www.timberships.fora.pl

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów angielskich ,są nimi: Philip Vincent (... - 11.12.1746, awans kapitański otrzymał 18.07.1729) oraz Joseph Lawes (... - 16.03.1740/41, awans kapitański otrzymał 28.10.1722).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Philip Vincent był synem innego Philipa Vincenta (z Barnborough Grange) i jego żony, Catherine Parker (oboje nie żyli już z końcem listopada 1722). Był porucznikiem od 13.05.1720 do lipca 1729, służąc na wielu różnych jednostkach. Dało mu to jednak minimalny staż morski (tylko zahaczył o Morze Śródziemne w 1720 i Bałtyk w 1726), ponieważ wszystkie te żaglowce stały w portach (Sheerness, Portsmouth) jako okręty strażnicze. Ożenił się jednak z Sarah Pocock, co mogło być przyczyną awansu (aczkolwiek nie znam daty ich ślubu, więc nie jestem w stanie twierdzić, że tak było). Otrzymał 18.07.1729 rangę captain wraz z objęciem komendy (zachował ją do maja 1731) nad 40-działowym dwupokładowcem Torrington, wysłanym w grudniu 1729 na Morze Śródziemne, z brytyjskim ambasadorem w Turcji na pokładzie. Od stycznia 1731/32 do sierpnia 1735 był dowódcą 20-działowca Dolphin, operującego głównie na Morzu Śródziemnym (zdaniem Winfielda) lub w Indiach Zachodnich (wg Charnocka). Od lutego 1739/40 do lipca 1741 dowodził 50-działowcem Saint Albans, w kwietniu 1740 w eskadrze komodora Mayne’a na wodach Zatoki Biskajskiej, potem na Morzu Śródziemnym, m.in. w osłonie konwojów „tureckich”. Od sierpnia 1741 do sierpnia 1743 był kapitanem 70-działowca Royal Oak, wysłanego na Morze Śródziemne w eskadrze komodora Lestocka. W marcu 1742 Royal Oak wchodził w skład sił głównych kadm. Lestocka u brzegów Riwiery, w czerwcu 1742 stał w Villefranche. Vincent zdecydował się tam na dość szokujący krok, opuścił służbę w Royal Navy i przeniósł się na ląd, gdzie do 1746 pracował jako inżynier lub kierownik budowy fortyfikacji. Wrócił do Anglii drogą lądową, zmarł w Londynie 11.12.1746.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Joseph Lawes (Law, Laws) służył już pod koniec XVII w. w marynarce handlowej. Zdał egzamin na porucznika w Royal Navy 10.02.1709/10. Zajmował to stanowisko na kilku jednostkach (głównie małych) od 28.02.1711 do 31.05.1721, żeglując po wodach Indii Zachodnich i Nowej Fundlandii. Od marca 1717/18 był porucznikiem na stacjonującym na Jamajce 6-działowym slupie Happy i 1.06.1721 objął nad nim dowództwo w randze commander. Niemal cała jego kariera związana była z Morzem Karaibskim. Awansował do stopnia captain 28.10.1722 wraz z otrzymaniem komendy (zachował ją do lipca 1724) nad 36-działową fregatą Mermaid. Od lutego 1726/27 do 1728 dowodził 60-działowcem Lion (Lyon), chwilowo we flocie wiceadm. Wagera w okolicach Cieśniny Gibraltarskiej, ale od grudnia 1728 znów w Indiach Zachodnich. Od listopada do grudnia 1731 był przez kilkanaście dni kapitanem 20-działowca Flamborough, jednostki, którą chciano wysłać do Indii Zachodnich, do walki z hiszpańskimi okrętami straży wybrzeża. Od czerwca 1732 dowodził 60-działowcem York. Winfield powtarza za Charnockiem, że Joseph Lawes zmarł (w Plymouth) w trakcie sprawowania tej komendy już 19.03.1733, inni – że zszedł z okrętu 1.04.1734 i zmarł dopiero 16.03.1740/41.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów angielskich ,są nimi: Edmund Williams (... - 06.03.1751/52, awans kapitański otrzymał 02.04.1734), Edward Legge (... - 19.09.1747, awans kapitański otrzymał 26.07.1738) oraz George Sclater (... - 1750, awans kapitański otrzymał 25.07.1734).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Edmund Williams (Willyams) rozpoczął służbę w Royal Navy pod koniec panowania Wilhelma III (który zmarł w 1702), ale jego kariera rozwijała się bardzo wolno. Został porucznikiem 4.11.1708 i nie przeskoczył tej rangi przez 23 lata. Oczywiście będąc przez ten czas oficerem ogromnie wielkiej liczby okrętów, zyskał duże doświadczenie. Operował na wodach Morza Śródziemnego, kanału La Manche, Morza Północnego i Bałtyku. Dopiero 24.11.1731 dano mu stopień commander razem z dowództwem 6-działowego slupa Grampus wysłanego do Indii Zachodnich. Wreszcie 2.04.1734 Williams awansował do rangi captain wraz z objęciem komendy (zachował ją do kwietnia 1737) na 60-działowcem York, w 1735 stojący na Tagu we flocie adm. Norrisa. Po roku przerwy był od schyłku kwietnia 1738 do maja 1739 kapitanem 50-działowca Assistance na Morzu Śródziemnym. Przeszedł z tego żaglowca na 60-działowiec Jersey, którym dowodził do schyłku września 1740 na wodach krajowych. Od lutego 1740/41 do czerwca 1743 sprawował komendę nad 54-działowcem Rochester, najpierw na wodach Nowej Fundlandii, a w latach 1742-1743 na Morzu Śródziemnym. Tam głównodowodzący, wiceadm. Mathews (od sierpnia 1743 admirał), przeniósł Williamsa w czerwcu 1743 na 70-działowiec Stirling Castle, a w sierpniu 1743 na 70-działowiec Royal Oak. Okręt ten walczył w bitwie pod Tulonem 11.02.1743/44, dołączając do głównych sił adm. Mathewsa dopiero rankiem w dniu bitwy. Postawę Williamsa w walce krytykowano, pozbawiono go dowództwa i wtrącono do więzienia, a w końcu postawiono przed sądem wojennym (w Chatham) w październiku 1745. Kwestia była jednak mocno niejednoznaczna na skutek sprzecznych sygnałów Mathewsa, więc Williams został zdymisjonowany 17.10.1745, ale tylko z komendy (na zawsze), a nie z marynarki - przeszedł na pół żołdu. Spensjonowano go 3.05.1750 z równoczesnym awansem na kontradmirała. Zmarł 6.03.1751/52.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Edward Legge pochodził z arystokratycznej rodziny, chociaż był dopiero piątym synem Williama Legge, earla Dartmouth i lady Anne Finch, córki earla Aylesford. Urodził się w 1710. Zaczął służyć w Royal Navy 5.04.1726 lub 31.05.1726, jako ochotnik na 70-działowcu Royal Oak, który skierowano na Morze Śródziemne. Wkrótce uzyskał stanowisko midszypmnena. Zdał egzamin na porucznika 3.07.1732. Był porucznikiem od 2.03.1733/34 do lipca 1738 na dwóch liniowcach, operujących na wodach krajowych i Morzu Śródziemnym. Już 26.07.1738 awansował do rangi captain wraz z otrzymaniem komendy nad małą fregatą 20-działową Lively, patrolującą Kanał Bristolski. Tę jednostkę wycofano do rezerwy w listopadzie 1738. Od czerwca 1739 do czerwca 1740 Legge był kapitanem 40-działowca Pearl, w lipcu 1739 wysłanego we flocie wiceadm. Vernona do Lizbony. Kiedy Vernon przeszedł do Indii Zachodnich nakazał, aby Legge pozostał i przez trzy miesiące patrolował wody między Lizboną a Porto. Od czerwca 1740 Edward Legge przez dwa lata dowodził 50-działowcem Severn. Okręt ten włączono do eskadry komodora Ansona, wysłanej w rejs na Pacyfik, który ostatecznie przekształcił się dla nielicznych w słynny rejs dookoła świata. Wyruszono we wrześniu 1740 z St. Helens; przy próbie przejścia okolic przylądka Horn Severn stracił z oczu resztę eskadry w kwietniu 1741 i zawrócił do Brazylii, zawijając z końcem czerwca do Rio de Janeiro (stał tam jeszcze w lipcu); dotarł do Anglii w kwietniu 1742. Od czerwca do października 1743 Edward Legge był kapitanem 50-działowca Hampshire, operując na wodach Zatoki Biskajskiej. Od października 1743 do marca 1743/44 sprawował komendę nad 60-działowcem Medway we Flocie Kanału adm. Norrisa. Od marca 1743/44 do czerwca 1745 był kapitanem 60-działowca Strafford; od sierpnia do września 1744 służył na nim we flocie adm. Balchena, a pod koniec roku w eskadrze wiceadm. Daversa pożeglował do Indii Zachodnich. Tam Davers przerzucił go na początku lipca 1745 na 44-działowiec Adventure i odesłał do Anglii, gdzie okręt wszedł na dok w listopadzie 1745. Od grudnia 1745 do stycznia 1745/46 Legge dowodził w porcie 60-działowcem Windsor. Od stycznia 1745/46 sprawował komendę nad 70-działowcem Captain, pełniąc okresowo funkcję dowódcy eskadry na wodach Zatoki Biskajskiej. Pod koniec 1746 mianowano go głównodowodzącym w rejonie Wysp Podwietrznych. Z uwagi na nieustanne kłótnie poprzednika z mieszkańcami i pasmo oskarżeń, Legge dostał 7.11.1746 wyraźne instrukcje, aby przede wszystkim chronić tamtejszą żeglugę brytyjską, a dopiero w drugiej kolejności atakować przeciwnika. Komodor wyruszył objąć nowe stanowisko w kwietniu 1747. Ponieważ miał za słabe siły, by bronić równocześnie konwoje z Barbados i Antigui, preferował tę pierwszą wyspę, wzbudzając nienawiść kupców z tej drugiej. Mimo tego działał bardzo aktywnie. Wypełniał instrukcje, przez co oskarżano go o przepuszczanie konwojów francuskich. Jednak zmarł już 19.09.1747 na Barbados.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

George Sclater (Slater, Slaughter) był porucznikiem Royal Navy od września 1716 do kwietnia 1723, służąc na dwu liniowcach na Bałtyku i na Morzu Śródziemnym, gdzie brał udział w bitwie u przylądka Passaro 11.08.1718. Otrzymał stopień commander 9.04.1723, dowodząc do końca lipca 1728 slupem 10-działowym Shark, najpierw na kanale La Manche, a w latach 1724-1728 w Wirginii. Od września 1732 do lipca 1734 dowodził slupem 8-działowym Hound na wodach irlandzkich. Awansował 25.07.1734 do rangi captain wraz z otrzymaniem komendy (zachował ją do września 1736) nad 50-działowcem Argyll (Argyle). Wysłano go do północnej Afryki, a stamtąd na Jamajkę, gdzie służył do 1736. Zdaniem niektórych od sierpnia do grudnia 1738 dowodził 50-działowcem Portland. Od grudnia 1739 do lipca 1740 był kapitanem 60-działowca Rippon. Nie wydaje się, aby faktycznie od listopada 1740 do maja 1741 sprawował komendę nad 54-działowcem Chester, jak twierdzą niektóre dokumenty. Dowodził we wrześniu 1741 (niecały miesiąc) 80-działowcem Cambridge na wodach krajowych. Od września do listopada 1741 był kapitanem 90-działowca Marlborough. Dopiero w listopadzie 1741 objął komendę bardziej na serio (niż tylko zapchajdziura na postoju), nad 80-działowcem Somerset, rzeczywiście zaangażowanym w działania na Morzu Śródziemnym. Walczył w bitwie pod Tulonem 11.02.1743/1744, pożeglował do Anglii w październiku 1744. Stanął przed sądem wojennym (jednym z serii związanych z tą bitwą), oskarżony - co zaskakujące – nie przez adm. Mathewsa, tylko przez wiceadm. Lestocka, o za małe zbliżenie się do nieprzyjacielskiej linii. Jednak Sclater wykazał, że zaatakował hiszpański liniowiec Neptuno na odległość strzału z muszkietu, a kiedy po półgodzinnej walce Hiszpanie odpadli od wiatru i wycofali się z linii, komandor uznał za swój obowiązek zająć się okrętem Poder, pozostawionym chwilowo bez brytyjskiego przeciwnika; odstrzelił mu fokstengę, co jawnie dowodziło, że zbliżył się wystarczająco, zaś w walce manewrowej pojedynczych żaglowców trudno było o precyzyjne trzymanie dystansu. Został uniewinniony ze wszystkimi honorami. Tym niemniej więcej już na morzu nie dowodził i zmarł w Anglii w 1750.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów angielskich ,są nimi: Peter Osborn (... - 24.02.1753, awans kapitański otrzymał 28.07.1740) oraz Rowland Frogmere (... - 08.11.1744, awans kapitański otrzymał 18.07.17408).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Peter Osborn (Osborne) był synem Johna Osborna, baroneta z Chicksands (Bedfordshire) i jego żony Marthy Kelynge, córki adwokata, a także bratem Henry’ego Osborn (Osborne), z czasem admirała, o którym już tu kiedyś pisałem. Peter Osborn urodził się 4.09.1690. Został porucznikiem 12.12.1709 i służył w tym charakterze najpierw do 4.11.1714 na 70-działowcu Northumberland, głównie na Morzu Śródziemnym. Tymczasem Henry Osborn zdał egzamin na porucznika 8.03.1717 i służył w tym stopniu od lipca 1717, stąd od tamtego roku aż do 1728 r., kiedy Henry został komandorem, bardzo trudno odróżnić, który z nich zajmował stanowisko oficera konkretnego okrętu. Tym niemniej pod koniec 1739 Peter Osborne nadal był tylko porucznikiem i służył na 50-działowcu Assistance, na którym mianowano go – na trzy dni – kapitanem, awansując 28.07.1740 do rangi captain. Trzy jego kolejne dowództwa miały identyczny charakter, tzn. trwały po kilka dni (najdłużej kilkanaście dni) i wszystkie zamknęły się w roku 1740, więc być może chodziło tylko o mianowania administracyjne, na papierze. W każdym razie 24.09.1740 zaczął być kapitanem 50-działowca Salisbury, operującego w 1741 we flocie śródziemnomorskiej kadm./wiceadm. Haddocka. W maju 1741 w jej składzie patrolował wybrzeża Hiszpanii od Gibraltaru do Przylądka św. Wincentego i eskortował (już od Minorki) statki idące do Anglii z Turcji. W grudniu 1741 wrócił wraz z eskadrą Haddocka na Morze Śródziemne. W kwietniu 1742 był we flocie kadm. Lestocka u plaż Riwiery. W czerwcu 1742 znajdował się w zatoce San Soupires (przekręcona przez Anglików nazwa St Souspir, dziś Golfe de Saint-Hospice). Od lipca 1742 pilnował brytyjskich spraw w Livorno. Walczył w bitwie pod Tulonem 11.02.1743/44 (w której jego brat dowodził bardzo aktywnie 80-działowcem Princess Caroline), chociaż trzymał się dość daleko o linii przeciwnika. Zdał komendę okrętu Salisbury 23.06.1744. Odtąd już nie dowodził na morzu, natomiast w 1750 został jednym z kapitanów szpitala w Greenwich, które to stanowisko piastował do końca życia. Był żonaty z Mary Skelton. Mieli dzieci. Data jego śmierci jest określana bardzo różnie – 24.02.1753, 13.02.1754, 24.02.1754.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Rowland Frogmore (Frogmere) służył w stopniu porucznika od maja 1718 do stycznia 1739/40, na wielu różnych okrętach, operujących na wodach krajowych, u wybrzeży Hiszpanii, na Bałtyku i na Morzu Śródziemnym, ale większość tego czasu przestał w Portsmouth na okrętach strażniczych. Awansował 4.01.1739/40 do stopnia commander i przez miesiąc dowodził 6-działowym slupem Swift, z którego przerzucono go w lutym 1739/40 na 8-działowy slup Trial. Był jego kapitanem na Morzu Północnym do lipca 1740. Awansował 18.07.1740 do rangi captain wraz z otrzymaniem komendy nad 20-działową małą fregatą Lively. Pod koniec stycznia 1740/41 przerzucono go z niej na 54-działowiec Ruby. Tym okrętem dowodził do 9.09.1743. Ruby najpierw stał – szykowany do służby – w Plymouth, pod koniec czerwca 1741 dołączył do floty adm. Norrisa na kanale La Manche, zimą 1741/42 operował na wodach Kanału Bristolskiego. Od 12.12.1743 Frogmore sprawował komendę nad 80-działowcem Boyne. Okręt ten szykowano do służby w Indiach Zachodnich, ale ostatecznie pod koniec marca 1743/44 skierowano na Morze Śródziemne dla wzmocnienia sił adm. Mathewsa. Dołączył do nich 10.02.1743/44, krótko przed bitwą pod Tulonem 11.02.1743/44, w której brał aktywny udział, znajdując się w linii nawet przed flagowcem admirała. Uważano, że Frogmore nie ustawił się w przewidywanym przez regulamin miejscu względem nieprzyjacielskiego szyku i przewidywano wezwanie go na rozprawę do Anglii. Pozostał na Boyne Morzu Śródziemnym, ale zmarł już 8.11.1744.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach