www.timberships.fora.pl

kgerlach

Antoine-Alexis Périer de Salvert był młodszym bratem opisanego wcześnie Étienne'a Périer, więc wszystkie uwagi o rodzinie są już tam podane. Urodził się 3.09.1691 w Dunkierce. Poszedł na morze w 1701 jako ochotnik w eskadrze Dunkierki. Służył w 1701 na 50/52-działowcu Amphitrite, w 1702 na 30/32-działowcu Milford, w 1703 na 1-działowej kanonierce Droit, w 1704 na 52-działowcu Salisbury i latach 1704-1705 na 20-działowej fregacie Héroine. Został gardemarynem 10.05.1705 (albo 10 dni później). Żeglował pod Forbinem i Duguay-Trouinem, wyróżniając się w wielu walkach, odnosząc rany i dostając się do niewoli. Służył w latach 1705-1706 na 46-działowcu Jersey, w 1707 na 46/48-działowcu Protée (w maju miał udział w zdobyciu angielskiego 70-działowca Hampton Court koło Bévéziers), w marcu 1708 dowodził należącym do korsarzy z Dunkierki 12-działowym transportowcem Château de Delft, potem był w 1708 na 24-działowej fregacie Zéphyr i 50-działowcu Blackwall. W 1710 pełnił funkcję zastępcy dowódcy fregaty Zéphyr, następnie został porucznikiem grenadierów w Ypres. W latach 1712-1713 dowodził 16-działową fregatą korsarską Lion z Dunkierki i schwytał 38 statków. W 1714 otrzymał komendę nad 66-działowcem królewskim Grafton. W latach 1716-1719 dowodził fregatą Kompanii Senegalskiej i u wybrzeży Gwinei zwalczał konkurentów w handlu niewolnikami. W 1720 był kapitanem statków Kompanii Indyjskiej. W marynarce królewskiej awansował 16.08.1721 na "chorążego liniowca". W latach 1724-1725 dowodził statkami Kompanii Indyjskiej, operował u wybrzeży Afryki, atakował Holendrów. W 1727 był kapitanem 40/48-działowca Gloire - i 36-działowego statku Kompanii Indyjskiej Neptune. Ożenił się koło 1729 z Marie-Françoise-Elisabeth Piotar. Mieli syna (Pierre-Alexis, ur. 1730, "porucznik liniowca" od 1757). W marynarce wojennej awansował 1.04.1730 na "porucznika liniowca". Otrzymał 7.06.1730 komendę nad 28-działową fluitą Somme, skierowaną do Luizjany, gdzie jako przedstawiciel króla dowodził pod rozkazami swojego brata - Étienne'a Périer - ekspedycją wyniszczającą indiański lud Natchez.
W latach 1733-1734 zaangażowany był we francuskie działania na Bałtyku, wspierające prawa Stanisława Leszczyńskiego do tronu Polski. W 1733 dowodził 16-działową fregatą Méduse w eskadrze La Luzerne'a. W 1734 był drugim kapitanem 64-działowca Fleuron w wyprawie komandora Claude'a de Beauharnais de Beaumont, która po wyjściu z Brestu w maju dotarła do Kopenhagi, wysadziła wojska pod Gdańskiem 24.05.1734, zdobyła w czerwcu rosyjską fregatę Mitau, wróciła do Brestu (via Kopenhaga) 24.08.1734.
Antoine-Alexis Périer de Salvert został 13.05.1738 kawalerem Orderu Św. Ludwika. W latach 1738-1739 dowodził 30-działową fregatą Astrée zwalczającą obcych handlarzy niewolników u wybrzeży Gwinei, a w drodze powrotnej zaatakował marokańskich korsarzy z Salé i Larache. W latach 1740-1741 był drugim kapitanem 74-działowca Juste podczas kampanii na Antylach markiza d'Antin (wiceadm. Floty Ponantu wyszedł z Brestu na początku września 1740, dotarł do Martyniki 21.10.1740, do San Domingo 7.12.1740, przestał tam bezczynnie do 7.02.1741, po czym wrócił do Francji). Périer de Salvert awansował 1.05.1741 na "kapitana liniowca". Dowodził w 1742 okrętem 74-działowym Dauphin Royal.
W 1745 był kapitanem 64-działowca Mars wyposażanego w Breście w związku z informacjami, że Anglicy oblegli Louisbourg w Kanadzie (król wysłał mu instrukcje 15.05.1745); miał pomóc twierdzy, albo zaatakować jakąś pozycję Brytyjczyków w Akadii, lecz także próbować przechwycić jakieś bogato załadowane statki wschodnioindyjskie lub żaglowce skarbowe wracające do Europy. Udał się najpierw na Azory, a potem w okolice Grand Banks. Operował wraz z innymi okrętami, ale w gęstej mgle i przy częstych sztormach niewiele dało się zdziałać. Jednostki musiały skierować się na północ Nowej Fundlandii (do portu Croque) po wodę i drewno opałowe; wróciły do Brestu 12.10.1745 po praktycznie bezowocnym rejsie.
W 1747 Antoine-Alexis Périer de Salvert dowodził okrętem 68-działowym Northumberland, na którym przedostał się do Kanady. Ożenił się po raz drugi około 1747 z Angélique-Rosalie de la Doz. Mieli syna (Eléonor-Jacques-Marie-Stanislas, ur. 1748, gardemaryn od 1762, potem oficer marynarki). Został 17.02.1750 mianowany komisarzem generalnym artylerii. Awansował 1.09.1752 (lub w październiku 1752) na szefa eskadry. W latach 1751-1752 dowodził 64-działowcem Lys i 56-działowcem Alcyon. Był w 1755 kapitanem 64-działowca Bizarre w eskadrze Duboisa de la Motte, obarczonego zadaniem dostarczenia posiłków do Kanady i Louisbourga. Eskadra wyszła z Brestu 3.05.1755, zaopatrzyła Louisbourg oraz Quebec, po czym wróciła do Francji 15.08.1755 utraciwszy 2 liniowce zdobyte przez Brytyjczyków (ale okrętu Bizarre nie było wśród nich). W czerwcu 1756 Périer de Salvert wspólnie z marszałkiem de Belle Isle dokonali inspekcji ochrony wybrzeży nad kanałem La Manche. Mianowano go 14.11.1756 inspektorem Magazynu Map i Planów marynarki, jednak był już bardzo chory, więc traktowano to jako synekurę wynagradzającą dawne zasługi. Zmarł 7.04.1757 w Wersalu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Christophe Rigault de la Caffinière (awans kapitański otrzymał w 1675) oraz de Salampart (awans kapitański otrzymał w 1677).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Christophe Ripault de la Caffinière był w 1669 "porucznikiem liniowca" na 36/40-działowej fregacie Etoile, operującej w eskadrze Beauforta (od 5.06.1669) podczas oblężenia Kandii (19.06-21.08.1669) i w walkach z Turkami do 31.08.1669. W latach 1670-1671 służył w tym samym stopniu na 64-działowcu Prince w eskadrze d'Estréesa walczącej z korsarzami z Afryki północnej. Od 1.02.1671 porucznik La Caffinière wchodził w skład załogi 70-działowca Henri, flagowego okrętu wiceadm. d'Estréesa w walce z korsarzami z Afryki północnej. Od 4.06.1671 służył na 120-działowcu Soleil Royal w eskadrze Duquesne'a na wodach Zatoki Biskajskiej. Od marca 1673 był oficerem na 68-działowcu Orguilleux walczącym w wojnie z Holendrami; brał udział w bitwie pod Schooneveldt 7.06.1673. Od 8.03.1675 "kapitan liniowca" La Caffinière dowodził 32/34-działowcem Hardi, który miał być wysłany z Rochefort do Indii Wschodnich. Jednak w rzeczywistości w latach 1675-1677 dowodził 28/30-działową fregatą Jeux na Antylach, w eskadrach de Granceya i d'Estréesa (w tej ostatniej podczas nieudanej próby zdobycia Tobago 3.03.1677).
W latach 1677-1678 La Caffinière był kapitanem 26/30-działowej fregaty Diligente (do 7.06.1678) w osłonie konwojów i zwalczaniu korsarzy między Bordeaux a Nantes. Od 21.01 do 8.04.1679 dowodził (pod szefem eskadry de Châteaurenault) 48/54-działowcem Bon w eskadrze obrony wybrzeży atlantyckich. Zgodnie z rozkazem z 8.04.1679 przeszedł wraz ze wspomnianym szefem eskadry na 54/60-działowiec Diamant w siłach operujących u wybrzeży Afryki i Portugalii przed powrotem do Brestu 3.11.1679. Od 22.02.1680 do 2.03.1681 dowodził pod wiceadm. d'Estréesem 50/60-działowcem Excellent wyprawionym z eskadrą na Antyle (wyjście z Rochefort 18.04.1680). Od 5.04.1680 ochotnikiem na tym samym okręcie był jego syn. Od 17.10.1685 do 13.01.1686 La Caffinière dowodził 10-działową fregatą Pressante mającą za zadanie chwytać hugenotów, którzy po odwołaniu Edyktu Nantejskiego chcieli uciekać z Francji przed okrutnymi prześladowaniami. W 1686 dowodził (pod szefem eskadry hrabią de Béthune) 50/54-działowcem Apollon w Breście, ale 11.04.1686 obaj przeszli na 50/60-działowiec Entreprenant i uczestniczyli na nim (po wyjściu z Brestu 31.05) w działaniach eskadry d'Estréesa na wodach hiszpańskich do 31.07.1686. Na początku 1689 La Caffinière dowodził 34-działową fregatą Gaillarde, wchodzącą w skład ochrony wybrzeża w Rochefort. Od 22.02.1689 do 4.01.1690 był dowódcą 20/28-działowej fregaty Embuscade, początkowo u wybrzeży atlantyckich. Na wiosnę 1689 Christophe Ripault, senior de la Caffinière, otrzymał od króla rozkaz zawiezienia do Nowej Francji hrabiego Frontenac, a potem udania się w kierunku Nowego Jorku w celu udziału w połączonym ataku na to miasto sił lądowych Frontenaca i własnej małej eskadry od morza. Wyruszono 23.07.1689 z La Rochelle i dotarto do Quebeku. Jednak potem Frontenac nie pojawił się na miejscu spotkania (był zajęty konfliktem z Indianami), więc La Caffinière nic nie wskórawszy wrócił do La Rochelle z końcem grudnia 1689. Od 1691 sprawował komendę nad 40/50-działowcem Neptune, na którym uczestniczył w szwendaniu się Tourville'a po morzu od czerwca do sierpnia 1691. Mając po swoimi rozkazami jeszcze dwa inne liniowce rozbił w sierpniu 1692 pod Finisterre konwój i dywizjon hiszpański. Otrzymał 27.01.1693 dowództwo 60-działowca Brave. Skończył swoją karierę jako gubernator arsenału w Port Louis (Lorient) w 1697. Jakiś de la Caffinière występuje jeszcze na liście marynarki francuskiej w 1702 jako posiadacz Orderu Św. Ludwika, ale że było kilku tego nazwiska, nie wiem, czy chodzi akurat o omawianego.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Jacques Amador Egroy de Salampart (Salempart) awansował na porucznika w 1667. Był w 1671 porucznikiem na 36-działowcu Tigre walczącym w eskadrze d'Estréesa z korsarzami północnoafrykańskimi. Od 16.01 do 19.08.1672 służył w randze "porucznika liniowca" na 64-działowcu Grand w eskadrze d'Estréesa współpracującej z Anglikami w wojnie przeciwko Holendrom; brał na nim udział w bitwie pod Solebay 7.06.1672. Od 27.02.1673 do 14.08.1673 był porucznikiem na 48/50-działowcu Prince walczącym w bitwach pod Schooneveldt 7.06 i 14.06 oraz pod Texel 21.08. Od 6.03 do 10.08.1674 zajmował takie samo stanowisko na 50-działowcu Aquilon w Rochefort. Od 5.04.1675 był krótko porucznikiem na 44/46-działowcu Cheval Marin w Tulonie. W latach 1675-1676 służył jako porucznik na 46-działowcu Mignon, który opuścił 17.12.1675 Tulon w eskadrze Duquesne'a i walczył na Morzu Śródziemnym, uczestnicząc w bitwach pod Alicudi 8.01.1676, pod Augustą 22.04.1676, pod Palermo 2.06.1676. Od 5.02.1677 Jacques Amador Egroy de Salampart w stopniu "kapitana liniowca" miał być w Tulonie drugim kapitanem 56/64-działowca Fier. Od 30.07.1677 dowodził pod szefem eskadry Rouxelem de Medavy 64/70-działowcem Invincible, wyposażanym w Rochefort do służby we flocie d'Estréesa. Od 28.04.1678 był kapitanem korwety operującej u wybrzeży Poitou. Od 4.08.1678 "kapitan liniowca" Jacques Amador Egroy de Salampart dowodził w Rochefort 26/30-działową fregatą Diligente. Od 4.02.1680 zajmował stanowisko drugiego kapitana 48/54-działowca Heureux w eskadrze Duquesne'a operującej przeciwko Hiszpanom na Morzu Śródziemnym. Od 25.12.1681 do 22.01.1682 był drugim kapitanem 40/44-działowca Indien, wykonującego rozmaite misje na Morzu Śródziemnym. W 1682 służył w tym samym charakterze na 44/46-działowcu Cheval Marin w eskadrze Tourville'a w Tulonie, koło Majorki, pod Algierem; w eskadrze Duquesne'a podczas bombardowania Algieru 20.08-12.09.1682. Ponownie służył na tym liniowcu od 13.03.1683 do maja 1684, ale jako ochotnik, w Tulonie i na Morzu Śródziemnym, głównie podczas operacji zwalczania korsarzy północnoafrykańskich. W latach 1685-1686 był kapitanem (od września 1685 do 25.01.1686) 12/24-działowej fregaty Bien Aimée, wyposażonej w Rochefort do służby w ochronie wybrzeży u Belle-Ile, La Rochelle, redy Chef de Baye, Brestu. W 1686 dowodził 40/44-działowcem Hasardeux w eskadrze Foranta, potem d'Estréesa u wybrzeży Hiszpanii i Wysp Kanaryjskich. Od 15.01.1689 miał być drugim kapitanem 44/48-działowca Oiseau w Breście, ale okrętu tego nie wprowadzono wówczas do aktywnej służby. Od 6.03.1689 dowodził 50/56-działowcem Précieux i walczył w bitwie na Zatoce Bantry 11.05, potem znajdował się w eskadrze Tourville'a na Atlantyku do września 1689. W 1689 dowodził krótko (do 1.12) w Breście 60-działowcem Furieux.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Jean-François-Florent de Laigle (1650 - 1708, awans kapitański otrzymał w 1682) oraz de Ferville (1645 - 01.01.1715, awans kapitański otrzymał w 1680).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Jean-François-Florent de Laigle, kawaler de Chalais, urodził się około 1650 w Saintonge. Zaczął służyć w marynarce wojennej w 1670. Został "chorążym liniowca" w 1673. Od 5.04.1675 służył jako chorąży na okrętach uczestniczących w 1675-1678 w operacjach związanych z walkami o Mesynę, biorąc udział w bitwach pod Alicudi 8.01.1676, Augustą 22.04.1676, Palermo 2.06.1676 (gdzie się odznaczył), L'Escalette w listopadzie 1677; w tym kontekście wymienia się go (z nakładaniem dat) w składzie załogi 50-działowca Vermandois oraz 48/54-działowca Téméraire. W 1677 awansował na "porucznika liniowca". Od 15.01.1679 był porucznikiem na 40/44-działowej fregacie wiosłowej Arc-en-Ciel, która opuściła 30.04 Tulon w eskadrze Tourville'a, po czym operowała pod Majorką (5.05), Algierem, Tunisem i Kadyksem, zanim nie zawinęła na Belle-Ile w październiku. Od 28.01.1680 służył jako porucznik (drugi oficer) na 46/48-działowcu François, operującym w eskadrze Châteaurenaulta, która po wyjściu z Brestu 22.04.1680 działała przeciwko korsarzom marokańskim i trypolitańskim co najmniej do końca sierpnia. Od czerwca 1681 zajmował takie samo stanowisko na 24/28-działowej fregacie Eveillé, używanej w Breście do ćwiczenia manewrów. Awansował na "kapitana liniowca" na początku 1682. Od 28.01.1682 do kwietnia 1682 był drugim kapitanem 40/44-działowca Eole w Tulonie. Wszedł 13.04.1682 na krótko na pokład 48/50-działowca Sage w charakterze szefa gardemarynów. Od 21.04.1682 zajmował stanowisko drugiego kapitana 48/56-działowca Aimable w Tulonie i w eskadrze Duquesne'a pod Algierem (od lipca) oraz podczas bombardowania tego miasta 20.08-12.09, przed powrotem do Tulonu 17.10.1682. Od 13.03.1683 służył na 40/46-działowcu Laurier, biorąc udział w bombardowaniu Algieru przez flotę Duquesne'a 26.06.1683. Od 2.03.1684 do 3.05.1684 należał do kadry 50-działowca Ardent w Tulonie, przechodząc z niego razem z dowódcą, Abrahamem Duquesne-Guitton, na 28-działowiec Hirondelle, na którym został drugim kapitanem; uczestniczył w bombardowaniu Genui oraz działaniach u wybrzeży Katalonii; wrócił do Tulonu 27.08. Potem w 1684 kawaler de Chalais był drugim kapitanem 50/54-działowca Vaillant w eskadrze Duquesne'a u wybrzeży Katalonii. Od 23.03.1685 był jednym z kilku "kapitanów liniowca" formalnie zaokrętowanych na 60-działowiec Ferme, przewidziany na flagowy okręt marszałka d'Estréesa w ekspedycji przeciwko Trypolisowi, ale ostatecznie tego okrętu nie wprowadzono wówczas do aktywnej służby. W 1689 Jean-François-Florent de Laigle, kawaler de Chalais dowodził (do października lub grudnia) 40/44-działowcem Indien w Tulonie i w eskadrze Tourville'a, która przeszła (między czerwcem a sierpniem 1689) do Brestu i potem operowała na Atlantyku. Jako kapitan 52-działowca Vigilant walczył w bitwie pod Béveziers (Beachy Head) 10.07.1690. Dowodząc 58/60-działowcem Brave uczestniczył w bitwie pod Barfleur 29.05.1692. Zmarł w 1708 w Charente.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

François Sochet de Parthenay de Ferville urodził się około 1645 (ale podawana jest też data 1638) w Niort. Pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej. Został "chorążym liniowca" w 1670. Od 4.12.1671 służył w tym stopniu na 36-działowcu Ecueil w Rochefort. Od 19.01.1672 był już "porucznikiem liniowca" na 34-działowcu Capricieux, wyposażonym w Rochefort do walki z korsarzami afrykańskimi. Od 27.02 do grudnia 1673 wchodził jako oficer w skład załogi 30/32-działowej fregaty Hirondelle, służącej w ochronie brzegów atlantyckich. Od 3.03 do sierpnia 1674 był porucznikiem na 48/50-działowcu Bon w zespole atlantyckim szefa eskadry Gabareta. Od 19.04.1675 do 1676 służył jako porucznik na 66-działowcu Sans Pareil w Rochefort i na Morzu Śródziemnym; walczył w bitwach pod Alicudi 8.01.1676 i pod Augustą 22.04.1676. W 1677 był krótko (do 28.04) porucznikiem na 44-działowcu Tigre w Breście. Od 15.06.1677 zajmował takie samo stanowisko na 76/80-działowcu Magnanime w eskadrze Duquesne'a na Morzu Śródziemnym. Od 15.04.1678 do 13.10.1678 był porucznikiem na 28/44-działowcu Perle, operującym na Atlantyku i na Morzu Śródziemnym. Od 15.01 do 29.01.1679 de Ferville służył w charakterze porucznika na 48/56-działowcu Aimable w Tulonie. Awansował 26.01.1680 na "kapitana liniowca". Od 4.02.1680 był trzecim kapitanem 52-działowca Fortuné w eskadrze Duquesne'a, działającej do listopada 1680 na Morzu Śródziemnym przeciwko Hiszpanom. Od stycznia 1681 zajmował w Tulonie stanowisko drugiego kapitana na 40/46-działowcu Laurier albo od stycznia 1681 do czerwca 1682 był drugim kapitanem na 32/42-działowej fregacie Bizarre w Tulonie i na Morzu Śródziemnym, m.in. uczestnicząc w operacjach eskortowych. W 1683 dowodził 12/18-działową fregatą Vipère w eskadrze Lewantu. W drugiej połowie 1683 był drugim kapitanem 48/50-działowca Sage w Tulonie i na Morzu Śródziemnym. Od 18.04.1684 de Ferville był krótko drugim kapitanem 56/60-działowca Assuré w Tulonie, z którego przeszedł razem z dowódcą 3.05.1684 na 52/60-działowiec Fortuné (zostając na tym samym stanowisku), biorący udział w bombardowaniu Genui w maju 1684, a od sierpnia operujący w eskadrze Duquesne'a u wybrzeży Katalonii. Od 2.04 do lipca 1686 de Ferville był "drugim kapitanem" na 58-działowcu Marquis w eskadrach Mortemarta i d'Estréesa na Morzu Śródziemnym oraz u wybrzeży hiszpańskich. W 1687 zajmował stanowisko drugiego kapitana 44/48-działowca Capable, który wychodząc z Tulonu operował na wodach Lewantu, Malty, przed powrotem do Tulonu 29.11.1687. Na przełomie 1688/1689 był drugim kapitanem 52/56-działowca Prudent; okręt ten operował m.in. w eskadrze d'Amfreville'a pod Gibraltarem w styczniu 1689. W latach 1689-1690 de Ferville służył jako drugi kapitan 48/52-działowca Aquilon w Tulonie i w eskadrze Tourville'a, która zawinęła do Brestu w sierpniu 1689. Od 17.09 do listopada 1689 dowodził 50/54-działowcem Vaillant w eskadrze Gabareta w Breście i potem podczas przejścia do Rochefort. Jako kapitan 44/48-działowca Solide walczył w bitwie pod Béveziers (Beachy Head) 10.07.1690. Dowodząc 58/60-działowcem Sans Pareil uczestniczył w bitwie pod Barfleur 29.05.1692. W 1694 został kawalerem Orderu Św. Ludwika.
Dalsze losy budzą kontrowersje. Wg najbardziej prawdopodobnej wersji wycofał się z aktywnej służby na morzu w 1697 i został kapitanem portu w Port Louis.
Inni chcą widzieć jeszcze jego udział w bitwie pod Vélez-Malagą 24.08.1704, ale istnieje wielka rozbieżność co do charakteru tego ewentualnego uczestnictwa. Zdaniem jednych dowodził w niej 56-działowcem Fendant, chociaż skądinąd wiadomo, że kapitanem tego okrętu był w owej bitwie de la Luzerne; kolejni dawni autorzy przypisywali mu dowodzenie pod Vélez-Malagą 60-działowcem Zélande, aczkolwiek nazwisko kapitana tego okrętu pojawia się też w postaci de Serville; trzeci wariant to dowódca zespołu ośmiu galer. Być może zamieszanie ma coś wspólnego z faktem, że nie był ostatnim de Ferville w marynarce wojennej.
Zmarł w 1715 w Port Louis. Był żonaty, ale nie miał dzieci, które by go przeżyły.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Roussel (awans kapitański otrzymał w 1680) oraz de l'Aulnay de Vaudricourt (awans kapitański otrzymał w 1673).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Claude de Roussel de Bellefontaine był w 1666 do listopada "chorążym liniowca" na 36/40-działowcu Jules we flocie księcia de Beaufort, która przeszła z Tulonu (29.04) do Brestu. Awansował 1.04.1670 na "porucznika liniowca". W 1671 służył krótko jako porucznik na 36-działowcu Tigre w Rochefort. Od 16.01.1672 był porucznikiem na 48/50-działowcu Bourbon w eskadrze d'Estréesa współdziałającej z Anglikami w wojnie z Holendrami; walczył na tym okręcie w bitwie pod Solebay 7.06.1672. Od 23.07.1672 do zatonięcia okrętu koło Puerto Rico w lutym 1673 służył na 36-działowcu Ecueil, skierowanym z Brestu na Antyle. Od 18.03 do sierpnia 1673 był porucznikiem na 28-działowcu Laurier w eskadrze ochrony wybrzeży atlantyckich. Od 22.03.1675 zajmował stanowisko porucznika na 40-działowcu Entendu, uczestniczącym w walce 15.06.1675 z konwojem holenderskim. U schyłku 1675 był porucznikiem na 28-działowej fregacie Eveillé, zwalczającej korsarzy u wybrzeży atlantyckich. Od stycznia do lipca 1676 służył na 56-działowcu Furieux w Tulonie i na Morzu Śródziemnym. W 1677 był bardzo krótko (do 20.11) porucznikiem na 34-działowcu Palmier w Hawrze. W latach 1677-1678 zajmował stanowisko porucznika na 24-działowej fregacie Jolie u wybrzeży Normandii (od 28.11.1677 dowodził tą jednostką wobec choroby kapitana) w eskorcie konwojów. Od 4.02.1680 był - już w randze "kapitana liniowca" - trzecim kapitanem 56/60-działowca Assuré, który miał dołączyć do eskadry Duquesne'a, ale okazał się wadliwy i został zastąpiony przez inny okręt. Od 3.12.1681 Claude de Roussel de Bellefontaine był w Tulonie drugim kapitanem 48/56-działowca Aimable. Od stycznia do października 1682 służył jako drugi kapitan 56/60-działowca Assuré, operującego na Morzu Śródziemnym przeciwko korsarzom agierskim (m.in. udział w bombardowaniu Algieru 20.08-12.09.1682). Od 5.03.1683 do maja 1684 był trzecim kapitanem 44/46-działowca Cheval Marin, zwalczającego po wyjściu z Tulonu korsarzy afrykańskich.
Od 2.03.1684 służył w charakterze drugiego kapitana na 50/58-działowcu Apollon w Breście i w eskadrze Duquesne'a u wybrzeży Katalonii, następnie w Tulonie (listopad 1684), poten na redzie Kadyksu (styczeń-luty 1685), przed powrotem do Brestu 23.03.1685, gdzie okręt wycofano do rezerwy z końcem kwietnia 1685. Od 6.06 do schyłku 1685 Claude de Roussel de Bellefontaine był drugim kapitanem 60-działowca Vermandois w eskadrze operującej u hiszpańskich wybrzeży. Otrzymał 22.10.1688 rozkaz, by dopilnować wycofania do rezerwy w Breście 44-działowca Emporté, co 10.11.1688 zmieniono na rozkaz dokonania tego w Dunkierce, ale w rzeczywistości dowodził nadal tym okrętem od marca do czerwca 1689 i przyprowadził go z powrotem do Brestu. Od maja 1689 Emporté należał do eskadry Châteaurenaulta i walczył w bitwie na wodach zatoki Bantry 11.05.1689. Od 16.06.1689 Claude de Roussel de Bellefontaine dowodził 44/48-działowcem Capable, ale w sierpniu 1689 wrócił na Emporté, operującym w składzie floty Tourville'a na Atlantyku, potem w eskadrze d'Amfreville'a. Od października 1689 był krótko kapitanem 28-działowego brandera Pétillant. W listopadzie i grudniu 1689 dowodził 54/60-działowcem Prince w eskadrze Brestu. Być może jako dowódca 56-działowca Sérieux walczył 10.07.1690 w bitwie pod Béveziers (Beachy Head), ale tu mogło chodzić też o innego Bellefontaine.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

De Vaudricourt de l'Aulnay został "porucznikiem liniowca" w marynarce wojennej w 1668. Służył w 1671 na 24/30-działowcu Lion d'Or, zaangażowanym w walkę z korsarzami afrykańskimi w składzie eskadry d'Estréesa. Od 27.02.1673 był porucznikiem na 56/60-działowcu Excellent w wojnie z Holendrami; walczył w obu bitwach pod Schooneveldt (7.06 i 14.06.1673) oraz pod Texel 21.08.1673. Awansował w 1673 na "kapitana liniowca". Od 6.03.1674 zajmował stanowisko drugiego kapitana 50-działowca Apollon, który po wyposażeniu w Rochefort przeszedł w eskadrze Valbelle'a do Tulonu. Pod koniec 1674 miał pod generałem-porucznikiem Duquesne dowodzić 60/64-działowcem Saint Michel, ale cała kadra została przerzucona na Saint-Esprit, więc od 28.12.1674 dowodził pod generałem-porucznikiem Duquesne 60/76-działowcem Saint-Esprit; walczył w bitwie pod Stromboli 11.02.1675, był w Mesynie, uczestniczył w zdobyciu Augusty we wrześniu 1675, wrócił do Tulonu. Od 15.11.1675 do 13.10.1678 dowodził 32/42-działową fregatą Bizarre działającą na Morzu Śródziemnym, głównie w licznych akcjach eskortowych i anty-korsarskich. Na przełomie 1678/1679 był drugim kapitanem 34-działowca Joli w eskadrze ochrony wybrzeży atlantyckich. Od 6.03.1679 dowodził przez miesiąc 44-działowcem Faucon. Od 12.04.1679 był do października 1679 drugim kapitanem 28/34-działowej fregaty Tempête, wysłanej w kwietniu z Rochefort do Lizbony i na Morze Karaibskie (w składzie eskadry d'Estréesa), skąd wróciła do Francji w październiku. O 22.02.1680 de Vaudricourt de l'Aulnay był drugi/trzecim kapitanem 40/44-działowca Hasardeux, wysłanego z Rochefort na Antyle w składzie eskadry d'Estréesa (wrócił do Rochefort 2.03.1681). Od 27.01.1682 dowodził (pod generałem-porucznikiem de Crevant) 54-działowcem Prince przygotowywanym w Breście do walki z korsarzami algierskimi, ale prawdopodobnie zastąpionym przez Ardent. W 1682 de Vaudricourt de l'Aulnay był drugim kapitanem 50/60-działowca Ardent we eskadrze ochrony wybrzeży atlantyckich; okręt dołączył potem do eskadry Duquesne'a na Morzu Śródziemnym i do połowy listopada 1682 operował pod Kadyksem i Algierem. Od listopada 1682 do marca 1683 de Vaudricourt de l'Aulnay dowodził (pod generałem-porucznikiem de Crevant) 56-działowcem Fort operującym na Morzu Śródziemnym. Od 27.12.1684 był kapitanem 46/48-działowca Oiseau w Breście i w ekspedycji do Syjamu, gdzie zawinął 24.09.1685; wyszedł w rejs powrotny 12.12.1685, wrócił do Brestu 18.06.1686. Od początku 1687 do sierpnia 1688 dowodził eskadrą (a bezpośrednio 44/48-działowcem Gaillard) wysłaną 1.03.1687 z Brestu do Syjamu (dotarcie do celu 27.09, pobyt w Batawii 1-7.09, wysadzenie żołnierzy w Bangkoku 8.10, wyjście w rejs powrotny 3.01.1688). Od 4.11.1688 był kapitanem 48/54-działowca Sage w Breście i w eskadrze Gabareta na wodach kanału La Manche; potem walczył w bitwie w zatoce Bantry 11.05.1689, następnie operował w eskadrze Tourville'a do 20.09.1689. Jako dowódca 54-działowca Ferme brał udział 10.07.1690 w bitwie pod Béveziers (Beachy Head). W 1692 dowodził 50-działowcem Vaillant wysłanym do Ameryki; zmarł tam na pokładzie tego okrętu 8.06.1692 (albo dzień później).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Rémy-Claude de Bullion, de Montlouët (1691 - 1772) oraz Maximin de Bompar, de Bompard (1698 - 23.02.1773).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Rémy-Claude de Bullion de Montlouët (może pan i markiz de Montlouët en Beauce) pochodził ze znacznego i mocno rozgałęzionego rodu szlacheckiego Bullion. Tak licznego, że daty narodzin, śmierci, zatrudnienia, tytuły, stanowiska i imiona mocno się historykom mieszają. Przeważa pogląd, że urodził się około 1691 w Paryżu (został ochrzczony 5.11.1691), chociaż są też tacy, którzy uważają, że około 1691 urodził się jego ojciec, a on sam dopiero w 1719. Zresztą i data śmierci budzi kontrowersje. W każdym razie jego rodzicami byli Claude de Bullion, hrabia de Montlouët (zdaniem jednych "porucznik liniowca", zdaniem innych kapitan kawalerii w regimencie St Valery, zmarły w 1709, 1710 albo 1726) oraz Françoise Le Bel (albo Marie Le Bel), hrabina de Preures. Ci, którzy chcieliby widzieć urodzenie się Rémy-Claude'a de Bullion de Montlouët w 1719, sytuują początek jego służby w marynarce wojennej na około 1725, jednak na ogół uważa się, że został gardemarynem w 1705, a Lacou-Gayet podawał nawet dokładną datę: 1.10.1705. Podczas hiszpańskiej wojny sukcesyjnej (1701-1714) odniósł w 1712 rany głowy i nogi. Został kaleką w trakcie oblężenia Douai. Niewiele wiadomo o wczesnej fazie jego służby, zresztą i później robił głównie karierę sztabową. Został majorem 1.05.1741. Gdzieś w latach 40. XVIII w. (podaje się rok 1742, 1743, 1747, daty dzienne 26.06 i 1.02, miejscowości Brest i Morlaix) ożenił się z Marguerite-Marie Corentine de Bussy (Buçy) de Mervall (Merval). Mieli liczne potomstwo. Rémy-Claude de Bullion de Montlouët służył w charakterze majora eskadry na 74-działowcu Superbe, flagowym okręcie generała-porucznika Jacquesa-Aymara de Roquefeuil w niefortunnej ekspedycji, która w 1744 miała ochraniać lądowanie w Wielkiej Brytanii stuartowskiego pretendenta do tronu (Młodego Pretendenta), księcia Karola Edwarda, syna tzw. Jakuba III (księcia Jakuba Franciszka, Starego Pretendenta). Flota 19 liniowców wyszła najpierw 6.02.1744 z Brestu i połączywszy się z jednostkami z Rochefort dotarła pod Dunkierkę. De Roquefeuil, który na czas kampanii otrzymał tymczasowo rangę wiceadmirała Ponantu, zrobił w początkach lutego rozpoznanie sytuacji i nie dostrzegłszy brytyjskich liniowców na Spithead, doszedł do błędnego wniosku, że znajdują się w Portsmouth. Stanął pod Calais 29.02 i zawiadomił księcia Karola Edwarda oraz dowodzącego francuskim korpusem ekspedycyjnym hrabiego Maurycego Saskiego, którzy pośpiesznie zaokrętowali wojsko (11 batalionów z bronią i zaopatrzeniem dla jakobitów, w sumie około 15 tysięcy żołnierzy). Jednak flota brytyjska adm. Johna Norrisa (21 liniowców) przebywała naprawdę na Downs, i kiedy francuski admirał kazał rzucić kotwice koło Dungeness, Anglicy już mu następowali na pięty. Francuzów uratowało zapadnięcie zmroku, a w nocy de Roquefeuil zdołał się oderwać i wrócić do Francji, jednak w ten sposób cała ekspedycja legła w gruzach. Okręty francuskie uciekły rozproszone do Brestu, docierając tam 19.03. 1744. Rémy-Claude de Bullion de Montlouët miał pecha uczestniczyć w 1746 w następnej katastrofalnej wyprawie floty francuskiej, nadal jako major, czyli szef sztabu floty. Tym razem chodziło o wielokrotnie przeze mnie wspominaną ekspedycję księcia d'Anville (d'Enville) do Akadii. Przebywał oczywiście na pokładzie okrętu flagowego, 68-działowca Northumberland. Kiedy 27.09 d'Enville zmarł, dowództwo musiał przejąć - wbrew własnej woli - komodor d'Estourmel. Próbował on zaraz przerzucić de Bulliona na swój okręt flagowy (Trident), ale major protestował tłumacząc, dlaczego jego obecność na Northumberland jest wciąż niezbędna. Przeszedł ostatecznie na nowy okręt 30.09 i uczestniczył w dyskusjach oficerów, po których przytłoczony ciężarem obowiązków d'Estourmel próbował popełnić samobójstwo, a 1.10.1746 zdał komendę. Nie jestem pewny, na którym z tych okrętów Rémy-Claude de Bullion de Montlouët wrócił do Francji, ale chyba na Northumberland, ponieważ nowy głównodowodzący, La Jonquière, przeniósł się na ten liniowiec, a ponadto pod koniec października de Bullion pisał z zatoki Chibouctou o zachowaniu się jednostek floty i udowadniał, o ile lepszy jest zdobyty na Anglikach nie-naukowo zaprojektowany Northumberland od najnowszych liniowców francuskich. W każdym razie przeżył tę wyprawę, co tysiącom innym się nie udało. Awansował w 1747 na "kapitana liniowca". W 1748 dowodził 74-działowcem Intrepide, na którym dowiózł w sierpniu do Cap Français nowego gubernatora San Domingo i wrócił do Brestu w listopadzie. Awansował na "szefa eskadry" 1.01.1754. W 1755 dowodził bezpośrednio 74-działowcem Héros i małą eskadrą wchodzącą w skład floty (25 liniowców) generała-porucznika Macnémara, która osłaniała wyjście z Brestu do Kanady żaglowców z wojskiem; wiele się jednak przy tym nie narobił, ponieważ Macnémara - po upewnieniu się, że statki wyszły bezpiecznie na Atlantyk - wrócił z 9 okrętami (6 liniowców i 3 fregaty) do Brestu, pozostawiając dowództwo w dalszym rejsie generałowi-porucznikowi Duboisowi de La Motte, a Bullion de Montlouët zawrócił do portu wraz z Macnémarą. W następnym roku już nie sprawował komendy nad okrętem Héros. Dostał komandorię Orderu Św. Ludwika w 1757. Zmarł 21.04.1772 w Breście (albo między 1765 a 1774).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Maximin de Bompar (de Bompard, de Bompart) urodził się około 1698 w Grasse (w Prowansji) w szlacheckiej rodzinie. Jego rodzicami byli François de Bompar (pan de Fontcouverte) i Césarée de Fort. Został gardemarynem 8.05.1713. Żeglował po Morzu Śródziemnym, a w 1716 służył na 64-działowcu Toulouse, który wyposażono w Tulonie w celu przewiezienia do Konstantynopola nowego ambasadora, de Bonnac. Okręt ten operował w 1718 pod Tunisem i na wodach Lewantu, a po remoncie w 1719 w Tulonie przygotowano go do rejsu do Luizjany. De Bompar uczestniczył w tej wyprawie, rozpoczętej wyjściem 13.11.1720 z Tulonu, a prowadzącej do Luizjany przez Antyle. Od 17.04 do 27.10.1724 Toulouse działał pod Algierem, Tunisem i Trypolisem, ale nie mam informacji czy de Bompar był wtedy na jego pokładzie. W 1725 służył natomiast na 70-działowcu Invincible, krążącym u wybrzeży Hiszpanii, Włoch (Livorno) i północnej Afryki (Trypolis). W marcu 1727 awansował na "chorążego liniowca". Należąc do załogi 74-działowca Saint Esprit uczestniczył w bombardowaniu Trypolisu 20-26.07.1728 przez eskadrę Grandpré'a. W 1731 był z powrotem na 64-działowcu Toulouse, który po wyjściu z Tulonu przemierzał od 3.06 do 1.11 wody Morza Śródziemnego zawijając do Algieru, Tunisu, Trypolisu, Aleksandrii, Akry, Saidy. W 1733 de Bompar służył na 62-działowcu Heureux, skierowanym na Bałtyk w eskadrze de Luynesa, a potem operującym na Morzu Śródziemnym. W latach 1734-1738 żeglował na 50-działowcu Diamant oraz 74-działowcu Ferme pod Algierem, Kadyksem i na Morzu Egejskim. Awansował 1.04.1738 na "porucznika liniowca". W 1741 był oficerem na 74-działowcu Espérance, wysłanym z 64-działowcem Solide do Konstantynopola. W następnych latach dowodził 14-działową "barką łacińską" Sibylle (zatonęła w sierpniu 1742 koło Galite), 30-działową fregatą Zéphyr oraz 26/30-działową fregatą Flore u wybrzeży Tunezji. W 1745 sprawował komendę nad 30-działową fregatą Zéphyr, skierowaną na Azory. Awansował 1.01.1746 na "kapitana liniowca". Dowodził 60-działowcem Fier i współdziałał w zdobyciu 22.07.1746 angielskiego okrętu korsarskiego na Morzu Śródziemnym. W 1747 dowodząc oddziałem piechoty marynarki uczestniczył w odbiciu wysp Lérins, zdobytych rok wcześniej przez Anglików. W 1748 miał dowodzić zespołem trzech okrętów wysyłanych z posiłkami do Indii Wschodnich, ale koniec wojny o sukcesję austriacką (1740-1748) spowodował anulowanie tej ekspedycji. W maju (25.05) 1750 Maximin de Bompar został mianowany gubernatorem generalnym Wysp Zawietrznych i sprawował tę funkcję (oraz gubernatora Martyniki do 1752) do 1757. Troszczył się głównie o regulację handlu niewolnikami (wywodził, że Francuzi mają na Martynice za mało o 25000 do 30000 czarnych) oraz uśmierzał konflikty między białymi osadnikami, resztkami prawdziwych Karaibów i dużą populacją tzw. czarnych Karaibów. Awansował 1.01.1757 na "szefa eskadry" i wrócił do Francji. Od 1.11.1757 do 15.02.1762 był formalnie dyrektorem Składu Map i Planów Marynarki, ale traktował to raczej jako synekurę. Dowodząc 74-działowcem Défenseur poprowadził w 1758 eskadrę (8 liniowców i 3 fregaty) na Antyle, aby nieść pomoc Gwadelupie zaatakowanej przez Brytyjczyków, jednak wolał kłócić się z ówczesnym gubernatorem Martyniki, gdzie dotarł 8.03.1759, więc francuscy obrońcy Gwadelupy musieli kapitulować 1.05. Szczęśliwie dla siebie Bompar spóźnił się też z powrotem do Francji, dzięki czemu nie musiał mieć udziału w klęsce francuskiej pod Quiberon 20.11.1759. W 1762 był bezpośrednio pierwszym kapitanem 74-działowca Protecteur, lecz dowodził całą eskadrą (9 liniowców i 2 fregaty), która po wyjściu z Tulonu 7.06 osłaniała francuską żeglugę handlową na Morzu Śródziemnym do 28.09. Mianowano go (formalnie już w połowie lutego 1762) komendantem marynarki w Tulonie. Awansował na generała-porucznika sił morskich 1.10.1764. Otrzymał w 1770 wielki krzyż Orderu Św. Ludwika. Zmarł 23.02.1773 w Tulonie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Charles Auguste d’Albon (1712 - 05.11.1785) oraz Alexandre Tancrède de Caumont (1708 - 1777).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Charles-Auguste d'Albon (d'Abon, Dabon) urodził się w 1712 w szlacheckiej rodzinie osiadłej w Dauphiné. Jego rodzicami byli Jacques-Auguste d'Abon (pan de Carouge, koniuszy, kapitan w armii) i Marie-Françoise de Mazancourt. Został gardemarynem 29.11.1727. W latach 1728-1729 służył na 64-działowcu Léopard, który w składzie eskadry Grandpré'a opuścił Tulon w czerwcu 1728 i operował przeciwko korsarzom berberyjskim pod Tunisem i Trypolisem (zbombardowanym 20-26.07.1728). Przeszedł 1.11.1729 do gwardzistów flagi admiralskiej. Mianowany w 1731 uczniem majora, dostał przydział do Brestu. W latach 1731 należał do załogi 46-działowca Parfaite. Został 10.11.1732 podbrygadierem w Tulonie, zaś w czerwcu 1733 - brygadierem. W okresie 1733-1734 służył na 52-działowcu Tigre. Okręt ten w 1733 operował na Bałtyku w eskadrze La Luzerne'a, a w 1734 pod Algierem i Kadyksem w eskadrze de Courta. Charles-Auguste d'Abon awansował 10.03.1734 na "chorążego liniowca". W tym charakterze służył w 1734 na 6/14-działowej korwecie ("barce łacińskiej") Légère, w 1735 na 64-działowcu Toulouse, w latach 1738-1739 na 26-działowej fregacie Flore (zwalczała patriotów korsykańskich), w okresie 1740-1741 na 14-działowej "barce łacińskiej" Sibylle, w latach 1741-1742 na 64-działowcu Léopard, w okresie 1742-1743 na 1-działowej brygantynie Assuré, a w latach 1744-1745 na 74-działowcu Terrible. Awansował 1.01.1746 na majora pomocniczego. W 1747 dowodził feluką marynarki wojennej. Został w 1748 kawalerem Orderu Św. Ludwika. Otrzymał 1.04.1749 stopień "porucznika liniowca". W 1753 pełnił obowiązki majora oddziału marynarki. Awansował 23.05.1754 na "kapitana liniowca". W 1754 dowodził 26-działową fregatą Topaze. W 1756 sprawował komendę nad 50-działowcem Oriflamme. W 1757 był kapitanem 64-działowca Sage, który od 18.03 do 15.06.1757 zrealizował rejs z Tulonu do Louisbourga i z powrotem. W 1759 Charles-Auguste d'Albon wrócił do dowodzenia okrętem Oriflamme (m.in. w eskadrze de La Clue'a). W 1762 dowodził 64-działowcem St François de Paule w Tulonie i na Morzu Śródziemnym. W 1764 był kapitanem 24-działowej fregaty Gracieuse. Został 25.03.1765 "brygadierem sił morskich". Awansował 15.07.1771 na "szefa eskadry". Dano mu 1.05.1772 stopień pułkownika w regimencie marynarki w Tulonie. W 1776 z pokładu 64-działowca Provence Dabon dowodził drugą eskadrą we flocie du Chaffaulta - operującej na Atlantyku. Otrzymał 3.09.1777 komandorię Orderu Św. Ludwika. Awansował 1.07.1780 na generała-porucznika sił morskich. Zmarł 5.11.1785 w Tulonie (lub w Paryżu). Nie miał żony i dzieci (przynajmniej "z prawego łoża").
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach