www.timberships.fora.pl

kgerlach

Od października 1790 do kwietnia 1791 wchodził w Breście w skład załogi 32-działowej fregaty Cléopatre, a od kwietnia 1791 do maja 1792 służył na 32-działowej fregacie Résolue. W listopadzie 1791 ta ostatnia jednostka została zdobyta przez Brytyjczyków (podczas pokoju) po walce na Oceanie Indyjskim koło Wybrzeża Malabarskiego, kiedy eskortowała dwa statki podejrzewane (niesłusznie) o przewóz materiałów wojennych dla państwa indyjskiego, z którym Wielka Brytania prowadziła wojnę. Anglicy zwrócili fregatę i statki, ale wielu ludzi po obu stronach zginęło lub odniosło rany. Siméon awansował 1.01.1792 na "chorążego liniowca". W tym charakterze służył od lipca 1792 do maja 1793 na 80-działowcu Languedoc w eskadrze Tulonu. Brał udział w ekspedycji przeciwko zbombardowanemu i splądrowanemu miastu Oneglia (dla Francuzów Oneille) 26/27.10.1792 i w niesławnie zakończonym desancie w Cagliari w lutym 1793. W maju 1793 przeszedł na 118-działowiec Commerce de Marseille. Otrzymawszy rozkaz dołączenia do eskadry w Breście, objął 5.09.1793 dowództwo 6-działowego szkunera Laure i sprawował je do 4.10.1793. Potem był od 5.10.1793 do 14.06.1794 kapitanem 10/12-działowego brygu Papillon. Tymczasem awansował 9.12.1793 na "porucznika liniowca", a 4.04.1794 na "kapitana liniowca 3 klasy". Brał udział w majowej części starć Prairiala Roku II (maj/czerwiec 1794); 28.05.1794 odholował ze strefy ognia 74-działowiec Mucius. Obarczony nadzorowaniem wyposażania 44-działowej fregaty Méduse w Breście, został jej dowódcą 22.06.1794. Od września do listopada 1794 patrolował wody Azorów. Od maja (wyście z Rochefort) do października (powrót do Brestu) 1795 przewiózł na tej fregacie do Rhode Island nowego ambasadora Republiki Francuskiej. Od stycznia do marca 1796 transportował żołnierzy i eskortował konwój do Cap Français na San Domingo. Zdał komendę 10.03.1796. Awansował 21.03.1796 na "kapitana liniowca 2 klasy". Dowodził od 15.04 do 23.10.1796 fregatą 48-działową Vengeance, wysłaną na Antyle i ku Nowej Fundlandii. Starł się 8.08.1796 koło Gwadelupy z brytyjską fregatą 32-działową Mermaid; walka pozostała nierozstrzygnięta (Francuzi ponieśli dość znaczne straty, gdy ich bardzo długa jednostka - 48,75 m wobec zaledwie 38,5 m brytyjskiej - czyli "lepsza pod każdym względem", na skutek tej długości dwukrotnie chybiła zwrotu przez sztag, pozwalając ostrzelać się ogniem amfiladowym), a Siméon wycofał się pod osłonę baterii na Gwadelupie, gdy zbliżyła się następna fregata Royal Navy, 40-działowa Beaulieu. Następnie, 25.08.1796, Vengeance goniła przez dwie godziny koło Maine albo Nowej Fundlandii brytyjską fregatę 26-działową Raison, ale tej ostatniej udało się uciec (ze stratami po obu stronach) częściowo dzięki mgle. Francuzi wrócili do Nantes 22.10.1796. Od 11.11.1796 do 29.07.1797 Siméon był kapitanem 42-działowej fregaty Immortalité, wysłanej z Brestu w ramach zakończonej klęską ekspedycji irlandzkiej (grudzień 1796/styczeń 1797). Od 30.07.1797 do 6.03.1799 dowodził kolejno dwoma 74-działowcami (Berwick i Entreprenant), a od 7.03.1799 do 4.03.1800 oraz od 13.08.1800 do 1.06.1802 sprawował komendę nad 74-działowcem Gaulois. Wziął udział w rajdzie wiceadm. Bruixa na Morze Śródziemne (i z powrotem do Brestu) w 1799. Od 20.08.1802 do 30.12.1803 dowodził 74-działowcem Redoutable. W 1803 transportował wojska (batalion helwecki) z Ajaccio na San Domingo. Dotarł do Port au Prince na wyspie 29.03.1803, dowożąc 639 Szwajcarów "w opłakanym stanie". Został kawalerem Legii Honorowej 5.02.1804, a oficerem tego orderu - 14.06.1804. Od 39.03.1804 do 11.04.1807 był kapitanem 80-działowca Alliance w Breście. Potem w służbie portowej w Breście, awansował 1.01.1809 na "kapitana liniowca 1 klasy". Od 21.03.1809 był w Breście naczelnym dowódcą zakładów batalionów marynarki cesarskiej, a od 1.01.1811 do 30.06.1814 pozostawał tamże dowódcą zakładów Ekwipaży Wysokiej Burty floty Brestu. Otrzymał Order Św. Ludwika 18.08.1814. Przeszedł do rezerwy 1.09.1814, formalnie dopiero od 1.01.1816. Zmarł w Plabennec 5.04.1820.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów,są nimi Jean-Joseph Castagnier (12.06.1753 - 05.02.1807) oraz Joseph-Marie Vrignaud (23.02.1769 - 26.06.1841).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Jean-Joseph Castagnier urodził się 12.06.1753 w Martigues. Jego rodzicami byli Jean-Baptiste Castagnier (kupiec) i Marie Barthélémy. W czasie wojny Amerykanów o niepodległość służył na żaglowcach korsarskich wychodzących z Dunkierki: od listopada 1778 do marca 1779 był porucznikiem na 18-działowym, 150-tonowym trójmasztowcu Comtesse d'Artois; od sierpnia do października 1779 był drugim kapitanem na 18-działowym, 100-tonowym kutrze Commandant de Dunkerque; od kwietnia do czerwca 1780 był drugim kapitanem na 24-działowej fregacie Rohan de Soubise (Rohan Soubise); od 28.10.1781 do 2.01.1782 dowodził 14-działowym, 100-tonowym trójmasztowcem Chaulieu. Mianowano go 8.10.1787 "podporucznikiem liniowca" w marynarce królewskiej. Awansował w niej 1.01.1792 na "chorążego liniowca". Objął 16.05.1792 dowództwo 3-działowej kanonierki Martinique w Dunkierce (zatonęła blisko Dunkierki w październiku 1792), potem tamże identycznej kanonierki Sainte Lucie, którą w marcu 1793 zdobyły na Skaldzie holenderskie łodzie. Castagnier raczej nie dostał się z tej okazji do niewoli. Awansował 18.03.1793 na "porucznika liniowca", a 20.09.1793 na "kapitana liniowca 3 klasy". Od 26.05 do 21.11.1793 dowodził w Dunkierce stojącą na redzie 8-działową pływającą baterią (ex-holenderskim galiotem) République. Promowany 1.01.1794 do rangi "kapitana liniowca 2 klasy". Przydzielono go do armii Wschodnich Pirenejów, objął komendę nad flotyllą 9 szalup kanonierskich i dwóch moździerzowców, blokując od morza Port-Vendres i Collioure, okupowane przez Hiszpanów. Uczestniczył w ekspedycji przeciwko Zelandii, dowodząc od 25.07 do 8.09.1794 pływającą baterią République, a od 9.09 do 9.12.1794 12-działowym brygiem Belliqueuse (aczkolwiek Jean-Michel Roche podaje dla tej jednostki w tym czasie innego dowódcę, bardziej zresztą pasującego stopniem - porucznik - więc rzecz nie jest całkiem pewna lub może chodzi o dowództwo tymczasowe). Castagnier awansował 21.12.1794 na "kapitana liniowca 1 klasy", a 21.03.1796 na szefa dywizjonu. Objął komendę nad zespołem jednostek we Vlissingen, dowodził od 24.04 do 29.07.1800 z pokładu 40-działowej fregaty Poursuivante (nie był jej bezpośrednim kapitanem). Jego dywizjon został zaatakowany w nocy z 7 na 8 lipca 1800 na redzie Dunkierki przez brytyjskie brandery, które odparł, lecz utracił 40-działową fregatę Désirée zdobytą przez brytyjską korwetę abordażem. Ponieważ podczas tej walki chory Castagnier przebywał na lądzie, stanął przed sądem wojennym. Wprawdzie go uniewinniono, ale pozbawiono dowództwa. Po zniesieniu stopnia szefa dywizjonu 23.09.1800 wrócił do rangi "kapitana liniowca 1 klasy". W maju 1802 przydzielono go do departamentu Rochefort. Został oficerem Legii Honorowej 14.06.1804. Zmarł w Rochefort 5.02.1807. Był żonaty z Marie-Thérèse Poulain.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Joseph-Marie Vrignaud urodził się 23.02.1769 w Breście. Jego rodzicami byli Joseph Vrignaud (marynarz) i Marie-Jeanne Leblanc. Pracował w zakładach przygotowania lin w Breście od 1.01.1779 do 1791, z przerwami na odbywanie rejsów na okrętach marynarki królewskiej. Od 21.01 do grudnia 1782 był chłopcem okrętowym na 32-działowej fregacie Andromaque. Jednostka ta opuściła 20.04.1782 Brest z innymi okrętami, eskortując konwój, i uczestniczyła następnego dnia w starciu z brytyjską eskadrą kadm. Barringtona, kiedy Francuzi stracili liniowiec i fregatę, lecz Andromaque uciekła. Od 12.10 do grudnia 1784 Vrignaud był praktykantem na 12-działowej gabarze Forte, a od kwietnia do października 1785 na 12-działowej gabarze Dorade, wyposażonej w Breście do żeglugi kabotażowej. Mianowano go 16.12.1785 sternikiem na 32-działowej fregacie Calypso, na której przesłużył do lutego 1786. Był sternikiem od kwietnia do września 1786 na 10/20-działowej gabarze Saumon, (wysłanej z Brestu na Martynikę), a od października 1786 do marca 1790 na 32-działowej fregacie Astrée, skierowanej z Brestu do Indii Wschodnich. Służył od 13.04 do czerwca 1790 jako drugi pilot na 2/20-działowej gabarze Rhône, przygotowanej w Breście do żeglugi kabotażowej. Ożenił się 22.12.1790 w Breście z Marie-Jeanne-Josèphe Cornou. Od czerwca 1790 do stycznia 1791 służył jako drugi pilot na 74-działowcu Patriote w eskadrze Brestu, następnie na 22-działowej fluicie Marsouin, wysłanej z Brestu na Martynikę (w maju 1791 transportowała stamtąd żołnierzy do Lorient, potem miała transportować drewno szkutnicze z Tulonu do Brestu), a od grudnia 1791 do marca 1793 na 18-działowym brygu Fanfaron (jednostka ta spoczęła chwilowo na dnie Skaldy 21.03.1793), na którym mianowano go nadliczbowym "chorążym liniowca" na okres kampanii u wybrzeży kanału La Manche i Morza Północnego. Od 1.04 do października 1793 zajmował to samo stanowisko na 80-działowcu Indomptable, należącym do eskadry Brestu. Brał udział w znaczonych buntami marynarzy i czystkami wśród oficerów operacjach tej eskadry u Belle Ile i w zatoce Quiberon. Przeniesiono go 31.10.1793 na 74-działowiec Tigre, gdzie od 3.11 był już stałym "chorążym liniowca", a 15.11.1793 awansował na "porucznika liniowca". Brał udział w zdobyciu brytyjskiego 74-działowca Alexander 7.11.1794, oraz w starciach pod Groix 17, 22 i 23.06.1795. Podczas tej ostatniej bitwy przejął komendę nad Tigre po ranieniu dowódcy, ale został zmuszony przez Brytyjczyków do opuszczenia bandery. Wzięty do niewoli, wrócił do Francji 15.12.1795. Awansowany 21.03.1796 na "kapitana fregaty" służył od października 1796 do listopada 1797 na 74-działowcu Cassard z eskadry Brestu w roli drugiego kapitana tego okrętu. Uczestniczył w zakończonej klęską ekspedycji eskadry Brestu do Irlandii w okresie grudzień 1796 - styczeń 1797. Potem zatrudniono go przy wyposażaniu w Breście 74-działowca Tyrannicide. Od marca 1798 do października 1802 był drugim kapitanem na 74-działowcu Zélé. Brał udział w wypadzie wiceadm. Bruixa na Morze Śródziemne i z powrotem (kwiecień - sierpień 1799). Od 30.10.1782 zajmował stanowisko drugiego kapitana na 74-działowcu Marengo, flagowym okręcie kontradm. Durand-Linoisa podczas jego ekspedycji na Ocean Indyjski, która wyszła z Brestu 6.03.1803. Misja początkowo pokojowa, prędko przeszła w wojenną wobec rozpoczęcia się kolejnej fazy wojen napoleońskich.
CDN.

kgerlach

Losy tej wyprawy wielokrotnie opisywałem przy okazji wspominania różnych osób i okrętów (mimo wielu drobnych sukcesów kulminację stanowiła niesławna ucieczka eskadry okrętów wojennych, w tym potężnego liniowca, przed niebronionym konwojem statków handlowych pod Pulo Aur 15.02.1804, która doprowadziła do furii Napoleona). Tutaj istotne jest przede wszystkim, że Vrignaud, awansowany tymczasem 24.09.1803 do stopnia "kapitana liniowca 2 klasy", zastąpił 21.05.1804 komandora Delarue (wysłanego przez Linoisa do Francji z depeszami i skargami na gubernatora Ile de France) na stanowisku pierwszego kapitana okrętu Marengo. Został też we Francji (gdzie nie dotarła jeszcze wieść o "bitwie" pod Pulo Aur) kawalerem Legii Honorowej 5.02.1804 i oficerem tego orderu 14.06.1804. Kadm. opuścił Port Louis na Ile de France 28.06.1804 z Marengo i dwiema fregatami, a po umiarkowanie udanym rajdzie u wybrzeży Indii i Cejlonu wrócił na wyspę 13.11.1804. W ostatni rejs operacyjny w tym rejonie Linois wyszedł na Marengo 22.05.1805, tym razem mając ze sobą jedną fregatę. Francuzi podążyli na północ, ku Seszelom, tam uzupełnili wodę i wyruszyli dalej z Mahé 11.06, kierując się najpierw na północny zachód, a od przylądka Guardafui na wschód. Dokonali jednej niesławnej zdobyczy koło Cejlonu (dowiedzą się o niej bliżej przyszyli czytelnicy mojego przyszłego artykułu o drugiej fregacie Belle Poule), zdobyli tam 11.07 również statek brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej Brunswick, stoczyli nierozstrzygniętą walkę (6 lub 7 sierpnia) z brytyjskim 98-działowcem Blenheim eskortującym konwój 11 statków wschodnioindyjskich. Zatrzymali się 21.08 na Madagaskarze, rzucili kotwice w Valsbaai 13.09.1805. Po przejściu w październiku do Zatoki Stołowej, Linois zrealizował jeszcze jeden rejs krążowniczy - tym razem u zachodnich wybrzeży południowej i środkowej Afryki (9.11.1805- koniec stycznia 1806) i ostatecznie skierował się do Europy. Gdy w nocy z 12 na 13 marca 1806 r. Marengo i Belle Poule natknęły się (około 700 mil na południe od Azorów) na duży zespół okrętów brytyjskich, Linois nieopatrznie je o świcie zaatakował, co skończyło się kapitulacją obu francuskich jednostek. Vrignaud, bardzo ciężko ranny (musiano mu amputować prawą rękę, strzaskaną przez kulę; miał też liczne rany twarzy, żuchwy, kącika warg i lewego oka, odniesione w wyniku wbicia się drewnianych odłamków, tych co to - jak dzielnie udowodnili amerykańscy "pogromcy mitów" - w ogóle nie było, więc się tylko Vrignaudowi oraz opatrującemu go chirurgowi przyśniły), dostał się kolejny raz do niewoli. Wrócił do Francji w ramach wymiany jeńców 11.02.1812. Pełnił funkcję pierwszego adiutanta marynarki w porcie Brestu od 15.02.1813. W okresie 21.02 - 19.07.1813 był tymczasowo szefem militarnym portu w Breście, potem wrócił na stanowisko pierwszego adiutanta, które dzierżył do 11.07.1814. Dostał Order Św. Ludwika 5.07.1814. Przeniesiony w stan spoczynku 16.07.1816, ale mimo tego awansowany 1.08.1816 na "kapitana liniowca 1 klasy". Promowano go nawet 26.12.1817 do rangi honorowego kontradmirała. Przyznano mu komandorię Legii Honorowej 5.07.1820. Zmarł w Breście 26.06.1841.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Jacques Épron-Desjardins (29.10.1767 – 28.11.1837) oraz Adrien-Joseph Segond (12.03.1769 – 15.01.1813).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Jacques Épron-Desjardins się 29.10.1766 w Granville. Jego rodzicami byli Jacques Épron (pan Desjardins, konstruktor okrętowy) i Rosalie-Françoise-Bernardime Le Marquand. Miał młodszego brata (Louis-Jacques Épron de la Horie), który także służył w marynarce wojennej. On sam „poszedł na morze” 27.05.1779 jako uczeń pilota na 3-działowej szalupie-kanonierce Cyclope, chociaż coś takiego za daleko od brzegu nie mogło odpływać. Następnie służył na 12-działowych gabarach Dorade (sierpień - grudzień 1780) i Forte (styczeń - wrzesień 1781). W latach 1781-1782 był oficerem pomocniczym na 28-działowej fluicie Indiscrète. Przeniósł się do marynarki handlowej i pływał na statkach wysyłanych z Granville ku Nowej Fundlandii: Marie Louise (ochotnik, kwiecień - grudzień 1783 oraz kwiecień - grudzień 1784) ; Sophie (porucznik, 25.03.1785 - październik 1785). Wrócił do marynarki wojennej 16.10.1785 jako ochotnik na nieuzbrojonej gabarze Amitié i służył na niej do stycznia 1786. Był od kwietnia do grudnia 1786 porucznikiem, a od 2.04.1787 do grudnia 1787 i od kwietnia 1788 do lutego 1789 oraz od kwietnia do października 1789 drugim kapitanem na statku Marie Louise, kursującym do Nowej Fundlandii. Znowu zaciągnął się 7.11.1789 jako ochotnik do marynarki wojennej, służąc od listopada 1789 do lutego 1790 na 64-działowcu Brillant. W charakterze drugiego kapitana odbył w okresie kwiecień - listopad 1790 rejs ku Nowej Fundlandii na statku rybackim Vaudreuil. Od listopada 1790 do lutego 1791 ponownie był ochotnikiem na 64-działowcu Brillant. Otrzymał 22.03.1791 dyplom/patent kapitana żeglugi wielkiej. Jako drugi kapitan służył od kwietnia 1791 do lutego 1792 na statku Vaudreuil. Ożenił się 22.02.1792 w Saint-Malo z Michelle (Michèle) Thomazeau. Mieli córkę. Od kwietnia do listopada 1792 był drugim kapitanem na statku Chasseur. Na okres 4.11.1792 - grudzień 1792 powierzono mu dowództwo żaglowca Michonnette, wysłanego ku Nowej Fundlandii. Przyjęto go 3.02.1793 do marynarki wojennej w stopniu „nadliczbowego chorążego liniowca” i zatrudniono w Saint Malo dla nadzorowania prac nad konstrukcjami marynarki, a potem (styczeń - marzec 1794) nad wyposażaniem do służby 40-działowej fregaty Cocarde. Awansował 5.03.1794 na „porucznika liniowca”, a rangę tę zatwierdzono mu oficjalnie 7.04.1794. Wchodził w skład załogi fregaty Cocarde od marca do grudnia 1794. Objął 24.12.1794 dowództwo nad 20-działową korwetą Tigre, przemianowaną w maju 1795 na Tactique. Miał za zadanie chronić żeglugę i eskortować konwoje. Między kwietniem a majem 1795 operując z Saint Malo krążył po kanale La Manche, eskortował statki z Saint Malo do Brestu. Stoczył dwie potyczki z Brytyjczykami - jedną z dwoma brygami-kanonierkami u wysepek Chausey, drugą z fregatą koło przylądka Fréhel. W 1795 korwetę Tactique wysłano ku Przylądkowi Dobrej Nadziei. W trakcie rejsów Épron-Desjardins zdobył 10 żaglowców przeciwnika, w tym dwie jednostki korsarskie. Awansował tymczasem 2.09.1796 na „kapitana fregaty”. Od czerwca do grudnia 1798 pełnił funkcję adiutanta eskadry, zaokrętowany na 80-działowcu Indomptable. Mianowano go 13.12.1798 dowódcą 40-działowej fregaty Pallas oraz eskadry obejmującej jeszcze 44-działową fregatę Didon i 16-działową korwetę Aurore. W trakcie samotnego przejścia z Cancale do Brestu zaatakował 5.02.1800 dwa brytyjskie slupy (16-działowy i 18-działowy) i po ponad godzinnej walce się wycofał, ale został ponownie doścignięty po kilku godzinach przez Anglików, którzy tymczasem otrzymali wsparcie 38-działowej fregaty, 20-działowca i jeszcze jednego slupa; zaatakowany koło Ile de Bréhat, po znakomitej obronie przeciwko pięciu okrętom Épron-Desjardins musiał ostatecznie się poddać. Wzięty do niewoli, wypuszczony na słowo do Francji już 1.03.1800, stanął przed sądem wojennym za utratę jednostki, lecz go 19.05.1800 uniewinniono. Od 21.10.1800 do 8.11.1801 dowodził na redzie Brestu 44-działową fregatą Infatigable, a od 9.11.1801 do 10.06.1805 był kapitanem 34-działowej fregaty Revanche.
CDN.

kgerlach

Wziął na Revanche udział w ekspedycji na San Domingo od schyłku 1801 do 1802 (wyjście z Hawru 17.12.1801, zawinięcie następnego dnia do Cherbourga, odepchnięcie przez sztorm od brzegów Anglii, awaryjne wejście na redę La Hougue 29.12.1801). We wrześniu i październiku 1802 wysłany z Cap Français operował u wybrzeży Nowej Fundlandii w ochronie łowisk rybackich, wrócił do Brestu. Awansował tymczasem 24.09.1803 na „kapitana liniowca 2 klasy”. Został kawalerem Legii Honorowej 5.02.1804 i oficerem tego orderu 14.06.1804. Przeszedł 10.06.1805 na stanowisko kapitana 74-działowca Argonaute, blokowanego od 1803 do 10.08.1805 przez Anglików w Ferrol. Po bitwie 22.07.1805 u przylądka Finisterre eskadra wiceadm. Villeneuve’a wzmocniła się (c. 26.07) okrętami stojącymi w Ferrol i w ten sposób Épron-Desjardins znalazł się w Kadyksie w składzie połączonej floty hiszpańsko-francuskiej (która weszła do tego portu 20.08), a następnie walczył dzielnie pod Trafalgarem 21.10.1805, zanim wycofał się z zespołem adm. Graviny do Kadyksu. Prawie wszyscy, którzy tak postąpili, podlegali potem rozmaitym oskarżeniom i szykanom, ponieważ zawsze można się zastanawiać, czy gdyby wytrwali dłużej, nie pomogliby innym i czy naprawdę znajdowali się w krytycznej sytuacji. Napoleon potrzebował kozłów ofiarnych do wytłumaczenia klęski, a pewien kapitan fregaty, który żywił do Éprona urazę z powodu dawniejszych sporów, zeznał, że "opuścił on samowolnie linię bojową". W rezultacie pozbawiono Éprona komendy 21.07.1806 i nakazano mu powrót do Brestu. Mimo bardzo pochlebnych świadectw innych uczestników bitwy pod Trafalgarem, w tym nawet oficerów flagowych, cesarz przez wiele lat raczył okazywać mu swoją niełaskę. Dopiero w 1810 sąd wojenny wyraźnie uznał brawurę i energię Éprona. Wysłano go wtedy do Triestu, by dowodził organizacją marynarki w rejonie, potem pełnił (od 1.04.1810 do 29.03.1811) podobne zadania w Prowincjach Iliryjskich. Po śmierci Bernarda Dubourdieu w bitwie pod Lissą 13.03.1811, Épron-Desjardins przejął (30.03.1811) dowództwo eskadry Adriatyku, a w praktyce niedobitków z tej bitwy, czyli 44-działowych fregat Flore i Danaé oraz 32-działowej fregaty Carolina, zachowując komendę do 18.12.1811. Dowodził z pokładu Flore. Funkcja była dość formalna, ponieważ poturbowane jednostki stały najpierw bezczynnie (od 23.03) w Gravosa (zatoka i port miasta Raguzy, czyli dzisiejszego Dubrownika), po wielu miesiącach wyszły z Raguzy 20.09 i dotarły do Triestu 8.10.1811, a skierowana potem do Wenecji Flore i tak zatonęła w sztormie 27.11 koło Malamocco. Francuzi pozostawali na razie na Adriatyku kompletnie rozbici, więc Épron-Desjardins otrzymał 19.12.1811 rozkaz udania się do Rochefort. Od 9.03.1812 był dowódcą 28 Ekwipażu Wysokiej Burty zaokrętowanego na pokładzie 80-działowca Foudroyant, co w organizacji niepotrzebnie skomplikowanej i przez Napoleona kopiowanej ze wzorów armijnych, oznaczało w praktyce dowodzenie tym okrętem, który od 23.04.1812 do 6.05.1814 należał do eskadry z Rochefort, pozostającej pod kadm. Jacobem. Rozkazano mu 30.04.1814 przejąć dowództwo 118-działowca Océan z eskadry Rochefort (co uczynił 7.05.1814) i przeprowadzić ten okręt do Brestu, gdzie liniowiec został wycofany 20.07.1814. Ponieważ tymczasem do władzy wrócili Burboni, Épron-Desjardins dostał 18.08.1814 Order Św. Ludwika. Był zatrudniony w porcie Brestu. Nobilitowano go 16.12.1815. Został przeniesiony w stan spoczynku 1.01.1816, ale awansowany 1.08.1816 na "kapitana liniowca 1 klasy" i ponownie powołany do aktywnej służby w Cherbourgu 1.11.1817. Mianowany 31.10.1820 kapitanem 44-działowej fregaty Aréthuse, objął komendę 22.11.1820. Uznano, że jednostka ta nie nadaje się do wyjścia w morze i Épron-Desjardins przeszedł 26.11.1820 w Breście na 44-działową fregatę Africaine. Wysłano go 16.02.1821 na Martynikę. Odbył kampanię na Antylach, sprawując tam tymczasowo naczelne dowództwo w okresach od 15.07 do 20.12.1821 oraz od 6 do 30.03.1822. W pobliżu wyspy St. Barthélemy zdobył 24.03.1821 korwetę korsarską El Valiente Gaieuru. Jednak 16.5.1822 Africaine zatonęła przy mglistej pogodzie niedaleko wysepki Sable na wschód od Nowej Szkocji; załogę w większości (utonęło 4 marynarzy i 2 żołnierzy) uratował brytyjski szkuner. Épron-Desjardins wrócił 1.07.1822 do Brestu jako pasażer na angielskim statku handlowym. Sąd wojenny uniewinnił go 30.07.1822 z zarzutu utraty fregaty. Służył na lądzie w Breście i w Saint-Servan. Przeszedł w stan spoczynku 5.11.1823. Był członkiem rady miejskiej i merem w Saint-Servan. Dano mu 24.12.1823 honorowy stopień kontradmirała. Zmarł 16.11.1837 w Saint-Servan.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Adrien-Joseph Segond urodził się 12.03.1769 w Montluçon. Jego rodzicami byli Joseph Segond (poborca) i Angélique-Camille Gibert. Zaczął służyć na morzu 14.08.1783 jako chłopiec okrętowy na statku handlowym Henri IV wysłanym do Indii (skąd wrócił w lutym 1785). Od 6.04.1788 do sierpnia 1789 Segond był chorążym na statku handlowym Madame, a od 8.01.1792 do kwietnia 1793 porucznikiem na żaglowcu Émilie wyposażonym w Bordeaux do rejsu na Antyle. Przyjęto go 3.12.1793 do marynarki państwowej w randze "nadliczbowego chorążego liniowca" i uczyniono dowódcą 3-działowego kutra lub lugra Éclair, obarczonego zadaniem eskortowania konwojów u wybrzeży Bretanii. Od lutego 1794 operował w zatoce Bourgneuf, krążył między Noirmoutier a Quiberon. Podczas jednej z misji został zaatakowany na wysokości wysepek Glénan przez lugier angielski, ale udało mu się uciec pod ochronę baterii fortów wyspy Groix. Zdał komendę 24.05.1794. Awansował 20.10.1794 na "porucznika liniowca". Służył od października do listopada 1794 na 16-działowej fluicie Thomas of Bristol, a od listopada 1794 do maja 1795 na 74-działowcu Tyrannicide. Zdymisjonowany 10.09.1796 z powodu złego stanu zdrowia, objął dowództwo brygu korsarskiego Active, przechwyconego jednak przez Anglików już podczas pierwszego rejsu. Przebywając jako jeniec w Wielkiej Brytanii, był świadkiem dorocznej wizyty króla Jerzego III w Weymouth. Po powrocie do Francji Segond zgłosił ministrowi marynarki projekt porwania monarchy brytyjskiego podczas takiej wizyty i uwięzienia go we francuskim porcie. Decyzją z 2.06.1798 (z antydatowaniem na 20.05.1798) przywrócono Segonda do marynarki wojennej, a 12.06 dano mu dowództwo 36-działowej fregaty Fraternité w Breście, by mógł zrealizować swój projekt. Jednak nie zadbano o utrzymanie tajemnicy i Dyrektoriat wycofał się z przedsięwzięcia. Segond zdał komendę nad Fraternité 8.07.1798 i objął 27.07 dowództwo 44-działowej fregaty Loire. Jednostka ta weszła w skład kolejnej niefortunnej ekspedycji francuskiej do Irlandii, tym razem w eskadrze szefa dywizjonu Bomparda; Francuzom udało się przejść 16.09.1798 przez blokadę Brestu, ale zostali 11.10 dopadnięci na północ od zatoki Donegal przez eskadrę komodora Warrena i rozgromieni. Francuscy autorzy zwykle wolą nie podsumowywać wyników, tylko skupiać się na wielu fazach, podczas których nie wszystko szło źle. Za każdym razem wymienia się też kilka jednostek brytyjskich, stwarzając wrażenie, jakoby okręty francuskie walczyły w pojedynkę. Państwo Quintin piszą, że w trakcie tej kampanii Segond "stoczył pięć bitew". Jako pierwszą z nich wymieniają "bitwę z 12.10, podczas której zdobyto 74-działowiec Hoche", co dla nieobeznanego czytelnika może sprawiać wrażenie samodzielnego zdobycia przez Segonda nieprzyjacielskiego liniowca, gdy tymczasem chodzi o tę fazę, podczas której Francuzi utracili koło Lough Swilly swój okręt flagowy w chaotycznej walce wielu żaglowców, poważnie uszkodzonych (po obu stronach) przez sztorm poprzedniej nocy i rozproszonych; co do Loire, to na tym etapie spisała się średnio, początkowo próbując z dwiema innymi fregatami wspomóc swój okręt flagowy, ale prędko od tego odstępując na widok zbliżających się dalszych okrętów brytyjskich i kontynuując ucieczkę na południowy zachód. Drugą bitwą miało być wg Quintinów starcie ze "strzyżonym liniowcem" Anson; chodziło o taki moment walki, kiedy część brytyjskich okrętów, uszkodzona po ciężkiej walce z Hoche (poddał się 12.10 o godz. 11.30) pozostała przy pryzie, część była jeszcze obezwładniona przez uszkodzenia sztormowe, część wyłapywała pozostałe jednostki przeciwnika; natomiast żaglowce francuskie chwilowo nieścigane bezpośrednio, w tym Loire, natknęły się po drodze na fregatę Anson, która 9.10 utraciła podczas sztormowego kołysania grotstengę i bezanbramstengę, a dwa dni później bezanmaszt, grotreję i grotmarsreję (okręt o kadłubie pochodzącym z liniowca oraz takielunkiem fregaty był przesztywniony!), i wciąż nie odzyskała sprawności manewrowej, więc przechodzący Francuzi mocno go poturbowali. Trzecia bitwa to starcie "z 16.10 z dwiema fregatami i korwetą Kangaroo, którą Loire pozbawiła masztów i uczyniła niezdatną do użytku" - wyglądało to w ten sposób, że rankiem 15.10 u wejścia na Blacksod Bay dwie fregaty brytyjskie i 18-działowy bryg Kangaroo zauważyły Loire oraz drugą fregatę francuską; ścigani Francuzi się rozdzielili, podobnie jak Brytyjczycy, więc o świcie 16.10 za Loire podążała już tylko jedna, 32-działowa fregata Mermaid i ów bryg.
CDN.

kgerlach

Fregata Royal Navy znajdowała się daleko, stąd Kangaroo próbował samodzielnie (o godz.15) opóźnić ucieczkę Segonda; oczywiście dysproporcja sił między 44-działową fregatą a 18-działowym brygiem była gigantyczna i ten ostatni po utracie fokstengi musiał się wycofać. Trzecia bitwa to starcie następnego dnia właśnie z fregatą Mermaid; doszło do niego dlatego, że Segond w obliczu pojedynczej, znacznie słabszej fregaty brytyjskiej (tu nawet nie chodziło o ten nominalny tuzin armat różnicy, bo to prawie zawsze i tak nie przekładało się na rzeczywistość, tylko o fakt, że Loire miała na pokładzie głównym 18-funtówki, a Mermaid 12-funtówki) specjalnie skrócił żagle, by doprowadzić do starcia. Po dwu- i półgodzinnej walce fregata brytyjska straciła bezanmaszt i była poważnie poturbowana, co zmusiło jej dowódcę do przerwania akcji; jak zwykle po zakończeniu starcia nierozstrzygniętego obie strony uważały się za zwycięskie: Francuzi - bo "odparli przeciwnika" i to on zaprzestał walki; Brytyjczycy - ponieważ przy takiej przewadze Loire zamiast dobić Mermaid po prostu dalej uciekała. Oczywiście Segond postępował bardzo racjonalne - i jego jednostka poniosła niemałe straty, a trudno było się łudzić, że reszta eskadry brytyjskiej zaniechała pościgu i nie może wkrótce zmusić go do kolejnej bitwy. Tak też się stało już o świcie 18.10.1798, kiedy został dopadnięty przez fregatę Anson i ten z powrotem jednak "zdatny do użytku" bryg Kangaroo; obie fregaty były uszkodzone już przed rozpoczęciem walki, a pod koniec trwającego godzinę i kwadrans ostrzeliwania straciły zdolność ruchową, przez co właśnie swobodnie manewrujący bryg rozstrzygnął bitwę, zmuszając Segonda do opuszczenia bandery. W tym momencie Loire miała 2 m wody w ładowni, 46 zabitych, 71 rannych, większość dział wyłączonych z walki, zwalony grotmaszt, bezanmaszt i fokstengę. Jednak we władzach Francji, która w wyniku tej ekspedycji straciła liniowiec i 6 fregat, nie osiągnąwszy w zamian nic, uczestnicy nie zyskali sympatii. Segond wrócił z niewoli w 1800 i spotkał się z niechęcią. Napisał więc broszurę zatytułowaną "Odpowiedź kapitana fregaty Segonda na denuncjacje wysunięte przeciwko niemu w zbiorach rysów heroicznych roku VII, z dołączeniem kilku wyjaśnień postępowania na pokładzie Loire", zaadresował jeden egzemplarz do Pierwszego Konsula i zażądał od niego sprawiedliwości dla załogi i oficerów fregaty - on sam bowiem nie otrzymał od rządu ani pochwały ani nagrody. Sąd wojenny uniewinnił go honorowo z zarzutu utraty Loire. Segond otrzymał w lipcu 1801 dowództwo 34-działowej fregaty Comète i sprawował je do 10.11.1802. Wyprawiono go (razem z innymi fregatami przewożącymi żołnierzy) z Hawru na San Domingo - wyjście 15.12.1801, przymusowe zawinięcie po drodze do Cherbourga (przed 18.12 i być może jeszcze jedno pod koniec grudnia); w sierpniu 1802 Comète znajdowała się na redzie Cap Français. Wśród młodych kandydatów na oficerów panowała wówczas opinia, że Segond jest jednym z najmężniejszych oficerów w całej marynarce. Ponownie sprawował komendę nad Comète od 6.06.1803 do kwietnia 1804, awansując tymczasem 24.09.1803 do stopnia "kapitana liniowca 2 klasy". Został oficerem Legii Honorowej 14.06.1804. Objął 21.04.1804 dowództwo 80-działowca Alexandre należącego do eskadry Brestu. Wdał się w zatargi personalne ze zwierzchnikami. Wydaje się, że był wrogiem bezmyślnego, wojskowego drylu, tym bardziej preferowanego przez protegowanych Napoleona, im gorzej działo się w realnych operacjach na morzu, ale sprawa jest psychologicznie skomplikowana. On sam skarżył się na "niesprawiedliwość, dręczenie i upokarzanie". Natomiast wiceadm. Ganteaume napisał do ministra marynarki raport z zarzutami "złego prowadzenia się, niesubordynacji, zuchwałości i lekceważenia obowiązków przez Segonda". Niewątpliwie we flocie stojącej latami w porcie, lampasiki i salutowanie musiały się stać ważniejsze od odwagi i sztuki żeglarskiej, ale sugeruje się też, że Segond zaczął cierpieć na problemy umysłowe. Zdjęto go z dowództwa 28.09.1805 i "oddano do dyspozycji" kadm. Bouveta, szefa militarnego marynarki w Breście. Opuścił aktywną służbę na dobre w 1808 i wycofał się do Quimper. Zmarł tam 15.01.1813. Był żonaty z Raymonde-Angélique Grooters.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Jacques-Rémy Maingon (18.03.1765 – 13.04.1809) oraz Pierre-Élie Garreau (02.09.1766 – 25.02.1841).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Jacques-Rémy Maingon urodził się 18.03.1765 w Jouy. Jego rodzicami byli Jacques Maingon (hodowca winorośli) i Marie-Jacqueline Soudoyer. Zaczął służyć w marynarce królewskiej 3.02.1782 jako zwykły marynarz na 26-działowej fregacie Ariel. Od 1.01.1783 był pomocnikiem pilota na tej samej jednostce, wysłanej z Lorient w rejs prowadzący wzdłuż wybrzeży Francji ku Senegalowi, potem Antylom i Nowej Fundlandii, skąd wróciła do Francji w kwietniu 1784. Jako pomocnik pilota wchodził od maja do grudnia 1784 w skład załogi 20-działowej gabary Loire, skierowanej z Brestu do Rygi. Od 7.01.1785 do listopada 1787 zajmował stanowisko drugiego pilota na 64-działowcu Réfléchi, wysłanym z Brestu w rejs krążowniczy na Antyle, do Nowej Anglii i Nowej Fundlandii. Maingon, który poszedł na morze w stosunkowo późnym - jak na epokę - wieku 17 lat, musiał zdobyć wcześniej nieliche wykształcenie, skoro w 1788 mianowano go w Breście profesorem hydrografii. Służbę czynną łączył z zainteresowaniami naukowymi - napisał wiele prac z dziedziny hydrografii i mechaniki; najbardziej znane z nich powstały w 1797 i w 1807. Tymczasem od 22.10.1788 do listopada 1790 był pierwszym pilotem na 36-działowej fregacie Thétis, wysłanej na Ocean Indyjski z zadaniem dowiezienia emisariuszy do Tipu Sahiba. Na miejscu fregata zrealizowała też misję przekazania imamowi Maskatu żaglowca Salé (dotarto z Port Louis na Ile de France do Maskatu 10.03.1790 via Mahé, wrócono przez Goa i Mahé 19.09.1790) , którą już tu opisywałem przy okazji losów Louisa-Charlesa Mahé de La Bourdonnais, podobnie jak wyjaśniłem tam okoliczności zamordowania dowódcy Thétis, hrabiego de Macnémara, 4.11.1790. Od czerwca 1793 do lutego 1794 Maingon zajmował stanowisko pierwszego pilota na 36-działowej fregacie Fidèle, też wtedy operującej na morzach azjatyckich. Mianowano go 22.03.1794 nadliczbowym chorążym na tej samej fregacie, na której przesłużył do kwietnia 1794. Został 12.04.1794 "porucznikiem liniowca", był do lutego 1795 oficerem manewrowym na 74-działowcu Tyrannicide. Pod rozkazami kadm. Villareta-Joyeuse'a walczył w bitwach Prairiala roku II (28.05-1.06.1794), uczestniczył w tragicznym Rejsie Wielkiej Zimy. Od kwietnia 1795 do lipca 1797 należał do załogi 110-działowca Invincible na redzie Brestu. W lipcu 1797 był oficerem na 74-działowcu Constitution. Awansował 9.11.1798 na "kapitana fregaty". Służył na 118-działowcu Océan od 28.03.1799 do 20.05.1800, flagowym okręcie wiceadm. Bruixa podczas wypadu z Brestu na Morze Śródziemne i z powrotem (kwiecień - sierpień 1799). Od 21.05 do 5.06.1800 był kapitanem 42-działowej fregaty Fidèle. Wrócił do służby na liniowcu Océan w grudniu 1800 i pozostał na tym żaglowcu do marca 1801. Od 23.08.1803 dowodził 34-działową fregatą Félicité. W tym czasie awansował 24.09.1803 na "kapitana liniowca 2 klasy". Został oficerem Legii Honorowej 14.06.1804. Od 23.09.1804 był kapitanem 34-działowej fregaty Comète. Powierzono mu 6.01.1805 komendę nad 74-działowcem Aquilon, należącym do eskadry Brestu wiceadm. Ganteaume. Mianowano go 7.04.1808 dowódcą siódmego batalionu marynarki cesarskiej, tworzącego załogę 74-działowca Aquilon. Opuścił Brest 21.02.1809 w eskadrze kadm. Willaumeza i wraz z nią wszedł na redę wyspy Aix 26.02, gdzie Francuzi zostali zaraz zablokowani przez Brytyjczyków. Niemożność wyrwania się z tej pułapki i kłótnie między dowódcami francuskimi spowodowały, że w marcu nowym głównodowodzącym został wiceadm. Allemand. Gdy jednak 11.04 wieczorem kmdr Cochrane zaatakował jednostkami eksplodującymi i branderami, eskadra Allemanda została rozgromiona. Rankiem 12.04 prawie wszystkie liniowce i fregaty francuskie tkwiły na mieliznach, a część z nich doznała rozmaitych uszkodzeń. Aquilon wszedł na skalisty skraj mielizny Palles. O godz. 13.30 ten i dwa inne unieruchomione liniowce francuskie zaatakowała samotna fregata Imperieuse Cochrane'a. Stopniowo, do około godz. 16, dołączyło do niej kilka innych okrętów brytyjskich. Aquilon poddał się około godz. 17.30 (został spalony przez Anglików następnego dnia, zniszczono też dwa stojące obok liniowce francuskie), ale Jacques-Rémy Maingon tego nie przeżył - przypadkowo wystrzelona kula francuska urwała mu głowę w chwili, gdy po poddaniu się zasiadł w łodzi u boku lorda Cochrane. Francuzi określają datę dzienną jego śmierci na 13.04, ponieważ wtedy spalono okręt Aquilon, ale moja analiza przebiegu bitwy wskazuje jednoznacznie na 12.04.1809. Maingon miał żonę, Marie-Élisabeth Bigeault.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Pierre-Élie Garreau urodził się 2.09.1766 w La Rochelle. Jego rodzicami byli Pierre-Jérémie Garreau (kupiec sukienny) i Élisabeth Ponvent. Zaczął służyć na morzu 18.12.1781 w marynarce handlowej jako uczeń pilota na statku Brest, na którym żeglował do listopada 1782. Potem był od 26.07.1783 do września 1784 pilotem na statku Nisus. Od 28.12.1785 do lutego 1787 zajmował stanowisko chorążego na żaglowcu Fille unique. Wszystkie wymienione jednostki kursowały między La Rochelle a San Domingo. Wstąpił do marynarki wojennej jako ochotnik 12.05.1787, okrętując się na 32-działową fregatę Pomone. Jednostkę tę skierowano z Rochefort do udziału w ćwiczeniach eskadry ewolucji bitewnych pod Tulonem, następnie popłynęła do Lizbony, potem Smyrny (znajdowała się tam w grudniu 1787) i krajów Lewantu. Pierre-Élie Garreau odznaczył się bardzo 14.07.1788 podczas walki z żaglowcem pirackim w porcie Vitulo (dziś Oitulo, Oitylo) na wybrzeżu Morei, kiedy 70 Francuzów wysłanych na dwóch łodziach zdobyło zaatakowaną jednostkę abordażem, ale 52 z napastników zostało zabitych lub rannych. W uznaniu postawy, awansowano Garreau 7.09.1788 do stopnia „podporucznika liniowca”. Zszedł z pokładu Pomone 7.03.1789. Podjął pracę w marynarce handlowej 1.07.1789 jako porucznik na statku Cigogne wysłanym z Rochefort na San Domingo i pozostał na tym żaglowcu do sierpnia 1790. Potem służył od sierpnia 1791 do sierpnia 1792 na jednostce Prévot, także kursującej między Rochefort a San Domingo. Otrzymał patent kapitana żeglugi wielkiej 15.12.1790. Został przyjęty do marynarki państwowej 17.11.1792 w randze "nadliczbowego chorążego liniowca" na 20-działowej korwecie Perdrix, wyposażonej w Rochefort dla patrolowania Zatoki Biskajskiej. Dowodził tą jednostką od 30.04 do 26.05.1793. Zdobył angielski okręt korsarski u wejścia na Loarę. Uznany 22.06.1793 regularnym "chorążym liniowca", awansował 26.10.1793 na "porucznika liniowca". Od 12.07.1793 służył na 74-działowcu Tigre, należącym do eskadry kadm. van Stabela, obarczonej zadaniem bezpośredniego eskortowania z Ameryki do Francji ogromnego konwoju ze zbożem. Garreau objął 7.11.1793 funkcję majora tej eskadry. Konwój dotarł do Brestu 12.06.1794. Garreau zszedł z Tigre 11.07.1794. Nakazano mu udać się do Dunkierki i tam pełnić rolę majora pod rozkazami kadm. van Stabela, dowódcy sił morskich wyznaczonych do udziału w zajęciu Holandii (16.07 - 20.12.1794). Garreau był majorem pomocniczym lekkiej eskadry sił morskich w Breście pod Van Stabelem (28.12.1794 - 12.02.1795), a potem, od lutego 1795 do 21.01.1796, majorem sił morskich Van Stabela w Dunkierce i Vlissingen. Awansował tymczasem 11.03.1795 na "kapitana liniowca 2 klasy". Od stycznia 1796 do lutego 1797 dowodził na wodach San Domingo 36-działową fregatą Railleuse, skierowaną do Cap Français z Rochefort w czerwcu 1796. Od września do grudnia 1797 był kapitanem 38-działowej fregaty Décade. Od 22.11.1800 zajmował stanowisko pierwszego adiutanta sztabu marynarki w Rochefort. Od 6.06.1801 do 17.09.1802 sprawował komendę nad 80-działowcem Foudroyant, odbywając kampanię na San Domingo. Od 1.05.1803 do 31.01.1804 był kapitanem 32-działowej fregaty Valeureuse. Od 1.02.1804 do 7.10.1805 znowu dowodził 80-działowcem Foudroyant. Został kawalerem Legii Honorowej 5.02.1804 i oficerem tego orderu 14.06.1804. Objął 8.10.1805 dowództwo 80-działowca Alexandre w Breście. Liniowiec ów wszedł w skład eskadry kadm. Leissèguesa obarczonego pod koniec 1805 zadaniem przetransportowania na San Domingo posiłków dla generała Ferranda. Opuściwszy Brest 13.12.1805, eskadra ta dotarła 20.01.1806 do San Domingo, ale uszkodzony po drodze Alexandre zawinął na miejsce dopiero 29.01.1806. Francuzi zostali tu 6.02.1806 dopadnięci przez połączone eskadry wiceadm. Duckwortha i kontradm. Cochrane’a i doszczętnie rozgromieni. Alexandre straciwszy 350 zabitych i rannych, z uszkodzonym sterem, pozbawiony masztów, porozbijany kulami, poddał się po około 1,5-godzinnej walce. Garreau, wzięty do niewoli, przebywał w Anglii. Tymczasem awansowano go 1.01.1808 do rangi "kapitana liniowca 1 klasy". Wrócił do Francji dopiero 15.06.1814. Przyznano mu Order Zasługi Wojskowej 18.08.1814. Sąd wojenny z 3.12.1814 uniewinnił go z honorami z zarzutu utraty liniowca Alexandre. Zatrudniony początkowo w służbie portowej w Rochefort, przeszedł w stan spoczynku 1.01.1816. Zmarł w La Rochelle 25.02.1841.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów francuskich, są nimi Gilbert-Amable Faure de Fournoux (05.04.1755 – 14.02.1819) oraz Charles- Hélène Le Bozec (25.01.1758 – 09.08.1820).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Gilbert-Amable Faure (Faure de Fournoux) urodził się 5.04.1755 w Vidaillat. Jego rodzicami byli Jean-Baptiste Faure (pan de Cosnac ze wsi Fournoux) i Marguerite Rochon. Ożenił się 11.05.1771 w Paryżu z Anastasie-Rose Astier. Wstąpił do marynarki królewskiej jako ochotnik 19.12.1779, służył do sierpnia 1781 na 16-działowej korwecie Argus, od 9.06.1781 będąc na niej oficerem pomocniczym. Potem należał do załóg 12-działowej korwety Sylphide (od września 1781 do maja 1782), 40-działowej fregaty Pourvoyeuse (od maja 1782 do sierpnia 1783), 80-działowca Auguste (od sierpnia 1783 do kwietnia 1784), 64-działowca Brillant (od kwietnia 1784 do stycznia 1785), podobno 26-działowej fluity Osterley (od stycznia 1785 do czerwca 1787 - wg państwa Quintin, którzy czynią z tej jednostki fregatę; jest to o tyle dziwne, że w tym okresie żaglowiec ten od dawna nie wchodził w skład marynarki wojennej, został sprzedany „do cywila” i był używany jako statek handlowy) oraz okrętu pocztowego nr 10 (od stycznia do lipca 1788). Następnie Faure zajął się polityką. W 1791 wybrano go administratorem rodzinnego departamentu Creuse, potem prokuratorem tego departamentu. Został wybrany 7.02.1792 pierwszym zastępcą deputowanego do Konwencji Narodowej z Creuse, stał się członkiem Konwencji 15.12.1793. Przezornie pilnował wyłącznie kwestii marynarki wojennej - unikając gilotyny zarówno za Robespierre’a, jak podczas obalania jakobinów - i został wysłany (razem z Tréhouartem de Bealieu) jako „Przedstawiciel Ludu” do Brestu i Lorient. O jego groteskowych poczynaniach w czasie tragicznie głupiego Rejsu Wielkiej Zimy floty Brestu 1794/1795 wspominam w stosownym artykule tematycznym. W nagrodę za te wygłupy został 13.10.1795 deputowanym do Rady Pięciuset. Awansował 5.09.1796 na „kapitana fregaty”, a już 22.09.1796 na „kapitana liniowca 2 klasy”. Dowodził od 6.11.1796 fregatą 40-działową Bravoure. Uczestniczył w zakończonej klęską wyprawie do Irlandii w okresie grudzień 1796 - styczeń 1797. Znowu trafnie wyczuł koniunkturę polityczną i już na dwa lata przed zamachem stanu generała Bonaparte złożył 26.02.1797 dymisję z Rady Pięciuset, ograniczając się do służby w marynarce wojennej. Zdał komendę fregaty Bravoure 21.01.1799. Awansował na szefa dywizjonu 22.01.1799. Był kapitanem 80-działowca Indivisible od 21.08.1799 do 18.02.1800. Dowodził 40-działową fregatą Bravoure od 19.02 do 4.03.1800. Sprawował komendę nad 74-działowcem Constitution od 5.03.1800 do 18.06.1802. Tymczasem, na skutek zniesienia 23.09.1800 stopnia szefa dywizjonu, określono jego rangę jako „kapitan liniowca 1 klasy”. Wziął udział w wyprawie eskadry kadm. Ganteaume na Morze Śródziemne (styczeń - lipiec 1801), potem w kampanii na San Domingo, przybywając do Cap Français 12.02.1802. Od 19.06 do 21.12.1802 dowodził 74-działowcem Desaix, który nigdy nie opuścił Brestu. Objął 22.12.1802 komendę nad 74-działowcem Cassard, należącym do floty Brestu. Został kawalerem Legii Honorowej 5.02.1804 i oficerem tego orderu 14.06.1804. Wziął udział w kampanii eskadry kadm. Willaumeza na Atlantyku, u wybrzeży Brazylii i na wodach Martyniki.
CDN.