www.timberships.fora.pl

kgerlach

Przebywał na 80-działowcu Bucentaure od stycznia do sierpnia 1804. Od sierpnia do października 1804 służył na 80-działowcu Formidable. Został 14.06.1804 kawalerem Legii Honorowej. W okresie październik 1804 - październik 1805 znów był na 80-działowcu Bucentaure. Przeszedł więc z nim cały ostatni szlak bojowy tego żaglowca (flagowego okrętu wiceadm. Villeneuve'a), począwszy od wyjścia z Tulonu 30.03.1805, poprzez przejście Cieśniny Gibraltarskiej i zahaczenie o Kadyks 9.04, zawinięcie w maju na Martynikę, zawładnięcie skałą Diamant 2.06, zdobycie brytyjskiego konwoju z Antigui 7 czy 8.06, skierowanie się 9.06 z powrotem do Europy, bitwę koło przylądka Finisterre z eskadrą wiceadm. Caldera 22.07.1805, aż do bitwy pod Trafalgarem 21.10.1805 (Prigny został ranny w nogę odłamkiem, więc po poddaniu się jednostki nie przeniesiono go, jak Villeneuve'a, na okręt brytyjski, tylko powierzono zadanie zajęcia się francuską załogą) i zatonięcia liniowca 22.10.1805 u wejścia do zatoki Kadyksu (na skałach Puercos). Mimo sztormu większość ludzi (w tym brytyjskiej załogi pryzowej) uratowały łodzie z francuskich okrętów wojennych. Dowodzący w Kadyksie szczątkami francuskiej floty - po rozgromieniu jej przez Anglików pod Trafalgarem - adm. Rosilly-Mesros mianował 25.10.1805 "kapitana fregaty" Prigny de Quérieux dowódcą 74-działowca Héros. Jednak już 21.11.1805 zezwolono temu oficerowi zdać komendę, wziąć urlop i wyjechać do Paryża dla ratowania zdrowia. Po urlopie Prigny de Quérieux był kapitanem stojącego w Antwerpii 74-działowca Anversois (23.01-3.09.1807) i 74-działowca Pultusk (4.09 - 30.10.1807), który został przesunięty 12-15.10.1807 z Antwerpii do Vlissingen. Wysłano go do Lizbony, gdzie 18.12.1807 objął komendę nad 48-działową fregatą Carlotta (ex-portugalską) i czterema innymi jednostkami blokującymi w Belem wejście na Tag. Chory, musiał zejść na ląd. Od 1.05.1808 był dowódcą marynarki w Porto. Po kapitulacji Francuzów w Portugalii dostał się 8.06.1808 do niewoli i został dziesięć dni później przewieziony do Anglii. Awansował 12.07.1808 na "kapitana liniowca 2 klasy". Przebywał jednak w Wielkiej Brytanii aż do upadku Napoleona (na początku kwietnia 1814), a nawet trochę dłużej, ponieważ do czerwca 1814. Wykorzystał ten czas na ślub z Angielką - ożenił się 27.12.1813 w Bath z Sarah Marshall. Raczej nie mieli dzieci, a przynajmniej takich, które by ich przeżyły, sądząc po brzmieniu testamentów. Po powrocie do Francji pracował początkowo na lądzie, w porcie Tulonu. Został kawalerem Orderu Św. Ludwika 18.08.1814. Objął 3.04.1817 dowództwo 44-działowej fregaty Bellone. Wyszedł 5.05.1817 ku Martynice, potem dowodził placówką u Wysp Zawietrznych. Wrócił do Brestu 16.06.1818, zdał komendę 6.08.1818. Mianowano go oficerem Legii Honorowej 5.07.1820. Otrzymał 1.03.1821 dowództwo kompanii gardemarynów Flagi Admiralskiej. Król nadał mu 25.10.1821 tytuł dziedzicznego barona de Prigny de Quérieux. Baron de Prigny został komandorem Legii Honorowej 19.08.1824. Zmarł 13.11.1827 w Paryżu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Guillaume-Marcellin Prignet (02.05.1772 - 27.09.1837) oraz Bernard Begué (02.04.1774 - 07.04.1841).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Z powodów, których nie umiem wyjaśnić, pod imionami i nazwiskiem Guillaume-Marcellin Prignet można spotkać charakterystykę oficera, którego losy już tu bardzo obszernie przedstawiałem. Był to Guillaume-Marcellin (Marcelin) Proteau.

Bernard Begué urodził się 2.04.1774 w Bordeaux. Zaczął służyć w marynarce handlowej w 1788 w charakterze ucznia pilota. Żeglował na statkach do maja 1793 (głównie do Indii Zachodnich i Ameryki), stopniowo awansując do rangi pierwszego oficera. Od czerwca 1793 angażował się do załóg żaglowców korsarskich, operujących u wybrzeży Ameryki i zachodniej Afryki. W 1794 pełnił funkcję drugiego kapitana na jednostce kabotażowej. Od 14.01.1795 zajmował w marynarce wojennej pozycję "aspiranta". Awansował 5.03.1795 na "chorążego liniowca". Był na 8-działowej fluicie Washington, gdy ta zatonęła 6.03.1796 na podwodnych skałach Baleineaux u północno-zachodniego krańca wyspy Ré. Później służył na 20-działowej korwecie Princesse Royale, zatrudnionej w osłanianiu konwojów, a która we wrześniu 1796 zrealizowała rejs krążowniczy na Atlantyku i wróciła do Rochefort. Begué należał do załogi 74-działowca Berwick, a potem 74-działowca Révolution. Na tym ostatnim wziął udział w zakończonej klęską wyprawie na Irlandię 16.12.1796 - styczeń 1797. Odznaczył się w akcji ratowania w sztormie załogi 74-działowca Scevola, który zatonął podczas tej ekspedycji 30.12.1796. Przeszedł na 20-działową korwetę Gaité (Gaieté), wysłaną w 1797 z Bayonne do Rochefort, skąd zabrała pasażerów, depesze i zapasy przeznaczone dla Cayenne. Korweta krążyła na wodach Indii Zachodnich, potem 20.08.1797 została zdobyta w pobliżu Bermudów przez 38-działową fregatę brytyjską Arethusa po półgodzinnej walce. Begué trafił na 15 miesięcy do niewoli. Wrócił do Francji pod koniec listopada 1798. Na pokładzie 44-działowej fregaty Africaine wziął w 1800 udział w rejsie na San Domingo. Jednostka ta i 40-działowa fregata Régénérée otrzymały rozkaz dowiezienia posiłków dla armii francuskiej zamkniętej w Egipcie po ucieczce stamtąd generała Bonaparte. Po opuszczeniu 14.02.1801 Rochefort fregaty się rozdzieliły za Cieśniną Gibraltarską i chociaż Régénérée z powodzeniem wykonała swoją misję, to Africaine została 19.02.1801 zdobyta w pobliżu Gibraltaru przez brytyjską fregatę 36-działową Phoebe, po poniesieniu przez Francuzów nadzwyczaj ciężkich strat. Begué był ranny w twarz i kolejny raz dostał się do niewoli. Wypuszczono go z niej jednak już po dwóch miesiącach. Przez dwa lata dowodził 12-działową korwetą Réjouie, wykorzystywaną wtedy jako gabara. Awansował 22.03.1803 na "porucznika liniowca". Został w 1804 oficerem na 40-działowej fregacie Armide. Jednostka ta brała udział w ekspedycji kadm. Missiessy (6 liniowców, 3 fregaty, 2 brygi) do Indii Zachodnich: wymknięto się z Rochefort 11.01.1805, wysadzono żołnierzy i zapasy na Martynice, odblokowano i posiłkowano San Domingo, wymuszono okupy od mieszkańców małych wysepek brytyjskich (w sumie prawie 900 tysięcy franków) i zdobyto 33 brytyjskie żaglowce handlowe, po czym zgodnie z otrzymanymi rozkazami Napoleona wyruszono do Francji 28.03.1805 i zawinięto do Rochefort 20.05.1805.
CDN.

kgerlach

Kontradmirał Missiessy popadł w skrajną niełaskę cesarza, ponieważ nie był wróżką i nie domyślił się, że tymczasem władca kolejny raz zmienił zdanie na temat poprowadzenia kampanii 1805 r., ale Begué stał zbyt nisko w hierarchii, by mogło go to dotknąć. Armide została włączona do eskadry komodora Allemanda, który z 5 liniowcami, 3 fregatami i 3 brygami przerwał się 16.07.1805 przez brytyjską blokadę Rochefort i w trakcie kampanii trwającej do 24.12.1805 przez wiele miesięcy siał postrach na szlakach komunikacyjnych przeciwnika (chociaż rzeczy najważniejszej, nakazanego połączenia z flotą Villeneuve’a nie zdołał dokonać), daremnie poszukiwany przez rozmaite zespoły okrętów – chwytał bądź niszczył nie tylko żaglowce handlowe, lecz także wojenne, w tym jeden mały liniowiec (w sumie w ciągu 161 dni na morzu zagarnął 43 statki – aczkolwiek z tego połowę neutralnych – i 3 brytyjskie okręty); Francuzi oceniali zadane przez niego straty na 18 milionów franków, a wśród Brytyjczyków zespół Allemanda zyskał nazwę "niewidzialnej eskadry". Begué służył potem na rozmaitych jednostkach na redzie wyspy Aix. Będąc oficerem na 44-działowej fregacie Pénélope w okresie 21.01 - 28.03.1808 przeszedł na niej (razem z fregatą Thémis) z Bordeaux do Tulonu. W rejsie tym i podczas operowania u wybrzeży Włoch Francuzi zdobyli i spalili 11 brytyjskich statków handlowych oraz jeden żaglowiec korsarski. Begué służył w Tulonie w 1808 na 74-działowcu Annibal, kiedy dowódcą tego okrętu był (3.02-1.09.1808) kmdr Infernet. Tymczasem awansował 13.06.1808 na "kapitana fregaty". Gdy Infernet przejął 1.10.1808 komendę na 80-działowcem Donawerth (i sprawował ją na redzie Tulonu do 30.06.1814), Begué podążył za nim. W okresie dowództwa Inferneta na Donawerth, często on musiał pełnić funkcję kapitana, ponieważ komandor chorował. Begué na Donawerth brał też udział w wyprawie z zaopatrzeniem dla francuskiego garnizonu w Barcelonie, zrealizowanej z powodzeniem w kwietniu 1809 pod kontradmirałem Cosmao-Kerjulien. Mianowano go 2.09.1814 dyrektorem portu w Rochefort. Pełnił tę funkcję do 31.12.1825. Został kawalerem Orderu Św. Ludwika 23.09.1814. Przyznano mu 6.06.1818 stopień kawalerski Orderu Legii Honorowej, ale z antydatowaniem od 14.06.1804. Mimo zajmowanego stanowiska odbył na 26-działowej korwecie transportowej Tarn, należącej do portu Rochefort, rejs na wody Martyniki, San Domingo, Nowej Anglii i Ameryki Południowej, zakończony eskortowaniem konwoju z Antyli do Rochefort. Po powrocie awansował 16.08.1823 na "kapitana liniowca 2 klasy". Został w 1829 "kapitanem liniowca 1 klasy". Dowodził w 1830 fregatą 44-działową Magicienne. Uczestniczył na niej w operacji zajęcia Algieru (27.05- 5.07.1830) i w dalszych działaniach na tych wodach. Fregatę wycofano do rezerwy w Breście 24.11.1830. Bernard Begué zmarł 7.04.1841 w Tulonie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Jean-Pierre Bargeau (12.03.1760 - 27.02.1824) oraz Jean-Baptiste-Alexandre Jalabert (15.06.1762 - 29.11.1830).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

O służbie w marynarce wojennej obu tych oficerów niewiele wiadomo, ponieważ nigdy nie wyszli w niej poza stopień "kapitana fregaty", a o takich rzadko kiedy pisze się biografie.

Jean-Pierre Bargeau urodził się 12.03.1760 w Tremblade. Pochodził z rodziny od wieków zajmującej się żeglugą handlową, której wielu oficerów służył na statkach także w XVIII w. On sam również pracował w marynarce cywilnej. W 1798, już w randze "kapitana fregaty", zaszeregowany był do marynarki wojennej z Rochefort i dowodził 32-działową fregatą Résolue. Jednostka ta znalazła się w eskadrze komodora Bomparta (1 liniowiec, 9 fregat i szkuner), obarczonej zadaniem przewiezienia do Irlandii 2900 żołnierzy generałów Ménage’a i Hardy’ego. Przy trzeciej próbie Francuzi prześliznęli się przez brytyjską blokadę Brestu 16.09.1798 i po doświadczeniu skutków sztormowego wiatru dotarli 11.10 w okolice przylądka Donegal. Już 12.10.1798 uderzyła na nich koło Lough Swilly eskadra (3 liniowce i 5 fregat) komodora Warrena. Francuzi zostali rozgromieni, a wśród niedobitków wyłapywanych w kolejnych akcjach aż do 20.10, znalazła się też Résolue, która 14.10.1798 poddała się brytyjskiej fregacie 36-działowej Melampus po krótkiej walce. Nie było w tym żadnej winy jej kapitana, gdyż francuska jednostka znajdowała się już wcześniej w fatalnym stanie, do tego stopnia przeciekała (pod koniec w tempie 4 stóp wysokości wody w ładowni na godzinę), że jeszcze przed bitwą odeszła pod brzeg w obawie przed zatonięciem, nie mogła używać części dział głównej baterii, a i tak miała w niej 12-funtówki, gdy Melampus - 18-funtówki. Bargeau trafił do niewoli, przebywał w Tiverton (hrabstwo Devon). Znalazł się wśród 106 jeńców francuskich załadowanych w Topsham na pokład statku do wymiany jenieckiej i wysadzonych w Cherbourgu 24.01.1799. W lutym 1803 przejął na San Domingo dowództwo 16-działowej korwety Mignonne. Przechodziła ona z Cayes do Cap Français (razem z fregatą Poursuivante), gdy natknęła się 28.06.1803 w pobliżu Mole-Saint-Nicolas na brytyjską eskadrę i została szybko dogoniona, a następnie zdobyta przez brytyjski 74-działowiec Goliath. Udział Jeana-Pierre'a Bargeau w tym wydarzeniu może budzić cień wątpliwości, ponieważ niektórzy określają stopień dowódcy korwety jako "porucznik", a inni podają imiona tegoż oficera w postaci Jean-Louis, jednak są też opracowania mówiące o "kapitanie fregaty" oraz o Jeanie-Pierre Bargeau i chyba te ostatnie mają rację, skoro w wykazie oficerów francuskiej marynarki wojennej w 1815 r. był tylko jeden Bargeau. Jeana-Pierre Bargeau został kawalerem Orderu Legii Honorowej 14.06.1804. W 1815 wymieniano go na listach oficerów aktywnych marynarki Ludwika XVIII, nadal w stopniu "kapitana fregaty". Wkrótce potem przeszedł w stan spoczynku i wrócił do rodzinnego Tremblade, gdzie zmarł 27.02.1824.

Jean-Baptiste-Alexandre Jalabert urodził się 15.06.1762 w Nantes. W latach 1793-1798 Jean-Baptiste Jalabert dowodził trzema jednostkami korsarskimi z tego miasta i jest bardzo prawdopodobne, że chodziło o tę samą osobę. W każdym razie były to: 16-działowa korweta Eugénie, dowodzona przez Jalaberta od czerwca 1793, 24-działowa korweta Jean Bart - pod jego komendą również w 1793, i Blonde. Jean-Baptiste-Alexandre Jalabert w randze "porucznika liniowca" w okresie 1799-1800 dowodził 26-działową korwetą wojenną Sagesse, m.in. podczas jej przejścia z Gwadelupy do Rochefort via Pasajes. Gdy w towarzystwie 32-działowej fregaty Vestale znajdowała się 20.08.1799 już blisko Rochefort, zauważono ich z brytyjskiej fregaty 38-działowej Clyde. Francuskie okręty się rozdzieliły, Sagesse dotarła do Rochefort, lecz Vestale musiała opuścić banderę. Jalabert stanął przed sądem wojennym, który uznał, że oficer ten nie uczynił wszystkiego co mógł, dla ratowania fregaty. Potem jednak wyrok skasowano ze względów proceduralnych (niewłaściwej formy) i sprawę wyciszono. Tym niemniej Jalabert nadal figurował w stopniu "porucznika liniowca" nie tylko na listach marynarki cesarskiej w 1810, ale także marynarki królewskiej w 1815, kiedy miał już 53 lata (chyba, że to chodziło o kogoś innego o tym nazwisku). Zmarł 29.11.1830 w Nantes.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Pierre-Michel Nouvel (12.11.1769 - 20.11.1848) oraz Jean-Julien Angot des Rotours (02.06.1773 - 26.03.1844).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Pierre-Michel Nouvel to oficer, którego losy już tu podawałem i to całkiem niedawno.

Jean-Julien (zwany Jules) Angot des Rotours urodził się 2.06.1773 w dworze des Rotours (w Normandii). Jego rodzicami byli Noël-François-Mathieu Angot (koniuszy, senior des Rotours, finansista, urzędnik komisji kontroli finansów w pierwszym okresie rewolucji francuskiej, do 1792) i Gabrielle-Perrine-Barbe Clément. Jean-Julien Angot uczył się w szkole wojskowej w Vendome od 1780 do 1790. Zaczął służbę w marynarce wojennej 11.06.1791 jako aspirant-ochotnik na 20-działowej gabarze Bretonne, która od lipca do października 1791 transportowała zapasy okrętowe między Brestem a Tulonem i do listopada 1791 operowała na Morzu Śródziemnym. Od grudnia 1791 do czerwca 1792 służył na 18-działowym brygu Fanfaron. Żaglowiec ten od kwietnia 1792 przechodził z Brestu do Hawru, Dunkierki i operował na Morzu Północnym. Angot des Rotours został 16.06.1792 elewem marynarki 3 klasy. Zdobywał do października 1792 doświadczenie na 32-działowej fregacie Sémillante realizującej rejs na wodach Antyli i San Domingo. Od 13.02.1793 do czerwca 1793 był aspirantem marynarki 2 klasy na 74-działowcu Éole, wyposażonym w lutym 1793 na Antylach. Od stycznia 1794 do lipca 1795 służył na Antylach i koło San Domingo na 22-działowej korwecie Hyaena/Hyène. Został 14.03.1797 "chorążym liniowca" w Breście. Od 1.08.1799 do 30.10.1801 sprawował dowództwo 6-działowego kutra Sans Souci, zatrudnionego w eskortowaniu konwojów na kanale La Manche i Morzu Północnym oraz dozorującego ruchy przeciwnika. Od stycznia do maja 1802 służył na 16-działowym brygu Surveillant, najpierw w stopniu "chorążego liniowca", a od 24.04.1802 - "porucznika liniowca". Bryg przeszedł w okresie 6-11.03.1802 z Hawru do Lizbony wioząc manatki generała Lannesa. Angot des Rotours od lipca do września 1802 wchodził w skład załogi 16-działowego pramu Vulcain osłaniającego konwoje przybrzeżne i patrolującego wody kanału La Manche. Od 10.02 do 20.12.1803 dowodził 16-działowym brygiem Curieux, który między marcem a czerwcem 1802 uczestniczył w ekspedycji na San Domingo, wioząc depesze i pasażerów z Brestu do Cap Français i Mole Saint Nicolas, zawijał też do Cayenne, na Martynikę i Gwadelupę, przed powrotem do Brestu. Od grudnia 1804 do stycznia 1805 Angot des Rotours służył na 80-działowcu Formidable, a od stycznia do lutego 1805 na 74-działowcu Annibal we flocie Tulonu. Od 23.02.1805 był oficerem administracyjnym na 40-działowej fregacie Hermione w tej samej eskadrze. Przebył na tej fregacie cały ostatni szlak bojowy wiceadm. Villeneuve i (potem) połączonej floty francusko-hiszpańskiej od wyjścia z Tulonu 30.03.1805, poprzez przejście Cieśniny Gibraltarskiej i zahaczenie o Kadyks 9.04, zawinięcie w maju na Martynikę, lądowanie na Gwadelupie 9.06, zdobycie brytyjskiego konwoju z Antigui 7 czy 8.06, skierowanie się 9.06 z powrotem do Europy, bitwę koło przylądka Finisterre z eskadrą wiceadm. Caldera 22.07.1805, aż do bitwy pod Trafalgarem 21.10.1805. Po klęsce Hermione uciekła do Kadyksu, ale wzięła udział w wypadzie zespołu komodora Cosmao-Kerjuliena 23.10.1823, podczas którego pomogła w uratowaniu hiszpańskich liniowców Santa Ana i Neptune. Pozostała w Kadyksie do 26.02.1806, gdy z dwiema innymi fregatami przedarła się przez brytyjską blokadę i przeszła do Indii Zachodnich, skąd wróciła do Bordeaux pod koniec lipca 1806. Podobno ponownie operowała na Antylach od stycznia 1807 do maja 1808. Angot des Rotours objął 23.05.1808 komendę nad Hermione i awansował 12.07.1808 do rangi "kapitana fregaty". Utracił swój okręt już 18.08.1808 na skałach des Trépieds koło Brestu, ale sąd wojenny go uniewinnił.
CDN.

kgerlach

Od 8.04.1809 był oficerem administracyjnym na 74-działowcu Albanais w eskadrze Skaldy. Podczas ataku Anglików na Walcheren w lipcu 1809 dowodził batalionem uformowanym z marynarzy tej eskadry. Od 1.11.1809 do 26.03.1811 był kapitanem stojącego na Skaldzie 74-działowca Albanais. Został kawalerem Legii Honorowej 23.06.1810. Od 27.03 do 5.08.1811 dowodził w tej samej eskadrze 80-działowcem Tilsit. Mianowano go 25.07.1811 majorem 6 ekwipażu wysokiej burty. Objął 19.09.1811 komendę nad 40-działową fregatą Elbe (której załogę stanowiła część tego "ekwipażu") w eskadrze z Rochefort. Udało mu się pokonać przesmyk Pertuis de Maumusson (między południowym krańcem wyspy Oléron a półwyspem Tremblade) i zakotwiczyć w Verdon nad Żyrondą 21.11.1811. Pod komendą "kapitana fregaty" Lahalle z 44-działowej fregaty Hortense wyszedł 7.12.1812 z estuarium Żyrondy na południowy Atlantyk w 66-dniowy rejs krążowniczy, podczas którego obie fregaty zniszczyły 5 nieprzyjacielskich statków handlowych; wrócono do Brestu 15.02.1813. Angot des Rotours przestał być kapitanem Elbe 3.02.1814. Zatrudniono go w służbie portowej w Breście. Awansował 1.07.1814 na "kapitana liniowca 2 klasy". Został kawalerem Orderu Św. Ludwika 18.08.1814. Ożenił się w 1815 z Virginie-Lodoiska Guilhem. Mieli dzieci. Od 22.04 do 11.11.1816 dowodził 80-działowcem Foudroyant wysłanym z Brestu na Wyspy Zawietrzne. Mianowano go 28.12.1816 dziedzicznym baronem des Rotours. Na początku 1817 (25.02-3.03) był w składzie sądu wojennego w Rochefort podczas rozprawy nad "kapitanem fregaty" Jeanem-Huguesem Duroy de Chaumareys, zhańbionym poczynaniami przy i po osławionym zatonięciu fregaty Méduse. Od 25.05.1819 do 15.02.1820 Angot des Rotours dowodził 20-działową korwetą Espérance, która w okresie 1.07-5.11.1819 zrealizowała rejs z Brestu na wody Nowej Fundlandii, a potem przeszła do Tulonu. Król mianował go 22.01.1820 dowódcą zespołu mającego działać na wodach Lewantu, a złożonego z korwety Espérance, 8-działowej gabary Lionne i 6-działowego szkunera Estafette. Wyruszył z Tulonu na Espérance 16.02.1820, zdał obowiązki 18.03.1821 (na jego kadencję przypadło odkrycie, kupno i transport do Francji słynnej dziś Wenus z Milo) i wrócił do Tulonu 12.04.1821. Został oficerem Legii Honorowej 28.04.1821. Zszedł na ląd w Breście 6.08.1821. Awansował 1.02.1822 na "kapitana liniowca 1 klasy". Już 17.08.1822 mianowano go kontradmirałem. Powierzono mu 12.12.1822 inspekcję szkoły marynarki wojennej w Angouleme. Formalnie 15.02.1823, a faktycznie 23.02.1823 baron des Rotours objął dowództwo eskadry w Breście, z flagą na 80-działowcu Centaure. Wyruszył 27.04.1823 ku wybrzeżom Hiszpanii (w ramach francuskiej interwencji w tym kraju) i dowodził blokadą Kadyksu do 25.09.1823, podczas której 20.09.1823 zmuszono do kapitulacji fort na wysepce Santi Petri. Angot des Rotours został komandorem Legii Honorowej z datą 20.09.1823. Dano mu krzyż wielki hiszpańskiego Orderu Św. Ferdynanda (piątej klasy) w 1823. Krążył w 1824 u wybrzeży Portugalii. Dostał krzyż wielki portugalskiego Orderu Wieży i Miecza w 1824. Po zawinięciu do Tulonu przeniósł swoją flagę na 74-działowiec Trident i wrócił na nim do Brestu 11.11.1824. Po misji w Paryżu w okresie styczeń-wrzesień 1825, otrzymał 26.02.1826 nominację na gubernatora Gwadelupy. Wszedł w kwietniu 1826 na pokład 26-działowej korwety transportowej Rhone i po rejsie do maja 1826 zajął stanowisko gubernatora 1.06.1826. Został komandorem Orderu Św. Ludwika 29.10.1826. Owdowiał w 1826. Pełnił obowiązki gubernatora Gwadelupy do 1.05.1830. W okresie maj - czerwiec 1830 wrócił do Francji na 32-działowej korwecie Bayadère. Zatrudniono go na lądzie w Paryżu i Breście. Został "Wyższym Oficerem" Legii Honorowej 17.11.1837. Przeszedł w stan spoczynku 1.01.1838. Zmarł 26.03.1844 w Breście.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Hervé-Louis-Joseph du Plessis Parscau (31.03.1762 - 11.10.1831) oraz Joseph Fauveau (03.12.1755 - 26.01.1822).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Hervé-Louis-Joseph-Marie du Plessis Parscau pochodził z rodziny, która dostarczyła marynarce królewskiej wielu oficerów. Ich nazwisko zapisywane było w bardzo wielu formach, w tym Parscau du Plessis, Plessis-Parscau, du Plessix, Duplessis, du Plessix-Parscau, Duplessis-Pascau. Wszystko to wprowadza masę zamieszania - proszę zwrócić uwagę np. na fakt, że znana Panu strona Three Decks bierze sobie imiona tego właśnie oficera, ale przypisuje mu kompletny życiorys jego ojca. Człowiek nas teraz interesujący urodził się 31.03.1762 w Landerneau. Jego rodzicami byli Louis-Guillaume du Plessis-Parscau (syn oficera marynarki, w chwili narodzin Hervé'a-Louisa-Josepha "porucznik liniowca", od 1763 kawaler Orderu Św. Ludwika, od 1772 "kapitan liniowca", od 1784 "szef eskadry", komandor Orderu Św. Ludwika) i Marie-Anne-Geneviève le Roy de Parjean. Wstąpił do marynarki wojennej w 1776 jako ochotnik. Służył początkowo na 74-działowcu Zodiaque w eskadrze ćwiczenia ewolucji bitewnych. W tym samym roku przeniósł się na 64-działowiec Roland, którym od 2.10.1776 dowodził jego ojciec, w tej samej eskadrze. Zespół wyszedł w morze 22.06.1777, z zapasami żywości na 5 miesięcy, po czym żeglował i ćwiczył na Atlantyku. Louis-Guillaume du Plessis-Parscau objął 2.04.1778 komendę nad 110-działowcem Bretagne, flagowym okrętem generała-porucznika d'Orvilliersa, i wziął ze sobą syna. Hervé-Louis-Joseph du Plessis Parscau został 31.05.1778 aspirantem gwardii marynarki, a 1.07.1778 dołączył do grona "gardemarynów Flagi Admiralskiej". Właśnie wśród gardemarynów był wykazywany w składzie załogi Bretagne, na którym obaj - ojciec i syn - walczyli 27.07.1778 w bitwie pod Ouessant. Syn otrzymał 16.08.1778 tymczasowe stanowisko "chorążego liniowca" i służył w 1778 na 12-działowej korwecie Sylphide. W 1779 należał do załogi 32-działowej fregaty Concorde we flocie d'Orvilliersa, która w okresie 3.06-14.09.1779 podążyła z Brestu na południe, by połączyć się z hiszpańską flotą generała-porucznika de Cordoby w rejonie wysp Sisargas, skąd wspólnie popłynięto ku wybrzeżom angielskim. Kampania gigantycznej połączonej floty francusko-hiszpańskiej (67 liniowców), mająca zostać uwieńczona inwazją wielkiej armii francuskiej na Wyspy Brytyjskie, zakończyła się po trzech miesiącach powrotem do Brestu okrętów pozbawionych wody, z kończącą się żywnością, z załogami zdziesiątkowanymi przez tyfus, ospę i szkorbut. W latach 1779-1780 Hervé-Louis-Joseph du Plessis Parscau służył na dowodzonym przez jego ojca 74-działowcu Intrépide w eskadrze generała-porucznika de Guichena, wyprawionej 2.02.1780 z Brestu na Martynikę. Został 16.02.1780 oficjalnie "chorążym liniowca". Walczył na Intrépide w starciach pod Fort Royal 17.04.1780 oraz koło Martyniki 15-19.05.1780. W latach 1780-1781 należał do załogi 74-działowca Robuste, operującego na wodach San Domingo. W okresie 1781-1782 służył na 74-działowcu Zodiaque w składzie eskadry hrabiego de Guichen, która w okresie 22.06 - 5.09.1781 przeszła z Brestu do Kadyksu, połączyła się hiszpańską flota adm. Cordoby, działała na Atlantyku i wróciła do Brestu. Zodiaque uczestniczył też pod hrabią de Guichen w bardzo niefortunnej operacji osłonowej konwoju z Brestu (9.12.1781-9.01.1782), rozgromionego przez kadm. Kempenfelta. W latach 1782-1783 Hervé-Louis-Joseph du Plessis był w załodze 74-działowca Guerrier pod komendą jego ojca. Okręt ten należał do floty de Guichena, przeprowadzonej z Brestu do Kadyksu w okresie 6.07-6.09.1782, operującej pod Gibraltarem we wrześniu i październiku 1782, walczącej w starciu koło przylądka Spartel 13.10.1782.
CDN.

kgerlach

Louis-Guillaume du Plessis-Parceau otrzymał 20.01.1783 w Kadyksie dowództwo 110-działowca Royal Louis (z zadaniem przeprowadzenia go do Brestu) i wziął ze sobą na ten okręt syna. W latach 1784-1785 Hervé-Louis-Joseph du Plessis Parscau przebywał na 24-działowej fluicie Etoile. Awansował 1.05.1786 na "porucznika liniowca". W okresie 1786-1787 służył na 20-działowej korwecie Blonde. Jednostka ta wyszła 12.06.1786 z Brestu kierując się do Cherbourga w składzie eskadry do ćwiczenia ewolucji bitewnych, wzięła 24.06.1786 udział w rewii morskiej na cześć wizytującego Cherbourg Ludwika XVI, została 27.10.1787 wysłana z Brestu ku Wyspom Zawietrznym. Hrabia du Plessis Parscau ożenił się 29.05.1789 w Saint-Malo z niespełna 18-letnią Anne Buisson de la Vigne, siostrą słynnego później pisarza (i polityka okresu Restauracji) Chateaubrianda. Du Plessis Parscau i Anne de la Vigne mieli siedmioro dzieci, głównie chłopców, z których niektórzy służyli potem w marynarce. Na razie on sam był w 1790 oficerem na 74-działowcu Jupiter. Miał już za sobą 6 lat i 10 miesięcy służby w marynarce wojennej, w tym 3 lata w czasie pokoju, a resztę na wojnie. Przetrwał we flocie także pierwszy okres rewolucji, ale w 1791 wyemigrował do austriackiego Hainaut, zabierając żonę i rocznego synka. Zaciągnął się do złożonego z dawnych oficerów francuskiej marynarki królewskiej regimentu rojalistycznego pod generałem-porucznikiem, hrabią d'Hector, i brał udział w walkach u boku armii austriackiej w latach 1793-1794, mając rangę "kapitana na czas kampanii". W 1799 został wysłany przez hrabiego d'Artois (brata Ludwika XVIII) na wysepki St.-Marcouf w Zatoce Sekwany, z zadaniem zorganizowania tam, uzbrojenia i wyekwipowania ludzi, którzy chcieli dołączyć do rojalistów walczących w Normandii, dowodzonych przez kawalera de Bruslart (do upadku cesarstwa zawsze szczęśliwie i brawurowo uchodził z rąk napoleońskich speców do zadań specjalnych) i hrabiego de Frotté (rozstrzelanego przez bonapartystów 18.02.1800). Około 1801 przyznano mu Order Św. Ludwika. W latach 1803-1807 mieszkał na Jersey, którą Anglicy i francuscy rojaliści przekształcili w centrum operacji dywersyjno-wywiadowych skierowanych przeciwko Napoleonowi. W 1807 przebywał przez trzy miesiące w Lymington w Wielkiej Brytanii. W 1813 zmarła tam jego żona. Ożenił się w 1814 z 40-letnią panną de Kermalun, abu zapewnić właściwą opiekę licznemu potomstwu (do tego czasu przeżyło sześcioro, najmłodszy syn miał 7 lat). Po restauracji Burbonów awansował 1.01.1815 na "kapitana liniowca 2 klasy". W okresie Stu Dni Napoleona, zagrożony aresztowaniem, wywiózł rodzinę do Lymington, a sam stawił się u boku Ludwika XVIII w Gandawie. Po drugiej Restauracji Burbonów występował - z poparciem byłego szwagra, a ówczesnego polityka Chateaubrianda, z którym do końca życia pozostawał w dobrych stosunkach - o przyznanie rangi kontradmirała. Mianowano go 27.07.1816 komendantem pierwszej kompanii elewów marynarki. Został 28.04.1821 kawalerem Orderu Legii Honorowej. W 1823-1824 dowodził 44-działową fregatą Circé, która wyszła z Rochefort 10.09.1823, dotarła do Rio de Janeiro 13.11 i odpłynęła stamtąd 6.12 kierując się na Ocean Indyjski, ku wyspie Réunion (Bourbon). W drodze powrotnej zawinęła na Martynikę, wróciła do Brestu w 1824. W latach dwudziestych XIX w. du Plessis Parscau dostał komandorię Orderu Św. Ludwika. Przechodząc w 1827 w stan spoczynku otrzymał honorowy stopień kontradmirała. Zmarł 11.10.1831 w swoim pałacu (czy zamku lub domu) Kervyon albo Kergyon koło Plounéventer.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Joseph Fauveau urodził się 3.12.1755 w La Plaine. Jego rodzicami byli Louis Fauveau (krawiec) i Anne Duporteau. Zaczął służyć na morzu w marynarce handlowej 1.05.1775 jako praktykant na statku niewolniczym skierowanym z Nantes do Angoli. Żeglował na rozmaitych jednostkach cywilnych, kursujących na Antyle i ku Ile de France, do lutego 1794, stopniowo awansując (porucznik od 10.03.1779, drugi kapitan od 5.12.1782). Ożenił się 17.02.1790 z Catherine Vial. Wcielono go do marynarki wojennej 21.06.1794 w randze "chorążego liniowca". Służył na 74-działowcu Droits de l'Homme. Awansował 20.10.1794 na "porucznika liniowca". Droits de l'Homme należał do eskadry (pięć 74-działowców, trzy fregaty 32-działowe oraz 12-działowy bryg) kadm. Nielly, która wyszła z Brestu na początku listopada 1794 i zaatakowała 6.11.1794 dwa brytyjskie 74-działowce na południowy zachód od wysp Scilly, zdobywając jeden z nich – okręt Alexander. Fauveau od grudnia 1794 do stycznia 1798 służył na 74-działowcu Tyrannicide. Brał na nim udział w tragicznym (i tragicznie bezmyślnym) „Rejsie krążowniczym Wielkiej Zimy” 28.12.1794 - 3.02.1795 floty Villareta. Tyrannicide w składzie eskadry kadm. Renaudina przeszedł w okresie 22.02 - 2.04.1795 z Brestu do Tulonu, wzmacniając francuską Flotę Śródziemnomorską kadm. Martina, po czym walczył w bitwie u wysp Hyères 13.07.1795. Pozostał na Morzu Śródziemnym. Fauveau był od października 1798 do marca 1799 oficerem na 74-działowcu Dix Aout w Breście. Od 21.03.1799 do maja 1800 służył na 80-działowcu Indomptable. Wziął na nim udział w rejsie eskadry wiceadm. Bruixa z Brestu na Morze Śródziemne i z powrotem w okresie 25.04 - 8.08.1799. W tym czasie awansował 16.06.1799 na "kapitana fregaty". Od października 1801 do września 1802 zajmował w Breście stanowisko drugiego kapitana na 74-działowcu Union, a od marca 1804 do marca 1807 to samo stanowisko w tym samym porcie na 74-działowcu Wattignies. Został kawalerem Legii Honorowej 14.06.1804. Awansował 12.07.1808 na "kapitana liniowca 2 klasy". Mianowano go 3.11.1808 dowódcą 74-działowca Jemmapes w Rochefort. Podczas ataku 11/12.04.1809 brytyjskich branderów, jednostek wybuchających oraz moździerzowców pod komendą lorda Cochrane na francuską flotę zakotwiczoną koło wyspy Aix, Jemmapes najpierw utkwił na skraju mielizny Palles, w zasięgu ostrzału okrętów brytyjskich. Jednak kunktatorstwo głównodowodzącego Anglików, adm. Gambiera, dało czas Francuzom na wyrzucenie za burtę dział i amunicji, doczekanie się na przypływ, wywiezienie kotwic zawoźnych i ściągnięcie się za ich pomocą z mielizn po południu 12.04 - tę okazję wykorzystał też Jemmapes, chociaż ponownie utkwił w mule dennym rzeki Charente. Fauveau zdołał ostatecznie oswobodzić swój okręt 13.04 i uciec tak daleko w górę Charente, że dla niego wszelkie niebezpieczeństwo minęło. Oczywiście liniowiec pozbawiony dział, amunicji, zaopatrzenia i części załogi długo nie nadawał się do podjęcia ponownej aktywnej służby. Tymczasem Fauveau został mianowany 12.01.1810 dowódcą 17. batalionu Marynarki Cesarstwa, a 12.11.1810 dowódcą 17. ekwipażu wysokiej burty, zaś 22.08.1811 dowódcą 42. ekwipażu wysokiej burty, co poza picem niczego nie zmieniało, ponieważ w tych rolach ciągle był naprawdę tylko kapitanem unieruchomionego Jemmapes. Zdał komendę 30.04.1813. Od 1.05 do 14.07.1813 dowodził 74-działowcem Régulus (kolejną połowiczną ofiarą ataku z kwietnia 1809) i przeprowadził go z redy wyspy Aix przesmykiem Maumusson do ujścia Żyrondy. Wrócił do dowodzenia okrętem Jemmapes na redzie Aix 15.07.1813. Jednak liniowiec ten wycofano do rezerwy 27.01.1814. Fauveau do 20.07.1814 sprawował komendę nad całkowicie już lądowym 42. ekwipażem wysokiej burty, a z tą ostatnią datą znalazł się w grupie oficerów nieaktywnych. Dostał Order Św. Ludwika 18.08.1814. Oficjalnie przeszedł w stan spoczynku 1.01.1816. Zmarł 26.01.1822 w Lorient.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Pierre Mesnard (02.03.1763 - 30.09.1826) oraz Pierre-Nicolas Lahalle (01.04.1772 - 05.08.1828).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Pierre Mesnard urodził się 2.03.1763 w Saint-Nazaire. Jego rodzicami byli Pierre Mesnard (pilot marynarki) i Marie-Anne Priou. Wstąpił do marynarki królewskiej 17.11.1765 w charakterze chłopca okrętowego na 12-działowej korwecie Rossignol, wysłanej z Rochefort ku Wyspom Zawietrznym i pozostał na niej do października 1776. Od 21.01 do listopada 1777 służył jako ochotnik na 74-działowcu Fendant, który w tym czasie stał na redzie Brestu. Od stycznia 1778 do marca 1779 był na 32-działowej fregacie Concorde, skierowanej z Rochefort ku Wyspom Zawietrznym. Jednostka ta 22.08.1778 zdobyła w pobliżu Puerto Plata albo Cap Français na San Domingo brytyjską fregatę 32-działową Minerva, korzystając z faktu, że Brytyjczycy nie wiedzieli jeszcze o wypowiedzeniu wojny. Stoczyła 18.02 lub 29.07.1779 koło Brestu trzygodzinną, nierozstrzygniętą walkę z tajemniczą jednostką, w której Francuzi chcieli widzieć brytyjską fregatę wojenną Congress nie bacząc na fakt, że nic takiego nie istniało - może był to jakiś żaglowiec korsarski. Od lutego do maja 1780 Mesnard wchodził w skład załogi 74-działowca Magnifique, wyposażanego w Rochefort. Od 1.01 do czerwca 1782 był pilotem pomocniczym na 16-działowej gabarze Adour, zatrudnionej w żegludze kabotażowej. Od 27.11.1782 do listopada 1784 służył jako ochotnik na 32-działowej fregacie Médée, wysłanej na San Domingo. Od 22.06.1785 do sierpnia 1786 zajmował stanowisko pilota pomocniczego na 12-działowej korwecie Rossignol, operującej wtedy u Wysp Zawietrznych. Od 21.03.1787 do maja 1789 był drugim pilotem na 20-działowej korwecie Perdrix, a od 9.08.1790 do lutego 1791 pierwszym pilotem na 32-działowej fregacie Capricieuse, działającej na wodach San Domingo. Dano mu w rewolucyjnej marynarce wojennej 25.06.1792 rangę "nadliczbowego chorążego liniowca" i stanowisko zastępcy dowódcy (do czerwca 1794) 18-działowego brygu-awizo Éveillé, który od września do listopada 1792 eskortował konwój z amunicją z Rochefort do Rouen via Dunkierka, Ostenda, zaś w styczniu 1793 krążył między Ouessant a Port Louis. Przez trzy miesiące dowodził w zastępstwie tą jednostką. Awansował 19.02.1794 na "porucznika liniowca". Od czerwca 1794 do maja 1795 był oficerem na 110-działowcu Révolutionnaire, w maju 1795 na 74-działowcu Gasparin, a od maja do sierpnia 1795 na 74-działowcu Mucius w eskadrze Brestu. Od sierpnia do listopada 1795 zajmował stanowisko drugiego kapitana na stojącej w Breście 38-działowej fregacie Dryade, zaś od stycznia do kwietnia 1796 pełnił takie same obowiązki na 36-działowej fregacie Tamise w eskadrze Brestu. W tym czasie walczył w zatoce Audierne 20.03.1796. Od czerwca do listopada 1796 służył na 74-działowcu Pluton w eskadrze Brestu. Ożenił się 26.06.1796 w Breście z Marie-Anne Desroches. Od maja do października 1797, od maja 1798 do listopada 1799 oraz od marca do czerwca 1800 był oficerem na 110-działowcu Républicain w eskadrze Brestu.
CDN.