www.timberships.fora.pl

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów kolejnego oficera RN, jest nim kontr-admirał Thomas Totty (1746 - 02.06.1802).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Thomas Totty urodził się na początku 1746 w Cornist Hall, w walijskiej miejscowości Flint, jako syn właściciela kopalni i sklepu z towarami żelaznymi. Poszedł na morze około 1760. Egzamin na porucznika zdał w Westminsterze w 1766, ale otrzymał ten stopień dopiero 30.04.1775 na pokładzie 20-działowca Mercury, wysłanego w marcu 1774 do Bostonu. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 17.02.1778. Od czerwca 1780 lub od czerwca 1781 był kapitanem 14-działowego slupa Fury. Został komandorem 31.01.1782. Powierzono mu wówczas 20-działowiec Sphinx, na którym do maja 1783 eskortował konwoje na wodach krajowych. Wygląda na to, że całą dekadę pokoju (i jeszcze kawałek czasu) spędził na pół żołdu. We wrześniu 1795 został dowódcą 64-działowca Dictator, na którym pod koniec lutego 1796 pożeglował na wody Jamajki. W styczniu 1797 objął tam dowództwo 74-działowca Alfred; w latach 1797-1798 stacjonował na Jamajce i operował na wodach Indii Zachodnich. W składzie eskadry uczestniczył w nieudanym ataku na Puerto Rico w kwietniu 1797; zdobył francuską korwetę 16.02.1798 u wybrzeży Gwadelupy. Jego okręt wycofano do rezerwy w sierpniu 1798. Od listopada 1798 do 1800 Totty dowodził 74-działowcem Saturn we Flocie Kanału. Miał przykrość stanąć 21.01.1800 przed sądem wojennym za spowodowanie zderzenia z 98-działowcem Prince, ale uniewinniono go z wszelkimi honorami. Rangę kontradmirała Niebieskiej Eskadry osiągnął 1.01.1801. Jego flagowcem został 54-działowiec Alkmaar. W lutym 1801 Totty’ego wyznaczono do nadzorowania stoczni w Chatham, jednak w marcu dołączono do floty bałtyckiej adm. Parkera. Podążył za nią z opóźnieniem na 74-działowcu Invincible, który po drodze rozbił się 16.03.1801 na mieliźnie Hammond’s Knowl (w pobliżu Yarmouth; prawie cała załoga zginęła – ponad 400 ludzi). Kontradm. Totty był jednym z nielicznych uratowanych i ostatecznie popłynął na Bałtyk na 74-działowcu Zealous, ale przybył tam już po bitwie pod Kopenhagą 2.04.1801. Pozostawał pod rozkazami Nelsona. Od sierpnia 1801 flaga Totty’ego powiewała na 74-działowcu Saturn. Mianowany 17.11.1801 głównodowodzącym na Wyspach Podwietrznych, podążył tam w styczniu 1802. Zaraz po przybyciu ciężko zachorował i zmarł w Indiach Zachodnich 2.06.1802 na „żółtą febrę”.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficerów RN, są nimi wice-admirał John M'Dougall (1748 - 1814) i admirał Robert M'Dougall (1729 - 16.02.1816).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Robert M’Douall (czasem nazwisko zapisywane w formach M’Dougall, McDougall) urodził się w styczniu 1729. Stopień porucznika marynarki uzyskał 7.09.1759. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 23.03.1780. W listopadzie 1780 powierzono mu 14-działowy slup Shark, na którym w marcu 1781 podążył do Indii Zachodnich, gdzie działał w ramach eskadry komodora Johnstone’a do kwietnia. Został komandorem 24.07.1781. W listopadzie 1781 przejął na krótko komendę nad 50-działowcem Romney. W lutym 1795 został kapitanem 64-działowca Scipion, wysłanego w sierpniu na Wyspy Podwietrzne. W kwietniu 1796 objął tam dowództwo 74-działowca Ganges, na którym w eskadrze kontradm. Christiana uczestniczył w kwietniu/maju 1796 w zdobyciu wyspy St Lucia, a w czerwcu – Grenady. Jego okręt remontowano krótko w Portsmouth w styczniu 1797. Od 1799 działał na Morzu Północnym, we wrześniu zdał komendę. Promowano go do rangi kontradmirała Niebieskiej Eskadry 1.01.1801 (Czerwonej, z przeskoczeniem Białej – 23.04.1804). Stopień wiceadmirała Niebieskiej Eskadry osiągnął 9.11.1805 (Białej – 28.04.1808; Czerwonej – 31.07.1810). Został admirałem Niebieskiej Eskadry 4.12.1813. Zmarł 16.02.1816 w Stranraer (Wigton, Szkocja).

John M’Dougall (nazwisko zapisywane też w formie McDougall) urodził się w 1749. Egzamin na porucznika zdał w Westminsterze w 1772, uzyskał ten stopień 30.07.1772. Od czerwca 1778 do 1781 dowodził 10-działowym kutrem Flying Fish na wodach kanału La Manche; uczestniczył w odsieczy dla Guernsey we wrześniu 1779, od 1779 do 1780 w składzie eskadry na Downs, zdobył francuski okręt 14-działowy koło Whitby 1.08.1781. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 9.08.1781, ale pozostał na kutrze Flying Fish, który po prostu przeklasyfikowano na slup. Został komandorem 20.01.1783. Od czerwca 1793 do sierpnia 1794 dowodził 28-działową fregatą Vestal na wodach krajowych. W sierpniu 1794 objął dowództwo 64-działowca Asia stacjonującego na Downs i sprawował je do maja 1796; od stycznia 1795 operował przy tym na Morzu Północnym; od czerwca 1795 jego liniowiec był okrętem flagowym kontradm. Pringle’a. Od sierpnia 1796 do listopada 1799 John M’Dougall był kapitanem 74-działowca Edgar, początkowo na wodach kanału La Manche. W kwietniu 1799 przebywał koło Tetuanu; wezwany przez adm. St Vincenta dotarł do Gibraltaru 10.05.1799. Promowano go do rangi kontradmirała Niebieskiej Eskadry 9.11.1805 (Czerwonej, z przeskoczeniem Białej – 28.04.1808). Żenił się dwukrotnie (drugi raz w lipcu 1806), z obu związków miał dzieci. Stopień wiceadmirała Niebieskiej Eskadry osiągnął 31.07.1810 (Białej – 12.08.1812; Czerwonej – 4.06.1814). Zmarł 21.11.1814 w Londynie.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziekuję za opisanie obu postaci.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim wice-admirał Walter Locke (1756 - 09.05.1835).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Walter Locke (nazwisko pisane też w formie Lock) urodził się w 1757. Wstąpił do marynarki wojennej w 1770. Uzyskał stopień porucznika 1.02.1778. W 1784 pełnił funkcję pierwszego porucznika 38-działowej fregaty Hebe, operującej na wodach kanału La Manche, kiedy w randze midszypmena służył na niej przyszły król Wiluś IV. Od 1790 do lutego 1793 Locke był kapitanem 14-działowego kutra Cockatrice, operującego na wodach Kanału La Manche. Służył jako porucznik na pokładzie 100-działowca Queen Charlotte, flagowego okrętu adm. Howe’a w bitwie Sławnego Pierwszego Czerwca 1794. Od 4.07.1794 miał rangę „dowódcy”. We wrześniu 1794 objął dowództwo okrętu szpitalnego Charon we Flocie Kanału, był na nim obecny podczas bitwy pod Groix 23.06.1795. Od 25.08.1795 do 11.11.1795 pełnił tymczasowo obowiązki kapitana 74-działowca Triumph we Flocie Kanału. Awansował na komandora 22.09.1795. W październiku 1796 objął dowództwo 110-działowca Ville de Paris; w marcu 1797 wysłano go na Morze Śródziemne, gdzie w kwietniu przekazał komendę. Odtąd bywał kapitanem liniowców tylko przez bardzo krótkie okresy: w tym kontekście wymieniany jest 98-działowiec Prince of Wales (ale chyba bezpodstawnie) oraz (połowa maja 1797) 100-działowiec Queen Charlotte we Flocie Kanału lorda Bridporta. Na początku drugiej fazy wojen z Francją (po zerwaniu pokoju z Amiens) komenderował strażą wybrzeża w Berwick, później na wyspie Wight. Od kwietnia do sierpnia 1803 podobno dowodził 38-działową fregatą Revolutionaire, w czerwcu wysłaną do Gibraltaru. Na początku 1811 mianowano go agentem d/s jeńców wojennych w Portchester. Został kontradmirałem Niebieskiej Eskadry 4.06.1814 (Białej – 12.08.1819; Czerwonej – 19.07.1821). Rangę wiceadmirała Niebieskiej Eskadry osiągnął 27.05.1825 (Białej – 22.07.1830). Był żonaty, trzech jego synów również służyło w Royal Navy. Zmarł 9.05.1835 w Haylands niedaleko Ryde na wyspie Wight.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziekuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim wice-admirał William Luke (... - 19.12.1818).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

William Luke urodził się w 1747. Egzamin na porucznika zdał w Westminsterze w 1768, otrzymał ten stopień 1.08.1777. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 11.12.1782. Od kwietnia 1783 do wiosny 1786 dowodził 14-działowym slupem (o takielunku brygu) Flirt, na wodach kanału La Manche. Został komandorem 22.11.1790. W lipcu 1795 objął dowództwo 36-działowej fregaty Caroline i komenderował nią do 1798. W tym czasie zdobył rozmaite jednostki francuskie – 14-działowy bryg w pobliżu Dunkierki (1.12.1795), 18-działową korwetę koło Lizbony (04.1796), 10-działowy żaglowiec korsarski w pobliżu przylądka Palos (23.05.1796); od sierpnia 1796 działał na Morzu Śródziemnym. Od listopada 1798 do grudnia 1800 był kapitanem 90-działowca Namur, początkowo bazującego w Lizbonie, potem blokującego Kadyks, od września 1799 należącego do Floty Kanału. W okresie kwiecień 1801 – kwiecień 1802 dowodził 74-działowcem Hercule, podczas jego wyposażania w Plymouth do służby we Flocie Kanału. Rangę kontradmirała Niebieskiej Eskadry osiągnął 25.10.1809 (Białej – 31.07.1810; Czerwonej – 12.08.1812). Uzyskał stopień wiceadmirała Niebieskiej Eskadry 4.06.1814. Zmarł 19.12.1818 w Truro (Kornwalia).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuje za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim admirał Frank Sotheron (24.05.1765 - 07.02.1839).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Frank Sotheron urodził się w 1765 (24.05. to data chrztu) w Darrington koło Pontefract (Yorkshire), jako młodszy syn miejscowego dziedzica i jego jeszcze bogatszej w dobra ziemskie żony. Wstąpił do marynarki w 1776 w charakterze midszypmena na 64-działowcu Bienfaisant, w składzie załogi którego pozostał przez 5 lat. Zdobywał doświadczenie w wielu różnych akcjach i bitwach, wyłącznie na wodach europejskich. W styczniu 1781 przeszedł na 40-działową fregatę Artois, biorąc na niej udział m.in. w bitwie na Dogger Bank 5.08.1781. Pod koniec wojny amerykańskiej fregata ta służyła na wodach irlandzkich, została wycofana do rezerwy w kwietniu 1783. Sotheron podążył natomiast do Nowej Fundlandii, gdzie wiceadm. Campbell mianował go porucznikiem 17.08.1783. Przez kolejne trzy lata służył na 32-działowych fregatach Danae i Aeolus, stojących w portach. Następnie należał do załogi 18-działowego slupa (brygu) Kingfisher; przeszedł z niego (przed 1789) na 50-działowiec Trusty, który od października 1785 do stycznia 1789 pełnił rolę okrętu flagowego komodora Cosby’ego na Morzu Śródziemnym. W 1792 Sotheron został pierwszym oficerem 50-działowca Romney, flagowego okrętu kontradm. Goodalla na Morzu Śródziemnym. Awansował na „nawigatora i dowódcę” w 1793. Powierzono mu wtedy 14/16-działowy slup Fury, formalnie należący do stacjonującej w Tulonie od sierpnia do grudnia floty wiceadm. Hooda, ale faktycznie zatrudniony w służbie konwojowej i patrolowej. Sotherona promowano do stopnia komandora 11.12.1793. Od kwietnia 1794 do kwietnia 1795 był kapitanem 74-działowca Monarch, flagowego okrętu kontradm. Wallace’a w Indiach Zachodnich. W czerwcu 1795 wiceadm. Wallace, wyznaczony głównodowodzącym na wodach Nowej Fundlandii, podniósł flagę na 50-działowcu Romney i zabrał Sotherona jako swojego kapitana flagowego. Rejsy w tamten rejon realizowano też od maja 1795 i od kwietnia 1797. Sotheronowi przyznano 8.02.1796 pensję za rany (200 funtów rocznie, od regulacji 27.11.1815 – 300 funtów), ale nikomu nie udało się dojść, kiedy zdążył te rany odnieść i w jakich okolicznościach. W listopadzie 1797 objął na wodach Ameryki Północnej dowództwo 38-działowej fregaty Latona, powrócił na niej do Anglii w lutym 1798. W sierpniu jego jednostka weszła w skład floty wiceadm. Mitchella osłaniającej brytyjsko-rosyjski desant na wybrzeża Holandii i atakującej flotę holenderską. Potem Sotheron operował u wybrzeży Portugalii, chwytając francuskie okręty korsarskie w listopadzie i grudniu 1799. Wrócił na Morze Północne, gdzie pochwycił (6.04.1800) kolejnego korsarza francuskiego. Na początku 1801 znalazł się na Bałtyku. Z Helsingor Latona została wysłana na poszukiwanie francuskich korsarzy, którzy wbrew neutralnemu statusowi Danii, swobodnie korzystali z portów tego kraju dla spieniężania swoich łupów. W październiku 1801 fregata była w Deptford, na początku 1802 należała do Floty Kanału, ale potem wróciła na Bałtyk, od sierpnia przebywając w Sankt Petersburgu. W październiku 1802 wycofano ją do rezerwy i Sotheron znalazł się na krótko bez okrętu. Jednak w lipcu 1803 został kapitanem 74-działowca Excellent. Wysłano go z Anglii na Morze Śródziemne, by wzmocnił eskadrę wiceadm. Nelsona, blokującą Tulon. Dołączył do niej 24.11.1803. Operował pod Tulonem, pod rozkazami Nelsona nadal w czerwcu 1804, ale – odesłany przez niego do pilnowania Zatoki Neapolitańskiej - nie podążył za wiceadmirałem w słynnym rejsie na Antyle i z powrotem w 1805, tylko pozostał na Morzu Śródziemnym, gdzie na początku 1806 przewoził króla Ferdynanda uciekającego z Neapolu na Sycylię. W kwietniu 1806 Excellent wszedł w skład eskadry kontradm. Smitha i uczestniczył we wszystkich jej operacjach na wodach Zatoki Neapolitańskiej. Latem 1806 powrócił do Chatham na remont i Sotheron zdał komendę. W 1806 odziedziczył po bracie – pułkowniku (czy raczej majorze) Sotheron – rozległe rodzinne dobra w Yorku i Nottingham. Przybrał wtedy nazwisko Frank i do 1818 przedstawiał się dość dziwacznie, jako Frank Frank (wracając potem znów do nazwiska Sotheron). Ożenił się 6.10.1808 w Darrington z Karoliną Matyldą, córką kapitana Thomasa Barkera – mieli jedną córkę. Rangę kontradmirała Niebieskiej Eskadry uzyskał 1.08.1811 (Białej – 4.12.1813; Czerwonej – 4.06.1814). Odtąd nie wychodził już w morze. Owdowiał 29.05.1812. Ożenił się po raz drugi 13.11.1813, ale nie miał już dzieci. Był posłem do Parlamentu od 11.04.1814 do 1831 – na tym polu specjalizował się w służalczości wobec księcia Newcastle i w skrajnym konserwatyzmie (na granicy debilizmu) oraz w skrajnej antykatolickości. Mianowano go wiceadmirałem Niebieskiej Eskadry 12.08.1819 (Białej – 19.07.1821; Czerwonej – 27.05.1825). Został admirałem Niebieskiej Eskadry 22.07.1830 (Białej – 10.01.1837). Zmarł 7.02.1839 w Kirklington (hrabstwo Nottingham).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim admirał James Brine (18.01.1738 - 14.11.1814).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

James Brine urodził się około 1737 (18.01.1737 to data chrztu w Blandford, hrabstwo Dorset). Egzamin na porucznika zdał w Westminsterze w 1762. Uzyskał ten stopień dopiero 1.07.1766. Ożenił się 7.09.1767 z Jane Forster – ich syn został w przyszłości kontradmirałem. James Brine owdowiał 25.08.1770. W listopadzie 1776 był piątym oficerem na 74-działowcu Prince of Wales, dowodzonym przez komandora Barringtona; do 1778 zdążył się już przesunąć na stanowisko pierwszego oficera tego liniowca, wówczas flagowego okrętu kontradmirała Barringtona w Indiach Zachodnich. Barrington awansował Brine’a na „nawigatora i dowódcę” 25.12.1778, powierzając mu 18-działowy slup Surprise. W październiku 1779 Brine przeszedł na 28-działową fregatę Alcmene. Został komandorem 30.12.1779. W eskadrze Hothama podążył w 1780 ku Wyspom Podwietrznym. W 1781 objął w Indiach Zachodnich dowództwo 64-działowca Belliqueux, należącego do eskadry kontradm. Hooda; wziął na nim udział w akcjach koło Wyspy Św. Łucji 3.02.1781, Martyniki 29/30.04.1781, Tobago (maj 1781), walczył w bitwie koło Chesapeake 5.09.1781; wrócił do Indii Zachodnich w grudniu 1781 i przekazał komendę. Ożenił się po raz drugi 4.02.1783 z Alicją Katarzyną Jones – spośród ich trzech synów jeden osiągnął rangę admirała, jeden -„dowódcy”. Dwóch wnuków (o nazwisku Brine) także służyło potem w Royal Navy, jeden dochodząc do stopnia komandora, drugi – wiceadmirała. Od wiosny 1794 do września 1795 James Brine był znowu kapitanem 64-działowca Belliqueux, operującego w Indiach Zachodnich i z powodzeniem atakującego San Domingo w czerwcu 1794, w składzie eskadry komodora Forda. W latach 1797-1798 Brine dowodził we Flocie Kanału 98-działowcem Glory, który w maju 1797 był flagowym okrętem adm. Bridporta. Mianowano go kontradmirałem Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) 14.02.1799 (Czerwonej – 1.01.1801). Rangę wiceadmirała Białej Eskadry (z przeskoczeniem Niebieskiej) osiągnął 23.04.1804 (Czerwonej – 9.11.1805). Został admirałem Niebieskiej Eskadry 25.10.1809 (Białej – 31.07.1810). Zmarł 18.11.1814 w Down House, w Blandford Forum (hrabstwo Dorset).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim wice-admirał Thomas Revell Shivers ( ... - 19.06.1827).
Pozdrawiam Janusz.

kgerlach

Thomas Revell Shivers zdał egzamin na porucznika w Westminsterze w 1777, otrzymał ten stopień już 9.05.1777. W 1778 powierzono mu na wodach amerykańskich 10-działowy slup Penguin; utracił go jednak 3.11.1778 w sztormie u wybrzeży Nowej Fundlandii. Awansował na „nawigatora i dowódcę” 24.01.1782. Od stycznia 1782 do kwietnia 1783 był kapitanem 16-działowego kutra Espion (do marca 1783 w Indiach Zachodnich). Od czerwca 1789 do września 1790 dowodził 18-działowym slupem Orestes. Został komandorem 21.09.1790. Od stycznia 1793 przez rok był kapitanem 20-działowca Ariadne, początkowo eskortującego konwój do Quebeku, w maju 1793 skierowanego na Morze Śródziemne. W czerwcu 1794 objął na dwa miesiące dowództwo 74-działowca Alcide, flagowego okrętu kontradm. Linzee na Morzu Śródziemnym. W marcu 1797 został kapitanem 64-działowca Zealand, wyposażanego od maja do września w Plymouth do pełnienia roli okrętu strażniczego. We wrześniu 1797 objął dowództwo 64-działowca Standard, który jednak, po buncie marynarzy w Nore, już w grudniu 1797 został wycofany do rezerwy. Od 27.02.1799 do 23.12.1800 Shivers dowodził 74-działowcem Defiance, początkowo w składzie eskadry kontradm. Whitsheda na Morzu Śródziemnym (we flocie adm. St Vincent), od maja 1799 uczestniczył w pościgu (z Morza Śródziemnego na Atlantyk, wzdłuż wybrzeży Hiszpanii) za francusko-hiszpańską flotą wiceadm. Bruixa, we wrześniu 1799 był we Flocie Kanału dowodzonej przez lorda Bridport. W sierpniu 1800 Defiance operował krótko na Downs, potem wrócił do Floty Kanału. Rangę kontradmirała Niebieskiej Eskadry Shivers osiągnął 28.04.1808 (Białej – 25.10.1809; Czerwonej – 31.07.1810). Mianowano go wiceadmirałem Niebieskiej Eskadry 12.08.1812 (Białej – 4.06.1814; Czerwonej – 12.08.1819). Został admirałem Niebieskiej Eskadry 27.05.1825. Zmarł w marcu 1827 (data 19.06.1827 to dzień odczytania jego testamentu).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie losów oficera RN, jest nim kontr-admirał John Inglis (1743 - 1807).
Pozdrawiam Janusz.