www.timberships.fora.pl

kgerlach

Pierre de Biré pochodził z Bretanii. Urodził się w 1741. Jego rodzicami byli Louis-René de Biré (pan de la Marionnière) i Marie-Catherine de Chevigné. Ożenił się przed 1774 z Rose Sabatier de Kermainguy. Mieli córkę. W 1778 kawaler de Biré służył na 80-działowcu Duc de Bourgogne we flocie generała-porucznika d'Orvilliers. W 1781 był porucznikiem na 80-działowcu Auguste. Po klęsce Francuzów w bitwie u Wysepek Świętych 12.04.1782, w maju komendę nad okrętem Auguste przejął hrabia de Vaudreuil, a kawaler de Biré zajął pod nim stanowisko faktycznego kapitana. Tym samym wziął udział w kampanii eskadry markiza Vaudreuil na wodach amerykańskich, ostatniej kampanii floty francuskiej na tamtej półkuli podczas wojny o wyzwolenie kolonii brytyjskich w Ameryce. Był w Bostonie 8.08 i w Portsmouth (amerykańskim) 10.10.1782. Oficjalnie awansował na "kapitana liniowca" 15.09.1782. Miał Order Cincinnatusa. Ciągle służył w marynarce wojennej w 1791, wówczas jako oficer werbunkowy. Zmarł w 1811.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Jacques-Aimé Le Saige de La Villèsbrunne (awans kapitański otrzymał w 1780) oraz Auguste-Charles-Marie de Framond de Grèzes (1740 – 1794).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Jacques-Aimé Le Saige, kawaler de La Villèsbrunne (de la Villèbrunne, de la Villèbrune, de la Villèsbrune) pochodził ze szlacheckiej rodziny z Bretanii. Był "porucznikiem liniowca" od 24.03.1772. Awansował 4.04.1780 na "kapitana liniowca". Dowodził 32-działową fregatą Gentille w starciach pod Martyniką 17.04.1780 oraz 15 i 19.05.1780. Potem operował na wodach Rhode Island. Współdziałał 19.02.1781 w zdobyciu koło Chesapeake brytyjskiego 44-działowca Romulus. Pryz został od razu wcielony przez Francuzów do służby pod ich banderą (bez zmiany nazwy), a kawaler de la Villèbrune objął nad nim komendę. Walczył w bitwie u przylądka Henry 16.03.1781. W lipcu 1781 dowodził zespołem wychodzącym z Newport (Rhode Island). We wrześniu 1781 dano mu dowództwo eskadry złożonej - oprócz flagowca - z fregat Gentille (32 działa), Diligente (26/32 działa), Aigrette (32 działa), Iris (32 działa), Richemont (32 działa). Z ich pomocą przetransportował żołnierzy francuskich z Annapolis do Williamsburga, aby pomogli w oblężeniu Yorktown. Po kapitulacji Brytyjczyków, mając pod rozkazami - oprócz 44-działowca Romulus - jeszcze fregaty Hermione i Diligente, patrolował wody Zatoki Chesapeake do stycznia 1782. Nadal wykazywano go na liście floty w 1785, ale już nie w 1791. Był kawalerem Orderu Cincinnatusa.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Auguste-Charles-Marie (Charles-Auguste) de Framond (de Framont) de Grèzes urodził się 14.07.1737 w Grèzes (niektórzy podają datę 1740, ale raczej błędnie). Jego rodzicami byli Louis-François de Framond (pan de Grèzes, oficer armii) i Jeanne-Marie-Elisabeth-Césarine de Rochefort d'Ailly (d'Ally) de Saint Point. Miał dwóch braci, jednego starszego (o nim już pisałem) i jednego młodszego, też służących w marynarce francuskiej mniej więcej w tym samym czasie, podpisujących się dowolnie ustawianymi ciągami imion, a w dokumentach często w ogóle tych imion pozbawianymi, przez co panuje kompletny rozgardiasz związany z ich przydziałami na okręty. W każdym razie Charles-Auguste wstąpił do korpusu gardemarynów w 1754. Służył w latach 1778-1779 jako porucznik na 74-działowcu César, flagowym okręcie szefa eskadry de Brovesa (generała-porucznika od 1.03.1779). W sierpniu 1778 uczestniczył na tym okręcie w walkach o Rhode Island oraz w okolicy Rhode Island. Awansował 13.03.1779 na "kapitana liniowca". Brał udział w bitwie pod Grenadą 6.07.1779. Objął 14.07.1779 stanowisko drugiego kapitana na César. Uczestniczył w nieudanym oblężeniu Savannah w październiku 1779. Potem służył na 74-działowcu Magnifique (najprawdopodobniej także w roli drugiego kapitana). Mając 45 lat ożenił się 5.02.1782 w Marvejols z 17-letnią Suzanne-Charlotte-Marcelline Crespin. Mieli syna. Od 1782 był brygadierem sił morskich. Miał Order Św. Ludwika i Order Cincinnatusa. Nadal wykazywany był na liście floty w 1785. Zmarł 21.09.1790 w Marvejols (niektórzy podają datę 1794, ale raczej błędnie).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi François-Madelon-Melchior de Raimondis-Canaux (awans kapitański otrzymał w 1777) oraz Michel-Georges Laub (awans kapitański otrzymał w 1779).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

François-Madelon-Melchior de Raimondis-Canaux (de Raymondis-Canaux, Canaux de Raymondis) pochodził z rodziny, w której pełno osób służyło w zbliżonych czasach (albo wręcz w tym samym czasie) w marynarce wojennej, więc o wielu stanowiskach mogę tylko powiedzieć, że były obsadzone przez osobę o nazwisku Raimondis (Raymondis). Ze stanu służby przytaczanego przy wystąpieniu o Order Cincinnatusa (nie zawsze w 100 procentach prawdziwego) wynika że mógł awansować na "kapitana liniowca" już w 1771, a nie dopiero w 1777. W latach 1778-1779 zajmował stanowisko drugiego kapitana 74-działowca Marseillais w eskadrze wiceadm. d'Estaing, biorąc udział we wszystkich operacjach tej eskadry w Ameryce i Indiach Zachodnich (Martynika, San Domingo, Grenada), od działań przy Rhode Island po obleganie Savannah. Był kawalerem Orderu Św. Ludwika. Zrezygnował z dalszej służby 19.10.1781.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Michel-Georges (Michael George) Laub był naprawdę Duńczykiem, nie Francuzem. Urodził się 14.01.1731 w Kopenhadze i służył początkowo w marynarce duńskiej. Zrezygnował w 1767 i przeniósł się do marynarki francuskiej, gdzie w tym samym roku dano mu rangę "kapitana brandera". Od 27.04.1778 w stopniu "porucznika liniowca" zajmował stanowisko oficera na 110-działowce Bretagne, flagowym okręcie generała-porucznika d'Orvilliers i walczył w bitwie pod Ouessant 27.07.1778, gdzie bardzo się wyróżnił. Pozostał na Bretagne także w 1779, biorąc udział w kampanii połączenia się Francuzów z eskadrą hiszpańską i we wspólnym operowaniu połączonych flot na wschodnim Atlantyku. Awansował w 1779 na "kapitana liniowca", ale służył na Bretagne do 30.08.1780. W 1781 zajmował stanowisko drugiego kapitana na 74-działowcu César i w tym charakterze walczył w zwycięskiej bitwie generała-porucznika de Grasse pod Chesapeake 5.09.1781, uczestniczył w obleganiu Yorktown i brał udział w zakończonej klęską Francuzów bitwie u Wysepek Świętych 12.04.1782. Był kawalerem Orderu Cincinnatusa. Na liście floty francuskiej z 1785 już go nie wykazano, musiał zrezygnować wcześniej. Mieszkał w domu generała-porucznika d'Orvilliers, który uczynił go 14.05.1787 wykonawcą swojego testamentu. Laub wycofał się w 1788 do seminarium Saint-Magloire w Paryżu. Po objęciu władzy we Francji przez generała Bonaparte uznał emeryturę w Danii za zdrowszą i tam zmarł, czyli najwcześniej w 1800.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Sébastien Mahé de Kerhouan (Kerouan) oraz Louis de La Croix (obaj otrzymali awans kapitański w 1779).
Pozdrawiam Janusz.

Ps. 08 stycznia 2018 opisywał Pan losy kapitana Longueville, czy oficerem tym może być Jacques-Dominique de Longueville.

kgerlach

Sébastien Mahé de Kerhouan (Kerouan, Kerouau, Kerguen, Kérouan, Kerouant, Kerouen, Kervent, Kerhouan-Mahé) pochodził z Quimper. Ożenił się w 1766 z Marie du Brieux. Od listopada 1777 dowodził 32-działową fregatą Sibylle. Wziął na niej udział w bitwie pod Ouessant 27.07.1778. Awansował 13.03.1779 na "kapitana liniowca". W latach 1779-1780 dowodził 74-działowcem Diadème we flocie wiceadm. d'Estaing; uczestniczył w bitwie pod Grenadą 6.07.1779 i w oblężeniu Savannah we wrześniu/październiku 1779. Gdy d'Estaing zaokrętował 20.10.1779 swoje oddziały i z większością sił odpłynął do Brestu, Diadème znalazł się wśród okrętów skierowanych spod wybrzeży amerykańskich do Indii Zachodnich. W ten sposób Kerhouan Mahé walczył 20.03.1780 w bitwie, którą szef eskadry La Motte-Picquet stoczył w osłonie konwoju koło Monte Cristi (na San Domingo) z eskadrą komandora Cornwallisa. Kilka miesięcy po tym starciu La Motte-Picquet wrócił do Europy i prawdopodobnie wraz z nim także liniowiec Diadème. W każdym razie w listopadzie 1780 okręt ten znajdował się już w Kadyksie, a jego dowódcą był inny oficer. Sébastien Mahé de Kerhouan nadał służył w marynarce francuskiej (w stopniu "kapitana liniowca") w 1785. Był kawalerem Orderu Cincinnatusa.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Louis hrabia de La Croix pochodził z rodziny panów de Fresnay. Jego rodzicami byli César-Marie de La Croix oraz Geneviève Elisabeth Lévy. Dowodził w 1776 i 1777 fluitą 22/28-działową Ménagère, kierowaną z Rochefort na Martynikę, Gwadelupę i San Domingo. W 1778 był drugim kapitanem na 50-działowcu Amphion we flocie generała-porucznika d'Orvilliers i walczył w bitwie pod Ouessant 27.07.1778, kiedy został ranny. Awansował 13.03.1779 na "kapitana liniowca". W tym samym roku opublikował pracę na temat maszyny do naprawy kadłubów. Został w 1779 kapitanem flagowym okrętu szefa eskadry La Motte-Picqueta, czyli 74-działowca Annibal. Z uwagi na specyfikę francuskiego stopnia "szefa eskadry", hrabia de La Croix był traktowany bardziej jako drugi kapitan tego okrętu i rzadko wymieniany. Tym niemniej brał udział w kampanii La Motte Picqueta, który po rejsie trwającym od kwietnia przyprowadził w czerwcu 1779 do Indii Zachodnich konwój z zaopatrzeniem (stojąc na czele eskadry 5 liniowców) i dołączył do floty d’Estainga. Annibal brał udział w operacjach u Grenady, w tym w zdobyciu wyspy 4.07.1779 oraz w bitwie z eskadrą brytyjską 6.07.1779. Chociaż z automatu pisano więc o walce hrabiego de La Croix w bitwie pod Grenadą (np. we wniosku o Order Cincinnatusa), to faktycznie był wtedy chory i funkcję kapitana flagowego na Annibal pełnił inny oficer. Od końca sierpnia 1779 La Motte Picquet dowodził zespołem podczas oblegania Savannah. Gdy d’Estaing odszedł w październiku do Europy, Picquet de la Motte objął komendę nad eskadrą skierowaną spod wybrzeży amerykańskich do Indii Zachodnich. Kiedy stał 18.12.1779 w Fort Royal na Martynice, pilnowany przez brytyjską eskadrę zachodnioindyjską pod dowództwem kontradm. Hyde Parkera, na horyzoncie pokazał się francuski konwój zaopatrzeniowy, złożony z 26 statków osłanianych przez fregatę. Obie eskadry nie były gotowe do walki, jednak po pośpiesznym wyjściu tych jednostek, które dało się doprowadzić do stanu gotowości, Brytyjczycy zagarnęli dziewięć statków, a cztery dalsze wpędzili na brzeg (zostały spalone). La Motte-Picquet zręcznym manewrem osłonił pozostałe i doprowadził do portu mimo zaciekłych ataków paru liniowców brytyjskich. Picquet de La Motte eskortował później (od stycznia 1780) konwoje w Indiach Zachodnich i zwalczał tamtejszą żeglugę brytyjską. W osłonie konwoju stoczył 20.03.1780 bitwę z eskadrą komandora Cornwallisa w pobliżu Monte Cristi na San Domingo. Nie jestem jednak pewny, czy po Savannah de La Croix nie odpłynął z d'Estaingiem do Europy. La Motte-Picquet wydaje się starannie unikać podawania jego nazwiska w swoich raportach. W każdym razie Annibal wrócił do Europy kilka miesięcy po bitwie pod Monte Cristi. Louis hrabia de La Croix nadal służył w marynarce francuskiej (w stopniu "kapitana liniowca") w 1785. Był kawalerem Orderu Cincinnatusa.

Jacques-Dominique de Longueville - owszem, to ten sam.

Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Louis-Joseph-François Deydier de Pierrefeu (17.03.1740 - 1794, awans kapitański otrzymał w 1780) oraz Louis-Marie de Tanoüarn (awans kapitański otrzymał w 1781).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Louis-Joseph-François Deydier de Pierrefeu pochodził z arystokratycznej rodziny prowansalskiej. Urodził się 17.03.1740 w Tulonie. Jego rodzicami byli Louis-Alexandre Deydier de Pierrefeu i Julie-Anne de Martinenq. Oczywiście nie służył w marynarce francuskiej od 1745 jak wskutek błędu cyfrowego widnieje w Wikipedii, tylko od 1755. Walczył w wojnie siedmioletniej, m.in. uczestniczył w bitwie pod Minorką 20.05.1756. Brał udział w bombardowaniu Tunisu w 1770. Ożenił się 26.12.1778 w Aix-en-Provence z Rosalie ("Gabrielle") Le Blanc de Castillon. Mieli dzieci. Awansował 4.04.1780 (albo 28.07.1780) na "kapitana liniowca". Otrzymał komendę nad 64-działowcem Triton i pożeglował na Antyle. W eskadrze de Monteila wziął udział we francusko-hiszpańskiej ekspedycji przeciwko miejscowości Pensacola, zdobytej 21.04.1781. Jego okręt dołączył w lipcu 1781 w Cap François na San Domingo do floty generała-porucznika de Grasse i przeszedł wraz z nią do zatoki Chesapeake, ale nie wziął udział w najważniej bitwie morskiej tej wojny, 5.09.1781 koło Chesapeake, ponieważ do Grasse zostawił go na miejscu dla pilnowania rzek York i James. Gdy de Grasse opuścił 4.11.1781 Wirginię, cztery dni później odesłał kilka okrętów, w tym liniowiec Triton na San Domingo. Od 22.03.1782 Deydier de Pierrefeu na swoim 64-działowcu uczestniczył w eskortowaniu do Francji wielkiego konwoju z Indii Zachodnich. Został kawalerem Orderu Cincinnatusa w 1786. Wycofał się z aktywnej służby w 1787 otrzymując honorową rangę "szefa eskadry". Był kawalerem Orderu Św. Ludwika. Podczas rewolucji dano mu stanowisko komisarza departamentu Var. Gdy mieszkańcy Tulonu, zrozpaczeni terrorem jakobinów, zbuntowali się przeciwko rządowi w Paryżu, był jednym z sygnatariuszu deklaracji z 24.08.1793 zapraszającej Brytyjczyków i Hiszpanów do wejścia do miasta i jego obrony. Odegrał też aktywną rolę we wprowadzaniu w sierpniu floty wiceadm. Hooda. Kiedy artyleria Bonapartego wyparła w grudniu 1793 z portu okręty sojuszników, co otworzyło rewolucjonistom drogę do mordowania ludności miasta, Louis-Joseph-François Deydier de Pierrefeu z jakichś powodów pozostał na miejscu. Jakobini zgładzili go w Tulonie w masowej egzekucji w styczniu 1794.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Louis-Marie kawaler de Tanoüarn (Tanouarn, Tanoarn; nazwisko/tytuł przekręcane na różne sposoby także w oficjalnej korespondencji, np. de Touanaru) pochodził ze starej rodziny szlacheckiej z Bretanii. W latach 1780-1781 w stopniu "porucznika liniowca" dowodził 32-działową fregatą Fine w Pauillac i Breście. Opuścił Brest 3.01.1781 razem z trzema innymi fregatami, aby krążyć u wejścia na kanał La Manche; nazajutrz Francuzi napotkali na dwa liniowce brytyjskie, które zdobyły jedną z fregat, lecz kawaler de Tanoüarn umknął. W 1781 przeszedł w Breście do dowodzenia nową, obitą miedzią i szybką 32-działową fregatą Concorde, która do 1782 przewoziła ważne depesze, ludzi i pieniądze. W okresie od 26.03 do 6.05 zawiozła z Brestu do Bostonu hrabiego de Barras, który miał przejąć komendę nad francuską eskadrą stacjonującą w Newport. W tym rejsie zabrała też depesze i 6 mln liwrów na prowadzenie działań wojennych w Ameryce. De Tanoüarn awansował 9.05.1781 na "kapitana liniowca. Z Newport odesłano go (na Concorde) 20.06.1781 z depeszami od generałów Rochambeau i Waszyngtona (oraz amerykańskimi pilotami) do eskadry hrabiego de Grasse w Cap Français na San Domingo, z prośbą o przybycie pod Yorktown i wzięcie udziału w blokadzie zamkniętej armii bryt. gen. Cornwallisa. Generał-porucznik de Grasse otrzymał tę korespondencję 16 lipca i podjął kluczową dla losów wojny decyzję o przejściu z Karaibów na wody zatoki Chesapeake. Przekazał informację o tym na Concorde, która opuściła San Domingo 28 lipca, a do Newport dotarła 11.08, skąd przeszła do White Plains 14.08.1781. Formalnie należała jednak cały czas do eskadry hrabiego de Barras w Newport (Rhode Island) i wraz z nią nie zdążyła na bitwę pod Chesapeake 5.09.1781, docierając na miejsce 10.09. W listopadzie 1781 odeszła z flotą hrabiego de Grasse do Indii Zachodnich. W 1782 fregata zabrała z Fort Royal na Martynice chorego hrabiego de Barras, wyszła z portu 27.03 i wróciła do Francji. W 1786 kawaler de Tanoüarn został przyjęty do loży masońskiej w Breście. W 1787 objął komendę nad 36-działową fregatą Méduse i przeszedł na Ocean Indyjski, ale chorował. W 1788 powierzono mu dowództwo przebywającej w Pondichéry 34-działowej fregaty Vénus, z zadaniem przeprowadzenia jej na Ile de France. Potem, zabrawszy z Port Louis kilkuset pasażerów, wracał do Francji. Po drodze fregata została ogarnięta przez cyklon i w nocy z 30 na 31.12.1788 poszła na dno z całą załogą i pasażerami. Zginęło około 500 osób, w tym dzieci najbogatszych mieszkańców Ile de France, wysyłane do kraju macierzystego na naukę. Louis-Marie de Tanoüarn był żonaty, miał ordery Cincinnatusa i Św. Ludwika.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Amable-Augustin Bidé de Chavagneu (awans kapitański otrzymał w 1779) oraz Julien-François de Beaumanoir (awans kapitański otrzymał w 1782).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Amable-Augustin (Aimable-Augustin) Bidé de Chavagne urodził się 25.04.1737 w Sucé-sur-Erdre. Jego rodzicami byli Louis Bidé, pan de Chavagne (dziekan izby rozrachunkowej Bretanii) oraz Marie Danguy. Wstąpił do korpusu gardemarynów w czerwcu 1754. Od kwietnia 1755 służył na 30-działowej fregacie Comete, potem na 12-działowej korwecie Anemone, 80-działowcu Soleil Royal i (w 1756) na 64-działowcu Belliquex. Awansował w kwietniu 1757 na "chorążego liniowca". Zdobywał dalszy staż na 12-działowej korwecie Amaranthe, 74-działowcu Magnifique, a od czerwca 1759 na 80-działowcu Soleil Royal. Na tym ostatnim okręcie brał udział w bitwie na wodach zatoki Quiberon 20.11.1759, ale ani nie zginął, ani nie dostał się do niewoli, chociaż ten okręt uległ zagładzie, ponieważ załoga uciekła na brzeg. Innym liniowcem, który schronił się po bitwie na rzekę Vilaine, był 74-działowiec Glorieux, i od kwietnia 1762 Bidé de Chavagne wchodził w skład jego załogi. W czerwcu 1762 dostał rangę porucznika artylerii w wojskach marynarki. Służył na 74-działowcu Minotaure, a od 1766 na 26/32-działowej fregacie Infidéle. Awansował w sierpniu 1767 na "porucznika liniowca". Był w 1768 oficerem na 26/32-działowej fregacie Belle Poule w Bordeaux. Został kawalerem Orderu Św. Ludwika. Ożenił się 6.05.1778 w Vallet z Renée-Marie-Agnès Le Bouvier des Mortiers. Walczył w bitwie pod Ouessant 27.07.1778 na pokładzie 74-działowca Bien-Aimé. Awansował 13.03.1779 na "kapitana liniowca". Powierzono mu komendę nad 28/34-działową fregatą Sensible, która wyszła 17.06.1779 z Lorient, skierowana do Bostonu. Potem służył na 74-działowcu Bien-Aimé w eskadrze La Motte Picqueta krążącej u wybrzeży brytyjskich, która 2.05.1781 zdobyła 18 żaglowców z brytyjskiego konwoju wracającego z Indii Zachodnich. W grudniu 1781 był na 110-działowcu Royal Louis, potem wrócił na Bien-Aimé. W 1783 przebywał w Breście. Mniej więcej w tym czasie musiał zrezygnować z dalszej służby, ponieważ na liście floty z 1785 r. już nie występuje. W czasie rewolucji francuskiej wyemigrował.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach