www.timberships.fora.pl

kgerlach

Pierre-Roch Jurien urodził się 5.11.1772 w Gannat. Używał początkowo przydomka des Varennes, później de la Gravière. Jego rodzicami byli Jean-Pierre Jurien, znany jako Jurien des Varennes (sukiennik, po bankructwie w 1782 niższy urzędnik w biurze administracji marynarki królewskiej w Rochefort) i Catherine-Procule Delaire. Pierre-Roch Jurien, przyjęty w charakterze chłopca do warsztatu uszczelniaczy w Rochefort 5.11.1782, zaczął służbę w marynarce wojennej 12.05.1786 pod nazwiskiem Jurien des Varennes (Desvarennes) jako uczeń pilota na 20-działowej korwecie Favorite na czas jej przejścia z Rochefort do Brestu (maj-czerwiec 1786). Wrócił do Rochefort na wynajętym przez marynarkę królewską 12-działowym transportowcu Héros. Od 29.11.1787 do lutego 1789 służył w roli aspiranta-ochotnika na 32-działowej fregacie Flore, skierowanej z Rochefort ku wybrzeżom Afryki. Już 9.04.1789 zatrudnił się ochotniczo na statku niewolniczym wysłanym z Rochefort do Angoli po żywy towar, wyładowany następnie na San Domingo. Wrócił na tym żaglowcu do Francji we wrześniu 1790. Zimą 1790/1791 uczęszczał na kurs w szkole hydrograficznej w Rochefort i zdał stosowne egzaminy w 1791. Zaokrętował się 21.09.1791 w charakterze aspiranta 1 klasy na 8-działową gabarę Espérance, wysłaną 28.09.1791 z Brestu razem z 8-działową gabarą Recherche pod kadm. d'Entrecasteaux na poszukiwania zaginionej ekspedycji La Pérouse'a. Wyprawa przemierzyła trasę wokół Przylądka Dobrej Nadziei, wyspy Nowy Amsterdam, przeszła na południe od Australii, zawinęła 21.04.1792 na Tasmanię (którą brano z Australią za jedną wyspę), przeszukała wybrzeża Nowej Kaledonii, Nowych Hebrydów, Wysp Salomona i Wysp Admiralicji (tu dotarto 26.07.1792). We wrześniu 1792 dano wypocząć załogom na wyspie Amboina. Wyruszono ponownie pięć tygodni później i skierowano się ku Nowej Holandii (czyli Australii), zawinięto na Tasmanię (21.01.1793), wyspy Tonga i zawrócono do Nowej Kaledonii, gdzie w Balade 6.05.1793 zmarł z wycieńczenia kmdr Jean-Michel Huon de Kermadec, dowódca Espérance. Kontynuowano wyprawę od 9.05.1793, tym razem udając się na północ, przepływając obok Santa Cruz i przechodząc bez zawijania kilka mil od Vanikoro (gdzie były dowody katastrofy żaglowców i tragedii załóg Lapérouse’a, których w tej sytuacji oczywiście nie zauważono). Odkryto kilka wysepek w archipelagu Luizjadów (maj-czerwiec), przeszukiwano północne wybrzeża Nowej Gwinei. Jurien awansował 1.01.1793 na "chorążego liniowca". Wyczerpany przez szkorbut i dyzenterię d'Entrecasteaux zmarł 20.07.1793 na pokładzie Recherche. Pierre-Roch Jurien przeszedł na pokład tej gabary 21.08.1793. Uczestnicy wyprawy nie zdawali sobie sprawy, że tymczasem wybuchła wojna Francji z Wielką Brytanią i Holandią, więc zawinęli w październiku 1793 do Surabaja na Jawie, gdzie ich zatrzymano 28.10.1793. Po pobycie w niewoli w holenderskich Indiach Wschodnich Jurien został z innym jeńcami odesłany do Europy via Przylądek Dobrej Nadziei. Tymczasem zajęcie Holandii przez wojska francuskie i uczynienie z tego kraju w 1795 Republiki Batawskiej, wasalnej wobec Francji, zmieniło całkowicie sytuację międzynarodową. Holenderski żaglowiec wiozący byłych jeńców, a obecnie sojuszników, został pochwycony koło Wyspy Św. Heleny przez okręt brytyjski (wcześniej sojuszniczy dla Holendrów, obecnie wrogi) i Jurien pozostał jeńcem, tylko tym razem w Irlandii, potem w Anglii. Zwolniony na słowo honoru, wrócił przez Rotterdam i Vlissingen do Dunkierki.
CDN.

kgerlach

Awansowano go 19.04.1796 na „porucznika liniowca”. Od 20.04.1796 do 21.03.1797 dowodził 22-działowym brygiem Épervier, skierowanym z Rochefort dla krążenia po wodach Antyli oraz wzdłuż wybrzeży Gujany i Brazylii. Od 22.03 do 4.08.1797 był kapitanem 8-działowego szkunera Volante wysłanego z Rochefort na Antyle, gdzie pochwycił 5 statków handlowych. Od 5 do 23.09.1797 dowodził na redzie wyspy Aix 20-działową korwetą Vaillante. Od 24.09.1797 do 18.02.1799 sprawował komendę nad 20-działową korwetą Princesse Royale, osłaniającą konwoje kabotażowców między Rochefort a Brestem. Tymczasem awansował 13.01.1798 na „kapitana fregaty”. Od 7.03.1799 do 20.10.1800 dowodził 40-działową fregatą Franchise, wysłaną 6.05.1799 z Rochefort ku brzegom Afryki i Brazylii w składzie eskadry (3 fregaty) komandora Landolphe’a, którego zadaniem było przewiezienie żołnierzy do Gorée w Senegalu oraz atakowanie brytyjskich faktorii handlowych na zachodnim wybrzeżu Afryki i statków na południowym Atlantyku. Eskadra Landolphe’a wysadziła żołnierzy w Gorée, zagarnęła dwa amerykańskie żaglowce korsarskie w La Praya, potem chwytała statki niewolnicze u wybrzeży Gambii, Gwinei, Sierra Leone, zdobyła jeden korsarski okręt brytyjski koło przylądka Monte. W Beninie odnowiono stosunki z miejscowymi kacykami, czyli lokalnymi dostawcami żywego towaru. Po zajęciu portugalskiej Wyspy Książęcej Francuzi przekroczyli południowy Atlantyk, docierając do Montevideo w czerwcu 1800, a następnie atakując statki przy brazylijskim wybrzeżu podczas posuwania się na północ. W sumie eskadra zdobyła około 30 jednostek z rozmaitych krajów. Natknąwszy się jednak w pobliżu Rio de Janeiro 4.08.1800 na konwój brytyjskich statków wschodnioindyjskich z pojedynczym okrętem eskorty, Francuzi rzucili się do ucieczki i stracili dwie fregaty przechwycone przez Anglików - Jurien był jedynym dowódcą jednostki, który skutecznie umknął i ostatecznie schronił się 22.09.1800 na Żyrondzie. Po krótkim okresie przerwy objął ponownie 13.05.1801 dowództwo Franchise. Jednostka ta weszła w skład eskadry kadm. Latouche-Tréville, skierowanej na San Domingo. Pierre-Roch Jurien odznaczył się podczas odpierania ataku powstańców na Léogane 21.12.1802. W marcu 1803 jego fregata uczestniczyła w nieudanym wypadzie przeciwko siłom powstańczym w departamencie zachodnim wyspy. Przewoziła wtedy rannych spod Petit Goave do Port au Prince. Gen. Rochambeau wysłał na niej 24.04.1803 do Francji swojego szefa sztabu dla szczegółowego przedstawienia sytuacji Pierwszemu Konsulowi, ale Franchise została zdobyta przez Anglików 28.05.1803 w pobliżu Ouessant. Jurien nie wiedział jeszcze wtedy, że 4.03.1803 otrzymał awans na „kapitana liniowca 2 klasy”. Trafił do niewoli, jednak Brytyjczycy puścili go na słowo honoru pod warunkiem, że nie wróci do służby przed formalną wymianą jeńców. Został kawalerem Legii Honorowej 5.02.1804 i oficerem tego orderu 14.06.1804. Nie dostał jednak żadnego nowego dowództwa aż do 1808. Wezwany do Paryża przez ministra marynarki dla złożenia raportu o żegludze u wybrzeży Ameryki hiszpańskiej, uzyskał potem mianowanie na kapitana 40-działowej fregaty Italienne. Objął to stanowisko w Lorient 8.05.1808. Na początku 1809 dowodził w Lorient zespołem trzech fregat - oprócz Italienne także Calypso i Cybèle.
CDN.

kgerlach

W lutym 1809 francuska flota Brestu pod dowództwem kadm. Willaumeza, licząca osiem liniowców, dwie lub trzy fregaty, bryg i szkuner, wyszła niepostrzeżenie z portu korzystając z faktu, że ciągłe zachodnie sztormy zmusiły brytyjskie siły blokadowe adm. Gambiera do ustąpienia. Rozkazy otrzymane przez Willaumeza mówiły o potrzebie przegonienia angielskiej eskadry blokującej Lorient, połączeniu się ze stacjonującymi tam trzema liniowcami i pięcioma fregatami komodora Troude’a, zawinięciu na redę wyspy Aix i wcieleniu kolejnej eskadry – złożonej z trzech liniowców i kilku mniejszych żaglowców – której bazą był Rochefort. Po dokonaniu tej koncentracji Francuzi mieli podjąć ekspedycję do Indii Zachodnich, dla pomocy Martynice, broniącej się przed atakiem Brytyjczyków. W tym celu zamierzano też zaokrętować spore oddziały lądowe. Ostatecznie do Troude’a francuski kontradmirał wysłał tylko szkuner z depeszami, a sam – nie czekając – pośpieszył dalej na południe, ku cieśninie d’Antioche między wyspami Ré i Oléron. Ciężkie liniowce nie zdołały na czas wyjść z Lorient z powodu przeciwnego pływu, ale przedarły się trzy wspomniane fregaty Juriena de La Gravière. Willaumez nie zamierzał zwolnić, a jednostki te nie były w stanie go dogonić. W efekcie zostały odcięte przez znacznie silniejsze siły brytyjskie i zmuszone 24.02.1809 do przyjęcia walki na kotwicach i szpryngach pod osłoną baterii w Sables d’Olonne. Wszystkie fregaty francuskie rozgromiono, jedna z nich (Cybèle) poszła na dno, wraki dwóch pozostałych trzeba było sprzedać w ręce prywatne. Od 1.06.1809 (lub 11.03.1809) do 14.06.1811 Jurien dowodził na redzie Lorient 80-działowcem Eylau, otrzymując z tego tytułu dowództwo 11. batalionu marynarki cesarskiej (12.01.1810) i dowództwo 11. ekwipażu wysokiej burty (12.11.1810). Z kolei od 15.06.1811 do 28.02.1814 był kapitanem 74-działowca Vétéran i 24. ekwipażu wysokiej burty. Z eskadrą z Lorient wyszedł z tego portu 8.03 (czy 9.03) 1812 i zawinął do Brestu 28.03.1812. Vétéran miał wtedy tak silnie zgięty wzdłużnie kadłub, że wg Juriena osoba stojąca na dziobie nie mogła dostrzec kolan człowieka spacerującego blisko rufy, a równocześnie doszło już do nadzwyczajnego skręcenia poprzecznego. Jurien de La Gravière ożenił się z Henriette-Esther Lavigne (z domu Krafft), wdową po pułkowniku, baronie Lavigne (który zginął w Portugalii 3.04.1811). Mieli dzieci. Otrzymał Order Św. Ludwika 5.07.1814. Od 6.08.1814 do 26.09.1815 dowodził 44-działową fregatą Africaine i trzema transportowcami. Wyszedł z Rochefort 16.11.1814 z zadaniem przejęcia w imieniu króla Ludwika XVIII wyspy Bourbon. Wrócił do Brestu 26.08.1815. Miało to dla niego nieoczekiwanie bardzo pozytywne skutki, ponieważ opuścił Francję przed wylądowaniem tam Napoleona (po wymknięciu się z Elby) i już po jego ponownym upadku. Zatem podczas całych Stu Dni cesarza nie musiał ani przez minutę zmieniać stron i wyrósł oficjalnie na wiernego stronnika Burbonów. Awansował 1.01.1816 na „kapitana liniowca 1 klasy”, a już 8.07.1816 na kontradmirała. Otrzymał 9.06.1819 dowództwo eskadry w Tulonie, z flagą na 80-działowcu Colosse. Operował na Morzu Śródziemnym w celu zwalczania piratów, zrealizował misję w Neapolu. W krótkim okresie 1820-1821 „pokazał banderę” w wielu zakątkach świata. Wyszedł z Brestu w 1820 na Colosse w towarzystwie fregaty i korwety, zawinął do Lizbony, Rio de Janeiro, Montevideo. Po okrążeniu przylądka Horn pokazał się u wybrzeży Chile i Peru, zawijając do Valparaiso i Callao. Potem znów opłynął przylądek Horn i skierował się przez Rio de Janeiro, Bahię, Martynikę, Guayra i Hawanę do Nowego Jorku. Wrócił do Brestu 6.10.1821. Został komandorem Legii Honorowej 28.04.1821. Od października 1821 pełnił funkcję inspektora generalnego klas (marynarzy) nad kanałem La Manche i Atlantykiem. Od 13.07.1822 był inspektorem generalnym portów w Cherbourgu i Breście. Mianowano go 30.11.1823 dowódcą placówki marynarki na Antylach i w Zatoce Meksykańskiej - w roli okrętu flagowego służył mu od 8.02.1824 liniowiec 80-działowy Eylau, który opuścił Brest 27.03.1824, kierując się na Martynikę. Jurien de la Gravière wrócił do Brestu 29.09.1825 i opuścił flagę na Eylau 2.11.1825. Formalnie od 7.01.1827, a faktycznie od 1.03.1827, był w Rochefort prefektem morskim czwartego okręgu (do 10.11.1832). Awansował 1.03.1831 na wiceadmirała. Od 11.10.1832 wchodził w skład Izby Parów Monarchii Orleańskiej. Mianowano go 5.11.1832 inspektorem generalnym załóg bojowych i żołnierzy marynarki na 1833 rok w okręgach drugim i piątym. Został nagrodzony rangą Wielkiego Oficera Legii Honorowej 22.4.1834. Od 15.05.1834 do 17.06.1841 był w Tulonie prefektem morskim piątego okręgu. Otrzymał stopień (orderowy) Wielkiego Komandora Legii Honorowej 22.06.1841. Przeszedł w stan spoczynku 11.04.1848. Zmarł 14.01.1849 w Paryżu. W 1860 jego syn, również znany admirał, opublikował Souvenirs d’un amiral swego ojca (przez co cytującym mylą się imiona autora, a niektórzy historycy polscy przekręcają nawet nazwisko Jurien na imię Julien) - ważne źródło historyczne, chociaż często pozostające w sprzeczności z innymi materiałami.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Jean-Jacques Magendie (21.05.1766 - 26.03.1835) oraz Mathias Lafond (06.07.1769 - 09.04.1834).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Jean-Jacques Magendie urodził się 21.05.1766 w Bordeaux. Jego rodzicami byli Jacques Magendie (kupiec papierniczy) i Marie-Anne Bienvenu. Zaczął służbę na morzu w marynarce handlowej 3.12.1781 jako uczeń pilota na statku wynajętym przez króla dla przetransportowania amunicji na Ile de France. Żeglował na statkach cywilnych do kwietnia 1793, awansując stopniowo na porucznika, potem drugiego kapitana i zawijając na Martynikę, San Domingo, Wyspę Św. Łucji, Dominikę, Gwadelupę. Przyjęto go 31.08.1793 do marynarki wojennej w stopniu "nadliczbowego chorążego liniowca". Służył początkowo (od października 1793 do czerwca 1794) na 8-działowym kutrze Courrier, skierowanym z Brestu ku wybrzeżom Irlandii i Anglii, gdzie pochwycono brytyjski okręt korsarski. Awansował 2.05.1794 na "porucznika liniowca". Od 20.06 do 23.07.1794 dowodził 16-działowym kutrem Ranger. Od 30.07.1794 do 2.03.1795 był kapitanem 16-działowej korwety Espion (a nie Espoir, jak błędnie piszą Quintinowie). Stoczył 23.08.1794 w zatoce Audierne zaciekłą walkę obronną z dwiema fregatami brytyjskimi (Flora i Arethusa); mimo utraty masztów, 6 zabitych i 13 rannych zdołał zbiec do Brestu i otrzymał pochwalny list od ministra marynarki 29.10.1794. Jednak 2.03.1795 jego korweta musiała się poddać koło Brestu innej fregacie brytyjskiej (Lively). Magendie był jeńcem tylko do 20.03.1795. Został uwolniony przez sąd wojenny w Breście 15.08.1795 od wszelkiej odpowiedzialności za utratę korwety. Ożenił się 28.09.1795 w Bordeaux z Raimonde Deschazeau. Awansował 21.03.1796 na "kapitana fregaty". Objął 4.09.1796 komendę nad 40-działową fregatą Tartu. Wziął udział w ekspedycji irlandzkiej (grudzień 1796-styczeń 1797) i poddał się po walce Brytyjczykom 31.12.1796. Tym razem posiedział w niewoli kapkę dłużej, wracając do Rochefort 22.09.1798. Znowu został uznany przed sąd wojenny (26.01.1799) za niewinnego utraty okrętu. Od 14.09.1799 był drugim kapitanem 44-działowej fregaty Africaine, wysłanej na San Domingo z misją specjalną. Podczas rejsu powrotnego przejął w hiszpańskim porcie Pasajez komendę nad fregatą, ponieważ pierwszy kapitan zachorował. Po powrocie do Rochefort i postoju na redzie Aix, Magendie przeszedł pod rozkazy komandora Sauniera, który dysponując oprócz Africaine - nią dowodził bezpośrednio - jeszcze 40-działową fregatą Régénérée, otrzymał rozkaz dowiezienia posiłków dla armii francuskiej zamkniętej w Egipcie po ucieczce stamtąd generała Bonaparte. Po opuszczeniu 14.02.1801 Rochefort fregaty się rozdzieliły za Cieśniną Gibraltarską i chociaż Régénérée z powodzeniem wykonała swoją misję, to Africaine została 19.02.1801 zdobyta w pobliżu Gibraltaru przez brytyjską fregatę 36-działową Phoebe, po poniesieniu przez Francuzów nadzwyczaj ciężkich strat (Saunier zginął). Magendie odniósł ranę głowy i kolejny raz dostał się do niewoli. Przewieziono go na Minorkę, ale błyskawicznie puszczono wolno - już 25.03.1801 był w Tulonie. Otrzymał rozkaz podróży do Ankony, gdzie 11.09.1801 objął dowództwo 40-działowej fregaty (ex-neapolitańskiej) Minerva i przeprowadził ją w grudniu 1801 do Tulonu. Jednostkę tę przemianowano 24.12.1801 na Sibylle. Od sierpnia do października 1802 woziła żołnierzy i pasażerów między Elbą, Tulonem, Marsylią i Livorno, przed powrotem do Tulonu. Podobno operowała też na Adriatyku i wzięła udział w wyprawie na San Domingo, gdzie Magendie otrzymał od głównodowodzącego tymczasową rangę "kapitana liniowca" 8.01.1803.
CDN.

kgerlach

Sibylle opuściła Tulon 11.04.1803 skierowana do Neapolu. Tam 5.05.1803 zwrócono ją królowi Obojga Sycylii. Po wykonaniu tego rozkazu Magendie od 27.07 do 2.09.1803 nadzorował projektowanie w Paryżu kanonierek. Zatwierdzono mu 26.08.1803 stopień "kapitana liniowca 2 klasy". Objął 27.10.1803 dowództwo 80-działowca Bucentaure, flagowego okrętu tulońskiej eskadry, najpierw kadm./wiceadmirała Latouche-Tréville (zmarł 19.08.1804) , potem wiceadm. Villeneuve'a. Został kawalerem Legii Honorowej 5.02.1804 i oficerem tego orderu 14.06.1804. W oczywisty sposób uczestniczył w całej kampanii 1805 roku wiceadm. Villeneuve'a, od wyjścia z Tulonu 30.03.1805, poprzez wizytę na Antylach, odbicie wysepki Diamant (31.05), bitwę pod Finisterre (22.07) i bitwę pod Trafalgarem (21.10), gdzie po raz czwarty dostał się do brytyjskiej niewoli. Wrócił do Francji na słowo 1.02.1806 i był zatrudniony w Paryżu, w ministerstwie marynarki, do czasu formalnej wymiany 4.03.1807. Potem skierowano go do Tulonu, a następnie do Lizbony, do dowódcy francuskiej armii okupacyjnej w Portugalii, generała Junota. Ten ostatni mianował 2.12.1807 komandora Magendie dowódcą sił morskich i arsenałów w Lizbonie. Komodor podniósł swój proporzec na 74-działowcu Vasco da Gama (Francuzi nazywali ten portugalski liniowiec Vasco de Gama), ale epizod portugalski zakończył się prędko kapitulacją całej armii Junota we wrześniu 1808. Magendie razem z generałem i jego sztabem zostali przewiezieni w okresie 15.09 - 12.10.1808 do La Rochelle na pokładzie brytyjskiej fregaty Nymphe. Komandor dotarł do Paryża 20.10.1808. Wysłano go do Port-Vendres, aby kierował organizacją konwojów dowożących posiłki dla armii francuskiej w Barcelonie. Od 21.01.1809 do 12.10.1810 był adiutantem ministra marynarki i kolonii. Nakazano mu 13.10.1810 dołączyć do armii marszałka Massény w Portugalii, by ponownie objąć komendę nad flotą Portugalii po zdobyciu Lizbony. Ale Masséna utknął pod Torres Vedras, więc żadnych okrętów portugalskich nie udało się Francuzom przejąć. Z braku właściwego zajęcia Magendie pozostał przy sztabie marszałka do otrzymania rozkazu powrotu. Dotarł do Paryża 30.06.1811. Znowu towarzyszył ministrowi marynarki i kolonii, tym razem w licznych wypadach do Niderlandów, gdzie m.in. między lipcem a listopadem 1811 doglądał w Antwerpii wyposażania 74-działowca Trajan. Mianowano go 14.11.1811 dowódcą 47 ekwipażu wysokiej burty, co w praktyce oznaczało dowodzenie 74-działowcem Ajax. Objął to stanowisko w Tulonie 22.11.1811. Służył odtąd we flocie śródziemnomorskiej pod rozkazami wiceadm. Émeriau i kadm. Lhermitte. Ten pierwszy mianował go w 1813 pułkownikiem pierwszego regimentu piechoty morskiej eskadry. Kiedy Ajax został wycofany 18.06.1814 do rezerwy (po abdykacji cesarza), Magendie był zatrudniony w służbie portowej Tulonu. Udekorowano go w 1814 Orderem Lilii. Otrzymał Order Św. Ludwika 18.08.1814. Jednak podczas Stu Dni Napoleona ponownie dowodził liniowcem Ajax od 1.04 do 1.05.1815, więc 1.01.1816 nie znalazł się już na liście oficerów aktywnych. Decyzją ministra marynarki i kolonii przeniesiono go w stan spoczynku 29.01.1816. Podobno w latach 1820-1828 (co najmniej) zajmował się doglądaniem eksploatacji na Sekwanie rozmaitych parowców prywatnych kompanii. Zmarł 26.03.1835 w Paryżu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Mathias Lafond urodził się 6.07.1769 w Conquet. Jego rodzicami byli Sébastien-Étienne Lafond (chirurg) i Marie-Jeanne Lanchoret. Zaczął służbę na morzu w marynarce wojennej 9.02.1781 jako uczeń pilota w Breście, okrętując się 15.05.1781 na 20-działową gabarę Loire, skierowaną z Brestu dla eskortowania konwojów na Kanale La Manche. Pozostał na niej do grudnia 1781. Na tej samej jednostce uczestniczył od grudnia 1782 do 1783 w rejsie na Bałtyk po drzewca masztowe. Awansowany 19.12.1783 na sternika, wszedł 18.04.1784 w Breście na pokład 40-działowej fregaty Nymphe, wysłanej ku wybrzeżom Nowej Fundlandii, a potem do Bostonu, skąd zabrała do Brestu (przybycie 20.01.1785) markiza de La Fayette, wracającego do kraju po tryumfalnej wizycie w USA. Po zejściu z Nymphe w styczniu 1785 Lafond awansował na pilota pomocniczego. Zatrudniono go przy prowadzeniu pomiarów głębokości redy i portu w Breście. Od kwietnia 1786 do października 1789 był w załodze 32-działowej fregaty Calypso, żeglującej po wodach Indii Wschodnich, Chin, Filipin, Arabii. Podczas tej wyprawy awansował na drugiego pilota, potem na pierwszego pilota. Zajmując takie stanowisko służył w latach 1790-1792 kolejno na 32-działowej fregacie Réunion (lipiec-październik 1790), 32-działowej fregacie Galatée (luty-maj 1791), 32-działowej fregacie Cléopatre (maj-czerwiec 1791), 74-działowcu Entreprenant (kwiecień-maj 1792). Został 15.05.1791 "nadliczbowym chorążym liniowca". Służył potem (od maja 1792 do lipca 1793) na 16/18-działowej gabarze Sincère, krążącej po kanale La Manche, później na Morzu Śródziemnym, gdzie uczestniczyła w zakończonej klęską operacji przeciwko Cagliari. Pełnił od 17.07.1793 funkcję "porucznika liniowca" na 74-działowcu Duguay Trouin, stojącym na redzie Tulonu. Kiedy zrozpaczeni jakobińskim terrorem mieszkańcy Tulonu wpuścili w sierpniu 1793 do miasta flotę brytyjską, niezadowoleni z takiego obrotu sprawy niektórzy marynarze, w tym Lafond, zostali zgodnie z umową odesłani do Brestu na rozbrojonym liniowcu Patriote, który dotarł do celu 16.10.1793. Czujni rewolucjoniści na wszelki wypadek wrzucili swoich zwolenników do więzienia. Lafond wyszedł z niego dopiero 30.12.1794. Otrzymał 3.05.1795 faktyczną rangę "porucznika liniowca". Służył na okrętach kotwiczących w Breście - do listopada 1795 na 74-działowcu Pluton, od 8 do 26 stycznia 1796 na 110-działowcu Majestueux. Od 28.01.1796 pełnił obowiązki majora pomocniczego marynarki w Breście. Awansował 21.03.1796 na "kapitana fregaty". Był tymczasowym adiutantem marynarki w Breście od 20.04.1796, potem stałym od 7.06 do 10.10.1796. W czasie niefortunnej ekspedycji irlandzkiej 1796/1797 zajmował od 10.11.1796 do 14.01.1797 stanowisko pierwszego majora pomocniczego sił morskich wiceadm. Morarda de Galles i przebywał na 32-działowej fregacie Fraternité. Był później (od 27.01 do 17.10.1797) pierwszym adiutantem sił morskich Brestu pod wiceadm. Morardem de Galles, przebywając na 80-działowcu Indomptable. Od 1.03.1798 do 14.04.1799 pełnił funkcję pierwszego adiutanta marynarki w Breście. Awansował 15.04.1799 na "kapitana liniowca 2 klasy". Uczestniczył w śródziemnomorskim wypadzie eskadry Brestu pod wiceadm. Bruixem w okresie 25/26.04.-8.08.1799 jako pomocnik głównodowodzącego na 118-działowcu Océan, potem pełnił do 14.05.1800 tę samą rolę u boku kadm. Delmotte.
CDN.

kgerlach

Zajmował się następnie do kwietnia 1802 niemal wyłącznie działalnością administracyjną, rzadko wchodząc na okręty. Był znów pierwszym adiutantem marynarki w Breście (od 23.09.1800 do 22.03.1801 oraz od 20.06 do 24.07.1801), szefem sztabu wiceadm. Bruixa (28.03 - 11.06.1801), tymczasowym szefem wojskowym portu w Breście (25.07-21.09.1801). Objął 8.04.1802 komendę nad 74-działowcem Pelayo, wycyganionym przez Francuzów na Hiszpanach i wysłanym z Brestu na San Domingo z wojskiem. Wrócił do Francji 27.10.1802. Ponownie zajmował stanowisko pierwszego adiutanta marynarki w Breście od 22.12.1802 do 9.02.1803. Potem posłużył za posłańca - wszedł 10.02.1803 na pokład 16-działowego brygu Curieux, przekazał gubernatorowi w Cayenne depesze rządowe, następnie przeniósł się na Martynikę pod rozkazy głównodowodzącego w rejonie Wysp Zawietrznych kadm. Villeneuve. Zaokrętowany 26.03.1803 w Fort-de-France na 74-działowcu Jemmapes, po odpłynięciu Villeneuve'a do Francji zajął tymczasowo stanowisko dowódcy sił morskich w rejonie Wysp Zawietrznych i Cayenne. Jego proporzec znajdował się od 12.04.1803 na 44-działowej fregacie Didon. Na polecenie wiceadm. Villaret-Joyeuse, kapitan-generała Martyniki, zabrał w maju 1803 z Gwadelupy chorego kadm. Lacrosse, gubernatora tej wyspy, aby przewieźć go do Francji. Ścigany przez Brytyjczyków schronił się 6.07.1803 w hiszpańskim porcie Pasajez i wrócił do Brestu 29.07.1803 drogą lądową. Tam znów służył w roli pierwszego adiutanta marynarki od 30.07 do 24.08.1803. Mianowano go 25.08.1803 szefem sztabu generalnego flotylli z Boulogne. Został kawalerem Legii Honorowej 5.02.1804 i oficerem tego orderu 14.06.1804. W zastępstwie dowodził flotyllą z Boulogne od 29.06 do 31.07.1810. Potem zatrudniono go w porcie Boulogne do 31.03.1811. Tymczasem otrzymał 7.03.1811 nominację na dowódcę 6. ekwipażu flotylli, a faktycznie zajął to stanowisko 1.04 na 8-działowej korwecie-kanonierce Triomphante w ujściu Skaldy. Służył w awangardzie sił wiceadm. Missiessy. Został 11.07.1811 ponownie szefem sztabu flotylli cesarskiej z Boulogne, obejmując obowiązki 9.08.1811. Przebywał na 12-działowym pramie Ville de Mayence. Uczestniczył w starciach z lekkimi siłami angielskimi 3.09, 20.09 i 21.09.1811. Ożenił się 3.10.1811 w Boulogne-sur-Mer z Philippine-Joachim-Jeanne-Martine Forestier. Dostał 9.03.1812 komendę 44. ekwipażu wysokiej burty, co naprawdę oznaczało dowództwo 80-działowca Conquérant w eskadrze Skaldy. Opuścił Boulogne 23.03.1812 i przejął nowe obowiązki 25.04.1812. Okręt Conquérant wycofano w Antwerpii do rezerwy 15.12.1813. Lafond od 26.12.1813 do 6.06.1814 dowodził w tej samej eskadrze 74-działowcem Hollandais, a od 7.06 do 6.10.1814 ponownie liniowcem Conquérant, który przeprowadził (po zakończeniu wojen napoleońskich) z Antwerpii do Brestu. Udekorowano go 27.07.1814 Orderem Lilii. Otrzymał Order Św. Ludwika 18.08.1814. Od 17.11.1814 był zatrudniony w służbie portowej w Tulonie. Pełnił funkcję pierwszego adiutanta marynarki od 1.12.1814 do 12.04.1815. W czasie Stu Dni dowodził 74-działowcem Scipion od 12.04 do 1.05.1815. Wrócił potem do służby portowej w Tulonie, pełniąc rozmaite role (adiutanta majora pomocniczego, adiutanta, tymczasowego szefa militarnego, pierwszego adiutanta marynarki) do 31.12.1815. Przeszedł w stan spoczynku 1.01.1816. Zmarł 9.04.1834 w Paryżu.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Daniel Demonconseil (01.09.1758 - 31.01.1821) oraz Jean-Baptiste Billard (25.02.1761 - 19.07.1825).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Daniel Demonconseil, zwany Conseil, urodził się 1.09.1758 w Breuillet. Jego rodzicami byli Daniel Demonconseil (zastępca dowódcy statku handlowego) i Marie Augreau. Zaczął służbę na morzu w marynarce handlowej w 1772 jako chłopiec okrętowy i stopniowo awansował w hierarchii aż do kapitana. Został przyjęty do marynarki wojennej 20.02.1792 w stopniu "nadliczbowego chorążego liniowca" i włączony wtedy do załogi 74-działowca Thémistocle. Od 23.03 do 15.09.1792 dowodził statkiem wysłanym na Martynikę. Ożenił się z urodzoną na Gwadelupie Louise-Adélaide Carre. Awansował na "porucznika liniowca" 30.08.1793. Służył na 32-działowej fregacie Pique, która przewiozła żołnierzy na Wyspy Zawietrzne i w 1794 brała udział w odbiciu Gwadelupy, m.in. w zdobyciu fortu Epée au Gosier 7.06.1794. Demonconseil awansował 23.09.1794 na "kapitana liniowca 3 klasy" i przejął dowództwo fregaty Pique. Dał się pokonać - po długiej, niezwykle zaciętej i krwawej walce 6.01.1795 - brytyjskiej fregacie 32-działowej Blanche w okolicach Gwadelupy (czy między wyspą Marie-Galante a Dominiką). Nie posiedział jednak w niewoli długo, został zwolniony i pojawił się w Dunkierce już 8.10.1795. Otrzymał rozkaz powrotu do Rochefort. Tam stanął przed sądem wojennym za utratę fregaty, ale uniewinniono go 14.12.1795. Awansował 21.03.1796 na "kapitana liniowca 1 klasy". Państwo Quintin piszą enigmatycznie, że "został wysłany z misją na Gwadelupę" na 32-działowej fregacie Médée, a w rzeczywistości chodziło głównie o odegranie roli nadzorcy więźniów politycznych transportowanych z Rochefort do Cayenne na jednostce, która miała swojego własnego dowódcę i kadrę. Po wypełnieniu tej zaszczytnej "misji" Demonconseil wrócił do Rochefort w kwietniu czy maju 1797 jako pasażer na 40-działowej fregacie Thetis. Nie podobał się nowym władzom Francji uformowanym po zamachu stanu generała Bonaparte i przy reorganizacji marynarki wojennej 23.09.1800 nie został w ogóle wpisany na listy oficerów. Po upadku Napoleona zajmował stanowisko mera Breuillet w latach 1815-1816. Zmarł tam 31.01.1821.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Jean-Baptiste Billard urodził się 25.02.1761 w Hauteville-près-la-Mer. Jego rodzicami byli Jean Billard (rolnik) i Jeanne Cambernon. Zaczął służbę na morzu 4.04.1776 w marynarce handlowej jako chłopiec okrętowy na brygu kilkakrotnie wysyłanym z Granville na wody Nowej Fundlandii do grudnia 1777. Od 3.04.1778 był chłopcem okrętowym w marynarce wojennej na 32-działowej fregacie Résolue. Widział z jej pokładu bitwę pod Ouessant 27.07.1778, potem brał udział w atakach na placówki brytyjskie w Senegalu i nad Zatoką Gwinejską (do marca 1779). Następnie Résolue przeszła na Antyle, gdzie uczestniczyła biernie w trzech bitwach generała-porucznika Guichena z Anglikami w 1780. Po powrocie do Brestu Billard został 17.01.1781 pilotem pomocniczym na 74-działowcu Northumberland, należącym do floty generała-porucznika de Grasse. Wziął udział we wszystkich kampaniach i bitwach tej floty na wodach Ameryki i Indii Zachodnich (w tym w zwycięstwie pod Chesapeake 5.09.1781 i klęsce pod Les Saintes 12.04.1782, kiedy odniósł ranę prawej nogi). Wrócił do Brestu 30.06.1783. Służył odtąd na zmianę w marynarce handlowej (był od 13.04 do grudnia 1784 drugim kapitanem) i w marynarce wojennej (pomocnik pilota od 17.01 do lutego 1785 na nieuzbrojonej gabarze Amitié w okolicach Brestu i Saint Malo). Znów na statkach od lutego 1785 do stycznia 1793 (w tym jako kapitan od 3.04.1787). Dostał patent kapitana żeglugi wielkiej 7.03.1787. Formalnie powołany do marynarki wojennej 9.12.1792 w stopniu "nadliczbowego chorążego liniowca". Został regularnym "chorążym liniowca" 18.05.1793 i faktycznie służył od 3.06.1793 do 13.11.1796 na 80-działowcu Indomptable w składzie floty Brestu, operującej w 1793 na wodach Zatoki Biskajskiej pod wiceadm. Morard de Galles, a w 1794 na Atlantyku pod kontradm. Villaret de Joyeuse. W tym czasie Billard stopniowo awansował (na "porucznika liniowca" 4.11.1793 i na "kapitana fregaty" 21.03.1796), przez co zmieniały się jego stanowiska na liniowcu (szef sekcji od listopada 1793, oficer administracyjny od 23.09.1796). Walczył w bitwie 29.05.1794, kiedy Indomptable odniósł tak ciężkie uszkodzenia, że musiał być odholowany do Brestu, przez co nie uczestniczył w dużo sławniejszym starciu, zakończonym klęską Francuzów, 1.06.1794. Od listopada 1796 do maja 1797 Billard był oficerem administracyjnym na 74-działowcu Éole, uczestnicząc w fatalnie zakończonej ekspedycji wiceadm. Morarda de Galles do Irlandii (przełom 1796/1797). Od maja 1798 do września 1799 zajmował to samo stanowisko na 110-działowcu Républicain, biorąc udział w wypadzie wiceadm. Bruixa z Brestu na Morze Śródziemne i z powrotem. Ożenił się w Montmartin-sur-Mer 21.11.1799 z Marie-Gabrielle Tiphaine. Od lutego do czerwca 1801 służył na 74-działowcu Fougueux, a od kwietnia do października 1802 na 74-działowcu Conquérant. Na tym ostatnim uczestniczył od kwietnia 1802 w ekspedycji przeciwko powstańcom na San Domingo. Przez cztery dni (24-28.08.1803) dowodził liniowcem Conquérant, ale zaraz otrzymał rozkaz udania się do Dunkierki, aby objąć komendę nad drugim dywizjonem łodzi kanonierskich i przeprowadzić je do Boulogne, co zrealizował pod koniec września 1803. We flotylli bulońskiej zajmował stanowiska dowódcy różnych dywizjonów, w różnych miejscach i na różnych drobnoustrojach do 1.11.1805. W tym czasie został kawalerem Legii Honorowej 14.06.1804 i awansował 5.07.1805 na "kapitana liniowca 2 klasy". Od 5.11.1805 do 21.08.1806 dowodził w Dunkierce 52-działową fregatą Milanaise, a od 22.08.1806 był we Vlissingen kapitanem 40-działowej fregaty Caroline. Otrzymawszy 15.09.1807 rozkaz przedarcia się z Vlissingen przez brytyjską blokadę i podążenia na Ocean Indyjski, zdołał go zrealizować 22.11.1807. Dotarł na Ile de France w 1808. Od kwietnia do końca listopada 1808 atakował żeglugę Anglików na Oceanie Indyjskim, ale z bardzo miernymi sukcesami, mimo współdziałania z innymi okrętami. Podczas tego wypadu krążowniczego poważnie zachorował i ostatecznie musiał 30.11.1808 zejść z pokładu na Ile de France. Dopiero 15.12.1809 albo 10.01.1810 udał się w rejs powrotny do Francji jako pasażer na cywilnej fluicie Espérance. Została ona przechwycona kilkadziesiąt mil na zachód od Bordeaux przez brytyjską fregatę Unicorn i zdobyta 12.04.1810. Jednak Billard nadal nie wydobrzał (albo dobrze udawał chorobę), więc Anglicy - dla pozbycia się kłopotu - nie wzięli go do niewoli, tylko wysadzili na francuskiej wysepce Houat w zatoce Quiberon. Został mianowany 19.12.1811 dowódcą 81. ekwipażu wysokiej burty, mającego tworzyć załogę 74-działowca Orion w Breście. Doglądał wyposażania tego liniowca i ostatecznie dowodził nim od 22.11.1813 do 12.07.1814. Po obaleniu Napoleona pracował w służbie portowej Brestu. Otrzymał 18.08.1814 Order Św. Ludwika. Przeszedł w stan spoczynku 1.01.1816. Zmarł 19.07.1825 w Montmartin-sur-Mer.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedzi.
Poproszę o opisanie losów francuskich oficerów, są nimi Louis-Jacques Épron de La Horie (28.12.1768 - 27.04.1841) oraz Hugues-Olivier Méquet (11.09.1762 - 25.10.1824).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Louis-Jacques Épron (dopiero od 25.01.1817 Épron de La Horie) urodził się 28.12.1768 w Granville. Jego rodzicami byli Jacques Épron (konstruktor okrętowy) i Rosalie-Françoise-Bernardine Le Marquand. Zaczął służbę na morzu w marynarce handlowej 14.04.1778 jako ochotnik na brygu wysłanym z Granville na wody Nowej Gwinei. Przebywał na nim do października 1778. Od 28.11.1780 do lutego 1783 służył w marynarce wojennej w charakterze ochotnika na 11-działowej korwecie (brygu) Pilote des Indes, operującej w rejonie Granville i Saint Malo. Uczestniczył od 25.12.1780 w nieudanie zakończonej (w styczniu 1781) wyprawie Rullecourta przeciwko Jersey. Korweta ścigała w czerwcu 1781 brytyjskich korsarzy z Wysp Normandzkich. Po zakończeniu wojny amerykańskiej Épron wrócił do marynarki cywilnej, początkowo znów na szlaki wiodące do łowisk Nowej Fundlandii. Stopniowo awansował, do drugiego kapitana włącznie, żeglował na statkach handlowych do lutego 1793. W połowie kwietnia 1793 zaangażował się w charakterze drugiego kapitana na 8-działowy okręt korsarski Égalité z Saint-Malo, co nie wyszło mu na dobre, ponieważ natychmiast (po zaledwie pięciu dniach!) dostał się na kanale La Manche do brytyjskiej niewoli, z której wrócił 20.05.1794. Przyjęto go 10.07.1794 do marynarki wojennej w stopniu "nadliczbowego chorążego liniowca" i skierowano na pokład 14-działowego awizo Deux Colombes, na którym służył na wodach kanału La Manche do grudnia 1794. Od grudnia 1794 do września 1795 należał do załogi 40-działowej fregaty Cocarde nationale. Tym samym był obecny podczas bitwy pod Groix 23.06.1795. Od 30.09.1795 wchodził w skład kadry korwety 20-działowej Tactique, mając od 21.03.1796 stopień regularnego "chorążego liniowca". Wyróżnił się podczas ataku łodziowego na angielskie statki w rejonie Wysp Normandzkich i awansował za to 18.04.1797 na "porucznika liniowca". Zszedł z Tactique 16.09.1798. Od 21.12.1798 dowodził na kanale La Manche 10-działowym kutrem Souffleur. Chwytał brytyjskie statki handlowe, odbijał francuskie. Zdobył (lub przyczynił się do zatonięcia) 8.04.1799 wynajęty przez Royal Navy kuter 8-działowy, pochwycił angielskiego korsarza w sierpniu 1801. W styczniu 1802 zmieniono takielunek okrętu Souffleur na bryg. Épron awansował 24.09.1803 na "kapitana fregaty" i przeszedł na 24-działową fluitę Salamandre. Eskortował na niej konwoje do 28.11.1804. Ożenił się z Rosalie Lucas-Desaulnais. Dowodził w dość kontrowersyjnej akcji 31.12.1803, kiedy brytyjska kanonierka Grappler (nie Grapper jak u Quintinów), wioząca pod białą flagą jeńców francuskich na wymianę utkwiła (30.12) na podwodnych skałach koło wysepek Chausey i została bohatersko zdobyta, a następnie spalona przez cztery francuskie lugry. Épron stał się kawalerem Legii Honorowej 14.06.1804. Powierzono mu 2.12.1804 komendę nad 44-działową fregatą Piémontaise, która w 1805 bazowała w Breście. Wielce sobie chwalił nowy okręt pisząc, że "jest niemożliwe, aby mieć lepsze właściwości niż ta fregata". Wysłano go 16.12.1805 z Saint Malo na Ile de France, aby stamtąd zwalczał żeglugę brytyjską na Oceanie Indyjskim. Już 21.06.1806 zdobył na północ od Ile de France albo na zachód od Przylądka Dobrej Nadziei - po ciężkiej, czterogodzinnej walce - statek wschodnioindyjski Warren Hastings z ładunkiem herbaty wartym 3 mln franków. Przyprowadził pryz do Port Louis (na Ile de France) 4.07.1806.
CDN.

kgerlach

Wyruszył stamtąd ponownie w sierpniu i 6.09.1806 zdobył 10-działowy bryg Grappler (nie Grappeler jak w źródłach i opracowaniach francuskich i nie HMS jak w niektórych opracowaniach angielskich), który miał 14 skrzynek zawierających 312 tysięcy piastrów. Następnie pochwycił lokalny trójmasztowiec Altomany lub Atomany, wiozący 50 tysięcy piastrów. Pod Bombajem zajął statek wschodnioindyjski Fame, doprowadzony przez załogę pryzową do Port Louis 24.10.1806. Louis-Jacques Épron zdobył jeszcze żaglowce Bahim-Sha i Patricia, zanim sam wrócił do Port Louis 15.12.1806. Następny rejs krążowniczy, rozpoczęty na początku 1807 i trwający pół roku, nie przyniósł mu za to żadnych sukcesów. Podniósł więc kotwicę ponownie 3.09.1807 (razem z Surcoufem na korwecie korsarskiej Revenant) i do października pochwycił 6 statków (Robert Surcouf wziął następne 6) w Zatoce Bengalskiej oraz trzy gdzie indziej. Wskazywał, że Piémontaise pilnie potrzebuje wymiany miedzianego obicia, ale prefekt kolonialny nakazał mu pozostać na morzu. Załoga fregaty uległa pewnej redukcji, a braki zastąpiono laskarami, zdecydowanie nie kwapiącymi się do walki. W 1808 do lutego Épron nie zanotował żadnej zdobyczy, a gdy w lutym spotkał u Cieśniny Sunda 6 lub 8 statków wschodnioindyjskich pod eskortą 32-działowej fregaty Sir Francis Drake, nie zdołał jej pokonać - mimo zaciętej walki - i musiał się wycofać. Mimo tego, zdaniem opracowań francuskich, na początku marca zdobył jakieś trzy statki u południowych wybrzeży Indii, zanim nie spotkał 6.03.1808 kolejnej brytyjskiej fregaty, 36-działowej San Fiorenzo, w pobliżu przylądka Comorin. Zaczęła się tytaniczna, prawie trzydniowa bitwa, w której Francuzi stracili 48 zabitych oraz 112 rannych i ostatecznie poddali się 8.03. Brytyjczycy (stracili m.in. kapitana) doprowadzili pryz do Colombo na Cejlonie 12.03. Épron przebywał w niewoli w Indiach. Wrócił na Ile de France 26.11.1809. Do Francji dotarł 9.10.1810 jako pasażer na żaglowcu korsarskim Eugène, po rejsie rozpoczętym 20.07.1810. Sąd wojenny z 18.04.1811 uniewinnił go z honorami z zarzutu utraty fregaty. Od 16.10 do 31.12.1813 dowodził 80. ekwipażem wysokiej burty, co w praktyce przekładało się na dowodzenie 80-działowcem Zélandais w Cherbourgu. Od 1.01.1814 był w Cherbourgu kapitanem 74-działowca Duguay Trouin. Po upadku Napoleona doprowadził go do Brestu i odstawił do rezerwy 31.08.1814. Otrzymał Order Św. Ludwika 18.08.1814. Został zatrudniony na lądzie. Nobilitowano go 16.12.1815. Awansował 1.08.1816 na "kapitana liniowca 1 klasy". Dostał 25.01.1817 zgodę na dołączenie do nazwiska "Épron" członu "de La Horie". Ożenił się drugi raz - wg upoważnienia z 19.02.1817 - z Élise Ducampe de Rosamel. Przeszedł w stan spoczynku 1.11.1817. Dano mu 26.12.1817 honorowy stopień kontradmirała. Należał do rady miejskiej Saint-Nicolas-près-Granville i był tam merem. Zmarł 27.04.1841 w Saint-Nicolas-près-Granville.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

kgerlach

Hugues-Olivier Méquet urodził się 11.09.1762 w Granville. Jego rodzicami byli Michel-François Méquet (oficer statków handlowych, potem kapitan żeglugi wielkiej) i Jeanne-Françoise Binet. Zaczął służbę na morzu w marynarce cywilnej jako ochotnik w latach 1774-1776 na statkach dowodzonych przez jego ojca i wysyłanych na wody Nowej Zelandii. Został 28.01.1779 w marynarce wojennej ochotnikiem na jakiejś małej jednostce zatrudnionej w ochronie konwojów między Granville a Saint Malo. Quintinowie, opierając się zapewne na literaturze pamiętnikarskiej, podają jej nazwę jako Ange gardien, ale takiego Anioła Stróża nie znają autorzy zajmujący się francuską flotą, nie słyszał o nim nawet Vichot. W każdym razie Méquet zszedł z tego żaglowca w maju 1780 i rozpoczął wówczas służbę (trwającą do kwietnia 1781) na 32-działowej fregacie Magicienne , operującej na wodach amerykańskich. W jednej z walk został ranny. Od 30.04.1782 miał stanowisko oficera pomocniczego na gabarze Amitié, przemianowanej potem na Fidèle i wysłanej z Brestu na wody amerykańskie. Zszedł z niej w listopadzie 1782. Wrócił do marynarki handlowej w roli drugiego oficera, od 1786 do 1791 był pierwszym oficerem. Powołany do marynarki wojennej 1.01.1792, otrzymał stopień "chorążego liniowca". Od 5.07.1792 należał do załogi 74-działowca Entreprenant, wchodzącego w skład eskadry odesłanej pod komodorem Latouche-Tréville z Brestu do Tulonu, dla wzmocnienia tamtejszych sił kadm. Trugueta. Méquet uczestniczył w zbombardowaniu i splądrowaniu miejscowości Oneglia (dla Francuzów Oneille) 26/27.10.1792 i w zakończonej kompromitującą klęską ekspedycji przeciwko Cagliari na Sardynii (styczeń-luty 1793). Został dwukrotnie ranny, w tym raz poważnie w głowę. Awansował 1.07.1793 na "porucznika liniowca". Po zajęciu w sierpniu 1793 Tulonu przez Francuzów, uciekł w łodzi do La Ciotat, gdzie w nagrodę został przez rewolucjonistów aresztowany. Umiał się jednak wykazać odpowiednim "patriotyzmem" i wkrótce wyszedł na wolność. Służył w majoracie Brestu jako zastępca majora pomocniczego od 11.01.1794 i major pomocniczy od 11.06.1795. Wszedł 2.07.1795 w skład kadry oficerskiej 74-działowca Éole we flocie wiceadm. Villaret-Joyeuse. Od 27.10.1795 do 13.03.1796 dowodził w Breście 32-działową fregatą Surveillante. Awansował 21.03.1796 do stopnia "kapitana fregaty". Objął 14.03.1796 dowództwo nad 22-działową korwetą Constance w Breście i zajmował się do 6.12.1796 osłoną przybrzeżnej żeglugi. Od marca 1798 do czerwca 1799 był drugim kapitanem na 74-działowcu Batave. Brał udział w 1799 w wypadzie floty Brestu pod wiceadm. Bruixem na Morze Śródziemne i z powrotem. Służył na wielu kolejnych okrętach liniowych: 80-działowcu Formidable (sierpień - październik 1800), 74-działowcu Marengo (październik 1800 - kwiecień 1801), 74-działowcu Batave (kwiecień - październik 1801), 74-działowcu Duquesne (październik - listopad 1801), 74-działowcu Batave (listopad - grudzień 1801), 74-działowcu Cassard (luty 1804 - marzec 1805). Z bojowego punktu widzenia nie oznaczało to niczego, ponieważ flota Brestu stała bezczynnie w porcie, a okres po pokoju w Amiens (czas ekspedycji na San Domingo) Méquet spędził najwyraźniej na urlopie, skoro w okresie od grudnia 1801 do lutego 1804 nie jest wykazywany w składzie załogi żadnego żaglowca. Ożenił się 14.07.1802 w Douarnenez z Rosalie-Josèphe Le Traon de Kerguidan. Został kawalerem Legii Honorowej 14.06.1804.
CDN.