjskiej Cleopatra. Brytyjczycy podjęli pościg, a około godz. 11 zorientowali się, że francuska jednostka jest zdecydowanie silniejsza (miała 18-funtówki w głównej baterii i w sumie 44 działa oraz 340/350 ludzi, a jej przeciwniczka tylko 12-funtówki i razem 38 dział oraz 199/220 ludzi). Mimo tego Reynaud cały czas uciekał, ponieważ rozkazy zabraniały mu wszelkich opóźnień w dostarczeniu depesz. Do godziny 10.30 następnego dnia (17.02) Cleopatra, jak przystało na fregatę "dużo gorszą technicznie" i o "gorszych własnościach żeglownych" (używając języka polskich "znawców" przedmiotu), dogoniła Francuzów na odległość około trzech czwartych mili. Nieco po południu obie jednostki otworzyły ogień z pojedynczych dział dających się w tych pozycjach nakierować na wroga. Ville de Milan strzelała celnie, zmuszając Brytyjczyków do trzymania się w martwym polu ostrzału. Ostatecznie około 14.30 Cleopatra podeszła na około jedną dziesiątą mili, a wtedy Reynaud wyostrzył i rozpoczął strzelanie salwami burtowymi. Fregata brytyjska zaczęła ostre strzelanie po dojściu na odległość około 90 metrów. Oba żaglowce zostały ciężko uszkodzone, ale kiedy brytyjski dowódca próbował wyjść z opresji przez ustawienie się przed dziobem Francuzów, pocisk rozbił na jego okręcie koło sterowe i zablokował ster. Ville de Milan natychmiast skorzystała z obezwładnienia przeciwnika i uderzyła w niego dziobem, a jej załoga ruszyła do abordażu, wspierana bardzo celnym ogniem strzelców rozmieszczonych na marsach. Początkowo odparci, Francuzi ostatecznie triumfowali o 17.15. Ale Reynaud nie mógł się cieszyć z tego sukcesu, bowiem został zabity w trakcie abordażu. Podobnie jak nie musiał się już przejmować faktem, że zaledwie 6 dni później obie ciężko uszkodzone fregaty poddały się innym brytyjskim okrętom.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Pierre-Joseph-Darger Lalande (26.03.1739 - 22.05.1806) oraz Jacques-Mélanie Rondeau (15.12.1752 - 21.12.1834).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Pierre-Joseph-Darger Lalande urodził się 26.03.1739 w Rochefort. Jego rodzicami byli Jean-Baptiste-Darger Lalande (pisarz marynarki) i Marie-Françoise Gaze. Zaczął służbę w marynarce królewskiej 5.05.1754 jako nadliczbowy uczeń pilota na 18-działowej fluicie Parham, wysłanej do Louisbourga. Przebywał na niej do października 1754. W tym samym charakterze służył potem (marzec - listopad 1755) na 64-działowcu Inflexible, skierowanym 3.05.1755 z Brestu dla osłony konwoju udającego się do Kanady, a także (luty - listopad 1756) na 64-działowcu Capricieux i (luty - październik 1757) na 24-działowej fluicie Fortune. Gdy ta fluita wyruszyła naprawdę w swój pierwszy rejs, wysłana 26.03.1758 z Rochefort (gdzie ją w lutym 1757 zwodowano i do lutego 1758 wykańczano) razem z dwoma innymi transportowcami do Luizjany, miał na niej stopień pomocnika pilota, a pełnił nawet funkcję drugiego pilota. Wrócił do Rochefort 30.04.1759 i w maju 1759 zszedł z Fortune. Był od września 1759 do maja 1760 pomocnikiem pilota na 32-działowej fregacie Opale, która od stycznia do maja 1760 krążyła u wybrzeży Portugalii, gdzie w marcu wspólnie z inną fregatą zdobyła i spaliła (koło Viana) brytyjski 20-działowiec Penguin (państwo Quintin piszą z tej okazji o walce z brytyjską fregatą Bretford, której oczywiście w Royal Navy nigdy nie było, ale nawet istniejący wtedy Bedford był 70-działowym liniowcem). Lalande przeniósł się do marynarki handlowej i zajmował w latach 1760-1761 stanowisko drugiego kapitana na żaglowcu zdobytym przez Anglików pod Kadyksem. Wiele się w niewoli nie nasiedział, ponieważ już od listopada 1761 (do listopada 1762 i ponownie w okresie styczeń - kwiecień 1763) służył jako drugi pilot na 74-działowcu Guerrier. Od lipca do września 1763 był głównym pilotem na 56-działowcu Bordelais. Wojna się skończyła, więc zatrudnił się w marynarce handlowej. Był w latach 1763-1765 drugim kapitanem bądź pierwszym oficerem na statkach żeglujących na San Domingo. Jednak ciągnęło go do marynarki wojennej i 12.11.1765 został oficerem pomocniczym na 34-działowej fluicie Garonne, wysłanej 26.12.1765 z Rochefort do Cayenne, skąd wróciła do portu wyjścia 3.06.1766. Służył na niej do czerwca 1766. W latach 1766-1768 Lalande znów był w marynarce handlowej, zajmując stanowiska pierwszego oficera i drugiego kapitana. Pływał do Cayenne i na Martynikę. Otrzymał w tym czasie patent kapitana żeglugi wielkiej 22.05.1767. Od października 1768 do grudnia 1769 był oficerem pomocniczym na 8-działowej korwecie Vert Galant. W tym samym charakterze służył na 34-działowej fluicie Garonne (styczeń - grudzień 1770; w grudniu 1770 zatopiona przez cyklon w pobliżu Ile de France) i 14/20-działowej fluicie Nourrice (styczeń 1771 - grudzień 1772). W latach 1773-1777 Lalande zatrudniał się w różnym charakterze (drugi kapitan, porucznik, dowódca) na statkach handlowych żeglujących do Indii Zachodnich i Wschodnich. Ożenił się 12.06.1776 w Saint-Crépin z Jeanne-Suzanne Gord. Mieli dzieci. Od 5.10.1778 był "porucznikiem fregaty na czas kampanii" na 18-działowej korwecie Duc d'York (tutaj daty podane przez państwa Quintin są nieco podejrzane, ponieważ zdaniem Demerliaca i Roche'a korweta ta od 23.08.1778 do 4.07.1779 pływała pod brytyjską banderą; jeśli więc istotnie Lalande służył na niej, to tylko od lipca do sierpnia 1778), potem (maj-lipiec 1779 oraz styczeń - sierpień 1780) na ex-pramie (hulku) Batilde stojącym w Rochefort. Od 8.07.1781 do 23.02.1783 sprawował dowództwo 18-działowej korwety Duc d'York w eskadrze indyjskiej, potem (sierpień 1783 - czerwiec 1784) służył na 18/22-działowej fluicie Pérou. W latach 1786-1787 był drugim kapitanem na statku handlowym. Od 8.10.1787 miał w marynarce wojennej rangę "podporucznika liniowca" i służył w tym charakterze od maja do września 1788 na 6-działowym brygu-awizo Éveillé, zaś od lipca 1790 do maja 1791 na 32-działowej fregacie Aglaé, wysłanej w listopadzie 1790 z Rochefort na Tobago, Martynikę, San Domingo z transportem żołnierzy i w marcu 1791 stacjonującej na San Domingo. Awansował na "porucznika liniowca" 15.03.1791. Odznaczono go 29.04.1791. Od 28.06.1792 do 5.04.1793 Lalande był oficerem na 74-działowcu Généreux, operującym w styczniu i lutym 1793 przeciwko Cagliari na Sardynii. Od 15.11.1793 do 31.01.1794 dowodził 32-działową fregatą Fraternité, przeprowadzając ją z Rochefort do Brestu. Objął 1.02.1794 komendę nad 74-działowcem Révolution. Awansował 18.02.1794 na "kapitana liniowca". Uczestniczył w fatalnym Rejsie Wielkiej Zimy 24.12.1794 - 2.02.1795. Zszedł z Révolution 15.02.1795. Od 3.11.1795 do 27.05.1796 dowodził 44-działową fregatą Harmonie, przeprowadzając ją z Bordeaux do Rochefort. W tym czasie dostał 21.03.1796 stopień "kapitana liniowca 2 klasy". Awansował 22.09.1796 na "kapitana liniowca 1 klasy", został zatrudniony w służbie portowej w Rochefort. Przy reformie marynarki w 1800 obniżono mu 23.09 stopień do "kapitana liniowca 2 klasy", a w marcu 1801 w ogóle umieszczono na liście oficerów nieaktywnych. Został zmuszony do przejścia w stan spoczynku 8.09.1803. Zmarł 22.05.1806 w Saint-Crépin.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Jacques-Mélanie Rondeau urodził się 15.12.1752 w Rochefort. Jego rodzicami byli Philippe Rondeau des Daviotières (radca królewski i prezydent baliwatu w Rochefort) i Marie-Aimée Loché. Zaczął służbę w marynarce królewskiej 26.02.1767 jako chłopiec okrętowy na 24-działowej fluicie Bricole, skierowanej na Martynikę. Przebywał na tym okręcie do sierpnia 1767. W charakterze ochotnika służył potem (30.10.1767 - wrzesień 1768) na 12-działowej korwecie Sylphide, wysłanej do Cayenne. Wchodził marca do lipca 1769 w skład załogi 54-działowca Hippopotame, skierowanego na Martynikę, gdzie Rondeau musiał zejść z powodu choroby. Wrócił do Francji służąc od lipca do grudnia 1769 jako ochotnik na 64-działowcu Actionnaire (znajdującym się w drodze powrotnej z Pondicherry). Był członkiem załogi 16-działowej korwety Isis podczas kampanii na Antylach (styczeń - lipiec 1770). Służył od listopada 1772 do kwietnia 1773 na 24-działowej fluicie Bricole, wysłanej na Martynikę. Zajmował stanowisko pomocnika portu w Rochefort od 1.01.1774 do 17.04.1776. Od 18.04 do 4.11.1776 był zastępcą dowódcy na nieuzbrojonej szkucie Ours w Rochefort, potem znów zatrudniono go w służbie portowej na lądzie. Zaokrętował się 23.03.1778 w stopniu "porucznika fregaty na czas kampanii" na 32-działową fregatę Courageuse, patrolującą do grudnia u wybrzeży Francji. Od grudnia 1778 do stycznia 1780 był na 74-działowcu Pluton, uczestnicząc na nim w kampanii hrabiego d'Orvilliers 3.06-14.09.1779 na wodach wschodniego Atlantyku i kanału La Manche. Rondeau został 1.04.1780 mianowany "chorążym liniowca i portu". W lipcu i sierpniu 1781 przebywał na 74-działowcu Argonaute stojącym na redzie wyspy Aix. Od 1.05.1782 do 23.06.1784 zajmował stanowisko zastępcy dowódcy na 18-działowej korwecie Tourtereau podczas rejsu do Cayenne i Wysp Zawietrznych. Został dowódcą 20-działowej korwety Favorite z zadaniem przeprowadzenia jej z Bayonne (gdzie była budowana) do Rochefort (15.10-2.11.1785). Awansował 1.05.1786 na "podporucznika portu", a 1.04.1789 na "porucznika portu", pracując w Rochefort. Otrzymał Order Św. Ludwika 4.07.1789. Od lipca do grudnia 1792 służył na 74-działowcu Apollon w Tulonie. Awansował 1.10.1792 na "kapitana liniowca 2 klasy", a 1.01.1793 na "kapitana liniowca 1 klasy". Od 24.12.1792 do 3.02.1793 dowodził liniowcem Apollon. Objął 4.02.1793 komendę nad 38-działową fregatą Sibylle i małą eskadrą (jeszcze jedna fregata oraz dwie korwety) obarczoną zadaniem eskortowania konwoju z Tulonu do Marsylii, potem do krajów Lewantu, gdzie pozostał w roli lokalnego głównodowodzącego. Odniósł ranę w Smyrnie 7.09.1793 podczas zamieszek skierowanych przeciwko Francuzom. Krążył po Morzu Egejskim, eskortując konwoje. Dopadnięty 17.06.1794 na redzie Mykonos (Miconi) przez brytyjski 50-działowiec Romney opuścił banderę po 70 minutach zaciekłej walki, w trakcie której stracił 156 zabitych i rannych. Jednak reszta francuskiej załogi uciekła na ląd, dzięki czemu Rondeau już od 26.06.1794 dowodził (do 4.12.1795) na wodach Lewantu 32-działową fregatą Sensible. Razem z dwiema korwetami zdobył 9.12.1795 brytyjską fregatę 28-działową Nemesis na neutralnych wodach Smyrny, gwałcąc neutralność tego portu "zgodnie ze zwyczajem tego narodu", jak napisałby pewien polski "historyk", gdyby chodziło o Brytyjczyków, a naprawdę jak wtedy robili po prostu wszyscy, gdy mieli taką okazję, przekładając interes swojego kraju nad papierowe zasady i prawa słabszych państw (nie zamierzam tego rozważać dokładnie, lecz chyba także wcześniejszy atak okrętu Romney na fregatę Sibylle miał miejsce na wodach neutralnych, chociaż ani brytyjscy ani francuscy autorzy na ogół tego wątku nie roztrząsają). Na rozkaz rządu Rondeau przeszedł 5.12.1795 na służbę turecką. Wrócił do Paryża 30.11.1796. Od 25.04 do 13.06.1797 dowodził 110-działowcem Républicain w Breście, potem bardzo krótko 74-działowcem Constitution i od 1.07.1797 z powrotem 110-działowcem Républicain. Musiał zejść z niego 21.07.1797 z powodu choroby. Od sierpnia 1797 do września 1802 zatrudniony był w służbie portowej w Rochefort jako stały przewodniczący rady wojennej piątej półbrygady artylerii marynarki, członek komisji d/s uruchomienia odlewni w tym porcie, wysłannik na wyspę Yeu dla przerwania tamtejszych kanałów komunikacyjnych z Anglikami. Ożenił się około 1799 lub wcześniej z Marie-Anne Saint-Michel Dunezat (czy Dumezat). Mieli dzieci. Mianowano go 24.09.1802 szefem ruchu w porcie Brestu, pełnił tę funkcję od 30.09.1802 do 5.08.1814. Został kawalerem Legii Honorowej 5.02.1804 i oficerem tego orderu 14.06.1804. Przeniesiony na listę oficerów nieaktywnych 6.08.1814, przeszedł w stan spoczynku 1.01.1816. Zmarł 21.12.1834 w Tonnay-Charente.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Michel-Jean-André Chesneau (29.09.1757 - 03.07.1832) oraz Jean-Nicolas Topsent (12.06.1755 - 18.08.1816).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Michel-Jean-André Chesneau urodził się 29.09.1757 w Rouen. Jego rodzicami byli Julien Chesneau i Marguerite Jame. Zaczął służbę na morzu w marynarce handlowej w 1770 jako chłopiec okrętowy. W 1778 znalazł się w marynarce królewskiej w charakterze pilota. Po zakończeniu wojny amerykańskiej w 1783 wrócił do floty handlowej. Około 1785 ożenił się w Rouen z mniej więcej 20-letnią Marie-Anne-Françoise Le Marchand. Mieli córkę. W grudniu 1787 był dowódcą małego żaglowca handlowego. Braki kadrowe marynarki wojennej doby Rewolucji spowodowały, że od 1793 służył w niej znowu, tym razem w stopniu "porucznika liniowca", najpierw 3 klasy, a od 1794 - drugiej klasy. Najpóźniej od września 1794 dowodził 40-działową fregatą Patriote. Do lipca 1795 stacjonował w Bayonne. Jego fregatę przemianowano 30.05.1795 na Coquille. W marcu 1796 wespół z trzema innymi fregatami eskortował na niej konwój z Brestu na redę wyspy Aix i 20.03.1796 starł się w zatoce Audierne z eskadrą fregat brytyjskich komodora Warrena. Francuzi stracili 6 statków z konwoju i uzbrojony transportowiec, ale wszystkie ich fregaty uciekły. Chesneau awansował 21.03.1796 na "kapitana fregaty". Coquille brała potem udział w nieudanej wyprawie do Irlandii w grudniu 1796 - styczniu 1797, ale nie wiem czy nadal nią dowodził. Na pewno już nie w październiku 1798. Sprawował komendę nad 32-działową fregatą Fidele. Został kawalerem Orderu Legii Honorowej 14.06.1804. Kiedy we flocie francusko-hiszpańskiej wiceadm. Villeneuve'a kmdr Infernet przeszedł 29.07.1805 z 44-działowej fregaty Rhin na 74-działowiec Intrépide, dowództwo fregaty przejął po nim Chesneau. Znajdował się na tej jednostce w bitwie pod Trafalgarem 21.10.1805, ale tylko przekazywał rozkazy. Wrócił do Kadyksu, uczestniczył w wypadzie zespołu komodora Kerjuliena 23.10, pomagał w odbiciu hiszpańskich liniowców Santa Ana i Neptuno. W składzie eskadry (jeszcze trzy inne fregaty) komandora La Marre Le Meillerie Rhin wyszła z Kadyksu 23 albo 26.02.1806 i podążyła do Gujany via Senegal, eskortując konwój. Wracając z Cayenne fregaty francuskie zostały dostrzeżone 27.07.1806 w pobliżu Rochefort z brytyjskiego 74-działowca Mars. Po 26-godzinnym odwrocie i symbolicznym oporze Chesneau poddał się liniowcowi, gdy pozostałe trzy jednostki francuskie uciekły do Bordeaux, zamiast wesprzeć Rhin. Chesneau dostał się do niewoli. Nie bardzo wiadomo, co mógłby zrobić z sensem lepiej, lecz jego ostatnia walka nie miała dobrego wydźwięku propagandowego - "opuścił banderę prawie bez walki" - co nie pomogło mu w karierze. Już nigdy nie awansował. Zresztą przesiedział w niewoli do końca wojen napoleońskich, do 1814. Przestał służyć aktywnie 30.08.1814. Został kawalerem Orderu Św. Ludwika 23.09.1814. Przeniesiono go w stan spoczynku w 1815. Zmarł 25.07 albo 3.07.1832 w Breście.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach