www.timberships.fora.pl

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi John Bazely (... - ..., awans kapitański otrzymał 11.11.1794) oraz Alexander Wilson (... - ..., awans kapitański otrzymał 02.09.1795).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

John Bazeley (Bazely) był synem innego Johna Bazeleya (o którym pisałem tutaj dawno temu), także oficera Royal Navy, i jego żony Amelii Baker. Urodził się w Dover (hrabstwo Kent), sądząc po dacie ślubu rodziców zapewne w roku 1765. Otrzymał rangę porucznika marynarki 19.04.1783, kiedy jego ojciec był komandorem z pięcioletnim stażem. W 1794 służył jako trzeci oficer 100-działowca Royal George, flagowego okrętu wiceadm. Alexandra Hooda i adm. Bridporta (to ta sama osoba). Awansował do stopnia commander 5.07.1794. Bardzo szybko, już 11.11.1794, promowano go do stopnia komandora. Od tej pory do 1.06.1795 panuje bałagan w opracowaniach, ponieważ historycy nie odróżniają Johna Bazeleya syna od Johna Bazeleya ojca, zanim ten ostatni nie awansował – z podaną datą – na kontradmirała. W 1795 obaj dowodzili trójpokładowcami – jeden 98-działowcem Blenheim (ojciec) a drugi 98-działowcem Prince of Wales (wówczas flagowym okrętem kontradm. Harveya). John Bazeley drugi sprawował komendę nad tym liniowcem od 11.11.1794 do grudnia 1795. Brał udział (pasywny) w bitwie pod Groix 23.06.1795 we flocie adm. Bridporta. Od 1796 do czerwca 1797 był kapitanem 28-działowej fregaty Hind. W latach 1798-1801 dowodził 64-działowcem Overyssel, od 1799 jednostką flagową wiceadm. Lutwidge’a. Uczestniczył w osłonie desantu armii księcia Yorku na wybrzeżach Holandii w sierpniu 1799. Chociaż John Bazeley pierwszy nadal awansował zgodnie z przesuwaniem się w starszeństwie na liście oficerów flagowych (w 1799 wiceadmirał, w 1805 admirał), to w zasadzie od 1797 znajdował się poza aktywną służbą. Być może to zaważyło na karierze Johna Bazeleya drugiego, który od 1802 nie dostał już żadnego okrętu. Został spensjonowany 9.07.1814 z awansem na kontradmirała. Podobno później przywrócono go na listę aktywnych oficerów. Zmarł 21.03.1828. Był żonaty, miał dzieci, a wśród nich Johna Bazeleya (trzeciego), który dochrapał się w Royal Navy jedynie porucznika, ponieważ zmarł już w listopadzie 1835.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Alexander Wilson zaciągnął się do Royal Navy jako sternik łodziowy. Spodobał się wiceadm. Alexandrowi Hoodowi, dzięki czemu mógł wejść na ścieżkę kariery prawie niedostępną zwykłym marynarzom. Awansował na porucznika 1.06.1794. Był oficerem 100-działowca Royal George, flagowego okrętu wiceadm. Alexandra Hooda (późniejszego adm. Bridporta) w czasie bitwy Sławnego Pierwszego Czerwca 1794 i podczas bitwy pod Groix 23.06.1795. Otrzymał stopień commander 29.06.1795 wraz z powierzeniem mu tymczasowego dowództwa 74-działowca Alexander, zdobytego na Francuzach we wspomnianej bitwie pod Groix. W sierpniu 1795 dowodził 18-działowym slupem (brygiem) Kingfisher. Promowano go do rangi komandora 2.09.1795. W 1798 dowodził tymczasowo 36-działową fregatą Flora i zdobył francuską korwetę pod Cerigo (Kithira) 13.05.1798. Ożenił się 14.12.1800 z Elizabeth B. M’Kay. Mieli przynajmniej jednego syna (który też potem służył w Royal Navy). W latach 1800-1801 Alexander Wilson był kapitanem 50-działowca Trusty, używanego jednak wtedy jako częściowo rozbrojony transportowiec wojska, do desantu w Egipcie. W 1802 dostał od Turków złoty medal za wyróżniającą się służbę u wybrzeży Egiptu. W 1802 mianowano go kapitanem małej fregaty Alexandria, zdobytej na Francuzach w Aleksandrii we wrześniu 1801, ale jednostki tej nigdy naprawdę nie wprowadzono w Royal Navy do służby. Wilson nie miał dość protekcji, by pozyskać dowództwo znaczącego okrętu i zmuszony został do zaakceptowania stanowiska w oddziałach Obrony Wybrzeża (Sea Fencibles). Spensjonowano go 9.07.1814 (lub 28.07) z awansem na kontradmirała. Zmarł w 1834 w Wexford (Irlandia).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi William Chambers (... - ..., awans kapitański otrzymał 15.08. 1783), John Faithful Fortescue (1755 - 12.1819, awans kapitański otrzymał 06.08.1783) oraz Charles Sandys (1752 - 1814, awans kapitański otrzymał 21.01.1783).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

William Chambers urodził się w 1747. Był piątym synem Thomasa Chambersa, dżentelmena ze Studely w hrabstwie Warwick. Zaczął służbę w marynarce wojennej w 1758, w charakterze tzw. kapitańskiego służącego. Został przyjęty na pokład 74-działowca Shrewsbury, którym w latach 1758-1763 dowodził kmdr Hugh Palliser, początkowo we flocie adm. Ansona. Okręt ten współdziałał w zniszczeniu francuskiej fregaty w zatoce Audierne 12.09.1758, pożeglował na wody Ameryki Północnej 12.02.1759, uczestniczył w operacji zdobycia Quebeku w 1759, po niej wrócił do Anglii, popłynął na Morze Śródziemne 5.06.1760, a wycofano go do rezerwy w marcu 1763. Przez cały ten czas Chambers pozostawał na pokładzie liniowca, pod opiekuńczymi skrzydłami Pallisera. Po zawarciu pokoju w 1763 Chambers służył na 50-działowcu Preston, którym w latach 1766-1769 dowodził kmdr Alan Gardner. Żaglowiec ten wysłano 2.08.1766 na wody Jamajki, gdzie od 1767 do 1769 był flagową jednostką głównodowodzącego w tym rejonie, kontradm. Williama Parry. Chambers egzamin na oficera zdał w Westminsterze w 1770. W 1770 dołączył do załogi 50-działowca Salisbury (skierowanego 5.08.1770 na wody Ameryki Północnej), na którym od 1771 powiewał proporzec komodora Jamesa Gambiera. Oficer ten dał Chambersowi stanowisko porucznika 9.05.1771, na 28-działowej fregacie Mermaid, operującej u wybrzeży północnoamerykańskich od listopada 1770 do schyłku 1771. Od końca 1775 lub początku 1776 Chambers był drugim oficerem 28-działowej fregaty Active, wysłanej 12.02.1776 z Cork do Ameryki Północnej, gdzie dołączyła do eskadry komodora Parkera. Wzięła udział w nieudanym i krwawym ataku na Charleston 28.06.1776. Pierwszy oficer Active zginął w tej walce, ale Chambers został potem przeniesiony w charakterze pierwszego oficera na 32-działową fregatę Montreal (skierowaną z Anglii na wody amerykańskie 28.04.1778). Kiedy Frederick Haldimand objął w czerwcu 1778 stanowisko gubernatora Kanady, przeprowadził od razu szereg zmian w systemie obrony Wielkich Jezior Amerykańskich. Między innymi podzielił swoje siły na trzy oddzielne zespoły, każdy pod dowództwem starszego oficera – na jeziorze Champlain był to porucznik William Chambers, „wypożyczony” z fregaty Montreal, należącej wtedy do eskadry Royal Navy stacjonującej na Rzece Św. Wawrzyńca. Chambers w latach 1779-1780 wykonał wiele map jeziora Champlain. Awansował do rangi „nawigatora i dowódcy” (master and commander) 7.04.1780. Służył nadal na jeziorze Champlain aż do 1783. Wtedy Haldimand odesłał go do Anglii ze swoimi raportami. Chambers został w wyniku jego rekomendacji komandorem 15.08.1783. Dano mu wówczas na krótko (zdaje się tylko dla dopełnienia formalności awansowej) dowództwo 28-działowej fregaty Rose. Potem już nie dowodził na morzu. Spensjonowano go 21.11.1805 z awansem na kontradmirała. Zmarł 28.09.1829 w Rugby (hrabstwo Warwick).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

John Faithful Fortescue urodził się w 1755. Był najstarszym synem Faithfula Fortescue i jego żony, Elizabeth Ann Baine czy Fraine. Służył na slupie Dispatch, 70-działowcu Somerset i 50-działowcu Salisbury. Egzamin na oficera zdał w Westminsterze w 1778. Otrzymał stopień porucznika 11.06.1778. Awansował do rangi „nawigatora i dowódcy” (master and commander) 15.11.1781. Dano mu wtedy 8-działowy brander Lightning w Eskadrze Zachodniej. Od sierpnia 1782 do stycznia 1783 dowodził branderem Incendiary w rejonie kanału La Manche. Został komandorem 6.08.1783. Powierzono mu wówczas 50-działowiec Trusty, flagową jednostkę komodora Lindsaya. Pożeglował 9.11.1783 na Morze Śródziemne, a w 1785 jego okręt wycofano do rezerwy. Odtąd Fortescue już nie dowodził na morzu, tylko zajmował ogrodem, który z czasem przekształcono w park jego imienia. Ożenił się w 1785 z panną Traine z Chelsea. Mieli dzieci (w tym przynajmniej jednego syna urodzonego w 1788). Spensjonowano go 21.11.1805 z awansem na kontradmirała. Zmarł w grudniu 1819 w swoim domu Writtle Lodge w Chelmsford (hrabstwo Essex).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Charles Sandys urodził się w lutym 1752. Egzamin na oficera zdał w Westminsterze w 1770. Otrzymał stopień porucznika 7.01.1773. Od 1.03.1777 służył jako pierwszy oficer na 32-działowej fregacie Lowestoffe. Od 10.4.1777 do lipca 1778 drugim oficerem na tej jednostce był Horatio Nelson. Podziwiał i lubił Sandysa, ale stopniowo tracił do niego szacunek. Charles Sandys okazał się bowiem osobą mocno nadużywającą alkoholu i uwodzącą młode dziewczyny, chociaż miał „dobre serce”. Ożenił się z Elizabeth Knowles. Mieli dzieci, w tym syna, który służył potem jako porucznik (od 1794) w Royal Navy (zmarł na morzu już w 1797). Charles Sandys awansował do rangi „nawigatora i dowódcy” (master and commander) 7.02.1782. Powierzono mu wówczas 14-działowy slup Tisiphone na Karaibach albo we Flocie Kanału Howe’a. Został komandorem 21.01.1783. Od maja 1784 do marca 1786 dowodził 38-działową fregatą Latona. Operował w rejonie Wysp Podwietrznych, stacjonując na Antigui. We wrześniu 1784 młody komandor Horatio Nelson opisywał go w liście dość cierpko, twierdząc że „mały Sandys jest wesołą osobą o dobrej naturze, ale nie lepszym oficerem jako komandor niż kiedy był porucznikiem; jego okręt robi wrażenie najzwyczajniejszej jednostki korsarskiej.” Od września 1787 do lipca 1790 Sandys był kapitanem 28-działowej fregaty Dido. Popłynął Nowej Szkocji 5.04.1788. Zdał tam komendę. Spensjonowano go 21.11.1805 z awansem na kontradmirała. Zmarł 23.04.1814 w Brompton (Middlesex).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi Alexander Christie (... - ..., awans kapitański otrzymał 24.09.1781) oraz John Boyle (... - ..., awans kapitański otrzymał 01.12.1787).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Alexander Christie zdał egzamin na porucznika w 1772 w Westminsterze. Otrzymał ten stopień 17.10.1775 na 74-działowcu Egmont, na którym pozostał do 12.07.1776. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 27.04.1781. Został komandorem 24.09.1781. Powierzono mu wtedy dowództwo 50-działowca Hannibal w Indiach Wschodnich. Zdobył 22/28-działową korwetę (wynajęty statek) francuską u Przylądka Dobrej Nadziei 26.10.1781 i doprowadził ją na Wyspę Św. Heleny. Znajdując się w Zatoce Bengalskiej Hannibal został dostrzeżony przez eskadrę Suffrena, ale zdołał ujść. Jednak dwa dni później, 21.01.1782, ponownie wszedł w zasięg wzroku Francuzów i tym razem go dogoniono. Ostrzelany przez jeden 74-działowiec i jeden 64-działowiec Christie nie mógł długo stawiać oporu i ostatecznie się poddał. W 1789 odziedziczył po stryju Johnie Christie dobra w Baberton. We wrześniu 1793 został kapitanem 44-działowca Roebuck, używanego jednak wtedy w roli transportowca wojska. Pożeglował 26.11.1793 ku Wyspom Podwietrznym. Brał udział w operacjach przeciwko Martynice, Gwadelupie i innym francuskim wyspom rejonu. W grudniu 1794 przejął (do września 1795) komendę nad 54-działowcem Grampus, skierowanym na Morze Północne. Kiedy miano go wysłać do Indii Zachodnich w 1795, odmówił – wówczas pierwszy lord admiralicji wnioskował, aby Christie nie otrzymał awansu na oficera flagowego, gdy nadejdzie jego pora. Spensjonowano go 1.01.1801, z pozostawieniem rangi komandora. Mimo tego awansował na liście oficerów spensjonowanych 7.01.1804, kiedy uczyniono go kontradmirałem. Istnieje też wersja, że spensjonowano go 7.01.1801 od razu z awansem na kontradmirała. Zmarł 12.08.1822 w swoim domu w Bath w hrabstwie Somerset.
Miał żonę Elizabeth oraz 4 synów i 4 córki. Był zięciem lub szwagrem admirała (od 14.02.1799) Richarda Braithwaite.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

John Boyle został ochrzczony 21.12.1738 w Dalry, w Szkocji. Egzamin na porucznika zdał w 1763 w Westminsterze. Otrzymał ten stopień 31.12.1766 (lub 31.12.1765, ale to raczej literówka). Awansował na „nawigatora i dowódcę” 12.06.1776. Powierzono mu wtedy 10-działowy slup Hunter. Wyszedł ku wybrzeżom Ameryki Północnej 9.09.1776. Wiceadm. Arbuthnot wycofał w 1779 jego okręt jako niezdatny do dalszej służby i zatrudnił w charakterze pływającego więzienia w Nowym Jorku. W listopadzie 1780 Boyle objął komendę nad 20-działowym transportowcem San Carlos, na którym popłynął 13.03.1781 do Indii Wschodnich w eskadrze komodora Johnstone. Znajdował się w Porto Praya podczas ataku Suffrena 16.04.1781. W tym samym miesiącu przestał być dowódcą tej jednostki. Promowano go do rangi komandora 1.12.1787. Zatrudniony w służbie werbunkowej (przy wcielaniu marynarzy siłą do marynarki wojennej) stanął przed sądem wojennym, oskarżony o oszustwo. Został uznany winnym i usunięty z Royal Navy 2.10.1801. Jednak Rada Królewska, korzystając ze swoich prerogatyw, przywróciła go do służby i przeniosła na pół żołdu. Spensjonowany 8.10.1807, otrzymał na odchodnym stopień kontradmirała. Zmarł w styczniu 1811 w Londynie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi Matthew Whitwell (... - 15.02.1789, awans kapitański otrzymał 06.05.1748) oraz Edward Le Cras (... - 04.04.1784, awans kapitański otrzymał 04.02.1755).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Matthew Whitwell był drugim synem Williama Whitwell z Oundle (w hrabstwie Northampton) i jego żony Ann Griffin (córki lorda Griffin). Zaczął służbę w Royal Navy 11.06.1734, formalnie w stopniu marynarza, na pokładzie 90-działowca Blenheim, którym do 1735 dowodził Thomas Griffin. Pozycję midszypmena lub pomocnika nawigatora Whitwell uzyskał 13.03.1737. Egzamin na porucznika zdał 19.06.1740 w Westminsterze, dostał ten stopień 10.01.1741. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 5.12.1747. Rangę komandora osiągnął 6.05.1748. Powierzono mu wtedy (do 1749) 44-działowiec Poole. Od 1750 do czerwca 1755 Whitwell sprawował komendę nad 20-działowcem Triton, głównie (przynajmniej początkowo) u wybrzeży Wirginii (w tej kolonii miał miejsce jego drugi ślub). Od czerwca 1755 do grudnia 1756 był kapitanem 44-działowca Roebuck. Od lutego 1759 do 1763 dowodził 60-działowcem Anson. Jego okręt znalazł się w składzie posiłków przyprowadzonych przez kontradm. Geary’ego do floty adm. Hawke’a (już po bitwie pod Quiberon 20.11.1759), w 1760 należał do Eskadry Zachodniej. Wysłano go 6.09.1760 na Morze Śródziemne. Od maja 1763 do 1766 Whitwell był kapitanem 64-działowca Augusta, stojącego do 1763 jako okręt strażniczy w Sheerness, od 1765 w Chatham. Od listopada 1770 dowodził 74-działowcem Egmont, wprowadzonym do aktywnej służby z powodu kryzysu falklandzkiego, ale szybko z niej wycofanym po zażegnaniu konfliktu. Już w 1771 i 1772 jego nazwisko nie wystąpiło na listach aktywnych komandorów. Matthew Whitwell został spensjonowany z awansem na kontradmirała w 1779. Był trzykrotnie żonaty: z Marią Deacon, z Elisabeth Suffolk i z Margaret Champernowne. Ostatni raz owdowiał 4.09.1784. Z żadną z żon nie miał dzieci. Zmarł 15.02.1789 w Exeter (hrabstwo Devon).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Edward Le Cras wstąpił do Royal Navy 1.03.1733, zostając midszypmenem na 6-działowym slupie Otter operującym wtedy na wodach Morza Północnego i kanału Le Manche. Zdał egzamin na porucznika 12.04.1739 w Westminsterze. Otrzymał ten stopień 11.12.1739. W 1743/1744 był oficerem na 60-działowcu Rupert, brał udział w bitwie pod Tulonem 11.02.1744 i potem występował jako świadek na procesach, które ona wywołała. Awansował do rangi „nawigatora i dowódcy” 24.02.1747/1748. Powierzono mu wtedy 10/14-działowy slup Trial, wysłany na Morze Śródziemne w maju 1749, ku Nowej Szkocji w 1750, do Anglii w 1752. Od maja 1753 do lutego 1755 Le Cras dowodził 14-działowym slupem Otter na wodach kanału La Manche. Został komandorem 4.02.1755, po objęciu w styczniu 1755 dowództwa 50-działowca Winchester. Skierowany na Wyspy Podwietrzne 13.08.1755, gdzie jego okręt służył w 1756 w roli flagowca kontradm. Franklanda. Od 1757 w rejonie Jamajki, w 1758 na wodach angielskich. Znów wysłany do Indii Zachodnich 13.11.1758 pod rozkazami komodora Hughesa, w celu wzmocnienia tamtejszych sił brytyjskich komodora Moore’a, szykujących się do uderzenia na francuskie wyspy. Winchester brał udział w atakach na Martynikę i Gwadelupę w styczniu-lutym 1759. Le Cras zdał komendę w 1759. W latach 1760-1763 dowodził 60-działowcem Lion, początkowo w rejonie Wysp Podwietrznych. Zdobył francuski okręt korsarski 20.07.1760. Osłaniał konwój z Wyspy Św. Heleny w 1761. Operował w okolicach Brestu 1761-1762 w składzie wielkiej eskadry komodora Buckle’a, osłaniał konwój z wojskiem do Lizbony w 1762. Współdziałał w zdobyciu francuskiego okrętu korsarskiego 25.02.1762, zdobył koło Brestu francuską fregatę 1.09.1762. Od września 1763 do kwietnia 1766 był kapitanem 74-działowca Kent, służącego wtedy w roli okrętu strażniczego w Plymouth. W latach 1768-1771 dowodził 74-działowcem Temeraire, początkowo okrętem strażniczym w Plymouth, po maju 1769 zaangażowanym w przewóz żołnierzy do Gibraltaru i z powrotem. W 1744 Le Cras objął dowództwo 70-działowca Somerset, wysłanego 24.10.1774 do Bostonu i Halifaxu. Wrócił z wód amerykańskich w marcu 1776. Od marca do grudnia 1776 sprawował komendę nad 90-działowcem Ocean, okrętem flagowym admirała portu w Plymouth. W 1777 dostał na krótko dowództwo 74-działowca Russell, ale już 10.04.1778 przyjął posadę komisarza nadzwyczajnego marynarki, co spowodowało spensjonowanie z listy aktywnych oficerów w 1779. Na wyżej wymienionej posadzie pozostał do 1783, gdy przeniesiono go na stanowisko komisarza marynarki w Plymouth, albo do 11.02.1793, kiedy uczyniono go zastępcą Kontrolera Marynarki. Zmarł 20.12.1793 w Londynie. Istnieje wersja, oparta na informacjach Burke’a, o śmierci Edwarda Le Cras już w 1784, ale nie jest prawdziwa. Był żonaty, miał dzieci.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, sa nimi Thomas Burnet (... - 1784, awans kapitański otrzymał 05.05.1757) oraz Paul Henry Ourry (1719 - 31.01.1783, awans kapitański otrzymał 03.02.1757).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Thomas Burnet (Burnett) był drugim synem Williama Burneta (Burnetta), gubernatora Nowego Jorku, i jego żony Anny Marii Van Horne. Urodził się w Bostonie po 1720, być może konkretnie w 1724. Wcześnie osierocony przez oboje rodziców przeszedł pod opiekę stryja Thomasa, prawnika. Wstąpił do Royal Navy w wieku 12 lat, angażując się około 1735 (czy dokładnie 4.10.1735) jako ochotnik na 20-działową małą fregatę Tartar, dowodzoną od 1734 przez komandora Matthewa Norrisa i wysłaną z Anglii do Nowego Jorku. Od schyłku 1736 służył na innych okrętach. Został porucznikiem marynarki 20.08.1744. Ożenił się i miał urodzonego w 1748 syna Johna, późniejszego generała-majora armii. W maju 1756 Thomas Burnett objął komendę, w stopniu „nawigatora i dowódcy” (uzyskanym 12.05.1756), nad 8-działowym slupem Happy na wodach angielskich. Pochwycił holenderski statek wyładowany drewnem masztowym dla floty francuskiej w Breście. W drodze powrotnej z Jersey zdobył abordażem silniejszy francuski okręt korsarski 18.02 lub 10.03.1757. Przyniosło mu to 5.05.1757 awans na komandora. Został wtedy dowódcą 80-działowca Cambridge. Okręt ten skierowano 29.06.1757 ku Wyspom Podwietrznym z proporcem komodorskim Johna Moore, który miał objąć naczelną komendę w tamtym rejonie. Burnett brał udział w atakach przeciwko Martynice 15-20.01.1759 oraz Gwadelupie luty-kwiecień 1759. Wrócił do Anglii najprawdopodobniej w czerwcu 1759, objął w 1760 na bardzo krótko komendę nad 70-działowcem Bedford w 1760, w tym samym roku przeszedł na 50-działowiec Rochester. Zdobył francuski okręt korsarski 3.04.1760. Burneta skierowano na wody Ameryki Północnej 25.04.1760 w składzie eskadry komodora Swantona. W czerwcu 1761 przeszedł do rejonu Wysp Podwietrznych. Brał udział w operacjach przeciwko Martynice 7.01-10.02.1762. Pod koniec marca 1762 konwojował transportowce z wojskiem zbieranym dla potrzeb przygotowywanej wielkiej ekspedycji adm. Pococka przeciwko Hawanie. Kiedy pod koniec kwietnia 1762 adm. Pocock zabrał kontradm. Rodneyowi jego okręt flagowy, 68-działowiec Marlborough, mianował dowódcą tego liniowca właśnie Burnetta. Odtąd Burnett uczestniczył w całej wyprawie na Hawanę, m.in. 1.07.1762 w wyróżniający się sposób brał udział w ataku na fort Moro, broniący Hawany. Po zdobyciu miasta pożeglował 3.11.1762 ku Anglii razem z głównymi siłami Pococka, ale Marlborough tak przeciekał, że musiał zostać porzucony na Atlantyku 29.11.1762; całą załogę jednak uratowano. W czasie pokoju marynarka nie miała już dla Burneta żadnego okrętu. Od 1764 do 1770 żył w Londynie z Mary Hinchley (albo Wilders), a z tego związku urodziła się w 1765 córka Ann Burnet. Thomas poślubił Mary 25.10.1770. W tym samym miesiącu Burnetta mianowano, w związku z kryzysem falklandzkim, kapitanem 74-działowca Boyne. Skierowano go na wody Jamajki 3.06.1771. W 1772 wrócił do Anglii. Zdał komendę około 1773. Pozostawał na pół żołdu do czerwca 1779, kiedy objął dowództwo 64-działowca Prudent (Prudente). Latem i w październiku 1779 jego okręt należał do floty adm. Hardy’ego, we wrześniu operował u wybrzeży Szkocji, od stycznia do marca 1780 był w Plymouth, gdzie wyposażano go do pełnienia funkcji jednostki strażniczej, ale ostatecznie popłynął 13.05.1780 na wody Ameryki Północnej w eskadrze kontradm. Gravesa. Uczestniczył w bitwie u przylądka Henry 16.03.1781. Zdobył francuski okręt korsarski 23.07.1781. Dotarł do rejonu Wysp Podwietrznych 20.12.1781. W wczesnym okresie 1782 Burnett został kapitanem 74-działowca Royal Oak. Brał na nim udział w akcji koło Dominiki 9.04.1782 oraz w zwycięskiej bitwie pod Wysepkami Świętymi 12.04.1782, gdzie odniósł ranę. W maju 1782 zdał dowództwo i wrócił do Anglii jako pasażer. Zmarł w czerwcu 1783 w Londynie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach