www.timberships.fora.pl

kgerlach

John Gascoigne był porucznikiem Royal Navy od 21.11.1714. Awansował do stopnia commander 15.02.1727, kiedy powierzono mu 10-działowy slup Trial, skierowany do Indii Zachodnich. Tam objął 5.12.1727 dowództwo 20-działowej fregaty Greyhound, awansując tym samym do rangi komandora, albo też pełnił na tym okręcie tylko obowiązki komandora, a właściwa promocja nastąpiła 25.01.1728/1729, gdy przeszedł na Aldborough. W każdym razie w latach 1729-1734 jako kapitan 20-działowej fregaty Aldborough zaangażowany był w badania hydrograficzne w Indiach Zachodnich. Najpóźniej w 1732 (prawdopodobnie dużo wcześniej) ożenił się z Mary Anne. Mieli dzieci. W lipcu 1740 przejął komendę nad 70-działowcem Buckingham, który miał podążyć do Indii Zachodnich w eskadrze kontradm. Ogle, przy czym rozkazy przewidywały dla niego objęcie dowództwa małego zespołu (3 liniowce i 2 fregaty) do bezpośredniej osłony transportowców z wojskiem. Jednak już w październiku 1740 John Gascoigne został dowódcą 80-działowca Torbay i na nim podążył 23.10.1740 do Indii Zachodnich. Uczestniczył w nieudanej operacji przeciwko Cartagenie 03-04.1741. Wrócił do Anglii na przełomie 1742/1743. Wysłano go w 1743 na Morze Śródziemne. Wziął udział w bitwie pod Tulonem 11.02.1744, ale należąc do eskadry wiceadm. Lestocka praktycznie nie walczył. W 1745 był krótko, do lipca, kapitanem 90-działowca Barfleur w eskadrze wiceadm. Rowleya. Więcej nie dowodził na morzu. Spensjonowano go 28.07.1747 awansując równocześnie na kontradmirała. Owdowiał w 1748. Zmarł 29.05.1753 (a nie 1758).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi Richard Beach (… - 1692, awans kapitański otrzymał 1661) oraz Robert Robinson (brak danych, awan kapitański otrzymał także 1661).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Richard Beach walczył przeciwko marynarce Republiki jako korsarz we flocie rojalistów, operując z Holandii. Potem, kiedy Oliver Cromwell zawarł w kwietniu 1654 pokój z Holandią, pozbawiając rojalistycznych korsarzy ich najlepszych baz, Beach był „admirałem” grupy korsarzy wychodzących na wyprawy z Brestu. Dowodził 32-działowcem Royal James zdobytym 11.04.1654 koło Les Sorlingues (wyspy Scilly) przez okręt wojenny marynarki Protektoratu. Utrzymywał później, że oferowano mu wysokie dowództwo pod generałem Blake, jednak raczej zmyślał. Zdaniem Bernarda Cappa najprawdopodobniej negocjował tylko o amnestię i możliwość spokojnego zamieszkania w Anglii. W każdym razie nic z tego nie wyszło, ale najpóźniej od sierpnia 1657 znajdował się już na wolności i aż do 1660 r. był postrachem angielskich statków handlowych, wymykając się angielskim okrętom wojennym. Jego postawę nagrodzono zaraz po restauracji Stuartów na tronie. Otrzymał 29.03.1661 stopień komandora Royal Navy wraz z dowództwem 48-działowca Crown. Sprawował komendę nad tym okrętem do 17.02.1663, operując w 1661 w eskadrze adm. hrabiego Sandwich pod Tangerem, w 1662 na Morzu Śródziemnym w eskadrze wiceadm. Lawsona. Od 14.12.1663 do 6.07.1666 był kapitanem 56-działowca Leopard. Wysłano go na Morze Śródziemne (z konwojem zmierzającym do Turcji), gdzie w 1664 służył pod adm. (lokalnym) Allinem. Walczył w bitwie pod Lowestoft 3.06.1665, odznaczając się nadzwyczajną odwagą. Brał udział w Bitwie Czterodniowej, ale w eskadrze księcia Ruperta, więc dopiero 4.06.1666. W okresie 7.07.1666 – 9.11.1667 dowodził 66-działowcem Fairfax we flocie księcia Ruperta i księcia Albemarle. Od 9.11.1667 do 4.11.1668 był kapitanem 58-działowca Greenwich. Objął 1.04.1669 dowództwo 42-działowca Hampshire i sprawował je do 9.02.1672, służąc pod adm. Allinem na Morzu Śródziemnym. Odesłany na czele małej eskadry w rejon Cieśniny Gibraltarskiej zniszczył w sierpniu 1670 koło przylądka Spartel sześć algierskich okrętów korsarskich (tzw. Akcja Beacha), korzystając z pomocy zespołu holenderskiego Van Ghenta. Odniósł kolejne sukcesy w walce z Algierczykami i 4.02.1671/1672 wrócił na Downs z konwojem. Od 13.02.1672 do 16.07.1672 dowodził 66-działowcem Monmouth. Walczył w bitwie pod Solebay 28.05.1672. Zaliczany był do elity kapitanów. Mianowano go 24.03.1673 komisarzem marynarki (zdaniem niektórych autorów był komisarzem marynarki w Chatham w latach 1671-1679). Nie przestając zajmować tego stanowiska objął 13.03.1682/1683 komendę nad 100-działowcem Royal James, jako kontradmirał. Dostał tytuł rycerza (datowanie tego faktu jest wyjątkowo rozbieżne – od 1675 do marca 1683). Był członkiem specjalnej komicji d/s marynarki w latach 1686-1689. W 1688 dowodził (do początku września) 58-działowcem Greenwich. Został w październiku 1688 stałym komisarzem marynarki w Portsmouth (inni twierdzą, że był nim już od 1679 do 1690). Pomimo faworów czynionych mu przez króla Jakuba, gładko przełknął zmianę dynastii i od stycznia 1690 był Kontrolerem Rachunków Biura Aprowizacji. Zmarł w marcu 1692.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Robert Robinson pochodził z Great Yarmouth. Urodził się około 1624 lub około 1630. Opowiadano potem plotki, że był synem dyrektora szkoły (co w tych czasach oznaczało „niskie” pochodzenie). Trudnił się armatorstwem. Zaczynał karierę w marynarce wojennej (w październiku 1652) dokładnie przeciwstawnie do Beacha, ponieważ był fanatycznym kapitanem w służbie Republiki i Protektoratu. Kiedy we wrześniu 1656 komodor Stayner zdobył hiszpańskie okręty skarbowe z Indii Zachodnich, Robinson opisywał to jako „znak Bożej aprobaty dla słusznej i niezbędnej wojny” (przeciwko wstrętnym papistom oczywiście). Sam został kapitanem (komandorem) obejmując dowództwo 26-działowej fregaty Plover, na której walczył w bitwie pod Portlandem 18.02.1653. Zdał komendę w 1654. W latach 1654-1655 był kapitanem 12-działowej pinasy Greyhound. W 1655 dowodził 22-działową fregatą Dartmouth. Należał do popularnych wśród marynarzy dowódców – kiedy obejmował tę nową komendę, aż 40 ludzi przeszło za nim na nowy okręt ochotniczo. W latach 1656-1660 dowodził 52-działowcem Preston, także gdy u zarania ponownego panowania Stuartów jednostkę tę przemianowano w 1660 na Antelope. Bowiem Robinson służył też z powodzeniem w marynarce królewskiej, zaliczany do najlepszych kapitanów, chociaż gorsząco pazernych. Otrzymał 27.05.1661 (do 29.12.1662) dowództwo 46-działowca Ruby, na którym służył pod hrabią Sandwichem w eskadrze Tangeru i w Lizbonie w 1662. Od 18.05.1665 do 8.04.1666 był kapitanem 40-działowca Elizabeth. Osłaniał konwój nowofundlandzki, operował pod Tangerem. Na wodach kanału La Manche zdobył w lutym 1665/1666 dwa bogato wyładowane holenderskie statki z konwoju idącego z Bordeaux i doprowadził je do Plymouth. W okresie 11.06.1666 – 4.12.1667 dowodził 64-działowcem Warspite (Warspight). Walczył w Bitwie Dnia Św. Jakuba 25.07.1666. W grudniu 1666 wysłano go jako komodora eskorty osłaniającej konwój wracający z Gothenburga. Po drodze natknął się na eskadrę 5 holenderskich okrętów wojennych; Warspite wspólnie z pięcioma innymi żaglowcami angielskimi zdobył 25.12.1666 trzy z nich. Od 21.05.1668 do 22.04.1669 Robert Robinson ponownie był kapitanem 46-działowca Ruby; dołączył do floty adm. Allina na Morzu Śródziemnym. Osłaniał konwój nowofundlandzki i w połowie grudnia 1669 proponował ustanowienie funkcji gubernatora Nowej Fundlandii, czemu miejscowi kupcy byli zdecydowanie przeciwni. Mianowano go 24.07.1670 (albo 21.08.1670) dowódcą 58-działowca Greenwich, nad którym sprawował komendę do 19.01.1672. Osłaniał konwoje idące na Morze Śródziemne. Po powrocie do Anglii objął 27.01.1672 znów dowództwo 64-działowca Warspite (Warspight). Walczył w bitwie pod Solebay 28.05.1672. Zdał komendę 8.11.1672. Przeszedł 17.12.1672 na 64-działowiec Monmouth i pozostał na nim do 25.10.1673. W eskadrze Narborougha osłaniał konwój idący do Malagi, brał udział w bitwie pod Texel 11.08.1673. Nagrodzono go 12.12.1673 (bądź 12.02.1675) tytułem rycerskim. Od 9.02 (albo 13.02) 1674 do 14.06.1674 był kapitanem 48-działowca Diamond. W okresie 20.08.1674-19.10.1674 dowodził 76-działowcem Royal Oak. Od 1.05.1676 do 28.01.1678 był kapitanem 42-działowej fregaty Assurance, wysłanej w 1677 na Morze Śródziemne. W sierpniu 1677 Robinson zdobył duży okręt algierski. Pod koniec 1677 wrócił do Anglii. Mianowano go 7.01 (albo 29.01) 1677/1678 dowódcą 64-działowca Harwich. Operował na nim na wodach kanału La Manche do 5.07.1679, dowodząc małą eskadrą. Od 3.01 (lub 11.01) 1679/1680 był kapitanem 48-działowca Foresight. W okresie 15.05.1680-28.07.1682 dowodził 48-działowcem Assistance, wysyłanym dwukrotnie w rejon Nowej Fundlandii. Podobno oskarżano go w 1682 o dopuszczenie do rozproszenia konwoju idącego z Kadyksu, ale z groźby sądu wojennego nic nie wypłynęło. Mianowany w 1686 gubernatorem Bermudów, dotarł tam w 1687. Oficjalnie sprawował obowiązki gubernatora od 12.04.1687 do 11.01.1691. Generalnie uspokoił sytuację na wyspach po ekscesach poprzednika, rozwinął lokalne wielorybnictwo. Jednak próbował też podnieść obronność wysp, co obciążało finansowo mieszkańców, a jego pomysły uzbrajania nawet niewolników budziły złość. Nieustannie oskarżany o korupcję, został odwołany na własną prośbę w 1690. Zmarł w 1705.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi Benjamin Walters (... - 26.02.1698, awans kapitański otrzymał 14.05.1688) oraz Thomas Gillam (… - 09.12.1693, awans kapitański otrzymał 25.03.1689).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Benjamin Walters został porucznikiem (drugim oficerem) na 58-działowcu Plymouth w 1672. W tym samym roku przeszedł (na identyczne stanowisko) na 67-działowiec Rupert. Ponieważ oba te okręty walczyły w bitwie pod Solebay 28.05.1672, więc jest niemal pewne, że i Walters brał w niej udział. Awansował na pierwszego oficera liniowca Rupert 14.01.1673. Jeśli służył dalej na tym okręcie (a wszystko wskazuje, że tak), walczył w bitwach pod Schooneveld 28.05.1673 i 4.06.1673 oraz pod Texel 11.08.1673. Mianowano go 27.04.1675 porucznikiem 48-działowca Swallow, w dniu, w którym dowództwo tego okrętu objął kmdr Thomas Fowler (będący w 1673 kapitanem żaglowca Rupert). Służyli pod Narboroughem na Morzu Śródziemnym. Walters przeszedł 16.01.1677/1678 na 54-działowiec Greenwich w tej samej eskadrze, znowu idąc za Fowlerem, który objął komendę tej jednostki dzień wcześniej. Następnie obaj znaleźli się – w tych samych rolach – 30.04 czy 1.05.1678 na 62-działowcu Henrietta, operującym w rejonie kanału La Manche. Rozstali się na pewien czas, gdy Walters został 15.05.1680 oficerem 42-działowca Assurance, wysłanego w 1690 na wody Nowej Fundlandii, potem służącego na zachodnich podejściach do kanału La Manche, a w latach 1682-1683 eskortującego konwoje śledziowe. Od 17.06.1685 Benjamin Walters był oficerem 48-działowca Happy Return, którym dowodził kmdr Thomas Fowler. Okręt operował na wodach angielskich i na Morzu Śródziemnym. W końcu, po 15 latach służby w stopniu porucznika, Walters awansował 2.09.1687 na komandora, obejmując dowództwo Happy Return, ale tylko dlatego, że Fowler wtedy zmarł. Następną jednostką Waltersa była od 14.05 do 24.05.1688 fregata 34-działowa Guardland (Garland), stąd przypuszczenie – niekoniecznie słuszne – że po śmierci Fowlera Walters był na Happy Return jedynie pełniącym obowiązki komandora, a formalny awans dała mu dopiero 14.05.1698 prawie fikcyjna (dziesięciodniowa) komenda nad wymienioną fregatą. Od 24.05.1688 do sierpnia 1688 Benjamin Walters dowodził 28-działową fregatą Richmond. W okresie 30.08.1688 – 1689 był kapitanem 48-działowca Diamond, początkowo we flocie lorda Dartmouth, która miała powstrzymać inwazję księcia Wilhelma, a potem w marynarce króla Wilhelma. Walczył w bitwie koło i na wodach zatoki Bantry 1.05.1689. W 1690 dowodził 48-działowcem Swallow, brał udział w bitwie pod Beachy Head 30.06.1690. Od 1691 był kapitanem 70-działowca Stirling Castle. Walczył w bitwie pod Barfleur 19-22.05.1692, uczestniczył w unicestwieniu okrętów francuskich pod La Hougue 23 i 24.05.1692. Został spensjonowany 18.04.1693 z żołdem kapitana okrętu trzeciej rangi. Zmarł 26.02.1698.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Thomas Gillam został 6.09.1688 porucznikiem na 48-działowcu Ruby, włączonym w październiku 1688 do floty lorda Dartmouth. Awansował na komandora 25.03.1689 wraz z otrzymaniem dowództwa 18-działowej małej fregaty Greyhound. Brał udział w operacjach u wybrzeży Szkocji i Irlandii przeciwko jakobitom, głównie we wspomaganiu oblężonego Londonderry oraz w akcjach komodora Rooke’a przeciwko wysepkom Gigha i Cara. W 1690 dowodził 90-działowcem Duchess, flagowym okrętem kontradm. Rooke’a. Walczył w bitwie pod Beachy Head 30.06.1690. W 1691 sprawował najpierw komendę nad 52-działowcem Foresight. Od 6.11.1691 był kapitanem 50-działowca Chester. Brał udział w bitwie pod Barfleur 19-22.05.1692, uczestniczył w unicestwieniu okrętów francuskich pod La Hougue 23 i 24.05.1692. W czerwcu 1692 objął dowództwo 50-działowca Saint Albans i podążył na nim, z małą eskadrą, ku Nowej Fundlandii. Bez powodzenia zaatakował we wrześniu francuski Fort Plaisance (potem Placentia) na tej wyspie. Wrócił do Anglii w październiku 1692. W grudniu 1693 operował u brzegów Irlandii. Saint Albans stał na kotwicy w Kinsale, kiedy 8.12.1693 pogoda zaczęła się gwałtownie pogarszać. Thomas Gillam znajdował się w tym czasie na lądzie i próbował za wszelką cenę wrócić na swój okręt. Dotarł do niego, ale wtedy fale wepchnęły łódź pod dziób liniowca i prawie cała obsada łodzi (poza dwoma marynarzami) utonęła, podobnie jak Gillam. Ostatecznie liny kotwiczne puściły i okręt został zepchnięty przez sztorm na skały, ulegając zagładzie w pobliżu miejsca zwanego Sandy Cove, chociaż tym razem straty w ludziach ograniczyły się do jednego lub dwóch ludzi.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi Christopher Parker (... - 01.02.1765, awans kapitański otrzymał 01.01.1712/1713) oraz Thomas Graves (... - 01.12.1755, awans kapitański otrzymał również 01.01.1712/1713).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Christopher Parker pochodził z wpływowej rodziny osiadłej w Irlandii. Urodził się około 1690. W latach 1708-1711 dowodził, w stopniu commander, małą 18-działową fregatą Speedwell Prize. Mianowano 1.01.1712/1713 komandorem. W okresie 1715-1719 był kapitanem 32-działowej fregaty Tartar, operującej najpierw u zachodnich wybrzeży Szkocji, a od 1717 do 1719 zwalczającej korsarzy z Salé. Ożenił się, miał przynajmniej trzech synów, z których trzeci, przyszły Admirał Floty, urodził się w 1721. W latach 1739-1740 Christopher Parker dowodził 80-działowcem Torbay we Flocie Kanału adm. Norrisa. Kiedy jednak zdecydowano, że okręt ten popłynie do Indii Zachodnich w składzie eskadry kontradm. Ogle dla wzmocnienia sił wiceadm. Vernona planującego uderzenie na Cartagenę, Parker zrezygnował z komendy. Nie dano mu żadnego innego dowództwa, ale gdy został spensjonowany 1.09.1747, uzyskał promocję do rangi kontradmirała. W 1747 mieszkał w Kinsale. Zmarł w Dublinie 1.02.1765, w podeszłym, jak na tamte czasy, wieku.

Losy Thomasa Gravesa (c.1680-1755) nic się nie zmieniły od czasu, gdy je tu przedstawiałem między życiorysem Johna Nicholsona Inglefielda a dziejami życia Rogera Martina.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź, a zarazem przepraszam za pomyłkę.
Poproszę o opisanie losów RN, są nimi Edmund Toll (… - 01.07.1767, awans kapitański otrzymał 14.06.1744) oraz George Murray (… - 11.11.1785, awans kapitański otrzymał 03.11.1740).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Edmund (Edmond) Toll był od 24.05.1734 porucznikiem Royal Navy. Od lipca 1743 dowodził, w stopniu commander, 24-działową fregatą Phoenix we Flocie Kanału adm. Norrisa. Awansował na komandora 14.06.1744. Być może (tu dokumenty są sprzeczne) od lutego 1745 był kapitanem 80-działowca Dorsetshire, flagowego okrętu wiceadm. Townshenda na Morzu Śródziemnym. W latach 1745-1747 dowodził 70-działowcem Lenox, wysłanym w sierpniu 1745 do Indii Zachodnich z eskadrą wiceadm. Townshenda. Nie był jednak obecny podczas starcia zespołu komodora Mitchella z okrętami Conflansa w pobliżu Hispanioli 4.08.1746 (liniowiec Lenox miał wówczas innego kapitana). Od 1748 Toll dowodził 50-działowcem Oxford. W lutym 1748 jego okręt należał do eskadry kontradm. Knowlesa, która po wyjściu z Port Royal na Jamajce zdobyła 8.03 Port Louis na Hispanioli. Toll brał też udział w bitwie eskadry Knowlesa z hiszpańskim zespołem wiceadm. Reggio koło Hawany 1.10.1748. Został spensjonowany w 1762 z równoczesnym awansem do stopnia kontradmirała. Mieszkał w Wickham (Hampshire). Zmarł 1.08.1767 (albo 1.07.1767, ale raczej ta pierwsza data jest prawidłowa).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

George Murray był drugim synem Alexandra (Patricka?) Murraya (szkockiego lorda Elibank) i jego żony Elizabeth Stirling. Należał do szlachty szkockiej od wielu pokoleń. Jako synowi lorda przysługiwały mu „tytuły” Czcigodny oraz Sir. Urodził się 14.05.1706. Wcześnie zaczął służbę w Royal Navy. Został porucznikiem 5.05.1727. Od lipca 1740 dowodził – awansowany 24.07.1740 do stopnia commander - dwumasztowym slupem 8-działowym Trial (Tryal), przydzielonym do eskadry komodora Ansona, wyprawionej 18.09.1740 na Morza Południowe w celu atakowania Hiszpanów, co – jak wiadomo skończyło się słynną wyprawą dookoła świata. W jej trakcie Anson mianował Murraya 3.11.1740 kapitanem 28-działowej fregaty Wager, a pod koniec stycznia 1740/1741 przeniósł na 40-działowiec Pearl, w miarę wymierania kolejnych oficerów. Pearl był jednym z okrętów, które oddzieliły się od reszty eskadry Ansona 10.03 (albo 10.04) koło przylądka Horn i wróciły na Atlantyk. Murray, z bardzo przetrzebioną przez szkorbut załogą, wszedł do Rio de Janeiro 6.06.1741, dotarł do Barbados 5.02.1742 (albo dopiero w lipcu) i stąd wrócił do Anglii. Od września 1743 do prawdopodobnie marca 1745 dowodził 50-działowcem Hampshire, początkowo w eskadrze komodora Bynga u przylądka Ortegal. Pochwycił hiszpański okręt korsarski 10.12.1743. W 1744 operował w składzie Floty Kanału adm. Norrisa, potem na Morzu Śródziemnym. W marcu 1745 pełnił tymczasowo obowiązki dowódcy 70-działowca Revenge. Od maja 1755 był kapitanem 64-działowca Trident. We wrześniu tego samego roku przeszedł na 90-działowiec Duke w Portsmouth. Wycofał się ze służby w początkach 1756. W maju 1756 został spensjonowany z promocją do rangi kontradmirała. Ożenił się 8.01.1760 z Izabelą Mackenzie, córką szkockiego hrabiego Cromarty. Mieli dwie córki. Po śmierci starszego brata George Murray odziedziczył 3.08.1778 tytuły lorda Elibank i baroneta Murray. Zmarł w Ballinerig (Szkocja) 11.11.1785.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów są nimi David Graves (… - …, awans kapitański otrzymał 09.09.1779), John Graves (… - …, awans kapitański otrzymał 21.01.1783) oraz Richard Graves (… - …, awans kapitański otrzymał 29.08.1781).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

David Graves zdał egzamin na porucznika Royal Navy w 1764 w Westminsterze. Otrzymał ten stopień dopiero 21.09.1770. Awansował na nawigatora i dowódcę (master and commander) 25.01.1778. Został komandorem (captain) 9.09.1779 wraz z otrzymaniem dowództwa 98-działowca London, wówczas flagowego okrętu kontradm. Thomasa Gravesa. Wyruszył 17.05.1780 na wody Ameryki Północnej. Walczył w bitwach u przylądka Henry 16.03.1781 oraz koło Chesapeake 5.09.1781. W tym samym miesiącu został zastąpiony na stanowisku dowódcy okrętu London przez innego oficera. Od lutego 1782 do kwietnia 1783 był kapitanem 50-działowca Adamant, przede wszystkim u wybrzeży Ameryki Północnej. Skierowano go z konwojem do Anglii w grudniu 1782. Po kwietniu 1783 raczej już nie dowodził okrętem w aktywnej służbie. Został przeniesiony w stan spoczynku 21.02.1799 z równoczesnym awansem na kontradmirała. Zmarł w listopadzie 1822 w Londynie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

John Graves był drugim synem wielebnego Johna Gravesa z Londonderry (Irlandia) i jego żony Jane Hudson. Należał do rodziny niezwykle silnie osadzonej w marynarce wojennej. Jego stryjem był zmarły w 1787 adm. Samuel Graves, a wśród braci miał dwóch przyszłych kontradmirałów (Samuela i Richarda) oraz jednego przyszłego admirała (Thomasa). Inny adm. Thomas Graves należał do jego kuzynów. John Graves zdaniem niektórych (to nie jest pewnik) urodził się w 1743. Zdał egzamin na porucznika Royal Navy w 1764 w Westminsterze. Otrzymał ten stopień dopiero 4.11.1769. W latach 1769-1770 dowodził 6-działowym kutrem Hornet na wodach angielskich. W maju 1775 był trzecim oficerem na 50-działowcu Preston, okręcie flagowym wiceadm. Samuela Gravesa. Wysłany przez niego na łodziach dla wparcia brata, Thomasa - który dowodząc szkunerem Diana utkwił (otoczony przez buntowników) na mieliźnie na rzece Charles – odniósł (podobnie jak Thomas) poważne rany. W 1776 sprawował komendę nad 10-działowym szkunerem Saint Lawrence, należącym do eskadry komodora Parkera podczas nieudanego ataku na Charleston 28.06.1776. Awansował na nawigatora i dowódcę (master and commander) 6.06.1777, kiedy powierzono mu 10-działowy slup Viper, którym dowodził na wodach Ameryki Północnej do 1779. Od kwietnia 1778 do 1780 (lub 1781) był dowódcą 14-działowego slupa Savage. Popłynął do Nowego Jorku 18.08.1779 i do rejonu Wysp Podwietrznych w 1780. Został komandorem (captain) 21.01.1783, ale nie wydaje się, aby dowodził jeszcze jakimkolwiek okrętem w aktywnej służbie. Ożenił się 20.04.1786 z Elizabeth Sawle. Mieli jednego syna, który żył długo, a ponadto zdaje się zmarłych wcześnie jednego syna oraz dwie córki. Mieszkali w Barleyhouse blisko Exeter w hrabstwie Devon. John Graves został przeniesiony w stan spoczynku 30.12.1805 z równoczesnym awansem na kontradmirała. Zmarł 6.05.1811 w Penrice House w Kornwalii.

Losy Richarda Gravesa (1758-1836) już tu podawałem, między Wolseley’em a Boyle-Walsinghamem.

Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach