www.timberships.fora.pl

kgerlach

Gérard-Louis (?) kawaler de Brach pochodził z okolic Rochefort, był synem kapitana fregaty zmarłego na służbie. Urodził się w 1720. Został gardemarynem 3.05.1738, awansował na porucznika 11.02.1756. Należał do kadry oficerskiej 80-działowca Orient w bitwie pod Quiberon 20.11.1759, ale ten okręt zdołał przetrwać klęskę, chroniąc się na rzekę Charente. De Brach dowodził w 1762 22/28-działowym pramem Batilde. Awansował na "kapitana liniowca" 18.08.1767, a od 14.03.1776 był brygadierem. W 1776 i 1777 dowodził 64-działowcem Triton w eskadrze hrabiego du Chaffault. W 1778 był kapitanem 74-działowca Magnifique i walczył na nim 27.07.1778 w bitwie pod Ouessant. W tym samym roku i na tym samym okręcie przeszedł pod komendę wiceadm. d'Estaing, uczestnicząc w jego kampanii na wodach amerykańskich i na Antylach - od wyjścia z Tulonu 13.04.1778, poprzez dotarcie do zatoki Delaware 8.07.1778, wsparcie uderzenia Amerykanów na Rhode Island na przełomie lipca i sierpnia 1778, zawinięcie do Bostonu 28.08, odpłynięcie na Antyle (dotarcie do Fort Royal na Martynice 9.12.1778), nieudany atak na Wyspę Św. Łucji (grudzień 1778), zdobycie Saint-Vincent (18.06.1779) i Grenady (lipiec 1779), zwycięstwo w bitwie pod Grenadą 6.07.1779, nieudaną operację lądowo-morską przeciwko Savannah w Georgii we wrześniu/październiku 1779, aż do powrotu do Brestu 5.12.1779. We wrześniu 1780 eskadra Brestu, w skład której wchodził Magnifique, przeszła z Brestu do Kadyksu pod dowództwem generała-porucznika de Breugnon. Wprawdzie od 7.11.1780 do 3.01.1781 pod wiceadm. d'Estaing wróciła do Brestu, ale de Brach już tego nie doczekał, gdyż zmarł 24.10.1780 w Kadyksie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Sugerując się zestawieniem [link widoczny dla zalogowanych] to by było tak: François Louis, chevalier de BRACH (1720 - 1780) [link widoczny dla zalogowanych] oraz
Gérard Louis de BRACH (1720 - 1780) [link widoczny dla zalogowanych]

kgerlach

Georges-François-Godefroy, kawaler de Framont, potem zwany hrabią de Framond (de Framont) de Greze, urodził się w Mende lub w Gréze 4.02.1733. Jego rodzicami byli Louis-François de Framond i Jeanne-Marie-"Elisabeth"-Césarine de Rochefort d'Ailly de St Point. Został gardemarynem 11.04.1748. Brał udział w ekspedycji, która zdobyła Minorkę wiosną 1756 i w kampanii na wodach Lewantu. Awansował na porucznika 17.04.1757. W 1759 należał do kadry oficerskiej 50-działowca Oriflamme, wchodzącego w skład zespołu szefa eskadry de La Clue-Sabrana, który po wyjściu z Tulonu został rozgromiony przez brytyjskiego adm. Boscawena pod Lagos 17-19.08.1759; jednak Oriflamme zdołał zbiec do Kadyksu. Kawaler de Framont dowodził 20-działową szebeką Caméléon w 1765, podczas zakończonej porażką Francuzów ekspedycji przeciwko Larache w Maroku (został wtedy ranny). Otrzymał w 1770 Order Św. Ludwika. Awansował na "kapitana liniowca" 24.03.1772. W 1773 zajmował stanowisko drugiego kapitana na 74-działowcu Protecteur, w Breście i Tulonie. W 1776 dowodził 26-działową fregatą Mignonne podczas kampanii na Morzu Śródziemnym, kiedy po wyjściu z Tulonu zawinięto na Maltę, Rodos, Cypr, do Akry, Konstantynopola. Najpóźniej w 1778 ożenił się z Louise-Stanislas-Elisabeth de Bragelongne. Mieli dzieci. W latach 1778-1779 hrabia de Framond był kapitanem 32-działowej fregaty Sultane. W okresie 16.07-28.10.1778 krążył na niej po Morzu Śródziemnym w eskadrze kawalera de Fabry, uczestnicząc w zwalczaniu brytyjskiej żeglugi; zawijał na Cypr. Dowodził 64-działowcem Caton, który 22.03.1780 wyszedł z Brestu ku Martynice w eskadrze generała-porucznika de Guichen, walczył w trzech starciach na Antylach 17.04, 15.05 i 19.05.1780. Hrabia de Framond przeszedł pod komendę generała-porucznika de Grasse i brał udział w zwycięskiej bitwie pod Chesapeake 5.09.1781, w której odniósł ranę. Został brygadierem w 1781 lub 12.01.1782. Wyróżnił się podczas zdobywania wyspy Saint Christophe w styczniu - lutym 1782. Nie walczył jednak w zakończonej klęską Francuzów bitwie u Wysepek Świętych 12.04.1782, bowiem uszkodzony wcześniej Caton został odesłany przez de Grasse'a na remont na Gwadelupie. Zablokowany tam przez eskadrę kontradmirała Hooda próbował przemknąć się nocą razem z drugim liniowcem, ale przechwycony poddał się koło Puerto Rico 19.04.1782. Trzymany krótko w niewoli, uwolniony w ramach wymiany jeńców. Z niebyt klarownych (dla mnie) powodów postawę Framonta uznano we Francji za nie dość bohaterską i postanowiono uczynić go kozłem ofiarnym klęski pod Saintes, w której nie walczył. Stanął w 1783 przed sądem wojennym; skazany na pozbawienie tytułów i 21 lat więzienia (czy może nawet na trwałe więzienie), trafił do twierdzy Ham. Wyszedł na wolność, schorowany, w 1785. Zaraz zmarł 28.09 albo w październiku 1785 w Chalette.

Jean-Georges du Croizet (Crouzet) de Retz de Bressoles, zwany kawalerem de Retz, pochodził z Auvergne. Jego rodzicami byli Jacques de Retz de Bressoles (senior de Crouzet) i Elisabeth de Barthelemy. Został gardemarynem 15.09.1741, awansował na porucznika 15.05.1756. Należał do kadry oficerskiej 64-działowca Actif, który w składzie eskadry hrabiego d'Ache walczył w bitwie z Anglikami pod Pondicherry 10.09.1759. Kawaler de Retz awansował na "kapitana fregaty" 18.08.1767, a na "kapitana liniowca" 18.02.1772. W 1772 zajmował stanowisko drugiego dowódcy 26-działowej fregaty Aigrette, należącej do Eskadry Ewolucji. W 1779 był w Breście kapitanem 64-działowca Vengeur. Okręt ten brał udział w bitwie pod Grenadą 6.07.1779 (kiedy kawaler de Retz został ranny), uczestniczył w nieudanych działaniach pod Savannah, walczył 18.12.1779 koło Fort Royal w osłonie konwoju; brał udział w bitwach z Rodneyem w kwietniu-maju 1780 na Antylach. Retz dowodził w 1781 okrętem 74-działowym Zodiaque we flocie francuskiej, która w okresie 22.06-5.09.1781 przeszła z Brestu do Kadyksu i wróciła z flotą hiszpańską. Od 1781 był kapitanem 74-działowca Robuste w zespole generała-porucznika de Guichena, który niefortunnie wyprowadził konwój z Brestu wystawiając go na łup brytyjskiemu kadm. Kempenfeltowi, a potem został poturbowany przez sztorm (9.12.1781 - 9.01.1782). De Retz dostał stopień brygadiera w 1782. Przeszedł w stan spoczynku 16.12.1786, otrzymując honorową rangę szefa eskadry. Zmarł w 1789 w Blesle.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Co do kawalera de Brach, to właśnie dlatego postawiłem znak zapytania przy imionach, że zalinkowana strona (ogólnie bardzo wartościowa) w tym przypadku jest pełna błędów. Proszę zauważyć, że ów Gérard-Louis de Brach, który wg nagłówka miał niby żyć w okresie 1720-1780, linijkę dalej urodził się w 1740 i zmarł w 1794, a w rezultacie rzeczy wypisane dalej o jego krewnych, to kompletny groch z kapustą. Tu zakradł się jakiś chochlik, zaszalał i nie został skorygowany. Tym niemniej w przypadku "naszego" Bracha chodzi chyba rzeczywiście o imiona François-Louis.

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Victor-Louis Desmichels de Champorcin (04.10.1724 - 6.07.1779) oraz Joseph-Léon de La Marthonie (27.03.1727 - 06.08.1789).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Victor-Louis Desmichels (Desmichel, des Michels) de Champorcin urodził się 4.10.1724. Pochodził z Prowansji. Jego rodzicami byli Henry Desmichels (gubernator miasta Digne) i Thérèse de Brouchier. Zaciągnął się do marynarki wojennej jako ochotnik i brał udział w rejsie na Antyle. Podczas powrotu z tamtych wód na 26-działowej fregacie Flore uczestniczył w nocnym (5/6.08.1741) starciu trzech jednostek francuskich z trzema brytyjskimi na północny wschód od Gibraltaru, stoczonym mimo braku stanu wojny między Francją a Wielką Brytanią. Został gardemarynem w Tulonie 14.01.1742. W latach 1744-1747 służył na 74-działowcu Duc d'Orléans, ale nie wiem, czy zaczął na tyle wcześnie, by uczestniczyć w bitwie pod Tulonem 22.02.1744. Został "chorążym liniowca" w 1748. Należał do załogi 24-działowej fregaty Galatée oraz 24-działowej fregaty Mutine. Uzyskał w 1750 rangę podporucznika artylerii (marynarki). Awansował na porucznika 15.05.1756. W 1758 był oficerem na 80-działowcu Foudroyant, który został wysłany w lutym z Tulonu do Kartageny jako flagowiec małego zespołu (trzy liniowce i fregata) szefa eskadry Duquesne-Menneville'a na pomoc zablokowanej w Kartagenie eskadrze de La Clue-Sabrana; zakończyło się to rozbiciem Francuzów 28.02 koło przylądka Gata przez Brytyjczyków - Foudroyant opuścił banderę, a Desmichels de Champorcin dostał się do angielskiej niewoli. Otrzymał 15.01.1761 Order Św. Ludwika. Służył na 24-działowej szebece Requin zwalczającej powstańców korsykańskich; w 1763 w walce w zatoce Saint Florent (podczas ataku na galiot powstańców) odniósł dwie rany. Dowodził 20-działową szebeką Renard w 1765, podczas zakończonej porażką Francuzów ekspedycji przeciwko Larache w Maroku. Promowano go do stopnia "kapitana fregaty" 18.08.1767. W 1770 był dowódcą galiotu bombowego Salamandre i uczestniczył w bombardowaniu Tunisu. Awansował na "kapitana liniowca" 18.02.1772. W 1774 dano mu stopień majora piechoty marynarki. W 1776 zajmował stanowisko majora marynarki w Tulonie. Od 1777 lub od marca 1778 dowodził 64-działowcem Provence, należącym w 1778 do floty wiceadm. d'Estaing, wyprawionej na wody amerykańskie i Antyle. W 1778 Desmichels de Champorcin osiągnął rangę brygadiera. Zginął na Provence w bitwie pod Grenadą 6.07.1779.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Joseph-Léon de La Marthonie urodził się 27.03.1727 w Saint Germain du Seudre. Pochodził z bardzo starej rodziny szlacheckiej. Jego rodzicami byli Léon-Raymond de la Marthonie (koniuszy, senior de Gaignon) i Suzanne de la Galateau. Został gardemarynem w Rochefort 28.11.1743. Służył w latach 1744-1745 na 40-działowcu Gloire, operującym w 1744 na kanale La Manche. W latach 1745-1746 należał do załogi 74-działowca Magnanime, który w październiku 1745 walczył w obronie konwoju pod Martyniką. De La Marthonie służył w 1746 na 12-działowej korwecie Perle i na 6-działowej korwecie Badine. W kwietniu 1748 został "chorążym liniowca". Dano mu 1.08.1750 stopień podporucznika artylerii marynarki. Był członkiem załogi 28-działowej fregaty Diane (w 1750), 24-działowej fregaty Hermione (w 1753) i 30-działowej fregaty Fidèle (w 1755). Awansował 15.05.1756 na "porucznika liniowca". Służył w 1756 jako oficer na 70-działowcu Dauphin Royal, w 1757 na 32-działowej fregacie Brune, w 1758 na 64-działowcu Hardi (wyprawionym w 1758 do Louisbourga w eskadrze Du Chaffaulta), w latach 1758-1761 na 74-działowcu Intrépide (który walczył w bitwie pod Quiberon 20.11.1759). Mianowano go 15.01.1762 kapitanem artylerii marynarki. Był oficerem na 74-działowcu Souverain w 1762, na 74-działowcu Couronne w 1763 i 64-działowcu Hardi w latach 1765-1766. Dostał Order Św. Ludwika 19.03.1763. W okresie 1766-1767 dowodził 20/24-działową fluitą Fortune. W 1767 przebywał w Lorient. Awansował 18.08.1767 na "kapitana fregaty". W 1770 dowodził 64-działowcem Bizarre. Otrzymał 18.02.1772 awans na "kapitana liniowca". Dano mu w maju 1772 stanowisko majora regimentu w Hawrze. Od 1.11.1775 był zastępcą dowódcy artylerii marynarki w Rochefort. Został 1.12.1776 dyrektorem artylerii w Rochefort. Od 1.01.1777 zajmował stanowisko dyrektora artylerii w Tulonie. Osiągnął 4.05.1779 rangę brygadiera sił morskich. Od maja 1779 był kapitanem 64-działowca Jason, wyposażanego w Tulonie i potem operującego u wysp Hyères oraz przebywającego w Kadyksie. W okresie 1780-1781 dowodził 74-działowcem Pluton we flocie generała-porucznika de Guichena i walczył na Antylach w trzech starciach z flotą adm. Rodneya. Zmarł 6.08.1789 w Saintes. Miał żonę, Louise-Marthe de Sertes.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi kapitanowie okrętów biorących udział w bitwie u Wysepek Świętych (12.04.1782) tj. d'Escars (Glorieux) oraz Macarthy de Marteigue (Magnifique) .
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Jacques-François de Pérusse, wicehrabia des Cars (d'Escars) pochodził z bardzo starej i wpływowej rodziny szlacheckiej Pérusse (Peyrusse), gałęzi z Cauban, mającej baronów i hrabiów, a od XIX w. książąt (diuków). Urodził się w listopadzie 1738. Jego rodzicami byli François-Marie de Pérusse (płk piechoty, generał-porucznik rządu w Limousin od 1754, hrabia des Cars) i Emilie de FitzJames (córka marszałka, księcia Berwick). W 1772 wicehrabia des Cars dowodził w Breście 32-działową fregatą Zéphyr. Najpóźniej na początku 1778 ożenił się z Louise-Félicité de Buttet. Mieli jednego syna (urodzonego 4.09.1778), który nie przeżył nawet pełnego roku. Od maja 1778 czerwca 1779 d'Escars dowodził 32-działową fregatą Prudente, przebywającą w 1778 w Saint Servan, Saint Malo, koło Cherbourga, w Breście. Jednostka ta została zdobyta przez Anglików 22.06.1779 (albo 2.06.1779) w zatoce Goave na wodach San Domingo, po dwugodzinnej ucieczce przed 64-działowcem, fregatą i slupem. D'Escars w latach 1780-1782 dowodził 74-działowcem Glorieux w eskadrze wiceadm. d'Estaing, która przeszła z Kadyksu do Brestu w okresie 7.11.1780-3.01.1781. Następnie liniowiec ten wszedł w skład floty generała-porucznika de Grasse, skierowanej na Antyle. Wyruszono z Brestu w marcu 1781. Był obecny w pobliżu podczas bitwy pod Chesapeake 5.09.1781, ale w niej nie walczył, bowiem należał do grupy jednostek, które de Grasse pozostawił w zatoce dla pilnowania rzek James i York. Des Cars uczestniczył w bitwie koło wyspy St Kitts 25/26.01.1782. W trakcie bitwy u Wysepek Świętych 12.04.1782 Glorieux, płynący jako 19 okręt we francuskim szyku, miał pecha, że akurat za nim przeciął linię Rodney na swoim flagowym trójpokładowcu, pociągając za sobą pięć innych brytyjskich okrętów, a wszystkie ciężko potraktowały francuza salwami burtowymi. Na Glorieux zwaliły się bezanmaszt i grotmaszt, a wicehrabia d'Escars zginął.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Jean-Baptiste de Macarty (Macarthy, Mac Carty, Mac Carthy) de Marteigue (Marteigne, Martaigne, Macteigne, Magteque, Macteague, Macteigue) wywodził się z rodziny o irlandzkich korzeniach, ale osiadłej w Nowym Orleanie. Zdaje się, że jego rodzicami byli Jean-Jacques de Macarty i Françoise Barbe de Trépagnier (Trepanier, po pierwszym mężu Damarron). Urodził się około 1740. Wyjechał do Francji i zaczął służyć w marynarce wojennej jako gardemaryn w 1754. Po oddaniu Luizjany Hiszpanii (1762-1763) jego rodzina nie zdążyła sprzedać swoich dóbr w Nowy Orleanie i Jean-Baptiste Macarty został zrujnowany. W 1778 był oficerem na 74-działowcu Fendant, który 27.07.1778 walczył w bitwie pod Ouessant, a w okresie 25.12.1778-28.01.1779 przeszedł w eskadrze markiza de Vaudreuil z Quiberon do Senegalu, gdzie odbijał faktorie handlu niewolnikami; przybył 26.04.1779 do Fort Royal na Martynice, w czerwcu 1779 brał udział w zdobyciu Grenady. Mac Carthy został ranny w walce 6.07.1779. Awansował na "kapitana liniowca" w marcu 1780. Dowodził 74-działowcem Actif w zespole generała-porucznika de Guichena, który niefortunnie wyprowadził konwój z Brestu wystawiając go na łup brytyjskiemu kadm. Kempenfeltowi, a potem został poturbowany przez sztorm (9.12.1781 - 9.01.1782); jednak akurat Actif znajdował się w środku zgrupowania żaglowców handlowych i ścierał się 12.12 z Anglikami. Jean-Baptiste Macarty dowodził potem w 1782 liniowcem 74-działowu Magnifique. Okręt ten wzmocnił w Indiach Zachodnich siły generała-porucznika de Grasse, przybywając do Fort Royal na Martynice 19.02.1782 w składzie eskorty konwoju 50 statków z Francji. Walczył w bitwie u Wysepek Świętych 12.04.1782. Po klęsce uciekł do Cap Français na San Domingo. Tu dowództwo nad ocalałą częścią floty przejął markiz de Vaudreuil. Kiedy 3.07.1782 z Cap François ruszyła połączona flota hiszpańsko-francuska (licząca 25 liniowców pod naczelnym dowództwem generała-porucznika de Solano), markiz de Vaudreuil dowodził w niej przednią strażą składającą się z okrętów francuskich, które zabrał ze sobą na tę ostatnią w Indiach Zachodnich podczas wojny amerykańskiej kampanię (wybierając je z uwagi na ich dobry stan i dna obite miedzią). Wśród nich znajdował się Magnifique. Połączona flota przeszła do Hawany, potem Vaudreuil udał się do Bostonu. Podczas zawijania do tego portu Magnifique wszedł 10/11.08.1782 na skały koło wyspy Lovells i został stracony. We wrześniu 1782 Kongres amerykański ofiarował Francuzom w ramach rekompensaty jedyny liniowiec Floty Kontynentalnej, 74-działowy okręt America. Na jego dowódcę wyznaczono 5.11.1782 właśnie Jean-Baptiste'a de Macarty, który opuścił Portsmouth (w New Hampshire) 24.06.1783 i przyprowadził żaglowiec do Brestu 16.07.1783. Francuzi nie byli jednak nabytkiem zachwyceni, delikatnie mówiąc, więc okręt poszedł w odstawkę. Macarty znalazł się wśród szerokiej grupy oficerów oskarżonych przez de Grasse'a jako winnych klęski w bitwie u Wysepek Świętych, ale 24.05.1784 obradujący w Lorient sąd wojenny całkowicie odrzucił wszystkie zarzuty pod jego adresem. Został majorem generalnym w Rochefort. Był szefem dywizjonu od 1786. Dowodził wówczas 74-działowcem Achille. Wycofał się ze służby w 1792. Zmarł chyba w La Rochelle 2.12.1798.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losó francuskich oficerów, są nimi André-Marie de Gouzillon de Bélizal (13.05.1741 - 21.06.1795) oraz Emmanuel-Marie du Rocher de Saint Riveul (14.12.1734 - 1800).
Serdeczne pozdrowienia, pomyślności w Nowym 2018 roku.
Janusz

kgerlach

André-Marie de Gouzillon de Bélizal, zwany kawalerem de Bélizal i wicehrabią de Bélizal, urodził się 13.05.1741 w Breście. Jego rodzicami byli Charles-Yves de Gouzillon de Bélizal (senior Kermeno) i Marie-Perrine de La Jaille. Został gardemarynem w 1755. Osiągnął rangę "chorążego liniowca" w 1762. Ożenił się 6.05 (albo 28.05) 1770 z Marie-Hyacinthe-Charlotte Cogibus de Ménimande (Ménilmande). Mieli dzieci. Awansował na "porucznika liniowca" w 1772. W latach 1777-1778 dowodził 10-działową korwetą Curieuse, która w 1778 należała do eskadry hrabiego du Chaffault. Był w 1778 kapitanem 32-działowej fregaty Licorne, wyprawionej z Brestu z dwiema innymi jednostkami w celu patrolowania północnych wybrzeży Bretanii, co skończyło się zdobyciem Licorne 18.06.1778 przez okręty eskadry adm. Keppela. Na przełomie 1780/1781 dowodził 32-działową fregatą Vénus w eskorcie konwoju, stanowiącej część floty wiceadm. d'Estaing podczas przechodzenia z Kadyksu do Brestu w okresie 7.11.1780 - 3.01.1781. Został "kapitanem liniowca" w 1781. W marcu 1781 Vénus eskortowała konwoje na trasach między Ré, Groix, Nantes a Brestem. Rozbiła się 4/5.08.1781 na podwodnych skałach koło Glénans, wrak spalono. De Gouzillon (ale nie jestem pewny czy to ten) sprawował komendę nad 64-działowcem Ardent zdobytym przez Anglików w bitwie u Wysepek Świętych 12.04.1782. W latach 1782-1783 de Bélizal był drugim kapitanem 110-działowca Bretagne. Uczestniczył więc w ówczesnych kampaniach tego okrętu, który przeszedł z Brestu do Kadyksu w okresie od 6.07 do 6.09.1782, brał udział w blokadzie Gibraltaru jesienią 1782, starciu u przylądka Spartel 13.10.1782, postoju i naprawach w Kadyksie do marca 1783, powrocie do Brestu w kwietniu 1783. Sąd wojenny orzekł w Lorient 24.05.1784, że postępowanie pana Gouzillon, dowódcy okrętu Ardent w bitwie u Wysepek Świętych 12.04.1782 było nieposzlakowane do chwili opuszczenia bandery, ale powinien był stawiać opór dłużej, za co zawieszono go w obowiązkach na trzy miesiące. De Bélizal awansował na szefa dywizjonu w 1786. Walczył w szeregach kontrrewolucjonistów; ranny uderzeniem bagnetu zmarł 21.07.1795 pod Quiberon (w Auray).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Émmanuel-Marie du Rocher du Quengo, wicehrabia de Saint Riveul, urodził się 14.12.1734 w Lamballe. Jego rodzicami byli François-Marie du Rocher de Saint Riveul i Françoise-Jeanne de La Haye. Służył w marynarce wojennej początkowo jako ochotnik. Został gardemarynem w Breście 17.09.1751. Należał w 1753 do załóg 52-działowca Tigre i 72-działowca Algonkin w Quebeku i Breście. Otrzymał rangę chorążego 11.10.1755. Służył w latach 1755-1756 na 26-działowej fregacie Héroine; w latach 1756-1757 na 80-działowcu Formidable (który w okresie 3.05-19.06.1757 przeszedł z Brestu do Louisbourga, po czym wrócił do Brestu 23.11.1757 z chorymi, którzy rozprzestrzenili w tym porcie zarazę - zmarło 10 tysięcy ludzi); w latach 1758-1759 na 64-działowcu Achille; w 1759 na 80-działowcu Tonnant (ale nie wiem czy na tyle wcześnie, by wziąć udział w bitwie pod Quiberon 20.11.1759); w 1761 na 64-działowcu Protée; w latach 1761-1762 na 32-działowej fregacie Diligente. Dano mu 15.01.1762 stopień porucznika artylerii (marynarki). W latach 1762-1763 wchodził w skład załogi 26-działowej fregaty Thetis, a w 1764 należał do załogi 36-działowej fregaty Terpsichore (wyszła 22.05.1764 z Brestu z inną fregatą dla patrolowania wód od przylądka Św. Wincentego do Gibraltaru i zwalczania korsarzy z Sale). Du Rocher de Saint Riveul awansował 1.10.1764 na "porucznika liniowca". Objął 1.01.1768 stanowisko kapitana kanonierów-praktykantów. Był oficerem na 14-działowej korwecie Biche (w 1768) i na 64-działowcu Saint Michel. W 1768 przeszedł w Rochefort na 64-działowiec Solitaire. Dano mu 1.01.1770 stopień kapitana fizylierów. W latach 1772-1774 służył na 32-działowej fregacie Tourterelle. Nagrodzono go Orderem Św. Ludwika 1.01.1773. Został 1.01.1775 kapitanem drugiej kompanii kanonierów-praktykantów. Od 1776 do 1777 należał do załogi 74-działowca Magnifique. Awansował 4.04.1777 na "kapitana liniowca". Od 1.04.1778 pełnił funkcję zastępcy dyrektora artylerii. W 1778 dowodził 74-działowcem Couronne (ale nie w bitwie pod Ouessant 27.07.1778) i 64-działowcem Bizarre. Był w 1779 nadal kapitanem tego ostatniego okrętu podczas działań (3.06 - 14.09) floty generała-porucznika d'Orvilliers, która podążyła z Brestu na południe, by połączyć się z hiszpańską flotą generała-porucznika de Cordoby w rejonie wysp Sisargas, skąd wspólnie popłynięto ku wybrzeżom angielskim. Kampania gigantycznej połączonej floty francusko-hiszpańskiej (67 liniowców), która miała być uwieńczona inwazją wielkiej armii francuskiej na Wyspy Brytyjskie, zakończyła się po trzech miesiącach powrotem do Brestu okrętów pozbawionych wody, z kończącą się żywnością, z załogami zdziesiątkowanymi przez tyfus, ospę i szkorbut. Du Rocher de Saint Riveul objął 15.11.1781 w Breście dowództwo 110-działowca Bretagne. Okręt ten był jednostką flagową sił eskortowych wiceadm. de Guichena podczas niefortunnego wyjścia z Brestu w okresie 9.12.1781 - 9.01.1782. Obarczony zadaniem osłony bardzo ważnego konwoju de Guichen umieścił nie tylko swój flagowiec, ale całą eskadrę po zawietrznej statków i mógł się tylko bezradnie przyglądać, jak je wyłapuje jeden po drugim (21 żaglowców wartości blisko 4,5 miliona liwrów) brytyjski zespół kadm. Kempenfeldta. Na dodatek eskortę poszarpał potem sztorm. W latach 1782-1783 de Saint Riveul dowodził 110-działowcem Terrible, kolejnym flagowym okrętem wiceadm. Guichena (m.in. w Kadyksie i podczas starcia u przylądka Spartel 13.10.1782). Mianowano du Rochera 1.05.1786 szefem dywizjonu. Z pokładu 40-działowej fregaty Astrée dowodził piątą eskadrą w Breście. Od 7.06.1788 sprawował komendę nad francuskimi siłami morskimi na Oceanie Indyjskim (28.09.1788 przebywał na redzie Pondichéry). Zdaniem niektórych autorów, rewolucjoniści zdążyli mianować go w 1792 kontradmirałem, ale emigrował. W 1798 przyszły Ludwik XVIII dał mu stopień szefa eskadry. De Saint Riveul zmarł około 1800 (podawane są bardzo rozbieżne daty) w Anglii.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, sa nimi Martin-Benoit de Chaussegros (1737 - ...) oraz George Saunier (10.10.1769 - 02.03.1801).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Martin-Benoit de Chaussegros urodził się 20.03.1737 w Tulonie. Pochodził ze szlacheckiej rodziny z Akadii. Guérin podawał, że był młodszym synem jednego ze znanych inżynierów rodu Chaussegros de Léry, ale skonfrontowanie tej informacji z bardziej współczesnymi opracowaniami niezbyt ją potwierdza. Służył od 1748 w straży wybrzeża, w batalionie z Tulonu, w randze porucznika (11-latek!). W marynarce wojennej przyznano mu w 1758 stopień "chorążego liniowca" czy też "chorążego portu". W zasadzie zdobywał staż w pionie "portowym", ale przy każdej możliwej okazji brał udział w rejsach. Szczególnie związał się z markizem de Chabert; był w załodze dowodzonej przez tego ostatniego od kwietnia 1756 barki 16/18-działowej Hirondelle we flocie tulońskiej generała-porucznika de La Galissonière (który współdziałał w maju w zdobyciu Port Mahon na Minorce i wkrótce potem całej wyspy); Chaussegros służył też niemal na pewno na 24/26-działowej fregacie Topaze, znajdującej się od listopada 1756 pod komendą markiza de Chabert. Jeśli tak, to uczestniczył na niej w ekspedycji komandora Marquisan przeciwko Korsyce. W sumie w latach 1756-1771 brał udział w 12 kampaniach naukowych lub militarnych. Awansował na "porucznika liniowca" 24.03.1772. Otrzymał wybór między służbą w pionie portowym a w pionie okrętowym i zdecydował się na ten drugi. Został kawalerem Orderu Św. Ludwika w 1773. Przeniósł się jednak do piechoty marynarki, gdzie w 1774 awansował na kapitana, dowódcę kompanii. Od 1779 był w tej formacji podpułkownikiem. Wrócił do marynarki wojennej w 1780, otrzymując stopień "kapitana liniowca". W 1781 został szefem dywizjonu. Służył znów pod brygadierem (od stycznia 1782 szefem eskadry) Josephem-Bernardem de Chabert de Cogolin, najpierw na 64-działowcu Vaillant, a potem na 80-działowcu Saint Esprit. Specyfika francuskiej rangi o nazwie "szef eskadry" powodowała, że to markiz de Chabert był podawany jako dowódca okrętu Saint Esprit, a de Chaussegros - jedyny na pokładzie oficer w stopniu "kapitana liniowca" - jest zazwyczaj w ogóle ignorowany w zestawieniach. Tym niemniej miał swój udział w ekspedycji generała-porucznika de Grasse na wody Indii Zachodnich i Ameryki w 1781. Walczył w starciu koło Fort Royal 29.04.1781; w bitwie u wejścia na zatokę Chesapeake 5.09.1781, gdzie wyróżnił się po odniesieniu ciężkiej rany przez Chaberta; w potyczkach koło wyspy Saint-Christophe w styczniu-lutym 1782. Nie jestem pewien, czy nadal znajdował się na okręcie Saint Esprit podczas klęski u Wysepek Świętych 12.04.1782 (zresztą sam udział owego okrętu w tej bitwie jest wątpliwy). Na początku Rewolucji Francuskiej sprawował w Tulonie funkcję majora. W styczniu 1793 rewolucjoniści zrobili Chaussegrosa kontradmirałem. Dowodził w Tulonie lądowymi silami zbrojnymi (głównie piechotą marynarki). Kiedy w sierpniu 1793 mieszkańcy Tulonu zaprosili do portu brytyjską flotę wiceadm. Hooda, de Chaussegros znalazł się - jak wielu innych miejscowych dowódców francuskich - między młotem a kowadłem. Próbował lawirować. Niektórzy badacze uważają, że już w lipcu 1793 opowiadał się za zachowaniem floty dla przyszłego króla i sprzyjał monarchistom. W każdym razie podpisał zaproszenie-umowę wystosowaną przez władze miasta do brytyjskiego admirała. Za ten czyn rewolucyjna Konwencja Narodowa (de facto jakobini) wyjęła go 9.09.1793 spod prawa i nakazała konfiskatę wszystkich dóbr. Z drugiej strony przy wycofywaniu się Hooda w grudniu 1793, Chaussegros został potraktowany jako jeniec wojenny i przewieziony do Gibraltaru. Potem przebywał w Anglii. Ostatecznie wrócił do Francji, gdzie zrehabilitowano go 26.06.1798.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach