www.timberships.fora.pl

kgerlach

Julien-François du Boisbilly, kawaler de Beaumanoir, pochodził ze szlacheckiej rodziny z Bretanii. W stopniu "porucznika liniowca" walczył 27.07.1778 w bitwie pod Ouessant. W latach 1781-1782 był drugim porucznikiem na 74-działowcu Hector, zdobytym przez Anglików 12.04.1782 w bitwie u Wysepek Świętych; podczas tej bitwy zginął dowódca okrętu i o godz. 16.15 kawaler de Beaumanoir przejął komendę, nadal walcząc zaciekle mimo wielkich strat i beznadziejnej sytuacji. Awansował 15.09.1782 na "kapitana liniowca" (aczkolwiek niektórzy twierdzą, że już przed tą bitwą miał rangę "kapitana liniowca" i tylko zajmował stanowisko porucznika - nie jest to przekonujące, jednak powtarzane). W 1784 składał zeznania przed komisją rozpatrującą postawę oficerów podczas klęski u Wysepek Świętych. Został uwolniony z honorami od wszelkich zarzutów. Był ciągle aktywnym "kapitanem liniowca" w 1785, gdy za swą wyróżniającą się służbę, a zwłaszcza postawę w bitwie z 12.04.1782, nagrodzono go specjalną pensją. Nadal figurował na liście floty francuskiej w połowie maja 1791.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Michel-Joseph Cramezel de Kerhué (17.02.1738- 1783) oraz Jacques-Marie Cramezel de Kerhué (... - 02.08.1795), obaj otrzymali awans kapitański w 1782.
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Dwaj przedstawiciele szlacheckiej rodziny Cramezel de Kerhué (zamek/pałac Kerhué znajduje się w parafii Guérande) z Bretanii, o danych tak rzeczywiście podawanych w literaturze, jak sformułowano w pytaniu, ale mocno nieprawdziwych. Ponieważ Michel-Joseph Cramezel de Kerhué został gardemarynem 7.10.1756, zaś Jacques-Marie Cramezel de Kerhué - 19.08.1757, obaj służyli praktycznie w tym samym czasie, więc ich losy przeplatają się i mieszają chyba jeszcze silniej niż w innych, podobnych przypadkach. Tytuł Kerhué spotykany jest też w formach (niektórych prawidłowych, innych nie) Kerhuel, Khué, Kerhne.

Michel-Joseph Cramezel de Kerhué, zwany kawalerem Cramezel de Kerhué, urodził się w Guérande 17.02.1738. Wstąpił do korpusu gardemarynów 7.10.1756. Awansował 4.04.1777 na "porucznika liniowca". Służył w 1778 jako oficer na 64-działowcu Sphinx i walczył w bitwie pod Ouessant 27.07.1778. W 1779 był porucznikiem na 64-działowcu Indien, nadal w eskadrze generała-porucznika d'Orvilliers. W 1781 dowodził 26/32-działową fregatą Tourterelle. Nie do końca jasna jest historia jego komendy nad kolejnymi dwoma okrętami - 32-działową fregatą Cléopâtre i 64-działowcem Hardi. Obie jednostki wysłano 11.02.1782 z Brestu na Ocean Indyjski w ramach wzmocnień dla walczącego tam szefa eskadry Suffrena. Pisze się, że Michel-Joseph Cramezel de Kerhué dowodził fregatą, ale z powodu choroby wrócił w Francji w grudniu 1782, a równocześnie że w 1782 dowodził już tym liniowcem, który wyszedł razem z fregatą i nigdzie nie wracał. W każdym razie kawaler Cramezel de Kerhué został umieszczony 20.07.1782 na liście oficerów wytypowanych do promocji (jedna z wielu francuskich osobliwości), a awansował na "kapitana liniowca" 15.09.1782. Jako dowódca okrętu Hardi walczył w bitwie pod Cuddalore 20.06.1783. Nie zginął jednak w tej bitwie, ani w ogóle nie zmarł w 1783, nadal sprawował komendę nad Hardi w 1784. Wiele wskazuje na to, że żył i służył jeszcze długo (zobacz dalej, po pierwszej fazie życiorysu Jacquesa-Marie Cramezel de Kerhué).

Jacques-Marie Cramezel de Kerhué urodził się w 1741 w Guérande, najpóźniej 26.03 (data chrztu). Jego rodzicami byli René de Cramezel de Kerhué oraz Madeleine Eslye. Wstąpił do korpusu gardemarynów 19.08.1757. Odbył osiem rejsów na okrętach wożących posiłki do Kanady w trakcie trwającej wojny siedmioletniej. Walczył w obronie Louisbourga w 1758. W 1765 był na 20-działowej fregacie Étourdie, skierowanej ku wyspie Saint Pierre, skąd wróciła do Brestu 18.09. Żądny przygód, ryzyka i dalekich podróży, w listopadzie 1766 w randze "chorążego liniowca" dołączył do załogi 32-działowej fregaty Boudeuse, która pod komandorem Bougainville wybierała się w rejs dookoła świata. Fregacie towarzyszyła 14/20-działowa fluita Étoile. Jednostki wyszły z Brestu 5.12.1766, zawinęły do Montevideo 31.01.1767, przeszły do Buenos Aires i dotarły na Malouiny 22.03.1767. Oficjalne przekazanie wysp Hiszpanom (praktycznie tylko Falklandu Wschodniego, ponieważ osiedleni na wyspie zachodniej Anglicy oczywiście nie czuli się zobowiązani układem między Francją a Hiszpanią) nastąpiło 1.04.1767. W dalszy rejs francuskie okręty wyszły 14.11.1767 z Montevideo. Po przejściu Cieśniny Magellana wpłynęły na Pacyfik 26.01.1768, dotarły do Tahiti 6.04.1768, Nowych Hebrydów 22.05, Wielkiej Rafy Koralowej 4.06, Moluków 1.09. Fregata Boudeuse okrążyła Przylądek Dobrej Nadziei w styczniu 1769, zawinęła do Saint Malo 16.03.1769. Jacques-Marie Cramezel de Kerhué awansował 14.02.1778 na "porucznika liniowca". Służył na okrętach eskadry generała-porucznika d'Orvilliers. Był w 1778 pierwszym oficerem na 32/38-działowej fregacie Fortunée. W bitwie u Wysepek Świętych 12.04.1782 "porucznik liniowca" de Kerhué walczył na 74-działowcu Glorieux (zdobytym wtedy przez Anglików), więc najprawdopodobniej to właśnie o niego chodziło. NIE JEST PRAWDĄ, że 15.09.1782 Jacques-Marie Cramezel de Kerhué awansował na "kapitana liniowca". W rzeczywistości jeszcze na liście marynarki z 1785 r. wciąż miał rangę "porucznika liniowca", ale był też kapitanem fizylierów w wojskach marynarki (stad nagminnie powtarzana pomyłka) i kawalerem Orderu Św. Ludwika. Ożenił się 26.04.1786 w Le Croisic z Jeanne-Adélaïde de Combes (de Combles) de Nayues. Mieli syna (jednak urodzonego już na emigracji w Wielkiej Brytanii, na Jersey, 21.11.1794). Awansował 1.05.1786 na "majora liniowca" - nawet niektórzy autorzy francuscy nie są w stanie pojąć, że ten "major liniowca" był o szczebel niższy od "kapitana liniowca", więc kapitan nie mógł otrzymać promocji na majora, ponieważ to oznaczałoby degradację!

W każdym razie na listach floty z 1785 i z połowy maja 1791 r. ciągle występował tylko jeden "kapitan liniowca" Cramezel de Kerhué, czyli raczej musiał nim być Michel-Joseph, zdecydowanie nie zmarły w 1783.

Jacques-Marie Cramezel de Kerhué podczas rewolucji wyemigrował z Francji z żoną. Na liście floty z połowy maja 1791 nie był już wykazywany. Owdowiał w 1794. Wstąpił do rojalistycznego regimentu du Dresnay, w którym mianowano go kapitanem. Wziął udział w desancie rojalistów pod Quiberon, został wzięty do niewoli i rozstrzelany w Quiberon lub w Vannes 2.08.1795.

Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Jean-Baptiste-Joseph-Eugène Ravenel de Boisteilleul (1738 - 1816, awans kapitański otrzymał w 1779) oraz Anne-René-Augustin de Roscanvec de La Landelle (06.05.1735 - ..., awans kapitański otrzymał również w 1779).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Jean-Baptiste-Joseph-Eugène Ravenel de Boisteilleul urodził się w 1738. Jego rodzicami byli Théodore-François Ravenel de Boisteilleul (kawaler, pan de Boisteilleul) i Angélique-Julie de Broise. Wstąpił do korpusu gardemarynów w 1754. Został kawalerem Orderu Św. Ludwika w 1775. Awansował na “kapitana liniowca” 13.03.1779. Dowodził w 1779 fregatą 32-działową Inconstante, m.in. w Breście. W 1780/1781 dowodził 40-działową fregatą Andromaque, skierowaną z Brestu na San Domingo. Odegrał główną rolę w zdobyciu 20-działowca brytyjskiego Unicorn koło Tortugi 4.09.1780. Został brygadierem sił morskich w 1785. Na liście floty z 15.05.1791 już nie występował. Zmarł w 1816.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Anne-René-Augustin de Roscanvec de La Landelle (de La Landelle-Roscanvre) pochodził ze szlacheckiej rodziny z Bretanii. Urodził się 6.05.1735. Jego rodzicami byli René-Vincent de La Landelle oraz Marguerite-Pauline d'Andigné de la Chasse d'Andigné. Wstąpił do korpusu gardemarynów 17.09.1751. Otrzymał rangę "chorążego liniowca" w 1756. Awansował 13.03.1764 na "porucznika liniowca". Ożenił się 18.04 (lub 28.04.1764) w Vannes z Suzanne-Jeanne-Armande de Coëtnempren de Kersaint. Mieli dzieci. W 1769 zajmował stanowisko majora pomocniczego sił morskich. Awansował 13.03.1779 na "kapitana liniowca". Przebywał w 1779 w Indiach Wschodnich i w grudniu 1779 dowodził tam 38-działową fregatą Pourvoyeuse w eskadrze komodora Tronjoly, która wyprawiła się ku Kolonii Przylądkowej, licząc na łatwe łupy, ale nic z tego nie wyszło. (Aczkolwiek niektórzy autorzy uważają, że fregatą w tym rejsie dowodził inny de La Landelle). Tronjoly został odwołany do Francji, z nakazem przekazania komendy nad miejscowymi siłami morskimi hrabiemu Thomas d'Orves. Latem 1780 wrócono na Ile de France. Tymczasem 3.02.1780 wyszedł z Lorient 64-działowiec Bizarre, skierowany dla wzmocnienia sił francuskich na Oceanie Indyjskim. Na Ile de France zawinęła 25.10.1781 mała eskadra komodora (wkrótce szefa eskadry) Suffrena, który 3.02.1782 objął naczelne dowództwo. W jego siłach de Roscanvec de La Landelle był dowódcą Bizarre. W tym charakterze uczestniczył w bitwach pod Sadras 17.02.1782, Providien 12.04.1782, Negapatam 6.07.1782 i Trincomalé 3.09.1782. Jak wszyscy starsi i doświadczeni kapitanowie, którzy mieli pecha służyć pod Suffrenem, także i on oczywiście nie sprostał wymaganiom tego dowódcy, który zrywał z kanonami, ale nie lubił niczego wyjaśniać swoim podwładnym. W rezultacie po ostatniej z wymienionych bitew został przez Suffrena pozbawiony komendy i wrócił do Francji, chociaż dokładne okoliczności mocno się różnią w zależności od tego czyim "partyzantem" jest opowiadający o wydarzeniach historyk. Jedni lubią pisać ma skróty o zdymisjonowaniu i "uwięzieniu" przez Suffrena, a potem odesłaniu do Francji; inni czynią La Landelle-Roscanveca odpowiedzialnym nawet za katastrofę Bizarre, która wydarzyła się 4.10.1782. Tymczasem prawda jest taka, że czterech starszych komandorów, wśród nich znakomici (La Landelle-Roscanvec do tych ostatnich nie należał), zirytowanych nieustanną krytyką i poniżaniem ze strony zwierzchnika i równocześnie krytycznie nastawionych do jego taktyki, zażądało 23.09.1782 zwolnienia z dowództw okrętów i je wkrótce otrzymało; po czym niektórzy z nich, w tym Roscanvec de La Landelle, odpłynęli do kraju. Bizarre zatonął już pod nowym dowództwem, oficera bardzo niedoświadczonego, i tylko w kategoriach moralnych można za tę stratę obwiniać poprzedniego kapitana, niezbyt wprawdzie błyskotliwego i ciężko chorującego, jednak o długim stażu. On zapewne nie popełniłby takiego błędu nawigacyjnego. W każdym razie we Francji uznano Suffrena za długo oczekiwanego bohatera narodowego, więc każdy, kto mu się naraził, musiał uznać swoją karierę za zakończoną. Anne-René-Augustin de Roscanvec de La Landelle wystąpił z marynarki wojennej 25.07.1784 i albo nie dostał żadnej "emerytury", albo tylko bardzo nikłą.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Étienne-François de Cillart de Villeneuve (awans kapitański otrzymał w 1781) oraz Jean-Marie Cillart de la Villeneuve (15.10..1737 - 21.07.1795).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Dwaj bracia.
Bretońska rodzina Cillart wykazywała szlacheckich przodków od XIII/XIV w. Dzieliła się na trzy główne gałęzie: de Villeneuve, de Kermainguy, de Suville.
Rodzicami obu byli: Étienne-Gabriel Cillart de La Villeneuve (kawaler, pan de Villeneuve, deputowany stanów Bretanii w 1766) i Françoise Guillemot de Kerroch.

Étienne-François de Cillart de Villeneuve zaczął służbę w marynarce francuskiej jako gardemaryn 19.03.1756. Otrzymał rangę chorążego 2.03.1762. Awansował na "porucznika liniowca" 1.10.1773. W 1778 kawaler de Villeneuve Cillart (czyli on, albo jego brat) dowodził 12-działową korwetą Sylphide na wodach między Ouessant a Penmarc'h. Étienne-François de Cillart de Villeneuve awansował na "kapitana liniowca" 9.05.1781. W 1781 dowodził 32-działową fregatą Bellone, m.in. u wyspy Aix; w październiku znajdował się koło Przylądka Dobrej Nadziei eskortując z Lorient na Ocean Indyjski dwa transportowce wynajęte przez marynarkę wojenną (Necker, Sévère) dla dostarczenia zaopatrzenia eskadrze w Indiach, napotkał tam brytyjski 50-działowiec Hannibal, który zdobył oba transportowce. Cillart de Villeneuve tylko na fregacie dotarł do Ile de France i wzmocnił tamtejszy zespół hrabiego d'Orves. Kiedy d'Orves, śmiertelnie chory, przekazał 3.02.1782 komendę Suffrenowi, ten ostatni dokonał roszady dowódców: Cillart de Villeneuve został kapitanem 64-działowca Sévère. Brał udział w bitwach pod Sadras 17.02.1782, pod Providien 12.04.1782 i pod Negapatam 6.07.1782. W tej ostatniej znalazł się na skutek błędnego manewru w bardzo trudnej sytuacji, opuszczony przez resztę Francuzów, i zaczął ponosić ciężkie straty w ludziach; nie widząc możliwości ratunku, otoczony przez Anglików, kazał opuścić banderę; wg ulubionej w dziełkach popularno-naukowej narracji, tylko stanowczy sprzeciw młodszych oficerów zapobiegł utracie okrętu. W rzeczywistości pełny obraz tego zdarzenia wyglądał w ten sposób, że bandera została opuszczona, brytyjskie okręty wstrzymały ogień, co pozwoliło francuskiej załodze opanować sytuację; a gdy odpadnięcie francuskiego liniowca na zawietrzną umożliwiło złapanie wiatru, zaś na pomoc zbliżał się Suffren, Cillart podniósł banderę i zaczął strzelać do tych, którym się wcześniej poddał. Anglicy żądali wydania okrętu, ale francuski szef eskadry skłamał, że nic nie wie o opuszczeniu bandery na Sévère; tym niemniej tego samego dnia pozbawił kapitana dowództwa, odesłał na Ile de France, a potem do Francji na sąd wojenny. Étienne-François de Cillart de Villeneuve miał oczywiste powody, by obawiać się rozprawy, więc nie wrócił do kraju, tylko na neutralnym statku udał się na emigrację. Rzecz jasna został skreślony z listy floty. Zmarł 20.09.1800. Był żonaty z Gabrielle-Olive-Jeanne du Breil de Rays i miał dzieci.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Jean-Marie Cillart de la Villeneuve urodził się 15.10.1737 w Lanmodez. Wstąpił do korpusu gardemarynów 19.03.1756. Dowodził snowem (senau) Grand-Saint-Louis w Breście w 1767; w 1772 zwrócił się o promocję, przedstawiając stan służby. Awansował na "porucznika liniowca" 1.10.1773. W 1778 kawaler de Villeneuve Cillart (czyli on, albo jego brat) dowodził 12-działową korwetą Sylphide na wodach między Ouessant a Penmarc'h. Jean-Marie Cillart de la Villeneuve w 1779 służył jako oficer 110-działowcu Bretagne. Awansował na "kapitana liniowca" wstępnie 4.04.1780, ostatecznie 9.05.1781. Dowodził 32-działową fregatą Surveillante w eskadrze kawalera de Ternay (7 liniowców i 3 fregaty), która opuściła Brest 2.05.1780; eskadra osłaniała konwój 26 lub 36 transportowców z wojskiem generała Rochambeau, wysadzonym na początku lipca w Rhode Island. Surveillante zawinęła wcześniej do Bostonu, 11.06.1780. Jean-Marie Cillart de la Villeneuve brał udział w bitwie koło Przylądka Henry 16.03.1781. W czerwcu był w Indiach Zachodnich i 5.06.1781 stoczył koło San Domingo nierozstrzygniętą walkę z brytyjskim 44-dzialowcem Ulysses. Miał Order Św. Ludwika. Po lądowym zwycięstwie Francuzów i Amerykanów pod Yorktown, Surveillante zabrała (24.10.1781) na pokład diuka de Lauzun, któremu powierzono przekazanie tej niezwykle istotnej informacji na dwór królewski. Fregata zawinęła do Brestu 15.11.1781. W 1782 Jean-Marie Cillart de la Villeneuve został skierowany (nadal na Surveillante) z wojskiem do Senegalu. W 1789 uczestniczył w kolejnej ekspedycji do Afryki, tym razem jako dowódca 32-działowej fregaty Néréide. Pozostawał w marynarce wojennej do 1791. Potem wyemigrował i zaangażował się po stronie rojalistów; wziął udział w desancie pod Quiberon w czerwcu 1795. Zginął 21.07.1795 wraz ze swymi dwoma bratankami, w bitwie albo rozstrzelany.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Pierre-François de Vialis de Fontebelle (... - 1780, awans kapitański otrzymał w 1777) oraz César-Esprit-François de Vialis (21.05.1741 - 03.06.1812, awans kapitański otrzymał w 1781).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Pierre-François de Vialis de Fontebelle był młodszym bratem opisywanego tu już Jeana-Baptiste-Pierre'a de Vialis. Jego rodzicami byli Michel (Joseph-Michel) de Vialis (brygadier piechoty, dyrektor fortyfikacji Prowansji) i Genoviève-Rose de Bouraine. Urodził się po 1730. Został 2.04.1748 gardemarynem w Tulonie. Awansował w 1762 na "porucznika liniowca". Awansował 4.04.1777 na "kapitana liniowca". W latach 1777-1778 dowodził 32-działową fregatą Engageante na Morzu Śródziemnym; bazując w Tulonie zawijał do Port-Vendres, Villefranche, zatoki Juan, na wyspy Hyères, wymieniał listy z konsulami francuskimi w Zante i Arta. Był kawalerem Orderu Św. Ludwika. Dowodził od 1779 do 1780 fregatą 32-działową Montréal; zawijał do Malagi, Marsylii, na Minorkę, Maltę, operował u wybrzeży Włoch i Barbarii. Eskortując konwój 6 statków natknął się koło Sidi-Ferruch w Algierii 30.07.1780 na kilka małych jednostek brytyjskich i zginął (odniósł śmiertelną ranę i wkrótce zmarł) w walce artyleryjskiej prowadzonej na dużym zasięgu (z fregatą 24-działową Porcupine i 18-działową szebeką Minorca). Jest pewną ciekawostką, że dla Anglików ta walka odbyła się dokładnie rok później!
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

César-Esprit-François de Vialis był młodszym bratem opisywanych tu już Jeana-Baptiste-Pierre'a de Vialis oraz Pierre'a-Françoisa de Vialis de Fontebelle. Jego rodzicami byli Michel (Joseph-Michel) de Vialis (brygadier piechoty, dyrektor fortyfikacji Prowansji) i Genoviève-Rose de Bouraine. Urodził się 21.05.1741 w Tulonie. Został 31.05.1756 gardemarynem w Tulonie. Awansował 1.10.1773 na "porucznika liniowca". Był od 8.03.1777 kawalerem Orderu Św. Ludwika. Awansował 9.05.1781 na "kapitana liniowca". Ożenił się w 1783 z Sophie-Charlotte d'Hermivy de Moissac (córką intendenta Gwadelupy). Wycofał się ze służby w marynarce 13.08.1786. Podczas rewolucji wyemigrował, wrócił do Francji w 1805. Zmarł 3.06.1812 w Aix-en-Provence.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Jean-Louis-Bernard Bidé de Maurville (13.03.1745 - 02.08.1796) oraz Charles-Étienne Bombelle (10.12.1733 - 26.4.1783).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Jean-Louis-Bernard Bidé de Maurville urodził się 13.03.1745 w Rochefort. Pochodził ze szlacheckiej rodziny z Bretanii, słynnej z dostarczenia marynarce królewskiej nieprawdopodobnie wielkiej liczby oficerów. Jego ojcem był Hippolyte-Bernard Bidé de Maurville, pan de Funelière (w 1745 "porucznik liniowca", koniuszy, kawaler Orderu Św. Ludwika; z czasem - od 1748 - "kapitan liniowca oraz - od 1775 - generał-porucznik sił morskich) i Marie-Anne-Louise de Brach. Wstąpił do korpusu gardemarynów w 1759 (lub 1760). Awansował 14.02.1778 na "porucznika liniowca". Był wtedy kapitanem fizylierów w wojskach marynarki i kawalerem Orderu Św. Ludwika. Walczył w bitwie pod Ouessant 27.07.1778. Ożenił się z Henriette-Marguerite Guinot de Soulignac. Mieli córkę. W 1782 służył na Antylach w eskadrze generała-porucznika de Grasse. Walczył 12.04.1782 w bitwie u Wysepek Świętych jako oficer na 80-działowcu Languedoc. Następnie służył na 74-działowcu Argonaute i 110-działowcu Invincible. Dowodził 2-działowym awizo Curieuse, 16-działową korwetą Lively i 16/20-działową gabarą Barbue. Awansował w 1786 na "kapitana liniowca". Został dyrektorem generalnym portu w Rochefort. Służył w marynarce do 1792 (był wykazywany na liście kapitanów 15.05.1791). Podczas rewolucji francuskiej wyemigrował do Anglii. Zmarł w hrabstwie Middlesex 2.08.1796.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Charles-Étienne baron de Bombelles (Bombelle) urodził się 10.12.1733 w Mobile (wówczas we francuskiej Luizjanie). Jego rodzicami byli Jean-Charles de Bombelles (kapitan wojsk marynarki, kawaler Orderu Św. Łazarza, w 1749 przeniesiony na stanowisko komendanta wyspy Ré) i Barbe-Ursule de Bonniller (de Bonnille). Wstąpił do korpusu gardemarynów w Rochefort 6.07.1750. W 1752 służył na 30/36-działowej fluicie Chariot Royal, która przewiozła do Luizjany nowego gubernatora. W 1754 należał do załogi 12/22-działowej fluity Caméléon. Nie wiem, czy znajdował się na jej pokładzie, gdy zatonęła 10.09.1754 na Rzece Św. Wawrzyńca. W 1755 służył na 64-działowcu Inflexible, który 3.05.1755 wyszedł z Brestu, by ochraniać konwój idący do Kanady. Charles-Étienne de Bombelles otrzymał 11.10.1755 rangę "chorążego liniowca". W 1756 wszedł w skład załogi 24/30-działowej fregaty Fidèle. W maju jednostka ta wyszła z Rochefort z 50-działowcem Aquilon w celu osłony konwoju; napotkano 17.05 brytyjski 50-działowiec Colchester i 28-działową fregatę Lyme - stoczono odpowiednimi parami dwa pojedynki; mimo ciężkich strat w ludziach nie przyniosły one rozstrzygnięcia, co - jak zawsze - daje podstawę francuskim historykom do głoszenia zwycięstwa. W 1757 Charles-Étienne de Bombelles służył na 32/34-działowej fregacie Atalante, w Ameryce Południowej (Cayenne) i na Antylach. W 1758 należał do załogi 64-działowca Belliqueux, zatrudnionego w dowozie posiłków do Louisbourga, ale zdobytego przez Anglików 3.11.1758 w Kanale Bristolskim w dość osobliwych okolicznościach, opisanych przeze mnie przy okazji omawiania losów René-Rollanda de Martel. Z tego powodu de Bombelles znalazł się w brytyjskiej niewoli. W wojskach marynarki dano mu 15.01.1762 stopień porucznika artylerii w Breście. Awansował 1.10.1764 na "porucznika liniowca". Dowodził odtąd 34-działową fluitą Danube, na której zawiózł na wyspę Desirade grupę młodszych synów z "dobrych" rodzin, skazanych na wygnanie (bez sądu i wyroku) na podstawie donosów najbliższych krewnych. Wyszedł na Danube 23.09.1765 z Rochefort w celu dostarczenia żywności dla eskadry Duchaffaulta w Kadyksie, po czym podążył na Wyspy Kanaryjskie i wrócił do Rochefort 6.03.1766. W wojskach marynarki otrzymał 2.02.1765 stopień kapitana artylerii. W latach 1767-1769 był zatrudniony w odlewni w Angoumois. Od 24.04.1769 należał do Akademii Marynarki jako członek stowarzyszony, od 8.11.1781 jako członek zwyczajny. Został 1.05.1772 majorem pomocniczym marynarki w Hawrze; służył na fregacie 30/36-działowej fregacie Terpsichore. Uczyniono go 1.01.1773 kawalerem Orderu Św. Ludwika. Od 1.01.1775 był kapitanem kompanii kandydatów na kanonierów w Rochefort. W marcu 1775 przeniesiono go do Lorient. Od maja do października 1775 baron de Bombelles dowodził okrętami w eskadrze ewolucji de Guichena, najpierw 10-działową korwetą Sirène, potem 10/14-działową fluitą Comte de Menou. Od marca 1776 był kapitanem bombardierów w Breście. W listopadzie 1776 dano mu stanowisko zastępcy dyrektora artylerii w Rochefort. Awansował 4.04.1777 na "kapitana liniowca". Zaprojektował 32-działową fregatę Cérès, budowaną w Rochefort od maja 1779, a zwodowaną 24.11.1779 (wykańczaną do stycznia 1780), po czym w lutym 1780 objął jej dowództwo i sprawował do lutego 1781, biorąc udział w kampanii na Antylach. Współprojektował 32-działową fregatę Fée, zbudowaną w Rochefort od maja 1779 do lipca 1780. Mianowano go 19.10.1781 dyrektorem konstrukcji w Rochefort, a 28.12.1782 dyrektorem artylerii w tym mieście. W 1783 baron de Bombelles został przeniesiony do Bergerac, aby nadzorować stawianie staw u wybrzeży wysp Ré i Oléron. Zmarł 26.04.1783 w Rochefort. Wg jego projektów zbudowano jeszcze 20-działowe korwety Fauvette (budowaną w Rochefort od czerwca 1782 do czerwca 1783), Perdrix (budowaną w Rochefort od 1783 do czerwca 1784), Favorite (budowaną w Bayonne od 1784 do sierpnia 1785) i Alouette (budowaną w Rochefort od 1785 do początku 1786) oraz 32-działową fregatę Pomone (budowaną w Rochefort od lutego 1783 do listopada 1785).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach