www.timberships.fora.pl

kgerlach

Gaspard-Jacques Long urodził się 28.11.1766 w Cuges. Jego rodzicami byli Antoine Long (kupiec) i Catherine Cornille. Zaczął służyć na morzu w marynarce handlowej 13.01.1784 jako ochotnik na statku wysłanym z Marsylii do Saint-Pierre na Martynice i pozostał na nim do października 1784. Od 27.11.1784 do września 1785 był ochotnikiem na 20-działowej korwecie marynarki królewskiej Brune, a od października 1785 do października 1786 na 20-działowej korwecie Sémillante, kierowanych z Tulonu na wody Lewantu. Od kwietnia 1787 do stycznia 1788 służył na 32-działowej fregacie Réunion, wysłanej z Tulonu na San Domingo, skąd dotarła 18.12.1787 do Cherbourga i przeszła 21.12.1788 do Brestu, gdzie ją wycofano do rezerwy. Od stycznia do lutego 1788 Long należał do załogi 10-działowego brygu Alerte i wrócił na nim do Tulonu. Od 1.05.1788 do września 1790 był ochotnikiem 1 klasy na 40-działowej fregacie Impérieuse, operującej na wodach Lewantu przed powrotem do Tulonu 13.09.1790. Od października do grudnia 1790 służył na 80-działowcu Tonnant stojącym na redzie Tulonu. Awansował 25.02.1792 na "chorążego liniowca" i wszedł na pokład 40-działowej fregaty Junon, pozostając na niej do marca 1793 i uczestnicząc w lutym-marcu 1793 w nieudanej ekspedycji kadm. Trugueta przeciwko Cagliari na Sardynii. Potem służył od marca do kwietnia 1793 na stojącym w Tulonie 74-działowcu Thémistocle, a od kwietnia do czerwca 1793 na przechodzącym w tym porcie remont 74-działowcu Duguay Trouin. Następnie przerzucano go na okręty, na których był wcześniej: od czerwca do sierpnia 1793 przebywał na Thémistocle (wciąż bez wyjścia z Tulonu), od września do listopada 1793 na Junon w Marsylii. Od 3.11 do 28.12.1793 dowodził 20-działową korwetą Brune w Sète. Awansował 17.03.1794 na "porucznika liniowca". Pozostał we flocie śródziemnomorskiej i od lutego do grudnia 1794 służył na 80-działowcu Tonnant, od grudnia 1794 do maja 1795 na 74-działowcu Conquérant, od 10.05.1795 do czerwca 1797 na 74-działowcu Tyrannicide. Na tym ostatnim walczył w bitwie pod Fréjus (pod Hyères) 13.07.1795 i otrzymał 21.03.1796 awans na "kapitana fregaty". W składzie eskadry kadm. Villeneuve'a Tyrannicide przeszedł do Brestu. Tam Long został przerzucony 29.06.1797 na 74-działowiec Jean-Jacques Rousseau i służył na nim do października 1797. Od lutego do maja 1798 Long był oficerem 118-działowca Orient w Tulonie, a od maja 1798 do sierpnia 1799 należał do kadry 64-działowca Dubois. Przepłynął na nim z Tulonu do Aleksandrii w składzie ekspedycji egipskiej generała Bonaparte. Od sierpnia do listopada 1799 służył na 6-działowym awizie Foudre, od listopada 1799 do lutego 1800 na 64-działowcu Causse, a od lutego do marca 1800 na 32-działowej fregacie Montenotte. Generał Kléber mianował go 14.03.1800 tymczasowo "kapitanem liniowca" i wyznaczył na dowódcę stojącego w Aleksandrii (od 2.07.1798) 64-działowca Dubois (ex-weneckiego Fama). Jednak w maju 1800 postanowiono rozebrać ten okręt. Od 22.03 do 27.08.1801 Long dowodził zablokowanym w Aleksandrii awizem Therzélie, jednostką tej skali i ważności, że poza biografami nikt jej w marynarce francuskiej nie odnotowuje. Po kapitulacji sił francuskich w Egipcie przewieziono Longa na statku z jeńcami do Tulonu, gdzie dotarł 6.11.1801. Od maja 1803 do lipca 1804 był zastępcą kapitana na 74-działowcu Scipion w eskadrze Tulonu. Został kawalerem Legii Honorowej 14.06.1804. Od 22.03 do 14.06.1805 kierował ruchem w Villefranche. Od marca 1806 do kwietnia 1809 zajmował stanowisko drugiego kapitana na 74-działowcu Genois, od kwietnia 1809 do sierpnia 1811 - takie samo na 74-działowcu Ajax - obu blokowanych przez Anglików w Tulonie. Awansował 19.05.1811 na "kapitana liniowca 2 klasy". Mianowano go 17.04.1812 dowódcą 23. ekwipażu flotylli; zaczął pełnić obowiązki 11.05 w Villefranche, podnosząc swój proporzec kolejno na 6-działowej półszebece Vengeance, szalupie Odile, 4-działowej kanonierce Averne, 4-działowej kanonierce Arquebuse, 4-działowej kanonierce Volcan, 2-działowej pinasie nr 2 i znów na 4-działowej pół-szebece Vengeance. Od 19.01.1813 do 17.05.1814 zajmował też równolegle stanowisko szefa ruchu w Villefranche. Jego komenda nad 23. ekwipażem flotylli skończyła się 1.07.1814. Został zatrudniony w służbie portowej w Tulonie. Otrzymał Order Św. Ludwika 18.08.1814. Od 1.09.1814 był na liście oficerów nieaktywnych. Przeszedł w stan spoczynku 1.01.1816. Żenił się w sumie trzy razy: z pierwszą żoną, Appolonie-Adélaide Cabuchet, miał syna urodzonego w 1807, drugą była Marguerite Boudeuf, a trzecią Vicoire-Joséphine Laurent. Zmarł 23.03.1843 w Tulonie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Athanase Hennequin de Villermont (09.04.1763 - 28.10.1840) oraz Jacques-Philippe Cuvillier (21.04.1774 - 31.08.1857).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Athanase-Louise-Emmanuel Hennequin de Villermont dopiero co był przeze mnie opisywany w tym temacie.

Jacques-Philippe Cuvillier urodził się 21.04.1774 w Rochefort. Jego rodzicami byli Gabriel-Marie Cuvillier (doktor medycyny wydziału w Montpellier i lekarz marynarki w porcie Rochefort) oraz Rose-Marie-Anne Valliet. Od bardzo wczesnego wieku uczył się pod nadzorem dziadka w Niort, gdzie za współucznia miał przyszłego admirała Victora-Guy Duperré. Już w 1786 zaciągnął się do królewskiej marynarki wojennej. Został aspirantem w 1792. Awansował na "chorążego liniowca" w 1793. Otrzymał rangę "porucznika liniowca" w 1803. W 1804 dowodził 8-działowym lugrem Granville. W starciu na wodach kanału La Manche postrzelono go groźnie w pierś. Dowodził 24-działową korwetą Salamandre. Awansował na "kapitana fregaty" w 1809. W kwietniu 1809, podczas słynnego ataku lorda Cochrane'a na Redzie Baskijskiej (naprawdę - redzie wyspy Aix), dość niespodziewanie był kapitanem 80-działowca Ville de Varsovie, ponieważ poprzedniego, właściwego dowódcę, odwołano 17.03.1809 za ciągłe kłótnie z głównodowodzącym kontradmirałem. Podczas chaosu powstałego po ataku Brytyjczyków, liniowiec Cuvilliera wszedł na skalisty skraj mielizny Palles, poddał się i został przez zwycięzców spalony. Wzięty do niewoli Cuvillier spędził w Anglii około półtora roku. Miał szczęście, że minister marynarki szukając po klęsce kozłów ofiarnych na życzenie Napoleona, i typując tych, którzy utracili okręty, nie wskazał także na niego. Po odzyskaniu wolności Cuvillier wrócił najpierw do rodziny, do Niort, a potem udał się do Tulonu. Tam otrzymał rozkaz stawienia się w Antwerpii. W 1811 służył w Antwerpii jako zastępca szefa ruchu. Został w tamtym roku kawalerem Legii Honorowej. Wkrótce objął stanowisko szefa ruchu w Antwerpii i zatrzymał je do 1814, kiedy Francuzi - zgodnie z traktatem pokojowym - musieli opuścić to miasto. Otrzymał Order Św. Ludwika w 1814. Do 1817 pracował w porcie Rochefort. Następnie dowodził 16-działowym brygiem Olivier. Awansował 27.01.1819 na "kapitana liniowca 2 klasy". Został oficerem Legii Honorowej 17.08.1822. Dowodził 44-działową fregatą Eurydice, wysłaną 28.05.1823 z Brestu na Gwadelupę, skąd wróciła do Brestu 27.07.1823. Wyszła z Brestu 29.08.1823 pod Kadyks, gdzie Cuvillier uczestniczył pod rozkazami kadm. Duperré w bombardowaniu i zdobywaniu tego miasta podczas francuskiej interwencji zbrojnej. Po zdobyciu Kadyksu przewiózł na Eurydice komisarza hiszpańskiego do Hawany, dowodził małą eskadrą francuską w Hawanie, zrealizował sekretną misję do rządu w Meksyku, wrócił do Brestu 19.02.1824. Przyniosło mu to hiszpański Order Św. Ferdynanda. Awansował 1.04.1824 na "kapitana liniowca 1 klasy". W 1825 dano mu hiszpański Order Izabeli Katolickiej. Został wyznaczony głównodowodzącym ekspedycji, która przewiozła francuskich żołnierzy (11000 ludzi pod markizem Maison) do Morei; bezpośrednio dowodził wtedy 74-działowcem Ville de Marseille; ekspedycja (wspomniany liniowiec, trzy fregaty - Amphitrite, Bellone i Cybèle - oraz transportowce) wyszła z Tulonu 17.08.1828 (lub dzień wcześniej), wróciła (przynajmniej morska jej część) do tego portu 28.01 czy 2.02.1829. W czasie francuskiego ataku na Algier w 1830, Cuvillier na 74-działowcu Superbe (wyposażonym do transportowania) dowodził drugą eskadrą, odpowiadał za rozładunek transportowców i cały ruch w zatoce Sidi-Ferruch. Zyskał oficjalne pochwały głównodowodzącego, wiceadm. (po zajęciu Algieru) Duperré. Awansował 1.03.1831 na kontradmirała. Król Ludwik Filip mianował go 17.02.1832 gubernatorem wyspy Bourbon (w 1848 wróciła do nazwy Reunion). Cuvillier wszedł 27.06.1832 na pokład 22-działowej korwety transportowej Saone i zszedł z niej na Ile Bourbon 8.11.1832. Jego kadencja nie była łatwa, ponieważ przy wzrastającej nawet we Francji odrazie do instytucji niewolnictwa reprezentował liberalną monarchię na wyspie, której mieszkańcy nie tylko tuczyli się na niewolnikach, sprzeciwiali wszelkim formom ich emancypacji, w tym nawracaniu na wiarę chrześcijańską (w "poganach" łatwiej było widzieć podludzi), ale wręcz cynicznie twierdzili, że nie widzą żadnego powodu, dla którego mieliby choć trochę ulżyć losowi tych, z których pracy żyli. Cuvillier został komandorem Legii Honorowej w 1835. W 1836 otrzymał Srebrny Krzyż greckiego Orderu Zbawiciela. W sierpniu 1837 zdecydował się rozwiązać Radę Kolonialną na tle konfliktów w polityce handlowej. Opuścił urząd gubernatora wyspy Bourbon 4.05.1838. Zmarł 31.08.1857 w Saintes. Był żonaty.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losó francuskich oficerów, są Etienne-Pierre, de Rochechouart (15.02.1724 - 1799) oraz Louis-Henri Pascal de Saint-Felix (05.10.1725 - 1804).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Étienne-Pierre, wicehrabia de Rochechouart urodził się 15.02.1724 w Tuluzie. Jego rodzicami byli Charles de Rochechouart, baron (potem hrabia) de Clermont (wicehrabia de Soulan, generał-porucznik) oraz Françoise de Montesquieu. Został gardemarynem 1.01.1741 w Tulonie. Służył w okresie 1741-1742 na 74-działowcu Espérance, który w 1741 wysłano Konstantynopola. W latach 1742-1743 należał do załogi 64-działowca Borée, przebywającego w 1742 w Konstantynopolu. W 1744 był znów na Espérance (który wchodził w skład eskorty wychodzącej z Tulonu floty hiszpańskiej), potem na 56-działowcu Alcyon. W 1745 ponownie służył na Alcyon. Tym samym odbył trzy kampanie na Morzu Śródziemnym i jedną w okolicach Azorów, zanim został w styczniu 1746 "chorążym liniowca" na 74-działowcu Terrible, który 16.08.1746 wyszedł z Brestu w eskadrze komodora Conflansa, eskortującej konwój na Antyle (na San Domingo). W rejsie powrotnym spotkano 29.10.1746 (wg kalendarza gregoriańskiego) na południowy zachód od wysp Scilly konwój brytyjski pod słabszą eskortą i po jej zaatakowaniu zdobyto 50-działowiec Royal Navy Severn (drugi okręt brytyjski i statki - umknęły). De Rochechouart najprawdopodobniej nie służył już na Terrible, gdy okręt ten poddał się Anglikom 25.10.1747 koło przylądka Finisterre; w każdym razie w 1748 przebywał w Kanadzie na 30-działowej fregacie Zéphyr. W 1749 należał do załogi 28-działowej fregaty Emeraude, kiedy ta operowała u wybrzeży Maroka. W 1750 był na 64-działowcu Protée, ochraniającym łowiska przy Nowej Fundlandii. Awansował na "porucznika liniowca" 17.05.1751. W 1751 służył na 24-działowej fregacie Mutine, w 1752 wrócił na Protée, który wypełniał zadania u wybrzeży Afryki Zachodniej. Od 1754 wchodził w skład załogi 64-działowca Actif, w eskadrze do ćwiczenia ewolucji bitewnych. W 1755 był na 74-działowcu Héros, zatrudnianym w eskadrach generała-porucznika Macnémary i szefa eskadry Duguaya do eskortowania konwojów atlantyckich. Wojna [potem się okazało, że siedmioletnia] jeszcze oficjalnie nie została wypowiedziana, lecz - jak to często bywało przed kolejnymi konfliktami brytyjsko-francuskimi - obie strony dużo wcześniej podejmowały wrogie kroki. Macnémara dowodził eskadrą, która osłaniała wyruszenie z Brestu 3.05.1755 konwoju z wojskiem przeznaczonym dla Kanady; po upewnieniu się, że statki wyszły bezpiecznie na Atlantyk, wrócił z 9 okrętami (6 liniowców i 3 fregaty) do Brestu, pozostawiając dowództwo w dalszym rejsie generałowi-porucznikowi Duboisowi de La Motte. Ten podążył do Quebeku. Pomimo rozmaitych prób ataku przez Brytyjczyków, wrócił do Francji 15.08.1755 w zasadzie bez przeszkód, z niewielkimi stratami (2 liniowce). Z kolei Duguay, obarczony zadaniem przeprowadzenia posiłków na Antyle, musiał się wymknąć z Brestu, by zmylić eskadry Royal Navy. Dokonał tego i bez przeszkód wrócił do Brestu. Mało tego, krótko przed zawinięciem do portu opanował - 13.08.1755 - 24-działową fregatę brytyjską Blandford, kiedy zmierzała do Ameryki Północnej lub Indii Zachodnich. Zbieżność tych dat wskazuje, że udział de Rochechouarta w obu rejsach naraz mógł mieć miejsce tylko w przypadku, gdy Héros wyruszył w składzie pierwszej ekspedycji, a potem został odesłany na Antyle, co jest całkiem możliwe, chociaż pewności nie mam. W 1756 Étienne-Pierre, wicehrabia de Rochechouart, służył na 80-działowcu Soleil Royal. Awansował 17.04.1757 na "kapitana liniowca". Dowodził 26-działową fregatą Thétis osłaniającą wybrzeża. Jednostka ta współdziałała 30.05.1757 w zdobyciu koło Jersey dwóch korsarzy brytyjskich. Wicehrabia de Rochechouart został 1.11.1757 kawalerem Orderu Św. Ludwika. W 1758 był drugim kapitanem na 64-działowcu Protée w zespole szefa eskadry Bompara na Antylach. W 1760 dowodził 24-działową fluitą Fortune.
CDN.

kgerlach

W 1761-l762 był kapitanem 64-działowca Brillant. Dotarł na nim 7.03.1762 do południowo-wschodnich wybrzeży Martyniki w składzie dużego zespołu szefa eskadry, hrabiego de Blénac Courbon, po rejsie z Brestu od 23.12.1761. Francuzi pojawili się jednak zbyt późno, by pomóc wyspie, która poddała się dzień wcześniej. Blénac bardzo ostrożnie nie zawijał do Fort Royal, tylko wysłał 8.03 na brzeg oficera, dla zasięgnięcia języka. Już następnego dnia Rodney znajdujący się ze swoją eskadrą koło St. Pierre wiedział o obecności Francuzów, ale flauta uniemożliwiła mu natychmiastowy atak. Blénac, oczekiwany przez Anglików na południu wyspy, pomknął tymczasem 10.03 ku północy tuż koło La Trinité i utrzymując północny kurs na Dominikę i Gwadelupę przeszedł do Cap François na San Domingo, gdzie zawinął 15.03 w takim pośpiechu, że utracił 64-działowiec Dragon u wejścia do portu. Stojąc tam bezczynnie przez ponad pół roku, nie zdołał też zapobiec kapitulacji wysp St. Lucia i Grenada, które dostały się przeciwnikowi w lutym i w marcu. Jego eskadra, wycieńczona przez choroby i brak zaopatrzenia, nie była również w stanie zbyt wiele pomóc Hawanie, także zajętej przez Brytyjczyków w 1762 (13.08). Tym niemniej trochę się przyczyniła do obrony Kuby, ponieważ wydzielony z niej zespół 2 liniowców, 2 fregat i pół tuzina mniejszych jednostek natknął się w cieśninie Caicos na grupę brytyjskich transportowców wojska, osłanianych tylko przez 1 liniowiec i fregatę. Francuzi odcięli 5 lub 6 transportowców i zdobyli je razem z 350 żołnierzami oraz zapasami, a uciekający Anglicy stracili jeszcze na skałach Cayo Comfite (Cayo Confites) fregatę i 4 kolejne transportowce. Blénac, wyruszając 6.10 z Cap François z 5 liniowcami i 2 fregatami (obficie za to załadowanymi cukrem, kawą i indygo) zdołał tylko przewieźć posiłki hiszpańskie (600 żołnierzy) z Hispanioli do Santiago de Cuba i wrócił do Brestu w początkach listopada 1762. Detali uczestnictwa w tych ruchach akurat 64-działowca Brillant i de Rochechouarta nie znam. W 1764 dowodził 64-działowcem Union. Awansował 15.11.1771 na "brygadiera sił morskich". Dano mu 1.05.1772 rangę kapitana pierwszego batalionu regimentu piechoty marynarki z St Malo. W okresie 1772-1775 sprawował komendę nad 26-działową fregatą Tourterelle w eskadrze do ćwiczenia ewolucji bitewnych. Awansował 9.11.1776 na "szefa eskadry". Od 21.03.1778 dowodził 80-działowcem Duc de Bourgogne w eskadrze generała-porucznika d'Orvilliersa, ale nie brał udziału w bitwie pod Ouessant 27.07.1778, ponieważ w nocy 23/24.07 zgubił resztę floty i w rezultacie wrócił do Brestu. W 1779 był dowódcą 80-działowca Auguste we flocie d'Orvilliersa, która w okresie 3.06-14.09.1779 podążyła z Brestu na południe, by połączyć się z hiszpańską flotą generała-porucznika de Cordoby w rejonie wysp Sisargas, skąd wspólnie popłynięto ku wybrzeżom angielskim. Kampania gigantycznej połączonej floty francusko-hiszpańskiej (67 liniowców), która miała być uwieńczona inwazją wielkiej armii francuskiej na Wyspy Brytyjskie, zakończyła się po trzech miesiącach powrotem do Brestu okrętów pozbawionych wody, z kończącą się żywnością, z załogami zdziesiątkowanymi przez tyfus, ospę i szkorbut. De Rochechouart został 16.07.1779 kawalerem Orderu Św. Łazarza z Jeruzalem. W 1781 dowodził 110-działowcem Majestueux we flocie generała-porucznika de Guichena, która wyszła z Brestu do Kadyksu 22.06.1781, połączyła się tam z hiszpańską flotą Don Luisa Cordoby i odbyła kampanię na Atlantyku, przed powrotem do Brestu 5.09.1781. W grudniu 1781 nadal dowodził trójpokładowcem Majestueux, należącym do eskorty konwoju niefortunnie wyprowadzonego z Brestu przez de Guichena i wystawionego „na odstrzał” brytyjskiemu kadm. Kempenfeltowi (9.12.1781 - 9.01.1782). Awansował 12.01.1782 na generała-porucznika. Nie zmieniając okrętu uczestniczył w rejsie floty Brestu do Kadyksu w okresie 6.07 - 6.09.1782, w próbie (nieudanej) zablokowania przez połączone siły francusko-hiszpańskie angielskiej pomocy dla Gibraltaru, w starciu koło przylądka Spartel 13.10.1782. Po zawarciu pokoju w 1783 już nie wychodził w morze, zrezygnował ze służby w marynarce wojennej w styczniu 1792 i emigrował z Francji. W tym samym roku walczył podobno w armii Książąt (aczkolwiek trzeba pamiętać, że miał już 68 lat, więc to raczej nie była służba w pierwszej linii). Zmarł w 1799.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Louis-Henri Pascal de Saint-Félix, baron de Faugères, urodził się 5.10.1725 w Narbonne. Jego rodzicami byli Antoine de Pascal, markiz de Saint-Félix, i Marguerite-Gabrielle de Trégon (de Trégoin) de Montbrun. Służył początkowo w armii lądowej, w pierwszej kompanii muszkieterów, w latach 1741-1743. Przeniósł się do marynarki królewskiej i został gardemarynem 20.10.1743. Od 6.01 do 31.07.1744 był na 50-działowcu Diamant w eskadrze generała-porucznika de Court la Bruyère. Walczył w bitwie pod Tulonem 22.02.1744. Został 1.01.1746 "chorążym liniowca". W 1746 służył na 48-działowcu Aquilon w eskadrze komodora Du Bois de La Motte, obarczonego zadaniem eskortowania konwoju na Wyspy Zawietrzne. W latach 1747-1748 bił się na lądzie, we Flandrii i Holandii, w korpusie artylerii marynarki przydzielonym do armii marszałka Maurycego Saskiego. Od 6.07 do 14.09.1752 należał do załogi 3-działowej galery Duchesse w zespole szefa eskadry Charlesa Félixa de Poilvilain, hrabiego de Cresnay, która przewiozła z Genui do Antibes księżniczkę Marię-Luizę-Elżbietę, hiszpańską infantkę i księżnę Parmy. Ze względu na pewność i szybkość ruchu przy dobrej pogodzie, bez względu na kierunek i siłę wiatru, do przewożenia bogatych i wysoce utytułowanych próżniaków na Morzu Śródziemnym nadal wybierano te pływające więzienia, a na członków ich załóg (galerników oczywiście pomijając) dobierano wtedy ad hoc osoby z najstarszych rodów arystokratycznych. Pascal de Saint-Félix awansował 11.02.1756 na "porucznika liniowca". Od 13.03 do 22.11.1756 służył na 64-działowcu Triton w eskadrze generała-porucznika de La Galissonnière. Walczył w bitwie pod Minorką 20.05.1756. W 1759 był oficerem na 64-działowcu Fantasque we flocie szefa eskadry de La Clue-Sabrana, który opuścił 17.08.1759 Tulon z 12 liniowcami i 3 fregatami, został przechwycony w pobliżu Gibraltaru przez Anglików; jego eskadra uległa rozproszeniu i ścigana przez przeciwnika schroniła się częściowo w Kadyksie, a częściowo na neutralnych wodach portugalskich w pobliżu Lagos. Jak to było wówczas nagminne we wszystkich flotach w podobnych okolicznościach, także adm. Boscawen niewiele sobie robił z neutralności słabszego i zaatakował 17-19.08.1759 Francuzów, którzy w sumie stracili 5 liniowców, w tym jednostkę flagową. Jednak akurat Fantasque należał do tych okrętów, które uciekły do Kadyksu. Louis-Henri Pascal de Saint-Félix z powodów zdrowotnych zrezygnował 16.09.1764 z dalszej aktywnej służby. Interesował się nauką, był od 1777 do 1793 członkiem Królewskiego Towarzystwa Naukowego w Montpellier. Opublikował w 1780 artykuł o "abisyńskim ptaku zwanym worabée" (czyli o wikłaczu słonecznym). Został członkiem-korespondentem Królewskiej Akademii Marynarki 27.11.1783. Dano mu jeszcze 17.06.1786 w Sète stanowisko związane z systemem konskrypcji do marynarki wojennej. Od 1795 do 1784 należał do Towarzystwa Naukowego w Montpellier. Zmarł około 1804 w Montpellier.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są to Etienne de Grasse de Limermont (21.02.1725 - 03.08.1790) oraz Gabriel Mouchet de Battefort de Laubespin (16.01.1734 - 28.10.1805).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Étienne de Grasse de Limermont urodził się 21.02.1725 w Limermont (koło Beauvais). Jego rodzice to Étienne de Grasse de Limermont i Etienette d'Hallencourt. Był paziem domu królewskiego. Został gardemarynem w Tulonie 1.05.1741. Służył w latach 1741-1742 na 50-działowcu Diamant i od 1743 na 64-działowcu Toulouse, na którym walczył w bitwie pod Tulonem 22.02.1744. Potem przeszedł w 1744 na 50-działowiec Tigre, a w 1745 na 30-działową fregatę César Auguste. Powierzono mu 1.01.1746 stanowisko podbrygadiera gwardii marynarki. W 1746 służył na 30-działowej fregacie Mégère. Został 1.08.1747 brygadierem gwardii marynarki. W latach 1747-1748 należał do załogi 12-działowej korwety Palme. Jednostkę tę zdobyli 2.02.1748 Anglicy na wodach Zatoki Biskajskiej i de Grasse de Limermont trafił na krótko do niewoli. Awansował 1.04.1748 na "chorążego liniowca". Służył w 1751 na 30-działowej fregacie Pomone, w 1754 na 18-działowej szebece Rusé i w 1754 na 24-działowej szebece Indiscret. Awansował 11.02.1756 na "porucznika liniowca". Ożenił się w 1756 z Anne-Gabrielle-Françoise de Ricard de Tourtour. Mieli syna, który w marynarce epoki Restauracji został kontradmirałem. Étienne de Grasse de Limermont uczestniczył w maju-czerwcu 1756 w ekspedycji, podczas której Francuzi jeszcze przed wypowiedzeniem wojny zdobyli na Brytyjczykach Minorkę, a na 64-działowcu Lion walczył w bitwie pod Minorką 20.05.1756. Pod koniec 1756 służył na 64-działowcu Hercule. W latach 1758-1759 wchodził w skład załogi 24/26-działowej fregaty Gracieuse, która opuściła 17.08.1759 Tulon we z flocie szefa eskadry de La Clue-Sabrana, rozgromionej w pobliżu Lagos 17-19.08.1759 przez Brytyjczyków. W 1762 był oficerem na 74-działowcu Protecteur, który w okresie 7.06-28.09.1762 krążył w okolicach Tulonu w eskadrze hrabiego Bompar. De Grasse de Limermont został 26.04.1760 kawalerem Orderu Św. Ludwika. Awansował 1.10.1764 na "kapitana fregaty". Dano mu 15.11.1771 stopień "kapitana liniowca". Został 1.05.1772 mianowany kapitanem drugiego batalionu regimentu piechoty marynarki w Tulonie. Kazano mu 1.01.1774 przenieść się do floty Brestu. Od 9.11.1776 miał rangę brygadiera sił morskich. W 1778 zajmował (przynajmniej od kwietnia) stanowisko drugiego kapitana na 74-działowcu Guerrier we flocie wiceadm. d'Estaing i brał na nim udział w ataku na Brytyjczyków na Rhode Island w lipcu-sierpniu 1778. W 1779 dowodził 74-działowcem Protecteur i uczestniczył w kampanii antylskiej hrabiego d'Estaing. Jednak nie wrócił wraz z nim na wody amerykańskie, ponieważ w 1779 okręt Protecteur odesłano do Francji w eskorcie konwoju statków handlowych z Martyniki i San Domingo. W 1780 de Grasse de Limermont był ponownie drugim kapitanem na 74-działowcu Guerrier. Zrezygnował z dalszej aktywnej służby 26.12.1782 z powodu złego stanu zdrowia i przeszedł w stan spoczynku w stopniu szefa eskadry. Zmarł 3.08.1790 w Tulonie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Gabriel-François Mouchet de Battefort, markiz de Laubespin (Laubépin, L'Aubépin), baron de Tramelay, hrabia d'Arinthoz, urodził się 16.01.1734 w Lons-le-Saunier. Jego rodzicami byli Charles-Joseph Mouchet de Battefort, markiz de Laubespin (Laubépin) oraz Françoise-Hilaire du Tartre. Został gardemarynem 17.09.1751. Ożenił się 15.05.1760 z Élisabeth-Charlotte de Scorailles. Mieli syna (urodzonego 1764). Awansował 1.10.1764 na "porucznika liniowca". W 1774 dowodził 4/6-działowym lugrem Espiègle operującym na kanale La Manche razem z 12-działową korwetą Hirondelle w celu szkolenia elewów królewskiej szkoły marynarki w Hawrze. Awansował na "kapitana liniowca" 4.04.1777. W 1778 markiz de Laubespin był drugim kapitanem na 74-działowcu Protecteur (nie przed kwietniem 1778) podczas operacji floty francuskiej wiceadm. de Estaing (wyszła z Tulonu 13.04.1778) przeciwko Anglikom na Rhode Island (w lipcu i sierpniu 1778), nieudanego ataku na Wyspę Św. Łucji (grudzień 1778), zagarnięcia Saint-Vincent (18.06.1779) i Grenady (lipiec 1779), zwycięskiej bitwy pod Grenadą (6.07.1779) i nieudanej operacji lądowo-morskiej przeciwko Savannah w Georgii (we wrześniu/październiku 1779). Od schyłku 1781 do 1782 dowodził 64-działowcem Indien. Pod hrabią de Guichen uczestniczył w bardzo niefortunnej operacji osłonowej konwoju z Brestu (9.12.1781-9.01.1782), rozgromionego przez kadm. Kempenfelta. W składzie eskadry generała-porucznika de Guichena przeszedł na Indien z Brestu do Kadyksu i Algeciras, biorąc udział w operacjach połączonej floty francusko-hiszpańskiej, m.in. walczył w starciu koło przylądka Spartel 13.10.1782. Zmarł 28.10.1805 w Paryżu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Victurnien-Henri-Elzéar de Rochechouart (11.07.1756 - 17.03.1783) oraz Louis-André-Joseph de Lombard (w 1781r dowodził 64 działowym okrętem Provence, w kampanii amerykańskiej).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Victurnien-Henri-Elzéar de Rochechouart, wicehrabia de Mortemart, urodził się 11.07.1756 w Paryżu. Jego rodzicami byli Jean-Baptiste-Victor de Rochechouart de Mortemart, książę (diuk) de Mortemart (pułkownik regimentu piechoty, brygadier armii królewskiej, syn marszałka de Vivonne) i Charlotte-Natalie de Mannville. Został gardemarynem w Rochefort 18.05.1771. W 1778 dowodził 18-działową korwetą Flèche na Morzu Śródziemnym, wysłany 16.07 z Tulonu w eskadrze kawalera de Fabry, zawijał na Maltę, do Smyrny, Souda (Suda) na Krecie, do Marsylii, Naples de Romanie (Nauplie) na Peloponezie, eskortował statki handlowe, wrócił do Tulonu 28.10.1778. Awansował na "porucznika liniowca" w 1779. Walczył w wojnie amerykańskiej pod generałem-porucznikiem d'Orvilliers i generałem-porucznikiem de Grasse. Dowodził w 1779 i 1780 fregatą 32-działową Aigrette w Breście i Rochefort. Po południu 18.03.1779 zbliżył się koło Ouessant do brytyjskiej fregaty 32-działowej Arethusa sądząc, że to jednostka francuska; po dostrzeżeniu pomyłki rzucił się do ucieczki, która mu się powiodła, a przeciwnik następnego dnia rozbił się na skałach koło wysepki Molène. Wicehrabia de Mortemart objął w 1781 komendę nad 32-działową fregatą Richmond. We wrześniu 1781 w składzie eskadry La Villebrune'a transportował żołnierzy z Annapolis nad rzekę James dla wzmocnienia sił oblegających armię brytyjską w Yorktown. Wyróżnił się podczas bitwy koło Wysepek Świętych 12.04.1782, kiedy holował pozbawiony masztów liniowiec Glorieux. Został wysłany do Paryża z wieścią o klęsce. Król przyjął go jednak życzliwie i awansował na "kapitana liniowca". W 1782 i 1783 wicehrabia de Mortemart był dowódcą 40-działowej fregaty Nymphe, początkowo w Breście i Rochefort. Współdziałał 7.01.1783 w zdobyciu na Antylach brytyjskiego slupa 18-działowego Raven, a także 17.02.1783 brytyjskiego dwupokładowca 44-działowego Argo w pobliżu Tortoli (odbitego przez Brytyjczyków trzy dni później). Nagle gwałtownie zachorował i zmarł w lutym albo marcu 1783 (podaje się daty 28.02.1783, 17.03.1783 i 28.03.1783) na Martynice. Nie był żonaty.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Louis-André-Joseph de Lombard urodził się w Bordeaux, zapewne w którymś roku z okresu 1732-1736, skoro został gardemarynem w 1751. Zwano go kawalerem do Lombard. Dowodził w 1770 i w 1771 fluitą 14-działową Barbue, która rozbiła się w grudniu 1771 koło La Torche (ale nie wiem, czy on nadał sprawował wtedy nad nią komendę). De Lombard był w 1773 kapitanem 16/18-działowej korwety Perle. W 1774 dowodził 10/14-działową fluitą Courtier (Coursier). Awansował w 1777 na "kapitana liniowca". W 1778 i 1779 sprawował komendę nad 36-działową fregatą Terpischore, która operowała koło wyspy Ré, zawijała do Brestu, Vigo, na redę wyspy Aix, do Corunna. Miał Order Św. Ludwika. Dowodził w latach 1780-1782 okrętem 64-działowym Provence. Liniowiec ten wchodził w skład eskadry kawalera de Ternay, która eskortowała (2.05-11.07.1780) do Ameryki konwój z 6 tysiącami żołnierzy gen Rochambeau. Bez przeszkód wysadzono ich w Newport (Rhode Island). Kiedy de Ternay zmarł (15.12.1780), komendę po nim przejął kmdr des Touches. Wyszedł z Newport z 7 liniowcami i transportowcami, w celu wysadzenia w Wirginii 1200 żołnierzy i artylerii oblężniczej dla wsparcia sił markiza de Lafayette. Stoczył u przylądka Henry 16.03.1781 nierozstrzygniętą bitwę z brytyjskim zespołem wiceadm. Arbuthnota, w której oczywiście walczył też Louis-André-Joseph de Lombard. Chociaż Anglicy mieli ciężej uszkodzone okręty, des Touches opuścił obszar bitwy, nie wysadzając ani żołnierzy, ani artylerii i pozwalając na wzmocnienie pozycji Brytyjczyków w Wirginii. Niezadowoleni Francuzi przysłali więc z kraju nowego dowódcę eskadry stacjonującej w rejonie Rhode Island. W maju 1781 komendę przejął szef eskadry, hrabia de Barras de Saint-Laurent. Razem z resztą tego zespołu okręt Provence pod komandorem de Lombard podążył z Newport 25.08 na południe, by połączyć się z flotą generała-porucznika de Grasse. Barras jednak nie zdążył przed bitwą koło Chesapeake 5.09.1781, docierając na miejsce 10.09. Kiedy de Grasse odpłynął 4.11.1781 z Wirginii na Antyle (docierając tam w listopadzie 1781), odesłał 4 liniowce (w tym Provence) i 2 fregaty do Cap Français na San Domingo. Okręty te od 22.03.1782 osłaniały rejs do Francji wielkiego konwoju (150 statków). Kawaler de Lombard objął w grudniu 1782 dowództwo 74-działowca Marseillois, który wspólnie z 74-działowcem Protecteur utworzył mini-eskadrę, a 13.02.1783 został wycofany w Rochefort do rezerwy. Louis-André-Joseph de Lombard w czasie rewolucji francuskiej wyemigrował z kraju. Walczył w szeregach rojalistów, uczestniczył w desancie pod Quiberon 27.06.1795 i został 20.07 wzięty do niewoli przez rewolucjonistów. Rozstrzelano go 1.08.1795 w Vannes. Jak bardzo wielu ówczesnych oficerów francuskiej marynarki umierających za Boga, króla i Ojczyznę, był masonem.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Claude-Pascal Morel-Beaulieu (08.04.1765 - 21.03.1815) oraz Louis-Alexsis Baudouin (02.121766 - 21.10.1805).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Claude-Pascal Morel-Beaulieu urodził się 8.04.1765 w Honfleur. Jego rodzicami byli Jean-Claude-François Morel (lub Morel-Beaulieu; poczmistrz) i Marie-Anne-Françoise Fortin. Zaczął służbę na morzu w żegludze kabotażowej u wybrzeży Normandii w 1778. Wstąpił do marynarki wojennej w 1781 jako praktykant na 20-działowej gabarze Abondance, wyprawionej dwukrotnie na Antyle. Za drugim razem wyszła 8.12.1781 z Brestu kierując się na San Domingo i Gwadelupę pod nieudolną osłoną generała-porucznika Guichena i już 12.12.1781 została zdobyta przez Anglików z eskadry kadm. Kempenfelta. Nic mi jednak nie wiadomo o potencjalnej niewoli Morela-Beaulieu. Służył potem na 2-działowej gabarze Boulonnaise, na której został ranny podczas jej walki z kutrem angielskim. Pod koniec wojny amerykańskiej wchodził w skład załogi 50-działowca Amphion, który 15.02.1783 był ścigany w Indiach Zachodnich przez brytyjską eskadrę, ale uciekł. Po nastaniu pokoju Morel-Beaulieu wrócił do marynarki cywilnej, odbywając rejs ku wybrzeżom Afryki. Studiował później w szkole hydrografii w Honfleur i otrzymał w 1786 dyplom inżyniera hydrografa. Od 1791 sam był profesorem hydrografii w Honfleur. Przyjęto go 17.09.1794 do marynarki wojennej w stopniu "porucznika liniowca". Był oficerem na 74-działowcu Conquérant w eskadrze Tulonu i pod rozkazami kadm. Martina walczył w bitwie koło przylądka Noli (bitwie pod Genuą) 13-15.03.1795, a jako członek załogi 74-działowca Jemmapes uczestniczył w bitwie koło Fréjus (pod Hyères) 13.07.1795. Służył potem na 80-działowcu Formidable w eskadrze, którą kadm. Villeneuve przeprowadził z Morza Śródziemnego na Atlantyk (wyjście z Tulonu 29.11.1796, zawinięcie do Lorient 23.12.1796), by wzmocnić flotę Brestu szykującą się do wyprawy na Irlandię (zakończonej klęską), na co okręty z Tulonu jednak nie zdążyły. Awansował 3.05.1798 na "kapitana fregaty". Od 7.05.1798 przebywał na 38-działowej fregacie Diane jako adiutant kadm. Decrèsa, dowódcy lekkiej eskadry we flocie śródziemnomorskiej wiceadm. Brueysa, który osłonił transport do Egiptu armii generała Bonaparte. Po klęsce Francuzów pod Abukirem 1.08.1798 Diane uciekła i schroniła się na Malcie 21.08.1798. Morel-Beaulieu nie został jednak na wyspie, tylko wrócił do Tulonu i od 1799 do stycznia 1801 dowodził 20-działową korwetą Badine. Uczestniczył w nieudanej próbie dostarczenia posiłków na Maltę przez zespół kadm. Perrée (który wtedy zginął) w lutym 1800, lecz zdołał uciec do Tulonu. Objął 2.06.1801 komendę nad 32-działową fregatą Carrère. Jednostka ta razem 32-działową fregatą Succès i 40-działową fregatą Bravoure (pod ogólną komendą kapitana Bretela z Succès) wyszła 29.06.1801 z Tulonu z armatami i amunicją potrzebnymi siłom oblegającym Portoferraio na Elbie, po czym wszystkie trzy uczestniczyły w blokadzie tego portu.
CDN.