www.timberships.fora.pl

kgerlach

Paul Henry Ourry urodził się na Wyspach Normandzkich (na Guernsey lub Jersey) 3.10.1719. Jego ojciec, Louis Ourry, był hugenotem z Blois, naturalizowanym w Wielkiej Brytanii w 1713. Matka to Anne Louise Beauvais. Paul Henry był drugim synem Louisa, a zarazem starszym bratem George'a Ourry, którego losy w Royal Navy już kiedyś opisywałem. Został 14.11.1742 (lub dzień wcześniej) porucznikiem na 70-działowcu Elizabeth, mianowany na ten stopień i funkcję przez wiceadm. Mathewsa, ówczesnego głównodowodzącego brytyjskiej Floty Śródziemnomorskiej. Brał udział w bitwie pod Tulonem 11.02.1744. Służył potem na okrętach dowodzonych przez komandora George’a Edgecumbe, czyli 20-działowcu Kennington (sierpień 1744-październik 1745 na Morzu Śródziemnym), 50-działowcu Salisbury (styczeń 1746-1749 w Eskadrze Zachodniej), 70-działowcu Monmouth (1751-1752 w Plymouth i na Morzu Śródziemnym), 60-działowcu Deptford (czerwiec 1752-1755 na Morzu Śródziemnym) i 66-działowcu Lancaster (prawdopodobnie od maja 1756). Ożenił się 26.08.1749 z Charity Treby, bogatą córką parlamentarzysty i urzędnika państwowego, pochodzącą z wpływowej rodziny ziemiańskiej. Mieli jednego syna i dwie córki. Paul Henry Ourry awansował w maju 1756 (lub 27.04.1756, a list Edgecumbe’a w tej sprawie nosił nawet datę 19.03.1756) do stopnia commander, kiedy Edgecumbe kupił w Port Mahon statek handlowy Nancy i przekształcił go w brander Proserpine, oddając go pod dowództwo Ourry’ego. Okręcik ten porzucono w Port Mahon po inwazji Francuzów, w których ręce ostatecznie się dostał, co potem przysporzyło dużo kłopotów formalnych w zakresie dat awansu i płac (Urząd Marynarki dowiedział się o posiadaniu okrętu, kiedy on już do marynarki brytyjskiej nie należał, musiał zarejestrować żaglowiec, którego wtedy nie było i zapłacić wstecznie za dowodzenie jednostką osobie, o której awansie nic wcześniej nie wiedział – odbił to sobie licząc tylko pół żołdu od momentu zajęcia żaglowca przez Francuzów). Tymczasem Ourry sporządził piękne mapy Balearów, uczestniczył w bitwie pod Minorką 20.05.1756 jako ochotnik na pokładzie liniowca Lancaster, potem zeznawał jako świadek na procesie adm. Bynga. Otrzymał rangę komandora 3.02.1757, wraz z dowództwem 24-działowej fregaty Success. Wysłany w 1757 do Halifaxu, służył we flocie, która pod wiceadm. Holburne próbowała we wrześniu dokonać ataku na Louisbourg. W 1758 operował w składzie eskadry komodora Howe’a, biorąc udział w uderzeniach na francuskie porty (St Malo, Cherbourg, St Cas) od czerwca do września 1758. Pożeglował 20.01.1759 z konwojem do Karoliny Południowej, dołączył do floty adm. Hawke’a we wrześniu 1759. Od listopada 1759 do 1763 dowodził 28-działową fregatą Actaeon. Podczas sztormów pilnował francuskiej floty w Breście. Po bitwie pod Quiberon (20.11.1759) został wysłany przez Hawke’a z rozkazem wydobycia dział z wraków francuskich liniowców Héros i Soleil Royal. Wobec odmowy komendanta Croisic na przeprowadzenie tych prac, Ourry wrócił 9.12.1759 z keczem bombowym, ostrzelał miasto i wydobył trochę armat, podobnie jak złoconą rzeźbę przedstawiającą Ludwika XV (?), ozdabiającą wcześniej rufę okrętu Soleil Royal. W 1760 fregata Actaeon należała do eskadry kontradm. Rodneya. Ourry zdobył francuskie okręty korsarskie 8.11.1760 oraz 28.12.1760, zniszczył inny 16.11.1760, brał udział w operacji przeciwko Belle Ile 6.4-8.06.1761, potem w operacji przeciwko wyspie Aix. Skierowano go 16.10.1761 w rejon Wysp Podwietrznych. Zdobył francuski okręt korsarski 21.12.1761, uczestniczył w operacjach przeciwko Martynice 7.01-10.02.1762. Jego fregata wchodziła w 1762 w skład sił kontradm./wiceadm. Rodneya, zdobyła żaglowiec hiszpański 21.11.1762, została wycofana do rezerwy w 1763. W październiku 1763 Ourry został kapitanem 74-działowca Hero, wówczas tylko okrętu strażniczego w Plymouth. Zdał komendę w 1767. Tymczasowo zajmował się karierą parlamentarną, wybrany z miasteczka Plympton Erle 25.11.1763. Pozostał w Izbie Gmin do stycznia 1775, zawsze popierając kolejne rządy. W 1770 dowodził 60-działowcem Firm, wówczas okrętem strażniczym w Plymouth. Podczas kryzysu falklandzkiego mianowano go w październiku 1770 dowódcą 74-działowca Fame, chwilowo flagowego okrętu kontradm. Spry, a potem okrętu strażniczego w Plymouth. W listopadzie 1771 przejął komendę nad innym okrętem strażniczym w Plymouth, 74-działowcem Dublin, do 1773 flagowcem admirała portu, wówczas już lorda Edgecumbe. Później Ourry już nie dowodził okrętami. W końcu wycofał się całkowicie z aktywnej służby, przyjmując 7.02.1775 stanowisko stałego komisarza marynarki w Plymouth. Pozostał na nim do śmierci 31.01.1783.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi Edward Jekyll (… - 19.06.1776, awans kapitański otrzymał 05.03.1748) oraz John Neale Pleydell Nott (… - 30.04.1781, awans kapitański otrzymał 24.09.1761).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Edward Jekyll był synem Johna Jekylla z Bostonu i jego żony Hannah Clarke. Służył w 1743 jako porucznik na 70-działowcu Essex operującym w latach 1742-1747 na Morzu Śródziemnym. Walczył w bitwie pod Tulonem 11.02.1744 i był jednym z oficerów, którzy otwarcie oskarżyli swojego dowódcę, komandora Norrisa, o tchórzostwo. Otrzymał 21.04.1746 stopień commander, kiedy powierzono mu (do marca 1748) 10-działowy slup Fortune. Zdobył francuski okręt korsarski 2.06.1747. Awansował 5.03.1747/1748 na komandora, wraz z otrzymaniem dowództwa 60-działowca Lion. Okręt ten był wówczas flagową jednostką kontradm. Watsona, wysłanego na wody Ameryki Północnej. Jekyll prawdopodobnie zdał komendę już w styczniu 1749, ale nie można wykluczyć, że formalnie dowodził liniowcem – przechodzącym rozmaite przeglądy i remonty bez rzeczywistego udziału w działaniach – znacznie dłużej. Ożenił się w 1752 z wdową Elizabeth Williams, z domu Walter, i miał dziecko/dzieci – ich najstarszy albo jedyny syn urodził się na przełomie 1753/1754. Dokumenty odnotowują też, że kmdr Edward Jekyll został w lipcu 1754 kapitanem zaledwie 8-działowego slupa Happy, operującego w Kanale Bristolskim. Już John Charnock zdumiewał się tą informacją i uważał ją za pomyłkę (komandorzy nie dowodzili takimi łupinkami), jednak nie znam innego Edwarda Jekylla, który służyłyby w tym czasie w Royal Navy w tym samym stopniu. W maju 1756 objął komendę nad 20-działową fregatą Flamborough. Zdobył francuski okręt korsarski 14.04.1757. W 1758 operował w składzie eskadry komodora Howe’a, biorąc udział w uderzeniach na francuskie porty, a przynajmniej na St Malo w czerwcu. Od 1758 do 1763 dowodził 60-działowcem Rippon (Ripon), początkowo w eskadrze adm. Ansona. Pożeglował 13.11.1758 ku Wyspom Podwietrznym w eskadrze komodora Hughesa. Brał wybitny udział w atakach na Martynikę 19.01.1759 oraz Gwadelupę w styczniu i lutym 1759. Zdobył francuski okręt korsarski 20.12.1759. Wyszedł 3.03.1760 na spotkanie żaglowców wschodnioindyjskich przy Wyspie Św. Heleny. Walczył pod Brestem w 1761 w wielkiej eskadrze komodora Buckle’a, tocząc jednak 9.03 samotnie nierozstrzygniętą bitwę z francuskim 64-działowcem. Popłynął znów do Indii Zachodnich 5.03.1762. Brał istotny udział w ekspedycji, która zdobyła Hawanę po kampanii 6.06-13.08.1762. Od 1771 do 1773 był kapitanem 74-działowca Egmont, wówczas okrętu strażniczego w Portsmouth. Zmarł 26.06.1776 (podaje się też datę o tydzień wcześniejszą).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

John Neale Pleydell Nott urodził się około 1732 (podaje się nawet bardzo precyzyjne daty, ale nie wiadomo, czy na pewno chodzi o tę samą osobę) w Cricklade albo Braydon. Jego ojcem był John Nott, a matką Elizabeth Neale. John Neale Pleydell Nott został porucznikiem 3.07.1756. Awansował do stopnia commander 7.09.1759. Dano mu wtedy 14-działowy slup Barbadoes w rejonie Wysp Podwietrznych. Od sierpnia 1761 dowodził 14-działowym slupem Antigua w Indiach Zachodnich. Zdaniem Charnocka otrzymał rangę komandora 24.09.1761 wraz z komendą nad 20-działową fregatą Rose. Zdobył francuski okręt korsarski 13.11.1761, brał udział w operacjach przeciwko Martynice 7.01-10.02.1762, ale wg współczesnych autorów w tym czasie Nott wciąż dowodził slupem Antigua. Uczestniczył w ekspedycji, która zdobyła Hawanę po kampanii 6.06-13.08.1762, tu już na pewno (najpóźniej od początku maja 1762) jako kapitan fregaty Rose. Zdał jej dowództwo w maju 1764. Ożenił się w 1766 albo 1768 z Catherine Andrew (Andrews). Mieli dzieci, synów i córki. W 1778 Nott dowodził 64-działowcem Exeter we flocie adm. Keppela i wziął udział w wielkiej, chociaż nierozstrzygniętej bitwie pod Ouessant 27.07.1778. Od kwietnia 1779 był kapitanem 74-działowca Centaur. W lecie 1780 skierowano go w eskadrze komodora Walsinghama do Indii Zachodnich, aby wzmocnić znajdujące się tam siły adm. Rodneya. Następnie operował w ich składzie na wodach Karaibów i Ameryki Północnej. Wrócił do Indii Zachodnich w eskadrze kontradm. Hooda. Zginął w utarczce tego zespołu z Francuzami 29.04.1781 koło Martyniki, uderzony pociskiem działowym. Doczekał się dość cierpkiego epitafium ze strony Jerzego III, mniej więcej w stylu, że „był dobrym oficerem, ale niepotrzebnie mieszał się do polityki, i to w zły sposób”.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi Walter Griffith (... - 18.12.1779, awans kapitański otrzymał 11.12.1759) oraz Samuel Wallis (... - 1795, awans kapitański otrzymał 08.04.1757).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Walter Griffith pochodził podobno z rodziny walijskich właścicieli ziemskich. Jednak źródła podają sprzeczne informacje na ten temat; najbardziej rozpowszechniona (i stąd powtarzana też przez wikipedię) wersja o starej rodzinie z hrabstwa Merioneth wydaje się akurat najmniej prawdopodobna; inne wskazują na młodszego syna Ralpha Griffitha z Bron-gain w Llanfechain albo na rodzinę z Caerhun koło Conway. W każdym razie interesujący nas Walter Griffith urodził się 15.05.1727. Poszedł na morze w wieku 16 lat, walczył w austriackiej wojnie sukcesyjnej do 1748, potem do 1750 służył w Indiach Zachodnich. Ponownie we flocie od 1753, został porucznikiem marynarki 7.05.1755. W latach 1755-1757 był trzecim oficerem na 60-działowcu Eagle, w lecie (4.08-4.09) 1755 patrolującym wody między Plymouth a południowym wybrzeżem Irlandii, od 8.10 do 22.11.1755 patrolującym na zachodnich podejściach do kanału La Manche, potem remontowanym i wyposażanym w Plymouth do marca 1756, następnie (do kwietnia 1756) patrolującym rejon kanału La Manche od przylądka Lizard do Cherbourga, później wchodzącym w skład Eskadry Zachodniej wiceadm. Boscawena kontrolującej fragment Atlantyku na zachód od Bretanii. Od maja 1756 Eagle operował na wodach Zatoki Biskajskiej, u wybrzeży Hiszpanii. Przechodził kolejny remont w Plymouth wczesnym latem 1756, od 7.08.1756 w składzie eskadry kontradm. Harrisona eskortował konwój podczas wyjścia na Atlantyk, potem znów był w eskadrze Boscawena blokującej Brest (do listopada), od schyłku grudnia 1756 do stycznia 1757 wchodził w skład eskadry wiceadm. Knowlesa. Od końca stycznia do połowy kwietnia 1757 patrolował wody Zatoki Biskajskiej należąc do eskadry adm. Westa, potem adm. Brodricka, od maja do listopada 1757 do floty wiceadm. Boscawena. W tym czasie Griffith miał bezpośredni kontakt z Jamesem Cookiem, który był na Eagle pomocnikiem nawigatora. W 1758 Walter Griffith służył na pokładzie 100-działowca Royal George, wówczas okrętu flagowego adm. Ansona, dowódcy Floty Kanału operującej koło Ouessant. Griffith 4.06.1759 otrzymał stopień commander i 18-działowy slup Postillion. Wg Charnocka ożenił się 24.06.1759 z wdową po lordzie Bentinck, co jest kwestionowane z uwagi na zbieżność dat z obejmowaniem przez niego dowództw okrętów. Został na krótko (24.06-16.07.1759), na czas choroby właściwego dowódcy, kapitanem 28-działowej fregaty Argo, potem wrócił do dowodzenia slupem Postillion. We wrześniu 1759 przejął komendę (początkowo tymczasową) nad 20-działową fregatą Gibraltar (w trakcie dowodzenia nią został awansowany na komandora 11.12.1759). Dołączył do Floty Kanału adm. Hawke’a 27.09.1759. W połowie listopada napotkał francuską flotę Brestu, wysyłając zaraz informację do adm. Hawke’a w Torbay i dowożąc ją samemu do adm. Brodericka pod Kadyksem. Nie wszyscy historycy zgadzają się z tym poglądem, niektórzy podają w tym kontekście nazwisko dotychczasowego dowódcy fregaty Gibraltar, Williama M’Cleverty, ale raczej błędnie. W każdym Griffitha na żaglowcu Gibraltar skierowano 25.04.1760 na Morze Śródziemne. Współdziałał w zdobyciu tam francuskiego okrętu korsarskiego 6.04.1762 i operował do 1763. Zdał komendę w Anglii w październiku 1763. Długo pozostawał bez okrętu. W październiku 1770 powierzono mu dowództwo 90-działowca Namur, wprowadzonego do aktywnej służby z powodu kryzysu falklandzkiego, ale liniowiec ten wycofano do rezerwy już w czerwcu 1771. Od lutego 1776 do 1778 Griffith dowodził 64-działowcem Nonsuch, początkowo okrętem strażniczym w Plymouth, potem działającym na kanale La Manche, gdzie zdobył amerykański okręt korsarski 16.01.1777. Liniowiec Nonsuch wysłano na wody amerykańskie 23.03.1777 w eskorcie konwoju. Dotarł do Nowego Jorku 25.05.1777. W kwietniu i maju 1778 Griffith dowodził brytyjskimi siłami morskimi w rejonie Rhode Island. Współdziałał w zniszczeniu amerykańskiej galery 26.05.1778; w składzie sił wiceadm. Howe’a operował przy Sandy Hook 22.07.1778, uniemożliwiając Francuzom wejście do Nowego Jorku. Uczestniczył w kontrujących działaniach wiceadm. Howe’a przeciwko eskadrze wiceadm. d’Estainga 11.08.1778. Pod koniec 1778 przeszedł w eskadrze komodora Hothama do Indii Zachodnich (wyjście z Nowego Jorku 4.11, dotarcie do Barbados 10.12). Uczestniczył w starciach z francuską flotą koło Wyspy Św. Łucji 15.12.1778 pod kontradm. Barringtonem i koło Granady 6.07.1779 pod wiceadm. Byronem. Po zmianach na stanowiskach admiralskich w tym rejonie nastąpiła też roszada dowódców okrętów. Walter Griffith został przeniesiony na 74-działowiec Conqueror i zginął na nim 18.12.1779 w potyczce z francuską eskadrą kontradm. La Motte Picueta w zatoce Port Royal.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Samuel Wallis urodził się we wsi koło Camelford (w Kornwalii) i został ochrzczony w wiosce Lanteglos 23.04.1728 (prawdopodobnie w dniu urodzenia). Był trzecim synem Johna Wallisa z Fentonwoon czy Lanteglos, drobnego właściciela ziemskiego, oraz jego żony Sarah Barrett. Wstąpił do Royal Navy i służył w charakterze midszypmena podczas wojny o sukcesję austriacką 1740-1748. Otrzymał stopień porucznika 19.10.1748. W styczniu 1753 służył jako oficer na 60-działowcu Anson, do lutego 1755 okręcie strażniczym stojącym w Portsmouth. Potem był w 1755 porucznikiem na 20-działowej fregacie Gibraltar, która 9.05.1755 popłynęła do Ameryki w składzie eskadry wiceadm. Boscawena. Przeniesiono go tam na 74-działowiec Torbay, flagowy okręt Boscawena. Brał udział w zdobyciu francuskich liniowców przez ten liniowiec i zespół. W lutym 1756 przeszedł na 74-działowiec Invincible, okręt flagowy wiceadm. Boscawena w Eskadrze Zachodniej. Objęty patronatem tego oficera flagowego dostał 30.06.1756 rangę commander wraz z 14-działowym slupem Swan, w tej samej eskadrze. Awansował na komandora 8.04.1757, otrzymując dowództwo 24-działowej fregaty Port Mahon. Wysłano go na wody Ameryki Północnej 23.04.1757 w składzie eskadry wiceadm. Holburne, która we wrześniu próbowała dokonać ataku na Louisbourg. Przejściowo okrętem Port Mahon w pierwszej połowie 1758 dowodził por. Fergusson, ale potem na stanowisko kapitana fregaty wrócił Samuel Wallis. Brał udział w zdobyciu Louisbourga po oblężeniu 2.06-26.07.1758. Chronologia obejmowania przez niego następnego dowództwa, 70-działowca Prince of Orange, jest skomplikowana i na pewno błędnie przedstawiona przez Winfielda oraz opracowania na nim się opierające, tym niemniej wiemy, że najpóźniej w maju 1759 Wallis był kapitanem tego okrętu we flocie wiceadm. Saundersa kierującej się z armią gen. Wolfe’a na Rzekę Św. Wawrzyńca dla zdobycia Quebeku. We wrześniu jego okręt stacjonował przy Isle Madame, ale był za duży, by brać bezpośredni udział w decydujących walkach na rzece powyżej twierdzy. Po zdobyciu miasta (18.09.1759) wiceadm. Saunders odesłał większość okrętów do Anglii i sam odszedł w ślad za nimi, ale zostawił na wodach amerykańskich eskadrę pod komodorem Colville, w skład której wchodził też Prince of Orange. Dzięki temu po przezimowaniu w Halifaxie Wallis uczestniczył w ekspedycji skierowanej w maju 1760 dla zdobycia Montrealu. Oczywiście liniowiec nadal nie mógł przejść powyżej Quebeku, ale pełnił inne ważne role, a jesienią odwoził do Francji jeńców. Pod koniec 1760 należał do Eskadry Zachodniej, brał udział w operacji zdobycia Belle-Ile 6.04-8.06.1761, znowu służył w składzie Eskadry Zachodniej 1762-1763, zanim został wycofany do rezerwy w marcu 1763. W czerwcu 1766 Wallis otrzymał dowództwo 24-działowej fregaty Dolphin, wyprawionej 21.08.1766 z 14-działowym slupem Swallow pod commanderem Philipem Carteret na Pacyfik, w ekspedycji badawczej. Eskadra (obejmująca jeszcze transportowiec Prince Frederick) wyruszyła z Plymouth, dotarła 7.09 do Madery, skąd kontynuowała rejs od 12.09, pod koniec miesiąca zachodząc jeszcze do Porto Praya. Dobito do wybrzeży Patagonii, nieco na południe od przylądka Virgin Mary 16.12. Kontakt z krajowcami był przyjazny, ale nie przyniósł wiele załogom, które cierpiały już z powodu wyczerpywania się niektórych zapasów żywności. Z Port Famine (gdzie zakotwiczono 26.12) trzeba było odesłać do Anglii transportowiec, który był w złym stanie technicznym. Pozostałe okręty pożeglowały dalej 19.01.1767. Przejście Cieśniny Magellana zajęło im prawie cztery miesiące, dopiero 12.04 znalazły się na Pacyfiku. Tej nocy żaglowce się zgubiły i odtąd historia eksploracji Mórz Południowych przez każdy z nich potoczyła się oddzielnie, ponieważ spotkały się dopiero w Anglii. Wallis wziął kurs ostro na północny zachód i 6.06.1767 dotarł do wyspy nazwanej Whitsun, po czym odkrył i nazwał dużą grupę wysp znanych dziś jako Archipelag Tuamotu, a także dzisiejsze Wyspy Towarzystwa, wśród nich Tahiti (rzucono tam kotwicę 16.06), gdzie Dolphin był pierwszą jednostką europejską w historii (Wallis daremnie ochrzcił Tahiti Wyspą Jerzego III). Po początkowych kłopotach, dalszy sielankowy pobyt wśród przyjacielskich (także na gruncie seksualnym) wyspiarzy przyczynił się do stworzenia wielu późniejszych mitów. Wallis ruszył w dalszą drogę dopiero 26.07 (lub dzień później), przeszedł między wyspami Tonga i Samoa, po czym podążył na północ do Tinian (w dzisiejszych Marianach), gdzie znalazł się 19.08. Stamtąd pożeglował 16.09 przez Batawię (zawinięcie 30.11.1767), Przylądek Dobrej Nadziei (pobyt 4.02-3.03.1768), Wyspę Św. Heleny (16.03) do Anglii. Dotarto na Downs 20.05.1768 po rejsie trwającym 637 dni. Odkrycia geograficzne Wallisa miały duże znaczenie, on sam potrafił świetnie dbać o zdrowie załóg, umiarkowaną mieszanką siły i szczodrości utrzymywał na ogół bardzo dobre stosunki z mieszkańcami odkrywanych ziem (wbrew szerzonym czasem w sieci kłamstwom, wyrastającym z konglomeratu ahistorycznych bredni „antyimperialistów” i anglofobii innych głupców; podobnym idiotyzmem jest pisanie u nas, że żeglarz ten w młodości parał się bukanierstwem!), był świetnym nawigatorem. Nie miał jednak prawdziwego ducha i zapału odkrywcy, wolał dowodzić okrętami wojennymi. W czerwcu 1768 Dolphin został wycofany do rezerwy. W związku z kryzysem falklandzkim Wallisa mianowano w listopadzie 1770 kapitanem 74-działowca Torbay. Potem liniowiec ten służył do 1773 jako okręt strażniczy w Plymouth. Od października 1779 do października 1780 Samuel Wallis dowodził 74-działowcem Dublin. Od października 1780 do końca roku był kapitanem 90-działowca Queen. Od 29.12.1780 albo od października 1782 do 13.12.1784 oraz od 27 lub 29.10.1787 do śmierci pełnił funkcję nadzwyczajnego komisarza marynarki. Za pierwszym razem pozbawiono go tego stanowiska w wyniku rozgrywek personalnych między nowym pierwszym lordem admiralicji, wicehr. Richardem Howe, a Kontrolerem Marynarki (szefem Urzędu Marynarki), Charlesem Middletonem. Chociaż ówczesny premier, William Pitt, polegał bardzo na Middletonie (w dobie Trafalgaru uczynił go swoim pierwszym lordem admiralicji, z tytułem barona Barham), to na razie dla przetrwania rządu musiał poprzeć admirała Howe i w rezultacie Wallis stracił pracę. Wrócił pod koniec kadencji admirała, którego głupota w kierowaniu marynarką przewyższała chyba nawet mistrzostwo przejawiane podczas kierowania flotami. Dla Royal Navy odesłanie Howe’a z powrotem na morze, a Wallisa z powrotem do administracji oznaczało podwójny wielki plus. Samuel Wallis został tym razem spensjonowany z marynarki, więc oszczędzono na jego pół-żołdzie. Zmarł w 21.01.1795 w Londynie. Miał żonę Betty Hearle (zmarła w 1804), ale nie zostawił dzieci.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi Walter Young (… - …, awans kapitański otrzymał 01.10.1779) oraz Samuel Wittewronge Clayton (… - …, awans kapitański otrzymał 23.04.1778).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Walter Young był prawdopodobnie Szkotem. Został porucznikiem marynarki 1.11.1765. Służył między innymi na 28-działowej fregacie Guadeloupe, skierowanej 4.04.1770 w rejon Jamajki. Potem pozostawał na pół żołdu i pracował jako agent służby transportowej w Deptford (chyba od listopada 1775). Zetknął się wówczas służbowo z Charlesem Middletonem, Kontrolerem Marynarki (czyli szefem Urzędu Marynarki w latach 1778-1790). Admiralicja nakazała 13.03.1777 porucznikowi Walterowi Youngowi (nie mam stuprocentowej pewności, że nie chodziło o innego oficera tego samego imienia i nazwiska) powtórzenie zrealizowanej rok wcześniej (przez innego porucznika) wyprawy dla odkrycia Przejścia Północno-Zachodniego z Atlantyku na Pacyfik. Young wziął użyty już przez poprzednika uzbrojony bryg 4-działowy Lyon (Lion) z bezpośrednim rozkazem zbadania zachodnich brzegów Morza Baffina. Dotarł do przylądka Farewell (Kap Farvell na południu Grenlandii) na początku czerwca i do 8.06 przepchnął się między lodami w sztormowej pogodzie do szerokości geograficznej 72 stopnie 42 minuty. O przejściu dalej nie było co marzyć, więc Young powrócił do Nore 26.08.1777. Awansował do stopnia commander 28.02.1779. We wrześniu 1779, rekomendowany przez pierwszego lorda admiralicji (w okresie 1771-1782), hrabiego Sandwich, objął dowództwo 90-działowca Sandwich (flagowego okrętu adm. Rodneya), chociaż oficjalnie promowano go na komandora z datą 1.10.1779. Bardzo jest prawdopodobne, że został umieszczony na pokładzie flagowca w roli donosiciela admiralicji i Urzędu Marynarki o poczynaniach Rodneya (jak widać nie tylko Napoleon Bonaparte miewał takie odrażające i szkodliwe pomysły). W każdym razie Young zachowywał się bardzo nielojalnie – kiedy admirał dopuszczał go do komitywy i rozmawiał na temat kwestii floty, komandor przypisywał sobie zasługę wszystkich mądrych poczynań; gdy Rodney wychwalał go publicznie, Young pisał za jego plecami listy do Middletona ostro krytykując głównodowodzącego (niekiedy słusznie, czasem wyraźnie nie). Eskadra admirała wyruszyła 25.12.1779 z rozkazami doprowadzenia posiłków do Gibraltaru, a potem pożeglowania (nie wszystkie jednostki) do Indii Zachodnich. Dzięki temu Young brał udział w zdobyciu hiszpańskiego konwoju z Caracas 8.01.1780, w rozgromieniu hiszpańskiej eskadry adm. Langary w Bitwie pod Światłem Księżyca 16/17.01.1780, w doprowadzeniu do Gibraltaru transportowców z zapasami 19.01.1780. Po dojściu do Indii Zachodnich 28.03.1780 walczył w bitwie pod Minorką 17.04.1780, uczestniczył w akcjach pod Wyspą Św. Łucji 15 i 17.05.1780. Eskadra Rodneya przeszła tymczasowo do Nowego Jorku po rejsie trwającym od 13.09.1780 do 22.09.1780, w listopadzie 1780 kierując się z powrotem na Karaiby, gdzie dotarto 12.12.1780. Sandwich brał udział w zajęciu holenderskiej wyspy St. Eustatius 3.02.1781. Na tej wyspie Young złapał „febrę” i zmarł 2.05.1781 „w sile wieku”.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Z losami Claytona jest ten kłopot, że w tym samym czasie służyło kilku oficerów tego nazwiska. Stąd problemy typu qui pro quo. Zatem poniższe jest tylko wyborem najbardziej prawdopodobnym, nie absolutnie pewnym. Samuel Wittewronge Clayton urodził się około 1734 czy 1735 na Barbados, w St Michaels. Był drugim synem Samuela Claytona i Thomasine Wittewronge (z pochodzenia Holenderki). Wstąpił do Royal Navy 28.07.1745 jako „służący kapitana” na pokładzie 80-działowca Cornwall, którym wtedy dowodził kmdr Richard Chadwick. Osiągnął pozycję midszypmena albo pomocnika oficera nawigacyjnego 25.08.1750. Egzamin na porucznika zdał w Westminsterze 7.01.1756, otrzymał ten stopień 29.11.1756. Ożenił się 21.05.1765 z Mary Walker. Mieli gromadę dzieci. We wrześniu 1772 powierzono mu w Woolwich (do 1774) dowództwo slupa hydrograficznego Penguin. Przebywał z nim na Falklandach, w okresie marzec 1773 – marzec lub maj 1774 jako najstarszy oficer marynarki brytyjskiej w tamtym rejonie. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 1.08.1776 wraz z objęciem komendy nad 14-działowym slupem Otter albo 8-działowym branderem Strombolo na wodach amerykańskich (podaje się go jako kapitana obydwu równocześnie do 1778, co oczywiście jest pomyłką wnioskowania na podstawie nieprecyzyjnych informacji źródłowych). Został promowany do rangi komandora 23.04.1778, kiedy dano mu 28-działową fregatę Iris, którą dowodził do listopada 1778 u wybrzeży Ameryki Północnej. W styczniu 1779 odesłano go do Anglii jako kapitana 64-działowca Ardent, wycofanego z aktywnej służby po przybyciu na miejsce. Być może od 19.04 do 13.05.1780 oraz od 16.08.1780 do 16.04.1781 był dowódcą 100-działowca Victory. Od kwietnia 1781 dowodził 50-działowcem Centurion, wysłanym do Ameryki Północnej 5.07.1781. Współdziałał w zdobyciu francuskiej fregaty koło Zatoki Chesapeake 22.01.1783. Został odesłany do Anglii, gdzie okręt Centurion wycofano do rezerwy w październiku 1783. Sprawa nie jest jednak pewna, ponieważ w źródłach temu Claytonowi, który był kapitanem liniowca Victory i przeszedł z niego na okręt Centurion daje się też imię John, a Samuela Claytona widzi się w roli kapitana 50-działowca Warwick od stycznia do lutego 1783. Samuela Wittewronge Claytona spensjonowano 3.07.1795 wraz z awansem na kontradmirała. Zmarł we wrześniu 1795 (w Peckham Surrey albo w Campenwill).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi James Alms (15.07.1728 – 08.06.1791) oraz William Cayley (... - 01.1801, awans kapitański otrzymał 01.05.1782).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

James Alms urodził się 15.07.1728 w Gosport (Hampshire). Był młodszym synem służącego (najpierw bardzo niskiego w hierarchii, w chwili śmierci - rządcy) księcia Richmond w Goodwood. Wielu członków rodziny Almsa związało się z morzem – jeden z jego braci służył w Royal Navy jako nawigator, inny (zmarły w 1746) – jako porucznik; bratanek został z czasem wiceadmirałem. Sam James Alms pływał najpierw w marynarce handlowej. Do Royal Navy zaciągnął się 24.05.1740 w roli „służącego kapitana”, na pokładzie 90-działowca Namur. Wyróżnił się podczas bitwy pod Tulonem 11.02.1744, gdy służył na 60-działowcu Dragon. Uzyskał pozycję midszypmena lub pomocnika oficera nawigacyjnego 26.02.1744. Kiedy przystępował w Westminsterze 13.03.1746 do egzaminu na porucznika, zaliczono mu w poczet stażu część okresu służby na statkach handlowych. W 1746 przeniesiono go na 74-działowiec Namur, dowodzony przez komandora Boscawena w składzie Eskadry Zachodniej. Brał udział w licznych akcjach bojowych, jak zdobycie francuskiego okrętu korsarskiego z St. Malo w listopadzie 1746 czy rozgromienie eskadry francuskiej w bitwie pod Finisterre 3.05.1747. Pozostał na tym okręcie, gdy Boscawen awansował na kontradmirała 15.07.1747 i pożeglował w sierpniu do Indii Wschodnich w charakterze nowego głównodowodzącego w tamtym rejonie. W sierpniu 1748 Alms uczestniczył w oblężeniu Pondicherry. Jako jeden z bardzo nielicznych ocalał z katastrofy liniowca Namur, rozbitego przez cyklon u fortu St. David (w Madrasie) 13.04.1749 – albo przebywał wtedy razem z admirałem i kapitanem na lądzie, albo (ta wersja zdaje się przeważać) był jednym z dwóch tylko uratowanych midszypmenów. Otrzymał stopień porucznika 14.05.1749 na 20-działowej fregacie Siren. Wrócił na niej do Anglii przed lipcem 1752, kiedy jednostkę tę wycofano do rezerwy. Mając zapewne kłopoty z zatrudnieniem podczas względnie długiego okresu pokoju (1748-1756), zaangażował się w 1754 jako kapitan żaglowca wschodnioindyjskiego (prawdopodobnie Hardwicke) i pożeglował na nim do Indii Wschodnich. Wziął udział w zdobyciu przez eskadrę kontradm. Watsona i wojsko podpułk. Clive’a głównej twierdzy piratów Angria, fortu Gheria (Gheriah, Geriah), 13/14.02.1756 (jego statku rząd użył chwilowo w charakterze transportowca zapasów). Ponieważ wkrótce potem wybuchła wojna siedmioletnia, James Alms podążył lądem do Europy, docierając do Anglii w 1758. Zgłosił swoją gotowość do ponownej służby w Royal Navy i został zatrudniony na stanowisku pierwszego oficera 74-działowca Mars, włączonego do floty w marcu 1759. We flocie adm. Hawke’a walczył w słynnej bitwie pod Quiberon 20.11.1759. Na liniowcu Mars brał udział w dalszych działaniach Eskadry Zachodniej w okresie 1759-1761, kiedy blokowano Quiberon i Brest, a także chwytano francuskich korsarzy. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 10.07.1761. Powierzono mu wtedy (do października) 10-działowy slup Flamborough Prize. Od listopada 1761 do lipca 1762 był w Indiach Zachodnich kapitanem 14-działowego slupa Ferret. Brał udział w operacjach przeciwko Martynice 7.01-10.02.1762. Zdobył 24-działowy okręt korsarski 10.02.1762. Od lutego 1762 dowodził (w zastępstwie) 32-działową fregatą Alarm. Brał udział w wielkiej ekspedycji adm. Pococka przeciwko Hawanie w lecie 1762. Zdobył w pobliżu Kuby 18-działowy bryg hiszpański 28.05.1762 oraz 22-działową jednostkę hiszpańską 3.06.1762, odnosząc przy tym lekką ranę. Podobno przez krótki czas dowodził 18-działowym slupem Cygnet. Pomimo brawury, głośnych czynów, zasług i gorącego polecania przez komodora Keppela i generała-porucznika, hrabiego Albemarle, admiralicja długo nie chciała promować syna lokaja do rangi komandora, mimo że takie stanowisko faktycznie zajmował. Alms został komandorem dopiero 20.06.1765. Dostał wówczas 28-działową fregatę Levant, ale chyba chodziło tylko o formalną komendę, niezbędną dla zatwierdzenia awansu, ponieważ jednostka ta znajdowała się właściwie poza aktywną służbą. James Alms był żonaty, miał dzieci, mieszkał w Chichester. Dowodził od grudnia 1769 do września 1772 fregatą 32-działową Montreal, wysłaną na Morze Śródziemne w 1770. W 1773 był w Anglii kapitanem (tylko do czerwca) 36-działowej fregaty Pallas. W latach 1777-1779 służył w Sussex jako oficer Służby Werbunkowej. Zachorował wtedy ciężko na astmę. Od września lub grudnia 1780 do lipca 1784 dowodził 64-działowcem Monmouth. Skierowany 13.03.1781 do Indii Wschodnich (czego chciał, w nadziei na poprawę swojego stanu zdrowia w gorącym klimacie) w eskadrze komodora Johnstone’a, walczył z Francuzami (dowodzonymi przez Suffrena) w bitwach pod Porto Praya 16.04.1781, Sadras 17.02.1782, Providien 12.04.1782 (w bitwie tej sam odniósł lekkie rany, ale na pokładzie 74-działowca Superb zginął jego najstarszy syn, por. George Pigot Alms), Negapatam 6.07.1762, Trincomalee 3.09.1782 i Cuddalore 20.06.1783. Jednak jego zdrowie uległo zimą 1782/1783 gwałtownemu załamaniu, musiał przez długi czas przebywać na lądzie, w Madrasie. Wrócił do Anglii w czerwcu 1784. Później już nie był w stanie dowodzić okrętami, zresztą nastąpił długim okres bez wojen. Zmarł 8.06.1791 w Chichester (hrabstwo Sussex) po długotrwałej i bolesnej chorobie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

William albo George William Cayley był drugim synem George’a Cayleya, baroneta z Brompton w hrabstwie York, i jego żony Filadelfii Digby. Urodził się około 1742, został ochrzczony 5.05.1742. Zaciągnął się wcześnie do Royal Navy, dostał stopień porucznika marynarki 26.07.1762. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 14.02.1781. Powierzono mu wtedy (do kwietnia 1782) 18-działowy slup Harpy. Otrzymał rangę komandora 1.05.1782. Był kapitanem 74-działowca Edgar (okrętu flagowego komodora Hothama we flocie adm. Howe na Downs) od maja 1782 do wiosny 1783. Brał udział w doprowadzeniu posiłków do Gibraltaru jesienią 1782 i w starciu koło przylądka Spartel 20.10.1782. Nigdy się nie ożenił. Od sierpnia 1794 do lipca 1795 dowodził 32-działową fregatą Unicorn. W okresie sierpień-październik 1795 był kapitanem 80-działowca Juste. Od grudnia 1795 dowodził 74-działowcem Invincible, skierowanym 21.03.1796 do rejonu Wysp Podwietrznych. Zdobył francuski okręt korsarski 1.04.1796. W maju 1796 zdobył w pobliżu Madery francuski okręt korsarski i uwolnił brytyjski statek zajęty wcześniej przez ten żaglowiec. Brał udział w zdobyciu Trynidadu w lutym 1797 przez flotę kontradm. Harveya i zniszczeniu hiszpańskiej eskadry w zatoce Chaguaramas (Shaggaramus). Odbił zdobyty przez Francuzów amerykański szkuner handlowy 9.02.1798 w Indiach Zachodnich. Eskortował konwoje atlantyckie. Uczestniczył w zajęciu Surinamu w sierpniu 1799 przez flotę wiceadm. Seymoura. Przez krótki czas jego liniowiec był okrętem flagowym wiceadm. Rogera Curtisa. Cayley wrócił do Anglii w sierpniu 1800. Zmarł w Chatham na pokładzie Invincible 3.01.1801. (Na niektórych stronach internetowych można znaleźć obszerne opisy, jak to utonął w marcu 1801 w trakcie katastrofy Invincible, ale to kompletne bzdury - w tym czasie dowódcą okrętu był już kmdr John Rennie).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów RN, są nimi John Stanton (... - 1797, awans kapitański otrzymał 04.03.1758) oraz John Macartney (... - 05.08.1781, awans kapitański otrzymał 04.09.1766).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

John Stanton (Staunton) urodził się prawdopodobnie w 1713. Przez pierwsze osiem lat swojej kariery na morzu zdobywał doświadczenie w marynarce handlowej. W marynarce wojennej zaczął służyć 31.07.1740 jako midszypmen na pokładzie 50-działowca Falkland, należącego do eskadry kontradm. Ogle’a. Egzamin na porucznika zdał w Westminsterze 21.11.1745 (do stażu zaliczono mu część lat pływania na statkach handlowych). Otrzymał ten stopień 14.02.1745/1746. Awansował na komandora 4.03.1758, gdy powierzono mu w Indiach Wschodnich 24-działową fregatę Triton. Fregata stacjonowała na kotwicowisku pod fortem St. David (w Madrasie), kiedy 28.04.1758 pojawiło się 11 francuskich okrętów. Przecięto linę kotwiczną w nadziei ucieczki, ale się nie udała, więc jednostkę wyrzucono na brzeg i spalono. Stanton dowodził w 1762 okrętem 60-działowym Saint Florentine, operując na Redzie Baskijskiej. Od listopada 1770 do 1771 był kapitanem 32-działowej fregaty Crescent, wprowadzonej do aktywnej służby z powodu kryzysu falklandzkiego. Ożenił się 6.07.1780 z panną Partington. W 1779 i 1780 dowodził 98-działowcem Formidable, w lecie i jesienią 1779 należącym do Floty Kanału, którą dowodził adm. Hardy, a w 1780 do flot, jakimi dowodzili adm. Geary i wiceadm. Darby. W 1782 został zaangażowany do Służby Werbunkowej. Spensjonowano go w 1787 wraz z promocją do stopnia kontradmirała. Zmarł 24.08.1797 w Barnes (Surrey).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach