www.timberships.fora.pl

kgerlach

Jean-Baptiste-François Suzannet wstąpił do korpusu gardemarynów 19.08.1757. Służąc od 9.04.1759 do 23.01.1760 na 64-działowcu Inflexible brał udział w bitwie pod Quiberon 20.11.1759, zakończonej klęską floty hrabiego Conflans – ale ten liniowiec uciekł na rzekę Vilaine. Od czerwca 1763 do czerwca 1764 Suzannet uczestniczył w rejsie 24-działowej fluity Danube do Cayenne. Został oficerem pomocniczym portu 19.01.1766, a chorążym marynarki 18.08.1767. Wziął udział w wyprawie badawczej dookoła świata komandora Bougainville na 32-działowej fregacie Boudeuse w okresie 15.11.1766-16.03.1769, podczas której zawinięto na Malwiny/Falklandy, do Brazylii, na Tahiti. Od 16.08 do 29.11.1770 dowodził 28-działową fluitą Adour, a od 15.04 do 23.11.1771 – 12-działową gabarą Dorade. W piechocie marynarki uzyskał stopień drugiego porucznika w batalionie Brestu 1.05.1772. W okresie 7.05-7.09.1772 służył na 32-działowej fregacie Tourterelle w eskadrze do ćwiczenia ewolucji bitewnych i ponownie od 16.05 do 21.10.1775. Od 1.01.1775 był drugim porucznikiem kompanii praktykantów na kanonierów, a od 1.07.1777 - pierwszym. Otrzymał rangę porucznika marynarki 14.02.1778. Od 1.05.1778 zajmował stanowisko pierwszego porucznika kompanii bombardierów marynarki, a od 1.04.1779 drugiego kapitana kompanii praktykantów na kanonierów. Był drugim kapitanem kompanii bombardierów od 1.07.1779, zaś od 1.09.1780 – pierwszym kapitanem kompanii praktykantów na kanonierów. W 1782 dowodził 26-działową fregatą Aimable. W eskadrze komodora Kersainta uczestniczył w odbiciu z rąk Anglików holenderskiej kolonii Demerara 22.01.1782 oraz w zajęciu Berbice 8.02.1782. Brał udział w zakończonej klęską Francuzów bitwie u Wysepek Świętych 12.04.1782. Tydzień później doścignięty w cieśninie Mona przez okręty eskadry kontradm. Hooda musiał poddać swoją fregatę. W dalszym ciągu awansował w pionie wojsk marynarki - od 15.09.1782 miał rangę podpułkownika, zasiadał w komisjach d/s artylerii. Został komandorem („kapitanem liniowca”) dopiero 1.05.1786. Przyjęto go na członka stowarzyszonego Akademii Marynarki 29.11.1787. W 1789 był dowódcą 40-działowej fregaty Andromaque operującej u wybrzeży San Domingo. W wyniku Rewolucji zrezygnował z aktywnej służby 21.03.1792. Wyemigrował z Francji i zaangażował się w działalność oddziałów rojalistycznych. Brał udział w desancie rojalistów pod Quiberon 27.06.1795 i zginął w trakcie tej operacji.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Laurent Emmanuel de Renaud d’Alleins (d’Aleins, d’Allen) urodził się w Alleins (Prowansja) 12.07.1739. Wstąpił do korpusu gardemarynów w 1750. Został chorążym marynarki w 1755. Otrzymał stopień porucznika marynarki w 1764. W okresie 12.03-30.10.1776 służył na 26-działowej fregacie Sultane, biorącej udział w rejsie eskadry do ćwiczenia ewolucji bitewnych, dowodzonej przez szefa eskadry Du Chaffaulta. Promowano go do rangi komandora („kapitana liniowca”) 20.04.1777. Najpóźniej od marca 1781 dowodził w Breście 74-działowcem Hector we flocie generała-porucznika de Grasse, która wyruszyła 22.03 do Indii Zachodnich. Dotarto do Martyniki 28.04. Renaud d’Aleins uczestniczył we wszystkich bitwach i starciach zespołu de Grasse’a: w potyczce z eskadrą Hooda koło Fort Royal 29.04.1781, w zajęciu Tobago 2.06.1781, w zakończonej zwycięstwem Francuzów bitwie u wejścia do zatoki Chesapeake 5.09.1781, w chybionym ataku na Barbados, w zdobyciu wyspy Saint-Christophe i w starciach koło niej w styczniu i lutym 1782, w potyczce koło Dominiki 9.04.1782. Jednak w 1782 był już dowódcą 74-działowca Neptune. Brał udział w bitwie u Wysepek Świętych 12.04.1782. Po klęsce dotarł 25.04 wraz z grupą okrętów markiza Vaudreuil do Cap Français na San Domingo. Nadal pod jego rozkazami służył podczas ostatniej kampanii w Indiach Zachodnich tej wojny, zapoczątkowanej wyjściem eskadry markiza z Cap Français 4.07.1782. Jego zachowanie podczas bitwy koło Les Saintes w kwietniu 1782 było przedmiotem dochodzeń komisji z Lorient z 1784 – należał do grupy oficerów, których ukarano upomnieniem. Od 8.06.1786 Renaud d’Allen był szefem dywizjonu. Wycofał się z aktywnej służby w 1792.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów oficerów francuskich, są nimi Claude-Joseph de Beauharnais (1717 - 25.12.1784) oraz André de Fautras d'Andreuil (1728 - 1814).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Claude-Joseph de Beauharnais urodził się 16.01.1717 w Rochefort. Pochodził ze świeżo uszlachconej rodziny bogatej burżuazji Orleanu. Jego ojcem był komandor Claude de Beauharnais (wcześniej służący w armii, kawaler Orderu Św. Ludwika), a matką – Renée Hardouineau (nabyła saliny na wyspie Rhé, które odziedziczyli jej obaj synowie, w tym Claude-Joseph, jeszcze kilkadziesiąt lat później czerpiący z nich zyski). Początkowo zaciągnął się do armii. Był oficerem pomocniczym artylerii, chorążym artylerii w Kanadzie od 1734, porucznikiem artylerii od 1737 i kapitanem tej formacji od 1739. Od 1745 przez cztery lata dowodził artylerią francuską w Kanadzie. Otrzymał Order Św. Ludwika w 1749. Ożenił się 6.03.1753 z Marie-Anne-Françoise Mouchard de Chaban. We dwójkę mieli troje dzieci, ale po paru latach młoda, wesoła i zainteresowana literaturą (oraz literatami) żonka zostawiła starzejącego się oficera i z zapałem przysparzała mu rogów, zmieniając kochanków i rodząc nieślubne dzieci. Claude-Joseph de Beauharnais przeniósł się do marynarki i został komandorem („kapitanem liniowca”) 15.05.1756. W 1758 dowodził 32-działową fregatą Bellone, która wyszła z Rochefort 30.04.1758, skierowana na Martynikę. Jednostka została przechwycona 21.02.1759, około 600 mil od przylądka Lizard, przez brytyjską fregatę Vestal o tej samej sile. W czterogodzinnym starciu Francuzi zostali całkowicie pobici (mieli aż 40 zabitych oraz nieznaną liczbę rannych) i musieli się poddać. Jednak de Beauharnais miał w tym nieszczęściu wielkiego fuksa. Francja ponosiła klęskę za klęską w wojnie siedmioletniej i na gwałt potrzebowała jakiegoś wydarzenia „ku pokrzepieniu serc”. Wykorzystano więc fakt, że fregata Vestal wchodziła w skład eskadry kontradm. Holmesa i zasugerowano (do dzisiaj się to chętnie powtarza), jak to niby załoga Bellone bohatersko walczyła otoczona całą chmarą okrętów przeciwnika, chociaż dzienniki pokładowe jasno dowodzą, że Holmes odesłał do przechwycenia francuskiej fregaty jeszcze tylko 28-działową jednostkę Trent (pozostałe nie zmieniły nawet kursu), a ta ostatnia w chwili opuszczenia bandery przez kawalera de Beauharnais znajdowała się jeszcze 4 mile od miejsca walki. Oczywiście same straty dowodzą, że Francuzi walczyli bardzo dzielnie, jednak podniesienie przez Ludwika XV w czerwcu 1759, w nagrodę za utratę nowiutkiej fregaty, dóbr des Roches-Baritaud, należących do de Beauharnaisa, do rangi hrabstwa, można uznać za lekką ekstrawagancję. W każdym razie Claude-Joseph de Beauharnais był odtąd hrabią des Roches-Baritaud. Niektóre zdawkowe opracowania dzisiejsze twierdzą, że umierając miał stopień szefa eskadry. Nie mam podstaw ani do potwierdzenia (i datowania), ani do zaprzeczenia tej informacji. Jeśli taki awans nastąpił, to po roku 1771. Hrabia des Roches-Baritaud zmarł w Paryżu 25.12.1784.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

André de Fautras d’Andreuil urodził się w Paryżu 28.03.1728. Początkowo służył w armii, zaciągnął się w kwietniu 1745 jako kadet do artylerii, uczęszczał do szkoły w Strasburgu. Od 1747 był oficerem artylerii. W 1761, kiedy miał już stopień kapitana tej formacji, otrzymał zadanie współudziału w formowaniu trzech nowych brygad artylerii na potrzeby marynarki wojennej. W związku z tym zaczął też karierę oficerską we flocie. Otrzymał stopień porucznika marynarki w 1762. Mianowany majorem portu w Breście, zajmował się organizacją wojsk do jego osłony. W 1762 dowodził w Breście keczem bombowym Vésuve, skreślonym z listy floty w tym samym roku. Był potem oficerem na 64-działowcu Saint Michel, wysłanym (lub tylko przeznaczonym do wysłania) na Antyle. Przyczynił się do sformowania w 1769 Korpusu Królewskiej Artylerii Marynarki. Awansował na komandora („kapitana liniowca”) w 1772. W 1775 przebywał w Breście. W 1778 został drugim kapitanem 110-działowca Bretagne, flagowego okrętu generała-porucznika d’Orvilliers w kampaniach tamtego roku, w tym w bitwie pod Ouessant 27.07.1778. Utrzymywał potem, że został podczas niej ranny, gdy dowodził artylerią pokładu dziobowego, ale w raportach nie wymieniono go wśród poszkodowanych. W 1779 kawalera de Fautras d’Andreuil nie było już w składzie załogi liniowca Bretagne. Od 1780 służył jako major generalny marynarki w Breście. Promowano go do rangi szefa eskadry w 1784. Napisał w 1790 pracę pt. „Memoriały (pamiętniki) o organizacji artylerii (czy ogólnie: wojsk marynarki)”. Po restauracji Burbonów dostał 6.07.1814 honorowy stopień wiceadmirała w stanie spoczynku oraz Wielki Krzyż Orderu Św. Ludwika. Zmarł w 1814.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Pierre de Lagarigue de Savigny (1710 - ...) oraz Hubert-Henri-Nicolas de Voutron (1714 - 16.09.1780).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Pierre de Lagarigue (de La Garrigue, de La Guarigue, de Laguarigue) de Savigny urodził się 10.12.1710 na Martynice, gdzie rodzina La Garrigue mieszkała od kilkudziesięciu lat (ściśle biorąc – żyła na różnych francuskich wyspach w Indiach Zachodnich). Jego ojcem był Savinien-Michel de Lagarigue de Savigny (kawaler Orderu Św. Ludwika, potem porucznik królewski na Gwadelupie), a matką – Catherine Pinel. Pierre de Lagarigue wstąpił do korpusu gardemarynów 1.06.1732 w podejrzanie zaawansowanym wieku (bardziej pasowałby rok 1725), co może oznaczać pomyłkę w źródłach lub niebezpośrednią drogę do korpusu, albo może być związane z odległym od metropolii miejscem urodzenia i zamieszkania. Zresztą, gdy odchodził w 1776, przypisano mu 49 lat służby, co datowałoby jej początek (niekoniecznie w charakterze gardemaryna) na 1727. Otrzymał stopień porucznika 1.04.1748. W 1756 był oficerem na 80-działowcu Foudroyant, flagowym okręcie markiza de La Galissonnière w bitwie pod Minorką 20.05.1756. Awansował na komandora („kapitana liniowca”) 17.04.1757. Mając już 59 lat ożenił się 19.09.1769 z 20-letnią Suzanne-Pauline-Marie-Magloire Gréen de Saint-Marsault. Mieli córkę, osiedli w Rochefort. Wycofał się z aktywnej służby w 1776 i na odchodnym dostał 14.03.1776 honorową rangę szefa eskadry w stanie spoczynku. Był też kawalerem Orderu Św. Ludwika. Żył jeszcze w 1789.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Hubert-Henri (Hubert-Henri-Louis) Nicolas [w tym wypadku ów Nicolas wyjątkowo – bo to oczywiście Mikołaj – i złośliwie w stosunku do późniejszych badaczy, jest nazwiskiem, nie imieniem!] de Voutron, pan de Bois, urodził się w 1714 w Rochefort. Jego ojciec, Gédéon Nicolas de Voutron, kawaler Orderu Św. Ludwika od 1712, był od 1696 porucznikiem marynarki, w chwili ustępowania ze służby w 1731 dostał honorową rangę komandora; do dziś jest znany z zachowanych opisów swoich kampanii. Matka Huberta-Henri’ego to Louise de Queux de Saint-Hilaire. Za powinowatego miał szefa eskadry Du Quesne Guittona (Duquesne-Guittona). Rodzina pochodziła z La Rochelle, była początkowo hugenocka i poważnie ucierpiała w wyniku odwołania Edyktu Nantejskiego, w końcu zmuszona do zmiany wiary na katolicką. Hubert-Henri Nicolas de Voutron wstąpił do korpusu gardemarynów 26.05.1729. Otrzymał stopień porucznika 1.01.1746. Około 1750 (grube przybliżenie) ożenił się z Marie-Françoise Astier (Astière). Mieli sześcioro dzieci. Nicolas de Voutron awansował na komandora („kapitana liniowca”) 15.05.1756. Kupił w 1764 dobra Bois i zwany był także panem de Bois. Został brygadierem 25.03.1765. Promowano go do rangi szefa eskadry 25.08.1771. Od 1778 występował na listach marynarki jako hrabia de Voutron, a tytułowano go tak najpóźniej od listopada 1764. Był kawalerem Orderu Św. Ludwika. Zmarł 16.09.1780 w Rochefort lub w Saint-Laurent-de-la-Prée koło Rochefort.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Michel-Joseph Froger, de l'Éguille, (1702/1705 - 05.09.1772) oraz Etienne-Joseph de Saint-Germain d’Apchon (brak danych, ale szefem eskadry został w 1781).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Michel-Joseph Froger, pan de l’Éguille, urodził się w Marennes bądź w Rochefort. Był synem porucznika marynarki. Istnieją różne dokumenty dotyczące jego daty urodzenia oraz imion i nazwisk rodziców. Wstąpił do korpusu gardemarynów w Rochefort 5.09.1722. Zaokrętowano go na statku Kompanii Wschodnioindyjskiej Apollon (o 50 furtach, uzbrojonym w 28 do 44 dział), wysłanym w listopadzie 1722 do wsparcia eskadry komandora de La Rigaudière w ataku na fort Arguin na wybrzeżu Afryki. Żaglowiec ten operował w okolicach fortu Arguin, Senegalu, Gorée, Portendick także od stycznia do lipca 1723. Froger de l’Éguille służył w 1724 na 44-działowcu Néréide, a w 1726 na 44-działowej fluicie Portefaix, wysłanej z zapasami na Antyle. W 1727 był członkiem załogi 64-działowca Ardent. Znajdował się w 1729 na 40/48-działowej fluicie Éléphant, gdy ta zatonęła 1.09 u przylądka Brulé w Zatoce Św. Wawrzyńca. W latach 1730-1731 należał do załóg 28-działowej fluity Gironde i 50-działowca François, zatrudnionych w zadaniach policyjnych na Antylach. Został chorążym marynarki 1.10.1732. Służył potem nadal na Antylach, na pokładzie 28-działowej fluity Charente. W 1734 przeniesiono go na 46-działowiec Gloire, który wspólnie z 70-działowcem Achille i 64-działowcem Fleuron opuścił Brest w 1734 pod rozkazami komandora Jeana-André de Barrailha; jednostki te wysadziły w Gdańsku 24.05.1734 około 2400 żołnierzy, zdobyły 5.06 rosyjską fregatę 32-działową Mitau i 24.08.1734 wróciły do Brestu. W latach 1737-1741 Froger de l’Éguille zdobywał dalsze doświadczenie na 46-działowcu Héros (wyjście 9.06.1737 z La Rochelle ku Ile Royale w Kanadzie, potem do Quebeku), 30/32-działowej fluicie Gironde i 74-działowcu Ferme (wyjście z Tulonu 25.08.1740, dołączenie do eskadry d’Antina na Antylach, po czym powrót do Tulonu w kwietniu 1741). Froger de l’Éguille otrzymał stopień porucznika 1.05.1741. Był oficerem 70-działowca Dauphin Royal, który w lutym i marcu 1744 uczestniczył w działaniach na kanale La Manche zespołu szefa eskadry de Barrailha (w ramach floty generała-porucznika de Roquefeuil), podczas zakończonej całkowitą porażką próby wysadzenia w Wielkiej Brytanii francuskiego korpusu ekspedycyjnego dla wsparcia księcia Karola Edwarda, stuartowskiego pretendenta do tronu (Młodego Pretendenta). Flota ta wyszła najpierw 6.02.1744 z Brestu i połączywszy się z jednostkami z Rochefort dotarła pod Dunkierkę. Stanęła pod Calais 29.02 i pośpiesznie zaokrętowała 11 batalionów z bronią i zaopatrzeniem dla jakobitów, w sumie około 15 tysięcy żołnierzy. W nocy naciskana przez flotę brytyjską adm. Norrisa uciekła do Brestu, docierając tam rozproszona 19.03. Michel-Joseph Froger de l’Éguille został 1.01.1746 kawalerem Orderu Św. Ludwika. Mianowano go w 1746 drugim kapitanem 50-działowca Tigre, który wziął udział w fatalnie zakończonej, wielkiej wyprawie księcia d’Enville (d’Anville) do Nowej Szkocji. Najpóźniej z początkiem 1747 Froger de l’Éguille ożenił się z Marie-Thérèse Gaudion. Mieli dwóch synów (obaj dosłużyli się stopnia komandora i obaj został rozstrzelani przez rewolucjonistów po nieudanym desancie pod Quiberon w 1795).
W 1748 dowodził 30-działową fregatą Fidèle; pochwycił w 1748 dwa żaglowce korsarskie Brytyjczyków, a w 1749 – trzeci. Awansował na komandora („kapitana liniowca”) 17.05.1752 lub 17.05.1751. Od 1752 był członkiem zwyczajnym akademii marynarki. W 1752 powierzono mu komendę nad 24-działową fregatą Nymphe, która opuściła Rochefort 30.12.1752, wysłana na wody Martyniki, skąd wróciła 15.08.1753. W 1755 dowodził 28-działową fregatą Diane we flocie szefa eskadry Duboisa de La Motte, skierowanej do Kanady z zaopatrzeniem (wyjście z Brestu 3.05.1755, powrót do Francji 15.08.1755). W 1756 sprawował dowództwo 80-działowca Foudroyant, flagowego okrętu generała-porucznika de La Galissonnière w ekspedycji przeciwko Brytyjczykom na Minorce i w czasie bitwy pod Minorką 20.05.1756. Potem dowodził małą eskadrą z Brestu i ścigał brytyjskie okręty w rejonie zachodnich podejść do kanału La Manche. W 1757 był dowódcą 74-działowca Entreprenant. Promowano go tymczasowo do rangi szefa eskadry 21.12.1757. Jako kapitan 74-działowca Minotaure objął w 1758 dowództwo nad zespołem (w sumie trzy okręty liniowe i wiele dużych żaglowców Kompanii Wschodnioindyjskiej) wysłanym na Ocean Indyjski dla wzmocnienia tamtejszych sił francuskich. Dotarł do Ile de France latem 1759. Pełnił odtąd rolę zastępcy głównodowodzącego w Indiach Wschodnich pod szefem eskadry d’Aché podczas końcowego okresu niezbyt fortunnych kampanii tego ostatniego, prowadzonych od stycznia 1758 do końca 1760. Walczył w bitwie pod Porto Novo 10.09.1759 i powziął głęboką niechęć do oficerów francuskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej. Kiedy d’Ache z końcem 1760 odpłynął do Francji, Froger de l’Éguille objął naczelne dowództwo na Oceanie Indyjskim, jednak w 1761 sam został wezwany do powrotu. Dostał stałą rangę szefa eskadry 1.01.1761. Od 28.12.1762 dowodził marynarką w Rochefort. Został generałem-porucznikiem 5.11.1766. Nagrodzono go komandorią Orderu Św. Ludwika 15.08.1768. Był członkiem honorowym akademii marynarki od 1768 lub 1769. Zmarł 5.09.1772 w Angouleme.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Etienne-Joseph de Saint-Germain, kawaler d’Apchon (Dapchon) urodził się w 1724 w krainie Forez. Pochodził z rodziny związanej z marynarką wojenną. Wstąpił do korpusu gardemarynów w 1740. W 1765 dowodził 24/26-działową fregatą Gracieuse przed katastrofalnie zakończonym rajdem przeciwko marokańskiemu Larache (27.06.1765). W 1766-1767 sprawował komendę nad 32-działową fregata Pléiade. Awansował na komandora („kapitana liniowca”) w 1770. W 1771 był kapitanem 32-działowej fregaty Atalante i eskortował francuskie statki na wodach Lewantu, operując też w okolicach Tunisu oraz Malty. W 1773 dowodził 80-działowcem Languedoc w Tulonie. W 1776 objął ponownie dowództwo 24/26-działowej fregaty Gracieuse, wyposażonej w czerwcu w Tulonie do działań na wodach Lewantu; operował pod Algierem, Maltą, Smyrną. W 1778 dowodził 74-działowcem Protecteur w eskadrze wiceadm. d’Estaing, wysłanej 13.04.1778 na wody Ameryki Północnej i Indii Zachodnich, gdzie stoczyła wiele walk z Anglikami, w których kawaler d’Apchon brał udział (m.in. walczył w zwycięskiej bitwie pod Grenadą 6.07.1779). Po powrocie do Europy nadal był w 1780 kapitanem liniowca Protecteur. Wyszedł 28.05.1780 z redy wyspy Aix w rejs patrolowy po wschodnim Atlantyku, na szerokości geograficznej Brestu, trwający do 5.06; zagarnął 2 statki z brytyjskiego konwoju zmierzającego do Quebeku i zawinął do Kadyksu 18.06.1780. Promowano go do rangi szefa eskadry w 1781. W 1784 wchodził w skład komisji z Lorient, oceniającej postępowanie oficerów francuskich w zakończonej klęską bitwie u Wysepek Świętych 12.04.1782.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Joseph-François-Auguste Jules d'Albert de Saint-Hippolyte (1726 - 09.03.1799) oraz Jean de Brun de Boades (brak danych, promowany na szefa eskadry 20.08.1784).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Joseph-François-Auguste-Jules [w tym wypadku Juliusz to tylko czwarte imię, nie nazwisko] d’Albert de Saint-Hippolyte (de Saint-Hippolite) urodził się 4.05.1726 w Aix-en-Provence. Jego ojcem był Michel d’Albert, senior de Saint-Hippolyte, Saint-Estève i Montravail, radca królewski, a matką - Jeanne-Marie de Margallet de Luynes. Wstąpił do korpusu gardemarynów w Tulonie 1.01.1741. Został szefem brygady 1.01.1746 i chorążym marynarki 1.04.1748. Otrzymał stopień porucznika marynarki 11.02.1756. Był oficerem na 64-działowcu Sage we flocie generała-porucznika de La Galissonnière wyprawionej w 1756 przeciwko Brytyjczykom na Minorce i walczącej w bitwie pod Minorką 20.05.1756. Służył w 1758 na 30-działowej fregacie Rose, ścierającej się ze zmiennym szczęściem z przeciwnikami we wschodniej części Morza Śródziemnego, gdzie 4.03.1758 zdobyła angielski okręt korsarski (d’Albert de Saint-Hippolyte został wtedy ranny w nogę kulą z muszkietu), a 30.06.1758 sztrandowała na wybrzeżach Malty po walce z brytyjskimi jednostkami i została spalona. D’Albert został kawalerem maltańskim 16.11.1758. W 1759 wchodził w skład kadry oficerskiej 74-działowca Redoutable. Okręt ten należał do flotylli szefa eskadry de La Clue-Sabrana, który opuścił 17.08.1759 Tulon z 12 liniowcami i 3 fregatami, zdaniem jednych mając rozkaz zawinąć do Brestu (skąd planowano wyjście floty osłaniającej inwazję na Wyspy Brytyjskie), a zdaniem innych skierowany na Antyle. Siak czy owak eskadra ta została przechwycona w pobliżu Gibraltaru przez Anglików, uległa rozproszeniu i ścigana przez przeciwnika schroniła się częściowo w Kadyksie, a częściowo na neutralnych wodach portugalskich w pobliżu Lagos. Jak to było wówczas nagminne we wszystkich flotach w podobnych okolicznościach, także adm. Boscawen niewiele sobie robił z neutralności słabszego i zaatakował 17-19.08.1759 Francuzów, którzy w sumie stracili 5 liniowców, w tym jednostkę flagową. Redoutable próbował schronić się w zatoce Almadora, ale wszedł na mieliznę i został przez Anglików spalony. Kawaler d’Albert de Saint-Hippolyte dostał stopień kapitana fregaty 1.10.1764. Awansował na komandora („kapitana liniowca”) 15.11.1771. Od 9.11.1776 był brygadierem sił morskich. Otrzymał 1.12.1776 stanowisko dyrektora portu w Tulonie. Dowodził 74-działowcem Victoire, który w okresie 16.07-28.10.1778 uczestniczył w kampanii, jaką zrealizowała w zachodniej części Morza Śródziemnego eskadra kawalera de Fabry, wyłapująca brytyjskie statki handlowe. Nadal na Victoire d’Albert de Saint-Hippolyte uczestniczył 1.05.1779 w zdobyciu brytyjskiej fregaty 32-działowej w Cieśninie Gibraltarskiej. Brał udział w kampanii 1779 (3.06-14.09), kiedy Francuzi generała-porucznika d’Orvilliersa podążyli z Brestu na południe, by połączyć się z hiszpańską flotą generała-porucznika de Cordoby w rejonie Sisargas, skąd wspólnie popłynięto ku wybrzeżom angielskim. Kampania gigantycznej połączonej floty francusko-hiszpańskiej (67 liniowców), która miała być uwieńczona inwazją wielkiej armii francuskiej na Wyspy Brytyjskie, zakończyła się po trzech miesiącach powrotem do Brestu okrętów pozbawionych wody, z kończącą się żywnością, z załogami zdziesiątkowanymi przez tyfus, ospę i szkorbut. Kawaler d’Albert de Saint-Hippolyte na Victoire wyszedł 3.02.1780 z Brestu na Antyle, gdzie dotarł 22.03.1780. Brał tam udział 17.04.1780 w bitwie z Anglikami pod Dominiką oraz w starciach w tym rejonie 15.05 i 19.05.1780. Wciąż na tym samym okręcie opuścił Brest w marcu 1781 w składzie floty generała-porucznika de Grasse, walczył pod Fort Royal na Martynice 29.04.1781. Uczestniczył w bitwie pod Chesapeake 5.09.1781. Promowano go do rangi szefa eskadry 12.01.1782. Był kawalerem Orderu Św. Ludwika. Rewolucjoniści aresztowali go 16.10.1792, ale przeżył. Zmarł 9.03.1799 w Aix-en-Provence.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Losów osoby scharakteryzowanej jako „Jean de Brun de Boades, promowany na szefa eskadry 20.08.1784” raczej nie da się opisać, ponieważ najprawdopodobniej nie istniała.
Sęk w tym, że niejaki Emanuel-François-Antoine (Emmanuel-François-Antoine czy Emanuel-Esprit-Antoine) de Brun, senior de Boades (Boadès), de Villepeys i de la Meaux, radca parlamentu Prowansji od 1711, miał z żoną (poślubioną w 1720) Elizabeth de Boisson trzech synów. Najstarszy z braci, Joseph-François, odziedziczył tytuł seniora de Boades i zajmował się sprawami na lądzie, więc jego mamy z głowy. Niestety, dwóch następnych służyło w marynarce wojennej tylko z niewielkim „przesunięciem fazowym”, a ponieważ w dokumentach każdy z nich niemal niezmiennie jest przedstawiany bez imienia, jako kawaler Brun de Boades (Brun de Boadès), strasznie trudno te informacje rozsupłać i przypisać „właściwemu” z braci. Mylą się oni nagminnie kronikarzom, zawodowym historykom i amatorom. Poniżej przedstawiam więc własną próbę rozpisania losów tych obydwu na właściwe postaci, ale z zastrzeżeniem, że ABSOLUTNIE nie mogę wykluczyć pomyłek, skoro nagminnie występują już w źródłach. Na przykład już na starcie starszemu z braci przypisuje się imię Jean, a młodszemu Joseph, lecz daty rozpoczęcia służby w marynarce i kolejne szczeble awansowe są akurat w odwrotnej chronologii – niby nie jest to niemożliwe, ale jednak podejrzane.

Jean-François-Emmanuel de Brun de Boades, wstąpił do korpusu gardemarynów 2.04.1748. Otrzymał stopień porucznika 15.01.1762. W 1775 i na początku 1776 dowodził w Tulonie 18/20-działową barką z ożaglowaniem łacińskim Eclair. Awansował na komandora („kapitana liniowca”) 4.04.1777. W 1778 dostał dowództwo 32-działowej fregaty Magicienne, przeznaczonej wtedy do patrolowania wód między Cieśniną Gibraltarską a Przylądkiem Św. Wawrzyńca, zaś w 1779 wchodzącej w skład sił morskich generała-porucznika d’Orvilliersa, a także połączonej floty hiszpańsko-francuskiej. W 1780 był kapitanem 64-działowca Triton w eskadrze generała-porucznika de Guichen i walczył 17.04.1780 w bitwie z Anglikami pod Dominiką oraz brał udział w starciach w tym rejonie 15.05 i 19.05.1780. We flocie generała-porucznika de Grasse dowodził w 1781 okrętem 64-działowym Réfléchi. Walczył w bitwie u wejścia do zatoki Chesapeake 5.09.1781, został w jej trakcie śmiertelnie ranny i zmarł dwa dni później.

Joseph de Brun de Boades wstąpił do korpusu gardemarynów 12.01.1746. Otrzymał stopień porucznika 17.04.1757. W 1759 był oficerem na 74-działowcu Guerrier. Okręt ten należał do zespołu szefa eskadry de La Clue-Sabrana, który opuścił 17.08.1759 Tulon, a 17-19.08.1759 został rozgromiony pod Lagos przez brytyjskiego adm. Boscawena. Jednak Guerrier zdołał uciec na północny zachód i dotarł do Lizbony, a potem do Rochefort. De Boades dowodził w 1771 szebeką 20-działową Singe w Tulonie, potem był oficerem na 26-działowej fregacie Topaze, operującej na wodach wschodniej części Morza Śródziemnego (Wyspy Jońskie, Smyrna). Awansował na komandora („kapitana liniowca”) 24.03.1772. Służył w 1772 jako zastępca dowódcy wspomnianej fregaty Topaze. W 1781 dowodził w Breście 74-działowcem Actif. Ochraniał konwój w eskadrze generała-porucznika de Guichen, w składzie eskadry La Motte-Picqueta wyszedł z Brestu 24.04.1781 i krążył do 18.05 w celu przechwycenia podążającego z Wyspy Św. Eustachego bogatego konwoju brytyjskiego, walczył 14-15.05 w pojedynku z brytyjskim 64-działowcem Nonsuch na wodach Zatoki Biskajskiej, wrócił do Brestu. W 1782 być może przejął po bracie dowodzenie 74-działowcem Réfléchi, skoro mimo śmierci jednego kawalera de Brun de Boades we wrześniu 1781, okręt ten nadal jest wykazywany jako dowodzony przez kawalera de Brun de Boades w bitwie pod St. Kitts 25-26.01.1782, ale nie da się wykluczyć zwykłego błędu, zwłaszcza że kwietniu 1782 Réfléchi miał już innego kapitana, a żaden Brun de Boades nie dowodził wtedy liniowcem we flocie generała-porucznika de Grasse. W każdym razie pozostały przy życiu de Brun de Boadès został promowany do rangi szefa eskadry 20.08.1784.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi André d’Urtubie (1707 - 31.05.1767) oraz Louis-Jean de Kerémar (1716 - 1794).
Pozdrawiam Janusz.