www.timberships.fora.pl

kgerlach

Jean-Nicolas Topsent urodził się 12.06.1755 w Quillebeuf. Jego rodzicami byli Jean-Baptiste Topsent (kapitan marynarki handlowej) i Anne Le Cerf. Zaczął służbę w marynarce handlowej 20.11.1767 jako chłopiec okrętowy na żaglowcu dowodzonym przez jego ojca. Do maja 1776 pływał na rozmaitych statkach żeglugi kabotażowej (nie zawijając dalej od Francji niż do Hamburga), ostatecznie w charakterze marynarza. Powołany 1.06.1776 do marynarki wojennej, był krótko marynarzem na 8/20-działowej gabarze Écluse. Już w grudniu 1776 wrócił do marynarki handlowej, ale od lipca do października 1777 ponownie służył na jednostce królewskiej, tym razem na szkucie Ours. Od 26.05.1778 do grudnia 1779 zajmował stanowisko sternika na 14-działowej korwecie Serin. Od 1.01.1780 był podoficerem marynarki, do czerwca na tej samej korwecie, a od lipca 1780 do marca 1781 na 110-działowcu Royal Louis. Okręt ten w okresie 2.09 - 1.10.1780 przeszedł z Brestu do Kadyksu w eskadrze generała-porucznika Breugnon, zaś od 7.11.1780 do 3.01.1781 wrócił do Brestu w eskadrze wiceadm. d'Estaing. Topsent od 7.03.1781 służył jako zastępca dowódcy statku handlowego wysłanego z Brestu do Bostonu, na Wyspy Zawietrzne i San Domingo. Żaglowiec ten zatonął 14.03.1782 pod nieprzyjacielskim ogniem w Puerto Carajo. Wikipedyczne bajki przypisują Topsentowi stopień "porucznika liniowca" i udział w bitwie pod Chesapeake 5.09.1781, ale to dubeltowa bzdura. Uzyskał 21.06.1782 patent kapitana żeglugi wielkiej. Ożenił się z Marie-Anne Montgrand. Dowodził statkami pływającymi z Honfleur do Hamburga, Lizbony, Kadyksu, Bordeaux, Rotterdamu aż do września 1792. Wybrany 7.09.1792 do Zgromadzenia Narodowego, wykręcił się chorobą od uczestnictwa w procesie, który zakończył się skazaniem Ludwika XVI na śmierć i jego straceniem na gilotynie 21.01.1793. Topsenta przyjęto 7.02.1793 w szeregi marynarki wojennej z tymczasowym stopniem "porucznika liniowca", ale już 1.06.1793 awansowano na "kapitana liniowca 3 klasy". Powołany do rządowego Komitetu Marynarki, złożył w 1793 projekt "oczyszczenia" zarówno floty wojennej jak cywilnej. Prawdopodobnie przyczynił się do powstania szkoły hydrograficznej w swoim rodzinnym Quillebeuf 2.10.1793. Awansował 1.01.1794 na "kapitana liniowca 2 klasy". Wysłany w styczniu 1794 do Rochefort do nadzoru nad pracami marynarki, wyposażył 6 liniowców i wiele fregat, ale przekroczył swoje upoważnienia i został odwołany 9.07.1794. Zajmował się w grudniu 1794 pensjami pilotów i ludzi holujących statki linami w górę Sekwany, podróżował z misjami do Brestu, Lorient i Cherbourga, kończąc te wypady 4.08.1795. Wybrany 13.10.1795 do Rady Starszych, awansował równocześnie w marynarce 19.06.1796 na "kapitana liniowca 1 klasy". Został sekretarzem Rady Starszych na początku 1798, ale zrezygnował 20.05.1798 z dalszego politykowania, aby skoncentrować się na służbie w marynarce wojennej. Od 18.06.1798 do 12.01.1799 dowodził zablokowaną w Hawrze przez Brytyjczyków 34-działową fregatą Comète. Od 22.11.1799 sprawował komendę nad 40-działową fregatą Furieuse i przeprowadził ją z Cherbourga do Brestu. Przy reorganizacji marynarki obniżono mu 23.09.1800 rangę do "kapitana liniowca 2 klasy". W 1802 wziął udział w ekspedycji na San Domingo, transportując na Furieuse depesze i pasażerów z redy wyspy Aix do Cap Français. Francuska wikipedia tak sprytnie formułuje jego następne poczynania - "desygnowany przez Pierwszego Konsula na dowódcę eskadry mającej przewieźć armię generała Victora do Luizjany" - aby wyglądało, że Topsent taką eskadrą dowodził. W rzeczywistości Napoleon po rozbójniczym wymuszeniu Luizjany na Hiszpanach, wbrew traktatowi z nimi odsprzedał ją Stanom Zjednoczonym i Victor do Luizjany wcale nie popłynął. Tymczasem Topsent ponownie awansował na "kapitana liniowca 1 klasy" 24.09.1803. Został kawalerem Orderu Legii Honorowej 14.06.1804. Kiedy jego fregatę wycofano z aktywnej służby we wrześniu 1804 we Vlissingen, a potem w październiku 1805 na Skaldzie, otrzymał urlop. Zatrudniono go w służbie portowej Brestu. Umieszczony 1.07.1814 na liście oficerów nieaktywnych, został kawalerem Orderu Św. Ludwika 18.08.1814. Przeszedł w stan spoczynku w sierpniu 1815. Zmarł 18.08.1816 w Quillebeuf.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Pierre-Thomas Guien (29.12.1751 - 22.01.1823) oraz François-Dominique-Mathurin Valteau (04.08.1761 - 14.12.1804).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Pierre-Thomas Guien urodził się 29.12.1751 w Tulonie. Jego rodzicami byli Maxime Guien (powroźnik z Riez) i Claire Fabre. Służył na zmianę w marynarce królewskiej i handlowej. Od 1.11.1759 był chłopcem okrętowym na 26-działowej fregacie Topaze, operującej od listopada 1759 do maja 1760 na Morzu Śródziemnym. W tym samym charakterze był od maja do września 1762 na 64-działowcu Altier, a od października 1763 do maja 1764 na 32-działowej fregacie Chimère, działającej wtedy na Atlantyku. Od 19.04 do grudnia 1768 służył jako marynarz na 20-działowej szebece Singe, wysłanej z Tulonu na wody Lewantu i na Korsykę, potem (luty - listopad 1769) był marynarzem na 20-działowej szebece Séduisant, skierowanej z Tulonu na Korsykę. Od 11.01 do października 1770 zajmował stanowisko sternika na 18-działowej korwecie Flèche, operującej przeciwko Korsykanom. Od kwietnia do października 1771 był pomocnikiem pilota na 26-działowej fregacie Engageante, od kwietnia do grudnia 1772 na 32-działowej fregacie Atalante, od maja do listopada 1773 ponownie na fregacie Engageante - operujących na wodach Lewantu. Zszedł z pokładu tej ostatniej w Smyrnie i wrócił do Francji 8.11.1773 jako drugi kapitan trójmasztowca handlowego. Pozostał na tym statku do 21.12.1773. Od 1.07.1774 do lutego 1775 był drugim pilotem na fregacie Engageante, wysłanej znów na wody Lewantu. Od maja 1775 do maja 1776 zajmował to samo stanowisko na tym samym akwenie, ale na 14-działowej korwecie Sardine. Był od 16.07.1776 pierwszym pilotem na 34-działowej fregacie Aurore, skierowanej ku wybrzeżom północnej Afryki (do Algieru i Tunisu), a od kwietnia do maja 1777 służył w tym samym charakterze na 64-działowcu Hardi. Od maja do października 1777 należał do załogi 20-działowej szebeki Caméléon, zaś od marca do kwietnia 1778 był w składzie załogi 32-działowej fregaty Flore, krążącej u wybrzeży Prowansji. Od 6.04.1778 zajmował stanowisko pierwszego pilota na 80-działowcu Languedoc, pełniącym rolę okrętu flagowego wiceadmirała d'Estaing podczas jego kampanii w Ameryce Północnej i na Antylach. Guien wziął więc udział we wszystkich stoczonych wtedy bitwach i kampaniach, wracając do Brestu w grudniu 1779. Ożenił się 29.08.1780 w Tulonie z Marie-Anne Vitalis. Od września do grudnia 1780 służył w roli drugiego kapitana na kabotażowej tartanie handlowej żeglującej u wybrzeży Prowansji. W marynarce wojennej mianowano go 3.04.1781 "porucznikiem fregaty na czas kampanii" i przydzielono do 32-działowej fregaty Vestale, która patrolowała wody Lewantu do grudnia 1781, przebywała na Martynice od grudnia 1781 do października 1782 i bazowała w Kadyksie od grudnia 1782 do kwietnia 1783. Po zakończeniu wojny amerykańskiej wrócił do marynarki handlowej i pływał od sierpnia 1783 do kwietnia 1785 jako drugi kapitan na statku używanym do handlu lewantyńskiego. Od kwietnia 1786 do kwietnia 1787 był w randze pilota-elewa. Służył od kwietnia 1786 do października 1787 na 32-działowej fregacie Modeste, na stanowisku pierwszego pilota podczas manewrów eskadry ewolucji, a od października 1787 do marca 1789 na 40-działowej fregacie Pomone, wysłanej ku wybrzeżom Lewantu. Był od 19.10.1790 (data awansu) do grudnia 1790 "podporucznikiem liniowca" na 40-działowej fregacie Junon stojącej na redzie Tulonu.
CDN.

kgerlach · Wysłany: Czw 7:55, 01 Mar 2018 Temat postu:

Służył następnie, od grudnia 1790 do lipca 1792, na 24/26-działowej korwecie Poulette, skierowanej z Tulonu do Lewantu. Od sierpnia 1792 należał do załogi 74-działowca Scipion. Awansował 17.11.1792 na "porucznika liniowca". Uczestniczył na Scipion w bombardowaniu 23.10.1792 Oneille (koło Genui) i w kompromitującej dla Francuzów operacji eskadry Trugueta przeciwko Sardynii w lutym 1793. Od kwietnia 1793 do marca 1794 zajmował stanowisko porucznika na 40-działowej fregacie Melpomène, operującej na Morzu Śródziemnym. Brał na niej udział w eskortowaniu konwoju na Maltę i do Tunisu, w przejściu z Tunisu do Saint Florent na Korsyce, w starciu 25.10.1793 z brytyjskim 64-działowcem Agamemnon koło Sardynii i w walce 11.01.1794 z dwiema fregatami brytyjskimi. Od 29.10.1794 do 24.12.1795 Guien był zatrudniony w porcie Rochefort na stanowisku majora pomocniczego (pomocnika majora). Awansował 21.03.1796 do rangi "kapitana fregaty". Na pokładzie 80-działowca Guillaume Tell uczestniczył w kampanii na Adriatyku w okresie od lipca 1796 do lipca 1797. Objął 15.07.1797 na Korfu dowództwo 32-działowej fregaty Mantoue (ex-weneckiej Cerere). Włączono ją w skład floty kadm. Brueysa, z którą najpierw przeszła 2.04.1798 z Korfu do Tulonu, a potem pomagała w przewożeniu do Egiptu generała Bonaparte i jego armii. Nie brała jednak udziału w bitwie pod Abukirem 1.08.1798, ponieważ znajdowała się wtedy w Aleksandrii, gdzie wkrótce została zablokowana przez Anglików. Guien został 29.06.1798 dyrektorem portu w Aleksandrii. Awansował 18.08.1799 na "kapitana liniowca 2 klasy". Był szefem sztabu marynarki w Aleksandrii od 22.08.1799, potem (od 29.10.1800) szefem militarnym i ruchu w porcie Aleksandrii. Po kapitulacji 2.09.1801 tego miasta i francuskiej armii egipskiej, wrócił do Francji, gdzie zatrudniono go w służbie portowej w Tulonie. Został kawalerem Legii Honorowej 5.02.1804 i oficerem tego orderu 14.06.1804. Objął 17.09.1809 dowództwo 118-działowca Austerlitz w eskadrze tulońskiej. Zajmował to stanowisko do 21.08.1810. Był potem zatrudniony na lądzie w Tulonie. Odznaczono go Orderem Lilii 18.07.1814. Został kawalerem Orderu Św. Ludwika 18.08.1814. Przeniesiono go na listę oficerów nieaktywnych 1.09.1814. Awansował 1.01.1816 na "kapitana liniowca 1 klasy", ale nie podjął służby i został przeniesiony w stan spoczynku 1.11.1817. Dano mu 10.12.1817 honorowy tytuł kontradmirała. Zmarł 22.01.1823 w Tulonie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach · Wysłany: Pią 7:38, 02 Mar 2018 Temat postu:

François-Dominique-Mathurin Valteau urodził się 4.08.1761 w Paimboeuf. Jego rodzicami byli Pirigent Valteau (kapitan statku) i Françoise Touchard. Zaczął służyć na morzu w marynarce handlowej 27.09.1772 jako uczeń pilota. Od 3.04.1777 do maja 1778 zajmował stanowisko chorążego. Po wybuchu wojny amerykańskiej wcielono go do marynarki wojennej 8.02.1779 w charakterze sternika na 74-działowcu Palmier, na którym przebywał do grudnia 1779. Potem był od 1.05.1780 do grudnia 1780 pierwszym pilotem na hulku karenażowym Comte d'Artois. Wrócił 1.02.1781 do marynarki handlowej zajmując stanowisko porucznika, od 16.09.1783 drugiego kapitana, a od 24.01.1787 do czerwca 1792 - dowódcy. Ożenił się z 4.03.1793 w Le Croisic z 19-letnią Marie-Augustine Gardeman. Mieli dzieci. Przyjęto go do marynarki wojennej 10.08.1793 w stopniu "porucznika liniowca". Od 28.08.1793 do 5.05.1794 dowodził 20-działową korwetą Républicain, w grudniu 1793 był w zatoce Quiberon. Od 6.05 do 12.06.1794 sprawował komendę nad 10-działowym kutrem Surprise. W czerwcu 1794 był przez moment kapitanem 32-działowej fregaty Gloire, a od 22.06.1794 do 14.02.1795 dowodził 42-działową fregatą Brutus ("ostrzyżonym" 74-działowcem). Awansował 11.03.1795 na "kapitana liniowca 3 klasy". Objął 29.09.1795 dowództwo 40-działowej fregaty Pensée. W październiku 1795 wysłano go z Hawru na Gwadelupę. W lutym 1796 znajdował się w Dunkierce. Awansował 21.03.1796 na "kapitana liniowca 2 klasy". Stoczył 21-22.07.1796 koło wybrzeży Gwadelupy walkę z brytyjską fregatą Aimable. W 1797 był u wyspy St Thomas, potem w Porto Cabello i na Curaçao. Krążył po Morzu Karaibskim, wrócił na Gwadelupę. W kwietniu 1799 fregatę Pensée remontowano. Valteau przestał nią dowodzić 16.11.1802. Od 13.12.1803 był kapitanem 74-działowca Aquilon w Breście. Został oficerem Legii Honorowej 14.06.1804. Zmarł 14.12.1804 w Breście.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska · Wysłany: Pią 23:31, 02 Mar 2018 Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Jean-Daniel Coudein (05.09.1759 - 25.06.1822) oraz Armand Leduc (Le Duc) (11.08.1764 - 18.03.1832).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach · Wysłany: Nie 22:45, 04 Mar 2018 Temat postu:

Jean-Daniel Coudein (Coudin) urodził się 5.09.1759 w Arvert. Jego rodzicami byli Jean Coudein (kapitan statku) i Marie Bariteau. Zaczął służyć na morzu w marynarce handlowej jako ochotnik 29.05.1772 na statku kursującym między Bordeaux a Martyniką. Angażując się na statki wychodzące z Bordeaux do Indii Zachodnich (w tym pod dowództwem jego ojca) przechodził do stycznia 1775 szkolenie w charakterze ucznia pilota. Od 3.01 do 15.04.1775 służył w roli ochotnika na kutrze marynarki wojennej Surveillant, wyposażonym na Gwadelupie dla patrolowania wód Wysp Zawietrznych. W kwietniu 1775 wrócił na statki handlowe, początkowo jako uczeń pilota, od 11.10.1776 jako porucznik. Nadal pływał na statkach wychodzących z Bordeaux i kierujących się głównie na San Domingo, do lipca 1778. Od 9.02.1780 do kwietnia 1780 służył jako ochotnik w marynarce królewskiej na 12-działowej korwecie Rossignol wyposażonej w Rochefort do eskortowania konwojów w Zatoce Biskajskiej. Wrócił do marynarki handlowej w maju 1781 w roli porucznika na statkach kursujących na Antyle. Od 21.11.1784 był drugim kapitanem żaglowca kierowanego na San Domingo, w końcu (od 29.10.1787 do grudnia 1792) dowódcą tej i innych jednostek pływających na San Domingo i Gwadelupę. Ożenił się 14.07.1790 w La Tremblade z Marie-Esther Bariteaud. Przyjęto go 15.05.1793 do marynarki wojennej w randze "nadliczbowego chorążego liniowca". Od tego dnia wchodził w skład załogi 74-działowca Révolution. Awansował na "porucznika liniowca" 1.07.1793. Uczestniczył w kampanii floty Brestu u wyspy Belle Ile oraz w zatoce Quiberon po komendą Morarda de Galles, a także na wodach Zatoki Biskajskiej i zatoki Cancale z eskadrą komodora Van Stabela. Brał udział w tragicznie głupim rejsie Wielkiej Zimy 1794/1795. Révolution opuścił Brest 22.02.1794 w grupie kadm. Renaudin, by zasilić flotę w Tulonie, do której dołączono 4.04.1794. W ten sposób Coudein walczył 13.07.1795 w bitwie pod Fréjus (pod Hyères) w siłach kadm. Martina. Uczestniczył w kampanii dywizjonu komodora Richery, podczas której odbito ex-francuski liniowiec Censeur i zdobyto około 30 statków handlowych doprowadzonych do Kadyksu. Coudein awansował 21.03.1796 na 'kapitana fregaty". Pod rozkazami kadm. Richery brał od sierpnia do listopada 1796 udział w kampanii przeciwko brytyjskim rybakom na Nowej Fundlandii. Po powrocie do Brestu musiał zejść z okrętu 15.12.1796 z powodu choroby. Zatrudniono go w porcie Rochefort, ale 2.08.1798 objął komendę nad 32-działową fregatą Médée i po opuszczeniu Rochefort 6.08.1798 wziął udział w ekspedycji irlandzkiej (wysadzenie w Killala żołnierzy gen. Humberta 22.08) dywizjonu komodora Savary, wrócił do Royan 5.09.1798 (czy dwa dni później). Uczestniczył też w drugiej wyprawie do Irlandii - tym razem dywizjon Savary'ego opuścił Rochefort 12.10.1798 i dotarł do zatoki Sligo 27.10; w drodze powrotnej był ścigany w ciągu następnych trzech dni przez rozmaite brytyjskie okręty, lecz wrócił szczęśliwie, choć w rozproszeniu, do Rochefort. Médée schroniła się na redzie wyspy Aix 7.11.1798. Weszła w skład eskadry komodora Landolphe'a (trzy fregaty; oprócz Médée jeszcze Franchise i Concorde), którego zadaniem było przetransportowanie żołnierzy do Gorée w Senegalu, atakowanie brytyjskich faktorii handlowych na zachodnim wybrzeżu Afryki i statków na południowym Atlantyku. Eskadra opuściła redę wyspy Aix 6.05.1799, wysadziła żołnierzy w Gorée, zagarnęła dwóch korsarzy amerykańskich w La Praya, potem chwytała statki niewolnicze u wybrzeży Gambii, Gwinei, Sierra Leone, zdobyła jeden korsarski okręt brytyjski koło przylądka Monte. W Beninie odnowiono stosunki z miejscowymi kacykami, czyli lokalnymi dostawcami żywego towaru. Po zajęciu portugalskiej Wyspy Książęcej Francuzi przekroczyli południowy Atlantyk, docierając do Montevideo w czerwcu 1800, a następnie atakując statki przy brazylijskim wybrzeżu podczas posuwania się na północ. W sumie eskadra zdobyła około 30 jednostek z rozmaitych krajów.
CDN.

kgerlach · Wysłany: Pon 22:22, 05 Mar 2018 Temat postu:

Natknęła się jednak 4.08.1800 w pobliżu Rio de Janeiro na zespół brytyjski udający się do Indii Wschodnich. Naliczywszy osiem żaglowców nieprzyjaciela, Landolphe nie ryzykował dokładnego sprawdzania ich charakteru, tylko nakazał rozproszenie się i ucieczkę. Tymczasem Brytyjczycy mieli tylko jeden okręt wojenny (64-działowiec), który eskortował 6 żaglowców wschodnioindyjskich. Skoro jednak Francuzi uciekali, Anglicy postanowili ich gonić nawet statkami handlowymi. W rezultacie dwie z trzech fregat francuskich zostały pochwycone przez Brytyjczyków. Médée była ścigana i doścignięta przez eastindiamany Exeter i Bombay Castle, poddając się po bardzo krótkim oporze. Współczesny wydarzeniom historyk brytyjski Brenton pisał, po zapoznaniu się z zeznaniami świadków, że kiedy Coudein dowiedział się o opuszczeniu przez siebie bandery przed statkami handlowymi, stracił kompletnie poczucie rzeczywistości i domagał się wypuszczenia swojej załogi i oddania mu fregaty, by mógł podjąć bój na nowo. W każdym razie nie posiedział w niewoli długo i wrócił do Rochefort już 18.04.1801. Zajmował od 12.10.1803 stanowisko drugiego kapitana na 74-działowcu Magnanime, krążącym od października 1803 do marca 1804 pod Zatoce Biskajskiej. Otrzymał 31.03.1804 rozkaz udania się do Boulogne i objęcia tam dowództwa dywizjonu flotylli bulońskiej. Sprawował tę komendę z pokładu rozmaitych drobnoustrojów od 27.04.1804 do 31.01.1807. Został kawalerem Legii Honorowej 14.06.1804. Od 1.02.1807 był majorem trzeciego regimentu flotylli bulońskiej, a od 7.04.1808 - majorem 44 batalionu marynarki cesarskiej (flotylli z Boulogne). Awansował 12.07.1808 na "kapitana liniowca 2 klasy". Służył nadal w Boulogne do 14.08.1809, zmieniając tylko bataliony marynarki cesarskiej. Po wylądowaniu Anglików w Walcheren w lecie 1809, nakazano mu udać się do Antwerpii. Wrócił potem do Boulogne, gdzie służył do listopada 1809. Mianowano go 14.11.1809 dowódcą 74-działowca Dalmate, wchodzącego w skład eskadry zamkniętej na Skaldzie. To stanowisko potwierdzono 12.01.1810 dowództwem 36 batalionu marynarki cesarskiej, a 12.11.1810 - dowództwem 36 ekwipażu Wysokiej Burty (niezależnie od picowania nazwami, nadal ciągle chodziło o załogę Dalmate). Objął 7.04.1811 komendę nad 80-działowcem Friedland w eskadrze na Skaldzie, co potwierdziła 31.07.1811 nominacja na dowódcę 36 ekwipażu Wysokiej Burty, tworzącego teraz załogę tej jednostki. Zdał dowództwo 18.11.1813. Po misji (nie znam jej charakteru) w Antwerpii na kanonierce nr 204 (19.11-25.12.1813), został 26.12.1813 (do 21.05.1814) w Antwerpii kapitanem 64-działowca Tromp, a następnie (22.05.1814) dowódcą 80-działowca Pacificateur, przeprowadzonego przez niego z Antwerpii do Brestu, gdzie okręt wycofano do rezerwy 15.10.1814. Coudein otrzymał tymczasem Order Św. Ludwika 18.08.1814. W czasie Stu Dni Napoleona był z rozkazu ministra marynarki (z 15.05.1815) pułkownikiem 14 regimentu marynarzy; dowodził w lipcu 1815 garnizonem wyspy Aix. Umieszczony 1.01.1816 na liście oficerów nieaktywnych, mimo tego otrzymał 1.08.1816 promocję do rangi "kapitana liniowca 1 klasy". Przeszedł w stan spoczynku 1.11.1817. Zmarł 25.06.1822 w La Tremblade.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach · Wysłany: Wto 23:09, 06 Mar 2018 Temat postu:

Armand Leduc (Le Duc) urodził się 11.08.1764 w Dunkierce. Jego rodzicami byli Adrien Leduc (kupiec tytoniowy) i Jeanne-Thérèse Desprez. Zaczął służyć na morzu w marynarce cywilnej jako chłopiec okrętowy 4.04.1774 na korwecie rybackiej wyposażonej w Nieuport do połowów dorsza islandzkiego i żeglugi kabotażowej. Zdobywał staż na podobnych jednostkach do czerwca 1778, zajmując pozycje praktykanta (od 10.02.1776) i marynarza (od 12.02.1777). Od 18.08.1778 był praktykantem na kutrze korsarskim z Dunkierki, operującym z sukcesami od sierpnia do października 1778, i odniósł lekkie rany. Od 23.02.1779 zaangażował się w charakterze praktykanta na inny okręt korsarski (12-działowy doger) z Dunkierki, który został pochwycony na morzu przez kuter brytyjski 2.05.1779 po walce, w jakiej Leduc znów doznał kilku lekkich ran. Nie przeszkodziły mu zaciągnąć się już 12.06.1779 w roli marynarza na 20-działową dunkierską korwetę korsarską, na której pozostał do listopada 1779. Następnie wrócił do marynarki handlowej, zajmując od 9.09.1780 stanowisko podoficera na kabotażowcu z Nieuport żeglującym pod neutralną banderą. Od 16.02.1783 był drugim kapitanem innych żaglowców, kursujących z Dunkierki do Bordeaux i na Tobago do lipca 1784. Od 21.02.1785 służył jako pierwszy oficer, a od 14.03.1786 do sierpnia 1787 jako drugi kapitan statków wielorybniczych łowiących w Cieśninie Davisa i na Spitsbergenie. Od 21.02.1788 czerwca 1790 był porucznikiem lub drugim kapitanem na statkach pływających z Dunkierki na Tobago i San Domingo. Otrzymał 17.06.1790 patent kapitana żeglugi wielkiej i dowództwo statku wyposażonego Dunkierce do rejsów na Tobago i do Nowej Anglii. Dowodził nim do grudnia 1792. Ożenił się z Marie-Catherine-Pétronille Vandenbussche. Przyjęto go 8.06.1793 do marynarki wojennej w stopniu "chorążego liniowca". Od 8.06 do 10.11.1793 dowodził dunkierskim awizem (uzbrojonym w 6 działek relingowych) Entreprise. Wysłany w listopadzie 1793 w misji specjalnej do Agde i Sète z komandorem Castagnier, objął 21.03.1794 w Agde komendę nad 3-działową kanonierką (tartaną) Dune libre. Wyróżnił się podczas oblężeń Collioure i Port-Vendres, kiedy odniósł trzy lekkie rany głowy. Zdał dowództwo tej jednostki w Tulonie 25.07.1794. Awansował 26.07.1794 na "porucznika liniowca" i do sierpnia 1794 służył w Tulonie na 80-działowcu Ça ira. Mianowano go 21.08.1794 dowódcą 14/18-działowego brygu-awizo Hazard w eskadrze Morza Śródziemnego kadm. Martina (Quintinowie piszą błędnie o korwecie Hussard). Był na nim obecny podczas bitwy u przylądka Noli (bitwy pod Genuą) 13-15.03.1795, zdał komendę 27.06.1795. Od 28.06.1795 do 6.10.1797 dowodził 40-działową fregatą Junon. Uczestniczył w bitwie pod Fréjus (pod Hyères) 13.07.1795. Junon razem z fregatą Serieuse operowały od sierpnia 1795 do stycznia 1796 na Morzu Śródziemnym. Le Duc awansował 21.03.1796 na "kapitana fregaty". Musiał zejść z Junon 6.10.1797 w Wenecji z powodu choroby. Zatrudniony w służbie portowej Dunkierki, zajmował się od stycznia 1798 do marca 1800 wyposażaniem wielu fregat. Od 25.03.1800 do 11.03.1801 dowodził ostatnią z nich, 40-działową Incorruptible. Został ranny w dłoń i ramię podczas starcia na redzie Dunkierki 8.07.1800. Na czas remontu fregaty był zatrudniony w portach Dunkierki i Vlissingen, podjął komendę nad Incorruptible 19.02.1802. Wysłany na Antyle, został zmuszony do zejścia z pokładu na Wysepkach Świętych 2.02.1803 z powodu choroby. Po powrocie do Francji dowodził od 26.03 do 18.08.1804 pierwszą sekcją pierwszego dywizjonu dziewięciu jednostek flotylli z Boulogne. Został kawalerem Legii Honorowej 14.06.1804.
CDN.

kgerlach · Wysłany: Śro 23:00, 07 Mar 2018 Temat postu:

Od 19.08.1804 do 11.02.1806 był pierwszym adiutantem marynarki w Boulogne. Z uwagi na jego doświadczenie w żegludze arktycznej powierzono mu dowództwo dywizjonu trzech fregat, skierowanego do zaatakowania i zniszczenia angielskich flot wielorybniczych. Sam został kapitanem 32-działowej Revanche, obok niej były 44-działowa Guerrière i 40-działowa Sirène. Eskadra wyruszyła z Lorient albo z Brestu 28.03.1806. W czasie kampanii zdobyto 38 angielskich statków handlowych i wielorybniczych oraz jeden rosyjski żaglowiec wielorybniczy. Jednak w bitwie nocnej 19.07.1806 Guerrière została zdobyta przez brytyjską fregatę 40-działową Blanche koło Wysp Owczych. W tym czasie załogi Revanche i Sirène wypoczywały w Patrix Fjord (Patreksfjördhur) na Islandii. Fregaty te wróciły na redę wyspy Bréhat albo do Lorient 22.09.1806, z ludźmi ciężko doświadczonymi szkorbutem. Leduc awansował 27.10.1806 na "kapitana liniowca 2 klasy", zdał komendę Revanche 11.11.1806. Był zatrudniony w służbie portowej w Dunkierce i Antwerpii. Od 6.09 do 30.10.1807 dowodził w Antwerpii 74-działowcem Ville de Berlin. Mianowany 29.10.1807 dowódcą 74-działowca D'Hautpoul, objął tę funkcję w Lorient 23.12.1807. Jego okręt wszedł w skład eskadry komodora Troude'a, obarczonej zadaniem przetransportowania na Antyle żołnierzy, amunicji i zapasów. Eskadra wyszła z Lorient 26.02.1809 i rzuciła kotwice 29.03 u Terre-de-Haut, jednej z Wysepek Świętych (chodziło przede wszystkim o zaopatrzenie Martyniki, lecz Francuzi się spóźnili, bowiem tę wyspę tymczasem zdobyli Brytyjczycy). Przejścia były blokowane przez eskadrę brytyjską kadm. Cochrane'a, który 14.04.1898 wysadził desant by wyprzeć przeciwnika. Zaciągnięcie na góry otaczające port dwóch 8-calowych haubic i otworzenie przez nich ognia do francuskich okrętów, zmusiło Troude'a do wyjścia tej nocy w morze. Próbował przedrzeć się przez cieśninę La Baleine, ale dostrzeżony i ścigany przez Anglików nakazał wieczorem 15.04 swojemu zespołowi rozproszenie. D'Hautpoul żeglował najgorzej i poddał się 17.04.1809 po zaciętej walce koło Portoryko. Leduc odniósł dwie lekkie rany od drewnianych odłamków i dostał się do niewoli. Okrutni Angole natychmiast pozwolili mu wrócić do Francji na słowo - dotarł do La Rochelle na statku amerykańskim 29.09.1809. Sąd wojenny z 13.02.1810 uniewinnił go z honorami z zarzutu utraty okrętu. Leduc podjął z końcem 1809 służbę jako zastępca szefa ruchu w Antwerpii i pełnił ją do 19.12.1810. Tymczasem został formalnie wymieniony w listopadzie 1810. Mianowano go dowódcą czwartego ekwipażu Wysokiej Burty, tworzącego załogę 80-działowca Tilsit. Zajmował to stanowisko w Antwerpii od 20.12.1810 do 5.03.1811. Od 6.03.1811 był kapitanem 74-działowca Golymin, zatwierdzony 31.07.1811 jako dowódca 23 ekwipażu Wysokiej Burty tworzącego załogę tego okrętu. Opuścił Lorient 9.03.1812 w eskadrze wiceadm. Allemanda i zawinął do Brestu 29.03.1812. Otrzymał 23.03.1814 rozkaz podniesienia kotwicy, aby udać się na spotkanie z dwiema fregatami, ale stracił swój okręt tego dnia w cieśninie prowadzącej do Brestu. Gwałtowny wiatr rzucił 74-działowcem o podwodne skały Mengam i Golymin poszedł na dno. Załoga uratowała się na łodziach. Leduc zachował (do 30.06.1814) swoje dowództwo 23 ekwipażu Wysokiej Burty, teraz zatrudnionego w Breście w ochronie wybrzeża, a 15.07.1814 sąd wojenny oddalił wszystkie zarzuty skierowane przeciwko niemu w związku z utratą okrętu. Zatrudniono go potem na lądzie w Dunkierce. Otrzymał Order Św. Ludwika 18.08.1814. Złożył prośbę o przejście w stan spoczynku, przyjętą z datą 1.01.1816. Zmarł 18.03.1832 w Dunkierce.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska · Wysłany: Czw 22:55, 08 Mar 2018 Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Victor Chabert (22.02.1758 - 12.01.1833) oraz Antoine Henry de la Blanchetais (24.02.1766 - 01.10.1843).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach · Wysłany: Sob 8:10, 10 Mar 2018 Temat postu:

Victor Chabert urodził się 22.02.1758 w Tulonie. Jego rodzicami byli Pierre-Joseph Chabert (kupiec) i Marguerite-Claire Roux. Zaczął służbę na morzu w marynarce królewskiej 7.04.1774, angażując się jako ochotnik na 32-działową fregatę Atalante, na której przebywał do listopada 1774. Od sierpnia 1775 do czerwca 1776 należał do załogi 32-działowej fregaty Chimère, skierowanej z Tulonu na wody Lewantu. Od 11.10.1777 do lipca 1785 pływał na statkach handlowych (kierowanych do Indii Zachodnich), początkowo w charakterze ochotnika, od 14.10.1779 - drugiego kapitana. Otrzymał 20.08.1785 patent kapitana żeglugi wielkiej. Na rozmaitych stanowiskach oficerskich, łącznie z kapitańskim, żeglował z Marsylii do Indii i Chin oraz Filadelfii do maja 1793. Objął 15.10.1794 dowództwo okrętu korsarskiego Citoyen de Marseille i skierował się na Antyle, gdzie zdał komendę na Saint Thomas 25.03.1795. Przyjęty do marynarki wojennej 17.07.1795 w stopniu "nadliczbowego chorążego liniowca" na 40-działowej fregacie Méduse, przedostał się na niej z Newport (w USA, gdzie fregata przywiozła nowego ministra pełnomocnego Republiki Francuskiej) do Francji w październiku 1795. Awansował 4.02.1796 na "porucznika liniowca". Był oficerem 32-działowej fregaty Médée, wysłanej w marcu 1796 z Rochefort na Antyle, ale musiał z niej zejść w Cayenne z powodu choroby. Podjął służbę 22.04.1796 na 16-działowej korwecie Bergère, skierowanej w 1796 także z Rochefort do Cayenne, jednak już 3.05 dostał urlop z uwagi na zapalenie oczu. Ostatecznie więc wrócił do Tulonu dopiero 4.08.1797, via Nowy Jork. Służył następnie od 28.09.1797 na 32-działowej fregacie Sérieuse i uczestniczył w osłonie floty wiozącej do Egiptu armię ekspedycyjną generała Bonaparte. Kiedy po drodze wyprawa ta zagarnęła Maltę, Chabert dowodził łodziami podczas operacji wysadzania francuskich oddziałów w Zatoce Św. Pawła na wyspie. Przeszedł 13.06.1798 z Sérieuse na 118-działowy flagowiec floty wiceadm. Brueysa, Orient i podążył na nim do Egiptu. Gdy okręt ten wyleciał w powietrze w bitwie pod Abukirem 1.08.1798, Chabert znalazł się wśród szczęśliwców, którzy to przeżyli. Podjęty w nocy z wody przez brytyjską szalupę, trafił do niewoli. Przewieziony na liniowcu Defence do Gibraltaru, został szybko zwolniony do Francji na słowo i formalnie wymieniony 23.12.1799. Tymczasem już 26.08.1799 awansował na "kapitana fregaty". Od 12.01.1800 dowodził 64-działowcem Robert w składzie eskadry lekkich sił, transportującej wojska z Tulonu na Korsykę. Ponieważ jednak jego okręt strasznie przeciekał, musiał być wycofany ze służby i Chabert stracił dowództwo 20.04.1800. Ożenił się 29.07.1800 w Tulonie z Thérèse-Lucie-Françoise Garnier. Od 5.03 do 10.06.1801 dowodził na redzie Tulonu 64-działowcem Banel. Został 21.03.1802 drugim kapitanem 80-działowca Indomptable i sprawował tymczasowo komendę nad nim od 11.05 do 14.09.1802, lecz musiał zejść z pokładu 6.12.1802 z powodu choroby. Od 5.07 do 8.10.1803 należał do załogi 74-działowca Atlas, stojącego na redzie Tulonu. Od 8.10.1803 do 13.02.1806 dowodził 40-działową fregatą Sirène. Został kawalerem Legii Honorowej 14.06.1804. W składzie floty wiceadm. Villeneuve opuścił Tulon 30.03.1805 i dotarł do Martyniki 16.05; uczestniczył w czerwcu w zajęciu skalistej wysepki Diamant; od 8.06.1805 eskortował na Martynikę 15 zdobytych na Antigui statków angielskich, ale je spalił 9.06 wobec pojawienia się fregat brytyjskich; był obecny w bitwie 22.07.1805 koło przylądka Finisterre (zwanej przez Francuzów "Quinze-Vingt", czyli dosłownie "Piętnaście-Dwadzieścia", lecz oczywiście nie o dosłowność tu chodzi, tylko o nazwę własną). Po zejściu z Sirène w Lorient został wysłany z misją do Neapolu, a po powrocie do Tulonu 1.10.1806 otrzymał stanowisko pierwszego adiutanta sztabu marynarki. Od 24.11.1806 był szefem militarnym oraz ruchu w Genui. Awansował 12.07.1808 na "kapitana liniowca 2 klasy". W latach 1809-1810 pełnił funkcję szefa militarnego i ruchu w La Spezia. Od 7.03.1811 był dowódcą 21. ekwipażu flotylli, obarczonego zadaniem ochrony wybrzeży i eskortowania konwojów. Przenosił swój proporzec komodora na rozmaite małe jednostki (5-działową felukę Linotte, pinkę czy pół-szebekę Troubadour, 4-działową kanonierkę Cerbère, 3-działową felukę Thisbé, w 1812 szkuner 8-działowy Fama i 1-działowy szkuner-awizo Mouche No 21 oraz w 1813 na szebekę 8-działową Bretonne). Po zlikwidowaniu tej flotylli 30.06.1814, podjął służbę w porcie Tulonu. Odznaczono go Orderem Lilii 30.07.1814. Otrzymał 18.08.1814 Order Św. Ludwika. Został przeniesiony na listę oficerów nieaktywnych 1.09.1814, przeszedł w stan spoczynku 1.01.1816. Zmarł w Tulonie 12.01.1833.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach · Wysłany: Nie 11:05, 11 Mar 2018 Temat postu:

Antoine Henry de la Blanchetais urodził się 24.02.1766 w Lorient. Jego rodzicami byli Charles Henry de la Blanchetais (kupiec i armator) oraz Marie-Jeanne Villate. Zaczął służbę na morzu w marynarce królewskiej 29.11.1781 w charakterze ochotnika na 30-działowej fregacie Crescent, wysłanej z Lorient do patrolowania wód kanału La Manche i Atlantyku. Zszedł z niej w lipcu 1783. Od 20.11.1784 był pierwszym porucznikiem na statku handlowym skierowanym z Lorient na San Domingo. Służył potem do marca 1793 (ostatecznie w roli drugiego kapitana) na statkach żeglujących z Lorient na Ile de France, do Suratu, Bombaju, Bengalu, Mozambiku i Ameryki. Ożenił się Jeanne-Suzanne-Aimée Roche. Został przyjęty 25.03.1793 do marynarki wojennej w stopniu "chorążego liniowca", okrętując się w Lorient na 32-działową fregatę Insurgente, na której pozostał do października 1793, uczestnicząc w czerwcu w eskortowaniu konwoju idącego z Nantes do Brestu. Awansował 1.11.1793 na "porucznika liniowca", był w Breście oficerem 80-działowca Juste (w listopadzie 1793), 74-działowca Brave (listopad 1793 - czerwiec 1794) i 44-działowej fregaty Virginie (od 8.06.1794 do 22.04.1796), na której zajmował stanowisko pierwszego oficera. Kiedy Virginie została 22.04.1796 zdobyta koło przylądka Lizard przez brytyjską fregatę Indefatigable, Henry de la Blanchetais trafił do niewoli. Poruszał się dość swobodnie, związany słowem honoru, do 24.06.1797, kiedy wrócił do Francji. Podczas pobytu w Wielkiej Brytanii został 22.09.1796 awansowany do stopnia "kapitana fregaty". Potem w Breście wchodził w skład załóg 74-działowca Zélé (w marcu 1798), 80-działowca Indomptable (od 24.03.1798 do marca 1799), 110-działowca Terrible. 74-działowca Cisalpin, 74-działowca Convention (w 1799) i ponownie 110-działowca Terrible (24.02.1800). Od 25.02.1800 do 22.03.1803 dowodził 40-działową fregatą Cocarde, wysłaną z Lorient dla krążenia u wybrzeży Hiszpanii i udania się na Gwadelupę. Stoczył 28.05.1801 w Indiach Zachodnich walkę z brytyjską fregatą 32-działową Andromeda. Cocarde uderzyła 22.07.1802 na Antylach w piaszczystą łachę i straciła ster, co zmusiło do odesłania jej do Francji. Z uwagi na rozliczne przecieki fregaty, Henry de la Blanchetais musiał 30.10.1802 zawinąć do hiszpańskiego Porto de Bares koło Viveiro. Tam Cocarde 29.12.1802 weszła na mieliznę i praktycznie stała się niezdolna do wyjścia w morze, co zmusiło Francuzów do porzucenia jej na miejscu 21.01.1803. Załogę i rzeczy zabrane z wraka przewieziono lugrami do Bayonne. Od 21.03.1804 do 21.03.1805 Henry de la Blanchetais zajmował na redzie Brestu stanowisko drugiego kapitana 74-działowca Vétéran. Został kawalerem Legii Honorowej 14.06.1804. Awansował 6.03.1805 na "kapitana liniowca 2 klasy". Objął 9.11.1805 komendę nad 80-działowcem Foudroyant, flagowym okrętem eskadry (6 liniowców, 2 fregaty, 2 brygi) kadm. Willaumeza, która opuściła Brest 13.12.1805, wysłana do Cayenne trasą mającą prowadzić wg uznania kontradmirała do okolic Przylądka Dobrej Nadziei albo Wyspy Św. Heleny, a stamtąd przez Martynikę albo Gwadelupę. Francuzi napotkali w połowie grudnia 1805 brytyjski konwój z Gibraltaru i urwali z niego dwa transportowce, zetknęli się 25.12 w okolicach Wysp Kanaryjskich z eskadrą wiceadm. Duckwortha, ale oderwali od niej następnego dnia, pozostali do kwietnia na południowym Atlantyku, a potem pożeglowali do Cayenne. Stamtąd operowali w trzech w miarę niezależnych zespołach i polowali na nieprzyjacielskie statki u wybrzeży Brazylii. Ścigani przez okręty Royal Navy zawinęli do Fort Royal na Martynice 24.06.1806.
CDN.

kgerlach · Wysłany: Pon 7:51, 12 Mar 2018 Temat postu:

Wyszli z tego portu niepostrzeżenie 1.07. Chwytali statki u wysp Montserrat i Nevis, atakowali je pod St. Kitts. Willaumez próbował uderzyć 6.07 na wielki konwój gromadzący się pod Tortolą, lecz ustąpił bez walki przed przybyłą eskadrą brytyjską kadm. Cochrane. Na skutek dezercji (w nocy 31.07.1806) rodzonego brata Napoleona (którego cesarz awansował za to na kontradmirała) nie udał mu się atak w okolicach Bahamów na kierujący się do Anglii konwój z Jamajki. W nocy z 18 na 19.08.1806 w okręty Willaumeza znajdujące się na północny wschód od Puerto Rico uderzył huragan, ciężko je uszkadzając i rozpraszając. Foudroyant skierował się do Hawany, jednak musiał jeszcze stoczyć walkę 15.09.1806 z brytyjską fregatą 44-działową Anson, by móc schronić się w hiszpańskim porcie. Ostatecznie wrócił do Brestu 22.02.1807. Henry de la Blanchetais zachował komendę nad tym okrętem w eskadrze Brestu, mianowany formalnie 7.04.1808 dowódcą drugiego batalionu marynarki cesarskiej. Foudroyant wyszedł 21.02.1809 z Brestu w składzie eskadry kadm. Willaumeza, i ostatecznie zakotwiczył z nią 26.02 na redzie wyspy Aix. W nocy 11/12.04.1809 w kotwiczące francuskie okręty (teraz dowodził nimi wiceadm. Allemand) uderzyły brytyjskie okręty (w tym jednostki eksplodujące i brandery) komandora Cochrane. Ranek 12.04 zastał eskadrę francuską rozgromioną, chociaż niemal nietkniętą, bowiem prawie wszystkie liniowce i fregaty jeszcze przed północą znalazły się na mieliznach, a część z tej grupy doznała rozmaitych uszkodzeń. Foudroyant był jednak jednym z dwóch tylko liniowców, które pozostały w obrębie kotwicowiska (na głębokiej wodzie) i zachowały pełną zdolność manewrową. Strach przed drugą fazą brytyjskiego ataku (która na serio w ogóle nie miała miejsca) spowodował, że na liniowcu podniesiono rankiem stengi, przecięto linę kotwiczną, postawiono żagle i krótko po południu skierowano się ku ujściu Charente. Co prawda Foudroyant wszedł na mieliznę blisko zamku Fouras, ale chwilowo wyszedł z zasięgu ognia Brytyjczyków. Pod wieczór 15 kwietnia mógł być już zaatakowany, jednak gnuśność i nadmierna ostrożność brytyjskiego admirała Gambiera spowodowały, że nic z tego nie wyszło i ostatecznie liniowiec, którym dowodził Henry de la Blanchetais, uwolnił się z mielizny 17 kwietnia i przeszedł dalej w górę rzeki Charente. Jego kapitan zszedł z pokładu 27.06.1809, po czym udał się do Tulonu. Objął tam 29.07.1809 komendę nad 74-działowcem Danube. Od 12.11.1810 do 17.08.1814 był dowódcą drugiego ekwipażu Wysokiej Burty (tworzącego załogę tego liniowca). Kiedy wchodził w skład wysuniętego zespołu floty tulońskiej (dowodzonej od 1811 przez wiceadm. Emeriau), osłonił 19.07.1811 wejście do portu dwóch francuskich fregat. Odniósł ranę 14.03.1813 w wypadku z takielunkiem na Danube. Uczestniczył w ewakuacji francuskich żołnierzy z Korfu w czerwcu 1814 (już po abdykacji Napoleona i zapanowaniu pokoju), gdy jego liniowiec wchodził w skład wysłanej w tym celu z Tulonu eskadry kadm. Cosmao Kerjuliena. Został potem zatrudniony w porcie Lorient. Otrzymał 18.08.1814 Order Św. Ludwika. Przeszedł w stan spoczynku 1.01.1816. Zmarł 1.10.1843 w Lorient.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska · Wysłany: Wto 18:26, 13 Mar 2018 Temat postu:

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Charles Cornic Du Chêne (05.09.1731 - 12.09.1809) oraz Joseph Collet (29.11.1768 - 20.10.1828).
Pozdrawiam Janusz.